Στα χνάρια των Αρχαίων Δρόμων Του Μεταξιού…(KZ-KG-UZ 2014 /μερος δευτερο

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ




 Το μονότονο της στέπας έσπαγε που και που από το μπλε της λίμνης, όταν είχαμε οπτική επαφή. Είχα στο μυαλό μου να σταματήσω κοντά στην λίμνη αν έβρισκα κάποιο σημείο να μπορώ να προσεγγίσω. Χαιρετώντας μια μοτοσυκλέτα στο αντίθετο ρεύμα, (τουρίστας σίγουρα), και προσπερνώντας βλέπω από τον καθρέπτη να βγάζει φλας για να στρίψει προς την λίμνη που πήγαινε ένας χωμάτινος δρόμος. 


Αμέσως σταματώ και λέω στην Μόνικα να γυρίσουμε που είδα ότι στρίβει. Να πούμε καμιά κουβέντα βρε αδελφέ!! Επιστρέφω στρίβω και παρκάρω σε ένα πλάτωμα δίπλα στην λίμνη που υπήρχαν αυτοκίνητα και νταλίκες.


Μηχανόβιος όμως δεν!!! Μάλλον έβγαλε φλας αλλά το μετάνιωσε και δεν σταμάτησε. Κρίμα πάντως. Τελικά αφού σταματήσαμε, κάνει τσιγάρο η Μόνικα και για φώτο, κι’εγω καμιά τζούρα καφέ. 


Απομακρύνεται η Μόνικα προς μια ξύλινη προβλήτα που υπήρχε.. Εκεί κάποιοι ψάρευαν και άλλοι έκαναν και μπάνιο. 





Και φυσικά όπως και λογικό τραβήξαμε τα βλέμματα όλων. 



Με πλησίασε ένας πατέρας με τον πιτσιρίκα υιό του. 



Ξεκινά ο άνθρωπος να με ρωτά στα Ρωσικά βάζοντας σκόρπιες λέξεις Αγγλικών όσο ήξερε ο άνθρωπος. Από πού είμαστε, πως φτάσαμε μέχρι εδώ, το δρομολόγιο γενικά. Εγώ με τα μαγγελανικα μου προσπαθούσα να του εξηγήσω, και περισσότερο στην νοηματική.. χαχαχα την πλάκα την έπαθε ο υιός που δεν καταλάβαινε τίποτα και έπαθε σοκ πως συνεννοηθήκαμε. 


Ευτυχώς που πήρε χαμπάρι την φάση η Μόνικα και ήρθε να καθαρίσει!!! Μετά από αυτό το ευχάριστο διαλημα καβαλάμε μηχανή και δρόμο.. αλλαγή σκηνικού; φυσικά και όχι, παρά μόνο ένα <<rest-area>> μετά από αρκετά χιλιόμετρα που βρήκαμε και σταματήσαμε..




Κάτι ξύλινα παραρτήματα σε ρόλο ταβέρνας, με τα κάρβουνα έτοιμα ανά πάσα στιγμή περιμένουν τον πελάτη!!! Στο ράφι με τα αναψυκτικά και χυμούς άνετα βρίσκεις και 4λιτρ λάδι κινητήρα για το Scania η το Lada σου!! Τα πάντα όλα σε ένα και νοικοκυρεμένα.. 






Τουαλέτα φυσικά έξω οικολογική, αλλά και ντουζιέρα με ένα βαρέλι γεμάτο νερό πάνω από το μεταλλικό κιόσκι!!! Όλα καλά και χαλαρά τελευταία στάση ήταν, πριν φτάσουμε στον τελικό προορισμό για σήμερα.


Το θέμα είναι και ένα πράγμα που με αγχώνει το να οδηγώ νύχτα σε ξένα μέρη.. Κάτι που μας το ξεκαθαρίζει η ώρα ότι θα το βιώσουμε λιαν συντόμος!!! Το να σουρουπώνει και να οδηγείς στην αχανές στέπα είναι εμπειρία μοναδική.. Τα χρώματα του ηλίου αλλά και τα πολλά ελεύθερα άλογα και ζώα να τρέχουν πάνω σε αυτήν είναι το κάτι μαγικό. 





Και ναι μετά από οδήγηση αρκετών ωρών, μπαίνουμε στα περίχωρα της πόλης και σταματώ αμέσως σε βενζινάδικο. Η κούραση έχει αρχίσει να βγαίνει και η οδήγηση στην πόλη νύχτα το κάνει δυσκολότερο.
Βάζω την διεύθυνση στο gps του ξενοδοχείου και ξεκινάμε προσεκτικά με τα μάτια 14!!! Ο καθένας κάνει ότι γουστάρει, οδήγηση επικίνδυνη από ντόπιους με ότι σαράβαλο κυκλοφορεί, η έννοια της μεσαίας σκάλας φώτων μάλλον δεν υπάρχει εδώ, και γενικά όπως παντού, οι ταρίφες είναι οι ποιο επικίνδυνοι. Με αμυντική οδήγηση επιτέλους αργά το βράδυ φτάνουμε έξω από το Hostel. Μια μεγάλη γκαραζόπορτα ανοίγει και βάζω την μηχανή στην εξίσου μεγάλη αυλή που υπήρχε. Όλα καλά πάμε για ύπνο και αύριο θα γνωρίσουμε την πόλη..

17-8-14 ΚΥΡΙΑΚΗ (ΚΖ-Almaty-Αλματι) 

Λόγο κούρασης από την χθεσινή μέρα ξυπνήσαμε αργά.. Κυριακή σήμερα οπότε τι; Έλα κανείς δεν θα το βρει; Καλά ας το πάρει το ποτάμι!! Η μέρα των ΓΑΜΩΝ!!!!





Και δέκα διαφορετικούς γάμους μετρήσαμε, ίσως και περισσότερους αφού χάσαμε την μπάλα!!! Περπατώντας σε κεντρικό πάρκο της πόλης, υπερπαραγωγή από ζευγάρια που μόλις παντρεύτηκαν έδιναν και έπαιρναν.

















