Tιτιβισματα Ελλαδος Α μερος

Το πρωτο μερος απο την μνημειωδη ταξιδιωτικη αναφορα του ανθρωπου 
που εχει το ταιρι του για επιθετο.
Του Νικου της Ανθης στο ταξιδι εντος των τειχων με το οποιο τον γνωρισαμε.
Προσωπικα,μεσα απο αυτον τον προλογο κι οτι επακολουθησε ταξιδιωτικα μεχρι τωρα για το Νικο κερδισα μια φιλια χαμηλων τονων απο τη μια αλλα υψηλης αισθητικης και προσδοκιων απο την αλλη.
Ανοιξτε παραθυρο στην Ελλαδα κι απολαυστε.




Κειμενο-φωτο by nikanthi




Πρόλογος


Ξεκινώντας να γράφω τον ενλόγο ταξιδιωτικό πριν κάμποσο καιρό, είχα γράψει ένα τεράστιο πρόλογο για να σας βαλω κάπως στο κλίμα, στις σκέψεις και στην ψυχολογία μου. Στην πορεία γράφοντας μέρα με τη μέρα τις εντυπώσεις μου από ταξίδι, διαπίστωσα ότι το κείμενο είναι τεράστιο, οπότε έπρεπε να το συμμαζέψω λίγο με αποτέλεσμα να στείλω τον προλογο στο κάδο και να γράψω 4-5 πραγματάκια, πιο πολύ για να μην δημιουργηθούν ασάφειες ως προς το κείμενο. Ξεκινάμε λοιπόν


Καταρχάς να τονίσω ότι το ταξιδιωτικό είναι τεράστιο. Μπορεί να ξεπερνάει και τις 35.000 λέξεις, οπότε αν τολμήσετε (γιατί περί τολμήματος πρόκειται) να το διαβάσετε, θέλει υπομονή κουράγιο και πόλλα RedBull, για να μην πω ενέσεις αδρεναλίνης 


Για διάφορους λόγους που όλοι πάνω-κάτω βιώνουμε, είχα πολλά χρόνια να πάω ουσιαστική εκδρομή με μηχανή αλλά φέτος, δε ξέρω πως τα κατάφερα είχα άπλετο χρόνο στη διάθεσή μου


Με δεδομένο την ενός μηνός άδειας μου λοιπόν στο τσεπάκι(το τι και πως θα το μάθετε στην πορεία) Ήθελα να κάνω μια μεγάλη εκδρομή έτσι ώστε, να πιάσει τόπο βρε αδερφέ. Σκέφτομαι πολύ σοβαρά να ανέβω στο βόρειο Ακρωτήρι ή να γυρίσω εις τας Ευρώπας, αλλά για τρεις βασικούς λόγους τελικά άλλαξα τα πλάνα μου και αποφάσισα να γυρίσω την Ελλάδα. Ο πρώτος ήταν ότι το θεωρούσα τουλάχιστον ηλίθιο να φύγω στο εξωτερικό χωρίς να έχω περιηγηθεί πρώτα στον τόπο μου. Ο δεύτερος ήταν οικονομικός και ο τρίτος ήταν, το ότι δεν ήξερα αν τελικά θα γουστάρω με την όλη φάση ταξιδιού. Γιατί εντάξει, εφόσον δεν είχα κάνει ποτέ τίποτα ανάλογο, θα μπορούσε να συμβεί και αυτό.


Οπότε αποφάσισε να κοινηθώ στην Ελλάδα σαν κρας τεστ ας πούμε και αν τα καταφέρω και προπάντων γουστάρω, του χρονου πάμε για άλλα 


Πρόγραμμα – πλάνο δεν είχα. Ήθελα να με οδηγήσει ο δρόμος. Ήθελα να σηκώνομαι το πρωί ή κατά τη διάρκεια της ημέρας και να λέω, θα κοινηθώ κατά δω ή θα πάω προς τα εκεί.


Επίσης ήθελα να κοινηθώ όσο το δυνατόν στο επαρχιακό δίκτυο και να αναζητήσω εναλλακτικές μορφές διανυκτέρευσης για την εμπειρία και μόνο. Τελευταία παρακολουθούσα πολλά σήριαλ επιβίωσης στην τηλεόραση και κάπως με είχαν επηρεάσει. Για να δούμε μπορώ να επιβιώσω και εγώ, αναρωτιόμουν 


Επίσης Θα ήθελα να πω ότι επειδή το κείμενο είναι όπως είπα τεράστιο, πολλές φορές τις περιγραφές μου έχω κατά πολύ ξεπεράσει τα όρια του σαρκασμού, της γελοιότητας και ίσως της ξεφτίλας στο πως παρουσιαζω τα καμώματα μου στο ταξίδι. Εντάξει ήθελα να δωσω ένα ευθυμο τόνο στο κείμενο, εύχομαι να το πέτυχα γιατί αλλιώς πως το λένε, τζάμπα η ξεφτίλα. 


Και θα ήθελα να σας ζητήσω μια χάρη. Εντάξει επειδή είμαι καινούριος στο site και οσο ναναι δεν με γνωρίζετε, αν αποφασίσετε τελικά να το διαβάσετε και να σχολιάσετε, αφήστε τα προσχήματα στην άκρη. Γράψτε τα καλά αν υπάρχουν αλλα γραψτε και τα κακά. Πως το λένε... το κράξιμο μας φέρνει πιο κοντά...Και όπως θα διαπιστώσετε μου αξίζει. Όπως και να ζητήσω την ανέχεια σας στο ανέβασμα του ταξιδιωτικού, γιατί μιας και είναι το πρώτο μου πιθανό να χρειαζόμουν ακόμα ένα μήνα αδείας, όχι φυσικά για να το γράψω αλλά για για να το ανεβάσω στο site. Άνα κάποιες ώρες θα ανεβάσω και κάποιες μέρες...

Ημέρα 1 Σάββατο 02/08/2014

https://maps.google.com/maps?saddr=Θεσσαλονίκη, Ελλάδα&daddr=Έδεσσα, Ελλάδα to:Βεύη, Ελλάδα to:Αετός, Ελλάδα to:Καστοριά, Ελλάδα&hl=el&ie=UTF8&sll=40.760001,21.675682&sspn=0.163571,0.33062&geocode=FT8ebAIdoxpeASnt4CgU9DioFDGpdNW4Fee6CQ;FWOVbgIdXV1QASnJR1FLjqRXEzEAqrniLL0ABA;FZ8NbgId_M9JASmvyY4R-WxXEzHw0briLL0ABQ;FaRtbAIdjNpIASlDJhHNsGdXEzFArbniLL0ABA;FWVGagId7YhEASktaTixSf1ZEzGDJp3IWzwTyQ&oq=καστο&mra=ls&t=m&z=9





Έφτασε η μέρα της μεγάλης φυγής. Ξύπνησα το πρωί χαλαρός. Ήπια καφεδάκι. Φόρτωσα τα πράγματα στη μηχανή Και ξεκίνησα επιτέλους να σκέφτομαι προς τα που θα ταξιδέψω. Αρχική σκέψη ήταν να ταξιδέψω προς τον Έβρο, αλλά εκείνο το διάστημα η μετεωρολογική υπηρεσία είχε βγάλει ανακοινώσεις για έκτακτα Καιρικά φαινόμενα προς τα εκεί, όποτέ ειπα αστό.

Άλλο να σε πιάνουν οι καταιγίδες στην πορεία του ταξιδιού και άλλο να ξεκινήσεις το ταξίδι σου πηγαίνοντας προς αυτές.

Για Καστοριά λοιπόν. Κοντά είναι και Καστοριά οπότε έχω χρόνο. Πήγα χαιρέτισα την οικογένειά μου, Και περιμένα να σχολάσει γυναίκα να πιούμε ένα τελεύταιό καφεδάκι για να ξεκινήσω.

Έτσι έγινε. Ήπιαμε το καφεδάκι μας στην Τσιμισκή, ήμασταν μπορώ να πω κάπως στρεσαρισμένη αυτή, ανησυχούσε για μένα και εγώ είχα κάποιο άγχος για το ταξίδι.

Ετοιμάζομαι να φύγω και τι λέω.

~Να δες το σύστημα που έκανα στο φειζερ για να φορτώνω εν πορεία το κινητό.


Βάζω το κινητό στην υποδοχή όλους καμάρι, τίποτα. Βρε αμάν. Το βγάζω το ξαναβάζω τζίφος. Τώρα; Λέω

-Μάλλον θα έχει πρόβλημα ο φορτιστής πάω να αγοράσω άλλο.

Φτάνω στο μαγαζί, αγοράσω καινούργιο πάπαλα. Λαμπρά. Είχε πρόβλημα το σύστημα τροφοδοσίας που είχα συνδέσει, και ήταν Σάββατο, ο ηλεκτρολόγος είναι κλειστός,και εγώ ημουν φορτωμένος έτοιμος για να ξεκινήσω. Το συμπέρασμα,Πολύ μπινελίκι και είχα διανύσει μόλις 1 χιλιόμετρο

Η ειρωνεία της υπόθεσης ήταν ότι όταν το τοποθέτησα δούλευε, τώρα όμως που έφευγα δεν...

Δύο επιλογές είχα. Περίμενα μέχρι τη Δευτέρα για να το φτιάξω και να φύγω, είπαμε χρόνο είχα αλλά δεν...Η να ξεκινήσω και τη Δευτέρα να πάω σ' ένα ηλεκτρολόγο κάπου στο δρόμο να το φτιάξω και όλα καλά, όπως και έγινε η μάλλον όπως και δεν έγινε.

Έτσι με αυτά και με εκείνα κατά τις πεντέμισι τελικά ξεκίνησα.

Φεύγοντας από μοναστηρίου μετά από 10 km ενώ άκουγα μουσική από το κινητό, πειράζω λίγο το καλώδιο γιατί μ' ενοχλούσε και...Επικρατήσε σιγή. Σταματάω στην άκρη του δρόμου να βγάζουμε βάζω τα ακουστικα,μπα. Να επανακοινω το κινητό ούτε. Παιδεύτηκα κάνα εικοσάλεπτο, με αποτέλεσμα να μην ξαναακούσω μουσική σε όλο το ταξίδι.

Περιπέτεια δεν ήθελα, Καλώς την να λοιπόν.

Τελικά είχαν προβλήματα τα ακουστικά , αλλά εφόσον δεν μπορέσα να φτιάξω το σύστημα τροφοδοσίας του κινητού πάνω στην μηχανή, και το κινητό για μένα σε αυτό το ταξίδι ήταν μέσο επικοινωνίας αλλα και φωτογραφική μηχανή, δηλαδή με δεδομένο ότι θα είχα γενικώς πρόβλημα με την φόρτιση του, έκοψα τη μουσική για να με κρατάει κάπως περισσότερο.

Εντάξει ας μην έχω και παράπονο πρόλαβα να ακούσω τουλάχιστον τρία από τα 500 τραγούδια που είχα φορτώσει.

Αν και στην βουβα ξαναξεκινήσα. Πάντως αν αναλογιστούμε ότι για να διαλύσω τα πρώτα 10 km αυτής της καλοκαιρινής μου περιπέτειας, έκανα κάτι παραπάνω από δυόμισι ώρες χωρίς καν να βγω ακόμα από τη Θεσσαλονίκη... είναι κάπως.

Από τη διαδρομή δεν έχω να πω πολλά, παρά μόνο περνώντας από την Έδεσσα και συνεχίζοντας για Φλώρινα στη μέση του δρόμου προσπερνάω αυτό



Κατευθείαν κάνω αναστροφή, σταματάω στην άκρη του δρόμου και την μάζεψα . Η καημένη χελωνίτσα Όταν την μετέφερα έσταξε υγρα . Μάλλον δεν ήξερε ότι εκείνη την ώρα δεν την έκανα κακό, αλλά την έσωζα τη ζωή.


Ενώ έχει αρχίσει να νυχτώνει σταματάω για τσιγάρο και με βγαίνει ξινό. Στο κινητήρα πάνω από την τάπα του λαδιού, ένα σωληνάκι έσταζε υγρό. Εκεί μου την έδωσε. Πολύ κακή οιονη είχαν ήδη εμφανιστεί στο ταξίδι. Προσπάθησα να είμαι αισιόδοξος αλλά το μυαλό μου ήταν συνέχεια εκεί. Μετά από κάποια χιλιόμετρα σταματάω σε ένα βενζινάδικο για να ελέγξω την κατάσταση. Εκείνη τη στιγμή βγαίνει έξω ένας οδηγός τρακτέρ. Με ρωτάει

Τι έπαθες του λέω. Το κοιτάει. Δεν είναι τίποτα χάνει υγρά ο συμπλέκτης.

Πολύ το γούσταρα. Στη μέση του πουθενά, πήρα γνωμάτευση για το φέιζερ από ένα οδηγό τρακτέρ, που μάλλον είχε και δίκιο γιατί από την επόμενη κιόλας μέρα δεν ξανά έτρεξε υγρό.

Μάλλον στο σέρβις θα μου έβαλα λίγο παραπάνω και αυτό το έσταξε σαν τη χελώνα. Για να φτάσω στην Καστοριά περάσω από απίστευτες στροφές αλλά της διέσχισα βράδυ. Πάντως μου έκανε τρομερή εντύπωση παρότι που ήταν περασμένες 10 ο ουρανός έχει ένα βαθύ μπλε χρώμα.

Γύρω στις 11 έφτασα. Πήγα πήρα ψωμάκια και έφαγα κάτι κεφτεδάκια που μου είχε ετοιμάσει η γυναίκα μου το σπίτι., Αράξα και εγώ στην παραλία σε ένα παγκάκι για να απολαύσω το πλουσιοπάροχο γεύμα.

Εκεί γνώρισα ένα ζευγαράκι γύρω στα 40 που με ενημέρωσαν ότι αύριο είναι τελευταία μέρα του river party στο Νεστόριο και οτι η κατάσταση πλέον εκεί έχει ξεφύγει από ναρκωτικά.

Με αφορμή λοιπόν αυτή την πρώτη ταξιδιωτική πληροφορία που πήρα στο δρόμο, ευκαιρία είναι να ενημερώσω ότι για την εκδρομή μου ε έκανα έκανα μηδενική τάξιδιωτικη προετοιμασία

Αφού να φανταστείτε ότι δεν έψαξα να βρω στο διαδίκτυο τα αξιοθέατα της εκάστοτε περιοχής που επισκεπτόμουν. Δεν ήξερα την τύφλα μου. Ότι εδώ και ότι δεν δω ένα πράγμα. Με μοναδικό μου οδηγό, ας πούμε τις γνώσεις μου και οτι πληροφορία μαθαίνα

από το δρόμο. Αυτό το έκανα συνειδητά και όχι από αμέλεια, αφού ούτε από το κινητό δεν το έψαχνα. Ήθελα να με οδηγήσει ο δρόμος. Το ταξίδι από μόνο του να μου παρέχει ότι είχε να μου προσφέρει. Χύμα στο κύμα ένα πράγμα και συνεχίζουμε.

Αφου έκανα δυο φορές το γύρο της λίμνης ψάχνοντας ένα μέρος με κόσμο για να πιω ένα καφεδάκι, η πόλη ήταν άδεια, ήταν και 2 Αυγούστου, και Σάββατο και με river party, οπότε καταλαβαίνετε. Ανακαλύπτω ένα μέρος στο οποίο ήταν κάπως καβατζωμένο μπορώ να πω. Ήταν πεζόδρομος πάνω βέβαια στη λίμνη αλλά για να το βρεις έπρεπε να κάνεις αναστροφή στην πορεία σου γιατί σε εκείνο το σημείο δρόμος δίπλα από τη λίμνη διακοπτόταν. Όποιος κατάλαβε κατάλαβε.

Τέλειο μέρος ασφυκτιούσε από ζωή. Κάτι από Βαλαωρίτου στη Θεσσαλονίκη μου θύμισε, μόνο που ήταν παραλιακό.



Το Enterprise έτοιμο για αναχώρηση.


Τώρα που θα κοιμηθούμε, χα Είναι και αυτό ένα θέμα. Η ώρα ήταν περασμένες μία που μίλησα με τη γυναίκα μου από τη Θεσσαλονίκη, είχε βρει ήδη ξενοδοχείο αλλά εγώ ήμουνα ανένδοτος στο πλάνο του ταξιδιού, οπότε καλό ψάξιμο λοιπόν.

Μεταξύ έρευνας καταλύματος και σκέψεων μου, η νύχτα προχωρούσε. Όταν ανακάλυψα περιμετρικά της λίμνης ένα μοναστήρι, εδώ είμαστε. Καβατζώθηκα, παγκάκι και καληνύχτα. Ήμουν αγχωμένος μη με σφάξουν αλλά, με το που κοιμήθηκα...

Ημέρα δύο. Κυριακή 03/08/2014

https://www.google.com/maps/dir/Καστοριά/Βυσσινεα, Ελλάδα/Άνω Υδρούσσα/Φλώρινα, Ελλάδα/Πισοδέρι, Ελλάδα/Ψαράδες, Ελλάδα/Κορομηλά/Νεστόριο, Ελλάδα/Ιωάννινα, Ελλάδα/@40.2461411,20.509068,9z/data=!3m1!4b1!4m59!4m58!1m5!1m1!1s0x1359fd49b138692d:0xc9133c5bc89d2683!2m2!1d21.2687171!2d40.5192691!1m5!1m1!1s0x13575a231470cfcb:0x4cf1960df6945972!2m2!1d21.3125481!2d40.6226665!1m5!1m1!1s0x135769d55dd00c41:0xd25680cba8714f47!2m2!1d21.4755572!2d40.6999457!1m5!1m1!1s0x135740fde827ba9d:0xe88b8c16955e18d9!2m2!1d21.4131222!2d40.7845262!1m5!1m1!1s0x135748d0536e4a7f:0x500bd2ce2ba1120!2m2!1d21.2481307!2d40.7862908!1m5!1m1!1s0x1350b470e73ebde9:0x41e5e44b951dcb29!2m2!1d21.0317746!2d40.8297848!1m5!1m1!1s0x1359fd3be4a49b03:0x1ac4bcdee0296202!2m2!1d21.2667254!2d40.5207062!1m5!1m1!1s0x135a1d24b4e7ad11:0x2f1fa05a018acb5f!2m2!1d21.0565269!2d40.417311!1m5!1m1!1s0x135be9a2defedd67:0x400bd2ce2b997c0!2m2!1d20.8537466!2d39.6650288!2m2!1b1!2b1!3e0?hl=el



Κατά τις έξι ξύπνησα, δεν είχα κοιμηθεί ούτε 4 ώρες . Μάζεψα το sleeping bag και στο πεντάλεπτο ερθε ο ψάλτης που θα ανήγε το μοναστήρι, με βλέπει και με χαιρετάει όλος απορία.

- Είπα να ξεκουραστώ... του απαντάω... η λειτουργία ξεκινάει στις εφτά;.

-Ναι θα έρθεις.

- Μα φυσικά αφού εδώ είμαι.

- Ωραία μόνο τραβήξε το μηχανάκι από δω γιατί ενοχλεί.





Εκεί έκανα την πρώτη μα... του ταξιδιού. Είχα αφήσει το κράνος πάνω στη σέλα δεμένο με το πέταλο, και για να το τσουλίξω τριαντα μετρα το μηχανάκι πιο εκεί, δεν το ξεκλείδωσα να το πάρω στα χέρια μου, με αποτέλεσμα να πέσει από τη σέλα, και έτσι όπως κρεμάστηκε από το πέταλο να γρατσουνιστεί η ζελατίνα.

Δεν πειράζει όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι. Ο ψάλτης ενώ μπαίνωέβγαινε στην εκκλησία κάνοντας τις προετοιμασίες του για να αρχίσει λειτουργία με ρωτάει.

- Από που είσαι;

- Από Θεσσαλονίκη.

- Μη μασάς αφού έχεις το μεγάλο.

- Ποιον μεγάλο; Τον Μπουτάρη;

- Τον Άγιο Δημήτριο.

- ?...

Ετοιμάσα το καφεδάκι μου όπου και το απολαύσα με θέα τη λίμνη.








Πρώτου να ξεκινήσει λειτουργία, ο ψάλτης με προσκάλεσε στο γεύμα που θα γινόταν αργότερα. Τον ευχαρίστησα, αλλά ήταν αδύνατο να παραβρεθώ. Είχα χιλιόμετρα να διανύσω μέ αρχικό προορισμό την Φλώρινα, αλλά φυσικά προτού να ξεκινήσω, απόλαυσα την πρωινή λειτουργία.


Η διαδρομή ήταν μέσα στο δάσος.



Αλλά όχι μόνο.






Χιονοδρομικό Φλώρινας.





Αφού έφτασα Φλώρινα έφαγα μια μπουγάτσα και κατευθύνθηκα προς Πρέσπες.





Πηγαίνοντας προς ψαράδες.







Γέφυρα που οδηγεί στον άγιο αχίλλειο.





Η διαδρομή με κούρασε. Δεν είχε τίποτα ιδιαίτερο να μου προσφέρει και ξαναγύρισα προς Καστοριά.




Φτάνοντας έξω από την Καστοριά αποφάσισα να κινηθω μεσω Νεστορίου για Γιάννενα. Ενώ βρισκόμουν 2 χιλιόμετρα απο το Νεστόριο, καθώς οδηγούσα ένιωσα ένα τσούξιμο στο δεξιό μου... ξέρετε ...Μιλάμε για τρελό πόνο. Σταματάω το φειζερ και βλέπω μια μέλισσα να είναι τεζαριζμενη στο δρόμο...Καλά να πάθεις. Παίρνω τηλέφωνο τη γυναίκα μου.

-Ε...Με τσίμπησε μια μέλισσα στο δεξιό μου...

-Α...Τώρα ...Πάνε στο νοσοκομείο γρήγορα, περνω τη μανα σου τηλέφωνο.

- Μαμά να ξέρεις ...

- Έλα μωρέ θηλυκιά θα ήταν, θα περάσει.

- ...

Όντως μετά από μισή ώρα πέρασε.

Φτάνω Νεστόριο, Ρωτάω έναν περίπτερα απο που να πάω Γιάννενα.

- Α...Καλύτερα να μη πας από δω, λόγω του river party έχουν γίνει πολλές μονοδρομήσεις και θα μπερδευτείς.γύρνα πίσω και στα 5 χιλιόμετρα στρίψε δεξιά.

Όπως και έκανα. Το συμπέρασμα. Τσαμπα τσίμπημα έφαγα.





Αργά το απόγευμα έφτασα Γιάννενα. Εκπληκτική πόλη.







Αφού ήπια καφέ είχα αρχίσει να έχω παραισθήσεις από την πείνα. Πάω σε μια πιτσαρία στο πεζόδρομο και τους ρωτάω.

- Μακαρονάδες έχετε;

- Όχι μόνο πίτσες!


Την πιτσαρία είναι αυτή που έχει μόνο πίτσες αναρωτήθηκα. Μετά από αρκετή έρευνα ανακάλυψε ένα μαγαζί που σέρβιρε μακαρονάδες και την τσακισα.







