29 - 11 - 2017 ΗΜΕΡΑ 7
Ψηλό πάγωσα! Το Bed Νo Breakfast δεν είχε θέρμανση και το δάγκωσα. Χαράματα σηκώθηκα και ο καιρός είχε κάπως καθαρίσει, κάνω καφέ βγαίνω να κανω τσιγάρο στο όρθιο έξω στο μπαλκόνι, έπιασε μπόρα. Mπαίνω μέσα βρίζοντας μετέπειτα ξαναβγαίνω έξω, είχε ήλιο.
Ψηλό πάγωσα! Το Bed Νo Breakfast δεν είχε θέρμανση και το δάγκωσα. Χαράματα σηκώθηκα και ο καιρός είχε κάπως καθαρίσει, κάνω καφέ βγαίνω να κανω τσιγάρο στο όρθιο έξω στο μπαλκόνι, έπιασε μπόρα. Mπαίνω μέσα βρίζοντας μετέπειτα ξαναβγαίνω έξω, είχε ήλιο.
Όλα το πρωινό έτσι πήγαινε ανά δεκάλεπτο, αλλάζει ο καιρός και ταυτόχρονα άλλαζαν τα και τα ταξιδιωτικά μου πλάνα.
Στον ήλιο έλεγα θα πάω να δω τα εθνικά πάρκα που έχει η βόρεια Σικελία στην βροχή έλεγα, θα φύγω να πάω στην Αμαλφι. Πάρκα Αμάλφι, Αμάλφι πάρκα. Συγχύστηκα. Πάρκα Αμάλφι, Αμάλφι πάρκα. Ρε προβλήματα που έχει ο κόσμος!
Από τη μία το θεωρούσα βλακεία να μην πάω στα πάρκα μιας και την Αμάλφι θα μπορούσα να την επισκεφτώ, σε κάποιο άλλο ταξίδι αλλά από την άλλη όμως, η κατάσταση του οδοστρώματος που θα συναντούσα σε μία πιθανή νεροποντή με προβληματίζε.
Χάλιαόμουν κιόλας με τις ταχύτητες που θα είχα στην μπόρα. Και ότι θα ζόριζα το φειζερ. Εκεί θυμήθηκα ότι το φειζερ είναι ανακηρυγμένο παμψηφεί έχοντας ένα ψήφο, ως αρχηγός των ταξιδιωτικών μας εξορμήσεων και είπα να φύγω.
Αφού πέρασε ένα δίωρο μέχρι να αποφασίσω είπα να πάω μια βόλτα στην πόλη μιας και το λιμάνι από εκεί που βρισκόμουν, δεν απέχει και πολύ μακριά! Κατέβηκα κάτω στη θάλασσα περπάτησα πάνω στην αμμουδιά, Έβλεπα τον καθεδρικό να υψώνεται επιβλητικά ως φρούριο κάτω από το καταγάλανο ουρανό δίνοντας το στίγμα του και συμβολίζοντας, αυτήν την πανέμορφη πόλη.
Έχοντας παρέα κάποιους ιταλούς που κάναν την πρωινή τους γυμναστική κάνοντας τζόκινγκ, επάνω στην κάτασπρη αμμουδιά.
Μάλλον τελικά δεν θα βρέξει αλλά εγώ θα φύγω, ή τελικά να μην φύγω και να πάω στα πάρκα ( Σας τα έπρηξα!!!)
Έχοντας παρέα κάποιους ιταλούς που κάναν την πρωινή τους γυμναστική κάνοντας τζόκινγκ, επάνω στην κάτασπρη αμμουδιά.
Μάλλον τελικά δεν θα βρέξει αλλά εγώ θα φύγω, ή τελικά να μην φύγω και να πάω στα πάρκα ( Σας τα έπρηξα!!!)
Μετέπειτα έπιασα άσφαλτο τριγύρισα στα σοκάκια πήγα πάλι προς το φάρο, όπου με έπιασε και πάλι καταιγίδα. Της μάνας σου! Θα φύγω ρε, Δεν γίνεται οι διακοπές μου να είναι εξαρτώμενες από τον καιρό.
Καπου κατα εδω, βρισκεται και το αορατο ξενοδοχειο...
Καπου κατα εδω... ΣΤΟ ΠΕΡΙΠΟΥ!!!
Βλέπω τον καθεδρικό απο μια αλλη οπτική γωνια, τον παρατηρώ... Οχι ρε μάγκα δεν ήταν τελικά αυτός που πήγα εχθές. Και πώς θα πάω εκεί. Προχωράω φτάνω σε ένα άλλο άνοιγμα ξανακοιτάω με προσοχή. Αυτός είναι!
Πάμε να φύγουμε μην ξαναλλάξω γνώμη!
Και γύρισα στο ξενοδοχείο.
Έπειδή έφαγα στράβωμα με τον Bed No Breakfast και την εισβολή του σπιτονοικοκύρη στο δωμάτιο μου ενώ έλειπα, του ζήτησα απόδειξη. Τσίνησε αλλα έκοψε! Γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος.
Φεύγω με ηλιο και λέω, θα πάω παραλιακά μέχρι το λιμάνι για να αποφύγω τα διόδια αλλά να δω, και για μία τελευταία φορά την ακτογραμμή της Σικελίας. Κάνω κάποια χιλιόμετρα και με πιάνει μια νεροποντή, λες και βρέθηκα κάτω από το ντουζ!
Βρίζω και οδηγώ φτάνω στην διασταύρωση που οδηγούσε στην autostrada και σταματάω κανένα δίλεπτο να σκεφτώ τι να κάνω, να πάω εθνική ή από την παραλία... Εντωμεταξύ να στάζω ολόκληρος και να το σκέφτομαι. Τα αμάξια να με κορνάρουν γιατί οσο ναναι εμπόδιζα εκεί που είχα παρκάρει και να απορούν, τι κάνει αυτός ο βλαμμένος μηχανόβιος μέσα στο κατακλυσμό σταματημένος στο πουθενά. Μα φυσικά σκεφτόταν από που να πάει στο λιμάνι. Με τα πολλά αποφάσισα να βγω Εθνική, τζάμπα ταλαιπωρία θα βγάζω.
Κόβω εισιτήριο και έφυγα σφαίρα για το λιμάνι. Εδώ να πω ότι στα 2000 km που έκανα στην Ιταλία πλήρωσα λιγότερο από 10 € σε διόδια... Λιγότερα, από ότι πλήρωσα για 700 km στην Ελλάδα.
Φτάνω στο λιμάνι βρίσκω την αποβάθρα και περιμένω το καράβι. Βασικά ψιλό ντρέπομαι να αναφέρω ότι αρχικά νόμιζα ότι θα μεταφερθώ στην Ιταλία με ένα σαπιοκάραβο εμπορικού τύπου που ζήτημα, να είχε να μετακινήθη καμια πενταετία. Αλλά ρωτώντας, την κατάλαβα τη δουλειά! Αυτό που δεν κατάλαβα ήταν το ειρωνικό χαμόγελο αυτόν πού με απαντούσαν. Γιατί ρε παιδιά! Μήπως είναι ξεφτίλα!!!
Παρκάρω το φέιζερ στο πλοίο και ακριβώς από δίπλα μου σταθμεύει ένα τουριστικό λεωφορείο γεμάτο πρόσφυγες. Όλοι ήταν άντρες πολύ αδύνατη και εμφανώς ταλαιπωρημένη. Με κοιτούσαν περίεργα εμένα και το μηχανάκι, καλοθελητα παντά. Ίσως να τους αναβίωσα κάποιο όνειρο για μια καλύτερη ζωή, ίσως! Πάντως εγώ ένιωσα πολύ περίεργα! Κάποιοι κατέβηκαν για να πάνε στην τουαλέτα αλλά οι περισσότεροι παρέμειναν μέσα στο λεωφορείο. Και φυσικά εγώ δεν έφυγα λεπτό από το μηχανάκι.
Με το που πάτησα το πόδι μου στην στερεα Ιταλία έβαλα στόχο να κάνω όσο το δυνατόν περισσότερα χιλιόμετρα μπορώ, ώστε να προσεγγίσω την Αμάλφι. Βέβαια το ότι η Αμάλφι ήταν γεωγραφικά από την άλλη πλευρά σε σχέση πάντα με το Μπρίντιζι και το εισιτήριο μου για την Ελλάδα, δεν με απασχολούσε ΝΤΙΠ!!! Βάση προγράμματος είχα μια ακόμα ατόφια μέρα στην Ιταλία και ήθελα να την γουστάρω όσο το δυνατόν περισσότερο.
Φυσικά πηγαίνοντας ίσως στο πιο διάσημο και σίγουρα στο πιο φημισμένο μέρος, της ιταλικής ακτογραμμής. Και να κάνω κατά πολλούς, την πιο όμορφη παραλιακή διαδρομή του πλανήτη! Τι είναι αυτή καλή ρε συ. Έχουν ίσως, την πιο όμορφη ορεινή και παράκτια διαδρομή στον κόσμο! Και εμείς τι έχουμε...Πάμε αύριο και θα δούμε.
Οδηγάω δίχως αύριο, οδηγάω και όλο οδηγάω μην με πιάσει η νύχτα, να καλυψο όσο το δυνατόν περισσότερο χιλιόμετρα για να φτάσω αύριο πρωί πρωί στην Αμάλφι. Η διαδρομή στην επιστροφή δεν με εντυπωσίασε τόσο πολύ όσο όταν την διέσχιζα ερχόμενο στη Σικελία, μάλλον θα ήταν λόγω των τόσων που είδα στην διάρκεια αυτού του ταξιδιού.
Σκεφτόμουν να διανυκτερεύσω στην ευρύτερη περιοχή του Rizzo εκεί που πέρασα το πρώτο μου βράδυ στην Ιταλία και από εκεί η Αμάλφι, ήταν κοντά στα 200 km απόσταση. Μια χαρά! Φτανω πάλι στο Rizzo και εκεί μου έρχεται φλασιά! Όχι ρε μάγκα ξέχασα ότι είναι κακάσχημος μέρος!
