Στα χνάρια των αρχαίων Δρόμων Του Μεταξιού…(KZ-KG-UZ 2014 / μερος τεταρτο

ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ

27-8-14 ΤΕΤΑΡΤΗ (KG-Naryn 198χιλ) 



Βλέποντας το φως της μέρας να μπαίνει μέσα στην σκηνή από την ανοιχτή πόρτα που άφησε η Μόνικα πηγαίνοντας να πάρει ζεστό νερό για καφέ, το μόνο που κατάφερα ήταν απλά να αλλάξω πλευρό.. δεν ήθελα να σηκωθώ με τίποτα!!

Η ψύχρα όμως που έκανε εκείνη την ώρα, ο ήχος από κάθε λογής μουγκρητό ζώου, αλλά και ο ήχος από σακούλα όταν κάποιος ψάχνει κάτι, μάλλον είναι η ώρα να ετοιμαστώ. Μόνικα εσύ είσαι; (ακούγοντας τον ήχο από σακούλα). Δεν απαντά..!!! Τσιου, τσιου, τσιου, άκουγα και μόνο!! Ρε τι γίνεται; Μόλις είχαν μπει τέσσερα μικρά κοτοπουλάκια και ψαχούλευαν, με την μαμά κότα να μπαίνει να τα μαζέψει!! Χαχαχα..

Βγαίνω έξω και αντικρίζω όλο αυτό το σκηνικό μη θέλοντας ακόμα να το πιστέψω. Το μπλε του ουρανού, ένα με το μπλε της λίμνης. Αξία ανεκτίμητη!!





Έρχεται η Μόνικα λέγοντας ότι το πρωινό είναι έτοιμο. Ισοθερμικά μπουφάν φορεμένα και πάμε. Όσο και ήλιο να έχει την παγωνιά την καταλαβαίνεις στο πετσί σου σε τέτοιο υψόμετρο. Φρέσκα αβγουλάκια από τις κότες που βολτάρουν γύρο από την σκηνή αλλά και μέσα, βούτυρο μαρμελάδες ψωμί, σουπερ για πρωινό.



Η έκπληξη ήρθε από την μικρότερη της οικογενείας που θέλησε για λίγο να μας κάνει παρέα στο πρωινό. Παρόλο που ντρεπόταν αρκετά, έκατσε μέχρι να την φωνάξει η μάνα της να φάει και αυτή το πρωινό της. Δυο σχιστά μικρά ματάκια κοιτάζουν τον φακό της φωτογραφικής.. Υπέροχη η μικρούλα!!!




Κουμπώνω μπουφάν, βάζω μπότες για να βγω έξω να ετοιμαστούμε σιγά, σιγά.. και εκεί αντικρίζω την μικρούλα να τρώει το πρωινό της έξω φορώντας απλά ένα αμάνικο!!! Καλά άντε γιαααα!!!!



Ετοιμάζω πράγματα φορτώνω, δίνει και η Μόνικα ένα κουτί καραμέλες που είχαμε στην μικρή, η οποία έτρεχε μέσα στην τρελή χαρά με τις καραμέλες στο χέρι στην μάνα της να τις δείξει.







Φοβερή φάτσα.. ευχές για ότι καλύτερο και ξεκινάμε πάλι στην στέπα με κατεύθυνση προς τον κεντρικό χωματόδρομο που είχαμε αφήσει για να φτάσουμε εδώ.

Περνάμε και ένα ποταμάκι το πρώτο μας, και εγώ μέσα στην τρελή χαρά σαν παιδάκι που είμαι ήθελα ξανά!! Μόνικα κατέβα να το ξαναπεράσω και να με βγάλεις Φώτο. Τα παιδεία παίζει!!





Μετά από εδώ και βγαίνοντας στον κεντρικό χωματόδρομο είχαμε συνάντηση με την άγρια φύση!! Κάπου πήρε το μάτι μου στην αχανές στέπα ένα μεγάλο πτηνό να ξαποσταίνει καλά καμουφλαρισμένο!!



Αμάν αναφωνώ και σταματώ. Τι έγινε λέει η Μόνικα!! Βγάλε φωτογραφική ένας αετός. Ισα που πρόλαβε το κλικ, και άνοιξε τα τεράστια φτερά του και εξαφανίστηκε!!





Άγριο μοναδικό τοπίο, χωρίς να σε φοβίζει σε καμιά περίπτωση, αλλά αντιθέτως σε προκαλεί να το εξερευνήσεις.. Άλλο ποταμάκι, γεφυράκι και συνεχίζουμε στον χωματόδρομο που έχει αρχίσει να κουράζει αναβάτες.

Τι εννοώ!! Από την αρχή που πιάσαμε χώμα για εδώ σε κάποια σημεία ο δρόμος είχε αυτά τα κυματιστά εξογκώματα, σαν να έχει περάσει μπουλντόζα με ερπύστριες. Αυτό είχε έντονο τράνταγμα σε μηχανή και αναβάτες, οπότε αφού συνεχίζεται και δεν ξέρουμε για πόσο ακόμα, σταματώ για να κατεβάσω πιέσεις σε λάστιχα.. ευκαιρία διάλειμμα για καφεδάκι.



Απολάμβανα τον φραπέ που είχα φτιάξει όταν στο βάθος του δρόμου που ανηφόριζε και χανόταν στα βουνά, είδα έντονη σκόνη και κάτι να πλησιάζει γρήγορα!!!

Ναι είναι αναβάτης σε μεγάλη μηχανή και μόλις φτάνει φρένα απότομα και σταματά με μπλοκαρισμένο τροχό κάνοντας κολια!!! Τουρίστας και δίνουμε τα χέρια. Δεν ήταν μόνος όμως άλλοι τρεις κατεύνασαν εντως ολίγου με το ίδιο στυλ!!! Τάπα πήγαιναν στο χώμα!!




Τρία ντερέκια και ένας στα μέτρα μου, Ρώσοι και ένας Κοζάκος οδηγός του γκρουπ. Οι Ρώσοι είχαν νοικιάσει τα KTM από γραφείο στο Almaty του Καζακστάν και για τρεις εβδομάδες γυρνούν τα βουνά του Ταζτικισταν και το Κιργιστάν. Με τα απολύτως απαραίτητα και με ασφαλτινα λάστιχα, τα οποία κοιτάζοντας τα απόρησα!!






Βλέποντας να έχω γουρλώσει μάτι γέλασαν, και ο οδηγός μου λέει απλά, έχω βάλει μέχρι στιγμής δέκα κορδόνια στα λάστιχα, με τα περισσότερα σε μένα, τέσσερα δείχνοντας μου!!! Λογικά πάλι καλά που ακόμα δεν έχουν μείνει με την ζάντα. Κλασικά μια μικρή κουβέντα για το ταξίδι μας όπου έμειναν κατενθουσιασμένοι, και με έναν Ρώσο να με ρωτά για τις βαλίτσες (ATLAS) που και ποσό.!!

Και αυτός μου έδειχνε τις επώνυμες που είχαν σπάσει και με ιμάντες τις συγκρατούσε. Τους δώσαμε πληροφορίες για το που διανυκτερεύσαμε στην λίμνη, και θα πήγαιναν εκεί και αυτοί. Ευχές για καλούς δρόμους και ο καθένας τράβηξε την πορεία του.






Πολύ ωραίο μότο διάλειμμα και ξανά μπρος για τον μοναχικό προορισμό μας.. αμέσως κατάλαβα την διαφορά έχοντας χαμηλώσει τις πιέσεις των ελαστικών. Οι απορρόφηση των κραδασμών γινόταν ποιο ανώδυνα τώρα. Φτάνουμε στο ψηλότερο πάσο από αυτήν την πλευρά τώρα το Moldo-Asuu 3346m.





Τώρα τι να λέμε, πόσο χρόνο να αφιερώσεις για να χορτάσεις αυτό που βλέπεις; Δεν γίνεται εδώ θέλει να στήσεις σκηνή και να χαθείς, να αδειάσεις από σκέψεις και προβλήματα. Πραγματικά αυτοί εδώ οι δρόμοι είναι χαραγμένοι πάνω στις κορυφές!!!

Και πάμε τώρα στο κατηφορικό κομμάτι με αρκετές κλειστές φουρκέτες. Το τοπίο αρχίζει να αλλάζει από φαλακρό, βλέπουμε δέντρα έλατα πράσινο αρκετό.







