America Latina

 

 

 

 

Mε την κακή αφορμή του χαμού του mr Fania....Aπό το 2009 έως το 2011 ζήσαμε Οικογενειακώς την Λατινική Αμερική από μέσα κι από έξω.Στα στενά πίσω από το γήπεδο στο Buenos -μας έφαγαν με το να μην πάτε με το μωρό-με βερμούδα τρύπιο παπούτσι και χαμόγελο ένα με τους ντόπιους.Πάλι με το καρότσι στη διάσχιση των λιμνών των Άνδεων με τον Χιλιανό τελωνειακό στην Peula να ψάχνει τις 30!! πάνες του μωρού για άσπρη σκόνη και να ρίχνει κι ένα μέγιστης απολογίας i love Salonica στο τέλος.Με τους κράχτες στην Avenida Florida να παραδίδουν στην αλλαγή βάρδιας μαζί με τα κουπόνια και το μισό τσιγάρο στον επόμενο,μην πάει χαμένο.Με το αλάνι στην ψαραγορά του Santiago να πέφτει επάνω μου να φάει τα ψιλά που έπεσαν (και κανένα πορτοφόλι αν πέσει σε χαζό) που έπεσε σε Αρειανό με γυναία Παοκτσού που διδάσκει Ισπανικά , να τον βρίζει και να μην ξέρει που να κρυφτεί ο δύσμοιρος, με το μωρό δύο χρονών να περπατάει 2 χλμ στο δάσος μέχρι το Fin del Mundo.Και φυσικά στο δαίδαλο της Chicha στο κεντρικό Περού με τα πολύχρωμα τρίκυκλα να ουρλιάζουν και τους οδηγούς τους να χορεύουν Cumbia μέχρι και την ώρα που φουλάραν βενζινόλαδο,Με τη λαική στο Cusco να ψωνιζουμε μια κούκλα χειροποίητη και η γιαγιά που την έφτιαξε να φιλάει το δεκαδόλλαρο, το ένα ευρώ αδερφέ μου -κι εδώ μας είπαν να μην πάμε το λεν κι οδηγοί-αλλά στη φαμίλια οδηγός είμαι εγώ και χάρτης η Καλαμαριώτισα και πάλι με το μωρό αλλά χωρίς καρότσι γιατί η ζωή δεν περιμένει αλλά σε περιμένει.Στο παρακάτω άκουσμα οι τύποι χορεύουν τραγουδώντας για τη γιαγιά που πέθανε έχοντας φάει τα πάντα και ζήτω οι γιαγιάδες και οι παππούδες που έφαγαν τη ζωή με το κουτάλι.Κάθομαι με τα παπούτσια σκονισμένα στην αγορά του Olandaidambo στο δρόμο για το Macchu Picchu και κοιτάζω το πλήθος , τα πήγαμε καλά Ειρηνούλα δες το χαμόγελο και την κίνηση της έφηβης πλέον κόρης στο χορό,από εκεί τα φέραμε!!!

Περέκ καφεδάκι και βόλτα

 

 

Εντός νομού με την αιτιολογία της άσκησης,κυρίως του πνεύματος και των ματιών.

 

 

 

Ο αναίτιος εγκλεισμός στα στενά σύνορα του νομού Θεσσαλονίκης μας ωθεί στο να βρίσκουμε κάθε φορά κάτι διαφορετικό κάτι που συνήθως το προσπερνάμε στο δρόμο μας για έναν μακρινό προορισμό.

Το καφεδάκι στο Περέκ ήταν ιδέα του Πάνου και οργανώθηκε στο πόδι, βλέπε viber Βόρειας Παρέας,

Rocket Road stories

 

 



 
 
 
'O Dallas το Rocket κι εγώ''
 
 
 Προτείνω να παίζει ένω διαβάζετε...
 
