8 μήνες μετά την αναχώρηση της κυρίας Χρυσούλας για τα αστέρια
εδέησα να κάτσω να γράψω όπως της είχα πει την ιστορία
που τόσο έντονα μου είχε διηγηθεί κι αφορά τα χρόνια του αντάρτικου.
Ο Χρήστος ο Τσιακπίνης ας τον πούμε ήταν φευγάτος στο βουνό πάνω από την Πρώτη
με γυναίκα και μικρό παιδί στο χωριό.
Η σχέση του με τον παππού Πασχάλη οφειλόταν στο γεγονός ότι ο παππούς μουήξερε να επισκευάζει τον πολύγραφο στον οποίο τύπωναν τις προκηρύξεις και ενίοτε τον έπαιρναν μαζί τους λίγο με το καλό λίγο με το ζόρι για να τους τον φτιάξει.... και φυσικά όλη η οικογένεια ανησυχούσε πρώτα για το αν θα γυρίσει αλλά και για το πως θα πάρουν οι υπόλοιποι την πολυήμερη απουσία του στο βουνό
Μια μέρα ο αντάρτης βρίσκεται στο σπίτι και οι δικοί μου του ανοίγουν κουβέντα.
Βρε Χρήστο όταν το ταξί (ο παππούς είχε ένα από τα πρώτα αυτοκίνητα στο νομό Σερρών
το Ford του 1928 για το οποίο έχω γράψει και θα ξαναγραψω την καλύτερη ιστορία του)
λείπει στις Σέρρες νυχτώνει και δε φαίνεται να έρχεται ανησυχούμε ,
έχετε τη συνήθεια να βάζετε τις νάρκες στο δρόμο κι όλοι αυτό φοβόμαστε.
Το σπίτι στην Πρώτη έχει ένα μπαλκόνι σαχνίσι το λένε στη Μακεδονία
που βλέπει βόρεια κι όπως αφηγούνταν η κυρία Χρυσούλα από aυτό έβλεπαν όταν νύχτωνε
μέχρι τα υψώματα στο χωριό Μεσορρόπη περιμένοντας να φανούν τα φώτα του ταξί
στον σκοτεινό ορίζοντα , σημάδι ότι έρχεται χωρίς να έχει συμβεί κάτι μοιραίο.
Ενα απόγευμα που βρέθηκε εκεί τον πιάνει πάλι η γιαγιά Γεωργία κουβέντα για τις νάρκες
και του λέει , αύριο βρε Χρήστο στο ταξί θα είναι η γυναίκα σου και το παιδί σου.
Τινάχτηκε όταν το άκουσε κοντοστάθηκε για λίγο και είπε στη γιαγιά μου,
Τι δουλειά έχουν γιατί?
Είναι άρρωωστο το μικρό και θα πάνε αναγκαστικά στο γιατρό του απάντησε.
.....τι να κάνουμε ο πόλεμος έχει θυσίες είπε φεύγοντας δίχως να κοιτάξει πίσω.
Το ταξί ευτυχώς πήγε και ήρθε για άλλη μια φορά χωρίς να πατήσει τίποτα.
Καλημέρα καλό ημερολογιακό φθινόπωρο καλή Άνοιξη στις ψυχές μας και μακριά από τον πόλεμο.
Σήμερα κινούμαστε με το Γιώργο παράλληλα με το ωραίο εκδρομικό του ΜΟΘ.
Αντί για το πάσο της Βροντούς βάλαμε στόχο τα 75+75 χιλιόμετρα
που ενώνουν Δράμα και Δασικό χωριό Ελατιάς στο Καράντερε.
Κοινός παρονομαστής?
Τα μπιφτέκια στου Μποζίδη στο Παρανέστι...και βλέπουμε!
Πρώτη Σερρών καφές στην πλατεία
Από το Λιβαδερό προς Σιδηρόνερο
Είσοδο; στο μαγικό δάσος μετά τη Σκαλωτή
Δασικό χωριό Ελατιάς
O Χρήστος ο φύλακας είναι 67 δε φοράει γυαλιά
και με κατάλαβε πριν βγάλω το κράνος
Θέση Κρύα Βρύση με 17 βαθμούς (φαντάζομαι σήμερα)
Να προσέχετε τα ζαρκάδια ,έχει και πολλές αρκούδες αλλά και λύκους.
Φέτος στη βρύση φάνηκαν και 2 ελάφια.
Για τα άλογα δεν μας είπε και είδαμε άπειρα κι απρόβλεπτα.
Στο πυροφυλάκιο στη θέση Τουλουμπάρι ,
στον αυχένα ανάμεσα σε Σιδηρόνερο και Λιβαδερό.
Παρανέστι στου Μποζίδη.
Επιστροφή από τον κανονικό και σύντομο δρόμο?Ούτε λόγος.
Αγροτική οδός Κομνηνά-Λιβερά-Τοξότες
Η βόλτα ανάμεσα στα ερείπια των Λιβερών είναι είσοδος σε χρονοκάψουλα.
