Travelling 66° 30' North. Αυγ. 2008 (Athens to Reykjavik)

Κειμενο φωτογραφιες Πανος Μακρακης @magelanos


Ναι και όντως σωστά βλέπετε στην επικεφαλίδα… εγώ δεν το έχω χωνέψει ακόμα …το τι εμπειρίες, και τι απίστευτο ταξίδι, εγώ (Πάνος)και η (Μόνικα), καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε αυτό το καλοκαίρι!!! Με μεταφορικό μέσο την μηχανή (ΒΜW Κ-1200S), οδικός ,και απροβλημάτιστα, διασχίζοντας δέκα χώρες (ΣΚΟΠΙΑ-ΣΕΡΒΙΑ-ΟΥΓΓΑΡΙΑ-ΤΣΕΧΙΑ-ΓΕΡΜΑΝΙΑ-ΔΑΝΙΑ-ΝΗΣΙΑ ΦΕΡΟΕ-ΙΣΛΑΝΔΙΑ-ΑΥΣΤΡΙΑ-ΙΤΑΛΙΑ), κάνοντας συνολικά 7.910χιλ και τριάντα έξι μέρες στην διάθεση μας.





Το εξωτερικό δεν είναι η πρώτη φορά που το επισκέπτομαι. Ξεκίνησα το 2004 με την Μόνικα, να γνωρίσω την χώρα της , την πανέμορφη( ΠΟΛΩΝΙΑ). Τότε με (CBR-1100XX) και για είκοσι μέρες περίπου, τον Αύγουστο, άφησα την Ελλάδα και τους ολυμπιακούς αγώνες, για τον δικό μου ολυμπιακό άθλο!!! Πρώτη φορά στο εξωτερικό-Ευρωπη,και μάλιστα με δυο τροχούς.

Από τότε, ήθελα να ξεπεράσω και τον κεντερη!!! Κάθε καλοκαίρι τον Αύγουστο(αδειούχος βλέπεται..) έφευγα για τα ξένα… 2005 με ( CBR-1100XX) κεντρική Ευρώπη… 2006 με( BMW K-1200S) πάω ποιο μακριά, περνώντας από σκανδιναβικές χώρες και φτάνοντας, Βόρειο Ακρωτήριο (ΝΟΡΒΗΓΙΑ)!!! Για όσους έχουν πάει γνωρίζουν πολύ καλά ότι είναι μια εμπειρία μοναδική… 2007 με ( BMW K-1200S) άλλο ένα δύσκολο ταξίδι, από καιρικών συνθηκών(μόνιμα βροχή και σπανίως ήλιος ΣΚΟΤΙΑ-ΙΡΛΑΝΔΙΑ-ΑΓΓΛΙΑ)… μην ξεχνάμε και την ανάποδη οδήγηση, σε αυτές τις χώρες.

Φτάσαμε και στο 2008, όπου ανοίγοντας τον χάρτη, έβλεπα αυτή την απομονωμένη χώρα (ΙΣΛΑΝΔΙΑ), και κάτι μου έκανε μέσα μου, θέλοντας έντονα να την επισκεφτώ!!! Ξεκίνησα δειλά, δειλά να μαζεύω πληροφορίες. Πράγμα δύσκολο, γιατί δεν είχε κάνει κάποιος το ταξίδι αυτό, και δεν υπήρχαν και βιβλία-περιοδοικα στην ελληνική γλώσσα!!! Φυσικά στο ιντερνέτ έβρισκες τα πάντα, αλλά στη αγγλική γλώσσα, πράγμα που δεν την κατέχουμε και πολύ…

Το ευχάριστο ήταν όταν, βρήκα στο ιντερνέτ, ζευγάρι ελλήνων, που είχαν φτιάξει με πολύ μεράκι, ιστοσελίδα με ταξίδια που έχουν κάνει κατά καιρούς, σε διάφορα μέρη στον κόσμο. Και ήταν μεγάλη μου χαρά όταν είδα ότι το καλοκαίρι του 2007 είχαν φτάσει οδικός, με αυτοκίνητο (ΙΣΛΑΝΔΙΑ)… Οι πληροφορίες αρκετές και σαφέστατες… το θέμα είναι άλλο αυτοκίνητο και άλλο μηχανή και μάλιστα σπορ-τουρινγκ… και αυτό το λέω γιατί στην( ΙΣΛΑΝΔΙΑ) η τουριστική σεζόν, και επισκέψιμη οδικός, είναι δυο μήνες το πολύ!!! Μέσα Ιουλίου, με 15 Σεπτέμβρη, από εκεί και πέρα ξεχάσετε το…

Τον Αύγουστο που μας ενδιαφέρει η θερμοκρασία είναι μέσο όρο από 7 έως 18 βαθμοί.. εντάξει αυτό το ξεπερνάμε, αφού είμαστε προετοιμασμένοι για χειμώνα!!! Υπάρχει όμως μεγάλη πιθανότητα να συναντήσουμε ακραία καιρικά φαινόμενα… όπως υπερβολικό αέρα, με αποτέλεσμα και ανατροπή αυτοκινήτων… ακόμα και χιόνι αφού ως γνωστόν τα χιόνια υπάρχουν ακόμα και το καλοκαίρι, και η( ΙΣΛΑΝΔΙΑ) έχει τρεις παγετώνες, με τον έναν από αυτόν να είναι από τους μεγαλύτερους σε έκταση της Ευρώπης!!!

Εύκολα η δύσκολα, το θέμα είναι, ότι εμένα μου καρφώθηκε στο κεφάλι αυτός ο προορισμός, και αυτό θα πράξω. Το μόνο πρόβλημα που μπορεί να αντιμετωπίσουμε, είναι να μην βρούμε εισιτήρια για το καράβι. Και αυτό γιατί καλό είναι να τα κλείσεις ποιο νωρίς μέσω ιντερνέτ, γιατί είναι μόνο μια εταιρία(SMYRIL LINE) και ένα καράβι!!! Και με το ιντερνέτ, δεν έχουμε πολλά πάρε δώσε, οπότε αποφασίσαμε να φτάσουμε μια μέρα ποιο νωρίς στο λιμάνι (Hansholm-ΔΑΝΙΑ) όπου και θα παίρναμε το καράβι. Τώρα άμα δεν μας κάτσει η φάση με το καράβι, κάπου αλλού θα καταλήξουμε. Από οργάνωση, ξενοδοχεία και τέτοια, ποτέ δεν έχω κλείσει από Ελλάδα!!! Γιατί ποτέ δεν ξέρεις αν θα σου βγει, το πρόγραμμα στις σωστές ημερομηνίες.

Αυτό που υπάρχει είναι ένα γενικό πλάνο του ταξιδιού σαν δρομολόγιο, πχ..από ποιες χώρες θα περάσω, τι θέλω, και προλαβαίνω να επισκεφτώ. Ένα χάρτη της Ευρώπης, GPS αν υπάρχει είναι καλό… εγώ το είχα και δεν το χρησιμοποίησα λόγο βλακείας..!!! αν και δεν με χάλασε καθόλου, με την τεχνολογία δεν τα πάω καθόλου καλά, οπότε αρκέστηκα στον παραδοσιακό τρόπο… χάρτη.. ψάχνε.. ρώτα.. τρέξε..!!!! από μπαγκάζια μόνο τα απαραίτητα. Δηλαδή ότι χωρανε οι μπαγκαζιερες(τριπλετα), και το τανκ-Μπανκ, και να μένει και λίγο χώρος, για μπιχλιμπίδια-αναμνηστηκα,που σίγουρα θα συλλέξουμε από κάθε χώρα. Το ποιο βασικό για βόρειες χώρες είναι: Καλό -ΑΔΙΑΒΡΟΧΟ- πάνω κάτω, ΑΔΙΑΒΡΟΧΑ ΓΑΝΤΙΑ- ΓΚΕΤΕΣ.
 26-7-08 Σάββατο:
Νύχτα.. η ώρα 1:30 (είμαι παιδί της νύχτας βλέπετε)…βάζω μπροστά και αναχώρηση από(ΑΘΗΝΑ- Κυψέλη), με προορισμό τον συνοριακό σταθμό των ευζώνων.. σύνορα(ΕΛΛΑΔΑ-ΣΚΟΠΙΑ). Την πρώτη διανυκτέρευση για σήμερα την έχω υπολογίσει μετά από 900χιλ περίπου, πάνω στον αυτοκινητόδρομο έξω από την πόλη NIS-(SERBIA). Πιάνουμε τον γνωστό για εμάς εθνικό δρόμο (Ε75) με κατεύθυνση προς τον βορρά. Από κίνηση αυτοκίνητα και τέτοια πράγματα ούτε λόγος έτσι; εμμμ… ποιος <<τρελός>> κυκλοφορεί τέτοιες ώρες ; Μόνο στάσεις για καφέ, τουαλέτα, βενζίνη, και τσιγάρο η Μόνικα.

6:45 περίπου ξημερώματα στην εθνική, πριν την Θεσσαλονίκη, και η πινακίδα που δείχνει για Εύζωνοι, μας υπενθυμίζει ότι σε λίγο θα αφήσουμε την Ελλάδα μας για κάτι περισσότερο από ένα μήνα!!! Τελευταία στάση εντος Ελληνικού εδάφους , στη γνωστή αλυσίδα OLYMPUS PLAZA για φουλάρισμα, καφέ και κάτι φαγώσιμο, να πάρουμε δυνάμεις για την συνέχεια. Καθόμαστε πάνω από μια ώρα, συζητώντας πως θα κυκλοφορήσουμε στις χώρες(ΣΚΟΠΙΑ και ΣΕΡΒΙΑ) άγνωστες για εμάς.!!!

Έχουμε μάθει κάποια πράγματα για τις χώρες αυτές, από τον αδελφό της Μόνικας, ο οποίος έχει κάνει αρκετές φορές το δρομολόγιο, με αυτοκίνητο (Ελλάδα-Πολωνία) και αντίστροφα. Αυτή την στιγμή μάλιστα είναι (Πολωνία) και θα ξεκινήσει το απόγευμα για (Ελλάδα). Έχουμε δώσει ραντεβού στο ξενοδοχείο πάνω στην εθνική, έξω από την πόλη (NIS) όπου και θα διανυκτερεύσουμε. Για τα όρια ταχύτητας μας έχει πει να τα τηρήσουμε, υπάρχουν αρκετά μπλόκα και είναι πολλές φορές κρυμμένοι, μόνο όταν εντοπίσουμε κανέναν γρήγορο(…παντού και πάντα, υπάρχουν οι γρήγοροι…) τον παίρνουμε από πίσω… με την καλή έννοια έτσι..; καιρός να ξεκινήσουμε, να περάσουμε τα σύνορα. Σε λίγο φτάνουμε, περνάμε τυπικό έλεγχο από πλευράς σκοπιανών… διαβατήρια, άδεια, πράσινη κάρτα… και πλέον κινούμαστε επί σκοπιανού εδάφους. Τα πρώτα χιλ …είναι σε επαρχιακό δρόμο μια λωρίδα άνοδο και μια κάθοδο, και με αρκετές στροφές. Η ποιότητα ασφάλτου μέχρι μέτρια… πέφτουμε και σε έργα οπότε υπάρχουν ουρές, αλλά με την μηχανή περνάμε μπροστά. Το τοπίο έχει φυσικό ενδιαφέρον, γιατί ο δρόμος πάει παράλληλα με ποτάμι. Οι ταχύτητες είναι μικρές (έτσι και αλλιώς δεν μπορείς για παραπάνω). Σε λίγο η εθνική τους θα γίνει δυο λωρίδες άνοδο και κάθοδο, με φυσικό διάζωμα(δέντρα κ.λ.π.)… οπότε δεν θα έχεις καμιά οπτική επαφή με το απέναντι ρεύμα. Μπαίνοντας τώρα στο κομμάτι με δυο λωρίδες άνοδο, η ποιότητα της ασφάλτου δεν αλλάζει προς το καλύτερο.

Ο δρόμος είναι χωρίς ιδιαίτερη κίνηση και μου έρχεται η επιθυμία ανοίξω το γκάζι, αλλά το φρενάρω μέχρι τα 120χιλ, γιατί δεν έχω καμιά όρεξη για μπλόκα και ραντεβού με αστυνομία. Η λύτρωση ήρθε γρήγορα όμως… με προσπερνά αυτοκίνητο με αυστριακές πινακίδες(τουρίστας) αρκετά γρήγορα οπότε, αμέσως ακολουθω σε ασφαλές απόσταση!!! Πλέον βλέπω για πρώτη φορά στο κοντέρ μου τα 150, και τα χιλιόμετρα να φεύγουν γρήγορα. Αυτό όμως δεν κρατά για πολύ… σε μια στροφή και γέφυρα από πάνω πετάγετε ο μπάτσος που ήταν κρυμμένος, και κάνει νόημα και σταματά τον αυστριακό.. ευτυχώς που άκουσα τον αδελφό της Μόνικας και μου βγήκε σε καλό!!!

Συνεχίζω σε ρυθμούς χαλαρούς, για περίπου μια ώρα, και χωρίς να έχει εμφανιστεί ο αυστριακός..(τον ξέσκισε!!! 12:30 μόλις πληρώσαμε διόδια 1ευρω και σταμάτησα για ξεμούδιασμα και τσιγάρο.


Λίγο κούραση και νύστα αρχίζει να ξεπροβάλει, αλλά θα περάσουμε τα (ΣΚΟΠΙΑ) και στην( ΣΕΡΒΙΑ) σταματάμε για φαγητό και καφέ. Δεν μας έχει μείνει και πολύ μέχρι τα σύνορα. Όντως μετά από 30 λεπτά οδήγηση φτάνουμε στα σύνορα με (ΣΕΡΒΙΑ). Έχει λίγο κίνηση, γίνετε ο έλεγχος, και αφού περνάμε αμέσως στο πρώτο βενζινάδικο σταματώ, βενζίνη και τουαλέτα σίγουρα…

720χιλ από ΑΘΗΝΑ μέχρι εδώ… μια χαρά και ευτυχώς χωρίς προβλήματα. Μόνο ο καιρός αρχίζει να μας τα χαλάσει, και αποφασίζουμε να βάλουμε αδιάβροχα. Ξεκινάμε μετά από λίγο αρχίζει να δυναμώνει, ο δρόμος όχι στα καλύτερα του, και χαμηλές ταχύτητες. Μετά από 40χιλ περίπου σταματάμε για έναν ζεστό καπουτσίνο… Ρίχνει καρέκλες και παίρνουμε και δεύτερο καφέ. Δεν βιαζόμαστε γιατί δεν μας έχει μείνει και πολύ δρόμος μέχρι το ξενοδοχείο.

Ξαφνικά σταματά λες και κλείσαμε την βρύση, και ξεπροβάλει δυνατός ήλιος.!! Δεν βγάζουμε αδιάβροχα, αφού υπάρχει πολύ νερό στον δρόμο, και ποτέ δεν ξέρεις. Όντως βγαίνοντας στον δρόμο το σπρέι από τα αυτοκίνητα γίνετε πολύ κουραστικό. Πάλι μαυρίλα πλακώνει, και μετά από λίγα χιλιόμετρα σταματάμε αριστερά του δρόμου σε ρεστοράν που είδαμε. Καλύτερα να φάμε τώρα γιατί στο ξενοδοχείο δεν ξέραμε τι παίζεται.. και τα στομάχια μας την ίδια γνώμη είχαν.

Για να δούμε τι τρώμε τώρα..μας φέρνει κατάλογους ένα παλικάρι, και μας ρωτά στα Ελληνικά τι θα πάρουμε!!!! Χαζέψαμε για λίγο, είναι Σέρβος που είχε δουλέψει για λίγο στην Ελλάδα, και ότι σαν λαός γουστάρουν πολύ τους Έλληνες. Το αποτέλεσμα ήταν ότι φάγαμε τέλεια και καταλάβαμε ο ένας τον άλλον άψογα!!! Ξεκινάμε με ψιλόβροχο και πάλι, ο αυτοκινητόδρομος τώρα γίνετε διπλή λωρίδα άνοδο, με μπάρα να σε χωρίζει από το αντίθετο ρεύμα.

Έχουμε αρχίσει να βλέπουμε αρκετές διαφημιστικές πινακίδες από ξενοδοχεία , αλλά εμείς θα πάμε σε συγκεκριμένο ποιο κοντά στην πόλη (NIS) όχι μέσα, αλλά σε παράδρομο δίπλα στον αυτοκινητόδρομο. Επιλογές πάντως υπάρχουν και αξιόλογες… η πινακίδα που βλέπουμε και γράφει (NIS) μας υπενθυμίζει ότι σε λίγο θα δούμε το ξενοδοχείο. Μετά από λίγο βλέπουμε στα αριστερά μας ένα μεγάλο ξενοδοχείο και είναι αυτό που ψάχνουμε. Μπαίνουμε στον παράδρομο και αντικρίζουμε τεράστιο παρκιν σε τρία επίπεδα, το οποίο είναι ασφυκτικά γεμάτο. Με ζώνουν τα φίδια..λες να μην βρούμε δωμάτιο; 875χιλ κλείσαμε μέχρι εδώ, μην αναγκαστούμε να κάνουμε κ’αλλα τώρα!!
Το περίεργο αρκετοί είναι Τούρκοι οι οποίοι έχουν κατακλίσει τον χώρο με γκαζόν, γύρο από το παρκιν, και αυτό, με σεντόνια κάτω και να τρώνε οικογένειες παιδιά, άλλοι να κοιμούνται, και δεν κρύβω ότι με χάλασε λίγο αυτό το σκηνικό. Το καλό είναι ότι υπάρχει δωμάτιο, και σε καλή τιμή [56ευρω] και αρκετά καλό δωμάτιο για μια νύχτα. Αφήνουμε τα πράγματα και πάμε στο ρεστοράν για ένα καφέ.. το ίδιο σκηνικό κ’ εδώ με τους Τούρκους να έχουν πιάσει τα τραπέζια. Αναγκαζόμαστε να κάτσουμε έξω , ευτυχώς δεν βρέχει και έχει βγει ήλιος, αλλά είναι όλα βρεγμένα. Σκουπίζουμε ένα τραπεζάκι και καθόμαστε. Έρχεται μια κοπέλα να μας ρωτήσει αν θέλουμε κατάλογο στα Τούρκικα η σε Αγγλικά!!!!

Πίνοντας το καφεδάκι παρατηρούμε ότι και το προσωπικό μιλά τα Τούρκικα, λες και κάναμε λάθος και δεν πάμε (ΙΣΛΑΝΔΙΑ) αλλά (ΤΟΥΡΚΙΑ)!!!! Το ποιο πιθανών είναι ότι και γι’αυτους είναι περίοδος διακοπών και πάνε στην χώρα τους . 18:30 η κούραση έχει αρχίσει να βγαίνει πάνω στα κορμιά μας , και η νύστα να κυριεύει τα μάτια μας, όσους και καφέδες να ποιούμε. Πάμε να κοιμηθούμε γιατί αύριο το ξημέρωμα θα έρθει ο αδελφός της Μόνικας. Εγώ δεν ξυπνώ με τίποτα, (η Μόνικα θα έχει στρατιωτικό εγερτήριο) αλλά είναι για καλό σκοπό. Ο αδελφός της μας αγόρασε ένα βιβλίο στην ( ΠΟΛΩΝΙΑ) για την (ΙΣΛΑΝΔΙΑ..) οπότε τώρα θα πάμε οργανωμένοι με αρκετές τουριστικές πληροφορίες, και το βασικότερο μπορεί να τις διαβάσει η Μόνικα!!!

27-7-08 Κυριακή:
9:30 πρωί με ξυπνά η Μόνικα, είναι ξύπνια από τις 6:00 για τον αδελφό της, ο οποίος τώρα, έχει ξεκινήσει να κάνει 2000χιλ με αυτοκίνητο χωρίς διανυκτέρευση…(ΠΟΛΩΝΙΑ-ΕΛΛΑΔΑ) παλικάρι απ’τα λίγα.!!! Πάμε για πρωινό, το θέμα είναι ότι δεν έχει σταματήσει να βρέχει από το βράδυ, και έχουμε να κάνουμε 600χιλ περίπου μέχρι ΒΟΥΔΑΠΕΣΤΗ όπου και θα διανυκτερεύσουμε. Αράζουμε κάνα δίωρο ,έχει χαλαρώσει λίγο ξανά αδιάβροχα γκέτες, φορτώνω μηχανή και έξω στον [Μ1-Ε75] με κατεύθυνση το ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ.

Προσπερνάμε και ένα τροχαίο που μόλις είχε γίνει με αυτοκίνητο(ευτυχώς χωρίς δυσάρεστα), το οποίο μας υπενθυμίζει τι μπορεί να σου συμβεί, με συνδυασμό ταχύτητα, χάλια οδόστρωμα και βροχή!! Ελαττώνω ταχύτητα, μετά από αυτό, γιατί είχα πάρει φόρα, και σε λίγο πέφτουμε σε διόδια, παίρνουμε από αυτόματο μηχάνημα τικετ..στυλ άλλα Ιταλικό.. συνεχίζουμε, μετά από 165 με 170χιλ πέφτουμε στα διόδια που εξαργυρώνουμε το τικετ, με το αρκετά υψηλό ποσό των 13ευρω!!

Σε λίγο μπαίνουμε στο (ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ) λίγο έξω απτό κέντρο, αλλά υπάρχει αρκετή κίνηση. Δεν σταματάμε καθόλου, δεν έχουμε και σκοπό… περνώντας ένα πανύψηλο κτίριο με περίεργο σχήμα(ξεχωρίζει από παντού)συνεχίζουμε με [Μ22-Ε75] με κατεύθυνση προς την πόλη (Novi Sad). 208χιλ μέχρι σύνορα, και ο δρόμος έχει και λίγο ενδιαφέρον σε μικρό κομμάτι, αλλά παρουσιάζει και δυσκολία σε μεγάλο κομμάτι λόγο έργων .. Σταματάμε 60χιλ πριν τα σύνορα, σε βενζινάδικο. Λίγο χρόνο για καφέ και τσιγάρο και φύγαμε. Φτάνουμε σύνορα έχοντας διανύσει από (Nis) μέχρι εδώ 419χιλ. έχει μπει το απογευματάκι για τα καλά με δυνατό ήλιο αλλά και αρκετή κίνηση. Περνώντας από τον έλεγχο των Σέρβων υπάρχουν περίπου δυο με τρία χιλιόμετρα μέχρι τον έλεγχο τω Ούγγρων.. γεμάτο από αυτοκίνητα, και δεν έχω χώρο να περάσω μπροστά. Βγάζω γάντια τα ακουμπώ μπροστά από το τανκ Μπανκ στο τιμόνι, και σβήνω την μηχανή. Βγάζει η Μόνικα το κράνος και περιμένουμε να δούμε πως θα τσουλήσει…

Έλα όμως που μετά από 15λεπ… δεν γίνετε τίποτα!!!! Βλέπω ότι υπάρχει χώρος από την λωρίδα που πάνε οι νταλίκες… χωρίς σκέψη βάζω μπροστά, και χωρίς να το καταλάβω, δίνουμε τα χαρτιά για έλεγχο. Αμέσως περνάμε και σταματώ δεξιά του δρόμου για να κουμπωθούμε βάλουμε κράνη και να φύγουμε. Η καθυστέρηση αυτή οφείλετε στους Ούγγρους που ελάγχανε σχολαστικά τα αυτοκίνητα, και γενικός ότι δεν τους καθόταν καλά στο μάτι. Μην ξεχνάμε ότι πλέον εισερχόμαστε σε Ευρώπη… και είναι και οι άδειες του καλοκαιριού, και γενικός γίνετε χαμός.

Πάω να φορέσω το δεύτερο γάντι, πουθενά το γάντι!!! Ψάχνω γενικός μη τυχών και έχει σφηνώσει σε φερινγκ αλλά μάταια. Πρέπει να έπεσε στο κομμάτι των δυο χιλιόμετρων ανάμεσα Σερβία – Ουγγαρία!!!! Τι κάνουμε τώρα; Στέλνω την Μόνικα με τα πόδια να ψάξει.. τι να βρει όμως ανάμεσα σε σταματημένα αυτοκίνητα; Τίποτα απολύτως και γυρίζει πίσω. Έχω χαλαστεί αρκετά, γιατί ήταν τα ακριβότερα μου γάντια, αλλά το σημαντικότερο είχαν συναισθηματική αξία για μένα. Παίρνω τις Μόνικας ένα ζευγάρι καλοκαιρινά υφασμάτινα που είχε, γιατί το έξτρα ζευγάρι που έχω εγώ είναι για καταχείμωνο!!

Έχουμε χάσει αρκετή ώρα με αυτή την ιστορία και πρέπει να φύγουμε… 18:25 έχουμε 169χιλ ακόμα, πρέπει να σταματήσουμε και κάπου να φάμε..αμέσως ξεκινά ο αυτοκινητόδρομος [Μ5-Ε75] δυο λωρίδες και από τις δυο πλευρές, με τέλεια άσφαλτο, και φαγούρα στον δεξιό καρπό!!! Η πρόσφυση είναι τέλεια , και σου δίνει την δυνατότητα να κινηθείς γρήγορα και με ασφάλεια. Το εργαλείο καταπίνει γρήγορα τα χιλιόμετρα, και σταματάμε για βενζίνη, όπου υπάρχει εστιατόριο να φάμε κ΄εμεις. Έχει αρχίσει να βραδιάζει, αλλά ευτυχώς δεν μας έχει μείνει και πολύ… ξεκινάμε, με φόντο, αστραπές και κεραυνούς μέσα στην νύχτα…. ευτυχώς ούτε σταγόνα… μπαίνουμε (ΒΟΥΔΑΠΕΣΤΗ) οι δρόμοι είναι βρεγμένοι, και κατευθυνόμαστε προς κέντρο για ξενοδοχείο.

Σταματώ στην άκρη του δρόμου και βγάζω GPS προς εύρεση… μάταια δεν μου έβγαζε τίποτα.

Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Ξεκινάμε λοιπόν με τον παραδοσιακό τρόπο ρωτώντας και ψάχνοντας. Είμαστε πάνω σε κεντρική λεωφόρο, με χαμηλή ταχύτητα και τα μάτια μας να κοιτάζουν και στις δυο πλευρές. Για καλή μας τύχη ένα στενό που περάσαμε υπήρχε διαφημιστική πινακίδα, ξενοδοχείου. Στρίβουμε στο παρακάτω στενό, και γυρίζουμε για να το βρούμε. Όντως υπήρχε ένα συμπαθέστατο ξενοδοχείο, είχε και δωμάτιο, και παρκινγκ απέναντι. Ήταν λύγο τσιμπημένο (108 ευρώ) με το παρκινγκ αφού το πλήρωνες, αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια…

Το κλείνουμε για δυο βραδείες , και ξεκινάμε μια αναγνωριστική, νυχτερινή βόλτα με τα πόδια, αφού ήμασταν πολύ κοντά στο κέντρο..






περπατήσαμε δίπλα στον Δούναβη, με θέα τα φωτισμένα κτίρια τις πόλης, τις γέφυρες, αλλά και τα ποταμόπλοια εστιατόρια, όπου έκαναν βόλτα τους τουρίστες που ήθελαν να απολάψουν ένα ρομαντικό δείπνο, πάνω στα νερά του Δούναβη.




Η κούραση μας υπενθύμιζε ότι δεν είναι ώρα για ρομάντζα…


Γυρίζουμε στο ξενοδοχείο, για ξεκούραση για να είμαστε έτοιμοι την επομένη μέρα να ανακαλύψουμε τις ομορφιές της πόλης.

 28-7-08 Δευτέρα:
Πρωί 9:00 σιγά σιγά ετοιμαζόμαστε, για το πρωινό να πάρουμε δυνάμεις γιατί, τα πόδια μας θα πάρουν φωτιά σήμερα… ξεκινάμε προς κέντρο με μια ηλιόλουστη μέρα, και με διάθεση για άνοδο και ζέστη. Με τον τουριστικό οδηγό στα χέρια, ξεκινάμε.


Φτάνοντας στο Εθνικό Μουσείο, καταλαβαίνουμε ότι είναι δύσκολο να δούμε τα κυριότερα αξιοθέατα με τα πόδια… και αυτό γιατί είναι σκόρπια στην μια πλευρά του Δούναβη, όπου και ονομάζεται Βούδα, και στην άλλη που ονομάζεται Πεστη. Δηλαδή έχουμε να κάνουμε αρκετά χιλιόμετρα.






