Ολα τα εζησα μαζεμενα την πρωτη φορα, μεσα σε λιγες ωρες, κι απο τοτε απλως τα επαναλαμβανω. Ποσα καινουρια συναισθηματα να χωρεσει μια καρδια ενος τριανταρη που δεν εχει ιδεα απο μοτοσυκλετες και πεφτει τελειως τυχαια σε μοτο-ταξιδιωτικο. Γεμισε απο την αρχη, ξεχειλισε και μεχρι σημερα σταζει. Η αγωνια, η αδρεναλινη, το τρεμουλο, η ανυπομονησια να ζησεις το αγνωστο, πως θα ειναι, πως θα ειναι, να ανοιγεις το γκαζι και να εξαφανιζεσαι, η μυρωδια του καινουριου. Λιγο ακομα, το ταξιδι δεν τελειωνε, ποτε δεν ηρεμουσε εκεινη η θαλασσα με τους παραξενους ταξιδιωτες, προχωρουσε αργα, το διαβασμα ηταν ανελεητο, σαν να με βουτηξαν απ΄ τα μαλλια και να με χωσανε μεσα στην οθονη στον μαγικο τους κοσμο.
Αυτο ηταν! Ηθελα και εγω να γινω σαν και δαυτους. Το ταξιδιωτικο του τοτε γνωστου στα μοτοφορουμ Uriah Heep ηταν η αφορμη για ολα. Να ταξιδεψω με μοτοσυκλετα, να δω και να νιωσω αυτα που διαβαζα.
Ωραια ολα αυτα αλλα υπηρχε ενα πρακτικο προβλημα. Δεν ηξερα να οδηγω μοτοσυκλετα. Εκτος απο παπακι δεν ειχα οδηγησει ποτε κατι μεγαλυτερο ουτε καν διπλωμα ειχα. Απο την κατασταση μου μεχρι να αρχισω να ταξιδευω υπηρχε σημαντικη αποσταση μπορω να πω.
Οι μηνες περνουσανε και εγω εμενα μονο με το ονειρο χωρις να τολμησω το πρωτο βημα. Και αν δεν κανω το πρωτο βημα πως θα κανω τα υπολοιπα χιλιομετρα; Η αληθεια ηταν οτι φοβομουνα τις μηχανες μεγαλου κυβισμου και αυτος ο φοβος με κρατουσε στασιμο.
Διπλα στο σπιτι μου υπηρχε σχολη οδηγων και μια μερα τελειως αυθορμητα μπηκα μεσα να ρωτησω. Μαλιστα! Μαθηματα με παπακι το οποιο διαθετει και συμπλεκτη. Βρε λες; Eτσι αρχισαν ολα και σε τρεις βδομαδες ειχα στα χερια μου το διπλωμα. Καλο το διπλωμα, καλη και η οδηγηση με συμπλεκτη αλλα μεγαλη μηχανη δεν ειχα καβαλησει ακομα. Να αγορασω δεν αποφασιζα λογω φοβου και ετσι επεσα παλι σε χειμερια ναρκη.
Ολο αυτον τον καιρο εβγαζα τα ματια μου στο λαπτοπ διαβαζοντας τα ταξιδια αλλων, και παρα την δικια μου αναποφασιστικοτητα η σπιθα μεσα μου μεγαλωνε. Καποιοι λενε οταν κατι το θελεις πολυ, ολο το συμπαν συνωμοτει να το αποκτησεις. Μπορει να εχουν και δικιο. Ο αντρας της ξαδερφης πουλαει το τρανσαλπ. Δεν γινοταν να χασω αυτη την ευκαιρια και στα καλα καθουμενα βρεθηκα με το εργαλειο στην αυλη. Κλειδωμενο να το κοιταω καμια βδομαδα χωρις να τολμω να το οδηγησω. Ε δεν πηγαινε αλλο, τοσο χεστης πια;
Tην μεγαλη αποφαση την πηρα ενα ηλιολουστο Σαββατο. Ξεκλειδωσα, καβαλησα, πατησα συμπλεκτη, εβαλα πρωτη...
...Και επιτελους ταξιδευα!!! Ζουσα το ονειρο μου! Ενιωθα σαν και εκεινους τους παραξενους ταξιδιωτες που τοσους μηνες θαυμαζα μεσα απο τα ταξιδιωτικα τους! Ηλιουπολη - Τουμπα απο περιφεριακη...
