Δεξιόστροφη Βαλκανική γύρα.

   Μετά από ένα χρόνο απραξίας, αποφάσισα να ξεκουνηθώ εν μέσω μίας ανακατωσούρας που περιλάμβανε ανεργία, αλλαγή, προσαρμογή δουλειάς και πίεσης από έναν πιτσιρικά.
   Ο χρόνος δεν επέτρεπε και πολλά πολλά, οπότε με έβλεπα για τέταρτη φορά στην αγαπημένη μου Ρουμανία η οποία ήταν η μόνη που μπορούσε να μου προσφέρει ο,τι κοντινότερο σε Άλπεις.
 

Ξεκίνημα εν μέσω βροχής με πρώτη στάση στο Gotse Delchev για ανεφοδιασμό.


Μιας και μου άρεσε η  διαδρομή που έκανα το `15 με προορισμό την Κραιόβα είπα να την ξανακολουθήσω ψυλλιασμένος αυτή τη φορά.





 Υπολογίζω να είμαι στον προορισμό μου κατά τις 23:00. Ο καιρός καλυτέρεψε οπότε πρώτο μου μέλημα ήταν να απολαύσω τη διαδρομή αλλά ταυτόχρονα να κινούμαι και γρήγορα. Χαλαρά μέχρι το Simitli και από `κει και πέρα βολίδα μέχρι τη Σόφια με τον καιρό να βαραίνει ανησυχητικά.

Στάση για αδιάβροχα για παν ενδεχόμενο και αναζήτηση βενζινάδικου έξω από τη Σόφια γιατί μέχρι τη Μοντάνα δεν έχει τίποτα. (Είμαι παθών)!!!
Πέρασμα μέσα από τα όμορφα εγκαταλειμμένα χωριουδάκια με την υγρασία να με κάνει να κοιτάω αν έχει βατράχια ο δρόμος αλλά παράλληλα να με κάνει να μη θέλω να τελειώσει ποτέ.

Μόλις κατέβηκα μετά από κάμποσα χιλιόμετρα στροφιλικίου έβαλα στόχο τη Μοντάνα για να φτάσω Βίντιν. Προς στιγμήν νόμιζα πως έφτασα στη Γαλλία!

Φτάνω στη γέφυρα και βλέπω ένα μποτιλιάρισμα του σκοτωμού. ΄¨Νάτα τα εκτός προγράμματος ¨¨ λέω!
Μετά από μιάμιση ώρα ξεμπέρδεψα κι έφτασα στην Κραιόβα. Πέσιμο στο ξενοδοχείο και την επομένη αναζήτηση exchange office και αναχώρηση για Sibiu μέσω Τρανσαλπίνας.

Τον καφέ τον ανέβαλλα για να τον πιω στα 2200.

Αφού πέρασα τη Ranca και δεν βρήκα κάπου να πιω καφέ παρά μόνο εστιατόρια, συνέχισα να ανηφορίζω για να κάνω στάση στην κορυφή.

Εκεί πάνω ήπια τον πιο απολαυστικό καφέ της ζωής μου αγναντεύοντας από ψηλά αλλά δεν ήταν για πολύ γιατί έπρεπε να ξεκινήσω για να κάνω το πιο όμορφο κομμάτι της διαδρομής κατά τη γνώμη μου.

Επόμενη στάση στο φράγμα της lacul oasa και χάζεμα την έκθεση.

Από κει κατέβασμα Sebes και διασχίζοντας το τέλειο ολοκαίνουργιο κομμάτι στο οδικό δίκτυο τους, έφτασα στο Sibiu.

Μπάνιο στην πισίνα, λιώσιμο στο τζακούζι για να έρθουν τα κόκαλα στη θέση τους και βραδινή βόλτα στην πόλη.

Εφόσον μ` έκοψε η λόρδα, αποφάσισα να κάτσω σε ένα εστιατόριο για να φάω κάτι παραδοσιακό Ρουμάνικο έτσι παρήγγειλα ένα πράγμα το οποίο είχε από πάνω αριάνι, συνέχιζε με κασέρι, μπέικον και το υπόλοιπο ήταν κάτι σαν τραχανάς. Ευτυχώς προνόησα και πήρα και πατάτες με σαλάτα μαζί γιατί δεν μπόρεσα να το παλέψω.