φορτισα το κινητό, μίλησα με τη γυναίκα μου. Εγώ μπορεί να μην έψαχνα τίποτα για την εκδρομή μου, αλλά αυτοί τα έψαχνε όλα. Είχε ήδη μιλήσει με κάμπινγκ να με περιμένουν. Μόλις το κινητό γέμισε από μπαταρία κι δικιά μου εχει αδειάσει τελείως από την κούραση πήγα κατά εκεί

Φτάνω στην είσοδο, ο φύλακας μου λέει.

- Εσύ είσαι;

- Εγώ

- Κοιμήσου όπου θες.

- Να πληρώσω;

- Αύριο.

Αύριο,αύριο. παρκάρω τη μηχανή κοντά στο ντους, βλέπω μια γυναίκα να κατευθύνεται προς τα μπάνια, την ρωτάω.

- Από εκεί στήνουν τις σκηνές;

Απάντηση δεν πήρα. Ενδιαφέρον ιστορία ε...

Ήταν περασμένες δύο, που να στήνω σκηνή τέτοια ώρα, όπως και δεν έστησα σε ολες μου τις διακοπές, Μονό τιν κουβαλούσα.

Παίρνω το στρώμα και το sleeping bag και καλό σας βράδυ. Η υγρασία με τσάκισε αλλά επέζησα.
Ημέρα 3 Δευτέρα 04/08/2014

https://maps.google.com/maps?saddr=Ιωάννινα, Ελλάδα&daddr=Γεφύρι Νούτσο (Κόκκορη), Γεφύρι Νούτσο (Κόκκορη), Επαρχιακή Οδός Ασφάκα - Βρυσοχωρίου, Ζαγόρι 440 07, Ελλάδα to:Βραδέτο, Ιωάννινα, Ελλάδα to:Ηλιοχώρι, Ιωάννινα, Ελλάδα to:Κόνιτσα, Ελλάδα to:Ιωάννινα, Ελλάδα&hl=el&ie=UTF8&ll=39.868642,20.766907&spn=0.662974,1.322479&sll=39.86826,20.810309&sspn=0.662974,1.322479&geocode=FYU9XQId8zM-ASln3f7eoulbEzHAl7niLL0ABA;FVw_YAIdZwI9ASmzMHAvhshbEzF21zMWd36LKw;Ff7HYAIdXgg9ASn3V_fSHclbEzE0gkg_U9aBJg;FXwMYgId0hA_ASlD6I08YM1bEzEAXrriLL0ABQ;FcgVYwIdxqk8ASk9dHqAGjVaEzG8hJSaq3ixXw;FYU9XQId8zM-ASln3f7eoulbEzHAl7niLL0ABA&oq=ι&mra=ls&t=m&z=10


Ξύπνησα κατά τις εφτά μαζέψα τα πράγματά, έκανα ντουζάκι και πριν τις οχτώ φτάνω στην πύλη του καμπινκ να πληρώσω αλλά δεν ήταν κανείς. περιμένω τίποτα, και έφυγα δεν πειράζει θα πληρώσω αύριο αφού σκόπευα να ξανά διανυκτερεύσω εκεί.

Πίνω καφεδάκι σε μία φόυρνο καφετέρια και αφού ξύπνησα, συμμαζέψα λίγο τα πράγματα πάνω στην μηχανή. Τότε είδα ένα μηχανόβιο με ένα χτ και το ρωτάω.

- Καλημέρα κανένα καλό ηλεκτρολόγο που θα βρω;

Μου λέει... Τελικά ο κύριος αυτός ήταν ο ιδιοκτήτης του φούρνου που επισκέφτηκα το πρωί. Πιάσαμε συζήτηση, του ειπα για το πρόβλημά μου και για το ταξίδι μου η συμβολή που μου έδωσε...

- Βρε πάνε σε κανένα νησί να χτυπήσεις κανένα γκομενάκι, και άσε τα βουνά και τα λαγκάδια...

Τον χαιρέτησα και πάω στον ηλεκτρολόγο. Με εξυπηρέτησε άμεσα παρότι ήταν πνιγμενος στη δουλειά. Οι καλωδιώσεις ήταν σωστές η συσκευή είχε πρόβλημα. Από δίπλα δούλευαν κάτι μαστόρια για την ανακαίνιση ενως μαγαζιού, πιάσαμε συζήτηση ήταν και αυτή μηχανόβιοι. Ο ένας είχε ενα σουπερ- τενερε ακριβώς δίπλα από κει που πάρκαρα και ο άλλος ενα στρώμ.

- Α...Μου λεει και εγώ έχω κάνει το ίδιο σύστημα κάτσε περίμενε να φέρω το φορτιστή.

βάζει τον φορτιστή του σε εμένα τίποτα, το βάζω εγώ σε αυτόν ούτε. Του λέω.

- Σίγουρα δουλεύει;

- Ναι να δες

Βάζει το δικό του φορτιστή στη μηχανή του, νεκρός...α αυτό δούλευε ρε συ μα γιατί;

- Λες να του κόλλησα ιό...


Ανάμεσα στους Αλαξω-φορτιστές που κάναμε μου είπε ότι είχε ένα ατύχημα πριν ένα μήνα και ακόμα δεν οδηγούσε τό τενερε.ευτυχώς δεν ήταν κάτι σοβαρό αλλά είχε πρόβλημα στο πόδι του από τους κραδασμούς. Περαστικά φίλε μου και να σαι πάντα γερός. Μου είπαν που να πάω, μου ευχήθηκαν καλό ταξίδι και εγώ φυσικά καλή ανάρρωση. Τους αποχαιρέτησα και έφυγα.


Ζαγοροχώρια λοιπόν σας έρχομαι...





Το γιοφύρι του Νουτσου και ο μάγος φωτογράφος.


Λίγο προτού να φτάσω στο γιοφύρι, σε μια στροφή λίγο έλειψε να φύγω ευθεία, με αυτό που αντίκρισα.




Σταματάω στη μέση του δρόμου να βγάλω φωτογραφίες. Μετά από κανένα δίλεπτο έρχεται αυτοκίνητο που φυσικά και το εμποδίζα. Του ζητάω συγγνώμη και πάω στο μηχανάκι για να περάσει, τελικά και αυτός τουρίστας ήταν και πιάσαμε συζήτηση.

Μου είπε ότι από εδώ η θέα του Βίκου δεν είναι τόσο εντυπωσιακή όσο από την πλευρά της αρίστης.

- Καλύτερα του λέω...Πιο καλά στην αρχή του ταξιδιού να βλέπεις τα όχι τόσο ωραία αξιοθέατα και μετά να βλέπεις τα ωραιότερα, μα γιατί στην αρχή και τα όχι τόσο εντυπωσιακά, για σένα είναι αξιοθαύμαστα, αφού δεν έχεις δει κάτι άλλο...Και στο ψητό, μήπως θα μπορούσες να με βγάλεις μια φωτογραφία;

Φυσικά και συμφώνησε, και να σκύβει, να κάθεται στα γόνατα να πηγαίνει από δω να πηγαίνει από κει για να τραβήξει την καλύτερη λήψη. έπαθα πλάκα καλά που σας βρήκα του φώναζα,

- όπου πηγαίνεις από πίσω σου θα έρχομαι για να με τραβάς φωτογραφίες. Εντυπωσιάστηκα και φυσικά το αποτέλεσμα δεν μπορούσε να ήταν κάτι λιγότερο από μαγικό




Παρατηρήστε τη φωτογραφία εκεί που είναι η μπροστινή ρόδα, μόνο το παπούτσι μου φαίνεται. Δεν το πιστεύετε, να ορίστε.




Αν αυτό δεν είναι μαγεία τότε τι είναι...




Συνέχισα προς Τσεπέλοβο, όταν είδα πινακίδα που με οδηγούσε στο βικο μέσω Μπελοη , όπου φυσικά και πήγα.

Ανηφόρα θανάτου γύρω στα 10 km και θέα που σου έκοβε την ανάσα, αλλά είχε πολύ ήλιο και δεν έβγαλα φωτογραφίες. Φτάνοντας στο τέλος του δρόμου κατέληγε σε αδιέξοδο. Το μόνο που είχε ήτανε ξενοδοχείο στη μέση του πουθενά και τίποτα άλλο. Για να έφτανες στο βικο έπρεπε να περπατήσεις αλλά είκοσι λεπτά.Τώρα πάμε η δεν πάμε, μα φυσικά πάμε. Ήπια ένα καφεδάκι και έπιασα συζήτησή με το ξενοδόχο.

- Αξίζει να πάω;

- Πλάκα κάνεις εδώ έχει την πιο ωραία θέα, γιατί βλέπεις την χαράδρα ευθεία.

- Έχει σημανση η θα χαθώ;

- Δεν έχει αλλά μη φοβάσαι, είναι πατημένος ο δρόμος, θα το καταλάβεις.

Το σκεφτόμουν γιατί είμαι και λίγο τρόμπας. Το χειμώνα τι γίνεται εδώ;

- Φτάνει μέχρι 12 μέτρα χιόνι

- 12 μετρα και πός έρχεσαι με ελικόπτερο;

-Όχι το καθαρίζουν το δρόμο και με το τζιπάκι δεν έχω πρόβλημα.

- Τους φέρνεις εσύ τους ενοίκους;

- Ναι πηγαίνω και τους παίρνω, δεν υπάρχει πρόβλημα.

- Όποιος σου κανει μανούρα με τα λεφτά φαντάζομαι του λες, δεν πειράζει φιλαράκο γύρνα πίσω με τα πόδια... με 12 μετρα χιόνι

- Εδώ είναι να φέρεις πέντε γκόμενες, και να σου χορεύουν με τα...

Εμένα όμως το μυαλό μου πήγε κάπου αλλού...





- Να αν θες ρώτησε τους ξένους που έρχονται αν αξίζει να πας η οχι.


Ήταν μια μεσήλικη γυναίκα και ο Έφηβος γιος της και με διαβεβαίωσαν ότι όντως αξίζει. Πιάνοντας συζήτηση με είπαν ότι είναι από την Ολλανδία και γύρισαν επι ένα μήνα την Ελλάδα.Αυτό που τους άρεσε περισσότερο ήταν το Πήλιο. Ξεκίνησα την εκδρομή τους και με την κόρη αλλά βαρεθικε και γύρισε πίσω στην Ολλανδία, της έλειπε το αγόρι της βλέπεις, και ότι μένουν σε κάμπινγκ.

- Σε κάμπινγκ; Τους λέω ...και εγώ εχθές έμεινα στα Ιωάννινα.

- Και εμείς εκεί μένουμε.

- Σώπα εγώ ήρθα πολύ αργά.

- Νομίζω ότι σε είδα;

- Που; Μήπως ήσουν η κυρία που πήγαινε προς τα ντουζ;

- Ναι με ρωτησες και κάτι αλλά δε κατάλαβα.

Απίστευτο Τι πιθανότητες υπάρχουν για να συμβεί αυτό, κι όμως συνέβη.

Και η συζήτησή μας συνεχίστηκε. Μου είπε ότι στην Ολλανδία είναι φυσιολογικό να παίρνεις συνεχόμενα τρεις εβδομάδες άδεια αλλά μπορείς να πάρεις και τέσσερις και ότι όλη η άδεια που δικαιούσαι το χρόνο είναι έξι εβδομάδες.

Εγώ την είπα ότι στην Ελλάδα η τουλάχιστον στην δικιά μου περίπτωση, έχεις συνήθως δύο επιλογές. Η παίρνεις τρεις μέρες άδεια, η ολο το χρόνο,διαλέγεις και παίρνεις

- Εσύ τι διάλεξες;

- Όλο το χρόνο. Έφτασα ήδη 37 χρονών και όταν θα φτάσω 50 τι θα λέω, ότι δούλευα και δεν πήγα πουθένα, όχι! Για να φανταστείς τη μηχανή την έχω πέντε χρόνια και δεν έχω πάει σχεδόν πουθενά.


Έκανα το διερμηνέα για να συνεννοηθεί με τον ξενοδόχο για το τι θα φάμε και αφού χαιρετηθήκαμε, ξεκίνησα για το φαράγγι. Όντως δεν ήταν εύκολο να χαθεις και μετά από είκοσι λεπτά έφτασα.


Με έκανε τρομερή εντύπωση ότι τα βουνά είναι λες και είναι συμμετρικά το ένα απέναντι από το άλλο



Ενημερωτικά η χαράδρα του Βίκου ειναι η πιο βαθιά χαράδρα στον κόσμο αναλογικά με το φαρδος της. Έχει το μεγαλύτερο βάθος και το μικρότερο σε έκταση μήκους.





Χορτασμένος από εικόνες πήρα το δρόμο της επιστροφής, αρχικά στο ξενοδοχείο και μετέπειτα προς Τσελεποβο με κατεύθυνση για Ηλιούπολη.





Ζέστη περπάτημα και ήλιος, ε.. μια στάση είναι απαραίτητη




Φτάνοντας στο Ηλιοχώρι βλέπω πινακίδα προς καταρράκτες. Αυτόματα κάνω αναστροφή και μπαίνω μέσα στο χωριό. Παρκάρω στην πλατεία πιο κάτω δεν πηγαίνε ο δρόμος και ρωτώντας ένα παππού μου λέει


- Από κει θα πας για το καταρράκτη αλλά έλα να σε κεράσω πρώτα καφέ.

Τον ευχαρίστησα αλλά αρνήθηκα...ποιες καφέ μου λέει έχει περπάτημα.

- Πόσο μακριά είναι;

- 1 χιλιόμετρο

- Σιγά τι είναι ένα χιλιόμετρο

- Καλά θα δεις


Και ξεκίνησα. Βασικά ήταν γκρεμός που του κατεβαίνεις και μετά φυσικά τον ανεβαίνεις από ένα λιθόστρωτο καλντερίμι. Ναι μέν 1000 m δρόμος αλλά είχε υψομετρική διαφορά το χωριό από το καταρράκτη 700 m. Ορειβασία για αρχάριους λοιπόν ένα πράγμα και καλό μου δρόμο. Αλλά μόλις έφτασα ζαλίστηκα ίσως ό,τι πιο ωραίο ειδα στις διακοπές μου.




Ήταν ένας καταρράκτης που έπεφτε από ψηλά κι αφού κατέληξε σε μια παραμυθένια λίμνη συνέχισε κι άλλο προς τα κάτω σχηματίζοντας άλλους δύο μικρότερους.Χάζεψα.






Μόνο μια νεράιδα Έλειπε...






Όσο ήμουνα στη λίμνη ακουγόταν μουσική Μες από το βουνό. οι καταρράκτες φαίνεται να είχαν και μόνιμους κατοίκους, ίσως να ήταν και αυτή εκεί





Καλά κάναν και εγώ άμα έμενα στη γύρω περιοχή και εγώ μόνιμος θα ήμουν


Αφού αποχαιρετήσα τα ξωτικά, το απίστευτο αυτο μέρος ξεκίνησα την αναρρίχηση για επάνω. Μετά το οφθαλμόλουτρο η χώνεψη ένα πράγμα… Κάπου στη μέση της διαδρομής συνάντησα δύο άλλους ταξιδιώτες και αφού μου ευχήθηκαν καλό κουράγιο μου επίσημαναν να επισκεφτώ οπωσδήποτε το γιοφύρι της αρίστης και της κολυμβήθρας στο Βοϊδομάτη. Πολύ το χαίρομαι που ενώ δεν ήξερα τίποτα, ότι ανακάλυπτα το εντόπισα είτε τυχαία είτε μαθαίνοντας το στο δρόμο


Μετά κόπων και βασάνων έφτασα στην πλατεία του χωριού αφού πήρα κάποιες ανάσες ξεκίνησα και πάλι το δρόμο.


Μετά από όσα είδα σήμερα η επιστροφή μου στα Γιάννενα είχε διαδικαστικό χαρακτήρα. Απ' όσα έβλεπα κατά τη διάρκεια της ημέρας ξεχνούσα να φάω με αποτέλεσμα το βράδυ μόλις χαλάρωνε λίγο το κορμί μου, να το θυμομουν και φυσικά να έτρωγα σα λύκος.



Καλά μακαρόνια και λύκος που κολλάει...αλλά δε βαριέσαι


Μετά το φαΐ κατά τις αργάμιση πήγα στο καμπινκ. Κλασσικά ο φύλακας άνοιξε, λεφτά δεν ζήτησε και εγώ έριξα τον ύπνο του δικαίου.

Ημέρα 4 Τρίτη 05/08/2014

https://maps.google.com/maps?saddr=Ιωάννινα, Ελλάδα&daddr=Μονοδένδρι, Ιωάννινα, Ελλάδα to:Αρίστη, Ιωάννινα, Ελλάδα to:Πάπιγκο, Ελλάδα to:39.7158091,20.6168585 to:Ηγουμενίτσα, Θεσπρωτία, Ελλάδα&hl=el&ie=UTF8&ll=39.696621,20.615845&spn=0.664634,1.322479&sll=39.619441,20.906982&sspn=0.665376,1.322479&geocode=FYU9XQId8zM-ASln3f7eoulbEzHAl7niLL0ABA;FcGOYAIdG5Y8ASlrmlgNy8lbEzFg5rniLL0ABQ;FQJYYQIdS247ASnNwQxoZ7ZbEzHE8dt-3Xpvzg;FVTdYQIdgSQ8ASll0tvzc8pbEzGvyoAfLsnQfg;FeEDXgIdmpY6ASk5A3iT4pVbEzH7L2wCflf5mQ;FebQWgIdPjo1ASlj85xVW35bEzETX097u34aYg&oq=ηγοθ&mra=ls&via=4&t=m&z=10


Το πρωί ξύπνησα όπως πάντα πριν τις εφτάμιση. Αφού έκανα μπάνιο κατευθύνθηκα και πάλι προς την πύλη,ουδεις. τι να κάνω έφυγα.

Αφού ήπια τον καφέ μου στην φούρνο καφετέρια και αποχαιρέτησα το αφεντικό πήγα στο σπήλαιο του Περάματος που είναι λίγο έξω από τα Ιωάννινα. Είμουν τυχερός γιατί η ξεναγήσει θα ξεκίνουσε σε 15 λεπτά, άσχετα αν τελικά ξεκίνησε μετά από 45. Ελλάδα είμαστε τι περιμένεις.

Ωραίο ήταν αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας. Φωτογραφίες δυστυχώς δεν τραβήξα γιατί απαγορευόταν. Αυτό που θυμάμαι πιο πολύ από το σπήλαιο ήταν η απεικόνιση του άγιου Βασίλη από σταλακτίτες. Ήταν πραγματικά ίδιος. Και ότι ήμασταν γύρω στα 70 άτομα που καναμε την ξενάγηση ανάμεσα σ' αυτούς και δύο ιταλοί που ήταν και παρέα. Από τους 70 πρώτος κουτούλησε το κεφάλι του ένας ιταλός και μετά από λίγο το κουτουλησε ο άλλος.Τη περίπτωση και αυτή,δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι.

Μόλις τελειώσαμε την σπηλαιολογία κινήθηκα και πάλι πως τα Ζαγοροχώρια. Αρχικά για να δω το βικο 5 χιλιόμετρα πάνω από το Μονοδένδρι. Με το που φτάνω στην είσοδο από το μονοπάτι με σταματάνε σε μπλόκο.

- Μα σας παρακαλώ γιατί ψάχνετε το μηχανάκι...

Καμιά απάντηση. Και όχι μόνο, επιτακτικά με το βλέμμα του και κουνώντας επειδεικτικα τα χέρια του με προστάζε να ανοίξω την σελα απο το φέιζερ για να με ελέγξει. Όργανο της τάξης, η γάιδαρος τι να πεις




Αφού δεν βρήκε τίποτα, έφυγε απογοητευμένος.



Με εμένα μέσα στα νεύρα να του φωνάζω... σαν τη να βρίσκες πες μου ...


Στρεσαρισμένος ακόμα από τον έλεγχο, πήγα να απολαύσω το τοπίο.







Ενώ περπατούσα πάνω στο στενό μονοπάτι και φωτογραφίζα το φαράγγι, ήρθε ένα ζευγαράκι για να θαυμάσουν με τη σειρά τους και αυτοί την θέα. Η γυναίκα ήταν άνετη και απολαμβάνε το τοπίο, ενώ ο άνδρας είχε χλομιάσει,στεκοταν κοκαλωμένος σε μια γωνία χωρίς να μπορεί να κάνει βήμα. Είχε υψοφοβία και εκεί θυμήθηκα ότι και εγώ έχω, η μάλλον ειχα υψοφοβια. Αφού να φανταστείτε κάποτέ που είχα πάει στο Πύργο του Άιφελ δεν ανέβηκα μέχρι πάνω, αλλά μέχρι το πρώτο διάζωμα. Τόσο χάλια και ξαφνικά θεραπευτικά. Φυσικά αυτή η εσωτερική διαπίστωση για τον εαυτό μου επισκίασε ως εντύπωση, ακόμα και το ίδιο το φαράγγι.

Φτάνοντας το μηχανάκι ξεκίνησα προς τα πίσω για να δω αυτήν την φορά το βικο από το μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής. Παρκάρω και ξεκινάω την κάθοδο με τα πόδια. Και εδώ είχε κατηφόρα θανάτου μέχρι να φτάσω στο μοναστήρι, πιο εύκολη βέβαια από τους καταρράκτες Ηλιοχωρίου αλλά εξίσου απαιτητική.

Με το που έκανα τα πρώτα μέτρα ένας παππούς που καθόταν σε ένα πεζουλακι με ρωτάει.

- Ποιου είσαι εσύ;

- Κανενός, τουρίστας είμαι.

- Τουρίστας; Από που;

-Από Θεσσαλονίκη

Ήταν κάτι μαστόρια παραδίπλα που κάναν κάτι δουλειές, με το που με άκουσαν πεθάναν στο γέλιο...Τουρίστας από τη Θεσσαλονίκη αχαχαχ... Και εγώ προσθέτω ότι θα σκέφτηκαν...Σιγά ρε μεγάλε μη σκίσεις κανένα καλσόν. Από Θεσσαλονίκη πως ήρθες στα μέρη μας από τόσο μακριά...Ασχολίαστο






Υψοφοβία λαστ γεαρ...






Φτάνοντας στο τέλος από το μονοπάτι, ρωτάω μια οικογένεια αν συνεχίζει ο δρόμος και πιο πέρα...ναι μου λένε...και εγώ συνέχισα, μόνο που από εκεί που πήγα δεν είχε δρόμο




Είπαμε ήμουνα χαρούμενος που ξεπέρασα την υψοφοβια αλλά ας σιγουρευτούμε κιόλας. Διέσχισα τον δρόμο,που θεός να τον κάνει δρόμο και έφτασα μέχρι το τέρμα από εκεί και πέρα μόνο με σκοινιά συνέχιζες ...

Φτάνοντας το μηχανάκι βλέπω ένα Transalp φορτωμένο. Τον ποιανω συζήτηση ώστε να πάρω και μια ανάσα. Ήταν από την Ιταλία και όταν τον ρώτησα πως του φαίνονται τα ελληνικά βουνά σε σχέση με τις Άλπεις, δεν τον είδα και πολύ ενθουσιασμένο και δεν τον αδικω,εσείς;

Φύγαμε για άριστη.











