Αφού χόρτασα τα
μάτια και την ψυχή μου Καραϊβική ζούγκλες και αρχαία των Μάγιας, πήρα
από το Παλένκε ένα βραδινό λεωφορείο κι έφτασα αξημέρωτα στο πανέμορφο
Σαν Κριστόμπαλ ντε λας Κάσας,της επαρχίας Τσιάπας, στα βουνά του
μεξικανικού νότου.
Δεν πέρασαν πολλές μέρες από τότε που μου ήρθε να κάνω την γύρα των Πιρίν. Βρήκα μια ευκαιρία εφόσον ήμουν free από δουλειές και πρωί πρωί ξεκίνησα πάντα με επιφύλαξη γιατί δεν ήξερα τι θα με περίμενε όσον αφορά τον καιρό και τις θερμοκρασίες παρ όλο που οι προβλέψεις ήταν ευνοικές.
Τα πράγματα στην αρχή ήταν ζόρικα με την ομίχλη να με συντροφεύει με το που πέρασα τον Άγιο Σύλλα.
Όλη η διαδρομή βγήκε έτσι με την υγρασία να κολλάει στη ζελατίνα μέχρι που έφτασα στο Νευροκόπι όπου η υγρασία έγινε πάγος αναγκάζοντας με να την ξύνω κάθε 10 δευτερόλεπτα.
Ο Θαλής ο Μιλήσιος είναι γνωστός όχι μόνο για τα μαθηματικά
του θεωρήματα αλλά και ως ένας από τους επτά σοφούς της αρχαιότητας και
προσωκρατικός φιλόσοφος. Οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι φημίζονται για τις ιδέες
που είχαν αναπτύξει όσον αφορά τη δημιουργία του κόσμου. Για το Θαλή λοιπόν τα
πάντα ξεκινούν από το νερό. Ο άνθρωπος ξεκίνησε την ύπαρξή του ως αμφίβιο ον
και κάποτε, για άγνωστους λόγους έχασε την ιδιότητά του να μπορεί να αναπνέει
κάτω από το νερό. Όσο παράλογο και να ακούγεται, έχει μια βάση, αφού όλοι μας
κάποτε για εννιά μήνες ζούσαμε και αναπνέαμε σε ένα υγρό φιλόξενο ήσυχο
περιβάλλον ακούγοντας μόνο την αναπνοή της μητέρας μας.
Αυτά αναλογιζόμουν τις δυο ολόκληρες ώρες που πέρασα κάτω
από το νερό της Καραϊβικής, εξερευνώντας τα ψάρια και τα κοράλλια του βυθού, στην
απόλυτη ηρεμία, ακούγοντας μόνο τη δική μου αναπνοή. Παραδόθηκα στην τεράστια
μήτρα της θάλασσας και αφέθηκα απόλυτα, και μόνο όταν ήρθε ο βαρκάρης που με
συνόδευε, κατάλαβα πως είχαν περάσει δυο ολόκληρες ώρες σιωπής.
Σημερα 11 Δεκεμβριου 2016 ξεκινησαμε δειλα δειλα τις ''βρωμικες'' μοτο-ψυχοθεραπειες της παρεας.
Η προετοιμασια επαιζε επι μερες στο fb και στο chat του παροντος blog
αλλα οι κακες χρονικες και οχι μονον συγκυριες εφεραν στο ραντεβου μολις 3 αναβατες.
Στο πιστακι Μελισσες λοιπον με τον Ηλια και το junior Δημητρη και με τα χερια
να με σπρωχνουν κυριολεκτικα στην πλατη ωστε να αποφασισω να απαρνηθω
τον καλοκαιρινο καφε στο κεντρο να αρματωθω και να ανηφορισω
με τη χοντρη στις αντιπυρικες του Σέιχ Σου.
Το
Μεντεγίν της Κολομβίας είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη μετά την
πρωτεύουσα Μπογκοτά, και από τις πιο πλούσιες περιοχές της χώρας, καθώς
όσοι ασχολούνταν με το παρεμπόριο των ναρκωτικών συνήθιζαν να κάνουν
δωρεές και αγαθοεργίες αφενός για να γίνονται αγαπητοί στο λαό και
αφετέρου για ξέπλημα χρήματος.Είναι ευρέως γνωστό ως το
μέρος στο οποίο δραστηριοποιούνταν ο Βαρόνος της κόκας Πάμπλο Εσκομπάρ,
αλλά αποτελεί και γενέτειρα του γνωστού καλλιτέχνη Φερνάντο Μποτέρο, ο
οποίος φιλοτεχνεί σε καμβά και αγάλματα φιγούρες παχουλών ανθρώπων.