Είχε κάτι διάσπαρτα ξενοδοχεία στον κεντρικό τους δρόμο με εμένα να βρίζω, τι ήρθα και πάλι να κάνω εδώ.
Οδηγώντας μέσα στην πόλη έπιασα και πάλι τις συνήθειες, ταξιδιωτικές ταχύτητες των ταξιδιών μου, τα λεγόμενα ΣΑΛΙΓΚΑΡΙ ROAD TRIPS και ένα αμάξι από πίσω μου που το έσκασα, με πέρασε με χιλια και μετά από λίγο τον είδα σταματημένο...Σε έλεγχο της τροχαίας!
Οδηγώντας μέσα στην πόλη έπιασα και πάλι τις συνήθειες, ταξιδιωτικές ταχύτητες των ταξιδιών μου, τα λεγόμενα ΣΑΛΙΓΚΑΡΙ ROAD TRIPS και ένα αμάξι από πίσω μου που το έσκασα, με πέρασε με χιλια και μετά από λίγο τον είδα σταματημένο...Σε έλεγχο της τροχαίας!
Φτάνω στην διασταύρωση που είχα ξαναβρεθεί στην πρώτη ημέρα του ταξιδιού, όπου είχε δύο εναλλακτικές διαδρομές για την Τρόπαια και η μία, αυτή δηλαδή που είχα κάνει ήταν η μάπα, ενώ οι άλλοι ήταν απείρου κάλλους. Τώρα εγώ ποια είχα κάνει, είχα πάει δεξιά ή αριστερά. Όχι ρε μάγκα δεν θυμάμαι! Κόλλησα κανένα λεπτό και πήρα στην τύχη τη δεξιά διαδρομή. Όπου και πάλι ήταν η μάπα!
Σούρουπο ποια φτάνω στο Vibo marina και ακριβώς μπροστά από ένα σπίτι σταματάω για τσιγάρο. Κατεβαίνω και πως κοιτάω, βλέπω ότι το σπίτι λειτουργούσε και ως ενοικιαζόμενα δωμάτια... Εδώ είμαστε! Πρώτα όμως το τσιγάρο και μετά όλα τα υπόλοιπα. Αφού πέρασε η ώρα βγαίνει έξω ένα παλικάρι να φτιάξει τον κήπο και τον ρωτάω
– Hotel.
– Come
Μπαίνω μέσα στο σπίτι και έρχεται η μάνα του που ψιλό ήξερε αγγλικά.
– Room
. – Come
. – Money.
– 20.
Με περνάει μέσα από την κουζίνα του σπιτιού τους όπου ένας παππούς έτρωγε το βραδινό του, ανοίγει μια πόρτα και με βάζει στο δωμάτιο! Το δωμάτιο ήταν τεράστιο με ωραίο μπαλκόνι και θέα στο λιμάνι.
– Έχει τίποτά εδω για να δω το βράδυ.
– Μπα!! Eiναι πολύ μικρό μέρος σε πέντε λεπτά το γυρνάς όλο. Εδώ είναι το λιμάνι από την Vibo Valentia, και τώρα είναι χειμώνας. Δεν έχει τίποτα!
- Η Vibo Valentia έχει τίποτα ενδιαφέρον.
– Μπα! Μόνο η παλιά πόλη αξίζει.
– Καλά θα το σκεφτώ.
Ξαναπερνάω από την κουζίνα και βγαίνω έξω! Χαλαστικα όμως! Καλά από την κουζίνα τους μέσα, θα πηγαίνω στο δωμάτιο και το βράδυ, τι θα κάνω εδώ! Εντάξει τα λεφτά ήταν τζάμπα αλλά αν για τα πάντα σκέφτεσαι τα λεφτά, μη πας και διακοπές! Στο σπίτι σου θα φας λιγότερα. Και έφυγα!
Εντάξει είναι σημαντικός παράγοντας τα χρήματα αλλά θεωρώ, υποδεέστερα από τις ίδιες τις διακοπές. Και πρέπει να τα υπολογίζεις αρκεί όμως, να μην σου χαλάσουν ένα μέρος των διακοπών σου.
Εντάξει είναι σημαντικός παράγοντας τα χρήματα αλλά θεωρώ, υποδεέστερα από τις ίδιες τις διακοπές. Και πρέπει να τα υπολογίζεις αρκεί όμως, να μην σου χαλάσουν ένα μέρος των διακοπών σου.
Φτάνω στην Vibo Valentia σχεδόν νύχτα, πηγαίνοντας προς το κέντρο είχε ένα τεράστιο Super Lux ξενοδοχείο, αλλά λέω άστο! Και είναι μακριά από το κέντρο και λογικά, θα είναι πανάκριβο. Φτάνω στο κέντρο όλο και κάποιο ξενοδοχείο θα βρω. Ναι καλά δεν είχε τίποτα και όσους ρωτούσα, δεν ξέραν τι είναι το Hotel! Όπως καταλάβατε προμηνύεται μεγάλο βράδυ.
Κοιτάζω το χαρτη και βάζω τυχαία στο GPS κάτι μεγάλες κωμοπόλεις όπου λογικά, θα είχε κάποιο ξενοδοχείο. Μέσα στο κατασκοταδο με ανοιγμένα τα φώτα φεύγω και όλο να σκέφτομαι το φέιζερ, μην τα τινάξει. Αλλά παρηγοριόμουν που τελείωναν οι διακοπές μου, οπότε και να τα τινάξει... ΝΑ!!!! Χαλιομουν όμως που είχα αθετήσει την υπόσχεση στην Ανθή ότι δεν θα οδηγούσα βράδυ… Και τι να κάνω, ξενοδοχείο δεν πρέπει να βρω!
Κοιτάζω το χαρτη και βάζω τυχαία στο GPS κάτι μεγάλες κωμοπόλεις όπου λογικά, θα είχε κάποιο ξενοδοχείο. Μέσα στο κατασκοταδο με ανοιγμένα τα φώτα φεύγω και όλο να σκέφτομαι το φέιζερ, μην τα τινάξει. Αλλά παρηγοριόμουν που τελείωναν οι διακοπές μου, οπότε και να τα τινάξει... ΝΑ!!!! Χαλιομουν όμως που είχα αθετήσει την υπόσχεση στην Ανθή ότι δεν θα οδηγούσα βράδυ… Και τι να κάνω, ξενοδοχείο δεν πρέπει να βρω!
Πάω μέσα από κάτι κουτσόχωριά όπου δεν είχε ψυχή. Να οδηγώ μέσα στην μαυρίλα σε δρόμους χωρίς φώτα, να περνάω μέσα από χωράφια σε κάτι πολύ μικρά δρομάκια και όλο, να οδηγώ! Και όλο να βρίζω, γιατί με την κατεύθυνση του δρόμου που είχα πάρει, ξανά προσέγγιζα την Σικελία και όχι την Αμάλφι που ήθελα να πάω αύριο! Της μάνας σου! Ξεσκίστηκα σήμερα για να φτάσω κοντά στην Αμάλφι και τώρα γυρνάω πίσω προς την Σικελία… Τζάμπα χιλιόμετρα κάνω!
Εντάξει δεν είναι η πρώτη φορά, αλλά τόσο καιρό τα έκανα ένα αγνοία μου, μιας που αντί για μπροστά γυρνούσα πίσω. Τώρα όμως το κάνω εν γνώση μου. Αυτό τώρα πως θεωρείται, βελτίωση η χειροτέρευση...ΕΣΕΙΣ ΤΙ ΛΕΤΕ!!!
Εντάξει δεν είναι η πρώτη φορά, αλλά τόσο καιρό τα έκανα ένα αγνοία μου, μιας που αντί για μπροστά γυρνούσα πίσω. Τώρα όμως το κάνω εν γνώση μου. Αυτό τώρα πως θεωρείται, βελτίωση η χειροτέρευση...ΕΣΕΙΣ ΤΙ ΛΕΤΕ!!!
Φτάνω σε κάτι ερημωμένα χωριά ξεχασμένο από το θεό, όπου ζήτημα να κυκλοφορούσαν τρία αμάξια όλο το βράδυ και τα παιδιά, είχαν μετατρέψει τους έρημους δρόμους σε ατελείωτες αλάνες παίζοντας ποδόσφαιρο! Ρε μάγκα τι κάνω εδώ! Αγριεύτηκα! Βάζω τον Τομ να με βγάλει όσο πιο σύντομα στην εθνική, με χώνει πάλι μέσα από κάτι χωράφια και να οδηγώ για χιλιόμετρα χωρίς, το παραμικρό άλλο ίχνος ζωής. Ρε μάγκα αν τα τινάξει εδω το φειζερ θα με φάνε οι λύκοι! Μετά από ώρα βλέπω στο βάθος της νύχτας τα φώτα της εθνικής! Δόξα τω Θεώ τη γλιτώσαμε. Βγαίνω εθνική μέσα από πολλές παρακάμψεις και βλέπω πινακίδα για Rizzo ( Eκεί που είχα στρίψει αρχικά το απόγευμα) 60 km! Μετά από παραπάνω από δυο ωρες οδήγησης γύρισα 60 km πίσω! Αυτά είναι!
Στην εθνική πήγαινα γαμιώντας, 140, 160 να φτάσω ως ότι δυνατόν πιο σύντομα σε κάποιο κατάλυμα γιατί σε λίγο θα σχολάσει γυναίκα μου από την δουλειά και θα την κάνω, να ανησυχήσει! Είχα και την έννοια μην τυχόν πέσω σε καμιά παγωνιά τώρα βραδυατικα στην εθνική.
Μετά από καμιά 40 km ξανά στρίβω προς Vibo Valentia ελπίζοντάς να βρω το σούπερ λουξ ξενοδοχείο. Δεν το βρήκα αλλά είδα επάνω στο λόφο ένα φωτισμένο μέρος με κάτι, σαν κάστρο. Ρε μάγκα λες εκει, να είναι καλά. Εκεί πρέπει να είναι η παλιά πόλη που μου είχε πει η γιαγιά νωρίς το απόγευμα.
