Τη συνήθεια ή μάλλον την πραγματικότητα αυτή την έχουμε ψιλοξεχάσει.
Να συζητάμε το βράδυ και την άλλη μέρα να βρισκόμαστε
στην άλλη άκρη του -δικού μας- κόσμου.
Ένα τηλεφώνημα, σκέτο κούρντισμα, ήταν αρκετό.
Ο φίλος Πάνος μας ενημερώνει ότι θα είναι στο Ζαγόρι
και θα έχει μαζί του το μαγικό κουτί με τις επτά (και κάτι παράξενα ψιλά) νότες
Δρόμο παίρνω δρόμοα αφηνω
και φτάνουμε σε κάτι λιγότερο απο ένα δίωρο
στο στέκι του κυρ Γιάννη μπροστά στο γεφύρι του Δοτσικού.
Το Τυρνάβου χωρίς με συνοδεία εκλεκτών μεζέδων
μιάς και μετά τις 12 οι καφέδες στα χωριά είναι για τους τουρίστες.
Κουβέντα για όλα εκτός απο τη Μακεδονία,
αυτή την έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας και μέσα στην καρδιά μας.
Απο το φορητό με μπαταρίες Στράτος Διονυσίου
υπόκρουση στα σημερινά θέματα της επίσημης βουλής
Και συνεχίζουμε,μόνοι μας στο δρόμο για την Κόνιτσα.
2 χρόνια μετά, στην ίδια κατάσταση, με ποιό δικαίωμα ρε?
Ρίχνουμε μια ματιά στο δρόμο προς τους Πύργους.
Τα 8 χλμ μέχρι το χωριό μας φαίνονται πολλά και το βάζουμε στα χρωστούμενα.
Πάνος και Βασιλεία βγαίνουν ξαφνικά μπροστά μας στη διασταύρωση της Κόνιτσας!
Τι σου είναι ο συντονισμός χωρίς προγραμματισμό,μαγεία και ευκολία!
Τσιμπάμε κάτι λιχουδιές στην πλατεία της Αρίστης,
συγχαίρουμε με 5 συν 5 δάχτυλα τον περιπτερά
για την άποψη του περί της ιδιαίτερης αισθητικής του Ζαγορίου
και πάμε για τα Πάπιγκα,μικρό και μεγάλο.
Πρώτη μεγάλη στάση στις Βάθρες να πάρουμε μια ανάσα δροσιάς
Γειά σας σύντροχοι,σε ωραία παρένθεση μας εντάξατε!
Αστράκα,μιά εικόνα ξελογιάστρα.
Μέσα στο μικρό,προς αναζήτηση της Αβραγονιάς βρύσης.
Είχε το τραγούδι της στα πνευμόνια ο ψηλός αλλά αυτή μας έκανε νάζια
κρυμμένη έξω ψηλά στην πρωτη ζέστη του βουνού για φέτος.
Γυρνάμε στο χωριό.
Αράζουμε στο Δία,σταθερή αξία, για τις πρώτες νότες και λίγο κρασάκι.
Επεται συνέχεια...
Δε θέλω να πώ πολλά,δε θέλω και δεν πρέπει να πειράξω ιδιωτικές στιγμές.
Είδα την Αστράκα να σκύβει να ακούσει, κι αυτό αρκεί.
Στο μεγάλο Πάπιγκο
κι ο νους να ταξιδεύει.....
Η περίπτωση μου ήθελε γλυκό .....
και δεν χρειάστηκε καν να μπώ στο μαγαζί!!
Κάτω στο ποτάμι η νύχτα έγινε ένα με την μέρα
όπως οι έννοιες κι οι σκοτούρες με την κοπάνα και την καλοπέραση.
Ξημέρωσε?
Συνάντησαν οι 7 και κάτι νότες την επόμενη στιγμή.
Είναι πάρα πολύ νωρίς το πρωί και οι κάτοικοι της Κόνιτσας
κοιτούν απορημένοι τους τουρίστες με το μηχανάκι
που κυνηγούν την ανατολή στο γεφύρι τους.
Μεσα στην κωμόπολη για χάζι στο ρυθμό της ζωής...
Οταν έχεις τα μάτια ανοιχτά θα δείς εικόνες απο κάθε μέρος του κόσμου,
κι εδώ που ζούμε ένα μέρος του κόσμου είναι.
Περουβιάνικο χρώμα στο καφέ η Συνάντησις.
Αυτήν την ταμπέλα Νικάνωρ 2 χλμ......
πολλά χρόνια την προσπερνάμε, ώρα για φλάς δεξιά.
5 χλμ μετά χαμένοι μέσα στις παρυφές του Σμόλικα αναρωτιόμαστε πού πάμε.
Η Ειρήνη μου θυμίζει πως τα μοναστήρια κρύβονται στις κορφές κι έχει ακόμα μέχρι να το δούμε.
Κι οδρόμος ξαφνικά ανηφορίζει,σκέτο πασο που θα το πλήρωνες βόρεια στους -δήθεν- ενωμένους και τελικά φτάνουμε στην κορυφή που φιλοξενεί
το εκκλησάκι και τις ψιλοπαρατημένες εγκαταστάσεις της Μονής Νικάνωρος.
Κοίτα ρε συ τι κρύβει μία ταμπελίτσα!!!!!
Πάμε γρήγορα κάτω για μια ματιά και στο χωριό.
Ιστορίες του δρόμου και των βουνών.
Αμαρτία εξομολογημένη ουκ έστιν αμαρτία.
Αλεμάο,2018.
Χάσιμο δίπλα στο σπίτι μου.
Μου αρέσουν οι μακρινές ιστορίες, ειδικά αυτές που είναι δίπλα μου.
Εξξω απο το Κεράσοβο (Αγία Παραασκευή) στάση στη δριστέλα του συνεταιρισμού
και κουβέντα με τους ντόπιους που πλένουν εκεί με φυσικό οξυγόνο χαλιά και φλοκάτες.
Πλύσιμο και για εμάς ειδικά στα μάτια!!!
(μισό να σε φέρω πετσέτα και χαρτομάνδηλο για τα δάκρυα)
στην πλατέια της Σαμαρίνας,
(χωρίς τον ομώνυμο καουμπόυ στην παρέα)
Με τα αλάρμ στην Εγνατία για το παράξενο νούμερο που εμφανίστηκε στο σκονισμένο ταχύμετρο
Ωρα για επιστροφή στα επίγεια,
ίσα για να ελέγξουμε τη στάθμη των λαδιών και των δυνάμεων.
p.s.
While you are reading this,i have already... gone4riding!
See ya!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε ενα σχόλιο