Νικήτας ο κρυμμένος θησαυρός

Σάββατο και οι βόλτες τέτοια μέρα τείνουν να εξελιχθούν σε εθισμό.
Πάντα θέλουμε να φεύγουμε μακριά απο τα ''εμπορικά'' κέντρα
και τους ακίνητους, δίχως νόημα καφέδες του φαίνεσθαι (με τρύπιες κάλτσες κλπ).
Παρά το ότι βρισκόμαστε στο 3ο δεκαήμερο του Μαρτίου
ο καιρός έχει προσωρινά γυρίσει και το κρύο είναι αισθητό.
Προετοιμασία και επιλογή της Χαλκιδικής που μας περιμένει έρημη και δίχως κυκλοφοριακό.

Φτάνοντας στο φανάρι της Νικήτης έχεις μπροστά σου 3 επιλογές.
Συνεχίζεις και χάνεσαι στον παράδεισο της Σιθωνίας κάνεις δεξιά και κατεβαίνεις στην παραλία για να δεις πως θα έπρεπε να είναι ΟΛΟΙ οι παραθαλάσσιοι οικισμοί της ρημάδας της πατρίδας σου και την τελευταία, αριστερά, προς τον παλιό Νικήτα.
Εκεί πήγαμε σήμερα ...παρά το εμφανές ρίσκο του αριστερά.

Τα μελίσσια σε αναμονή..

Το ''επάνω'' χωριό εδω και αρκετά χρόνια είναι στέκι των παραθεριστών τα καλοκαιρινά βράδια.
Θέλεις η δροσιά , θέλεις το στυλ που του προσδίδουν τα πέτρινα σπίτια , το αποτέλεσμα είναι οι λίγες επιλογές που έχεις για ποτό και διασκέδαση να είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες
 και κυρίως απόλυτα εναρμονισμένες στο γύρω περιβάλλον.

όπoυ και να γυρίσει το μάτι, η Ανοιξη επελαύνει..

Την παρέα μου την ξέρετε,εδώ σε έκδοση Blues sisters!

Το σκηνικό θυμίζει Πήλιο και Ζαγόρι και τα μάτια ξεκουράζονται απο την αντιπαροχή.

Μια παράξενη ιστορία πίσω απο μία κλειδωμένη πόρτα και μια σειρά σπασμένα παράθυρα.
Μοιάζει με παλιά βιοτεχνία που πήγε να αλλάξει χρήση κι έμεινε στη στροφή.
To μάτι εστιάζει στην παρατημένη αγάπη που χαρίζοντας αρκετά εξαρτήματα της
έμεινε εκεί να περιμένει το χρόνο σα ναυάγιο στη στεριά.
Who knows.....

Περνάμε απο την παραλία υπόδειγμα.
Στην μία της άκρη η μαρίνα στο κέντρο όμορφα αναπτυγμένα τα καταστήματα
και στην άλλη μία υπέροχη παραλία με πεντακάθαρη άμμο και κρύσταλλο νερά.
Ολα αυτά βέβαια υπο το φως του ανοιξιάτικου ήλιου
δίχως την υπερφόρτωση σε επισκέπτες του καλοκαιριού.

Ανηφορίζοντας προς τον κεντρικό δρόμο χανόμαστε ανάμεσα σε σπίτια και λιβάδια.

Η γριά ελιά δεν το βάζει κάτω

5ος αιώνας μ.Χ.
Ερχονται στο μυαλό μου πάλι τα λόγια της ξεναγού στο Καπιτώλιο, στην Ουάσιγκτον.
Φιλοξενούμε  εδώ στην κεντρική  αίθουσα μία ελιά γιατί η καλλιέργεια
αυτού του δέντρου είναι σημάδι ειρήνης για τον τόπο.
Δείτε ξανά την προηγούμενη φωτογραφία.

Ουπς.....

Ωρα για agrotourismo.
Βγάλτε τα παιδιά σας απο τα κλουβιά σας.
Και δώστε τους αυτή την απλή ευκαιρία.
Να τα'ί'σουν ένα απλό πρόβατο με απλά  φρέσκα λουλουδάκια.
Και μετά αράξτε και απολαύστε χαμόγελο με το κιλό!!!

Για την επιστροφή επιλέξαμε τη διαδρομή μέσω Πολυγύρου που περνά απο το χωριό Μεταγγίτσι.
Στρίβοντας απο τη Μεταμόρφωση χάνεσαι αυτοστιγμής σε έναν διάδρομο με νεαρά πεύκα για αρκετά χιλιόμετρα χάνοντας κάθε επαφή με τον ορίζοντα.
Κερασάκι στο δώρο οι 2 μεγάλες ευθείες που διαβάζουν το ανάγλυφο της περιοχής.

Μετά τα Πλανά ο δρόμος φαρδαίνει και συναντά τον Πολύγυρο 13 χλμ μετά.
Στο ύψος του abando οικισμού Σμίξη.

2 ωρίτσες δρόμο και ξεφύγαμε για τα καλά.
See ya!