Τιτιβίσματα Νορβηγιας-Πως τελικα αντιμετωπισα το Μινωταυρο Nordkapp, κ οχι μονο

Σημειωμα ημερας.
προκειται για μια ταξιδιωτικη αναφορα-υπερπαραγωγη
οποτε υπομονη με την μεταφορα ...ο χειμωνας ειναι οοοολος μπροστα μας!



Κειμενο - φωτογραφιες by nikanthi

Τι να γράψω τώρα για αυτό το ταξίδι που διέρκησε 47 ημέρες και διανύθηκαν 13.820 km και ήταν ουσιαστικά, το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικο… Ειλικρινά δεν ξέρω. Οπότε ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή μπας και βγάλω κάποια άκρη.

Μου είχε καρφωθεί αυτή η ιδέα το να ταξιδέψω στη Νορβηγία από την ώρα που είχα γυρίσει από τις περσινές μου διακοπές. Το ήθελα, το πίστευα αλλά φυσικά δεν ήξερα αν θα μπορούσα να το πραγματοποιήσω. Θεωρητικά θα μπορούσα να πάω αλλά με το πρακτικό της όλης ιστορίας τι γίνεται. Τελοσπάντων ο χειμώνας περνούσε και εγώ ονειρευόμουν.

Βεβαίως όσο ονειρευόμουνα τα όνειρα μου τις περισσότερες φορές κατέληγαν σε εφιάλτες από το άγχος για το τι θα αντιμετωπίσω εκεί έξω, μιας και οι ταξιδιωτικές μου εμπειρίες ήταν κάτω του μηδενός. Ο μεγαλύτερος μου φόβος ήταν κλασσικά, μην μείνω πουθενά με το μηχανάκι μιας και οι επισκευαστικές μου ικανότητες είναι κατά πολύ κατώτερες, από τις ταξιδιωτικές μου... Και περνούσε ο χειμώνας.

Τελικά έκανα ένα ταξιδιωτικό πρόγραμμα για τη Νορβηγία στο οποίο, το πως να μεταβώ ως εκεί το άλλαξα είκοσι φορές αλλά ο κορμός του ευτυχώς, έμεινε ανεπηρέαστός. Πως σχεδιάζεις τώρα αυτό το ταξίδι χωρίς να ξέρεις τι τιφλα σου από σχεδιασμούς… Χα και αυτό, είναι μεγάλη ιστορία! Ευτυχώς που ανακάλυψα μια ιστοσελίδα στο ίντερνετ και βρήκα τις πιθανές μου διαδρομές σχεδόν έτοιμες. Το μόνο που χρειαζόταν να κάνω εγώ ήταν, να συναρμολογήσω αυτές τις 18 ωραιότερες κατά τους νορβηγούς διαδρομές της χώρας τους, σαν κομμάτια ενός μεγάλου ταξιδιωτικού παζλ. http://www.nasjonaleturistveger.no/en/routes Ε μετά από δύο μέρες τα κατάφερα, αποθήκευσα τις διαδρομές στον υπολογιστή και δεν της ξανάνοιξα τέσσερις ημέρες προτού να ξεκινήσω. Αυτό το έκανα για δύο λόγους πρώτον, γιατί ήθελα να ξεχάσω τα αξιοθέατα που επρόκειτο να δω στο δρόμο μου έτσι ώστε, να είναι σαν έκπληξη. Αλλά φυσικά και γιατί με αγχώναν.

Καλές οι διακοπές αλλά με το άγχος τι κάνεις! Για να αποβάλλω το άγχος έπρεπε να το φιλοσοφησω διαφορετικά το όλο φάσμα του ταξιδιού. Όσο σκεφτόμουν για το ταξίδι και τους στόχους μου με δημιουργούσαν προσδοκίες και οι προσδοκίες, άγχος και ανασφάλεια. Οπότε είπα στον εαυτό μου… Νίκο άσε τα προγράμματα στην άκρη ξεκινα με το καλό, δεν σου αρκεί. Πίστευες ποτέ οτι θα έκανες αυτό το ταξίδι. Οπότε ξεκινά το με το καλό και ότι δεις, γευτείς οσμιστης και βιώσεις θα είναι μπόνους… και εκεί ηρέμησα.

Όσο βεβαίως εγώ ηρεμούσα η μάνα μου φρικερνε! Δεν μπορούσε να το χωνέψει τι επρόκειτο να κάνω… Κοιτούσε τον χάρτη και έβαζε κολλύριο στα μάτια. Προσπαθούσε βεβαίως να με μεταπείσει θέτοντας μου προβληματισμούς του στυλ

- Δεν φοβάσαι να κάνεις ένα τόσο μακρινό ταξίδι!

-Όχι!

-Και αν πάθει κάτι η μοτοσυκλέτα;

-Θα πάρω την οδική βοήθεια.

-Και αν πάθεις κάτι εσύ;

- Θα πάω στο νοσοκομείο!

-Να πας βρε αγόρι μου αλλά πάνε με παρέα, όχι μονος σου.

- Μονος θα περάσω πιο καλά

Είχα χαλαρώσει τελείως με την σκέψη του ταξιδιού και οι απαντήσεις μου ήταν απαθέστατες σε σημείο, που η μάνα μου σαλτερνε ακόμα περισσότερο.

Η Ανθή ήταν σε καλά γενικώς επίπεδα ψυχολογίας και όχι μονο, αλλα πολλές φορες που σκεπτόμουν να αναβάλω το ταξίδι αυτή μου έλεγε… Ούτε να το συζητάς, θα πας! Αλλά η μάνα μου, ήταν έτοιμη για το μοναστήρι.

Ο καιρός περνούσε και εγώ σαν γνήσιος ταξιδευτής έκανα τις απαραίτητες αγορές όπως σκηνή sleeping bag και φωτογραφική μηχανή μιας και, από τις πάμπολλες ταξιδιωτικές μου περιπλανήσεις τα χρόνια που πέρασαν, δεν είχα τίποτα γιατί πολύ απλά… Δεν είχα πάει πουθενά έτσι ώστε να το χρειαστώ.

Και στους καφέδες με τα παλικάρια από το φόρουμ το είχα βουλώσει τελείως. Στην αρχή του χειμώνα τους είχα τρελάνει με ερωτήσεις αλλά στην συνέχεια, ούτε που αναφερόμουν στη Νορβηγία... Λες και την είχαν απαγάγει εξωγήινοι. Που και που ευλόγως με ρωτούσαν.

– Ρε Νίκο θα πας ή θα μείνεις με την προετοιμασία;

– Έτσι λέω.

Η σε άλλες συζητήσεις

– Μάλλον Νίκο δεν θα πας φέτος;

– Έτοιμος είμαι, πήρα σκηνή sleeping bag και φωτογραφική μηχανή.

– Και τι, δεν θα πρέπει να οργανώσεις

– Σιγά!!

Έκανα οδική βοήθεια, πανευρωπαϊκή κάρτα υγείας. Έβγαλα δύο κάρτες αναλήψεως απο δύο διαφορετικές τράπεζες ώστε να έχω ασφάλεια, και σε περίπτωση που κάτι συμβεί με την μια, να έχω την άλλη… Και ενημερώθηκα προς έκπληξή μου για τις χρεώσεις που θα έχω χρησιμοποιώντας τες στο εξωτερικό. Κάθε τράπεζα είχε την δίκια της πολιτική. Έχουμε και λέμε…

Η Πειραιώς με είπε ότι σε συναλαγες εκτός ευρώ έχουνε 2% προμήθεια στις αγορές που θα κάνω, σε βενζινάδικα σουπερμάρκετ και λοιπά… Και για αναλήψεις σε συνάλλαγμα, θα έχω 2% συν μια προμήθεια.

Η δε Eurobank με είπε ότι όλες οι συναλλαγές που θα κάνω θα έχουν ταρίφα χρεώσεις σε οποιαδήποτε μου δοσοληψία, 2,5 ευρώ. Δεν μπορούσα να το πιστέψω!! Και μιλώντας με την υπάλληλο στο τηλέφωνο την ρωτάω…

- Δηλαδή μου λέτε ότι αν αγοράσω μια σοκολάτα με ενα ευρώ θα πληρώσω δυόμιση ευρώ προμήθεια

- Ναι

- Δηλαδή μου λέτε να μην αγοράσω προϊόντα από το εξωτερικό

- Οχι δεν σου λέμε αυτό

- Μα εμμέσως αυτό μου λέτε….

Απάντηση φυσικά δεν πειρα… Για αναλήψεις όμως από το εξωτερικό είχε μικρότερες χρεώσεις από την Πειραιώς. Οπότε τα πράγματα ήταν απλά, με την μία κάρτα θα εκανα αγορές και με την άλλη ανάληψης χρημάτων. Λεφτά θα με έστελναν τμηματικά σε όποια κάρτα τα χρειαζόμουν έτσι ώστε, να μην υπάρχουν τα λεφτά μου μέσα σε ένα λογαριασμό. Γιατί αν γινόταν κάτι με τον εκάστοτε λογαριασμό, πιθανόν να μην είχα άλλα ευκαιρία λεφτά για να μεταφέρω στον άλλον λογαριασμό… Και η Ανθή σε ρόλο μάνατζερ, θα με έστελνε το κομπόδεμα μιας για να το ξοδεύω απονήρευτα και με ευλάβεια. Καλό βεβαίως θα είναι σε αυτήν την περίπτωση, να μην μάλωνα με την Ανθή στη διάρκεια του ταξιδιού, γιατί μόνο με ωτοστόπ θα γυρνούσα πίσω... Ουφ πάει και αυτό.

Το φειζερ κατά τη διάρκεια του χειμώνα ήταν ασφαλισμένο διπλό κλειδωμένο και χωρίς πινακίδες έτσι ώστε, εξεπίτηδες να μην είμαι σε θέση να το οδηγήσω αφενός, για να μην αποκτήσει φθορές και αφετέρου, για να μην του δημιουργούσα εγώ φθορες.

Τις πινακίδες της έβαλα για να πάω εκδρομή με το forum στο Ζαγόρι και αφού γυρίσαμε με το καλό, για να πάω μια μονοήμερη εκδρομή στη Βουλγαρία όπου με τράκαρε ένας εκσκαφέας. Άλλη περίπτωση και αυτή!! Σίγουρα μια ανεπανάληπτη εμπειρία που όμως, δεν ήταν πολύ ενθαρρυντική για το επικείμενο μου ταξίδι ,πόσο μάλλον για τη μάνα μου. Όταν με τράκαρε ο εκσκαφέας με ενα km και ξεκολλούσε το όγκο του από την κατεστραμμένη ποια, μάσκα του φέιζερ το πρώτο πράγμα που ειπα στην Ανθη ήταν… Οχι ρε μάγκα, πάει το ταξίδι!

Αυτές οι δύο ήταν όλο και όλο οι ταξιδιωτικές μου περιπέτειες με το φειζερ για 10 μήνες. Δύο εκδρομές και μια τράκα. Τέλεια!!

Με την ασφάλεια κλασσικά δεν έβγαλα έμμεσα άκρη εμένα εντωμεταξύ, ο καιρός με πίεζε για να φύγω γιατί πολύ απλά μέχρι να φύγω, φοβόμουν να πάω με το φειζερ ακόμα στο περίπτερο για τσιγάρα… Μην και τυχόν συμβεί κάτι. Οπότε έλεγα να φύγω να γυρίσω για να πάω και για κανένα μπάνιο με το Φέιζερ στο υπόλοιπο του καλοκαιριού, γιατί για να πήγαινα για μπάνιο πριν, χλωμό.

Το διάστημα που είχα αρχίσει να αγοράζω τα απαραίτητα για το ταξίδι έβαλα και το φειζερ σε γκαράζ μην λέω μην, μετά από τόσα όνειρα πήγαινα να πάρω το φειζερ και εμένα με τα κλειδιά στο χέρι. Βρε πλήρωσε λίγα παραπάνω ευρώ για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο μην και τυχόν , οι μόνες σου ταξιδιωτικές εμπειρίες με την καινούργια σου σκηνή είναι στο κέντρο του σαλονιού σου.

Τα επαγγελματικά μου ήταν δόξα τω Θεώ σε μαγευτική κατάσταση έτσι ώστε χωρίς αναστολές να εξαφανιστώ από προσώπου γης αλλά δυστυχώς (μάλλον ευτυχώς), τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα υπολόγισα. Τρεις εβδομάδες προτού να ξεκινήσω έκανα μία μικρή επέμβαση και δύο εβδομάδες ήμουν τέζα. Δεν μπορούσα να κάτσω ούτε στον καναπέ, φυσικά για οδήγηση ούτε λόγος και η παραίτηση μου από την εργασία έγινε με συνοπτικές διαδικασίες. Τώρα τι σχέδια να κάνεις για ένα ταξίδι στη Νορβηγία με τον κώλο επάνω, άντε πείτε μου εσείς. Φυσικά και δεν έκανα, απλώς περίμενα να αποθεραπευτώ να περάσει ο καιρός για να ξεκινήσω. Εντωμεταξύ όσο ήμουν με τον κώλο επάνω και ερχόταν η μάνα μου να με επισκεφτεί και εγώ την έλεγα, ότι μόλις γίνω καλά μετά από μία εβδομάδα θα πάω στη Νορβηγία για να κάνω 11.000 km, με κοιτούσε σαν δαιμονισμένο.

Δόξα τω Θεώ έγινα καλά και αφου με τις παρεκκλίσεις της μάνας μου ρώτησα τον γιατρό, αν θα έχω πρόβλημα να ταξιδέψω με το Φέιζερ και με είπε, όχι (βεβαίως ξέχασα να του επισημάνω για το που ήθελα να ταξιδεψω) Αρχισα να ξαναμπαίνω σε ταξιδιωτικό πλάνο λίγες μέρες πια, από το να ξεκινήσω.

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Παίρνω το παπί μετά από δύο βδομάδες μη οδήγησης από το σπίτι, δοκιμάζω κατά πόσο είμαι σε κατάσταση να ταξιδέψω ένα km μέχρι το γκαράζ. Παίρνω το φέιζερ και το πάω στο συνεργείο. Από το φοβο μου να διάνισω πέντε km για να πάω στον μηχανικό, ξέχασα και τις εγχειρήσεις και τα πάντα. Φτάνω στο μηχανικό, Μάκη να σε ευχαριστήσω και από εδω για την άψογη δουλειά που με έκανες, χωρίς το μηχανάκι να πάθει το παραμικρό. Μου λέει είμαι φουλ ξανά φέρτο. Τώρα τι να του πω εγώ, ότι φοβάμαι να το ξαναφέρω ενώ σκοπεύω να ταξιδέψω στη Νορβηγία. Καλά λέω στο αφήνω εδώ και θα επικοινωνήσουμε. Να ναι καλά ο άνθρωπος σε τρεις μέρες μου το είχε έτοιμο και όχι μόνο ετοιμο, άλλα σε υπεραριστη κατάσταση. Μου έφτιαξε και τη μάσκα στο μέτρο του δυνατού έτσι ώστε, να μην έχω πρόβλημα στο να ταξιδέψω.

Φυσικά τα ευχαριστώ πρέπει να δοθούν και στον Πασχάλη που με σύστησε στο μηχανικό αλλά και που μεσολάβησε στον λάστιχα, να με προσέξουν ιδιαίτερα. Περνάνε οι μέρες παίρνω το φειζερ αλλά ήμουν μέσα στην τύχη μου άτυχος. Το λαστιχαδικο από το συνεργείο το χώριζαν 500 μετρα απόσταση αλλά εγώ θα έπρεπε να το ξαναπάω εκεί αύριο, γιατί είχε δυστυχώς περάσει η ώρα. Φρίκη! Δεν ξέρω κατά πόσο σας φαίνονται λογικά η υπερβολικά όλα αυτά αλλά εγώ, πραγματικά φοβόμουν μην κάτι συμβεί την τελευταία στιγμή και ματαιώσω την αναχώρηση μου. Δηλαδή τον μοναδικό μου ουσιαστικά στόχο για αυτό το ταξίδι.




Αλλάζω λάστιχα μου λέει ο λάστιχας ότι έχω στραβή μπροστινή ζάντα. Τον ρωτάω αν έχει πρόβλημα μου λέει, όχι. Οπότε λέω άστο, ούτως ή άλλως τόσο καιρό έτσι το οδηγάω και με ελαττωματικό ρουλεμάν τιμονιού αλλά και με στραβή ζάντα οπότε ποιος ο λόγος να το αλλάξω, αφού είναι σε κατάσταση που δεν πρόκειται να μου δημιουργήσουν θέματα ασφαλείας στο δρόμο. Μόνο και μόνο για να αλλάξω την οδηγική συμπεριφορά της μοτοσικλέτας... Πάω που πάω σαν κότα στο δρόμο, τουλάχιστον ας έχουμε και ένα άλλοθι! Εντωμεταξύ μου λεει κάντο μια βόλτα να δεις άμα σε ενοχλεί και βλέπουμε μετέπειτα. Ναι καλά σίγουρα! Και με το που πήγα το φειζερ στο σπιτι πλέον θα κυκλοφορούσε, μόνο για το φόρτωμα του, και το αντίο.

Εδώ να γράψω ότι για κάποιο ανεξήγητο λόγο από τότε που πήρα το Φαζερ, το λέω φειζερ. Δεν ξέρω γιατί μάλλον μου κόλλησε στραβά! Και πέρσι στο ταξίδι μου έτσι το έλεγα και φέτος, έτσι το λέω. Οπότε για να μην έχουμε καμία μήνυση από την Yamaha, ας θεωρήσουμε ότι το φειζερ είναι το παρατσούκλι... Του φαζερ και όλοι θα είμαστε ευτυχισμένοι...

Το φόρτωμα των αποσκευών ήταν μια μεγάλη ιστορία μια και, είχα πολύ περιορισμένο χώρο αφού να φανταστείτε ούτε χώρο για κωλόχαρτο δεν είχα, δεν χωρούσε. Βεβαίως πήρα πολλές συσκευασίες απολυμαντικά μαντηλάκια αλλά κολόχαρτο, όχι.

Εδώ θέλω να ξανά ευχαριστήσω τον Πασχάλη που είχε προθυμοποιηθεί να μου δώσει τις βαλίτσες του για το ταξίδι και να του ζητήσω συγνώμη που δεν τον τίμησα ,αλλά λόγω κωλύματος που έχω στον εγκέφαλο θέλω να είμαι αυτάρκης. Με ότι έχω να ταξιδέψω. Γιατί φυσικά θα της είχα πολύ άγχος! Αν ου μη γένοιτο έπεφτα σε καμιά χαράδρα, πρώτα τις βαλίτσες θα κοιτούσα αν έπαθαν καμιά ζημιά και μετέπειτα το μηχανάκι… Κάτι φυσικά που δεν ήθελα να το υποστώ! Αλλα και για έναν ακόμα, πιο σημαντικό λόγο που θα τον συνειδητοποιούσα στην πορεία του ταξιδιού. Μην τυχόν κάνω καμιά ζημιά στα αυτοκόλλητα του Πασχάλη που είναι πάνω στις βαλίτσες. Εντάξει οι βαλίτσες είναι υλικά αγαθά και επισκευαζονται, αλλά τα αυτοκόλλητα αναμνήσεις, αναμνήσεις που δεν ήθελα επουδενί να τις διακινδυνεύσω.

Πίσω στην κεντρική βαλίτσα έβαλα αρκετά ζευγάρια κοντομάνικα κάλτσες και εσώρουχα διπλωμένα σαν ρόλο έτσι ώστε, να μην πιάνουν χώρο τα οποία φυσικά σιγά-σιγά, θα τα εξφεντονιζα σε διάφορες βουνοκορφές ως κάποιο προσωπικό μου αυτοκόλλητο και αυτομάτως, θα εξοικονομούσα και περισσότερο χώρο. Προμήθειες φαγητού ήταν μηδενικές δεν πήρα ούτε μία κονσέρβα μαζί μου, τίποτα ούτε αλάτι. Αδιάβροχά το παντελόνι της μηχανής, φαρμακειο δύο ζευγάρια χοντρές μπλούζες, φόρμα σαμπουάν και διάφορα. Πέδιλα ανατομικούς τύπους σαν αυτά που πουλάνε στα φαρμακεία. Παπλοματοθηκη πολυεργαλείο φαγητού δίχως όμως να έχω φαγητό μαζί μου, δύο σεικερ για καφέ και 100 φακελάκια νες καφέ.


Για το φειζερ δεν πήρα τίποτα μαζί μου ούτε καν σετ επισκευής ελαστικού μιας και που στην τελική, δεν ηξερα να το χρησιμοποιήσω παρά μόνο από αυτά που είχα δει από το ίντερνετ. Πήρα πέντε πίσω λάμπες για το φέιζερ μιας που της καίει, και κάποια μικρό εργαλεία… αυτά και πολλά ήταν.

Α μιας που ποτέ δεν είχα στήσει σκηνή στη ζωή μου την έστησα τρεις φορές το σαλόνι μου και πλέον, ήμουν πανέτοιμος.

Αγόρασα και μια action camera των 50 € χωρίς να μπορώ να την τοποθετήσω στο μηχανάκι γιατί πολύ απλά, συνοδευόταν με βάση ποδηλάτου και έβρισκαν οι λήψεις της πάνω στα πλαστικά του φέιζερ. Τελικά με τα πολλά, πήρα μια βάση για κράνος που δεν μπορούσα να την τοποθετήσω στην κεφαλή του κράνος, γιατί σε εκείνο το σημείο το κράνος μου σχηματίζει μύτη και δεν έμπαινε το αυτοκόλλητο. Εν ολίγοις κόλλησα το αυτοκόλλητο στραβά και έκανα μια τρυπά στο νερό κάτι που όμως τελικά ,αποδείχθηκε ότι ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να μου συμβεί.

Και έτσι φτάσαμε 9 Ιουνίου λίγες ώρες πριν την επικείμενη αναχώρησή μου, εγώ φυσικά να διαβάζω ανελλιπώς το ταξιδιωτικό από τα κομάντα της Κοζάνης και να σφίγγετε όσο ναναι το στομαχι μου. Να βλέπω ειδήσεις από το ίντερνετ για εποχές των παγετώνων, χιονοθύελλες εγκλωβισμούς λεωφορείων από τον σφοδρό χιονιά. Ξεριζώματα δέντρων από τους ανέμους και ακυρώσεις δρομολογίων πλοίων και άλλα ενθαρρυντικά. Λέγοντας στον εαυτό μου, καλύτερα να αντιμετωπίσω τέτοιες συνθήκες παρά αυτό που βιώνω τώρα. Δύο εβδομάδες στο σπίτι και περπατώντας 500 μετρα να λαχανιάζω από την εξάντληση προερχόμενη φυσικά, από την πολλή ξάπλα. Πάμε και βλέπουμε έλεγα. Το πολύ πολύ να μετατοπίσω το πρόγραμμα μου έτσι ώστε, τα βουνά της Νορβηγίας να τα διασχίσω στο γυρισμό του ταξιδιού... Θα δούμε.

Πάω να παρω την Ανθη από τη δουλειά και σταματαω, στην παραλία της καλαμαριας οπου ενα εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα με ξεπροβόδιζε για το μεγάλο μου ταξίδι...



Η οριζοντες πλεον ηταν ανοιχτη και η περιπετεια καραδοκουσε καπου στον οριζοντα... Περνω την Ανθη παμε βλεπουμε το ηλιοβασιλεμα και καπου εκει, ουσιαστικα θα χοριζαν για λιγο καιρο και οι δρομοι μας.

Αυτά πάνω κάτω τα πριν του ταξιδιού. Κατά τα άλλα πάλι θα ήθελα την ειλικρινή σας γνώμη προς όλα τα τεκτενόμενα του ταξιδιού, πολλα βεβαίως τα καταλαβαινω κι εγώ ο ίδιος γιατί ας μην κρυβόμαστε, ταξιδεύοντας βγάζω καλώς ή κακώς όλα τα ταξιδιωτικά μου απωθημένα στην φορά.

Αυτόν τον πρόλογο τον είχα γράψει προτού να ξεκινήσω να γράφω το οδοιπορικό μου, στο περσινό μου ταξιδιωτικό τον είχα σβήσει και είχα γράψει άλλον... Αλλά φέτος επέλεξα να τον κρατήσω. Εντάξει είναι λίγο βαρύς, αλλά δυστυχώς τα δρώμενα της ζωή μας δεν είναι αψήφιστα όπως δηλαδή θα πρεπει, να είναι στης διακοπές μας.

Κατά τα αλλα από εδώ και εμπρός, ξεκιναει ένα εύθυμο κείμενο γεμάτο με σάτιρα και αυτοσαρκασμό, για να είναι όσο το δυνατόν ευχάριστη η ανάγνωση του… Μιας που μπορεί να είναι και διπλό σε όγκο, από το περσινό μου. ..

ΤΕΤΑΡΤΗ 10 - 06 - 2015 ΗΜΕΡΑ 1

Το πρωί ξύπνησα κατά τις έξι, αφού ήπια ένα καφέ και έκανα δυο τσιγάρα πήγα έφερα το φειζερ από το γκαράζ για να φορτώσω τα πράγματα. Είχα σκεφτεί φυσικά να τα φορτώσω από το προηγούμενο βράδυ άλλα για τον φόβο των Ιουδαίων αλλά περισσότερο για τον δικό μου, ειπα βρε λες να γίνει καμιά μαλακία με τα πράγματα που θα έχω μέσα στο γκαράζ και ενώ είμαι έτοιμος να φύγω, δεν πάω πουθενά. Χέστο! Οπότε τα φόρτωσα το πρωί. Το είπα σκεφτόμουν και την πιο απίθανη, ως πιθανή περίπτωση που θα μπορούσε να αναβάλει την αναχώρησή μου



Και είπα σιγά σιγά να ξεκινήσω



Στην φωτογραφία πιστεύω φαίνεται ότι με διακατέχει μια αλφα χαλαρότητα ενώ η Ανθή όπως βλέπετε, έβγαζε ήδη καπνούς από το ζόρι της. Θα 'σκαγε σαν θερμοσίφωνας! Μέχρι που χαιρετηθήκαμε, αυτή για να πάει στη δουλειά και εγώ... στη Νορβηγία

Κάνω διακόσια μετρά και σταματαω το μηχανάκι, δεν θυμάμαι για πιο λογο αλλα ήμουν ανήσυχος. Έκανα τον σταυρό μου πήγα χαιρέτισα την μανα μου και ξεκίνησα πολύ σιγά σαν χεσμένος να βγω από την Θεσσαλονίκη και να κατευθυνθώ προς τους ευζώνους. Ημουν τόσο φοβισμένος που επέλεξα να κάνω ένα μίνι κύκλο και να πάω από την εθνική ως ένα σημείο προς τα σύνορα, μόνο και μόνο για να αποφύγω ένα κομμάτι της μοναστηρίου το οποίο, από την διέλευση των πολλών φορτηγών έχει σκαφτεί η άσφαλτος και σχηματίζει αυλακιές σαν τάφρους. Γαμο να έκανα τόσο άγχος δεν θα είχα...

Αλλά σαν κύλισαν τα πρώτα χιλιόμετρα και άρχισα σιγά σιγά να οδηγώ όλες οι σκέψεις άδειασαν το μυαλό μου μέχρι να φτάσω στα σύνορα



Περνώντας τα είχα άλλες ανησυχίες του στιλ, πως θα διαλευσω τα έργα που γινόντουσαν στην γειτονική χώρα. Σίγουρα ήταν επικίνδυνα αλλά στην περίπτωση μου και πολύ ψυχοφθόρα, γιατί κάθε τόσο έβλεπα και 2 – 3 εκσκαφής να κάνουν την δουλειά τους και εγώ φυσικά, να κάνω τον σταυρό μου. Οι μνήμες βλέπεται από το πρόσφατο ατύχημα ήταν νωπές τόσο ημερολογιακά, αλλά πόσο μάλλον οδηγικά μιας και είχα δεν είχα διανύσει 300 km με το φέιζερ από εκείνο το ατύχημα. Μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει ότι εκατοντάδες ποδηλάτες κυκλοφορούσαν στην κεντρική αρτηρία των Σκοπίων είτε οδηγώντας, είτε περπατώντας. Τώρα που πήγαιναν και τι έκαναν ο θεός και η ψυχή τους. Ντόπια αμάξια δεν έβλεπα πουθενά άλλα, ποδήλατα εκατοντάδες




Μια οι ύποπτες φάτσες από τους ποδηλάτες μία το ότι εγώ ήθελα να φύγω όσο πιο γρήγορα από τα Σκόπια στάσεις δεν έκανα πουθενά παρά μόνο, για να βγάλω την παραπάνω φωτογραφία, για βενζίνη και για να πληρώνω τα διόδια.

Φτάνω στα διόδια βλέπω αντίτιμο 60 δηνάρια (1 € ). Αλλά αν πλήρωνες σε ευρώ έδινες 1,5 ευρώ. Σκέφτηκα να ρωτήσω τον υπάλληλο γιατί 1,5 ευρώ, προσφέρεται και καφέ...



Με το που τελειώνουν τα έργα ο δρόμος γίνεται κανονική εθνική αρτηρία και εγώ έφτασα στα σύνορα της Σερβίας όπου όμως με περίμενε ουρά και μποτιλιάρισμα.
Τώρα τι κάνουμε περνάμε μπροστά ή δεν περνάμε...Χα εδώ σε θέλω! Ας το λέω δεν μας παίρνει και περίμενα ευλαβικά στην σειρά μου λες και οδηγούσα τουριστικό λεωφορείο...





Εντωμεταξύ τσουλώντας το φέιζερ έβλεπα να κάνουν ελέγχους σε αυτοκίνητα και δύο μοτοσικλέτες και αναρωτιόμουνα, λες να είμαι τόσο τυχερός... Φτάνοντας ακόμα πιο κοντά σπρώχνοντας το μηχανάκι, γλίστρησε μία το δεξί μου πόδι. Συγκρατώ με το φρενο το φειζερ κοιτω κάτω, είχε λάδια ...Ουπς τι είναι πάλι τούτο. Εντωμεταξύ φοβόμουν μην τα πατήσω κιόλας και με γλιστρήσει η ρόδα. Κάνω ένα ελιγμό τα προσπερνάω, δίνω διαβατήριο, ευτυχώς επειδή είμαι έλληνας δεν με ελέγχουν τίποτα και μπήκα στη Σερβία.



Από όσο θυμάμαι και εκεί είχε έργα αλλά ευτυχώς όχι για πολύ... Αλλά εγώ ήμουν ήδη κουρασμένος και ήθελα κάπου να ξεκουραστώ και τότε είδα αυτό ...



Ρωτάω αν σερβίρουν καφέ παρκάρω το φέιζερ και ανεβαίνω επάνω ...



Βασικά ήταν εστιατόριο όλοι έτρωγαν καφέ όμως, ηπιε μόνο ένας. Καλά μέχρι να συνεννοηθώ με τον σερβιτόρο για το τι καφέ ήθελα ήταν ιστορία. Το πάλεψα δεν μπορώ να πω αλλά μόλις με είπε αν με τον καφέ μου θέλω και... κοκα κόλα το παράτησα τελείως. Φέρε οτι θες και να σαι καλά... Ε ναι!




Αφού στάνιαρα ξεκίνησα, κάπου όμως στο δρόμο με έπιασε καταιγίδα και έτρεξα πανικόβλητος να σωθώ σε ένα βενζινάδικο. Η το έχεις το adv ή δεν το 'χεις... Mπαίνοντας στην βοηθητική λωρίδα για το βενζινάδικο, πάτησα την άσπρη διαχωριστική γραμμή τσιμπώντας λίγο το φρένο κα με πέταξε κολια το μηχανάκι. Θέλει προσοχή η άσπρες γραμμές γλιστραν σαν διάολοι

Εδώ να πω ότι λόγω έλλειψης χώρου φορούσα την επένδυση από το μπουφάν αλλά όχι την επένδυση από το παντελόνι, και ήδη είχα γίνει μούσκεμα.





Εκεί γνώρισα κάποιους πολωνούς που επέστρεφαν σπίτι τους αφού είχαν πάει στην Ρουμανία να περάσουν τα γνωστά περάσματα






Εμένα όταν με ρωτούσαν (σε όλο το ταξίδι)που πήγαινα τους έλεγα ότι πάω στη Γερμανία και όχι τον πραγματικό μου προορισμό. Δεν ήθελα να το ματιάξω, δεν ήθελα να το γρουσουζέψω, δεν ήξερα αν θα τα καταφέρω. Δεν ήθελα ίσως να καυχηθώ για το μακρινό μου στόχο, ίσως λίγο από όλα. Πάντως σε κανέναν σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού μου δεν τους ελεγα την αλήθεια παρά μόνο φυσικά, όταν έφτασα στην Νορβηγία και με κοιτούσαν όλοι σαν... ούφο!
Εδώ τους φαινόταν απίστευτο που πήγαινα στη Γερμανία με τα όσα διάβαζαν και άκουγαν στα ΜΜΕ για το ότι συνέβαινε με την Ελλάδα, οποτε και να τους έλεγα το πιο πιθανό ήταν να μην με πίστευαν.

Με τις συζητήσεις ο καιρός καθάρισε και εγώ ξεκίνησα ...

Βενζινάδικο και καφές ξανά...




Κάπου στο δρόμο όμως με ξανάπιασε μπορα και εγώ για να σωθώ σταματώ κάτω από μία λεπτή γέφυρα (αφού και κάτω από τη γέφυρα βρεχομουν.) Με αστραπιαίες κινησεις ξεντύνομαι βγάζω τα βρεγμένα ρούχα βάζω στεγνά και τα αδιάβροχα αυτή την φορά και μετά από αυτό το μίνι στριπτίζ, ξανά ξεκινάω για βενζινάδικο φυσικά μπας και γλιτώσω.




Αφού ξανά ήπια καφέ χωρίς φυσικά να έχω φάει τίποτα από το πρωί, παρατηρούσα αυτή την παρέα των τούρκων που γυρνούσαν από την χώρα τους πίσω στην Γερμανία όπου και ζούσαν. Μου έκαναν τρελή εντύπωση οι εξατμίσεις ελευθέρας που φορούσαν, μιλάμε τραντάζονταν ο τόπος. Και αναρωτιόμουν εγώ ο απειρος ταξιδευτής... Γιατί να βγάλω τοσο άγχος για να βρω και φυσικά, να πληρώσω σιγαστήρα για την δικιά μου την εξάτμιση ενώ αυτοί κυκλοφορούσαν με πυροβόλα όπλα... Απάντηση δεν πήρα, αλλά από αυτο που κατάλαβα στο επερχόμενο μου ταξίδι ήταν, το ότι εγώ ίσως είχα την πιο σιγανή μη εργοστασιακή εξάτμιση σε ολόκληρη την Ευρώπη.(Αυτές οι πληροφορίες είναι κάθαρα δικά μου βιώματα και φυσικά, κανέναν δεν ενθαρρύνω να ταξιδέψει με θορυβώδη εξάτμιση στην Ευρώπη άσχετος φυσικά που όλες οι εξατμίσεις, ακόμα και στη Νορβηγία ήταν, ντουντούκες )

Ενώ είχε ήδη αρχίσει να νυχτώνει,κατω απο ένα εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα που με συντρόφευε στο δρόμο, έφτανα πλέον κοντά στο Νόβι Σαντ. Φτάνω στην πόλη ήταν ήδη εννέα και... Τώρα, άντε βρες ξενοδοχείο το οποίο να είναι και κοντά στο κέντρο έτσι ώστε, εύκολα να μπορέσω να περιηγηθώ τριγύρω. Φτάνω σε μια διασταύρωση ανάβει πρασινο στρίβω δεξιά, ακούω κορναρίσματα και πάνε να με εμβολίσουν διερχόμενα αυτοκίνητα.Ω ρε μάγκα τι γίνεται εδώ πέρασα με κόκκινο; Εντωμεταξύ να οδηγάω στα χαμένα έχοντας την προσοχή μου και στα αυτοκίνητα αλλά και στο να βρω ξενοδοχείο. Πετάγονται κάτι πεζοι στο δρόμο πάω να τους πατήσω. Πω πώ φυλακή θα με βάλουν! Οδηγάω όσο μπορώ πιο προσεκτικά βλέπω μέσα σε ένα στενό αυτό...



Πολύ υποχθόνιο ξενοδοχείο το είδα αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Μπαίνω μέσα τρέχοντας φοβούμενος τα πράγματα στη μηχανή. Και ηταν μες στην χλίδα.

Μου λέει η ρεσεψιόν...

- 42 € η βραδιά, με υπόγειο πάρκινγκ και το κέντρο πέντε λεπτά περπάτημα...

-Μέσα

-Το δωμάτιο δεν θα το δεις ;

-Θα μου αρέσει της λέω... Να βάλουμε το φέιζερ στο γκαράζ

Αποθηκεύω το φέιζερ ανεβαίνω πάνω στο δωμάτιο και βλέπω αυτό...



Ρε συ που ήρθα στο Χίλτον της Σερβίας







Παραδόξως όμως με χάλασε η χλιδη του. Εγώ ήμουν σε φάση καταδρομικής αποστολής στην Νορβηγία, ή τουλάχιστον έτσι το ονειρευόμουν. Σε ένα τέτοιο μέρος έρχεσαι με το ταίρι σου όχι μόνος, αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια αυτό βρήκα, θα το υποστώ.Αν ήταν κανένα ελεεινό και τρισάθλιο ξενοδοχείο θα το γούσταρα περισσότερο αλλά δεν βαριέσαι, και η χλιδή καλή είναι μωρε. Ούτως σι άλλος αύριο θα με περίμενε μία τελείως διαφορετική νύχτα...

Έκανα μπανάκι και βγήκα για τη βραδινή μου βόλτα...