Λογικό χαζέψαμε και εμείς να τους κοιτάμε. Περνάμε έξω από τοCentralStateMuseumofKazakhstan.. Και δεν μπαίνουμε μέσα;




Πληρώνουμε είσοδο και χανόμαστε στην ιστορία της χώρας.. δεν το μετανιώσαμε καθόλου, άξιζε πραγματικά και είδαμε αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα…




















Εντύπωση μεγάλη οι σκηνή (Yurt-Γιουρτ) των νομάδων που δυστυχώς είναι μόνο μουσειακό έκθεμα.

















Η νομαδική ζωή έχει εξαφανιστεί αφού όλος ο πληθυσμός πλέον ζει σε πόλεις. Πετρογλυφικα,




όπως και οι παραδοσιακές στολές πολεμιστών διαφόρων περιόδων μαγνητίζουν το βλέμμα του επισκέπτη..

Βγαίνοντας μετά από ένα ευχάριστο δίωρο, συνεχίζουμε την βόλτα μας,



προσπερνώντας το όμορφο κτήριο της όπερας,



και το δημαρχείο



καταλήγοντας στο (Panfilov Park)





αυτό το πάρκο που εκτός της ιστορικής σημασίας που έχει για την πόλη, εδω βρίσκεται ο ξύλινος καθεδρικός ναός ( Zenkov Cathedral)….



Επιστροφή προς ξενοδοχείο με ενδιάμεση στάση για να φάμε κάτι..

18-8-14 ΔΕΥΤΕΡΑ (ΚΖ Almaty-Αλματι)


Μια χαλαρότητα θα μας συντροφεύει σήμερα, και αφιέρωση χρόνου στην μηχανή.. έχουμε ραντεβού το απόγευμα με τον Dimaφίλος μηχανόβιος πού θα μας πάει σε συνεργείο για συγκεκριμένες εργασίες πάνω στην μηχανή.. αραχτοί στην αυλή λοιπόν, με κουβέντα καφεδάκι, για το άγνωστο της αυριανής μέρας που μας περιμένει. Και εννοώ την καινούρια χώρα που θα μας καλωσορίσει.. έχει πάει μεσημέρι και βαρεθήκαμε.. δεν πάμε καμιά βόλτα ρε Μόνικα να δούμε τίποτα καινούριο; Πάμε και απορώ γιατί είμαστε ακόμα εδω!!

Κέντρο δεν θέλαμε πάλι, και μετά από μια γρήγορη ματιά στο ιντερνέτ, αποφασίσαμε να πάρουμε τα βουνά!! Λίγο έξω από την πόλη και σε ορεινή τοποθεσία βρίσκονται εγκαταστάσεις χειμερινού σκι και πατινάζ. Βρίσκουμε ποιο λεωφορείο πάει εκεί και τσουπ στην στάση!! Σε 20 λεπτά είχαμε φτάσει στο τέρμα έξω από το Medeu Skating Rink and Ski resort..



εδώ υπάρχουν οι καλύτερες πίστες για σκι και πατινάζ της χώρας, ολυμπιακών προδιαγραφών..



Φυσικά μετανιώσαμε που χάσαμε τόσο χρόνο στο να μην κάνουμε τίποτα..!! γιατί εδώ μιλάμε έχεις να κάνεις πολλά ακόμα και τέτοια εποχή.
Το στάδιο και οι εγκαταστάσεις φυσικά είναι κλειστά, αλλά η γύρω περιοχή προσφέρεται για πεζοπορία, ποδήλατο, πικ-νικ και ότι έχει να κάνει με φύση.. υπήρχε και τελεφερίκ που σε ανέβαζε στην κορυφή και απολαμβάνεις θέα της γύρω περιοχής και των βουνών της.

Εμείς τώρα και ο χρόνος που μας είχε απομείνει ήταν ελάχιστος, και αρκεστήκαμε στο να καθίσουμε σε ένα και μοναδικό υπαίθριο καφέ-εστιατόριο.. ένας ζεστός καφές λόγο ότι έκανε αρκετό κρύο, αλλά και η προσφορά σε κουβέρτες του καταστήματος ήταν ότι έπρεπε.. Ισα που προλάβαμε να φάμε και ξανά το λεωφορείο για το ξενοδοχείο..

Η αναπάντητη στο κινητό σηματοδοτεί το ραντεβού με τον Dima.. οι χαιρετούρες έπεσαν και βουρ… μπροστά ο Dima με ένα GSXR 1000 εικοσαετίας σε άριστη κατάσταση και πίσω εμείς οι τουρίστες.!! καμιά πεντάρα χιλιόμετρα απόσταση από το ξενοδοχείο ήταν το συνεργείο που μας πήγε. Υπήρχε και ένας προαύλιο χώρος όπου έκαναν μαθήματα για δίπλωμα οδήγησης μοτοσυκλέτας.. ο Dimaεξηγεί στον φίλο του και μάστορα τι ακριβώς θέλω. Ο άνθρωπος παρατά εκείνη την στιγμή ότι δουλειά είχε για να πιάσει εμένα..



αλλαγή σωληνάκι φρένων, και λαδιών κινητήρα τα βασικά. Λάδια δικά μου, σωληνάκι και υγρά φρένων τα είχα μαζί μου, όπως και φίλτρο λαδιού το οποίο το ξέχασα στο ξενοδοχείο.

Είχε φίλτρο για το μηχανάκι ο μάστορας, αλλά έπεσε στην περίπτωση που έχει μια αναβάθμιση στο φίλτρο από τον προηγούμενο ιδιοκτήτη της μηχανής μου. Φορά μεγαλύτερο για καλύτερη λίπανση.. οπότε ο Dimaμαζί με την Μόνικα δικαβαλο φεύγουν για ξενοδοχείο να πάρουν το φίλτρο.. οι εργασίες προχωρουν και όταν επέστρεψαν τα παιδιά βάλαμε το φίλτρο λάδια, μίζα και όλα οκ.