Το επομενο εξαμηνο ακολουθησαν αρκετες μικρες εκδρομες για να παρω τον αερα της μηχανης, φθανοντας σε ενα ανεκτο επιπεδο οδηγικων ικανοτητων. Λογω και τις ηλικιας ειχα τα μυαλα στο κεφαλι αποφευγοντας διαφορες μαλακιες που θα με εβαζαν σε κινδυνο.
Καπου εκει ηρθε η προταση απο φιλο για εβδομαδιαια εκδρομη εκτος Ελλαδας. Χωρις προγραμμα και πλανο ξεκινησαμε για Βαρνα Βουλγαρια, περασαμε την Κωνσταντζα στη Ρουμανια, και καταληξαμε μπροστα στην συνοριακη μπαρα της Μολδαβιας. Το γιατι δεν μπηκαμε Μολδαβια ειναι ιστορια που θα την διηγηθω αργοτερα σε φλας μπακ κατα τη διαρκεια του ταξιδιωτικου.
Διοτι ο δρομος φιλε αναγνωστη, δεν ειναι μονο πηγα απο δω, περασα απο 'κει, ειδα αυτο εκεινο τ' αλλο. Ειναι και το ταξιδι του μυαλου οταν βρισκεσαι πανω στην σελα και δανυεις μονος χιλιαδες χιλιομετρα.
Απο ολα τα ταξιδιωτικα που διαβασα ενα μερος μου εκανε ιδιαιτερη εντυπωση. Το Nordkapp. Και που διαολο ειναι αυτο το Nordkapp που οι περισσοτεροι παραξενοι ταξιδιωτες με τις μηχανες σταζουν μελι; Μαλιστα! Το βορειοτερο οδικο σημειο στην Ευρωπη. Ενδιαφερον. Δεν με εντυπωσιασε τοσο το γεωγραφικο σημειο, ασχετα αν μεχρι τοτε το μονο ακρο που ειχα παει ηταν το δυτικοτερο ακρο του Κορδελιου, οσο ο δρομος για να φτασεις εκει. Σκανδιναβια, φιορδ, αρκτικος κυκλος, Βικινκς, απο την ομωνυμη τηλεοπτικη σειρα που παρακολουθουσα. Χιλιαδες φωτο στο ιντερνετ και το μερος αρχισε να περνει μια μυθικη υποσταση στο μυαλο μου, αλλα μεχρι εκει. Ουτε σκεψη για ταξιδι.
Mεχρι το Ροστοκ εχω να διανυσω περιπου 400 χλμ και σε συγκριση με τα χθεσινα χιλια η μερα σημερα προβλεπεται αρκετα χαλαρη. Αφηνω την Λειψια οδηγωντας στον αδειο γερμανικο αυτοκινητοδρομο, μεχρι που ξαφνικα συναντω μια ατελειωτη ουρα οχηματων, σταματημενα δεξια και αριστερα του δρομου και στη μεση κενο. Ωχ! Να μπω και εγω στην ουρα η οχι, δεν ηξερα τι να κανω. Βλεπω το κενο και λεω δε γαμιεται, μηχανη ειμαι χωραω ανετα, και αρχισα να κινουμαι αναμεσα στα οχηματα. Περναω και ενα περιπολικο που περιμενε και αυτο στην ουρα και συνεχιζω την πορεια μου. Δεν προλαβα να διασχισω ενα χιλιομετρο ακουω σειρηνες πισω μου. Ε λεω καπου παει το περιπολικο μπροστα και κανω στην ακρη μπαινοντας στην ουρα. Αντι να φυγει σταματαει διπλα μου και μ' αρχιζει στο γερμανικο μπινελικι τριβοντας τα δαχτυλα του. Δεν καταλαβα γρι τι ελεγε, αλλα το τριψιμο με τα δαχτυλα μια χαρα το καταλαβα. Διεθνης χειρονομια που σημαινει οτι αν σε ριξω κληση θα ποναει ο κωλος σου για καμια βδομαδα.
Οσο σκεφτομουν την διαδρομη πριν το ταξιδι, ειχα αποφασισει να ανεβω απο τις χωρες της Βαλτικης και μεσω της Φιλανδιας να προσεγγισω το Ακρωτηρι. Αυτο αν εφευγα περιπου τελη Ιουνιου. Η αλλαγη της ημερομηνιας της αναχωρησης στα τελη Μαιου και φοβουμενος τις καιρικες συνθηκες με αναγκασε να το ξανασκεφτω. Σε επικοινωνια με φιλους που ζουνε στη Σουηδια, μου αναφερανε οτι εκεινη την εποχη μπορει να εχει κρυο στη χωρα, αλλα σπανια βρεχει η χιονιζει ακομα και στα Βορεια. Γενικα οτι θα συναντουσα πιθανοτατα καλυτερο καιρο απο τις αλλες δυο Σκανδιναβικες χωρες.