Και εκεί που περιπατάγαμε μας δίνουν διαφημιστικό φυλλάδιο, για τα πούλμαν τα γνωστά (Hop On-Hop Off) αυτά τα διώροφα, όπου και ο επάνω όροφος είναι κάμπριο. Τόσα ταξίδια έχουμε πάει και ποτέ δεν τα έχουμε χρησιμοποιήσει, και μάλιστα υπάρχουν σε κάθε πρωτεύουσα, ακόμα και στην Αθήνα… το άριστο της υπόθεσης είναι ότι στις γλώσσες που θα ακούγαμε την μετάφραση, που υπήρχε για τους τουρίστες, συγκαταλεγόταν και η Ελληνική…!!!!

Χωρίς σκέψη πλέον φτάσαμε στο σημείο, ξεχωριστή στάση οπού και θα παίρναμε το λεωφορείο. Πληρώνουμε σε μια κοπέλα που ήταν στην στάση 35ευρω, για δυο άτομα, και μας κόβει εισιτήρια για 24ωρο.. με χάρτη που μας έδωσε, των δρομολογίων, και με τις ώρες και από πού, μπορούμε να φτιάξουμε το πρόγραμμα όπως θέλουμε και ξεκούραστα. Καθόμαστε αναπαυτικά στον δεύτερο όροφο του πούλμαν, βάζουμε τα ακουστικά και απολαμβάνουμε την ξενάγηση, άνετα και χωρίς ιδρώτα.

Πρώτη επιλογή για να εξερευνήσουμε είναι η περιοχή (Varosliget) όπου είναι και το δημοτικό πάρκο της πόλης. Είναι μεγάλη έκταση με τεχνητές λίμνες και αρκετά αξιοθέατα.

Εδώ θα δείτε, το Μουσείο Καλών Τεχνών, το κάστρο Vajdahunyad, το Μνημείο Χιλιετίας , το Μέγαρο Τέχνης, τον Ζωολογικό Κήπο, και τα Λουτρά Szechenyi, όπου και καταλήξαμε για αρκετές βουτιές και χαλάρωση στα ζεστά νερά.








Πρώτα όμως σταματήσαμε σε ένα ωραίο καφέ δίπλα στην λιμνούλα, μέσα στο πράσινο του πάρκου, και ευχαριστηθήκαμε το καφεδάκι και την δροσούλα του πάρκου.


Τα λουτρά (Szechenyi) άνοιξαν το 1913 και είναι ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα, με εσωτερικές και υπαίθριες πισίνες, που περιλαμβάνουν τα πιο θερμά και βαθιά ιαματικά λουτρά της Ουγγαρίας. Εμπειρία απίστευτη και μοναδική!!!


Πληρώσαμε είσοδο 18ευρω για δυο ώρες που είναι και το στάνταρ. Καλό είναι να έχετε πετσέτα και μαγιό μαζί σας.


Τελικά αποφασίζουμε να ξεκολλήσουμε, μετά από 1:45 λεπτά και είχαμε επιστροφή χρημάτων την στιγμή που δεν κάτσαμε για όσο, πληρώσαμε απίστευτο; Ξεκούραστοι και ανανεωμένοι πλέον αφήνουμε την πλευρά της Πεστης, για να πάμε στην Συνοικία Κάστρου και Βόρεια Βούδα.


Η συνοικία αυτή εκτίνετε πάνω σε λόφο, με θέα προς τον Δούναβη και την πλευρά της Πεστης.






Και εδώ υπάρχουν αρκετά αξιοθέατα, και σημαντικά κτίρια να δούμε. Είδαμε το Μέγαρο Sandor την επίσημη κατοικία του Ούγγρου Προέδρου. Προχωρήσαμε προς την Εθνική Πινακοθήκη, το Ιστορικό Μουσείο και καταλήξαμε στο Βασιλικό Ανάκτορο-Καστρο όπου και κτισμένο στην καλύτερη θέση πάνω στον λόφο.








Για μια ώρα χαζεύαμε από εδώ την θέα στον Δούναβη και τις όμορφες αρχιτεκτονικά γέφυρες που ενώνουν την Βούδα και Πεστη. Φυσικά ξεχωρίζει το ποιο τεραστίων διαστάσεων επιβλητικό κτίριο της Βουδαπέστης…. Το Ουγγρικό Κοινοβούλιο….


Βρίσκεται απέναντι και σε αρκετή απόσταση από εδώ που είμαστε, αλλά είναι τόσο μεγάλο σε έκταση κτίριο, που νομίζεις ότι θα απλώσεις το χέρι και θα το αγγίξεις..!!! Ξανά στο πούλμαν, και κοντά από εδώ σε έναν άλλο λόφο, τον Gellert που υψώνεται 140μ στην δυτική όχθη του Δούναβη.

Εδώ υπάρχουν τα αξιοθέατα, όπως το Μνημείο- Gellert το Οχυρό με τα παρατηρητήρια να προσφέρουν θαυμάσια θέα στην πόλη.


Το Μνημείο της Βασίλισσας -Ελισάβετ ,το Μνημείο Ελευθερίας, αλλά και τα λουτρά Gellert-Hotel… και από εδώ φυσικά δεν χορταίνουμε θέα, δεν μπορούν τα ματάκια μας άλλο, έλεος πια….!!!!!!!!!!!!








Μπαίνουμε στο πούλμαν, και περνάμε έξω από το νούμερο ένα κτίριο της πόλης… δεν είναι άλλο από το Ουγγρικό Κοινοβούλιο. Άνοιξε τις πύλες του το 1902 μετά από πολλά χρόνια που κράτησε η κατασκευή του, είναι από τα ποιο όμορφα νεογοτθικά κτίρια στην Ευρώπη.


Και μετά από αυτό το <<κατασκευαστικοκτιριακο>> σοκ, φτάσαμε στην οδό Αndrassy- 2 το τέλος της διαδρομής και αρχή του City-Tour. Η ώρα είναι 20:30 και κατευθυνόμαστε στην πλατεία Erzsebetter που υπάρχουν καφέ και μαγαζιά, για να περάσουμε τις τελευταίες ώρες παραμονής μας στην πανέμορφη Βουδαπέστη.

29-7-08 Τρίτη:
Για τελευταία φορά παίρνουμε το πρωινό μας στην (Ουγγαρία-Βουδαπέστη) Είναι πρωί έχει δροσούλα, αλλά ο ήλιος βγάζει μάτια, και μαζί και εμείς ανεβαίνουμε ψυχολογικά για τα χιλιόμετρα που μας περιμένουν σήμερα. Το κοντέρ γράφει 31.026χιλ και έχουμε σκεφτεί να διανυκτερεύσουμε κάπου μετά την (Πράγα-Τσεχία) κοντά στα σύνορα με Γερμανία. Ξεκινάμε λοιπόν περνάμε από το κέντρο και παίρνουμε το αυτοκινητόδρομο Μ1(Ε75-Ε60) με κατεύθυνση την πόλη (Gyor-Ουγγαρία)..

Με τέτοιον άριστο αυτοκινητόδρομο, και κινούμενοι με σταθερά 180χιλ, δεν κατάλαβα πότε έφτασε η στιγμή να αλλάξω δρόμο, για σύνορα με (Σλοβακία). Είμαστε στον Μ15(Ε75-Ε65) και σταματάμε πριν περάσουμε τα σύνορα για βενζίνη και καφέ. Έχουμε διανύσει 174χιλ ξεκούραστα μέχρι στιγμής. Είμαστε στην (Σλοβακία) ο δρόμος είναι ο D2-Ε65 και μόνο 104χιλ κάναμε , περνάμε σύνορα και είμαστε (Τσεχία)..

Στάση για βενζίνη και λίγο ξεκούραση. Συνεχίζουμε με τον ίδιο δρόμο ποιοτικά άριστο και εδώ, προς το πολύ γνωστό σε μας φίλους και λάτρεις των δυο τροχών, το (Brno-Τσεχία)… φυσικά μιλώ για την πίστα, που εδώ κάθε χρόνο απολαμβάνουμε τις τιτανομαχίες των μότο-GP. Δεν είναι στο πρόγραμμα κάποια στάση εδώ, γιατί έχω επισκεφτεί την πίστα σε αγώνα παγκόσμιο το 2004, και τότε ήταν με τα άγρια 1000αρια…!!!

Περνάμε έξω από το (Brno-Τσεχία) στον (D1Ε65-Ε50) και πάμε προς την πρωτεύουσα την (Πράγα-Τσεχία) Περνάμε και την κοσμική, και τουριστική (Πράγα-Τσεχία), και παίρνουμε τον (D8-Ε55), με σκεπτικό να βρούμε κάποια μικρή πόλη για διανυκτέρευση. Σταματάμε για βενζίνη και φαγητό. Είναι απόγευμα δεν έχει πέσει ο ήλιος ακόμα, και λέμε όσο ακόμα είναι μέρα να συνεχίσουμε. Και πάλι στον δρόμο για σύνορα με (Γερμανία).. μετά από 45χιλ περίπου ένα κομμάτι του δρόμου (D8-E55) είναι υπό κατασκευή. Οπότε στην έξοδο (45), μας έβαλε στον επαρχιακό και ορεινό δρόμο (30), για 18χιλ μέχρι την πόλη (Usti nad Laben-Τσεχία).

Μετά από εκεί και για 23χιλ μέχρι την πόλη (Decin-Τσεχία) γίνεται (Ε442) και αποκτά ένα φυσιολατρικό ενδιαφέρον, με αρκετές στροφές και άριστη άσφαλτο. Επιτέλους ξεφύγαμε από τους βαρετούς αυτοκινητόδρομους. Μετά την πόλη (Decin-Τσεχία) και για ένα μικρό κομμάτι μέχρι σύνορα γίνετε (62 )και μπαίνοντας Γερμανία αλλάζει πάλι σε (172). Σταματάμε λίγο να ντυθούμε πιο καλά γιατί η ώρα περνά και η θερμοκρασία πέφτει. Σκεπτόμαστε πλέον σοβαρά για διανυκτέρευση. Συνεχίζουμε για άλλα 38χιλ μέχρι την μικρή πόλη (Pirna-Γερμανία). Σταματάμε σε μια κεντρική πλατεία βλέποντας ξενοδοχείο. Μόλις είχαν φτάσει και δυο συνταξιδιώτες Γερμανοί με μηχανές, οι οποίοι μόλις είχαν κλείσει δωμάτιο.

Ευτυχώς βρίσκουμε και εμείς δωμάτιο, τέλειο και μόλις με μόνο 50 ευρώ, πρωινό φυσικά. Και τα Γερμανικά πρωινά για όσους ξέρουν είναι απίστευτα χορταστικά μπουφέ. 22:30 και έχουμε κουράγιο ακόμα, μετά από 691χιλ να κάνουμε μια βόλτα στα πλακόστρωτα σοκάκια της πόλης. Θέλαμε να βρούμε και κανένα μαγαζί ανοιχτό, ήθελα οπωσδήποτε καφέ και κάτι γλυκό να φάω. Αλλά ως γνωστό στην Γερμανία, και πόσο μάλιστα σε μικρές πόλεις τα πάντα κλείνουν μέχρι τις 22:00.


Είμαστε όμως τυχεροί βρίσκοντας το μοναδικό ανοιχτό μαγαζί, το οποίο 23:00 έκλεινε. Μια χαρά όμως γιατί είχε αυτό που θέλαμε, και προλάβαμε να το απολαύουμε.


Διανύουμε τα τελευταία μέτρα μέχρι το ξενοδοχείο, αν και βράδυ δεν είδαμε και πολλά αλλά μπορούμε να πούμε ότι είναι μια όμορφη πόλη με παλιά κτίρια γύρο από την πλατεία όπου βρίσκετε και το ξενοδοχείο, με το δημαρχείο να ξεχωρίζει μέσα του 16ου αιώνα άψογα συντηρημένα, καθαρή απόλυτα τυπική Γερμανική πόλη. Πάμε για ξεκούραση γιατί η επόμενη μέρα μας περιμένει, με τα ίδια χιλιόμετρα πάνω κάτω….

30-7-08 Τετάρτη:
9:00 τρώμε μέχρι σκασμού, αρκετά για να έχουμε δυνάμεις για το υπόλοιπο της μέρας. Ο καιρός όμως έχει αλλάξει με αρκετή μαυρίλα να μας απειλεί πάνω από τα κεφάλια μας.




Το πρόγραμμα όμως δεν αλλάζει και για τίποτε, και βγαίνουμε στον (D8-Α17) περνάμε έξω από την (Dresden),και κινούμαστε στον (Α13-Ε55), όπου και σταματάμε μετά από 149χιλ για καφέ, και βενζίνη. Η βενζίνη κυμαίνεται γύρω στο 1,50ευρω το λίτρο.


Συνεχίζουμε με (Α13 Ε36-Ε55) προς (ΒERLIN-ΒΕΡΟΛΙΝΟ) δεν μπαίνουμε μέσα, και πιάνουμε τον περιφερικό( Α10-Ε55), για να αποφύγουμε τυχόν κίνηση, και έπειτα γίνετε (Α24 Ε26-Ε55) κάνοντας 178χιλ περίπου μέχρι την έξοδο (12) μπαίνοντας στον επαρχιακό πλην άριστο δρόμο (106) με κατεύθυνση την πόλη (Schwerin-Σβέριν) για να καταλήξουμε στην πόλη (Lubek-Λίμπεκ) όπου και είχαμε σκοπό να διανυκτερεύσουμε. Μπαίνοντας στην πόλη σταματάμε, για να δούμε χάρτη. Έχουμε φτάσει είναι 20:25 μέρα ακόμα, κάναμε 645χιλ ξεκούραστα και αυτό γιατί κινηθήκαμε σε αυτοκινητοδρόμους.


Δυο ώρες μας πείρε για να βρούμε ξενοδοχείο, νυχτώνει και πάλι δεν θα δούμε τίποτα. Τι να κάνουμε γρήγορα βγαίνουμε έξω, να πάρουμε μια γεύση της πόλης. Είναι πόλος έλξης για τους τουρίστες γιατί ήταν η ποιο σημαντική πόλη της Βαλτικής από τα τέλη του Μεσαίωνα. Και οι λάτρεις , της γοτθικής αρχιτεκτονικής με τούβλα θα την λατρέψουν.. σχεδόν όλα τα αξιοθέατα βρίσκονται στην παλιά πόλη, που περιβάλλεται από τον ποταμό (Τραβε) και τα κανάλια του. Εμείς αυτά που προλάβαμε να δούμε είναι το ποιο γνωστό τούβλινο δημαρχείο της Γερμανίας του 1226 παρακαλώ… με ασυνήθιστους τοίχους και πύργους…!!!


Την Εκκλησία της Αγίας Μαρίας, που βρίσκεται πίσω από το Δημαρχείο, και είναι μεγαλύτερη από τον καθεδρικό, που είναι 130μ μήκος.


Έχει κατασκευαστεί από τους κατοίκους της πόλης και είναι βασιλική με δίδυμους πύργους. Και φυσικά δεν μπορούμε να ξεχάσουμε το έμβλημα της πόλης , που είναι η πύλη της η οποία ήταν κάποτε η μόνη είσοδος προς την πόλη. Κτίστηκε στα 2466-78 με τούβλα, και δυο τεράστιους πύργους να ξεχωρίζουν.




Συνεχίσαμε με μια βόλτα στα κανάλια δίπλα στον ποταμό, όπου υπάρχουν όμορφα καφέ και εστιατόρια. Βρήκαμε ένα καφέ και κάτσαμε. Λόγο τουριστικής πόλης τα καφέ δεν έκλειναν νωρίς. Οπότε αράξαμε καμιά ώρα, που πέρασε ευχάριστα με κουβέντα , για το αυριανό δρομολόγιο.




31-7-08 Πέμπτη:
παίρνουμε τον επαρχιακό δρόμο (206) για να βγούμε στο (Ε45-Α7) αυτοκινητόδρομο έξω από το (Hamburg-Αμβούργο). Καρφί για σύνορα με (Δανία), περνάμε και είμαστε πλέον σε (Δανία) με την κατάσταση του δρόμου στα Γερμανικά πρότυπα.


Βγαίνουμε στην έξοδο (64), για να μπούμε σε επαρχιακό δίκτυο τον (170) όπου μετά από 18χιλ μας βγάζει στον (28), με τον οποίο μετά από λίγο καταλήγουμε στην πόλη Billund-Lego land). Ξενερονουμε με τα ξενοδοχεια γιατι, είναι όλα πανακριβα λογο τουριστικου προορισμου. Όταν λέμε (Lego land) είναι σαν να λέμε (Disneyland) για την (Δανία).


Φανταστείτε ότι υπάρχει απευθείας πτήση από την πρωτεύουσα (Kobenhavn-Κοπεγχάγη). Και το ξενοδοχείο δεν άξιζε τα 130ευρω που δώσαμε για έναν ύπνο. Αλλά τέλος πάντων θέλαμε να έρθουμε και φτάσαμε. Είναι ο δεύτερος δημοφιλέστερος προορισμός μετά την πρωτεύουσα. Ξεκινάμε για να τον γνωρίσουμε. Σε λίγο φτάνουμε με τα πόδια έξω από την πύλη του πάρκου οπού στεγάζονται οι εγκαταστάσεις της (Lego land). Πολύς κόσμος επί το πλείστον οικογένειες και παιδιά πολλά. 35ευρω το εισιτήριο για ενήλικα, δεν είναι και φτηνό…..πληρώνουμε και μπαίνουμε.


Από πού να αρχίσουμε και που να τελειώσουμε!!!! Ξεκινάμε με το εστιατόριο μιας και πεινάγαμε. Αρχίζουμε έναν αγώνα για να βρούμε τραπέζι, πράγμα πολύ δύσκολο. Αφού βρήκαμε ένας πιάνει ουρά για να παραγγείλουμε. Το φαγητό είναι προσανατολισμένο στις προτημισεις των νεαρών επισκεπτών, οπότε φαντάζεστε, hot dogs, πίτσες, αναψυκτικά, πατάτες τηγανητές μακαρονάδες, και τέτοια πράγματα. Μαζί με την απόδειξη μας δίνουν και ένα αντικείμενο στο μέγεθος ενός τασάκι, το οποίο έχει ένα κόκκινο φωτάκι. Όταν αυτό γίνει πράσινο η παραγγελία είναι έτοιμη, και πρέπει να πάμε να την παραλάβουμε.!!!

Φάγαμε τις πίτσες μας και ξεκινάμε την περιήγηση στο πάρκο. Τι να πούμε τώρα είκοσι εκατομμύρια τουβλάκια χρειαστήκαν για αυτό το μεγαλείο!!!








Φανταστείτε πόσες εργατωρες τους στοίχησαν για αυτό το θεματικό πάρκο. Υπάρχουν θέματα από όλο τον κόσμο, και από Ελλάδα, όπως ο Παρθενώνας σε μεγάλη κλίμακα, φτιαγμένος από χιλιάδες άσπρα πλαστικά τουβλάκια.




Χαζεύοντας αρκετά πανέμορφα θέματα από όλο τον κόσμο, καταλήξαμε σε μια πόλη, φτιαγμένη αλλά σκηνικό σε ταινία γούεστερν.






Υπήρχε κεντρική σκηνή με συγκρότημα καντρυ, παίζανε μουσική ζωντανά στον κόσμο.


Υπήρχε σαλούν ταχυδρομείο, ξενοδοχείο, και η ατμόσφαιρα γενικά ήταν πολύ Αριζόνα-Τέξας..


πέρασε ευχάριστα το επόμενο της ώρας, και καταλήξαμε με καλές εντυπώσεις στο ξενοδοχείο..




1-8-08 Παρασκευη:
Σήμερα έχουμε λίγο άγχος γιατί είμαστε μια μέρα πριν πάρουμε το καράβι για τον τελικό προορισμό. Και ακόμα δεν ξέρουμε τι παίζεται με τα εισιτήρια. Αλλά τα πράγματα μέχρι εδώ μας ηρθανε τέλεια, γιατί να μας χαλάσουν τώρα; συνεχίζουμε με τον ίδιο δρόμο, για 50χιλ περίπου και μας βγάζει στον (11) με κατεύθυνση την πόλη (Holstebro) περνώντας την πόλη μετά από λίγα χιλιόμετρα συναντάμε θάλασσα, και ανεμογενιτριες, εναλλακτική πηγή ενέργειας οπού οι Δανοί είναι πρώτοι σε αυτόν τον τομεα.


Σταματάμε για καφέ, και σε λίγο, πινακίδα μας ενημερώνει ότι σε 22χιλ με τον δρόμο (26) φτάνουμε στο λιμάνι-πόλη (Hanstholm).

Φτάνουμε στην πόλη, και ρωτάμε στο πρώτο ξενοδοχείο. Μας φάνηκε ακριβό και πάμε προς λιμάνι 2χιλ από εδώ υπάρχει άλλο ένα ξενοδοχείο, και βρίσκουμε σε καλή τιμή, για μια νυxτα. Η επόμενη κίνηση και σημαντική ήταν να πάμε να βρούμε τα γραφεία της SMYRIL-LINE για να κλείσουμε εισιτήρια.

Βρίσκονται 1,5χιμ έξω από το λιμάνι προς την πόλη. Πήραμε την μηχανή και φτάσαμε. Εμείς θέλαμε με επιστροφή δυο άτομα καμπίνα και μηχανή. Αυτό που υπήρχε για δυο του μηνός ήτανε… όχι καμπίνα αλλά κουκέτες, δηλαδή κρεβάτι σε καμπίνα έξι ατόμων με τρία διώροφα κρεβάτια. Το κόστος για αυτή την περίπτωση ανέρχεται στα 1000ευρω. Επτά του μηνός θα φτάναμε (Ισλανδία) και αυτό γιατί υπάρχει αναγκαστική στάση δυο ημερών στα νησιά (Φεροε). Η ποιο σύντομη επιστροφή θα ήταν στις δεκατέσσερις του μηνός, αφού κάθε βδομάδα έχει άφιξη και αναχώρηση το καράβι. Μας λέει όμως το παλικάρι από το γραφείο ότι άμα θέλουμε καμπίνα έχει μια δίκλινη, αν επιστρέψουμε στις εικοσιμια του μήνα. Δηλαδή δυο βδομάδες στην Ισλανδία.



Του είπαμε να το σκεφτούμε λίγο και βγαίνουμε έξω για σύσκεψη. Τελικά αποφασίσαμε για δυο βδομάδες, την στιγμή για έναν τέτοιο μακρινό προορισμό, θα ήταν κρίμα να τρέχαμε και να μην προφτάναμε, να δούμε και να γνωρίσουμε αυτήν την χωρά λόγω χρόνου. Οπότε δίνουμε άλλα 500ευρω για την καμπίνα, και παίρνουμε ένα εκτυπωμένο χαρτί με τις ώρες αναχωρήσεις-αφίξεις σε κάθε προορισμό και όλα αναλυτικά ανάλογα με το τι είχαμε κλείσει., Τώρα που έχουμε το μαγικό χαρτί στα χεριά μας, είμαστε μια χαρά. Γυρνάμε στο λιμάνι βρίσκουμε ένα φαγάδικο γρήγορου φαγητού και καθόμαστε. Μετά για να περάσει η μέρα κάνουμε βόλτες στο λιμάνι και περπατάμε μέχρι την πόλη, όπου και καταλήγουμε στο μοναδικό εμπορικό κέντρο. Έτσι τελειώνει και η μέρα μας χαζεύοντας μαγαζιά.

2-8-08 Σαββατο:
Τρώμε πρωινό χαλαρά, γιατί το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε μέχρι τις 22:00 οπού και αναχωρεί το καράβι. Πάμε να ποιούμε καφέ και να χαζέψουμε. Όσο η ώρα περνούσε η κίνηση αυξάνονταν σημαντικά. Τροχόσπιτα, τετρακίνητα οχήματα, αλλά και μηχανές. Η ξενερα ειρθε όταν φτάνουν μια παρέα Ιταλών με μηχανές on-off τιγκαρισμενες με πράγματα, αλλά και από ένα ζευγάρι εκστρα καινούρια λάστιχα για χώμα. Εκεί σκέφτηκα που πας ρε καραμητρο!!!!!!!! Όλοι όσοι έφτασαν, επί το πλείστον Ιταλοί και ένας Ισπανός είχαν μηχανές on-off.


18:00 το καράβι μπαίνει στο λιμάνι και δένει. Το NORRONA πραγματικά μεγάλο καράβι, αλλά και το μοναδικό που κάνει αυτό το δρομολόγιο, σε τέτοιες δύσκολες θάλασσες.


Όλοι είμαστε με το χαμόγελο στα χείλη που σε λίγες ώρες θα είμαστε πάνω στο καράβι… επί δυο ώρες αδειάζει οχήματα, και εμείς να έχουμε πάρει θέση μέχρι να πάρουμε το πράσινο φως για να μπούμε. Έχουμε περάσει τον έλεγχο από τα εκδοτηρια δώσαμε το χαρτί και μας δίνει τα εισιτήρια με τον πρώτο προορισμό που είναι τα νησιά Φεροε. Τα εισιτήρια είναι σαν χάρτινες πιστωτικές κάρτες, τα οποία χρησιμεύουν και σαν κλειδιά για να εισέλθουμε στις κουκέτες.

Ξεκινάμε ένας ένας, χωρίς φωνές , και μπαίνουμε στον αρκετά μεγάλο χώρο που είχαν για μηχανές. Μας δίνουν ιμάντες και ο καθένας, ο ένας μετά τον άλλον, ασφάλιζε την μηχανή του.


Και το προσωπικό που επί το πλείστον ήταν Πολωνοί, ήταν διαθέσιμοι σε όποιον τους χρειαζόταν. Μετά πήραμε το ασανσέρ για το κατάστρωμα στον όγδοο όροφο. Εδώ θα την αράξουμε για τις επόμενες τρεις ώρες περίπου, χαζεύοντας, κάνοντας βόλτες, στα μαγαζιά του πλοίου και βγάζοντας φωτογραφίες.

Η ώρα έχει περάσει ευχάριστα, και αποφασίζουμε να πάμε στις κουκέτες όπου βρίσκονταν στο δεύτερο DECK. Εμείς είχαμε την κουκέτα 2024-2025. πριν μπούμε βρίσκουμε μια κεντρική πόρτα που απ’ έξω είχε αρίθμηση με το πόσες κουκέτες υπήρχαν σε αυτόν τον θάλαμο. Πχ. Από 2000 μέχρι 2250, και ανάλογα με το τι έχεις στο εισιτήριο μπαίνεις και στον σωστό θάλαμο χωρίς να ψάχνεσαι από εδώ κ’ εκεί, φωνές και ταλαιπωρία. Αυτή η πόρτα ανοίγει με το εισιτήριο που έχει ο καθένας.

Μπαίνοντας μέσα οι καμπίνες των έξι κρεβατιών, δεν έχουν πόρτες που κλειδώνουν, αλλά δυο ανεξάρτητα πορτάκια που ανοιγοκλείνουν σε στυλ <<σαλούν>> ένα πράγμα..!! υπάρχει λίγο χώρος που αντιστοιχεί στον καθένα, για τα προσωπικά του αντικείμενα, με δική του ευθύνη για το ότι μπορεί να συμβεί. Εμείς φυσικά δεν είχαμε τίποτα μαζί μας, στην κυριολεξία όμως, την στιγμή που στα κρεβάτια υπάρχουν μόνο τα στρώματα χωρίς σκεπάσματα φυσικά. Και ενώ όλοι ήταν κάτω από τα σλιπινγκ-μπανγκ τους, εμείς ψάχναμε τρόπο, με κάτι να σκεπαστούμε, με το κρύο να είναι έντονο…


Βγάζοντας τις επενδύσεις από τα μπουφάν, τις ρίχνουμε στα πόδια, χωρίς να βγάλουμε παπούτσια, και κάνοντας δυο πετσέτες προσώπου μαξιλάρι… με αυτόν τον τρόπο προσπαθούμε να κοιμηθούμε λιγο, πράγμα αδύνατον. Το αποτέλεσμα ήταν πολλές επισκέψεις, στην τουαλέτα, παίρνοντας μαζί και το εισιτήριο, γιατί είναι έξω από την κεντρική πόρτα του θαλάμου, και κλείνει αμέσως με το που την αφήσετε. Αν ξεχάσετε το εισιτήριο-κλειδί τότε την βγάζετε χαλαρά έξω, η περιμένετε κάποιον να του έρθουν… για να πάει τουαλέτα και να μπείτε κ’ εσείς.!!!






3-8-08 Κυριακη:
Μετά από την κρύα βραδιά και με ελάχιστο ύπνο, ήμασταν από τους πρώτους που εξαφανιστήκαμε και ανεβήκαμε στο όγδοο DECK με τα μαγαζιά- εστιατόρια. Πλακώνοντας ότι ζεστό ρόφημα υπήρχε.. Η Μόνικα είχε κρυάδες και δεν αισθανόταν καλά. Ο ήλιος έκανε δειλά την εμφάνιση του, και η μόνη λύση ήταν να πιάσουμε θέση μέσα, δίπλα στο τζάμι, για να ζεσταθεί το κοκαλάκι μας. Για έξω ούτε συζήτηση!!! Η μέρα αυτή πέρασε με ύπνο στις καρέκλες, βγάζοντας φωτογραφίες εγώ, έξω μη αντέχοντας το κρύο για πολύ…Ρεεεεε παιδιά, Αύγουστο μήνα έχουμε!!!!!!!!!!