Ευχαριστούμε τον μάστορα και επιστροφή μαζί με τον Dima στο χοστελ. Τον παρακαλέσαμε να βγούμε να τον κεράσουμε κάτι για το τρέξιμο, αλλά λόγο ότι έχει πρωινό εγερτήριο στην δουλειά του θέλησε να πάει να ξεκουραστεί. Για ακόμη μια φορά μας δίνει τηλέφωνο φίλου του στο Bisketπρωτεύουσα του Κιργιστάν. Για τα γνωστά πάλι!!! Εντάξει τα λόγια είναι περιττά πλέον.!!

19-8-14 ΤΡΙΤΗ (KG-Karakol-516χιλ) MadanurHotel €25 με πρωινό..



Η σημερινή μέρα εκτός από αρκετά χιλιόμετρα έχει επίσκεψη σε ένα γνωστό φαράγγι το CarynCanyon και εφόσον υπάρχει χρόνος θα οδηγήσουμε μέσα σε αυτό. Έχω δει ταξιδιωτικά ξένων, και φωτογραφίες όπου πρέπει η εμπειρία να είναι μοναδική.

Αλλά έχουμε και πέρασμα στο Κιργιστάν βάση προγράμματος, πράγμα που δυσκολεύει το όλο πλάνο!! Άσε που τα σύνορα που θα προσεγγίσουμε το Κιργιστάν είναι ορεινά και παντελώς άγνωστα, με φόβο να μην είναι ανοιχτα όλο το 24ωρο.

Φεύγουμε νωρίς από την πόλη για να εκμεταλλευτούμε όσο γίνεται την μέρα.




Βγαίνοντας από το Αλματι οδηγώ στον δρόμο 351-Ε011 και μάλιστα σε αρχαίο δρόμο του μεταξιού. Το πολύτιμο φορτίο με τα καραβάνια ξεκινούσε από την μακρινή Κίνα, που τώρα δεν απέχει και πολύ, από εδώ που βρισκόμαστε!!! Και μέσα από ένα δίκτυο εμπορικών δρόμων που απλώνονταν σε όλη την Ασιατική Ήπειρο, με έναρξη το Πεκίνο, έφτανε Ινδία, Περσία, μέχρι τις μακρινές περιοχές της Μεσογείου και Ευρώπη.

Σε αρκετά σημεία πάνω στον δρόμο, υπήρχαν πάγκοι γεμάτοι με φρούτα για πάρα πολλά μιλάμε, σαν μικρή λαϊκή φρούτων!!



Καλό αυτό γιατί και η πείνα να σε κόψει τσιμπούσες το φρουτακι και στανιαρες!! Μετά από τις άχαρες ευθείες με τις στέπες τόσες μέρες, η αλλαγή ήταν σημαντική!! Στροφεεεεεεεςςςς………

Βουνά και ευθείες, να μην ξεχνιόμαστε!!! Αυτό λόγο ότι πλησιάζουμε ορεινή χώρα το Κιργιστάν..







Φτάνοντας τώρα σε μια διασταύρωση, και εξηγούμε ότι μια λάθος διασταύρωση εδώ μπορεί και να σημαίνει την αλλαγή χώρας, άντε στην καλύτερη αρκετά χιλιόμετρα αποκλίσεως από τον προορισμό που θέλετε. Έτσι σταμάτησα κ’εγω για να μελετήσω χάρτη και gps για να μην την πατήσω, και βρεθώ Ουγκάντα χαχαχα.!!! Έλα όμως μέχρι να πάρω πρέφα, που είμαστε βάση gps, περνά το μοναδικό φορτηγό που είδαμε στον δρόμο, κορνάροντας και κάνοντας νόημα να τον ακολουθήσουμε, δίνοντας μας να καταλάβουμε ότι πάνε εκεί που θέλουμε!!!

Ωραία και που ξέρουν εμείς που θέλουμε να πάμε!! Το θέμα είναι ότι ψάρωσα, κλείνω gpsκαι συνεχίζουμε με τον A352 και όχι με τον A351 που ήμασταν.. Τους προσπερνάμε χαιρετάμε ξανά, και πάμε, και πάμε βρε και πάμε, αλλά τίποτα για φαράγγι ούτε ένα σημάδι μια πινακίδα βρε αδελφέ!!! Ξανά σταματάμε γιατί τώρα κάτι δεν μας άρεσε.. ανοίγω χάρτη και φυσικά την πατάτα μας την κάναμε.. πάμε λάθος εντελώς, εκτός αν το ταξίδι μας συνεχιζόταν για Κίνα!! Μόνο και μόνο τότε θα λέγαμε όλα μια χαρά.. ωραία τώρα το κόβουμε για Κίνα; Όπως είπα το κακό σε χιλιόμετρα και χρόνο είναι μεγάλο όταν ο σκοπός είναι άλλος.

Έχουμε κάνει 50χιλ σε λάθος κατεύθυνση!!! Θα μου πείτε σιγά πως κάνεις έτσι κόψε στον επόμενο δρόμο και βγες στην πορεία σου.. Ναι σαφώς όταν υπάρχει επόμενος δρόμος, διασταύρωση, έστω κάτι.. εδώ το μόνο εφικτό είναι 150χιλ για να βρούμε δρόμο που θα μας πάει στην σωστή κατεύθυνση, αλλά και γ'αυτο σίγουρος δεν είσαι!!!

Οπότε αφού βρίσαμε τον φορτηγατζή ο οποίος ξανά πέρασε από μπροστά μας, και τους εαυτούς μας φυσικά, απόφαση να ξανά επιστρέψουμε στην διασταύρωση που κάναμε το λάθος, είναι μονόδρομος.. άλλα 50χιλ προς τα πίσω σύνολο 100χιλ έτσι για πλάκα..

Και το άλλο που το πας, καίω βενζίνη τσάμπα και δεν ξέρουμε που θα φουλάρουμε πάλι και πότε!! Και με τον δρόμο που δεν ήταν και στα καλύτερα του με λακκούβες και άγριο κοπανημα φτάνουμε στο σημείο μηδέν!! Τώρα ξανά με τον Α351 προς την σωστή κατεύθυνση που θέλαμε.