Η απόφαση να πάω μόνη μου στην Κολομβία πάρθηκε με τόλμη και με ενθάρρυνση από δυο φίλους που την είχαν επισκεφτεί.Για
είκοσι περίπου μέρες θα ήμουν αντιμέτωπη με τον ίδιο μου τον εαυτό σε
μια ήπειρο μακρινή. Με ένα σακίδιο στην πλάτη και θετική ψυχολογία
ξεκίνησα για τη νέα μου περιπέτεια.
Κείμενο-Φωτογραφίες Πασχάλης Τσαλίκης Η εκδρομή στου Γκορόγια στα Θεοδώριανα της Άρτας που ήταν για εμένα όλη μία ειδική τριήμερη στιγμή
Λες ο Αη Βασίλης να μπέρδεψε τους μήνες?
Λες να με πείραξε ο τρίτος καφές?
Η ώρα είναι 2.30 το πρωί και η πανσέληνος της Παρασκευής μου κρατάει λαμπερή παρέα.
Είναι πολλές φορές πλέον μετά από 30 χρόνια στο εργασιακό πηγάδι,
που χάνω το ''γιατί'' τρέχουμε, στοχεύουμε, κοπιάζουμε, δημιουργούμε
και κυρίως,σκλαβωνόμαστε μέσα στον εκ φύσεως περιοριστικό αστικό τρόπο ζωής.
Να κλείσω τα μάτια και να σκεφτώ ένα μέρος ήρεμο, γαλήνιο, όπου η
ψυχή μου βρίσκει καταφύγιο. Βλέπω βουνά με χιονισμένες κορφές, βλέπω ένα
καταγάλανο ουρανό, χαμηλή πράσινη βλάστηση στην οποία βόσκουν
προβατάκια ελεύθερα, κι ένα εκκλησάκι, στην κορυφή ενός λόφου, όσο πιο
κοντά στον ουρανό γίνεται.
18 Νοεμβρίου και η βροχή ξεκίνησε νωρίς.
Η χωμάτινη μοτοεκδρομή μας αναβλήθηκε λόγω του απροσπέλαστου
και το κενό της Κυριακής θα καλυφθεί εκδρομικά ποικιλοτρόπως.
Επιλέγουμε αυτοκίνητο και κατεύθυνση (όσο αφήνουν τα σύννεφα) προς τη λίμνη Κερκίνη
Φτάνοντας υπό συνεχή βροχή στο Λιθότοπο όπου βρίσκεται το φράγμα
Το 2011 βρέθηκα σε μια ταξιδιωτική παρέα που συζητούσε και διοργάνωνε ένα ταξίδι στην Υπερδνειστερία.Δήλωσα
ρητά ότι κι εγώ ήθελα να πάω μαζί τους αλλά μου είπαν ότι αυτό δεν
είναι μέρος για γυναίκες κι ότι θα πήγαιναν μόνο άντρες.
Πολλοί με θεωρούσαν παράλογη που ήθελα να πάω. Ποτέ μη λες σε μια γυναίκα τι ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ να κάνει. Τα χρόνια πέρασαν, η ΕΣΣΔ παρέμεινε διακαής πόθος, τη γύρισα όσο μπορούσα κι ακόμα τη γυρίζω. Η
ευκαιρία για ένα ταξίδι στη Μολδαβία μου γλιστρούσε συνεχώς από τα
χέρια ώσπου μια πολύ οικονομική πτήση από Θεσσαλονίκη για το Ιάσιο της
Ρουμανίας και ένα 4ήμερο ρεπό με βοήθησαν να πραγματοποιήσω το ταξίδι. Έτσι
βρέθηκα στο Ιάσιο ένα απόγευμα, να παίρνω τη μαρσρούτκα για Κισινάου,
με έναν οδηγό που απορούσε πώς ήξερα τη λέξη ”μαρσρούτκα”.
Δίπλα μου καθόταν ένας ευαίσθητος Μολδαβός ... νταλικέρης. Πιάσαμε λίγο
την κουβέντα. Ήξερε πολύ καλά αγγλικά γιατί είχε ζήσει στο Λονδίνο. Εν
τέλει κρατήσαμε παρεούλα ο ένας στον άλλο σε όλη την πορεία μέχρι το
Κισινάου. Μου έδειξε το μπλογκ με ποιήματα που έγραφε. Ήταν μάλλον
απαισιόδοξος, όπως όλες οι ευαίσθητες ψυχές.