Ένας σύλλογος είχε ναυλώσει εταιρεία να κάνουν ραφτινκ. Αφού τους έκαναν εικοσάλεπτη εκπαίδευση, τους είδα να σαλπάρουν.



Εκεί ηταν ένα ζευγαράκι που πολεμούσαν να βουτήξουν στο ποτάμι. Είχα μάθει από τα παιδιά που γνώρισα στο Ηλιοχώρι,ότι ίσως είναι τα πιο κρύα νερά στην Ελλάδα και βάζοντας τα πέλματα μου μέσα στο νερό το διαπίστωσα. Μεταξύ των άλλων χαζευα και το ζευγαράκι, όταν ξαφνικά βλέπω τη γυναίκα να κάνει ένα μακροβούτι στα παγωμένα νερά του ποταμού και εμένα,αλλα και το αγόρι της να κοιτάμε σα χαζή

χιλια μπράβο από μένα. Το αγόρι της μετά κόπων και βασάνων την ακολούθησε και εγω στο να βουτήξω... τις φτέρνες μου στα νερά.


Πάμε για Πάπιγκο



Ο δρόμος από μακριά φαντάζει εντυπωσιακός





Εντάξει ήμουν κουρασμένος. Τις προηγούμενες τρεις μέρες δε κοιμήθηκα παραπάνω από 10 ώρες. Αυτό έχει ως αντίκτυπο να παίρνω και λάθος απόφαση στο ταξίδι,όπως το ότι δεν έβγαλα ούτε μια φωτογραφία από το χωριό, αλλά το πιο σημαντικό ότι χοθηκα μέσα στα στενα του επειδή βαριόμουν να περπατήσω και ήθελα απελπισμένα να πιω καφέ. Με αποτέλεσμα να εγκλωβιστώ εκεί μέσα και να κάνω μια ανάστροφη θανατηφόρα υπο κλιση. Τα είδα όλα, αλλά δυστυχώς όχι εσείς αφού όπως είπα δεν έβγαλα φωτογραφίες.


Μετά την φρική πάμε Βοϊδοκοιλιά για χαλάρωση...



Όταν είδε τις φωτογραφίες η γυναίκα μου με είπε...τα νερά πως ήταν;

- Δεν έκανα μπάνιο

- Καλά σε τέτοιο μέρος και δεν έκανες μπάνιο;


Ήταν ήδη περασμένες εφτά, ήμουνα καταπονημένος και είχα ακόμα να διαιωνίσω ένα κάρο χιλιόμετρα μέχρι την Ηγουμενίτσα, αν έκανα και μπάνιο την πνευμονία δεν την γλίτωνα.





Ηγουμενίτσα για έναν ονειρεμένο ύπνο...


Είχα και ένα άλλο θέμα, την φόρτιση του κινητού. Αλλά επειδή ημουν μόνος και δεν ήθελα να δεσμεύω το τραπέζι για τουλάχιστο μιάμιση ώρα μέχρι να φορτίσει, περιμένα να περάσει η ώρα να πάει τουλαχιστον 11 ώστε να αδειάσει το μαγαζί για να μη νιώθω άσχημα για την κατάληψη του χώρου .

Όμως έτσι μια γιατί πεινούσα και ήμουνα κομμάτια μία γιατί δεν είχε καθόλου μπαταρία στο κινητό δεν έβγαζα φωτογραφίες από βραδινούς μου προορισμούς, μέγα λάθος. Φωτογραφίζα μόνο σε ότι έπεφτα πάνω και αυτό όχι με πολύ μεγάλη θέληση. Είπαμε ήμουν ένας πεινασμένος, διαλυμένος, μα τρισευτυχισμένος ταξιδιώτης.


Όταν παρήγγειλα τρία σάντουιτς, η σερβιτόρα με κοιτούσε περίεργα...σίγουρα μου λέει...σίγουροτατα...δεν ήξερα το μέγεθος, και ναι κυρίες και κύριοι αν πεινάς το μέγεθος μετράει. Καλύτερα να περισσέψει παρά να μη φτάσει, άσχετα που το μόνο που περίσσεψε τελικά ήταν οι χαρτοπετσέτες.


Ντερλυκομένει από ενέργεια το κινητό και εγώ φτάνουμε στο καμπινκ της Ηγουμενίτσας. Προπληρώνο αυτή τη φορά την διανυκτέρευση μου και πάω να την πέσω. Εκεί ξεκίνησε η οδύσσειά μου. Από τη μία πλευρά του καμπινκ ήταν η ανταρσια που είχε καβατζώση το χώρο και είχαν φυσικά πάρτι, βαρούσε μουσική. Από την άλλη ήταν το club του καμπινκ βαρουσε άλλη μουσική, και στη μέση εγώ με τη συντροφιά 100.000 κουνουπιών να μπαίνουν στη μύτη στα μάτια στο στόμα μου και όπου βρουν. Να με τσιμπάνε αλύπητα και εγώ σε κατάσταση αμόκ να προσπαθώ να κοιμηθώ. Σαν να μην έφτανε αυτό μετά από κάποια ώρα άρχισε να βαραει και μια σειρήνα ανα κάποια δευτερόλεπτα. Μια ομορφιά Με τα πολλά κοιμήθηκα δεν κοιμήθηκα μιάμιση ώρα και πριν τις έξι το πρωί εξαφανίστηκα.

Ημέρα 5 Τετάρτη 06/08/2014

https://maps.google.com/maps?saddr=Ηγουμενίτσα, Θεσπρωτία, Ελλάδα&daddr=39.5950239,20.28458 to:Στρατοπέδου to:Μαυρονέρι, Θεσπρωτία, Ελλάδα to:Κάτω Λαβδανη, Ιωάννινα, Ελλάδα to:39.52011,20.3623905 to:Άγνωστος δρόμος&hl=el&ie=UTF8&ll=39.55753,20.43457&spn=0.332987,0.66124&sll=39.495033,20.393372&sspn=0.333287,0.66124&geocode=FebQWgIdPjo1ASlj85xVW35bEzETX097u34aYg;FQ8sXAIdpIQ1ASlHo66pVHhbEzGkazjxuJZuQg;FU9MXAIdYv41AQ;FcNqXQIdshQ2ASkfVJh1JHZbEzHgbHNFky0Anw;FeLuXgIdnmE4ASlJESoLX6JbEzEtvLVNPAOruQ;FW4HWwIdlrQ2ASklkcMkl4FbEzFHsrjEpyeFTQ;FftYWQIdT9o0AQ&oq=σθβοτα&mra=dme&mrsp=6&sz=11&via=1,5&t=m&z=11



Συνήθως τα ζόμπι περπατάνε με τεντωμένα τα χέρια τους, εγώ οδηγούσα με τεντωμένα χέρια μιας και εγώ ζόμπι ήμουν… Βρίσκω μια ωραία καφετέρια μπας και ξυπνήσω. Με το κινητό είχα και άλλο μπελα, όχι μόνο φωτογράφιζα και επικοινωνούσα με τον έξω κόσμο αλλά ανα μια, άντε το πολύ δύο μέρες, έπρεπε να ανεβάζω φωτογραφίες στο ίντερνετ για να της σβήσω από το κινητό ωστε να ξαναχορέσω άλλες. Άλλο μανίκι τούτο. Οπότε αδειάζε η μπαταρία γρήγορα και εγώ έπρεπε να την ξαναφορτίσω. Απλά τα πράγματα…

Βέβαια μπορώ να πω ότι με όλη αυτήν την διαδικασία όλες τις ημέρες των διακοπών μου, έχασα απίστευτο χρόνο. Αλλά κάνοντας στο τώρα ένα απολογισμό,δεν το μετάνιωσα καθόλου. Πολύ απλά γιατί ξεκουραζόμουν και δεν ξέρω πως θα κατέληγαν τα πράγματα αν τελικά είχα την φόρτιση του κινητού ανά πάσα ώρα και στιγμή μέσω του συστήματος που είχα τοποθετήσει στο φειζερ. Ζορισα πολύ τον εαυτό μου σε αυτές τις διακοπές και ήμουν διατεθειμένος να τον ζορισω ακόμα περισσότερο. Δόξα τω Θεώ πήγαν όλα καλά. Βέβαια ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις, αλλά το πιστεύω ότι τελικά όλοι αυτοί η ταλαιπωρία με βγήκε σε καλό. Άσχετα που στο τότε έβριζα…

Πως το λένε τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια, μέχρι να ανεβάσω και να σβήσω τις φωτογραφίες από το κινητό αυτό έχει αδειάσει ήδη. Κόντευε οκτώμισι πάω και εγώ με άνεση μέσα στην καφετέρια σίγουρος, ότι θα επιτύχω το στόχο μου και τους λέω

- Να σας πληρώσω και να σας ζητήσω μια χάρη. Έπειδή ταξιδεύω με μηχανή και έχω πρόβλημα με το κινητό, να το αφήσω εδώ, να πάω να κάνω κάτι δουλειές που έχω και σε καμιά ωρίτσα να έρθω να το πάρ...

- Φίλε λυπάμαι δεν μπορώ να αναλάβω την ευθύνη

- Μα δεν είναι θέμα...

- Όχι όχι ούτε να το συζητάς. Δεν έχω ελεύθερη μπρίζα στην κουζίνα παρά μόνο εκεί, σε εκείνο το τραπέζι στην άκρη. Δεν μπορώ λυπάμαι.

- ...Καλά σ' ευχαριστώ...Έμεινα μα...και έφυγα. Τώρα;

Κοιτάω τριγύρω μου όλα κλειστά, παρά μόνο ένα μαγαζί ακριβώς δίπλα από την καφετέρια που ήμουν.Πουλούσε θερμοσίφωνες. Μπαίνω μέσα διστακτικά, ήταν μια κυρία και την λέω... να ξέρετε...μπλα μπλα...να σου ζητήσω μια χάρη...μπλα μπλα...

- Μα φυσικά και το ρωτάς

- χίλια ευχαριστώ, θα γυρίσω σε καμιά ώρα

Αρχικά πήγα στην τράπεζα να βγάλω λεφτά και μετέπειτα στην Honda. Ο μηχανικός μου στη Θεσσαλονίκη, μου είχε πει ότι μάλλον η αλυσίδα θα θέλει τέντωμα μετά από 1000 km μιας και είναι καινούργια. Εγώ καλή την έβλεπα αλλα ενας μηχανικός πάντα ξέρει καλύτερα...Όχι μου λέει...μια χαρά είναι...για την ιστορία τελικά την αλυσιδα τη τέντωσα μετά από 5000 + χιλιόμετρα... και αφού πήγα σε ένα φούρνο να αγοράσω κάτι τυροπιτάκια, ξαναγυρίζω στο κινητό.

- Γεια σας

- Καλώς τον μισό λεπτό να στο φέρω...

Μου φέρνει το κινητό και εγώ τις προσφέρω τα τυροπιτάκια.

- Αυτά από μένα για το ευχαριστώ.

- Μα δεν ήταν τίποτα.

- Το ξέρω ότι δεν ήταν τίποτα αλλά, ζητάω να φορτίσω το κινητό σε μαγαζιά που καταναλώνω και κάτι,από σας όμως τη να αγορασω…; Αυτό είναι το λιγότερο που μπορώ να σας προσφέρω.

Με ευχαρίστησε και έφυγα, ακόμα δεν είχε πάει δεκα εγώ όμως νύσταζα.

Καλά περιττό να πω Το πόσες φορές χάθηκα. Μια το ότι οι σημανσης στο επαρχιακό δίκτυο είναι λίγο ότιναναι. Μια το ότι ήμουν μηχανοκίνητο ζομπι, σε αυτά άμα προσθέσεις το ότι επειδή ρωτουσα από εδώ και απο κει για το πως θα πάω,όλοι στην προσπάθειά τους να με βοηθήσουν μου τα 'λεγαν και λίγο διαφορετικά. Συν το ότι έχω γενικώς πρόβλημα με το προσανατολισμό μου. Καταλαβαίνετε το τι γινόταν, η κατάσταση ήταν μεταξύ γέλιων και δακρύων. Για να βρω ας πούμε το μοναστήρι Γηρομερίου μου βγήκε η ψυχή, τώρα ήταν εύκολο, ήταν δύσκολο να το βρεις δεν ξέρω, πάντως εγώ μάτωσα.








Πήγαινε 12 και εγώ είχα αρχίσει να σκουντουφλάω. Κατευθείαν πίνω καφέ μπας και συνέλθω,αλλά που...




Μετά από κάποια χιλιόμετρα βρίσκω ένα τέλειο μέρος για να αράξω



Ευκαιρία για το τρίτο καφέ της ημέρας.





Παρόλο όμως τους καφέδες ένιωθα τον εαυτό μου σιγά-σιγά να μεταμορφώνεται από ζόμπι σε μουμιά, πράγμα πολύ επικίνδυνο όταν οδηγάς. Αφού τα ζόμπι, τι και αν είναι κλινικά νεκρά ακόμα περπατάνε όμως τις μουμιες,ότι και να τις κάνεις, παραμένουν τέζα…

Έπρεπε επειγόντως να βρω μια σαρκοφάγο… Ε ένα μέρος να κοιμηθώ.μετά από κάποια χιλιόμετρα πάνω στο δρόμο είχε μια παράκαμψη που μετά από λίγα μέτρα κατέληγε σε μια πετρόχτιστη βρύση ενώ τριγύρω είχε δέντρα, τέλεια.





Πήρα το υπόστρωμα, αυτό το υπόστρωμα ήταν ίσως η πιο σοφή επιλογή του ταξιδιού. Φουσκώνε μόνο του, το μόνο που έκανες εσυ ήταν να ανοίγεις την βαλβίδα και αυτό φούσκωνε. Αν την εκλεινες διατηρούσε τον αέρα και όταν την ξανα άνοιγες ξεφουσκώνε... Τελειότητα. Εντάξει δεν ήταν και πολύ άνετο αλλά παραήταν βολικό. Πήρα το τανκ μπανκ για μαξιλάρι και ενταφιάστηκα… για ένα τρίωρο.


Με το που ξύπνησα ήπια καφεδάκι από γάργαρο νερό





Στο δρόμο και πάλι.




Έως ότου έφτασα σε ένα ποτάμι




Με πολλούς μικρούς καταρράκτες.





Κατά τη γνώμη μου ήταν ιδανικό για πικνίκ




Αλλά όχι για την περίπτωση μου γιατί αφενός, δεν κουβαλούσα τίποτα μαζί μου πέρα από καφέ και αφετέρου μπουμπουνίζε και ετοιμαζόταν να ρίξει καρέκλες. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να απολαύσω το μέρος και έφυγα άρον άρον.


Δεν πέρασαν πέντε λεπτάκια και έγινε ο κατακλυσμός με εμένα τον τρόμπα, να μη προνοήσω φορώντας από πριν τα αδιάβροχα, οχι το σκέφτηκα διαφορετικά… ας γίνω μούσκεμα τώρα μέχρι να βρω κάπου να καβατζωθώ ωσότου να περάσει η μπόρα και μετά να βγάλω τα βρεγμένα ρούχα για να φορέσω τα στεγνά αδιάβροχα. Καλοκαίρι είναι μωρέ σιγά. Έλα μου όμως που μετά από δευτερόλεπτα η βροχή μετατράπηκε σε χαλάζι και ο δρόμος να έχει κοτρώνια από τις κατολισθήσεις τις βροχής. Εγώ να έχω μηδενική ορατότητα και να μη βρίσκω πουθενά ένα μέρος για να προστατευτώ. Τότε βλέπω μια πινακίδα που έλεγε προς κάτω Λάβδανη σε 4 km, παρεκκλίνω τι πορεία μου για να κατευθυνθώ προς τα εκεί… Περιττό να πω ότι για να κάνω αυτά τα 4 km μπορεί να έκανα και είκοσι λεπτά . Καθώς οδηγούσα με 5 km/h το σκεφτόμουν... στις μέχρι τώρα διαδρομές μου τις ημέρες που πέρασαν, διέσχισα και κάποια χωριά που είχαν μόνο δυο τρια σπίτια και τίποτα άλλο. Αν η κάτω Λάβδανη είναι ένα τέτοιο χωριό τι κάνουμε; Τη γ...άντε να μην πω

Μετά απ' όλα αυτά φτάνω στην κάτω Λάβδανη( Η για να είμαι ακριβής στην πινακίδα κάτω Λάβδανη) και συνεχίζω να οδηγάω πάνω στο κεντρικό δρόμο με τα κοτρώνια. Δεξιά μου είδα δυο τρια σπίτια διάσπαρτα στο βουνό αλλά σκέφτηκα, καλύτερα να μην παρακλινώ τι πορεία μου. Μετά από λίγο ενώ είπαμε γινόταν χαλασμός κυρίου βλέπω πινακίδα... κάτω Λάβδανη τέλος.... Τι αυτό ήταν; Και όμως ναι!

Μόλις διέσχισα το χωριό μέσω θεομηνίας με τα αορατα σπίτια. Ούτε σε μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ να πρωταγωνιστούσα. Το καλύτερο όμως ήταν άλλο, μόλις διέσχιζες την κάτω Λάβδανη έφτανες σε μια διασταύρωση που αν ήθελες πήγαινες στην Ανω Λαβδανη ...Ναστε καλά, ευχαριστώ άλλα όχι!

Ενώ στάζω ολόκληρος κοιτάζω τριγύρω και τότε το βλέπω, μια πομόνα ήταν στη μέση του πουθενά.





Πομονες είναι μικρά ποτιστικά σπιτάκια. Σε ένα τέτοιο είχα να βρεθώ από τότε που ήμουνα φαντάρος στον Έβρο το μακρινό 1997. Ορε αναμνήσεις...






Είπαμε έριχνε και εδώ είχε κοπάσει κιόλας





Όλα τα άπλυτα ή μάλλον τα βρεγμένα στη φορά.


Έκατσα καμιά ώρα μέχρι να σταματήσει η βροχή.Αφού άλλαξα όλα μου τα ρούχα. Αυτά είναι τα καλά να κουβαλάς όλο το βιώσου μαζί σου. Έφυγα φτερωτά γιατί κάπου από τον ορίζοντα και πάλι ακουγόταν μπουμπουνητά.





Ο δρόμος με τα κοτρόνια





Αλλά και η γαλήνη του ταξιδιού


Απίστευτες εναλλαγές εικόνων και συναισθημάτων μέσα σε μόνο λίγες ώρες. Είχα την εντύπωση με τα όσα είδα κι οσα εζησα αυτές τις πρώτες πέντε μέρες του ταξιδιού ότι έλειπα ήδη βδομάδες από το σπίτι.


Για Ηγουμενίτσα









Στην Ηγουμενίτσα έφτασα βράδυ. Πάω στο σαντουιτσάδικο που έφαγα εχθές να αφήσω το κινητό για να το πάρω μετά που θα έτρωγα. Μάλλον θα έπρεπε να μετανομασω το ταξιδιωτικό...στο κινητό μου και εγώ...αλλά τι να κάνω, ότι με απασχολούσε το αναφέρω είτε είναι ενδιαφέρον είτε ανιαρό για τους αναγνώστες μου. Ένας υπεύθυνός εκεί στο σαντουιτσάδικο βλέποντας με να έχω την κλασική πλέον συζήτηση με τη σερβιτόρα μου λεει .

- Κάτσε όπου θες

- Όχι...του λέω...είναι κρίμα να δεσμεύσω το τραπέζι σας τώρα εν ώρα αιχμής.Μιας και ειμαι μόνος θα έρθω πιο μετά

Έμεινε παγωτό. Επίσης να πω ότι τις ημέρες που διανυκτέρευσα δύο βράδυα συνεχόμενα στον ίδιο προορισμό έτρωγα στο ίδιο μαγαζί. Αφού είχα μείνει ευχαριστημένος ποιος ο λόγος να το ρισκάρω. Ήταν θέμα επιβίωσης όχι αστεία.


Και ξεκινάω κυριολεκτικά handsfree για την βόλτα μου.


Κοντά στην αποβάθρα του λιμανιού βλέπω ένα ktm αντβέντσουρ φορτωμένο. Βασικά μου έκανε τρελή εντύπωση ότι πάνω από την κεντρική του βαλίτσα είχε περάσει κρίκο και μέσα από το κρίκο αλυσίδα δένοντας εκεί επάνω από σάκο του. Ενώ χάζευα, τρεις ταξιδιώτες δύο άντρες και μια γυναίκα ήρθα προς το μέρος μου. Ήταν Σερβοι. Το ktm ταξιδεύετε δυκάβαλο και ένα Vstrom σόλο, πιάσαμε συζήτηση.

Ήδη ταξίδευαν μια βδομάδα γίρνοντας όλη την Αλβανία. Το ζευγαράκι με το ktm θα κάναν σε ενα μηνα το γύρο της Ελλάδος ξεκινώντας από την Κέρκυρα, ενώ ο φίλος τους θα γυρνούσε στην πατρίδα του. Του είπα φυσικά για την πατέντα του...μου λεει...αυτό το πρόσεξες.Πάνω από την υποδοχή για το GPS που είχε στο τιμόνι είχε τοποθετήσει ένα πλαστικό κουτί που γύριζε στο εσωτερικό του με μια ροδέλα. Εκεί είχε γράψει όλο το πρόγραμμα του ταξιδιού του. Από το να κοιτάει συνέχεια το χαρτί τα είχε όλα έτοιμα και οταν προσπερνούσε ένα προορισμό γυρνούσε την ροδέλα και πήγαινε παρακάτω. Τέλειο...Routeplanner μου είπε. Πάντως εγώ πρώτη φορά το είδα.

Του είπα οτι γυρνάω την Ελλάδα μέσα από τα βουνά, για να διασχίσω 350 km που είναι η απόσταση Θεσσαλονίκης Ηγουμενίτσας μέσα από τα βουνά ήδη είχα ξεπεράσει τα 1500 σε πέντε μέρες. Και αυτή θα έμεναν σε κάμπινγκ και χύμα. Τους είπα για το χθεσινό μου μαρτύριο με τα 100.000 κουνούπια...Α...Δε μασάμε έχουμε αουτάν για 100.000 κουνούπια... Πόσο τρόμπας είμαι,εγώ δεν είχα ούτε για ένα… Τελοσπάντων αυτός ήταν το ακριβώς αντίθετο από εμένα οργανομένος φουλ ,ενώ εγώ...άστο καλύτερα

Χαιρετηθήκαμε και πήγα να φάω και για το κ...δεν το λέω εντάξει

Τώρα που να κοιμηθούμε. Μήπως στο κάμπινγκ, μπα εκεί δε πηγαίνω και να με πληρώνουν. Ας πάω προς τα Σάββατα και βλέπουμε. Πολύ ωραίο μέρος. Είμαι σίγουρος ότι τραβήξα φωτογραφίες αλλά εξαφανίστηκαν,ποιος ξέρει μπορεί να κάνουν παρέα... στα σπίτια από την κάτω Λαβδάνη αφού και αυτά, εξαφανισμένα ήταν.