Στο Ροστοκ θα παρω το απογευματινο δρομολογιο των τεσσεραμισι για Τρελεμποργκ. Τουλαχιστον ηξερα τι ωρα φευγει. Κατι ειναι και αυτο.
Στο λιμανι εφτασα αρκετα νωρις και αφου εβγαλα εισιτηριο αραξα για φαι, καφεδακι, και κους κους με οσους περιεργους με πλησιαζαν και κοιτουσαν την πινακιδα της μηχανης. Εντυπωση μ' εκανε παντως οτι ημουν η μοναδικη μηχανη στo λιμανι.
Μετα την Αλτα ο καιρος γαμηθηκε. Οσο ανεβαινα και σε υψομετρο το χιονι αρχισε να κανει εντονο την παρουσια του κυριως στα πλαγια του δρομου. Μεσα στον δρομο δεν υπηρχε καποιο προβλημα. Η χιονοπτωση αρχισε να γινεται ποιο εντονη σε χρονικη διαρκεια χωρις ομως ακομα να με ανησυχει ιδιαιτερα. Οσο για το τοπιο, οι εικονες δεν μπορουν να αποτυπωσουν την ομορφια, οταν ο μακρινος βορρας αρχιζει και αγριευει δειχνοντας τα δοντια του.
Εχουν μηνει μερικες δεκαδες χιλιομετρα πριν το Ακρωτηρι οταν το αρχικο χιονακι εξελισσεται σε χιονοθυελλα. Εδω τα πραγματα αρχισαν να γινονται επικινδυνα και οδηγω με πολυ μικρη ταχυτητα και σε μερικα σημεια με τα ποδια κατεβασμενα κατω. Η οδηγηση σε τετοιες συνθηκες ειναι κατι πρωτογνωρο για μενα, και λογω απειριας, αφου στην Ελλαδα αποφευγω να μετακινουμαι με μηχανη οταν βρεχει, ποσο μαλλον με χιονι. Οι ριπες ανεμου σε ορισμενα σημεια ειναι τοσο ξαφνικες και εντονες, ικανες να σε σαβουρντισουν κατω σαν καρυδοτσουφλο. Ευτυχως ο ανεμος δεν ειναι τοσο δυνατος ωστε να κανει απαγορευτικη την οδηγηση. Αφου ζυγισα λιγο την κατασταση, η λογικη ελεγε να κανω πισω, η ψυχη ομως μπροστα.
Στην κοινωνια αυτη σαπισαμε στ αληθεια
Καθως συνεχιζω στον Ε6, μου 'ρχεται μια φλασια κατι που ξεχασα να προσεξω οπως ανεβαινα στο Ακρωτηρι. Διαβασα περιγραφες για ενα φοβερο και τρομακτικο υποθαλασσιο τουνελ, που εχει τετοια κλιση σαν να σε κατεβαζει στα ταρταρα της κολασης, και σε κυνηγουν στο μυαλο σου διαβολοι και τριβολοι, υγρο και σκοτεινο σαν το μ@υνι της Χαιδως, και ξαφνικα σε ξανανεβαζει στη γη και βλεπεις το φως τ' αληθινο. Τι διαολο απο αλλο δρομο πηγα; Eμενα γιατι μου φανηκαν ολα ιδια; Yπηρχε ενα τουνελ γυρω στα εξι χιλιομετρα, και αυτο πρεπει να ηταν των περιγραφων, αλλα μου φανηκε τελειως αδιαφορο στα δικα μου τα ματια τουλαχιστον. Μαλλον θα ειχα συνηθισει στα γεωργιανα τουνελ που μπαινεις μεσα, και ξαφνικα βλεπεις στη μεση ξαπλωμενη αγελαδα να σου στελνει φιλακια.
Οι εικονες που μου χαριζε η υπαιθρος της Νορβηγιας, θα την χαρακτηριζα σαν μια χωρα υπερπαραγωγη.
Στο καραβι για να μπεις πρεπει να κοψεις εισιτηριο απο εναν τυπο που εχει κρεμασμενα στο λαιμο του ενα λαπτοπ, ενα pos για καρτες, και ενα αλλο ματζαφλερι που βγαζει αποδειξεις. Δεν το γλιτωνει το αυχενικο, τουλαχιστον να του κολλουν βαρεα ενσημα.
