Κείμενο-Φωτογραφίες
Πασχάλης Τσαλίκης
Το πρόγραμμα απλά δεν υπήρχε.
Μόνος στο σπίτι με μία καλή μοτοσυκλέτα ετοιμοπόλεμη
και κάποια χρωστούμενα κάπου στην Ηπειρο για αρχή.
Κι εγένετο δροσιά στις πλαγιές του Βερμίου!
Στη Ζωοδόχο Πηγή με τα λίγα τριαντάφυλλα που άντεξαν στο κάποτε ολόγιωμο απο δαύτα παρτέρι.
νερό και στα μπατζάκια που λένε γιατί ακολοθεί ο κάμπος της Κοζάνης με τις παράξενες ζέστες του.
Μετά τα Γρεβενά και με το 35 να επιμένει στο θερμόμετρο
μια ματιά απο το γεφύρι για να πάρω δροσιά
Ανηφορίζοντας προς Μέτσοβο μέσω Κρανιάς και Μηλιάς
Στην Κατάρα η Ανοιξη παρούσα και μια ανάσα δροσιάς πριν το τρίτο ημίχρονο ζέστης
Αφήνοντας τον κόμβο για την Τύρια λίγο μετά τα Ιωάννινα χάνομαι στον κύριο στόχο της ημέρας.
Τα χωριά του Σουλίου και το πέρασμα απο το Ζωτικό προς την Γλυκή.
Σημειώσεις για τα Ασφάλτινα 8 για την τρέλα που λέγεται αμπάντο ...ποιός ξέρει!
Μετά το Ζωτικό αρχίζουν τα πολύ ωραία ...όπου ωραίο ίσον άγνωστο!
Είμαι στα 1100 μέτρα και πριν αρχίσω την κάθοδο προς τη Ζέστη
πιάνω κουβεντα με τους Ανθρώπους των Ελληνικών Βουνών.
Εκεί κάτω δεξιά μοιάζει να υπάρχει πέρασμα.
Στη Γλυκή φτάνω κάθιδρος και εξαντλημένος...
ώρα για καφεδάκι και οργάνωση προσέγγισης της Πανελλήνιας
Στο Δρέπανο λοιπόν, στην 38η για pit stop που λένε.
Παραδόξως ήσυχα τα πράγματα μέσα στο camping και κολαση του Δάντη στην πόλη όπου η Τροχαία αλλά και το Λιμενικό δεν κατάφεραν να κατευνάσουν ή να καθοδηγήσουν έστω τα ανήσυχα πνεύματα με τα μπουριά και τις ντάνες ελαστικών για κάψιμο.
Στην πύλη οι παλιοσειρές των Λεσχών-μελών της ΜΟΤΟΕ τα καταφέρνουν σχετικά καλά
Και μετά τις συναυλίες καταφέρνω κι έναν 5ωρο ύπνο..σαν απο όνειρο.
Ανατολή και είμαι φορτωμένος έχοντας βάλει στο στόχο τα χωριά στο νότιο Πωγώνι.
Χαιρετώ τις γνωστές φάτσες,
και ράτσες
κι ανηφορίζω τον ''παλιό'' για Γιάννενα
Μόνος , ερημιά, γαλήνη , καλοπέραση!
Λίογο μετά τη Βροσίνα κάνω αριστερά - βόρεια με στόχο να βγω απο δευτερεύοντες στο Καλπάκι.
Σιγά μη δεν είχε χώμα!
Στη Στρατίνιστα φαινόταν πως δεν υπήρχε ψυχή.
Με τον κυρ Κώστα κοιταχτήκαμε και χαιρέτησα με νεύμα μην παίρνοντας απάντηση.
όταν όμως σήκωσα το φακό προς την ταμπέλα για το ολοκάυτωμα του χωριού ,πλησίασε.
Οταν έκαψαν το χωριό μου λέει ήμουν 27 ημερών.
Οι στρατιώτες με πέταξαν στη φωτιά απο την οποία με έβγαλε ο σκύλος του σπιτιού.
Δες το χέρι και μου το προτείνει.
Είμαι ανίκανος να χειριστώ την πληροφορία και τον κοιτώ αποσβολωμένος.