Καλά στο Νόβι Σαντ γινόταν πανικός. Κόσμος να περιφέρεται στα μπαράκια και στης καφετέριες, να γίνεται χαμός. Τα εστιατόρια να είναι γεμάτα, νεολαία να είναι μαζεμένοι γύρο από της πλατιές και να πίνουν μπύρες. Αλλού να τραγουδάνε κάτω από τον ήχο κάποιας κιθάρας και εγώ, να περιφέρομαι σαν χαμένος χωρίς να ξέρω που να πρώτοκοιτάξω. Τελος παντον αφου εκανα κάποιες βόλτες και χάζεψα όλου του είδους τα αξιοθέατα, χωρίς ακόμα να καταλάβω ποια είναι τα πιο εντυπωσιακά...







Γαμήθηκα στης φωτογραφίες δεν μπορείτε να πείτε … Δυστυχώς με της νυχτερινές λήψεις δεν τα πάω καλά …Oύτε με της μεσημεριανές …Kαι ίσως και με της πρωινές…
Εμ στα ακίνητα αξιοθέατα κουνιόμουν εγώ …Στα κινούμενα αξιοθέατα κουνιόταν αυτά…(Τι είπατε? Aν οι φωτογραφήσεις που αφορούσαν της Σερβες κουνήθηκαν και καλά, και φυσικα διαγράφηκαν λίγο προτού να της δείξω στην Ανθή για να μην μου φέρει, την DSLR στο κεφάλι …ΑΜΑΝ ΠΙΑ.)

Bρε ευτυχώς που πάω σε μια χώρα που δεν νυχτώνει ποτέ αλλιώς με δεκα φωτογραφίες θα γυρνούσα πίσω. Και το συμπέρασμα …Aν είσαι φωτογράφος της δεκάρας, και θέλεις να έχεις φωτογραφίες που να βλέπονται, επί 24ωρου βάσεως …Μόνο στην Νορβηγία πρέπει να πας

Οσο έτρωγα κάτι οικονομικό να ρεφάρουμε λίγο την τιμή του ξενοδοχείου...



Eμαθα εκ τον υστέρων ότι εκείνοι την ώρα στο περίπου, τα κομάντο από την Κοζάνη έφταναν στο Νοβι Σαντ έχοντας ολοκλήρωση πια το νορβηγικό τους όνειρο… Ετσοι είναι οι κύκλοι της ζωής, άλλοι οτι ολοκληρώνουν άλλοι το ξεκινάνε. Παντός ήταν απίστευτο που την ίδια μέρα την ίδια ώρα στο ίδιο τόπο και για το ίδιο ταξίδι, βρεθήκαμε σε ένα ξένο τόπο χωρίς να το γνωρίζουμε και δυστυχως, χωρίς να συναντηθούμε… Παντός την αύρα τους μου την έδωσαν, και τα κατάφερα και εγώ μετα από πολλές μέρες να γυρίσω ακέραιος στην πατρίδα.

Και αφου εφαγα, επέστρεψα με τα πόδια πίσω...

ΠΕΜΤΗ 11 - 06 -2015 ΗΜΕΡΑ 2

Ξυπνάω το πρωί κατά τις έξι, αράζω λίγο και μετά κάνω ένα καφέ να στανιάρω ώστε, να μην μαζέψω και τα πράγματα μου με την τσίμπλα στο μάτι. Προσπαθώντας να βολέψω τα ρούχα μου στην βαλίτσα μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω μια μινι ψυχανάλυση του χαρακτήρα μου...

Το να είσαι χύμα χαρακτήρας όπως εγώ και να μην σε νοιάζει τίποτα παρά μόνο να ξεκινήσεις και έχει ο θεός, είναι καλό γιατί δεν σε νοιάζει το πως θα ξεκινήσεις... Το που θα αποθηκεύσεις τα πράγματα σου ας πούμε, ελα μωρε σιγά. Αλλά όταν έρθει η ώρα να τα χρησιμοποιήσεις, θα φας μια φλασιά γιατί πολύ απλά θα πρέπει να τα ξανά τοποθετήσεις πίσω στην θέση τους όπως ακριβώς ήταν πριν, για να χωρέσουν.Και αν τα πράγματα σου είναι τοποθετημένα με ακρίβεια ταξη και λεπτομέρεια που θα ζήλευαν και οι χειρουργικές αίθουσες των νοσοκομείων για να μπορέσουν να μεταφερθούν, ε και είσαι χύμα σαν χαρακτήρας έχεις θέμα. Τελοσπάντων μετά από μια ωρα τα κατάφερα...

Εξαντλημένος από την προσπάθεια κατεβαίνω κάτω να τα τοποθετήσω και στο φέιζερ. Άλλο ένα μισάωρο τουλάχιστον. Και είπα να φάω το πρωινό μου, έλα μου όμως που ακριβώς μπροστά από την τζαμαρία του ξενοδοχείου ήταν ένα αποφρακτικο φορτιγο και δεν μπορούσα να παρκάρω εκεί το φέιζερ για να μπορώ να το βλέπω. Tώρα; Να ξανα κατεβάσω το φέιζερ στο γκαράζ, βαριόμουν.Να ξαναβγάλω τα πράγματα από το φέιζερ μην και τυχόν μου τα κλέψουν, ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ. Οπότε το πρωινό μου ήταν καφές στο όρθιο, με τη συνοδεία των γνωστών αρωμάτων και έξω για να κοιτάω το μηχανάκι





Εντωμεταξύ δεν σας το είπα, σιγά μην το ξεχάσω. Eίχα κάνει 100 € σε σερβικά χρήματα από την Θεσσαλονίκη αλλά εγώ επειδή ήμουν κλασικά στον κόσμο μου, δεν ήξερα την τύφλα μου πόσα χιλιόμετρα είχα να διανύσω στην Σερβία, για να πάω στην Κροατία. Ούτε καν είχα μπει στον κόπο να κοιτάξω τον χάρτη.Eδώ δεν είχα κοιτάξει καλά-καλά τον χάρτη της Νορβηγίας, της Σερβίας θα κοιτάξω. Tελοσπάντων πάω στη ρεσεψιόν να πληρώσω και του λέω, με αέρα εκατο καρδιναλίων...

- Γίνεται να σε πληρώσω μισά ευρώ μισά σερβικά...

- Με κοιτάει περίεργα μου λέει... Nαι αλλά το ευρώ που θα σου δώσω δεν θα είναι τα γνήσια...

- Τι!! (Δεν το κατάλαβα αυτό...)

- Ναι! Καλά είναι αλλά δεν ειναι γνησια, στην Σερβία δεν θα έχεις πρόβλημα...

- Καλά, θα σε πληρώσω σε τοπικό νόμισμα. Με επεισε με την μία...

Πληρώνω, πάω έξω στον καύσωνα, φοράω και το μπουφάν με την επένδυση ανοίγω το κινητό – GPS για πρώτη φορά στο ταξίδι για να ξεκινήσω και να καταφέρω, να βγω από αυτήν την πόλη αλλά ο φίλος μου ο Τομ είχε άλλα σχέδια. Για 20 λεπτά δεν έπιανε σημα από το δορυφόρο,τρελάθηκα! Τώρα πως θα βγούμε από το Νόβι Σαντ. Ξεκινάω μέσα σε χιλιάδες βρισίδια κάνω 300 m και σταματάω μέχρι να βγάλει σήμα το GPS, Τίποτα! Ήμουν έτοιμος να αφήσω το φέιζερ εκεί και να γυρίσω πίσω με τα ΚΤΕΛ, μέχρι που εκ θαύματος ευτυχώς έβγαλε σήμα. Ανεβαίνω γρήγορά στο μηχανάκι μην ο Τομ ξανά αλλάξει γνώμη και ξεκινάω. Τα παλιότερα χρόνια που δεν υπήρχαν GPS πώς οι ταξιδευτές, έβρισκαν τα ξενοδοχεία, αφού έφευγαν για βόλτα τα ξανά έβρισκαν και γενικώς κινιόντουσαν μέσα στης πόλεις, εντάξει φαντάζομαι δύσκολα έως πολύ δύσκολα!!

Στο θέμα όμως... Εντάξει πόση ώρα θα έκανα να βγω από την πόλη, Ναι καλά! Αυτό να με πηγαίνει μέσα από πάρκινγκ αυτοκινήτων μέσα από πάρκα, να μου λέει να στρίψω μέσα από χωμάτινα μονοπάτια που είχαν τα πάρκα, με εμένα να τα προσπερνάω και αυτό να με ξαναστέλνει από εκεί ,Σάλταρα! Μετά από καμιά ώρα στο πανέμορφο κατά τα άλλα Νόβι Σαντ τα κατάφερα και βγήκα επιτέλους στην εθνική...

Κάνοντας την περιήγηση μου στην πόλη κατάλαβα και τις κυκλοφοριακές συνθήκες που επικρατούσαν στην γειτονική χώρα. Αν είσαι σε διασταύρωση με φανάρι και θες να στρίψεις δεξιά μπορείς φυσικά να στρίψεις μόλις ανάψει το πράσινο, αλλά και αυτοί που οδηγάνε (προς την ίδια κατεύθυνση που στρίβεις εσύ) ευθεία έχουν και αυτοί πράσινο, οπότε στρίβεις ναι μεν αλλά πρέπει να προσέχεις να μην σε πατήσουν κιόλας...

Α... Για να πάω από Θεσσαλονίκη στο Νόβισαντ και μετέπειτα να κινηθώ προς το Ζάγκρεμπ δεν βόλευε γιατί θα έπρεπε να γυρίσω πίσω καμιά 70 km και μετέπειτα να ξανά κινηθώ προς την ίδια γεωγραφική κατεύθυνση, αλλά από διαφορετικό δρόμο προς Ζάγκρεμπ.Σε μένα ρε θα πάω κοφτά. Θα κατευθυνθώ νότια μέχρι να βγω στο κεντρικό και μετά βουρ για Ζάγκρεμπ. Έλα που όμως αυτός ο κατα τα αλλά δευτερεύων κεντρικός της Σερβίας περνούσε μέσα από δεκάδες χωριά και όλοι οι οδηγοι να πετάγονται στον δρόμο σαν...Άντε να μην πω!

Εγώ να έχω χεστεί πάνω μου... Τα όρια να είναι 50 km/h και εγώ μέσα στο λιοπύρι φορώντας και την επένδυση να έχω λιωσει. Εκεί πήγε να με εμβολίσει και ένας βούλγαρος ο οποίος στρίβοντας αυτός αριστερά πήγε να με καρφώσει στην πίσω ρόδα ενώ εγώ πήγαινα ευθεία. Μιλάμε για εκατοστα με είδε. Πω πω πάλι από βούλγαρο θα την έτρωγα! Πάμε να φύγουμε από εδώ έλεγα και στον γυρισμό πρώτα ο θεός βλέπουμε από που θα γυρίσουμε.

Ήμουν που ήμουν φρικαρισμένος, αλλα ο Τομ ήθελε να με δώσει και αλλο ενδιαφέρον στην μέρα μου και με έστριψε μέσα από κάτι εργοστάσια και κάτι δρόμους που οδηγούσαν σε μια βιομηχανική περιοχή αλλά σίγουρα όχι προς το Ζάγκρεμπ. Αφού ρώτησα κάποιους έξω από ένα εργοστάσιο...

- Ζάγκρεμπ...

- da!!

Τι da ρε παιδια, που παω!!

Βγαίνω επιτέλους σε κάπως μία πιο κεντρική αρτηρία διανύω 3 km και φτάνω σε διόδια. Καλά τι είναι αυτοί οι σέρβοι ρε συ ακόμα και εδώ τον καρράδρομο έβαλαν διόδια. Εντωμεταξύ και εδώ έβλεπα πολλά ποδήλατα. Φτάνω μπροστά, μου λέει η υπάλληλος...

- Πασπορτ

- Τι πασπορτ βρε μαντάμ από το Νόβι Σαντ έρχομαι δεν πέρασα καμιά μπάρα να κόψω εισιτήριο για να σου πληρώσω τα διόδια. Δεν έχω πασπορτ...

- Πασπορτ!! Μου λεει

- Δεν εχω πασπορτ...

- Σερβια πασπορτ...

- Αααααα τώρα κατάλαβα, πω πω μιλάμε έγραψα πάλι. Έφτασα στα σύνορα και νόμιζα ότι ήταν διόδια... Καλά σύνορα σε αυτόν τον καράδρομο!

Τέλος πάντων ατάραχος σαν να μην συνέβη τίποτα, δίνω τα απαραίτητα έγγραφα και περνάω μαζι με τα ποδήλατα,.. Συνορα και ποδήλατα, αλλο και τουτο παλι! Στην νέκρα ζωνή διασχίζω ένα ποτάμι, το gps να με λέει να στρίψω μέσα από το ποτάμι δεξιά. Καλά χάζεψες και εσύ... Ήμουν τόσο περήφανος για το κατόρθωμα μου, που μόλις μπήκα Κροατία και κατάλαβα ότι ο συνοριακός φύλακας μιλούσε αγγλικά, του είπα για την παπάρα μου . Ναι, τι και αν έγινα ξεφτίλα και στις δυο χώρες εγώ πάντως,γούσταρα!

Η διαδρομή στην Κροατία ήταν πανέμορφη φτανω σε μια λίμνη...



Που δεν είχε όμως πουθενά να πιω καφέ (παροτι ειχε εγκαταστασεις για καμπινκ) και συνέχισα για κάποια χιλιόμετρα μέχρι που ξαναπέρασα τα σύνορα για Σερβία.Ρε συ πλάκα με κάνετε,τι ήταν αυτό πάλι! Αν είναι να περνάω σύνορο κάθε 10 km, μετά από έξι μήνες θα φτάσω στην Νορβηγία.

Και σαν να το ξέρα, βγαίνω από τον παράδρομο στον κεντρικό, κόβω εισιτήριο από τα διόδια για να μπω στην εθνική και μετά από 500 μετρα, φτανω στα διόδια για να το εξαργυρώσω, οτι ναναι...

Του δίνω το εισιτήριό μου λέει 0,50 ευρώ.

- Για 500 μετρα;

- Ναι μου λέει...

Η φάση ήταν ότι όταν έφτασα στα διόδια το ραντάρ δεν με έπιασε, και ξανα τσούλησα το μηχανάκι προς τα πίσω καμία εκατο μετρα για να με πιάσει και να πληρώσω μισό ευρώ… αλλιώς θα πλήρωνα παραπάνω.

Μετά από λίγο ευτυχώς μπήκα Κροατία.

Για την Κροατία ευτυχώς δεν έχω να πω πολλά, οι δρόμοι ήταν τεράστιοι και σε άψογη κατάσταση με εμένα πλέον να έχω απαλλαγή από το οτιδήποτε άγχος παρά μόνο, να προμηθευτώ Βινιετα μετά για την Σλοβενια.

Τέλος πάντων απτόητος συνέχισα και αφού βρήκα Βινιετα, πέρασα από το Ζάγκρεμπ όπου με περίμενε ένα μεγαλοπρεπές μποτιλιάρισμα αρκετών χιλιομέτρων. Αλλά δεν έσκασα, όχι! Εκανα κάτι σφήνες ανάμεσα από τα αυτοκίνητα και εξαφανίστηκα. Ε ναι, αφού είχα ήδη κλείσει 24 ωρες οδηγικής εμπειρίας στο εξωτερικό, τους πήρα και τον αέρα.

Το βενζινάδικο που έβαλα πρώτη φορά μόνος μου βενζίνη...



Όταν έφτανα στα βενζινάδικα έμπαινα πρώτα μέσα και ρωτούσα …

- Πρώτα βάζω βενζίνη και μετα πληρώνω… Δεν ήξερα, αφού δεν είχα ταξιδέψει ποτέ στο εξωτερικό.

- Μου έλεγαν, ότι βάζω πρώτα βενζίνη και μετα πληρώνω.

Εβγαινα έξω, φούλαρα και μετα ξανά έμπαινα στο βενζινάδικο για να πληρώσω… Ναι μιλάμε ήταν διαδικασία.

Μετέπειτα άραξα μπας και ξεκουραστώ λίγο από το μπες βγες στο βενζινάδικο….




Αγορασα ένα νερό που το πλήρωσα 2,5 € τα 500 ml αλλά τουλάχιστον το απόλαυσα σαν να ήτανε ...



Σαμπάνια.

Σαμπάνια και καφές δεν ταιριάζει οπότε μετά από λίγα χιλιόμετρα χτύπησα ένα καφεδάκι στο όρθιο...





Αφού πήγα σε δεκαπεντε βενζινάδικα για να βρω Βινιετα μοτοσυκλέτας για την Σλοβενια τελικά, στο τελευταίο πριν τα σύνορα τη βρήκα. Μετά από ένα λεπτό σκάνε μύτη ένα ζευγάρι πολωνών που οδηγούσαν και οι δύο, και μου λεει η κόπελα... Ρε συ είναι πολύ κρίμα με τόση ζέστη και να μην μπορούμε, να πιούμε μπύρες!



Αλλά τελικά ούτε μπύρες ήπιαν ούτε Βινιετα πήραν μιας και εγώ είχα πάρει ήδη την τελευταία.

Όταν έβγαινα από τα βενζινάδικα οδηγούσα πολύ προσεκτικά μην και τυχόν επειδή περνούσα μπροστά από το παρκινγκ με της νταλίκες, με εμβολίσει καμία. Και όντως, σε ένα βενζινάδικο την ώρα που πέρασα από μπροστά της, ξεκίνησε μια.

Και μπαίνω Σλοβενια. Στη Σλοβενια τα πρώτα χιλιόμετρα που οδήγησα ήταν μέσα από μία καταπληκτική διαδρομή αλλά μετά ο δρόμος από όσο θυμάμαι, μετατράπηκε σε εθνική.

Εντάξει τυπικό το θέμα αλλά θα πρέπει να σας το πω, χαρτη της Ευρώπης δεν είχα επάνω μου παρά μόνο το κινητό. Το κινητό το είχα κλειστό για να μη μου τρώει την μπαταρία. Αλλά φυσικά και να μην με ζαλίζει το κεφάλι μιας και κάθε τόσο οταν περνούσα τα όρια ταχύτητας η από καμιά κάμερα, βαρούσε η κουδούνα στα μηνίγγια μου.Μπορεί να με στέλνει από όπου ναναι αλλά, η κουδούνα κουδούνα. Ο Τομ ήταν χειρότερος και από γυναίκα σε περίοδο, οποτε τον έκλεισα και ησύχασα. Οδηγούσα βλέποντας μόνο τις ταμπέλες μέχρι φυσικά που μπερδεύτηκα (Ε καιρός ήταν!) Ηθελα να πάω από το Μάριμπορ στο Γκρατς, αλλά φτάνοντας στο Μάριμπορ πουθενά δεν είχε πινακίδες στο δρόμο για Γκρατς και εγώ, μπερδεύτηκα και έστριψα για Λουμπιανα, καμία σχέση! Ευτυχώς μετά από 20 km το κατάλαβα και αφού πήρα τηλέφωνο την Ανθη να την ενημερώσω για το κατόρθωμα μου, ξεκίνησα για πίσω.

Ρίχνοντας κλασικά όλα τα μπινελίκια του κόσμου είμαι στην εθνική ανάμεσα σε εκατοντάδες νταλίκες και βαράει το τηλέφωνο... Δεν το δίνω σημασία συνεχίζω...Και να βαράει και να βαράει και να βαράει, Ωπα ρε συ λέω τι έγινε... Σταματάω στην άκρη του δρόμου και παίρνω τηλέφωνο

- Έλα τι έγινε;

- Να, μπορείς να πας και από Λουμπλιάνα...

Τρελάθηκα!! Αλλά εκείνη την ώρα θυμήθηκα οτι η Ανθή ήταν ο οικονομικός μου τραπεζίτης και, άλλαξα αμέσως τα λόγια που ήθελα να πω...

- Ζουζουνίτσα μου, μην με παίρνεις οχτώ φορές τηλέφωνο, πάρε με μία γιατί ανησυχώ μην έγινε τίποτα. Και μία είναι αρκετή! Σε αγαπώ πολύ αλλά κλείνω τώρα γιατί έρχονται καμιά εκατοστη νταλίκες να με πατήσουν, φιλάκια τα λέμε το βράδυ...

Φτάνω στο Μάριμπορ μπαίνω στην πόλη και προσπαθώ να βρω την έξοδο για Γκρατς, μεγάλο φυστικομα! Εντωμεταξύ ο Τομ να έχει ψιλό μπλοκάρει γιατί η Αυστρία ήταν σε άλλο χαρτη και το Μάριμπορ, ήταν στα σύνορα του χαρτη που χρησιμοποιούσα ηδη. Οπότε δεν μπορούσα να του πω πάνε με Αυστρία, γιατί η Αυστρία δεν υπήρχε στον χάρτη. Μετά από τρελό βρισίδι και τρία υπογλώσσια αφού πέρασε καμιά ώρα τα κατάφερα. Ούτε στον εχθρό μου δεν εύχομαι τέτοιο μανίκι...

Σταματαω σε ένα βενζινάδικο για διάλλειμα αλλα και να παρω βινιετα για την αυστρια και βλέπω, έναν αυστριακό μηχανόβιο ο οποίος, δύστυχος είχε ατύχημα στην Σλοβενία… Το πόδι του ήταν πραγματικά χάλια, κρίμα!! Τον έπιασα συζήτηση και με είπε όταν ξεκίνησε το μηχανάκι του, ξέχασε να μαζέψει τον πλαγιοστατη και καρφώθηκε…

- Καλά με ανοιχτό πλαγιοστατη δεν σβήνει ο κινητήρας αν βάλεις πρώτη

- Σβήνει, αλλα σήμερα δεν έσβησε…

Πω πω σοκαρίστηκα! Περίμενε τον φίλο του να τον πάει σπίτι και την μηχανή θα την επέστρεφε η οδική βοήθεια. Μιλάμε από το σοκ μου, ξέχασα να βάλω βενζίνη στο φειζερ

Πλέον είχε αρχίσει να σουρουπώνει και μπαίνω επιτέλους Αυστρία. Περνάω κάτι τεράστια τούνελ και συνέχεια να βλέπω τον δείκτη της βενζίνης να είναι κάτω από τη μέση. Και άλλο τούνελ 10 km, να βγαίνω να ξαναμπαίνω σε άλλο, αλλά βενζινάδικο πουθενά. Να έχω διασχίσει 70 km και να μην βρίσκω βενζίνη. Είχα αρχίσει να αγχώνομαι αδικαιολόγητα ναι μεν μιας και είχα για 70 km βενζίνη αλλά αγχώθηκα.

Γενικά το θέμα της βενζίνης ήταν το μόνο που με αγχωνε στο ταξίδι. Αν έπεφτε στα ένα τέταρτο φρικερνα, για αυτό έβαζα συνέχεια και ανελλιπώς βενζίνη για να 'χω το κεφάλι μου ήσυχο.

Βρίσκω επίτελους βενζιναδικο το οποιο, ήταν από το αντίθετο ρεύμα κατεύθυνσης και ανέβηκα μια αερογέφυρα για να το προσεγκισω. Φουλάρω το μηχανάκι πάω να πληρώσω δίνω την κάρτα, μου λέει δεν είναι αποδεκτή...

- Τι!!

Ξανά προσπάθει... Τίποτα...ΤΩΡΑ!!! Βρε λες να χρεωκοπήσαμε σκέφτηκα...

Φυσικά ειχα και την δεύτερη κάρτα αλλά και μετρητά μαζί μου, αλλά αν από τώρα χαλούσε η μία από τις δύο κάρτες μου, θα είχα πρόβλημα στη συνέχεια του ταξιδιού. Πληρώνω με μετρητά και παίρνω τηλέφωνο την Ανθή να μιλήσει με την τράπεζα. Με παίρνει τηλέφωνο μου λέει, εσυ πρέπει να μιλήσεις εμένα δεν με εξυπηρετούν επειδή η καρτα, είναι στο δικο σου όνομα

Παίρνω τηλέφωνο από Αυστρία μου βγαίνει ο αυτόματος τηλεφωνητής και να μου λέει το κομπιούτερ

- Τι πρόβλημα έχετε...

- Να συλλαβιζω Κάρτα...

- Δεν σας κατάλαβα επαναλάβετε...

- ΚΑΡΤΑ!!!

- Δεν σας κατάλαβα επαναλάβετε...

Δηλαδή έλεος!!Τελικά άνοιξε η γραμμή της λέω το πρόβλημα μου... Ναι μου λέει, κάναμε αναβάθμιση στο σύστημα για αυτό δεν πέρασε η συναλλαγή σας, τώρα θα είναι εντάξει... Όντως!

Αλλά αναρωτήθηκα εγώ, αν δεν είχα αλλά λεφτά η άλλη κάρτα τι θα γινόταν. Θα γινόμουν ξεφτίλα και πιθανόν να κατέληγα στο μπουντρούμι γιατί η τράπεζα έκανε αναβάθμιση στο λογισμικό της...Απίστευτο και όμως ελληνικό!! Έριχνα της κατάρες δεν το συζητώ, και να μουρμουραω … Πουστηδες το ταξίδι μου εγώ φέτος ότι και να γίνει, θα το κανω!!

Τρώω ένα σάντουιτς να ηρεμήσω και ξεκινάω ενώ ήδη είχε ψιλό νυχτώσει. Μπαίνω σε ένα τεράστιο τούνελ και φτάνοντας προς την έξοδο του βλέπω από την αντίθετη κατεύθυνση τον δρόμο να είναι βρεγμένος, σουπερ! Φτάνω στην έξοδο του και να γίνεται χαλασμός κυρίου, βροχή αέρας μπουμπουνητά αστραπές, τώρα!!

Σταματάω μεσα στο τουνελ, λίγο προτού να εκτεθώ στον αγριεμένο ουρανό και στην άκρη του δρόμου, φοράω τα αδιάβροχα με τις νταλικες να περνάνε σε απόσταση μέτρου από δίπλα μου. Όσο μπορώ πιο γρήγορα ντύνομαι και ξεκινάω.

Παιδιά εντάξει τέτοιο πράγμα δεν είχα ξαναζήσει... Να γίνεται κατακλυσμός, οι βροντές να πέφτουν και να αντιλαλούν μέσα στα βουνά σαν βόμβες. Ο δρόμος να μην έχει καθόλου φώτα, οι διαχωριστικές γραμμές κατεύθυνσης να είναι σβησμένες και εγώ, να οδηγάω μέσα στην μαυρίλα λες και οδηγούσα πάνω στην θάλασσα. Δεν έβλεπα τίποτα!! Άναψα τα αλάρμ απ' το φειζερ, έκανα το σταυρό μου... Και αναρωτιόμουν που πάω!

Να πηγαίνω με 60 km, τα αμάξια να με προσπερνάνε σαν τρελά, ο δρόμος να είναι κατηφορικός και να μην βλέπω τίποτα. Πω πω λέω, να φτάσω σε ένα βενζινάδικο να σωθώ.Και τότε φτάνω σε κάτι διόδια, καλά και διόδια και Βινιετα, τι κόλπο είναι αυτό... Η βροχή εν τω μεταξύ να δυναμώνει και αλλό και να αναπηδάει στο οδόστρωμα σαν μπαλάκια του πινγκ πονγκ.

Πληρώνω το αντίτιμο και λεω την κόπελά να κάτσω κάπου να περάσει λίγο η μπόρα...

- Δεν έχει πουθενά να κάτσεις... Μου λέει ψυχρά

- Εδώ δίπλα μήπως στην άλλη μπάρα, δεν βλέπω να λειτουργεί...

- Όχι λειτουργεί με αυτόματο σύστημα πληρωμών... Μου απαντάει με το ίδιο γερμανικό στυλ.

Εγω μιλωντας της γελούσα κιόλας, οχι φυσικά από χαρά αλλα από αγωνία ίσως και φόβο.Τώρα που θα πάω...

Κάνω να ξεκινήσω... Και τότε πετάγεται η κοπέλα που πραγματικά και αυτή θα πρέπει να φοβήθηκε για μένα και μου λέει... Να εδώ παραδίπλα μπορείς να περιμένεις λίγο...

Παρκάρω το φέιζερ...



Αράζω στο όρθιο και απολαμβάνω τους βομβαρδισμούς του ουρανού πάνω από τις Άλπεις... Μιλάμε για εκοφαντικές καταστάσεις!!



Εντάξει σκεφτείτε λίγο την κατάσταση μου... Πρώτη φορά ταξιδεύω στις Άλπεις, είναι βράδυ, δεν έχω που να κοιμηθώ, εξω γίνεται πόλεμος... Και εγώ είμαι στη μέση του πουθενά κάτω από την μπάρα των διοδίων και να νιωθω πραγματικη ευτηχια. Βεβαια ένιωθα ευλογημένος που ζούσα τέτοιες καταστάσεις, τώρα που είμαι ασφαλής, γιατι πιο πριν... Αστο!

Το ήξερα, τέτοιο δέος δεν επρόκειτο να ξαναζήσω στο ταξίδι μου και να που τελικά είχα δίκιο. Αυτη πραγματικά ήταν η πιο μεγαλειώδης στιγμή σε όλο το ταξίδι! Το ότι δεν επρόκειτο να ξαναζήσω τέτοια συγκίνηση στο ταξίδι το ήξερα... Το τι θα κάνω μετά από εδώ που κόλλησα όμως δεν ήξερα...

Παίρνω την Ανθή τηλέφωνο

- Ρε συ Ανθή είμαι στης Άλπεις κάτω από κάτι διόδια και έξω γίνεται χαμός. Ακούς τα μπουμπουνητά που πέφτουν, ο θεός να με φιλαει. Καλά μιλάμε δεν έβλεπα τίποτα στο δρόμο

- Εγώ σε είπα στην Αυστρία δεν έχει φώτα..

- Μην ανησυχείς αν δεν κοπάσει η βροχή δεν φεύγω από εδώ. Η μάνα μου πώς είναι

- Καλύτερα είναι, συνηλθε. Αφού έφυγες, τι άλλο να κάνει..

Είχα και το ανχος για την μάνα μου μην φουντάρει πουθενά σαν τον Αιγέα απο κανενα βραχο, που περίμενε να έρθει ο γιος του από την μάχη με τον μινώταυρο… Που στην σημερινή μας εποχή ονομάζεται Νordkapp!!

Ο μινώταυρος Nordkapp με περίμενε και εγω, μετά από καμιά ώρα που έκοψε λίγο η βροχή ξαναξεκινησα. Άναψα και πάλι τα αλάρμ και ευτυχώς, μετά από καμιά 15 km βρίσκω βενζινάδικο.Μπαίνω μέσα, χαιρετάω τους υπαλλήλους σαν να ήταν η ρεσεψιόν κάποιου πεντάστερου ξενοδοχείου, γιατί ήξερα ότι από εκεί αποκλείεται να έφευγα.






Ξενοδοχείο βενζινάδικο λοιπόν και μια χαρά.Μέσα στην τιμή της κράτησης μου είχε και δείπνο...





Αλλά εντάξει, δεν μπορούσα να κοιμηθώ γιατί η ρεσεψιονίστ του βενζινάδικου την κατάλαβε την δουλειά και με κοιτούσε περίεργα. Κατά τις τέσσερις όμως το πρωί τους έγραψα και κοιμήθηκα το πολύ μια ωρα...

Έχουμε και λέμε η μέρα πέρασε εγώ όμως, κοιμήθηκα δεν κοιμήθηκα μια ωρα οπότε... Συνεχίζουμε.

Ξυπνάω το πρωί ζάντα, λέω να πιω καφέ, σίγα μην αγοράσω καφέ. Σκέφτομαι να πάρω ένα νερό, αλλά θυμάμαι ότι έκανε 2,5 ευρώ το μπουκάλι, Βρε ουστ! Είχε μία βρύση έξω από το βενζινάδικο χτυπάω ένα καφέ στο σέικερ, πίνω μια γουλιά ήταν σαν κατρουλιό, μπλιαχ! Αλλα παραδόξως με ξύπνησε, με ένα τσιγάρο ήμουν τσίτα. Πάμε να φύγουμε λέω μην ξανά νυστάξω...

Βγάζω μια φωτογραφία από το βενζινάδικο στις πεντέμισι το πρωί...



Και μέσα στην ομίχλη προτού καν ξημερώσει, οδηγάω στις Άλπεις για πρώτη φορά ουσιαστικά στη ζωή μου...

Ευκαιρία για απολογισμό λοιπόν...Αν ήταν να συγκρίνω το πρώτο με το δεύτερο βράδυ των διακοπών μου θα έλεγα... Αν ήμουν μαζί με την Ανθή θα διάλεγα το πρώτο (Όχι αν μπορούσα ας έκανα και αλλιώς γιατί αν διάλεγα το δεύτερο, από nikanthi θα λεγόμουν... nik-NO MORE-anthi!!) Αλλά μιας και ήμουν μόνος πιο πολύ γούσταρα το δεύτερο. Τα γαμ...α σου μένουν, και δόξα τω Θεώ σε αυτό το ταξίδι είμαι φουλ από δαύτα. 

Ωραία είναι δεν λέω να ταξιδεύεις στις Άλπεις από την εθνική αλλά καλύτερα είναι να την διασχίζεις από τους επαρχιακούς, οποτε παράκαμψη και μέσα στα βουνά...






















Ζαλίστηκα! Η διαδρομή ήταν εκπληκτική με εμένα να κοιτάω δεξιά αριστερά σαν χαζός. Ο Τομ να με ανεβάζει μέσα από βουνά και να με ξανακατεβάζει από κατηφόρες με 23% κλήση. Πω πω ο θεός να με φιλάει,δεν φοβόμουν χάζεψα! Αφού έκανα κάμποση ώρα μέσα στα βουνά ξαφνικά βλέπω πινακίδα και να που έφτασα, στο μοναδικό μέρος που σχεδίασα να επισκεφτώ προτού ξεκινήσω το ταξίδι μου...







Το Χαλστατ, μία λίμνη μέσα σε ένα αλπικό πλανήτη...







Πω πω κάποτε είχα δει τυχαία φωτογραφίες από αυτό το μέρος στο ίντερνετ και να που τώρα βρίσκομαι εδώ. Να που έρχεται κάποια στιγμή που τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα...




Για να ζήσεις τα όνειρα σου όμως θα πρέπει πρώτα, να παρκάρεις το μηχανάκι...Που όμως, εδώ σε θέλω!! Φοβόμουν να το αφήσω χύμα, μηχανή δεν είδα πουθενά παρκαρισμένη... Οπότε τι κάνουμε! Αφού έκανα μέσα σε μία ζέστη θανάτου (και ακόμα δεν είχε πάει εννέα το πρωί) τρεις γύρες το μέρος για να βρω να παρκάρω, αγανάκτησα και το έβαλα σε ένα πάρκινγκ υπό πληρωμή...Ε ΝΑΙ!! Στο τελος θα σκασουμε κιολας!! 

Μία όμως ότι εγώ ήμουν σεληνιασμένος που βρισκόμουν σε αυτό το πανέμορφο μέρος αλλα και οσο νανε, επηρεασμένος λόγω της κούρασης από το πενηντάλεπτο ύπνο στο βενζινάδικο… Ξεκίνησα τον περίπατό μου με το παντελόνι της μηχανής, το μπουφάν την επένδυση, αλλά και μία μάλλινη μπλούζα που φορούσα αποβραδίς στο βενζινάδικο... Ενα έχω να πω, όσο πανέμορφη είναι η αλπική φύση άλλο τόσο δεν παλεύεται η αλπική ζέστη, και με τη μάλλινη μπλούζα...ΕΒΡΑΣΑ!! Οι κινέζοι πιο πολύ εμένα φωτογράφιζαν πως έσταζα παρα το Χαλστατ... Τι και αν οι κινέζοι γύρισαν λοιπόν πίσω στην χώρα τους με άδεια χέρια εγώ όμως, έβγαλα κάποιος φωτογραφίες. Πάμε λοιπόν μπας και σωθείτε από την ανελέητη μου πάρλα ...
















Ο παραλιακός πεζόδρομος 




Κάποιες γεύσεις από την αυστριακή αρχιτεκτονική...











Κάποιες φωτογραφίες από την πλατεία του χωριού 






Καταρράκτες να πέφτουν από το πουθενά 



Μια εκκλησία που δεν ξέρω τίποτα περισσότερο για αυτήν...



Ένα ορυχείο αλατιού που ανέβαινες επάνω με τελεφερίκ... 



Σκηνές ανθρώπινης ευτυχίας...



Είχε τόσο ζέστη που και χωρίς την μάλλινη μπλούζα ήταν αδύνατο να κάτσω στην παραλία να πιω καφέ, οπότε έκατσα από πίσω στην μικρή πλατεία του χωριού.



Πάω σε ένα ξενοδοχείο - καφέ, ρωτάω αν σερβίρουν καφέ, μου λένε...

- Με πρωινο;

- NO!!

Και έκατσα λίγο μπας και στανιάρω, μετά τον καφέ ξανά τριγύρισα λίγο...









Ώσπου έφτασα στο γκαράζ να πάρω το μηχανάκι. Έσταζα από τον ιδρώτα σαν να είχα βγει από την θάλασσα. Ρωτάω τον υπάλληλο εκεί αν οι χρεώσεις για μηχανή είναι ίδιες με αυτοκίνητο, ναι μου λέει... Πάω να πληρώσω.,αλλά με λυπήθηκε μάλλον στην κατάσταση που ήμουν και μου το χάρισε. Τι βγάλαμε και τζάμπανταν μια χαρά.

Αλλά ακόμα δεν είχα τελειώσει με το μέρος... Γύρισα λίγα χιλιόμετρα πίσω και πήγα στο Dachstein, έκοψα εισιτήριο για να ανέβω πάνω στο βουνό όπου με περίμεναν, δύο εκπλήξεις...