Την είσοδο προς το Saryn Canyon δεν την βρήκαμε, και δεν είχαμε χρόνο για να το ψάξουμε. Είμαι σίγουρος όμως ότι ήμασταν πολύ κοντά στην πηγή και νερό δεν ήπιαμε. Αρκεστήκαμε σε μια μικρή γεύση σταματώντας σε ένα παρκιν στο δρόμο, όπου είχαμε ωραία θέα και λίγο από φαράγγι.











Αυτό το μεγαλείο της φύσης για να πάρεις μια γεύση, οδηγώντας μέσα σε αυτό θέλει διανυκτέρευση. Εμείς σύνορα θέλουμε να περάσουμε και χρόνο δεν έχουμε καθόλου. Δυστυχώς όταν υπάρχει χρονοδιάγραμμα κάτι χάνεις, αλλά κάτι άλλο κερδίζεις!! Πάντως αυτό το έχουν ταυτίσει σαν μικρογραφία του GrantCanyon.

Κριμα και φευγουμε με μαυρη καρδία, και με άλλο άγχος τώρα να προλάβουμε να περάσουμε σύνορα γιατί είμαστε είδη απόγευμα!!











Συνεχίζουμε ακάθεκτοι προς τον σκοπό μας, και αρχίζοντας να καταλαβαίνουμε την αλλαγή του καιρού στα σώματα μας.!! Συννεφιά και κρύο μας αναγκάζει σε υποχρεωτική στάση να βάλουμε αδιάβροχα. Κάτι μου λέει ότι θα φάμε βροχή και θα πέσει η θερμοκρασία κι’άλλο.. οι πρώτες σκηνές (yurt) στην άκρη του δρόμου και καταλαβαίνεις ότι τα σύνορα είναι πολύ κοντά.



Τελευταία στάση στον πολιτισμό για εφοδιασμό σε καύσιμα. Πραγματικά η μικρή πόλη (Kegen-Κεγκεν) σηματοδοτεί το τέλος του Καζακστάν. Και με τον μοναδικό δρόμο που την διασχίζει ο ταξιδευτής πρέπει να έχει αποφασίσει ποιο δρόμο να διαβεί μετά την μια και μοναδική διασταύρωση. Ευθεία διακρίνονται πανύψηλες χιονισμένες κορυφές και πέρασμα σε Κίνα, και δεξιά εξίσου ψηλά χιονισμένα βουνά του Κιργιστάν.

Ρωτώντας τώρα στο βενζινάδικο που είναι τα σύνορα γιατί δεν υπάρχει κάποια ενημέρωση, ξεκινάμε τον δύσκολο ορεινό χωματόδρομο γεμάτο λακκούβες, με την συνοδεία χιονόνερου!!! Ε βέβαια τι να την κάνουν την πινακίδα εδώ αφού το πέρασμα εδώ γίνεται μόνο από ντόπιους επί το πλείστον και σπανίως από τουρίστες!! Οι ντόπιοι ξέρουν τον δρόμο. Η ερημιά και ο χάλια δρόμος με κάνουν και αναρωτιέμαι αν μου κάνουν πλάκα!!! 



Πάω για σύνορα χωρών τώρα; Kαι αν ναι, μήπως με έστειλαν για Κίνα μεριά; A να κάτσε ένας καβαλάρης σε άλογο!!! Ανοίγω ζελατίνα κράνους και φωνάζω δίνοντας με το χέρι την κατεύθυνση μπροστά, ΚΙΡΓΙΣΤΑΝ!!!!!;;;;;; ΝΤΑ, ΝΤΑ, ΝΤΑ!!!! Εντάξει τώρα ησύχασα!!



Μετά από κάμποσα χωμάτινα χιλιόμετρα, με βροχή και κρύο οι ρόδες πατούν άσφαλτο μόνο λίγων μέτρων, βλέποντας στο βάθος δυο μικρά κιόσκια μεταλλικά και τις σημαίες των χωρών να κυματίζουν.. Φτάσαμε επιτέλους σύνορα!!!

Kirgistan-Κιργιστάν


Λίγα λόγια: Η Δημοκρατία της Κιργιζίας (Κιργιστάν) είναι μια πανέμορφη ορεινή χώρα με επιβλητικά βουνά, που συνορεύουν με την επαρχεία Xinjiang της Κίνας, και τα Pamirνοτιότερα προς Τατζικιστάν. Οι κορυφογραμμές που συναντιούνται δημιουργούν την εύφορη κοιλάδα Fergana την οποία μοιράζεται με το Ουζμπεκιστάν.

Στα κεντρικά υψίπεδα που αποτελούνται από ατελείωτα αλπικά λιβάδια, το καλοκαίρι οι νομάδες στήνουν τις παραδοσιακές σκηνές τους τα γνωστά Yurt για να βοσκήσουν τα ζώα τους. Μια χώρα που στηρίζεται περισσότερο στην κτηνοτροφία της, αφού η αναλογία κατοίκων σε αιγοπρόβατα είναι 1 προς 3.

Μια χώρα κοιλάδων και βοσκών με τους ποιο φιλόξενους κατοίκους έχει κάνει θετικά βήματα (κατάργηση βίζας) προς την διευκόλυνση ξένων επισκεπτών. Ο τουρισμός πλέον παίζει σημαντικό ρόλο για τους Κιργισιους.. 

Ένα αυτοκίνητο που μόλις είχε περάσει για έλεγχο στην πλευρά του Καζακστάν και μια μηχανή εμείς, που ήθελαν να παίξουν μαζί τους οι συνοριοφυλακες. Τέσσερις στον αριθμό για μηδέν έως ελάχιστους που περνούσαν τα σύνορα είναι λίγο υπερβολή!! Και επειδή βρεχόμουν αποφάσισα να πλησιάσω κοντά στην μπαριερα για να προφυλαχτώ στο κιόσκι μέχρι να έρθει η σειρά μου για έλεγχο. 

ΟΧΙ!!! Μόλις με είδαν μου είπαν να πάω 50 μέτρα πίσω που υπήρχε η ένδειξη STOPγραμμένη με άσπρη μπογιά στον δρόμο!!! Ωραία αρχή σκέπτομαι και σπρώχνω την μηχανή πίσω περιμένοντας να έρθει η σειρά μου γιατί είχε πολύ κίνηση χάχα..