4-8-08 Δευτερα:
Είμαστε πάλι στο όγδοο DECK μετά από ελάχιστο ύπνο, και πίνουμε ζεστό καφέ. Σε μια ώρα φτάνουμε στην πρωτεύουσα-λιμάνι το (TORSHAVN-ΤΟΡΣΧΑΟΥΝ) στo νησί (STREYMOY) το μεγαλύτερο σε έκταση των νησιών (FOROYAR-ΦΕΡΟΕ).. Ίσως και το ότι κρυώνουμε να είναι, για το άγνωστο που μας περιμένει σε αυτά τα μέρη εδώ. Γιατί κακά τα ψέματα, είναι ένας προορισμός που δεν ήξερα και δεν είχα σκοπό να επισκεφτώ..










μπαίνοντας στο λιμάνι βγαίνω για φωτογραφίες. Η ώρα είναι 9:00 το πρωί. Δυο ώρες πίσω από την Ελλάδα. Αυτό που αντικρίζω είναι πολύχρωμα σπιτάκια αρκετά πυκνοκατοικημένα πάνω σε λόφο μέσα στο πράσινο… πολύ ωραία εικόνα και φυσικά πήρε φωτιά η φωτογραφική μηχανή..!!!








βγαίνοντας από το καράβι χαλαρά και ωραία, όλοι ξεχύθηκαν στους δρόμους, προς τα ξενοδοχεία που είχαν κλείσει, ναι γιατί υπήρχε και αυτή η δυνατότητα μέσα από το καράβι να κλείσεις ξενοδοχείο, όπου ήθελες στα νησιά. Εμείς ήμασταν από αυτούς που ονομάζουμε <<ανοργάνωτους>>, που απ’ότι κατάλαβα δεν ήμασταν πολύ.


Σκεφτήκαμε λοιπόν να ψάξουμε πρώτα εδώ στην πρωτεύουσα, και αν δεν βρούμε να πάμε στην αμέσως ποιο κοντινή πόλη, και πάει λέγοντας.. αφού σε Κανά δυο δεν βρήκαμε, η επόμενη κίνηση ήταν να πάμε στο γραφείο με τις τουριστικές πληροφορίες. Φτάνει η σειρά μας και μας λέει ότι τα φτηνά όπως τα HOSTELS είναι κλεισμένα, αν και δεν θέλαμε κάτι τέτοιο. Παίρνει κάπου τηλέφωνο και μας λέει ότι βρήκε ένα με 65 ευρώ την βραδιά με πρωινό. Χωρίς άλλη σκέψη το κλείνουμε, μας δείχνει στον χάρτη που είναι, και μάλιστα ήταν αρκετά κοντά από εδώ. Πληρώνουμε για τις δυο μέρες στο γραφείο και μας κόβει απόδειξη. Ξεκινάμε και μπαίνοντας στην οδό που ήταν και στον αριθμό δεν βλέπουμε να υπάρχει κάτι που να δείχνει ότι ειναι εδω ξενοδοχείο!!!

Μόνο σπίτια και τίποτα άλλο αμάν τι γίνεται τώρα; χτυπάμε το κουδούνι και βγαίνει μια συμπαθέστατη Κυρία και μας ρωτά αν είμαστε από το τουριστικό γραφείο. Ναι λέμε, και μας ζητά την απόδειξη. Την δίνουμε μας ευχαριστεί και πάμε στο σπίτι κάτω από αυτήν που έμενε, και λέει αυτό είναι το δωμάτιο σας. Χαζέψαμε, γιατί εδώ μιλάμε για ένα κανονικό σπίτι και όχι απλά ένα δωμάτιο. Την ευχαριστούμε και ρωτά τι ώρα θέλουμε το πρωινό για αύριο, κατά τις 9:00 λέμε και μας αφήνει, δίνοντας μας τα κλειδιά να ταχτοποιηθούμε. Η χαρά μας είναι απίστευτη γιατί είναι καλύτερο και απ΄ότι μπορούσαμε να είχαμε φανταστεί.

Το μόνο που έχουμε τώρα είναι δυο μέρες μπροστά μας, και δεν θέλουμε να χάσουμε χρόνο. Ξεκινάμε να γνωρίσουμε ότι και όσο προλάβουμε από τα νησιά.




Και δεν είναι και λίγα τα άτιμα….18 στο σύνολο… δεν μπορούμε να τα δούμε όλα, λόγο χρόνου, και δεν έχουν όλα πρόσβαση οδικώς, και υπάρχουν και μη κατοικήσιμα. Τα περισσότερα ευτυχώς ενώνονται μεταξύ τους με γέφυρες η υποθαλάσσια τούνελ. Το νησί που βρισκόμαστε εμείς είναι το (STREYMOY-ΣΤΡΕΜΟΙ) και είναι και το μακρύτερο νησί απ’όλα.




Ξεκινάμε να επισκεφτούμε το νησί (VAGAR-ΒΑΝΓΚΟΡ) οπού εκεί υπάρχει και το μοναδικό αεροδρόμιο των νησιών, αλλά και η μεγαλύτερη σε έκταση λίμνη που υπάρχει. Τα χιλιόμετρα που θα κάνουμε δεν θα είναι πολλά, 100χιλ πήγαινε έλα. Ξεκινάμε με τον δρόμο (10) και αμέσως ανακαλύπτουμε την απίστευτη άσφαλτο του δρόμου, κανονική πίστα Moto GP!!! Οι στάσεις για φωτογραφία αρκετές, γιατί η ομορφιά του τοπίου είναι μοναδική και το ένα φιόρδ, μετά το άλλο δεν σε αφήνει σε ησυχία.










Μετά από λίγα χιλιόμετρα συναντάμε τον δρόμο (40) και με αυτόν φτάνουμε στην είσοδο του υποθαλάσσιου τούνελ 5χιλ. και τι τούνελ έτσι; να έχεις τον ατλαντικό πάνω απ΄το κεφάλι σου!!!! Μπράβο τους πάντως γιατί είναι μια απομακρυσμένη κοινωνία γεωγραφικά, και κάνουν τέτοια δύσκολα έργα.


Βγαίνοντας από το τούνελ, ένιωσα ότι αναδύθηκα από τον βυθό της θάλασσας εντελώς στεγνός!!! Με τον ίδιο δρόμο κινούμαστε είδη στο νησί (VAGAR) με κατεύθυνση την πόλη (Santavagur). Η ποιότητα του δρόμου είναι κ’εδώ σε άριστα επίπεδα, και αυτός ο δρόμος είναι και ο μοναδικός που υπάρχει πάνω στο νησί.








Σε λίγο ο δρόμος μας βγάζει παράλληλα στην μεγαλύτερη σε έκταση λίμνη –Sorvagsvatn.. Toπιο μοναδικής ομορφιάς.




Και αφού απολαμβάνουμε οδικά, αρκετά το τοπίο γύρο από την λίμνη φτάνουμε στην πόλη (Sorvagur). Είναι μια μικρή πανέμορφη πόλη που δεν της λείπει τίποτα. Από εδώ υπάρχει και καραβάκι μόνο για επιβάτες, που πάει σε 45 λεπτά στο μοναδικό νησί με Ελληνικό όνομα. Είναι το νησί (MYKINES). Δεν υπάρχουν δρόμοι πάνω στο νησί μόνο κάτι μονοπάτια. Εδώ μπορείτε να θαυμάσετε την ζωή των άγριων πουλιών που ζουν εδώ. Με ψηλότερη κορυφή τα 560μ απόκρημνα κοφτερά βράχια να βουτούν στον ατλαντικό, με λίγα σπιτάκια και παρατηρητήριο το καθιστούν από τις καλύτερες επιλογές για φυσιολάτρες.

Εμείς αποφασίζουμε να επιστρέψουμε, γιατί έχει έρθει το απόγευμα, και δεν πήραμε χαμπάρι. Με τους ίδιους δρόμους επιστρέφουμε. Φτάνοντας στο (Torshavn-Πρωτεύουσα ) παρκάρω την μηχανή στο σπίτι που μέναμε, και ξεκινάμε με τα πόδια για μια βόλτα στην πόλη, για φαγητό και καφέ. Και είναι ωραία να περπατάς στα ήσυχα δρομάκια της πόλης, που είναι όλα καθαρά και ταχτοποιημένα.












Οι άνθρωποι χαμογελαστοί και πρόθυμοι να βοηθήσουν σε ότι μπορούν. Εκτός από τα μετρητά, τα οποία είναι η κορώνα Δανίας η Τα δικά τους, οι πιστωτικές κάρτες δουλεύουν παντού. Η βράδια μας τελείωσε σε ένα παραδοσιακό καφέ, και το εννοούμε, αφού το κτήριο είναι από τα πρώτα, που κτίστηκαν εδώ. Και μάλιστα η σκεπή ήταν από αληθινό γκαζόν!!!!

 5-8-08 Τριτη:
Το ξύπνημα ήταν ευχάριστο, γιατί μας περίμενε στο τραπέζι ένα πλούσιο πρωινό. Είχε έρθει η γυναίκα του σπιτιού, χωρίς να κάνει φασαρία, μισή ώρα πριν ξυπνήσουμε, και τα είχε ετοιμάσει όλα!!! Μας είχε ρωτήσει από την προηγούμενη πότε θέλουμε πρωινό. Τρώμε πίνουμε καφέ, και η Μόνικα βγαίνει έξω για ένα τσιγάρο μέχρι να ετοιμαστώ για την βόλτα μας. Στο χρονικό διάστημα αυτό είχε έρθει η κυρία του σπιτιού, και έπιασε κουβέντα με την Μόνικα. Βγαίνω κ’εγω έξω, και κάθομαι στην παρέα τους. Της ζητάμε συγγνώμη για τα λίγα αγγλικά που ξέρουμε, και απαντά ότι κ’αυτή δεν ξέρει καλά. Το θέμα είναι έστω και με αυτά τα λίγα καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον.

Ήρθε να μας αποχαιρετήσει, γιατί αύριο την ώρα που εμείς θα παίρναμε το καράβι για (ΙΣΛΑΝΔΙΑ) θα έχει πάει σε οικογενειακή επίσκεψη σε διπλανό νησί. Μας είπε ότι το πρωινό θα το έχει έτοιμο στο ψυγείο από σήμερα, και σε ποιο σημείο να αφήσουμε το κλειδί του σπιτιού!!! Μας ευχαρίστησε που σεβαστήκαμε την φιλοξενία τους, και όποτε ξανά έρθουμε το σπίτι της θα είναι δικό μας. Έχουμε μείνει με το στόμα ανοιχτό!!!! Δεν πιστεύαμε ότι υπάρχουν τόσο καλοί άνθρωποι.. Δεν μας ξέρουν καθόλου και μας εμπιστεύονται το ίδιο τους το σπίτι.!!!! Και αφού πήραμε ένα καλό μάθημα αρίστης φιλοξενίας ξεκινάμε με τα πόδια, για την πόλη, να δούμε ότι απέμεινε και να κάνουμε και τίποτα ψώνια.




Ο καιρός είναι μουντός, και η βόλτα στην πόλη είναι η καλύτερη λύση για σήμερα. είχαν και εκπτώσεις, σε ρούχα και παπούτσια, και κάνουμε τις αγορές μας. Φυσικά πήραμε και σκούφους, για το κεφάλι, γιατί μετά από αυτό το κρύο στο καράβι, δεν την ξαναπατάμε. Έτσι κ’αλλιος ποιο βόρεια πάμε….. καταλήγουμε στο λιμάνι για καφέ, και επίσκεψη στην περιοχή με τα ξύλινα σπιτάκια, βαμμένα κόκκινο χρώμα.


Είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα από την αρχιτεκτονική, των πρώτων κατοίκων στο νησί. Και εννοείτε ότι οι σκεπές είναι από φυσικό γκαζόν.


Τα σπίτια είναι ακόμα και τώρα κατοικήσιμα, και ακόμα και κάποιες υπηρεσίες στεγάζονται εδώ. Είναι μεσημέρι και επειδή εδώ νυχτώνει αργά λέμε να γυρίσουμε να πάρουμε την μηχανή, και να επισκεφτούμε άλλο ένα νησί. Κρίμα είναι να έχουμε φτάσει ως εδώ και να μην δούμε και αλλά μέρη. Ο καιρός δεν δείχνει ότι θα βρέξει, οπότε αλλάζουμε και καβαλάμε την μηχανή για το νησί (EYSTUROY) το δεύτερο μεγάλο σε έκταση από τα νησιά.


Ξεκινάμε με τελικό προορισμό την πόλη (Rituvik) 70χιλ από την πρωτεύουσα. Ο δρόμος που παίρνουμε είναι ο (50) ίδιος με χθες μέχρι το χωριό (signabour).


Μετά κινούμαστε πάνω στον (10) παράλληλα με στενό πέρασμα θαλάσσης, και θέα το διπλανό νησί (EYSTUROY). Η θέα είναι φανταστική, με τα απόκρημνα βράχια να καταλήγουν στην θάλασσα αλλά και τις σχισμές που έχουν διαμορφωθεί πάνω στην ηφαιστειακή γη. Κάπου στη μέση αυτού του θαλάσσιου στενού περάσματος, και πλησιάζοντας στο χωριό (Oyrarbakki) διακρίναμε μια γέφυρα, όπου είναι η σύνδεση οδικός των δυο νησιών.


Περνάμε την μικρή γέφυρα, και συνεχίζοντας πάνω στον (10) φτάνουμε στην πόλη (Skalabotnur). Εδώ ξεκινά ένα μεγάλο φιόρδ, και εμείς κινούμαστε παράλληλα, φτάνοντας στην πόλη (Runavik) η οποία είναι αρκετά μεγάλη. Ηπαρχει και λιμανι το οποίο εξυπηρετεί κρουαζιερόπλοια, και μάλιστα τύχαμε και ένα αγκυροβολημένο. Σταματήσαμε για καμιά φωτογραφία, φάγαμε και ένα σάντουιτς που το είχαμε φτιάξει από το σπίτι, και συνεχίσαμε για λίγα χιλιόμετρα μέχρι την πόλη- χωριό (Rituvik). Εδώ ήταν και ο τελικός προορισμός μας, και το εννοώ αφού φτάσαμε σε αδιέξοδο δεν υπήρχε συνέχεια του δρόμου, μόνο μονοπάτια. Αλλά απολαύσαμε την θέα στον ατλαντικό, και ήταν το κάτι μαγικό!!!!


Καθισμένοι και χαζεύοντας την υπέροχη θέα, φτάνουν και κάποιοι Ιταλοί, με μηχανή (on- off BMW 1200GS) τι περίμενες;; Kαι αφού μας χαιρέτησαν, τραβάμε φωτογραφίες και φεύγουν. Ήταν από το γκρουπ των Ιταλών, στο καράβι. Αύριο όλοι μαζί θα ανταμώσουμε στο καράβι, με κοινό προορισμό την άγνωστη (ΙΣΛΑΝΔΙΑ). Μας πιάνει μια ανατριχίλα, και δεν είναι από το κρύο.. Κοιτάζοντας τον χάρτη διαπιστώνω ότι είμαστε από θέμα ώρας δυο πίσω από την (ΕΛΛΑΔΑ).. Από θέμα χιλιομέτρων εεεεε,,, είμαστε κάμποσες χιλιάδες, πάνω σε μια κουκκίδα γης στον χάρτη, ανάμεσα σε (ΣΚΩΤΙΑ) και (ΙΣΛΑΝΔΙΑ) και γύρω μας η ποιο αφιλόξενη θάλασσα ο Ατλαντικός Ωκεανός.!!! Είναι μετά να μην σε πιάνει δέος και να μην σου γίνεται κάγκελο η τρίχα;;;

Η ώρα είναι 18:40 πέρασε γρήγορα, πρέπει να επιστρέψουμε, να βρούμε και κανένα εστιατόριο να φάμε και τίποτα, γιατί ο καθαρός αέρας, και η θάλασσα ανοίγουν την όρεξη. Η επιστροφή είναι πάλι από τους ίδιους δρόμους που ήρθαμε. Απαραίτητες στάσεις για φωτώ, και μετά από καμιά ώρα έχουμε φτάσει στο σπίτι.








Αφήνουμε μηχανή και με τα πόδια ξεκινάμε, για το κέντρο της πόλης. Τελικά βρίσκουμε ένα Κινέζικο εστιατόριο, όπου είχε μπουφέ. Πληρώνεις μια φορά, και σηκωνόσουν όσες φορές άντεχες και ξαναγέμιζες το πιάτο σου. Οι τιμές ήταν πολύ καλές και ευχαριστηθήκαμε φαγητό μέχρι σκασμού… Η κατάληξη ήταν στο χθεσινό καφέ, για απόλαυση καπουτσίνου, και κουβέντα, για την επόμενη μέρα, μέχρι που πλάκωσε το σκοτάδι…



6-8-08 Τεταρτη:
Με τη λέξη χαλαρά θα μπορούσε να χαρακτηρίσουμε την σημερινή μέρα. Και αυτό γιατί το καράβι αναχωρεί στις 21:30… Και εμείς το χαιρόμαστε, ξυπνώντας κατά τις 11:30 και μας βρήκε το καταμεσήμερο να κάνουμε βόλτες στην πόλη. Πήγαμε στο γραφείο με τις τουριστικές πληροφορίες, και αγοράσαμε, κάποια αναμνηστικά. Εγώ βρήκα και έναν αξιόλογο και κατατοπιστικό χάρτη της (ΙΣΛΑΝΔΙΑΣ). Τον αγόρασα μια που δεν είχα, και ήταν και ο τελευταίος. Πάμε για καφέ και πιάνουμε συζήτηση στο ότι θα θέλαμε περισσότερο χρόνο να αφιερώναμε στα νησιά (FAROE- ΦΕΡΟΕ).. πράγμα δύσκολο, τουλάχιστον δυο μήνες θέλεις για να κάνεις αυτό το ταξίδι και να δεις αρκετά πράγματα.

Δεν πειράζει, πήραμε μια μικρή γεύση, από τα πανέμορφα νησιά. Η ώρα πέρασε και γυρνάμε να ετοιμαστούμε, για αναχώρηση. 19:50 φορτώνω βαλίτσες, φοράμε τα βαριά ρούχα, δεν την ξαναπατάμε, και βγάζουμε τις τελευταίες φωτογραφίες στο σπίτι και στην αυλή. Αφήνουμε και κάποια χρήματα στο τραπέζι, αφού νιώθαμε κατά υποχρεωμένοι από την οικογένεια, και αναχωρούμε για λιμάνι. Φτάνοντας είχαν έρθει αρκετά οχήματα, αλλά και πολλές μηχανές.


Έβλεπες μόνο χαμογελαστά πρόσωπα. Και εμείς φυσικά ήμασταν μέσα στην τρελή χαρά, αφού μόνο λίγες ώρες απομένουν από την πραγματοποίηση αυτού του μοναδικού προορισμού!!!




Δίνουμε το αρχικό χαρτί το (Passenger\car Ticket) όπου ήταν εκτυπωμένο όλο το δρομολόγιο, και μας κόβουν τα εισιτήρια με τις κουκέτες μας. Όλα μέχρι τώρα είναι οργανωμένα με τάξη και ασφάλεια. Μπαίνουμε σιγά σιγά, οι συνεπιβάτες κατεβαίνουν από τις μηχανές και μόνο ο οδηγός μπαίνει προς τον ειδικό χώρο για μηχανές, και ασφαλίζει την μηχανή του. Έτσι έκανα κ’εγω και ανέβηκα στο καράβι. Βρήκα και την Μόνικα στο όγδοο DECK είχε πιάσει θέση. Τελευταίες φωτογραφίες πάνω από το καράβι, και αποχαιρετάμε την πρωτεύουσα (TORSHAVN των νησιών FAROE).




Φεύγουμε με τις καλύτερες εντυπώσεις, για έναν προορισμό τον οποίο δεν είχα σκεφτεί καθόλου, και ότι θα επισκεφτώ!! Να όμως που έγινε και για δυο μέρες ζήσαμε την απίστευτη μαγεία του τοπίου, σε αυτόν τον απόμακρο παρόλα αυτά, πολύ μπροστά πολιτισμό!! Το καράβι έχει βαλθεί να μάς τρελάνει!!! Έχουμε πάρει όλοι τις φωτογραφικές μηχανές και είμαστε έξω στο κατάστρωμα. Και αυτό γιατί περνά ανάμεσα από τα στενά περάσματα γης των νησιών. Η θέα πρωτόγνωρη και φανταστική!! Περνάμε ανάμεσα από ηφαιστειακά πανύψηλα βράχια, βαθιά ανοίγματα στους βράχους, και σπηλιές, είναι το σκηνικό, που δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα.









Νομίζεις ότι φτάνεις σε απομονωμένο νησί, όπως στην ταινία Κίνγκ-Κονγκ, Και περιμένεις να σου πεταχτεί ο γορίλας από κανένα βράχο και να σε βυθίσει στο άψε σβήσε χαχαχα...!!!!!




προσθέστε στο σκηνικό τον ήλιο που 22:00μμ σκεφτεται να πάει να δύσει, είναι τα καλύτερα εφέ που δημιουργεί η φύση..






Κάνει πολύ κρύο και για να βγάλεις φωτογραφίες μπαίνεις και βγαίνεις κατά διαστήματα, μονό έτσι αντέχεις. Εγώ φόραγα την ένδυση για μηχανή πάνω κάτω (πάνω τριπλή επένδυση) και σκούφο στο κεφάλι και πάλι τα πράγματα ήταν δύσκολα!!!!


Μόλις έπεσε η νύχτα μαζεύτηκαν όλοι μέσα, κ’εμεις.. ήπιαμε κάτι ζεστό, και λίγο κουβέντα, καταλήγοντας στις κουκέτες, για ύπνο, που μάλλον με αυτά που φοράμε, δεν μένουμε ξάγρυπνοι.

7-8-08 Πεμπτη:
Η ώρα είναι 10:00 πρωί, και αποφασίζουμε να ξυπνήσουμε. Με όλα αυτά που φορούσαμε ευτυχώς δεν κρυώσαμε, και θέλαμε κ’άλλο ύπνο. Όμως σε λίγο θα πιάσουμε λιμάνι (Seydisfjordur- Σειντισφγιερντουρ- ΙΣΛΑΝΔΙΑ). Είμαστε στον εσωτερικό χώρο του καταστρώματος και πίνουμε καφεδάκι. Ο καιρός είναι πολύ κρύος με συννεφιά.


Να βρέξει; Αμφιβάλω, μάλλον προς το χιόνι θα το πάει!!! Και υπενθυμίζω ότι έχουμε επτά Αυγούστου!!! Υπάρχουν και μερικά διαστήματα με ήλιο, και κάποιοι τολμηροί, βγαίνουν έξω για να λιαστούν. Σε καμιά ώρα φτάνουμε και στο βάθος φαίνεται ένα νησί. ψηλά βουνά με τις κορυφές χαμένες στα σύννεφα. Πλησιάζοντας βλέπουμε ότι στις κορυφές υπάρχει χιόνι!!! Τώρα μάλιστα,, σίγουρα είναι η (ΙΣΛΑΝΔΙΑ).





Όντως η ανακοίνωση από τα μεγάφωνα έλεγε ότι σε τριάντα λεπτά φτάνουμε. Η φωτογραφικές έχουν πάρει φωτιά. Όλοι είναι έξω και τραβάμε, την προσέγγιση στο λιμάνι, μέσω ενός μακρόστενου φιόρδ.


Η φύση απίστευτη!!! Καταρράκτες, χιόνια πάνω σε ηφαιστειακά βουνά, απόκρημνοι βράχοι ντυμένοι από πράσινη τούνδρα, πραγματικά μένεις με το στόμα ανοιχτώ και ξεχνάς το κρύο!!!


Αλλά και τα πολύχρωμα λιγοστά σπίτια κάνουν την διαφορά, μέσα σε όλο αυτό το φυσικό σκηνικό. Το λιμάνι μικρό, μα με όλες τις ανέσεις και τεχνολογία για να μπορεί να δένουν τόσο μεγάλα πλοία.

Είμαστε στον χώρο με τις μηχανές και όλοι ξεκινούν να λύνουν ιμάντες. Σε λίγα λεπτά θα ξεχυθούν περίπου 2000 άτομα, με όλων των ειδών τα οχήματα, στο ήσυχο και μικρό λιμάνι, για να καταλήξουν στον μοναδικό περιμετρικό δρόμο (1 τις Ισλανδίας), και από εκεί ο καθένας θα τραβήξει για την εκπλήρωση του δικού του ονείρου!!! Βγαίνοντας όλες οι μηχανές τις βάζουν σε ξεχωριστό σημείο εξόδου, με μια λιμενικό υπάλληλο, να ρωτά τον καθένα ξεχωριστά, πόσο μέρες θα διαμείνει στην χώρα. Ανάλογα με τον πόσο θα μείνει ο καθένας κολλούσε ένα αυτοκόλλητο, στην μηχανή αφού πρώτα τρυπούσε επάνω την άφιξη και αναχώρηση του καθενός!!!!

Το ίδιο πράγμα και στα αυτοκίνητα μια άλλη υπάλληλος ξεχωριστά. Αυτό τώρα γινόταν σαν ασφάλεια, την στιγμή που κάτι συμβεί και δεν εμφανιστεί κάποιος για αναχώρηση, έχοντας η ναυτιλιακή εταιρία, τα στοιχειά του μπορούσαν να τον αναζητήσουν. Γενικά ξέρουν ποιος μπαίνει και πόσο χρόνο θα κάτσει. Αυτός ο πανικός και ο κόσμος είναι χαρά για την τοπική κοινωνία, την στιγμή που μόνο μια φορά την εβδομάδα έχει άφιξη- αναχώρηση από το λιμάνι. Ενδιάμεσα επικρατεί ησυχία και χαλαροί ρυθμοί. Αυτό μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες.. γιατί τον χειμώνα. .ΤΑΦΟΣ….!!!!!!

Ξεκινάμε λοιπόν και εμείς τον ανηφορικό δρόμο (93- δεν υπάρχει κ΄άλλος), για 21χιλ μέχρι την πόλη (Egilsstadir) για να βγούμε στον αυτοκινητόδρομο (1). Ο δρόμος είναι στενός το κρύο είναι αρκετό, και όλο ανηφορικός, με στροφές, μέχρι που χάνετε μέσα στο σύννεφο. Καταρράκτες ποταμάκια, και συνάντηση με χιόνι δεξιά και αριστερά του δρόμου, είναι το αυγουστιάτικο καλωσόρισμα!!!! Στο αντίθετο ρεύμα κατεβαίνουν άλλοι με μηχανές, προφανώς τέλειωσαν οι διακοπές τους και πάνε για επιστροφή. Πήρα λίγο τα πάνω μου γιατί ένας από αυτούς που με χαιρέτησε ήταν με <<HAYABUSA>>!!!!!! Τώρα μάλιστα υπάρχουν και άλλοι τρελοί!!!

Φτάνοντας στην πόλη σταματάμε σε βενζινάδικο, εταιρείας <sell>. Ξαφνικά έχει βγει ήλιος και σταματήσαμε να φάμε κάτι μιας και είναι μεσημέρι. Τρώμε ζεστό φαγητό, και συνεχίζουμε με καφέ. Θέλουμε να το απολαύουμε όσο υπάρχει ήλιος ακόμα. Η πόλη είναι αρκετά μεγάλη με βενζινάδικα εστιατόρια, και μαγαζιά. Είναι σε κομβικό σημείο, και σχεδόν όλοι σταματούν για προμήθειες. Μια ματιά στον χάρτη, και η πόλη που λέμε για διανυκτέρευση σήμερα είναι η (HOFN) 310χιλ. έχουμε σκοπό να κάνουμε τον γύρο της (ΙΣΛΑΝΔΙΑΣ) ξεκινώντας αριστερόστροφα.. Η επιλογή έγινε κοιτώντας τον χάρτη, το μεγαλύτερο κομμάτι χωματόδρομου είναι προς αυτή την κατεύθυνση, και προτιμώ να το έχω στο ξεκίνημα παρά στο τέλος. Ξεκινάμε έχει πλακώσει συννεφιά και πάλι (ο καιρός αλλάζει με απίστευτους γρήγορους ρυθμούς), και δεν θέλουμε σε καμιά περίπτωση να φάμε βροχή, την στιγμή που θα περνάμε χώμα.