Οδηγάω και όλο να ανηφορίζω στροφή στην στροφή, φουρκέτα στη φουρκέτα και φτάνω σε ένα πολύ χλιδάτο μέρος γεμάτο παλιά αρχοντικά. Ξενοδοχείο φυσικά δεν βρήκα και οδεύω προς το κάστρο μπας και βρω κάποιον να ρωτήσω.
Παρκάρω, ήμουν ο μόνος. Μπαίνω στο κάστρο πάω στη ρεσεψιόν και με κοιτάει η κοπέλα όσο να 'ναι, με απορία.
Μετά από καμιά 40 km ξανά στρίβω προς Vibo Valentia ελπίζοντάς να βρω το σούπερ λουξ ξενοδοχείο. Δεν το βρήκα αλλά είδα επάνω στο λόφο ένα φωτισμένο μέρος με κάτι, σαν κάστρο. Ρε μάγκα λες εκει, να είναι καλά. Εκεί πρέπει να είναι η παλιά πόλη που μου είχε πει η γιαγιά νωρίς το απόγευμα.
Οδηγάω και όλο να ανηφορίζω στροφή στην στροφή, φουρκέτα στη φουρκέτα και φτάνω σε ένα πολύ χλιδάτο μέρος γεμάτο παλιά αρχοντικά. Ξενοδοχείο φυσικά δεν βρήκα και οδεύω προς το κάστρο μπας και βρω κάποιον να ρωτήσω.
Παρκάρω, ήμουν ο μόνος. Μπαίνω στο κάστρο πάω στη ρεσεψιόν και με κοιτάει η κοπέλα όσο να 'ναι, με απορία.
– Κοπελιά να σε ρωτήσω, μήπως ξέρεις κανένα ξενοδοχείο εδώ κοντά γιατί έσκασα!
– Τι.
– Ψάχνω να βρω ξενοδοχείο εδώ και 3 ωρες και έχω τρελαθεί.
– Δεν ξέρω.
– ( Δηλαδή έλεος πια!!) Εχεις κανένα χάρτη της περιοχής ή κάποιον να ρωτήσεις, για κανένα ξενοδοχείο.
– Δεν έχω…. Την βγάζω το GPS.
– Για δες εδώ...
Κοιτάει η καημένη η κοπέλα, παίρνει ενα - δυο τηλέφωνα . Ξανακοιτάει το GPS για να μου υπόδειξη της ακριβής τοποθεσία του ξενοδοχείου που τελικά βρήκε και με τα πολλά, τα κατάφερε! Αμήν! Είδατε ρε παιδιά εύκολο ήταν…
Κοιτάει η καημένη η κοπέλα, παίρνει ενα - δυο τηλέφωνα . Ξανακοιτάει το GPS για να μου υπόδειξη της ακριβής τοποθεσία του ξενοδοχείου που τελικά βρήκε και με τα πολλά, τα κατάφερε! Αμήν! Είδατε ρε παιδιά εύκολο ήταν…
Βγαίνω έξω να κάνω τσιγάρο και κοιτάω το κάστρο. Ρε τι κάστρο είναι αυτό, μαλακία θα είναι να μην το δω! Ξαναμπαίνω μέσα στην κοπέλα.
– Το εισιτήριο πόσο κάνει.
— 2 €
– Ωραία φέρε ένα.
Εδώ ο κόσμος καίγεται και εγώ το χαβά μου!!!!!
Μπαίνω μέσα δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο, πιο πολύ πολεμίστρες είχε πάρα κάτι άλλο αξιόλογο να δεις.
Πάω να φύγω και παρατηρώ ότι το κάστρο είχε και εσωτερική αίθουσα, Μπαίνω μέσα και με υποδέχεται ο ηλικιωμένος ξεναγός
— Αγγλικά... Τον ρωτάω
– Οχι! Ιταλικά... Με ρωτάει.
– Όχι.
– Από που είσαι.
- Από Ελλάδα.
Τρελάθηκε!
- Έλα έλα… Και αρχίσαμε την ξενάγηση.
Σε κάθε αίθουσα μου έλεγε την ιστορία του κάθε εκθέματος εννοείται στα ιταλικά χωρίς να καταλαβαίνω εγώ φυσικά, ΤΙ ΜΟΥ ΛΕΕΙ!!!
Αυτός να μου μιλάει στα ιταλικά εγώ να μην καταλαβαίνω Χριστό και όλο να λέω, FANTASTIKO!!!! Να λέει να λέει, FANTASTIKO!!!! Όλο να λέει, εγώ να κάνω να φύγω
– ΕΠ περίμενε δεν τελείωσα.
– FANTASTIKO!!!!
Ρε μήπως δεν μας ραντίζουν μόνο στην Ελλάδα! Τώρα μήπως θέλετε να σας πω για την ιστορία του κάστρου.
Εδώ ουτε το όνομά του δεν ξέρω!
Αφού τελείωσε αυτή η αν μη τι άλλο, τόσο εποικοδομητική ξενάγηση, είπα να φύγω μπας και επιτέλους βρω ξενοδοχείο. Χαιρέτησα την κοπέλα και ξεκίνησα.
Το ξενοδοχείο ήταν στα 900 μετρα από εκεί που ήμουν οπότε, μια χαρά. Αν βέβαια υπήρχε ξενοδοχείο. Είχα ένα προβληματισμό να το πω, γιατί το στενό που μου υπέδειξε η κοπέλα ήταν πολύ μικρό, και πολύ χλωμό να είχε εκεί κάποιο ξενοδοχείο. Τώρα που σχεδόν φτάσαμε, ότι βρέξει ας κατεβάσει.
Το ξενοδοχείο ήταν στα 900 μετρα από εκεί που ήμουν οπότε, μια χαρά. Αν βέβαια υπήρχε ξενοδοχείο. Είχα ένα προβληματισμό να το πω, γιατί το στενό που μου υπέδειξε η κοπέλα ήταν πολύ μικρό, και πολύ χλωμό να είχε εκεί κάποιο ξενοδοχείο. Τώρα που σχεδόν φτάσαμε, ότι βρέξει ας κατεβάσει.
Φτάνω στο στενάκι που ουσιαστικά ήταν η αυλή του ξενοδοχείου, ευτυχώς! Παρκάρω και κατευθύνομαι με τα πόδια προς την είσοδο. Μπαίνω στον κήπο και χάζεψα, μιλάμε για χλίδα όχι αστεία! Ήταν ένα νεοκλασικό κτίριο του 19ου αιώνα, φυσικά αναπαλαιωμένο με τρόπο που σου απεπνεε μία αρχοντιά. Και φυσικά σου αποπνεε πολλά ευρώ! Το βλέπω και σφίγγομαι, ΘΑ ΜΠΟ ΡΕ! Τι θα με κάνουν θα με δείρουν, μπαίνω στη ρεσεψιόν.
– Room.
– 70 με πρωινό.
– Ακριβό (Με έπιασαν και οι τσιγγουνιές μου)
– Αν θες έχει και ένα Bed and Βreakfast πιο κάτω, καθώς βγεις στον κεντρικό προς τα δεξιά σου.
- Ευχαριστώ πολύ
Πάω να βρω το ξενοδοχείο στρίβω στον κεντρικό δεξιά, οδηγάω οδηγάω τίποτα. Κάνω αναστροφή οδηγάω, τίποτα! Αναστροφή στην αναστροφή τίποτα. Ρε πάλι τα ίδια, που είναι ο ξενώνας! Ρωτάω κάτι περαστικούς με στελναν στο ξενοδοχείο που είχα πάει ήδη. Κοίτα να δεις που και πάλι μπλέξαμε! Αναστροφή στην αναστροφή καμιά δεκαριά φορές, τελικά το βρήκα! Σιγά μη μου ξεφύγει!!!
Μπαίνω μέσα ,50 με πρωινό. Ανεβαίνω στα δωμάτια, δεν μου αρέσει. Καλά θα το σκεφτώ! Θα αφήσουμε την χλιδα για αυτό το σκατόδωμάτιο μόνο και μόνο για 20 €… Ε όχι βέβαια!!!
Κάνω και μια άλλη γύρα μπας και βρω τίποτα άλλο, ναι καλά και επέστρεψα προς το ξενοδοχείο.
Βασικά από το πολύ ψάξιμο αποπροσανατολιστικά και δεν ήξερα πλέον, κατά που βόσκει το ξενοδοχείο. Το είχα βέβαια στον Τομ. Αλλά το πήρα πατριωτικά, θα το βρω ρε! Και τελικά το βρήκα με την βοήθεια του Τόμ.
Ξαναπάω στη ρεσεψιόν.
– Γεια σας ξαναήρθα, το δωμάτιο μετά 70 έχει μπαλκόνι.
– Ναι.
– Και είναι μπροστά στον κήπο.
– Ναι.
– Ωραία φέρτο!
Με ανεβάζει στον πρώτο όροφο και με δίνει το κεντρικό τους δωμάτιο, και το μοναδικό με μπαλκόνι! Ρε φίλε ποιος είμαι, ο Κάρολος!
Όπως καταλάβατε ούτε που το κουνησα όλο το βράδυ από το ξενοδοχείο!
Κατεβαίνουνε
- Αυτό σε κάνει
Καφεδάκι μουσικούλα κονσερβουλα και να χαζεύω τον κήπο με όλη την πόλη, να απλώνεται κάτω από τα πόδια μου. Τρέλα!
Όπως καταλάβατε ούτε που το κουνησα όλο το βράδυ από το ξενοδοχείο!
Αλλα προτού να κατσικοθω στο ξενοδοχείο, ανεβαίνοντας στο δωμάτιο είδα οτι δεν έχει τραπέζι στο μπαλκόνι... Problem!!!
- Όλα είναι τελεια αλλα θα ήθελα ενα τραπέζι για να κάτσω στο μπαλκόνι
- Τι τραπέζι
- Οτιδήποτε
- Παμε κατω να πάρουμε ενα
Κατεβαίνουνε
- Αυτό σε κάνει
- ??????.... Και πως θα το κουβαλησω
- Εχει ροδακια
- ΟΚ
Τέτοιο τραπέζι στο μπαλκόνι του… Ουτε ο Κάρολος δεν έχει!!