Ήταν κατά πολύ περασμένα μεσάνυχτα και εγώ οδηγούσα, η μάλλον εξερευνούσα το άγνωστο αυτό για εμένα μέρος, μπας και ανακαλύψω καμιά παραλία για να κοιμηθώ. Δεν άργησα και πολύ, παραθαλάσσιο μέρος ήταν, Ελλάδα είναι, οι ξένοι μόλις ακούνε τη λέξη Ελλάδα τη σκέφτονται, παραλία,θάλασσα,μπιτς μπαρ ε...κάτι θα ξέρουν. Η έλληνες μόλις ακούνε τη λέξη Ελλάδα τη σκέφτονται, ανεργία καλοπέραση πως να τη βγάλουμε τσαμπανταν και τα λοιπά, ε... κάτι θα ξέρουν. Ο συνδυασμός και των δύο αντιλήψεων ήμουνα εγώ, αυτό το πρώτο βράδυ που το πέρασα στο απέραντο γαλάζιο. Made in Greece διακοπές όνομα και πράγμα.

Η παραλία είχε δύο μπιτς μπαρ το ένα δίπλα στο άλλο...χα...είχα πολλαπλές επιλογές για το που θα κοιμηθώ. Φυσικά δεν είχε ψυχή, το απόλυτο σκοτάδι. Μόνο το φεγγάρι και τα αστέρια δειναν λάμψη στήν θάλασσα.

Μέχρι να παρκάρω τη μηχανή άκουγα γαβγίσματα σκυλιών, δεν τα έβλεπα όμως,παρά μόνο τα άκουγα και δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω, ούτε από που θα μου έρθει. ΩΡε θα μας φάνε ζωντανούς και χαμπάρι δεν θα πάρουμε... Κατευθύνομαι προς το πρώτο beach bar, τα γαβγίσματα με πλησιάζαν. Ώπα λέω δεν είμαστε για εδώ. Πάω προς το δεύτερο ησυχία. Τα σκυλιά ανήκαν στο πρώτο μπιτς μπαρ, τι τους ένοιαζε για τον άλλον. Αυτό είναι που λένε… μακριά από κώλο μας κι όπου θέλει ας πέσει. Αμ πως...

Αφού ξάπλωσα και απολαμβάνα το τοπίο κουκουλωμένος με το sleeping bag, ακούω ένα αμάξι να φτάνει στην παραλία. Να παρκάρει, ώπα λέω μας πιάσανε. Τα σκυλιά να γαβγίζουν και πάλι σα τρέλα. Άρχισα να πλέκω σενάρια στο μυαλό μου με ακρωτηριασμούς και εμπόριο οργάνων, για το Φειζερ δεν πολύ ανησυχούσα... αφού εγώ είχα τα κλειδιά...αλλά τελικά τίποτα δεν έγινε. Τα σκυλιά μετά από λίγο ησύχασαν. Μα φυσικά αφού πάρκαρε μακριά από το κολ...ε...το μπιτς μπαρ τους,μιας και αυτός,έκανε διακοπές made in Greece όπως και γω.

Μόλις καταστάλαξαν οι σκέψεις μου έριξα έναν από τους καλύτερους ολιγοωρους υπνους στη ζωή μου.

Ημέρα 6 Πέμπτη 07/08/2014

https://maps.google.com/maps?saddr=Σύβοτα, Ηγουμενίτσα, Θεσπρωτία, Ελλάδα&daddr=Πάργα, Πρέβεζα, Ελλάδα to:Πηγές, Γλυκή, Αχέροντας, Θεσπρωτία, Ελλάδα to:Μεσοπόταμος, Πρέβεζα, Ελλάδα to:Μύτικας, Πρέβεζα, Ελλάδα to:Αγ. Νικήτας, Λευκάδα, Ελλάδα to:Εγκλουβή, Λευκάδα, Ελλάδα to:Μαραντοχώρι, Λευκάδα, Ελλάδα to:Νυδρί, Ελλάδα to:Άγιος Νικήτας, Ελλάδα&hl=el&ie=UTF8&sll=39.023516,20.529469&sspn=1.342122,2.644958&geocode=FWp9WQId4K01ASkn2K7Q_4BcEzGAl7niLL0ABA;FeFxVwIdp0k3ASmLiTXezHxcEzGCiHKK6s4FWQ;FeAEWAIdEHU6ASGJAgcFhebaiSmtqqqaUHFcEzGJAgcFhebaiQ;Fbq0VgId2UY5ASkVbjR-j29cEzHqN_3VCyLdXQ;FawTUwIdYPQ7ASm93Mh4q0BcEzE5zCFL9Zrdjg;FSLhTwIdUYg6ASnH67MEoUxcEzGj84bi2pZeHg;Fb75TgIdngY7ASkHKXVr9LRdEzELKUxDPZw2gw;FUVrTQId6hc7ASl7ZZt-EbddEzEuK5dkzetMeA;FeuqTgIdhBI8ASlRXZuSeLVdEzGw27riLL0ABQ;FSLhTwIdUYg6ASnH67MEoUxcEzGj84bi2pZeHg&oq=αγ&mra=ls&t=m&z=9

https://www.google.com/maps/dir/Σύβοτα/Πάργα/"Acherontas" Cafe -Bar-Grill-Rooms to Let/Μεσοπόταμος/Μύτικας/Άγιος Νικήτας/Εγκλουβή/Μαραντοχώρι/Νυδρί, Ελλάδα/Άγιος Νικήτας/@39.0222466,19.9800091,9z/data=!3m1!4b1!4m62!4m61!1m5!1m1!1s0x135c80ffd0aed827:0x400bd2ce2b99780!2m2!1d20.2951364!2d39.4192423!1m5!1m1!1s0x135c7cccde35898b:0x5905ceea8a728882!2m2!1d20.4005506!2d39.2852172!1m5!1m1!1s0x135c71509aaaaaad:0x89dae68505070289!2m2!1d20.608272!2d39.322848!1m5!1m1!1s0x135c6f8f7e346e15:0x5ddd220bd5fd37ea!2m2!1d20.5309051!2d39.2367938!1m5!1m1!1s0x135c40ab78c8dcbd:0x8edd9af54b21cc39!2m2!1d20.7064005!2d38.998956!1m5!1m1!1s0x135c4ca104b3ebc7:0x1e5e96dae286f3a3!2m2!1d20.6132008!2d38.78941!1m5!1m1!1s0x135db4f46b752907:0x83369c3d434c290b!2m2!1d20.6455345!2d38.7301745!1m5!1m1!1s0x135db7117e9b657b:0x784cebcd64972b2e!2m2!1d20.649962!2d38.6281649!1m5!1m1!1s0x135db578929b5d51:0x500bd2ce2badbb0!2m2!1d20.7141164!2d38.7099952!1m5!1m1!1s0x135c4ca104b3ebc7:0x1e5e96dae286f3a3!2m2!1d20.6132008!2d38.78941!3e0?hl=el

Μας ζάλισες τον έρωτα ρε φιλαράκο, πολύ μπλα μπλα και καθόλου ουσία. Θα βάλεις καμία φωτογραφία η θα μας πεις τι χρώμα, τι ράτσα ήταν τα σκυλιά και πόση μπαταρία έχε το κι...άντε να μη πω. Ε...ναι, έπειδή δήλαδή ήσουν μόνος σαν το μαγκούφη και δεν είχε σε κανέναν να μιλήσεις θα πρέπει να ζαλίσεις τα δικά μας τα...λυπήσου μας, υπάρχει και θεός.

Καλά καλά σας νιώθω...

Η θέα το πρωί από το ξενοδοχείο η αύρα της θάλασσας




Με το που παράγγειλα καφέ




Εκεί που καθόμουν μετά από λίγο ήρθε ένας κύριος – τουρίστας,στοπ. Μου είπε ότι οι πηγές του Αχέροντα είναι σούπερ,στοπ.Μαύρα Πιτσιλωτά σε στυλ τσοπανόσκυλό,στοπ.Πήγα να κάνω μπάνιο αλλά το δάγκωσα, στοπ.83 τοις 100 φόρτιση στοπ. Καλά καλά εντάξει κάπου θα βρω τη μέση λύση, θα προσπαθήσω να είμαι πιο αναλυτι...ε...συνοπτικώς ήθελα να πω,στοπ.

Λέω να πάω για Λευκάδα πλευρά, καλά τα βουνά και τα φαράγγια αλλά ήθελα να δω την θάλασσά από ψηλά,. Όχι ότι από χαμηλά με χαλούσε αλλά, λέμε τώρα.


Αρχικά φτάνω Πάργα. Κάνω μια γύρα με το μηχανάκι, όντως είναι πανέμορφο μέρος, αλλά έχω ένα ψυχολογικό πρόβλημα ( Ναταν μόνο ένα πάλι καλά ) Όταν βλέπω καφετέριες – εστιατόρια με με μπαμπού καθίσματα με πιάνει ρίγος και η Πάργα ήταν γεμάτη. Ούτε που κατέβηκα από το μηχανάκι, αναστροφή και πίσω, πάω σε μια καφετέρια με τα γνωστά ελληνικά στάνταρ. Βρίσκω τραπέζι με πρίζα για ευνόητους λόγους και πίνω το δεύτερο καφέ της ημέρας. Αφού πρώτα...



Άπλωσα τη μπουγάδα μου.


Μίλησα με τη γυναίκα στο τηλέφωνο.


- Που είσαι;

- Στην Πάργα

-Α...Κουφάλα καλά περνάς, που σκοπεύεις να πας τώρα.

- Λέω να πάω Λευκάδα, σε πειράζει;

- Όχι ρε συ γιατί;

- Να γιατί λέγαμε να πάμε μαζί αλλά τελικά καταλήξαμε στην Εύβοια και όταν με το καλό κάποτε ξαναπάμε...Ε πάμε, δεν θα είναι κάτι πρωτόγνωρο και για τους δυο μας ...( Πιο ωραία δεν είναι πας, κάπου με το ταίρι σου μαζί για πρώτη φορά παρα εσύ να έχεις ξαναπαει, η κανό λάθος )


- Να πας αλλά να προσέχεις...

- Ζουζούνα μου εσυ ...

Μετά την απαιτούμενη άδεια του διοικητή του τάγματος ( Άμεσως να κακολογήσετε εσείς, μη νομίζετε σας νιώθω ) Μα φυσικά αυτό το διάστημα η γυναίκα μου ήταν διοικητής του τάγματος – σπίτι. Αφού εγώ ήμουν σε εκστρατεία. Ξεκίνησα για Λευκάδα αφού όμως πρώτα πήγα





Στις πηγές του Αχέροντα






Περπάτησα αρκετά στις όχθες του ποταμού αλλά μία, το ότι το τοπίο ήταν περίπου πανομοιότυπο. Μία το ότι ήθελα να πάω στην Λευκάδα μην προλάβει να έρθει κανένα τελεσίγραφο από το διοικητή, αναίρεσης αδειοδότησης ( Πλάκα κανω αμαν ) Γύρισα στο μηχανάκι και ξαναβρέθηκα στο δρόμο.


Πλήρωσα τα πρώτα μου διόδια, 0,90 € και αφού πέρασα την παντόφλα – πλοίο – γέφυρα που ενώνει την Λευκάδα με την Στερεά Ελλάδα έφτασα





Ένας λογικός άνθρωπος και όχι τόσο ανισόρροπος όσο εγώ, με το που εφτάνε στο νησί, ή θα κοιτούσε να βρει κατάλυμα αν δεν είχε κλείσει ήδη, ή θα πήγαινε για μια βουτιά. Θα ρωτούσε, ας πούμε προς τα που είναι το Πόρτο Κατσίκι για να ξεκινήσει τις διακοπές του στο μέρος όσο το δυνατόν πιο εντυπωσιακά. Εγώ όμως αντί για τις παραλίες ρωτούσα για τα βουνά. Πώς θα ανέβω τέρμα πάνω να δω τη θάλασσα από ψηλά. Έβλεπα κάτι συννεφάκια στον ουρανό,τελεια μπας και μπορέσω να βγάλω καλές φωτογραφίες. Η φωτογραφική μηχανή – Κ... ξέρετε ήταν low μπάτζετ και με τον ήλιο δεν


Αφού ρώτησα μπερδεύτηκα και ξαναρώτησα, ξεκίνησα μέσω Εξανθείων για το προφήτη Ηλία και τέλος για την αεροπορική βάση. Με αεροπλάνα και βαπόρια ένα πράγμα άσχετα που εγώ ηρθα στο νησί οδηγώντας...Όμως αντι να δω την θάλασσα που ψηλά είδα ...





Τα σύννεφα από χαμηλά.


Θα ήθελα να αναφέρω μια θεωρία συνωμοσίας για το παραπάνω συμβάν. Μήπως λέω μήπως με το που έμαθε η γυναίκα μου το πηγαιμό μου στη Λευκάδα, δημιουργήθηκε βαρομετρική ανισορροπία στον ουρανό. Βέβαια τα σύννεφα δεν ταξιδεύουμε την ταχύτητα του ήχου όπως και ανακοινώθηκαν τα μαντάτα στην κυρά,αλλά μόνο με την πνοή του Αιόλου, μα γι αυτό άργησαν να με τυλίξουν. Αλλά ένα ήταν το μόνο σίγουρο ότι πλέον σωτήρια για μένα δεν υπήρχε.

Αμέσως την πήρα τηλέφωνο και άρχισα τα γλυκόλογα. Φυσικά τα αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν





Αλλά μέχρι να φανούν, έσκασα.Ε ναι ήρθα να δω θάλασσα όχι ομίχλη. Ομίχλη ήθελαν να δω στα Ζαγοροχώρια, οχι στη Λευκάδα και επειδή αύριο θα έφευγα, ότι διέσχιζα κάτω από το Πέπλο των σύννεφων δεν θα το ξαναέβλεπα, οπότε άραξα και εγώ για τουλάχιστον 1 ωρα μέχρι να πιάσουν τόπο τα σιροπιαστά μου ζουζουνόλογα.


Περιμένοντας.




Επιτέλους είδα θάλασσα στο νησί.





Στην αεροπορική βάση απαγορευόταν κλασικά οι είσοδος και φυσικά οι φωτογραφίες. Αλλά εγώ σαν κλασσικός έλληνας έβγαλα Καποιες στη ζούλα. Στο γυρισμό συναντήθηκα με ένα αμάξι που προφανώς δεν θα ήταν τουρίστες με κοίταξαν λίγο περίεργα και συνέχισαν το δρόμο τους. Αφού δεν με μπουζούριασαν τυχερος ήμουν



Το τοπίο πάντως εκεί πάνω ήταν εξωπραγματικό.




Πηγαίνοντας για Νυδρί ...



Βλέπω πινακίδες προς καταρράκτες. Φυσικά εννοείται ότι πήγα. Παρκάρω τη μηχανή και ρωτάω, μιας και είχα τραυματικές εμπειρίες στο παρελθόν...έχει πολύ περπάτημα... όχι όχι κοντά είναι...τέλεια. Και ξεκίνησα.


Πρώτη φορά πάω σε καταρράχτες που περήβαλων χωρος είναι ίσως πιο εντυπωσιακός κι από τον ίδιο τουν καταρράκτη







Α ναι για του καταρράκτη πήγα, συγγνώμη ξεχάστηκα.






Προς θεού δεν απαξιώ τον καταρράκτη, απλώς ο περίγυρος του μου άρεσε ίσως περισσότερο. Ανωμαλία...όσο δεν πάει


Και φτάνω στο Νυδρί





Γυρνάω από δω, γυρνάω από κει, δεν μου άρεσε η να το πω πιο σωστά, δεν ήταν του γούστου μου. Παραήταν τουριστικό μέρος για μένα. Εγώ προσωπικά όταν πάω σε ένα προορισμό, θέλω να έχει μια γραφικότητα ακόμα και ένα ρομαντισμό, να έχει κάτι βρε παιδί μου που να με ωθεί να το θυμάμαι.


Τώρα θα αναφέρω ένα περιστατικό σχετικά ανούσιο για τους περισσότερους αλλά σημαντικό για μένα, θέλοντας να δείξω πός επέτρεπα το ταξίδι από μόνο του να με οδηγήσει σε αυτές τις διακοπές.

Ενώ τρωγόμουν με τα ρούχα μου για το αν θα κάτσω η θα φύγω από τον Νυδρί,κάθομαι σ' ένα παγκάκι και να στρίψω ένα τσιγάρο,ενώ κάπνιζα μου πέφτουν τα χαρτάκια μέσα σε ένα φρεάτιο. Ε αφού τελείωσα πήγα να αγοράσω αλλά από ένα περίπτερο,και τον ρωτάω.. . που θα μπορούσαν να πάω που να είναι παραθαλάσσια, γραφικά και με ατμόσφαιρα... Στο κάθισμα...μου λέει να πας. Αλλά επειδή πάντα δύο γνώμες είναι καλύτερη από μια ξαναρωτάω σε ένα μαγαζάκι που πουλούσε είδη τέχνης... στον άγιο Νικήτα.

Και ξεκινάω,νηστικός πεινασμένος κουρασμένος και με 4ωρες ύπνο προς το άγνωστο. Φτάνω στο κάθισμα και αντικρίζω μια τεράστια παραλία με εκατοντάδες ξαπλώστρες τελείως άδεια. Ρωτάω σε ένα μπιτς μπαρ– ξενοδοχείο

- Εδώ είναι το κάθισμα;

- Ναι

- Ο κόσμος που είναι;

- Α το πρωί γίνεται πανικός, το βράδυ εδώ έτσι είναι.

Ε φυσικά έφυγα, με την ώρα να κοντεύει 11,οταν έφτασα στον άγιο Νικήτα που για μένα ήταν ένα παραδεισένιο μέρος.


Που θέλω να καταλήξω. Ότι αντλωντας πληροφορίες αρχικά από τον περιπτερά και μετέπειτα από το μαγαζάκι, εξασφάλισα απ το πουθενά και την διανυκτέρευση μου αλλά και ένα γεύμα σε ένα πανέμορφο μέρος. Σιγά το γεγονός, αλλά δεν είναι έτσι. Αν είσαι χύμα στο κύμα όπως εγώ, οποιαδήποτε πληροφορία που θα άντλησης και φυσικά ανάλογα το ποια επιλογή θα κάνεις, κάνει τη διαφορά μεταξύ μιας επιτυχημένης ή αποτυχημένης ταξιδιωτικής εμπειρίας. Πόσο μάλλον όταν διακυβεύονται ο ύπνος και η σήτηση σου. Τώρα θα μου πείτε μα το φαγητό ήταν προσωπικό στο κόλλημα το που και το πως θα το γευτείς. Ναι αλλά εφόσον ήμουν μόνος ήταν για μένα, η μοναδική νυχτερινή διασκέδαση των διακοπών μου. Μια διασκέδαση που δεν ήθελα επουδενί να την στερηθώ.


Άγιος Νικήτας






Αντε να πω και μια μικρή ιστορία έτσι για να μην έχετε παράπονο...


Πάω να φάω σε ένα ωραίο ταβερνάκι. Αφού παραγγέλνω, ε φαντάζομαι ξέρετε τι




Βρε άστο κάτω πεινάω


Παρατηρούσα το αφεντικό του μαγαζιού, το πος πληρωνόταν τις παραγγελίες. Φανταστείτε ένα τύπο στα 60, βαρύς σαν πεπόνι φαλακρό με το στυλό στο αυτί να ακουμπάει με ύφος το χέρι στο τραπέζι και αφού σε αργή κίνηση τραβήξει το στυλο να λέει

- Τι έχουμε...Α μια χωριάτικη μια πατάτες,ναι...Α έχετε και κολοκυθάκια...πόσο ρετσίνα ήπιαμε...Α πολύ ωραία


Να αθρίζει τα ποσά στο τεφτέρι και να συνεχίσει ...33,20 δωσε 33...Ο τύπος ήταν λες και ξεπήδησε από τις ελληνικές ταινίες του 60. Απίστευτο θράσος ύφος και στυλ, βλέποντας τον, διασκέδαζα αλλά και εκνευριζόμουν. Ντεμέκ σου έκοβε τα δεκάλεπτα αλλά δε σου έκοβε απόδειξη και καβατσωνε το μπουρμπουάρ των υπαλλήλων. Άντε για όλα αυτά λες ας πάει στην ευχή όμως το στυλ που το βάζεις


Έρχεται σε μένα να πληρωθεί, τα ίδια ...


- Τι πήρες...Α κοτόπουλο...χωριάτική...Α ναι έχεις και ένα νερό...15,50 δώσε 15

Εμένα εντωμεταξύ να μου έχουν πεταχτεί τα μάτια έξω και φυσικά είχα υπολογίσει το λογαριασμό


- Το ψωμί πόσο κάνει 3 €;

- Όχι δύο...

- Ναι αλλά έτσι βγαίνουν 14... του λέω

- Ναι ναι μπερδεύτηκα έχεις δίκιο...Ε κόψτε μια απόδειξη του παλικάρι


Καραβάτζωνε και λεφτά από τους πελάτες, απίστευτος σε βαθμό που το ζητούσε ο κώλ...την καταγγελία, αλλά δε βαριέσαι τι σόι έλληνες είμαστε ...


Μετά το σόου του μαγαζάτορα, πήγα στο κάθισμα και κοιμήθηκα σε μια ξαπλώστρα ανάμεσα σε εκατοντάδες αδειες

Ημέρα 7 Παρασκευή 08/08/2014

https://maps.google.com/maps?saddr=Άγιος Νικήτας, Ελλάδα&daddr=Πόρτο Κατσίκι to:δουκατο to:Άγιος Νικήτας, Ελλάδα to:Νικ. Στρατού to:Βαρεταδα, Αιτωλοακαρνανία, Ελλάδα to:Τρίκλινο, Αιτωλοακαρνανία, Ελλάδα to:Φραγκίστα, Ευρυτανία, Ελλάδα to:Καρπενήσι, Ευρυτανία, Ελλάδα&hl=el&ie=UTF8&ll=38.769075,21.172028&spn=0.673478,1.322479&sll=38.789416,21.645813&sspn=0.673286,1.322479&geocode=FSLhTwIdUYg6ASnH67MEoUxcEzGj84bi2pZeHg;FewBTQIdCpM5ASmhC3Jv67pdEzHWaINIb5Hl7w;FQVwTAIdhXU5ASmfRDyHP7tdEzFrUI0LHCObXA;FSLhTwIdUYg6ASnH67MEoUxcEzGj84bi2pZeHg;FVbdUQIdDNU-AQ;FZ4UUQIdiNJEASmzo8KooZBeEzHGpzyvIVCSEA;FW6vUgIdUzZHASl7laDkdb9eEzHAybriLL0ABQ;FeD5UQIdn4FJASlrx4gNLcJeEzFTWPuu7XmqFQ;FWjLUQIdNotMASk_qq7Y-95eEzH9hikzkawbFQ&oq=καρπενιση&mra=ls&t=m&z=10


Όταν ήμουνα μικρός και πηγαίναμε οικογενειακές διακοπές, μόλις γυρνούσαμε με ρωτούσε ο παππούς

- Νικολάκη πόσα μπάνια έκανες;

- 30 παππού

- Καλά πώς εκανες 30 αφού 15 μέρες μόνο πήγατε διακοπές;

- Ε να, ενα το πρωί και ενα το απόγευμα.