Χαζεμενος απο την ομορφια της διαδρομης παραλιγο να ξεχασω οτι η ωρα περασε και πρεπει να βρω ανοικτο καμπινγκ. Μπαινω σε ενα απο τα πολλα στο δρομο μου, παω στην ρεσεψιον και ρωταω τιμη. 60 ευρω. Ξανα την κασετα εγω με ακριβως τα ιδια λογια. Ξανα η ιδια θετικη απαντηση απο τον νεαρο ιδιοκτητη. Η εκπληξη ομως με περιμενε μετα. Ακολουθησε ο παρακατω διαλογος με τον νεαρο ευγενικο ιδιοκτητη.
- Ξερεις εισαι ο πρωτος Ελληνας που επισκεπτεται το καμπινγκ
- Σοβαρα; Eλπιζω να ειμαι γουρλιδικος και να ακολουθησουν και αλλοι
- Πεινας;
- Ναι παρα πολυ. Σκεφτηκα οτι θα εχει κανα μαρκετ το καμπινγκ που θα πουλαει τροφιμα και θα με στηλει εκει.
- Εχω μαγειρεψει κρεας ταρανδου με ρυζι, ελα να σου δωσω να φας.
- Ευχαριστω πολυ μη σε βαζω σε κοπο, και καλα. Μενοντας μαλακας απο την προσφορα του
- Οχι κανενας κοπος, να δοκιμασεις και το κρεας. Και μου δινει εναν πιαταρο να τον παρω στο σπιτακι.
Οι εκπληξεις δεν σταματησανε εκει
- Αφου εισαι και ο πρωτος Ελληνας εδω, μου λεει γελωντας, θα εισαι και ο πρωτος που θα μηνει στο ανακαινισμενο βικινγκ στιλ σπιτακι
Να εισαι καλα ρε γκαρντασι και για την ευγενεια και για την προσφορα σου. Το καμπινγκ του παιδιου λεγεται Kjellingstraumen Fjordcamp, και ειναι το δευτερο οπως μπαινεις στον rv17 απο Βοdo. Exει μια ταμπελα στον δρομο αν θυμαμαι καλα, η οποια σου διχνει να στριψεις αριστερα σε ενα μονοπατι, και μετα απο διακοσια μετρα περιπου το συναντας.
Η "βραδια" εκλεισε με κιθαρα οταν ο νεαρος με καλεσε στην παρεα του που τραγουδουσαν ροκ κομματια.
Συνεχεια στον γαματο rv17. Mε ηλιολουστο καιρο και θερμοκρασια 12 με 14 βαθμους!
Σημερα δεν γουσταρα να οδηγω μεχρι αργα και ετσι κατα τις πεντε το απογευματακι αρχισα να κοιταω για διαμονη. Εντυπωση μου εκανε οτι καμπινγκ στον 17 δεν συναντουσες τοσο συχνα, οσο στον κεντρικο Ε6, και σε μερικα νησακια που διεσχισα δεν συναντησα κανενα.
Σταματω σε ενα, ρωταω μια γιαγια τιμη για κατι ξυλινα κουκλοσπιτα που εχει, 35 ευρω. Μια χαρα! Κανω να δωσω καρτα, ohhh no just cash με λεει η γιαγια. Πλακα με κανεις τωρα. Πρωτη φορα στο ταξιδι δεν δεχοντε καρτα. Τελος παντων παμε στο επομενο. Επιβιβαζομαι στο φερρυ για το επομενο νησι μηπως εχει καπου να μηνω εκει. Κανω με τη μηχανη καμια δεκαρια χιλιομετρα, και να σου ακομα ενα καμπινγκ. Ρωταω τον μπαρμπα τιμη και αν δεχοντε καρτα, μονο μετρητα και εκει.
- Ρε θειο, ασε να πουμε να σε δωσω καρτα, σε παρακαλω, ξερω ‘γω, δηλαδη
- Νο no just cash
Πηρα τα αρχιδια μου τελικα, θα εγραφα, αλλα επειδη ενδεχομενως να μας διαβαζουν ανηλικοι δεν θα γραψω τη λεξη «αρχιδια», που να σημειωσω εδω περα πως εχω την αποψη οτι πρεπει να γραφεται με υψιλον, δηλαδη «αρχυδια», οπως ο «κωλος» γραφεται με ωμεγα.
