48 ώρες και στιγμές στη Σαμοθράκη

Κείμενο-Φωτογραφίες
Πασχάλης Τσαλίκης


Μια στιγμή να σκεφτώ κάτι καλό,λέει η Ειρήνη.
.....................
Πάμε Σαμοθράκη?

Ανατολή στην Εγνατία για να φτάσουμε στο πρώτο καράβι που φεύγει στις 9.



Στο Πόρτο Λάγος ανάσα κι έλεγχος διάθεσης συνεπιβάτη,
Μια χαρά!!



Στην Αλεξανδρούπολη βγάζουμε γρήγορα τα εισιτήρια
και πάμε  να πάρουμε μιά ανάσα απο την πόλη.
Το καλύτερο σημείο για αυτήν είναι φυσικά δίπλα στο....ΚΤΕΛ.









Λύσαμε κάβους , μύρισε καλοκαίρι.
το σχεδόν τρίωρο περνά με χάζι στους επιβάτες,



και φιλότιμη προσπάθεια να δούμε μέσα απο τα βιβλία τι ακριβώς μας συμβαίνει.



Και να΄τη όπως ακριβώς την έχω φανταστεί.
Ευθυτενής περήφανη και με γνώση για τη φήμη της!




Πρώτος σταθμός που λειτούργησε επάνω μας ως μαγνήτης , οι βάθρες.
Οχι άδικα, το απολαμβάνουμε παρά την πολυκοσμία.



Βλέπετε σωστά,στην πλάτη της κυρίας είναι το μωρό.
Και δίπλα της το μεγάλο -γύρω στα 4- να σκαρφαλώνει ήδη,που αλλού,στα χνάρια των γονέων.




Πιο κάτω άλλοι δύο γονείς, παιδιά της Σαμοθράκης,έχουν στρώσει το κιλίμι και παίζουν με το πιτσιρίκι τους.
Έχουν και σκύλο!



Οι ταμπέλες προς την άκρη είχαν πάντα ιδιαίτερη επιρροή επάνω μας.
Κήπος 10 έλεγε η τελευταία κι άξιζε πολύ τον μηδενικό κόπο.





Το πιο ωραίο νέο είναι πως στην παραλία δε θα βρείς τίποτε άλλο εκτος απο ...την παραλία.



Ο δρόμος βατός φτάνει μέχρι την άκρη του ματιού και τα βράχια στο βόρειο μέρος της.




Νότιοανατολικά το βουνό ενώνεται απότομα με το νερό μην επιτρέποντας οποιαδήποτε σκέψη για κλείσιμο του κύκλου γύρω απο το νησί οδικώς.Τι καλά!




Και γυρνώντας ψάχνουμε την ταμπέλα για τις Καρυδιές.
Στην αρχή θεωρώντας πως είναι κάποιος οικισμός,απλά.





Μετά ήρθαν οι μυρωδιές και το νοστιμότερο κατσικάκι του πλανήτη.







Απόγευμα στη Χώρα,για να δούμε τι μας κρύβει,κρυμμένη στο βουνό.







Λεμονάδα τοπική και καρυδόπιτα.
Ακούγοντας ZZ TOP.....μόνο εδώ γίνονται αυτά.



Είμαστε ήδη στην κορυφή ενός δυσπρόσιτου λόφου
και πάλι χρειάστηκε κάστρο για να προτατευτούν απο τους πειρατές.
Φανταστείτε για τι ρεμάλια εισβολείς μιλάμε.







Η επόμενη μέρα έχει 'Αμμο και μάλιστα Παχιά.
Στη μία άκρη της η ζωή καλά κρατεί,στην άλλη, τη δυτική έχουν εισβάλλει οι προσπάθειες που λέγονται ''μπιτς μπαρ'' με άγνωστο,ελπίζω ζοφερό, μέλλον.




Η ταμπέλα είναι σκέτο ψηστήρι,καλός δρόμος και τέτοια αλλά δε δοκιμάσαμε γιατί πεινούσαμε!



Προφήτης Ηλίας ,άλλο ένα χωριό μέσα στις δροσιές και με επίσης καταπληκτικούς μάγειρες.




Αυτήν την άισθηση την ξέρετε,κάθε νησί μας στη χαρίζει σε κάποιο δρόμο του.
Οι μυρωδιές απο τα θυμάρια συμπληρώνουν το πακέτο για τον τυχερό που θα το ζήσει απο μέσα.



Παρατηρώντας τις ράτσες στα Θερμά.
Πολύ οικεία κατάσταση και νέοι άνθρωποι ....ανεξαρτήτου ηλικίας.




Με όλα τα κομφόρ,ακόμα και το περιττό ατομικό λουτρό.



Το λυκόφως ήταν ότι έπρεπε για μια φωτογραφία των σκιών.
Ήρθε όμως ο λύκος που αγκομαχούσε στην ανηφόρα και τη στόλισε!




Η απλή προς τον κάμπο θέα του δωματίου μας στολισμένη με την Ανατολή του φεγγαριού.





Στις βάθρες θα ήταν καλύτερα χωρίς κόσμο.
Υπήρχε  άραγε τρόπος να βρεθούμε μόνοι μας Ιούλιο μήνα στο Φονιά?
Το μυστικό ήταν κρυμμένο στο ρολόι μας, πίσω απο τον αριθμό 7.



Χαμένοι μέσα στο πλατανόδασος νιώθουμε μια παράξενη οικειότητα.


 


Σαν να περπατώ σε ένα καφενείο χωριού ανάμεσα στα γερόντια,
η γνώση που κρύβουν μου βγάζει ένα αίσθημα ασφάλειας.












Κολύμπι στη βάθρα μόνοι, ευκαιρία να ξεπλυθούν τα πάντα.




10 χρόνια νεώτεροι,σχεδόν εικοσάρηδες!!



η μέρα αρχίζει να φωτίζει,η ζέστη είναι προ των πυλών.



Το μονοπάτι είναι εύκολο αλλά μην πάτε με τις σαγιονάρες.
Γερά δεμένο αθλητικό παπούτσι και τα υπόλοιπα στην πλάτη.




Πακετάρουμε για το καράβι και οι στολές θα περιμένουν στις βαλίτσες.



Αφήνουμε τη φιλόξενη Τζένη και τα δωμάτια Φράγκος,
αν ψάχνετε για γνήσιο νησιώτικο κατάλλυμα παλαιάς κοπής και κυρίως για ησυχία
εδώ είναι το μέρος σας.



Το Σαόνησος κάνει τις μανούβρες του.




Τα τυχερά κορίτσια αφήνουν πάντα κάτι πίσω στο νησί.
Μία υπόσχεση, ένα χτυποκάρδι, ένα φιλί.







Η Εγνατία δε μας πάει σήμερα,
 ξαναστρίβουμε για πόρτο Λάγος και για θαλασσινά μεζεδάκια.
Κι  απο εκεί για τα δροσερά μονοπάτια του Λειβαδίτη.
Δεν λογαριάζουμε περίσσια χιλιόμετρα μόνο την περίσσια διασκέδαση.




















Το εξπρές μεγάλων αποστάσεων φροντίζει να μας φέρει σπίτι με ασφάλεια
ακριβώς  την ώρα που πριν μία εβδομάδα ξεκινούσε η μπαλαντέζα!




Πάμε άλλη μία?