 

 
 


 
 
 
Κάπου κοντά στο 1982 νοικιάζαμε μηχανάκια σε μόνιμη και μόνιμα παράνομη βάση.Τα στέκια γνωστά και σχεδόν όλα γύρω απο το Διοικητήριο.Ο ΄Στέφανος με τα ωραία μπορντώ RD 50 που είχαν και στροφόμετρο ο κυρ Ηλίας με τα δίχρονα Puch αλλά και μερικά νεώτερα όπως το κόκκινο φερινγκάτο mbx 50 που το παίρναν μόνο όσοι είχαν δίπλωμα , ένα DT 50 λευκό που μου έτυχε και να το στρώσω σε χαλκιδικιώτικο διήμερο το μαύρο κλειστό mtx 50 (φίδι κολοβό) που έπαιρναν οι νέοι ...κι ο Dallas.Κατά κόσμον Νίκος Καραμανώλης (ας τον αναπαύσει ο Θεός ,πρόσφατα ανεχώρησε) με πλειάδα ανεμομαζωμάτων αλλά και με λίγα πολύτιμα Rocket.Αυτός,μαχιμότερος όλων έδειχνε μιας και περπατούσε με το θεικό Katana στη Λαχαναγορά αλλά ήταν και πρωταγωνιστής στο κυνήγι του κέντρου το καλοκαίρι με τις αρπαγές κλειδιών στο φανάρι από τους τροχαίους της γενιάς Περπερίδη, με τη μεγάλη πιάτσα σούζας και κόντρας στο φανάρι Κέννεντυ με Μπότσαρη και με άλλα πολλά που ίσως και να μη λέγονται. Ενα μεσημέρι παίρνουμε με τον Πανάγο ένα rocket (που σκατά χωρούσαμε εκεί πάνω δεν ξέρω). Φτάνουμε στο Λαδά ένα ταβερνάκι στο Σειχ Σου όπου είχε χώμα για ταρζανιές κι ασφάλεια από τα λευκά GSX με το μπλε φάρο.Δίπλα μας κάτι πιτσιρικάδες με ένα αυτόματο -κάτι σαν peugeot με πηδάλια- μας πιάνουν κουβέντα.Και τι καλό και πως πάει κι ωραίο και τι μαλάκες φαίνεστε θα σκέφτηκε σαφώς ο ένας και δίκιο είχε μιας και το ζητάει βόλτα αφήνοντας μου το αυτόματο να το φυλάω.Guess what το έδωσα και σε λιγότερο από δεκαπέντε λεπτά αντιλήφθηκα πως εγώ έχω μείνει με το κλεμμένο αυτόματο κι ο μάγκας σουλατσάρει με το κλεμμένο πλέον rocket.....του Dallas.Του Ντάλλα ποιός του το λέει μλκ Πανάγο και παμε τα βλαμμένα με το αυτόματο μέσα στην πόλη να μας μαζέψουν και να βγούμε σήμερα για του Αγίου Βαλεντίνου ένα πράγμα και φτάνουμε στον Dallas....Και του το λέω.Σε ένα λεπτό είμαστε φυλακισμένοι στο πίσω κάθισμα του Renault 5 Τurbo με δεσμοφύλακα το βοηθό του κι έναν Dallas στο τιμόνι σε φάση που θα περναγε πρώτος στο καστινγκ για ταινία του Ταραντίνο....Επί ώρες και υπό απειλές ότι δεν θα φύγουμε από εκεί μέσα αν δεν πούμε ποιός έχει το Rocket γυρνάμε όλα τα μπιλιάρδα τα μπαλάκια και τα ηλεκτρονικά γύρω από το Πανεπιστήμιο κι ενώ έχει παει η ώρα 8 ανηφορίζουμε προς το Σέιχ Σου μετρώντας πλέον λεπτά πριν το ξύλο.Κι εκεί μπροστά μας ακούγεται το πολυπόθητο γκιν γκιν κι έρχεται η μυρωδιά από το βενζινόλαδο του Rocket....Ούτε το απολυτήριο του στρατού δε χάρηκα έτσι ....Το Ρενώ επιταχύνει φτάνει δίπλα στο ροκετάκι που ανηφορίζει δικάβαλο στο δάσος ανάμεσα στο καφέ και το θέατρο Δάσους (για όσους είναι απο εδω γύρω) Πλευρίζοντας το, και δίχως να ακουστεί φωνήεν ο συνοδηγός μας ανοίγει την πόρτα και τους στέλνει στο μικρό γκρεμό.Σε δευτερόλεπτα είναι έξω αρπάζει τον έναν και χάνει τον άλλον, μας βγάζουν από το αμάξι τον πετάνε πίσω -αλλαγή ρόλων κι ανακούφιση- κι ο Dallas με ένα βλέμμα που δε θα ξεχάσω ποτέ των ποτών όσα ποτά κι αν πιώ μου λέει,φέρτε το Rocket στο μαγαζί.Φτάνοντας αντικρύζω έναν όχλο με σοπάκια και φωνές να οδηγούν τον πιτσιρικά στο μαγαζί.Δίνω το rocket ο -Νίκος πλέον- μας πετάει ένα πενηντάρικο(τα θυμάστε τα μπλε με το καραβάκι) για να πάμε σπίτι με taxi κι εξαφανιζόμαστε πίσω στη ζωή των άλλων που λέει και το τραγούδι...Εις μνήμην Νίκου Καραμανώλη κατά κόσμον Dallas και των σκοτεινών σελίδων του Ελληνικού Μοτοσυκλετισμού της εποχής του.