Η Μόνικα δεν είχε λόγο να βρέχετε μαζί μου και πείρε τα διαβατήρια να περιμένει κάτω από το μεταλλικό στέγαστρο..μου κάνουν νόημα και ανοίγουν την μπαρα να περάσω.. επιτέλους δεν βρέχομαι χωρίς λόγο. Η Μόνικα σε ένα κιόσκι για έλεγχο διαβατηρίων κι’εγω στην μηχανή ανοίγω τα πάντα για έλεγχο. 

Ρε για κοίτα όρεξη που την έχουν. Μάλλον η αναδουλειά τους χτύπησε κατακούτελα χάχα.. το πέρασα και αυτό και πάω στο κιόσκι που ήταν η Μόνικα γιατί είχε καθυστέρηση.. τα ζώα μου αργά τι να λέμε τώρα!!!

Και πέφτει το μάτι σε μια φωτοτυπία κολλημένη στο τζάμι.. είχε τις ώρες λειτουργιάς των συνόρων.. 18:30 έκλειναν.. Αμάν!!! Μόνικα τι ώρα είναι; 18:00 γιατί; Γιατί στο πάρα πέντε γλυτώνουμε την διανυκτέρευση στα σύνορα.!!!! Πσσς..μα πόσο φαρδοι είμαστε πόσο; 

Ξεμπερδεύουμε και ανοίγουν την μπάρα να περάσουμε στην μεριά του Κιργιστάν.. το πόσο φιλόξενος λαός είναι αμέσως φάνηκε. πάρκαρα και μας κάλεσαν μέσα στο κιόσκι με τα διαβατήρια να μην βρεχόμαστε. Μας καλωσορίζουν πέφτουν οι σφραγίδες και ούτε ψάξε ούτε τίποτα..

Τα πρώτα μέτρα γίνονται μεν σε άσφαλτο, αλλά με κάτι κρατήρες ΝΑ!!! μετά συγχωρήσεως!!! Το Karakolπου θέλουμε να διανυκτερεύσουμε βρίσκεται σε 50χιλ περίπου.. καλό αυτό μπας και δεν μας πιάσει η νύχτα γιατί πρέπει να ψάξουμε για ξενοδοχείο.. αν όμως ο δρόμος συνεχίσει έτσι χλωμό το βλέπω. 

Μετά από τρία χιλιόμετρα πάνω σε σπαστιρι διασταύρωση μπροστά και χωμάτινος δρόμος!!! Όπα τι γίνεται τώρα; Πινακίδα γιοκ και σταματώ.. το μάτι στα δεξιά και σε λίγα μέτρα πέφτει σε κάτι μεταλλικό στην άκρη του δρόμου.. πάμε εκεί και βλέπουμε..

Και ναι είναι μια σκουριασμένη ενημερωτική πινακίδα που μέτα δυσκολίας βγάζουμε τι γράφει.. διακρίναμε την λέξη Karakolωραία πάμε καλά, αλλά απογοήτευση για τα 90χιλ. ακόμη.. Δύσκολα τα πράγματα γιατί είμαστε σε χωματόδρομο και δεν γνωρίζουμε για πόσο.!! Η βροχή έχει σταματήσει ευτυχώς, το κρύο όμως κάνει αισθητή την παρουσία του.. Στην σκέψη έπεσε ότι δεν θα ζοριστούμε, πάμε και βλέπουμε, το πολύ κάνουμε χρήση σκηνής κοντά σε σπίτια αν βρούμε κάτι, χωριό η οτιδήποτε!!!

Για ελεύθερο το αποκλείουμε γιατί δεν έχουμε προμήθειες σε φαγώσιμα. Και πείνα μαζί με κρύο, ήσσον συνδυασμός βάρβαρος!!! Και δώσε χώμα χαμηλές ταχύτητες, πολύ προσεκτική οδήγηση και πάμε.. δέκα χιλιόμετρα, δεκαπέντε, είκοσι, εικοσιπέντε, τριάντα, σαράντα, χώμα και μόνο χώμα!!!

Ορεινά περάσματα, άνθρωπος ούτε για δείγμα, και όπως ήταν φυσικό επακόλουθο μια έκρηξη από αρνητικές σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό, για το αν σου συμβεί κάτι εδώ ποιος και τι; Το χέρι σταθερό στην γκαζιέρα και πενήντα χιλιόμετρα, εξήντα, εβδομήντα, και επιτέλους τρεις ανθρώπινες φιγούρες ξεπροβάλουν στο βάθος!!!

Ωραία σταματώ να ρωτήσουμε τι παίζει με τον δρόμο. Και μάλιστα έπεσα σε τουρίστες. Ποδηλάτες οι δυο και ο τρίτος ντόπιος με τα πόδια!! Αυτό μοιάζει με ανέκδοτο που ξεκινά με έναν Ιταλό, έναν Έλληνα, και έναν Κινέζο!!! Ξεκινάμε τις χαιρετούρες, και αφού η Μόνικα λέει ότι είναι από την Πολωνία, δίνω το χέρι στον Ιταλό.. ακολουθει διάλογος..

Εγώ: για σου φίλε μου από πού είσαι;

Ιταλός: Από Ιταλία εσύ;

Εγώ: Από Ελλάδα γείτονες είμαστε..

Ιταλός: Grecia? Gia sou malaka…

Εντάξει τι να λέμε τώρα πέθανα στα γέλια….

Αυτή η λέξει πραγματικά πρέπει να είναι πασίγνωστη σε όλο τον κόσμο χαχαχα!!!


Πάντως εκείνη την στιγμή ήταν το ωραιότερο malaka που έχω ακούσει..

Το story τους έχει ως εξής…

Ο Ιταλός φίλος με τον Κινέζο αποφάσισε να πάει Πεκίνο να τον δει και να επιστρέψουν με τα ποδήλατα Ιταλία!!! Βρίσκονται στον δρόμο οχτώ μήνες και συνεχίζουν.. (πότε εξαφανίζομαι είπαμε.. Ο ντόπιος τώρα που ήταν μαζί τους ένας βοσκός που τον πετυχαν ποιο κάτω τους κάλεσε στην καλύβα του για διανυκτέρευση.