- Α έτσι πάει;

- Ε ναι βρε πάππου, τι είναι αυτα που με ρωτάς;


Εγώ εκείνο το πρωί που ξύπνησα στη θάλασσα και έκανα μπάνιο μόνο στη ντουζιέρα, μετράει για μπάνιο ή όχι;



Δεν ξέρετε; Ε καλά μέχρι να το σκεφτείτε εγώ πάω για το Πόρτο Κατσίκι.





Όταν έφτασα στην παραλία δεν ήτανε κανείς, αντίκρισα την απόλυτη ομορφιά με απόλυτη γαλήνη







Αν είχα μια πιο περιωπής φωτογραφική μηχανή ή έστω φωτογραφική μηχανή και όχι το Κ... θα μιλούσα κάλλιστα για καρτποστάλ,αλλά τι να κάνουμε ας πρόσεχα.




Η παραλία για όσους δεν έχουν πάει μπορώ να πω ότι χωρίζεται στη μέση, μιας και τα βράχια σε ένα σημείο φτάνουν σχεδόν μέχρι τη θάλασσα και αν έχει κύμα, τι φτάνουν σίγουρα. Μη φανταστείτε τίποτα το δύσκολο για να περάσεις από τη μια πλευρά στην άλλη, ούτε ενα μετρό ιστορία δεν είναι.

Μετά από λίγο σκάσαν μύτη και κάτι Βούλγαρη, ήταν μια οικογένεια με ένα κοριτσάκι που μόνο αυτο μιλούσε ελληνικά, και με ρωτάει

- Είπαμε με την οικογένεια μου να κάτσουμε εκεί κάτω από το βράχο ( Αυτό σας σπηλιά που φαίνεται στην παραπάνω φωτογραφία ) Για να μη μας κάψει ο ήλιος, από την άλλη πλευρά έχει κανένα καλύτερο μέρος με σκιά;

- Όχι εδώ είναι καλύτερα, αλλά πάνε δες μόνη σου!

Δηλαδή έλεος, τόση πρωινή βαρεμάρα, προτίμησε να με ρωτήσει παρά να περπατήσει ενα μετρό , έλεος!

Έβγαλα κάτι τελευταίες φωτογραφίες



Και ξεκίνησα για την άκρη του νησιού, το ακρωτήρι.








Εκει μου δημιουργήθηκε ένας εσωτερικός διαπληκτισμός με τον εαυτό μου. Που να πάω, να κάνω το γύρο του νησιού η να γυρίσω πίσω από την διαδρομή που ήρθα, να πάω στο κάθισμα εκεί που διανυκτέρευσα χθες να δω κανένα κωλο...Ε...Να ακούσω μουσική ήθελα να πω . Τελικά μετά από πολύ σκέψη φαντάζομαι ξέρετε τι επέλεξα, μα φυσικά να δω...Ε να πιω ένα καφεδάκι, δεν γαμι...και το νησί...

Αλλά ήμουν τόσο τυχερός που τελικά δεν είχε ψυχή, ήταν ακόμα πρωί.





Αν έχεις τύχη διάβαινε ένα πράμα...


Πρώτου να αποχαιρετήσω το νησί, κοιτάω μία το μπάξτερ, ο χάρτης είχε κάνει φτερά. Τώρα,απλά τα πράγματα φτάνοντας στη Βόνιτσα αναγκάστηκα να αγοράσω άλλον. Διασχίζοντας την, βλέπω στη μέση του δρόμου





Και φυσικά σταματάω να το αποθανατίσω.Παραδίπλα ήταν δύο σαραντάρηδες που απολάμβαναν το μεσημεριανό τους μεζέ και ενω τους πλησιάζω τους ρωτάω


- Εκκλησία με φανάρια πρώτη φορά βλέπω

- Μα για να μην πέσει κανείς επάνω της, τα βαλαμε


Και πιάσαμε κουβέντα


- Να σας ρωτήσω; Προς τα που να πάω, θέλω να διασχίσω βουνά από όμορφους ορεινούς δρόμους. Να πάω Άρτα η Καρπενήσι;


- Καρπενήσι και το ρωτάς, θα συνεχίσεις τον δρόμο όλο ευθεία, στη διασταύρωση που λέει προς Καρπενήσι δεν θα στρίψεις,και στο πρώτο δρόμο που θα βρεις θα κόψεις δεξιά μέσα στο βουνό...Θα μείνεις με το στόμα ανοιχτό...αλλά έλα πρώτα να σε κεράσουμε ένα τσιπουράκι

Φυσικά και αρνήθηκα. Αν έπινα τσίπουρό ντάλα μεσημέρι με 37 βαθμούς Κελσίου και την κούραση που είχα, τρεις μέρες θα κοιμόμουν και το μόνο στομα που θα άνοιγα, θα ήταν... από το ροχαλητό μου.

Τώρα τη είδα, Ε πάρτε μια μικρή γεύση




Γεφύρι Βέργας








Ένα σημείο με απίστευτη θέα από ψηλά. Φυσικά, εννοείται στάση για καφέ και τσιγάρο, εκεί προσπαθώντας να παρκάρω το φέιζερ στην κατάλληλη πόζα ( Πόζες περνάμε, φωτογραφίες τραβούσαμε αλλά φωτογραφική μηχανή δεν είχαμε,αμ πως! ) Κουτούλησα με δύναμη σε ένα κλαδί, ευτυχώς που φορούσα το κράνος αλλιώς τα ράμματα δεν τα γλιτώνα


Εκεί όμως που πραγματικά έμεινα παγωτό ήταν όταν έφτασα στην λίμνη Κρεμαστών











Δεν ξέρω πως μπορώ να περιγράψω αυτήν την ομορφιά, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι φανταστείτε δεκάδες μικρά νησάκια μέσα σε μια πανέμορφη λίμνη που το καθένα από αυτά περιτριγυριζόταν από μια παραλία. Τι μέρος είναι αυτό, τύφλα να 'χουν οι Μπαχάμες και δεν είμαι καθόλου υπερβολικός. Είχε μια καντίνα πάνω στο δρόμο, σταματάω και πίνω τη μοναδική μπυρα που απόλαυσα στο ταξίδι, οσο τριγυρνούσα μόνος


- Τι μέρος είναι αυτό, λέω στη καντίνιέρησα με δέος

- Είδες...Πανέμορφα δεν είναι

- Καλά έχουμε τέτοια ομορφιά στην Ελλάδα και την έχουμε αφήσει αναξιοποίητη;

- Μη νομίζεις, η στάθμη του νερού το χειμώνα ανεβαίνει, αλλά υπάρχουν τρόποι. Η Αυστραλοι ενδιαφέρθηκαν να αγοράσουν όλη την λίμνη, να χτίσουν ξενοδοχειακές μονάδες και η υπόθεση κόλλησε πόσα χρόνια στη γραφειοκρατία. Τι ψάχνεις να βρεις ...

- Κρίμα τι να πω ...

- Τι μου λες τώρα. Τη γέφυρα αυτή που βλέπεις την έχτισαν οι γερμανοί το 70 και δεν υπήρχε δρόμος. Ο δρόμος έγινε μετά από 20 χρόνια. Με τα μουλάρια περνούσαμε απέναντι, εντωμεταξύ ο χάρτης εδείχνε ότι υπήρχε δρόμος και ερχόντουσαν οι ξένοι κι εμέναν σύξυλη... αφού δεν μπορούσαν να περάσουν απέναντι

- Πλάκα μου κάνεις

- Όχι

Τώρα τι μπορείς να πεις για το μεγαλείο της χώρας μας. Η ενλόγω γέφυρα.







Βρε ευτυχώς που υπήρχε γέφυρα δε λες, αλλιώς θα γυρνούσα πίσω…


- Που πας;

- Καρπενήσι

- Ούτε να το σκέφτεσαι. Βλέπεις εκείνη την μαυρίλα ανάμεσα στα βουνά, εκεί είναι το Καρπενήσι και γίνεται χαλασμός. Περίμενε να περάσει η μπόρα και μετά ξεκινά.


Όπως και έγινε, αλλά όλη αυτή η αναμονή με έβγαλε εκτός προγραμματισμού. Ήθελα να πάω Καρπενήσι και μετά να κατέβω Ναύπακτο για να διανυκτερεύσω. Αφού με τα βουνά και τον ύπνο είχα θέμα.


Να βροντάει, να φυσάει να νυχτώνει και εγώ κάθε δευτερόλεπτο να τραβάω φωτογραφίες. Ε δεν θα φτάσω ποτέ, εδώ κόσμος καίγεται και εγώ... άντε . Και μιλάμε για κρύο όχι αστεία, ψόφησα απ το κρύο.Ούτε Φεβρουάριο μήνα στη Θεσσαλονίκη δε τον είχα δαγκώσει τόσο.Αφού φόρεσα και το αδιάβροχο πάνω απο το μπουφάν και πάλι τουτουριαζα, αλλά όπως είπαμε εγώ το χαβά μου






Φτάνω Καρπενήσι και τρέμω σα το ψάρι. Υγρασία και παγωνιά. Αρχές Αυγούστου και είχε 12 βαθμούς, τα πάντα να είναι μούσκεμα...έβρεξε πολύ ρωτάω έναν περαστικό...κατακλυσμός. Πωπώ να ναι καλά η καντηνιερισα σκέφτηκα,με έσωσε .

Εν τω μεταξύ εκεί μου συνέβη το άλλο περίεργο φτάνοντας… όσοι δεν γνωρίζουν το Καρπενήσι έχει δύο κεντρικούς δρόμους ένας είναι η άνοδος και ένας η κάθοδος που καταλήγουν και οι δύο στην κεντρική πλατεία, σχηματίζοντας ουσιαστικά ένα τρίγωνο, μια μύτη. Από τη μία φτάνεις από την άλλη φεύγεις απλά τα πράγματα, συμφωνείτε… και ομως όχι

Με το που έφτασα, εγώ ανέβηκα εναγνοια μου από το μονόδρομο επάνω, με έβριζαν αλλά δεν έδωσα και πολλή σημασία. Αφού έκανα ένα τσιγάρο να στανιάρω, λέω να κάνω μια γύρα στην πόλη. Ε κατεβαίνω νομιμότητα, στρίβω αριστερά για να ξανανέβω προς τα πάνω,παντού αδιέξοδα και δρομάκια που οδηγούσαν αλλού. Που έμπλεξα λέω πως θα ανέβω επάνω, ρωτάω δυο γιαγιάδες...ξευτίλα αλλά περιμένετε και τη συνέχεια

- Αγόρι μου, επειδή κάνουν εργα στον κεντρικό δρόμο που ανεβαίνει, πρέπει να συνεχίσεις από εδώ που είσαι όλο ευθεία και μετά από 2 km να ξαναστρίψεις αριστερά. Μετά ο δρόμος θα σε βγάλει

- Δηλαδή θα πρέπει να κάνω 4 km για μια απόσταση 200 m

- Ναι

- Καλά σας ευχαριστώ...και πήγα από το μονόδρομο. Δηλαδή έλεος!

Τι και αν έφαγα τρία σάντουιτς με διπλή πίτα ακόμα δεν είχα συνέρθει από το κρύο. Φορούσα κοντομάνικο,φούτερ μπλούζα, το μπουφάν της μηχανής χωρίς την επένδυση (καλοκαίρι ήταν μωρε,γιατί να το πάρω) το αδιάβροχο και έτρεμα. Και έβλεπα τους ντόπιους με τα κοντομάνικα να περπατούν άνετα

Τώρα το που κοιμήθηκα ...Είναι μεγάλη ιστορία, ας πούμε οτι άπλα επιβίωσα...κάπου κοντά στα ΚΤΕΛ βρήκα μια καβατζα και δαγκώνοντας τον αποκοιμήθηκα

Ημέρα 8 Σάββατο 09/08/2014

https://maps.google.com/maps?saddr=Καρπενήσι, Ελλάδα&daddr=Αγ. Νικόλαος, Ευρυτανία, Ελλάδα to:Κρίκελλο, Ευρυτανία, Ελλάδα to:Αγ. Δημήτριος, Αιτωλοακαρνανία, Ελλάδα to:Πλατανιάς, Αιτωλοακαρνανία, Ελλάδα to:Γαλαξίδι, Φωκίδα, Ελλάδα to:Επτάλοφος, Φωκίδα, Ελλάδα to:Θερμοπύλες, Φθιώτιδα, Ελλάδα to:Αρκίτσα, Φθιώτιδα, Ελλάδα&hl=el&ie=UTF8&ll=38.530979,22.581024&spn=0.67572,1.322479&sll=38.429925,22.17865&sspn=1.353316,2.644958&geocode=FWjLUQIdNotMASk_qq7Y-95eEzH9hikzkawbFQ;Fe95UQIdH51NASmfZXRmhyBfEzHxKkAey32qCQ;FY37TwId0HJNASm1AZCn4OFeEzFkgqXFT66s9Q;FfPfTQIdzT9NASnrUvWgnf1eEzGdy1UotmH5ag;FdCySwIdFX5MASlHqamwtlVeEzExQ5J3Kjgj6A;FU6XSQIdkYpVASmRljwkcZxfEzHCkCIDCD6PJQ;Fc7sTAId-DxXASnpabK87mRfEzHkNWF7lj0tlA;FXwEUAIdlARYASmFCM5bl15fEzEg7LniLL0ABQ;FdgrTwIdBHVfASlD2b90pMegFDF5V3SVZ6x9WA&oq=αρκιτσα&mra=ls&t=m&z=10


Πως γίνεται να κανω τόσες χαζομάρες, τόσες απερισκεψίες, γενικά να είμαι στην κοσμάρα μου χωρίς να σκέφτομαι τις επιπτώσεις των πράξεών μου του σήμερα για την αυριανή ημέρα και όλα μου πηγαίνουν δεξιά. Λόγω της κόπωσης, δε λειτουργούσε η Κλάβα μου, είχε αποσυντονιστεί τελείως και για να μου το υποδείξει με οδηγούσε σε ότιναναι επιλογές, μπας και καταλάβω ότι κάπου τα έχω φτύσει αλλά εγώ που...

Παράδειγμα. Εχθές δεν γέμισα το μηχανάκι με βενζίνη, πέρασα από τόσα βενζινάδικα αλλά δεν το φουλάρα.Εντάξει είχα μισό ντεπόζιτο αλλά εφόσον θα κοινιομουν και πάλι σε ορεινό δίκτυο άντε να βρεις βενζινάδικο. Το ρισκάρεις, εγώ όχι. Έλα μωρέ αύριο θα βάλω, έλεγα εχθες. το βράδυ παρότι πήγα στο περίπτερο να πάρω χαρτάκια και ενω ήξερα ότι δεν έχω καφέ για το πρωί,δεν αγόρασα. Το γιατί δεν το ξέρω, είπαμε δε λειτουργούσε. Αύριο θα πάρω, έλα όμως που το αύριο δεν άργησε να έρθει.

Ξυπνάω μετά από δυόμιση ώρες ύπνου ψυλοκατεψυγμένος,πεντέμιση η ώρα το πρωί.Τωρα, χωρίς καφέ και βενζίνη τι κάνουμε. Αφού έριξα τρελό μπινελίκι, πάω σε βενζινάδικο φυσικά κλειστό. Σκέφτομαι να περιμένω να ανοίξει αλλά δεν είχα καφέ και δίχως καφεΐνη μες την παγωνιά δεν την πάλευα με τίποτά. Φεύγω λέω, να πάρω καφέ από το κεντρικό περίπτερο (από αυτό που δεν πήρα εχθές) και να πάω στο βενζινάδικο περιμένοντας να ανοίξει. Πηγαίνοντας προς το περίπτερο βλέπω ένα καφενείο που μόλις άνοιγε. Πάω μέσα, παραγγέλνω ένα ζεστό καφέ κι εκεί που κάθομαι βλέπω ότι έχει Γουάι φαΐ.Το τέλειο φαντάζει λίγο για αυτό που μου έτυχε. Κάθομαι παραπάνω από 2 h μέχρι να τελειώσω με τις δουλειές μου αλλά και για να ζεστάνει λίγο.




Αφού έμαθα πληροφορίες για το από πού θα πάω στη Ναύπακτο, κατά τις εννιά παρά πάω στο βενζινάδικο και το ρωτάω ...τι ώρα άνοιξες...Α σήμερα άργησα έχει κανένα εικοσάλεπτο. Πωπώ τι φρίκη θα έτρωγα αν περιμένα απέξω

Συμπέρασμα. Αν έβαζα εχθές βενζίνη, δεν θα έκανα σήμερα τόσες δουλειές με το κ...σουτ μην το πεις θα σου ρίξω πιπέρι στο στόμα. Αν έπαιρνα καφέ εχθές από το περίπτερο θα περίμενα κοκαλωμένος πάνω από ενα δυωρό έξω το βενζινάδικο. Σας είπα κάποιος εκεί ψηλά με προσεχε.



Όσο ήμουν στο καφενείο φυσικά και δεν ξέχασα την τέχνη μου ζάλισα όλους τους αγρότες που ακόμα δεν είχαν ξυπνήση καλά καλά για το από πού να πάω στην Ναύπακτο… … απεταξαμην… τι είναι τούτος α…

τέλος πάντων μου έκανε εντύπωση που δεν ήξεραν(μάλλον μου λεγαν ότι δεν ήξεραν… απεταξαμην…) και αποφάσισα να πάω μέσω Θέρμου να δω και την Αράχοβα . Ε φτάνω Αράχοβα πολύ ησυχία που είναι όλα αυτά που βλέπω στο σταρ κάθε χειμώνα. Ροταω κάτι παππούδες σε ένα καφενείο


- Αυτή είναι η Αράχοβα

- Ναι

- Η γνωστή

- Όχι η άγνωστη

- Ουπς…


Λίμνη Ευηνου









Εκεί και πάλι αποπροσανατολιστικά πλήρως. Πήρα λάθος δρόμο, περίεργο ε…



όσο οδηγούσα και μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι όντως χάθηκα έκανα 4-6 χιλιόμετρα… ε ναι να χαθώ αποκλείετε, καλά πάω έλεγα… μόλις άρχισε βεβαία χωματόδρομος την κατάλαβα την δουλειά. Όμως πως γυρνάμε πίσω είναι και αυτό ένα θέμα ... Με τα χίλια ζόρια έκανα αναστροφή θανάτου, ένα λάθος και θα έμενα για πάντα εκεί.





Το σημείο λίγο πριν την αναστροφή. Αν είσαι μόνος και κάνεις ένα αθωο λάθος, όπως το να μην υπολογίσεις σωστά το χώρο την κλήση το βάρος από τη μηχανή, τελειώσες.


Γυρνώντας από τα κατσάβραχα στο ορεινό δίκτυο μου φάνηκε λες και οδηγούσα στην Εγνατία. Απο θεμα οδοστρώματος, γιατί κατά τα άλλα...





Η απόσταση από το Καρπενήσι εως την Ναύπακτο μέσω της Θερμού είναι 150 km και για να την διανύσω με στάσεις φωτογραφίες και διαλείμματα έκανα πεντέμιση ώρες.(καμικαζι λεμε)Κάθε 80 m έστριβα Δηλαδή μπορεί να έστριψα γι' αυτά τα 150 km δυόμιση χιλιάδες φορές.Τελεία! Αλλά και πολλή κούραση. Φαντάζεστε να την έκανα αυτή τη διαδρομή βράδυ, όπως και ήταν ο αρχικός μου προγραμματισμός και θα την έκανα αν δεν με έπιανε βροχή και καθυστερούσα στην λίμνη Κρεμαστών για να τη γλυτώσω, μόνο και μόνο για το θέμα του ύπνου


Στάση λοιπόν μπας και στανιάρω




Όλο παράπονο είσαι, αντε. Όχι δεν είναι παραπονο μην με γλωσσοτροτε,είναι ότι ξανά γινόμουνα μούμια σιγά-σιγά αφού είχα αρχίσει να έχω και πρόβλημα με την όραση μου, από τον ήλιο ήταν, από τους 35 βαθμούς Κελσίου δεν ξέρω, πάντως τα έβλεπα όλα ασπρόμαυρα.



Ναύπακτος







Με το που ήπια και το τρίτο καφέ άρχισαν οι λειτουργίες μου να επανέρχονται σταδιακά σε φυσιολογικό επίπεδο. Λίγο θολά στην αρχή





Ε και κάπως καλύτερα στη συνέχεια





Ανέβηκα πάνω στο κάστρο να δω την θέα από ψηλά






Και ξεκίνησα πάλι να οδηγώ





Όμως και πάλι αισθανόμουν αδύναμος, έσβηναν τα φώτα του μυαλού μου.μόνο ενα μπάνιο θα μας σώσει σκέφτηκα. Στη διαδρομή μου πέρασα πολλά παραθαλάσσια χωριουδάκια, δεν ήξερα που να πάω όλα φάνταζαν εκπληκτικά από ψηλά, μα φυσικά που αλλού από τον Αγιο Νικόλαο. Η επιλογή έγινε εξ ονόματος και μόνο αλλά διόλου δεν το μετάνιωσα




Επιτέλους έκανα το πρώτο μου εξολοκλήρου μπάνιο. Για το προηγούμενο που έκανα στην Λευκάδα οι απόψεις διίστανται, αλλά αυτό δεν μπορεί να μου το αμφισβητήσει κανείς. Όχι πείτε μου μπορεί;


Ήπια καφέ και ξεκίνησα





Εκεί μου συνέβη ένα άλλο μεταφυσικό φαινόμενο που όμως τελικά το κατανόησα από την πορεια των γεγονότων. Ενώ οδηγούσα έβλεπα στον ουρανό ένα σμήνος από πουλιά να πετάει κάπως περίεργα, σαν ζαλισμένα πήγαιναν. Ώπα λέω τι έγινε σεισμός, καμιά φωτιά, θεομηνία ο θεός να μας φύλαξη, προβληματίστηκα αλλά και συνάμα εντυπωσιάστηκα από το πέταγμα των πουλιών και σταμάτησα να το αποθανατίσω.Τότε με πλευρίζει ένα αυτοκίνητο και μου λέει...Κάτι σου έφυγε από το Μηχανάκι...

Όχι ρε πάλι τα ίδια, μετά το χαρτι τι άλλο έχασα και κάνω αναστροφή και πίσω. Μετά από καμμιά 500 m στη μέση του δρόμου τι βλέπω; Μια κάλτσα είχε απογειωθεί από το μηχανάκι Α... έτσι εξηγούνται όλα

Ήμουν λυπημένος για τα καημένα τα πουλάκια και δεν έβγαλα πολλές φωτογραφίες στη διαδρομή μου. Πέρασα τους Δελφούς αλλά μέχρι να φτάσω Αράχοβα χάζεψα, ο δρόμος ήταν από άλλο πλανήτη και από απόψεις θέας αλλά και από απόψεις οδοστρώματος και διαπλάτυνσης του δρόμου. Αεροδρόμιο πραγματικά





Και έφτασα στην γνωστή Αράχοβα






Εκεί θυμήθηκα ότι δεν έβγαλα φωτογραφίες από τους Δελφούς. Όχι ρε τώρα; Να γυρίσω πίσω 4 km ή όχι; Πήγα τι να κάνω. Είπαμε ήμουν σε ταξιδιωτικό σελινηασμό... παρότι δεν είχα φωτογραφική μηχανή


(Σας άρεσαν οι φωτογραφίες που τράβηξα; Εμένα να δεις! Ακόμα αγνοείται η τύχη τους...)