Ξανά μετά από μια στροφή σταματώ, με το βλέμμα καρφωμένο στο βάθος!!! Τι σερπαντίνα είναι αυτή; Ο χωμάτινος <<Trasfagarasan>> στο Κιργιστάν αποκαλύπτεται μπροστά μας!!!



Η Μόνικα με δισταγμό αναφωνεί.. θα το κατέβουμε τώρα αυτό; Ο ναι δεν γίνεται εκεί μας πάει ο δρόμος δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Τώρα να πω ότι κι’εγω δεν δίστασα; Θα είναι ψέμα.!! Με χαμηλές ταχύτητες και φρενάροντας με κινητήρα και όχι πατώντας μανετα, γιατί με τόσο βάρος εύκολα μπλοκάρει τροχός και έχεις φύγει στο γρεμι, χωρίς να το καταλάβεις.









Κάποια δύσκολα σημεία, όπως νεροφαγώματα, και αυλάκια ευτυχώς λίγα, με μπόλικο ιδρώτα καταφέραμε και φτάσαμε στην φλαταδουρα της διαδρομής. Αλλά και πάλι στα 2000μ υψόμετρο κινούμασταν. Βλέποντας κάτι μεταλλικά κιόσκια σταματάμε για ξεκούραση και να βγάλω το ισοθερμικό γιατί την είχα ακούσει από την ζέστη.











Αυτά τώρα ήταν μεταλλικά σκέπαστρα που προστάτευαν από τις καιρικές συνθήκες χωμάτινους αρχαίους τάφους πολεμιστών 17ου – 18ου αιώνα. Δεν είχα τα κουράγια να πάω να δω. Η Μόνικα πήγε για φωτογραφία.

Λίγο ακόμα χώμα και βγαίνουμε σε άσφαλτο. Και εδώ το τοπίο με βουνά και πάλι βουνά.

Πριν φτάσουμε στην πόλη, περνάμε μέσα από χωριά όπου δεν έχουν ούτε ύδρευση, και ο κόσμος με αυτοσχέδια καρότσια με βαρέλια, και πλαστικά δοχεία διανύει μεγάλες αποστάσεις μέχρι την κεντρική μπομπίνα ύδρευσης του χωριού για να προμηθευτεί το νεράκι..


























Είσοδο στην πόλη οδηγώντας στον μοναδικό δρόμο που την διασχίζει.. και εδώ τα στενά και οι παράδρομοι είναι χωμάτινοι.













Ψάχνουμε τώρα για κατάλυμα, βλέποντας το κακό που έκανε το Σοβιέτ στην χώρα. Τα άθλια τσιμεντένια μπλοκ κι’εδώ σήμα κατατεθέν!!









Σταματάμε σε ένα σημείο που είδαμε το σχήμα της σκηνής σε πινακίδα!! Δεν είναι τουριστικό γραφείο, αλλά μια κοινότητα νέων που έχει και δίνει τουριστικές πληροφορίες, από καταλύματα και πολλά άλλα. Υπάρχει και σε άλλες πόλεις της χώρας, το γνωρίζαμε γιατί είχε πέσει κάποιο φυλλάδιο κάπου και το κρατήσαμε μπας και το χρειαστούμε. Και να τώρα που έτυχε.



Η Μόνικα ξεκινά να πάει να συνεννοηθεί και εγώ περιμένω έξω και στην απέναντι πλευρά του δρόμου σε σκιά.. Βλέποντας ένα παρκαρισμένο έξω Triumph 800ccεκεί που μπήκε η Μόνικα, κοιτούσα να δω τον αναβάτη μπας και παίρναμε πληροφορία. Είδα ότι η πινακίδα ήταν Αγγλική αλλά Άγγλο δεν έβλεπα. Σε μια φάση εκεί που χάζευα ακούω τον ήχο από το 800 με τον αναβάτη να εξαφανίζεται!! Κρίμα δεν πρόλαβα. Βγαίνει η Μόνικα και ακολουθεί μια γυναίκα, κάνοντας μου νόημα να περιμένω. Επιστρέφει μου λέει ότι της έδειξε ένα, αλλά με το παρκινγκ είχε θέμα. Αν ήθελα έπρεπε να πάω την μηχανή αλλού να την βάλω σε κάποια αυλή.

Το σκέπτομαι λίγο και ξανά βγαίνει αυτή η γυναίκα και μας λέει ότι τώρα πείρε σε μια γνωστή της όπου νοικιάζει δωμάτιο στο σπίτι της με δικό μας μπάνιο και τουαλέτα, και μπορούμε να ασφαλίσουμε την μηχανή. Μας λέει να την ακολουθήσουμε να μας πάει το δούμε. Μπροστά αυτή με αμάξι και πίσω εμείς, να χανόμαστε στα στενά και δώσε χώμα και σκόνη ξανά. Που πάμε ρεεεε…!!! Περνάμε από ένα νεκροταφείο με φόντο κόκκινα βουνά αλλά και ποτάμι..





Σταματά και χτυπά κουδούνι σε μια μάντρα σπιτιού. Το σπίτι ήταν πολύ κυριλέ, και καταλάβαμε ότι οι κάτοικοι είναι ευκατάστατοι. Με εσωτερική σκάλα πάμε στα δυο δωμάτια του Πάνου ορόφου και μας λέει να διαλέξουμε ποιο από τα δυο.

Ήταν τα δωμάτια των παιδιών τους όπου δεν μένουν πια εδώ. Με δικό μας μπάνιο και κανονική τουαλέτα, κομπλέ καζανάκι, μπανιέρα!!! Εντάξει λέμε οκ και ρωτάμε την γυναίκα που μας έφερε, που μπορούμε να βρούμε κάπου να φάμε και να έχει και ιντερνέτ, κοντά από εδώ θα βρούμε ένα. Οκ ευχαριστούμε και φεύγει. Αλλάζουμε και ετοιμαζόμαστε γρήγορα να πάμε να φάμε. Πολύ ήσυχο το μέρος εδώ τάφος (νεκροταφείο δίπλα τι περιμένεις)!!! Περπατάμε στους χωματόδρομους ψάχνοντας για το εστιατόριο. Βρίσκουμε ένα κτήριο που βάση οδηγιών εδώ θα έπρεπε να είναι, αλλά ούτε πινακίδα ούτε τίποτα. Ένα κτήριο σαν τράπεζα. Δυο πόρτες για να μπεις με προθάλαμο και ένα τραπέζι μπροστά που καθόταν μια κοπέλα. Ρωτάμε αν μπορούμε να φάμε και μας πάει σε μια αίθουσα με καμιά δεκαριά τραπέζια στρωμένα.!!

Κατάλογο δεν έχει, και προσπαθούμε να καταλάβουμε τι θα φάμε εδώ.. αμέσως σκάει μια παρέα από άντρες που μάλλον ήταν εργαζόμενοι σε διάλειμμα για να φάνε, εμείς είχαμε ξεκινήσει με καφέ και τσάι μέχρι να αποφασίσουμε αν τελικά θα κάτσουμε εδώ η να φύγουμε, λόγο ότι τελικά δεν είχε ιντερνέτ και το χρειαζόμασταν επειγόντως .. τελικά φέρνοντας σε αυτούς τα φαγητά ότι μας έκανε κλικ στο μάτι παραγγελναμε για σίγουρα.. αν έτσι είναι εδώ τα εστιατόρια να πάμε αλλού που; Όλοι σε αυτή την παρέα είχαν έντονα τα Κινέζικα χαρακτηρίστηκα. Λογικά αφού η Κίνα είναι εδώ δίπλα καμιά 200αρια χιλ βρίσκονται τα σύνορα.!!

Η νύχτα μας βρήκε και πάμε να περπατήσουμε στον κεντρικό μπας και βρούμε τίποτα να κάτσουμε για ένα τσάι, αναψυκτικό κάτι τέλος πάντων. Σκοτάδι παντού χωρίς φωτισμό, νέκρα και οι λίγοι που περπατούσαν ήταν με έναν φακό στα χέρια!! Το ίδιο και εμείς ανάψαμε τους φακούς στα κινητά!! Όταν λέμε τίποτα εννοούμε ΤΙΠΟΤΑ!!!! Δεν υπάρχει δείγμα από μαγαζί καφέ κάτι τέτοιο για να κάτσεις. Το μόνο που βρίσκεις είναι μικρά μπακάλικα με διάφορα όπου ψωνίζουν και πάνε σπίτια τους. Έτσι και εμείς πήραμε τον σκοτεινό δρόμο της επιστροφής!!