Τελικα φοροδιαφυγη παντου υπαρχει λιγο πολυ, ακομη και στη Νορβηγια. Φτανω στο επομενο λιμανακι, βλεπω το φερρυ, αλλα δεν υπαρχει ψυχη. Ρωταω εναν νεαρο που κοβει βολτες για το τι ωρα εχει δρομολογιο, και μου λεει αυριο το πρωι στις 8. Το παλικαρι δουλευει στα εισιτηρια του πλοιου, και με ενημερωσε οτι επειδη αυριο ειναι αργια, δεν καταλαβα τι γιορταζουν, μαλλον κανα αγιο νορβηγο μεγαλομαρτυρα, το δρομολογιο θα εκτελουνταν αντι για τις 6:30 πμ, στις 8 πμ.
Θαυμασια! Αντι να αραξω απο νωρις οπως σχεδιασα, εχασα και το φερρυ. Παρα την αναποδια μπορω να πω οτι δεν εκνευριστικα καθολου. Αλλωστε το να χαλιομουν δεν θα αλλαζε κατι. Καθομαι σε ενα παγκακι να σκεφτω τι επιλογες εχω. Πιανω συζητηση με τον νεαρο και μου διχνει ενα καμπινγκ στα αριστερα μου, το οποιο δεν το προσεξα καθολου, γιατι δεν ειχε σπιτακια αλλα μερικα αυτοκινουμενα καραβαν. Μου ειπε να στησω σκηνη αν εχω και τους πληρωνω το πρωι. Ηταν η πρωτη και τελευταια φορα στο ταξιδι που θα χρησιμοποιουσα τη σκηνη, και μαλιστα την μοναδικη "νυχτα" που επιασε βροχη.
Το πρωι αφου μαζεψα τα μπαγαζια μεσα στο ψιλοβροχο, να σημειωσω οτι η σκηνη την εκανε καλα την δουλεια της και δεν πηρε σταγονα, αρχισα να ψαχνω τους ιδιοκτητες να πληρωσω την διαμονη. Παω στην ρεσεψιον και ειναι κλειστη. Κοιταω γυρω μηπως δω κανεναν να ρωτησω, εξαφανισμενοι ολοι. Τι διαολο στο στοιχειωμενο καμπινγκ επεσα; Εντωμεταξυ τα οχηματα αρχιζουν να μπαινουν στο φερρυ και κινδυνευω να το χασω αν δεν βρω συντομα καποιον να πληρωσω. Περνω την μηχανη την βαζω στη σειρα και τρεχω να ρωτησω τον νεαρο απο χθες, ο οποιος εκοβε τα εισιτηρια. Δεν πηραζει με λεει μπες να φυγουμε. Μα χωρις να πληρωσω; Eπιμενω εγω. Δεν υπαρχει προβλημα μια σκηνη εστησες και δεν τους νοιαζει αλλιως θα σε βρησκανε αυτοι. Μαλιστα! Μπαινω στο πλοιο λοιπον και ξεκιναμε για το τελευταιο κομματι του rv17, ριχνοντας και μια πιστολα στο καμπινγκ. Οχι οτι το επιδιωξα αλλα δεν μπορουσα να τους ψαχνω ολη μερα. Μπορει λογω οτι εφυγα και νωρις το πρωι να μην ειχαν ανοιξει ακομα.
Kατα την διαρκεια της οδηγησης στους Νορβηγικους δρομους, εκτος απο τις εικονες δεν υπαρχει κατι αξιο αναφορας, γιατι πολυ απλα δεν συμβαινει απολυτος τιποτα. Πηγαινεις με 80 και απολαμβανεις την στιγμη μεχρι το τελος της ημερας που θα αραξεις καπου.
Aυτη τη φορα βρηκα ευκολα σπιτακι, μονο που ξεχαστηκα με την ωρα, και πηγαινοντας στην ρεσεψιον κατα τις ενιαμιση το υποτιθεμενο βραδυ την βρηκα κλειστη. Eκει που αρχισα να συμβιβαζομαι με την ιδεα της σκηνης για ακομα ενα βραδυ, με πλησιαζει ενα ζευγαρι ηλικιωμενων απο ενα τεραστιο αυτοκινουμενο οχημα και με ρωταει αν χρειαζομαι βοηθεια. Τους εξηγω οτι ψαχνω για σπιτακι αλλα ειναι κλειστα, και τοτε το ευγενεστατο και προσχαρο ζευγαρι προθυμοποιηθηκε να τηλεφωνισει στην ιδιοκτητρια του καμπινγκ για να ρθει απο το σπιτι της να με εξυπηρετησει. Για το επομενο δεκαλεπτο η συζητηση κυμανθηκε στο ποσο λατρευουν την Ελλαδα και ειδικα την Κρητη που πανε τα καλοκαιρια κτλ. Καπου αναμεσα στην οικονομικη κριση και την χωριατικη σαλατα, σκαει μυτη η κοπελιτσα του καμπινγκ.
