Πρόλογος
Η έμπνευση αυτών των χειμερινών διακοπών προήρθε καθαρά, από το ίδιο το μηχανάκι. Και αυτό γιατί οι ταξιδιωτικές μας περιπλανήσεις της χρονιάς που κύλησε, δεν τις βιώσαμε όσο θα έλπιζα από κοινού.
Το fazer το είχα φτιάξει για τις καλοκαιρινές μας εξορμήσεις, έδωσα ένα κάρο λεφτά για να το κάνω σέρβις να βάλω καινούργια λάστιχα να αγοράσω κάποια βοηθήματα τα οποία θα μου ήταν χρήσιμα για το ταξίδι. Και τελικά, κάποια ηλεκτρολογικά προβλήματα ( Που θα αναφερθούν εκτενέστερα το ταξιδιωτικό που δεν έχει γραφτεί ακόμα) Είχαν σαν αποτέλεσμα να το χαρώ μόνο για τέσσερις ημέρες και όλο πλήρωνα, ασφάλειες και όλο πλήρωνα για το γκαράζ που το σταθμεύω, και όλο αυτό για μόνο τέσσερις ημέρες....Ε όχι !!!
Η σκεψη ήρθε τέλος Σεπτεμβρίου …
- Ανθή να φύγω;
- Καλά εσύ έχεις χαζέψει τελείως ! Τώρα θα φύγεις που έρχεται ο χειμώνας!! θα παγώσεις και που θα πας;
- Δεν ξέρω, λέω για Γιουγκοσλαβία
- Καλά, να φύγεις τώρα όμως προτού να πιάσουν τα πολλά κρύα.
- Ναι τώρα θέλω να φύγω για να προλάβω την αλλαγή της ώρας έτσι ώστε, να έχω ακόμα μια ώρα οδήγησης προτού να νυχτώσει.
- Και που θα μείνεις;
- Σε σκηνή.
- Μείνε σε ξενοδοχείο.
- Δεν θέλω... Αν μείνω σε ξενοδοχείο θα έρθεις;
- Όχι θα έχει κρύο.
Η ενημέρωση της μάνας για τα επικείμενα μου σχέδια γινόταν φυσικά μέσω τηλεφώνου έτσι ώστε, να μην έχω άμεση επαφή με τις όποιες αντιδράσεις της. Καλύτερα όχι. Πως το λένε από μακριά και αγαπημένοι. Και όχι μόνο, αλλά η Ανθή όταν κόμπιαζε για κάποια δευτερόλεπτα η Mather στο τηλέφωνο, την έλεγε.
- Κρίμα είναι, αφού το μηχανάκι είναι έτοιμο.
- Καλά (Γαμημένο μηχανάκι!!! Ποιος πούστης το ανακάλυψε!!!).
Έτσι κάπως μπήκα σε τελική τροχιά για την εκδρομή όμως πως το λένε, αν λογαριάζεις χωρίς τον ξενοδόχο. Ενημέρωσα για την άδεια μου στην δουλειά ( Αδεια χωρίς λεφτά εννοείται!) Αλλά κάποια εργασιακά προβλήματα με πήγαιναν ημερομηνιακα πίσω. Πέρασε ο μήνας άλλαξε η ώρα, εγώ δούλευα το fazer κοιμόταν στο γκαράζ, και όλο το πλήρωνα.
Μου έλεγε η Ανθή.
- Ρε Νίκο θα φύγεις;
- Ναι, περιμένω να πάρω άδεια.
- Ε πότε θα την πάρεις, τον Δεκέμβρη;
- Δεν με νοιάζει, οταν πάρω την άδεια όμως, έφυγα.
- Και που θα πας;
-Δεν ξέρω ανάλογα πότε θα πάρω άδεια.
-Θα έρθεις;
- Καλά εσύ έχεις χαζέψει τελείως.
Η μάνα μου το είχε ψιλό ξεχάσει το γεγονός, ένιωθε ασφάλεια και ευγνωμοσύνη που γιος της δουλεύει. Ασφάλεια για εμένα και ευγνωμοσύνη για το αφεντικό μου, που δεν μου έδινε άδειά. Τελοσπάντων για να μην μακρηγορώ η άδεια μου εγκρίθηκε τέλος Νοεμβρίου.
- Μαμά πήρα άδεια φεύγω.
-Α ναι (Τον πούστη του έδωσε άδεια τελικά! Τζάμπα τόσα τάματα!!!) Και που θα πας;
-Δεν ξέρω, λέω να πάω Ιταλία.