Mπαίνω σε τελεφερίκ για πρώτη φορά στη ζωή μου, βεβαίως σφίχτηκα λίγο γιατί τα παλαιότερα χρόνια είχα υψοφοβία, αλλά πληρώνοντας 40 € εισιτήριο ξεπέρασα την ανησυχία μου με τη μία...




Η πρώτη ατραξιόν να την πω (και μετά κάποιοι λένε ότι δεν είμαι βλήμα! ) ήταν ένα σπήλαιο κάπου ψηλά μέσα στο βουνό. Όλα καλά αλλά ένα έχω να πω... Κόβοντάς τα εισιτήρια δεν υπήρχε η παραμικρή ενημέρωση για το ότι θα έπρεπε να περπατήσω σχεδόν μια ωρα σε μία ανηφόρα θανάτου μέχρι να φτάσω εκεί. Έκπληξη !! Άντε εμένα δεν με πειράζει μιας και ήμουν ήδη βατραχάνθρωπος από τον ιδρώτα, αλλά υπήρχαν και ηλικιωμένοι άνθρωποι ανάμεσα μας που μόλις μάθαιναν τα νέα... (φυσικά αφού ήδη είχαν κόψει το εισιτήριο και ανέβει πάνω στο βουνό) χλόμιαζαν!
Ε ναι, και μετά λένε για τα ελληνικά δεδομένα, σε αναλόγου είδους τουριστικές εξορμήσεις, Πηγαίνετε στην Αυστρία και μετά τα λέμε!

Καλή μου ανάβαση λοιπόν ...





Και φτάνω επιτέλους στην κορυφή, ξέρετε κλασικά ήταν φουλ στους κινέζους. Οι κινέζοι φωτογραφίζουν τα πάντα από τα σουβενίρ, μέχρι και εμένα.Πλησιάζω μία κινέζα και τη ρωτάω

- Μιας που εσείς σαν λαός ξέρετε τα πάντα για την φωτογραφία, τι μου προτείνεις για ρύθμιση στην φωτογραφική μηχανή για να έχω το καλύτερο αποτέλεσμα...

Ε ναι σιγά μην έχανα την ευκαιρία για ένα μίνι μάθημα φωτογραφίας. Τελοσπάντων μου λέει και είμαι έτοιμος πλέον να αποτυπώσω το μεγαλείο της σπηλιάς, αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερα και πολύ καλά...

Μπαίνουμε στο σπήλαιο όπου πάλι καλά, μας άφησαν να βγάλουμε φωτογραφίες και ξεκινάμε...

Στην αρχή σαν ορεκτικό μας έδειχναν και το πιο σημαντικό, μας πρόβαλαν και τόνιζαν με απίθανους χρωματισμούς διάφορα απολιθώματα που υπήρχαν στους βράχους..


.












Μέχρι φυσικά να μπούμε στο κυρίως θέμα που δεν ήταν άλλο από το να δούμε...



Τα παγόβουνα μέσα στη σπηλιά...



Μαγεία...



Τις φωτογραφίες δεν τις πολυ πέτυχα αλλά θα μάθω που θα πάει...












Μέσα στο σπήλαιο ανέβαινες εκατοντάδες μεταλλικά σκαλιά τα οποία ήταν μούσκεμα από την υγρασία μιας που, έσταζε νερό από την οροφή και εγώ φυσικά προσευχόμουν να μη φάω καμιά βούτα αφού οι μπότες της μηχανής, γλιστράνε ακόμα και στην άμμο... Eυτυχώς τα κατάφερα.

Το καλό ήταν πέρα βέβαια από το υπερθέαμα, οτι είχε και ψόφο και στάνιαρα λιγάκι.











Αφού τελείωσε η ξενάγηση, μετά από τόσα σκαλοπάτια βγήκαμε φυσικά από ένα πολύ πιο ψηλό σημείο από ότι μπήκαμε στη σπηλιά και μας υποδέχθηκε μια ονείρεμενη θέα...

Τσιγάρο για να ξαποστάσω και πάλι πίσω στην βάση μας οπου με περίμενε και άλλη ξενάγηση. Πήρα αλλο τελεφερίκ αυτήν τη φορά και ανέβηκα ακόμα πιο πάνω στα 2100 m. Εδώ να πω καθώς ανέβαινε το τελεφερίκ, οι στήλες που το συγκρατούσαν είχαν ανομιοροφή υψομετρική διαφορά οπότε για να τους διασχίσουμε, το τελεφερίκ έδωσε μια απότομη ώθηση και μας τίναξε με φορά προς τα εμπρός, σαν να μας εκσφενδόνισε στο κενό. Χέστηκα αλλά γούσταρα κιόλας! Ουφ αφού γλίτωσα, πάμε πάνω να δούμε τι θα μας δείξει το βουνό...

Αλλά επειδή είχα υποψίες αν τα μπινελίκια που έριξα για τις αυστριακές τουριστικές υπηρεσίες είχαν υπόσταση το τσέκαρα, και ρώτησα έναν υπάλληλο...

- Τα πέντε δάχτυλα (όχι μούντζα), τα πέντε δάχτυλα είναι μακριά από δω.

- Όχι εδώ είναι.

- Έχει περπάτημα.

- Όχι εδώ είναι...

Ναι καλά, 50 λεπτά περπάτημα μέχρι να φτάσω... (Εδω κολλάει η μούντζα)

Η θέα φτάνοντας με το τελεφερίκ στο βουνό











Και περπατώντας προς τα πέντε δάχτυλα...




Μέχρι που έφτασα (από ότι με είπαν) σε μία από τις πιο διάσημες θεές των Άλπεων...



Εντάξει ήταν τρελα...






Καθώς ανέβαινα με το δεύτερο τελεφερίκ για να δω την μούντζα ( τα πέντε δάχτυλα ήθελα να πω), είδα μαζί μου στο βαγόνι κάποιους να κουβαλάνε κάτι τεράστιους ορειβατικούς σάκους. Βασικά σκέφτηκα να τους ρωτήσω αν κουβαλάνε κανένα πτώμα μαζί τους αλλά το άφησα, γιατι κανείς Γερμανός δεν μιλαει αγγλικα . Μέχρι που εξ ουρανού πραγματικά, μου ήρθε η απάντηση...











Ανεμόπτερα... Απίστευτο!!!



Εκείνη την ώρα βασικά βλέποντας τους, σκέφτηκα να πάρω ένα τηλέφωνο τη μάνα μου και να την πω... Ότι μόλις γυρίσω από το ταξίδι με το καλό, θα πουλήσω το φέιζερ μπας και επιτέλους ηρεμήσει και να ασχοληθώ... με τον ανεμοπτερισμο!!

Όταν έχεις όμως και μία γυναίκα στο σπίτι, μαμάδες ουσιαστικά δεν έχεις μία αλλά δύο. Ουπς το ξέχασα αυτό, πάμε να φύγουμε γιατί με περιμένουν τα πεθερικά μου στο Μόναχο, εχω δρόμο ακόμα. Πρωτου να ξεκινήσω όμως μοναχός για το Μόναχο έπρεπε να ξαναπερπατήσω καμιά ώρα πίσω για να πάρω το πρώτο τελεφερίκ, οποτε ευκαιρία για να δούμε λίγο ακόμα το μέρος.Φτάνω σε μια εξέδρα για να δω πιο αμφιθεατρικά το τοπίο και τσουπ, τι βλέπουν τα ματάκια μου...



Ένα μέρος που επρόκειτο να πάω, Απίστευτο! (Ασχετα που τελικά δεν πήγα). Ανεβαίνοντας σε μια εξέδρα είχε μικρά πινακάκια με κάποια από τα αξιοθέατα του κόσμου, οπου φυσικά και τα της Νορβηγίας δεν θα μπορούσαν να λείπουν

Μετέπειτα έφτανες σε ένα σημείο που αν ήθελες έδινες το στίγμα σου στο διαδίκτυο...Εγώ όμως έπρεπε να φύγω για να δώσω το στίγμα μου και στα πεθερικά μου...







Αφού κατέβηκα δύο τελεφερίκ...



πήρα το φειζερ και ξεκίνησα.

Ο Τομ κλασικά με έκανε ξεναγήσεις από παραμυθένια τοπία, μέχρι που τα έφτυσα και άραξα να ξεκουραστώ.



Ήδη είχα ψοφήσει και αργά το απόγευμα μπαίνω στο Μόναχο ευελπιστώντας, ότι ο Τομ θα με πάει στη διεύθυνση που μέναν τα πεθερικά μου. Στρίψε από εδώ στρίψε από εκεί πλησίαζα, φτάνω στο χιλιόμετρο και βαράει το τηλέφωνο... Ήταν η Ανθή που αναρωτιόταν τι ώρα θα φτάσω στο σπίτι. Ελα μου όμως, που την ώρα που βάρεσε το τηλέφωνο ο Τομ έδωσε προτεραιότητα στην εισερχόμενη μου κλήση και έχασα την στροφή για το σπίτι... Με αποτέλεσμα εκεί που είχα ενα km για να φτάσω να έχω τώρα δεκα, σουπερ...

Βασικά στο Μόναχο και σε κάθε μεγαλούπολη του εξωτερικού είναι μεγάλη φρίκη να οδηγείς μοτοσυκλέτα μέσα στην πόλη. Μια τα φανάρια κάθε 100 m, μια το ότι οδηγάς σαν αυτοκίνητο. Το οτι φοβάσαι μη γλιστρήσεις στις γραμμές του τραμ και αν προσθέσεις, τα απίστευτα χαμηλά όρια ταχύτητας, ε δεν θέλει και άλλο. Οπότε τα δεκα km παραπάνω είναι θέμα. Και οχι μονο γιατί...Τον τομ μονο τον άκουγα και δεν τον έβλεπα, γιατί δεν είχα θήκη για να βλέπω το κινητό ( Σιγα μωρέ τη να κάνω την θήκη!) Και η φωνητικές του κατεύθυνσης με μπέρδευαν. Μου έλεγε στρίψε σε 100 μετρά, αλλα εγώ δεν ήξερα αν έπρεπε να στρίψω… π.χ. στα ογδόντα μετρα που είχε και άλλη στροφή. Χωρίς να βλέπεις τα 100 με τα 80 μετρα δεν απέχουν και πολύ. Και αν έστριβα λάθος, ο τομ μέχρι να συνελθει και να ξανά χαράξει πορεία περνούσε κάποια ώρα και εγώ, έφτανα σε άλλη διασταύρωση και δεν ήξερα προς τα πού να κατευθυνθώ.… Οποτε καταλαβαίνετε τη φυστικομα έτρωγα!! Αν είσαι οργανωμένος ταξιδιώτης και δεν έχεις ξανά ταξιδέψει πουθενά για να δεις τη μπορείς να πάθεις, αυτά παθαίνεις… Ε για να μην μακρηγορώ (τώρα μακρηγορείς που έφτασες, τόση ώρα μας έβγαλες την ψυχή) έφτασα.

Αφού με καλοδέχτηκαν πήρα τηλέφωνο την Ανθή να της πω τα νέα...
- Θυμάσαι που είχαμε ξεκαθαρίσει στους γονείς σου ότι αύριο θα φύγω, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις
- Ναι
- Αλλαξα γνώμη, δεν με πάει καρδιά να τους αφήσω μετά από λίγες ώρες. Τόσο με περίμεναν, γαϊδουριά μεγάλη
- Ναι έτσι είναι
- Ε βέβαια, υπάρχει και θεός!
- Αγάπη μου εσύ
- Έτσι βέβαια...
- Ναι ...
- Θα έχω την ευκαιρία να κάνω ένα ακόμα μικρό πέρασμα από τις Άλπεις...
- Κουφάλα!!

Καλό σας βράδυ....



Το ότι συμπτιξα δύο μέρες του ταξιδιού σε μια δεν ξέρω κατά πόσο το βλέπετε σωστό... Αλλά όσο αφορά εμένα, αυτό που κατάλαβα σε αυτό το ταξίδι είναι το πόσο τελικά διαφέρουν οι ημερολογιακές με τη τις ταξιδιωτικές μέρες ενός ταξιδιού. Οι ημερολογιακές μέρες μπορεί να έχουν μηδενική χρονικά ταξιδιωτική υπόσταση... Όπως και το ότι μία ταξιδιωτική μέρα, να έχει πολλά εικοσιτετράωρα διάρκεια ανάλογα πάντα, με τις συνθήκες του ταξιδιού...

ΣΑΒΒΑΤΟ 13-06-2015 ΗΜΕΡΑ 4

Ξυπνάω κατά τις τέσσερις το πρωί, τα πεθερικά μου χάζεψαν και πίνοντας καφέ περιμένω να σηκωθούν. Πινοντας καφέ με κοιτούσαν περίεργα που τρέμαν τα χέρια μου από την υπερένταση και εγώ, προσπαθούσα να τους πείσω ότι δεν είμαι δαιμονισμένος αλλά απλά εκστασιασμένος για το μεγάλο μου ταξίδι.

Παρότι ήταν ακόμα πρωί προβληματιζόμουν με τον Τομ γιατί με πήγαινε από όπου νάνε, βρε λες να μην έχω σωστές ρύθμισης στο gps. Και πώς κοιταω, τον είχα να με πηγαίνει από οικολογικές διαδρομές και αυτός με έκανε…. Οικολογικές ξεναγήσεις!! Κοιτώ είχε άλλες δυο επιλογές, μια με την ταχύτερη διαδρομή, και μια με την συντομότερη… Ωχ τώρα ποια να βάλω! Μετα από αρκετή σκέψη λέω να βάλω την συντομότερη για να πάω, οπου πάω σύντομα

Οι ώρες πέρασαν και ετοιμάστηκα να φύγω, που να πάω όμως...Χα έλα μου ντε! Τα πεθερικά μου δεν είχαν ίντερνετ για να το ψάξω οπότε με τον τρίτο καφέ της ημέρας μου ήρθε η φλασιά... Θυμήθηκα ένα παζλ που είχαμε αγοράσει με την Ανθή πριν χρόνια με την απεικόνιση του, να είναι ο επόμενος μου προορισμός..Και όμως καμιά φορά, οι ταξιδιωτικές σου πληροφορίες έρχονται από εκεί που δεν το περιμένεις... αφού δεν είχα ίντερνετ.

Προς αναζήτηση του παζλ λοιπόν είπα να ξεκινήσω. Ετοιμάζομαι, βάζω το κράνος και περιμένω ο Τομ να βγάλει σήμα από το δορυφόρο για να βγω από το Μόναχο... Μετά από 10 λεπτά βγάζω το κράνος και κάνω ένα τσιγάρο... Μετά από άλλα 20 λεπτά σκέφτομαι ή, να πετάξω τον Τομ στο κάδο ή να πιω ακόμα έναν καφέ... Και πάνω που ήμουν έτοιμος να αποφασίσω ο Τομ, μάλλον την κατάλαβε τη δουλειά και συνδέθηκε. Πλέον το κινητό το έβαζα μέσα στο Tag bag για να βλέπω, που πάω και φτερωτά ανεβαίνω στο μηχανάκι και ξεκινάω.

Αφού έκανα μια ωρα να βγω από το Μόναχο όδευα μπρος ολοταχώς (στο περίπου) προς τον επικείμενο μου προορισμό και αυτό γιατί, ο Τομ επέλεξε και πάλι τριτεύον οδικό δίκτυο με αποτέλεσμα τα χιλιόμετρα που με χώριζαν από το στόχο μου να τα έκανα σε 3 ωρες... Βρε λες να εβαλα λαθος επιλογη στο gps!! Με έστελνε μέσα από χωριά. Να με λέει να στρίβω μέσα από αυλές σπιτιών και φράχτες. Στους κυκλικούς κόμβους να μου λέει να κινούμαι αριστερά (για άγγλο με πέρασε)... Η ζέστη να είναι θανατηφόρα να στάζω ολόκληρος, να μην έχω νερό να πιω και φυσικά να μην βρίσκω πουθενά να αγοράσω...

Και όταν...



Σε κάτι υπαίθρια στουμφοσπιτα μου λέγαν οτι δεν πουλάνε νερό τους κοιτούσα, σαν τον Δρακουμέλ.

Ήμουν για λιποθυμία. Ευτυχώς...




Βρίσκω μια βρύση και στάνιαρα λιγάκι...Και ξανάξεκίνησα μπας και φτάσω επιτέλους. Εντάξει ωραία η ξενάγηση αλλά ολα έχουν ένα όριο και τότε, φτάνοντας στην τελευταία διασταύρωση προτού αντικρίσω το παζλ των ονείρων μου σε πραγματική διάσταση, βλέπω σήμανση προς την αούτομπαν του Μονάχου δεξιά... Έλεος! Δηλαδή όλα αυτά που μου έκανε ο Τομ ήταν, προαιρετικό Φιστίκομα...
Τελικά από ότι κατάλαβα αν βάλεις την συντομότερη διαδρομή στο Τομ , μπορεί να σε κάνει 500 γύρους του θριάμβου, για να γλιτώσεις ένα χιλιόμετρο! Και αφού κάνεις πεντε ώρες παραπάνω για να φτάσεις, και τον ρωτήσεις …

- Καλά ρε τομ γιατί με πήγες έτσι...

- Για να γλιτώσεις ένα χιλιόμετρο!!! Συντομοτερα δεν ειναι !!!!

Χαλάλι ομως, αφού έφτασα και αντίκρυσα...



Το κάστρο Neuschwahnstein... Ρε συ αυτό είναι πιο ωραίο από το παζλ.



Ωραία κάτσε να παρκάρουμε να το δούμε και από κοντά, ευκολα το λες δύσκολα το κάνεις... Φτάνω στο χωριό Schwangau, παω από εδώ πάω από εκεί πουθενά πάρκινγκ. Σταματαω σε μια καντίνα να πιω ένα νερό γιατί είχα λιώσει, πληρώνω 3,5 ευρώ το μικρό μπουκαλάκι (Και μετά θεωρούμε ότι η Νορβηγία είναι πανάκριβη, πηγαίνετε πρώτα στην Αυστρία και το συζητάμε...) Βασικά το κάστρο είναι στα σύνορα αλλά ανήκει στη Γερμανία, το κωλοπιασμα που σου κάνουν όμως είναι το ίδιο!!

Ρωτάω για το μηχανάκι στο παρκινκ, μου λέει ο υπάλληλος...

- Εδώ δεν δεχόμαστε μηχανάκια.

- Τι!

- Πήγαινε το αλλού.

- (Βρε λες να μην είχαν χώρο για μηχανές … Αλλο και τούτο πάλι!)

Τελικά μετά πολλά βρίσκω πάρκινγκ με 2 € (πάλι καλά). Κόβω εισιτήριο (12 €) για το παλάτι, αλλά για να πάω στο παλάτι επρεπε να κόψω εισιτήριο και για το λεωφορείο που θα μας ανέβαζε επάνω... Και φυσικά άλλο εισιτήριο για να με κατεβάσει... Στην Αυστρία - Γερμανια τα πάντα είναι με εισιτήριο, τίποτα δεν είναι δωρεάν, ούτε ο ήλιος.

Το χωριο Schwangau δεν είχε μονό το Neuschwahnstein ως αξιοθέατο είχε και το





Hohenschwangau Κάστρο, αλλά σε αυτό δεν πήγα γιατί θα έπρεπε να ξανακόψω ένα κάρο εισιτήρια. Ε ναι και από μακριά καλό είναι. Ανεβαίνω με το λεωφορείο, εν τω μεταξύ επειδή στο δρόμο για το κάστρο επιτρεπόταν να κινηθεί μόνο το συγκεκριμένο λεωφορείο και ο οδηγός, έκανε αυτή τη διαδρομή 20 φορές την ημέρα το πήγαινε με τις μπάντες...Ούτε στο ράλι Ακρόπολις να ήμουν. Εμείς να πηγαίνουμε πέρα δώθε σαν, μαούνα στα ρηχά αλλά τον οδηγό δεν τον ένοιαζε... Φυσικά αφου αυτος καθόταν και εμείς είμασταν όρθιοι, χέστηκε!

Με το που έπιασε η μαούνα λιμάνι κατεβαίνουμε από το λεωφορείο. Στο δρόμο για το κάστρο είχε μια διχάλα, με πινακίδες φυσικά. Εγώ όμως επειδή είμαι στην κοσμάρα μου δεν διαβασα τις πινακίδες και πήγα από εκεί που πηγαίνανε όλοι... Μέσα στο πλήθος και εγώ.

Και περπατάμε και περπατάμε...



Που πάμε ρε παιδιά... Φτάνω σε μία ξύλινη γέφυρα



Που γινόταν ο κακός χαμός από κόσμο και έβλεπες το κάστρο φάτσα. Από τα ποδοβολήτα όμως και την κυκλοφοριακή συμφόρηση η γέφυρα ταλαντευόταν και θυμούμενος αυτό...







Έτρεξα να σωθώ



Και περπατάω και περπατάω...





Βλέπω κάποιους να κρέμονται στο κενό... ρε σεις πλάκα με κάνετε από εκεί θα πάμε στο κάστρο. Και περπατάω και περπατάω, αλλά δεν ρωτούσα όχι. Και περπατάω μέχρι που ρώτησα...

- Ρε παιδιά για το κάστρο καλά πάω...

- Όχι!!!, Από εδώ βλέπεις το κάστρο από ψηλά.Η είσοδος για το κάστρο είναι από την άλλη πλευρά...

Αααααα... Καλά δεν παίζομε με τίποτα!! Μία διχάλα είχε ο δρόμος και εγώ πήρα την λάθος... Εμ δεν έβαλα τον Τομ να με πάει, καλά να πάθω μόνο να τον βρίζω ξέρω, γιατί αν δεν ειχα τον Τομ... ακόμα στο Νόβι Σαντ θα ήμουνα.

Βγάζω φωτογραφίες το κάστρο...








Και ξεκίνησα να οδεύω για το κάστρο...




Μέσα από το δάσος



Και μπαίνω στον προαύλιο χώρο...



Ωσότου να μπω στο κάστρο...

Για όσους διαβάζουν ακόμα το ταξιδιωτικό ένα έχω να πω, μην πάτε μέσα είναι πολύ χάλια. Ίσως το πιο άσχημο εσωτερικά κάστρο που έχω πάει. Σκοτεινό μουντό... Τίποτα, δεν αξίζει μία. Αφού όλοι βρίζανε... 1000 φορές να πάτε σε αυτό που δεν πήγα ,που όπως έμαθα εκ των υστέρων είναι πολύ καλύτερο

Το μόνο που άξιζε κάπως στο εισιτήριο ήταν η διαδρομή για να επιστρέψουμε προς το λεωφορείο που ήταν μέσα σε ένα απίστευτο τοπίο...














Κατα τα άλλα, μεγάλη μούφα...

Με τον οδηγό που είχαμε, είτε κατέβαινα με λεωφορείο είτε με τελεφερίκ... το ίδιο χρόνο κάναμε. Αλλά προτού να πάρω το μηχανάκι και να αποχαιρετήσω αυτό το μέρος, το περιηγήθηκαν λίγο ακόμα...













Εικόνες μιας άλλης εποχής με αμάξια της...



Ίδιας εποχής...

Και αφού περπάτησα σε μία αλπική λίμνη...









Ξεκίνησα έχοντας κλειστό τον Τομ από την εθνική για πίσω στο Μόναχο... Όπου μίλησα με τη γυναίκα μου στο τηλέφωνο...

- Σου άρεσε το κάστρο

- Τέλειο μόνο που μέσα ήταν μάπα

- Αύριο φεύγεις

- Να ξέρεις βρε Ανθή δεν αισθάνομαι πολύ καλά με τον εαυτό μου

- Γιατί

- Να όλη μέρα λείπω και οι γονείς σου δεν με είδαν καθόλου

- Και...

- Λέω να κάτσω και αύριο

- Καλά εσύ τα έχασες τελείως...



Καλό σας βράδυ...





KYRIAKH 14-06-2915 HMERA 5

Εντάξει την πρωινή μου καθημερινότητά πιστεύω την έχετε μάθει αλλά για να μην υπάρχουν ασάφειες προς το κείμενο, μήπος να το αναλύσω... ΟΧΙ!!!

Που θα πάμε σήμερα, δεν ήξερα την τύφλα μου. Τα πεθερικά μου με πρότειναν βέβαια διάφορα μέρη αλλά ήθελα και μια δεύτερη οπτική γνώμη οπότε, τα πεθερικά μου μου λέγαν, εγώ με τη βλάχικη γερμανική προφορά τα έλεγα τηλεφωνικά στην Ανθή, αυτή τα έψαχνε στο Internet και μου έλεγε εντύπωσεις... Συνεννόηση μπουζούκι δηλαδή.

Αποφασίστηκε να πάω στο Chiemsee έχει λίμνη έχει κάστρο μια χαρά. Εντωμεταξύ το περίεργο ήταν ότι και αυτό το παλάτι ήταν του Λουδοβίκου του δεύτερου της Βαυαρίας όπως και τον Neuschwahnstein που πήγα εχθές... Ωραία μιας που θα πάω να δώ και αυτήν την εξοχική του κατοικία, ευκαιρία να του βγάλω και τον ΕΝΦΙΑ... Ε ναι μόνο εμείς να πληρώνουμε.

Η Ανθή μου είχε πει βέβαια ότι είναι μοντέρνο παλάτι και να μην περιμένω πολλά, δεν πειράζει σάμπως θα ξαναπάω.

Πάμε πάμε φτάνει τόσο μπλα μπλά. Προτού να ξεκινήσω βάζω λάδια στο φέιζερ γιατί προς έκπληξή μου, είχε κάψει γύρω στα 200 γραμ. Παλιότερα εκαιγε λάδια αλλά κάνοντας πέρυσι το μεγάλο service για να γυρίσω την Ελλάδα σταμάτησε, εφτιαξε υπέθεσα... Αλλά τελικά έκανα λάθος δεν έφτιαξε εγώ πηγαινα στο ελληνικό επαρχιακό δίκτυο πολύ σιγά, για αυτό δεν είχε κάψει. Και τώρα διανύοντας πάνω από 1000 km σε αούτομπαν Κροατίας Σλοβενίας Αυστρίας και Γερμανίας με ταχύτητες 130 και, ξανακαψέ. Προβληματίστηκα γιατί είχα μόνο ένα λάδι μαζί μου αλλά και πάλι θεώρησα ότι θα μου φτάσει. Εβαλα λάδια λοιπόν και βουρ...

Ο Τομ κλασικά έκανε τα δικά του, αλλά εγώ τον έγραψα μιας που είχα ψιλό μάθει λίγο τον δρόμο ξεκινήσα και οδηγώντας, περίμενα να βγάλει αυτός σήμα. Και να μπερδευόμουν δεν πειράζει, ούτως ή άλλως πιο πολύ στα χαμένα από ότι με τον Τομ, αποκλείεται να πήγαινα...

Βγαίνω αούτομπαν και πάω... Μέχρι που έφτασα (Περιγραφικοτατος ε!!!) στο Seabruck. Σταθμευω το μηχανάκι κλασικά σε πάρκινγκ (4 € ) .Το παλάτι ήταν σε νησί οπότε έκοψα 7 € εισιτήριο πάνε έλα και άλλα 10 € για την είσοδος στο παλάτι.

Καλό θα είναι όταν επισκέπτεστε κάποια τουριστικά αξιοθέατα σε Γερμάνια Αυστρία και γενικά, στης συναλλαγές σας να φοράτε τα γάντια της μοτοσυκλέτας ….Γιατί η κάρτα από την συχνή και ανελέητη χρηση πυρακτώνετε… Και μπορεί να πάθετε εγκαύματα στα χέρια!!!

Στα εισιτήρια μου λέγανε κάτι περίεργα στα γερμανικά και εγώ να τους λέω όλο παλάτι παλάτι, τα δικά τους αυτοι. Τελοσπάντων επιβιβάστηκα στο καράβι και ο θεός βοηθός. Από οτι κατάλαβα ειχε και άλλες εναλλακτικές περιηγήσεις με το καραβάκι αλλά εγώ που να καταλάβω τι μου έλεγαν, μιας που στη Γερμανία πολλές φορές ούτε καν στα τουριστικά αξιοθέατα δεν μιλάνε αγγλικά .Ευχόμενος να μην χαθώ σαλπάρω...

Φωτογραφίες από το Seebruck





Όπου φυσικά έκαναν και μπάνιο



Φτάνω στο νησί που είναι στο κάστρο και βλέπω αυτό...





Και ρωτάω έναν γερμανό τουρίστα

- Συγγνώμη αυτό είναι το κάστρο

- Όχι αυτό είναι το εστιατόριο !!!!

- Ουπς... Τον κούφανα!!!!!

Φίλε μου αναγνώστη σε ρωτω, από έναν άνθρωπο που πέρασε το εστιατόριο για κάστρο περιμένεις τουριστικές πληροφορίες για το μέρος... Φαντάζομαι πως όχι... Και πολύ καλά κάνεις! Αφού δεν ήξερα πως είναι το κάστρο εγώ φταίω...Συμβαίνουν αυτά.

Φτάνοντας στο νησί νομίζω ότι γύρισα αιώνες πίσω, αμάξια δεν υπήρχαν μόνο άμαξες που σε πηγαίναν αν ήθελες στο κάστρο, ΜΕ ΕΙΣΗΤΗΡΙΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!




Αλλά εγώ προτίμησα να πάω απο ένα ειδυλλιακό μονοπάτι μέσα από το δάσος...







Καραγούσταρα πάντως, πήγαινα στα χαμένα χωρίς να ξέρω τι θα δω. Πόσες φορές πας σε παλάτι χωρίς να ξέρεις πως είναι. Πήγαινα στο άγνωστο με βάρκα το καραβάκι που με έφερε στο νησί ελπίζοντας ότι, θα δω κάτι καλό μέχρι που έφτασα και















Χάζεψα...



Τι κήποι είναι αυτοι τη συντριβάνια, που ήρθα ρε...





Καλά η Ανθή σίγουρα πλακα θα με έκανε ότι δεν είναι ωραίο…. Ζουζούνα μου εσύ, για αυτό σε αγαπαώ











Από ότι κατάλαβα το παλάτι είναι μικρογραφία από τις Βερσαλίες που υπάρχουν στο Παρίσι τόσο στους κήπους, όσο και στο εσωτερικό...















Τα γλυπτά είχαν παντού απεικονίσεις από την ελληνική μυθολογία όπου με καναν να νιώθω περήφανο για την ιστορία του τόπου μας. Αλλά ίσως, μου δημιουργούσαν και μια θλίψη για την σημερινή μας κατάντια…










Εκστασιάστηκε τόσο που ξέχασα να φωτογραφίσω το παλάτι...






Τα συντριβάνια τα λειτουργούσαν ανα μισάωρο... Μισή ώρα δούλευαν μισή ώρα όχι. Μάλλον πήραν γραμμή ότι θα τους ξέσκιζα με τον ΕΝΦΙΑ και το παίζαν φτωχαδάκια.




Το παλάτι όμως και στο εσωτερικό του ήταν απίστευτο, κλασσικά φωτογραφίες δεν επιτρεπόταν αλλά ευτυχώς που υπάρχει και το internet...
















Βγαίνοντας από το παλάτι είχε και μία έκθεση με διάφορα έργα τέχνης







Με έργα τέχνης που σηκώνουν ώρες συζητήσεων...



Τι να πεις!!

Ε το αν αξίζει να πάτε η όχι πιστεύω ότι δεν θέλει και ερώτημα...









Ήπια καφέ



Και δεν πίστευα που βρισκόμουν







Το εισιτήριο μου περιελάμβανε και μια επίσκεψη σε ένα μοναστήρι αλλά μιας που είχα εκστασιαστεί τόσο με το κάστρο, ξέχασα να πάω. Παίρνω το καράβι και αποχαιρετώ αυτό το πανέμορφο μέρος.

Μία στάση έκανα με το πλοίο για να έρθω μία για να επιστρέψω, σωστά... Λάθος. Σταματάει το καράβι κατεβαίνω κοιτάω δεξιά αριστερά, ρε συ απο εδώ δεν ήρθα. Ρωτάω έναν υπεύθυνο εκεί στα αγγλικά τι παίζει, με απαντάει στα γερμανικά. Τον ξαναρωτάω,τα ίδια. Πάω αλλού τα ίδια... Χάθηκα πάρτε τηλέφωνο τη Νικολούλη... Χαβαλέ κανω αμαν.

Με τα πολλά βγάζω συνεννόηση και τρέχω να πάρω το φέρι που αναχωρούσε εκείνη την ώρα για να φτάσω επιτέλους το μηχανάκι. Μπαίνω στο καράβι, και τρώω φλασιά... Ρε συ τι μέρος είναι αυτό, μαλακία είναι να μην το δω και ξανακατεβαίνω από το πλοίο.

Ήμουν στο νησί Frauenchiemsee (το frauen στα γερμανικά σημαίνει γυναίκα) ενώ το άλλο νησί που πήγα με το παλάτι, το μοναστήρι που δεν είδα και τα σχετικά λεγόταν Herrenchiemsee ( herren στα γερμανικά σημαίνει άντρας) οπότε το ένα νησί ήταν του βασιλιά και το άλλο της βασίλισσας... Καλά αυτοι παιδιά πως κάνανε... Μα, με τον πελαργό...Ε πως αλλιώς.

Η βασίλισσα γυναίκα ήταν δεν χρειαζόταν πολύ χώρο οπότε μέσα σε 15 λεπτά το γυρνούσες το νησάκι με τα πόδια.Εγώ βέβαια το γύρισα τρεις φορές γιατί...
















Ζαλίστηκα... Τι ομορφιά ήταν αυτή, η χαρά να περπατάς και να φωτογραφίζεις...












Είχε δύο μικρά λιμανάκια όπου το καθένα εκτελούσε ανά μισή ώρα δρομολόγιο προς τη στεριά



Υπήρχαν και μόνιμοι κάτοικοι



Πως νιώθεις αν ζεις σε ένα τέτοιο μέρος...
















Μαγικά... Η βαρετά ποιος τους ξέρει




















Έφτασε η ώρα όμως να ξανά σαλπάρω προς τη στεριά, το φέιζερ με περιμένει και να ξεκινήσω προς το σπίτι. Έβγαλα κάποιες φωτογραφίες από το Seebruck...



















Και το φέιζερ που με πήγε εκεί...






Μεχρι που εφτασα στο Μόναχο...


Όπως καταλαβαίνετε από το μέχρι τώρα πρόγραμμα μου εγώ είχα ήδη ψιλό ξεχαστει ότι θα πήγαινα στη Νορβηγία, και με πετάει μία και ο πεθερός μου...

- Τι να την κάνεις τη Νορβηγία, κάτσε εδώ να γυρίσεις Αυστρία Γερμανία Ελβετία και άσε τις αρκούδες...

Με φλασαρε... Κόλλησα για λίγο...Ίσως και να το σκέφτηκα αλλά αστραπιαία του είπα...

- Όχι αύριο θα φύγω, αν δεν πάω φέτος δεν θα πάω ποτέ. Πάω να ζήσω την περιπέτεια μου στις αρκούδες...

Και όντως το πρωί έφτασε η μέρα που επιτέλους, θα ξεκινούσα για επάνω...




ΔΕΥΤΕΡΑ 15-06- 2015 ΗΜΕΡΑ 6

Το πρωί μετά τα καθέκαστα άρχισα να ετοιμάζομαι με τη γνωστή μου απάθεια.Η πεθερά μου προσπαθούσε να με ξεματιάσει μπας και συνέλθω. Ο πεθερός μου απορούσε... πού με βρήκε η κόρη του... και εγώ ετοιμαζόμουν.

Τα πράγματα (σκηνή sleeping bag) δεν τα είχα κατεβάσει καθόλου από το φέιζερ όλες τις ημέρες που έμεινα στο Μόναχο, πρώτον γιατί βαριόμουν. Kαι δεύτερον, για να με βλέπουν καλύτερα και να με προσέχουν περισσότερο οι υπόλοιποι οδηγοί που πήγαινα σαν χαμένος μέσα στο Μόναχο.

Ανεβάζω το φειζερ από το κλειστό γκαράζ, τοποθετώ μόνο το Bagster και την μπαγκαζιέρα και αφού χαιρέτησα τους γονείς, αρχισε να ριχνει καρεκλες!


Η πεθερά μου να ωρύετε...

- Που πας, θα πνίγεις!!!!

Ε περίμενα να κόψει λίγο η βροχή και με το που έκοψε… καλο μου δρόμο


Ο Τομ μετά από την γνωστή χρονοκαθυστέρηση (Ούτε θησαυροφυλάκιο σε τράπεζα να ήταν!!) έβγαλε σήμα και βγήκα στην αούτομπαν. Ο καιρός ήταν χάλια, έβρεχε καλύτερα ομως να βραχω παρά να σκάσω από τη ζέστη. Κλασικά δεν είχα την παραμικρή ιδέα μέχρι που θα φτάσω μιας και, ήδη από τα πρώτα χιλιόμετα άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια της κόπωσης που είχα όλες τις προηγούμενες μέρες. Tρανταζομουν πάνω στο μηχανάκι σαν να με βαρούσε ρεύμα. Ωραία, αν μετά από 100 km τρανταζομαι, τρεις μέρες θα κανω να φτάσω στη Νορβηγία...

Όλες τις μέρες που ήμουν στα πεθερικά ζήτημα να κοιμόμουν 4-5 ώρες. Ημουν σε υπερένταση προσπαθούσα άλλα δεν με έπιανε ύπνος, δεν μπορούσα να ξεκουραστώ και στην τελική... Διακοπές ήμουν, και όταν ταξιδεύω μόνος τον ύπνο τον βάζω δυστυχώς, σε δευτερεύουσα φυσική ανάγκη. Είναι κάτι που φυσικά δεν το επιζητώ, αλλά έτσι λειτουργεί ο οργανισμός μου. Αφού ξυπνούσα μόνος μου από τις τέσσερις το πρωί λες και πήγαινα στις φάμπρικες να βγάλω μεροκάματο.Τι να πεις, αλλοπρόσαλλος τέλειος... Έλα όμως που τώρα ζοριζόμουν.