28-8-14 ΠΕΜΠΤΗ (KG-Ak-Kiva 410χιλ)





Κανονικά η εδώ πόλη είναι εκτός προορισμού κατά πολύ!! Η λογική έλεγε ότι μετά από Song-Kulθα έπρεπε να κινηθούμε προς Ουζμπεκιστάν!! Και εμείς ήρθαμε εδώ με κατεύθυνση για Κίνα!! Ε ναι αυτό μου κόλλησε στο μυαλό. Να προσεγγίσω την Κίνα όσο ποιο κοντά γίνεται!! Και ποιος κρίνει τι είναι λογική και τι όχι; Αυτή την στιγμή είμαστε εδώ και το ζούμε!! Και έτσι ο στόχος για σήμερα θα είναι η προσέγγιση των συνόρων με Κίνα, όπου βρίσκονται σε πέρασμα στα 3,752μ ύψος (Torugart Pass)…

Τι και αν είμαι εκτός πορείας πολλών χιλιομέτρων, τι και αν γίνεται όλο αυτό για να δούμε μπάρες συνόρων, τι και αν θα οδηγήσουμε πάλι χώμα στο άγνωστο; Εμείς θα κάνουμε αυτό που λέει η ψυχή και το ένστικτο μας!! Γεμίζω βενζίνη στο ένα και μοναδικό βενζινάδικο της πόλης και βγαίνουμε στον Silk Road Ε125-Α365 για σύνορα με Κίνα και 184χιλ μέχρι εκεί.



Μικρά κομμάτια χωμάτινα συναντάμε λόγο έργων και μετά όλο άσφαλτο και σε άριστη κατάσταση. Φανταστικός καιρός, με μικρή έως καθόλου κίνηση, αυτός ο ορεινός δρόμος σε ταξιδεύει σε μακρινά μέρη!!!






Κάποιες μικρές πόλεις που περνάμε από έξω και βλέποντας λίγο ζωή, ευχάριστη έκπληξη είναι ότι συναντάμε αρκετά γκρουπ ξένων με αυτοκινούμενα τροχόσπιτα. Και κάποια μάλιστα τροποποιημένα για off-road καταστάσεις!!



Ποιο πολύ εδώ όμως η μοναξιά γίνεται ταυτόχρονα και η καλύτερη παρέα, με την φύση και το ορεινό τοπίο οι καλύτεροι φίλοι!!

Ο δρόμος αυτός πριν καταλήξει Κίνα και στο ψηλότερο πέρασμα του, περνά και από δυο μικρότερα πάσα. Το πρώτο Ak-Beyit Pass στα 3286 όπου εδώ πλησιάζοντας και βλέποντας δυο μεγάλα κτήρια σαν στρατόπεδο σταματώ στην άκρη του δρόμου. 100μ πριν σταματημένος γιατί εντύπωση δεν μου έκαναν τα κτήρια αλλά η μεταλλική πόρτα που έκλεινε τον δρόμο και γινόταν έλεγχος.!!



Μήπως φτάσαμε σύνορα; Ανοίγω gpsκαι βλέπω ότι θέλουμε ακόμα 60χιλ περίπου μέχρι Κίνα.!! Τι κάνουμε Μόνικα; Εδώ που φτάσαμε πάμε και βλέπουμε μπορεί να είναι τσεκ-Πόιντ!!

Σταματάμε μπροστά απτό μεταλλικό κιγκλίδωμα και δυο στρατιώτες μας πλησιάζουν, με τον έναν από αυτόν να προεκτείνει το χέρι του προς την κάμερα και να λέει nocamerano!!

Του λέω ότι είναι κλειστή και δεν δουλεύει.. Μας ζητούν διαβατήρια και έρχεται ένας που καταλαβαίνει λίγα αγγλικά. Που πάμε, από πού και ποιος ο σκοπός μας ήταν οι επανωτές ερωτήσεις!! Μας ενημερώνει ότι από εδώ και πέρα δεν περνά κανείς, εκτός αν υπάρχει Κινεζική βίζα στο διαβατήριο, και αν είναι ντόπιος.!! Όπα λέω τι τώρα ως εδώ και τίποτα;

Τους εξηγούμε ότι κάνουμε τουρισμό και απλά θέλουμε να φτάσουμε μέχρι τα σύνορα μόνο για φωτογραφία και θα επιστρέψουμε.

Το συσκέφτονται με τον ανώτερο αξιωματικό, και βγήκε το πόρισμα. Θα καταγραφεί στο βιβλίο εισόδου που έχουν διαβατήρια και τα στοιχεία μας και θα ενημερώσουν τον φύλακα στα σύνορα με Κίνα ότι θα φτάσει μια μηχανή με δυο αναβάτες, θα γίνει έλεγχος και εκεί και τότε οκ. Ωραία λέμε και ενημερώνουν στον ασύρματο τον στρατιώτη στα σύνορα. 

Μας δίνουν τα διαβατήρια και η μεταλλική πόρτα ανοίγει να περάσουμε. Χαρά μεγάλη λες και μπαίνουμε Κίνα τόσο λέμε!!! Τώρα από εδώ και πέρα είμαστε μόνοι μας με μια ευθεία όσο βλέπει το μάτι να χάνεται στα χιονισμένα βουνά όπου και τα σύνορα με Κίνα.






Δρόμος απίστευτος, με τέλεια άσφαλτο κίνηση μηδέν, και να έχεις όχημα για ντραξτερ θα ήταν το καλύτερο σενάριο!! Σταματήσαμε να κάνει ένα τσιγάρο η Μόνικα και να απολαύουμε το τοπίο ακούγοντας μόνο το θρόισμα του παγωμένου αέρα και των πουλιών!!



Κάνα 20λεπτο όπου και είχα παρατήσει την μηχανή στη μέση του δρόμου, κανένα ίχνος ανθρώπινης ζωής, και οχήματος μας απασχόλησε!! Συνεχίζουμε γιατί τα χιλιόμετρα μπορεί να είναι μόνο εξήντα τώρα μέχρι σύνορα, αλλά για εμάς διπλασιάζονται γιατί επιστρέφουμε ξανά. Και σε τέτοια υψόμετρα οι καιρικές συνθήκες αλλάζουν γρήγορα!! Ίδη τα σύννεφα στα χιονισμένα βουνά από άσπρα γίνονται μαύρα στο άψε σβήσε!!



Μετά από καμιά 25αρια χιλιόμετρα ο αψεγάδιαστος δρόμος ήρθε η στιγμή να μας αποχαιρετήσει και την θέση του να παίρνει το χώμα, και η σκόνη από τα βαρέα οχήματα του έργου και την κατασκευή του δρόμου.



Βατός χωματόδρομος δίνοντας σου την ευχέρεια ν'ανοιξεις το γκάζι λίγο ποιο πολύ. 60 με 80 πήγαινα χωρίς φόβο και με ασφάλεια. Και έτσι φτάνουμε στο δεύτερο πάσο Tuz-Belpass.. 3574μ και το διαπιστώνουμε βάση gpsκαι με τον χάρτη γιατί δεν υπάρχει κάποια πινακίδα, όπως ούτε στο προηγούμενο. Στάση για μια Φώτο στα γρήγορα και συνεχίζουμε.

Ξανά μια ατελείωτη χωμάτινη ευθεία μπροστά μας με μόνη παρέα που και που τους εργάτες και τα βαρέα οχήματα να φτιάχνουν τον δρόμο.







Αυτό που παρατήρησα οι εργάτες ήταν Κινέζοι και σε κάποια οχήματα υπήρχαν γράμματα Κινεζικά.



Ναι βρισκόμαστε κοντά πολύ κοντά, αφού στα δεξιά μας υπάρχει φράκτης από ξύλινους κορμούς και συρματόπλεγμα!! Υπερυψωμένες σκοπιές ανά κάμποσα μέτρα με πείθουν ότι κινούμαστε παράλληλα με τα σύνορα!!