Ήταν όμως το
μοναδικό άτομο που γνώρισα σε όλο αυτό το ταξίδι, μιας και αφενός δεν
είμαι πολύ κοινωνική και δεν ανοίγω εύκολα συζήτηση και αφετέρου ξέρω
ότι δε δείχνω και πολύ προσιτή. Κάποια στιγμή στα σύνορα για Μολδαβία,
αφού είχαμε παραδώσει τα διαβατήριά μας για έλεγχο, μου σύστησε να
κατέβω και να κάνω λίγο συνάλλαγμα . Εγώ κατέβηκα αλλά μέχρι να
εξυπηρετηθώ ο έλεγχος των διαβατηρίων είχε ήδη πραγματοποιηθεί έτσι
ολόκληρη η μαρσρούτκα περίμενε εμένα. Μπαίνοντας, όλοι με
κοιτούσαν και κρυφογελούσαν πίσω από την πλάτη μου, ώσπου ένας παππούς
που καθόταν πίσω μου πέταξε δυνατά στα ρώσικα τις λέξεις : ”Ελληνίδα-
Τεμπέλα” !
Όλοι άρχισαν να γελάνε, όχι κοροϊδευτικά, έτσι
για τη χαρά της στιγμής. Ρώτησα το νταλικέρη που τον έλεγαν Φέντια τί
είπε ο παππούς για μένα, και μου το μετέφρασε. Τότε ξεκινήσαμε μια
κουβέντα πολιτικής φύσεως με τον παππού και διερμηνέα τον σχεδόν
συνονόματό μου Φέντια. Ο παππούς ήταν κάθετος σχετικά με την τεμπελιά
των Ελλήνων. Με ηρεμία προσπάθησα να του εξηγήσω κάποια πράγματα, όπως
λχ ότι δε μπορεί όλοι οι Έλληνες να είναι ίδιοι. Κάποια στιγμή άρχισε να
γίνεται λίγο πιο επιθετικός. Όλοι παρακολουθούσαν τη συζήτηση.
Είπα στο Φέντια ”πες του παππού ότι θα έπρεπε να σέβεται τουλάχιστον το
γεγονός ότι έρχομαι να επισκεφτώ τη χώρα του”.
Αυτό έδειξε να τον
προβληματίζει λιγάκι, πράγματι. Μου είπε ότι είχε επισκεφτεί το Άγιο
Όρος και του άρεσε πιο πολύ το ρώσικο μοναστήρι. Τον ρώτησα τί γνώμη έχει για τον Πούτιν και μου είπε την καλύτερη.
Με ρώτησε πού αλλού έχω ταξιδέψει στην ΕΣΣΔ και εξεπλάγη που είχα
επισκεφτεί τόσα μέρη. Μου είπε ότι ο ίδιος είχε ζήσει στη Ντουσαμνπέ και
ότι είναι πολύ ωραία πόλη. Σε μια ερημιά κατέβηκε από τη
μαρσρούτκα, και είπε σα να έβγαζε λόγο ”Από σήμερα δεσποινίς αλλάζω
γνώμη για τους Έλληνες, καλώς ήρθες στη χώρα μου” όταν μου το μετέφρασε ο
Φέντια του απάντησα ”σπασίμπα, ντασβιντάνι” και μου είπε ”Εφόσον μου
ευχήθηκες ”εις το επανιδείν” θα ξανάρθεις σύντομα στη Μολδαβία”. Ο
παππούς μου είπε ο Φέντια ήταν πρώην δήμαρχος στο χωριό του και
αξιοσέβαστο πρόσωπο.
Όταν φτάσαμε στο Κισινάου
ξεκίνησα για το ξενοδοχείο μου αποχαιρετώντας το Φέντια. Η ώρα ήταν 12
το βράδυ. ”Περίμενε, μου είπε, που πας βραδιάτικα, να σε συνοδέψω
τουλάχιστον μέχρι το ξενοδοχείο” . Του είπα ότι δε χρειαζόταν γιατί
ήμουν κοντά. Αυτός όμως επέμενε.” Κορίτσι πράμα μόνο του νυχτιάτικα σε
άγνωστη πόλη”. Θα ερχόντουσαν και δυο φίλοι του να τον πάρουν από το
σταθμό, οπότε μπήκα στο αμάξι τους και σε δυο λεπτά είχαμε φτάσει. Με
ρώτησαν πώς και άφησα τις θάλασσες της Ελλάδας και ήρθα διακοπές στη
Μολδαβία. Τους είπα ότι ήρθα για την Υπερδνειστερία. Τότε γύρισαν όλοι και με κοίταξαν με ανοιχτό στόμα. Εν τέλει ακόμα και για τους Μολδαβούς η Υπερδνειστερία αποτελεί μυστήριο ή ένα είδος άβατου ή δε ξέρω τι αλλο! “You are a woman with balls” μου είπαν.