Πέτρα φυτευτή .....ως εδώ.
Μαίανδροι του Νέστου
και θέα στον κάμπο της Ξάνθης
Η επιστροφή από Τοξότες προς Θεσσαλονίκη σηκώνει καφέ και είναι πρώτης τάξεως ευκαιρία να μάθουμε τι παίζει στο Bikers Station δίπλα στο λιοντάρι της Αμφίπολης.
Στου Καζέπου
Συμπέρασμα.
Ξεκινήσαμε για μια βόλτα 400 χλμ και φτάσαμε τα 650.
Ο Μάιος είναι ο μήνας μαγεία για τις βόλτες με τη μοτοσυκλέτα.
Ο Μποζίδης έχει σχεδόν τις ίδιες τιμές 10 χρόνια τώρα δηλαδή οι υπόλοιποι
τα τελευταία τρία-τέσσερα μας ψιλο-κλέβουν.
Η πανάκριβη 100αρα της Shell κάνει τη μηχανή να δουλεύει
σαν να είναι σε ευρωπαική χώρα με κανονικά καύσιμα
Τα χωριά πασχίζουν να μείνουν στη ζωή κι εμείς πρέπει να κάνουμε το παν για αυτό.
Φτάσαμε σούρουπο μετά από 12 ώρες στο δρόμο
κι ήμασταν πιο ξεκούραστοι από την ώρα που φύγαμε.
Μαζί μου ο ανυποψίαστος Στέλιος που δε μάσησε ούτε από την περιγραφή
ούτε από την δύσκολη πρωινή ώρα εκκίνησης.
'Ετσι λίγο μετά τις 9 βρεθήκαμε εξπρέσο μαγκιάτο
στο αμπάντο δρόμο που ενώνει το Κεντρικό του Κιλκίς με τη Ροδόπολη Σερρών.
Κουβέντα με τον ντόπιο υλοτόμο απο το Ακριτοχώρι.
Απορώ γιατί δεν φτιάχνουν το δρόμο μας λέει
απορώ γιατί τους αφήνουν να το κάνουν αυτό του λέω.
Τα δε μουλάρια , πιο σοφά από εμάς ξέρουν πως απάντηση δεν υπάρχει
κι έτσι συνεχίζουν αμέριμνα το brunch τους.
Κατηφορίζουμε , τα Κρούσια είναι πράσινος παράδεισος
Η προσφορά της υπερ-Νομαρχίας από την πλευρά των Σερρών είναι μια προειδοποιητική ταμπέλα.
Βγαίνουμε στην άλλη άκρη στο χωριό Θεοδώρεια
κι εκεί ο Στέλιος προτείνει
επίσκεψη στο χωριό με τα ελάφια και το αντιαεροπορικό.
Που το λένε Παραπόταμο κι είναι χαμένο στους πρόποδες των Κρουσίων
και που πρώτη φορά το ακούω..
και νά 'μαστε στο μέσο του γηπέδου ποδοσφαίρου του χωριού
άναυδος εγώ μπροστά σε ένα μνημείο του πολέμου του '40 αφημένο εκεί
να δείχνει πως η ποιότητα απαντά στο χρόνο.
Από την παρέα που κάθεται πίσω μας σε κάτι που μπορεί να είναι και σπίτι αλλά και μαγαζί
και που φωνασκούν για τι άλλο για πολιτικά έρχεται η πρόσκληση.
Παιδιά ελάτε να κεράσουμε καφέ,μη στέκεστε.
Πάμε και πιάνουμε την ωραία Κουβέντα.
Για τις δουλειές για το μαγαζί που κλειστό πλέον στέκει κι αναπολεί τις δόξες του
για το χωριό που ΄χει 70 νοματαίους κι ο πιο νέος είναι 74 (κάτι μου θυμίζει αυτό)
.Για το 40αρι αντιαεροπορικό που είναι πλήρως λειτουργικό
και ήταν ειδικό στο να καταστρέφει βόμβες πριν αυτές χτυπήσουν έδαφος.
Για το κυνήγι στα Κρούσια και στο Μπέλες για τις ωραίες στιγμές ξενοιασιάς
στην καλύβα των κυνηγών
ίδια σαν αυτήν που νιώθετε με τα μηχανάκια λέει ο Κώστας.
Ο Κώστας με το γιό του Γιώργο κι εμάς τους τυχερούς μουσαφίρηδες
Το μαγαζί που έγινε πλέον στέκι για τους φίλους μέχρι νεωτέρας.
Η ταμπέλα ενημερώνει στα ποντιακά για την ....κατεμίσια Τετάρτη
Ο Κώστας που παλιά είχε τρικύλινδρο δίχρονο υδρόψυκτο Suzuki 750αρι.
Κουβέντα για τους χαμένους οικισμούς με τα τούρκικα ονόματα που σώζονται ακέραιοι
χαμένοι μέσα στο δάσος και που ήταν το σπίτι των πρώτων Πόντιων
που έφτασαν στον τόπο αυτό μετά τον ξεριζωμό όπως το Ουσερλή και το Ακ Κόρκ.