Η σκέψη περνά από το μυαλό να τους λέγαμε για μια σκηνή ακόμη σίγουρα θα περνούσαμε τέλεια, αλλά στην ερώτηση για το αν ο δρόμος φτιάχνει, μας είπαν ότι σε τρία χιλιόμετρα από εδώ γίνεται άσφαλτος μέχρι τον τελικό προορισμό για σήμερα το Karakol….



Την νύχτα θα την φάμε στην μάπα σίγουρα, αλλά εντάξει με προσοχή συνεχίζουμε.. πιάνοντας άσφαλτο ανοίγω λίγο ρυθμό, όχι για πολύ όμως γιατί έπιασε πίσσα σκοτάδι και γενικά δεν υπάρχει φωτισμός στον δρόμο..χαχαχα εδώ δεν υπάρχουν δρόμοι φωτισμό θέλω;

Με δυσκολία και μην βλέποντας την τύφλα μου λόγο ότι όσοι οδηγούσαν τα φώτα ήταν μόνιμα στην μεγάλη σκάλα, φτάνουμε στην πόλη.. ωραία σταματώ σε μια στρογγυλή πλατεία.. νέκρα γενικά με δυο ταρίφες αραχτούς. Να ρωτήσω για ξενοδοχείο να μας πάνε; Η Μόνικα δεν κάνεις μια ψακτικη με gpsμπας και έχει κάτι; Σωστά ανοίγω αμέσως; Έδειχνε τρία με τέσσερα και κοντά.. ξεκινάμε για το πρώτο και μας δείχνει να στρίψουμε από τον κεντρικό σε στενό.

Διστάζω να μπω!!! Μιλάμε για σκοτάδι και χώμα.!! Λέω μαλακιες σιγά μην υπάρχει ξενοδοχείο εδώ.. πάμε για το άλλο.. μια από τα ίδια.!! Κάθε απόπειρα σε άλλο δρόμο εκτός κεντρικού σκοτάδι και χώμα.. ωραία λέω δεν θα βγάλουμε άκρη έτσι. Σκέπτομαι να κάνουμε μια βόλτα πάνω, κάτω στον κεντρικό δρόμο και αν δεν βρούμε επιστρέφουμε στους ταρίφες. Οκ!! Τελικά τυχεροί βρίσκουμε ένα, και μάλλον το μοναδικό και ρωτάμε.. έχει δωμάτιο και με παρκινγκ και πρωινό. Με τιμή πολύ λογική. Σαφώς και αράξαμε. Αμέσως ερώτηση που μπορούμε να φάμε κάτι.

Η ώρα είναι 22:00 και δεν έχουμε φάει κάτι από το πρωί. Μας είπε ότι λίγα μέτρα ποιο κάτω στον ίδιο δρόμο θα βρούμε, αλλά ισα που προλαβαίνουμε την κουζίνα στο κλείσιμο.. σφεντόνα και βρίσκουμε ATM να κάνουμε λεφτά.. εδώ παθαίνω ένα σοκ γιατί δεν δεχόταν masterαλλά μόνο visa.. ευτυχώς είχε η Μόνικα.. 

βγάζουμε στο περίπου ισα για να φάμε αφού δεν γνωρίζαμε ισοτιμία.. τέτοια ώρα τέτοια λόγια.. το κρύο ήταν τσουχτερό να το αντέξω δεν μπορώ!! Βρίσκουμε το ρεστοράν πραγματικά μόνο μια παρέα από πιτσιρικάδες που έπιναν μπύρα ήταν εκείνη την στιγμή και απογοητευτήκαμε. Όντως μόλις είχαν κλείσει την κουζίνα αλλά για εμάς κάτι θα κάνουν.. τελικά έκαναν το καλύτερο.!!!



Μετά από εδώ στα κρεβατάκια γρήγορα…

20-8-14 ΤΕΤΑΡΤΗ (KG-Balikchi-241χιλ) €6 διανυκτέρευση δωμάτιο σε σπίτι οικογένειας..



Το πρωί άλλος θεός λέμε!!! Ηλιοφάνεια και συνθήκες κατάλληλες για οδήγηση μηχανής. Τι κάνουμε σήμερα; Λέμε να οδηγήσουμε παράλληλα με την λίμνη Issyk-Kul και αν βρούμε κάτι παραλίμνιο για διανυκτέρευση αράζουμε να κάνουμε και μπανακι..







Η πόλη καθεαυτού δεν έχει κάτι ιδιαίτερο να δεις, εκτός ότι είναι βάση για υπαίθριες δραστηριότητες στην ευρύτερη περιοχή. Εμείς θα επισκεφτούμε φεύγοντας δυο βασικά μνημεία. Ξεκινάμε την οδήγηση μέσα στην πόλη, όπου οι χθεσινές μου υποψίες βγαίνουν αληθινές!!



Όλα τα στενά χώμα με πέτρες και λακκούβες.. προσοχή μεγάλη στην οδήγηση θέλει!! Περάσαμε και ένα φρεάτιο ανοιχτό που απλά είχαν βάλει κάποια κλαδιά μέσα για να μην πέσει κανείς. Εντάξει την μέρα αλλά με την νύχτα τι γίνεται!!











Φτάνουμε στο πρώτο αξιοθέατο την Holy Trinity Russian Orthodox Cathederal ένα αρχιτεκτονικό ξύλινο αριστούργημα.. καθίσαμε αρκετή παρατηρώντας με θαυμασμό..







ο καιρός έχει ζεστάνει για τα καλά και συνεχίζουμε για το δεύτερο αξιοθέατο το Dungan Mosque



Το περίεργο σε αυτό το Τζαμί είναι ότι αρχιτεκτονικά μοιάζει σε παγόδα!! Αρκεστήκαμε μόνο σε φωτογραφία και δεν μπήκαμε μέσα γιατί μας είχε πιάσει μεσημέρι..