Κι εκεί, ενώ το είχα απωθήσει στο υποσυνείδητό μου ότι πριν κάποια
χρόνια μια ταξιδιωτική παρέα με απέρριψε λόγω...φύλου, το θυμήθηκα . Από
μικρή πείσμωνα πολύ όταν μου έλεγαν ότι κάποια πράγματα δε μπορώ να τα
κάνω επειδή είμαι γυναίκα... Αυτή ήταν η μοναδική συνδιαλλαγή μου με ντόπιους. Δυστυχώς. Την επομένη πήρα λεωφορείο για Τιρασπόλ. Υπερδνειστερία λοιπόν. Ακούγεται σαν αυτοάνοσο νόσημα αλλά είναι χώρα.
Mια άγνωστη χώρα, μια στενή λωρίδα γης μέσα στο μολδαβικό έδαφος, μια
χώρα που ”δεν υπάρχει” καθώς κανένα κράτος δε δέχεται την ανεξαρτοποίησή
της, πλην του γνωστού ”λόμπι” των αυτόνομων αμφισβητούμενων περιοχών
της ΕΣΣΔ- Αμπχαζία, Ναγκόρνο -Καραμπάχ, Νότια Οσσετία. Μια χώρα για την
οποία μου είχαν πει ιστορίες του παραλόγου ,ότι οι γυναίκες δεν είναι
επιθυμητές, ότι για να μπεις χρειάζεται να σπρώξεις δολάρια μες το
διαβατήριο κοκ.
Για να μπεις χρειάζεσαι βίζα και έλεγχο διαβατηρίων. Ο έλεγχος είναι σχεδόν κωμικός.
Έδωσα όμως στο φύλακα το διαβατήριό μου αποφασιστικά και σθεναρά, με
σταθερή φωνή του ζήτησα τη βίζα, ανοίγοντας εσκεμμένα το διαβατήριο στο
σημείο που προϋπήρχε βίζα διαρκείας για τη Ρωσία. Με συνοπτική
διαδικασία και βοηθούμενος από το αναγραφόμενο στα κυριλλικά όνομά μου,
μου δίνει το πολυπόθητο χαρτάκι που μου εξασφάλιζε τη δεκάωρη παραμονή
μου.
Περιηγήθηκα τις επόμενες ώρες στα σοβιετικά αξιοθέατα της
Τιρασπόλ, φωτογράφισα τα τανκς, τα άρματα, τα αγάλματα του Λένιν και το
περίφημο δημαρχείο. Έπειτα προσπάθησα να κοιτάξω τη ζωή που διεξάγεται
μέσα στα στενά παράθυρα των πανομοιότυπων blocks με τις φτωχικές
κουρτίνες και τα ραγισμένα τζάμια. Οι ελάχιστοι κάτοικοι που με
προσπερνούν στην πόλη-φάντασμα δείχνουν να μη με προσέχουν καν. Τουρίστας άλλος δεν υπάρχει. Το hotel Moscow μοιάζει έρημο κι εγκαταλειμμένο, λες και κατοικείται μόνο από το υποτακτικό προσωπικό του.
Στους φτωχικούς αλλά καθαρούς δρόμους παρκαρισμένα lada κι άλλα σοβιετικά οχήματα. Ο χρόνος εδώ έχει σταματήσει κάπου στο 1990, ίσως και πιο πριν.
Τα ένδοξα μνημεία του πολέμου θυμίζουν στους κατοίκους καθημερινά την
περηφάνεια τους ,μια περηφάνεια όμως την οποία μόνο αυτοί γνωρίζουν.
Άνθρωποι των οποίων την ύπαρξη ελάχιστοι ξέρουν, υπερήφανοι για εκείνα
που άλλοι απαξιούν. Περήφανοι και κλεισμένοι στο χρονοντούλαπό τους.
Νιώθω
να περιφέρομαι αόρατη σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου δε μπορώ να αφήσω
κανένα αποτύπωμα. Νιώθω τουρίστρια. Τρώω στα γρήγορα ένα γεύμα σε κάποιο
εστιατόριο, αόρατη πάντα, πληρώνω με τα χρήματα που μόνο εδώ
υπάρχουν και μόνο εδώ έχουν αξία και φεύγω. Έτσι απλά όπως είχα μπει.