Οδηγώντας τα πρώτα χιλιόμετρα πάνω στον κεντρικό δρόμο (1), με ποιότητα ασφάλτου αρκετά άγρια, και λαστιχοφαγα, Ξέρω ότι αυτός ο δρόμος θα με συντροφεύει για το 90% του οδικού δικτύου στην χώρα. Η υψομετρική διαφορά σε κάποια σημεία κυμαίνεται μέχρι και 500-600μ από θάλασσα. Είναι μια λωρίδα άνοδο κάθοδο, και με ανώτερο όριο ταχύτητας τα 90χιλ αυστηρώς!!! Μετά από 30χιλ περίπου, όντως βλέποντας σκόνη στο βάθος, ελαττώνω ταχύτητα και μπαίνω στο χωμάτινο κομμάτι του δρόμου. Με ταχύτητα μέχρι 40χιλ προσπαθώ να βγάλω τα χιλιόμετρα.


Το καλό είναι ότι το χώμα είναι αρκετά βατό (ένα στάδιο πριν την άσφαλτο) αλλά με σημεία που υπάρχουν λακκούβες και πρέπει να αποφύγω. Φυσικά οτιδήποτε όχημα με προσπερνά, πάρε σκόνη να έχεις, και τα πετραδάκια που πετάγονται από τα λάστιχα στην μηχανή, ακούγονται σαν σε συναυλία χεβυ- μεταλ.…


δεν φτάνουν όλα αυτά πέφτουν και οι πρώτες ψιχάλες. Φτάνουμε σε διασταύρωση με τον δρόμο (93- χωμάτινος ). Σταματώ στην άκρη για να δούμε χάρτη. Ευτυχώς δεν βρέχει. Ο δρόμος αυτός μετά από 41χιλ φτάνει κάποιος στην πόλη (Djupivogur). Τα 20χιλ είναι χώμα και βγαίνουμε πάλι στον (1) άσφαλτο απ’ότι δείχνει ο χάρτης.

Το θέμα είναι ότι συνεχίζοντας με τον κεντρικό δρόμο (1) πάλι θα περάσουμε από την πόλη (Djupivogur) αφού από εκεί είναι ο τελικός προορισμός που θέλουμε για σήμερα. Αλλά θα διανύσουμε περισσότερα χιλιόμετρα συνολικά 104χιλ. Αν είχα ένα on-off Ίσως να έστριβα στον (93) χωρίς σκέψη. Τώρα ώμος βλέποντας και πινακίδα που σε ενημερώνει για τις μεγάλες κλίσεις του δρόμου και στενότητα, και <<χωμάτινος>> είμαι διστακτικός.


Αποφασίζουμε να κάνουμε τον κύκλο, και να μην ρισκάρουμε. Και ίσως καλύτερα γιατί δεν είμαι για πτώσεις πρώτη μέρα στην (ΙΣΛΑΝΔΙΑ). Εξάλλου αυτή την στιγμή είμαι στον κεντρικότερο, αυτοκινητόδρομο (1) και πατώ χώμα. Φαντάζομαι ο δευτερεύον χωματόδρομος πως θα είναι; Καλύτερα να μην μάθω!!!

Βάζω χάρτη μέσα και ξεκινώ αποφασισμένος χωρίς καμιά παράκαμψη. 38χιλ ακόμα μέχρι (Breidalsvik) χώμα… χαμηλές ταχύτητες, πινακίδα με ανώτατο όριο τα 20χιλ, που φυσικά δεν τα παραβιάζω!!!! Αρκετές κλειστές στροφές, και τοπίο ερημικό, με ποταμάκια και λιμνούλες σχηματισμένες από τα χιόνια που λιώνουν. Τελειώνουμε το κατηφορικό και στριφτότερο κομμάτι, και πιάνουμε πεδιάδα και ατελείωτη ευθεία, χώμα πάντα. Έχει ανέβει το όριο με πινακίδα στα 80χιλ. τώρα τι να πω μέχρι 50 και πολλά είναι. Ας φάω κλήση για χαμηλή ταχύτητα. Η μοναξιά και το κρύο είναι οι καλύτεροι φίλοι αυτή την στιγμή. Έχει πολύ ώρα να μας περάσει όχημα η να δούμε από την άλλη κατεύθυνση. Πιστεύω ότι όσοι είχαν τον ίδιο προορισμό με εμάς έστριβαν στον δρόμο που δεν μπήκαμε.
Επιτέλους μετά από λίγο βγαίνουμε σε διασταύρωση με τον (96) για την (πόλη- περιοχή Stodvarfjordur). Η άσφαλτος είναι γεγονός!!! Σταματώ και φορώ το αδιάβροχο πάνω κάτω, όχι για βροχή, αλλά για το κρύο.


Περίπου 60χιλ χώμα κάναμε ευτυχώς χωρίς απρόοπτα, περνώντας το τεστ για αναρτήσεις και ελαστικών με επιτυχία. Συνεχίζουμε χωρίς άγχος πλέον για την πόλη (Hofn). Τώρα κινούμαστε στον (1) παραλιακά πλέον, και μάλιστα με πανέμορφες παραλίες. Αύγουστος μήνας και θάλασσα; Πάμε για βουτιά; Μπα δεν νομίζω, γιατί με οχτώ βαθμούς το καρδιακό θα έρθει γρήγορα.


Προχωρουμε παράλληλα σε φιόρδ, και μάλιστα θέλουμε περίπου 40χιλ για να το κάνουμε γύρω, γύρω.






Μοναδική ομορφιά… και περνώντας στο τέλος του φιόρδ, από (Djupivogur) όπου θα είχαμε φτάσει νωρίτερα αν παίρναμε τον χωματόδρομο (93). Συνεχίζουμε και μετά από λίγα χιλιόμετρα σταματάμε σε μια λιμνοθάλασσα, οπού επικρατούσε η απόλυτη ηρεμία, με ένα βαρύ σύννεφο πάνω από τα κεφάλια μας, έτοιμο να ρίξει πολύ βροχή.




Και ξεκινά ψιλοβρόχι…γρήγορα ξεκινάμε και μετά από 35χιλ μπαίνουμε στην πόλη (Hofn). Μια πόλη ήσυχη με ελάχιστα σπίτια, και με εμάς να μην ξέρουμε που να πάμε για να βρούμε ξενοδοχείο. Στάση σε βενζινάδικο, για βενζίνη και φαγητό. Η βροχή είναι ελάχιστη αλλά σταθερή. Εκεί κοντά βλέπουμε πινακίδα που διαφήμιζε <guesthouse> κάπου εδώ. Αφού φάγαμε κάτι γρήγορο ξεκινάμε, και σταματάμε έξω από το <guesthouse> Είχε δωμάτιο με κοινή τουαλέτα με πρωινό. Δεν σκεπτόμαστε για κάτι άλλο. Για έναν ύπνο είναι καλά. Αρκετά ζεστό και καθαρό δυο μονά κρεβάτια και αρκετά μικρό. Η τιμή όμως ήταν μεγάλη 90ευρω..αλλα βρισκόμαστε στον ακριβότερο προορισμό της Ευρώπης….

Εμφανίζονται άλλοι τρεις μηχανόβιοι ,και εμείς είμαστε έτοιμοι για μια μικρή βόλτα με τα πόδια. Η πόλη μικρή, και αμέσως ενός κεντρικού δρόμου, φτάσαμε στο μικρό λιμανάκι. Ήσυχα τα πράγματα, γενικός δεν υπήρχε κίνηση από κόσμο. Έχει αρχίσει να βραδιάζει, και επιστρέφουμε. Στον δρόμο είδαμε ένα κάμπινγκ, με ξύλινα σπιτάκια τα οποία ήταν όλα πιασμένα, και άλλο ένα <guesthouse>, και αυτό δεν είχε δωμάτιο. Όποτε μάλλον ήμασταν τυχεροί που βρήκαμε. Πάμε για ξεκούραση….

 8-8-08 Παρασκευη:
Το σκηνικό του καιρού δεν έχει αλλάξει με χθες. Ντυνόμαστε καλά και βάζουμε αδιάβροχα. 276χιλ πρέπει να κάνουμε μέχρι την πόλη (Vik- Βικ) όπου έχουμε σκοπό να διανυκτερεύσουμε. Απαραίτητη στάση θα κάνουμε περίπου στα μισά της διαδρομής, στο ποιο γνωστό και πανέμορφο σημείο της (Ισλανδίας). Η λιμνοθάλασσα (Jokulsarlon-Γιεκουλσαρλον) στο εθνικό πάρκο (Skaftafell- Σκαφταφελ). Το μεγαλύτερο μέρος του εθνικού πάρκου αποτελείτε από τον μεγαλύτερο παγετώνα της χώρας, αλλά και έναν από τους μεγαλύτερους στην Ευρώπη. Είναι ο παγετώνας (Vatnajokull- Βατναγιεκουλ). Η έκταση του είναι τεράστια και φτάνει τα 8.100τχιλ… υπάρχουν και πανύψηλες κορυφές στον παγετώνα με μια από αυτές η ψιλότερη 2.119μ. να βρίσκετε κοντά στην λιμνοθάλασσα, και πιστεύουμε ότι θα φάμε πολύ κρύο!!!

Κινούμαστε στον μοναδικό δρόμο (1) και απόλυτα μοναχικό, με την μόνη παρέα τις σταγόνες βροχής που έσκαγαν πάνω στα κράνη μας…


μετά προς μεγάλη έκπληξη στην παρέα μας προστέθηκαν πανέμορφα άγρια Ισλανδικά άλογα. Σταματήσαμε για φωτογραφία την στιγμή που βοσκούσαν ελεύθερα στις απέραντες πράσινες εκτάσεις της χώρας!!!


Μετά από 72χιλ φτάνουμε. Η λιμνοθάλασσα βρίσκεται δίπλα στον δρόμο, και μάλιστα το στενό της κομμάτι το διασχίζει ο δρόμος με γέφυρα. Παρκάρω την μηχανή και είναι η δεύτερη φορά μετά το καράβι που βλέπουμε αρκετό κόσμο μαζεμένο!!!


Και πώς να μην είναι, αφού μένουμε με το στόμα ανοιχτό!!!




Πρώτη φορά στην ζωή μου βλέπω παγόβουνο ζωντανά, και πόσο μάλλον την στιγμή, που δεν μπορώ να τα μετρήσω. Είναι αμέτρητα σε διάφορα σχήματα, και με χρώματα το διάφανο μπλε και το ασπρόμαυρο.






Αυτό συμβαίνει γιατί με τον αέρα μεταφέρεται μαύρη ηφαιστειακή σκόνη και κολλά πάνω στα παγόβουνα.


Μετά από αυτό το όμορφο σοκ προσπαθώ να αντιμετωπίσω το απίστευτο κρύο, με το να κινούμαι, περπατώντας γρήγορα εδώ κ’εκει!!! Δεν ήξερα τη θερμοκρασία είχε, αλλά νομίζω ότι ήμουν στην καρδιά του χειμώνα, σε βουνό στις Άλπεις!!! Μου ήταν δύσκολο να συνειδητοποιήσω ότι βρισκόμουν στον μήνα του καλοκαιριού τον ΑΥΓΟΥΣΤΟ!!!!
Εντύπωση μου έκανε, το ότι υπήρχαν εκατοντάδες ψαροπούλια που πετούσαν, πάνω από τα κεφάλια μας, ψάχνοντας για τροφή, και ήταν τα μοναδικά που έκαναν αρκετή φασαρία.


Μετά κουφάθηκα εντελώς <<όχι από την φασαρία>> αλλά από αυτό που είδα!!! Οι Ισλανδοί είχαν φτιάξει ειδικά οχήματα, ( μικρά πλοία με ρόδες) με τα οποία ο τουρίστας πλήρωνε κάποιο πόσο το <οποίο δεν γνωρίζω> και ξεκινάς από ξηρα, και με αυτό έμπαινες στην λιμνοθάλασσα για μια κοντινή προσέγγιση, στον παγωμένο κόσμο…


εμείς αρκεστήκαμε στο να βγάζουμε φωτογραφίες, τα παγόβουνα όπου το ένα έσπρωχνε το άλλο, κάτι σαν ντόμινο, και έπαιρναν τον δρόμο για θάλασσα…


Και εκεί που νομίζαμε ότι τα έχουμε δει όλα, βγαίνει ο ήλιος και παθαίνουμε πλάκα!!! Αλλαγή χρωμάτων, και το μπλε στα παγόβουνα ήταν ποιο έντονο και διαφανές.




Νομίζεις ότι πολύτιμοι λίθοι περνούν από μπροστά σου, και ήσουν ο ποιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου!!! Γιατί τι νομίζετε ότι δεν είμαστε με αυτά που βλέπουμε και ζούμε; Το αποκορύφωμα ήρθε όταν ξαφνικά έκανε την εμφάνιση της μια φώκια και κολύμπαγε με άνεση μπροστά μας. Λες και ήξερε την ώρα που έρχεται ο κόσμος και τραβά φωτογραφίες και βίντεο. Μάλλον ξέρει πολύ καλά τι θα πει δημοσιότητα… Δεν χάσαμε ευκαιρία και την τραβήξαμε μερικές Φώτο.

 Μόλις συνειδητοποιούμε ότι είμαστε δυόμιση ώρες εδώ και δεν θέλουμε να ξεκολλήσουμε. Πρέπει όμως και παίρνουμε την απόφαση να ξεκινήσουμε, τώρα που ο καιρός δείχνει τον καλό του εαυτό.
Αλλά όχι για πολύ ξανά μαυρίζει και το σύννεφο κατεβαίνει χαμηλά. Σταματάμε αρκετές φορές για φωτογραφία, αφού υπάρχουν σημεία που σε ένα με δυο χιλιόμετρα μπορείτε να ακουμπήσετε, αλλά και να γευτείτε τον παγετώνα.






Είναι όμως χωματόδρομοι που οδηγούν εκεί και δεν πάμε. Περνάμε και αρκετά γεφυράκια, γιατί το νερό από το λιώσιμο των πάγων βρίσκει τρόπο διαφυγής στην θάλασσα δημιουργώντας ποτάμια και λιμνούλες. Μετά από λίγο και αφού έχουμε μπει στην ενδοχώρα, δεν βλέπουμε πλέον θάλασσα, περνάμε από ένα σημείο, το οποίο είναι όλο από λαβα!!! Βρισκόμαστε σε ατελείωτη ευθεία και έκταση με απέραντα πεδία λάβας σκεπασμένα με παχιά βρύα!!! Μας κάνει εντύπωση και σταματάμε μιας και έχει βγει ο ήλιος για τα καλά.






Είναι απίστευτη η εναλλαγή του καιρού μέχρι στιγμής. Αποφασίζω και περπατώ πάνω στο στρώμα λάβας, σκεπασμένο από βρύα.


Το βήμα είναι πολύ απαλό, σαν να περπατάς πάνω σε μεγάλη έκταση από σφουγγάρι, που το πατάς και επανέρχεται. Είναι απίστευτο, λες και πατώ πάνω σε ζωντανό οργανισμό!!!


Συνεχίζουμε και μετά από λίγα χιλιόμετρα σταματάμε σε βενζινάδικο, για να φάμε κάτι. Πραγματικά ο τόπος συνάντησης των ντόπιων, αλλά και τα σημεία με τον περισσότερο κόσμο, πρέπει να είναι τα βενζινάδικα. Έχουμε φτάσει σε βαθύ απόγευμα, και νομίζουμε ότι είναι μεσημέρι.






Ξεκινάμε και μετά από λίγο φτάνουμε στην πόλη (Vik- Βικ). Σταματάμε και για να διαβάσουμε ενημερωτικές πινακίδες. Διαφημίζει και ένα ξενοδοχείο και πάμε. Υπήρχε ένα παλιό κτήριο με λαμαρίνα παρκινγκ, και δίπλα ένα ποιο καινούριο. Η ρεσεψιόν ήταν στο καινούριο, αλλά το ξενοδοχείο ήταν δυο κτήρια. Η διαφορά ήταν ότι το παλιό ήταν guest-house και το άλλο Hotel. Διαφορά μεγάλη όμως υπήρχε και στις τιμές. Μας λένε ότι το παλιό ήταν κλεισμένο, και υπήρχε μια μεγάλη αίθουσα, με κρεβάτια, όπου αν είχες σλιπινγκ-μπανγ κοιμόσουν στο κρεβάτι. Είναι φτηνό αλλά δεν έχουμε μαζί εξοπλισμό για κάμπινγκ, και ζητάμε δωμάτιο στο καινούριο.

130 ευρώ με τουαλέτα μέσα, και πρωινό. Επιλογή άλλη δεν είχαμε και το κλείνουμε. Αφήνουμε πράγματα, και βγαίνουμε έξω για μια βόλτα με τα πόδια. Δεν υπάρχουν πολλά να δούμε, και αμέσως κατευθυνόμαστε προς παραλία που ήταν κοντά. Φτάνοντας αντικρίσαμε χιλιόμετρα παραλίας με μαύρη ηφαιστειακή άμμο.




Πανύψηλοι βράχοι ξεπηδούσαν μέσα από την θάλασσα, και γενικά η ατμόσφαιρα και το τοπίο ήταν μαγευτικό. Για μπάνιο φυσικά ούτε λόγος έτσι; Ποιος κάνει σε τόσο κρύα νερά, ακόμη και για τον μήνα Αύγουστο κανείς…!!!



Γυρνάμε προς την πόλη πάλι, και βρίσκουμε ένα μαγαζί που πουλούσε ρουχισμό, και σουβενίρ. Οι Ισλανδοί έχουν μια πολύ καλή φίρμα σε ρούχα την NORTH 66 οπού το 66 είναι οι μοίρες στο βορειότερο σημείο της χώρας, που είναι ένα μικρό νησάκι επισκέψιμο το (Grimsey). Εδώ κοιτώντας τον χάρτη θα δείτε ότι περνά ο αρκτικός κύκλος!!! Το θέμα είναι ότι είναι ακριβά παρά το ότι φτιάχνονται εδώ. Βρίσκω ένα ωραίο μπουφάν άλλης τοπικής μάρκας και το αγοράζω. Παίρνουμε και κάποια αναμνηστικά, και πάμε να βρούμε κάπου να κάτσουμε για καφέ. Βρίσκουμε μια ενημερωτική πινακίδα, όπου διαφήμιζε και άλλα δυο ξενοδοχεία..

Δεν τα είχαμε προσέξει γιατί το ένα ήταν <<Hostel>> και βρίσκονταν περίπου στο 1,5χιλ έξω από την πόλη, και το άλλο ήταν της γνωστής τοπικής αλυσίδας των ξενοδοχείων <<Edda>> πιστεύουμε ότι θα ήταν ποιο φτηνά από αυτό που είμαστε. Τώρα δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι και κατευθυνόμαστε στο ξενοδοχείο μας. Δεν καθόμαστε εδώ για καφέ, αφού ακριβώς δίπλα υπάρχει εστιατόριο καφέ. Είναι και το μοναδικό, μαγαζί που μπορούσαμε να πάμε εμείς και ο καθένας, εκτός των ξενοδοχείων. Το κτήριο είναι από το 1831 όλο από λαμαρίνα. Καθόμαστε, είχε και λίγο κόσμο. Ένα ζευγάρι το δούλευε και μάλιστα ήταν από την Πολώνια. Οπότε η Μόνικα άρχισε το μπλα μπλα, μαθαίνοντας αρκετά πράγματα.

Μας είπαν ότι τα ξενοδοχεία είναι παντού ακριβά, και η τιμή ανεβαίνει αν η τουαλέτα δεν είναι κοινή και είναι μέσα στο δωμάτιο!!!! Μπααααααααααα!!!!!!! Τόσο αξία για μια χεστρα…. Τι άλλο θ ‘ακούσω!!! Μέχρι και σαράντα ευρώ διαφορά μπορείς να βρεις αν είναι εκτός. Δηλαδή άστα και χεστα…. Η ποιο φτηνή διαμονή είναι η σκηνή, αλλά έχεις να αντιμετωπίσεις τις καιρικές συνθήκες, μετά υπάρχουν οργανωμένα κάμπινγκ με ξύλινα σπίτια αλλά όχι παντού, και με μεγάλη μας ανακούφιση, τα ξενοδοχεία της φίρμας <<edda>> είναι αρκετά καλά και φτηνά σε σχέση με τα υπόλοιπα. Το φαγητό επίσης είναι ακριβό, και μόνο στα βενζινάδικα, εκτός από το γρήγορο φαγητό μπορείς να βρεις και μαγειρευτό φτηνό.

Ιντερνέτ έχει παντού και δεν πληρώνεις, ζεστό νερό επίσης υπάρχει, πάντα άφθονο το προσφέρει η φύση, από γεωθερμικές πυγές, όπου είναι γεμάτη η Ισλανδία. Έχει μια μυρωδιά που σε χαλαει, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Τους ρωτήσαμε πως και ήρθαν εδώ. Λένε ότι οι μισθοί είναι αρκετά καλύτεροι. Εδώ είναι δυο καλοκαίρια, και μόνο για φέτος αποφάσισαν να μείνουν και χειμώνα. θα βρίσκονται σε μαγαζί στην πρωτεύουσα, όχι εδώ. Δεν υπάρχει κανείς τον χειμώνα εκτός από την πρωτεύουσα σε όλη την Ισλανδία. Τα πάντα ερημώνουν και είναι μη προσεγγίσιμα οδικώς. Πολλοί Πολωνοί υπάρχουν και δουλεύουν τους καλοκαιρινούς μήνες έως και 50.000 Πολωνοί. Απίστευτο!!! Αλλά πολλοί λίγοι περνούν τον χειμώνα εδώ, δεν τον αντέχουν, παθαίνουν κατάθλιψη, αρκετοί είναι αλκοολικοί, και δεν αντέχουν με αποτέλεσμα να υπάρχουν και αυτοκτονίες!!!! Χάζεψα να πω την αλήθεια γιατί ο χειμώνας στην Πολωνία δεν είναι γλυκός!!!

Ερωτήσεις δεχτήκαμε κ’εμεις, θελαν να μάθουν για Ελλάδα και πως είναι οι δουλειές. Πάθανε φυσικά πλάκα, το ότι έχουμε έρθει οδικώς εδώ και μάλιστα με μηχανή. Τους περιγράψαμε την διαδρομή μέχρι εδώ, και ανταλλάξαμε τηλέφωνα, λέγοντας μας για το επόμενο καλοκαίρι μήπως και δίναμε ραντεβού στην Ελλάδα. Χίλιες φορές ήλιο και θάλασσα παρά αυτό το πράγμα μας είπαν. Τους ευχαριστήσαμε για όλα και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ύπνο. Η νύχτα ήρθε και μαζί της έφυγε η δεύτερη μέρα εντος Ισλανδικού εδάφους….


 9-8-08 Σαββατο:
Ευτυχώς ο καιρός μας κάνει την χάρη δεν βρέχει, και υπάρχουν και διαστήματα με ήλιο. Το κρύο είναι έντονο και τα αδιάβροχα είναι μόνιμος φορεμένα. Είμαστε πάλι στον (1) διανύοντας 35χιλ και σταματάμε δυο χιλιόμετρα μετά το χωριό (Skogar)… επιβάλετε η στάση εδώ την στιγμή που βρισκόμαστε να χαζεύουμε με ανοιχτό το στόμα έναν από τους ψηλότερους καταρράκτες.


Είμαστε στο παρκινγκ, μπροστά μου υπάρχει τεράστιος χώρος με γκαζόν όπου όποιος θέλει στήνει σκηνή. Και μετά από αυτό το απίστευτο…τόνοι νερού να πέφτουν από 100μ τουλάχιστον ύψος, να ακούγεται ο θόρυβος του νερού που πέφτει με τέτοια δύναμη και το σπρέι από το νερό να είναι τόσο έντονο που θόλωνε την ατμόσφαιρα, και νόμιζες από μακριά ότι κάτι καίγεται και υπάρχει καπνός!!!!




Ο καταρράκτης είναι ο (Skogafoss) είναι άνετα προβασημος και επισκέψιμος. Είναι κοντά από τον κεντρικό δρόμο (1) και για όποιον θέλει στο χωριό (Skogar) υπάρχει ξενοδοχείο για διανυκτέρευση, η όποιος θέλει με σκηνή μπορεί να στήσει ελεύθερα στον χώρο μπροστά από το παρκινγκ.

Εγώ με το ένα χέρι να κρατώ την φωτογραφική και με το άλλο την κάμερα, προσπαθούσα να αποθανατίσω το τοπίο, σαν κάτι ιάπωνες τουρίστες που ρίχνονται στην μάχη, με καμιά δεκαριά κιλά πάνω τους, με την τελευταία λέξη της βίντεο-φωτογραφικής τεχνολογίας. Αποφασίζουμε να ανέβουμε το βουνό και να φτάσουμε στο σημείο που το ποτάμι, κάνει την βουτιά στο κενό. Για τον σκοπό αυτό έχουν φτιάξει ξύλινα σκαλοπάτια, κατά μήκος της πλαγιάς ώστε να μπορεί να ανέβει ο καθένας και να μην χρειάζεται να έχει ορειβατικές γνώσεις.


Δεν είναι και εύκολο, γιατί είναι απότομα και αρκετά ανηφορικά, οπότε φυσική κατάσταση έστω μέτρια την θέλεις!!! Εμείς κάναμε μια στάση περίπου στα μισά, να πάρουμε μια ανάσα, γιατί με όλα αυτά που φορούσαμε, δεν ήταν ότι καλύτερο. Φυσικά φτάνοντας η θέα πραγματικά σε αποζημιώνει. Θέλει πολύ προσοχή κάποια σημεία, κοντά στον γκρεμό, γιατί το χορταριασμένο έδαφος είναι βρεγμένο, και γλιστρά επικίνδυνα. Μετά από καμιά ώρα, αφού δεν χορταίναμε με τίποτα, κατεβήκαμε τον γκρεμό. Πλησιάζουμε κοντά στον καταρράκτη, για να βγάλω τις τελευταίες φωτογραφίες. Μετά κοιτάζω γύρο μου πουθενά η Μόνικα. Αμάν!!! Τι έγινε την κατάπιε ο καταρράκτης;


Είχε περάσει μέσα από το νέφος νερού, και βρίσκοντας μια εσοχή στον βράχο είχε πλησιάσει, πολύ κοντά, και σχετικά προφυλαγμένη από το νερό αφού ήταν σαν να έβρεχε.. μπαίνω κ΄εγω την στιγμή που ήμασταν και οι μόνοι αδιάβροχοι, και βγάζω φωτογραφίες, σχεδόν στην καρδιά του καταρράκτη.


Δύσκολο, γιατί ο φακός βρέχονταν αμέσως. Μετά και από αυτήν εμπειρία επιστρέψαμε στην μηχανή για να συνεχίσουμε τον δρόμο μας. Ανοίγουμε χάρτη, για να δούμε στην πορεία μας μέχρι τον τελικό προορισμό για σήμερα την πόλη (Selfoss), αν υπάρχει κάποιο αξιοθέατο να δούμε. Έχουμε αρκετό χρόνο γιατί τα χιλιόμετρα που επιλέξαμε να κάνουμε είναι μόλις 142χιλ.

Ο χάρτης δεν δείχνει κάτι γραμμένο έντονα, η με αστερίσκο, όπως είναι τονισμένα τα ποιο σημαντικά και τουριστικά αξιοθέατα της χώρας πάνω σε αυτόν. Τότε ανοίγουμε το βιβλίο και αρχίζει η Μόνικα το ψάξιμο. Όντως 28χιλ από εδώ υπάρχει άλλος ένας καταρράκτης ο οποίος είναι αρκετά σημαντικός. Ξεκινάμε λοιπόν και μετά από 45λ περίπου στρίβουμε δεξιά στον δρόμο (249) άσφαλτος για να συναντήσουμε μετά από 2χιλ τον καταρράκτη (Seljalandsfoss).


Παρκάρουμε στο παρκινγκ και πλησιάζουμε. Δεν είναι τόσο επιβλητικός σαν τον προηγούμενο, αλλά έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Υπάρχει ένα μονοπάτι που σε οδηγεί πίσω από τον καταρράκτη, και δεν βρέχεσαι.


περπατήσαμε αμέσως το μονοπάτι μέχρι την εσοχή που κάνει ο βράχος, και βρεθήκαμε πίσω από τον καταρράκτη. Είναι κάτι το διαφορετικό και έντονο, αφού έχω μπροστά μου τόνους νερού σε μορφή υδάτινης κουρτίνας, να πέφτει από αρκετό ύψος, σε μια λιμνούλα, και μετά από εκεί το νερό, να τραβά τον δρόμο προς την θάλασσα.




