GO(A) INDIA

   Πολλά  έχουν ειπωθεί και γραφτεί για την Ινδία. Είναι μία μεγάλη χώρα με πολλές διαφορετικές φυλές, θρησκείες, γλώσσες, διαφορετικό κλίμα και γεωγραφία μέχρι και διαφορετική ιστορία, με διακρίσεις φυλών και φύλων. Διάλεξα να επισκεφτώ την Goa, που βρίσκεται νοτιοανατολικά, διάσημη για  τα trance party της δεκαετίας του 90 και δημοφιλής προορισμός των νέο hippies όλου του κόσμου. Αν και η μόδα των partys πέρασε και οι κάτοικοι της ‘’ησύχασαν’’, αποτελεί ακόμα τουριστικό προορισμό και μάλιστα και για τους Ινδούς ή   τους βορείους γείτονες τους.

   Έφτασα πρώτα με το αεροπλάνο στη Βομβάη πολύ νωρίς το πρωί και με το ταξί πήγα νότια της πόλης στη θάλασσα, στην Colaba, όπου οι ταξιδιωτικοί οδηγοί περιγράφουν ως περιοχή ενδιαφέροντος. 

 

 

 

Ζήτησα να πάω στην αψίδα 26 μέτρων επονομαζόμενη Gateway of India που χτίστηκε για την επίσκεψη του Γεωργίου του 5^ου στην πόλη το 1911. Ο οδηγός που δεν καταλάβαινε καθόλου αγγλικά έκανε για καλή μου τύχη λάθος, κάτι πολύ συνηθισμένο όπως έμαθα αργότερα συνομιλώντας με άλλους τουρίστες. Επισκέφτηκα λοιπόν άθελα μου την ψαραγορά της πόλης και το λιμάνι που μεταφέρει την εντόπια λαϊκή αγορά τροφίμων. Ο τόπος  μύριζε σα χωματερή και ακόμα δεν είχε ξημερώσει. Είχε πολύ κόσμο και γυναίκες. Με κοίταζαν έντονα και παρόλο που δεν αισθάνθηκα ότι ήταν επικίνδυνα, με έκανε να σκεφτώ τη ζωή στην αναπτυγμένη, πλούσια Ευρώπη με την αυξημένη εγκληματικότητα, ένιωσα άβολα και αποφάσισα να πάω προς τον σταθμό. 

 

 

 

 

 

Ο ιστορικός σιδηροδρομικός σταθμός νέο γοτθικού ρυθμού Chhatrapati Shivaji Terminus ή αλλιώς Victoria Τerminus, είναι  μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO, κατάλοιπο της Βικτωριανής Αγγλίας. Χτίστηκε το 1887, ονομάστηκε έτσι προς τιμή της βασίλισσας Βικτώρια και αποτέλεσε κατασκευαστικό και τεχνολογικό παράδειγμα της εποχής. Είναι μια μικρογραφία των ταξικών και φυλετικών διαιρέσεων της ινδικής κοινωνίας και πραγματικά συνάντησα μια ανθρωποθάλασσα και τις  έντονες μυρωδιές και ηχοχρώματα της Βομβάης. Κοράκια τσιμπολογούσαν τα σκουπίδια και μικρομάγειροι ετοίμαζαν πρωινά στους περαστικούς που ξεκινούσαν τη μέρα τους.

 

 

 

  

 

 Κατηφόρισα προς τη θάλασσα, 

 

στη ‘’σωστή‘’ πλευρά αυτή τη φορά  στο Τaj Majal Palace που χτίστηκε στις αρχές του 20^ου αιώνα από τον ανερχόμενο ιθαγενή αστό Τζαμσετζί Τατά γιατί του απαγορεύονταν η είσοδος στα ξενοδοχεία των λευκών αποικιοκρατών. Από το Gateway of India πήρα τη λάντζα για το νησί Elephanta για το οποίο δεν αναφέρω λεπτομέρειες γιατί έχει πνευματικό ενδιαφέρων και λίγες μαϊμούδες. 

 

     

  Το μεσημέρι, που για μένα ήταν ήδη το πρωί της επόμενης μέρας και όντας πάνω από ένα 24ωρο άυπνη, ο συνεχής ήχος από τις κόρνες που πατούν όλα τα αυτοκίνητα ταυτόχρονα χωρίς ιδιαίτερο λόγο και το καυσαέριο με είχαν  κουράσει. Λένε πως το περπάτημα στην πόλη ισοδυναμεί με το κάπνισμα 2,5 πακέτων τσιγάρα…Στο δρόμο για το αεροδρόμιο με το ταξί πραγματικά νόμισα δυο τρεις φορές πως θα τρακάρουμε και τραβήχτηκα στην άλλη άκρη του πίσω καθίσματος.