Σαν επισκέπτης τυχαίος που απλά βρέθηκε κάπου κάποτε
Το γκρίζο χλωμό φως που έμπαινε από τη λεπτή σα τούλι κουρτίνα ήταν αρκετό για να με ξυπνήσει. Πετάγομαι άξαφνα όρθια και ψάχνω μες το σκοτάδι του δωματίου τα γυαλιά μου. Κοιτάζω γύρω γύρω σα χαμένη αλλά σε 3-4 δευτερόλεπτα έχω θυμηθεί που βρίσκομαι.
Το Σάββατο είναι η μέρα που προκύπτει αραιά και πότε βόλτα με το κορίτσι της ζωής μου.
Ποτέ δεν αφήνουμε την ευκαιρία να πάει χαμένη,
πόσο μάλλον τώρα που το φθινόπωρο δίνει τις τελευταίες του πινελιές στα βουνά και τα δάση.
Προορισμός μας το Βέρμιο κοντινή και σίγουρη απόλαυση
και με μία ανάμνηση απο το εξαιρετικό Ανεμοχάδι στη Ζωοδόχο Πηγή
όπου μας περίμενε πιστό στο ραντεβού του το μεσημεριανό επιδόρπιο της χρονιάς.
Ο κύκλος μας ξεκινά απο τη Νάουσα όπου φτάσαμε με συνοπτικές διαδικασίες μιάς και το νέο πολυεργαλείο καταπίνει τις Εθνικές ακόμα πιο αμάσητες.
Όταν ο θεός δημιούργησε τον κόσμο, μάζεψε όλες τις φυλές για να
μοιράσει στην κάθε μία από έναν τόπο για να ζήσουν. Την ημέρα εκείνη
όμως οι Κιργίσιοι είχαν αποκοιμηθεί, έτσι έχασαν τη μοιρασιά. Όταν
ξύπνησαν και αντιλήφθηκαν τί είχε συμβεί, έτρεξαν στο θεό να του
ζητήσουν μερίδιο στη γη. Ο θεός τότε αφού σκέφτηκε λιγάκι , τους είπε :
έχω κρατήσει ένα μέρος που το φύλαγα για μένα, αλλά θα το παραχωρήσω σε
σας, να χτίσετε εδώ τη ζωή σας.
Μιά μέρα με δουλειές στην πόλη και με όπλο ενάντια στο χρόνο (που ποτέ δεν είναι αρκετός)
το ολοκαίνουριο και πολύ ευέλικτο Bmw F 750 GS
Mια διαγώνια παράκαμψη για τις υποχρεώσεις των παιδιών.
Βρείτε τις ομοιότητες!!
Στη Θεσσαλονίκη έχεις την ευκαιρία να δραπετεύσεις απο τη βουή της πόλης μέσα σε δευτερόλεπτα
Παίζω με τις λίγες δυνατότητες του κινητού για να το φανταστώ... χωρίς το λασπωτήρα!
Οσο χαμηλών τόνων και διακριτικό φαίνεται σε γραμμές και χρώματα
....τόσο οξύ χαρακτήρα έχει οδηγικά.
Ο κινητήρας ανεβάζει αβίαστα στροφές και σε συνδυασμό με το -επιτέλους διακριτκό- σύστημα ελέγχου πρόσφυσης πετάγεσαι απο φανάρι σε φανάρι γρήγορα και με ασφάλεια.
Τα δύο μαγικά γράμματα δεσπόζουν σε περίοπτη θέση.
Κέντρο πολύβουο και ήσυχο μαζί.
Αλλη μία κλεφτή ματιά σε όσους ζουν χωρίς οκτάωρο, στόχους ...και αστοχίες
Το πιο εντυπωσιακό απο τη σημερινή γνωριμία ήταν η επαφή ξανά με μοτοσυκλέτα με stabilizater.
Ευστάθεια αδιαπραγμάτευτη απο τα 30 μέχρι ...όσο πάει η ροή του περιφερειακού.
Ανυπομονώ να ταξιδέψω εκτός με αυτό ή το μεγαλύτερο αδελφάκι του,μείνετε συντονισμένοι!!
p.s.
Η μοτοσυκλέτα είναι διαθέσιμη για test ride και απόδειξης
... για του λόγου το αληθές,στη Bmw Motorrad ΒΕΛΜΑΡ Θεσσαλονίκης,
Η 7η επέτειος είναι μία καλή ευκαιρία για να θυμηθούμε πριν την αφηγηθούμε
απο πού ξεκίνησε αυτός ο ωραίος εκδρομικός θεσμός που λέγεται Ασφάλτινα Ελληνικά Βουνά
Τι μπάχαλο έγινε φέτος.