Καφεδάκι μουσικούλα κονσερβουλα και να χαζεύω τον κήπο με όλη την πόλη, να απλώνεται κάτω από τα πόδια μου. Τρέλα!
Βασικά μου έκανε εντύπωση ότι όλοι οι νοικάρηδές του ξενοδοχείου ήταν, ζεύγη αντρών. Ρε Στο Άνδρο της ακολασίας ήρθα! Και εγώ ποιο είμαι, ο βασιλιάς.
Καλό σας βράδυ!
Συν 30 χιλιομετρα στα χαμενα...
Συν αλλα 120 χιλιομετρα Μπρος - Πισω...
30 - 11 - 2017 ΗΜΕΡΑ 8
Ξύπνησα χαράματα, βγαίνω εξω στο μπαλκόνι είχε ψόφο και απίστευτη υγρασία. Κάνω ένα καφέ καπνίζω ένα τσιγάρο, τον δάγκωσα!
Ευκαιρία λοιπόν να πάμε για πρωινό. Κατεβαίνω στο εστιατόριο κλασικά ήμουν ο πρώτος και ο μπουφές, απροστάτευτος. Κάνω μια μικρή ποικιλία για αρχή...
Και παρατηρώ τους άλλους ενοίκους του ξενοδοχείου, που κατέβαιναν για το πρωινό τους...
Παίρναν ένα καφέ κάποιοι φτιάχναμε με το ζόρι μία φέτα ψωμί με σαλάμι και στο πεντάλεπτο, φεύγαν. Αυτοί σηκωνόντουσαν για να φύγουν και εγώ σηκωνόμουν για να σερβιριστω με κανένα εξτραδάκι. Μα πόσο άγχος πια, εντάξει διακοπές είστε, ή έστω σε κάποιο εργασιακό ταξίδι, απολαύστε το!
Κοιτούσα κιόλας μπας και δω καμιά γυναίκα πελάτισσά του ξενοδοχείου, Μπα! Μόνο άντρες είχε κι εγώ τρώγοντας, όλο και απορούσα. Πληρώνω, φορτώνω τα πράγματα στο φέιζερ πάω να βάλω μπρος. Τίποτα! Ξανά και ξανά, τίποτα!, Αλλά τελικά έστω και δύσκολα πήρε.
Σήμερα είπαμε ήθελα να φτάσω στην Αμάλφι και βγαίνοντας στην εθνική κάνοντας τις απαραίτητες στάσεις...
Έφτασα! Τόσο απλά. Όπου και πάλι έκανα στάση.
Σήμερα είπαμε ήθελα να φτάσω στην Αμάλφι και βγαίνοντας στην εθνική κάνοντας τις απαραίτητες στάσεις...
Έφτασα! Τόσο απλά. Όπου και πάλι έκανα στάση.
Εκεί συνειδητοποίησα ότι όλη περιοχή, ονομάζεται Αμάλφι και όχι μόνο η συγκεκριμένη πόλη οπότε ευτυχώς, που δεν έκανα κάποια κράτηση μέσω booking ( Για πολλούς και διάφορους λόγους!!!) Γιατί θα έτρωγα ξενέρωμά μιας και δεν θα ήξερα, αν τελικά η πόλη της Αμάλφι είναι το πιο ωραίο μέρος για να περάσω το βράδυ μου.
Έτσι είπα να κάνω όλη τη διαδρομή μέχρι τέλους και στο πιο γραφικό μέρος που θα συναντήσω, εκεί να διανυκτερεύσω. Ξεκινάω να οδηγάω, στην αρχή δεν τρελάθηκα άλλα μετά από μερικά χιλιόμετρα πραγματικά εντυπωσιάστηκα!
Ο δρόμος ήταν στενός με μία κατεύθυνση ανά ρεύμα όλο φουρκέτες, να πηγαίνει συριζα με το γκρεμό και από κάτω να σκάει το κύμα. Τι να λέμε τώρα!
Στην πορεια του δρόμου πολλές φορές η διαδρομή με έχονε μέσα στο φαράγγι κάτω από φυσικά πέτρινα τούνελ, μετέπειτα ξανάβγαινα στην θάλασσα και όλο διέσχιζα το φαράγγι μέσα από τα τούνελ πάνω από γέφυρες... Πάντα, με φόντο τη θάλασσα! Ρε μάγκα τι είναι αυτό! Μου θύμισε πάρα πολύ τον Ταΰγετο και τον Προυσό αλλά σε παραλιακή έκδοση.
Η πόλης διαδεχόταν σε κοντές αποστάσεις η μία την άλλη, χωνόμουν στα στενά τους μέχρι που ξανα ατένιζα την γαλήνια θάλασσα.
Όσο οδηγούσα σκεφτόμουν ότι είμαι πραγματικά ευλογημένος που κάνω αυτήν τη διαδρομή ενω σουρούπωνε, κάπου στα τέλη Νοεμβρίου και οδηγώντας πραγματικά, μόνος στον δρόμο! Το καλοκαίρι φαντάζομαι αυτό το πραγματικό παραδεισένιο μέρος μετατρέπεται σε οδηγική κόλαση από την αφόρητη κυκλοφοριακή συμφόρηση, αλλά και την κάψα του ήλιου! Ρε μάγκα το καλοκαίρι εδώ το φειζερ θα τα τίναζέ και αν κολλήσεις πίσω από κανένα τουριστικό λεωφορείο, βλέπω να τα τινάξεις και εσυ!!.
Αλλά εμένα τι με νοιάζουν όλα αυτά αφού ήμουν μόνο εγώ και κάποιά ηλεκτρικά μοτοποδήλατα, σε όλο το δρόμο. Εκεί κατάλαβα ότι ο παράδεισος απλά δεν αρκεί, αλλά πρέπει να ξέρεις και πότε να τον επισκεφτείς.
Τώρα κατά πόσο είναι αυτή η διαδρομή η πιο όμορφη σε όλο τον πλανήτη έχω να πω, από την λιγοστή μου ταξιδιωτική εμπειρία ότι είναι… Η πιο όμορφη κατοικήσιμη παραλιακή διαδρομή, που έχω κάνει. Είναι σχετικά μικρή σε μήκος γύρω στα 30 km και διασχίζοντας καμιά δεκαριά χωριά, αν κάπου κολλήσεις, τελείωσες!
Υπάρχουν ειδικά στην χώρα μας πολύ ωραίες παραθαλάσσιες διαδρομές δίχως το παραμικρό ίχνος πολιτισμού όπου εκεί, δεν κολλάς με τίποτα! Γιατί το παν δεν είναι μόνο να δεις ένα πανέμορφο μέρος αλλά και να μπορέσεις να το απολαύσεις. Αν ποτε κάνετε αυτήν τη διαδρομή το καλοκαίρι θα σας πρότεινα, να την κάνετε λίγο προτού την ανατολή του ήλιου για να μπορέσετε να την θαυμάσετε. Αλλιώς … Καλό σας κουράγιο! Αλλά και ας έχετε εύκαιρο το τηλέφωνο της ADAC, γιατί μπορεί να σας χρειαστεί!
Ενώ οδηγούσα σε κάποια φάση βλέπω πινακίδα, Αμάλφι τέλος. Ωχ τι έγινε την περάσαμε και χαμπάρι δεν πήραμε. Ρε για την Αμάλφι ήρθα μέχρι εδώ και ούτε που την πρόσεξα, ξεφτίλα! Σταματάω σκέφτομαι να γυρίσω πίσω, χέστη! Πάμε μπροστά και αν είναι στην επιστροφή...
Φτάνω στο Positano και το ερωτεύτηκα, τι ομορφιά είναι αυτή, εδώ θα μείνω! Το Positano είναι μία πόλη που είναι αμφιθεατρικά χτισμένη πάνω στα βράχια της ιταλικής ακτογραμμής . Αν πρωταγωνιστούσε σε κάποια αρχαία ελληνική τραγωδία φανταστείτε τα σπίτια ως τους θεατές και τους πρωταγωνιστές, την θάλασσα. Μου θύμισε την Σαντορίνη αλλά στο πιο άγριο. Ρωτάω σε κάποιά ξενοδοχεία από 100 έως 140 η βράδια. Ωχ κοίτα να δεις που θα έχουμε περιπετειώδες βράδυ.
Μπαίνω μέσα στην πόλη με τα σοκάκια να είναι τόσο στενά που να είναι μονής κυκλοφορίας. Ρε από δω πως γυρνάς πίσω, αλλά προς το παρόν τι με νοιάζει. Έφυγα από την πόλη και συνεχίζω τον παραλιακό δρόμο μέχρι που άφησα πίσω μου την θάλασσα ανέβηκα κάτι ανηφορικές φουρκέτες και έφτασα, σε ακόμα μία διασταύρωση που έγραφε για Σορέντο δεκα χιλιόμετρα.
Πλέον είχε σχεδόν νυχτώσει και εκεί κατάλαβα ότι μάλλον έπρεπε να γυρίσω πίσω, μιας και είχα ήδη ολοκληρώσει την παραλιακή διαδρομή του μέρους και έπρεπε να βρω ξενοδοχείο. Κάτσε να δούμε και πως θα γυρίσουμε πίσω...
Ξανά φτάνω στο Positano και εκεί την κατάλαβα την δουλειά. Κάπου προς την έξοδο της πόλης φτάνεις σε μία διχάλα και από εκεί κατηφορίζεις, προς την παραλία και παίρνεις κατεύθυνση για την επιστροφή. Οπότε εάν μένεις στο Positano και θες να γυρίσεις 500 m πίσω, απλά δεν μπορείς και πρέπει να κάνεις ολό το γύρο της πόλης... Σε μένα ρε.