Κάπου εκεί και ενώ πήγαινα μέσα στην βροχή με καμια 150 χιλιόμετρα το μπροστινό αμάξι, παταει απότομα φρένο και το φειζερ με πέταξε κολια… Οτι πρέπει ήταν, για να με ξυπνήσει λιγο.



Το έθνικό οδικό δίκτυο της Γερμανίας είναι σαν λαβύρινθος, υπάρχουν πολλές δεκάδες εθνικές αρτηρίες που διασχίζουν τη γερμανική επικράτεια προς όλες τις κατευθύνσεις. Οπότε αν είναι να κάνεις πολλά χιλιόμετρα στη γερμανική γη, αναπόφευκτα θα αλλάξεις και πολλές αούτομπαν.

Έκει θέλει προσοχή για την βενζίνη. Φυσικά βρίσκεις βενζινάδικο ανά 40 με 50 km αλλά πολλές φορές, προτού να φτάσεις στο βενζινάδικο αλλάζεις αούτομπαν, όπου σε αυτή την αούτομπαν μπορεί ήδη να το έχεις προσπεράσει, και φτάνοντας προς το επόμενο πρατήριο, πάλι μπορεί να στρίψεις και ούτω καθεξής...

Όπου έβρισκα βενζινάδικο φούλαρα, έπινα καφέ και χάζευα τους υπόλοιπους ταξιδιώτες που προσπαθούσαν να ξεπιαστούν. Κάποιοι άλλοι όμως δεν είχαν τέτοια προβλήματα μιας και ...





Είχαν στήσει ολόκληρο σπιτι από έξω.

Η βροχή σταματησε και είπα να ξεκινήσω...





Η γερμανική αούτομπαν φημίζεται για την μονοτονία της, τεράστιοι αψεγάδιαστη δρόμοι, πανομοιότυπο τοπίο όρια ταχύτητας, όσο πάει... Εντάξει πολλές αούτομπαν έχουν όριο ταχύτητας αλλά κανείς δεν τα τηρεί, και από συζητήσεις που είχα μου λέγανε ότι... Αν έχεις από πίσω σου περιπολικό και ξεπεράσεις το όριο ταχύτητας δεν σε γράφουν... Αν όμως πηγαίνεις στο όριο πόσο μάλλον πιο σιγά, σε σταματάνε για έλεγχο... Θεωρούν ύποπτο το οτι πηγαίνεις σιγά γιατί μπορεί να είσαι μεθυσμένος ή ακόμα, να κουβαλάς παράνομες ουσίες (Αυτές οι πληροφορίες μπορεί να είναι λανθασμένες γιατί προέρχονται, από συζητήσεις και όχι από κάποιο κρατικό φορέα οπότε, για καλό και για κακό μην της ασπάζεστε γιατί αν σας γράψουν... Εγώ δεν πρόκειται να σας πληρώσω την κλήση!!)

Ολοι τρέχουν λοιπόν μέσα σε αυτούς και εγώ... 130... 140... 150..180... Να φύγουν τα χιλιόμετρα αλλά μαζί με τα χιλιόμετρα μου κάηκαν και τα λάδια. Το κόκκινο φωτάκι άναψε οπότε, στάση για συμπλήρωμα...





Μετά από άλλα 300 km πάλι τα ίδια, εκεί άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια. Το λάδι που κουβαλούσα είχε φτάσει κάτω από το μισό, εγώ είχα διανύσει γύρω στα 2500 km από το σπίτι και είχα να πάω στη Νορβηγία. Τώρα, θα με φτάσει το λάδι... Χλωμο! Θα βρω να αγοράσω, ακόμα πιο χλωμό μιας και τα βενζινάδικα πουλούσαν τα πάντα, εκτός από λάδια μοτοσυκλέτας. Λες να έπαθε κάτι το φειζερ... Παίρνω το μηχανικό τηλέφωνο.

- Ρε συ Μάκη τι έπαθε το φέιζερ και καιει σαν φριτέζα...

- Επειδή τρέχεις είναι, συμπλήρωνε και μην μασάς...

- Ε για να το λες εσυ κάτι ξέρεις...

Δεν μασάω μία, οπότε...





Ας φάμε μια σούπα.

Αλλά προτού να γευτώ το πεντανόστιμο γκούλας, να το δοκιμάσετε είναι τρέλα...




Φόρτισα μία και το κινητό στο βενζινάδικο γιατί μου είχε βγάλει πάλι την ψυχή. Το σύστημα που είχα κάνει για να το φορτίζει, ευτυχώς φόρτιζε αλλά το usb πότε έκανε επαφή ποτέ δεν έκανε. Συν το οτι, ο Τομ μου έτρωγε πολλή μπαταρία για να μου λέει τα δικά του όποτε, είχα πρόβλημα. Πάλι τα ίδια με πέρσι δηλαδή, απίστευτο! !

Για να μην σας κουράσω πολύ, όλη η μέρα ήταν βενζίνη καφές...




Στο τζάμπανταν, ελεγχο και συμπλήρωμα λαδιών και φτου απ'την αρχή. Αλλά δεν με χαλούσε όμως, γιατί όλο και έβλεπα φτιαγμένα αυτοκίνητα...




Διαχρονικές μοτοσυκλέτες ...




Αλλά φυσικά να θαυμάσω και το φειζερ που με είχε πάει μέχρι εκεί...



Η κούραση που είχα το πρωί κατά τη διάρκεια της ημέρας μου είχε περάσει αλλά τώρα που νύχτωνε, άρχισε να επανέρχεται και αυτή. Ελα κάνε λίγο υπομονή σε λίγο μπαίνουμε Δανια. Σούρουπο ποια, περνάω τα ανύπαρκτα σύνορα και ανηφορίζω. Ο δρόμος στην Δανία αποτελείται από δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση και είναι μόνο ευθεία... Εκεί και για να στρίψεις ευθεία πας.

Πρέπει να ήταν 23:30 το βράδυ όταν πλέον δεν άντεχα άλλο, ήμουν κομμάτια είχα διανύσει 1000 και, χιλιόμετρα από το Μόναχο και ζοριζόμουν να οδηγήσω..Είχε αρχίσει να πονάει το κορμί μου από την κούραση. Τα τραντάγματα πλέον που είχα το πρωί γίνανε, πόνος και σφίξιμο για να συνεχίσω να οδηγώ. Μπα δεν μας παίρνει άλλο πρέπει κάπου να βρω να κοιμηθώ. Βενζινάδικο όμως πουθενά τώρα, που να σταματήσω... Πουθενά, και με τα χιλια ζόρια συνέχισα να οδηγω.

Όταν βλέπω μια πινακίδα για ένα ξενοδοχείο σε ένα παράδρομο της εθνικής, χωρίς δεύτερη σκέψη στρίβω δεξιά κάνω 3 km και φτάνω. Φυσικά κλειστό. Βασικά μόλις είδα το ξενοδοχείο τεσσάρων αστέρων κατάλαβα τη δουλειά, αλλά λέω δεν βαριέσαι, θα χτυπήσω το κουδούνι σάμπως... Εχω κάτι καλύτερο να κάνω!! Φτάνω στην πόρτα...




Κουδούνι πουθενά. Τι έγινε ρε παιδιά πλάκα με κάνετε... Στην Δανία δεν έχουν κουδούνια!! Αλλο τούτο πάλι!!!! Κοιτάω τον τιμοκατάλογο, 35€ το πρωινό. Μια χαρά!! Εντάξει αποκλείεται να έμενα εκεί αλλά μιας και δεν ήξερα τι να κάνω, το έπαιζα και καλά, υποψήφιος πελάτης!

Παρκάρω το φέιζερ...





Με το άλλοθι και καλά ότι ενδιαφέρομαι για δωμάτιο, παίρνω τη φωτογραφική μηχανή και αρχίζω να βγάζω φωτογραφίες... Τι να κάνω!!





Τρώω κάτι σαντουιτσάκια στο όρθιο που μου είχε κάνει η πεθερά μου για το δρόμο, καπνίζω δύο τσιγάρα και περιμένω. Να φωνάζω να χτυπάω την πορτα, τίποτα. Τότε βλέπω από την πίσω μεριά μία κυρία να βγαίνει έξω για να κάνει τσιγάρο. Την πλησιάζω, Ατάραχη αυτή...

- Μιλάς αγγλικά

Μου κάνει νεύμα πως ναι

- YOU, Ρεσεψιόν... τι ρωτάω

- No

- Έχει πουθενα κουδούνι να χτυπησω.... Θέλω δωμάτιο

- No

- Μπορείς να μιλήσεις με το ξενοδοχείο να μου ανοίξουν, για να πάρω ένα δωμάτιο...

- No!!! Και μπαίνει μέσα...

- ?????

Χέστηκα στο γέλιο! Ούτως ή άλλως σιγά μην έπαιρνα δωμάτιο άλλα τέτοια αντιμετώπιση πια... Μα καλά που ήρθα, ΣΤΗ ΔΑΝΙΑ!!! Το διασκέδασα τρελά άσχετα που ήμουν μέσα στην ερημιά της Δανίας και δεν ήξερα, που θα κοιμηθώ.

Αφού πέρασε λίγο ακόμα η ώρα λέω να συνεχίσω και άλλο ευθεία τον δρόμο μπας και, βρω καμιά καβάτζα. Παίρνω το μηχανάκι και οδηγώ. Ο δρόμος πλέον δεν είχε άσφαλτο αλλά ένα ψηλό χαλίκι. Ρε μάγκα τι κάνω εγώ εδώ! Περνάω ένα γήπεδο και συνεχίζω, φτάνω σε ένα υποσταθμό της Δ.Ε.Η, και συνεχίζω... Τότε φτάνω έξω από μία αποθήκη, λέω Νίκο χέστο, μην πας πιο μακριά. Παρκάρω το μηχανάκι, εν τω μεταξύ να έχει ένα ψόφο, εναν αέρα. Παγωνιά!

Φοράω αδιάβροχο το full face τα γάντια το κράνος, ακουμπάω πάνω στη λαμαρίνα από την αποθήκη και κοιτάζοντας τον σκοτεινό ουρανό της Δανίας που όμως, ακόμα είχε πινελιές ημέρας επάνω του, παρότι ήταν μιάμιση ώρα το πρωί, κοιμηθηκα. Με ενα χαμόγελο, απέραντης ευτηχίας

Μετά από μιάμιση ώρα κοκαλωμένος ξύπνησα. Πωπώ τι ώρα είναι, κοιτάω το κινητό τρεις και. Εντωμεταξύ είχε ξημερώσει ήδη. Πάμε να φύγουμε να πιούμε καφέ σε κανένα βενζινάδικο γιατί, δε λέει εδώ! Ανεβαίνω στο μηχανάκι και ξεκινάω ελπίζοντας να βρω βενζινάδικο γρήγορα. Τυχερός ήμουν, με το που βρήκα στην εθνική μετά από καμιά 20 km βρίσκω βενζινάδικο. Στροφή και μπαίνω μέσα, παίρνω καφέ βρίσκω πρίζα για το κινητό και άραξα, σιγά μην ξανά κοιμόμουν σήμερα.

...............
Τους καφεδες φετος δεν τους περιεγραψα ολους γιατι εχασα το μέτρημα. ..αλλα επειδή ειχα τα φακελακια στο τελος βγαζω μια αναλυτικοί σουμα που εχει ενδιαφέρον ακομα και για ιατρικές μελέτες. ..τωρα ποτε ειναι το τελος... κατσε να φτασω πρωτα


.........................


Τα βενζινάδικα το βράδυ στην Δανία λειτουργούν με αυτόματες πόρτες, φτάνεις στην πορτα σε βλέπει ο υπάλληλος και σε ανοίγει. Για να βγεις να κάνεις τσιγάρο πρέπει να σε ανοίξει για να ξαναμπείς, πάλι πρέπει να σε ανοίξει. Ναι είναι ιστορία!

Μιλάμε για βενζινάδικα υπερπαραγωγής



Που είχαν τα πάντα εκτός από λάδι για μηχανή




Ουπς μιας και το ανέφερα πάω να βάλω λάδια, είχα κάψει παραπάνω από 500 γραμ λάδι για 1000 km... Ούτε δίχρονο να ειχα.

Άντε βρες λάδια τώρα στη Δανία και αντε πες οτι βρω, πόσο λάδι να αγοράσω ενα μπουκάλι, θα με φτάσει...

Και αν εκει πάνω στο Νordkapp μείνω από λάδια τι θα κάνω, εκεί θα βρω λάδια χλωμό, εδώ δεν βρίσκω στη Δανία...

Και πόσο θα τα αγοράσω, τα λαδια των αυτοκινήτων κάνουν γύρω στα 30 € το λίτρο, τις μοτοσυκλέτες πόσο θα κανει...

Και που θα το αποθηκεύσω, εδώ δεν έχω κωλόχαρτο μαζί μου τα λαδια που θα τα βάλω...

Γενικά είναι κάποιες από τις ανησυχίες που με έτρωγαν εκείνο το ξημέρωμα στο βενζινάδικο κάπου στη Δανία... Χέστα όλα, ας πιούμε ένα ακόμα καφέ και βλέπουμε.

Βγαίνω εξω για τσιγάρο και βλέπω ένα ζευγάρι γερμανών που πήγαιναν και αυτοι στο Hirtshals, αλλά έχοντας διαφορετικό από εμένα προορισμό





Θα πήγαιναν στην Ισλανδία. 1500 € το εισιτήριο για έξι μέρες πάνε έλα με το πλοίο και με καμπίνα. Θα μέναμε σε camping και θα γυρνούσαν για μία εβδομάδα γύρω-γύρω το νησί. Δύο εβδομάδες δηλαδή μαζί με τα ακτοπλοΐκά.

Αφού χαιρετηθήκαμε στήνομαι κανένα πεντάλεπτο μπροστά στην πορτα του βενζινάδικου να με ανοίξει ο υπάλληλος... Καλά με ξέχασε αυτός...Τουαλέτα πήγε!! Βρε πάτε καλά, τι συστήματα είναι αυτά!

Μετά απ' ωρα μπαίνω και αρχινάω να ψάχνω στο ίντερνετ για συνέργεια μοτοσυκλέτας στην Δανία, δεν έβγαλα άκρη. Είπα και την Ανθή να ψάξει και αυτή, τίποτα. Τώρα; Τώρα πάμε και βλέπουμε. Κοιτάω τον χάρτη και το παίζω λοττο σε ποια πόλη να αναζητήσω την τύχη μου για συνεργείο. Τελικά αποφασίζω να πάω στο Αλμποργκ. Μεγάλη πόλη φαινόταν, ηταν στον δρόμο μου για το Ηirtshals, μια χαρά. Πάμε και ο θεός βοηθός! Πάντως χωρίς λάδια από τη Δανία δεν θα έφευγα..
Ξεκινάω κατά τις οχτώ, πωπώ 4 ωρες έμεινα στο βενζινάδικο ούτε κατάληψη να το έκανα. Φτάνω σε άλλο βενζινάδικο και βλέπω το πρώτο αμάξι με νορβηγικές πινακίδες. Εντωμεταξύ έξω να έχει εναν ψόφο, να φυσάει, εγώ να φοράω και το αδιάβροχο και να κρυώνω... Και βλέπω το νορβηγο με το κοντομάνικο





Και τον ρωτάω...

– Αυτός ο καιρός για τη Νορβηγία είναι για κοντομάνικο;

– Φυσικά ζέστη έχει

– Τη γαμήσαμε!!!

– What

– Nothing nothing ...



Το είχα πάρει απόφαση ότι λάδια δεν θα έβρισκα πουθενά και ότι μάλλον θα πλήρωνα κανένα 50 € το λίτρο στην καλύτερη











Και φτάνω στο Αλμποργκ... Μπαίνω μέσα στην πόλη κοιτάω δεξιά αριστέρα μπας και βρω κανένα συνεργείο, ναι καλά. Και ολό εισέρχομαι στο κέντρο.Έ λεω όλο και θα βρω κάποιον να ρωτήσω,δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Κάτι γερόντια μόνο που σιγά να μην ξέρανε αυτά που έχει συνεργείο για μοτοσικλέτες!

Τον μόνο νεαρό που βρήκα ήταν ένας ποδηλάτης. Του κάνω νόημα να σταματήσει,ανεβαίνω στο πεζοδρόμιο με το φειζερ... Ήμουν για φυλακή. Και τον ρωτάω αν ξερει κανένα συνεργείο, οχι!! Καμιά ιδέα τον λέω που θα μπορούσα να βρω λάδια... Σκέφτεται, και μου λέει ένα μαγαζί. Σίγα μην καταλάβω εγώ τώρα. Μπαίνει από το κινητό του στο ίντερνετ, βρίσκει τη διεύθυνση και μου την περνάει στο κινητό. Αυτό θα πει βοήθεια, από ένα άγνωστο ποδηλάτη που αφιέρωσε περισσότερο από μισή ώρα μαζί μου, χωρίς να έχει και λόγο στην τελική. Αφού τον ευχαρίστησα ξεκίνησα 20 km πίσω για να βρω το μαγαζί. Απ' ό,τι με είπε ήταν κάτι σαν το Praktiker και ότι έχει τα πάντα. Φτάνω και όντως είχε τα πάντα, ακόμα και...





Μοτοσυκλετιστικά είδη












Φτανω στα λάδια, τώρα τι λάδια να πάρω... Δεν ήξερα την τυφλα μου γιατί είχαν περίεργες περιεκτικότητες. Σιγά μη το ρισκάρω αφού έχω το Μάκη, καλά μιλάμε τον τρέλανα...

Με τα πολλά αγόρασα ημισυνθετικό λάδι 10-40 στην εξευτελιστική τιμή των 9 €, μια χαρά. Αφού αγόρασα τρία μπουκάλια να έχω. Που θα τα βάλουμε τώρα, με έκοψε όμως. Aγόρασα και ένα χταπόδι να το δέσω, πάνω από το χταπόδι που είχα ήδη για να κερδίσω χώρο. Και με την κατάλληλη ανακατανομή των πραγμάτων, είμουν μια χαρά.

Άμα σου μπει το αυγό ξέρετε που, στροφάρεις διαφορετικά και αποκτάς ταξιδιωτικές εμπειρίες χωρίς από πριν, να της έχεις βιώσει. Οπότε το παν είναι να ξεκινήσεις και όλα τα υπόλοιπα, στο δρόμο θα στρώσουν!

Προτού να φτάσω επιτέλους στο λιμάνι κόβω για για άλλη μία φορά να βάλω βενζίνη, και βλέπω...



Ένα μοτοσικλετικο γκρουπ από την Πολωνία που πήγαιναν και αυτοι Nordkapp. Δεν μιλούσαν αγγλικά αλλά με νοήματα βγάλαμε τρελό γέλιο!




Εδώ φαίνεται και η σούπερ ανακατανομή των πραγμάτων στο φέιζερ. Το τανκμπανκ από το φούσκωμα ήταν έτοιμο, να πετάξει σαν μπαλόνι.

Μετά απ' όλα αυτά φτάνω στο Ηirtshals, στο δρόμο οδηγώντας φανταζόμουν το λιμάνι κάπως έτσι...



Οπότε και να μην έβρισκα καράβι κάπου θα την έπεφτα.

Βρίσκω τον δρόμο για το λιμάνι και πάω. Φυσικά δεν ήξερα την τύφλα μου ούτε ποιες εταιρείες ποια πλοία φεύγουν, ούτε τι ώρα φεύγουν ούτε τίποτα. Βλέπω πινακίδα fiord lines... fiord = Νορβηγία , ωραια εκεί θα πάω. Εντάξει το ότι δεν ήξερα τα δρομολόγια και γενικός την τυφλα μου δεν ευθύνεται τόσο ο χύμα χαρακτήρας μου, αλλα η αιώνια αδεια. Αν είχα ανθρωπινη αδεια να δεις ποσο καλά θα τα ήξερα όλα!! Για να κανεις αυτό το ταξίδι κάθε λεπτό της αδειας σου είναι πολύτιμο οποτε πρέπει όχι μονο να τα ξέρεις όλα, αλλα πολλές φορες αναγκάζεσαι να κλείσεις εισιτήρια από την πατρίδα και έχεις τρελή πίεση, η αγχός να προλάβεις το καράβι…

Το λιμάνι εν τω μεταξύ άθλιο και τρισάθλιο, ελεεινό. Αφού σε ένα σημείο ο δρόμος που οδηγούσε στην ακτοπλοϊκή εταιρεία είχε αμμο πάνω στην άσφαλτο, αφού δεν σαβουρντιστικα πάλι καλά.

Φτάνω στην εταιρεία, ρωταω για εισιτήριο μου λέει, φεύγει στις έξι για Κρίστιανσαντ.

- Πόσο κάνει

- 52€!

- Ακόμα καλύτερα.

Κόβω το εισιτήριο και πάω να βρω κάτι να φάω, για να μην με σκίσουν στο καράβι, αλλα και να βάλω βενζίνη από την Δανία για να μην έχω άγχος να βρω βενζίνη στην Νορβηγία. Βενζίνη έβαλα, φαγητό δεν βρήκα. Αλλα βρήκα ένα τεράστιο ενυδρείο που όμως, για να το γυρνούσες ολόκληρο ήθελες τρεις ώρες. Εκληνε όμως στης 13 00 και αναγκαστικά, το άφησα. Εκεί φτιάχνοντας τα πράγματα μου έπεσε η DSLRαπό το μηχανάκι και έσκασε ευτυχώς, με την θήκη της πάνω στην μπότα μου… Πω πω ευτυχώς δεν πάθαμε ζημία. Και μη εχοντας κατι αλλο να κανω, πάω να περιμένω για να κάνω τσεκιν. Ούτως ή άλλως σε δυο ωρες θα άνοιγαν οι πύλες για να περάσω.

Φτάνοντας στην πύλη ήμουν ο πρώτος









Αρχισαν να καταφθάνουν και κάποια αυτοκινούμενα και πιάσαμε συζήτηση. Συζήτηση στην συζήτηση τους το πέταξα.

- Θα με βγάλετε μια φωτογραφία.

- Φυσικα

Θυμούμενος ομως τα περσινά μου, τους είπα

- Το κεφάλι μέσα ε...

- Χαχαχα φυσικά.

Με βγάζει φωτογραφίες και μου λέει

- Για δες σου αρέσουν

Της κοιτάω...












- Σουπερ την λέω...



Α και μία ξώφαλτση!!! Δηλαδή έλεος όλα τα φρούτα σε μένα θα τύχουν... Έλεος!

Έπιασα συζήτηση με έναν γερμανό που ήταν μαζί μου στα γραφεία της εταιρείας για να κόψουμε εισιτήρια και ήταν μέσα στην αγωνία, γιατί ήταν σε λίστα αναμονής. Τότε, του στέλνουν μήνυμα ότι μπορεί να πάρει το εισιτήριο του. Χαρά να δεις ο δικός σου, γιατί κανονικά θα έπρεπε να περιμένει τρεις μέρες... Και αφού γύρισε ξανά πιάσαμε συζήτηση οταν βλέπω, ένα περίεργο τύπο να ρωτάει τις κοπέλες που θα άνοιγαν σε λίγο τις μπαρες για να μπούμε στο πλοίο... Αν θα του πρότειναν να κόψει εισιτήριο με χαμηλότερο κόστος αλλά σε περίπτωση που το πλοίο ανέβαλε το δρομολόγιο του, θα έχανε τα λεφτά. Οι κοπέλες του λένε... Όχι γιατί μάθαμε ότι το καράβι έχει χαλάσει, καλύτερα περίμενε. Το έπιασα εγώ και φρίκαρα, αλλά δεν έδωσα και πολλή σημασία γιατί έλεγα ότι μπορεί να μην ήθελαν να αναλάβουν τα κορίτσια την ευθύνη για τον άνθρωπο. Ναι καλά, μετά από μισή ώρα μου έρχεται μήνυμα.

Fjord Line

Ki re gjest! Kansellert avgang. Avgangen fra Hirtshals tirsdag 16.06.15 kl. 18:00 er kansellert pgrunn av tekniske rsaker. For mer informasjon, vennlingst ta kontakt med vart kundesenter pa telefon +47 815 33 500. Vi beklager de ulemper kanselleringen matte medfore. Vennlig hilsen Fjord Line.

Το κοιτάω, τι γλώσσα είναι αυτή... Ρε σεις τι δανέζικά sms είναι αυτά! Όλοι φυσικά πήραν το ίδιο μήνυμα και κάνεις δεν κατάλαβε Χριστό. Ένας από όλους μας παίρνει τηλέφωνο και μας λέει στο χαλαρό... Παιδιά χάλασε το πλοίο δεν φεύγουμε, Φρίκαρα!

Τώρα τι θα κάνω εγώ εδώ και με εισιτήριο κιόλας για την Νορβηγία... Να έχω αφρίσει και να βλέπω όλους τους υποψηφίους πελατές να φεύγουν από το λιμάνι μαζί με αυτόν που ήταν στη λίστα αναμονής... Τζάμπα η χαρά του! Ε ναι αφού χάλασε το πλοίο τι να κάνουνε... Συμβαίνουν αυτά!

Προτού να φύγει ένας μπαίνω μπροστά του τον σταματάω, για να τον ρωτήσω...

- Τώρα τι γίνεται;

- Θα μας στείλουν SMS πότε θα ταξιδέψουμε...

- Τι!

Και πάω στα γραφεία, ανεβαίνω επάνω κάνεις... Ώπα λεω κλείσανε. Πλησιάζω, οι κοπέλες δούλευαν κανονικά, απλώς δεν ήταν κανένας άλλος πελάτης για να διαμαρτυρηθεί, Ή ακόμα και να ενδιαφερθεί για το τι θα γίνει με το εισιτήριο του...Αφού θα επαιρναν SMS γιατί να πάνε!!!!!!!

Πάω στις κοπέλες και τις ρωτάω τι έγινε

- Χάλασε το πλοίο... μου λενε

- Τώρα τι μπορώ να κάνω;

- Αν θες μπορεί να πάρεις το άλλο μας πλοίο που πάει στο Stavanger και φεύγει στις οχτώ!

- Άψογα!

- Αλλά κάνει πολλές ώρες ,θα φτάσεις κατα τις έξι το πρωί!

- Super θα κάνω και κρουαζιέρα... Και πόσο παραπάνω κοστίζει;

- Τίποτα!

Μιλάμε μόνο που δεν τις φίλησα. Ανθη για τα εισιτήρια θα τις φιλούσα όχι γιατί ήταν δίμετρες ξανθιές, μην με παρεξηγήσεις!

Φυσικά της είπα ότι αν στην Ελλάδα χαλούσε το πλοίο θα γινόταν πόλεμος τώρα εδώ, η τηλεόραση θα ερχόταν! Τις φαινόταν περίεργο, πιθανόν όσο και σε εμένα που πήγα στα γραφεία και δεν υπήρχε ψυχή... Ρε συ σε άλλο πλανήτη πάω!

Το ότι ήμουν πολύ χαρούμενος οφειλόταν πέραν του ότι, το αναπάντεχο αυτό σκηνικό μου δημιούργησε, μνήμες αγωνία και φυσικά περιπέτεια που υπό φυσιολογικές συνθήκες, δεν θα της βίωνα ….Αλλά με έφτιαξε και πρακτικά γιατί κέρδισα μια διανυκτέρευση στο πλοίο χωρίς πλέον να ανήσυχο το τι θα κάνω με τον ύπνο μου με το που έφτανα, ψαρωμένος σίγουρα στην Νορβηγία

Τώρα τι κάνουμε για να περάσει η ώρα, ξαναφτιάχνω τα πράγματα στο φέιζερ τρώω το τελευταίο σάντουιτς από την πεθερά και περιμένω... Ομως τα φτυσα μιας και, η ξεκούραση που μου είχε προσφέρει η αποθήκη στη Δανία είχε στερέψει. Ανεβαίνω επάνω στα γραφεία, μπαίνω στην αίθουσα αναμονής, βάζω να φορτίσω μπαταρία φωτογραφικής μηχανής και κινητό... Και σε μία πολυθρόνα ξεράθηκα!

Ξυπνάω στις εφτά, αμαν πέρασε η ώρα παίρνω τα υπάρχοντα μου που ήταν διασκορπισμένα στο θάλαμο αναμονής και τρέχω να κάνω τσεκιν. Το πλοίο είχε έρθει...








Φτάνω στην πύλη με κοιτάει κοπέλα!

– Άργησες μου λέει!!!

- Τι.... Με φλασαρε.

– Ναι άργησες, έπρεπε να κάνεις τσεκιν πιο πριν

- Τώρα!... Εντωμεταξύ είχα ξυπνήσει με τη μία

- Δεν πειράζει δεν είναι γεμάτο το πλοίο, άλλα αν ηταν γεμάτο θα έχανες το εισιτήριο σου. Επρεπε να έρθεις μέχρι τις εφτά, γιατί αλλιώς θα το δίναμε σε άλλον...

Τι συστήματα είναι αυτά...Πω πω γλίτωσα! Ήμουν ήδη πεντε ωρες στο λιμάνι και θα έχανα το πλοίο! Αυτά μόνο σε μένα συμβαίνουν... Δένουμε τα μηχανάκια...





Μέχρι να τα δέσουμε φυσικά γνωριστήκαμε κιόλας, ανεβαίνω στο πλοίο...












Και κάθομαι σ' ένα τραπεζάκι να πιω καφέ, οπου ξαναβρεθήκαμε με τον Τομ





Τι καφές και μαλα..... Άμα γνωριστείς με πολωνό μηχανόβιο, καφές γίνεται γρήγορα μπύρες και σφηνάκια.

Ο Τομ (όχι ο ψηφιακός σπασαρχ...ας, ο άλλος) έμενε μόνιμα στο Μπέργκεν και γυρνούσε από τις διακοπές που έκανε στην πατρίδα του. Καλά πίνοντας είπαμε τα πάντα... Για τη ζωή στη Νορβηγία, για το ότι τα πράγματα και εκεί δεν είναι ρόδινα, απολύουν κόσμο. Και ότι, αν δούλευε δεκα χρόνια τα λεφτά που θα μάζευε αποκλείεται να τον έφταναν να ζήσει μια άνετη ζωή στην Πολωνία, οπως πιθανόν να νομίζουμε εμείς εδώ.

Αυτός εργαζόταν σε μια εταιρία εξόρυξης πετρελαίου στην Σιβηρία, δούλευε δυο εβδομάδες σερί πολλές ώρες την μέρα , και την τρίτη είχε άδεια για να γυρίσει σπίτι του...
Και οτι για παράδειγμα δεν υπάρχει πορνεία στη Νορβηγία, απαγορεύεται από το νόμο

- Και αν δεν έχεις και θες, τι κάνεις;… Δεν μου απάντησε, μου έδειξε!

Συζητούσαμε για της τοπικές ταξιδιωτικές ονειροπολήσεις το ότι δηλαδή, όνειρο ζωής τον νορβηγών είναι να πάρουν το καράβι από το Μπέργκεν και να κάνουν δεκαπενθήμερη κρουαζιέρα διασχίζοντας από θάλασσα όλα τα φιόρδ, προσπερνώντας και το Nordkapp, φτάνοντας στο Hamningberg και ξανά πάλι πίσω …. Κρουαζιέρα άξιας από 4 έως 15 χιλιάδες ευρώ … Και εγώ σκεπτόμουν καλά τόσο μαλακές είναι αυτή, μάλλον δεν ξέρουν πώς να φανέ τα λεφτά τους!!!

Και το τι μήνυμα να γράψει στο κορίτσι του...Μιλάνε οικειότητα όχι αστεία. Με τις μπύρες να κατεβαίνουν ασταμάτητες, οταν στην παρέα προστέθηκε και ένας Γερμανός χεβιμεταλλάς που δεν ήξερε λέξη αγγλικά, εκεί να δεις συνεννόηση... Τρεις λαλούν







Και τρεις χορεύουν





Ένα πράγμα ...

Εγώ ήμουν που ήμουν χωμα από την κούραση και με τις μπύρες και τα σφηνάκια, έγινα κουρούμπελο! Πάω τουαλέτα και βλέπω στον τοίχο ένα μηχάνημα που ρουφούσαμε μέσα, τι είναι αυτό ρε συ.... Δεν με έκοψε! Ανεβαίνω πάνω στα παιδιά με μπύρες και τότε με ήρθε, ρε μάγκα το μηχάνημα ήταν για αλκοτέστ, Εγώ είχα πιει του κώλου! Πως θα οδηγήσω αύριο στη Νορβηγία... Και αν με πιάσουν... Ξεσούρωσα αυτόματα...

Και συζητώντας με τον Τομ μου λέει... Γιατί δεν αλλάζεις το εισιτήριο σου για το Μπέργκεν για να κερδίσεις και χιλιόμετρα, έτσι αντί για τις 6 το πρωί θα φτάσεις 12 το μεσημέρι. Καλή ιδέα!! Φυσικά εμένα δεν με νοιάζουν τα χιλιόμετρα αλλά με έτρωγε που ήμουν τύφλα, και για τα νορβηγικά όρια...Για το μπουντρούμι!

Πάω στη ρεσεψιόν...

- Μπορώ να αλλάξω το εισιτήριό μου από Stavanger για Μπέργκεν

- Φυσικά!

- Πόσο κοστίζει;

- Τίποτα...

- Σώπα ρε! Perfect!

Βέβαια έτσι το πρόγραμμα μου πήγαινε στον κάδο αλλά δεν βαριέσαι μωρέ, θα αυτοσχεδιάσω... Ανεβαίνω πάνω τους λέω τα νέα και το πάρτι συνεχίστηκε.
















Οταν νύχτωσε πια, έφαγα ένα κρύο σάντουιτς με 8 € από το πλοίο, ετσι για να προσαρμόζομαι σιγά σιγά με τά καινούργια οικονομικά δεδομένα που θα συναντούσα...





Και στις αεροπορικές θέσεις του πλοίου, φυτευτικα...





ΤΕΤΑΡΤΗ 17 - 06 -2015 ΗΜΕΡΑ 8

Το πρωί στις έξι ξύπνησα. Πω πω δεν μπορούσα να κοιμηθώ με τίποτα όσο κομμάτια και να ήμουν, ξυπνούσα! Μάλλον ο πόθος μου να δω το οτιδήποτέ τσιταρε το κορμί μου και άνοιγαν τα μάτια μου. Αλλά φυσικά προτού να δω τα fiord θα έπρεπε να πιω καφέ γιατί αλλιώς, ότι και να έβλεπα αποκλείεται να καταλαβαίνα, το τι έβλεπα. Χτύπησα καφέ στο σέικέρ και πήγα στο καπνιστήριο να καπνίσω ένα τσιγάρο...







Κυριλέ δεν μπορώ να πω... Αλλά μυριζε τσιγάρο! Και όμως...

Ας βάλω και μια φωτογραφία από το πλοίο για να μην έχει παραπάνω…




Ας το λεω, πάμε έξω να πιούμε τον καφέ και να βγάλω και καμιά φωτογραφία. Κοιτάω το κινητό βλέπω λίγη μπαταρία. Ουπς κάτσε μην μείνουμε από μπαταρία είτε για φωτογραφίες, είτε για επικοινωνία με τις δύο γυναίκες της ζωής μου στην Ελλάδα, και μια της Γερμανιας, που έτρεμαν για τη ζωή μου.

Οπότε διασκορπω το κινητο και πάω να πιω έξω καφέ! Μετά από καμιά ωρα παω να δω αν φόρτισε, το κινητό ξεφόρτισε! Όχι ρε μάγκα, πάλι είχα πρόβλημα με το καλώδιο... Δεν έκανε καλή επαφή τι να πω, και δεν φορτιζε... Με τα πολλα το πάλεψα και τα κατάφερα. Το παρατάω ξανά στη θέση του και βγαίνω έξω επιτέλους να βγάλω φωτογραφίες από την νορβηγική ακτογραμμή 



Πολλές βγάλαμε κάτσε να δούμε το κινητό μπας και έβγαλε φτερά. Στην Νορβηγία δεν σε κλέβουν τίποτα. Αυτό το λέω συμπερασματικά μέσα από όλο το ταξίδι μου μιας και τότε, φυσικά δεν το γνώριζα. Αλλα διαβάζοντας τα ταξιδιωτικά όσον πήγαν στην Νορβηγία, αλλα και απο συζητησεις μεσα απο το φορουμ ολη με διαβεβαιωναν, ότι δεν σε κλέβουν τίποτα… Και φυσικά είχαν δίκιο

Πάω επιτέλους να βγάλω φωτογραφίες και να με πιάνει στην πάρλα ένας γερμανός τουρίστας, μόλις του είπα ότι είμαι από την Ελλάδα τρελάθηκε

- Και τι κάνεις εδώ;

- Διακοπές!

- Και που πας;

- Nordkapp

Κι εμείς εκεί πάμε, ελα έλα μαζί μου έλα να σε γνωρίσω στο φίλο μου! (Ουπς, τι παίζει εδώ!) Ε... Πήγα τι να κάνω.

Εντάξει μέσω πολιτικών συζητήσεων και ταξιδιωτικών ονειροπολησεων βγάλαμε τρελό γέλιο. Είπαν ότι θα πήγαιναν από το Ε39 για αρχή προς τα επάνω και μετά, από τα Λαφοτεν και γενικά.