Συνέχεια με τον 362 (silk road) κεντρικό δρόμο που κυκλώνει περιμετρικά την τεράστια λίμνη Issyk-Kul..



Εμείς θα κάνουμε την μια πλευρά της λίμνης και βλέπουμε!! Οδηγώντας πάνω σε αυτό τον μέτριο δρόμο μεν αλλά αρχαίο δρόμο του μεταξιού δε, σου κάνει κάτι ρε παιδί μου νιώθεις κάπως!!! Περάσαμε μέσα από μικρές πόλεις με κίνηση από κόσμο αλλά και οχήματα τετράτροχα, και τετράποδα όμως!!!









Λόγο ότι η αγορά και το παζάρι κάθε αυτής βρισκόταν πάνω στον δρόμο. Ότι αγαθά ήταν προς πώληση τα έβρισκε κανείς σε αυτά τα παζάρια..

















μετά από λίγα χιλιόμετρα και βγαίνοντας από τις πόλεις, αρχίσαμε να βλέπουμε λίμνη.. Και τι λίμνη τεράστια!!!

Με εμβαδόν 6.236 τετραγωνικά χιλιόμετρα η Issyk-Kul είναι δεύτερη σε μέγεθος αλπική λίμνη στα (1.607μ) μετά την Τιτικάκα στις Άνδεις!!! Στην γλώσσα των Κιργισιων σημαίνει η θερμή λίμνη!! Παρόλο που καλύπτεται γύρω από χιονισμένα βουνά δεν παγώνει ποτέ γιατί εκβάλουν πολλές θερμές πηγές σε αυτήν. Το βάθος της φτάνει τα 668μ.

Ένα υδάτινο μεγαλείο που αρχίζει να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας, και μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό.. τι να πούμε τώρα για την ποικιλομορφία του εδάφους, αριστερά χωμάτινα βουνά σμιλευμένα από τα χρόνια και τις καιρικές συνθήκες, ποιο ψηλά να διακρίνονται χιονισμένες κορυφές των πανύψηλων βουνών, και δεξιά μας να κάνουν μπάνιο στα γαλάζια νερά τις λίμνης!!!











Όλες οι αισθήσεις δουλεύουν στο φουλ τώρα και απολαμβάνουμε το κάθε χιλιόμετρο στο έπακρον!!! Δεν γίνεται άλλο πρέπει να σταματήσουμε να το χορτάσουμε περισσότερο. Ευκαιρία να κολατσίσουμε τα σάντουιτς που είχαμε φτιάξει. Βρίσκω ένα ωραίο σημείο (δεν θέλει και πολύ να βρεθεί) και αράζουμε.



Το απέραντο υδάτινο στοιχειό δεξιά και χιονισμένες κορυφογραμμές αριστερά. Εκεί λέω να βγάλω χάρτη να δω περίπου που και τι είναι πίσω από αυτά τα πανύψηλα βουνά.





Τι το ήθελα!! Μια ανάσα από την Κίνα!!!! Απίστευτο και όμως αληθινό!!! Το να μη θες να ξεκολλήσεις από ένα σημείο εδώ είναι το μόνο εύκολο!!!

Πιστεύω ότι αυτή η χώρα θα μας μαγέψει.. αλλά για πάμε να το ανακαλύψουμε!!!











Συνεχίζουμε στον ίδιο καμβά ομορφιάς









και περνώντας μέσα από μικρά χωριά





μπορεί κάποιος να βρει, φρούτα που πουλάνε παιδιά στην άκρη του δρόμου,

ακόμη και πινακίδα με την λέξη βενζίνη στα ρωσικά βέβαια, όπου σίγουρα κάποιος έχει χώρο αποθήκευσης σπίτι του για να πουλήσει, αλλά και μπακάλικο που σίγουρα υπάρχουν τα απαραίτητα.

















Αυτό που δεν βρίσκουμε είναι ξενοδοχείο, πανσιόν, κατάλυμα, κάτι που να μοιάζει σε κάτι τέτοιο!! Με το να έχουμε εστιάσει την προσοχή μας στο να βρούμε κατάλυμα, φτάνουμε στην τελευταία παραλίμνια πόλη, και μεγάλη μάλιστα, το Balikchi.





Εδώ πρέπει να ψάξουμε να βρούμε κάτι οπωσδήποτε. Μπαίνοντας και με χαμηλή ταχύτητα στο δεξί ρεύμα διασχίζουμε τον κεντρικό δρόμο κοιτώντας για κατάλυμα. Σχεδόν τελειώνει ο δρόμος και βγαίνουμε πάλι από την πόλη και τίποτα. Σταματώ και ανοίγω gps. Οι επιλογές ελάχιστες μόλις τρεις μέσα στην πόλη και μετά αρκετά χιλιόμετρα έξω από αυτήν.. όπως ήταν αναμενόμενο σαν το αξιοθέατο εμείς για τους ντόπιους και με περιέργεια για να μάθουν από πού είναι οι ταξιδιώτες σταματά ένας παππούς και η Μόνικα του κάνει την ερώτηση..

Μας λέει ότι εδώ κοντά υπάρχει ένα ξενοδοχείο δείχνοντας μας μια πινακίδα όπου το διαφήμιζε.. Τριών αστέρων έδειχνε αλλά ίσως και μοναδική λύση. Ο παππούς ήθελε να μας πάει έξω από αυτό αλλά ήταν με τα πόδια. Του είπαμε ευχαριστώ και ότι δεν χρειάζεται αλλά αυτός τον χαβά του!!! Σταματά έναν πιτσιρίκα με ποδήλατο και τον αγγαρεύει να μας πάει μέχρι το ξενοδοχείο!! Θεός ο παππούς τα είχε τσούξει εδώ που τα λέμε και λίγο, αλλά εντάξει η πρόθεση μετρά.. μπροστά ο πιτσιρικάς με το ποδήλατο και πίσω εμείς για τα 200 μέτρα μέχρι το ξενοδοχείο. Τον ευχαριστήσαμε και καθόμαστε λίγο έξω και χαζεύουμε.