Αυτός δεν ήταν καφές αλλά ανάγνωση βιβλίου γεμάτου Ελλάδα.
Φεύγουμε γιατί οι άνθρωποι έχουν και δουλειές
η Κυριακή στα χωριά είναι άλλη μια μέρα
και σταματάμε στο ένα από τα δώδεκα Μακεδονικά κάστρα που έχει η περιοχή
και που τα τείχη του δεν είναι άλλο από την περίφραξη του νεκροταφείου στο χωριό Μανδράκι.
Δώδεκα τα κάστρα που φύλαγαν τα όρια της αρχαίας Μακεδονίας εδώ στο Μπέλες και στον ποταμό Στρυμόνα
κι από την άλλη εμείς αυτή η απίθανη έκδοση του ανθρώπινου είδους που λέγεται Νεοέλλην να μοιράζουμε τριγύρω αυτήν την Ιστορία του τόπου που έτυχε να γεννηθούμε...
Στάση στη Ροδόπολη ...λες να τους το αφήσω για το service που ζητάει?
Μου φαίνεται πως θα ξέρουν από σίδερα.
Σειρά έχει η γέφυρα.
Τις προάλλες τα παιδιά την πέρασαν με τα μηχανάκια , σειρά μας!
Έχεις να νικήσεις τον φόβο μη φύγει κανένα ξύλο κι εμείς μαζί
αλλά και την ψαρωτική γεμάτη πουρνάρια είσοδο σε αυτήν.
Κάνουμε ένα γρήγορο έλεγχο πεζή καβαλάμε ..και απάνωτ'ς!
Γεμάτοι αδρεναλίνη και χαρά συνεχίζουμε με στόχο το Φυλάκιο 3 Βρύσες
που είναι χαμένο στα βουνά ανατολικά του Ρούπελ.
Καταφέρνουμε μετά το φυλάκιο της Λιβαδίτσας
να βρούμε τον παρατημένο πρώην ασφαλτόδρομο
που θα μας πάει μέχρι το φυλάκιο 3 Βρύσες.
Στο βάθος η λίμνη Κερκίνη
Στο κεντρικό συγκρότημα κτιρίων θαυμάζουμε την τοποθεσία
αλλά και την ποιότητα κατασκευής που θυμίζει συγκεκριμένη χρονική περίοδο....επτά ετών.
ΟΧΙ σαν του Μεταξά
Που λίγο πιο κάτω έχει δώσει το όνομα του στο μονοπάτι που βρίσκεται παράλληλα με τα σύνορα.
Φτάνουμε στο καραούλι του Φυλάκιου που βλέπει μέχρι τις χιονισμένες κορυφές του Pirin
έχοντας στα πόδια του το γνωστό σε όλους Άγκιστρο.
Επιστρέφουμε
η μάχη της βλάστησης με το δρόμο θα έχει σίγουρα νικητή σε λίγα χρόνια
Θα βγούμε στον κεντρικό με προορισμό το Καπνόφυτο.
Τα παλιά τα χρόνια δεν αφήναμε να περάσει ούτε κουνούπι.
Τα δόντια του Δράκου είχαν αποστολή να σταματήσουν τα τανκ της εποχής.
Φυλάκιο Λιβαδίτσας .....και φουρφούρια της συμφορίτσας από πίσω.
Ανεφοδιασμός σε νερό
Από εκεί θα κυνηγήσουμε τον τέταρτο στόχο της ημέρας που είναι η μετάβαση από χωματόδρομο στο Χιονοδρομικό κέντρο του Λαιλιά περνώντας από την τεχνητή λίμνη του χωριού.
Εξωκλήσσι αφιερωμένο στον Αγιο Παισιο πάγκοι κιόσκι και ψησταριά,ενδιαφέρον!
Τι θέλει να πει ο πολλά υποσχόμενος ποιητής?
Λίγο πιο πάνω ο δρόμος γεμίζει χρώμα από πεζοπόρους κι ορειβάτες .
Ανάμεσα τους ο νεαρός Θανάσης κι ο ακόμα πιο νεαρός Γιώργος με τη σύζυγο
που έχουν αφήσει τα μηχανάκια και περπατάνε κρατώντας μπαστουνάκια
....νεολαία , τι να πεις!
Στάση στην καλύβα του Λευτέρη , από εδώ στα 400 μέτρα σε περιμένει ωραίος καταρράκτης.
Την άλλη φορά με πιο κατάλληλα ρούχα.
Μερακλής ο Λευτέρης σε θέματα θέας.
Κοντά στην πλατεία των Ξυλοκόπων (Μπαλτά Τσαιρ)
ο δρόμος έχει λίγα πικάντικα περάσματα
έτσι για την ιδέα της περιπέτειας.
Και ξανά-κατηφορίζουμε...
Η ώρα της ανταμοιβής των εκδρομέων στο ταβερνάκι του Άγγελου στην Ορεινή Σερρών