Το σκυλί με έκρυψε σε μια ρεματιά συνεχίζει, με σκέπασε με φύλλα
και μετά πήγε με τα αίματα στο στόμα κι έφερε τη μάνα μου η οποία κατάλαβε τι είχε συμβεί........
Λίγα χλμ πιο πάνω υπάρχει ένας οικισμός η Αγία Τριάδα που έμεινε χωρίς κατοίκους απο επιδημία.
Οι εδω κάτοικοι έχτισαν σε κάθε γωνιά του χωριού μας εκκλησάκια ...
για να μας φυλάνε απο παρόμοια τύχη.
Στο εδώ Κεράσοβο(Πωγωνίου) ..μία απο τα ίδια.
Μνημείο εκτελεσθέντων απο τον κατοχικό στρατό.
Μετά το Καλπάκι συνεχίζω και κάνω μια ανασυγκρότηση στο γνωστό καφέ δίπλα στον Βοιδομάτη.
Και ξανα-αρχίζουν τα ωραία στο δρόμο για τη Σαμαρίνα.
Μετά το Καπέσοβο Κόνιτσας (Αγία Παρασκευή) θα δείτε μια ταμπέλα που οδηγεί στα Πουρνιά.
Μην χάσετε την ευκαιρία να φτάσετε στο Μαυρογέφυρο με το εικόνισμα που σας κοιτά απο τον ουρανό.
Επάνω στην πλατεία δεν ανέβηκα αλλά αξίζει μια βόλτα γιατί μπορεί να πετύχετε το μοναδικής αισθητικής καφεζυθοπαντοπωλείο που είχαμε βρεί κι εμείς 10 χρόνια πριν.
Μπορεί και όχι....
Γύρνα και κοίτα προς τον ουρανό!
Κι εδώ, στα υψώματα της Φουρκας χορταίνω επιτέλους θέα και δροσιά!!
Οι τυχεροί μόνιμοι κάτοικοι!
Άντε πιάστα τώρα, σβήνω και περιμένω να ξαναοργανωθεί το κοπάδι,απέναντι.
Είναι υποχρέωση και σεβασμός προς τον τσομπάνη να περιμένουμε ένα νεύμα του για να περάσουμε.
Και τώρα η οθόνη θα γίνει μπλε και άσπρη σαν να είμαστε στο Αιγαίο!
Ο Μιχάλης ,επίτιμο μέλος της τοπικής ομοσπονδίας ποιοτικού τουρισμού με μηχανάκια
με περιμένει για να με ψοφήσει επι 24ωρον στη βόλτα και στα καινούρια τα απάτητα.
Αφήνουμε τα πράγματα στο σπίτι στο χωριό και πιάνουμε το φαρδύ χωματόδρομο προς το Δοτσικό.
Αριστερά στη στάνη κι ανήφορος κροκάλα για καναδυοτρία χιλιόμετρα.
Και μετά τα προβατάκια πάλι αριστερά στο λιβάδι που οδηγεί
...εδώ!
Προφήτης Ηλίας ,υψόμετρο 1600 και κάτι.
Ξέρει τον τόπο σαν την τσέπη του κι όλες τις κορφές τριγύρω με το μικρό τους όνομα.
Απολαμβάνω και φυσικά δε συγκρατώ ονόματα.
Στα πόδια μου η Σαμαρίνα χάνεται σιγά σιγά στη σκιά που της ρίχνει ο Σμόλικας.
Το βλέμμα φτάνει ως μέσα στη Βάλια Κίρνα και το μυαλό ταξιδεύει σε αναμνήσεις κι όνειρα.
Φεύγουμε λίγο πριν συναχωθούμε ....και λίγο πριν μας φάνε τα σκυλιά.
Προορισμός το στέκι του ξάδερφου στην πλατεία.
Περνάμε το βράδυ στο μπαλκόνι χαζολογώντας και σχεδιάζοντας.
Λίγο πριν πουντιάσουμε κανονικά χανόμαστε στην ζεστή ασφάλεια
της φλοκάτης και του υπνόσακκου.
Με το καλημέρα της Κυριακής ξεκινά εντατικό πρόγραμμα,
πρώτη στάση το χιονοδρομικό της Βασιλίτσας.