Ξαναγυρνάω Αράχοβα, ρωτάω σε ένα περίπτερο αν μπορώ να πάω στα καμένα Βούρλα διασχίζοντας το βουνό ...Ναι είναι καμιά 80 km


Κοιτάω το ντεπόζιτο ήταν στη μέση.Λέω να πάω να βάλω βενζίνη και να ξεκινήσω...είπα λέω δεν είναι τυχαίο, μιας και το βενζινάδικο ήταν κλειστό. Τώρα άντε ξανά πίσω στους Δελφούς για βενζίνη φτάνω Δελφούς πάω στο βενζινάδικο ...Δεν έχω βενζίνη ...
Καλά πήγες στο κλειστό γιατί δεν πήγες στο ανοιχτό 300 μετρά πιο πάνω... Πω πω μια φορά δε ρώτησα και έμπλεξα ..

Άντε ξανά πάνω, δεν πειράζει την πρώτη φορά που ανέβαινα φωτογράφιζα και απολαμβάνα τη θέα. Τη δεύτερη έβριζα και την τρίτη απογειώθηκα.Ε ναι να ξεμπουκώσει και λίγο το φέιζερ, τόσες μέρες με 50 πήγαινα όχι άλογα... χιλιόμετρα

Γενικά οδηγούσα πολύ σιγά. Απολαμβάνα το ταξίδι, ήθελα να δω ότι μπορούσε να μου προσφέρει ο δρόμος αλλά ημουν και κομμάτια και φοβόμουν να τρέξω παραπάνω.


Πηγαίνοντας ας πούμε προς τα καμένα Βούρλα γύρισα εν πορεία να δω μια πινακίδα από την αντίθετη κατεύθυνση και ξανακοιτώντας μπροστά μου πήγα να πέσω σε ένα χαντάκι. Η ενώ οδηγούσα με καμιά 80 km ο δρόμος είχε σαν πως να το πω, αυλάκια ήταν σκαμμένος και είχε βουναλάκι το οποίο πήγαινε παράλληλα με την διαχωριστική γραμμή του δρόμου και συνέχισε για αρκετά μέτρα (Το καταλάβατε; Όχι! Δεν πειράζει ούτε εγώ...)Τελοσπάντων ενώ το πρόσεξα το κατέβηκα εν πορεία με καμιά 80 km και στη συνέχεια το ξανανέβηκα από απερισκεψία μου. Πολύ επικίνδυνο, αν γλιστρούσε το φέιζερ το ταξιδιωτικό μου θα τελείωνε κάπου εδώ







Φτάνοντας στα καμένα Βούρλα πήγα να πέσω πάνω σε ένα παρκαρισμένο ή μάλλον διπλό παρκαρισμένο αμάξι




Ευτυχώς που έρχεται αύριο γυναίκα μου και θα ξεκουραστώ λίγο. Α δε σας το είπα, Ε σας το κρατούσα για έκπληξη για έξι μέρες θα έχω επιτέλους και συνοδηγό. Στα τηλεφωνήματα μας την έλεγα...με το που έρθεις και ξαπλάρω στο ξενοδοχείο ή θα ξεραθώ και θα ξυπνήσω μετά από τρεις μέρες ή θα σε κάνω στρατιωτική διαβολοβδομάδα, ξύπνημα κατά τις έξι το πρωί και στο δρόμο ...


Τρώγομαι με τα ρούχα μου, δεν μου άρεσε και φεύγω σφαίρα ή μάλλον (Με την κούραση που είχα ) Χελώνα για άγιο Κωνσταντίνο δεν... Ε μετά την Αρκίτσα δεν είχε τίποτα άλλο ...πάμε εκεί και ό,τι γίνει λέω...και ξαναξεκινήσα


Φανταστείτε λίγο την κατάσταση μου.Ημουν νηστικός όλη μέρα, με 3 ωρες ύπνο, με συνολικά όλες τις ημέρες των διακοπών μου να κοιμήθηκα καμιά 30 ώρες υπό δύσκολες συνθήκες. Σε οκτώ μέρες να έχω οδηγήσει δυόμιση χίλιαδες ορεινά χιλιόμετρα και να οδηγάω προς το άγνωστο χωρίς να έχω και πολλά λεφτά πάνω μου.Αφού θα ερχόταν η γυναίκα μου θα έφερνε μαζί της χρήμα οπότε δεν έβγαλα για να μην κουβαλάμε και πολλά και ενώ οδηγάω βγαίνω και στην εθνική.Ωρε μάγκα μου που πάω αναλογιζόμουν. Λες να χάθηκα, δεν έχω και λεφτά. Φτανω σε μια διχάλα που τελείωνε ο δρόμος.αποπροσανατολιστικά.Που να στρίψω δεξιά ή αριστερά, για Θεσσαλονίκη να κατευθυνθώ η για Αθήνα, απ' όπου έρχομαι, τα καμένα Βούρλα που βρίσκονται στο χάρτη, τα 'χασα. Δεν ήξερα κόλλησα. Ευτυχώς πέρασε ένα αμάξι και το ρώτησα αλλιώς έτσι όπως ήμουνα κομμάτια έβλεπα να γυρνούσα αθέλα μου στη Θεσσαλονίκη και μετά να το έπαιρνα χαμπάρι.

Σκεφτείτε σκηνικό. Να πήγαινε η γυναίκα μου στο σταθμό των τρένων στην Θεσσαλονίκη για να έρθει σε μένα και να με έβλεπε φαντί μπαστούνι μπροστά τις... να μπερδεύτηκα λίγο (πλάκα κάνω άντε γιατί με έχετε)βρε ας μην ερχόταν το αμάξι και θα σας έλεγα εγώ,αντί για την Αρκίτσα θα έβγαζα φωτογραφία το Λευκό Πυργο...


Τελικά όπως καταλάβατε το αμάξι μου έκανε πλάκα και εγώ βρέθηκα...




Λίγο πριν το σούρουπο στη Θεσσαλονίκη


Το αν σας άρεσε το ενλόγω ταξιδιωτικό δεν το ξέρω, αλλά είμαι σίγουρος ότι κάτι ανάλογο αποκλείεται να έχετε ξαναδιαβάσει. Το τέλος πραγματικά ήταν... τι θέλετε και επίλογο τώρα...δεν σας έφτασε...


Οχι οχι ευτυχώς δε μου έκανε πλάκα το αμάξι και έφτασα τελικά στην Αρκίτσα ...όχι όχι δε γύρισα άρον άρον από τη Θεσσαλονίκη για να μη γίνω ξεφτίλα στην γυναίκα μου...στην Αρκίτσα πήγα απλώς σας έκανα λίγο χαβαλέ. Εύχομαι να σας άρεσε


Φτάνω Αρκίτσα , βλέπω ένα ερειπωμένο απο κοσμο ταβερνάκι στην πλατεία... Τέλεια...λέω... τώρα για αυτό ήρθα. Ρωτάω κάτι κάγκουρες πάνω σε ένα παπακι

- Κάπου να φάω;

- Στην πλατεία έχει ένα ταβερνάκι

- Πιο εκείνο που πέρασα;

- Ναι

- Πουθενά αλλού;

- Στην παραλία μετά ότι έχει


Τώρα εσείς δεν με πιστεύετέ κιόλας. Το ξέρω εγώ, αν δεν δείτε φωτογραφία δε με πιστεύετε. Πως το λένε, καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά...




Να ορίστε ο ασπρομάλλης κύριος με το που έμαθε την πλάκα που σας έκανα χαμογελάει. Εύχομαι και εσείς, και να μη μου ρίχνετε μούτζες...


Παίρνω το κατάλογο και απογοητεύτηκα, όχι από τις τιμές αλλά επειδή δεν είχε...




Μακαρόνια. Τρελό κόλλημα με τα μακαρόνια. Αφού η γυναίκα μου όταν ακούει για μακαρόνια σε επιτάχυνση μπορεί να κερδίζει και το φειζερ...


Αφού έδωσα το ακατανόμαστο να το φορτίσουν, δεν είχα ρολόι. Από διπλά μου ηταν ένα μεσήλικο ζευγαράκι και αφού τους ρώτησα την ώρα, πιάσαμε συζήτηση

- Παραδέχομαι που οδηγάς και δε πίνεις... μου λένε

- Ναστε καλά...βέβαια στην συγκεκριμένη περίπτωση ήμουν ρέστος, αλλά αυτό δεν το είπα. Πάντως γενικώς δεν πίνω παρά μόνο καφέ (έτσι όπως πάω σε λίγο και η λέξη καφές θα συμπεριληφθεί στην άλλη λέξη, ξέρετε πια που δεν μου επιτρέπεται πλέον να ξανα αναφέρω )

Τους είπα για το ταξίδι και μου λένε


- Α τα παιδιά μας δεν έχουν τρελα με τις μηχανές

- Ευτυχώς

- Ευτυχώς; Γιατί δεν είναι ωραίες οι μηχανές;

- Ευτυχώς για σας...τους λέω... και για κάθε γονιό,αν θέλετε ρωτήστε τη μάνα μου,20 φυλαχτά μου φόρεσε για αυτό το ταξίδι.Η μάνα είναι πάντα μάνα και όσο χρόνων κι αν φτάσεις πάντα, θα είσαι το παιδί της και πάντα θα ανησυχεί. Τυχεροί είστε, μη το συζητάτε καθόλου.Από την άλλη ίσως να είναι λίγο άτυχα τα παιδιά σας...γιατί δεν ξέρουν τι χάνουν...


Μιλήσαμε κάμποση ώρα, Έ να μη σε ζαλίζω και άλλο, τους χαιρέτησα και αφού πλήρωσα ξεκίνησε η αναζήτηση του ξενοδοχείου.Δυστυχώς αυτό δεν ήταν λουξ όπως τα προηγούμενα, δεν είχε ξαπλώστρα, καλόμαθα βλέπετε και με τα πολλά κοιμήθηκα...

Ημέρα 9 Κυριακή 10/08/2014

https://maps.google.com/maps?saddr=Αρκίτσα, Λοκρές, Φθιώτιδα, Ελλάδα&daddr=Λειβαδιά, Βοιωτία, Ελλάδα to:Θήβα, Βοιωτία, Ελλάδα to:Ασωπία, Βοιωτία, Ελλάδα to:Χαλκίδα, Εύβοια, Ελλάδα to:Ερέτρια, Εύβοια, Ελλάδα to:Κάρυστος, Εύβοια, Ελλάδα&hl=el&ie=UTF8&sll=38.097821,24.386902&sspn=0.679768,1.322479&geocode=FdgrTwIdBHVfASlD2b90pMegFDF5V3SVZ6x9WA;FTSHSgIdBw1dASlJSg4z7I6gFDFA8jzlxLjCzg;FZPBSAIdb9djASlZuVRYJ_ygFDGygVTXpqFkUw;FdxlSAIdzJJmASl16-arPgShFDGwwrriLL0ABQ;FQzsSgIdTi9oASlLF9bCSxahFDEEyTR7XwoLOA;FQE7SgIdHWpsASm34Pog-2qhFDEghrniLL0ABA;FS8MRAIdPJ50ASlD-aBapMyjFDGh5TIYqq0L1w&oq=καρυ&mra=ls&t=m&z=9



Κλασσικά μετά από πολύ λίγες ώρες ξύπνησα. Προτού να ξημερώσει γαρίδα το μάτι.




Πάντως να ξυπνάς δίπλα στη θάλασσα και να βλέπεις την ανατολή του ήλιου, είναι άλλο πράγμα. Αυτά είναι τα καλά και τα κακά της ταλαιπωρίας, συμφωνείτε; Εγώ πάντως ναι.





Δεν είχα νερό να πιω καφέ, Έ και πάω στο χωριό για να αγοράσω ελπίζοντας ότι θα βρω περίπτερο ανοιχτό. Ήταν ακόμα εφτά παρά. Δεν πίστευα στα μάτια μου με αυτό που είδα, καφετέρια ανοιχτή,καφετέρια όχι καφενείο, καφετέρια


- Ανοιχτά είστε;

- Βέβαια όλο το εικοσιτετράωρο

Βρε μπράβο η Αρκίτσα...Εσείς παίζετε μουσική όλο το βράδυ;

- Ναι

Μα που ήρθα στη Μύκονο αναρωτήθηκα. Παραγγέλνω (μου επιτρέπεται να το πω)καφέ. Φορτίζω για τελευταία φορά το κ...σε δημόσια θέα και απολαμβάνω το μέρος.

Το μαγαζί ήταν εικοσιτετράωρου βάσης ανοιχτό, οπότε δικαιούται παραπάνω από μία φωτογραφία. έτσι δεν είναι;





Είχε και επιτραπέζια παιχνίδια, για μικρούς... και για γίγαντες




Με τα πολλά ξεκινάω για Θήβα να πάρω τη γυναίκα μου από το σταθμό των τρένων. Κάπου στο δρόμο μετά τη Λιβαδειά ακούω ένα θόρυβο από το μπάξτερ, ώπα τι έγινε, κοιτάω πουθενά ο χάρτης. Κάνω αναστροφή και μετά από 300 m το βλέπω πεταμένο στην άκρη του δρόμου

Το μπάξτερ ήταν γυρισμένο προς τα εμένα, οχι προς το τιμόνι και το φερμουαρ που βάζεις μέσα το χαρτί ήταν ανοιχτό, με αποτέλεσμα να πετάξει ο χάρτης από τον αέρα. Απίστευτο, ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι είναι δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο.

Φτάνω Θήβα και μετά από λίγο ήρθε το τρένο και άλλαξε τελείως το πλάνο του ταξιδιού. Μα ο μαγκούφης βρήκε ταίρι, το κινητό στέγη και το πιο σημαντικό δεν ξανάφωτογραφίσα μακαρόνια για τις επόμενες εφτά μέρες. Όλα τα άλλα που θα άλλαζαν, Μπρος σε αυτά φαντάζουν περιττά.


Αφού κάναμε ένα τσιγάρο και τα είπαμε λίγο πάμε στο μηχανάκι, κοιτάζουμε το φέιζερ τό πος είναι φορτωμένο, κοιτάζουμε τα πράγματα που κουβαλάει η Ανθη και μου λέει


- Χωράμε ;


- Δεν ξέρω; Αν είναι να αφήσουμε την σκήνη στο σταθμό και να την πάρω όταν θα σε ξαναφέρω...Πάω ρωτάω στο σταθμό αν έχουν ντουλάπια αποθήκευσης, που τέτοια τύχη ...

- Ανθή μήπως θες να φύγω εγω με το φέιζερ και να έρχεσαι από πίσω μου με το ΚΤΕΛ...όχι...καλά... πάντως αν σκεφτούμε τις ταχύτητες που είχα στο ταξίδι, μάλλον εγώ θα πήγαινα πίσω από τα ΚΤΕΛ και όχι τα ΚΤΕΛ πίσω από μένα...

Μόλις ψύλοβολέψαμε τα πράγματα και αρματώθηκαμε



Ξεκίνησε το από κοινού μας ταξίδι. Πως το λένε, κάθε αρχή και δύσκολη εγώ θα το έλεγα κάθε αρχή και ασήκωτη. Βογγηξά τα πρώτα χιλιόμετρα να συνηθίσω το επιπλέον βάρος. Πρώτη φορά στη ζωή μου οδηγούσα τόσο φορτωμένος. Ήταν και το καμίνι,τα φτυσα...

Πάμε Χαλκίδα και την πέφτουμε νεκροί σε μια καφετέρια. Έρχεται η σερβιτόρα... πωπώ θα σκεφτόταν από που να ήρθαν άραγε αυτή...Όταν την λέω... άσε κοπέλα ψόφησα.Kάτσε να πάρω μια ανάσα και να παραγγείλουμε μετά κάναμε τουλάχιστον... 40 km...γέλασε.Μάλλον θα νομίζε ότι την έκανα πλάκα, όμως η αλήθεια ήταν.

Μετά από ένα δυωρό, φορτωμένη σα γαϊδούρια ξεκινήσαμε και πάλι



Προς Καρυστο







Φτάνουμε Μαρμάρι, πάω στο περίπτερο να πάρω νερό και με ρωτάει


- Που πας;

- Καρυστο

- Ωραία είναι, μόνο που θα έχει αέρα.όταν δεν φυσάει εδω φυσάει εκεί

- Σιγά

- Μην το λες, αν πιάσει δεν μπορείς να κάτσεις έξω

Υπερβολές σκέφτηκα και έφυγα







Φτάνουμε Κάρυστο, όντως πανέμορφο μέρος. Καθόμαστε σε ένα παγκάκι να πάρουμε μια ανάσα, λέω την Ανθή

- Να ψάξουμε ξενοδοχείο από το διαδίκτυο;

- Καλά ψάξε εσυ και εγώ θα κάνω καμιά γύρα

Μέχρι να συνδεθώ στο ίντερνετ και να ψάξω, με παίρνει τηλέφωνο

- Βρήκα

- Που;

- Εδώ, στα 50 m πίσω


Αμεσότητα όχι αστεία. Κάναμε τσεκιν. Τακτοποιήσαμε τα πράγματα στην μπαγκαζιέρα για να εξοικονομήσουμε χώρο,αφού εγώ τα είχα όπως νάνε και μόλις σουρούπωσε ετοιμαστήκαμε για την βραδινή μας βόλτα






Η θέα από το ξενοδοχείο. Καλά θα μου πείτε, τόσες μέρες δεν πληρώνες μία και είχες τη θάλασσα φάτσα και τώρα που πλήρωσες 40 € τι βλέπεις πλάγια...τι να πεις;








Ήδη είχε αρχίσει να φυσάει δαιμονισμένα, ούτε τσιγάρο δε μπουρούσες να κάνεις από τον αέρα. ( Τον άτιμο τον περιπτερά, όλα τα ήξερε ) Οπότε άσε τα παραλιακά ταβερνάκια και πάμε στην πλατεία, καλύτερα κιόλας να λάβουμε πιο αυθεντικό και όχι τόσο τουριστικό κλίμα από την Κάρυστο





Αφού φάγαμε ελαφριά και τα είπαμε για κάμποση ώρα... κρεβατάρα μου σου έρχομαι


Ημέρα 10 Δευτέρα 09/10/2014

https://maps.google.com/maps?saddr=Κάρυστος, Ελλάδα&daddr=Λίμνη, Εύβοια, Ελλάδα to:Μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ to:Λίμνη, Εύβοια, Ελλάδα&hl=el&ie=UTF8&sll=38.43018,23.827745&sspn=1.353316,2.644958&geocode=FS8MRAIdPJ50ASlD-aBapMyjFDGh5TIYqq0L1w;FVeETwId_M1jASlnPuo049agFDGwHrriLL0ABQ;FRK-UAIdGkBjASG7Ffbj2PAI3Snlyao3f9OgFDG7Ffbj2PAI3Q;FVeETwId_M1jASlnPuo049agFDGwHrriLL0ABQ&oq=λιμννη ε&mra=ls&t=m&z=9


Τελικά ούτε μετά από τρεις μέρες δεν ξύπνησα ούτε και στις έξι, αλλά κάπου στις οκτώ παρά



Τι καλύτερο από το να συνδυάζεις το πρωινό σου καφέ με το να καταγραφείς τις ταξιδιωτικές σου εμπειρίες. Τέλεια.

Πήγαμε μαζέψαμε τα πράγματα απο το ξενοδοχείο και πρώτου να αποχαιρετήσουμε την Κάρυστο, αποθανατίσαμε λίγες ακόμα αναμνήσεις.





Ανθη έχεις κανένα ευρώ;





Στο δρόμο και πάλι για Χαλκίδα ...



Γινόταν ο κακός χαμός από κίνηση με το που φτάσαμε και πάλι Χαλκίδα, είχε πάει 11 ήταν Δευτέρα και φαντάζεστε...Βλέπω ένα μηχανόβιο που έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση, του κάνω νόημα και το ρωτάω από που θα κινηθούμε για να πάμε προς βόρεια Εύβοια ...έλα έλα...κάνω αναστροφή και τον ακολουθώ για καμιά 100 m όταν σταματάει και μου λέει...θα γυρίσεις πίσω και θα πας...Εντάξει δεν μπορούσε να μου το πει χωρίς να κάνω αναστροφή και τον ακολουθήσω... Ασχολίαστο...



Ανηφόρισαμε την Εύβοια , νταλίκες και άγιος ο θεός. Αφού περάσαμε καμιά δεκαριά κουραστήκαμε,τώρα κάνουμε στάση η όχι. Αν κάνουμε θα πας ξαναπεράσουν, αν όχι βγάζουμε αχρείαστη ταλαιπωρία στις διακοπές μας. Τελοσπάντων, σταματάμε και μετά από λίγο το κομβόι από τις νταλίκες μας χαιρέτησε και πάλι...




Φτάνουμε στη λίμνη,πραγματικά πανέμορφο μέρος.





Ωραία εδώ θα διανυκτερεύσουμε, αφού κάναμε μπάνιο




Ουστ κι εσύ τώρα βρήκες να κολυμπήσεις...Αμάν Ανθή εσύ είσαι..Κολύμπα δελφίνι μου εσύ...


Βρίσκομαι κατάλυμα και ξανά στο δρόμο


Πάμε στους καταρράκτες Δρυμώνα. Παρκάρουμε στο πάρκινγκ, μας έκανε εντύπωση ότι δεν είχε ούτε ένα αμάξι και περπατάμε μέσα στο δάσος προς καταρράκτες μέσα από ένα ξύλοχτιστο μονοπάτι.




Ενώ φωτογραφίζω με το Κ... ήταν μια οικογένεια που φωτογράφισε με dslr και πιάσαμε συζήτηση.


- Να και εγώ ήθελα να πάρω αλλά τελικά δεν...