Το πρωί σηκώθηκα μες τον ενθουσιασμό που θα επέστρεφα μετά από 5 χρόνια στο αγαπημένο μου Transfagarasan αλλά μου κόπηκε ο βήχας μόλις είδα από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου μία μαυρίλα του σκοτωμού προς εκείνο το σημείο. Βλέπω τις προγνώσεις και λέει για καταιγίδα και 2 βαθμούς.. Πάμε κι ο,τι γίνει λέω.Πρώτη στάση Cartisoara για καύσιμα και αδιάβροχα για παν ενδεχόμενο και βουρ. Κατέβηκαν και λίγα βρεγμένα μηχανάκια από πάνω και λέω εδώ είμαστε. Τελικά την πήδηξα μόνο με υγρασία 180% και 6 βαθμούς.

Στάση στη Balea Lac και πόση διπλού εσπρεσσακίου δίπλα στη λίμνη.

Στην κατεβασιά τα πράγματα ήταν καλύτερα με τον ήλιο να κάνει την εμφάνιση του και την θερμοκρασία να επανέρχεται στα καλοκαιρινά επίπεδα. Κι εκεί που πηγαίνω ανέμελος στο δρόμο, τσουπ, νάσου ένα V-Strom μόνο του να πηγαίνει.

Μπαίνω μπροστά του και τον σταματάω.
-Από πού είσαι ρε μάστορα;
- Από Αθήνα.
- Και ήρθες για το Transfagarasan;
- 20 μέρες ταξιδεύω από δυτική Ελλάδα πέρασα Αλβανία, Σκόπια, Σερβία και έκανα τον γύρο της Ρουμανίας,αλλά το Transfagarasan δεν το ευχαριστήθηκα γιατί με έπιασε καταιγίδα.😏
- 20 μέρες; Σε τόσο καιρό πώς και δεν πήγες Nordcapp;
- Α, εκεί πήγα πέρσι.😮

Αποφασίσαμε να κατέβουμε μαζί παρέα μέχρι το Πιτέστι που θα διανυκτέρευε κι εγώ θα συνέχιζα για Βουκουρέστι, αλλά πήγαινε ΠΑΑΑΑΑΑΡΑ πολύ αργά με αποτέλεσμα να βαρέσω πίσω στο χρονοδιάγραμμα. Κάνουμε στάση στο Vidraru dam, κι εκεί που καθόμαστε ήρθαν δύο ζευγάρια Ελλήνων από Αθήνα που κι αυτοί έκαναν τον γύρο της Ρουμανίας αλλά με αυτοκίνητο κι αυτό δεν φαίνεται να χαροποιούσε τον Βαγγέλη που είναι κι αυτός μηχανόβιος.

Αφού χωριστήκαμε με τα παιδιά έφυγα βολίδα για Βουκουρέστι και με έπιασε μία κίνηση κάτσε καλά. Έπρεπε να διασχίσω όλη την πόλη σε ώρα αιχμής. Τα κατάφερα μετά από μιάμιση ώρα. Με το που φτάνω στο ξενοδοχείο, ενημερώνω τους δικούς μου ότι όλα καλά, βάζω μαγιό και βουρ για την πισίνα μιας και είχε καμία σαρανταριά βαθμούς και έβραζα σαν τον κάβουρα μέσα στον ιδρώτα μου.
Η επόμενη μέρα ήταν κι η τελευταία και πιο βαρετή η οποία από θέμα διαδρομής δεν είχε κανένα ενδιαφέρον κι αυτό με προβλημάτιζε από το προηγούμενο βράδυ, οπότε βγάζω ipad και φτιάχνω διαδρομή από την αρχή. Μία από τις επιλογές ήταν το Shipka pass αλλά το είχα κάνει κατά λάθος το `13 έτσι ωθήθηκα στο Trojan pass που το είχα ακουστά από τους Θεσσαλονικείς μοτορρανταίους.
Αλλαγή πορείας στο Veliko Tarnovo, και πορεία προς Σόφια. Από εκεί παράκαμψη για Trojan,καύσιμα, και ανέβασμα στο πάσο. Όχι που θα άφηνα την μέρα να πάει χαμένη χωρίς πέρασμα. Είπαμε ένα την ημέρα.
Στάση στην αψίδα της ειρήνης (Ο θεός να την κάνει...), αλλά είναι πολύ ψηλή, και ήμουν τυχερός που την πέτυχα σε καλό καιρό.

Μεσημέριασε και μετά από αυτό το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να φτάσω πίσω αλλά χωρίς στάση για καφέ; Next stop στην Ξάνθη και ραντεβού με φίλους στο Cafe Biker για καφέ, μπύρες και ξεμούδιασμα. Άι να δούμε το επόμενο που θα είναι......