Μπαίνω μέσα στην πόλη με τα σοκάκια να είναι τόσο στενά που να είναι μονής κυκλοφορίας. Ρε από δω πως γυρνάς πίσω, αλλά προς το παρόν τι με νοιάζει. Έφυγα από την πόλη και συνεχίζω τον παραλιακό δρόμο μέχρι που άφησα πίσω μου την θάλασσα ανέβηκα κάτι ανηφορικές φουρκέτες και έφτασα, σε ακόμα μία διασταύρωση που έγραφε για Σορέντο δεκα χιλιόμετρα.
Πλέον είχε σχεδόν νυχτώσει και εκεί κατάλαβα ότι μάλλον έπρεπε να γυρίσω πίσω, μιας και είχα ήδη ολοκληρώσει την παραλιακή διαδρομή του μέρους και έπρεπε να βρω ξενοδοχείο. Κάτσε να δούμε και πως θα γυρίσουμε πίσω...
Ξανά φτάνω στο Positano και εκεί την κατάλαβα την δουλειά. Κάπου προς την έξοδο της πόλης φτάνεις σε μία διχάλα και από εκεί κατηφορίζεις, προς την παραλία και παίρνεις κατεύθυνση για την επιστροφή. Οπότε εάν μένεις στο Positano και θες να γυρίσεις 500 m πίσω, απλά δεν μπορείς και πρέπει να κάνεις ολό το γύρο της πόλης... Σε μένα ρε.
Βάζω βενζίνη στο μοναδικό πρατήριο καυσίμων της πόλης του οποίο λειτουργούσε και ως πάρκινγκ αυτοκινήτων, και ρωτάω αν ξέρουν κάνενά ξενοδοχείο.
– Τα πιο πολλά αυτήν την εποχή είναι κλειστά, ρώτησε που ξέρεις μπορεί να είναι να είσαι τυχερός. Εδω κάτω στην παραλία μπορεί να βρεις καλές τιμές αλλιώς, πάνε σε αυτά που είναι περιμετρικά της πόλης.
– Μάλιστα.
Μου έκανες την καρδιά περιβόλι!
Φεύγω ρωτάω από δω και από κει, τίποτα. Εκείνη την ώρα έβγαινε ένας κύριος από ένα μπακάλικο, τον ρωτάω.
– Ναι, αυτός ο κύριος έχει.
– Ποιός.
– Αυτός.
Ήταν ένας άλλος κύριος που αγόρασε για το σπίτι του διαφορά και έτυχε εκείνη την ώρα να είναι ακριβώς οπου έπρεπε, για να βρω εγώ ξενοδοχείο... Αυτά Είναι.
– Έχετε δωμάτιο.
– Ναι.
– Λεφτά.
– 50 με πρωινό.
– Θέα.
– Ναι!
– Άψογα!
– Αλλά θα έχεις πρόβλημα να παρκάρεις το μηχανάκι εκεί.
– Α.
Εντάξει δεν μπορείς να ταχείς όλα. Χώνω το μηχανάκι σε ένα κώλοστενό και ο κύριος να με ακολουθεί με τα πόδια. Πάω να παρκάρω σε κάτι σαν πάρκινγκ, μου λέει αυτό είναι πριβέ. Τελοσπάντων το αφήνω προσωρινά εκεί και πάμε για το δωμάτιο. Όντως ήταν αδύνατο να παρκάρω το μηχανάκι στο νοικιαζόμενα γιατί, για να προσεγγίσεις το δωμάτιο έπρεπε να περάσεις πάνω απο πλακόστρωτα σκαλοπάτια.
Μου ανοίγει το σπίτι πάμε στο δωμάτιο, με βγάζει στο μπαλκόνι και χάζεψα! Όλο το Positano απλωνόταν στα πόδια μου. Ημουν στο επίπεδο της θάλασσας μέσα στο φαράγγι, και έβλεπα αυτήν τη μαγευτική πόλη να ορθώνει το ανάστημά της, αμφιθεατρικά ενώπιον μου. Σε αυτήν εικονική αρχαία τραγωδία εγώ ήμουν ένα με τους πρωταγωνιστές, και όλη η πόλη απολάμβανε την αφ' υψηλού παράσταση! Έχοντας θέα απείρου καλύτερη από τα πανάκριβα ξενοδοχεία που συνάντησα περιμετρικά της πόλης... Γιατί όταν είσαι μέσα σε ένα φαράγγι αλλιώς αντιλαμβάνεσαι τη θέα οταν είσαι από ψηλά και αλλιώς, όταν είσαι μέσα στα έγκατα του... Θαυμάζοντας όλο του το μεγαλείο. Τύφλα να έχουν τα πεντάστερα ξενοδοχεία λεμέ! Τρελάθηκα και φυσικά αυτομάτως το καπάρωσα
Α έχουμε και το φειζερ, άντε να δούμε που θα παρκάρουμε τώρα και αυτό. Βρίσκω ένα πολύ στενό κάπως ανηφορικό πάρκινγκ, που είχε σταθμευμένα και άλλα σκούτερ αλλά ήταν πάρα πολύ στριμωγμένο και φοβήθηκα μην κανένας ιταλός μου το ρίξει καταλάθος, καμιά κλωτσιά. Θυμήθηκα ότι ερχόμενος είδα κάτι πάρκινγκ επί πληρωμή πάω στο ένα, γυρνώντας καμιά τριανταριά μέτρα παράνομα στο μονόδρομο, σταθμεύω. Πάω στον φύλακα.
– Να αφήσω το μηχανάκι δω το βράδυ.
– Όχι.
– Γιατί.
– Κλείνουμε.
– Τι!
Ρε πλάκα με κάνετε πάρκινγκ που κλείνει, τι κόλπο είναι πάλι αυτό! Τελικά απ' ό,τι κατάλαβα ήταν πριβέ πάρκινγκ για ένα εστιατόριο και δεν λειτουργούσε προς το κοινό, έστω και επί πληρωμή! Ο φύλακας εντωμεταξύ μου έλεγέ κάτι στα ιταλικά για πάρκινγκ αλλά εγώ τον έγραψα, αφού ούτως ή άλλως δεν καταλάβαινα Χριστό! Τώρα! Θυμήθηκα το πάρκινγκ που έβαλα βενζίνη, οπότε μια χαρά εκεί θα πάω.
Ξεκινάω για να πάω 300 m πίσω αλλά θυμήθηκα ότι για να πάω πίσω, έπρεπε να κάνω 5 km εμπρός! Δεν είχα πάρει και το κράνος μαζί μου, ωχ λες να την φάμε. Τελικά όχι ευτυχώς! Εκεί άκουσα και την αλυσίδα στο φειζερ που τα είχε φτύσει, ευκαιρία να την λαδώσουμε λοιπόν. Φτάνω στο γκαράζ 5 € όλο το βράδυ, και επί εικοσιτετραώρου βάσεως ανοιχτό. Μια χαρά.
Πηγαίνοντας με τα πόδια στο ξενοδοχείο παίρνοντας τα απαραίτητα από το μηχανάκι είδα ότι ακριβώς κολλητά από το πάρκινγκ του εστιατορίου που πήγα αρχικά, είχε ένα άλλο πάρκινγκ προς δημόσια χρήση. Α… τώρα κατάλαβα τι μου έλεγε ο ιταλός φύλακας! Με έκραζε να πάω 5 μετρα πίσω, αλλά εγώ πήγα 5 km μπροστά! Σιγά!!!
Επειδή μου είχαν μείνει μόνο κονσέρβες με ψάρι και σκέτο ψάρι δεν κατεβαίνει, θέλησα να αγοράσω κάτι συνοδευτικό για να γλιστρήσει! Αλλά εφοσον ήμουν τελείως ρευστός από μετρητά είπα να πάω σε ένα ATM να βγάλω φράγκα.
Φτάνω στην τράπεζα και υπολογίζω. Καράβι 80, δωμάτιο πάρκινγκ 55, βενζίνη έχω οπότε ας βγάλω 140 και είμαι καλά. Βάζω στον υπολογιστή εντολή για ανάληψη 140 €... Οχι! Ξανά προσπαθώ, όχι! Ωχ τι παίχτηκε εδω!
Εγώ υπολόγιζα ότι είχα πάνω από 200 € ακόμα στην κάρτα και εδώ μου βγάζει, ότι έχω λιγότερα από 140... Γιατί! Ρε μήπως δεν τα υπολόγισα σωστά, αποκλείεται! Και τώρα πως θα γυρίσω πίσω, δεν μου φτάνουν για το καράβι! Τρελάθηκα! Δηλαδή αν δεν πήγαινα να πάρω σήμερα λεφτά από το ATM αύριο θα πήγαινα για εισιτήριο και θα μου έλεγαν ΝΟ! Χάζεψα!
Βγάζω 120 και αφού αγόρασα μία κονσέρβα με ξινά αγγουράκια μπας και με φύγει... Η ξινίλα, γυρνώντας στο ξενοδοχείο μίλησα με την άνθη.
– Ρε Ανθή δεν έχω λεφτά
– Α.
– Δεν έχω λεφτά για το καράβι.
– Α.
– Στείλε μου λεφτά.
– Αύριο είναι πρώτη του μηνός και στην τράπεζα, θα γίνονται οι πληρωμές των συνταξιούχων… ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΡΙΟ!!!!!
– Έ τοτε δεν γυρνάω.
– Καλά θα βάλω...
Εν τω μεταξύ επειδή είμαι παθών σκέφτηκα μην τυχόν ξεπέρασα κάποιο capital control με την ανάληψη, παρότι δεν είχα κάνει καμία ανάληψη μετρητών σε όλο το ταξίδι. Και πήγα να πληρώσω την διαμονή μου με την κάρτα.
– Ναι επειδή έχω ένα πρόβλημα με την κάρτα, δείτε μπορώ να σας πληρώσω με καρτα...
– Κανένα πρόβλημα.
Την δοκιμάζει τίποτα. Εκεί είδα τον ξενοδόχο να αλλάζει πενήντα χρώματα, πολύ περισσότερα... Και από της Αποχρώσεις του γκρι. Έπειδή όμως τον λυπήθηκα τον πλήρωσα αυτομάτως με μετρητά.