- Αξίζει πάντως να ξέρεις

- Πόσο κάνει αυτή; Κανένα πεντακοσάρικο

- Τρία χιλιάρικα

- Πόσο! Αν είναι έτσι θα πρέπει να πουλήσω το φέιζερ και μετά,που θα πηγαίνω για να βγάλω φωτογραφίες; Άστο και το Κ.. καλό είναι


Πάντως και εγώ τρείς χιλιάδες φορές το μετάνιωσα που δεν αγόρασα μια καλή φωτογραφική μηχανή για το ταξίδι. Έλα μωρέ Ελλάδα πάω σκεφτόμουν. Το ότι όμως η Ελλάδα είναι από τις πιο όμορφες χώρες του κόσμου δυστυχώς δεν το σκέφτηκα. Έτσι είναι, ότι έχεις στα πόδια σου δεν το εκτιμάς




Τελικά απότι μάθαμε υπήρχε και άλλη είσοδος για να πάς στους καταρράκτες. Εμείς κάναμε ολόκληρο κύκλο. Δεν πειράζει είδαμε όλο το τοπίο. Ανηφορίσαμε από το αναψυκτήριο και στα 50 m έφτανες στο πάρκινγκ, για αυτό εκεί που παρκάραμε εμείς δεν είχε ψυχή. Άντε καλό μας δρόμο τώρα. Φτάνουμε στο φέιζερ, κάνουμε ένα τσιγάρο και ταυτόχρονα το τροχονόμο. Όποιος ερχότανε σε εμάς τον στέλναμε πάνω




Επιστροφή στη λίμνη και φυσικά μετά από μια ολιγόωρη στάση στο ξενοδοχείο, βγήκαμε όπως όλη για το νυχτερινό μας περίπατο υπό το φως της πανσελήνου






Διακοπές. Παραθαλάσσιο χωριουδάκι. Πανσέληνος, η αύρα της θάλασσας τι πιο καταλληλότερο από ένα ρομαντικό δείπνο




Φυσικά ρομαντικό δείπνο χωρίς χωριάτικα λουκάνικα δεν διανοείται. Εμείς βέβαια τα παραγγείλαμε αλλά ήρθαν μετά από κανένα μισάωρο. Πάντως γενικά είχαν χάσει την μπάλα στο ταβερνάκι, αλλά παράγγελναν αλλά τους φέρναν, τις παραγγελίες της πηγαίναν σε λάθος τραπέζι. Τους λογαριασμούς τους φερναν από την κουζίνα αλλά δεν ήξεραν ποιος πληρώνει και τι.Αργούσαν να εξυπηρετήσουν. Κάποιοι δυσανασχετούσαν αλλά όχι εμείς (απλά τα αναφέρω) έλα μωρέ διακοπές είσαι,
δείξε και λίγο ανέχεια...Ε ναι.

Εντάξει αυτή ήταν μια πανέμορφη μεν αλλά χαλαρή δε μέρα του ταξιδίου. Όλα έχουν την ομορφιά τους, είτε εξερευνάς το άγνωστο όσο είσαι μόνος, είτε περιπλανιέσαι με τον σύντροφο σου σε ένα πανέμορφο μέρος...

Ημέρα 11 Τρίτη 12/08/2014

https://maps.google.com/maps?saddr=Λίμνη, Ελλάδα&daddr=Αιδηψός, Εύβοια, Ελλάδα to:Αγιόκαμπος, Εύβοια, Ελλάδα to:Αχίλλειο, Μαγνησία, Ελλάδα to:Βόλος, Μαγνησία, Ελλάδα to:Χάνια, Μαγνησία, Ελλάδα to:ΕΟ Ζαγοράς Χορευτού to:Χάνια, Μαγνησία, Ελλάδα&hl=el&ie=UTF8&ll=39.497683,23.307495&spn=0.333274,0.66124&sll=39.455282,23.111801&sspn=0.166739,0.33062&geocode=FVeETwId_M1jASlnPuo049agFDGwHrriLL0ABQ;FW5GUQIdH-FfASlLy_plqMugFDGQhbniLL0ABA;FXcPUgId6YdfASnVvijx0sqgFDFyKZg4MWgenQ;FacoUwIdkmNeASkPdNw4rUunFDHyiwgajdgFKw;FY6eWAIdzxFeASnxbK_hYGynFDHiqhkCOY5uXQ;FeEjWQId9-NfASlLugN3cBKnFDHJ3EAkwo7xzg;FXLmWQIdL89gAQ;FeEjWQId9-NfASlLugN3cBKnFDHJ3EAkwo7xzg&mra=ls&t=m&z=11


Εχθές το βράδυ στο ρομαντικό μας δείπνο τα λουκάνικα μας κατσαν κάπως Βαριά, Οπότε που κουράγιο να σας πληροφορήσω για τα καινούργια πλάνα μας στο ταξίδι, σήμερα ομως στο πρωινό μας καφέ, δεν γλιτώνετε.


Εγώ ακόμα που δεν είχα σηνελθει από την προηγούμενη… διάβολοεβδομάδα έλεγα να πάμε πάλι προς Χαλκίδα να δούμε και τα μέρη που δεν είδαμε και η Ανθή αυτό ελεγε μέχρι που κάπου στην συζήτηση εν αγνοία τις το πέταξε...


- Ναι αλλά ξέρεις… καλά όλα αυτά αλλά μου έλειψε το καράβι

- Καράβι θες ζουζούνα μου;

- Ναι!!!

- Καράβια να θες (βεβαία όταν έμαθε το πόσοι ώρα θα ήταν στο καράβι ξενέρωσε… αλλά εγώ το καθήκον μου το έκανα)




Αποφασίσαμε να φύγουμε από την Εύβοια και να πάμε στο Βόλο, από τον Αγιόκαμπο να πάρουμε το καράβι για Γλυφα και από κει Πήλιο. Πήραμε τηλέφωνο στο λιμεναρχείο και μάθαμε τα δρομολόγια του πλοίου αλλά παραξενευτήκαμε κιόλας, εντάξει καράβι από Εύβοια για Στερεά Ελλάδα έχει, άλλα από Στερεά Ελλάδα για Τρικερι που είναι στην άκρη του Πηλίου δεν έχει. Μα αν κοιτάξεις το χαρτί είναι δίπλα και το καλύτερο, τα παλιότερα χρόνια είχε ακτοπλοϊκή γραμμή αλλά πλέον όχι.

Ώπα πέρασε η ώρα θα χάσουμε το πλοίο, περισσότερες πληροφορίες αργότερα. ..

Φτάνουμε Αιδηψό μας άρεσε σαν μέρος μόνο που...Πως να το πω... Ότι ο μέσος όρος των τουριστών ήταν πολύ πάνω από 60. Είναι τα λουτρά βλέπεις για αυτό φυσικά τα πειράγματα έδιναν και έπαιρναν το στυλ...μωρό μου του χρόνου εδώ θα σε φέρω διακοπές...Φυσικά και αστειευόμασταν. χιλια μπράβο σε αυτούς τους ανθρώπους που ακόμα και σ' αυτή την ηλικία όπως μπορούν ξεφεύγουν από την καθημερινότητα τους. Πιθανόν αυτό να μπορούν η πιθανόν αυτό να θέλουν.Οπως και να έχει, μπράβο τους που έρχονται εδώ για διακοπές και δεν κάθονται στο σπίτι τους να βλέπουν τουρκικά σήριαλ στην τηλεόραση.

Φτάνουμε Αγιόκαμπο, κόβουμε εισιτήρια και περιμένουμε το καράβι.





Παρκάρω το φέιζερ χωρίς να μου το δεσουν, τους λέω...δεν θα το δέσετε... όχι μωρέ δεν έχει πρόβλημα. Δεν έχει , δεν έχει! Αυτοί θα ξέρουν καλύτερα, αλλά ο νους μου ήταν συνέχεια εκεί





Μετά από λίγο σαλπάραμε




Κάπου στα ανοιχτά πέσαμε και σε δελφίνια. Λέω περάσαμε γιατί εγώ μιας και είμαι γκαβός, δεν τα είδα.




Μετά από λίγο δέσαμε στο λιμάνι και αφού περάσαμε πρώτα Από Αχιλλειων. Φτάσαμε στο Βόλο. Εκεί έκανα βλακεία, μας την είχε βαρέσει η ζέστη και θέλαμε επειγόντως να πιούμε καφέ και εγώ για να χαζέψω το μέρος αλλά και για να εντοπίσω την καλύτερη για εμάς καφετέρια, οδήγησα πάνω στην παραλία και πάνω που φτάσαμε σε ένα ωραίο καφέ από απέναντι έρχεται ένας αστυνομικός και με κάνει νόημα να σταματήσω.


- Τα χαρτιά σου…

Του τα δίνω. Τα ελέγχει...να τώρα ήρθαμε στο Βόλο...απαγορεύεται…

- Εσύ τι λες!

Τελοσπάντων μου κάνει παρατήρηση και έφυγε. Εντάξει τότε που έγινε το σκηνικό έβριζα λέγοντας, ότι δεν έπρεπε να μπει σε αυτή τη διαδικασία, στο να με εκφοβίσει ετσι όπως ήμουν φορτωμένος , γιατί καταβάθος ήξερα ότι δεν θα με έγραφε. Τώρα που γράφω το ταξιδιωτικό λέω καλά έκανε γιατί εκείνη την ώρα είχε υπηρεσία και θα μπορούσα να τον εκθέσω, αν τον έβλεπε κάποιος γνωστός του. Ή ακόμα και να εκθέσω όλη την υπόσταση της τοπικής αστυνομίας του στυλ...τι ρόλο βαράμε εμείς εδώ. Αν ήμουν όμως στο εξωτερικό πρώτον αποκλείεται να έκανά κάτι ανάλογο και δεύτερον αν το έκανα, ακόμα θα πλήρωνα. Οπότε το συμπέρασμά μου είναι ότι ναι μεν εγώ σαν έλληνας μπορεί να βρίζω την Ελλάδα, (όπως έκανα πιο επάνω στο ταξιδιωτικό) αλλά εκμεταλλεύομαι κιόλας, την όποια ανέχεια μου προσφέρει και όχι μόνο την εκμεταλλεύομαι αλλά στην παρούσα φάση, την έβριζα κιόλας.

Μετά το μπαχτιρντι ας βγάλουμε και καμιά φωτογραφία






Επειδή πλησιάζει Δεκαπενταύγουστος και κατά τη γνώμη μας το Πήλιο δεν είναι παίξε γέλασε στο να βρεις δωμάτιο και απο το να πηγαίναμε από δω και από κει ρωτώντας, κάνω κάτι πιο απλό. Κλείσαμε τις διαμονές μας μέσω κινητού. Ε ναι, να και σε κάτι ακόμα που με χρησίμευσε.


Όσο ήμουνα μόνος, τις διανυκτερεύσεις μου τις έκανε κράτηση ο δρόμος, τώρα που είναι οικογενειακά το διαδίκτυο...έτσι είναι αυτά

Το κινητό μίλησε λοιπόν και ειπε Χανι...όχι ότι χάνω...Χανι...Το ότι χάνω το λένε άλλοι...

Φτάνουμε στο Χάνι και τα χάσαμε... Για όσους δεν ξέρουν απέχει λίγα χιλιόμετρα πριν το χιονοδρομικό του Πηλίου και είναι ένα μέρος που αποτελείται από δυο τρια ταβερνάκια μια δυο καφετέριες και τίποτα άλλο.

Πάμε στο ξενοδοχείο κάνεις, είχε ένα σημείωμα που έλεγε...θα βρίσκομαι εκεί πάρτε τηλέφωνο.Η Ανθη μέχρι να πάρει τηλέφωνο εγώ περπατάω 50 m και ακούω ένα κινητό να βαράει κάπου από το δρόμο ... εμείς είμαστε...τη φωνάζω, η ξενοδόχος το ακούει, το σηκώνει...ναι ξέρω αυτή τη στιγμή μιλάμε με τον άντρα σου ...είδες τι λεω... πιο γρήγορος και από τον ήχο...όπως καταλάβατε μιλάμε για αχανής απόστασης στο Χάνι


Αφήνουμε τα πράγματα και πάμε προς Χορευτό μα γιατί άλλο από το να χορε... βουτήξουμε ήθελα να πω




Ο δρόμος ήταν μέσα στο πράσινο






Μήπως κάποιος ή κάτι μας παρακολουθεί από μακριά ...




Αφού δροσιστικάμε αφήσα την Ανθη στο ξενοδοχείο,και γύρισα προς Πορταριά για να τραβήξω καμιά φωτογραφία.Ε ναι γιατί αν είσαι δικάβαλος το,σταμάτα κατέβα ανέβα και φύγαμε είναι λίγο μανίκι.





Όταν συμπίπτουν η κατάλληλη θέα και η κατάλληλη ώρα, βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που δεν έχεις μια καλή φωτογραφική μηχανή.









Μετά το οφθαλμόλουτρο δε πάμε για μια μασά...


Παρότι ήταν 12 Αυγούστου το τζάκι δεν ήταν καθόλου παράταιρο, πιστέψτεμε είχε ψόφο.







Και ένα κουίζ τα μακαρόνια ποιος τά έφαγε;




Σωστά! Είδες βρε Ανθή σιγά να μην δεν το έβρισκαν


Τι λένε οι παλιοι, όταν τρώνε δεν μιλάνε όποτε η συνέχεια αύριο πάλι .

Ημέρα 12 Τετάρτη 13/08/20114

https://maps.google.com/maps?saddr=Χάνια, Βόλος, Μαγνησία, Ελλάδα&daddr=Χιονοδρομικό Κέντρο Πηλίου, Ζαγορά Μούρεσι, Μαγνησία, Ελλάδα to:Άγιος Ιωάννης, Μαγνησία, Ελλάδα to:Τσαγκαράδα, Μαγνησία, Ελλάδα to:Μηλίνα, Μαγνησία, Ελλάδα to:Αγ. Κυριακη, Μαγνησία, Ελλάδα to:Αλογοπορος, Μαγνησία, Ελλάδα to:Αγία Κυριακη, Ελλάδα&hl=el&ie=UTF8&sll=39.252428,23.142016&sspn=0.334447,0.66124&geocode=FeEjWQId9-NfASlLugN3cBKnFDHJ3EAkwo7xzg;FQwRWQIdOodgASHSd4QKjCj2fCkxYV47_BGnFDHSd4QKjCj2fA;FadzWQIdYmhhASkNysgcpA-nFDGCSiH3UOcg0A;FfkBWQIdp5xhASmb40uZRw6nFDEo4oQ7W6_K6w;FSS0VQIdclNiASkv_lJ-HSOnFDGhuYffMsxt-A;FRiCVAIdHAJgASn3JKL72zmnFDF4oiUIrDIUqQ;FbZJVQIdojBgASm7Zq98QjmnFDFaw79q8C4ipA;FRiCVAIdHAJgASn3JKL72zmnFDF4oiUIrDIUqQ&oq=αγ κ&mra=ls&t=m&z=11





Εντάξει το πρωί ξέρετε τι κάναμε, παραγγέλνουμε καφέ και λέω στη γιαγιά, σερβιτόρα – ιδιοκτήτη της επιχείρησης...εγώ θέλω το δικό μου βαρύ





Βαρύ το θες γιόκα μου...τότε πιες τον σε μικρό ποτήρι...

Για καμιά ώρα είμασταν τελείως μόνη στο μαγαζί. Τότε ήρθαν δύο κύριοι που έκατσαν σε παραδίπλα τραπέζι. Μετά από κάμποση ώρα τους ρωτάω


- Συγνώμη...να σας ρωτήσω από εδώ και πάνω που μπορούμε να βρούμε μηχάνημα αναλήψεως για να μην αναγκαστούμε να γυρίσουμε πίσω στην Πορταριά

- Α δεν ξέρω αγόρι μου μου φαίνεται στην Τσαγκαράδα έχει, αλλά για περίμενε μισό λεπτό

Παίρνει τηλέφωνο την αδερφή του και της ζητάει να πάρει τηλέφωνο μια γνωστή της η οποία δουλεύει σε τράπεζα, ώστε να πει σε εμάς από που να εξυπηρετηθούμε. Απίστευτο!

- Στον άγιο Ιωάννη εχει μου είπε. Αφού τους χιλιοευχαρίστησα πιάσαμε συζήτηση. Ο ένας εκ των δύο, αυτός που πήρε τηλέφωνο έμεινε χρόνια στην Ελβετία. Είχε μοτοσικλέτα και ερχόταν στην Ελλάδα μόνο για τις καλοκαιρινές του διακοπές. Μου είπε για τους δρόμους,τα τοπία, την οδηγική παιδεία που τους διακατέχει και εγώ του ειπα οτι ήρθες ενώ οδηγούσα από το πουθενά, μέσα από ένα χωματόδρομο ένα αγροτικό με κοιτάζει που έρχομαι, περίμενει να τον πλησιάζω και πετάγεται κάθετα στο δρόμο με σκοπό να με εμβοληση.Επειδή δε χωρούσε μου έκοψε τελειως το δρόμο έτσι ώστε να κάνει όπισθεν για να συνεχίσει την πορεία προς την κατεύθυνση που είχα και εγώ.


 

Ότι βλέπετε στην φωτογραφία από το χάνι είναι πάνω-κάτω ότι υπάρχει




Πήγαμε να μαζέψουμε τα πράγματά το ξενοδοχείο




Χαζέψαμε για τελευταία φορά την θέα από το δωμάτιο


Και φύγαμε για το χιονοδρομικό





Τι κι αν δεν είχε ψυχή όμως μας περιμένε μια κάπως περίεργη υποδοχή








Χαρά να τα δεις εσύ...





Ήταν που φεύγαμε, ήταν που ηρθαμε, ποιος τα ξέρει







Στο δρόμο και πάλι





Στη διαδρομή περιττό να πω ότι τα φτυσα. Θές η ζέστη. Θες το ότι ήμασταν φορτωμένη. θες το σφικτο οδικό δίκτυο, με την αυξημένη λόγω των ημερών κίνηση. Θες όλα μαζί, κομματιάστηκα. Αφού όταν φτάσαμε στον άγιο Ιωάννη, με το που κατέβηκα από το μηχανάκι περπατούσα σα μεθυσμένη γαλοπούλα. Ζαλιζόμουν. Ένα βήμα μπροστά, δύο πίσω και τρία πλάγια πήγαινα για να ρωτήσω για ατμ


Ρωτάω από δω, ρωτάω από εκεί... Α δεν έχουμε ατμ

- Δεν έχετε...και που έχει;

- Στην Τσαγκαράδα

- Στην Τσαγκαράδα είναι δυνατόν! Και όλοι αυτοί οι τουρίστες αν θελουν να βγάλουν λεφτά που πάνε...στην Τσαγκαράδα


Απάντηση δεν πήρα αλλά την κατάλαβα τη δουλειά




Όπως καταλάβατε δεν είμαι ο μόνος που απορεί με το ελληνικό τραπεζικό κατεστημένο...


Στην Τσαγκαράδα αφού έβγαλα λεφτά από το ατμ έκανα κάτι πολύ κουλό. Ακριβώς δίπλα από το ατμ είχε καφετέρια και τους ρωτάω αν κατεβαίνοντας προς την πλατεία να δω τον πλάτανο έχει...Να πιω καφέ... Ε μου είπαν φυσικά. Το κατάλαβα ότι έκανα μαλακία και τους ζήτησα συγγνώμη. Αλλά τους εξήγησα κιόλας ότι επειδή θα έφευγα, ήθελα να απολαύσω τον καφέ μου σε κάποιο χαρακτηριστικό σημείο του χωριού και όχι κάπου στο άσχετο

Βλακεία σίγουρα αλλά την έκανα και πάλι σας ζητάω συγγνώμη...






Ο πλάτανος είναι 1200 ετών...










Πηγαίνοντας προς την Αγία Κυριακή μας είχε βαρέσει η ζέστη, τόσο που κάθε μίση ώρα κάναμε διάλειμμα





Περνώντας από τα Μηλίνα βλέπω μια ωραία παραλία, αυτό ήταν το γιατρικο μας σκέφτηκα. Έλα όμως που η Ανθη δε φορούσε το μαγιό της, εγώ τα πέταξε όλα από πάνω μου και βούτηξα στο δευτερολεπτό, όταν




Βλέπω την Ανθη να βουτάει με τα ρούχα. Αγάπη μου εσυ, πολύ σε χάρηκα!




Ναι βρε για σένα λέω...


Φτάνουμε Αγία Κυριακή, τακτοποιούμαστε στο ξενοδοχείο και μέχρι να ετοιμαστεί, κατεβαίνω στο χωριό για να βγάλω φωτογραφίες.Εκεί συναντάω ένα ταχύπλοο να έρχεται και τους ρωτάω


- Είστε θαλάσσιο ταξί;

- Όχι όχι...Ώπα πάλι χαζομάρα είπα...Εμείς μόλις γυρίσαμε από τη Λήμνο, ούτε 8 ωρες δεν καναμε

- Από τη Λήμνο με αυτό;




Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη από την άλλη μέρα το πρωί αλλά το σκάφος είναι το ίδιο


- Ναι,γιατί όχι...περίεργο σου φαίνεται;

-Δεν ξέρω...από καύσιμα είχατε πρόβλημα;

- Αυτό που βλέπεις χωράει 400 λίτρα

- Και σας φτάσαν πανε έλα στη Λήμνο;

- Όχι χρειαστήκαμε 600


Δηλαδή για δύο μέρες που πήγαν σαν οικογένεια, φάγαν 900 € σε καύσιμα. Αλλά εντάξει άλλα γούστα. Και μπράβο τους! Φυσικά μου είπαν που να πάω,μιας και ενας ναυτικός ξέρει πάντα καλύτερα


Πηγαίνοντας για άλογοκαμπο και γενικά έως να φτάσουμε Αγία Κυριακή η διαδρομή που κάναμε είναι ίσως, από τις καλύτερες του ταξιδιού. Φωτογραφίες όμως στο γυρισμό, κάντε και λίγο υπομονή...





Άλογοκάμπο...Σήμερα δηλαδή το πρόγραμμα της ημέρας είχε και άλογα και κάμπο και άλογοκάμπο. Τι άλλο να ζητήσει κανείς!





Αυτό είναι θαλάσσιο ταξί που φεύγει αλλά είπαμε άμα είσαι...είσαι!


Βλακεία που δεν ναυλώσαμε ένα για να μας πάει απέναντι στο νησάκι. Με 5 € σε πήγαινα και όποτε ήθελες τον έπαιρνες τηλέφωνο και σε επέστρεφε. Επειδή ήταν ήδη περασμένες εφτά είπαμε να έρθουμε αύριο για να έχουμε όλη τη μέρα μπροστά μας. Μέγα λάθος! Αν είσαι στο δρόμο ποτέ μην αφήνεις για αύριο ότι μπορείς να κάνεις σήμερα, γιατί το αύριο δεν ξέρεις το πως θα σε ξημερώσει


Όπως προείπα το τοπίο είναι καταπληκτικό, αλλά δυστυχώς χάνει τόσο από τις ληψης όσο και ότι οι φωτογραφίσεις έγιναν κάπως αρπά κόλλα









Η Αγία Κυριακή το βράδυ







Πως το λένε, φάγαμε ήπιαμε και νηστική





...Ε και χορτασμένη από εικόνες κοιμηθήκαμε.Καλό σας βράδυ


Ημέρα 13 Πέμπτη 14/08/2014

https://maps.google.com/maps?saddr=Αγία Κυριακη, Ελλάδα&daddr=Κάλαμος, Μαγνησία, Ελλάδα to:Λεφόκαστρο, Μαγνησία, Ελλάδα to:Αφυσσος, Μαγνησία, Ελλάδα to:Αγ. Λαυρέντιος, Μαγνησία, Ελλάδα to:Ιερα Μονη Παμμεγιστων Ταξιαρχων, Ελλάδα to:Βυζίτσα, Μαγνησία, Ελλάδα to:Καλά Νερά, Μαγνησία, Ελλάδα to:Άγιος Λαυρέντιος, Ελλάδα&hl=el&ie=UTF8&ll=39.250334,23.248444&spn=0.334457,0.66124&sll=39.223621,23.128286&sspn=0.334584,0.66124&geocode=FRiCVAIdHAJgASn3JKL72zmnFDF4oiUIrDIUqQ;FeKCVgId-cphASntFCMh_BenFDFP6XUYv7mazg;FVLvVgId5rFhASnNTYNOhRenFDHMyHbmjLF6Bg;FbE9VwId9nlhASnL1KeiDRenFDEwaCX-Q-Y-qw;FQObWAIdf91fASnr-M6ZrROnFDHk2yyVeI_1bg;FRlkWAIdEBdgASFIFI_AbHCIOimJB3Y1xxOnFDFIFI_AbHCIOg;FUMtWAIdy_lgASmBPNXpGRGnFDE6ryaM5riMSA;FfrEVwId6sRgASnB6ljwxBOnFDFbtlJjst0JOg;FQObWAIdf91fASnr-M6ZrROnFDHk2yyVeI_1bg&oq=αγ &mra=ls&t=m&z=11

Τι έκανα και τι δεν έκανα αμάν πια. Ας δούμε καμιά φωτό από την Αγία Κυριακή















Εχθές ο ξενοδόχος μας είπε ότι αν θέλουμε να δούμε θέα θα πάμε στη Βίγλα και προτού να μπούμε στο χωριό θα στρίψουμε δεξιά οπου θα δούμε ένα ερημομένο σπίτι και από κει θα δούμε...όλη τη θέα. Φυσικά και πήγαμε και ναι! Είχε δίκιο











Λίγο προτού να φτάσω στην θεα, σε μία κλειστή αριστερή στροφή κάτι μου μου μουρμουρίζε η Ανθη (Φαντάζομαι ξέρετε τις γυναικείες μουρμούρες.όλοι λίγο πολύ είμαστε παθών) και εγώ πήγα να κατρακυλήσω στο γκρεμό

- Τι έλεγες αγάπη μου;

- Τίποτα τίποτα οδήγα εσύ...