Αυτή ταξίδευαν με αυτοκινούμενο και ήταν μέσα στην τρελά όχι μονο για το ταξίδι, αλλα και γιατί άφησαν της γυναίκες τους πίσω. Φυσικά και θα μπορούσαν να της πάρουν μαζί τους, αλλα θελαν να περάσουν αντρικές διακοπές, χωρίς την πονηρή έννοια. Να περάσουν παρέα μαζί σαν άντρες ένα ταξίδι με της μπύρες τα μπάρμπεκιου, το χαβαλέ και τα πειράγματα που μονο άντρες, αναμεταξύ τους μπορούν να κάνουν…. Αλλάξαμε τηλέφωνα με την ελπίδα, να βρεθούμε πάνω στο Nordkapp να κάνουμε μπάρμπεκιου. Βέβαια κάτι τέτοιο δεν συνέβη αλλά, η πρόθεση μετραει... Και πήγα επιτέλους να βγάλω φωτογραφίες...








Τα τοπία ήταν ατμοσφαιρικά... Και οχι μονο















Αντίκρισα της πρώτες εικόνες από την νορβηγική αρχιτεκτονική...





















Ιχθυοκαλλιέργειες σολομού...







Αλλά και ναυάγια...





Μεχρι κάποια ώρα, να φτασουμε στο λιμάνι...














Παίρνω το φειζερ και πατάω νορβηγική στεριά. Ρε μάγκα δεν το πίστευα... Εκεί έπαθα το πρώτο μπλακάουτ του ταξιδιού... Γενικά έχω ένα θέμα με τα μάτια μου, δεν βλέπω καλά μακρυά. Ήμουν και σεληνιασμένος με την όλη φάση, δεν ήθελε και πολύ... Τότε βλέπω (όσο μπορώ να δω ) από μακριά κάποιους να φοράνε κίτρινα αδιάβροχα γιλέκα, σαν αυτά που φοράνε οι μοτοσυκλετιστές.

Εντωμεταξύ για να περάσεις τα σύνορα έπρεπε να σου ελέγξουν τα χαρτιά σου. Ετσι, όλα τα αμάξια ήταν εν σειρά και περίμεναν το καθιερωμένο για αυτούς έλεγχο, για να μπουν και επίσημα πλέον στη Νορβηγία. Μια σειρά αμάξια, μια σειρά μηχανές. super... Και πάω από δίπλα προσπερνώντας όλα τα οχήματα μπροστά στον έλεγχο. Με το που φτάνω όμως στους ελεγκτές, διαπίστωσα ότι τα φωσφοριζέ κίτρινα γιλέκα τα φορούσαν αυτή, και μοτοσικλέτες δεν είχε παρά μόνο τη δίκια μου! Ουπς...

– Γιατί ήρθες από εδώ

– Φλασσαρα... Να μπερδεύτηκα!

– Φέρε μου να δω τα χαρτιά σου!

– Τα δίνω...Έκανα παρανομία τους ρωτάω, με αγωνια και φοβο!!

– Οχι αλλά έπρεπε να περιμένεις τη σειρά σου!!... Εκείνη την ώρα μιλάει στον ασύρματο λέγοντας κάτι στα νορβηγικά, και με κάνει νόημα να περιμένω. Μετά από λίγο μου λέει στα αγγλικά

- Πάνε στην αποθήκη εκεί, να σου ελέγξουν τα πράγματα!

Μπαίνω μέσα σε μία τεράστια αποθήκη που χωρούσε άνετα μέσα της νταλίκες. Τότε, κλείνουν αυτόματα οι δύο ηλεκτρικές πόρτες που όριζαν την είσοδο και την έξοδο του κτιρίου και με εγκλώβισαν μέσα... Εκεί σαν να σταματησε η καρδια μου!!! Στο μπουντρούμι, και ακόμα δεν είχα πατήσει στη Νορβηγία. Σοκαρίστηκα!!

Με πλησιάζει ένα ανδρόγυνο με γάντια στα χέρια και μου λέει να ανοίξω την μπαγκαζιέρα. Την ανοίγω, καλά μέσα γινόταν ο κακός χαμός. Ψαχουλεύουν λίγο τυπικά, εντωμεταξύ εγω να τους λεω... Θέλετε να δείτε και εδώ, και να τους δείχνω το σάκο που είχα την σκηνή. Εδώ, και να του δείχνω το tank bag...

- Όχι όχι, δε χρειάζεται μου ειπαν

Ηταν ευγενέστατη δεν μπορώ να πω, κόλλησαν λίγο όμως όταν είδαν τα τρία μπουκάλια λάδια....

- Γιατί έχεις τόσο λάδι μαζί σου;

- Γιατί έρχομαι από την Ελλάδα και για να κάνω στο ταξίδι, θα πρέπει να αλλάξω λάδια στο δρόμο. Μιας και τα λάδια μου είναι για 5000 km ενώ εγώ, θα διανύσω πάνω από 10.000 km...

Τι να τους έλεγα, ότι το φέιζερ καιει σαν φριτέζα είναι γενικώς κινητή ρύπανση του περιβάλλοντος... Και εγώ, κάθε 500 km βάζω 500 ml λάδι που από αυτο το μισό, θα χύνετε στη νορβηγική ύπαιθρο... Αν τους τα έλεγα αυτά, ακομα μέσα στην αποθήκη θα ήμουν. Ευτυχώς που με έκοψε, ευτυχώς!

Μετά από λίγο με χαιρέτησαν μου ευχήθηκαν καλό ταξίδι, άνοιξαν ηλεκτρικά τις μεταλλικές πόρτες και εγώ είδα ουρανό.Πω πω τη γλίτωσα! Αλλά τό σοκ φυσικά άργησα να το ξεπεράσω...

Κάνω 100 m και με φωνάζει ένας υπάλληλος από το λιμάνι, ωχ τι έγινε αλλάξαν γνώμη, πάλι μέσα στην φάκα θα με βάλουν... Με σταματάει και με ρωτάει

- Από την Ελλάδα

- Ναι, του λεω.

Πω πω τρελάθηκε. Τραβούσε τα μαλλιά του από την έκπληξη (χωρίς υπερβολές), αφού έβγαλε φωτογραφία την πινακίδα μου για να την θυμάται. (Εντάξει ήμασταν και μέσα στην κρίση, όλη η Ευρώπη ασχολούνταν με την Ελλάδα και ξαφνικά αυτός ο υπάλληλος έβλεπε εμένα στη χώρα του σαν, να μην τρέχει και τίποτα) 

Με το που χαιρετηθήκαμε με τον τρελό,(πάντως γενικώς έχω μια τάση να μου την πέφτουν οι λολι... Η φατσα μου θα φταίει, τι να πω...) Βγήκα φρικαρισμένος από τα γεγονότα μέσα από το λιμάνι, οδηγώντας επιτέλους στη Νορβηγία...

Μετά από τρεις τουριστικές διανυκτερεύσεις στα πεθερικά και τέσσερις ταξιδιωτικές διανυκτερεύσεις σε ξενοδοχείο, βενζινάδικο καράβι και έξω από μία αποθήκη έφτασα στο Μπέργκεν... Οπότε κάπου εδώ μπορούμε να πούμε ότι τελειώνει το ταξιδιωτικό, Ε... Το πρώτο μέρος του ταξιδιού...


Όπου φυγει- φύγει , καλά μιλάμε δεν μπορούσα να συνέλθω από το σοκ του έλεγχου στο τελωνείο. Ήθελα κάπου να αράξω, να πιω ένα καφέ για να ηρεμισω, αλλα δεν έβρισκα πουθενά μέρος για να σταματήσω. Φοβόμουνα να παρκάρω οπουδήποτε μην και τυχόν ξανά έκανα παρανομία. Τότε βλέπω πινακίδα για τον Ε39 που μου λέγαν οι Γερμανοί στο καράβι, εγώ βασικά δεν τον είχα βάλει στο πρόγραμμα μου άλλα τέτοια ώρα τέτοια λόγια...

Ακολουθώντας τον, βγαίνω από το Μπεργκεν και διανύοντας μερικά χιλιόμετρα βρίσκω βενζινάδικο για να ηρεμήσω. Ήμουν τόσο σοκαρισμένος που μπήκα μέσα στο βενζινάδικο για να ρωτήσω αν μπορώ να καπνίσω, έξω από το βενζινάδικο. Όχι μου λέει πάνε από πίσω.

Κάνω καφέ, καπνίζω τρία τσιγάρα μπας και επανέλθει η καρδία μου στην θέση της .Ε ναι, η πρώτη μου εικόνα από την Νορβηγία ήταν το μπουντρούμι!! Πως να ηρεμήσω!Εκεί έξω από το βενζινάδικο με το που ηρέμησα, αποφάσισα να αλλάξω το πλάνο του ταξιδιού.

Βασικά ο σκοπός μου στο ταξίδι ήταν να διασχίσω την Νορβηγία και στην άνοδο μου προς το Nordkapp αλλά και στην κάθοδο μου προς την πατριδα, χωρις να έχω όμως αποφασίσει τον τρόπο που θα το κάνω.

Η μια εναλλακτική μου ήταν, να ανέβαινα επάνω από τον Ε6 και στο κατέβασμα να διέσχιζα τις 18 κατά τους Νορβηγούς πιο ωραίες οδηγικες διαδρομές της χώρας τους …Το άλλο σκεπτικό μου μετά από πολλούς μήνες περισυλλογής ήταν, να το έκανα ανάποδα. Και φυσικά όπως καταλάβατε τρίτο πλάνο δεν ειχα…

Το να ανέβαινα από τον Ε6 ήταν καλό γιατί θα έφτανα στο Nordkapp σχετικά γρήγορα και στο κατέβασμα, θα απολάμβανα όλες τις ομορφιές της Νορβηγικής υπαίθρου με το σκεπτικό, ότι τα καλύτερα έρχονται στο δεύτερο σκέλος του ταξιδιού Όπως και ότι θα περνούσαν κάπως και οι μέρες, ο καιρός θα άνοιγε και δεν θα αντιμετώπιζα τις κακουχίες που βίωσαν τα κομάντος από την Κοζάνη.

Το να κατέβαινα από τον Ε6 ήταν επίφοβο γιατί, στο ανέβασμα πολλά ορεινά περάσματα που είχα για στόχο πιθανόν να ήταν κλειστά. Και επίσης, θα έκανα πολλές μέρες να ανέβω επάνω με αποτέλεσμα να πολλαπλασιάζονται οι πιθανότητες να μείνω στο πουθενά με το φειζερ…

Και εκεί μπαίνει το μεγάλο ερώτημα που με προβλημάτιζε όλο το χειμώνα και θα το απαντήσω για όσο αφορά εμένα, προς στο τέλος του ταξιδιωτικού… Αν ήταν να ολοκληρώσω το μισό ταξίδι μου λόγω μηχανικού προβλήματος τι θα προτιμούσα, να φτάσω στο Nordkapp από το Ε6. Η, να δω ένα κομμάτι από τις ομορφιές της Νορβηγίας από τους επαρχιακούς, και να μην φτάσω στο Nordkapp;

Ακόμη δεν ήξερα τι να κανω, ελεγα κάτσε να φτάσω στην Νορβηγία και εκεί θα αποφασίσω. Μέχρι που έφτασα σε εκείνο το βενζινάδικο στην Νορβηγία και είπα θα το κάνω σπαστό... Θα ανέβω από τον Ε39 έως το Atlantic road και έπειτα, θα πιάσω τα φιορδ έως το τέρμα. Και στο γυρισμό, θα κατέβω έως τα βουνά από το Ε6 και μετά από ορεινές πλέον διαδρομές θα φτάσω στο Κριστιανσαντ και από εκει… Δανία Γερμανία Ελλάδα... Και όλα θα ήταν μια χαρά αν βεβαίως, δεν ήμουν Έλληνας πολίτης.



Βγάζω φωτογραφίες ακόμα ένα βενζινάδικο, ευχόμενος να είναι οι τελευταίες σε όλο μου το ταξίδι. Ε ναι, με τόσες φωτογραφίες από τα πρατήρια ούτε σε διαφημιστική καμπάνια της shell να ήμουνα.

Ξεκινάω, κάνω κάποια χιλιόμετρα μέσα σε βροχή και ξενέρωσα. Στην αρχή δεν μου άρεσε καθόλου... Αναρωτιόμουν, για αυτό ανέβηκα εκεί πανω. Βεβαίως μετά θα άλλαζα τελείως γνώμη αλλά τότε, δεν το ήξερα ακόμα. Λέω, θα πάω από ένα μικρό επαρχιακό που κύκλωνε τον Ε39 για μερικά χιλιόμετρα να δω λίγη από την Νορβηγική φύση.













Επιτέλους αυτή την Νορβηγία ήθελα να δω




















Με το που ξαναβγήκα στον κεντρικό αποπροσανατολίστηκα λιγάκι και παραλίγο, να ξαναγυρίσω στο Μπεργκεν… Ουπς! Αλλά ευτυχώς την κατάλαβα την δουλειά γρήγορα όπως και ότι, για πολλά πολλά δεν είμαστε γιατί σε όλο το ταξίδι μου με βλέπω... Μπεργκεν, Ε39 και πάλι πίσω. Kάνω αναστροφή και ανηφορίζω.



Οδηγούσα πάνω σε ένα ανηφορικό δρόμο μέσα σε ένα ομιχλώδης τοπίο. O δρόμος ηταν ερημωμένος αμάξια δεν υπήρχαν πουθενά. Εβλεπα καταραχτες να χύνονται από ψηλα, μιλάμε για τεραστίους καταραχτες όχι αστεία. Την φωτογραφική μηχανή να την έχω πίσω και να σκεφτομαι, να σταματήσω να βγάλω καμία φωτογραφία, η όχι. Σφιγγόμουν που δεν έβγαζα φωτογραφίες αλλά έλεγα στον εαυτό μου δεν πειράζει, θα βγάλω πιο μετά στο ταξίδι. Ευτυχώς που ψιλοέβρεχε και παρηγορούμουν.

Πήγαινα σιγά, στα νορβηγικά όρια οδήγησης και όσα αμάξια συνάντησα στο δρόμο όλοι με περνούσαν... Δεν μπορούσα να το χωνέψω ότι η νορβηγοί παρανομούσαν οδηγικα στην χώρα τους , κιομως!

Το πρώτο πράγμα που με εντυπωσίασε ομως πρακτικα στην Νορβηγία ήταν, η εκπληκτική σήμανση στο δρόμο. Όλοι οι δρόμοι στην Νορβηγία έχουν και αριθμητική ονομασία όπως ο Ε39 που ακολουθούσα. Παντού σε όλες τις διασταυρώσεις, σε όλους τους κυκλικούς κόμβους οπουδήποτε, στις σημάνσεις κατεύθυνσης αναγράφεται αυτό το νούμερο οπότε, δεν μπορείς να χαθείς με τίποτα .
Ο μόνος τρόπος να χαθείς στην Νορβηγία είναι να γυρίσεις άθελα σου προς τα πίσω. Δηλαδή δεν χάνεσαι με τίποτα εκτος κάποιον, ελάχιστον εξαιρέσεων!! Έτσι έκλεισα το τομ, ούτε που άνοιξα τους χάρτες μου και οδηγούσα πραγματικά νιώθοντας, ελεύθερος... τέλεια!!!

Πήγα έκανα τα ψώνια μου από το σουπερ μάρκετ. Όπως με συμβούλεψε ο πολωνός από το καράβι, τα μάρκετ REMA 1000 είναι ότι πιο οικονομικό για της προμήθειες μου. Γενικά δεν είχα πρόβλημα με της αγορές , εκτος του νερού. Πήγα να αγορασω νερό και είδα δεκαπεντε διαφορετικά ειδή νερού, χωρίς υπερβολές. Μέχρι και νερό με γεύσης φρούτων είχε και, αναγκαστικά ζήτησα βοήθεια. Και συνεχίζοντας την διαδρομή μου φτάνω σε μια στάση για να φάω το μεσημεριανό μου.





Με σακούλα Πλαίσιο αλά Μάρκος style 

Αυτές της στάσεις υπεραστικών λεωφορείον της έψαχνα και στο ιντερνέτ από Θεσσαλονίκη, κοιτάζοντας φωτογραφίες. Γιατί γνωρίζοντας πολύ καλά τον εαυτό μου ήξερα, ότι όλο και θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε καμία δύσκολη, για διανυκτέρευση… Γιατί ουσιαστικά ήταν σαν σπιτάκια με μονο την πρόσοψη τους ανοιχτή, για αυτό φυσικά ήταν και δωρεάν.

Ήμουν σε ένα μέρος κάπου στο πουθενά που από απέναντι πέφταν 4-5 καταρράκτες, είχα σεληνιαστεί τελείως.



Τρώγοντας δεν πίστευα κλασικά που βρισκόμουν αλλά δεν έκανα την παραμικρή κίνηση να φωτογραφίσω το μέρος, όχι είπα μόλις φάω και μετα… Oμως μέχρι να γίνει αυτό οι καταρράκτες καλυφθήκαν από την ομίχλη. Μετά από αυτό το γεγονός άρχισα σιγά σιγά να χάνω τα λογικά μου, έως να τα χάσω τελείως μιας και, οι ομορφιές της Νορβηγικής υπαίθρου ήταν πολύ για έμενα να τις διαχειριστώ...

Φεύγοντας από εκεί διασχίζω κάτι τούνελ παίρνω το πρώτο φερρυ του ταξιδιού …














Και συνεχίζω να ανηφορίζω τον Ε39 κάτω από ένα ψιλόβροχο ώσπου ξαφνικά, πέφτω σε μποτιλιάρισμα. Κάναν έργα, σταματάω και περιμένω.



Φυσικά όπως καταλάβατε, ούτε που με πέρασε από το μυαλό να προσπεράσω τα προπορευόμενα οχήματα για να φτάσω πρώτος στην σειρά...Πάλι για τέτοια είμαστε, και εδώ μια χαρά είναι !




Ο κόσμος βγήκε από τα αυτοκίνητα του και μέσα σε όλα, ένας Νορβηγός μου λέει...

- Το ξέρεις ότι δεν έχεις πίσω φώτα

- Σοβαρά, για να δω.(Οχι ρε μάγκα μου έκαψε πάλι τις λάμπες)

- Φτιάξτες, γιατί μέσα στα τούνελ ερχόμενος από πίσω σου δεν σε έβλεπα.

- Ναι έχω μαζί μου του λέω, θα τις αλλάξω.

Και περιμένοντας ένα μισάωρο τουλάχιστον για να ανοίξει ο δρόμος το σκεφτόμουν... Είχα πεντε λάμπες αν άλλαζα τις δυο καμμένες μου θα μου έμεναν τρεις, οπότε αν καιγόντουσαν και αυτές, θα μου τέλειωναν. Εντάξει δεν είμαι τόσο γύφτος θα αγόραζα, άλλα το φειζερ έχει την πατέντα να φοράει κόκκινες λάμπες. Και άντε τώρα βρες, κόκκινες λάμπες στην Νορβηγία …. Χέστες! Θα συνεχίσω έτσι και αν με σταματήσουν θα τους πουλήσω τρέλα ότι δεν το ήξερα, και θα τις αλλάξω εκείνη την στιγμή ….Γιατι αν ξέμενα από λάμπες σε πιθανό έλεγχο πως θα τις άλλαζα, στέκει. Και μες στα τούνελ θα αφήνω αναμμένο το φλας, λες και το ξέχασα για να με βλεπουν… Ωραια λύθηκε και αυτό! Μες στην καγκουρια λοιπόν, και καλό μου δρόμο!!!

Είχε φτάσει οκτώ και, έπρεπε να βρω κάμπινγκ. Βρίσκω πινακίδα για ένα και, κόβω μέσα. Πάω στην ρεσεψιόν ήταν ένας αχώνευτος χοντρός Νορβηγός του λέω, για σκηνή κοιτάει τον τιμοκατάλογο 130 ΝΟΚ (14ε). Κοιτάω έξω το καιρό εβρεχε, τον ρωταω για σπιτακι…400 ΝΟΚ (43ε). 

Καλα λεω θα το σκεφτω και παω να κανω τσιγαρο.

Σφιγγόμουν γιατί δεν είχα ξαναστησει σκηνή στην ζωή μου και υπό βροχή, δεν ήξερα αν θα τα καταφέρω.

- Έλα μωρέ σιγά... Μπαίνω μέσα, του λέω...

- Θα στήσω σκηνή, έχει πουθενά δέντρα για να με προστατέψουν από την βροχή …

- Όχι!

- Καλά θα το σκεφτώ... Και βγαίνω έξω

Τότε θυμάμαι ότι στα πεντε χιλιόμετρα είχε και άλλο κάμπινγκ, ανεβαίνω στο μηχανάκι και εξαφανίζομε. Πάω στο άλλο έκλειναν εκείνη την ώρα. Τα ίδια, 100 και 400…

- Οχι εντάξει, θα στήσω σκηνή

- Αν θες μου λέει έχω και ένα μικρό δωματιάκι με 200 ΝΟΚ (21ε), ενδιαφέρεσαι;

- Και το ρωτας!!

Μπαίνουμε στο σπιτάκι



Και ηταν τρελα

- Μόνο αν θες να μην ανοίξεις τέρμα την θέρμανση...

Ναι καλά με που φεύγει, τσιτώνω το καλοριφέρ βγάζω μπότες και κάλτσες για να στεγνώσουν. Τα πόδια μου ήταν μούσκεμα, οι μπότες τελικά δεν ήταν και πολύ αδιάβροχες... Και άραξα.

Όπως καταλάβατε από το περσινό μου ταξίδι πείρα πολλά μαθήματα, για αυτό και οργανώθηκα κάπως καλύτερα. Όπως, ότι πείρα δυο κινητά το δικό μου και της Ανθής έτσι, αν χαλάσει το ένα να έχω το άλλο. Αλλά με το μπήκα στην Νορβηγία το κινητο της Ανθης μπλόκαρε και δεν έβγαζε σήμα. Παιδευτικά να το φτιάξω τίποτα, πήραμε τηλέφωνο την wind τίποτα. Έτσι έμεινα με ένα χαλασμένο κινητό και ένα κινητό που δεν φόρτιζε με τίποτα, έξοχα!!

Βγήκα έξω να δω το μέρος …











Έφαγα χαζεύοντας το ποτάμι.



Και γύρισα στο λιλιπούτειο σπιτάκι μου που έκαιγε σαν φούρνος . Για το θέμα του ύπνου είχα προνοήσει... Επειδή είχα σαν ενδεχόμενο να κοιμηθώ σε τέτοιου είδους καταλύματα, για να μην έχω άμεση επαφή με τα σίγουρα ξαναχρησιμοποιημένα και όχι τόσο καθαρά σκεπάσματα, πήρα μαζί μου μια παπλωματοθηκη. Έτσι, να χώνεται όλο το κορμί μου μέσα σαν λαχανοντολμάς, και μια χαρά...



Ενταξει όσο αφόρα εμενα, είναι τελείως διαφορετικό πράγμα να κοιμάσαι οπουδήποτε έξω στην φύση, από το να κοιμάσαι οπουδήποτε σε κρεβάτια που δεν ξέρεις ποιοι, και υπό τη συνθήκες τα έχουν χρησιμοποίηση. Δεν ημουν και σε ξενοδοχειο... Άλλο το χύμα της υπαίθρου και άλλο, η μπιχλα του δωματίου. Καθαρά ηταν, αλλα η παπλοματοθηκη μου ηταν περισσότερο, και δικια μου.




Με το που πέρασε η ώρα χαζεύοντας και ακούγοντας την βοή του ποταμιού που περνούσε δίπλα από το παράθυρο μου, αποκοιμήθηκα.




Χιλιόμετρα βάση του google maps… 196


(Εδώ να γράψω ότι της ισοτιμίες της έκανα μέσω του διαδικτύου όχι όταν πήγα το ταξιδι, αλλα όταν έγραφα το ταξιδιωτικό… Υπολόγιζα βέβαια ποσο πληρώνω, αλλα για να μην τα κάνω πάλι χαλια όπως πέρσι, τα ξανά υπολόγιζα όταν έγραφα το ταξίδι. Οι ισοτιμίες παίζουν, τώρα βεβαια μπορεί να είναι διαφορετικές … Αλλα σε γενικές γραμμές κάπου εκεί κυμαίνονται...)


ΠΕΜΤΗ 18 - 06 - 2015 ΗΜΕΡΑ 9

Το πρωί σηκώθηκα κλασικά νωρίς κατά τις 06,00, χτύπησα καφεδάκι στο σέικερ και πήγα έξω να απολαύσω το ποτάμι
















Εντάξει μόνος ήμουν καφές στην μούγγα δεν λέει, οπότε ευκαιρία να σας πω τα εσώψυχα μου...

Πιστεύω ότι έχετε καταλάβει ότι ο τρόπος που περιγράφω το ταξιδιωτικό είναι βιωματικός να τον πω, με ένα κάπως ιδιαίτερο προσωπικό στιλ. Στην Νορβηγία όμως τα πράγματα είναι γενικώς ήρεμα, σασπένς και περιπέτεια δεν έχει. Βασικά το να οδηγείς στην Νορβηγία είναι σαν να οδηγείς στο Αγιο Όρος... Δεν συμβαίνει ποτέ τίποτα! Το μόνο που σε ανησυχεί είναι να μην σε εμβολίσει κανένας τάρανδος. Αλλά και στο Αγιο Όρος έχει ζώα οπότε... το ίδιο είναι!

Έτσι κόλλησα και δεν ήξερα τι να γράψω, και αυτό φαίνετε στην συνεχεία του ταξιδίου. Από εδώ και εμπρός είναι κάπως διαφορετικά γραμμένο το κείμενο. Πιο πολύ θα το έλεγα, με ταξιδιωτικές και όχι τόσο βιωματικές περιγραφές… Γιατί πολύ απλα καποιες μέρες, δεν συνέβη πραγματικά τίποτα άξιο ενδιαφέροντος, που θα μπορούσα να περιγράψω… Παμε λοιπον



Για να πάω εγώ όμως οπουδήποτε έπρεπε να πάρει μπρος το μηχανάκι, το βάζω μπρος τίποτα, ξαναπροσπαθω, ουτε…Ο Χριστός και η Παναγια!! Τελικά πήρε δύσκολα. Mπούκωσε αφού έβγαζε ντουμάνια από πίσω. Σίγουρα έφταιγε η υγρασία αλλά και οι ταχύτητες μου στο ταξίδι... Αντε να δούμε τι θα κάνουμε και με αυτό.

Ξεκινώ...





Μετά από κάμποσα χιλιόμετρα πάω για βενζίνη όπου βλέπω αυτό.



Ήταν ένα γκρουπ από Βραζιλιάνους μοτοσυκλετιστές που ήρθαν αεροπορικώς από το Ρίο στο Βερολίνο και από εκεί, με μισθωμένες μοτοσυκλέτες στην Νορβηγία.



Εντάξει ακριβό το τίμημα για τους Έλληνες να ταξιδέψουν στην Νορβηγία αλλά για κάποιους λαούς, είναι ακριβότερο.

Στην Νορβηγία από όσο κατάλαβα, πληρώνεις πανάκριβα την βενζίνη γιατί ταυτόχρονα μέσα στην τιμή, είναι και το αντίτιμο σου για όλα αυτά που βλέπεις τριγύρω…

















Στην Αυστρία και στην Γερμανία πώς πληρώνεις τα πάντα, εκεί δεν πρέπει να πληρώσεις τίποτα…





Καλύτερα σε βενζίνη παρα σε εισιτήριο … Η τουλάχιστον έτσι λέω εγώ.








Μέχρι στιγμής στο ταξίδι μου έβγαζα φωτογραφίες μόνο στις στάσεις, είχα πρόβλημα και δεν ήξερα τι να κάνω. Την φωτογραφική μηχανή την είχα πίσω μαζί με τα τρια σφραγισμένα μπουκάλια από λάδι και όλα μου τα ρούχα, θα έπρεπε να την φέρω μπροστά. Αλλά στο tank bagg είχα το χρησιμοποιημένο λάδι και φοβόμουν να το πάω πίσω, μην γίνει μαλακία και μου λερώσει τα ρούχα. Δεν ήξερα πως να το βολέψω, και ξεκίνησα ευχόμενος σύντομα να λύσω και αυτό το πρόβλημα … Καλά θα μου πείτε γιατί δεν πέταξες το χρησιμοποιημένο λάδι, γιατί μετά από αυτό που έζησα στην Γερμανία φοβόμουν μην τυχόν χρειαστώ και αυτό.
Παίρνω ένα φερυ



Ευκαιρία να βγάλω καμια φωτογραφία






Μέχρι που ξαναπήρα τους δρόμους







Kαι αφού έκανα τις απαραίτητες συμπληρωματικές αγορές μου από το σουπερ μάρκετ, διασχίζω τον Ε39 και φτάνω σε ένα μέρος που από παντού πέφταν καταρράκτες. Τι προγράμματα και μαλακίες, από οπού και να πας στην Νορβηγία είναι μαγεία! Βλέπω άνοιγμα στο δρόμο με ένα τραπέζι στο πουθενά, χώνομαι μέσα, και…



Eκανα το καλύτερο Πικ Νικ της ζωής μου



Πω πω μιλάμε πέφταν εξι καταρράκτες τριγύρω μου και εγώ ήμουν στην μέση … Τι να λέμε τώρα! Οι καταρράκτες ήταν τεράστιοι και ήταν αδύνατο να πιάσω όλο το εύρος τους.





Για να βγάλω φωτογραφία το καμάρι μου, ξάπλωσα στο χώμα μπας και χωρέσει ο καταρράκτης αλλα τελικά, με τα βίας χώρεσε το ένα πέμπτο του…

Όσο καθόμουν εκεί έβλεπα αρκετούς μηχανόβιους να περνάνε από μπροστά μου χωρίς κανένας να ασχοληθεί με το μέρος … Καλά τι κάνουν αυτοί χάπια παίρνουν! Δεν μπορούσα να καταλάβω, μόνο εγώ είχα αντιληφθεί ότι βρισκόμουν στο παράδεισο και όλοι οι υπόλοιποι στα τέτοια τους. Αλλά εντάξει, ήμουν μόνο μια μέρα στη Νορβηγία και δεν είχα σχηματίσει ακόμα καθαρή αντίληψη για το μέρος … Σε λίγες μέρες όμως θα καταλάβαινα τα πάντα.

Παίρνω την μανα μου τηλέφωνο

- Μαμά είμαι σε ένα μέρος τη να σου λέω!

- Σοβαρά

- Ναι πάρε το αμάξι και έλα…

- Τόσο ωραία είναι;

- Μόνο! … Eσύ πώς είσαι;

- ΖΩ !!!!



Μιας που τρώω ευκαιρία να πω ότι μέχρι τώρα αλλά και γενικώς ,την έβγαζα με γαλακτοζαμπονειδη… Οι συνήθεις αγορές μου ήταν σαλάμι κασέρι πατατοσαλάτα ψωμί και νερό, για όλα αυτά στο περίπου πλήρωνα 130 νοκ (14ε). Αλλά πολλές μέρες αγόραζα και λιγότερα αγαθά γιατί είχα περίσσευμα. Γενικά δεν ήταν ακριβά αφού το ψωμί του ενός κιλού αλλά και το νερό, κάναν τα μισά λεφτά .

Αφού ξανασαλπαρισα άλλες δυο φορές




























Mετά από συνολικά 450 χιλιόμετρα άφησα τον Ε39 και έπιασα τον 64 …Tον φημισμένο Atlantic Road.



Περνάω κάτι γέφυρες ...



Κάτι νησάκια ...



Και τότε φτάνω...



Στην διάσημη γέφυρα.




Τρελάθηκα.

Εντάξει οι απόψεις διίστανται για το κατά πόσο αξίζει τελικά αυτό το κατασκευαστικό επίτευγμα του ανθρώπου να το επισκεφτεί κανείς, αλλά έμενα μου άρεσε. Κόλλησα καμιά ώρα και δεν ήθελα να φύγω



Αφού έβγαλα καμιά καμιά δεκαπενταριά φωτογραφίες το φειζερ μου ήρθε... Καλά ρε, με την σακούλα βγάζεις φωτογραφίες … Τζάμπα η φωτογραφια!!



Από εδω και εμπρός όποτε θυμόμουν έκρυβα η εξαφάνιζα την σακούλα, για να μην χαλάσω της φωτογραφίες…

Ήταν όμορφα, άλλοι ψάρευαν κάποιοι τάιζαν τα ψαροπούλια, υπήρχαν αυτοκινούμενα που είχαν κατασκηνώσει σε κάποια γωνιά …



Αλλά εγώ έπρεπε να φύγω μιας που νύχτωνε πια, και έπρεπε να βρω κάπου να μείνω.







Κάνω μια τελευταία στάση προτού να φτάσω στο Kristiansund…




Για να θαυμάσω τα καταπληκτικά χρώματα του νορβηγικού ουρανού, και μιλαω με την Ανθη στο τηλεφωνο...

- Ανθη περάσα την γέφυρα!!

- Σου άρεσε

- Τρελα!! Είχα διαβάσει ότι την κλίση της δεν την αισθάνεσαι όταν την διασχίζεις αλλα εγώ, μια χαρά την αιστανθηκα!!

- Που θα μείνεις

- Άγνωστο!! Θα ψάξω να βρω κανένα κάμπινγκ...

Και ξαναξεκινησα για να βρω στέγη... Μετά από κάποια χιλιόμετρα κοιτάω μια αριστερά στην ακρη του δρομου και βλέπω, σταθμευμένα αυτοκινούμενα. Πάω οι μισοί κοιμόταν... Βρίσκω έναν Γερμανό και τον ρωτάω.....

- Θα μείνετε εδώ το βράδυ;

- Ναι

- Ωραία θα στήσω την σκηνή μου και εγώ εδώ, για να έχω προστασία.

- Ούτως η άλλως δεν μπορείς να πας πουθενά γιατί στο υποθαλάσσιο τούνελ για το Kristiansund, έγινε ατύχημα και είναι κλειστό.

- Σώπα ρε, έχει και υποθαλάσσιο τούνελ, τι μαθαίνει κανείς ...



Ετσι έστησα για πρώτη φορά στην ζωή μου (Μετά από 17 χρόνια) σκηνή σε ένα φιορδ κάπου στην Νορβηγία... Βέβαια μέχρι να την στήσω μαζι με ολα τα υπαρχοντα μου, έκανα καμιά ώρα.







Μόλις έστησα την σκηνή έρχεται ένα γερμανός να μου προσφέρει μπίρα ,τον ευχαρίστησα αλλά του είπα θα πιω μόνο αν πιες και εσύ μαζί μου. . . Tελικά έφερε μόνο μια μπίρα και την ήπιε αυτός. Ναι, μάλλον δεν βγάλαμε καλή συνεννόηση.

Αφού πέρασε αρκετά η ώρα…



Έφαγα το βραδινό μου.

Και ξάπλαρα στο σλίπινγκ πανκ.... Kαλά μιλάμε για γαμάτη φάση!!!!



Με ένα χαμόγελο απέραντης ευτυχίας...

Καλό μας βράδυ λοιπόν αν και καλύτερο, δεν γίνεται…





ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 19 - 06 2015 ΗΜΕΡΑ 10

ΠΑΓΩΣΑ… Πω πω ρε παιδιά τι κρύο είναι αυτό, αφού μετά από κανένα δίωρο φόρεσα και του fullface. Mε τα χίλια ζόρια ξανακοιμάμαι αλλά κατά της 5.15, ξύπνησα μια και καλή . Ψόφησα από το κρύο αλλά γιατί, και πως κοιτάω... Eίχα αφήσει λίγο ανοιχτό το φερμουάρ της σκηνής … Kαλά που νόμιζα ότι είχα στήσει σκήνη στην Ασπροβάλτα.

Πίνω καφέ



Και μου έρχεται η ιδέα. Kάτσε να αλλάξω λάμπες τώρα που έχω κατεβάσει τα πράγματα γιατί δεν λέει άλλο να κυκλοφορώ έτσι. Βάζω λάμπες ανοίγω τον διακόπτη … Ρε αυτές γιατί δεν ανάβουν. Φρίκαρα! Γιατί άλλο να μην έχεις φώτα και άλλο να έχεις καμένες λάμπες. Τελικά όμως άναψαν... Μάλλον από την υγρασία θα ηταν

Πάω να μαζέψω την σκηνή και να τοποθετήσω τα πράγματα στο μηχανάκι, ένα δίωρο τουλάχιστον. Άλλοι στην δυσκολη για να μην χάσουν το καράβι σε δυο ώρες κάνουν το Θεσσαλονίκη Ηγουμενίτσα και εγώ έκανα το ίδιο, για να μαζέψω την σκηνή. Έπρεπε να βρω μια λύση γιατί εντάξει δεν γίνετε, να ξυπνάω πέντε και να φεύγω δέκα.

Μετά από λίγα χιλιόμετρα φτάνω σε διόδια, τα μοναδικά σε όλο μου το ταξίδι. Σταματάω , δίνω την κάρτα.

- Α μου λέει επειδή δεν έχουμε ίντερνετ δεν μπορώ να την δεχτώ .

- Τι!!

- Μόνο μετρητά.

Ευτυχώς που είχα κάνει, πληρώνω και την ρωτάω.

- Και αν δεν είχα ;

- Θα σου έδινα ένα σημείωμα να πληρώσεις το τίμημα σου πιο μετά.





Και τότε θυμήθηκα εκείνο το όνειρο που είχα δει μια κρύα νύχτα του Γενάρη και το είχα αναρτήσει στο φόρουμ.


Εχθές παιδιά είδα όνειρο, ότι ήμουν σε διόδια στη μέση του πουθενά, και πάω να πληρώσω με την κάρτα, και μου λένε δεν ισχύει... Μιλάμε, ξύπνησα με τη μία! Αφού έκανα τσιγάρο για να ηρεμήσω! Και που να φτάσει ο καιρός για να φύγω λέμε, Αφού βλέπω τέτοια όνειρα από τώρα, μόλις, 138 ημέρες πριν την αναχώρησή μου...Α...138 ΚΑΙ ΣΉΜΕΡΑ

nikanthi, 23 Ιανουαρίου 2015

Κι όμως καμιά φορά τα όνειρα βγαίνουν αληθινά.