Ουφ πάει και αυτό, λίγο ακόμα και θα έμενα στο λιμάνι με τα κλειδιά στο χέρι...
Ουφ πάει και αυτό, λίγο ακόμα και θα έμενα στο λιμάνι με τα κλειδιά στο χέρι...
Για την ιστορία να πω ότι τελικά όντως είχα πάνω από 100 € στην κάρτα. Τώρα τι έγινε, πραγματικά δεν ξέρω.
Αφού ξεκουράστηκα λίγο ξεκίνησα τη βραδινή μου βόλτα, περνώντας κλασικά ανά χείρας τον καφέ.
Ήμουν σχετικά κουρασμένος και δεν ήθελα να βγάλω ταλαιπωρία εξερευνώντας, αυτό το πανέμορφο ναι μεν αλλά και τόσο ανηφορικό μέρος. Μην ξεσκιστούμε κιόλας, χαλαρά! Χώθηκα μέσα στα σοκάκια κατέβηκα κάτω στην παραλία και άραξα σε ένα παγκάκι, παραδίπλα από ένα εν λειτουργία μπαράκι που δεν είχε ψυχή. Μόνο μια παρέα άγγλων είχε που ακουγόντουσαν, λες και ήταν χιλιάδες.
Εγώ προσπαθούσα να κυριευτώ από την γαλήνη της θάλασσας και τα χαχανητά τους, με χαλούσαν. Μέχρι που έφυγα. Βρήκα κάτι λιθόστρωτα μονοπάτια που πήγαιναν παράκτια της πόλης, και τα ακολούθησα.
Πότε ανηφόριζα ποτέ κατηφόριζα, ανάλογα το πως με πήγαινε ο δρόμος μέσα σε ελάχιστο φωτισμό και κάτω από την λάμψη, των αστεριών και του φεγγαριού.
Με μόνη μου συντροφιά τον ήχο των κυμάτων καθώς έσκαγαν στη στεριά και παρέσυραν στο διάβα τους, αμέτρητα χαλίκια σμιλεύοντας την ακτή. Περπάτησα πολύ έφτασα σε μια έρημη παραλία πλησίασα την θάλασσα εβρεξα τα πόδια μου, χαζεύοντας τον σκοτεινό ορίζοντα μέσα στην άπλετη γαλήνη. Κάτω από την βοή του ανέμου με μόνο ίχνος πολιτισμού, κάποια φώτα που λαμπύριζαν στο σκοτάδι.
Όπου έβρισκα δρόμο περπατούσα δίχως στόχο και αδημονεί. Έφτασα σε ένα ερημωμένο λόγω εποχής μπιτς μπαρ όπου το προσπέρασα, μέχρι που ο δρόμος μου κατέληξε μπροστά από μία κλειδωμένη μεταλλική πόρτα όπου ήταν η είσοδος για κάποιο αρχοντικό... Έτσι απλά, τελος...
Στεναχωρέθηκα, πόσο ήθελα να συνεχιστεί αυτή η άτυπη μου μικρή εξερεύνηση. Αλλά όλα τα ωραία πράγματα κάποτε δυστυχώς τελειώνουν όπως, και αυτές οι διακοπές.
Καθώς προχωρούσα σε κάποιά φάση, απόπρογραμματιστικα σε κάποια μου βήματα και πήγα να φουντάρω και να εκσφενδονίσω την φωτογραφική μηχανή. Μιλάμε την έπιασα ενώ ήταν σε πορεία ελεύθερης πτώσης κυριολεκτικά με τα νύχια μου μαγγώνοντας την, από το λουράκι της. Βασικά χαλάστηκα από την τσάκωσα, καλύτερα να την αφήνω να πετάξει. ΑΦΟΥ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΒΓΑΛΕΙ ΤΗΝ ΨΗΧΗ!! ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΓΑΜΗΘΕΙ!!!! Αλλά μετά θυμήθηκα την memory card οπότε καλύτερα από την έσωσα.
Το συμπέρασμα πάντως είναι ότι μάλλον δεν είμαι για καλές φωτογραφικές μηχανές! Θα πάρω ρε, κι ας την διαμελίσω.
Αφού γύρισα πίσω ρώτησα μια κυρία, αν κατευθυνθώ προς εκείνη την πλευρά της πόλης θα με βγάλει στο κεντρικό. Στην αρχή κοντοστάθηκε αλλά μόλις με είπε ναι, ξεκίνησα την ορειβασία.
Μιλάμε χωρίς υπερβολές, μπορεί και παραπάνω από μίση ώρα να ανέβαινα σκαλιά.
Τα στενά του Possitano λόγω της ανισόπεδης κλισης που εχει, ειναι χτισμένο όλο με σκάλες. Οπότε καλύτερα θα είναι αν βρεθείτε κατα εκεί να τα κατεβείτε άσχετος που εγώ, τα ανέβαινα. Μιλάμε μου βγήκε η ψυχή. Σταζοντας ολόκληρος από ιδρώτα με τα πόδια μου να καίνε και αναπνοές ετοιμοθάνατου, ολο σκαρφάλωνα.
Που και που βέβαια έπαιρνα καμιά ανάσα βγάζοντας καμιά φωτογραφία και όλο ανέβαινα.
Ρε γι' αυτό η κυρία κοντοστάθηκε να μου απαντήσει, μάλλον ήξερε το τι με περιμένει.
Λίγο προτού να σωριαστώ κάτω τα κατάφερα και βγήκα στον κεντρικό.
Τώρα κατά που είναι το ξενοδοχείο, προς τα επάνω ή προς τα κάτω ( Δεν μου φτάσαν 2000 σκαλοπάτια για να ανέβω, τι θέλει και ερώτημα… ΜΑ ΦΥΣΙΚΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΚΑΤΩ!!!) ΜΠΑ!!!! Προς τα επάνω θα είναι.... Και συνέχισα να ανεβαίνω!! (Ρε μήπως με χαλάνε οι διακοπές!)
Ανέβαινα ανηφόριζα κάπου άρχισε να με προβληματίζει το όλο σκηνικό (ΚΑΙΡΟΣ ΗΤΑΝ!) Φτάνω στη μοναδική διασταύρωση που είχε όλο το χωριό που ήταν τέρμα πάνω, στου διαόλου το κέρατο και όλο να με προβληματίζει το γεγονός. Ρε μήπως το ξενοδοχείο είναι κάτω, κι εγώ γιατί ανηφορίζω σαν μάλακας!
Αλλά και πάλι δεν ήμουν σίγουρος μέχρι που ρώτησα μια παρέα ιταλών και με είπαν, οτι το parking που είχα το μηχανάκι ήταν καμιά 3 km κάτω... Τελικά μάλλον με χαλάνε οι διακοπές!
Θυμάστε που είπα ότι ήθελα από πλευρά περπατήματος, να πάω κάπως χαλαρά την βραδιά… ΑΚΥΡΟ!!!! Τουλάχιστον το περπάτησα όλο το Possitano, κάτι είναι και αυτό.
Κατηφόρισα έφτασα στο δωμάτιο βγήκα στην μπαλκοναρα, έφαγα τις κονσέρβες πάντα με συνοδεία μουσικής.
Και αφού μιλήσα με την γυναίκα μου.
Κατηφόρισα έφτασα στο δωμάτιο βγήκα στην μπαλκοναρα, έφαγα τις κονσέρβες πάντα με συνοδεία μουσικής.
Και αφού μιλήσα με την γυναίκα μου.
– Έρχομαι καρδιά μου.
– Άντε βρε σε επιθύμησα.
Μετέπειτα την έπεσα για ύπνο. Βασικά ψιλό πάγωσα γιατί το δωμάτιο δεν είχε θέρμανση αλλά και τι να κάνεις. Μπρος στη θέα τι είναι ο πόνος!
30 - 11 - 2017 ΗΜΕΡΑ 8
Είχα ξεμείνει τελείως από προμήθειες και δυστυχώς από καφέ. Ναι μιλάμε για τραγική κατάσταση. Βρε ευτυχώς που φεύγει το καράβι γιατί χωρίς καφέ, θα έφευγα κολυμπώντας. Πάω να φάω πρωινό, ανεβαίνω στον επάνω όροφο του οικήματος που τα τραπέζια ήταν ήδη στρωμένα και περίμεναν τους πελάτες. Δηλαδή μάλλον, μόνο εμένα!
Πριν χρονια ομως που είχα στο σπίτι αυτον τον φυλακα…
Να βγάλω και καμιά φωτογραφία…
Εκεί είχα μια άτυπη κόντρα με έναν ποδηλάτη. Μιλάμε για αγώνα οχι μαλακίες! Τον περνούσα με δυσκολία μιας και πήγαινε γαμιώντας, σταματούσα για φωτογραφία... Με περνούσε. Τον ξαναπερνούσα στην ανηφόρα τα ίδια, με ΚΑΤΆΠΙΝΕ στην κατηφόρα. Και ξανά και ξανά, μέχρι που τον άφησα να πάει στην ευχή του θεού. ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ!!!!
30 - 11 - 2017 ΗΜΕΡΑ 8
Ξυπνάω το πρωί, κόκκαλο!
Βγαίνω στο μπαλκόνι, να απολαύσω λίγο την θέα και να κάνω τον τελευταίο μου καφέ!
Βγαίνω στο μπαλκόνι, να απολαύσω λίγο την θέα και να κάνω τον τελευταίο μου καφέ!
Είχα ξεμείνει τελείως από προμήθειες και δυστυχώς από καφέ. Ναι μιλάμε για τραγική κατάσταση. Βρε ευτυχώς που φεύγει το καράβι γιατί χωρίς καφέ, θα έφευγα κολυμπώντας. Πάω να φάω πρωινό, ανεβαίνω στον επάνω όροφο του οικήματος που τα τραπέζια ήταν ήδη στρωμένα και περίμεναν τους πελάτες. Δηλαδή μάλλον, μόνο εμένα!
