America Latina

 

 

 

 

Mε την κακή αφορμή του χαμού του mr Fania....Aπό το 2009 έως το 2011 ζήσαμε Οικογενειακώς την Λατινική Αμερική από μέσα κι από έξω.Στα στενά πίσω από το γήπεδο στο Buenos -μας έφαγαν με το να μην πάτε με το μωρό-με βερμούδα τρύπιο παπούτσι και χαμόγελο ένα με τους ντόπιους.Πάλι με το καρότσι στη διάσχιση των λιμνών των Άνδεων με τον Χιλιανό τελωνειακό στην Peula να ψάχνει τις 30!! πάνες του μωρού για άσπρη σκόνη και να ρίχνει κι ένα μέγιστης απολογίας i love Salonica στο τέλος.Με τους κράχτες στην Avenida Florida να παραδίδουν στην αλλαγή βάρδιας μαζί με τα κουπόνια και το μισό τσιγάρο στον επόμενο,μην πάει χαμένο.Με το αλάνι στην ψαραγορά του Santiago να πέφτει επάνω μου να φάει τα ψιλά που έπεσαν (και κανένα πορτοφόλι αν πέσει σε χαζό) που έπεσε σε Αρειανό με γυναία Παοκτσού που διδάσκει Ισπανικά , να τον βρίζει και να μην ξέρει που να κρυφτεί ο δύσμοιρος, με το μωρό δύο χρονών να περπατάει 2 χλμ στο δάσος μέχρι το Fin del Mundo.Και φυσικά στο δαίδαλο της Chicha στο κεντρικό Περού με τα πολύχρωμα τρίκυκλα να ουρλιάζουν και τους οδηγούς τους να χορεύουν Cumbia μέχρι και την ώρα που φουλάραν βενζινόλαδο,Με τη λαική στο Cusco να ψωνιζουμε μια κούκλα χειροποίητη και η γιαγιά που την έφτιαξε να φιλάει το δεκαδόλλαρο, το ένα ευρώ αδερφέ μου -κι εδώ μας είπαν να μην πάμε το λεν κι οδηγοί-αλλά στη φαμίλια οδηγός είμαι εγώ και χάρτης η Καλαμαριώτισα και πάλι με το μωρό αλλά χωρίς καρότσι γιατί η ζωή δεν περιμένει αλλά σε περιμένει.Στο παρακάτω άκουσμα οι τύποι χορεύουν τραγουδώντας για τη γιαγιά που πέθανε έχοντας φάει τα πάντα και ζήτω οι γιαγιάδες και οι παππούδες που έφαγαν τη ζωή με το κουτάλι.Κάθομαι με τα παπούτσια σκονισμένα στην αγορά του Olandaidambo στο δρόμο για το Macchu Picchu και κοιτάζω το πλήθος , τα πήγαμε καλά Ειρηνούλα δες το χαμόγελο και την κίνηση της έφηβης πλέον κόρης στο χορό,από εκεί τα φέραμε!!!