Φτάνω στο Κριστιανσουντ...










Και μπουρδουκλώνομαι μέσα στην πόλη και να μην μπορώ να βγω. Τρελάθηκα! Σκεφτηκα να ανοίξω τον Τομ, αποκλείεται!!! Τελικα ρωτώντας από εδώ και από εκεί, τα κατάφερα. Το μόνο κόλλημα που μπορείς να φας στην Νορβηγία από θέμα προσανατολισμού και κατεύθυνσης είναι όταν οι οδηγικες αρτηρίες περνάνε μέσα από πόλεις, πουθενά αλλού












Μετά από κάποια χιλιόμετρα ένιωθα κομμάτια. Ο ύπνος στην σκηνή πιο πολύ με κούρασε παρά με ξεκούρασε και σταμάτησα σε μια εκκλησία.







Είχε και κηπουρό. Οσο καθόμουν με τον καφέ στο χέρι τον έβλεπα πως περιποιόταν τον κήπο... Ωραία πράγματα σαν την Ελλάδα . Εν το μεταξύ ο καιρός μου έκανε τα κολπα του, μια πήγαινε να βρέξει και παγωνά ,μια έβγαινε ο ήλιος και είχε καύσωνα




































Αφού ανανεώθηκα από τον καφέ κάνω λίγα χιλιόμετρα και φτάνω σε φέρρυ, το πρώτο από τα τρία της ημέρας . Βλέπω κόσμο να περιμένει.

. Τι έγινε ρε παιδιά πότε φεύγουμε …

. Α ... Σε δυο ώρες !!

. Σώπα ρε έχουμε και τέτοια.... Και άραξα τι να κάνω






Υπήρχαν βέβαια και ντόπιοι μικροπωλητές που εκμεταλλευόντουσαν την όλη φάση, τι νομίζεται μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά .

Όπου σταματούσα βέβαια.. .



Κουνούσα και το σέικερ.





Τροχόσπιτο τανκς!!



Η νορβηγοί μοτοσικλετιστές από την ζεστη τα πετούσαν όλα και κυκλοφορούσαν, με τα σανδάλια.

Εγώ της μπότες μου δεν της έβγαζα, αλλα επειδή ήταν αδύνατο να φορώ και την μάλλινη μπλούζα, και αφου δε χωρουσε να της βάλω πουθενά … Πλέον οδηγούσα κάπως έτσι.



Μπενω στο πλοίο...



Εκεί είδα παρατημένο ένα ψυγείακη σε μια γωνιά γεμάτο με αναψυκτικά. Από αυτά που λειτουργούν με αεροκουρτίνες…. Οποιος ήθελε έπαιρνε αναψυκτικό, χωρίς καν να ανοίξει πόρτα και φυσικά, να μην πληρώσει… Απλός έγραφε από επάνω, πληρώστε στο ταμιο….



Οσο ειμαι εν πλω ευκαιρία να σας πω λοιπον πώς έλυσα το πρόβλημα με της φωτογραφίες. Έβαλα την σακούλα με το λάδι μέσα σε μια αχρησιμοποίητη κάλτσα έτσι και να γινόταν η στραβή , δεν θα είχα πρόβλημα με τα πράγματα και έφερα επιτέλους την φωτογραφική μηχανή μπροστά. Βέβαια τζάμπα το άγχος μου γιατί σε όλη την Νορβηγία το φειζερ δεν έκαψε σταγόνα λάδι...

Ουφ πάει και αυτό επιτέλους να βγάλουμε καμιά φωτογραφία.



Φτάνω στο επόμενο ξέρεται…



Αυτά που τα παίρνεις όταν σταματαει ο δρόμος και έχει μόνο θάλασσα...



Σαν και αυτό που έχει αριστερα στην φωτογραφία...



Και συνεχίζω...











Αρχικά ξεκίνησα να οδηγώ στον 680, κάνω κάποια χιλιόμετρα αλλα επειδή η βενζίνη μου ήταν κοντά στην μέση φοβόμουν να συνεχίσω. Σταματαω διπλα από ένα τεράστιο εκσκαφέα και ρωταω τον οδηγό, αν έχει πουθενά βενζινάδικο στην πορεία του δρόμου… Μου λέει μάλλον όχι! Συνεχίζω παρακάτω ξανά ρωταω έναν νορβηγό, μου λέει τα ιδία. Και γύρισα πίσω. Ξαναπέρασα από τον εκσκαφέα τον χαιρέτισα και συνέχισα… Φανταστείτε τωρα, εγώ έβλεπα εκσκαφείς και έκανα τον σταυρό μου , και στην Νορβηγία τους έβλεπα και τους έπιανα συζήτηση… Τόση ασφάλεια σου προσδίδει αυτό το κράτος !!! Τελικα το οδηγικο μου πλάνο ξαναέπιασε τον Ε39 και στην συνέχεια κινήθηκα και παλι από μικρότερους επαρχιακούς δρόμους τον 710 και τον 715. Μεσα απο μια πανέμορφη διαδρομή για να προσεγγίσω τον βορρά...



Η ζέστη με είχε στείλει τελείως, ζοριζόμουνα να οδηγήσω. Το σφίξιμο που ένιωθα στο κορμί μου πλέον είχε μετατραπεί σε πόνο σαν να με βαρούσαν μπουνιές, αφού ούρλιαζα και οδηγούσα.



Φτάνοντας σε αυτό το φιορδ παίρνω την Ανθή τηλέφωνο.

- Πω πω ρε Ανθή είμαι κομμάτια

- Βρε αγάπη μου ... Ξεκουράσου λίγο... Αφού έχεις μέρες, δεν σε βιάζει κανείς.

- Δεν μπορώ

- Γιατί

- Δεν ξέρω.. δεν μπορώ να κοιμηθώ.

- Γιατί, κάτσε ξεκουράσου μια μέρα..

- Δεν μπορώ δεν μου πάει η καρδία... Καλά θα κάνω στάσεις, μην μου ανησυχείς .

Και γιατί όλα αυτά ειλικρινά δεν ξέρω .Τα εργασιακά μου προβλήματα τα είχα λύσει από την Θεσσαλονίκη λογο της μικροεπεμβασης, και είχα περιθώριο να αράξω καμιά βδομάδα σε κανένα φιορδ. Με μόνο μου μέλημα, να μην φάω πολλά λεφτά για την διατροφή μου αφού πλέον, δεν θα έκαιγα βενζίνη... Αλλά γιατί τα έκανα όλα αυτά.

Ίσως … Επειδή για ένα ολόκληρο χρόνο ονειρευόμουν αυτό το ταξίδι και τώρα που έφτασα εδώ δεν ήθελα άλλο να κοιμηθώ, ήθελα να το ζήσω.

Ίσως... Γιατί έβλεπα το φειζερ σαν αγωνιστικό μηχανάκι, με συγκεκριμένες μέρες ζωής και φοβόμουν ότι αν δεν κάνω γρήγορα, μπορεί να με αφήσει πουθενά και μετά να κατηγορώ τον εαυτό μου ότι επειδή δεν προσπάθησα αρκετά, δεν έφτασα στο μεγάλο μου στόχο.

Ίσως... Επειδή δεν ήθελα να φτάσω εκεί πάνω σαν να έκανα πικνίκ.


Ίσως... Επειδή είχα να οδηγήσω ένα χρόνο το φειζερ και το είχα απωθημένο. 

Αυτά είναι τα ίσως... Το σίγουρο όμως ήταν, ότι το είχα γκαύλα, θέλει και άλλο....



























Κάνω τις αγορές από το σούπερ και φτάνω …



Τρελα!! Εκεί γνώρισα ένα νορβηγό πατέρα που δίδασκε στο μικρό του γιο της τα μυστικά του ψαρέματος. Κάπως έτσι ήμουν μαρτυράς μιας ακόμα, μικρής νορβηγικής ιστορίας…

Ωραία ας πιω ένα καφέ . Μήπως σας τα πριξα πάλι με τους καφεδες… λιγάκι η σας τα ΕΣΚΑΣΑ! Ε .. ρίχνω στον Κ… νερό και βλέπω να βγάζει μπουρμπουλήθρες. Τι έγινε ρε παιδιά!! Πίνω μια γουλιά νερό, όχι ρε μάγκα πήρα ανθρακούχο. Τώρα, θα πιω και ο Θεος βοηθος. Πίνω μια γουλιά Κ ...με έστειλε! Το στομάχι μου πήγε να ανατιναχτεί! Αφου δεν ρώτησα τη νερό να αγοράσω, καλά να πάθω.



Είχε περάσει η ώρα έπρεπε κάπου να βρω στέγη. Τα κάμπινγκ στην Νορβηγία λειτουργούν το πολύ μέχρι τις εννιά μετά τρως πόρτα γιατί, όλοι κοιμούνται. Μπορείς βέβαια να πας μέσα να στήσεις σκηνή και να αράξεις για το Σαββατοκύριακο χωρίς να πληρώσεις αλλά καλύτερα είναι, να πας πριν τις εννιά

Φτάνω σε ένα μέρος σαν κάμπινγκ, πλησιάζω …



Ψάρευαν σολομούς και είχαν στήσει εγκαταστάσεις χωρίς την παραμικρή περίφραξη έτσι ώστε, και να εξυπηρετούν τους ψαράδες, αλλά και για να εκμεταλλευτούν το μέρος.




Πάω στην ρεσεψιόν να ρωτήσω για δωμάτια είχαν κλείσει. Να κορνάρω να φωνάζω τίποτα. Και επειδή δεν ήθελα να ξανά περάσω το χθεσινό με το στήσε ξέστησε, έφυγα προς αναζήτηση στέγης.



Βρίσκω κάμπινγκ ρωτάω για δωμάτιο 300 νοκ (32ε) του δίνω την χρεωστική..

- Δεν δέχομαι!!!

- Γιατί;

- Έτσι!!!

Τι νομίζετε, ότι φοροδιαφυγή υπάρχει μόνο στην Ελλάδα. Πλήρωσα με μετρητά, ούτε απόδειξη πήρα, ούτε έγραψα τα στοιχεία μου πουθενά ούτε τίποτα … Στην μαύρη καθαρά πήρε ο Νορβηγός τα λεφτά! Εμ έτσι είναι, πολλές φορές αυτοί οι λαοί έρχονται τα καλοκαίρια στην Ελλάδα για διακοπές και παίρνουν ιδέες. Και όσοι λένε ότι η Ελλάδα δεν εξάγει πλέον παγκοσμίως τον πολιτισμό, μάλλον κάνουν λάθος...





Πάω στο δωμάτιο μου







Κουζινακι, ψυγείακι, βραστήρας με 32ε και για τέσσερα άτομα… Καλύτερα και από την Χαλκιδική

Aφού έφαγα τα κλασικά...



Το τεράστιο τάπερ που βλέπετε είναι πατατοσαλάτα που την αγόρασα 6 ΝΟΚ (0,65ε). ΟΚ ήταν μάπα και την πέταξα, αλλά αυτό είναι και θέμα γούστου. Απλώς θέλω να πω ότι τα πράγματα στην Νορβηγία δεν είναι τόσο ακριβά όσο πιθανόν, να φοβόμαστε.

Παρότι ήμουν κομμάτια πάλι δεν μπορούσα να κοιμηθώ, ξεκουραζόμουν στα σπιτάκια και μου έφευγε η νύστα. Μάλλον, δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ αυτό το ταξίδι και δεν έκλειναν τα μάτια μου… Μετά όμως από κανένα τετραωρο τα κατάφερα.



ΣΑΒΒΑΤΟ 20 - 06 - 2015 ΗΜΕΡΑ 11



Ξυπνάω κατά τις εφτά και αφού ήπια καφέ, προσπάθησα να σημειώσω στο ημερολόγιό μου το τι έγινε εχθές. Δεν μπορούσα να θυμηθώ τίποτα. Ήμουν τόσο κουρασμένος που το μυαλό μου ήταν, σαν μία κόλα λευκού χαρτιού. Με τα χίλια ζόρια έγραψα δέκα αράδες λέξεις και ξεκίνησα.












Όσο οδηγούσα δεν είχα σκέψεις ούτε συναισθήματα ενθουσιασμού λύπης η χαράς. Τίποτα, το απόλυτο κενό. Κοιτούσα μόνο σαν χαζός τριγύρω μου τη νορβηγική φύση πραγματικά αποσβολωμένος... Από τις ομορφιές που υπήρχαν γύρω μου. Αισθανόμουν σαν το μικρό παιδάκι που το πήγαν οι γονείς του σε μία έκθεση με σοκολάτες και να μην ξέρει, πια σοκολάτα να διαλέξει. Αυτό το φιόρδ η το άλλο, αυτό το καταρράκτη ή τους έξι που χυνωντουσαν παραδίπλα. Είχα σαστίσει! Πλέον δεν υπήρχε το παραμικρό συναίσθημα, παρά μόνο η απορία το που είμαι, το τι βλέπω και το τι ζω. Τίποτε άλλο.





















Σήμερα οδηγούσα στον RV17 μία οδική αρτηρία που διασχίζει τη νορβηγική ακτογραμμή για 430 km και συμπεριλαμβάνει, έξι φέρρυ. Αυτό θα πει πώρωση!!!!Σήμερα πήρα συνολικά τέσσερα... Αλλά προτού να γίνουν όλα αυτά βλέπω από το δρόμο μια παραλία και κατευθείαν, αναστροφή και μέσα. 




Ήπια καφέ κάτω από το καταπληκτικό κελαηδισμα ενός πουλιού 



Που τιτίβιζε και αυτό τα δικά του...







Και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήμουν σε μια παραλία κάπου στον ατλαντικό ωκεανό. Προχθές που διέσχισα το Atlantic road δεν σκέφτηκα ότι ήμουν στο Ατλαντικό ωκεανό, το σκέφτηκα όμως σήμερα... Κάλλιο αργά παρά ποτέ.







Κάνω λίγα χιλιόμετρα σταματάω μία αστραπιαία το μηχανάκι. Ο Χριστός και Παναγία 




Ήταν μία κυρία δίπλα μου και την ρωτάω. Αυτός είναι ο Seven Sister.... Δεν ήξερε. 

Βασικά δεν πρέπει να είναι αλλά μοιάζει. 





Φοτο απο ιντερνετ

Κάθομαι και χαζεύω το καταρράκτη. Βγάζω μετρημένες δύο φωτογραφίες το φέιζερ και σκέφτομαι τις επιλογές μου.




Να κάνω τσιγάρο, δεν ήθελα.

Να πιω καφέ, είχα πιει.

Να κατασκήνωνα, ένιωθα ξεκούραστος.

Και μετά από δύο λεπτά έτσι απλά, ανέβηκα στο μηχανάκι και έφυγα από το πιο όμορφο καταρράκτη που είχα βρεθεί στη ζωή μου. Έλα μωρέ σιγά σε 500 m θα έχει άλλον...

Και από αυτή την αντίδραση μου κατάλαβα πλέον τα πάντα. Γιατί ας πούμε εκεί που σταματούσα εγώ δεν σταματούσε κανένας άλλος μηχανόβιος. Γιατί πολύ απλά η Νορβηγία έχει τόση ομορφιά παντού ολόγυρα σου, που το που θα κάτσεις και που θα σταθείς δεν εξαρτιέται από το τοπίο που θα σε γεμίσει, αλλά από τη διάθεσή σου εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή. 

Εγώ εκείνη την ώρα ήθελα να οδηγήσω και έφυγα. Σε άλλες περιπτώσεις ήθελα να απολαύσω και απολάμβανα. Γιατί αν πεις, σε κάθε ομορφιά της νορβηγικής υπαίθρου να σταματάς να αράζεις για να τιμήσεις το κάθε τοπίο όπως του αξίζει, δεν σε φτάνουν ούτε εικοσι ζωές ως νορβηγός πολίτης για να το κάνεις. Εντάξει έτρωγα και εγώ σκαλώματα σε διάφορα μέρη για πολλή ώρα, αλλά σε αυτόν τον καταρράκτη όχι.

Και όντως μετά από λίγα χιλιόμετρα... 




Βρέθηκα σε ένα άλλο καταρράκτη. Εδώ έκανα και τσιγάρο και ξεκουράστηκα λίγο, όχι γιατί ήταν πιο όμορφος από τον προηγούμενο, χειρότερος ήταν... Αλλά επειδή έτσι ένιωθα εκείνη τη στιγμή. 
















Φτάνω στο λιμάνι να πάρω το δεύτερο φέρρυ της ημέρας (μήπως σας ζάλισα λίγο με τα φέρρυ... Δεν μιλάτε ε...) 

- Πότε θα φύγουμε ρε παιδιά; 

- Σε 3 ώρες.

- Μας γάμησες! 

Και τώρα πως θα περάσει η ώρα, ευκαιρία να σας πω για τα φέρρυ. Αν πάρετε φέρρυ στη Νορβηγία να ξέρετε ότι δεν είναι παίξε γέλασε. Εντάξει υπάρχει τακτική συγκοινωνία ανά μια ώρα το πολύ, αλλά το Σαββατοκύριακο τα δρομολόγια είναι πολύ πιο αραιά. Και σήμερα είναι Σάββατο... Τέλεια! Δρομολόγια δεν αναγράφονται πουθενά στα λιμάνια η γράφονται στα νορβηγικά και ο θεός μαζί μας. Καλό θα είναι αν πάτε να έχετε μία ενημέρωση από το internet προτού να ξεκινήσετε το ταξίδι σας από Ελλάδα, γιατί αν πάτε όπως εγώ με το σταυρό στο χέρι... Δεν θα πιάσει!!!!! 

Το λιμάνι είχε κάτι κοτρώνες στην προβλήτα του και πήγα να αράξω σε μια για να φάω κάτι. Όσο έτρωγα έβλεπε ένα σμήνος από ψαροπούλια να πετάει πάνω από το κεφάλι μου. Ήταν πραγματικά ανεπανάληπτο. 

Αφού έφαγα χάζευα τους άλλους μηχανόβιους, που καθοντουσαν σε τραπέζια...



Εγω γιατι έκατσα στης κοτρόνες και όταν σηκώθηκα πιάστηκαν τα παΐδια μου…

Και κοιτωντας τις μηχανές τους...



Και τον εξοπλησμο τους, μου ήρθε... Που πας ρε Νίκο με την σακούλα στη Νορβηγία, να ανεμίζει λες και είναι κανένα λάφυρο. Μέχρι και εγώ απορούσα πραγματικά. 








Αλλοι μιάμιση ώρα έμεινε να σας πω ότι στην Νορβηγία ο μέσος μισθός είναι 3500 ευρώ, ή να σας πω για τα φερρυ… Τι είπατε, αφού δεν τα παίρνουμε εμείς τι μας νοιαζει!! Καλά λοιπον, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή 

Στο προηγούμενο Φ που πήρα γνώρισα μια παρέα από αυστριακούς μοτοσικλετιστες που πηγαίνουν και αυτή Νordkapp, συζητώντας με είπαν ότι θα έκαναν και αυτοί πάνω κάτω τη Νορβηγία. 

– Και εγώ έτσι θα κάνω ρε παιδιά αλλά με χαλάνε τα 600 km που θα πρέπει να γυρίσω πίσω από τον ίδιο δρόμο ( Aφού δεν έχει άλλο) 

– Εμείς θα πάρουμε το καράβι, από το Honningsvag έως το Tromso για να γλιτώσουμε την ίδια διαδρομή. 

– Σώπα έχει καράβι, πόσο κάνει; 

– 500 ευρο

– Ο Χριστός και Παναγία... Με καμπινα

- NO!!

Τελοσπάντων όσο τους μιλούσα μου έκανε εντύπωση που δεν έβγαζαν το κράνος από το κεφάλι. Λέω εντάξει, ούτως ή άλλως σε δεκαπεντε λεπτά θα φτάσουμε στη στεριά. Ανεβαίνουμε στο άλλο Φ τώρα, το οποίο είχε παραπάνω από μια ωρα πλεύση και ξανά πετυχαίνω τους αυστριακούς.

Ρε συ αυτοί γιατί δεν βγάζουν το κράνος.



Φορούσαν το κράνος για να ανέβουν στο πλοίο και μετά δεν το έβγαζαν. Μήπως τελικά δεν μας ραντίζουν μόνο στην Ελλάδα! 



Πυροβολημένη τελείως. Ναι για σένα λέω! 



Ήταν η δεύτερη φορά που άκουσα για αυτό το περίφημο θαλάσσιο δρομολόγιο της Νορβηγίας, (Η πρώτη ήταν από τον πολωνό φίλο μου στο καράβι για να πάω στο Μπέργκεν). Βρε λες να ακολουθήσω το πλάνο των πυροβολημένων, αλλά είναι τρελά λεφτά. Καλά θα δούμε θα το ψάξω στο internet.


Άντε να σας πω ακόμα μια ιστορία αλλαξετε γνωμη … Στο προηγούμενο Φ κάνω τσιγάρο και παρατηρώ μια πινακίδα ότι απαγορεύεται το τσιγάρο στα Φ. Ως κανόνας ασφάλειας για να μην ξεσπάσει καμιά πυρκαγιά στο καράβι. Καπνίζω τώρα εγώ, και κοιταω την πινακίδα που ήταν πάνω από το κεφάλι μου. Βλέπω ένα υπάλληλο να με πλησιάζει και μου λέει πολύ ευγενικά, ότι απαγορεύεται το τσιγάρο

- Α δεν το ήξερα!!!

Μου δείχνει την πινακίδα

- Α δεν το πρόσεξα!!!

Τέλος πάντων πιάσαμε συζήτηση… Μόλις του είπα ότι είμαι από Ελλάδα τρελαθικε, γιατι ήταν όνειρο ζωής του να επισκεφτεί την χώρα μας. Τελικά τα όνειρα ζωής του καθενός από εμάς, πηγάζουν ανάλογα σε πιο τόπο έχουμε γεννηθεί...

Σε αυτό το Φ τώρα με τους πυροβολημένους, εγώ κοιτούσα τριγύρω την ομορφιά που με κύκλωνε λες και ήμουν στον παράδεισο. Και έβλεπα τους νορβηγούς να γράφουν στα τέτοια τους την νορβηγική φύση και να διαβάζουν βιβλίο




Στην Ελλάδα τώρα αν βρισκόμασταν εμείς θα διαβάζαμε βιβλίο και οι νορβηγοί, θα ήταν στον παράδεισο … Τελικά για όλους τους ανθρώπους εκεί που γεννιούνται είναι η γη, και ο παράδεισος είναι κάπου μακριά σε κάποιο τόπο που ονομάζεται…. Οι διακοπές τους.

Μήπως ξέφυγα λίγο!! Ας γυρίσουμε στα του ταξιδίου.... Φτανει τοσο!!!





Το καλό με τα Φ ήταν φυσικά που ταξίδευα από τη θάλασσα μέσα σε καταπληκτική φυσική ομορφιά αλλά και ότι , τους άφηνα όλους να φύγουν μπροστά μου με το που αποβιβαζόμασταν στη στεριά... Και οδηγούσα πραγματικά μόνος αφού, άλλα αμάξια στο νησί δεν υπήρχαν. Ετσι, όπου ήθελα σταματούσα στην άκρη του δρόμου ανέβαζα το κράνος, στόχευα τη φωτογραφική μηχανή χωρίς να ανησυχώ μην με πατήσουν και συνέχιζα για κάποια χιλιόμετρα... Μέχρι να σταματήσω ξανά.



Έχανα τρελό χρόνο με τις φωτογραφίες αλλά δεν με πήγαινε η καρδιά να φύγω από τον Νορβηγία μόνο με νοερές, και όχι οπτικές αναμνήσεις. Και αφού είχα λύσει πλέον το πρόβλημα με την φωτογραφική μηχανή, είχα ξεσαλώσει.




Έτσι ναι , ήθελα να αξιοποιήσω τον απεριόριστο χρόνο μου στο ταξίδι με τα φερρυ, τις φωτογραφίες, τους καφέδες και τις στάσεις όπου τις έκρινα απαραίτητο, αλλά όχι με το να κοιμάμαι και να είμαι στο χαλαρό. Ήθελα να ταξιδέψω όχι να κάνω τουρισμό.



Έφτασα στο επόμενο ΦΕΡΡΥ













Πήγα έκανα για δύο μέρες στα ψώνια από το σούπερ, αφού αύριο ξημέρωνε Κυριακή. Επειδή όμως είχε ζέστη δεν ήξερα τι να αγοράσω γιατί τα σαλάμια και τα κασέρια θα μπορούσαν να αλλοιωθούν έτσι, προμηθεύτηκα και δύο κονσέρβες μεξικάνικα φασόλια αλλά και μια κονσέρβα ψάρι. Έδωσα 160 νοκ(17 €,) αλλά για προμήθειες δύο ημερών.





Πάω να βάλω βενζίνη, πατάω στην οθόνη αφής στο μενού με τις γλώσσες και βλέπω επιλογή για ελληνικά. Απίστευτο! Τα βενζινάδικα όλα λειτουργούν με κάρτα επομένως είναι επί εικοσιτετραώρου βάσεως ανοιχτά, αλλά εγώ πάντα φρόντιζα να φουλάρω ενώ είχαν προσωπικό ( Συνήθως έως τις δεκα το βράδυ) για να μην γίνει καμιά μαλακία με την κάρτα και μπλέξω. Όσον αφορά την βενζίνη ούτε που κοιτούσα πόσο κάνει. Δεν με ενδιέφερε καθόλου, σίγουρα ήταν πανάκριβη αλλά για μένα ήταν το ελάχιστο τίμημα που θα μπορούσα να πληρώσω για όλα αυτά που έβλεπα... Πίσω από την κάθε στροφή του δρόμου.



















Το καλύτερο όμως με περίμενε στο τέλος όχι της ημέρας, αλλά τον φέρρυ. Στο τελευταίο που επιβιβάστηκα και το πρόλαβα τσίμα τσίμα γιατί η ώρα είχε περάσει και εκτελούσε, το τελευταίο δρομολόγιο της ημέρας. Δεν μας έκανε απλή μεταφορά αλλά μία μίνι κρουαζιέρα, μιας και πέρασε από τρία πολύ μικρά νησάκια για να παραλάβει τους λιγοστούς επιβάτες που το περίμεναν υπομονετικά στην προβλήτα... Και να συνεχίσει το δρομολόγιο του.













Τι να λέμε τώρα



























Ξεκινώ

























Οδηγάω σε μια στροφή και βλέπω...





Ένα κοπάδι από γελάδια στο δρόμο, καλά που βρίσκομαι στην Ελλάδα! Παρατηρήσετε τον καταρράκτη που φαίνεται ως φόντο στο βάθος, δεν φωτογράφισα τον καταρράκτη αλλά υπήρχε εκεί. Τους καταρράκτες στη Νορβηγία δεν τους ψάχνεις, αυτή σε βρίσκουν. Περισσότεροι καταρράκτες υπάρχουν στη Νορβηγία από ότι ψιλικατζίδικα στην Ελλάδα, χωρίς υπερβολή!







Αφού κάνω κάποια χιλιόμετρα κοιτάω στην άκρη του δρόμου και βλέπω πάλι σταθμευμένα αυτοκίνητα. Εδώ είμαστε! Ρωτάω, μου λένε φυσικά και να μείνεις μαζί μας αν θες... Πάνε εκεί έχει στήσει και ένας ακόμα σκηνή.

Πάω δίπλα του στήνω την σκηνή





Αυτός εντωμεταξύ ροχάλιζε από τις εννέα. Τρώω το βραδινό μου μέσα σε ένα μαγευτικό τοπίο και άραξα με μόνη μου συντροφιά, το απόλυτο κενό από τις σκέψεις μου.





Αφού πέρασε αρκετή ώρα πήγα στη σκηνή τσέκαρα αν είναι από παντού κλειστή μην έχουμε πάλι τα ίδια. Κουκουλώθηκα με την παπλωματοθήκη και με το sleeping bagg και φορώντας και το full face, κατά τις 1.30 αποκοιμήθηκα.

ΚΥΡΙΑΚΗ 21 - 06 - 2015 ΗΜΕΡΑ 12

6.15 ξύπνησα κατεψυγμένος. Τελικά ναι έχει πολύ κρύο το βράδυ στη Νορβηγία αλλά ακόμα περισσότερο υγρασία, ούτε το φουλ φέις με έπιασε ούτε τίποτα. Έπειδή ήμουν λίγο ανήσυχος να το πω στο ταξίδι, το βράδυ μετακινώμουν από το υπόστρωμα και κοιμόμουν πάνω στο ύφασμα της σκηνής. Γι' αυτό παγωνα! Την επόμενη φορά μάλλον θα πρέπει να αγοράσω διπλό υπόστρωμα αλλά δυστυχώς, αυτό το συμπέρανα σε ένα φιόρδ κάπου στη Νορβηγία και όχι σε κάποια κατασκήνωση ας πούμε, στην Χαλκιδική… Μαζεύω τα εσωτερικά μου πράγματα από τη σκηνή. Αφού έκανα που έκανα δυο ωρες να τα μαζέψω πλέον το έκανα σε δόσεις, σαν σπαστό ωράριο ένα πράγμα. Βγαίνω έξω να πιω καφέ, βλέπω τον γείτονα στη σκηνή και χάζεψα. Κοιμόταν με ανοιχτή την σκηνή και τεντωμένος λες και βρισκόταν στην Ιερισσό. Απίστευτο! Μάλλον παίζει ρόλο ο εξοπλισμός αλλά και η εμπειρία και η σκληραγώγηση για να κοιμηθείς στη Νορβηγία… Το μάθαμε κι αυτό.







Πίνω καφέ και πιάνω συζήτηση με ένα ανδρόγυνο από την Γερμανία που κάναν και αυτή το τουρ τους με αυτοκινούμενο. Πολύ καλοί άνθρωποι αφού με κέρασαν και ζεστό καφέ. Οι συζητήσεις για την Ελλάδα φυσικά έδιναν και έπαιρναν αφου εκείνες τις μέρες, ήμασταν στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος. Μέσα σε ολα όμως μου λένε

– Πανέμορφη η Νορβηγία αλλά και πανάκριβη, αυτά τα διόδια είναι φωτιά

– Ποια διόδια, εγώ δεν είδα πουθενά διοδια στο δρόμο

– Α δεν έχει διόδια αλλά κάμερες κυκλοφορίας που σκανάρουν την πινακίδα σου όσο οδηγείς, και ανάλογα από πού πας και πόσα χιλιόμετρα κάνεις, σου στέλνουν το λογαριασμό μετά από τρεις μήνες το σπίτι

– Σώπα ρε, τι δορυφορικά συστήματα είναι αυτά

Οι μηχανές δεν πληρώνουν διόδια αλλά αν πάτε με το αυτοκίνητό μπορεί βέβαια να την γλιτώσετε, αλλά μπορεί να βάλετε και υποθήκη κανένα οικόπεδο για να τα πληρώσετε.






Μετά από τεσσερις ωρες αφού ξύπνησα κάνω να φύγω και εκείνη την ώρα ξυπνησε ο γείτονας μου από την σκηνή. Δωδεκα ώρες κοιμόταν αφού σκεφτόμουν, μήπως ήταν νεκρός. Δηλαδή έλεος, καλα αυτός ήρθε στη Νορβηγία για να κοιμηθεί...





































Με τρελή όρεξη να οδηγήσω κάνω λίγα χιλιόμετρα και φτάνω σε ένα νορβηγικό σπίτι...




Κάπου σε μια παραλία ...



Παρκάρω το μηχανάκι και κατεβαίνω ...







Με τέτοιες εικόνες πως να μην κατανοείς όσους πάνε στη Νορβηγία και μένει, κάποιο κομμάτι τους για πάντα εκεί...















Μαγεία...



Μαγεία σίγουρα αλλά τα φέρρυ για μένα είχαν γίνει εφιάλτες

Φτάνω στο λιμάνι...

– Πότε φεύγουμε;

– Σε 3 ώρες

– ...

Με εκτέλεσε. Είχα ξυπνήσει έξι η ώρα το πρωί ξεκίνησα δεκα, έκανα 20 km και θα ξαναοδηγήσω στις δύο... TRAGIC!

Το τοπίο βέβαια με παρηγορούσε.














Αλλά εγώ ήθελα να οδηγήσω.




Εμ είπαμε, καλό θα είναι να αποφύγετε αυτόν το δρόμο το Σαββατοκύριακο και με ενημέρωση από Ελλάδα γιατί αλλιώς... ορίστε!

Το περίεργο ήταν, ότι όση ώρα περίμενα στα λιμάνια δεν με έπιανε ύπνος. Δεν ξέρω γιατί, μάλλον προτιμούσα να χαζεύω το μέρος παρά να κοιμηθώ.










Πω πω τρεις ωρες πως θα περάσουνε... Να σας πω ότι η Νορβηγία έχει την δεύτερη μεγαλύτερη ακτογραμμή στο κόσμο πίσω από τον Καναδά, ενώ η Ελλάδα είναι στη 10η θέση... Μάλλον δεν σας ενδιαφέρει! Καλά θα μιλήσω με την Ανθη στο τηλέφωνο.

– Ρε Ανθή με έχουν γαμήσει τα φέρρυ... Εχω σαλτάρει

– Ε πάνε από άλλο δρόμο

– Όχι γουστάρω!!!!

– ( Ποτε θα ησυχασει η ψυχη μου!!!!!!!) Πότε φτάνεις πάνω;

– Σε καμιά τέσσερις μέρες

– Ακόμα! (Κάπου εκεί η Ανθή συνειδητοποίησε ότι η Νορβηγία είναι τεράστια χώρα! Εμ με όποιο δάσκαλο καθίσεις...)

– Άσε με ρε Ανθή έχω και τον καημό μου με τα φέρρυ

– Εδώ να δεις τι γίνεται. Της κακομοίρας, πρόσεχε μην σου μπλοκάρουν τα λεφτά

– Σιγά μωρέ!

Εσείς εδώ όλοι στην Ελλάδα τότε βιώνατε τις γνωστές καταστάσεις και εγώ, είχα τον καημό μου με τα φέρρυ. Ήμουν μιλάμε, στην κοσμάρα μου τελείως... Τι να λέμε τώρα!

Επιτέλους επιβιβάζομαι και ξεκινάω....



















Kάνω κάποια χιλιόμετρα και τι λέτε να έγινε...




Πήγα να πάρω το επόμενο φέρρυ εντωμεταξύ χωρίς υπερβολές, παρακαλούσα τον Θεό να μην φάω κανένα ξενέρωμα παλι. Δεν άντεχα άλλο!!

Κοιτάω το λιμάνι βλέπω αυτοκίνητα, και το καράβι στην προβλήτα.





Αχ θεέ μου ευχαριστώ. Ειλικρινά σας μιλάω είχα φτάσει στο αμήν. Παίρνω την σειρά μου πίσω από τα αυτοκίνητα και τότε ξαφνικά, βλέπω το φέρρυ να φεύγει. Που πας ρε!! Ρωτάω κάτι νορβηγούς μου λένε, γέμισε θα ξαναέρθει σε μιάμιση ώρα. Έλεος!

Άλλα παραδόξως δεν με χάλασε. Ήταν πανέμορφο το λιμανάκι και γούσταρα.














Τι είναι αλλη μιάμιση ώρα... σιγά.











Τόσα Φ... πήρα δεν σας είπα όμως πως κόβεις τα εισιτήρια στα Φ. Δεν πας σε κάποιο γκισέ να το κόψεις, όχι ! Αυτή έρχονται σε σένα με το μηχάνημα, για να πληρώσεις με κάρτα, ή μετρητά όπως θες, και μόλις πληρώσεις επιβίβαζε. Απλά πράγματα ούτε ουρές ούτε τίποτα, αφού με το οχημα σου θα σαλπάρεις στο οχημα σου, θα πληρώσεις.

Τα παιδια έπαιζαν ποδόσφαιρο για να περάσει η ώρα...



Και εγώ έβγαζα φωτογραφίες... 
















Σαλπάρουμε αλλά εγώ αναμονή στην αναμονή τα φτισα και σε μία καρέκλα ξεράθηκα, ήταν η μοναδική φορά που κοιμήθηκα σε φέρρυ. Ξυπνάω και σκέφτομαι λίγο τον χάρτη της Νορβηγίας... Ρε σύ πότε θα περάσουμε τον αρκτικό κύκλο και ρωτάω έναν νορβηγό. .. Τον περάσαμε από τη θάλασσα. Και εγω ροχαλίζα!!!! Απίστευτο!!!












Ξεκίνησα επιτέλους να οδηγώ και το σκεφτόμουν. Αύριο μεθαύριο τι θα λέω στα παιδιά μου οτι όταν, πέρασα τον αρκτικό κύκλο με τη μηχανή ροχάλιζα! Τελοσπάντων ήμουν και ζάντα από τον ύπνο οπότε δικαιολογούμαι όταν όμως ξαφνικά, ξύπνησα με την μία γιατί έφτασα... 




Στον παγετώνα Svartisen.

Έτριβα τα μάτια μου να δω αν ονειρευόμαι...











Αν ήθελα έπαιρνα καραβακι και πήγαινα στον παγετώνα αλλά μόνο με την σκέψη του καραβιού, το άφησα. Ε ναι, καιρός να οδηγήσω και λίγο. Σωματικά ήμουν στην ίδια κατάσταση πονούσα και οδηγούσα. Ούτως ή άλλως με τοσα Φ ξεκουραζομουν. Βρισκόμουν ναι μεν πολλές ώρες στο δρόμο άλλα οδηγούσα ελάχιστα κατα τα αλλα, ψυχικα δεν με ενοιαζε τίποτα... Ένιωθα μια απίστευτη αγαλλίαση όπως όταν πηγαίνεις να παρακολουθήσεις κάποια λειτουργία σε μία εκκλησία... Αφού βρισκόμουν στον παράδεισο. 
































Και αφου πείρα...