Ήταν αρκετά ωραία και ατμοσφαιρικό το όλο σκηνικό!!! Κάτσαμε αρκετή ώρα κ’εδώ βγάζοντας φωτογραφίες. Ευτυχώς που είχαμε το βιβλίο, γιατί αλλιώς θα χάναμε ένα πανέμορφο σημείο, και έναν καταρράκτη που αξίζει να τον δείτε χωρίς κόπο και ταλαιπωρία, για εσάς και την μηχανή σας. Μας άνοιξε η όρεξη, και βγάζουμε τα σάντουιτς που είχαμε φτιάξει από το πρωινό, του ξενοδοχείου.


Είναι μια καλή λύση και δεν πεινάτε για αρκετές ώρες μέχρι να βρείτε κάποιο μέρος για να φάτε. Η ώρα είναι 16:00, είμαστε πολύ καλά και ξεκινάμε για τον τελικό προορισμό όπου και θα διανυκτερεύσουμε. 71χιλ έχουμε ακόμη από εδώ όλα πάνω στον κεντρικό δρόμο (1), χωρίς καμιά παράκαμψη, γιατί δεν έχουμε κάποιο αξιοθέατο για να δούμε. Ξεκινάμε και πάλι σαν μοναχικοί καβαλάρηδες, να πλησιάζουμε όλο και ποιο πολύ στην κατάκτηση της μισής (ΙΣΛΑΝΔΙΑΣ). Και αφού δεν είχαμε να δούμε κάτι αξιόλογο, καταντήσαμε εμείς οι ίδιοι αξιοθέατο για τους περαστικούς!!!! Τι εννοεί ο ποιητής έτσι; Την στιγμή που πήγαινα στον άδειο δρόμο, 110 με όριο το 90, και αφού είχα περάσει με αδιαφορία, και χαμόγελο, προειδοποιητική πινακίδα, ότι περνάτε περιοχή που γίνονται έλεγχοι με ραντάρ, τότε αποφάσισα να κάνω κάτι……

Προσπερνώ το μοναδικό αυτοκίνητο που βρήκα μπροστά μου μετά από 20 λεπτά οδήγησης, το οποίο πήγαινε με τα όρια του δρόμου 90. τότε στο απέναντι ρεύμα ήταν παρκαρισμένο ένα άσπρο αυτοκίνητο, το οποίο μου αναβόσβησε φώτα, βάζει σειρήνα και ανάβει τους φάρους….. τι ήταν;;; εδώ σε θέλω μάγκα μου…περιπολικό ήταν (δεν είχα ξαναδεί μέχρι στιγμής) και μάλιστα κοιτώντας από τον καθρέφτη, είχε βάλει μπροστά έκανε αναστροφή, και με αναμμένους φάρους και να μου παίζει φώτα, κολλά από πίσω μου και φυσικά σταματώ. Δεν είμαστε για παιχνίδια.. μου έχουν κοπεί τα πόδια, και η αδρεναλίνη έχει χτυπήσει κόκκινα. Την γαμ@@με λέω εγώ στην Μόνικα, και αυτή ποιο ψύχραιμη λέει να χαλαρώσω. Μας χαιρετά ευγενικά, και μου λέει δείχνοντας το ραντάρ ότι πήγαινα με 119χιλ. πρέπει να τον ακολουθήσω μέσα στο περιπολικό, με όλα τα χαρτιά της μηχανής, και φυσικά να έχω μαζί μου την <<VISA>>. Μπαίνοντας πίσω στο περιπολικό μου λέει ότι υπάρχει κάμερα, και την δείχνει, και ότι θα κατέγραφε την συνομιλία μας. Όντως υπήρχε και μια οθόνη που έβλεπα τον εαυτό μου….εδω κολλά το ότι έγινα αξιοθέατο…!!!! Αρχίζει λοιπόν και συμπληρώνει την κλήση (χαρτί Α4 χρώματος κίτρινο). Απόρησε από την απάντηση, όταν έφτασε στην ερώτηση, από πού ήρθαμε.. απαντά πολύ μακριά…

Το ποσό ήταν στις 37.500is-kr δηλαδή σε ευρώ 304,88… την στιγμή αυτή ήθελα να του ζητήσω βαζελίνη γιατί έτσουξε για τα καλά!!!!! Παίρνει την << VIZA>> την περνά από το μηχάνημα που είχε μέσα στο αμάξι πάνω στο ταμπλό, και βγάζει την απόδειξη. Ρωτά αν μας αρέσει η Ισλανδία, και να έχουμε καλή συνέχεια, και προσοχή!!! Με κατεβασμένο το κεφάλι από την ήτα, φορώ το κράνος για να συνεχίσουμε. Αυτός είναι στο περιπολικό και μας περιμένει, να ξεκινήσουμε. Φεύγουμε, και βλέπω από τον καθρέφτη να ακόλουθα. Τι έγινε αναρωτιέμαι… δεν του έφτασαν τα λεφτά και θέλει κ’αλλα; Τελικά ακλουθούσε για δυο περίπου χιλιόμετρα, φυσικά δεν πέρασα το όριο αυτό εννοείται!!! Μετά κάνει αναστροφή και επιστρέφει στο πόστο του.

Συνεχίζουμε χαλαρά και φτάνουμε στην πόλη (Selfoss-Σελφος). Είναι η μεγαλύτερη πόλη που έχουμε δει μέχρι στιγμή. Βλέπουμε πινακίδα που έγραφε κάμπινγκ. Πάμε προς εκεί και βλέπουμε μια αρκετά μεγάλη περιοχή, περιφραγμένη, και τέλεια οργανωμένη, για κάμπινγκ. Υπήρχαν και ξύλινα σπίτια. Ο κόσμος ήταν αρκετός. Πάω ρωτώ για σπιτάκι, είχε αλλά για μια νύχτα, εμείς θέλαμε δυο. Τις δυο νύχτες τις θέλαμε, όχι γιατί η πόλη έχει να δεις πράγματα πολλά, αλλά από φυλλάδιο που είχαμε πάνω μας, από εδώ ξεκινάμε οργανωμένες εκδρομές, με πούλμαν στα ποιο γνωστά αξιοθέατα. Και εμείς εκεί που θέλουμε να πάμε πας μόνο με 4Χ4 η ΟΝ-OFF η λύση θα την δώσουν τα ιδικά διαμορφωμένα πούλμαν, για εκτός δρόμου.

Συνεχίζουμε προς κέντρο και ποιο κάτω βρίσκουμε μια ένα με <<APARTMENTS’-STUDIOS>> σταματώ ρωτώ, και είχε… και μάλιστα στα 60 ευρώ το δωμάτιο οικογενειακών διαστάσεων, με πρωινό. Το κλείνουμε για δυο βραδιές. Μας δείχνει το δωμάτιο το οποίο είχε τα πάντα μέσα, και μας λέει ότι το πρωινό είναι μέσα στο ψυγείο, και την άλλη μέρα μόλις φύγουμε για την βόλτα μας, μπαίνουν μέσα και το αναπληρώνουν για την επομένη. Αυτό είναι πολύ καλό γιατί ξυπνάς και τρως το πρωινό σου ότι ώρα θέλεις. Το χαμόγελο ξανά επέστρεψε στο πρόσωπο μου μετά από αυτό που πάθαμε. Πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να πάμε να βρούμε που φεύγουν τα πούλμαν για να δούμε με τα εισιτήρια τι γίνεται.

Ξεκινάμε με τα πόδια, και μετά από ένα τέταρτο φτάνουμε, στην αφετηρία. Βρίσκουμε κάποιον και ρωτάμε για την διαδρομή που θέλουμε να κάνουμε αύριο. Το εισιτήριο είναι για δυο άτομα 120ευρω περίπου, και αναχωρούμε 8:00 το πρωί και διαρκεί 12ωρες η εκδρομή… τα εισιτήρια τα βγάζουμε αύριο και όχι τώρα. Οκ όλα καλά και φεύγουμε. Επόμενη στάση σε ένα <σουπερ-μάρκετ> για να αγοράσουμε τίποτα φαγώσιμο για το σπίτι. Βρήκαμε κάτι, για φούρνο μικροκυμάτων και καταλήγουμε για τις τελευταίες φωτογραφίες, στην όχθη ενός ποταμού, που διασχίζει την πόλη.












Επιστρέφουμε στο σπίτι, τρώμε και οι επόμενες ώρες πέρασαν με κουβέντα για την επομένη μέρα. Αύριο θα επισκεφτούμε θερμές φυσικές πηγές, με σκοπό να κάνουμε και μπάνιο!!!!!!

10-8-08 Κυριακη:
Καλημέρα… Ξεκινάμε με ένα σακίδιο στην πλάτη με ότι μπορούμε να χρειαστούμε σήμερα, σάντουιτς, νερό, πετσέτες μαγιό, και διάθεση στα ύψη, από το μπλε χρώμα του ουρανού. Έχει ήλιο με δόντια, αλλά αν κρατήσει σύντομα η θερμοκρασία θα ανέβει. Φτάνουμε στα πούλμαν, και γρήγορα, βλέπουμε ότι μαζεύεται αρκετός κόσμος. Βγάζουμε εισιτήρια και μας δείχνουν σε ποιο πούλμαν θα ανεβούμε. Δυο γεμάτα πούλμαν θα ξεκινήσουν για τον ίδιο προορισμό, αλλά το ένα θα συνεχίσει για αλλού, οπότε στον γυρισμό θα επιστρέψουμε με άλλο.


Το καλό με αυτές τις μετακινήσεις είναι ότι υπάρχουν ατέλειωτοι συνδυασμοί, μέχρι που μπορείτε να γυρίσετε, και να δείτε όλα τα αξιοθέατα τις χώρας. Είναι ένα μέσον, που προτιμούν πολλοί φυσιολάτρες, και πεζοπόροι, αφού μπορείτε ενδιάμεσα να διανυκτερεύετε με σκηνή στην φύση, και την επομένη να συνεχίζεται με αυτόν τον τρόπο. Μάλιστα συναντήσαμε στο πούλμαν μια κυρία από Ελλάδα, και είχε αγοράσει ένα εισιτήριο, για δυο εβδομάδες, και έτσι, είχε βγάλει το δρομολόγιο, και το ότι ακριβώς ήθελε να δει. Εννοείται ότι υπάρχει αρκετή έκπτωση στην τιμή εάν κλήσεις τόσες μέρες, ταξιδιού με τα πούλμαν. Και εννοείται ότι σας πάνε παντού σε ότι μορφολογία εδάφους συναντήσουν και καιρού!!!

Ξεκινάμε με τον δρόμο [1] με κατεύθυνση προς πόλη (Hella), για να πάρουμε μετά από 31χιλ τον [26] άσφαλτο. Διανύοντας 53χιλ όμορφης διαδρομής, με τα τελευταία 13χιλ χώμα φτάνουμε στην διασταύρωση με τον [F225]. Πραγματικά τώρα μετά από τα πρώτα χιλιόμετρα, καταλαβαίνεις γιατί αυτοί οι δρόμοι θέλουν ιδικά οχήματα. Κάπου είναι ανώμαλος με ραβδώσεις σκληρού χώματος , με αποτέλεσμα έντονο συνεχές τράνταγμα, μετά εντελώς μαλακό ηφαιστιογενής χώμα, με έντονη μαύρη σκόνη, αλλά το ποιο τρομακτικό, είναι η στενότητα, που σε κάνει να αναρωτιέσαι, αν έρθει κάποιο άλλο όχημα από την αντίθετη μεριά τι κάνεις;


Μας τυχαίνει κάποιο τέτοιο περιστατικό με ένα τζιπ το οποίο αναγκάστηκε να βγει σε ένα ίσιωμα εντελώς εκτός δρόμου για να περάσουμε. Εντάξει αλλά άμα έρθει ένα άλλο πούλμαν τι κάνουμε; Και η περισσότερη διαδρομή είναι δίπλα σε γκρεμούς και φαράγγια. Σταματάμε σε μια απέραντη επίπεδη έκταση γης ντυμένη από ηφαιστειακή λαβα. Είναι απαραίτητη στάση για 30λεπτα. Να ηρεμίσουμε και λίγο από το τράνταγμα που μεταφέρετε στο πούλμαν από την ανωμαλία του εδάφους. Η περιοχή τριγύρω μας περιβάλλεται από βουνά και μάλιστα οι κορυφές είναι χιονισμένες. Τα πάντα είναι ηφαιστειακά, με αρκετά μεγάλους βράχους από λαβα σε διάφορα σχήματα. Εδώ κοντά είναι και η κορυφή του ποιο γνωστού ηφαιστείου (Hekla) στα 1491μ υψόμετρο.

Ξεκινάμε μετά από την ολιγόλεπτη ξεκούραση, και συνεχίζουμε στον στενό δρόμο, αλλά που και που συναντάμε ποταμάκια, διασχίζοντα στα. Όλα καλά το νερό δεν ήταν ορμητικό, το πούλμαν είναι ψηλό, αλλά και με ένα 4Χ4 περνάτε.

Πιστεύω με τις συγκεκριμένες συνθήκες και με μια μηχανή ON-OFF περνάτε. Αλλά όταν οι καιρικές συνθήκες αλλάξουν και ρίξει καμιά βροχή και κατεβάσει πολλά νερά, αυτά τα αθώα ρυάκια σίγουρα θα μετατραπούν σε επικίνδυνα.

Το κορυφαίο ήταν όταν ξαφνικά, πέρασαν από δίπλα μας, καμιά δεκαριά αγρία Ισλανδικά άλογα, καλπάζοντας σε γρήγορο ρυθμό. Πανέμορφα ζώα και πάνω απ’όλα ελεύθερα.


Ήρθε η στιγμή που φτάσαμε στις εγκαταστάσεις των φυσικών θερμών πηγών (Landmannalaugar). Βρήκαμε στο παρκινγκ αρκετά πούλμαν που είχαν έρθει από άλλες περιοχές. Υπήρχε αρκετός κόσμος. Οι εγκαταστάσεις είναι ένα ξύλινο σπίτι που αχρησιμοποίητε για τουαλέτες ντουζιέρες και ένα άλλο με φαγώσιμα, να κάτσεις να φας και να πιείς κάτι. Και φυσικά μεγάλος εξωτερικός χώρος οπού μπορούσες να στήσεις την σκηνή και να διανυκτερεύσεις όσο θέλεις. Εμείς κατευθείαν πήγαμε να αλλάξουμε και να βρούμε την λίμνη με το ζεστό νερό. Βρίσκεται πολύ κοντά περπατώντας ένα μικρό μονοπάτι, στρωμένο με ξύλο, για να περπατάς και να ξέρεις που πατάς.

Άρχισε να γίνετε έντονη η μυρωδιά από το θειάφι, οπότε και φτάνουμε σε μια λιμνούλα με καμιά πενηνταριά ανθρώπους όλων των ηλικιών να απολαμβάνουν το μπάνιο τους στα ολοκάθαρα θερμά νερά.


Η Μόνικα δεν χάνει την ευκαιρία και μπαίνει γρήγορα μέσα. Εγώ διστακτικός όχι με το πώς θα μπω, αλλά με το πώς θα βγω. Την στιγμή που η εξωτερική θερμοκρασία δεν ξεπερνούσε τους 10 βαθμούς. Τελικά πήρα την απόφαση και μπήκα. Πραγματικά απίστευτα!!!! Το ζεστό νερό να βγαίνει μέσα από το έδαφος και σε μερικά σημεία ήταν και καυτό. Δεν ήταν βαθιά και μπορούσες να κολυμπήσεις. Αμέσως νιώθαμε μια ξεκούραση στα κορμιά μας, και χαλάρωση, σαν να μην είχαμε κάνει όλο αυτό το δρομολόγιο.

Τώρα ήταν η φάση που δεν θέλαμε να βγούμε. Με θερμοκρασία νερού 37-40 βαθμούς, έτσι έδειχνε το ρολόι που φόραγα, που είχε θερμόμετρο, που να βγεις έξω στους δέκα κατευθείαν; Βλέπαμε και τους άλλους που έβγαιναν φώναζαν και έτρεχαν από το κρύο, εμείς το καθυστερούσαμε. Πλησίαζε η στιγμή που έπρεπε να βγούμε. Την κίνηση την κάνω πρώτα εγώ…εντάξει ήταν αρκετά δύσκολο, αλλά μια χαρά. Το ευχαριστηθήκαμε πάρα πολύ, και ήταν κάτι το διαφορετικό για εμάς.

Η επιστροφή ήταν μάλλον η ίδια, και λέω μάλλον γιατί με πείρε ο ύπνος στο πούλμαν και ξύπνησα όταν φτάσαμε. Επιστρέψαμε στο σπίτι ξεκούραστοι.. άλλη μια μέρα γεμάτοι από εικόνες και εμπειρίες τελείωσε. Αρχίζω να ερωτεύομαι αυτή τη χώρα, με τις πολλές εναλλαγές που προσφέρει..

 

11-8-08 Δευτερα:
Σήμερα, το πρόγραμμα λέει…. να επισκεφτούμε δυο σημαντικά γνωστά και όμορφα σημεία. Τον καταρράκτη (Gullfoss - Γκουλφος) και την περιοχή με τους θερμοπίδακες, με τον γνωστό (Stori Geysir). Φάγαμε το πρωινό φορτώνουμε τα πράγματα στην μηχανή, και ξεκινάμε. Ο καιρός και πάλι είναι μια χαρά. Έξι χιλιόμετρα έξω από την πόλη (Selfos) με κατεύθυνση την πρωτεύουσα, στρίβουμε δεξιά και μπαίνουμε στον [35] για 67χιλ δεν αλλάζουμε μέχρι τον καταρράκτη. Ο δρόμος άσφαλτος και μοναχικός όπως και όλοι οι δρόμοι μέχρι στιγμής. Γρήγορα φτάσαμε στον προορισμό μας, βλέποντας τον χώρο του παρκινγκ, και τις τουριστικές εγκαταστάσεις.

Ο δρόμος δεν σταματά εδώ αλλά συνεχίζει, διασχίζοντας όλη την ενδοχώρα, χωμάτινος πλέον. Παίρνω φωτογραφική και κάμερα, και τρέχω στο φράκτη του παρκιν που έχει κόσμο μαζεμένο. Είναι η πρώτη απίστευτη οπτική επαφή, με τον καταρράκτη.


Παιδιά είναι μοναδικό!!!! Δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που βλέπω!!! Ο καταρράκτης κυλά με απίστευτη δύναμη, μέσα σε φαράγγι 35μ σε δυο διαδοχικές βαθμίδες 11μ και 21μ αντίστοιχα.




Πριν από αυτό το μεγαλείο, είχα δει καταρράκτες στην Ελλάδα. Και υπήρχαν κάποιοι εντυπωσιακοί . Τώρα μετά από αυτό που βλέπω μπορώ να συγκρίνω τους καταρράκτες μας μπροστά στον (Gullfoss), με την υδατόπτωση όταν <<τραβάτε το καζανάκι της τουαλέτας σας>> πραγματικά μόνο σε ταινίες στην τηλεόραση είχα δει κάτι τέτοιο!!!!




Ξεκινάμε με ένα περιφραγμένο μονοπάτι να πλησιάσουμε ποιο κοντά. Είναι πολύ οργανωμένα και με καλή πρόσβαση από όλους. Ο καθένας μπορεί να γευτεί την δύναμη του υγρού στοιχείου σε αυτήν τη χώρα. Μετά από ένα δίωρο, και αφού χορτάσαμε εικόνες, βραχήκαμε από το σπρέι που δημιουργείτε από το νερό πέφτοντας από τόσο ύψος, πάμε προς τις εγκαταστάσεις, να πάρουμε κάτι να ποιούμε, και κανένα σουβενίρ. Παίρνουμε την μηχανή και πολύ κοντά από εδώ πάνω στον δρόμο [35] φτάνουμε στο τουριστικό και πολύ γνωστό θερμοπίδακα τον Geysir…


Και εδώ λόγο τουρισμού, υπάρχουν εγκαταστάσεις με παρκινγκ, εστιατόριο καφέ και σουβενίρ.




Εδώ βρισκόμαστε, και περπατάμε πάνω σε μια μεγάλη έκταση γης που στην κυριολεξία <<βράζει>>…..


παντού υπάρχουν τρύπες στο έδαφος διαφόρων μεγεθών με νερό. Αλλού έβλεπες και το νερό έβραζε, αλλού ήταν ήρεμα, με καυτό νερό, και αλλού έβλεπες, λιμνούλες με απίστευτο χρώμα νερού.


Σαν να έχεις μπροστά σου πισίνα. Η μόνη διαφορά εδώ το μπάνιο απαγορεύεται…. Σε μερικές λιμνούλες οπού το νερό δεν ήταν θολό, κοιτούσες και δεν έβλεπες <<πάτο>> σαν ένα σύμπλεγμα σπηλαίων ήταν κάτω από τα πόδια σου γεμάτα με καυτό νερό!!!!


Και καταλήγουμε εκεί που ο περισσότερος κόσμος ήταν μαζεμένος. Στον ενεργό θερμοπίδακα, ο οποίος κάθε 5 με 10 λεπτά εκτόξευε καυτό νερό σε ύψος από 25μ έως 30μ.




καμιά ώρα κάτσαμε και τον χαζεύαμε, πραγματικά το έδαφος εδώ περά, κρύβει απίστευτα πράγματα μέσα του…!!!!! Αφού χορτάσαμε εικόνες και ήταν σχεδόν απόγευμα, συνεχίζουμε, για 30χιλ στον δρόμο [37] μέχρι την λίμνη (Laugarvatn).


H επιλογή εδώ είναι για ύπνο. Είχαμε κοιτάξει ότι εδώ υπάρχουν δυο ξενοδοχεία της αλυσίδας (edda). Είχα το βιβλίο των ξενοδοχείων edda σε όλη την χώρα, και προσπαθούμε λόγο καλής τιμής που έχουν, όσο είναι δυνατόν να διανυκτερεύουμε εκεί όπου υπάρχουν. Είχα πάρει και ένα τηλέφωνο πριν φτάσουμε εδώ και έκλεισα δωμάτιο.

Φτάνοντας εκεί τώρα ανακαλύπτουμε ένα πολύ ήσυχο μέρος σχεδόν <<νεκρό>> και χύμα να ερχόμασταν θα βρίσκαμε. Τώρα αφήνουμε τα πράγματα και βγαίνουμε έξω για να βρούμε κάτι να φάμε. Κατευθείαν πάμε σε βενζινάδικο που όπως ξέραμε είναι και το μοναδικό σημείο με φτηνό φαγητό. Είναι όμως κλειστό, και παίρνουμε τον δρόμο προς την λίμνη. Βρίσκουμε το μοναδικό εστιατόριο ανοικτό και αναγκαστικά καθόμαστε. αράζουμε έξω με θέα την λίμνη ο καιρός είναι πολύ καλός και ο ήλιος βγάζει μάτια… το προσωπικό στο σέρβις είναι μια κοπέλα από Πολωνία, ευτυχώς θα ξέρουμε και τι θα φάμε. Παρήγγειλα κάποιο φιλέτο ψαριού, η Μόνικα φιλέτο κρέας, μια σαλάτα, αναψυκτικό, και ένα παγωτό και γλυκό για το τέλος.

Να επισημάνω ότι οι μερίδες δεν ήταν σε μεγάλη ποσότητα. Ο λογαριασμός ήταν 90 ευρώ, είναι όντως απαγορευτικό το φαγητό σε εστιατόριο. Μετά από κουβέντα η Μόνικα με την σερβιτόρα, μαθαίνουμε ότι εδώ υπάρχουν θερμές πυγές, και το νερό το περνάγανε από εργοστάσιο για να το κρυώσουν. Καταλήγει σε κλειστό χώρο με πισίνες και εξωτερικές, οπού έρχεται ο τουρίστας ακόμα και αργά να κάνει το μπάνιο του. Πήγαμε προς εκεί σε μια ώρα κλείνανε. Η Μόνικα ήθελε να κάνουμε μπάνιο, η ώρα ήταν 20:30. εγώ δεν είχα και πολύ όρεξη, και πήγαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.

12-8-08 Τριτη:
Σήμερα θα καταλήξουμε στην πρωτεύουσα, αλλά πριν φτάσουμε θα περάσουμε από το εθνικό πάρκο (Pingvellir-Πινγβελιρ). Ξεκινάμε με καιρό απίστευτα τέλειο, ηλιοφάνεια και ατμόσφαιρα καθαρή, που βλέπεις μέχρι και 100χιλ μακριά…!!!! Είμαστε πάνω στον [37] και σταματάμε μετά από 26χιλ, για να δούμε δίπλα στον δρόμο έναν εντυπωσιακό μη ενεργό κρατήρα. Ο κρατήρας ονομάζεται (Kerid) με αρκετή μεγάλη περίμετρο και στο βάθος του έχει σχηματιστεί λίμνη.


Συνεχίζουμε και μετά από 11χιλ στρίβουμε στον [36] για το εθνικό πάρκο. Η διαδρομή αυτή είναι πανέμορφη, γιατί αρκετά σημεία του δρόμου περνάγανε δίπλα από την μεγαλύτερη λίμνη της χώρας την (Pingvallavatn). Σταμάτησα αρκετές φορές για φωτογραφία. Πανέμορφες εικόνες, με τα ήσυχα νερά τις λίμνης, και πάνω τους να αντανακλούν οι εικόνες της γύρω περιοχής.




Σύννεφα, βουνά, καθρέφτιζαν πάνω στο νερό, και μόνο μια οικογένεια από άγριες πάπιες, τάραζε την γαληνή του νερού. Φτάνοντας στο πάρκο το οποίο είναι άψογα οργανωμένο, και είναι εντεταγμένο στον κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, αφήνω την μηχανή σε ένα από τα δυο διαμορφωμένα παρκινγκ.

Υπήρχε και ένα τηλεοπτικό συνεργείο εκείνη την στιγμή. Εδώ η είναι η ποιο σημαντική περιοχή της χώρας. Όλο το πάρκο είναι μια πεδιάδα λάβας, γεωλογικής σημασίας. Εδώ το δυτικό τμήμα ακουμπά πάνω στην βόρεια Αμερικανική τεκτονική πλάκα, ενώ το ανατολικό βρίσκεται πάνω στην Ευρασιατικη πλάκα…






και εκτός από το γεωλογικό, είναι και ιστορικό σημείο της χώρας. Γιατί το 930μχ εδώ για πρώτη φορά ιδρύθηκε το <<Αλθινγκι>> υπαίθρια βουλή.




Κάνουμε την βόλτα μας περίπου δυο ώρες, εδώ στο πάρκο, συλλέγοντας αρχέγονα τοπία στην φωτογραφική.

Μετά από εδώ ξεκινάμε με τον ίδιο δρόμο, για το (Reykjavik-Ρέικιαβικ). Μετά από 35χιλ μπαίνουμε πάλι στον [1] και μετά από 8χιλ, αρχίζουν τα προάστια της πρωτευούσης. Αρχίζουμε πλέον να κινούμαστε σε σύγχρονους δρόμους, με δυο λωρίδες ανά κατεύθυνση, και διαχωριστικά. Και μετά από πολύ καιρό βλέπω φανάρια!!! Αυτό που βλέπουμε είναι ότι μεγάλα εργοστάσια, και εταιρίες, είναι έξω από το κέντρο. Με αποτέλεσμα ο κόσμος που εργάζεται να μην στριμώχνεται στο κέντρο την πόλης. Και για το λόγο αυτό, έχουν φτιαχτεί εμπορικά καταστήματα, χώροι αναψυχής, και γνωστές αλυσίδες εστιατορίων.

Σταματάμε και εμείς σε μια γνωστή φίρμα γρήγορου φαγητού, για να τσιμπήσουμε κάτι πριν πάμε για το κέντρο. Δεν έχουμε άγχος για ξενοδοχείο, γιατί είχα πάρει χθες σβάρνα καμιά δεκαριά τηλέφωνα από το βιβλίο που είχαμε. Το αποτέλεσμα ήταν θετικό παρόλο που δεν βρήκα αμέσως. Δίπλα από το κέντρο σε ένα ήσυχο στενό, θα μείνουμε για τρεις νύχτες σε Hotel-Guesthouse. Ξεκινάμε, και μετά από λίγο σταματώ πάλι σε βενζινάδικο της εταιρίας Olis. Βάζω βενζίνη, και βλέπω διαφήμιση για τον καφέ, οπού και είναι δωρεάν. Το εθνικό ποτό της (Ισλανδίας) είναι ο καφές και μάλιστα δωρεάν. Οπότε παίρνουμε δυο καφεδάκια και αράζουμε για λίγο.