Εχθές εντωμεταξύ ο σπιτονοικοκύρης μου με ρώτησε, τι θα προτιμούσα για πρωινό και εγώ του είπα σαλάμι κασέρι και αν έχει κανένα κούρασαν. Και μου σέρβιρε μαρμελάδες γάλα και άλλα περίεργα. Πού να μην με ρωτούσε δηλαδή!
Αλλα τον ρωτησα εγω...
- Το καλοκαιρι για να κανεις αυτα τα 30 χιλιομετρα της ακτογραμμης, αν πεσεις σε μποτιλιαρισμα... Ποση ωρα μπορεις να κανεις...
- 4 ωρες...
- Α... Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ!!!
Αλλα τον ρωτησα εγω...
- Το καλοκαιρι για να κανεις αυτα τα 30 χιλιομετρα της ακτογραμμης, αν πεσεις σε μποτιλιαρισμα... Ποση ωρα μπορεις να κανεις...
- 4 ωρες...
- Α... Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ!!!
Πίνω καφέ και ευτυχώς είχε σε κάθε τραπέζι, δύο μερίδες νουτελα. Ε μονος ημουν, όλα τα τραπέζια ήταν άδεια… Και καβατζώσα όλες τις νουτελες από όλα τα τραπέζια, να έχω και για το δρόμο... Σιγά!
Παίρνω και το νερό παραμάσχαλα όπως συνηθίζω, και κατεβαίνω τα σκαλιά. Με βλέπει ο ξενοδόχος και με έξαλλο ύφος μου λέει.
– Που πας με το νερό!!!!
– ??
– Αυτό το νερό είναι για όλους τους πελάτες!!!
– ??
– Τουλάχιστον πάρε ένα μικρό!!!!!
– ??
– Αντε καλά πάρτο!!!!
.– ??
Ρε τόσο κράξιμο για ένα νερό δεν το είχα ξανακούσει. Τι να λέμε τώρα! Που να έβλεπε οτι καβάντζοσα και τις νουτέλες... Πάμε να φύγουμε γιατί το ξύλο, δεν τον γλιτώνω!
Παίρνω τα πράγματα πάω στο γκαράζ λαδώνω την αλυσίδα, κάνω ένα δυο τσιγάρα να στεγνώσει και καλό μου δρόμο.
Παίρνω τα πράγματα πάω στο γκαράζ λαδώνω την αλυσίδα, κάνω ένα δυο τσιγάρα να στεγνώσει και καλό μου δρόμο.
Οχι όποιος ήθελε ας πείραζε το φειζερ...
Πριν χρονια ομως που είχα στο σπίτι αυτον τον φυλακα…
Μου είχαν κλέψει κάτω από το σπίτι, το παπί
Ο Τομ με έβγαζε από άλλη διαδρομή να γυρίσω προς το Μπρίντιζι και όχι από την Αμάλφι, αλλά εγώ τον έγραψα γιατί, ήθελα να ξανακάνω αυτήν τη μαγευτική διαδρομή προς και τις δύο κατευθύνσεις.
Να βγάλω και καμιά φωτογραφία…
ΤΡΕΛΑ
Εκεί είχα μια άτυπη κόντρα με έναν ποδηλάτη. Μιλάμε για αγώνα οχι μαλακίες! Τον περνούσα με δυσκολία μιας και πήγαινε γαμιώντας, σταματούσα για φωτογραφία... Με περνούσε. Τον ξαναπερνούσα στην ανηφόρα τα ίδια, με ΚΑΤΆΠΙΝΕ στην κατηφόρα. Και ξανά και ξανά, μέχρι που τον άφησα να πάει στην ευχή του θεού. ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ!!!!
Εντάξει μπορεί να έχασα αλλά το τοπίο, με παρηγόρησε!
ΡΕ ΜΑΣ ΠΈΡΑΣΕ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ!!!
ΟΠΩΣ ΒΛΈΠΕΤE …
ΤΟ ΠΟΔΉΛΑΤΟ ΕΧΕΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΊ!!!
Βρε ευτυχώς που το φειζερ δεν έχει χέρια...
Γιατι θα έπαιρνε της μπότες… και θα μου της έριχνε στο κεφάλι!!!
Βγαίνω κεντρικό και οδεύω προς Μπρίντιζι. Η διαδρομή ήταν η χειρότερη που έκανα σε όλο το ταξίδι, πραγματικά δεν είχε τίποτα να σε υποδείξει. Tζίφος!
Γενικά έτρεχα δεν ξέρω τι με είχε πιάσει, αλλά έτρεχα. Περνάω κάτι έργα, ο ήλιος ήταν κόντρα και με έκοβε την ορατότητα ήμουν και αφηρημένος… Περνάω κάτι κώνους που περιόριζαν την κυκλοφορία στο ένα ρεύμα και εκεί που πάω με καμιά 80, βλέπω πινακίδα για απότομη στροφή δεξιά στα 40 m, ανάμεσα από τους κώνους! Ρε μάγκα σφίχτηκα! Πατάω φρένα ακούω το πίσω λάστιχο να σφυρίζει και με ανάποδο τιμόνι, στρίβω! Σοκαρίστηκα μιλάμε μου έφυγε!
Και εσπευσμένα έκανα στάση να πιω ένα καφέ για να στανιάρω...
Αφού ηρέμησα κοιτάω στο βενζινάδικο και τι βλέπω σταθμευμένο... ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ΠΕΡΑΣΕ ΣΤΗΝ ΑΜΑΛΦΙ!!! ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΈΤΡΕΧΑ ΔΗΛΑΔΗ…
Οχι πλακα κανω… Αλλα θα μπορούσε
Μετέπειτα απο ολα αυτα, ξανά ξεκίνησα ακόμα πιο προσεκτικά για να φτάσω στο λιμάνι (ΦΑΝΤΆΣΟΥ ΤΑΧΎΤΗΤΕΣ)... Μέχρι που πριν το σούρουπο έφτασα!
Αφού τελειώσε και αυτό, ανέβηκα επάνω και χάζευα τις νταλίκες που προσπαθούσαν να φορτωθούν στο καράβι. Εκεί άκουσα ότι αυτό το δρομολόγιο που σάλπαρε θα ήταν το τελευταίο γιατί μετά θα είχε πάλι, σαρανταοκτάωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες.
Το λιμάνι ήταν άθλιο! Πριν την είσοδο του κτιρίου είχε καμιά εικοσαριά γύφτους που είχαν στήσει πάγκους για να πουλάνε τα συμπράγκαλα τους. Ρούχα παπούτσια μπουφάν είχε τα πάντα. Μπαίνω στο κτίριο κόβω εισιτήριο με σφίξιμο μην έχω κανένα πρόβλημα πάλι με την κάρτα και ακούω μετά από τόσες μέρες επιτέλους, ελληνικά. Σε κανένα δίωρο θα ξεκινούσε η επιβίβαση οπότε άραξα, για να περάσει και η ώρα.
Έκανα βόλτα στους γύφτους και έκατσα στο μοναδικό τραπεζάκι που είχε έξω στο προαύλιο χώρο, να πιω καφέ.
Το φειζερ και πάλι ήταν η μοναδική μοτοσικλέτα σε όλο το καράβι και όλοι οι υπόλοιποι ταξιδιώτες ήταν κλασικά φορτηγατζήδες και μελαψοί, άγνωστου τσιγγάνικης ταυτότητας συνοδευόμενη από της πανέμορφες γυναίκες τους. Πάω να κάνω τσεκ ιν και όταν με ζητάν τα χαρτιά μου, δίνω για πρώτη φορά το διαβατήριο. Το κοιτάει ο υπάλληλος.
Έκανα βόλτα στους γύφτους και έκατσα στο μοναδικό τραπεζάκι που είχε έξω στο προαύλιο χώρο, να πιω καφέ.
Το φειζερ και πάλι ήταν η μοναδική μοτοσικλέτα σε όλο το καράβι και όλοι οι υπόλοιποι ταξιδιώτες ήταν κλασικά φορτηγατζήδες και μελαψοί, άγνωστου τσιγγάνικης ταυτότητας συνοδευόμενη από της πανέμορφες γυναίκες τους. Πάω να κάνω τσεκ ιν και όταν με ζητάν τα χαρτιά μου, δίνω για πρώτη φορά το διαβατήριο. Το κοιτάει ο υπάλληλος.
– Νό.
– Τι ΝΟ
– Νο.
– ???
Μου το δείχνει. Α!!!!! Μπερδεύτηκα κι αντί να πάρω το δικό μου διαβατήριο στο καράβι πήρα της Ανθής. Έλα μωρέ σιγά, εξωτερικά είναι ίδια!
Πάω να μπω στο καράβι και μας τραβάνε ξανά πίσω γιατί γινόταν ο κακός χαμός από νταλίκες και σφήνωσαν. Περιμένοντας είδα αμάξια παλαιολιθικής κατασκευής να είναι φορτωμένο στα πίσω καθίσματα με τρεις τόνους πράγματα. Καλά που τα πάνε όλα αυτά, μετανάστες φεύγουν!
Πάω να μπω επιτέλους στο καράβι και ένας υπάλληλος με σταματάει για να δει την πινακίδα από το φέιζερ, μόλις βλέπει ότι είναι ελληνική με άφησε, προφανώς για να μην είναι κανένα κλεμμένο.
Για να δέσω το φειζερ κλασικά και πάλι, παιδεύτηκα κανένα δεκάλεπτο αφού πουθενά δεν βρίσκαμε ιμάντες. Τελικά ιμάντας τα καράβια βάζουν μόνο το καλοκαίρι, τι τζάμπα βάρος να κουβαλάνε!
Πάω να μπω επιτέλους στο καράβι και ένας υπάλληλος με σταματάει για να δει την πινακίδα από το φέιζερ, μόλις βλέπει ότι είναι ελληνική με άφησε, προφανώς για να μην είναι κανένα κλεμμένο.
Για να δέσω το φειζερ κλασικά και πάλι, παιδεύτηκα κανένα δεκάλεπτο αφού πουθενά δεν βρίσκαμε ιμάντες. Τελικά ιμάντας τα καράβια βάζουν μόνο το καλοκαίρι, τι τζάμπα βάρος να κουβαλάνε!
