Απο την ηρωική Σκούρτζα στα Κουπατσαρέικα Λημέρια

Κείμενο Πασχάλης Τσαλίκης

Φωτογραφίες του ιδίου (η σκιά που χαιρετάει)

To πρωί του Σαββάτου ξεκίνησε σε αντίθετη κατεύθυνση από τον προορισμό μου.

Αιτία ήταν η συμμετοχή μου σαν μαθητής στην αξιολόγηση Α επιπέδου

 του ινστιτούτου ασφαλούς οδήγησης Μοτοθέσις. 

Σε πρώτη εμφάνιση στις σελίδες του Blog η νέα R 1200 GS Αdv 

που αναλαμβάνει τα χρέη  στις μετακινήσεις μου με μοτοσυκλέτα.

Στη στάση που κάναμε στα Πετροκέρασα προσπαθώ να χωνέψω σε πόσους κινδύνους έβαζα μέχρι σήμερα τη ζωή μου οδηγώντας κατ'εμέ σωστά ....αλλά με άσκοπα επαναλαμβανόμενα λάθη!

Φτάνοντας στη Θεσσαλονίκη αφήνω τους πιστοποιημένους εκπαιδευτές μου με ένα νεύμα ικανοποίησης και χαράς που με φώτισε έστω και αργά να συμμετάσχω σε αυτή τη δράση.
Βγαίνοντας στην Εθνική με το νέο απόκτημα,
απαλλαγμένο απο τα φορτία της κίνησης να δείχνει τα δόντια του.
Περισσότερη ιπποδύναμη άριστη κάλυψη από τον αέρα,σέλα σαν αναπαυτική πολυθρόνα και σε μία ώρα ρουφάμε παρέα οξυγόνα μυρωδιές και χρώματα στην έρημη Καστανιά.

Ο προορισμός μου είναι το φιλόξενο σπιτικό του Μιχάλη και της Αντωνίας στη Σαμαρίνα.
Έχω το νού μου να μη με βρεί στο δρόμο η νύχτα που αυτήν την εποχή,
 στην άκρη του ελληνικού φθινοπώρου έρχεται νωρίς και δροσερή.
Αλλά δεν αφήνω και παράκαμψη που να είναι κοντά στο δρόμο, όπως αυτή που οδηγεί με λίγο χωματόδρομο στο γεφύρι του Πασά.

Για την ακρίβεια στα ερείπια αυτού μιας και έχουν απομείνει
μόνο οι βάσεις απο το εντυπωσιακού μεγέθους έργο.

Επιλέγω την ανάβαση μέσω Φιλιππαίων γιατί θέλω λίγο χρόνο
ώστε να βρεθώ μόνος μου στο ύψωμα και το μνημείο της Ανίτσας.

Οριακά προλαβαίνω με τον ήλιο να έχει χαθεί πίσω απο τον Σμόλικα.

Και παρέα με τον παγωμένο αέρα περπατώ για λίγο στο Φεγγάρι.

Φτάνω στο βαθύ σούρουπο και το τζάκι με τραβάει σα μαγνήτης.

 Ξεκινάμε βόλτα με τον Μιχάλη στη καινούρια Δριστέλλα του χωριου,
άλλωστε όποτε πάω κάτι έχει να μου δείξει με περίσσιο ενθουσιασμό.
Μπροστά το 250 πίσω το 1200 μπουφανάκι γάντια και ασκεπείς-shame on you-
ησυχία,μυρωδιά καμμένου ξύλου,το σκηνικό με πάει πίσω στα εφηβικά μου χρόνια
με το επίσης ασπροκόκκινο DT,πόσο ίδιο και πόσο διαφορετικό το σκηνικό!
Πάμε να βγάλουμε φωτό το εργαλείο μου προτείνει
θα ρίξω φως με το μικρό μου λέει κι άσε την go pro να το παλέψει.
Καθόλου άσχημα!!

όπως πάντα όταν επικρατεί έντονος ενθουσιασμός ...ξεχνάω να φάω.
Με το στομάχι στην πλάτη αράζουμε στου ξαδερφου στην πλατεία
 κι ερχόμαστε στα ίσια μας με τις γνωστές λιχουδιές των ορεινών οικισμών.

Σε αυτό το υψόμετρο και με την πλήρη έλλειψη υγρασίας
αρκεί ενας ύπνος 6 ωρών για να γίνεις σαν καινούριος.

Κι αν ανοίγοντας το παράθυρο βρεθείς μπροστά σε αυτή την εικόνα,ακόμα καλύτερα.

Νωρίς , νωρίς καβαλάμε κι ανηφορίζουμε δυτικά.

Τα ζώα έχουν πλέον κατέβει στον κάμπο, η ημερομηνία παρά τον λαμπερό ήλιο είναι χειμωνιάτικη όπως και η θερμοκρασία που τριγυρίζει στους 6 βαθμούς.

Απέναντι μας ο Γράμμος αριστερά μας ο Σμόλικας και πιό πίσω η Γκαμήλα.

Ο Μιχάλης μου περιγράφει τα υψώματα τους λάκκους και τα ρέματα
κάθε ένα απο αυτά και μία ιστορία πολέμου απο το ηρωικό 1940.

Ο νέο; χωματόδρομος που θα μας οδηγήσει στη Ζούζουλη χάνεται μέσα στο πυκνό δάσος.