Αν και φοράω απλά λάστιχα ανεβαίνουμε χαλαρά μέχρι τη μέση του διπλού
όπου και ο Μαίκ απαιτεί σοφά να αφήσουμε το μεγάλο και να ανεβούμε με το μικρό.
Με συνοπτικές διαδικασίες και εξηγήσεις ο Μιχάλης το παραχωρεεί γενναιόδωρα κι εγώ το παίρνω κι ανεβαίνω στα 2100 της κορυφής του λίφτ.
Τηλέφωνο κάτω.
Να σου πώ ρε συ, πολλή φλύαρη η ανάβαση όλο φουρκέτες,λέω να έρθω απο την πίστα.
Δε γίνεται μου λέει ο Μάικ είναι πολύ απότομη.
Τη βλέπω εξηγώ αναλαμβάνω την ευθύνη και κατηφορίζω.
Δεν ήταν απλά απότομη .....ήταν γκρέμι.
Κι έφτασα μούσκεμα δίπλα στη χοντρή με τον συμπλέκτη και το μπροστινό τέρμα πατημένα και ότι ήξερα και δεν ηξερα απο κουτρουβάλες ''στο τραπέζι'' ή μάλλον στη σέλα του έκπληκτου crf.
Κατηφορίζουμε σιγά σιγά.
Η φωλιά με τα νεογέννητα στη δροσιά δίπλα στη βρύση,η σοφία της Φύσης σε μιά εικόνα.
το μικρό θαυματουργό μηχανοποδήλατο.
Σειρά έχει το Σμιξιώτικο ρέμα και η ωραία του συνάντηση με αυτό του Δοτσικού.
Στις φλαταδούρες κάτω απο τους Φιλιππαιους ο κολλητός μου πετάει απο τη χαρά του!
Κατηφόρα απαιτητική λίγο πριν αφήσουμε τα μηχανάκια και πιάσουμε το περπάτημα δίπλα στο ρέμα
Για να δούμε τι θα δούμε,ο ιδρώτας τρέχει απο παντού
η ζέστη είναι αφύσικη για το μέρος και την εποχή.
Αυτή η φάση καταλήγει πάντα σε Μακεδονικες Φάπες,ας βιαστούμε.
Θέλω να βγάλω τις κορντούρες και να χαθώ μέσα στα δροσερά νερά....αλλά ο χρόνος πιέζει.
Με μισή ώρα περπάτημα το δώρο που σε περιμένει είναι το γεφύρι του Γκαβού,παλιό πέρασμα και τελωνείο για τα κοπάδια που άφηναν τα χειμαδιά κι ανηφόριζαν προς τις δροσερες κορφές.
Η δουλειά που έκαναν στα βράχια τα νερά που έρχονται απο το Δοτσικό
συγκρίνεται με αυτή ενος γλύπτη.
Παρατεταμένη Άνοιξη με στοιχεία καλοκαιριού.
Εξηγώ στον Μαίκ ότι αν και περαστικός απο την περιοχή ξέρω πολύ καλα τι είναι αυτό στο βάθος.
Είναι μπουρίνι κι ίσα που θα προλάβουμε να ανέβουμε ως τη Σμίξη,
Για το πρώτο δεκάλεπτο δεν με πολυ πίστεψε μετά άνοιξε ρυθμό....και προλάβαμε στο τσαφ.
Κια τσαφ και τσουφ στο βάθος μέσα στη Βάλια Κάλντα , βροχή οι Φάπες στους ανίδεους.
...κι ευτυχώς ο μεγάλος θεός της μοτοσυκλέτας δεν άφησε κανέναν
απο τους δεκάδες κεραυνούς να γράψουν πρωτοσέλιδο.
2 ώρες (και 45 ευρώ μετά ...σε μεζέδες) αφήνω πίσω μου τη φιλόξενη οικογένεια-αγκαλιά
και με 16 βαθμούς στο θερμόμετρο βάζω πλώρη για τη Θεσσαλονίκη,
πλουσιότερος κατά πολύ και σε πολλά επίπεδα.
Η χώρα που αγαπώ είναι η ομορφότερη του κόσμου!
see ya!
Πολλά Like Πασκουάλ!
ΑπάντησηΔιαγραφή