Και εκεί που το μυαλό έχει χαθεί και κάνει όνειρα, η τρίχα να είναι τσίτα από την έκρηξη συναισθημάτων αυτής της στιγμής, αλλά και από το κρύο, το βλέμμα πάει στον καθρέφτη!!!

Ωχ βλέπουν καλά τα μάτια μου η από την σκόνη και την θολούρα του μυαλού βλέπω δυο φώτα να ακολουθούν; Μηχανή; Κόβω αμέσως και πλησιάζει τουρίστας με μηχανή και αμέσως του κάνω νόημα να σταματήσουμε. Και ναι είναι το Triumph 800 tigerπου είχαμε δει στην πόλη Naryn με έναν τρελλιάρη 60αρη Aγγλο αναβάτη τον Joe.. στα γρήγορα τα λέμε όπου θυμάται την Μόνικα που είχε μπει στο κτήριο προς εύρεση δωματίου όπως και αυτός. Λέμε να φτάσουμε σύνορα και να κάτσουμε εκεί για ένα τσάι να τα πούμε. Καβάλα τις μηχανές ο Joe μπροστά και ακλουθούμε.



Εκεί καταλαβαίνω ότι στην προσπάθεια να ανοίξω γκάζι να φτάσω τον Άγγλο που πάει κομμάτια, η μηχανή δεν έχει δύναμη!!! Το υψόμετρο επηρεάζει την κατάσταση σε μια μηχανή με καρμπυρατέρ.. αλλά και πάλι κανένα πρόβλημα κατεβάζω μια ταχύτητα και πάμε. Τίποτα άλλο δεν μου έκανε ούτε μπερδέματα ούτε τίποτα. Ενώ ο ψεκαστος Joe σφαίρα. Αλλά εντάξει εδώ που τα λέμε το Fuduraki ποιο λίγα κυβικά και 300 κιλά!! Κανένα παράπονο μέχρι τώρα, μου δείχνει ότι δεν μασαει σε τίποτα. Μια στάση για Φώτο επιβάλλεται στην αλπική λίμνη Chatyr Kul στα 3570μ!!! 



εδώ συνεχίζουμε την κουβέντα με τον Joe όπου και έχει βίζα για Κίνα!!

Δεν μπαίνει τώρα αλλά μετά από μια εβδομάδα όπου θα έρθει ένας Ρώσος φίλος του και θα μπουν παρέα. Τώρα απλά έκανε αναγνωριστική βόλτα και πίσω στην πόλη Naryn. Και αφού είναι στον δρόμο τέσσερις μήνες ξεκινώντας από Αγγλία μέσο Ευρώπης Ρωσίας και κάποια από τα Στανς, θα μπει Κίνα και μέσο Καρακορούμ του ψιλότερου οδικού δρόμου στον κόσμο, Πακιστάν, Ιράν, Τουρκία και πίσω!! Άντε για λέω εγώ τώρα!!!









Λίγα χιλιόμετρα ακόμα και φτάνουμε στις μπαριερες που κόβουν τον δρόμο. Δεν υπάρχει τίποτα εδώ δυο κτήρια και κάτι παλιά μεταλλικά τροχόσπιτα..












Έρχεται ο συνοριοφυλακας και ξεκινά τον έλεγχο στα έγραφα μας.







Ο Joe τσεκάρει το μπροστινό λάστιχο και μου δείχνει την διαρροή από τις τσιμούχες του μπροστινού.

Όχι τίποτα το ανησυχητικό αλλά θα πρέπει κάπου να το δει εδώ γιατί αν χειροτερέψει στην Κίνα δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα. Εντύπωση μεγάλη μου έκανε ότι είχε περάσει μια τεράστια ομπρέλα ανάμεσα σε μασπιε συνοδηγού και πλαισίου!!! Μιλάμε σαν να κουβαλά σπαθί με την θήκη του. Πράγμα που ξέχασα να τον ρωτήσω το γιατί.. τι να πω Αγγλικό χιούμορ η κάτι ξέρει παραπάνω!!!!



Τέλος με τους ελέγχους και πρέπει να πούμε αντίο γιατί να κάτσουμε εδώ δεν υπάρχει κάτι!! Μας έκανε πρόταση να γυρίσουμε μαζί όχι από τον ίδιο δρόμο αλλά έναν χαραγμένο στην κυριολεξία στις κορυφές των βουνών και σε μεγάλα υψόμετρα. Ευχαρίστως αν θα διανυκτερεύαμε ξανά Naryn αλλά όχι για σήμερα αφού τα πλάνα τα δικά μας αφορούσαν αντίθετη πορεία.. χαιρετιόμαστε καλή επιτυχία και χάνεται ο Joe σε αγνώστους δρόμους!!



Εμείς τώρα δεν μπορούμε να φτάσουμε στα Κινεζικά σύνορα και στο ψηλότερο σημείο το Torugart Pass 3752μ. και ο λόγος ότι η Κίνα είναι 5χιλ μετά από αυτή την μπάρα και διανύοντας την λεγόμενη νεκρή ζώνη!! Την απόσταση μεταξύ των δυο χωρών όπου δεν έχει κανείς εδαφική κυριαρχία την λεγόμενη NoMan’sLand …

Δεν πειράζει και εδώ που φτάσαμε μου αρκεί.. το gps δείχνει 3587μ..!!









μίζα ξανά με εχθρό τον χρόνο τώρα, και υπολογίζοντας το πλάνο για διανυκτέρευση μέχρι την πόλη Kazarman 237χιλ ακόμη!!! Αμφιβόλου όμως δρόμων και κατάστασης τους και σίγουρα χώμα αρκετό. Λίγο δύσκολο μου φαίνεται.







Φτάνουμε πάλι στο πρώτο φυλάκιο όπου εδώ ξανά τα διαβατήρια να τους εξηγούμε τι κάναμε γιατί είχε αλλάξει η βάρδια και αυτοί έλεγαν πως μπήκαμε από Κίνα χωρίς βίζα.!! Ευτυχώς βρέθηκε ο άνθρωπος που είχαμε συνεννοηθεί την πρώτη φορά και τους εξηγεί. Την στιγμή αυτή μόλις έμπαινε μια νταλίκα με κινέζικες πινακίδες..












Καθυστέρηση και εδώ λόγο του μπερδέματος αυτού και συνεχίζουμε ψάχνοντας για δρόμο στα αριστερά μας που θα μας έβγαζε στον προορισμό μας. Τελικά βρέθηκε αφού πρώτα δεν υπήρχε καμιά πινακίδα με τα χωριά η πόλεις που περνά. Απλά είχαμε μελετήσει χάρτη και βλέποντας ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος δρόμος πειστήκαμε ότι είναι αυτός και ο μοναδικός.

Το ίδιο σκηνικό με έναν στενό χωματόδρομο να χάνεται στα βουνά στο πουθενά. Εντάξει λύση άλλη δεν υπάρχει αν φτάσεις μέχρι εδώ η κάνεις κύκλο από άσφαλτο η διασχίζεις τους χωματόδρομους που υπάρχουν στα κεντρικά της χώρας. Μεσημέρι προς απόγευμα είμαστε και πρέπει να φάμε. Εννοείτε στάση στο πουθενά φτιάξιμο σάντουιτς με απίστευτη θέα να μας αποζημιώνει, για κάθε χωμάτινη επιλογή μας.

Περνάμε και μια κύτη ποταμού όπου ευτυχώς δεν είχε νερό παρά μόνο μικρά σημεία, και πέφτουμε σε μια οικογένεια βοσκών.









Όπου ακούγοντας τον ήχο από απόσταση τα παιδάκια της οικογένειας παραταθήκανε στην σειρά δίπλα στον δρόμο για να μας καλωσορίσουν.







Η οικογένεια όπου εκείνη την στιγμή έτρωγαν όλοι κατά γης, μας έκαναν νόημα να σταματήσουμε. Εμείς τώρα θέλαμε να κάνουμε χιλιόμετρα και ξέραμε ότι θα καθυστερούσαμε και φύγαμε.





Ήταν μια από αυτές τις στιγμές που το μετανιώσαμε. Θα μπορούσαμε να ανοίγαμε σκηνή και να διανυκτερεύαμε εκεί μαζί τους. Τώρα είναι αργά και συνεχίζουμε την πορεία μας προς το άγνωστο. Αλλά με τέτοιο απίστευτο τοπίο τον χρόνο σου θα τον χάσεις, θα καθυστερήσεις θα ξεχάσεις προγράμματα και σχέδια!!