• 
  

Τι σταυρό κουβαλάμε...

 

 

 Ο σταυρός στην οροφή και στους διαλυμένους τοίχους του ''κάποτε camping'' της Αγίας Τριάδας.

 

 

Τι γνώμη να έχει άραγε η Αγία Τριάδα για αυτό το χάλι?

 

 

 

 

Εφτασαν οι τίτλοι και οι δρόμοι  να μη θυμίζουν εκδρομή.

 

 

 

 

Έφτασε η χώρα να γεμίσει φαντάσματα σε κάθε της γωνία. 

 

 

Μας παρατηρώ να παρατηρούμε την ερήμωση λες και έχουμε δεχθεί ύπνωση

Όταν ήμασταν μικροί το έλεγαν έλλειψη σε πρότυπα.

 

 

 

Τώρα υπάρχει έλλειψη,στην ερμηνεία του όρου,πρότυπα

 

 

 

 Ήμασταν εκεί περιφερόμενες ψυχές μέσα σε αδύναμα να αντιδράσουν κορμιά.

Ίσως ήταν η υγρασία ίσως και η παγωμάρα που νιώθεις 

όταν βλέπεις το βΙβλίο να συμβαίνει γύρω σου.

 

 

 

 

 

Όταν ζεις την ταινία από την οποία είχες βγει σοκαρισμένος κι ανακουφισμένος.

 

 Με αυτά που συμβαίνουν μου έρχεται να φάω τα τσιμέντα.

 

 

 

Διαφορετικότητα...κάποτε ήταν σεμινάριο.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Κοίτα της λέω ο βράχος στο βάθος μοιάζει σαν αυτόν του Nordkapp μέσα στην ομίχλη.

 

Μεχρι να το σκεφτώ μου το σφύριξε ο γείτονας....

 

 

Στο γυρισμό  σταματήσαμε  στο κάποτε πολύβουο βενζινάδικο.

Το θυμάμαι πάντα νοικοκυρεμένο και γεμάτο ζωή.

Όπως και τα έρημα ταβερνάκια της παραλίας που στέκουν τώρα με τα τζάμια θολά από την αλμύρα.

Αναρωτιέμαι αν έχουμε περάσει το no way back point.

See ya!!

Π.Ε.Ο. Θεσσαλονίκης- Σερρών

 Ο δρόμος ξεκινά από τη Λητή και κινείται παράλληλα με την Εθνική 

μέχρι το χωριό Στρυμονικό έξω από τις Σέρρες.

Για πολλά χρόνια είχε καταντήσει σπαστήρι και η χρήση του 

περιοριζόταν μόνο στα αναγκαία που ήταν η επικοινωνία μεταξύ των χωριών.

Εδω και λίγες εβδομάδες μεγάλα κομμάτια του ασφαλτοστρώθηκαν μετατρέποντας τον σε ενδιαφέροντα οδηγικά μοτοσυκλετιστικό προορισμό.

 

Ξεκινώ απο τη Δορκάδα.