Πως ξεκίνησα με τη διάθεση να ανεβοκατεβαίνει την υγεία μου να με απειλεί με δέκα διαφορετικούς τρόπους και εν τέλει ένα παλιό γνώριμο σκηνικό με το αριστερό πόδι να μου γυρίζει το τιμόνι νότια έξω απο το Zakopane σε ένα απλό roundabout που μπήκε υποψήφιο να γίνει κόμβος για τη ζωή μου αλλά και που δεν πρόκειται να του περάσει.
Τίτλος,βόλτα στα καλαμπόκια.
Αφού το βασικό που θυμάμαι απο αυτό το τετραήμερο κουτρουβάλημα
είναι τα εκατομμύρια ουγγαρέζικα στρέμματα με καλαμπόκι.
Ολα τα εζησα μαζεμενα την πρωτη φορα, μεσα σε λιγες ωρες, κι απο τοτε απλως τα επαναλαμβανω. Ποσα καινουρια συναισθηματα να χωρεσει μια καρδια ενος τριανταρη που δεν εχει ιδεα απο μοτοσυκλετες και πεφτει τελειως τυχαια σε μοτο-ταξιδιωτικο. Γεμισε απο την αρχη, ξεχειλισε και μεχρι σημερα σταζει. Η αγωνια, η αδρεναλινη, το τρεμουλο, η ανυπομονησια να ζησεις το αγνωστο, πως θα ειναι, πως θα ειναι, να ανοιγεις το γκαζι και να εξαφανιζεσαι, η μυρωδια του καινουριου. Λιγο ακομα, το ταξιδι δεν τελειωνε, ποτε δεν ηρεμουσε εκεινη η θαλασσα με τους παραξενους ταξιδιωτες, προχωρουσε αργα, το διαβασμα ηταν ανελεητο, σαν να με βουτηξαν απ΄ τα μαλλια και να με χωσανε μεσα στην οθονη στον μαγικο τους κοσμο. Αυτο ηταν! Ηθελα και εγω να γινω σαν και δαυτους. Το ταξιδιωτικο του τοτε γνωστου στα μοτοφορουμ Uriah Heep ηταν η αφορμη για ολα. Να ταξιδεψω με μοτοσυκλετα, να δω και να νιωσω αυτα που διαβαζα. Ωραια ολα αυτα αλλα υπηρχε ενα πρακτικο προβλημα. Δεν ηξερα να οδηγω μοτοσυκλετα. Εκτος απο παπακι δεν ειχα οδηγησει ποτε κατι μεγαλυτερο ουτε καν διπλωμα ειχα. Απο την κατασταση μου μεχρι να αρχισω να ταξιδευω υπηρχε σημαντικη αποσταση μπορω να πω. Οι μηνες περνουσανε και εγω εμενα μονο με το ονειρο χωρις να τολμησω το πρωτο βημα. Και αν δεν κανω το πρωτο βημα πως θα κανω τα υπολοιπα χιλιομετρα; Η αληθεια ηταν οτι φοβομουνα τις μηχανες μεγαλου κυβισμου και αυτος ο φοβος με κρατουσε στασιμο. Διπλα στο σπιτι μου υπηρχε σχολη οδηγων και μια μερα τελειως αυθορμητα μπηκα μεσα να ρωτησω. Μαλιστα! Μαθηματα με παπακι το οποιο διαθετει και συμπλεκτη. Βρε λες; Eτσι αρχισαν ολα και σε τρεις βδομαδες ειχα στα χερια μου το διπλωμα. Καλο το διπλωμα, καλη και η οδηγηση με συμπλεκτη αλλα μεγαλη μηχανη δεν ειχα καβαλησει ακομα. Να αγορασω δεν αποφασιζα λογω φοβου και ετσι επεσα παλι σε χειμερια ναρκη. Ολο αυτον τον καιρο εβγαζα τα ματια μου στο λαπτοπ διαβαζοντας τα ταξιδια αλλων, και παρα την δικια μου αναποφασιστικοτητα η σπιθα μεσα μου μεγαλωνε. Καποιοι λενε οταν κατι το θελεις πολυ, ολο το συμπαν συνωμοτει να το αποκτησεις. Μπορει να εχουν και δικιο. Ο αντρας της ξαδερφης πουλαει το τρανσαλπ. Δεν γινοταν να χασω αυτη την ευκαιρια και στα καλα καθουμενα βρεθηκα με το εργαλειο στην αυλη. Κλειδωμενο να το κοιταω καμια βδομαδα χωρις να τολμω να το οδηγησω. Ε δεν πηγαινε αλλο, τοσο χεστης πια; Tην μεγαλη αποφαση την πηρα ενα ηλιολουστο Σαββατο. Ξεκλειδωσα, καβαλησα, πατησα συμπλεκτη, εβαλα πρωτη...