Ούτε να το γράψω δεν τολμω 









Το τελευταίο της ημέρας και φτανω στην στερια



Καλά θα τα χάσουμε τελείως!! Έφτασα σε ένα τεράστιου όγκου καταρράκτη που ήταν αδύνατο να τον φωτογραφίσω ολόκληρο… Αυτό που βλέπεται είναι το ένα τρίτο του!!

Έκατσα πόση ώρα να το χαζεύω και να προσπαθώ να τον φωτογραφίσω οπου φυσικά, περνούσαν και πάλι μηχανόβιοι και κανείς δεν σταματούσε. Έτσι είναι όμως η Νορβηγία εκεί που σταματαω εγώ, πιθανόν κάποιοι άλλη που θα περάσουν από το μέρος ούτε να προσέξουν την ομορφιά που του κυκλώνει. Αλλα και εγώ ποσα μπορεί τελικά να μην είδα, που κάποιοι άλλη να τα θαύμασαν… 












Σταματάω μία απότομα στην άκρη του δρόμου. Όχι ρε μάγκα μου το είδα και αυτό! 






Αφήνω το μηχανάκι και το πλησιάζω τωρα, με αστειρευτο θαρρος για να το βγάλω φωτογραφία. Με κοιτάει τώρα αυτό...



- Εσύ αγόρι μου η πολύ τρελός είσαι ή πολύ χαζός!






Με το που νιώθω όμως ότι αγριεύει και τρέχω προς το μηχανάκι με επιτάχυνση που θα ζήλευε... Και ο Γιουσειν Μπολτ...

- Μπα για πολύ τρελό δεν με κόβω!!

Το σαιτ με της 18 πιο όμορφες διαδρομές της Νορβηγίας κατά τους νορβηγούς, έχει μέσα φυσικά και φωτογραφίες για να σου παρουσιάσουν και οπτικά της ομορφιές του τόπου τους. Αυτές οι φωτογραφίες από το σημείο έχουν φωτογραφηθεί έχουν μια πινακίδα είτε στην Νορβηγία, είτε στο σαιτ για να ξέρεις από πού τραβηχτήκαν….







Έτσι αν πας από αυτά τα μέρη να ξέρεις τη τοπίο θα δεις, και από πού ακριβός θα το δεις. Είδα και εγώ μια πινακίδα και πήγα…





Εκεί είδα ένα γκρουπ ποδηλατών που ήταν μέσα στην τρελα που είχαν φτάσει μέχρι εκεί. Ανέβαζαν ένας ένας τα ποδήλατα τους πάνω σε ένα βράχο και τα βγαζαν φωτογραφίες Δεν ξέρω βεβαία από πού ήρθαν αλλα από οπου και να ήρθαν …. Και λίγα έκαναν !!!!!!!

Ξεκινω...




Φτάνω στο Μπόντο, σχετικά εύκολα βρίσκω το λιμάνι και παω στην προβλήτα για να πάρω το πλοίο για Λαφοτεν. Ηξερα ότι το πλοίο φεύγει κάθε βράδυ (το βράδυ είναι λίγο υποκειμενικό) στις δωδεκα φυσικά, δεν είχα κόψει εισιτήρια αλλά ούτε και ήξερα πόσο κοστίζουν ( 35ε). Πάω να κόψω εισιτήρια ήταν κλειστά. Ρωτάω και μου λένε, δυο ωρες προτού να ξεκινήσει το καράβι έρχεται ένας λιμενικός υπάλληλος και τον πληρώνεις επιτόπου. Ε ναι τεσσερις ωρες πιο πριν τι να κάνει, τζάμπα να πληρώνεται. Άραξα και εγώ σε ένα πεζουλάκι για να περάσει λίγο η ώρα.

Είδα ποδήλατα για νορβηγικές κλιματολογικές συνθήκες...





Και γνώρισα μια παρέα ολλανδών μοτοσικλετιστών που πήγαιναν και αυτοι Νordkapp και μετά, θα κατηφόριζαν από Φιλανδία.





Αλλά τους είδα πολύ κρυόκωλους και τους άφησα. Πήρα την κονσέρβα μου με τά μεξικάνικα φασόλια, άραξα σε ένα παγκάκι και χάζευα τα χρώματα του νορβηγού ουρανού στη μάχη που έδινε με τον ήλιο, για να μην τον αφήσει να δύση.





Μέσα στην τυχη μου ήμουν άτυχος. Το βουνό με έκρυβε να δω ολοκληρωτικά τον ήλιο του μεσονυκτίου αλλά δεν πειράζει, θα τον έβλεπα στο πλοίο για τα Λαφοτεν.

Επιβιβάζομαι στο πλοίο και τρέχω να βγω έξω για να δω τον ήλιο...

















Πάλι όμως τα βουνά με έκρυβαν.





Δεν πειράζει. Και με αυτό που είδα ένιωθα πραγματικά ευτυχισμένος. Φυσούσε τρελά στο καράβι, κουνούσε είχε υγρασία αλλά δεν με ένοιαζε τίποτα. Ταξίδευα κάπου πάνω από τον αρκτικό ωκεανό και έφτανα σε μέρη, που ούτε στα πιο τρελα μου όνειρα δεν μπορούσα να φανταστώ








Κατά τις τρεις το πρωί κουράστηκα πια, και άραξα σε μία καρέκλα για να κοιμηθώ καμιά ωρίτσα μιας και, τεσσεραμισή το πρωί εφτανα στα Λαφοτεν.

Ξυπνάω πραγματικά κομμάτια. Το πλοίο είχε δέσει στο λιμάνι και εγώ αρον άρον, μαζεύω τα πράγματα μου να πατήσω επιτέλους στεριά. Κατεβαίνω στο λιμάνι του Moskenes και χάζεψα από την ομορφιά μου με κύκλωνε.









Τι σπιτάκια είναι αυτά τι χρώματα, πως ζούνε εδώ οι άνθρωποι πως νιώθουν. Εκεί τρώω φλασιά ότι δεν έχω νερό, οχι ρε συ πως θα πιω καφέ. Κάνω ένα τσιγάρο με στεγνό στόμα και ξεκινάω.



























Κάνω κάποια χιλιόμετρα κοιτώντας με ανοιχτό το στόμα τριγύρω και εκεί με χτύπησε, σταματάω το μηχανάκι κοιτάω πίσω… Ρε συ ξέχασα το αδιάβροχο στο καράβι. Αναστροφή και πίσω... Ευτυχώς το καράβι δεν είχε πρωινό δρομολόγιο και το πρόλαβα. Ανεβαίνω παίρνω το αδιάβροχο και ξανά αράζω στο λιμάνι, να θαυμάσω λίγο από την ομορφιά του.
























Ξεκινάω και μου ξανά έρχεται... Όχι ρε συ, γιατί δεν πήρα λίγο νερό από το καράβι να πιω καφέ. Μιλάμε έριξα τρελό μπινελίκι! Δεν πειράζει.. Και άρχισα να οδηγώ τον Ε 10 που διασχίζει τα Λαφοτεν μέσα από μία καταπληκτική παραλιακή διαδρομή.











Διέσχισα πολλές γέφυρες...



Που ένωναν τα μικρά νησάκια...





Μέχρι που ξανα έκανα στάση για τσιγάρο...



Και χάζευα τις πινελιές των χρωμάτων που έδινε ο ήλιος πάνω από την νορβηγική γη, για να δημιουργήσουν μία ζωγραφιά.



























Επιτρέψτε μου να πω ότι ,για ένα κομμάτι η διαδρομή δεν μου άρεσε. Αφού υπέθεσα ότι η πραγματική μαγεία των Λαφοτεν δεν είναι τόσο η οδηγική διεσχιση τους, αλλά τα ίδια τα ψαροχώρια. Βλέπω πινακίδα για ένα χωριό και ανηφορίζω. Φτάνω στην πινακίδα που σηματοδοτούσε την είσοδο του χωριού, πάω αριστερά ξανα στρίβω δεξιά κάνω κάποια χιλιόμετρα από εδώ από εκεί, και ξαναβρέθηκα στην πινακίδα του χωριού. Ο Χριστός και η Παναγία πώς έγινε αυτό! Άσε τα ψαροχώρια, πάμε να φύγουμε... Και η διαδρομή τελικά πάλι με γοητευσε.

 Βλέπω ένα ιδιωτικό νησάκι που ήταν παράκτια της στεριάς. Το σπίτι αλλα και ο κήπος του, εκτινόταν σε όλο το νησί…









Μια μικρή νησιώτικη φωλίτσα … Πάω στην είσοδο να βγάλω καμιά καλύτερη φωτογραφία, αλλα ειχε μπάρες και έφυγα… Ωραία όμως να μένεις σε ιδιωτικό νησάκι μέσα σε ένα σύμπλεγμα νησιών και για να φτάσεις στο πολιτισμό, να διανύεις εκατο μέτρα με τα πόδια




Πάω να βάλω βενζίνη σε ένα πρατήριο που ήταν κλειστό, βάζω την κάρτα μου γράφει η συναλλαγή σας δεν έγινε αποδεκτή. Την ξαναβάζω τα ίδια. Φρίκαρα. Η χαλασε η κάρτα ή, χρεωκοπήσαμε σκέφτηκα... Μες το άγχος πάω σε άλλο βενζινάδικο βάζω την κάρτα και όλα καλά, ουφ ευτυχώς. Οι μόνες μου έννοιες στο ταξίδι αυτές ήταν.





















Έφτασα σε μια απίστευτη παράλια







Και έβγαλα επιτέλους κάποιες φωτογραφίες το φειζερ για να μην μου δώσει καμιά κλοτσιά








Το πρώτο που ήθελα στο ταξίδι ήταν να οδηγήσω, το δεύτερο να δω μετά να φωτογραφίσω και έτσι αναγκαστικά το μηχανάκι έμενε παραπονεμένο… Γιατί αν κατέβαινα συνέχεια να το φωτογραφίσω, στο τέλος δεν θα οδηγούσα…



Αλλά ευτυχώς κακία δεν μου κράτησε…



















Σήμερα ο σκοπός μου ήταν να έφτανα στα Σενγια νησιά, εναν από τους μεγαλύτερους μου στόχους στο ταξίδι. Μέσα σε όλα είχα δει μια παραλία στο ίντερνετ, έπαθα σοκ και ήθελα να την επισκεφτώ.
Ένα δρομολόγιο για να πας από τα Λαφοτεν στα Σενγια ηταν να φτασεις στην Andenes και από εκεί, να παρεις το πλοίο για τα Σενγια. Εγώ είχα σκεφτεί να το έκανα μέσω αυτού το δρομολόγιο.



Και αντί για ένα φ... να έπαιρνα τρία. Μπορεί να τα έβριζα αλλά είχα εθιστεί κιόλας! Μαζοχισμός ως εκεί που δεν πάει.

Πάω να πάρω το καράβι, φτάνω στην προβλήτα και το βλέπω εκείνη την ώρα να ξεδενει από την στεριά. Και ο νορβηγός, να μου χαμογελάει με νόημα. Όχι ρε μάγκα για μισό λεπτό το έχασα. Γελούσα, μα τώσω πια γκαντεμιά. Δεν πειράζει, και πήρα την πιο φυσιολογική διαδρομή για να προσεγγίσω το νησί.Αν προλάβαινα το φέρρυ θα οδηγούσα στον 82 τώρα, θα οδηγήσω στον 85 μέχρι να συναντήσω τον 82... Καλά μιλάμε για τραγική διαφορά! Στη Νορβηγία έτσι είναι, νούμερα παίρνεις νούμερα αφήνεις και στο τέλος με αυτά που βλέπεις, γίνεσαι κι εσύ νούμερο.















Κάπου στο δρόμο είδα ένα νεαρό ζευγαράκι γύρο στα 20 που καναν οτοστόπ, σταματαω

- Που πατέ ρε παιδιά…

- Είμαστε από την Σουηδία και διασχίζουμε όλη την Νορβηγία με οτοστόπ

- Καλά δεν φοβάστε

- Όχι!!... Με απάντησαν λες και ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στο κόσμο. Η ακόμα, σαν να απόρησαν κιόλας με την ερώτηση που τους έκανα.

Τελικά η ασφάλεια που σε προσδίδουν αυτές η χώρες σε ωθούν να κάνεις και πράγματα που στην χώρα μας ίσως, θα φαινόταν αδιανόητα… Ένταξη αν η διαπαιδαγώγηση σου στο σπίτι αλλά και από το σχολείο δεν περιέχει τον φόβο μην, σε κλέψουν σε βιάσουν σε σκοτώσουν και γενικός μην, σε εκμεταλλευτούν... Γιατί πολύ απλά τέτοια πράγματα στης κοινωνίες τους δεν υπάρχουν, οι απλά υπάρχουν κατά εξαίρεση και σε παρά πολύ μικρό ποσοστό … Κάνεις και εναλλακτικούς τρόπους ταξιδιωτικής αναζήτησης . Παντός αν ζούσαν στην Ελλάδα ίσως, το όχι που με είπαν να το σκεφτόταν λίγο περισσότερο

Φαντάζεστε να έλεγα την μάνα μου η την κάθε μάνα, ότι θα ταξιδέψω στην Ευρώπη με οτοστόπ σαν τους Σύριους , τι θα πάθαινε… Και αν ήμουν γυναίκα θα πέθαινε!!!! Το μονο σιγουρο ειναι, η θα με έστελνε η θα πήγαινε, στον ψυχίατρο!!



Όσο οδηγούσα δεν είχα καμία συναίσθηση το από πού έρχομαι και πού πάω, λογικα ήταν κάποιου είδους άμυνας του οργανισμού μου. Δεν σκεφτόμουν ήμουν 500 km πάνω από τον αρκτικό κύκλο και 4000 km μακριά από το σπίτι μου γιατί αγχωνόμουν. Οχι δεν το έφτανα μέχρι εκεί. Ελεγα είμαι σε ένα δρόμο που λέγεται 85, Στοπ !! Και οδηγάω χιλιόμετρο με χιλιόμετρο την φορά. Ετσι οδηγούσα χαλαρός και στην κοσμάρα μου... Βέβαια το ότι βρισκόμουν από 16 έως 36 ωρες στον δρόμο δεν ήταν πολύ χαλαρό, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Ήμουν και πάλι κομμάτια λέω δεν πάει άλλο, και με το που βλέπω μία στάση σαν αυτές που έψαχνα στο internet, φορώντας γάντια κράνος και full face για να μην παγώσω (από το κρύο αλλά και λόγω κόπωσης) κοιμήθηκα καμιά ώρα.

Τότε έρχεται ένας αστυνομικός και να μετράει την απόσταση που έχω παρκάρει από την στάση. Έχω κάνει παρανομία να τον ρωτάω, να μην μου απαντάει. Και να μετράει... Έχω κάνει παρανομία νά τον ξαναρωτάω. Να μην μιλάει, και τότε πετάγομαι από τον ύπνο μου. Όνειρο ήταν!!! Είδα ότι με έγραφαν στον ύπνο μου. Μπορεί να ήμουν στην κοσμάρα μου αλλά υποσυνείδητα τελικά, είχα πολύ άγχος για το ταξίδι για αυτό είδα και το όνειρο. Αυτός ήταν ακόμα ένας λόγος που κοιμήθηκα στη στάση με όλον μου τον εξοπλισμό, οπότε στην περίπτωση που έμπλεκα, να υπήρχε μια πιθανότητα να μου την χάριζαν. Αφού πίνω καφέ να στανιαρω από τον εφιάλτη βλέπω την κοπέλα




Την κάνω νόημα από πού έρχεσαι



- Από το Nordkapp πήγαμε αεροπορικώς έως το Honningsvag και από εκεί θα κατέβουμε έως το Οσλο...

Τι άλλο να πεις! Τίποτα, παρα μονο να σκεφτείς και να αναλογιστείς...






































Πέρασα αμέτρητες γέφυρες και κάποιες σαν αυτή, είχαν απίστευτη κλίση ανάβασης και μετέπειτα κατάβασης. Ίσως για να περνανε τα πλοία από κάτω. Ίσως, γιατί το χειμώνα τα κύματα να φτάνουν σε θεόρατα ύψη… Ποιος ξέρει, παντός ήταν απίστευτη οδηγικη εμπειρία




Πέρασα παράλιες που είχαν παντού αραδιασμένες κοτρόνες αντί για άμμο…



Αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο με γοήτευαν απίστευτα







Κάνω τα ψώνια μου και πιάνω επιτέλους τον 82 για να φτάσω στην Andenes. Κοντεύει πέντε παρά, φτάνω σε μια πόλη πριν να πάρω το πλοίο και ρωτάω κάποιος ντόπιους

– Για Antenes καλά πάω από εδώ;

– Ναι σε 20 km φτάνεις

– Ξέρετε τι ώρα έχει δρομολόγιο

– Το τελευταίο είναι στις πέντε

Τρελάθηκα! Σε δεκαπεντε λεπτά έφευγε το πλοίο και θα ξεμένα εκεί. Πάω όσο πιο γρήγορα μπορώ, εντάξει η κατάσταση μου δεν ήταν για γκάζια.... Μόνο που δεν έκλαψα στον δρόμο σοβαρά σας μιλάω. Όχι ρε συ πάλι τα ίδια!! Μπαίνω στην πόλη να ρωτάω από εδώ και από εκεί που είναι το λιμάνι, τελικά το βρίσκω. Φτάνω στην προβλήτα, βλέπω κόσμο μαζεμένο. Λες να το πρόλαβα, τους ρωτάω... Όχι εμείς θα πάμε για να δούμε φάλαινες. Ρωτάω έναν λιμενικό... Όχι μου λέει το έχασες , αύριο τώρα. Πω πω ξέμεινα το νησί! Τι να λέμε, φρίκη!









Σκέφτομαι να πάω να δω φάλαινες, δεν με συγκινούσε και πολύ. Τι να κάνω τώρα από τις πέντε, παίρνω την Ανθή τηλέφωνο

– Ρε Ανθή έχασα το τελευταίο καράβι που ήταν στις πέντε και ξέμεινα στο νησί

– Καλά από τόσο νωρίς

– Ναι γιατί ο καπετάνιος στις οχτώ πάει για ύπνο. Τι να κάνω τώρα από τις πέντε, μπορώ να φύγω να κάνω καμιά 200 km αλλά έτσι δεν θα πάω στα Σενγια. Καλά άμα είναι, θα πάω από εκεί στο γυρισμό. Αλλά δεν με βολεύει γαμώτο

– Κοιμήθηκες καθόλου

– Μιάμιση ώρα στο καράβι και σε μια στάση, έλα καλά είμαι

– Πανέ ξεκουράσου

– Δεν θέλω να ξεκουραστώ ρε Ανθη θέλω να οδηγήσω

– Μα αγάπη μου...

– Δεν νυστάζω ρε Ανθή θέλω να οδηγήσω ,τι να κάνω από τις πέντε εδώ

– Μα αγαπη μου...

– Καλά θα πάω να ξεκουραστώ

Δεν ήμουν καλά, το μόνο που ήθελα ήταν... Να οδηγήσω και να οδηγήσω και να οδηγήσω... Τίποτε άλλο!!!

Τώρα τι κάνουμε, πάω σε ένα ξενοδοχείο

– Πόσο κάνει το δωμάτιο

– 140 €

– Κράτα το!



Τριγυρνάω λίγο στην πόλη δεν κυκλοφορούσε ψυχή, από τις πέντε! Νέκρα παντού από τις πέντε και ήταν καλοκαίρι, το χειμώνα τι γίνεται εδω!!




Βρίσκω ένα ντόπιο μηχανόβιο που και αυτός πήγαινε σπίτι του, τον ρωτάω που έχει κάμπινγκ

– Εδώ στα 4 km

– Να σε ρωτήσω, έχει πουθενά εδώ κάποιο μαγαζί να βγεις έξω το βράδυ για ποτό

– Έχει ένα αλλά είναι κλειστό τώρα. Συνήθως Παρασκευή Σάββατο ανοίγει.

Καταλαβαίνετε τώρα πως ζούνε εκεί οι άνθρωποι. Για τουρισμό η Νορβηγία είναι μαγική αλλά άντε πάνε ζήσε εκεί να σε δω, και με έξι μήνες νύχτα το χειμώνα. Τον ευχαρίστησα και πάω στο κάμπινγκ, μπαίνω στη ρεσεψιόν και βλέπω τους ολλανδούς που ήμασταν μαζί στο καράβι για Λαφοτεν. Κοίταξε να δεις...

– Και εσείς εδώ

– Ναι έχει λίγη ώρα που ήρθαμε

– Η ρεσεψιόν που είναι

– Α θα έρθει μετά τις οχτώ τώρα έχει διάλειμμα. Πάνε στήσε την σκηνή σου και έλα μετά να πληρώσεις.

Όπως βλέπετε τα συστήματα στη Νορβηγία είναι ψιλοχύμα. Στηνω την σκηνή




Βγάζω κάποιες φωτογραφίες από το μέρος











Τον βόρειο ωκεανό







Πάω στην ρεσεψιόν και όντως, οκτω ακριβώς ήρθε. Περίμεναν γύρω στα 15 άτομα στην ουρά για να πληρώσουν, ο ένας πίσω από τον άλλον. Πηγαίνανε στην ρεσεψιόν και τους ρωτούσε... Αυτοκινούμενο; Πόσα άτομα; Πόσες σκηνές; Πόσες μέρες; Και πλήρωναν, αυτό ήταν ούτε να ελέγξει ούτε να δει. Ούτε καν να μπεις στο κόπο να περιηγηθεί στο μέρος για να δει, αν ήταν κανένας στο τζαμπέ. Τι να λέμε τώρα!!

Πάω πληρώνω 120 νοκ (12 €), κάνω ένα καφέ και βάζω να φορτίσω τα υπάρχοντά μου. Δεν πεινούσα ακόμα αφού, τα μεξικάνικα φασόλια που έφαγα εχθες ήταν δηλητήριο. Τρως μια κονσέρβα και για εικοσιτέσσερις ώρες, πίνεις σόδες…. Καλά πυρηνικά βάζουν μέσα!!

Τοτε έρχεται ένας άλλος ολλανδός με την κοπέλα του και με ρωτάει αν μπορεί να φάει δίπλα μου, φυσικά! Και με φέρνει κάτι χωριάτικα λουκάνικα και να μοσχοβολάει ο τόπος... Αν ήμουν έγκυος θα το ριχνα!! Εγώ εν τω μεταξύ μία εβδομάδα την έβγαζα με κασέρια και μεξικάνικα φασόλια, μιλάμε με εκτέλεσαν! Αφού πήρα τηλέφωνο την Ανθή να της πω το βάσανο μου

– Ρε Ανθή αυτοι εδώ με τα λουκάνικα με έστειλαν

– Εγώ τρώω μακαρόνια με κιμά

– Ασε με και εσυ!!!!

Εντάξει το ξεπέρασα.

Όσο έτρωγαν οι ολλανδοί πιάσαμε συζήτηση… Τους είπα εγώ περίπου ότι λένε όλη οι έλληνες για το ελληνικό κράτος και αυτός με είπε, ότι στην Ολλανδία όλοι οι ολλανδοί θεωρούν το κράτους τους, ως το καλύτερο τους φίλο ….Αν ξέρετε εσείς κανέναν που θεώρει το ελληνικό κράτος ως τον καλύτερο του φίλο πείτε τον, να τον γνωρίσω και εγώ…

Προτού να φάω τα κασέρια μου χάζεψα μια εικοσάχρονη κατάξανθη κοπέλα και το τι φορούσε.





Ποια ελληνίδα σε αυτήν την ηλικία θα κυκλοφορούσε σε δημόσιο χώρο με αυτές τις κάλτσες, τις γαλότσες και αυτή τη φόρμα, Καμία! Αυτή οι λαοι για το γυναικείο φύλο αναφέρομαι, ντύνονται κάπως έτσι και γυρνάνε όλο τον κόσμο... Oι δικές μας ντινονται αλλιώς, και πάνε στα μπουζούκια στα κλαμπ και στη Μύκονο. Έτσι είναι, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων.

Αφού πέρασε η ώρα πήγα στην σκηνή, έφαγα το κασεράκι μου και οσμίζοντας την αύρα του βόρειου ωκεανού, φορώντας ότι είχα και δεν είχα κοιμήθηκα για άλλη μία φορά ευτυχισμένος




 ΤΡΙΤΗ 23 - 06 - 2015 ΗΜΕΡΑ 14


Ξύπνησα κάπως έτσι






Εντάξει τους λόγους τους ξέρετε προσθέστε και την υγρασία του ωκεανού, ηρθε και έδεσε ένα πράγμα! Κοιτάω το κινητό πέντε παρά… Πω πω!! Δεν πειράζει, καλύτερα ούτως ή άλλως το καράβι για τα Σένγια φεύγει στις οχτώ. Μαζεύω την σκηνή στο γνωστό χρόνο και πάω κατά τις έξι και, να πιω καφέ στην ρεσεψιόν του κάμπινγκ, Φυσικά ήμουν μόνος.





Κάνω καφέ βγαίνω έξω για τσιγάρο




Και ψάχνω για το ενδεχόμενο να πάρω καράβι μετά την επιστροφή μου από το Nordkapp. Από ότι κοιτούσα οι τιμές έως τον Μπόντο ήταν γύρω στα 200 € και το καράβι αποπλέε από το Honningsvag στις 6.30… Οι πυροβολημένοι γιατί πλήρωσαν 500, μάλλον τους έκοψαν για πυροβολημένους… και τους πυροβόλησαν! Οπότε γλυτώνω 500 km και μια διανυκτέρευση στο πλοίο, Δεν είναι και τραγικά! Καλά κάτσε να φτάσω πρώτα ο θεός στο Νordkapp, γιατί τίποτα δεν είναι σίγουρο και ανάλογα πως θα είναι τα πράγματα εκεί αποφασίζω. Σκεφτόμουν να έκανα ίσως και μια μέρα διάλειμμα από το ταξίδι στο Nordkapp για να στήσω τη σκηνή εκεί, για κανέναν άλλο λόγο. Ήθελα πάρα πολύ να στήσω σκηνή εκεί μπας και παγώσω και λίγο παραπάνω…


Παίρνω την μανά μου τηλέφωνο

- Μαμά τάξε μου…

- Τι;

- Σκέφτηκα με το που φτάσω στο Nordkapp να πάρω καράβι για να γυρίσω πίσω...

- (Βρε λες από το κρύο το παιδί μου να ξεματιάστηκε) Το καράβι φτάνει Ελλάδα;

- Όχι βρε μαμά, μέχρι το Τρομσο φτάνει…

- (Μπα ακόμα ματιασμένος είναι!!) Καλά…

- Πώς είναι τα πράγματα στην Ελλάδα;

- Καλύτερα μην γυρνάς!!


Κοιτάω μια από το παράθυρο ο ένας μηχανόβιος ολλανδός από τους δύο, ξύπνησε και βγήκε έξω από τη σκηνή. Κοιτάω λίγο το κινητό για κανένα πεντάλεπτο ξανακοιτάω από το παράθυρο, είχε ήδη μαζέψει τα πράγματά του… Σοκαρίστηκα!! Εγώ γιατί έκανα δυο ωρες και αυτός πέντε λεπτά…

Έρχεται στο σαλονάκι και πιάσαμε κουβέντα

– Ρε φίλε έπαθα πλάκα μέσα σε πέντε λεπτά μάζεψες τα πάντα εγώ γιατί έκανα δυο ωρες

– Ποσό! (Αυτός σοκαρίστηκε πιο πολύ από εμένα)

Το αναλύσαμε ομως λίγο ακόμα. Αυτός εκανε χρόνια κάμπινγκ και είχε και το απαιτούμενο χώρο έτσι ώστε, να μην χρειάζεται να τα μαζεύει όλα στην εντέλεια για να χωρέσουν. Οπότε η έλλειψη χώρου και απειρίας με ξεσκιζε… Παίζει λίγο να φταίει και ο εαυτός μου, αλλά ας μην το αναλύσουμε και αυτό…

– Κρύωσες; Τον ρωτάω

– Καθόλου

– (Άλλη φλασιά) Στην Ολλανδία τόσο κρύο πιο μήνα έχει;

– Τον Μάιο έχει τέτοιες θερμοκρασίες

– Στην Ελλάδα τέτοιο ψόφο έχει το Δεκέμβριο

Για τους έλληνες είναι δύσκολο αυτό το ταξίδι γιατί πέρα από τα πολλά περισσότερα χιλιόμετρα έχουν να αντιμετωπίσουν και ασυνήθιστο για εμάς κρύο, μιας εμείς ζούμε σε τροπικά κλίματα κι εκεί ψόφο. Το μάθαμε και αυτό! Τελικά τα πάντα για αυτό το ταξίδι έμελε να τα μαθαίνω στο δρόμο και όχι από την Ελλάδα.


– Πήγατε από τα ψαροχώρια στα Λαφοντέν τον ρωτάω

– Ναι

– Γιατί ήρθαμε περίπου την ίδια ώρα

– Ναι νωρίς ήρθαμε, αφού πήγαμε και κρουαζιέρα για να δούμε φάλαινες

Καταλαβαίνετε τώρα με τι ταχύτητες οδηγούσα στο ταξίδι! Ξεκινήσαμε μαζί, αυτοι είδαν φάλαινες κρουαζιέρα δυο ωρων και έφτασαν και πιο γρήγορα από μένα. Για το MOTO GP ειμαι!! Αυτή η κρουαζιέρα κοστίζει 150 € και σε δίνουν εγγύηση αν δεν δεις φάλαινες ,σου γυρνάν τα λεφτά πίσω

– Πώς σου φαίνεται η Νορβηγία τον ρωτάω

– Γαμάτη!! Αλλα τι είναι αυτοι ρε συ, από τις εννέα κοιμούνται


Δηλαδή οι ολλανδοί λέγαν τους νορβηγούς μούχλες! Καταλαβαίνετε τι παίζει τώρα εκεί πάνω… Τον χαιρέτησα, ούτως ή άλλως θα βρισκόμασταν και στο καράβι αφού, θα κάναμε το ίδιο δρομολόγιο και ξεκίνησα. Φτάνω στο λιμάνι πρώτος.




Και να έχει ένα ψόφο, εναν αέρα, να βρέχει κιόλας. Δεν με χαλούσε όμως έρχονται και οι ολλανδοί και ξανά πιάσαμε κουβέντα.
















Ανεβαίνουμε στο πλοίο δένουμε τα μηχανάκια





Εδω φαίνεται πόσο οργανωμένα έδενα τα πράγματα στο μηχανάκι μετά από μόλις δυο ώρες προσπάθειας… Αφού δεν μου έφευγε τίποτα στο δρόμο μια χαρά ήταν!
Οι ολλανδοί τραβούσαν φωτογραφίες τα μηχανάκια τους για πιεστήριο αν γίνει τίποτα με το καράβι και εγώ για να το θυμάμαι … πάντως έξυπνη σκέψη

Και σαλπάρουμε







Είχε τρελό αέρα, αφού άφησα την θήκη της DSLR σε ένα κάθισμα και πήγε να πετάξει σαν χαρταετός. Στο τσαφ την πρόλαβα. Και πως κοιτάω…




Ρε συ αυτές οι καρέκλες παραλίας τη δουλειά έχουν εδω πάνω! Για ηλιοθεραπεία της έχουν! Μιλάμε δεν μπορούσα να το πιστέψω.

Άραξα και εγώ για να μαυρίσω λιγάκι.




Παιδιά να φυσάει να έχει τρικυμία, τα κύματα να πετάγονται στο δεύτερο κατάστρωμα το μισό πλοίο ακόμα και οι νορβηγοί να ξερνάνε και εγώ, να ουρλιάζω από την τρέλα. Είχα τέτοια ψυχολογία που ούτε τσουνάμι δεν με έπιανε!





Ο ένας ολλανδός βγήκε off. Ερχεται ο άλλος και με λέει... Ελα πάνω στο δεύτερο κατάστρωμα να δεις τι γίνεται. Μέσα τον λέω… ανεβαίνουμε πάνω δεν ήταν κανείς. Να μπαλαντζαρω από το κούνημα λες και έκανα πατινάζ χωρίς πατίνια. Κρατήθηκα από οπου μπορούσα παίρνω μια καρέκλα και άραξα μπροστά στο καράβι, δίπλα από το κουβούκλιο του καπετάνιου και έβλεπα τον άγριο βόρειο ωκεανό. Τι να λέμε τώρα, συγκλονιστική στιγμή! Ο καπετάνιος βλέποντας μας να χαμογελάει. Και εγώ με τον ολλανδό να ουρλιάζουμε!




Το χέρι μου είναι σχετικά σταθερό γιατί το έχω στήριξη πάνω στα κάγκελα του πλοίου, το καράβι κουναει...











– Πόσα μποφόρ έχει ρωτάω τον καπετάνιο

– Έξι με εφτά

– Είναι πολλά;

– Οχι μωρε, τίποτα δεν είναι αυτό.

Φαντάζεστε τώρα τι γίνεται εκεί τον χειμώνα.




Η τρικυμία που βίωσα σε εκείνη την μεταφορά μου προς τα νησιά αλλα και οι θεομηνία που αντιμετώπισα στης Άλπεις ήταν μακραν, ότι πιο αξιομνημόνευτο απέκτησα από αυτό το ταξίδι. Το οποιο δεν προήρθε από το φυσικό τοπίο, αλλα από τα καιρικά φαινόμενα που με συντρόφεψαν στο ταξίδι… Καιρικά φαινόμενα που όταν ασφαλής κάθεσαι άναυδος και τα παρακολουθείς, αλλα αν είσαι εκτεθειμένος σε αυτα τρέμεις για την ζωή σου… Τελικά αυτή δεν είναι οι μαγεία να ταξιδεύεις με μοτοσυκλέτα, γιατί είσαι ένα με τον καιρό … Και θα πρέπει να τον σεβαστείς για να επιβιώσεις




Ο καιρός κόπασε κάπως και φτάσαμε στο λιμάνι







Μετά από 2000 και, χιλιόμετρα στη Νορβηγία είδα επιτέλους βουνό. Αμήν!















Δένει το καράβι και ξεκινάω για να δω αυτό το νησί, αλλά και την παραλία των ονείρων μου. Έφυγα λέμε.



Έβρεχε όμως και έβριζα. Σήμερα βρήκε να βρέχει ο πούστης, στο μέρος που ήθελα να βγάλω τις πιο ωραίες φωτογραφίες. Δεν πειράζει τι να κάνουμε, και συνέχισα...















Όπως καταλαβαίνετε από τις αντιδράσεις μου ήμουν μέσα στην τρελα αλλά με αυτά που θα έβλεπα, θα ξανά χαπακωνομουν με εντατικούς ρυθμούς.














































Φτάνω σε ένα θεματικό πάρκο



Δεν με άρεσε πολύ και έφυγα. Συνεχίζω και ανηφορίζω ένα βουνό, αμήν! Εντωμεταξύ στο δρομο, βλέπω κάτι πινακίδες στα νορβηγικά που γράφουν κάτι περίεργα. Ε Νορβηγικά γραφει, τι με νοιάζουν εμένα και συνέχισα.







Και τότε φτάνω σε απιστευτο τοπίο. Καταρράκτης να χύνεται από τον Θεό και μια παγωμένη λίμνη ,ο ρε μάγκα που ήρθα. Χάζεψα !


























Από απέναντι χινόντουσαν και άλλοι καταρράκτες. Ρε συ τέτοιο μέρος δεν έχω ξαναδεί. Κοκάλωσα! Προσπαθώ μέσα στην βροχή να βγάλω κάποιες φωτογραφίες, η DSLR να είναι μούσκεμα και εγώ να την γράφω. Αλλά μετά θυμήθηκα ότι έχω μεγάλο ταξίδι ακόμα και την έκρυψα. Δεν μπορούσα να χωνέψω το που ήμουν... Δεν μπορούσα να στρίψω τσιγάρο γιατί τα χέρια μου ήταν μούσκεμα και έφυγα...

Περνάω ένα θεοσκότεινο τούνελ σπηλιά που έσταζε από παντού και εκεί, είχε νορβηγικές πινακίδες αλλά επειδή δεν είχα το λεξικό μαζί μου τις αγνόησα! Και φτάνω στην θέα. Πω πω ρε παιδιά τρελάθηκα τι να λέμε τώρα!



















Βγάζω από το κινητό φωτογραφίες και βρίζω για το κολοβρόχο. Ηταν δίπλα μου ένα ζευγάρι ισπανών με αυτοκίνητο που βγάζαν και αυτοί φωτογραφίες... Φυσικά είχαν και ομπρέλα για να μην βραχούν έξω από το αυτοκίνητο, οργανωμένοι! Και εκεί μου έρχεται και τους λέω... Μήπως μπορείτε να μου δώσετε την ομπρέλα να βγάλω φωτογραφίες με την DSLR γιατί βρέχει...Με κοιτούσαν λίγο περίεργα να το πω, γιατί άραγε. Με τα πολλά μου την δίνουν, πετάω την σακούλα στο πάτωμα για να μην χαλάσω τη φωτογραφία, παίρνω την ομπρέλα και παλεύω να βγάλω φωτογραφία, και να μην εστιάζει η μηχανή. Της μάνας σου! Και να παιδεύομαι τίποτα!! Εκει η Ισπανίδα με λυπήθηκε και με λεει...Ελα να σου κρατάω εγώ την ομπρέλα για να βγάλεις φωτογραφία. Παίρνει την ομπρέλα, εγώ προσπαθούσα να εστιάσω με την Ισπανίδα από πίσω να γίνεται μούσκεμα από την βροχή και εγώ, να είμαι στα στεγνά. Τι να λέμε τώρα!





Μια μάχιμη φωτογραφία







Μία με το φειζερ






Και μια με την καημένη την ισπανίδα που δεν ήξερε τη έμελλε να πάθει ...