Μηχανή + γκρεμός = μουρμούρα τέλος...ίσως η εξίσωση της ευτυχίας


Σοκαρίστηκε τόσο που τα υπόλοιπα 50 m για το σπίτι με την θέα, τα πήγε με τα πόδια




Μίλησα με τη μάνα μου στο τηλέφωνο


- Να προσέχετε ε...

- Ναι βρε μαμά και το συζητάς. Να μόλις πριν από λίγο θα πέφταμε από ένα γκρεμό...

- Τι!!!

Τελικά στον άλογοκάμπο δεν πήγαμε γιατί στην ευρύτερη περιοχή δεν είχε βενζινάδικο. Είχα βενζίνη αλλά όπως τα υπολογίζα μου έφτανε οριακά να πάω άλογοκάμπο και μετέπειτα μέχρι να φτάσω στο βενζινάδικο και δεν ήθελα να το ρισκάρω. Δεν πειράζει κάποια άλλη φορά


Γυρνάμε Αγία Κυριακή και αφού μαζέψαμε τα μπογαλάκια μας ξεκινήσαμε για τον άγιο Λαυρέντιο. Για την τελευταία από κοινού διανυκτέρευση μας





Το φέιζερ αν είχε φωνή θα μου έλεγε...Καλά εδώ βρήκες να με κάνεις σέρβις







Στη διαδρομή φυσικά μια στάση για μπανάκι στο Λεμφοκάστρο ήταν απαραίτητη

Και μετά στην Άφησσο για ένα καφεδάκι





Καλά η λέξη ρεμάλι ηχεί λίγο προς την εμφάνιση μου



Παραδίπλα μας ηταν ένα ζευγαράκι, ενώ έλεγα στην Ανθή την ιστορία με τον παππού και τους μαστόρους περπατώντας για την χαράδρα του Βίκου από την Αγία Παρασκευή. Θυμάστε το... τουρίστας από Θεσσαλονίκη. Σχολιάζαν και γελούσαν διακριτικά πάντα, με την πάρτη μου. Τι φρούτο είναι αυτό θα σκέφτηκαν...Από που μας ήρθε...Μα από τη Θεσσαλονίκη!


Φτάνοντας στον άγιο Λαυρέντιο και πηγαίνοντας στο ξενοδοχείο μας έτυχε ένα πολύ ευχάριστο, ένα πολύ δυσάρεστο και ένα πολύ περίεργο γεγονός


Το ευχάριστο ήταν ότι δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε την χλιδά του ξενοδοχείου





Εντωμεταξύ στη διαδρομή μας κατα εκεί, συζητούσαμε θα μας αρέσει, δεν θα μας άρεσε το ξενοδοχείο. Φτάνοντας, πήγα πρώτος εγώ να ρωτήσω αν όντως είναι αυτό που είχαμε κλείσει και έπαθα ένα πρώτο σοκ. Βγαίνοντας λέω την Ανθή


- Άσε χάλια είναι...

- Σοβαρά!

- Πάμε και θα δεις ...


Εκείνοι είναι που χάζεψε τελείως. Γυναίκα βλέπεις. Έμεις δεν δίνουμε και τόσο πολύ βάση σε αυτά τα πράγματα αλλά οι γυναίκες τα βλέπουν αλλιώς





Η θέα από το δωμάτιο. Τα σπιτάκια που φαίνονται είναι και αυτά παραρτήματα της ίδιας μονάδας, αλλά για πιο οικογενειακές καταστάσεις. Ας πούμε το βράδυ είδα να μπαίνει σε ένα από αυτά ένας εικοσάχρονος με τρια συνομήλικα γκομενα... Ε δεσποινίδες ήθελα να πω. Πάντως εγώ και τι δεν θα έδινα για να διαβάσω το δικό του το ταξιδιωτικό, εσείς;


Το δυσάρεστο ήταν τα πήγε η Ανθη στο μπάνιο,και ειδε κατι μαύρα καφέ πραγματάκια να κυκλοφορούμε μέσα στην λεκάνη. Εγώ δεν τα είδα αλλά μπήκα στο κλίμα, εσείς; Πήγαμε στη ρεσεψιόν, το καθάρισαν, μας ζήτησαν και συγγνώμη. Εντάξει συμβαίνουν αυτά. Ούτως ή άλλως το ξενοδοχείο ήταν χλίδα, κάτι άλλο θα είχε συμβεί. Δεν ήταν θέμα αμελείας ή βρωμιάς αλλά ένα τυχαίο γεγονός που δεν παύει όμως να είναι σοκαριστικό.


Το περίεργο γεγονός συνέβη όταν βγήκαμε για την απογευματινή μας εξόρμηση στη γύρω περιοχή. Εγώ βγήκα πρώτος και περίμενα να έρθει και η Ανθή. Εν τω μεταξύ από το προσωπικό του ξενοδοχείου μια οικογένεια έχει και ένα παιδί γύρω στα οκτώ χρονών. Αυτό είχε ένα όπλο και έπεσε πόλεμο...μπαμ μπαμ...Ε κατεβαίνοντας η Ανθη έπεσε ένα αγνοία της στο πεδίο βολής του μπαμ...μπαμ... Ε κάνει μία και η Ανθή με το δάχτυλο...μπαμ και τότε το παιδί μεταμορφώθηκε σε ράμπο. Έτρεξε πάνω της και να αρχίσει να την πυροβολάει, να την χτυπάει να φωνάζει, σε σκοτώσα σε έφαγα είσαι νεκροί πέσε κάτω. Η καημένη Ανθή χάζεψε, δεν ήξερε τι να κάνει, να του δώσει καμία σφαλιάρα η να πέσει κάτω...Τελικά έτρεξε πανικόβλητοι προς την έξοδο


Μετά το ξύλο ξεκινήσαμε για μια περιμετρική βόλτα εως την Βυζίτσα και πάλι πίσω. Περάσαμε από τη μονή ταξιαρχών, πραγματικά πανέμορφο μοναστήρι









Για να εισερχόσουν στο ιερό οι γυναίκες έπρεπε να είναι ευπρεπώς ντυμένες. ( οι άντρες και με τσόκαρο έμπαιναν) και επειδή ήταν καλοκαίρι η μονή είχε λάβει τα μέτρα της,παρείχαν...




Το κατάλληλο ρουχισμό στις αμαρτωλές... και καλόγούστο μάλιστα...





Η θέα από το μοναστήρι...


Φεύγοντας, πέσαμε πάνω σε αυτό το ανάκτορο





Ότι βλέπετε είναι ένα μέρος από το κήπο του. Φυσικά έβριζα για το αμάξι που μου χάλασε το πλάνο, με αποτέλεσμα να πάει στράφι το εκκλησίασμα...


Για να φωτογραφίσεις το τοπίο έπρεπε να σταματήσεις και αν σταματούσες, πολύ δύσκολα αποφάσιζες να ξαναξεκινήσεις. Μα με τέτοια θέα που να πας...










Ευτυχώς που νύχτωνε και αποφασίσαμε να φύγουμε. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο και μετα και παλι εξω...




Εντάξει τα είπαμε αυτά, με τις νυχτερινές λήψεις δε τα πήγαινα πολύ καλά. Όχι ότι τα πήγαινα καλά με τις πρωινές, αλλά λέμε τώρα


Πήγαμε μετά τη μάσα να πάρουμε γλυκάκι για το ξενοδοχείο. Εκεί μια κυρία με πλάγιο τρόπο και πιάνοντας το μπλαμπλά με τον ιδιοκτήτη μας πήρε την σειρά. Ου μωρή καρακάξα, δείξε λίγο σεβασμό στους τουρίστες από τη Θεσσαλονίκη. Συγχύστηκα τώρα που το θυμήθηκα για αυτό,καλό σας βράδυ

Ημέρα 14 Παρασκευή 15/08/2014

https://maps.google.com/maps?saddr=Άγιος Λαυρέντιος, Ελλάδα&daddr=Μακρινίτσα, Μαγνησία, Ελλάδα to:Ζαγορά, Ελλάδα to:Πουρί, Μαγνησία, Ελλάδα to:Βόλος, Ελλάδα to:Λάρισα, Ελλάδα to:Τρίκαλα, Ελλάδα to:Καλαμπάκα, Τρίκαλα, Ελλάδα&hl=el&ie=UTF8&ll=39.518874,22.365417&spn=1.332667,2.644958&sll=39.485587,22.436125&sspn=1.333317,2.644958&geocode=FQObWAIdf91fASnr-M6ZrROnFDHk2yyVeI_1bg;FQk5WQId_cNeASmP1dd-Q22nFDEjsNa_PlM0Aw;FebUWQIdY4VgASkR7VvbFAynFDGgnrniLL0ABA;FVRiWgId4GRgASmxGEo2_gunFDGn3QPfKP1fSw;FY6eWAIdzxFeASnxbK_hYGynFDHiqhkCOY5uXQ;Fe7XXAIdtRZWASmhR11ZXIhYEzEwnLniLL0ABA;FZSSWwId1yZMASlfLnciMxlZEzHAn7niLL0ABA;FfrfXQIdyQdKASl5LHW1zw9ZEzH6Xx9aA2CjwA&oq=καλα&mra=ls&t=m&z=9


Κάποιες φωτογραφίες από τον άγιο Λαυρέντιο το πρωί με τα καθέκαστα





Όσο και να με φτιάξω με το Photoshop...Εγώ δε φτιάχνουμε με τίποτα... Γιατί άραγε...Να ξανακατεβάσω το πρόγραμμα απο το ίντερνετ...Η να επισκεφτώ τον Φουστάνο... Δεν μιλάτε ε... Καλά...









Σήμερα το πρόγραμμα έλεγε να πάμε αρχικά στην Μακρινίτσα και το βράδυ να καταλήξουμε στη Λάρισα για να πάρει η Ανθη το τρένο για Θεσσαλονίκη


Μακρινίτσα λοιπόν









Σταματώντας για να βγάλω την παραπάνω φωτογραφία λίγα μέτρα από την πλατεία, με το που κατέβηκα από το μηχανάκι, έξαλλος ο ιδιοκτήτης της τουριστικής επιχείρησης πετάχτηκε εξω απ το μαγαζάκι και με έντονο ύφος μου είπε


- Μην παρκάρεις εδώ!

- Μα ενα δευτερολέπτο, να τραβήξω μια φωτογραφία ένα…

- Ενοχλείς!


Τελοσπάντων, μετά από 20 δευτερολεπτα το πολύ εφηγα και λέω εγώ. Ο κύριος αυτός είχε τουριστικό μαγαζί. Εμείς ήμασταν τουρίστες, μετά πιθανόν να αγοράζαμε κάποιο σουβενίρ, όπως και αγόρασαμε αλλά φυσικά όχι από αυτόν. Καλό θα ήταν από τους τουρίστες, όχι μόνο να τα αρπαζουμε, αλλά να δεχόμαστε και τις τυχόν ιδιοτροπίες τους, γιατί στο κάτω κάτω της γραφής από αυτούς ζούμε.









Είχαμε ένα μεγάλο δίλημμα, απ' όπου να πάμε στη Λάρισα. Να πάμε από την εθνική η μέσα από τα βουνά.Ε δε θέλει και πολύ σκέψη, εφόσον είμαστε στην Μακρινίτσα πήραμε το δρόμο τον μακρύ





Τι να μας κανει ενας καφές στην Μακρινίτσα με 37 βαθμούς Κελσίου και μόλις φτάσαμε στην Ζαγορά, σε ένα μοναστήρι - ταβέρνα (μέσα στο προαύλιο του μοναστηριού είχε ταβέρνα) ταβλιαστήκαμε





Ενώ λαγόκοιμόμουν άκουσα θόρυβο, ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω ένα ζευγαράκι να μας προσπερνάει. Τους κοιτούσα με μισάνοιχτα μάτια όταν, τους είδα καμιά 200 m πιο κάτω να ακολουθούν το παράδειγμά μας και να την πέφτουν κάτω από κάτι δέντρα.Ε ναι το μέρος ήταν για πολύ ύπνο







Εκεί ξύπνησα από ένα τηλεφώνημα …Ναι … Ποιος είστε ο κύριος Φουστανος …Φυσικά και σας γνωρίζω ο πλαστικός χειρούργος… Μα καλά πώς;… Κάποιο μέλος από το ADVride.gr σας έδωσε το τηλέφωνο μου… Τι; Σας ενημέρωσαν ότι υπαρχή επιτακτική ανάγκη για μποτοχ και λίφτινγκ προσώπου …Μα φυσικά και το συζητάτε… Δειτε πως ειμαι….










Το πρόγραμμα μας έλεγε, να πάμε στο Πουρί και από κει παραλιακά να κατευθυνθούμε στη Λάρισα. Όταν όμως φτάσαμε στο Πουρί αντικρίσαμε αυτό...





Ουπς!


Βρήκαμε μια κυρία και τι ρώτησα... ο δρόμος δε συνεχίζει για Λάρισα από δω;...Δεν βγαίνει; ...Βγαίνει αλλά έχει κατσικόδρομο, άσε που μπορεί να χαθείτε κιόλας.Τελεια.Άντε ξανά μανά πίσω τώρα...


Ξενερώσαμε απίστευτα αλλά εντάξει, αν στις διακοπές σου αναζητάς την περιπέτεια, όταν την ανταμώσεις θα πρέπει να είσαι έτοιμος να την διαχειριστείς κιόλας.


Πρώτου να φτάσουμε στην Μακρινίτσα κάναμε μια στάση για να ξεμουδιάσουμε λιγάκι, εκεί βλέπουμε ένα μπαμπά καβάλα πάνω σε ένα ποδήλατο να ανεβαίνει την ανηφορά έχοντας την κόρη του από πίσω. Ε δε δώσαμε και πολύ σημασία, μετά από 5 λεπτα να τος ξανα πάλι να Κατεβαίνει...και πάλι πάνω...και πάλι κάτω...Ε θα το βγάλω φωτογραφία δεν γίνεται...





Και πάλι πάνω και πάλι κάτω. Απίστευτος! Ή τον έφαγε η βαρεμάρα η γούσταρε τρελά με το παιδί του, άλλη εξήγηση δεν υπάρχει.


Πλέον είχε περάσει η ώρα, το τρένο θα έφευγε οπότε δεν ήταν καιρός για πειράματα. Κατεβήκαμε στο Βόλο και από κει μέσω εθνικής για Λάρισα. Παρότι ήπια τρεις καφέδες μέχρι εκείνη την ώρα ήμουνα κούρκουτιασμένος, όμως με το που πλήρωσα 2,80 ευρώ στα διόδια, στανιαρα με τη μία.


Φτάσαμε στο σταθμό των τρένων να επιβεβαιώσουμε την ώρα αναχώρησης του τρένου.




Και μετά πήγαμε στο κέντρο για να τσιμπήσουμε λιγάκι και να περάσουμε τις τελευταίες στιγμές των διακοπών μας μαζί





Αφού φάγαμε σάντουιτς. Φωτογραφίες δεν υπάρχουν γιατί το Κ... φόρτιζε μέσα στο ψητοπωλείο. Ξέρετε το τροπάριο (Η μήπως θέλετε να το αναλύσω λιγάκι... ΟΧΙ!!!) Πήγαμε στο σταθμό για το μεγάλο χωρισμό. Δεν ήμουν καθόλου καλά ψυχολογικά. Όλη την ημέρα είχα ένα σφίξιμο στο στομάχι, το βράδυ όμως ήμουνα ράκος. Μία το ότι έφευγε γυναίκα μου, μία ότι μου έλειψε το σπίτι μου, το που θα κοιμηθώ, σκεφτόμουν το κρύο που θα έτρωγα. Δεν ήξερα που να πάω μετά από δω. Η Γυναίκα μου ανησυχούσε για μένα.Γενικά ημουν χάλια.

Τελοσπάντων, αποχαιρετιστήρικαμε και ο κάθεένας τράβηξε το δρόμο του. Ή Ανθη για Θεσσαλονίκη και εγώ προς το άγνωστο. Σκεφτόμουν διάφορα για το τι θα κάνω αλλά μόλις ανέβηκα πάνω στο μηχανάκι καταστάλαξα,θα πάω στην Καλαμπάκα, έχει και κάμπινγκ εκεί, οπότε μια χαρά. Σήμερα δεν είμαι για να ψάχνω.

Κόντευε 12, είχε ξαστεριά. Ο δρόμος δεν είχε φώτα, ούτε αμάξια.Ησυχία, μόνο το φέιζερ ακουγόταν και εκεί που οδηγούσα με καμιά 100 km/h μέσα στο μαύρο σκοτάδι σβήνω μία τα φώτα από το φέιζερ, ανατρίχιασα! Μόνο τ' αστέρια έλαμπαν. Τα ανοίγω μετά από λίγο, τα ξανακλείνω, δέος! Απίστευτη αίσθηση, ένα ρίγος με διαπέρασέ και κι όλες μου οι αμφιβολίες εξανεμίστηκαν. Λες και τις κατάπιε η νύχτα.ήμουν ακριβός στη μέση του ταξιδιού. Ενός ταξιδιού που το ονειρεύομαι μια ζωή και θυσίασα αρκετά για να το υλοποιήσω. Ένα πράγμα είχα πει στον εαυτό μου προτου ξεκινήσω, αν για κάποιο λόγο δεν το γούσταρα ή το παρατήσω στη μέση, ίσως θα ήταν καλύτερα να έδινα και το φέιζερ, γιατί εντάξει δεν υπήρχε λόγος να το κρατήσω. Αν γούσταρα, του χρόνου πρώτα ο θεός πάμε για άλλα.

Και νάμε στο σήμερα, μέσα στη μαύρη σαπίλα με σβηστά τα φώτα να ουρλιάζω μέσα στο πουθενά, από ευτυχία Γιατί ξέρω ότι τα όσα βιώσα μέχρι τώρα δεν είναι τίποτα παραπάνω από τα μισά, που θα μου προσφέρει αυτό το ταξίδι.

Φτάνω Τρίκαλα, τι γινόταν εκεί. Συνιλθά τελείως. Κόσμος, γυναίκες, ταβερνάκια μπαράκια να σφύζουν από ζωή, γυναίκες γυναίκες και τη γυναίκες. Χάζεψα, την ερωτεύτηκα την πόλη.





Αφήνω αυτήν την παραδεισένια πόλη τα Τρίκαλα και κατευθύνομαι προς Καλαμπάκα. Στο δρόμο βλέπω δυο τσοπεραδες με ξένες πινακίδες και αντίστοιχο παρουσιαστικό να πηγαίνουν πολύ σιγά,τους προσπερνάω.Μόλις σταμάτησα να ρωτήσω που είναι το κάμπινγκ με φτάνουν. Δεν ξέρω πως με ήρθε και τους λέω στα μισά βλάχικα αγγλικά που ξέρω

- Θέλετε βοήθεια;...Εντωμεταξύ εγώ δεν ήξερα την τύφλα μου, αφού μόλις είχα φτάσει...

- τι;

- Να επειδή σας βλέπω που πηγαίνετε σιγά, μην χαθείκατε;

- Όχι όχι...Όλα αυτά στα αγγλικά τώρα...Από που είσαι;

- Έλληνας είμαι

- Και εμείς...Από εδώ είμαστε από την Καλαμπάκα.

-Ουπς... Σώπα ρε παιδιά και πινακίδες;

-Μένουμε στο εξωτερικό και ήρθαμε για διακοπές

- Ε...Ναι...Tο κάμπινγκ μήπως ξέρετε που είναι...;

Καλά μιλάμε διέπρεψα και πάλι... Τι ήταν αυτό...Στη μέση της νυκτός. Μήπως να αλλάξω χόμπι..Προσπάθησα να βοηθήσω στα αγγλικά διό ντόπιους...Που φυσικά τελικά με βοήθησαν αυτή. Από το να ταξιδεύω μάλλον, για κανένα ζουρλομανδια είμαι...

Συνεχίζω ακάθεκτος.έλα μωρε συμβαίνουν αυτά...Φτάνω στο κάμπινγκ περασμένες δύο, δίνω την ταυτότητα μου και λέω στο φύλακα.


- Δεν θα στήσω σκηνή, μόνο θα κοιμηθώ με το sleeping bag.

- Δεν υπάρχει πρόβλημα, αν θες πάνε στην τραπεζαρία είναι άδεια τέτοια ώρα. Εκεί θα κοιμηθείς άνετα.

- Παρκάρω τη μηχανή, πάω στην τραπεζαρία και βλέπω αυτό.( Από πρωινή φωτογραφία )




Ο Χριστός και Παναγία, πως και δεν πάτησα κανένα μέσα στη μαύρη πισσα.Που είμαι στο Νταχάου. Πλάκα θα με κάνει ο φύλακας, ε ναι! Πως κοιτάω τριγύρω, βλέπω μια ακόμα τραπεζαρία, πάω κατα κει, ήταν τελείως άδεια...


Στη μία δεν υπήρχε ψυχή και στην άλλη, δεν χωρούσαν τα πτώματα στους πάγκους.

Χαμογελώντας, έστρωσα να κοιμηθώ και αφού έστειλα μήνυμα στη γυναίκα μου ότι είμαι στο κάμπινγκ και όλα καλά...σας καληνυχτώ


Όπως καταλαβαίνετε η ουσιαστική μου περιπέτεια τώρα αρχίζει…