...Και επιτελους ταξιδευα!!! Ζουσα το ονειρο μου! Ενιωθα σαν και εκεινους τους παραξενους ταξιδιωτες που τοσους μηνες θαυμαζα μεσα απο τα ταξιδιωτικα τους! Ηλιουπολη - Τουμπα απο περιφεριακη... Το επομενο εξαμηνο ακολουθησαν αρκετες μικρες εκδρομες για να παρω τον αερα της μηχανης, φθανοντας σε ενα ανεκτο επιπεδο οδηγικων ικανοτητων. Λογω και τις ηλικιας ειχα τα μυαλα στο κεφαλι αποφευγοντας διαφορες μαλακιες που θα με εβαζαν σε κινδυνο.
Καπου εκει ηρθε η προταση απο φιλο για εβδομαδιαια εκδρομη εκτος Ελλαδας. Χωρις προγραμμα και πλανο ξεκινησαμε για Βαρνα Βουλγαρια, περασαμε την Κωνσταντζα στη Ρουμανια, και καταληξαμε μπροστα στην συνοριακη μπαρα της Μολδαβιας. Το γιατι δεν μπηκαμε Μολδαβια ειναι ιστορια που θα την διηγηθω αργοτερα σε φλας μπακ κατα τη διαρκεια του ταξιδιωτικου. Διοτι ο δρομος φιλε αναγνωστη, δεν ειναι μονο πηγα απο δω, περασα απο 'κει, ειδα αυτο εκεινο τ' αλλο. Ειναι και το ταξιδι του μυαλου οταν βρισκεσαι πανω στην σελα και δανυεις μονος χιλιαδες χιλιομετρα. Απο ολα τα ταξιδιωτικα που διαβασα ενα μερος μου εκανε ιδιαιτερη εντυπωση. Το Nordkapp. Και που διαολο ειναι αυτο το Nordkapp που οι περισσοτεροι παραξενοι ταξιδιωτες με τις μηχανες σταζουν μελι; Μαλιστα! Το βορειοτερο οδικο σημειο στην Ευρωπη. Ενδιαφερον. Δεν με εντυπωσιασε τοσο το γεωγραφικο σημειο, ασχετα αν μεχρι τοτε το μονο ακρο που ειχα παει ηταν το δυτικοτερο ακρο του Κορδελιου, οσο ο δρομος για να φτασεις εκει. Σκανδιναβια, φιορδ, αρκτικος κυκλος, Βικινκς, απο την ομωνυμη τηλεοπτικη σειρα που παρακολουθουσα. Χιλιαδες φωτο στο ιντερνετ και το μερος αρχισε να περνει μια μυθικη υποσταση στο μυαλο μου, αλλα μεχρι εκει. Ουτε σκεψη για ταξιδι.
Βεβαια δεν εμεινα απραγος. Χτυπησαμε μια γυρα στα Βαλκανια και αρκετες βολτες στην Ελλαδα. Ολα καλα αλλα στο πισω μερος του μυαλου μου ειχε καρφωθει η ιδεα για ενα ταξιδι στο Ακρωτηρι. Τοσοι πηγαν γιατι οχι και εγω. Ετσι εβαλα στοχο το επομενο καλοκαιρι να την κανω για πανω και μαλιστα με καινουριο μοτορι. Ομως αντι για βορεια τελικα βρεθηκα ανατολικα, να βολταρω στις Γεωγριες και τις Αρμενιες. Ενταξει φοβερο ταξιδι και αυτο, παμε για το επομενο καλοκαιρι. Εφτασε και το επομενο καλοκαιρι, ο ΠΑΟΚ μια απο τα ιδια, ειχα και αυτον το νταλκα, και αντι για βορεια με βρηκε δυτικα, να βολταρω στις Ισπανιες και τις Γαλλιες. Οκ παμε για το επομενο καλοκαιρι. Παπαλα. Τοσο ο χειμωνας οσο και το καλοκαιρι με βρηκε στη Θεσσαλονικη να βολταρω στα ιατρικα κεντρα για θεραπειες απο ενα προβλημα υγειας που με ταλαιπωρουσε. Ειχαν περασει περιπου τεσσερα χρονια απο τοτε που αρχισα να ταξιδευω με μηχανη και δεν ειχα καταφερει να παω στο Ακρωτηρι. Τεσσερα χρονια χωρις Nordkapp ειναι πολλα, και κατι τετοιο κανενας μοτοσυκλετιστης δεν το ανεχεται. Υγιεστατος πια δεν με