Κοιτάμε τον χάρτη της πόλης που είχαμε, για να εντοπίσουμε που βρίσκονταν το ξενοδοχείο. Ευτυχώς βρίσκουμε την οδό και ξεκινάμε. Μπαίνοντας στην πόλη επιλεγούμε έναν δρόμο που ήταν παραλιακός, για να πάμε κέντρο. Ωραία διαδρομή, και στάση ξανά για να δούμε χάρτη. Είμαστε πολύ κοντά, και σε λίγο στρίβω στο δρόμο για το ξενοδοχείο. Σταματώ απέξω. Είναι ένα μικρό αλλά συμπαθητικό Guesthouse. Το ισόγειο είχε δυο δωμάτια με εξωτερική κοινή τουαλέτα. Μια κουζίνα φουλ εξοπλιζόμενη για τα πρωινά μας. Και έναν μικρό χώρο με υπολογιστή και δωρεάν ιντερνέτ. Εμάς το δωμάτιο ήταν στον πρώτο όροφο. Ήταν με τουαλέτα μέσα, αλλά αρκετά μικρό. Η τιμή όπως για τα πάντα εδώ μεγάλη, στα 110 ευρώ…. Εντάξει δεν μας χάλασε, γιατί μας έφτιαξε με την οικογενειακή ατμόσφαιρα που διαθέτει. Για παρκινγκ δεν υπάρχει. Μπορούσα να την παρκάρω απέξω, αλλά ήταν δωρεάν από τις 18:00 μέχρι τις 10:00 το πρωί της άλλης μέρας. Μετά θα πρέπει να πληρώσεις η να μετακινήσεις την μηχανή λίγα μέτρα ποιο πίσω στον ίδιο δρόμο που ήταν 24ωρες δωρεάν.

Αφού τακτοποιηθήκαμε βγαίνουμε έξω για μια βόλτα με τα πόδια. Εδώ η νύχτα αργεί να έρθει και ο χρόνος είναι αρκετός. Κατευθυνόμαστε πολύ κοντά από εδώ σε μια λίμνη. Την (Tjornin-Τγιερνιν)… όπου στην όχθη της βρίσκεται το νέο Δημαρχείο, η Εθνική Πινακοθήκη, και αρκετές επαύλεις.




Στην νότια πλευρά βρίσκεται το Εθνικό Μουσείο, και το ίδρυμα Arni Magnusson, εκεί φυλάσσονται πολλά ισλανδικά χειρόγραφα. Εμείς αράξαμε σε ένα παγκάκι στην όχθη της λίμνης, με τον τέλειο καιρό που επικρατεί. Χαζεύαμε τον κόσμο που έκανε βόλτα, αλλά και μια οικογένεια Πολωνών που εκείνη την στιγμή πέταξε ψωμί στις πάπιες στην λίμνη και γινόταν ένας τσακωμός από πάπιες εναντίον γλάρων…


Και αφού είχαμε ισοπαλία στην παπιογλαρομαχια, πάμε να δούμε το ποιο γνωστό μνημείο της πόλης. Περπατώντας την οδό –Skolavordustigur- οπού η μισή ήταν σκαμμένη λόγο πεζοδρόμησης. Και μάλιστα οι εργάτες είναι Πολωνοί, και ρωτώντας τους μάθαμε ότι θα πεζοδρομηθούν οι γύρω δρόμοι από τον ναό, και από κάτω θα περνούν σωλήνες, και το καυτό νερό μέσα από αυτές δεν θα επιτρέπει να πιάσουν πάγο οι δρόμοι. Καλό εεεε!!!!! Φτάνοντας στο ναό, αντικρίσαμε δυστυχώς τις σκαλωσιές, που τον περιτριγύριζαν, λόγο συντήρησης.




Μπροστά από την είσοδο υπάρχει το επιβλητικό άγαλμα του θαλασσοπόρου [Leif Eriksson]. O θρυλικός Νορβηγός είχε ανακαλύψει την Αμερική πριν τον Χριστόφορο Κολόμβο….


Το εσωτερικό του ναού είναι λιτό, και εντύπωση κάνει το εκκλησιαστικό όργανο.





Φεύγοντας περνάμε από τον ποιο τουριστικό δρόμο της πόλης, που είναι η αγορά, με τα περισσότερα μαγαζιά μαζεμένα. Είναι η οδός –Laugavegur- αλλά τέτοια ώρα ήταν όλα κλειστά.


Πριν πάμε για το ξενοδοχείο περάσαμε από λιμάνι, γιατί είχε αρχίσει να πέφτει ο ήλιος και τα χρώματα στον ουρανό εκείνη την ώρα ήταν φανταστικά.

 13-08 08-Τετάρτη:
Ξεκινάμε με καλό καιρό, πράγμα σπάνιο εδώ πέρα, για να επισκεφτούμε, τον ψηλότερο καταρράκτη, της χώρας 200μ παρακαλώ!!!! Έτσι γράφει το βιβλίο που έχουμε. Αν και δεν διαφημίζεται πουθενά εδώ, ούτε σε φυλλάδιο υπάρχει, και ούτε στον χάρτη είναι μαρκαρισμένο όπως όλα τα γνωστά αξιοθέατα. Ο λόγος φυσικά είναι γιατί η πρόσβαση είναι για λίγους. Πρέπει να διαθέτεις κάποια καλή φυσική κατάσταση(περίπου δυο ώρες να πας περπατώντας), και έχει και κάποια σημεία που σκαρφαλώνεις, σε απότομες πλαγιές και γκρεμούς….. ξεκινάμε με τον κεντρικό δρόμο [1]


και μετά από 36χιλ συναντάμε το μοναδικό υποθαλάσσιο τούνελ της χώρας. Έχει μήκος 6,4χιλ και είναι με διόδια. 200κρ είναι το εισιτήριο για μηχανή.

Περνώντας το τούνελ αυτό γλυτώνετε περίπου 60χιλ που θα χρειαζόσασταν για να διασχίσετε το γύρο του φιόρδ (Hvalfjordur). Μετά από 11χιλ μπαίνουμε στον δρόμο [47] που και πάει παράλληλα με το φιόρδ που περάσαμε. Κάπου στην μέση πρέπει να ξεκινά κάποιος χωματόδρομος προς καταρράκτη. Το υπολογίζουμε βάση του βιβλίου στο περίπου γιατί ο χάρτης δεν είναι τόσο τοπικός. Σταματάμε σε βενζινάδικο, για καφέ, και καθαρισμό κρανών από επιδρομή εντόμων. Πραγματικά μιλάμε για απίστευτη ποσότητα.


Ο δρόμος είναι άσφαλτος και σε πολύ καλή κατάσταση. Το μόνο μόνιμο σκηνικό είναι η μοναξιά στους δρόμους εδώ πέρα. Φτάσαμε στο σημείο που έχουμε υπολογίσει. Έχουμε οδηγήσει την μια πλευρά του φιόρδ, και σταματήσαμε στην είσοδο ενός χωματόδρομου.

Τώρα να μπούμε να μην μπούμε τι κάνουμε; Είναι βατός και ξεκινώ σιγά σιγά και μπαίνω. Χωρίς καμιά ενημέρωση όμως μήπως είναι ρίσκο χωρίς αποτέλεσμα; Βλέπουμε ένα τζιπ να έρχεται και το σταματώ. Προς καταρράκτη πάμε καλά; Ναι να συνεχίσουμε με αυτόν τον δρόμο μέχρι το παρκινγκ. Ξεκινάμε ξανά αλλά μετά από λίγα μέτρα, ο δρόμος χειροτέρευε με αρκετές μεγάλες πέτρες. Σταματώ και πάλι. Αποφασίζουμε να αφήσουμε εδώ την μηχανή και να συνεχίσουμε με τα πόδια. Πιστεύουμε ότι το παρκινγκ δεν είναι μακριά. Αλλάζουμε σε ποιο ελαφρά ρούχα, και τα βάζω στις βαλίτσες που τις είχα πάρει άδειες γι’αυτό τον σκοπό. Όντως μετά από δυο στροφές, βλέπουμε κάποια αυτοκίνητα παρκαρισμένα σε ένα χώρο περιφραγμένο με συρματόπλεγμα.

Πίσω από μια πόρτα της περίφραξης, ξεκινά πλέον μονοπάτι, φανταζόμαστε προς τον καταρράκτη. Χωρίς καμιά πινακίδα και ενημέρωση, για το που πάμε περπατάμε στο πατημένο μονοπάτι. Μετά από τέταρτο περίπου επέστρεφε ένα ζευγάρι τουριστών. Ρωτάμε αν πάμε καλά και αν είναι μακριά. Μας είπαν να ακολουθήσουμε το μονοπάτι, και ότι ακόμα έχουμε πολύ δρόμο. Αφού ξεκινήσαμε καλά συνεχίζουμε και βλέπουμε. Όντως η διαδρομή έχει αρκετή δυσκολία, την στιγμή που σε κάποια σημεία πρέπει να αυτοσχεδιάσεις, γιατί το μονοπάτι σταματά. Κατεβαίνουμε απότομες πλαγιές περνάμε ένα ποτάμι ισορροπώντας πάνω σε κορμό, και μπαίνουμε σε εισόδους από τεράστιους βράχους για να συνεχίσουμε από την άλλη πλευρά.


Η θέα αρχίζει να γίνετε μαγική, την στιγμή που συνέχεια ανηφορίζουμε, την πλευρά ενός φαραγγιού. Στην πορεία συναντάμε και άλλους <<τρελούς>> σαν κ’εμας διαφόρων ηλικίας. Πάμε καλά και μετά από δυο ώρες κουραστικής ανώμαλης διαδρομής αντικρίζουμε στο βάθος, και στην κορυφή του φαραγγιού, το νερό να πέφτει από το απίστευτο ύψος!!!!


Δεν έχουμε όμως ακόμα καλή οπτική επαφή, και συνεχίζουμε μέχρι να φτάσουμε όσο ποιο κοντά γίνεται. Αυτό το ποιο κοντά όμως ήταν άλλη μια ώρα, σε μερικά σημεία επικίνδυνης ανάβασης. Φτάνοντας επιτέλους σε επιθυμητό σημείο, με τον καταρράκτη, μια ανάσα από εμάς, σταματάμε για ξεκούραση. Το πρώτο πράγμα που κάνουμε ήταν να αναπληρώσουμε τις χαμένες θερμίδες…βγάζω από τον σάκο δυο περιποιημένα σάντουιτς, και τους δίνουμε να καταλάβουν.

Και έτσι αραχτοί που ήμασταν, με μια θέα άστα να πάνε λέμε, τα μάτια αρχίζουν να σκαναρουν τον περίβολο μας. Πραγματικά βρισκόμασταν στο χείλος ενός γκρεμού ο καταρράκτης να πέφτει από μεγάλο ύψος, παρότι ο όγκος του νερού δεν ήταν τόσο αρκετός σε σχέση με ότι καταρράκτες έχουμε δει μέχρι στιγμής, αλλά είναι απίστευτα εντυπωσιακό όλο αυτό το σημείο που βρισκόμαστε.!!! Μέχρι και δυο φωλιές αετών ήταν δίπλα μας, στην άκρη του φαραγγιού, με δυο νεοσσούς. Ήταν απίστευτα καμουφλαρισμένοι με το τοπίο που μόνο τους ακούγαμε, μέχρι να τους δούμε. Φώναζαν για φαγητό τους γονείς τους, οι οποίοι εκείνη την στιγμή, έκαναν εντυπωσιακές βουτιές, στον γκρεμό, και πετούσαν με χάρη και ταχύτητα, ανάμεσα από τους βράχους. Μοναδική εμπειρία, που μου έμεινε χαραγμένη στην μνήμη… έχει έρθει το απόγευμα, και πρέπει να ξεκινάμε για την επιστροφή. Το καλό είναι ότι ο γυρισμός είναι ποιο εύκολος και γρήγορος. Φτάνουμε στο παρκινγκ, και τα περισσότερα αυτοκίνητα είχαν φύγει. Είμαστε από τους τελευταίους…. Η μηχανή ανέπαφη στο ερημικό σημείο που την αφήσαμε, να μας περιμένει. Αλλάζουμε και πάλι ρούχα και ξεκινάμε, με τον δρόμο [47] από την άλλη πλευρά του φιόρδ. Διαδρομή εξίσου φανταστικής ομορφιάς.





Βγαίνουμε στον κεντρικό [1] και επιστροφή στην πόλη.






Μπαίνοντας πάμε σε μια παραλία της πόλης . Την είχαν φτιάξει. Είχαν μεταφέρει άμμο, και υπήρχε και πισινά με ζεστό νερό, γιατί στα παγωμένα νερά της θάλασσας ποιος μπαίνει;

Επιστρέφουμε για το ξενοδοχείο και περνάμε από μια πλατεία εκεί κοντά, όπου αυτό που βλέπω με κάνει και σταματώ. Τόσες μηχανές μαζεμένες δεν έχω δει μέχρι στιγμής. Όλη η πλατεία ήταν με καστομ και άλλες μηχανές, και τους αναβατές τους μαζεμένους σε παρέες να συζητούν. Παρκάρω κ’εγω για να βγάλω Φώτο.


Ξαφνικά τα βλέμματα από μια παρέα πέφτουν πάνω μου και τρεις από αυτούς με πλησιάζουν. Είχαν πέσει με τα μούτρα στην πινακίδα, μη ξέροντας από πού προέρχομαι. Με χαιρετούν και με ρωτούν από πού ήρθα. Φυσικά η απάντηση τους αφήνει άφωνους, και θέλουν να μάθουν λεπτομέρειες. Εδώ είναι που είπα #### τα αγγλικά μου ####!!!

Τα ψιλώ κατάφερα και τους ρωτώ αν έχουν κάποια συγκέντρωση. Όχι είπαν αλλά όταν ο καιρός είναι τόσο καλός όπως σήμερα, ξεχύνονται όλοι από τα σπίτια τους και τις γύρω περιοχές και συναντιούνται εδώ στην πλατεία, και τα λένε. Και μην φανταστείτε ότι έρχονται ξεκρανοτοι και τέτοια, όλοι είναι σαν αστακοί ντυμένοι, ακόμα και αν το σπίτι τους είναι ένα τετράγωνο απ’ εδώ. Λόγο της αγγλικής μου ευχέρειας λόγου, <<μουγκα στην στρούγκα>> την έκαναν με ελαφρά <<πηδηματάκια>> και εγώ με ποιο βαριά την έκανα προς ξενοδοχείο μεριά… μετά από δίωρο είχε αρχίσει να νυχτώνει, ξανά στην πλατεία για να κάτσουμε να φάμε, όπου εκείνη την στιγμή κάποιος μηχανόβιος έτρωγε κλήση από την αστυνομία <<καλή χωνεψη>>….


Εγώ ακόμα δεν μπορώ να την χωνέψω… και αφού φάγαμε και χορτάσαμε, επιστρέφουμε για ξενοδοχείο, με συνοδεία εξατμίσεων ενός καγκουρα τοπικού με R1 παρακαλώ, να το σκίζει μέσα στα στενά…….

14-8-08 Πέμπτη:
Σήμερα είναι σημαντική μέρα, γιατί θα επισκεφτούμε το ποιο σημαντικό αξιοθέατο της πόλης αλλά και όλης της χώρας. Μιλάμε για την <<BLUE-LAGOON>>…




Εδώ κόσμος έρχεται από όλες τις άκρες της γης, μόνο για να κολυμπήσει στα ιαματικά νερά της, που είναι θεραπευτικά για πολλές δερματολογικές παθήσεις, και πολλά άλλα. Πριν όμως πάμε για εκεί, μόνο 50χιλ απόσταση είναι από την πρωτεύουσα, ξεκινάμε με τα πόδια για το εμπορικό δρόμο της πόλης, για τελευταίες αγορές. Σήμερα είναι η τελευταία μέρα εδώ στο Reykjavik… κάνουμε ξεκούραστα τις αγορές μας, πίνουμε και το καφεδάκι μας, και πάμε να πάρουμε την μηχανή.

Ξεκινάμε από την πόλη με τον δρόμο [41] προς (Keflavik). 10χιλ πριν φτάσουμε, στρίβουμε για τον δρόμο [43] για (Grindavik και Blue Lagoon). Αυτό που αντικρίζουμε δεξιά και αριστερά του δρόμου είναι ένα ερημικό τοπίο μόνο από λαβα.

Φτάσαμε και παρκάρω στο χώρο του παρκινγκ, οπού και ήταν γεμάτο από αυτοκίνητα και πούλμαν. Δίπλα είναι οι εγκαταστάσεις του εργοστασίου που επεξεργάζεται το νερό το οποίο είναι θαλασσινό και έρχεται από 2000μ κάτω από την επιφάνεια της γης.… περνά από το εργοστάσιο οπού παράγουν και ρεύμα….

Μπαίνουμε μέσα πληρώνουμε εισιτήριο, και μας δίνουν ένα βραχιόλι. Αυτό έχει ένα τσιπ μέσα, με το οποίο ανοίγει και κλείνει το ντουλάπι που βάζεις τα πράγματα σου.
Πάμε στα αποδυτήρια ο καθένας ξεχωριστά και δίνουμε ραντεβού στον εξωτερικό χώρο στην λίμνη.


Η Μόνικα είναι ηδη στο νερό κ’εγω κάνω γρήγορα το ίδιο, γιατί η εξωτερική θερμοκρασία δεν ξεπερνούσε τους 10 βαθμούς. Μέσα στο νερό ένιωθες άλλος άνθρωπος.


Αμέσως ότι κούραση και αν είχες έφευγε εντελώς. Η θερμοκρασία του νερού κυμαίνονταν βάση του θερμομέτρου στο ρολόι μου, από 37 μέχρι 40.


Παρατηρώντας και χαζεύοντας, πάμε κολυμπώντας πάντα, σε ένα πλωτό μπαρ!!!! Ήταν μια εξέδρα ξύλινη πλωτή και με διάδρομο ξύλινο, ερχόταν η κοπέλα με την παραγγελία του καθενός και την έδινε.



Εσύ ήσουν μέσα στο νερό και ακουμπούσες το ποτό σου στην πλωτή ξύλινη βάση. Το θέμα είναι πως πλήρωνες; Είχες λεφτά μαζί σου πως; Το μόνο που είχες πάνω σου ήταν το μαγιό, τα λεφτά πως; Το ρόλο αυτό έπαιζε το βραχιόλι.

Η κοπέλα είχε μαζί της ένα μηχάνημα όπως αυτό που διαβάζει κωδικούς στα ταμεία σε μαγαζιά, το πέρναγε πάνω από το βραχιόλι, και χρέωνε την τιμή του ποτού. Όταν εσύ φεύγεις και παραδίνεις το βραχιόλι, πάλι με τον ίδιο τρόπο βλέπουν τι έχεις χρεωθεί και πληρώνεις. Απλά, έξυπνα και χωρίς πολλά πολλά… φυσικά υπάρχει εστιατόριο, σάουνες, αίθουσες για σπα, εσωτερικό χώρο με ξαπλώστρες για να αράξεις, και διάφορα μαγαζιά.

Εμείς μετά από πολύ ώρα αποφασίζουμε να βγούμε, και γρήγορα πάμε στην αίθουσα με τις ξαπλώστρες και καθόμαστε. Παίρνουμε και κάτι να φάμε, και με βαριά καρδιά αποφασίζουμε ότι πρέπει να φύγουμε σιγά σιγά. Έχει αρχίσει να πέφτει ο ήλιος και αυτό σημαίνει εδώ, ότι η ώρα είναι περασμένες 22:00. κάνει η Μόνικα και διάφορες αγορές καλλυντικών που οι ίδιοι από εδώ τα παρασκευάζουν, και είναι για διάφορες δερματοπάθειες.

Τα τελευταία λεπτά τα αφιερώνουμε ψηλά, σε εξωτερικό χώρο με πιάτο όλη την λίμνη, αλλά και τον ήλιο, να μας αποχαιρετά.






Πραγματικά η στιγμή αυτή ήταν παραπάνω από μαγική. Μήπως ήμαστε σε άλλον πλανήτη και δεν το ξέρουμε; Έχει φτάσει το τέλος; Ναι, και αληθινά μπορώ να πω, ότι την ερωτεύτηκα αυτήν την πρωτεύουσα. Ο γυρισμός ήταν ο ίδιος αλλά, πολύ σε χαλαρούς ρυθμούς και απολαυστικά.

 

15-8-08 Παρασκευη:
Σήμερα για ακόμα μια φορά ο καιρός μας εκπλήσσει με την καλή του θέληση. Ήλιος που βγάζει μάτια, και θερμοκρασία ότι πρέπει για ταξίδι με μηχανή. Εκμεταλλευόμαστε την όμορφη μέρα και βγαίνουμε έξω στο πεζοδρόμιο που έχει ένα τραπεζάκι, και απολαμβάνουμε το πρωινό μας. Έρχεται ο τύπος που έχει την πανσιόν, έξω και μας λέει ότι, θα ήθελε να γράψουμε κάτι στο βιβλίο επισκεπτών, που έχει στην είσοδο πριν φύγουμε. Μας εξηγεί ότι δεν έτυχε ποτέ μέχρι στιγμής να έρθει κανείς από Ελλάδα στην επιχείρηση του, και πόσο μάλλον οδικός και με μηχανή. Ευχαρίστως λέμε φεύγοντας θα το κάνουμε. Απόψε έχουμε να διανύσουμε τα περισσότερα χιλιόμετρα.

Ξεκινάμε λοιπόν εγώ φτιάχνω τα πράγματα η Μόνικα πάει να πληρώσει, και φυσικά γράφουμε για την υπέροχη φιλοξενία που μας παρείχε ο οικοδεσπότης, στο βιβλίο των επισκεπτών. Τώρα θα μου πείτε πως έγραψες στα Αγγλικά αφού δεν μιλάς!!! Μα φυσικά έκανα <<σκονάκι>> αντιγράφοντας από κάποιον άλλον που είχε γράψει…..χαχαχα……. τον χαιρετάμε, μας ευχαριστεί που επιλέξαμε αυτόν για την διαμονή μας, και μας λέει καλή συνέχεια για το υπόλοιπο του ταξιδιού μας. Μέχρι που περίμενε να βάλω μπροστά την μηχανή, και να κουμπώσω πρώτη, μας χαιρετά και μετά φεύγει.






Ξεκινάμε με τον [1] με κατεύθυνση τον βορρά. Η κατάληξη για σήμερα θα είναι η πρωτεύουσα του βορρά το (AKUREYRI). Περνάμε το υποθαλάσσιο τούνελ ξανά, και έχοντας διανύσει 75χιλ περίπου, πριν την πόλη (Borgarnes) στρίβουμε δεξιά στον δρόμο [50]. Θα πάμε να δούμε ένα σημείο που η γη <<Βράζει>> και μετά από 40χιλ πάλι δεξιά στον δρόμο [518] από απόσταση βλέπαμε καπνό. Εντάξει φτάνουμε, και διανύοντας κάποια αναγκαστικά μέτρα δρόμο με βατό χώμα, φτάνουμε στο σημείο που θέλαμε. Πραγματικά ήταν σαν να βρισκόμουν σε ροκ συναυλία κοντά στην σκηνή. Μέσα στην κάπνα μιλάμε ήταν όλα. Σαν να έχει πέσει πυκνή ομίχλη. Έβλεπες το νερό να βγαίνει από την γη, και να βράζει να γίνεται ατμός.


Εδώ τώρα οι μάγκες έχουν εκμεταλλευτεί αυτήν την πηγή, και ξεκινώντας σωλήνες αποδώ, και για αρκετά χιλιόμετρα τροφοδοτούν πόλεις με ζεστό νερό. Όπως τις πόλεις (Arkanes) και (Borgarnes).




Εντύπωση μου έκανε και ένα μικρό κιόσκι-τρέιλερ που υπήρχε εκεί κοντά με τρία τελάρα γεμάτα ντομάτες μικρές. Οι ντομάτες ήταν χωρισμένες των έξι τεμαχίων μέσα σε μικρά σακουλάκια. Υπήρχε και ένα κουτί ξύλινο όπως αυτό που ρίχνουμε τα γράμματα, και έγραφε 100κr. Καλά ντομάτες στην ΙΣΛΑΝΔΙΑ;;;!!!! Ρεεεε…μήπως κρύβεται κανένας Έλληνας πατεντιαρης πίσω απ’αυτό;; Όμως δεν ήταν κανείς εκεί…. ρίχνουμε εμείς τις 100κr στο κουτί και παίρνουμε ένα σακουλάκι. Αν αυτό βρισκόταν κάπου έτσι χύμα στον δρόμο στην (Ελλάδα), ούτε οι ρόδες δεν θα είχαν μείνει..


Φεύγουμε και βγαίνουμε γρήγορα στον [1]. Δεν έχουμε να κάνουμε κάποια άλλη παράκαμψη μέχρι τον τελικό προορισμό μας. Ο καιρός έχει αρκετή συννεφιά, αλλά δεν μας χαλά καθόλου. Το μόνο θέμα εδώ είναι η μοναξιά των δρόμων. Μετά από κάποια χιλιόμετρα λόγο περασμένης ώρας και πείνας, σταματώ στην πόλη (Blonduos). Πάνω στον δρόμο σε βενζινάδικο, για τι άλλο; Γρήγορο φαγητό όπως πάντα. Είμαστε 147χιλ πριν το (Akureyri). Φεύγουμε γρήγορα, εδώ μπορείς να μπερδευτείς εύκολα με την ώρα. Νυχτώνει αργά και νομίζεις ότι είναι απογευματάκι, αλλά έχεις κάνει λάθος… το καλό είναι ότι έχω κλείσει ξενοδοχείο, από την προηγούμενη μέρα τηλεφωνικώς, της Ισλανδικής φίρμας –edda- για τρεις νύχτες και δεν έχω άγχος για διαμονή.

Τα πρώτα φανάρια και διασταυρώσεις, σημαίνει ότι πλησιάζουμε πολιτισμό. Η πινακίδα που δείχνει 3χιλ προς κέντρο, μας χαλαρώνει και πάμε προς το ξενοδοχείο. Η ώρα είναι 22:00 και είναι σαν να είναι 19:00 απόγευμα. 427χιλ κάναμε ως εδώ, και όντως είναι τα περισσότερα που έχω κάνει στην (Ισλανδία) σε μια μέρα. Καλά το ξενοδοχείο είναι απίστευτο. Μας έχουν κλείσει δωμάτιο στην ολοκαίνουρια πτέρυγα. Τζάμι καθρέφτης να βλέπεις εσύ έξω και οι απέξω να μην βλέπουν τίποτα. Τιμή πολύ καλή στα 75 ευρώ. Τρεις μέρες εδώ με βλέπω για πολύ χλιδή λέμε…..

Παρόλο τα χιλιόμετρα που κάναμε και το περασμένο της ώρας, αποφασίζουμε για μια έξοδο αναγνωριστική. Το (Akureyri) είναι κτισμένο στην μύτη του φιόρδ (Eyjafjor dur).


Η θέα είναι μοναδική, ειδικά από τον ναό της πόλης που βρίσκεται σε ύψωμα.


Εκεί καταλήξαμε και χαζεύαμε την θέα. Και μάλιστα ο αεροδιάδρομος του αεροδρόμιου της πόλης είναι στην μέση του φιόρδ. Έτσι όταν βλέπεις να προσγειώνετε ένα αεροπλάνο, νομίζεις ότι κάνει αναγκαστική προσθαλάσσωση. Αυτά για σήμερα επιστροφή στο ξενοδοχείο για ξεκούραση και αύριο θα γνωρίσουμε καλύτερα την πόλη.

 16-8-08 Σαββατο:
Πολυ χαλαρά, σχεδόν μεσημέρι και δεν λέμε να σηκωθούμε από το κρεβάτι. Έχουμε όλη την μέρα να γνωρίσουμε την πόλη από τρεις φορές!!! Είναι μικρή και δεν έχει αποστάσεις τρελές. Χάσαμε και το πρωινό, και βγαίνουμε έξω με τα πόδια, προς κέντρο. Σταματώ σε φούρνο και βάζουμε κάτι στα άδεια στομάχια μας.


Η πόλη έχει ένα εμπορικό δρόμο κεντρικό, με διάφορα μαγαζιά. Λίγο έξω είναι ο βοτανικός κήπος με απίστευτη ποικιλία φοιτών και λουλουδιών, άψογα συντηρημένα, σε αυτό το κλήμα της Ισλανδίας.












Και από εδώ ξεκινά οι παλιά συνοικία της πόλης με παλιά αρχοντικά σπίτια με το ποιο παλιό να χρονολογείτε από το 1795. Eδώ κοντά είναι και ένα παλιό κτήριο από λαμαρίνα στο οποίο στεγάζετε το tourist-office. Ποιο κάτω είναι το αεροδρόμιο, και κάποια εστιατόρια, και μετά τέλος. Εμείς κάναμε τις αγορές μας περπατήσαμε αρκετά, και επιστροφή στο ξενοδοχείο. Το βραδάκι ξανά έξω μπας και βρούμε να φάμε κάτι.