Αρκετά χλιδατο για τα δεδομένα της περιοχής και δεν καταλαβαίνω τον λόγο!!! Τέλος πάντων η Μόνικα πάει να ρωτήσει και εγώ περιμένω έξω. Βγαίνει όχι τόσο χαρούμενη!! Όπως το περιμέναμε 50 ευρώ και χωρίς πρωινό είναι απαγορευτικό για μια πόλη που δεν έχει τίποτα, μα τίποτα όμως να δεις.. μια μίνι συνέλευση ανά μεταξύ μας και αποφασίζουμε να το ψάξουμε κι’άλλο. Και αν δεν τότε αναγκαστικά εδώ. Βοηθούσε και ότι είναι νωρίς ακόμη μέρα. Συνεχίζουμε πάλι για την δεύτερη επιλογή του gps. Μικρές οι αποστάσεις οπότε γρήγορα διασχίζεις την πόλη πάνω κάτω!!

Εκεί που μας έδειχνε περάσαμε από έξω δεν είδαμε τίποτα και στρίβουμε σε ένα στενό για να ξανά πάμε στο σημείο να το ψάξουμε με τα πόδια, μπας και είναι κρυμμένο. Κι εδώ βέβαια όπως και στο Karakol δυο με τρεις κεντρικοί δρόμοι με άσφαλτο γεμάτο λακκούβες, και ότι στενό η αλλαγή αμέσως σε offroad!!! Και ότι τελειωμένο ladaνα πηγαίνει τάπα μέσα στα στενά!! Εκεί που πάω να κάνω αναστροφή ένας οδηγός σε αμάξι μας χαιρέτα και μας κάνει νόημα να σταματήσουμε. Σταματάμε και με λίγα αγγλικά που ήξερε μας ρωτά από πού είμαστε και που πάμε. Η Μόνικα του είπε ότι καταλαβαίνει λίγα ρωσικά οπότε η συνεννόηση γινόταν ποιο άνετα..

Του είπαμε ότι ψάχνουμε ξενοδοχείο και αν ξέρει κάτι.. αμέσως μας λέει μισό να πάρει τηλέφωνο σε κάποιον φίλο του. Αφού συνεννοήθηκε μας εξηγεί ότι υπάρχει με έξι ευρώ δωμάτιο και αμέσως τον ξαναρωτάμε γιατί μάλλον δεν ακούσαμε καλά..!!! ΕΞΙ ΕΥΡΩ;;;;

Ναι αλλά δεν είναι ξενοδοχείο, είναι σπίτι οικογένειας του φίλου του όπου νοικιάζουν ένα δωμάτιο. Αν θέλουμε βέβαια μας λέει λόγο ότι δεν έχει τις ανέσεις ενός ξενοδοχείου.. τι λες τώρα μέσα στην τρελή χαρά είμαστε, τι να τις κάνουμε τις ανέσεις των 50 ευρώ δεν μας ενδιαφέρουν καθόλου!!!

Άσε που θα βιώσουμε την παραδοσιακή φιλοξενία σε σπίτι οικογένειας ντόπιων..Απλά σουπερ!!! Τον ρωτάμε και αν μπορούμε και που θα βρούμε κάρτα simκαι τοπικό νούμερο.. ακολουθείστε και θα σταματήσουμε πριν πάμε στο σπίτι σε μαγαζί που ξέρω.. ωραία αμέσως βγαίνοντας στον κεντρικό υπήρχε το μοναδικό μαγαζί κινητής τηλεφωνίας και με την βοήθεια του, πήραμε νούμερο και ιντερνέτ για να έχουμε.. συνεχίζουμε για το σπίτι το οποίο βρισκόταν σε ένα χωμάτινο δρόμο κοντά στον κεντρικό αλλά και την λίμνη.

Μας άνοιξε την μεταλλική πόρτα της αυλής η γυναίκα του σπιτιού για να βάλω την μηχανή. Aαποχαιρέτησε ο φίλος και τον ευχαριστήσαμε για την εξυπηρέτηση. Το σπίτι φτωχικό αλλά γεμάτο καλοσύνη και χαμογέλα από τους οικοδεσπότες, όπου αμέσως έτρεξαν να μας ετοιμάσουν το δωμάτιο. Μας έστρωσαν κάτω όπως κοιμούνται όλοι.



Μας έδωσε το κλειδί και μας έδειξε που είναι η τουαλέτα έξω στην αυλή χτιστή με τσιμεντόλιθους και μια τρύπα στο έδαφος ήταν και τέλος..!! για ζεστό νερό και μπάνιο έπρεπε να πάμε από την κουζίνα όπου υπήρχε εκεί. Εμείς τώρα αφού δεν είχε νυχτώσει ξεκινάμε μια βόλτα με τα πόδια προς λίμνη να χαζέψουμε λίγο.







Κάποιες οικογένειες μαζεμένες να κάνουν κουβέντα, κάποιοι τολμηροί να κάνουν μπάνιο, και μερικές παραδοσιακές σκηνές (yurt) που εκτελούσαν χρέη εστιατορίου!!! Αυτό ήταν όλο κι’ολο. Χαλαρά χαζεύουμε ότι κινείται αλλά και την θέα των απέναντι βουνών, όπου πριν από λίγο περάσαμε.



























Επειδή είχαμε φάει και δεν πεινούσαμε λέμε να συνεχίσουμε προς κέντρο να περάσει η ώρα και να φάμε κάτι αργότερα. Φτάνοντας και πραγματικά δεν έχει τίποτα παρά μόνο δρομάκια χωμάτινα με παιδιά να παίζουν στις γειτονιές, αναρωτηθήκαμε το αν κάναμε βλακεία και δεν φάγαμε στην λίμνη και παραδοσιακά..






















τώρα να επιστρέψουμε έχει νυχτώσει πλέον και δεν θα βρούμε τίποτα. Αυτό που βρήκαμε ήταν ένα μπακάλικο και αγοράσαμε ντόπιο ψωμί όπου είναι απίστευτο, κάτι σε σαλάμι, λουκάνικο τυρί, ντομάτα και φτιάξαμε δυο σαντουιτσαρες και σκάσαμε!!! Καληνύχτα ….