σταματουσε τιποτα. Φετος δεν το εχανα το ταξιδι. Ομαδαρα και ο ΠΑΟΚ, θα πηγαινα και ως πρωταθλητης. Τζαμι! Περασε ο χειμωνας η ανοιξη, ηρθε το καλοκαιρι, και αντι για Σκανδιναβια με βρηκε να κοβω βολτες στα Ζαγοροχωρια και στα Συβοτα. Ματιασμενος ειμαι! Ειχαν περασει πεντε χρονια που αρχισα να οδηγω μηχανη και Ακρωτηρι δεν ειχα δει. Πεντε χρονια χωρις Nordkapp ειναι πολλα, και κατι τετοιο κανενας μοτοσυκλετιστης δεν το ανεχεται. Ειχα απελπιστει. Τοσα σχεδια και στο τελος κατι γινοταν και χαλουσε. Ασε που ειχα μπλεξει και με μια παρεα μοτοσυκλετιστων στη Θεσσαλονικη με αρκετα ταξιδια στο παλμαρε τους, την αποκαλουμενη βορεια παρεα, την οποια τις ειχα φαει τα αφτια οτι τωρα θα φυγω, μετα θα φυγω και ποτε δεν εφευγα. Τον επομενο χρονο επιτελους τα πραγματα πηγανε καλα. Απο οτι φαινοταν τιποτα δεν μπορουσε να εμποδισει το ταξιδι. Ετσι νομιζα γαμω την γκαντεμια μου. Εκει που ειμουν σιγουρος τωρα ετρεχα και δεν εφτανα. Αν το ανεβαλα παλι δεν θα ειχα μουτρα να κυκλοφορησω στην μοτοσυκλετιστικη κοινωνια. Πως θα αντικριζα τους "στρατηγους" της βορειας παρεας; Πως θα αραζα στον ΜΟΘ οταν ο τωρινος προεδρος ειχε παει πανω οταν η Νορβηγια ειχε ακομα χωματοδρομους; Aπαπαπαπα! Επρεπε να παω Nordkapp. Eκτος απο τους "στρατηγους" της βορειας παρεας ειχα να αντιμετωπισω και τους στρατηγους στη δουλεια μου για να εξασφαλησω την απαιτουμενη αδεια. Λογω της φυσης της εργασιας μου ηταν πολυ δυσκολο να λειψω πολλες μερες το καλοκαιρι. Απο 'δω τα εφερα απο 'κει τα εφερα, διαπραγματευσεις επι διαπραγματευσεων τελικα πηρα τις μερες που ηθελα με την προυποθεση η αδεια να αρχισει τελη Μαιου. Fuck! Αλλο αγχος με τον καιρο. Δεν γαμει θα φυγω Μαιο, θα ανεβω Σουηδια, και την Νορβηγια την κανω στον κατηφορο. Σχεδια επι χαρτου δεν εκανα τιποτα. Ειχα ενα σχετικο πλανο στο μυαλο μου απο που θα παω και τι θα δω αλλα μεχρι εκει. Θα αφηνα τον δρομο να με οδηγησει. Δεν ειχα κανα γκαιλε να τα δω ολα σωνη και καλα επειδη ετσι επρεπε, αλλα μονο οσα γουσταρα να δω. Στις 27 Μαιου μπηκα επιτελους στο βαπορι για Βενετια. Ειχαν περασει εξι χρονια που οδηγουσα μηχανη και Nordkapp δεν ειχα παει. Εξι χρονια χωρις Nordkapp ειναι πολλα, και ως γνωστον, κατι τετοιο κανενας μοτοσυκλετιστης δεν το ανεχεται...
Το πλανο της πρωτης μερας του ταξιδιου, δηλαδη απο Βενετια μεχρι και ΄γω δεν ηξερα που, το εκανα μιση ωρα πριν ξεκινησω απο το σπιτι.
Εδω πατούσαμε εκεί βρισκόμασταν, 2018 edition.
Τη συνήθεια ή μάλλον την πραγματικότητα αυτή την έχουμε ψιλοξεχάσει.
Να συζητάμε το βράδυ και την άλλη μέρα να βρισκόμαστε
στην άλλη άκρη του -δικού μας- κόσμου.
Ένα τηλεφώνημα, σκέτο κούρντισμα, ήταν αρκετό.
Ο φίλος Πάνος μας ενημερώνει ότι θα είναι στο Ζαγόρι
και θα έχει μαζί του το μαγικό κουτί με τις επτά (και κάτι παράξενα ψιλά) νότες