Και όντως ανακαλύπτουμε ένα ωραίο εστιατόριο, που είχε και αρκετό κόσμο. Το σκεφτήκαμε καλά, γιατί πιστεύουμε ότι θα το πληρώσουμε χρυσό. Τελικά πήραμε την απόφαση και μπαίνουμε. Μας βάζουν σε ένα τραπέζι και παίρνουμε κατάλογο. Εγώ παρήγγειλα φιλέτο ψάρι και η Μόνικα φιλέτο κρέας. Το θέμα ήταν πολύ χορταστικό με μεγάλες ποσότητες και γευστικό. Παρήγγειλα και για το τέλος ένα μεγάλο μπολ παγωτό με όλα τα παρελκόμενα και είμαι έτοιμος να σκάσω. Εντάξει κρατιέμαι μέχρι να έρθει ο λογαριασμός για να εκραγώ….

Η τιμή στα 45ευρω τα δυο άτομα χαζέψαμε εντελώς μόνο; Που 45 και που 90 που είχαμε πληρώσει και πεινάγαμε!!! Εντάξει και αύριο εδώ θα είμαστε. Πληρώνουμε και φεύγουμε χορτάτοι και χαμογελαστοί. Και έχει νυχτώσει για τα καλά, επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο και σταματώ απότομα σε ένα φανάρι και κοιτώ το κόκκινο προσεκτικά. Ναι δεν με γελούν τα μάτια μου!!! Οι σηματοδότες όταν ανάβει το κόκκινο είναι σε σχήμα καρδιάς!!!


Καλά που βρέθηκα; Στην πόλη του Αγίου Βαλεντίνου είμαι; Πρωτότυπο και ευχάριστο το βρίσκω. Σε εμάς που το παραβιάζουν οι περισσότεροι πρέπει να άναβε στο σχήμα της μούντζας…. Πάει και αυτή η βραδιά, ωραία και ξεκούραστα. Αύριο θα πάρουμε την μηχανή για μια κοντινή βόλτα να δούμε τις γύρω περιοχές.


17-8-08 Κυριακη:
Οπως είπα σήμερα είμαστε για βολτουλα με λίγα χιλιόμετρα. Συνολικά 128χιλ πήγαινε έλα. Ο καιρός είναι πάρα πολύ καλός και αυτό μας ενθαρρύνει για εξορμήσει με την μηχανή. Αναχωρούμε και είμαστε και πάλι στον [1] με κατεύθυνση προς τα πίσω δηλαδή προς (Rekjavik).




Μόνο για 11χιλ όπου και συναντάμε τον [82] για την πόλη (Dalvik). H διαδρομή είναι όμορφη από φυσικής ομορφιάς, όπως μας έχει συνηθίσει αυτή η χώρα. Φτάνοντας στο (Dalvik) κάνουμε μια στάση για φωτογραφία. Ερημιά παντού και απίστευτη ησυχία. Πολύ λίγα σπίτια, και το μόνο όχημα που διατάρασσε την κοινή ησυχία είναι το Κ1200S…

Από αυτή την πόλη όμως φεύγει καράβι για το νησί (Grimsey). Η θέση που βρίσκεται, είναι πάνω στον αρκτικό κύκλο στον βόρειο ατλαντικό!!!


Συνεχίζουμε για την επόμενη πόλη, και στην πορεία μας συναντάμε ένα τούνελ. Όχι υποθαλάσσιο… εγώ απλά θα το χαρακτήριζα το τούνελ του τρόμου, όπως σε κάτι λούνα-παρκ. Και αυτό γιατί; Έχει 3400χιλ μήκος και είναι μόνο μια λωρίδα. Είναι σκοτεινό και όλο και στάζει νερό περνώντας στο κεφάλι σου.


Μπαίνοντας αυτός που έχει την απόλυτη προτεραιότητα είναι ο άλλος από την αντίθετη πλευρά. Και τι γίνεται αφού όχημα δίπλα δίπλα δεν χωρά; Και μιλάμε ούτε η μηχανή.

Γι’αυτό τον σκοπό έχουν κάνει εσοχές στο βουνό καμπόσων μέτρων, οπότε βλέποντας όχημα να έρχεται, βρίσκεις μια εσοχή και μπαίνεις μέχρι να περάσει το όχημα. Εγώ δεν το έπιασα αμέσως μέχρι που ένα όχημα από το αντίθετο, σε μεγάλη απόσταση μου έπαιζε φώτα, για να καταλάβω τι έπρεπε να κάνω, αλλιώς πας για μια καλή μετωπική. Ευτυχώς όλα καλά, και μετά από λίγα λεπτά είδαμε ξανά φως. Ήταν λες και αναδυθήκαμε από τον αδη.






Φτάνοντας στην πόλη (Olafsfjordur) οπού κ’εδώ επικρατεί η απόλυτη ηρεμία με λιγοστά σπίτια αερα κατοικημένα, βρίσκουμε ένα μαγαζάκι ανοικτό και πίνουμε ένα καφέ.




Και εκεί που θαυμάζω την μηχανή μου παρκαρισμένη, και σκεπτόμενος που την έχω πάει, σκάει μύτη ένα καστομ-τσοπερ μινιατούρα!!!!

Και ο οδηγός μια από τα ίδια <<νάνος>> βλέπεται.. χαζεύει την μηχανή μου, η οποία το τιμόνι της έφτανε στο κεφάλι του. Ήθελα να τον τραβήξω μια φωτογραφία, αλλά δείλιασα σκεφτόμενος μην το παρεξηγήσει. Φυσικά εγώ τον θαύμαζα, για το κουράγιο του, και το θάρρος να οδηγάς μηχανή σε ένα τέτοιο αφιλόξενο μέρος για τους δυο τροχούς. Ήρθε στο μαγαζί μας χαιρετά και έπιασε κουβέντα με τον καταστηματάρχη. Συζητάμε και λέμε να πάμε και στην επόμενη πόλη 63χιλ από εδώ. Είναι η πόλη (Siglufjordur). Κοιτάζοντας τον χάρτη όμως δείχνει ότι 37χιλ είναι χώμα. Ακόμα δεν έχουμε συναντήσει χώμα και ξεκινάμε. Όντως μετά από 5χιλ ξεκινά το χώμα.

Είναι βατό και μπαίνω για μερικά μέτρα και σταματώ. Το ξανασυζητάμε και παίρνουμε την απόφαση ότι δεν αξίζει να ρισκάρουμε λάστιχα. Και είναι και πήγαινε έλα, πολλά τα χιλιόμετρα για χώμα. Γυρνάμε και σταματάμε στα έργα που έχουν ξεκινήσει, για την παρακάμψει αυτού του δρόμου, και την ένωση της πόλης (Olafsfjordur) με την (Siglufjordur) μέσω ενός τούνελ 15χιλ ένα από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη. φυσικά θα γλιτώνει κάποιος αρκετά χιλιόμετρα. Αρκεστήκαμε στις φωτογραφίες και επιστρέψαμε στην βάση μας.

Αφήνω μηχανή και ξεκινάμε για την τελευταία βραδιά στην πρωτεύουσα του βορρά (AKUREYRI). Βόλτα και πάλι στα δρομάκια και κατάληξη στο εστιατόριο για ένα ακόμη απολαυστικό γεύμα, αλλά και χορταστικό.




Μπορώ να πω ότι είναι μια πανέμορφη πόλη με όλων των ειδών τα μαγαζιά. Με λίγο κόσμο αλλά και αρκετό για να μην πεις ότι είναι νεκρά, ολοκάθαρη πόλη και ταχτοποιημένη. Φιλόξενοι άνθρωποι και όλα πήγαν μια χαρά. Καλό βράδυ, και μια καινούρια μέρα ξεκινά κάπου αλλού…. 

 18-8-08 Δευτερα:
Ημέρα άριστη, ήλιος ντάλα μιλάμε όλα είναι τέλεια!!! 104χιλ μας χωρίζουν από τον επόμενο σημείο διανυκτερεύσεις. Είναι η παραλίμνια πόλη (Reykjahlid) στην λίμνη (Myvatn). Μπορεί τα χιλιόμετρα να είναι λίγα, αλλά θα φάμε χρόνο, γιατί στην πορεία μας υπάρχουν κάποια αξιοθέατα, που πρέπει να δούμε. Και πάλι στον [1], για 40χιλ οπού και σταματώ σε μια πανέμορφη λίμνη (Lidsavatn). Βρίσκεται ακριβώς δίπλα στον δρόμο δεν χρειάζεται καμιά παράκαμψη. Εκείνη την στιγμή τα νερά ήταν τόσο γαλήνια, που κατοπτριζόταν το βουνό απέναντι, ολοκάθαρα σαν καθρέπτης, σε σημείο που σε μπέρδευε.



Εκτός από την θέα που δεν παιζόταν, θαυμάσαμε και το θάρρος ενός Ισλανδού που ήθελε να βουτήξει στα παγωμένα νερά της λίμνης, λόγο πρωτοφανής ζέστης (23 βαθμούς) που επικρατούσε για Ισλανδία. Το θάρρος όμως του κόπηκε απότομα, όταν το νερό έφτασε μέχρι τα γόνατα. Βγήκε έξω τρέχοντας…. Απαγορευτικά κρύο ακόμα και για τους ντόπιους. Φεύγουμε από εδώ, και μετά από λίγο σταματάμε στην διασταύρωση με τον δρόμο [842]. Ο λόγος για τον καταρράκτη (Godafoss-Γκονταφος)..


Ο <<καταρράκτης των θεών>> εδώ η ιστορία λέει ότι, το έτος 1000 οι φύλαρχοι ασπάστηκαν τον χριστιανισμό, πετώντας μέσα τα ξύλινα είδωλα, των παγανιστικών θεοτήτων.

Ο καταρράκτης όπως και οι περισσότεροι που έχουμε δει είναι εντυπωσιακός. Καθίσαμε στο χείλος ενός τεράστιου βράχου και τον χαζεύαμε. Φεύγουμε και κάνοντας περίπου 30χιλ, πάνω στον [1], δεξιά και αριστερά του δρόμου, βλέπουμε πολλούς κρατήρες ανενεργούς. Σαν να λέμε η περιοχή με τους κρατήρες. Και το υγρό στοιχείο δεν έλειπε από το σκηνικό, με λίμνες και ποτάμια. Και θα έλεγα και αρκετά κουνούπια, μαμούνια, σμήνος από έντομα…. Σταματάμε για λίγο σε ένα μαγευτικό τοπίο με λίμνη και αρκετό πράσινο, αλλά η μάχη με τα έντομα κατέληξε 1-0. δεν μπορούσαμε ούτε να περπατήσουμε ήταν παντού. Έτσι γρήγορα λίγες φωτογραφίες και δρόμο.




Τελευταία στάση πριν τον τελικό προορισμό η ( Νεκρόπολης-Dimmuborgir).


Και γι΄αυτους που ακούνε <<μαύρο μεταλ>> υπάρχει Νορβηγικό συγκρότημα με αυτό το όνομα, και πολύ γνωστό στα σκοτινα μονοπάτια. Εδώ περίπου 2000 χιλιάδες χρόνια πριν είχε γίνει έκρηξη ηφαιστείου, και είχε δημιουργηθεί μια λίμνη από λαβα.


Με τα από τόσο καιρό η λαβα έχει πάρει διάφορα σχήματα, ακόμη και ανθρώπων αλλά και τεράτων.


Οι Βίκινγκς είχαν ένα φόβο ότι υπήρχαν <<ΤΡΟΛΣ>>. Αφού χαζέψαμε κ’εδώ για καμιά ώρα, φτάσαμε στον τελικό προορισμό την πόλη (Reykjahlid) στην λίμνη (Myvatn-Mιβατν).


Όλη η περιοχή εδώ γύρω από την λίμνη, είναι έντονα γεωθερμικά φορτισμένη!!! Εγώ με τον γνωστό πλέον τρόπο, δηλαδή ένα τηλέφωνο την προηγουμένη μέρα, έκλεισα ένα δωμάτιο σε guesthouse. Το όνομα αυτού Elda. Μην το μπερδεύεται με την αλυσίδα των ξενοδοχείων edda, καμιά σχέση.

Όχι ότι είχε κάποιο πρόβλημα. Μια χαρά ήταν και με πρωινό. Γενικά εδώ η πόλη είναι πολύ μικρή, με ελάχιστα καταλύματα. Έχει ένα βενζινάδικο, μηχάνημα τραπέζης για αλλαγή χρημάτων ένα εστιατόριο καφέ, μαγαζί με σουβενίρ, και ένα τουριστικό περίπτερο για πληροφορίες και οργάνωση εκδρομών με πούλμαν, στην ευρύτερη περιοχή. Τώρα θα με ρωτήσετε γιατί εδώ και όχι κάπου αλλού; Πρώτον και βασικότερο, εδώ κοντά στα 5χιλ, υπάρχουν ζεστά λουτρά οργανωμένα, οπότε θα πάμε για μπανακι.


Και θα βγάλουμε εισιτήρια για αύριο, να πάμε εκδρομή με πούλμαν εκτός δρόμου, σε γνωστά αξιοθέατα.

Τώρα ξεκινάμε για τα λουτρά, και μάλιστα αποφασίζουμε να το κάνουμε με τα πόδια… δηλαδή 10χιλ συνολικά. Κόβοντας από κάτι χωράφια, βγαίνουμε στον [1] και περπατάμε στην άκρη του δρόμου, όλο ευθεία. Πλησιάζοντας βλέπαμε τους καπνούς που έβγαιναν από τα έγκατα της γης!!


Στον αέρα υπήρχε έντονα η μυρωδιά από θειάφι, και αν φορούσα μια στολή αστροναύτη, άνετα κάποιος θα νόμιζε ότι κάνω απόβαση σε κάποιον μετεωρίτη!!




Φτάνοντας στις εγκαταστάσεις, των λουτρών, ήταν η ώρα περασμένη, και δεν είχε κόσμο πολύ. Φυσικά ευχαριστηθήκαμε ένα μπανακι στα ζεστά ιαματικά νερά, και ότι κούραση είχε περάσει στο σώμα μας, τώρα είχε εξαφανιστεί.

Κάτσαμε μέχρι να πέσει ο ήλιος, εμπειρία μοναδική με την ομορφιά των χρωμάτων…








Μέχρι που άναψαν τα φώτα, γύρω από την λίμνη, και μας υπενθύμισαν ότι πρέπει σε λίγο να φύγουμε. Όντως ήμασταν από τους τελευταίους, που την κάναμε, αλλά και γεμάτους ευχαρίστηση, για την τελευταία εμπειρία, των ιαματικών λουτρών εδώ στην Ισλανδία. Η επιστροφή πάλι η ίδια, αλλά ήμασταν τόσο ξεκούραστοι που δεν καταλάβαμε ποτέ φτάσαμε στην έδρα μας. Ώρα για ύπνο και τα λέμε το πρωί…. 

 19-8-08 Τριτη:
Σήμερα έχουμε πρωινό εγερτήριο γιατί θα πάμε εκδρομή με το πούλμαν. Κάτι σαν <<σχολική εκδρομή>> ας πούμε!! Η χαρά μεγάλη τα σάντουιτς έτοιμα νερά και χυμούς, και φύγαμε. Το μόνο άσχημο ότι ο καιρός είχε αλλάξει απότομα σε σχέση με χθες. 11 βαθμούς δείχνει το θερμόμετρο, συννεφιά και έντονο το κρύο. Δέκα βαθμούς κάτω σε σχέση με χθες. Εεεε….αυτή είναι και η ομορφιά της χώρας!! Μπαίνουμε στο πούλμαν πιάνουμε παράθυρο, και ξεκινάμε. Πρώτη στάση πολύ κοντά από εδώ. Είναι στα λουτρά (Jardbodin) που κάναμε μπάνιο χθες. Αλλά δεν σταματά εδώ στρίβουμε στον δρόμο [863] από την αντίθετη πλευρά της λίμνης για να καταλήξουμε μετά από λίγα χιλιόμετρα στο Όρος (Krafla) στα 818μ υψόμετρο. Εδώ είναι ο κρατήρας (Maar Viti) γεμάτος με νερό.


Οι γύρω περιοχές δίπλα στον κρατήρα είναι ενεργές. Το 1970 είχαν κάνει μια γεώτρηση για να δουν το υπέδαφος, και έγινε μια τεράστια έκρηξη, από καυτό ατμό, που βγήκε στην επιφάνεια με δύναμη. Τώρα εδώ εγκατέστησαν εργοστάσια και εκμεταλλεύονται τον ατμό που με την δύναμη του ξεκινά τουρμπίνες και παράγουν ηλεκτρικό ρεύμα.

Απαραίτητες φωτογραφίες, και ξανά στον [1] διανύοντας 14χιλ περίπου, βρίσκουμε τον χωμάτινο πλέον δρόμο[F862]. Για τα επόμενα 20χιλ θα κάνουμε μια ωραία <<πούλμαν-εντουραδα>> ωραία η χωμάτινη διαδρομή, με αρκετά κλειστά κομμάτια, και απότομους γκρεμούς. Με μια μηχανή on-off γίνεται σχετικά άνετα, αρκεί ο παράγον καιρός να είναι μαζί σας. Καπνός από μακριά έκανε την εμφάνιση του. Φωτιά εδώ; Μπααα…δεν υπάρχει κάτι να καεί εδώ πέρα. Είναι ένα εντελώς φαλακρό τοπίο. Και όμως ο καπνός προέρχεται από το σπρέι νερού, της υδατόπτωσης του καταρράκτη (Dettifoss-Ντετιφος).

Και όταν μιλάμε για υδατόπτωση εννοούμε 200 τόνους νερό το δευτερόλεπτο!!!


Η γη πραγματικά τραντάζεται. Φτάνοντας και παρκάροντας, περπατάμε γρήγορα προς τον καταρράκτη. Από απόσταση αρχίζουμε και βρεχόμαστε από το σπρέι.


Ο όγκος και το μεγαλείο του καταρράκτη είναι τεράστιο. Βλέποντας την ορμή της πτώσης του νερού από αυτό το ύψος, σε πιάνει μια φοβία, αλλά περισσότερο τα <<κάνεις>> πάνω σου από το έντονο βουητό της πτώσης του όγκου νερού. Μένεις με το στόμα ανοικτό…πιστεύω ότι είναι ότι ποιο άγριο και δυνατό σε καταρράκτη σε όλη την χώρα.


Η ώρα περνά, και δεν χορταίνεις το θέαμα, αλλά πάμε στον διαδοχικό καταρράκτη εδώ κοντά στον (Selfoss-Σελφος). Και οι δυο καταρράκτες τροφοδοτούνται μέσω ποταμού από τον μεγαλύτερο παγετώνα της χώρας τον (Vatnajokull-Βατναγιεκουλ). Χορτάσαμε νερό και πάμε να φύγουμε. Μπαίνουμε στο πούλμαν και με τον ίδιο χωμάτινο δρόμο [F842] οπού περνά μέσα από το εθνικό πάρκο (Jokulsargljufur) κάνουμε μια στάση σε σημείο με λίμνη.








Ωραία η θέα με την λίμνη και το βουνό να ορθώνεται. Και μάλιστα ψιλά έβλεπες τους αετούς να πετούν με χάρη προς τις φωλιές τους.

Φεύγουμε και σε λίγο βγαίνουμε στον ασφαλτινο δρόμο [85] με κατεύθυνση προς την πόλη (Husavik-Xουσαβικ). Φτάνοντας αντικρίζει κανείς τα παλιά παραδοσιακά σπίτια, και μια όμορφη ταχτοποιημένη πόλη λιμάνι.


Από εδώ ξεκινούν και εκδρομές με καραβάκι για να έχετε μια συνάντηση με τις φάλαινες. Το μόνο κακό με εμάς είναι ότι δεν προλαβαίνουμε να δούμε τίποτα, γιατί με το που φτάσαμε θα αλλάξουμε αμέσως πούλμαν για την επιστροφή. Tο πούλμαν που ήρθαμε θα γυρίσει προς (Akureyri). Πάντως το (Χουσαβικ) αξίζει για διανυκτέρευση και μια θαλάσσια εκδρομή για να δει κάποιος φάλαινες.

Συνεχίζουμε για 9χιλ με τον [85], και μετά αλλάζουμε για τον [87] άσφαλτο και κάποια κομμάτια βατό χώμα. Και μάλιστα πέσαμε και σε έργα ασφαλτόστρωσης. Οπότε πάει και το χώμα πολύ σύντομα. Μετά από 48χιλ φτάνουμε στην βάση μας.

Ήταν μια υπέροχη εκδρομή, και η μέρα μας ήταν γεμάτη από όμορφες εμπειρίες. Βρισκόμαστε στην προτελευταία μέρα πριν πάρουμε το καράβι. Τις επόμενες ώρες τις περνάμε παίρνοντας τηλέφωνο για να κλείσουμε ξενοδοχείο για την αυριανή διανυκτέρευση. Πράγμα που αποδείχτηκε δύσκολο για την πόλη που ψάχναμε (Egilsstadir-Εγκιλσταντιρ).

Αυτό είναι λογικό αφού όλοι αυτοί που φεύγουν με εμάς θέλουν να διανυκτερεύσουν κοντά στο λιμάνι. Όποτε τα λιγοστά καταλύματα στο λιμάνι και στην πόλη (Egilsstadir-Εγκιλσταντιρ) 21χιλ από το λιμάνι ήταν όλα κλεισμένα. Αλλά ευτυχώς πάλι τυχερός βρήκα motel 3χιλ πριν το (Εgilsstadir-Eγκιλσταντιρ) στην πόλη (Fallabaer-Φαλαμπαιρ). Και μάλιστα καινούριο. Είναι η πρώτη χρονιά που το λειτουργεί ο υπεύθυνος. Αφού μας έφυγε το άγχος πήγαμε για ένα καφεδάκι, και κάναμε βόλτα στην λίμνη.






20-8-08 Τεταρτη:
164χιλ έχουμε να κάνουμε μόνο σήμερα, και χωρίς βιασύνη. Τότε θα κάνουμε μια στάση εδώ κοντά, λίγο βορειοτέρα της λίμνης (Myvatn) και μάλιστα ποιο κοντά στα ιαματικά λουτρά-Jardbodin- που κάναμε και μπάνιο. Φτάσαμε πολύ γρήγορα και παρκάραμε στο παρκινγκ. Εδώ η περιοχή ονομάζεται (Namafjall).


Όλη η περιοχή εδώ γύρω από την λίμνη σε μεγάλη απόσταση είναι ένα γεωθερμικό πεδίο. Το σκηνικό είναι, σαν να είσαστε μέσα σε έναν κρατήρα ενεργό να περπατάτε και από κάτω από τα πόδια σας η γη να βράζει. Η μυρωδιά είναι έντονη από τα αέρια που ξεπηδούν από αρκετές θειούχες ατμιδες.




Υπάρχουν και αρκετές τρύπες στο έδαφος μικρές και μεγάλες, με θειούχα λάσπη να βράζει. Θέλει πόλη προσοχή εδώ η βόλτα τριγύρω, γιατί αρκετοί τουρίστες από απροσεξία έχουν πάθει σοβαρά εγκαύματα.


Και μάλιστα μπροστά στα μάτια μας ένας τουρίστας <<εγκεφαλικά καμένος>> ήθελε να δοκιμάσει βάζοντας το χέρι του σε μια ατμιδα την θερμότητα, και φυσικά κάηκε. Δεν μπορούσαμε να κάτσουμε για βόλτα, λόγο της αποπνικτικής ατμόσφαιρας που επικρατούσε. Λίγες φωτογραφίες και ξεκινήσαμε, γιατί κρατούσα πλέον την αναπνοή μου, δεν μπορούσα να ανασάνω.

Το μόνο καλό εδώ ήταν η ζέστη που επικρατούσε, σε σχέση με τον καιρό που ήταν μουντός και έκανε αρκετό κρύο. Τα επόμενα χιλιόμετρα στον δρόμο τον γνωστό [1] είναι χωρίς ίχνος ζωής.




Δεν υπάρχει καμιά πόλη μέχρι να φτάσουμε στην (Fellabaer) όπου και θα διανυκτερεύσουμε. Το τοπίο άλλοτε από βουνά, ποτάμια, και καταρράκτες, και άλλοτε από ηφαιστειακές ερήμους. Και πάλι ένα κομμάτι του δρόμου είναι χώμα.






Σε λίγο κάνουν την εμφάνιση τους τα πρώτα σπίτια, η καλύτερα φάρμες θα έλεγα. Ελάχιστα στον αριθμό και μόνο η διαφημιστική πινακίδα, με το όνομα (Vinland-motel) με πείθει ότι έχω φτάσει στον προορισμό μου. Στρίβω και κάνω περίπου 70μ χώμα <<πάλι>> και φτάνω στο κέντρο ενός οικοπέδου, και αρκετά μεγάλης έκτασης, όπου ήταν ένα σπίτι από λαμαρίνα, με έξι δωμάτια. Δεν ήταν άσχημο ήταν όντως πρόσφατη κατασκευή.


Και απ’ότι φαίνονταν δεν είχε τελειώσει ο εξωτερικός περιβάλλον χώρος. Το παρκιν ήταν στρωμένο με χοντρό βότσαλο, που έκανε δύσκολη την οδήγηση της μηχανής, και το να την στηρίξω στο σταντ. Ξεπερνώντας και αυτά τα προβλήματα, πρέπει να βρούμε τον υπεύθυνο. Δεν είχε εμφανιστεί κανείς και όλα τα δωμάτια ήταν άδεια. Ποιο πάνω από εδώ άλλα 50μ υπήρχε άλλη μια κατοικία, και πήγα προς εκεί. Όντως ήταν το σπίτι των ιδιοκτήτων. Με καλωσόρισαν και ενημέρωσαν ότι είναι η πρώτη σεζόν που δουλεύουν και ακόμα προσπαθούν να το οργανώσουν. Και λόγο αυτών των θεμάτων δεν έχει πρωινό. Εντάξει δεν μας χαλά καθόλου. Μου δίνει το κλειδί και πληρώνω. Φεύγοντας απλά αφήνω το κλειδί στην πόρτα. Απλά πράγματα.

Το δωμάτιο ήταν μεγάλο και με τα πάντα εξοπλισμένο και όλα καινούρια. Είναι μεσημεράκι και απ΄ότι έχουμε ζήσει εδώ πέρα η μέρα καλά κρατεί. Τι κάνουμε; Καθόμαστε στα σκαλοπάτια έξω από το (motel) και απολαμβάνουμε την θέα η οποία είναι απίστευτη με βουνά και χιονισμένα παρακαλώ… το τοπίο μας άνοιξε την όρεξη, και πέφτει η ιδέα για 4χιλ από εδώ στο (Elgistadir). Θα πάμε να φάμε το τελευταίο γεύμα στο ίδιο βενζινάδικο, που είχαμε σταματήσει και φάγαμε, όταν πατήσαμε την πρώτη φορά το έδαφος της (Ισλανδίας). Κάνω τον σταυρό μου, για να μην έχω καμιά πτώση, σε αυτό το επικίνδυνο <<βοτσαλοχαλικο>> και ξεκινώ. Αμέσως φτάνουμε και παραγγέλλουμε κάτι γευστικότατες κρεατόσουπες με βραστές πατάτες. Ήταν άψογα και χορταστικά. Για το τέλος παίρνω κάτι ωραία ντόνατς, και φυσικά δωρεάν καφέ για συνοδεία. Η κουβέντα που είχαμε τις τελευταίες στιγμές σε αυτή την χώρα, ήταν ότι περάσαμε τέλεια 15 μέρες σε αυτό το απόμακρο νησί, ανοργάνωτα και το αποτέλεσμα ήταν κάτι παραπάνω από καταπληκτικό.

Γενικά όλο το ταξίδι μέχρι εδώ και αυτή την στιγμή ήταν απίστευτο, αλλά η (ΙΣΛΑΝΔΙΑ) μου καρφώθηκε στην καρδιά..!!! μακάρι κάποια στιγμή της ζωής μου να μπορέσω να την επισκεφτώ ξανά, πάντα πάνω σε δυο τροχούς. Επιστροφή στο (motel). Φτιάχνουμε ένα ζεστό τσάι, και καθόμαστε έξω με την υπέροχη θέα.

Όχι για πολύ όμως γιατί όσο πέρναγε η ώρα, η θερμοκρασία έκανε ελεύθερη πτώση. Μέχρι που νύχτα πλέων, είχα βγάλει το ρολόι για λίγο έξω, και το θερμόμετρο έδειξε 1,5 βαθμό πάνω από το μηδέν!!! Τότε κάνουμε κ’εμεις <<βουτιά>> στα ζεστά παπλώματα και καλό μας βραδύ. 