Σταματάμε και εδώ στο ψηλότερο πάσο αυτής της διαδρομής στα 3390μ για μια φωτώ. Αμέσως παρατηρώ ότι είμαστε ένα με τις κορυφογραμμές!!









Στο κατέβα τώρα ήρθε η αποκάλυψη.. εντάξει τέτοια θέα και μορφολογία εδάφους δεν έχω ξανά δει. Ίσως και μόνο όταν είσαι σε αεροπλάνο μπορείς να δεις κάτι τέτοιο. Εμείς όχι μόνο το βλέπαμε, αλλά ήμασταν και κομμάτι αυτού!!!









Εντάξει έχουμε ξετρελαθεί με το Κιργιστάν και θέλουμε κι’άλλο..

Και φυσικά το έχει, και στο προσφέρει απλόχερα, περνώντας ακόμα από ένα φοβερό σημείο. Ανάμεσα σε χωμάτινα με έντονο κόκκινο χρώμα, σαν να οδηγούμε μέσα σε φαράγγι, πέφτουμε σε κάμποσα σκόρπια χωμάτινα σπίτια ένα με το έδαφος!!





Φαίνεται ότι κάτι ήταν εδώ πολλά χρόνια πριν αλλά ο καιρός είναι σκληρός εδώ και σιγά, σιγά θα τα εξαφανίσει..!!








Βρήκα μια ωραία θέση μέσα σε ένα από τα χωμάτινα σπίτια και λέω στην Μόνικα βγάλε μου μια φωτογραφία για ταυτότητα!!! Χαχαχα..



με τον ήλιο να θέλει να δύσει τα χρώματα εδώ αλλάζουν και το χώμα γίνεται ακόμα ποιο κόκκινο.

Φτάνουμε επιτέλους σε πολιτισμό. Στην πόλη Baetov βασικά ένα μεγάλο χωριό θα έλεγα, όπου επιτέλους άσφαλτο και ένα βενζινάδικο στον κεντρικό δρόμο. Μένω με το στόμα ανοιχτώ όταν βλέπω ένα πιτσιρίκι, ήταν δεν ήταν 10 ετών να είναι πάνω σε υπερυψωμένο τσιμεντένιο σημείο για να καβαλήσει άλογο!!! Το καβάλησε και έφυγε με σούζα!!!



Βάζουμε βενζίνη γιατί δεν ξέρουμε που θα βρούμε και σε ποσό, και αμέσως μας παίρνει χαμπάρι η νεολαία και μαζεύετε δίπλα μας. Πιτσιρίκια όπου χαίρονται βλέποντας ξένους και εξασκούν τα λίγα αγγλικά που ξέρουν..









και εδώ σκεπτόμαστε για διανυκτέρευση, αλλά βλέποντας ότι θέλουμε άλλα 100χιλ μέχρι τον στόχο μας λέμε να συνεχίσουμε. Αφού έχουμε άσφαλτο θα φύγουν γρήγορα.



Βγαίνουμε από την πόλη και οδηγούμε σε ασφαλτινο δρόμο παράλληλα με φαράγγι και ποτάμι. Εμείς κανονικά πρέπει να βρούμε πέρασμα για απέναντι να συνεχίσουμε στην πορεία μας. Το πέρασμα όμως είναι 30χιλ προς Naryn δηλαδή προς τα πίσω. Και μάλιστα φτάνοντας στο συγκεκριμένο σημείο θυμηθήκαμε ότι περάσαμε ερχόμενοι από Song-Kul για Naryn. Για να καταλάβετε τι κάναμε και πόσα χιλιόμετρα παραπάνω απλά για να φτάσουμε σύνορα με Κίνα. Άλλα είπαμε περί ορέξεως!!!

Τώρα περνώντας στην απέναντι πλευρά του ποταμού ο δρόμος ξανά χώμα και σπαστιρι με τις ραβδώσεις. Χαμηλές ταχύτητες αυτοκίνητα να μας προσπερνάνε κομμάτια και σύννεφο σκόνης!! 90χιλ να λέει το gps ακόμα!!



Μόνικα έχουμε θέμα!! Ρίχνε καμιά ματιά για καμιά καβατζα να στήσουμε σκηνή όσο βλέπουμε ακόμα γιατί αν πέσει η νύχτα την πατήσαμε. Ποιο λογική σκέψη εκείνη την στιγμή η Μόνικα λέει καλύτερα στο πρώτο χωριό που θα βρούμε να στήσουμε σε καμιά αυλή σπιτιού!! Σωστά από εδω στο πουθενά αυτό θα είναι καλύτερο. Για να δούμε που έχει χωριό.. άνοιγμα χάρτη και βλέπουμε ότι σε 10χιλ περίπου υπάρχει με ονομασία Ak-Kiva.

Ωραία πάμε εκεί και βλέπουμε. Μας προσπερνά και ένα αυτοκίνητο κορνάροντας και χαιρετώντας. Σκεφτήκαμε μπορεί και αυτοί εκεί να πηγαίνουν. Μπαίνουμε στο χωριό που πραγματικά ήταν ένας δρόμος κεντρικός αυτός που οδηγούμε, με σπίτια δεξιά και αριστερά αυτού. Τίποτα άλλο.. άλλα όλοι ήταν έξω εκείνη την στιγμή παιδιά, μεγάλοι, ηλικιωμένοι και μας φώναζαν, και κάνοντας νόημα να σταματήσουμε. Σε σημείο να μην ξέρεις σε ποιον να σταματήσεις, μέχρι που φτάνουμε το αμάξι που μας προσπέρασε που μόλις πάρκαρε και μας κάνει νόημα ένας που κατέβηκε εκείνη την στιγμή. Σταματήσαμε μας χαιρετά του λέμε ότι θέλουμε να φτάσουμε Kazarman… μας κάνει νόημα αύριο!!

Τώρα λέει νύχτα, και να έρθετε σπίτι μου να κοιμηθείτε, ανοίγοντας μια μεγάλη πόρτα αυλής και δείχνοντας με το χέρι να βάλω την μηχανή μέσα!! Αυτό κάνω αμέσως ακούγοντας τον μεταλλικό ήχο της πόρτας που κλείδωνε πίσω μου. Συνεννόηση η Μόνικα πάλι, βγάζουμε τα απαραίτητα από την μηχανή για τον ύπνο μας. Αμέσως ο τύπος τρέχει να φωνάξει την μητέρα του, που βρισκόταν κάπου εδώ γύρω στην γειτονιά για να ετοιμάσει το τραπέζι.

Έρχεται τρέχοντας, χαρούμενη λόγο των απρόσμενων επισκεπτών, αλλά και ψιλό πιωμένη θα έλεγα!!! Μας πήρε και μας σήκωσε η μυρωδιά του αλκοόλ από μακριά!!

Όλο χαρά και γέλιο ήταν..χαχαχα.. παρόλο της όλης φάσης έτρεξε και ετοίμασε τα πάντα για εμάς και του κανακάρη της.. πλένουμε χέρια έξω σε αυτοσχέδιο νιπτήρα, όπως και έξω ήταν η κουζίνα, και φυσικά η τουαλέτα όπου εννοείτε η τρύπα στο έδαφος!! Σε απόσταση σε ένα σημείο του οικοπέδου για τις δυσάρεστες οσμές!!



Πλούσιο το τραπέζι που υπήρχαν τα πάντα, με κυρίως πιάτο ένα τοπικό παραδοσιακό της χώρας, ρύζι με κρέας (plov).. Το σκεύος με το τσάι δίπλα μόνιμος πάνω σε ηλεκτρικη συσκευή σερβιριζόταν ζεστό όταν άδειαζε η κούπα..








Η μητέρα όσο τρώγαμε δεν εμφανίστηκε καθόλου, παρά μόνο όταν τελειώσαμε, όπου μάζεψε και ετοίμασε το δωμάτιο για να κοιμηθούμε. Εννοείτε στρώσιμο πάτωμα και ύπνο..