    

Το Panaji ή Panjim της Goa είναι ένα γραφικό χωριό με πορτογαλικό αρχιτεκτονικό παρελθόν και φιλικούς κατοίκους. 

 

 

 

Αν και περίεργο μου θύμισε κάποια ελληνικά χωριά που οι άνθρωποι λένε ακόμα καλημέρα στο δρόμο. Αυτό που με εντυπωσίασε όμως είναι τα παραθαλάσσια χωριουδάκια ακόμα πιο βόρεια και οι παράδρομοι με τα palacios, κατάλοιπα της πορτογαλικής αποικιοκρατίας, πνιγμένα στους κοκοφοίνικες, βαμμένα με πολύ έντονα χρώματα.

 

 

 

 

 

 

Μετακινούμουν με ταξί, με μοτοταξί και motο-stop γιατί ο τρόπος οδήγησης μου φαίνονταν επικίνδυνος για να οδηγήσω εγώ. Άλλωστε πάντα έβρισκα κάποιον να με πάει όπου ήθελα  και μάλιστα κάποιοι άλλαξαν την πορεία τους για να με εξυπηρετήσουν κάτι που μου φάνηκε ιδιαίτερα συγκινητικό και ανθρώπινο, και σκέφτηκα και πάλι  τις αξίες του δυτικού πολιτισμού… Παρόλα αυτά νοίκιασα τελικά μια Honda Hero που έγινε ο ήρωας μου γιατί ουσιαστικά με ‘’οδήγησε’’ σε μικρές παραλίες και δρομάκια με υπέροχη βλάστηση, παγώνια, ξεχασμένους βορειοευρωπαίους και μαγαζάκια για φαγητό πολύ νόστιμο και φτηνό που έτρωγαν οι ντόπιοι που δείχναν χαλαροί και χαρούμενοι και καθόλου φτωχοί.  

 

Στο κεφαλοχωρι Mapusa φασαρία και η σχετική ανακατωσούρα

 

 

 

 Έμεινα στην Anjuna, γιατί εκεί έμεναν δύο φίλες  και γιατί ήταν κοντά δύo από τις καλύτερες παραλίες- χωριά της περιοχής, το Morgim και το Madrem. Είχε ζέστη και υγρασία σε βαθμό πολύ ευχάριστο μετά τον μακρύ χειμώνα και τον βαρδάρη της Θεσσαλονίκης.

 

 Η ζεστή αραβική θάλασσα είναι πολύ ρηχή και αρκετά μέτρα μέσα σχηματίζονται μεγάλα κύματα οπότε κολυμπάς ‘’όρθιος’’. Πολλά τετραγωνικά αμμουδιάς, καρύδες, το συνεχές κελάηδημα των πουλιών, τοπικές φορεσιές σε ωραία χρώματα, αστεία μεταφορικά μέσα και βέβαια αγελάδες που μετά από μια δυο μέρες δε μου φαίνονταν παράξενο και κινούμουν και εγώ στους ρυθμούς τους. Ηταν η ωρα του ποδηλατου!

 

Και της παραλίας

 

 

 

 

 

 the other side..

 

 

 Πέρασα πολύ καλά. Eκανα yoga, γνώρισα ωραίους ανθρώπους από τη Δανία, τη Βραζιλία, την Ελλάδα. Γνώρισα ωραίους διαφορετικούς ανθρώπους από το Καζακστάν, το Ιράν, το Θιβέτ. Αν και οι μέρες ήταν λίγες γιατί τόσο μόνο μπορώ να αποχωριστώ την οικογένειά μου, ήταν τόσο όμορφες και διαφορετικές που ένιωσα σα να  ταξίδεψα όχι μόνο σε άλλο τόπο αλλά και σε άλλο χρόνο. 

 

     Αφιερωμένο στο φίλο Ηλία Βροχίδη του οποίου το βιβλίο ‘’27 πανσέληνοι στην ανατολή’’ ήταν πηγή έμπνευσης γι’ αυτό το ταξίδι και τη φίλη μου Κατερίνα που με ενημέρωσε για τις προσφορές στην αεροπορική εταιρία και έτσι μπόρεσα να το πραγματοποιήσω