14 Δεκεμβρίου κι ο χειμώνας μοιάζει να έχει μπει για τα καλά.
Ο ήλιος έχει δόντια και κατά τις 11 αποφασίζω να ξεκινήσω.
Το προς τα που είναι θολό αλλά σίγουρα θα πάω νότια.
Ούτως ή άλλως κάπου θα βρεθεί ένας από χωριό να σε βάλει στο σωστό το δρόμο.
Τον επαρχιακό.
Στρίβω για Κολινδρό κι από εκεί όπου με βγάλει
Στην Καστανιά η πλατφόρμα έμεινε στα αζήτητα.
Συνεχίζω έχοντας απλά το νου μου να μην μπω στο δρόμο που κατεβάινει στην Ημαθία.
Περνάω μέσα από τα Ρυάκια όπου υπάρχει ζωντανο καφενείο
και συνεχίζω παράλληλα με το όρος Γαλατάς.
Είναι ώρα όμως να μπούμε στο χάρτη της διαδρομής όπου φαίνεται η θέση Πουρνιά
στην οποία στάθηκα κι έβγαλα μερικές φωτογραφίες.
Δεύτερη φορά μέσα σε λίγα χιλιόμετρα που συναντώ μεγάλο κοπάδι με κατσίκια.
ΣΑκόμα και τα σκυλιά που τα συνοδεύουν έχουν αρχοντική συμπεριφορά προς τον περαστικό.
Έστριψα προς την Ελαφίνα αλλά εκεί που βρήκα
αυτό το καραούλι των κυνηγών άρχιζε χωματόδρομος.
Λίγο πιο κάτω στη διασταύρωση βλέπω την οδηγία για το γεφύρι.
Η λάσπη όμως δε με άφησε να φτάσω μέχρι κάτω... απλά θα ξαναέρθουμε !
Να και το όρος Γαλακτός ή Γαλατάς (του τίτλου)
δίχως ίχνος χωματόδρομου και δίχως φουρφούρια που βγάζουν δήθεν ρεύμα.
Το εκκλησάκι μετά την Έλαφο έχει τραπεζάκι για καφέ
αλλά εγώ (κακώς) δεν έχω μαζί μου τίποτα από προμήθειες.
Διασχίζω χωριά περιποιημένα και όλα έχουν
μεγάλες εκκλησίες όπως αυτή των Αγίων Πάντων στην Εξοχή.
Ξεκινάω την ανάβαση από την Κάτω στη Μεσαία(φωτογραφία) και Άνω Μηλιά.
Ένας φαρδύς δρόμος πολύ υψηλών προδιαγραφών με parking! στη διαδρομή ,
εξαιρετική χάραξη και οδόστρωμα.
Να μια προσέγγιση στο πώς πρέπει να είναι τα εκκλησάκια.
Ταπεινά και καλαίσθητα ώστε να συμβαδίζουν και με το λόγο Του.
Η Άνω Μηλιά είναι συνδεδεμένη με την τραγική ιστορία του Γιακοβλεφ
που συνετρίβη στη δασική θέση Ντίτσιος τις παραμονές των Χριστουγέννων του 1997...
Θυμόμουν ένα ωραίο μπαλκόνι καταφυγίου πάνω από το χωριό.
όπου είχα πιεί ένα ωραίο καφέ κουβεντιάζοντας με τον υπεύθυνο.
Το βρήκα γεμάτο με τα αυτοκίνητα αυτών που πιθανόν κάθονταν στον εσωτερικό χώρο...
Έκανα μεταβολή κι άρχισα τον κατήφορο.
Ευτυχώς μέσα στο χωριό υπάρχει ένας
πολύ ωραία διαμορφωμένος χώρος δίπλα στην εκκλησία.
Φεύγοντας το μάτι πέφτει και σε αυτό το άγνωστο μνημείο.
όλη η περιοχή χρήζει ιδιαίτερης εξερεύνησης.
Ο γερο Όλυμπος δεν έχει σήμερα καμιά διάθεση να βγει καθαρή φωτογραφία.
Είναι και ο ήλιος που όλη μέρα τη βγάζει φωτίζοντας από το πλάι , άστο.
Το μάχιμο τρακτέρ από το μη-κουβούκλιο φαίνεται!
Γρήγορα και με παρέα το φρεσκαρισμένο ποτάμι στα δεξιά μου φτάνω στην Κατερίνη
κι από την άδεια Εθνική στη ζεστασιά του σπιτιού.
Αν επιχειρήσετε βόλτα με μοτοσυκλέτα και όχι μόνον αυτήν την εποχή δώστε πολλή προσοχή
σε όλα τα ανήλια σημεία των δρόμων,υπάρχει πάχνη και μαύρος πάγος σχεδόν όλο το 24ωρο.
See ya!