29-8-14 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ (KG-Jalal Abat 276χιλ) 



Αρκετά πρωινό ξύπνημα σήμερα γιατί ο οικοδεσπότης εργάζεται στην πρωτεύουσα και έχει αρκετά χιλιόμετρα. Και εμείς καλό θα ήταν να είμαστε νωρίς στον δρόμο για να φτάσουμε και νωρίς στον προορισμό μας. Ο καιρός άριστος όπως μας έχει συνηθίσει, απλά τόσο πρωί έχει την δροσιά του φυσικά. Τώρα μια τουαλέτα όπως κάθε πρωί, μόνο που εδώ δεν μου έρχονταν με τίποτα.!! Εντάξει το οπτικό δεν με χαλούσε όσο η μπόχα!!

Δεν ξέρω αν συνηθίζεται κάτι τέτοιο αλλά πιστεύω πως ναι αν αυτή είναι η καθημερινή επιλογή σου. Λίγο νερό στο πρόσωπο ένα φλιτζάνι τσάι και λέω στην Μόνικα να ρωτήσουμε αν θέλουν κάποια χρήματα για όλο αυτό που έκαναν για εμάς. Εμείς θέλαμε πάντως να αφήσουμε κάτι λόγο ότι αισθανόμασταν υποχρεωμένοι!!

Αυτός δεν ήθελε τίποτα, αλλά ρωτά την μητέρα του. Εντάξει η μάνα ζήτησε κάτι.. περίπου έξι ευρώ ήταν το ασήμαντο ποσό, και πιστεύω ότι το ήθελε να το εναποθέσει σε ποτό. Οκ του τα δίνουμε, και αμέσως τα δίνει στην μάνα του!! Τον ευχαριστούμε και ρωτάμε για την κατάσταση του δρόμου μέχρι εκεί που θέλουμε να πάμε.. μια χαρά απαντά πολύ καλός!!!

Μην είστε και σίγουροι όταν ρωτάτε ντόπιους για κατάσταση δρόμων και αποστάσεις. Οι 3 στους 5 δίνουν λάθος πληροφόρηση. Ξεκινάμε με χώμα όπως πλέον έχουμε συνηθίσει!! Άντε να δούμε πότε και που θα το γυρίσει σε άσφαλτο.

Αρχίζουμε τα ύψη, τα πάσα, τα βουνά, λαγκάδια, και ξεχασμένα χωριουδάκια στο πουθενά πραγματικά όμως!!!














Πιάνουμε την κατηφόρα πάλι γιατί ως συνήθως ότι ανεβαίνει μετά κατεβαίνει και φτάνουμε σε ποτάμι!!!









Που είναι το κουφό; Βλέπω δυο μεγάλα φορτηγά το ένα στην μια πλευρά και το άλλο στην άλλη να ψάχνουν τρόπο να περάσουν από μέσα αφού δεν υπάρχει άλλος τρόπος διάσχισης του ποταμού.



Άντε λέω θα κάνουμε και το μπανακι μας θα καθαρίσουμε από την σκόνη!! Αλλά θα έχουμε και βοήθεια αν χρειαστεί. Μιλάμε τύχη όχι αστεία!! Πως όμως βρεθήκαν σε τέτοιους δρόμους αυτοί με τα φορτηγά δεν μπορώ να το εξηγήσω.

Φτάνουμε στο ποτάμι και βλέπουμε μια μισογκρεμισμένη γέφυρα η οποία είχε χώρο να περάσει μηχανή και πεζός!! Μια γκαζιά και περάσαμε απέναντι!!! Ατσαλάκωτοι συνεχίζουμε παίρνοντας την ανηφόρα για μια ακόμα φορά.



Κάπου και αρκετά ψηλά σταματώ για να χορτάσουμε την θέα. Εκεί συνειδητοποιώ ότι βλέπω ξεκάθαρα τον δρόμο που πέρασα μέχρι να φτάσω στο ποτάμι και να φτάσω μέχρι εδω.

Πραγματικά νιώσαμε πολύ μικροί!! Σαν φιγούρες playmobil σε μακέτα!!! Πώς να το περιγράψω το μεγαλείο της φύσης και των βουνών εδώ!!!

Και όσο ανεβαίναμε να και το χιονακι στα σκιερά σημεία που αντιστέκεται ακόμα τέτοια εποχή!!



Μπροστά μας ένα κοπάδι γιδοπρόβατα κλείνουν τον δρόμο και περπατούν ανέμελα!! Ε βέβαια ποιος περνά από εδώ; Μόνο ελάχιστοι ντόπιοι και βοσκοί.



Αλλά αμέσως έτρεξαν οι πιτσιρικάδες βοσκοί να ανοίξουν τον δρόμο να περάσουμε, γιατί και που κόρναρα, μάρσαρα ένα και το αυτό!!!








Και φτάνουμε στο ψηλότερο σημείο, όπου το αλπικό τοπίο ζαλίζει και σε μεθά.!! Μια μικρή λιμνούλα και ένας καβαλάρης σε άλογο μπροστά να καλπάζει για την κορυφή..



και μετά πήραμε τον κατήφορο!! Στάση ξανά για να χαθούμε με το βλέμμα στο μεγαλείο της φύσης του Κιργιστάν.





Και αναρωτιέμαι μέσα από το κράνος!! Θα κατεβούμε τώρα αυτό; Βλέποντας τον φιδίσιο δρόμο πάνω στις κορυφές μέχρι κάτω στο ποτάμι όσο μπορούσε να διακρίνει το γυμνό μάτι.





Μα ναι τώρα τι έτσι; Δεν τέλειωσε ακόμα έχει κι’άλλο!!! Βλέποντας ένα μικρό καταρράκτη που είχε σχηματιστεί από το λιώσιμο του χιονιού, σταματώ για να φτιάξω ένα φραπεδακι, και να γεμίσουμε με φρέσκο δροσερό νεράκι τα μπουκάλια μας..



απότομες κατηφορικές κλειστές στροφές, για να φτάσουμε μετά από λίγα χιλιόμετρα στην πόλη Kazarman που θέλαμε να διανυκτερεύσουμε χθες!!!



Τώρα εδώ στο χιλιόμετρο πριν αισθάνομαι μια δυνατή σουβλιά στην κοιλιά και κρύος ιδρώτας να με λούζει!!! Σταματώ αμέσως δεξιά σε ένα σκιερό σημείο με ψηλά δέντρα..

Τι έγινε; Προλαβαίνω δεν προλαβαίνω αναφωνώ πετώντας το κράνος κάτω και χάνομαι σε αγρούς και σε πουρνάρια!! Όπως το περίμενα!! Η μη πρωινή επίσκεψη σε τουαλέτα, με συνδυασμό κρύο φραπεδακι πυροδότησαν τα εκρηκτικά!! Το ξεπέρασα και αυτό συνήρθα και μπαίνουμε στην πόλη..

Στο μοναδικό κομμάτι ασφάλτου λίγων μέτρων όσο δηλαδή για να διασχίσουμε την πόλη, βρήκαμε και το μοναδικό ΑΤΜ. Δεν θέλαμε αλλά αφού βρέθηκε είπαμε να κάνουμε μια ανάληψη να μην ψάχνουμε μετά. Λίγα μπακάλικα και ελάχιστος κόσμος όλο κι’ολο.. λίγο έξω από την πόλη σταματάμε ξανά σε σκιά για να πιούμε νερό όπου η ζέστη βαρούσε κόκκινα..

Πάλι ένα κοπάδι με ζώα περνούσε εκείνη την στιγμή, με συνοδεία σύννεφου σκόνης.





Πολύ σκόνη και χώμα αυτές τις τρεις μέρες λέμε.. άντε πάνω ξανά, και πάλι κάτω όπου σε μια στροφή και ένα πλάτωμα στην άκρη του γκρεμού, είχαν στήσει σκηνές προς χρήση εστιατόριου περιμένοντας τον πελάτη.









Μας έκαναν νόημα βλέποντας μας αλλά εμείς εκεί ατάραχοι στον στόχο μας, την πόλη Jalal Abad.. Τώρα το να είσαι πρώτο τραπέζι θέα, και μάλιστα σε τέτοιο σημείο απολαμβάνοντας ένα καλό ντόπιο γεύμα θα άξιζε με χίλια!! Τώρα οδηγούμε παράλληλα με το ποτάμι, και φτάνοντας σε γεφυράκι περνάμε στην άλλη πλευρά και συνεχίζουμε μέχρι που βγαίνουμε στο πολιτισμό.