Αφού τελειώσε και αυτό, ανέβηκα επάνω και χάζευα τις νταλίκες που προσπαθούσαν να φορτωθούν στο καράβι. Εκεί άκουσα ότι αυτό το δρομολόγιο που σάλπαρε θα ήταν το τελευταίο γιατί μετά θα είχε πάλι, σαρανταοκτάωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες.
– Δεν έχει άλλο καράβι.
– Όχι.
– Σώπα ρε φίλε τόσο κολό εχω, αλλιώς θα έμενα για πάντα εδώ!
– Δεν το ήξερες.
– Όχι.
– Για αυτό γίνεται πανικός στο φόρτωμα, γιατί άλλο καράβι γιοκ.
Μιλάμε φόρτωσαν νταλίκες μέχρι και στο κατάστρωμα του καραβιού. Πωπώ τι γέλιο θα είχε να μην προλαβαίνα το καράβι, που τελικά οι απεργίες των καραβιών κράτησαν για μία εβδομάδα. Μια χαρά θα γυρνούσα οδικώς! Συγνώμη εγώ φταίω. Εντάξει θα ειχα οικογενειακές εργασιακές και συζυγικές εκρήξεις αλλά συγνώμη, εγώ φταίω!
Τελικά αυτό το ταξίδι έμελλε να υλοποιηθεί ανάμεσα σε δύο πολυήμερες απεργίες, αλλά αν θέλεις πραγματικά να ταξιδέψεις κοίταξε να δεις πραγματικά όλο το σύμπαν συνωμοτεί να το πραγματοποιήσεις, χωρίς εκρήξεις.
Εκεί αφού ανακουφίστηκα που ήμουν εν - πλω με έπιασε για άλλη μια φορά, οι ταξιδιωτικοί μου περιέργεια.
– Με πόσο πετρέλαιο φουλάρει μια νταλίκα.
– Έξι με δεκα τόνους.
- Και πόσα χιλιόμετρα βγάζει.
– 2000 με 4500.
– Σώπα ρε και πόση ώρα κανείς να φουλάρεις.
– Κανένα μισάωρο ανάλογα την αντλία.
Αφού τα μάθαμε και αυτά πήγα μέσα στο σαλόνι και έκατσα ακριβώς στην ίδια θέση που καθόμουν ερχόμενος στην Ιταλία, αυτό και αν είναι περίπτωση! Εκεί ακουγα νταλικέρηδες να βρίζουν και να ωρύονται, γιατί το καράβι δεν είχε διαθέσιμα δωμάτια να τους παρέχει! Καλά μιλάμε και τι δεν έριχναν, μέχρι που αποκοιμήθηκα...
Ξυπνάω κατά τις δύο το πρωί και πάω να πιω καφέ από το μπαρ, παραγγέλνω...
– Μουγκός είσαι.
– ??
- Μουγκος εισαι.
- ??
Δεν το κατάλαβα αυτό! Ο Χριστός και η Παναγία μα τέτοια συμπεριφορά!!!! Τελοσπάντων προσπαθώντας να το ξεπεράσω βγήκα έξω να καπνίσω, εντωμεταξύ στον μέσοθάλαμο από το να βγεις στο κατάστρωμα λόγω του κρύου, εκεί κάπνιζαν ολη και ήταν ντεκες! Ε ναι να μην κρυώσουν κιόλας! Αφού μέσα στο καράβι απαγορεύονταν, τι να κάνουν οι Ελληναράδες!!!
Αφού χάζεψα την θάλασσα και όσμησα το άρωμα της ξαναγύρισα στο σαλόνι και βλέποντας τον Αρναουτογλου στην τηλεόραση ξανά κοιμήθηκα.
Ξύπνουσα κοιμόμουν μέχρι προτού το χάραμα έφτασα Ελλάδα. Αποβιβάζομαι από το καράβι και πάω σε μια μπουγάτσα να πιω επιτέλους καφέ Made in Greece.
Τότε ήταν η περίοδος που είχε πέσει το πολύ χιόνι στην Ελλάδα και είχα μάθει ότι ακόμα και η εθνική οδός, θα είχε πρόβλημα στο να την διασχίζεις με μοτοσικλέτα.
Ρωτάω στην καφετέρια αν θα έχω πρόβλημα με λένε, δεν ξέρω πάρε το 112 που είναι το τηλέφωνο της Εγνατία οδού για πληροφορίες.
Τηλέφονω μου λένε, ότι έχουμε ρίξει αλάτι στο δρόμο δεν θα έχεις πρόβλημα... Ντύνομαι και ξεκινάω.
Παντού είχε χιόνια αλλά ο δρόμος ήταν καθαρός, φτάνοντας στο Μέτσοβο είχα Ψοφήσει από το κρύο. Τα χέρια μου του ετσουζαν και πονούσαν από τον ζόφο μέχρι που με έκοψε, σταματάω και τυλίγω δύο σακούλες πάνω από τα γάντια και πραγματικά ανακουφίστηκα.
Προσεγγίζοντας τη Βέροια στη μεγάλες κατηφόρες ένας αέρας με ταλαιπώρησε με τις ρύπες του, να με πηγαίνουν από δω κι από κει. Κατέβασα ταχύτητα και πολύ σιγά, έφτασα μετά από αρκετές μέρες στη Θεσσαλονίκη.
Προτού να φτάσω σπίτι έψαξα να βρω βενζινάδικο, να πλύνω το μηχανάκι για να το καθαρίσω από τα αλάτια. Εκεί είδα έναν περίεργο τύπο που οδηγούσε μια Φαράντερο την είχε, επάνω ηχεια όπου έπαιζαν Τερλέγκα και για πινακίδα... Είχε μια φωτογραφία από τα στρουμφάκια. ΕΛΛΑΔΑΡΑ ΡΕ!!!
Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση
– Με πόσο πετρέλαιο φουλάρει μια νταλίκα.
– Έξι με δεκα τόνους.
- Και πόσα χιλιόμετρα βγάζει.
– 2000 με 4500.
– Σώπα ρε και πόση ώρα κανείς να φουλάρεις.
– Κανένα μισάωρο ανάλογα την αντλία.
Αφού τα μάθαμε και αυτά πήγα μέσα στο σαλόνι και έκατσα ακριβώς στην ίδια θέση που καθόμουν ερχόμενος στην Ιταλία, αυτό και αν είναι περίπτωση! Εκεί ακουγα νταλικέρηδες να βρίζουν και να ωρύονται, γιατί το καράβι δεν είχε διαθέσιμα δωμάτια να τους παρέχει! Καλά μιλάμε και τι δεν έριχναν, μέχρι που αποκοιμήθηκα...
Ξυπνάω κατά τις δύο το πρωί και πάω να πιω καφέ από το μπαρ, παραγγέλνω...
– Μουγκός είσαι.
– ??
- Μουγκος εισαι.
- ??
Δεν το κατάλαβα αυτό! Ο Χριστός και η Παναγία μα τέτοια συμπεριφορά!!!! Τελοσπάντων προσπαθώντας να το ξεπεράσω βγήκα έξω να καπνίσω, εντωμεταξύ στον μέσοθάλαμο από το να βγεις στο κατάστρωμα λόγω του κρύου, εκεί κάπνιζαν ολη και ήταν ντεκες! Ε ναι να μην κρυώσουν κιόλας! Αφού μέσα στο καράβι απαγορεύονταν, τι να κάνουν οι Ελληναράδες!!!
Αφού χάζεψα την θάλασσα και όσμησα το άρωμα της ξαναγύρισα στο σαλόνι και βλέποντας τον Αρναουτογλου στην τηλεόραση ξανά κοιμήθηκα.
Ξύπνουσα κοιμόμουν μέχρι προτού το χάραμα έφτασα Ελλάδα. Αποβιβάζομαι από το καράβι και πάω σε μια μπουγάτσα να πιω επιτέλους καφέ Made in Greece.
Τότε ήταν η περίοδος που είχε πέσει το πολύ χιόνι στην Ελλάδα και είχα μάθει ότι ακόμα και η εθνική οδός, θα είχε πρόβλημα στο να την διασχίζεις με μοτοσικλέτα.
Ρωτάω στην καφετέρια αν θα έχω πρόβλημα με λένε, δεν ξέρω πάρε το 112 που είναι το τηλέφωνο της Εγνατία οδού για πληροφορίες.
Τηλέφονω μου λένε, ότι έχουμε ρίξει αλάτι στο δρόμο δεν θα έχεις πρόβλημα... Ντύνομαι και ξεκινάω.
Παντού είχε χιόνια αλλά ο δρόμος ήταν καθαρός, φτάνοντας στο Μέτσοβο είχα Ψοφήσει από το κρύο. Τα χέρια μου του ετσουζαν και πονούσαν από τον ζόφο μέχρι που με έκοψε, σταματάω και τυλίγω δύο σακούλες πάνω από τα γάντια και πραγματικά ανακουφίστηκα.
Προσεγγίζοντας τη Βέροια στη μεγάλες κατηφόρες ένας αέρας με ταλαιπώρησε με τις ρύπες του, να με πηγαίνουν από δω κι από κει. Κατέβασα ταχύτητα και πολύ σιγά, έφτασα μετά από αρκετές μέρες στη Θεσσαλονίκη.
Προτού να φτάσω σπίτι έψαξα να βρω βενζινάδικο, να πλύνω το μηχανάκι για να το καθαρίσω από τα αλάτια. Εκεί είδα έναν περίεργο τύπο που οδηγούσε μια Φαράντερο την είχε, επάνω ηχεια όπου έπαιζαν Τερλέγκα και για πινακίδα... Είχε μια φωτογραφία από τα στρουμφάκια. ΕΛΛΑΔΑΡΑ ΡΕ!!!
Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση
Κόστος
Καράβι 160
Διανυκτέρευσης 370
Βενζίνη – Διόδια 300
Προσωπικά έξοδα 20
Εισιτήριο για την Κοιλάδα των Ναών – Καράβι για Σικελία 35
ΣΥΝΟΛΟ 885
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε ενα σχόλιο