 21-8-08 Πεμπτη:
Ηλιόλουστη, και απ’ότι φαίνετε αρκετά καλοκαιρινή, θα είναι η τελευταία μέρα, σε σχέση με χθες….είπαμε εδώ οι καιρικές συνθήκες αλλάζουν σε λίγα λεπτά. Δεν μας βιάζει κανείς και δεν υπάρχει συγκεκριμένη ώρα παράδοσης του δωματίου. Χαλαρά λοιπόν σιγά, σιγά μαζεύουμε πράγματα. 12:30 ξεκινάμε για (Egilsstandir). Φτάνοντας πραγματικά πρώτη φορά μετά από 15 μέρες βλέπω τόσο κόσμο μαζεμένο σε μια πόλη. Φυσικά οι περισσότεροι είναι οι συνταξιδιώτες μας. Τι κάνουμε…τι κάνουμε…η Μόνικα βρήκε την λύση. Ανακάλυψε ένα πολυκατάστημα με ρουχισμό και χάθηκε. Εγώ το μόνο που είχα στο μυαλό μου και έπρεπε να λύσω ήταν πως θα εξοικονομήσω χώρο στην μηχανή, για να προσθέσω τις αγορές της Μόνικας.

Ξεσήκωσε όλο το μαγαζί, αφού υπήρχαν προσφορές στα καλοκαιρινά, σε λίγο θα φορτώσουν τα χειμωνιάτικα…πάλι καλά γιατί θα έπαιρνε και από αυτά… Και εγώ με την σειρά μου ξεπερασα και τον <<Κοπερφιλντ>> στα μαγικά… κατάφερα να τα βάλω όλα στις βαλίτσες, χωρίς να είναι έτοιμες να εκραγούν!! Φανταστείτε έπαιζαν τρία καινούρια ζευγάρια παπούτσια, χώρια τον ρουχισμό έτσι; Ξεκινώ την μηχανή, με την υπέρβαρη σιλουέτα της, και κατεύθυνση προς λιμάνι. 25χιλ μέχρι το τέλος του ονείρου…!!! Σε αυτά τα τελευταία χιλιόμετρα, ήταν που το μυαλό μου χάθηκε στις σκέψεις. Βλέποντας και πάλι αυτό το μοναδικό από φυσικής ομορφιάς τοπίο, αναρωτιόμουν είναι αλήθεια; Έζησα κάτι τέτοιο; Η τώρα θα χτυπήσει το ξυπνητήρι και θα βρεθώ στην καθημερινότητα!!!

Αλλά δεν χρειάστηκε να τσιμπήσει κάποιος για να καταλάβω ότι το ζω, τα χιόνια δεξιά και αριστερά του δρόμου, τα ποτάμια και οι καταρράκτες, αλλά και ο καπνός από το φουγάρο του καραβιού, είναι αρκετά για να με προσγειώσουν στην πραγματικότητα. Φτάσαμε στο πανέμορφο φυσικό λιμάνι (Seydisfjordur).

Παρκάρω δίπλα στις μηχανές των Ιταλών, όπως αυτοί είχαν παρκάρει όταν ξεκινήσαμε..


και φυσικά είμαι χαρούμενος που όλοι είναι εδώ χωρίς κανένα δυσάρεστο απρόοπτο. Με το χαμόγελο να είναι έντονο στα πρόσωπα τους, καταλαβαίνεις αμέσως ότι έχουν περάσει όλοι τους καλά. Τους χαιρετώ και καθόμαστε σε μαγαζάκι να φάμε κάτι.


Και έτσι όπως όλα τα καλά κάποια στιγμή φτάνουν στο τέλος, έτσι και τώρα ήρθε η ώρα για να επιβιβαστούμε στο καράβι.


Βγάζω κάποιες φωτογραφίες ακόμα, γιατί όταν φτάσαμε δεν είχα τη ευκαιρία, και οι καιρικές συνθήκες δεν ήταν ότι καλύτερο. Σήμερα κάνει αυτό που λέμε <<χαρά θεού>> ήλιος μπλε ουρανός, και ζέστη θα έλεγα για τα τοπικά δεδομένα.


Γενικά ο καιρός τις 15 μέρες διαμονής μας εδώ, μπορώ να πω ότι δεν μας έδειξε και τον ποιο ακραίο χαρακτήρα. Μας πήγε καλά, ευτυχώς γιατί μπορούσαμε και είδαμε αρκετά πράγματα. Πάμε και συμπληρώνουμε έντυπο για την επιστροφή του φόρου, από τις αγορές, αφού οι περισσότερες ήταν <<tax-free>> πάλι καλά γιατί έτσι είχαμε περίπου 130 ευρώ επιστροφή. Έλεγχο στα εισιτήρια και είσοδος στο καράβι, δέσιμο την μηχανή, και γρήγορα στο έβδομο Deck που βρισκόταν η καμπίνα μας.


Εντάξει ήταν τέλεια με TV και ψυγείο. Τα κρεβάτια μόνο ήταν το ένα πάνω απ’το άλλο, αλλά το ξέραμε αφού μόνο αυτή υπήρχε. Και πάλι όμως το κάτω κρεβάτι με μια κίνηση γινόταν ένας ευρύχωρος καναπές.

Βγήκαμε έξω στο κατάστρωμα, και παρατηρούσαμε με τι τάξη και σχολαστικό τρόπο φόρτωναν τα αυτοκίνητα. Και το σημαντικότερο κανείς δεν φώναζε!!! Ακόμα και τα χιόνια στα βουνά γύρω από το λιμάνι έχουν λιγοστέψει σε σχέση, από όταν φτάσαμε, δημιουργώντας μικρούς καταρράκτες ρυάκια και ποτάμια.


Η άγκυρες σηκώθηκαν και το καλοτάξιδο NORRONA βάζει μπροστά τις μηχανές, και σιγά, σιγά, διασχίζει το φιόρδ, και μετά από λίγο βγαίνει στον βόριο ατλαντικό… η Ισλανδία απομακρυνόταν και γινόταν όλο και ποιο μικρότερη στα μάτια μας. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο αλλά και δεν ήθελα, απλά καθόμουν με καρφωμένο το βλέμμα μου σε αυτό το νησί μέχρι που εξαφανίστηκε από τον ορίζοντα. Μόνο τότε αποσυρθήκαμε στους εσωτερικούς χώρους του καραβιού. Τώρα θα τα ξαναπούμε στις 23-8 που θα πατήσουμε ξανά έδαφος στο Hanstholm λιμάνι στην (Δανία)….


23-8-08 Παρασκευη:
18:00 το καράβι φτάνει Δανία. Έχουμε δυο ώρες ακόμα, και συζητάμε για το τι θα κάνουμε όταν φτάσουμε. Είχαμε σκεφτεί φτάνοντας στο λιμάνι, να οδηγήσουμε περίπου δυο ώρες και να βρούμε κάπου πάνω στον δρόμο μας να διανυκτερεύσουμε εντως Δανίας. Αυτό όμως το αλλάζουμε την τελευταία στιγμή. Γιατί λόγο της καμπίνας είχαμε πολύ χρόνο και άνεση, και στην κυριολεξία <<σαπίσαμε>> στον ύπνο. Είμαστε ξεκούραστοι και με τρεις ώρες οδήγηση και ξανά ύπνο, δεν μας χρειάζεται. Οπότε αποφασίζουμε να είμαστε στους δρόμους και να οδηγήσω όλη την νύχτα, μέχρι τον αυριανό προορισμό που είναι η πόλη (Fulda) περίπου στην μέση της (Γερμανίας). Σίγουρα είναι πολλά τα χιλιόμετρα, δεν ξέρω πόσα, αλλά θα χρησιμοποιήσω όλο εθνικές και θα καρφώσω το γκάζι.

Στάσεις μόνο σε βενζινάδικα, για τα απαραίτητα. Το καράβι φτάνει στην ώρα του αλλά τρώμε και μια ώρα, μέχρι να δέσει, και να κατεβούμε. Βγαίνοντας σταματώ λίγο ποιο πέρα, για να δέσουμε μπουφάν και να ετοιμαστούμε. Παρατηρούσα τον κόσμο που περίμενε με αγωνία να επιβιβαστεί, και με απορία κοίταζε τα πάντα, και η σκέψεις εκείνη την στιγμή ήταν σε αυτόν τον άγνωστο και μακρινό προορισμό!! Όπως ήμασταν εμείς όταν από αυτό ακριβώς το σημείο ξεκινούσαμε πριν δυο εβδομάδες, για το <<υπέρ-ατλαντικό>> ταξίδι… ο καιρός είναι καλός και αυτό πρέπει να εκμεταλλευτούμε. Φεύγουμε από το λιμάνι με τον δρόμο [29] που μετά από λίγο μας βγάζει στον [11] και αμέσως ξανά παίρνουμε τον [29]. Μετά από 55χιλ μπαίνουμε στον αυτοκινητόδρομο [Ε45] στην πόλη (Hobro). Ανοίγω το γκάζι και ξεχνώ να το κλείσω. Με τον ίδιο δρόμο χωρίς να αλλάξω και με δυο στάσεις σε βενζινάδικα, ανά 200χιλ περίπου η ώρα έχει πάει 24:00 μεσάνυχτα και μπαίνω (Γερμανία). 

 24-8-08 Σαββατο:
Κινούμαστε εντος Γερμανικού εδάφους, συνεχίζοντας με τον ίδιο δρόμο, που τώρα είναι [Ε45-Α7]. Η μόνη αλλαγή αυτή την ακατάλληλη στιγμή γίνεται στον καιρό!! Είναι βρεγμένο το οδόστρωμα, αλλά κρατεί άψογα, και δεν ελαττώνω ταχύτητα. Στο βάθος αστραπές, και το ποιο πιθανών είναι να πιάσουμε την βροχή. Όπως και έγινε μετά από λίγο οι πρώτες ψιχάλες πέφτουν στο κράνος. Βρίσκω μια έξοδο με τουαλέτες, και σταματώ. Αναγκαστικά φοράμε αδιάβροχα, και συνεχίζουμε. Οι ψιχάλα έγινε έντονη βροχόπτωση, και με αναγκάζει να κόψω λίγο λόγο, όχι και τόσο καλής ορατότητας. Περνάμε το (Hamburg-Aμβούργο), και συνεχίζω ακάθεκτος. Μόλις περάσαμε και το (Hannover-Ανόβερο) και έχοντας διανύσει πάνω, κάτω 300 και κάτι χιλιόμετρα σταματώ σε βενζινάδικο. 2:30 μετά τα μεσάνυκτα, η πείνα και κούραση έχει καταβάλει το σώμα μας.

Τρώμε πίνουμε καφέ να ξυπνήσουμε, και καθόμαστε λίγο να ξεκουραστούμε. Η βροχή έχει κόψει, και απ’ότι φαίνεται θα σταματήσει. Τα πράγματα καλυτέρευσαν καιρικά και φεύγουμε ξανά. Η ίδια εθνική, και δεν αλλάζει τίποτα. Περνώντας και την πόλη (Kassel) έχει ξημερώσει, με έντονη υγρασία και κρύο. Εξαντλημένοι πλέον στην έξοδο (91) βγαίνουμε για (Fulda). Tο ρολόι δείχνει 8:30 το πρωί και είμαστε στο κέντρο μιας άδειας πόλης λόγο ώρας φυσικά. Το μόνο που έχουμε στο μυαλό μας αυτή την στιγμή είναι ένα κρεβάτι να την πέσουμε. Τέτοια ώρα πρώτη φορά μου έχει τύχει να ψάχνω για ξενοδοχείο. Βρίσκω σε ένα στενό μια πανσιόν. Σταματώ στο παρκινγκ που είχε. Ψυχή δεν κυκλοφορούσε… η εξώπορτα ήταν κλειστή, αλλά εκείνη την στιγμή κάποιοι έβγαιναν, με τα πράγματα τους.

Ευκαιρία μπαίνω μέσα, και ο περισσότερος κόσμος ήταν στη αίθουσα πρωινού. Το καλό είναι ότι τέτοια ώρα αδειάζουν δωμάτια. Με βλέπει μια κυρία και με ρωτά τι θέλω. Ευτυχώς μιλούσε λίγα αγγλικά και καταλάβαμε ο ένας τον άλλον. Έχει δωμάτιο με 50 ευρώ με πρωινό. Αλλά δεν το έχει ετοιμάσει ακόμα, γιατί δεν περιμένει κανέναν τις ώρες αυτές. Μας παρακάλεσε αν γινόταν να περιμένουμε καμιά ώρα μέχρι να ετοιμαστεί. Εντάξει λέμε, και ρωτάμε που είναι το κέντρο, να πάμε μια βόλτα και επιστρέφουμε. Μας δείχνει στον χάρτη ήταν πολύ κοντά από εδώ με τα πόδια. Ωραία και ξεκινάμε, φτάνοντας σε μια κεντρική πλατεία που υπήρχε και στάση για το μετρό. Τα διάφορα μαγαζάκια ,για καφέ μόλις είχαν ανοίξει και καθόμαστε για έναν ζεστό καπουτσίνο.

1050χιλ κάναμε σερί, και απλά δεν μας κρατά το σώμα μας. Περνά η ώρα και επιστρέφουμε στην πανσιόν μας δίνει το κλειδί και μας απορροφά το στρώμα μέχρι τις 17:30 το απόγευμα. Σηκωνόμαστε ξεκούραστοι, και αρκετά πεινασμένοι. Ετοιμαζόμαστε για να βγούμε για φαγητό, αλλά θα έχουμε και τον χρόνο για μια γνωριμία της πόλης. Φτάνουμε στην πλατεία που ήμασταν το πρωί, και μπαίνουμε σε μαγαζί για κεμπάπ. Τρώμε παίρνουμε δυνάμεις, και ξεκινάμε για μια βόλτα. Γενικά η πόλη την περπατάτε εύκολα, είναι μια τυπική Γερμανική πόλη, με τους καθεδρικούς ναούς, τα πλακόστρωτα δρομάκια, με ωραία καφέ και μπαράκια για να καθίσεις.










Οι πόλη περιβάλετε από πέντε λόφους. Σε ένα από αυτούς ανεβήκαμε. Υπάρχει και ένα μοναστήρι. Η θέα είναι υπέροχη από εδώ.


Το αξιοθέατο που ξεχωρίζει είναι το μπαρόκ παλάτι (Στατσλος), με τους πανέμορφους κήπους του και σιντριβάνια.












Η βόλτα κατέληξε σε ένα πλακόστρωτο δρομάκι με μαγαζιά, οπού και κάτσαμε για ένα παγωτό. Έχει αρχίσει και νυχτώνει και στην επιστροφή περνάμε από κάτι πολυκαταστήματα.



Φυσικά η Μόνικα μουρμούριζε, τι κρίμα που είναι κλειστά και έχουν καλές εκπτώσεις….και εγώ έλεγα ευτυχώς γιατί δεν έχω χώρο στην μηχανή ούτε για ένα πακέτο χαρτομάντιλα. Μήπως λέει να περάσουμε αύριο φεύγοντας αποδώ; Φυσικά και όχι, δεν έχουμε χρόνο απαντώ. Φτάσαμε στη πανσιόν και άλλη μια μέρα γεμάτοι εικόνες και εμπειρίες τελείωσε….


25-8-08 Κυριακη:
Πάμε για το πρωινό μας, το οποίο εγώ θα το παρομοίαζα με μεσημεριανό!!! Σήμερα λέμε να μπούμε Αυστρία και να διανυκτερεύσουμε σε κάποιο, μικρό χωριό στις Άλπεις. Και για ποιο συγκεκριμένα κάπου κοντά στο (Innsbruck-Ινσμπρουκ). Βλέποντας και κάνοντας όπως πάντα. Βγαίνουμε πάλι στον αυτοκινητόδρομο [Ε45-Α7] με κατεύθυνση την πόλη (Wurzburg), όπου θέλαμε 135χιλ και την περάσαμε.

Αυτό έχουν οι δρόμοι ταχείας κυκλοφορίας στην (Γερμανία). Άμα θέλεις να γράψεις χιλιόμετρα απλά εδώ δεν το καταλαβαίνεις. Ο ίδιος δρόμος γίνεται [Ε43-Α7] και τώρα κατευθυνόμαστε προς την πόλη (Ulm). Άλλα 187χιλ μέχρι εδώ, και συνεχίζουμε προς την πόλη (Memmingen). Από εδώ και κάτω μέχρι την πόλη Fussen στα Αυστριακά σύνορα, ίδιος δρόμος γίνεται [Ε532-Α7].

Μπαίνοντας (Αυστρία) ο δρόμος γίνετε επαρχιακός [Β179] γιατί έχουμε να διασχίσουμε τον ορεινό όγκο των Αυστριακών αλπεων.



Από εδώ και πέρα ξεκινά η ομορφιά της φύσης σε όλο της το μεγαλείο που σου προσφέρει αυτή η χώρα. Μετά το χωριό (Nassereith) οδηγώ πάνω στον δρόμο [Β171]. Περνάμε και την πόλη (Telfs) κινούμαστε παράλληλα με τον αυτοκινητόδρομο [Ε60-Α12]. Δεν σκεπτόμαστε να βγούμε εθνική, και συνεχίζουμε μπαίνοντας στα προάστια του (Innsbruck), για να βρούμε τον επαρχιακό [Β182]. Περνάμε μέσα από απίστευτα χωριά, που όλα αυτά ανήκουν στην επαρχία του (Innsbruck).


Περνώντας το πανέμορφο (Matrei am Brenner) που είχαμε διανυκτερεύσει, σε κάποιο προηγούμενο ταξίδι μας, σταματάμε στην επόμενη πόλη το εξίσου πανέμορφο (Steinach am Brenner). Πολλά από αυτά έχουν την κατάληξη (Brenner) γιατί πολύ κοντά από εδώ είναι το γνωστό (Brenner pass) με το μεγάλο τούνελ.

554xιλ μέχρι εδώ για σήμερα, και το πρώτο πράγμα είναι να ψάξω για ξενοδοχείο. Δεν άργησα και πολύ, αμέσως βρήκα μια πανσιόν. Βγήκε μια ηλικιωμένη δεν ήξερε αγγλικά, αλλά με κινήσεις και με χαρτί και στυλό βγάλαμε άκρη. 58 ευρώ το δωμάτιο με πρωινό και παρκινγκ.


Αφήνουμε πράγματα και βγαίνουμε για μια μικρή βόλτα την στιγμή που σε λίγο νύχτωνε. Όλο και όλο την πόλη την διασχίζει ο επαρχιακός δρόμος [Ε182], με αυτόν εξάλλου φτάσαμε εδώ. Δεξιά και αριστερά του δρόμου μαγαζιά και κάποια εστιατόρια καφέ και αυτό ήταν. Εννοείτε πως η Μόνικα ξετρύπωσε ένα μαγαζί με ορειβατικά, και με έβαλε να της υποσχεθώ αύριο πριν φύγουμε, να περάσουμε να ρίξει μια ματιά. Εννοείτε..... ποιος κάθετε να ακούει μουρμούρα τέτοια ώρα.

 26-8-08 Δευτερα:
Η υπόσχεση γίνεται πραγματικότητα, με την Μόνικα να μπαίνει από μαγαζί σε μαγαζί. Η κατάληξη στα ορειβατικά, που δεν κρύβω ότι κ’εγω ζήλεψα. Είχε τα πάντα σε πάρα πολύ λογικές τιμές. Ειδικά σε ορειβατικά μποτάκια ήταν το κάτι άλλο. Τελικά δεν βγήκε με άδεια χέρια, κρατούσε τα καινούρια της (Salomon) ορειβατικά μποτάκια. Η τιμή μόνο 90ευρω από 160 αν θυμάμαι καλά. Πάρε κ’εσυ κάτι μου λέει…θα πάρω αλλά όχι εδώ, το αφήνω για τον σημερινό προορισμό!!!! Αφού κατάφερε και τα βόλεψε στην μηχανή, ξεκινάμε με τον ίδιο επαρχιακό δρόμο, μπαίνουμε (Ιταλία) με τον [SS12]. Μια στάση για καφέ λίγο πριν το (Bolzano).


Περνάμε και το (Trento), και στρίβουμε στον [S46] για (Rovereto). Καλά εδώ ήταν η καλύτερη <<πίστα>>.




Ατελείωτο ανηφορικό κλειστό στροφηλικι, με απίστευτη πρόσφυση λόγο καλής ασφάλτου. Παρά πολλά μικρά χωριά ορεινά, και πέρασμα από αρκετούς μηχανόβιους.




Η κατάληξη είναι στην πόλη της (Vicenza), από εκεί βρίσκουμε τον [SS53] για (Castelfranco Veneto). Φτάνοντας εδώ κατευθείαν στο γνωστό ξενοδοχείο στην κεντρική πλατεία.

Το μέρος εδώ μας είναι γνώριμο, γιατί σε όλα τα ταξίδια το έχουμε σαν προτελευταίο προορισμό. Βρίσκεται 45χιλ βόρια της (Venezia-Βενετία). Και εδώ έχουμε ανακαλύψει ένα τεράστιο μαγαζί, με μοτοσυκλετιστικο εξοπλισμό, με τις περισσότερες γνωστές ιταλικές φίρμες. Και οι τιμές φυσικά είναι πολύ καλύτερες από εδώ.

Αλλά δεν μένουν και παραπονεμένες οι γυναίκες, γιατί η πόλη έχει στο κέντρο της ένα κάστρο, με μαγαζιά εστιατόρια και σπίτια μέσα, κάτι σαν την Μονεμβασιά, και περιμετρικά γύρω γύρω υπάρχουν διάφορα μαγαζιά ένδυσης παπούτσια, και διάφορα άλλα. Και οι καλοκαιρινές προσφορές τους εδώ είναι δελεαστικές. Είναι πολύ ωραία για βολτουλα το βραδάκι στο κέντρο. Έτσι πάμε στο μαγαζί με ένδυση για μηχανόβιους. Αμέσως βρήκα τι θέλω να πάρω, όμως σε λίγο έκλεινε, θα περάσω αύριο πριν πάμε για να πάρουμε το καράβι από Βενετία. Αράζουμε σε ένα μαγαζί για πίτσα στο κέντρο, και απολαμβάνω τρεις καπουτσίνο τον έναν μετά τον άλλον. Με 1,50 ευρώ και λίγους ήπια!!!!


27-8-08 Τριτη:
Καταστρώνουμε <<αγοραστικό σχέδιο>> και το εκτελούμε!!! Εγώ με την μηχανή και καμπόσα κιλά πράγματα, που είχαμε αγοράσει σε όλο το ταξίδι, πάω στο μαγαζί. Και η Μόνικα παίρνει σβάρνα κάτι μαγαζιά που ήξερε. Ραντεβού πάλι στο ξενοδοχείο για να φύγουμε. Το μαγαζί ονομάζετε market2ruote και βρίσκεται περίπου 3χιλ έξω από το κέντρο του (Castelfranco). Βγάζω όλο μου το αγοραστικό μίσος και τα στέλνω όλα, μαζί και αυτά που είχαμε αγοράσει από αλλού, ταχυδρομικός. Ήταν η καλύτερη λύση, δεν υπήρχε ούτε μια στο εκατομμύριο να πάρω όλα αυτά τα πράγματα μαζί…εκτός αν έστελνα την Μόνικα αεροπορικός Αθήνα…μμμμ…δεν είναι κακό;; πενήντα κιλά ελαφρύτερος, επιστρέφω στο ξενοδοχείο.

Επέστρεψε και η Μόνικα, ευτυχώς με μόνο κανά δυο παντελονάκια καινούρια. Τώρα δώσε πράγμα δεν με απασχολεί καθόλου. 45χιλ έχουμε μέχρι (Βενετία). Και εκεί φτάνουμε με τον επαρχιακό [SR245] μετά από 55λ. γρήγορα βγάζουμε εισιτήρια, δεν είχαμε πάρει με επιστροφή γιατί δεν γνωρίζαμε πότε θα επιστρέψουμε. Βρήκαμε με Μινωικές Γραμμές και πληρώσαμε δυο άτομα και μηχανή 188ευρω για Ηγουμενίτσα. Κατευθείαν μπαίνουμε μέσα και ανεβαίνουμε να πιάσουμε καμιά θέση. Από εδώ και στο εξής πρέπει να προσγειωθούμε στην Ελληνική πραγματικότητα. Τώρα γιατί στην Ηγουμενίτσα και όχι πάτρα; Στα Ιωάννινα έχουμε ένα πολύ καλό ζευγάρι φίλων, και το έχουμε καθιερώσει, μετά από επιστροφή ταξιδιού από τα ξένα, πρέπει να κάτσουμε έστω και μια μέρα να τους δούμε. Δεν γίνετε αλλιώς δεν θα μας πάει καλά η χρονιά, μας φέρνουν γούρι… πάει αυτό ήταν ξεκινάμε..!!!


28-8-08 Τεταρτη:
Μετά από μια βαρετή και άβολη νύχτα στο καράβι, πλησιάζει η ώρα που θα πατήσουμε Ελληνικό έδαφος. Ετοιμαζόμαστε, και καθόμαστε στην ουρά ως συνήθως χωρίς λόγο, μέχρι να πέσει η πόρτα του καραβιού, και βγούμε έξω. Βάζω μπροστά την μηχανή και βγαίνω έξω. Είναι μεσημέρι και έχει αρκετή ζέστη. Ξεκινάμε με Εγνατία για Ιωάννινα. Δεν ήθελε και πολύ, σε 35λ ήμουν έξω από το μαγαζί που έχουν τα παιδιά. Η χαρά τους απίστευτη, και εμάς περισσότερη. Η μέρα πέρασε με βόλτες στα όμορφα Ιωάννινα, φαγητό καφεδάκι, και κουβέντα μέχρι αργά το βραδύ, λέγοντας για το υπέροχο ταξίδι που καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε.

29-8-08 Πεμπτη:
Λόγο που κοιμηθήκαμε αργά χθες, και η κούραση που μας βγήκε, ξυπνήσαμε για μεσημεριανό. Τα παιδιά δούλευαν στο μαγαζί, και ετοιμαστήκαμε να πάμε από εκεί. Μόλις το έκλεισαν για μεσημέρι, κατεβήκαμε στην λίμνη σε μια ωραία ταβέρνα για φαγητό. φεύγουμε για το σπίτι των παιδιών, να ξεκουραστούν λίγο, γιατί το απόγευμα πρέπει να ξανά ανοίξουν. Το υπόλοιπο της ημέρας πάνω κάτω κύλησε με τους ιδίους ρυθμούς.

30-8-08 Παρασκευη:
Σήμερα πήραμε παραμάζωμα την τοπική εμπορική αγορά.. με το πρόσχημα η Μόνικα <<τώρα έχεις χώρο>> άντε πάλι αγορές, λόγο εκπτώσεων…. Ξεποδαριάστηκα, και καταλήξαμε στην κάβα το μαγαζί που έχουν τα παιδιά, και αράξαμε. Κλείσιμο για φαγητό και ξανά, για καφεδάκι το απόγευμα στο μαγαζί. Σήμερα πρέπει να επιστρέψουμε Αθήνα, και δεν το θέλει κανείς μας. Αλλά εκεί είναι οι υποχρεώσεις μας και μας περιμένουν. 21:00 βράδυ φεύγω από το μαγαζί και πάω στο σπίτι των παιδιών να πάρω την μηχανή. Επιστρέφω και μετά από ένα τελευταίο καφεδάκι, με βαριά καρδιά χαιρετιόμαστε για να φύγουμε. 22:30 και ξεκινώ από Ιωάννινα για Αθήνα με την κλασική διαδρομή, από γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου.

31-8-08 Σαββατο:
4:00 τα ξημερώματα έχω φτάσει κυψέλη. Με τα μούτρα κατεβασμένα γιατί επιστρέψαμε στο χάος, ξεφορτώνω μηχανή. Πάμε για ύπνο κατευθείαν.. όταν με το καλό ξύπνησα φτιάχνω έναν φραπέ, και κάνω έναν οικονομικό απολογισμό. Δεν είναι και εύκολο λόγο ότι πρέπει να κάνω μετατροπές από κορόνες σε ευρώ. Έχουμε και λέμε…. Χιλιομετρα=7.910 Σύνολο εξοδων=6.361,68 ευρωπουλα… αυτά είναι τα λειτουργικά έξοδα όλου του ταξιδιού. Εντάξει τώρα τι να πω είναι καλά; Είναι πολύ; Το θέμα είναι ότι στις μισές περίπου μέρες βρισκόμασταν στους ακριβότερους προορισμούς της Ευρώπης… ας τα’αφησουμε όλα αυτά, εγώ τώρα δεν χορταίνω να βλέπω τις φωτογραφίες στο λαπτοπ… Τέλος καλά όλα καλά, και του χρόνου με υγεία, σε μια καινούρια ταξιδιωτική περιπέτεια στα ξένα……….