Αφού ευχαρίστησα την Ισπανίδα που έσταζε από την βροχή, ξεκίνησα και κατηφόρισα ένα ελικοειδή δρόμο. Αμήν! Έβριζα για τον καιρό και τις φωτογραφίες αλλά το σκηνικό αυτό με την Ισπανίδα και την ομπρέλα ,δεν την αλλαζα με την καλύτερη φωτογραφία του κόσμου... Για αυτην βέβαια δεν ξέρω.








Κάνω κάποια χιλιόμετρα και αφού ξαναπέρασα ακόμα ένα τούνελ σπηλιά φτάνω στην παραλία. Πωπώ χάζεψα












Μου βγήκαν τα μάτια έξω












Είχαν στήσει και ένα σκέπαστρο για κάποια εκδήλωση προφανώς. Είχε κάποιους εργάτες οδοποιίας και τους ρωτάω

– Εδώ είναι η παραλία (εντωμεταξύ εκεί ήμουν αφού την έβλεπα)

– WHAT ;;;

Καλά μιλάμε τα είχα χάσει τελείως, δεν ήμουν καλά!

– No right Words... (Τι να πω ότι τα είχα χάσει τελείως) Ο δρόμος συνεχίζει από εδώ για να πάω...

– Ναι αλλά είναι κλειστός.

– Τι! (Συνηλθα με τη μία)

– Ναι!! Εχει πινακίδες στον δρόμο... Επειδή κάνουμε έργα το μισό δρόμο από εκεί που ήρθες τον κλείνουμε το πρωί, και τον άλλον μισό το απόγευμα. Δεν είδες τις πινακίδες;

– Της είδα αλλά ήταν στα νορβηγικά

– Σωστά (τελικά σε εκείνο το μέρος ακόμα και οι νορβηγοί, χαπακωμένοι είναι!! )

Ο νορβηγός παίρνει τηλέφωνο και ενημερώνεται, μετά μου λέει... Ναι είναι κλειστός ο δρόμος έως στις 16.30 και το άσχημο είναι, ότι μετά δεν θα προλάβεις να πάρεις το τελευταίο φέρρυ για να πας στην στεριά.

Μας γάμησες! Τώρα τι να κάνω, τους ευχαρίστησα και ξανα χαζεύω την παραλία. Τότε έρχεται ένα αμάξι με δυο κυρίες από την απέναντι πλευρά, καλά αυτές πως πέρασαν... Τις ρωτάω.

– Είναι ανοιχτός ο δρόμος;

– Όχι αλλά πέρνας δεν έχεις πρόβλημα.

Τώρα εγώ τι να κανω.Να πάω ή να μην πάω, ημουν και κάπως και το σκεφτόμουν κάπως έτσι.





Θα πάω και ό,τι γίνει, ξεκινάω και ο θεός βοηθός. Όσο οδηγούσα εντωμεταξύ βγήκε και ο ήλιος. Όχι ρε συ τώρα βγήκε και αυτός που έφυγα από την παραλία. Τι να κάνουμε, βρίσκω απαγορευτική πινακίδα στο δρόμο και την προσπερνάω... Πω πω ήμουν για φυλακή! Βρίσκω έναν εργάτη με σταματάει.

– Καλά που πας, δεν είδες την πινακίδα.

– Να , με είπαν ότι μπορώ να περάσω. (Εκει μιλαμε η καρδια μου πηγε να σταματησει)

– Ναι πάνε, δεν θα έχεις πρόβλημα να περάσεις με το μηχανάκι.

– Σίγουρα... (φοβόμουν κιολας μη με κλείσουν και σε κανένα... πολικό μπουντρούμι!!!)

– Ρε πάνε και αν σου πουν τίποτα πες τους, ότι σε έστειλα εγώ.

Ψιλοχύμα κατάσταση όπως βλέπετε, αλλο που δεν ήθελα και εγώ και ξεκινάω. Φτάνω στα έργα και βλέπω αυτό.





Όχι ρε μάγκα πως θα περάσω από εδω!




Οι εργάτες με κοιτάνε περίεργα.

– Τι θες εδώ;

– Να ο εργάτης πίσω με έστειλε, με είπε ότι μπορώ να περάσω

– Ε πέρασε.

Αλλά με το φέιζερ δεν μπορούσα να περάσω, Ξενέρωσα! Δεν μπορούσα να μπω στην διαδικασία να περιμένω τρεις ωρες να ανοίξει ο δρόμος, μετά να μην προλάβαινα το τελευταίο καράβι και να ξανα έχανα μία μέρα οδήγησης. Αυτό που ήθελα ήταν να οδηγήσω και να δω, όχι μόνο να δω... Και να γυρίσω πίσω.



















Έβριζα στην αρχή αλλά βλέποντας τον ήλιο και σκεφτόμενος την παραλία γούσταρα και πάλι και με το που έφτασα.



Κοκάλωσα.



Να έρχομαι από την Ελλάδα με τις ομορφότερες παραλίες στον κόσμο και όσο αφορά εμένα, να βλέπω στη Νορβηγία την ομορφότερη που έχω δει ποτέ... Λέει πολλά.






Τα νερά ήταν καταπράσινα σαν σμαράγδια.













Μα τόσο ομορφιά … Λες και έβλεπα τον εαυτό μου στον καθρέπτη!!!!








Είχε και μια δεκαριά καταρράκτες που πέφταν από παντου. Εκεί ότι με έμεινε το έχασα και αυτό.



Να σας το κάνω παραστατικά. Είμαι καμιά ώρα στην παραλία και τριγυρνάω σαν τρελός. Κοιτάζω τους καταρράκτες τους βγάζω μονο μια φωτογραφία. Κοιτάζω από την άλλη, βλέπω άλλους 5,6 καταρράκτες να πέφτουν από παντού. Κοιτάω μια τον ήλιο δεν βοηθούσε... Χέστους! Δεν τους βγάζω φωτογραφία, αφού τους είδα εγώ, χεστους! Πάω να φύγω ανεβαίνω στο μηχανάκι λέω αμάν, δεν έβγαλα φωτογραφία το φειζερ... Κατεβαίνω βγάζω μόνο μια φωτογραφία το φέιζερ την κοιτάω, καλή είναι μωρέ και έφυγα.





Φτάνω στην θέα με την Ισπανίδα και εκεί έβγαλα 20 φωτογραφίες με το φέιζερ. Την ίδια στιγμή ήθελα να βγάλω την καλύτερη φωτογραφία του κόσμου και την άλλη, δεν με ένοιαζε τίποτα μόνο το ότι είμαι εγώ εκεί και βλέπω... Και ζω... Και νιώθω την στιγμή, χωρίς να έχω την παραμικρή ανάγκη να την αποθανατίσω παρά μόνο, να την κρατήσω βαθιά μέσα στην ψυχή μου. Είχα χάσει τα λογικά μου.



















Και ξαναπαιρνοντας τα τούνελ βρέθηκα και πάλι στην παγωμένη λίμνη που είχα χαζέψει πιο πριν. Κοιτάω μία τον καταρράκτη και ούτε που σταμάτησα. Τι να την κάνω τώρα την λίμνη με τόσα που είδα από τότε!!! Αυτό είναι η Νορβηγία, βλέπεις τα πάντα και ορίστε τι παθαίνεις. Θέλεις κι άλλο!

Γυρνώντας πίσω στο νησί πλέον είχα καταλάβει ότι κάπου εκεί τελειώνει και η περιήγηση μου στην Νορβηγία και το μόνο που επακολουθούσε, ήταν ο στόχος. Βέβαια για να έφτανα απο τον Ε6 στο Nordkapp από εκεί που ήμουν, κινήθηκα αρχικά σε ένα δρόμο που τον έλεγαν 86 και μετέπειτα στον 855.

Όμως για να φτάσω στον 855 ο 86 περνούσε μέσα από μία πόλη που λεγόταν Finisness και εκεί χάθηκα άσχημα. Έμπλεξα μέσα στην πόλη και δεν μπορούσα να βγω. Ρωτούσα νορβηγούς αλλα μου τα λέγαν λίγο περίεργα, τελοσπάντων φτάνω σε ένα εμπορικό που είχε μέσα σουπερμάρκετ και λέω, κάτσε να ρωτήσω αλλά και να ψωνίσω για το βράδυ. (Το βράδυ βέβαια εκεί που ήμουν ήταν μόνο στην θεωρία και όχι στην πράξη) Πάω στο πάρκινγκ και τρώω ένα κόλλημα γιατί έπρεπε να πληρώσω, και δεν ήξερα αν εγώ επειδή έχω μηχανή πρέπει να πληρώσω. Τελικά ευτυχώς όχι. Έβριζα βέβαια για την κατάσταση ότι πας να πουλήσεις τα λεφτά σου μέσα στο εμπορικό και για να το κάνεις, έπρεπε να τους πληρώσεις και το πάρκινγκ... Αλλά αυτά συμβαίνουν και στην Ελλάδα!

Βγαίνοντας είπα δεν γίνεται θα βάλω τον τόμ και με ξέσκισε, μάλλον το πήρε προσωπικά τόσες μέρες που τον έγραφα και αυτός μου έγραψε, ότι γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος!!!! Με πέθανε... Μέχρι και από δρόμους που κατέληγαν σε αδιέξοδο με πήγαινε, και μετά συνέχιζαν από χωμα. Πάλι μου ερχόταν να κλάψω, σοβαρά σας μιλάω. Μετά από καμιά ώρα βρίσκω το δρόμο οδηγάω 3-4 km και βλέπω έναν υπάλληλο της οδοποιίας και μου λέει, Στοπ! Έργα. Όχι ρε παιδιά... Το να κάνεις μια ωρα να βγεις από την πόλη και με το που βγεις, να περιμένεις άλλη μια ωρα για τα έργα, μόνο που δεν τον έδειρα.





Πολλά έργα παντού στη Νορβηγία είχε έργα ,αλλά δεν τα ανέφερα και αυτά γιατί μετά από τα Φ το Κ θα είχαμε και Ε....Ε ναι Ε( Έλεος)! Αφού σκεφτόμουν πως τα κομάντο από την Κοζάνη κάναν τόσο γρήγορα το ταξίδι, έργα δεν συνάντησαν! Μα για να κάνεις αυτό το ταξίδι σε τόσες μέρες είναι απίστευτο και με έργα, είναι αδύνατο! Όπως καταλάβατε για να περάσει η ώρα σκεφτόμουν διάφορα, για να μην ξεραθώ πουθενά από την κούραση σε καμιά γωνία του δρόμου. Σκάνε μύτη και άλλα αυτοκίνητά τους λέω τα ευχάριστα και περιμένω, ευκαιρία λοιπόν να σας πω για τα έργα...

Όσο κάνουν εργασίες οδοποιΐας οι νορβηγοί για ένα διάστημα κλείνουν και τα δύο ρεύματα κυκλοφορίας και μετά από κάποια ώρα ανοίγουν μόνο το ένα. Όταν όμως δίνουν εντολή τα οχήματα από το ένα ρεύμα κυκλοφορίας να κινηθούν, μπροστά από το κομβόι μπαίνει ένα αμάξι της εταιρείας και δίνει το απαιτούμενο ρυθμό διέλευσης στα αυτοκίνητα. Έτσι αναγκαστηκα, όλοι οδηγάνε πίσω από το αμάξι της εταιρείας και κανείς δεν τρέχει. Απλά πράγματα! Και όταν περάσει το κομβόι το αμάξι της εταιρείας κάνει αναστροφή και δίνει πορεία στα άλλα αμάξια τις απέναντι κατευθύνσεις. Τα πιο απλά πράγματα στον κόσμο εμάς στην Ελλάδα γιατί μας φαίνονται διαστημικά.

Ανοίγει ο δρόμος μπαίνω στον 855 μετά από λίγα χιλιόμετρα Ε (έργα) Χ (Χέστε μας). Είχα και το φόβο με τα λάστιχα μην πουν το ποίημα από τους χαλικόδρομους που περνούσα. Αν είσαι 4500 km μακριά από το σπίτι σου και έχεις άλλα τουλάχιστον 6000 για να γυρίσεις σπίτι αυτά τα θεματάκια σε επηρεάζουν, όσο ναναι!

Μπαίνω επιτέλους στον Ε6 κάνω κάποια χιλιόμετρα μέσα στην βροχή και βλέπω μία τεράστια σκηνή λαπόνων, οχι ρε μάγκα το είδα και αυτό.






Μπαίνω ομως μέσα, και ξενέρωσα!! Δεν μου άρεσε καθόλου!! Αυτή η τουριστική έμπνευση των ανθρώπων με απώθησε ... Μα τόσες μέρες βρισκόμουν στον παράδεισο, τι να σου αρέσουν τα μενταγιόν και οι πάγκοι ... Το τσουκάλι όμως με τη φωτιά με έφτιαξε.





Γύρισα τριγύρω λίγο για να ζεσταθώ λιγάκι από το κρύο και πάω να φύγω,τότε έρχεται η λάπονά και μου λέει.

– Αυτά από την κοπέλα.

– Νατα μας!

Ήταν και ομορφούλα.







Μου έκανε και ματάκια.





Μετά το καφεδάκι και το τοστάκι με κρέας αμφιβόλου προελεύσεως ξεκίνησα ΜΟΝΟΣ για επάνω. Έκανα αρκετά χιλιόμετρα, σταματάω για βενζίνη και ρωτάω στο πρατήριο αν έχει πουθενά εδώ κοντά camping. Ναι εδώ στα 4 km. Πάω στη ρεσεψιόν κατά τις 8.30 και την ρωτάω, για σπιτάκι 440 νοκ (46 €) και για σκηνη 100 νοκ ( 11 €). Σε μισή ώρα εκλεινε όποτε βγαίνω έξω να καπνίσω ένα τσιγάρο και να το σκεφτώ.

Έξω από το προαύλιο χώρο του camping ήταν ένας νορβηγός που του είχε χαλάσει το αυτοκίνητο και πιάσαμε συζήτηση. Του ειπα οτι ερχομαι από την Ελλάδα και τα σχετικά, σκέφτομαι το αν θα μείνω σε σκηνή η σε δωμάτιο. Μου λέει αν θες έλα στο σπίτι μου να κοιμηθείς έχω ένα τεράστιο γκαράζ που έχει τα πάντα εκτός από τουαλέτα... Με φλασαρε και του λέω θα το σκεφτώ.




Γούσταρα να πάω φυσικά και για τα χρήματα αλλά πολύ περισσότερο για αυτήν την ανεπανάληπτη ταξιδιωτική εμπειρία, αλλά φοβόμουν κιόλας να μην μπλέξω. Τελικά του ειπα οχι θα μείνω εδώ σε σπιτάκι... Εκεί μάλλον μιλησε η ελληνική μου κουλτούρα και με αποτρέψετε να πω ναι.

Έτσι έχασα μία ανεπανάληπτη εμπειρία λίγα χιλιόμετρα πριν τον μεγάλο μου στόχο, αλλά κέρδισα την σιγουριά οτι αύριο ξεκινάω για επάνω χωρίς το άγχος πως και υπό τη συνθήκες, θα κοιμηθώ απόψε.

Έκλεισα δωμάτιο.









Πάρκαρα το φειζερ σε απόσταση από το σπιτάκι γιατί φοβόμουν μην γίνει καμιά μαλακιά με το γρασίδι και έχω αλλά πρωινιατικα




Από αυτό το camping αγόρασα και το αυτοκόλλητο τάρανδο για να το κολλήσω στο φειζερ και ξεκόλλησα επιτέλους, τις βιγγνετες της Αυστρίας και της Σλοβενιας που με συντρόφευαν σε όλο μου το ταξίδι, ως τα πρώτα ταξιδιωτικά αυτοκόλλητα που είχα κόλληση ποτε στο φειζερ από οποιονδήποτε ταξιδιωτικό προορισμό.




Έφαγα τα κλασικά και μετά από πολύ ώρα κατάφερα να κοιμηθώ σκεφτόμενος, ότι λογικά αύριο με 560 km να με χωρίζουν από την κορυφή, μάλλον θα τα καταφέρω.





Από εδώ κα εμπρός αλλάζει παλι λίγο το κείμενο… Γίνεται λιγο περίεργο μιας και ήμουν σε περίεργη ταξιδιωτικοί φάση. Μπορεί να με καταλάβετε μπορεί και πάλι όχι… Αλλα εγω τα έγραψα γιατί αν δεν τα έγραφα, δεν θα έγραφα και το ταξιδιωτικό….

ΤΕΤΑΡΤΗ 24 - 06 -2015 ΗΜΕΡΑ 15

Ξύπνησα το πρωί μάζεψα τα πράγματά μου, ήπια καφέ και προετοιμάστηκα για τα τελευταία χιλιόμετρα της ανάβασης.














Ακόμα και τότε (ακόμα και τώρα που γράφω το ταξιδιωτικό) δεν κατάλαβα το από πού ξεκίνησα που έφτασα και που πάω. Έλεγα φτάνω στο Nordkapp δεν έλεγα, ξεκίνησα από την Ελλάδα και φτάνω στο Nordkapp. Γιατί αν έλεγα ξεκίνησα από την Ελλάδα θα έπρεπε να σκεφτώ, ότι πρέπει να γυρίσω στην Ελλάδα.Είπαμε χιλιόμετρο με χιλιόμετρο την φορά, και ξεκίνησα.





Στην αρχή ο δρόμος με οδηγούσε παραλιακά.









































Μετέπειτα με πήγε από την ενδοχώρα.













Και με ανέβασε από βουνά.







Όπου είδα και χιόνι επιτέλους! Ρε συ που είναι τα χιόνια που αντιμετώπισαν τα κομάντο στο ταξίδι μόλις, 20 μέρες από τότε. Δεν μπορούσα να το πιστέψω το κατά πόσο αλλαξαν οι κλιματολογικές συνθήκες μέσα σε μόλις τρεις εβδομάδες. Ευτυχώς βέβαια, αλλά εγώ όταν ξεκίνησα από την Ελλάδα δεν ήξερα ότι θα αλλάξουν. Για να βγάλω αυτή τη φωτογραφία ήταν ένα αυτοκινούμενο μπροστά μου και με εμπόδιζε να φωτογραφίσω. Καλά μιλάμε τι μπινελίκι έριξα δεν λέγεται. Εγώ παρακαλούσα να φύγει και αυτός, είχε αράξει και διαβάζε βιβλίο. Εκεί είδα και...



Από όσο γνωρίζω είναι μία παλιά Λαπωνική παράδοση που σου προσφέρει τύχη, αλλά εγώ δεν έστησα τα δικά μου πετραδάκια. Γιατί πιο τυχερός από την παρούσα στιγμή, πολύ δύσκολα θα ένιωθα.

Μετά ο δρόμος ξανά κατηφόρησε προς την παραλία για πολλά χιλιόμετρα.



Κάνω κάποια χιλιόμετρα και βλέπω δυο τρελούς εντουράδες.




Σταματάω τους πλησιάζω ήταν βέλγοι.

– Έρχεστε από το Nordkapp, τους ρωτάω;

– Όχι δεν πήγαμε στο Nordkapp αλλά στο Skarsvag που είναι το δεύτερο υψηλότερο σημείο στην Ευρώπη και εκεί, δεν κόβεις εισιτήριο.

– ;;;

Γνώρισα και γύφτους βέλγους. Όσο οδηγούσα το σκεφτόμουν... Αυτοι δεν πήγαν στο Nordkapp είτε από γυφτιά, είτε από φιλοσοφία. Το ότι δηλαδή, δεν γούσταραν να πληρώσουν το αντίτιμο για να πάνε σε ένα αν μη τι άλλο τουριστικό μέρος... Aλλά και πάλι δεν θα τους έμενε η απορία του πως είναι το Nordkapp. Aύριο μεθαύριο τι θα λένε σε άλλους συνοδοιπόρους ότι δεν πήγαμε μέχρι εκεί, για να μην πληρώσουμε 265 νοκ (27Ε), η το μειωμένο εισιτήριο με κόστος 165 νοκ (17€). Kαι αν συνυπολογίσεις οτι οι μισθοδοσίες στο Βέλγιο σε σχέση με την Ελλάδα είναι σε αξία χρημάτων, σαν να πλήρωναν λιγότερο από 10 € για τα ελληνικά πάντα δεδομένα... Κατέληξα ότι ήταν μεγάλη γύφτοι. Χειρότεροι και από τον Ταμτάκο!














Φυσικά είχα και τα τυχερά μου




Εκεί μιλησα με ένα νορβηγό που έμενε, στην περιοχή και είχε φορτωμένο πάνω στο αμάξι το ποδήλατο του για να εξερευνήσει δίτροχα και αυτός, της ομορφιές του τόπου του …Τον ρωτούσα ανά ποσα χιλιόμετρα έχει από εδώ και εμπρός βενζινάδικα και ποσα έργα θα έχω ακόμα την τιμή, να συναντήσω στον δρόμο μου… Και αυτός μου έλεγε ότι στην Νορβηγία είναι πολύ φυσιολάτρες και με την πρώτη ευκαιρία που θα τους δοθεί, ασχολούνται με την ποδηλασία το ψάρεμα την πεζοπορία. Αλλα δυστυχώς δεν έχουν πολους μήνες περιθώριο το χρονο, για να το κάνουν…






Τα χιλιόμετρα κυλούσαν και εγώ ήμουν στην κοσμάρα μου. Ημουν κουρασμένος, αλλά ο δρόμος από μόνος του με οδηγούσε πλέον παρά μόνο σε ένα προορισμό. Στάσεις έκανα μόνο τις απαραίτητες, γιατί φοβόμουν μην τυχόν και σβήσει το φέιζερ και δεν ξαναπάρει μπρος. Και όσες στάσεις έκανα, αφηνα τον κινητήρα αναμένω μην και τυχόν μπλέξω σε τίποτα, υπερβόρειες καταστάσεις. Πολλοί ταξιδευτές είχαν φτάσει στην πηγή και δεν ήπιαν νερό και εγώ φρόντιζα όσο μπορώ, και την παραμικρή πιθανότητα του ρίσκου νά την εξαλείψω, για να μην γίνω και εγώ ένα δύστυχες στατιστικό στοιχείο αυτού του ταξιδιού.

































Και πλέον βλέπω τις πρώτες πινακίδες που αναγράφουν Nordkapp σε 300 km. Κοίταξε να δεις που τελικά έχω φτάσει πλέον σε απόσταση πινακίδας, από το βορειότερο ακρο της Ευρώπης. Απίστευτο! Και άλλη πινακίδα και άλλη πινακίδα και όλο πλησίαζα στο τέρμα. Με τις σκέψεις μου κενες όπως πάντα και το μόνο που να με απασχολεί, να είναι ο δρόμος. Φτάνω στο τελευταίο βενζινάδικο για να φουλάρω βενζίνη και πιάνω συζήτηση με έναν ντόπιο.

– Εδώ μένεις;

– Ναι εδώ.

– Πως είναι τα πράγματα το χειμώνα;

– Δύσκολα!! Eχει και έξι μήνες νύχτα είναι πολύ δύσκολα το χειμώνα εδώ πάνω, με θερμοκρασίες που αγγίζουν τους - 20 με - 25 βαθμούς Κελσίου.

– Απο θέρμανση πόσα λεφτά πληρώνετε;

– Τέσσερα με πέντε χιλιάρικα την σεζόν.

– Και στις δουλειές σας πως πάτε.

– Με snowmobil.

– Και πως την περνάτε την ζωή σας;

– Με πολύ αλκοόλ αλλιώς δεν παλεύεται με τίποτα.

– Έχει εργατικό προσωπικό εδώ πάνω;

– Ελάχιστο. Υπάρχει τρελή ζήτηση εργασίας γιατί κανείς δεν μπορεί να ζήσει κάτω από αυτές τις συνθήκες, μόνο οι ντόπιοι.

Είδα κανγκουρες μηχανόβιους...



Κοιτώντας τις ηλιαχτίδες του ήλιου στον ουρανό ελπίζοντας ότι ίσως να είμαι τυχερός, και να δω από το ακρωτήρι τον ήλιο του μεσονυκτίου. (Aυτό που είδα βέβαια... Oύτε που πλησίασε τον ήλιο του μεσονυκτίου, αλλά αυτά θα τα πούμε στην πορεία) Τι έμειναν 160 km και έφτασα.

Παίρνω την Ανθή τηλέφωνο κατά τις εννέα και την λέω ότι λογικά, σε δυο ωρες θα είμαι επάνω. Ξεκινάω απο το βενζιναδικο, κάνω 3 km κοιτάω μία τις πινακίδες... Ρε συ εδώ γιατί δεν γράφει Nordkapp. Σταματάω, ρωτάω ένα αμάξι που ερχόταν... Nordkapp από την άλλη πλευρά, ουπς! Mπερδεύτηκα και πήγα πίσω!! Kαλά μιλάμε απίστευτος! Γύρισα το μηχανάκι και ανηφόρισα. Eντάξει αυτό που έχω να πω είναι ότι ήταν τα καλύτερα 160 km της ζωής μου και δεν αναφέρομαι στο στόχο, αλλά στην διαδρομή.

Ο δρόμος πήγαινε παραλιακά δίπλα από τον ωκεανό μέσα σε ένα σεληνιακό τοπίο δίχως, κανένα ίχνος ζωής. Εκεί υπήρχες μόνο εσύ και το Nordkapp... Τίποτε άλλο.

 Ο δρόμος μετά μετατράπηκε σε ατέλειωτες ευθείες.








Μέχρι που ξανα πλεύρισε τον ωκεανό.


















Μία κοιτούσα τον δρόμο μία τον ουρανό αν θα ήμουν τυχερός που ναι, τελικά ήμουν.










Κάνω στάση μιλάω με την Ανθή στο τηλέφωνο και την λέω, να μην με περιμένει γιατί οδηγάω πολύ σιγά και μάλλον, θα φτάσω κατά τις μία τελικά επάνω. Εκείνη μου έλεγε τα δικά της για την Ελλάδα και το τι γίνεται εκεί κάτω και της τα πετάω... Ρε Ανθή έχεις καταλάβει το που βρίσκομαι, τι μου λες τώρα! Δεν με ενδιαφέρει τι γίνεται κάτω! (Τελικά βέβαια σε λίγες μέρες θα με ενδιέφερε αλλά εγώ δεν το ήξερα ακόμα) Σε αγαπώ πολύ τα λέμε αύριο, κοιμήσου τώρα ναι.

Συνεχίζω και εκεί ήταν το αποκορύφωμα. Ο δρόμος θαρρεις ότι ήταν στο ίδιο επίπεδο με την επιφάνεια της γης και είχα την εντύπωση, ότι οδηγούσα πάνω στη θάλασσα.
























Τελικά έχει στοιχεία ζωής εκεί πάνω… Το χειμώνα πώς να είναι άραγε εκεί τα πράγματα. Αλλά αυτό βιωματικά, δεν θα ήθελα να το μάθω




Πέρασα ένα τούνελ που μέσα του είχε στροφές 180 μοιρών κι εγώ να ουρλιάζω... Και ένα ακόμα που διασχίζοντας το, από την απότομη κλίση του δρόμου νόμιζες οτι κατέβαινες στην κόλαση...Εγω να τσιμπιεμε μιας και δεν το χωρούσε ο νους μου οτι όλα αυτά που είχα διαβάσει σε πραγματικά αριστουργήματα ταξιδευτών, είμαι πλέον εκεί και τα ζω.





Και φτάνω επιτέλους στην τελευταία πινακίδα που γράφει Nordkapp 13 χιλιόμετρα αριστερά. Απίστευτο! Αυτό ήταν μεγάλη φλασιά για εμένα γιατί δεν γνώριζα ότι για να πας στο Nordkapp δεν είναι ευθεία ο δρόμος αλλά, 13 km πιο πριν ανηφορίζει στο βουνό. Στρίβω το μηχανάκι κάνω ενα km στο βουνό...




Και μετά ξαφνικά το τίποτα. Ομίχλη! Να μην βλέπω τίποτα σε απόσταση μέτρου.









Ρε μάγκα που πάω. Έβλεπα από την απέναντι πλευρά να κατεβαίνουν κατα δεκάδες τα τουριστικά λεωφορεία και εγώ να χαμογελάω, γιατί θα είμαι σχετικά μόνος στο ακρωτήρι. Οδηγάω και να μην βλέπω τίποτα. Αλλά να γουστάρω τρελά γιατί ναι αυτό ήθελα... Η να πάω στο Νordkapp με τις καλύτερες δυνατές συνθήκες ή με τις χειρότερες, για να έχω να το θυμάμαι ακόμα περισσότερο! (Βέβαια υπάρχουν περιπτώσεις που πολλοί ταξιδευτές από τις δυσμενείς συνθήκες δεν κατάφεραν να φτάσουν στο τέρμα, αλλά και αυτές οι συνθήκες για εμένα, μια χαρά ακραίες ήταν) Αντε ακόμα ενα km, άντε ακόμα ενα km να φτάσω, και τότε βλέπω σε απόσταση μισού μέτρου ένα κοπάδι από ταράνδους να περνάει το δρόμο. Πω πω ο θεός να με βοηθήσει. Το βράδυ είναι πολύ επικίνδυνα να οδηγείς γιατί πλέον δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα και οι τάρανδοι, εφησυχάζονται και βγαίνουν να βοσκήσουν. Να κάνω το σταυρό μου και να συνεχίζω ... Άντε λίγο ακόμα, να κοιτάω τα χιλιόμετρα από το φέιζερ, άντε ακόμα ενα. Ελα λίγο έμεινε, άντε να τα καταφέρω. Τώρα πρέπει να φτάνω, τι έμειναν ενα km, δύο άντε να τα καταφέρω... Και έφτασα! Τα κατάφερα!

Φτάνω στην μπάρα για να κόψω εισιτήριο, δεν ήταν κανείς. Τώρα! Περιμένω κανένα λεπτό να κορνάρω τίποτα. Τώρα να μπω ή να μην μπω... Φοβόμουνα μην αντι το Nordkapp, δω το μπουντρούμι του Nordkapp!!!!! Θα μπω και ο θεός μαζί μου, σιγά μην περιμένω. Οδηγάω κάποια μέτρα μέσα σε χαλικόστρωτο και να βρίζω, γαμώ τα λεφτά σας βάλτε λίγο άσφαλτο. Δηλαδή έλεος πια, τόσο γύφτοι! Βρίσκω έναν τουρίστα και κάνω το απίστευτο!

– Το Nordkapp που είναι;

– Εδώ είναι

– Η σφαίρα που είναι;

– Ευθεία.

Έφτασα στο Nordkapp και δεν ήξερα, που είναι το Nordkapp... Εντάξει ρε παιδιά σάμπως είχα ξαναπάει, συμβαίνουν αυτά! Άσε που δεν έβλεπα και τίποτα, για να χανόμαστε είμαστε! Ε δεν προνόησα να έπαιρνα ένα τουριστικό οδηγό από το μέρος... Tην άλλη φορά!!!!!

Πάω στο πάρκινγκ βλέπω κάποιους να έχουν στήσει σκηνές και εγώ, να μην ξέρω που να παρκάρω. Μια τα χαλίκια μια ο δυνατός αέρας που φυσούσε, φοβόμουν μη γίνει καμιά μαλακία και μπλέξω. Τελικά με κόβει και παρκάρω το φέιζερ ανάμεσα από δύο αυτοκινούμενα για προστασία, παίρνω την DSLR και ανηφοριζω. Φτάνω στην είσοδο του κτιρίου το οποίο είχε γυάλινες πόρτες και από την μπροστινή αλλά και από την πίσω πλευρά του. Σταματάω στην πόρτα περιμένω να ανοίξει, τίποτα. Εν τω μεταξύ μέσα είχε κόσμο αλλά με έγραφαν. Να χτυπάω το τζάμι τίποτα. Ρε παιδιά το κλείσαμε το μαγαζί, πλάκα με κάνετε!!! Έκανα 5500 km για να φτάσω στην σφαίρα και είμαι εκεί στα 100 m και να μην μπορώ να φτάσω... Στη σφαίρα επειδή οι υπάλληλοι θα πήγαιναν για ύπνο! Πολύ ταξιδευτές όπως προανέφερα δεν κατάφεραν να φτάσουν στο Nordkapp αλλά νομίζω μόνο ένας, πήγε στο Nordkapp και δεν έφτασε στην σφαίρα!!!! Γελούσα μα το θεό και τα είχα πάρει, ήμουν έτοιμος να ρίξω τα τζάμια. Τότε πως κοιτάω βλέπω τρεις μηχανόβιους να πηγαίνουν δίπλα από το κτίριο... Α έχει και από εκεί δρόμο. Δεν με έκοψε! Πάω κατά εκεί, περπατάω λίγα μέτρα και τότε το είδα...Πω πω απίστευτο συναίσθημα.







Εντωμεταξύ να μην βρέχει και εγώ να είμαι μούσκεμα από την υγρασία, να στάζω ολόκληρος από πάνω ως κάτω. Το ίδιο και η DSLR, την κρύβω και πάω τρέχοντας να φέρω το φέιζερ. Το βάζω μπρος, και πάω παραδίπλα από το κτίριο και να οδηγάω πάνω σε κάτι κοτρώνες... Δηλαδή μα τόσο γύφτοι! Παρκάρω το Φέιζερ από τη σφαίρα. Βγάζω την μουσκεμένη DSLR που έσταζε σαν βρεγμένο ρούχο, τραβάω φωτογραφία την κρύβω, και μετά αφέθηκα στη στιγμή!





Κοιτούσα την σφαίρα και δεν μπορούσα να το χωνέψω ότι βρισκόμουν εκεί. Με είχε πιάσει τρελή υπερένταση γυρνούσα γύρω γύρω από το υπόβαθρο της σφαίρας και δεν μπορούσα να το πιστέψω, και πότε πότε την κοιτούσα και σάστιζα. Αλλά φυσικά, γούσταρα και για την πιστόλα αλλά Greek way που τους έριξα... Λέω τους μηχανόβιους να με βγάλουν φωτογραφίες.














Και τους ρωτάω, θα μείνετε το πρωί. Οχι μου λένε, τι να κάνουμε εδώ ούτως ή άλλως και ο καιρός δεν βοηθάει. Δεν θα δούμε τίποτα.




Εγώ όμως ήθελα να κάτσω για να στήσω την σκηνή μου εκεί το είχα, μεγάλη θεληση να το κάνω.Αλλά φοβόμουν για το φειζερ μην μπούκωνε από την υγρασία και είχα άλλα. Το σκεφτόμουν και γελούσα... Φαντάζεσαι να έπαιρνε την τηλέφωνο την adac και να τους έλεγα ... Γεια σας είμαι στο Nordkapp, και δεν παίρνει μπρος το μηχανάκι...

Οι μηχανόβιοι μετά από λίγα λεπτά έφυγαν και εγώ τότε θυμήθηκα, ότι δεν βγήκα φωτογραφία με το φέιζερ και δεν ήταν κανείς άλλος εκεί να με φωτογραφίσει αλλά ευτυχώς, με έκοψε.





Ούτε που περιηγήθηκα στο μέρος, άσε που δεν έβλεπα και τίποτα αλλά εμένα εξαρχής η σφαίρα με ενδιέφερε και να τελικά που μόνο, την σφαίρα είδα. Εντάξει αν ήταν ανοιχτές οι εγκαταστάσεις θα πήγαινα παντού και θα αποκτούσα άλλη οπτική για το τόπο μέσα από το μουσείο και από ότι άλλο, είχε να μου προσφέρει το μέρος αυτό… Αλλα η πραγματικότητα είναι ότι ποτέ δεν με ένοιαζε να πάω στο Nordkapp ως μερος αλλά να πάω μέχρι το Nordkapp, ως τοποθεσια.

Κάπου εκεί αποφάσισα ότι μάλλον πρέπει να φύγω γιατί έχω και ένα καράβι που με περιμένει.




Τα συναισθήματα που ένιωθα κοιτάζοντας την ήταν δεος και θαυμασμός για τον τόπο στον οποίο βρισκόμουν. Μεγαλη χαρα αλλά σε καμία περίπτωση περηφάνεια. Στη χώρα που ζούμε περηφάνια πρέπει να νιώθουμε όταν πηγαίνουμε διακοπές και οχι, για το που πηγαίνουμε.Μπορεί να ήμουν εγώ που έφτασα στο τέρμα, αλλα θεωρώ … Οτι στο NORDKAPP, πήγε η οικογένεια μου που φοβόταν και ανησυχουσε για εμένα για ένα ταξίδι 11.000 και, χιλιομέτρων... Εγώ απλά, καραγούσταρα στις διακοπές μου.



Πάω να βάλω μπρος το φέιζερ, βαράω την μίζα τίποτα ξανά βαράω, τίποτα. Ο Χριστός και η Παναγία!! Τελικά με την τρίτη πήρε δύσκολα, και δεν ήμουν ούτε μια ωρα εκεί. Περνάω τα χαλίκια βγαίνω έξω από την πύλη και συνεχίζω να οδηγώ σε ένα ομιχλώδες τοπίο. Με μέσα από το κράνος μου να χαμογελώ, γιατί τελικά αυτό το ταξίδι έμελλε να είναι ο ορισμός του οτι δεν μετράει τελικά ο προορισμός, αλλά το ταξίδι. Αφού στον προορισμό μου δεν είδα τίποτα. Κάνω 12 km λίγο προτού να φτάσω στην διασταύρωση και κάνω μία στάση για τσιγάρο.



Με την ομίχλη πλέον να έχει εξαφανιστεί.



Και εκεί θυμήθηκα τους Ταμτακο βέλγους. Βρε δεν πάω στο Skarsvag να δω το μέρος αλλά να φάω και κάτι, γιατί είχα ψοφήσει από την πείνα. Και να περάσει λίγο η ώρα μέχρι να πάω στο Ηonningsvag για να δω, τι θα γίνει με το καράβι... Και πήγα.

Συνεχίζεται…