Σαν παλιό γεφύρι για τη στράτα των ζώων ίσως και οχυρωματικό τώρα που το ξαναβλέπω.
'

Στην πλατεία της Ζούζουλης ετοιμάζονται τραπέζια και ψητά.
Ρωτάμε τους ευγενικούς ανθρώπους που μας προσφέρουν καφέ
και μας εξηγούν πως είναι η μέρα που κάνουν το μνημόσυνο του Αλέξανδρου Διάκου.
Και που να ξέρεις φίλε αναγνώστη, όπως δεν ξέραμε κι εμείς, ποιός ήταν αυτός ο Διάκος....

Ο πρώτος αξιωματικός που έπεσε την 4η Νοεμβρίου του 1940 στη μάχη που δόθηκε απο τον Ελληνικό Στρατό στο φουρκιώτικο ρέμα προσπαθώντας να αναχαιτίσουν τους επίλεκτους της Μεραρχίας Απλινιστών Τζούλια.Αυτός ήταν ο Διάκος, το παλληκάρι απο τη Χάλκη στα Δωδεκάνησα που χωρίς γιατί και πως έβαλε τη ζωή του στη ζυγαριά για την ελευθερία της πατρίδας του.

Έτσι για να τρέχει ελεύθερο το μοναδικό σε γεύση νερό της Ζούζουλης,

-Καλημέρα..
-Καλημέρα παιδιά!

Αφήνουμε το χωριό και κατηφορίζουμε προς το πέτρινο γεφύρι.

Αν και δεν οδηγεί πλεόν πουθενά εμείς το επιχειρήσαμε.

Η περιοχ'η είναι γνωστός αρκουδότοπος και είμαστε κοντά και σε νερό, οπότε το νού μας!

Οι κάτοικοι της Ζούζουλης έφυγαν πρόσφυγες τη δεκαετία του 60
και μένουν πλέον έξω απο την Καστοριά.
Καόποι λίγοι βρέθηκαν και στο Τσοτύλι.
Αιτία όχι ο πόλεμος αλλά οι κατολισθήσεις που ήταν απρόβλεπτες και επικίνδυνες.
Δείτε πιο κάτω και το σπίτι μας είπαν οι χωριανοί,δείτε το κι εσείς.

Λίγο πριν το Επταχώρι άλλο ένα κόσμημα που δυστυχώς βρίσκεται
δίπλα στην  κτηνοτροφική δραστηριότητα ενός απίθανου βρωμιάρη.

Πιάνουμε άσφαλτο προς τα Γρεβενά και κάνουμε μία στάση στην εκκλησία στο Μεσολούρι

Το ξύλο που στηρίζει τις δοκούς είναι μονοκόμματο, 17 περίπου μέτρα!

Δυστυχώς σήμερα ήταν κλειδωμένη και δεν έχουμε εικόνα απο τις φοβερές αγογραφίες που απεικονίζουν την Δευτέρα Παρουσία.

Αλλος ένας βατός χωματόδρομος στο μενού είναι αυτός που οδηγεί στο Πρόσβορο.
Αν δεν το ξέρατε μέχρι σήμερα δδεν πειράζει το ίδιο ίσχυε και για μένα στο δρόμο προς τα εκεί.

Στο χωριό φτάνει άσφαλτος αποτ η μεριά της Αλατόπετρας κι έχει ωραίο πλάτωμα με πλατάνι στην πλατεία αλλά την κοπανήσαμε γιατί οι κάτοικοι έχουν μετατρέψει το ωραίο αυτό σημείο του χωριού σε πάρκινγκ για τις κούρσες.Τα ίδια Παντελάκη μου , τι γίδια Παντελή μου....

Δράση σε καλά οδοστρώματα.

Στη συνέχεια και στα πλαίσια το never stop exploring δόγματος
σπάμε επι 5 χλμ πέτρες σαν τους Dalton στο δρόμο Πηγαδίτσα- Αιμιλιανός.

Κια μου το σφύριξε η γιαγιά..''α με τις μηχανές είστε,περνάει''
κλασσική φράση που ορίζει άμεση αναστροφή γιατί έρχεται μπλέξιμο.
 Τελος πάντων....


Aγιοι Θεόδωροι.
Στάση για το τσιπουράκι ανάμεσα σε κυνηγούς (τι ψεύτες).


Ακάκιεεεεε..... να μην ξεχάσεις τα μακαρόνια να είναι Μisko!

Ο Βενέτικος στα κάτω του απο την ανομβρία.

Η προετοιμασία των ομαδικών εκδρομικών μας απαιτεί μεράκι και γούστο.

Κάπου εδώ χωρίζουν οιο δρόμοι μας με τον Μιχάλη αυτός πάει Λάρισα κι εγώ στη Σαλονίκη.

Λευκοπηγή Κοζάνης..να πλατεία να αράξεις!

Και πάλι Καστανιά,αν προλαβαίνετε ρίξτε ένα φθινοπωρινό πέρασμα
γιατί κρύβει μία ευχάριστη έκπληξη πρόσφυσης!

Το μυαλό μου είναι στο κίτρινο, το παραδέχομαι.

Αλλά το χρόνο το χαίρεσαι τον σπαταλάς το χάνεις τον κλαίς...
Το χρόνο τον κερδίζεις τον διασκεδάζεις σε καταπίνει...
όλα τα κάνεις με το χρόνο το μόνο του κουσούρι είναι που δεν τον σταματάς.

See ya!