Άσφαλτος μας υποδέχεται στην είσοδο του πρώτου χωριού με καλλιέργειες από ηλιοτρόπια.



Εδώ η χαιρετούρα πάει σύννεφο αφού όλοι ήταν πάνω στον κεντρικό δρόμο και είχαν αραδιάσει το εμπόρευμα!! Ηλιόσπορος χύμα κάτω από την μια πλευρά του δρόμου.. τον μάζευαν από το φυτό και τον άπλωναν στον δρόμο.!!

Και όταν λέμε όλοι έξω να κάνουν αυτή την δουλειά εννοούμε όλοι!!! Οικογένειες με μωρά μέσα στον ήλιο, με φτυάρια να απλώνουν τους σπόρους στην άσφαλτο..

















Μετά από λίγο μπαίνουμε στην Jalal Abad. Κίνηση, κόσμο, φασαρία, να περνάμε πάλι από το παζάρι της πόλης όπου και γινόταν ο χαμός.!! Άντε τώρα βρες ξενοδοχείο. Οι πρώτες απόπειρες να βρούμε με βοήθεια του gps έπεσαν στο κενό. Και αυτό γιατί απλά εκεί που μας πήγαινε δεν υπήρχε ξενοδοχείο.

Τελικά ρωτώντας και με πολύ προσπάθεια βρήκαμε ένα. Από έξω δεν σου γέμιζε το μάτι, και μπαίνει η Μόνικα να ρωτήσει και να δει το δωμάτιο. Βγαίνει έξω και λέει είναι καινούριο μια χαρά!! Έλα ρε λέω και παρκινγκ; Ναι έχει μια αυλή πίσω από εδώ στο επόμενο στενό. Ωραία να κατεβάσω πράγματα και μετά πάω για παρκινγκ.

Δεν θα είχα πρόβλημα να παρκάρω εκεί έξω από την κεντρική είσοδο αλλά υπήρχε πολύ βαβούρα και πιάτσα ταξί. Μου είπε η Μόνικα ότι είναι στον δεύτερο όροφο αλλά δεν το εμπέδωσα, και ανεβαίνω από σκάλες στον πρώτο όπου παθαίνω σοκ!!

Ένας διάδρομος σκέτο μπετό σκοτεινός, όπου οι ξύλινες πόρτες από τα δωμάτια άλλες είχαν κλειδαριά και άλλες ένα σκέτο λουκέτο, άλλες ανοιχτές και δεν έκλειναν, βλέποντας μέσα το χάλι των δωματίων που να με πλήρωναν δεν θα καθόμουν όχι και να πληρώσω!!! Ακούω την φωνή της Μόνικας άντε που είσαι στον δεύτερο είπαμε!!

Αμάν λέω στον πρώτο είμαι και τρέχοντας ανεβαίνω ένα όροφο πάνω, που ήταν σαν να μπήκα σε ξενοδοχείο πέντε αστέρων. Καλά λέω τι έγινε τώρα; Πήγες στον πρώτο να δεις; Γελά η Μόνικα και λέει μπερδεύτηκες; Νόμιζα ότι μου κάνεις πλακά σου λέω!!

Είχε ανακαινιστεί όροφος όλος με τα πάντα καινούρια, και μάλιστα στο δωμάτιο αυτό ήμασταν οι πρώτοι επισκέπτες!! Καλά χλιδα μεγάλη και μόνο 20 ευρώ. Ωραία κατεβαίνω να πάω την μηχανή πίσω στην αυλή, όπου είχαμε και οπτική επαφή από το παράθυρο του δωματίου. Κατεβαίνει και η Μόνικα για να πει σε μια υπάλληλο να ανοίξει την μεταλλική πόρτα να μπω.

Μπαίνω και αμέσως με παίρνει η τσίκνα από ψητά που είχαν βάλει μια παρέα στα κάρβουνα. Είχε πιάσει κουβέντα η Μόνικα ήδη με έναν από εκεί θέλοντας να μάθει από πού είμαστε, και βλέποντας με να μπαίνω με την μηχανή γούρλωσε τα μάτια περισσότερο!!

Με την μηχανή από τόσο μακριά; Και άρχισε βαλε στα παιδιά να πιουν να κάτσουμε να φάμε και τέτοια. Λέμε να πάμε στο δωμάτιο για να χαλαρώσουμε λίγο και μετά.. οκ τα λέμε. Ε μετά από 30λ χτυπούν την πόρτα. Ήταν η γυναίκα που άνοιξε την πόρτα του παρκινγκ με δυο πιάτα γεμάτα με ποικιλία κροατικών λέγοντας μας από την παρέα έξω.. καλά τι να λέμε τώρα αμέσως πάμε στο παράθυρο και τους ευχαριστούμε..

Φάγαμε ήπιαμε την κάναμε ταράτσα ξεκούραστα, και δεν χρειάστηκε να βγούμε έξω για ψάξιμο. Αρκεστήκαμε σε μια μικρή βόλτα νυχτερινή ποδαράτοι, εδώ γύρω όπου δεν είχε να δεις και κάτι, ερημιά και μόνο κάτι νέοι σε μικρές παρέες με αλκοόλ στο χέρι έκαναν φασαρία. Καιρός να επιστρέψουμε δεν υπάρχει κανένας λόγος για να κυκλοφοράμε εδώ και τέτοια ώρα. Φώτο δυστυχώς δεν βγάλαμε ούτε μια..

30-8-14 ΣΑΒΒΑΤΟ (KG-Osh 125χιλ) 



125 χιλιομετρικά; Χαλαρά και άνετα για σήμερα το χουμε.. Δεν βιαζόμαστε και ξεκινάμε λίγο αργά σε άσφαλτο και σε κεντρικό αυτοκινητόδρομο. Ναι αλλά δύσκολα το πιστεύεις εδώ ότι κινησε σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας και το ένα ρεύμα είναι πιασμένο από ένα κοπάδι αγελάδες που τις έβγαλαν για βοσκή!!!



Και δεν μιλάμε πάλι τον χαμό με τα παζάρια στο εμπα της κάθε πόλης πάνω στον δρόμο που συναντούσαμε.









Ότι χειρότερο δεν ξέρω, τώρα μπορώ να βροντοφωνάξω!!! Θέλω βουναααααααααααααααααα………………….

Βαλε και τον υδράργυρο που φλερτάρει γύρο στους 38 εντάξει ακόμη και τόσο λίγα χιλιόμετρα είναι ικανά να σε διαλύσουν!!!






















Φτάνοντας μεσημέρι στην Oshκαι αφού χαθήκαμε πρώτα σε στενά χωμάτινα δρομάκια στην παλιά πόλη,



κατευθυνθήκαμε αμέσως σε επιλογές του gpsγια διανυκτέρευση όπου δεν ήταν και πολλές. Στην πρώτη και στο ομώνυμο ξενοδοχείο παρκάραμε αμέσως. Μεγάλο ξενοδοχείο με πισινά παρακαλώ, παρκινγκ για την μηχανή, και πολύ καλή τιμή στα 25 ευρώ. Και δεν καθόμαστε δυο νύχτες να χαλαρώσουμε εντελώς αφού οι συνθήκες το επιβάλουν; Βλέπε ζέστη και την δροσιά της πισίνας μπροστά στα πόδια μας σαν λύση!!!

Με δωμάτιο στον πέμπτο όροφο μπαλκόνι, θέα πισίνα και πόλη, κατεύθυνση αμέσως προς το εστιατόριο του ξενοδοχείου. Πιάσαμε τραπέζι έξω πισινατο φάγαμε και δροσιστήκαμε.





Ξάπλα για λίγο να πέσει η ζέστη και μια μικρή βόλτα εδώ κοντά, ποιο πολύ για να ψώνια φρούτα και διάφορα αφού είχαμε και ψυγείο στο δωμάτιο. Πρώτη βραδιά τέλος στην Osh με θέα, μπαλκονάκι δροσούλα, καφεδάκι και φρουτακι… Αύριο θα πάρουμε μια καλή γεύση από την 2500 ετών πόλη, την αρχαιότερη στην Κεντρική Ασία..

31-8-16 ΚΥΡΙΑΚΗ (KG-Osh) 

Φουλ ζέστη προβλέπεται και σήμερα και πάμε να βρούμε ένα από τα ελάχιστα αξιοθέατα της πόλης το Jayma Bazaar. 2000 ετών το παζάρι αυτό συγκεντρώνει τους ντόπιους και όχι μόνο. Πάμε λοιπόν να περπατήσουμε και να ενταχτούμε για λίγο στην καθημερινότητα των ντόπιων.



Περπατώντας είδαμε αρκετό κόσμο να κάνει την βόλτα του λόγο Κυριακής και να κατευθύνεται προς εκεί που πάμε και εμείς. Ακλουθούμε τον όχλο και βλέπουμε. Περνάμε μέσα από ένα πάρκο με ψηλά δέντρα και σκιά ευτυχώς γιατί ο ήλιος έκαιγε.



Μέσα εκεί εντύπωση μας έκανε ένα κουφάρι αεροπλάνου της Aeroflot, υπήρχε λούνα Παρκ, διάφοροι μικροπωλητές, με λίγα λόγια όλη η πόλη ήταν εδώ..



Ακόμα κιόσκι όπου έκανες καραοκε, πάγκοι με σκάκι όπου και είχε κεντρίσει το ενδιαφέρων πολύ κόσμου, μαγαζιά για να φας και όλο αυτό σε μια χαλαρή ατμόσφαιρα ξεγνοιασιάς.













Στο τέλος της διαδρομής πέφτουμε πάνω στο παζάρι!!! Ένα σύμπλεγμα από μεταλλικά κοντέινερ, πάγκους, στενά δρομάκια και κόσμο να γίνεται χαμός!! Τώρα ευτυχώς που ήρθαμε με τα πόδια για να βρεις να παρκάρεις είναι θέμα τύχης και θα ρίξεις πολύ ιδρώτα. Ακόμα και με μηχανή πιστεύω είναι απαγορευτικό..



Χανόμαστε μέσα σε όλο αυτό το μπερδεμένο από αρώματα, και χρώματα σκηνικό και προσπαθούμε να επιβιώσουμε!!









Έλα όμως που λίγο οι μυρωδιές από μπαχάρια, κρέας χύμα εκτός ψυγείου κρεμασμένα σε τσιγκέλια και τις μύγες να κάνουν πάρτι πάνω του, κάπως μου ήρθε σε λιποθυμία και τάση εμετού. Αμέσως βγήκαμε έξω σε ανοιχτώ χώρο και έκατσα κάτω σε σκαλοπάτι να συνέρθω. 

Μου πήρε αρκετό χρόνο, με την Μόνικα να ψάχνει για χυμούς και κάτι δροσερό να πιω.!! Κάπως καλύτερα αισθάνθηκα και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε ξενοδοχείο για ξεκούραση.



Δεν υπήρχε περίπτωση να ξανά μπω εκεί, άσε που δεν έχει και κάτι να δεις. Μια απέραντη λαϊκή με μόνο αφεντικό και ντόπιο τα φρούτα, λαχανικά, ξηροκαπια, αποξηραμένα φρούτα, και όλα τα άλλα Κινέζικα.. Είναι όμως η ζωή της πόλης και όλοι μαζεύονται εδω.

Επιστροφή στο ξενοδοχείο που ακόμα δεν ήμουν και 100% καλά. Την πέφτω για έναν υπνάκο και βγαίνουμε αργότερα όταν δροσίσει λίγο.. και η ζέστη έπεσε και αισθάνομαι πολύ καλύτερα και πάμε για την τελευταία βόλτα μας στην πόλη αλλά και στο Κιργιστάν..

Πάμε προς ένα ιερό βουνό και πολύ σημαντικό για τους ντόπιους μουσουλμάνους το Suleiman Mountain. Εδώ λένε ότι έχει θαφτεί ο προφήτης Σουλεϊμάν ο σεΐχης, αλλά θα το ακούσετε η διαβάσετε και σαν Salomon Mountain. Σε αυτή την περίπτωση λένε ότι θάφτηκε εδώ ο Βασιλιάς Σολόμωντας από την παλιά διαθήκη!! Ούτος η άλλως το βουνό έχει τεράστια θρησκευτική σημασία και το επισκέπτονται πάρα πολλοί για να προσκυνήσουν στην κορυφή του όπου υπάρχει η βουλή των Babur ένα μικρό τζαμί του 15ου αιώνα. Ο Babur απόγονος του τούρκο-μογγολου Ταμερλάνου αλλά και του Τζεκινς Χαν από πλευρα της μητερας του, ηταν ιδρητης της αυτοκρατοριας Mughal στην Ινδία. Κατέκτησε τον θρόνο της Φεργκάνα το 1495. Λένε ότι ο ίδιος ο Μωάμεθ ερχόταν για να προσκυνήσει εδώ!!!



Για να προσεγγίσεις όμως το σημείο αυτό έχει μια μεγάλη ανηφόρα και περπάτημα 30 λεπτών τουλάχιστον!! Καλό να γίνει η προσέγγιση όχι με ζέστη. Εμείς αρκεστήκαμε σε φωτογραφίες. Η θέα από εκεί σίγουρα θα σε αποζημιώσει, και το άλλο που μπορείτε να επισκεφτείτε στο βουνό είναι το MuseumSuleimanToo.. αυτό το μουσείο είναι διαμορφωμένο μέσα σε φυσικό σπήλαιο στο βουνό, όπως και πολλά άλλα μικρά σπήλαια θα συναντήσει κάποιος αν περπατήσει το βουνό.


Στην αρχή του μονοπατιού για να ανέβει κάποιος στην κορυφή είναι κτισμένο το μεγαλύτερο τζαμί της πόλης με χωρητικότητα χιλίων ατόμων!!





Είχαμε πάρει την μηχανή μέχρι εδώ και εκεί που την πάρκαρα ήταν ένα μαγαζί σαν συνεργείο και ένας έκανε κάτι εργασίες. Ήθελα να πλύνω την μηχανή εδώ και καιρό, αν θυμάμαι τελευταία φορά ήταν στην Αστάνα στο Καζακστάν!! Εντάξει ήταν χάλι και δεν πήγαινε άλλο. Ερώτηση λοιπόν τον τύπο εκεί αν υπάρχει πλυντήριο κάπου να πάμε. Μας είπε ότι πάνω σε αυτόν τον δρόμο θα βρείτε. Έτσι και έγινε ψάχνοντας βρίσκουμε ένα και μάλιστα δίπλα σε βενζινάδικο.

Πάμε και το θέμα μας τώρα ήταν στην τιμή.!! Δηλαδή ο τύπος εκεί δεν ήθελε να χρεώσει το πλύσιμο όσο σε ένα αμάξι γιατί θεωρούσε ότι θα μας έκλεβε!! Ωραία τι κάνουμε; Νομίζω 2 ευρώ ήταν το αμάξι, και μας είπε 50λ.!! του δώσαμε ένα και τρέχοντας δυο πιτσιρικάδες ανέλαβαν δράση.





Έτοιμη η μηχανουλα γυαλίζει και αναζητά καινούριες περιπέτειες.!! Γεμίζω και βενζίνη το ρεζερβουάρ για να είμαι έτοιμος αύριο μιας και θα μπούμε Ουζμπεκιστάν και είχαμε πληροφορίες για τεράστιο πρόβλημα με την βενζίνη σε όλη την χώρα.

Επιστροφή ξενοδοχείο όπου γινόταν ένας χαμός από αυτοκίνητα παρκαρισμένα στους γύρω δρόμους και κίνηση πολύ.





Μουσική ζωντανή από το κεντρικό στάδιο της πόλης και όλοι κατευθυνόντουσαν εκεί. Εμείς στον πέμπτο όροφο με καφεδάκι και με εκρηκτική βραδιά λόγο βεγγαλικών της γιορτής που τελείωνε, έκλεισε η μέρα μας αλλά και η ωραιότερη εμπειρία που είχαμε από το Κιργιστάν!!




…….Μέρος Β΄ που περιλαμβάνει Ουζμπεκιστάν, Καζακστάν, Ρωσία, Τσετσενια, Γεωργία, Τουρκία, μαγειρεύεται και θα σερβιριστεί σύντομα φρέσκο και σπαρταριστό.......