- hey
- hi
- Ενα σπιτακι για σημερα ποσο παρακαλω?
- 35 ευρω
- Ε τωρα μου το χαλας, ουτε παζαρι δεν θα κανω. Οκ καρτες δεχεστε;
- A πρωτα να το δεις
- Δεν χρειαζεται εναν υπνο θα κανω
- Οχι πρωτα να το δεις αν σου ερεσει
- Ελα Χριστε και Παναγια! Καλα παμε να το δω
- Ειναι ενταξει σ' αρεσει;
- Διπλο κρεβατι, σαλοκουζινα, θερμανση, ενταξει το παιρνω.
Αφου τακτοποιηθηκα και απλωσα το αντισκηνο να στεγνωσει, εκατσα να απολαυσω τον φραπε μου, παρεα με εναν Νορβηγο που με πλησιασε για μουχαμπετι. Βασικο ροφημα που κουβαλουσα απο Ελλαδα. Απο τους λιγους πιστους του φραπε που εμειναν, αντιστεκομενος σθεναρα στους καπουτσινους και καθε ειδος πουτσινους. Αλλωστε ΠΑΟΚ ειμαι τι θα πιω.
Πριν ξεκινησω το ταξιδι ακουγα για κλειστους και κρυους Σκανδιναβους. Η γνωμη που σχηματισα ομως κατ΄ ιδιαν απο τους Νορβηγους, ειναι οτι προκειται για εναν ευγενικο και ζεστο λαο.
Καπου εκει με πιασαν οι ροματζαδες και βολταρα μεχρι την ακρογιαλια να απολαυσω, το ηλιοβασιλεμα ηταν; O ηλιος του μεσονυκτιου ηταν; Δεν εχω ιδεα ουτε μ' ενοιαζε. Απλα γουσταρα!
Καθοδος Νορβηγιας συνεχεια, και αρχισαν να αχνοφαινοντε τα πρωτα μικρα φιορδ.
Μ' αυτα και μ' αυτα, μεσα στις σκεψεις που σε ακολουθουν στα μοναχικα ταξιδια, να σου και ο Atlantic road.
Αφου περασα και τα γιοφυρια του Ατλαντικου δρομου, συνεχισα προς τον δευτερο φημισμενο προορισμο της ημερας, το Trollstigen. Στο δρομο οπου μπορουσα σταματουσα και για καμια φωτο. Πολλα ομορφα τοπια δεν μπορεσα να τα φωτογραφισω γιατι ο δρομος ηταν τοσο στενος η βρισκονταν πανω σε στροφη, που εκανε την σταση στα δεξια επικινδυνη.
Η διαδρομη στον δρομο των τρολ και μεχρι την κορυφη απολαυστικη, γεματη καταρρακτες και στροφιλικια, με θεα που κοβει την ανασα.
Μετα απο την συντομη σταση στην κορυφη με τα τουριστικα μαγαζια που πουλανε διαφορα σουβενιρ και την βολτα στο μπαλκονι με θεα, βρεθηκα να οδηγω σε ενα μαγευτικο χιονισμενο ορεινο τοπιο, του οποιου η διασχιση του θα με οδηγουσε σε ενα απο τα σημαντικοτερα φιορδ και αξιοθεατα της Σκανδιναβιας, το Geiranger.
Αυτο ηταν! Ηθελα και εγω να γινω σαν και δαυτους. Το ταξιδιωτικο του τοτε γνωστου στα μοτοφορουμ Uriah Heep ηταν η αφορμη για ολα. Να ταξιδεψω με μοτοσυκλετα, να δω και να νιωσω αυτα που διαβαζα.
Ωραια ολα αυτα αλλα υπηρχε ενα πρακτικο προβλημα. Δεν ηξερα να οδηγω μοτοσυκλετα. Εκτος απο παπακι δεν ειχα οδηγησει ποτε κατι μεγαλυτερο ουτε καν διπλωμα ειχα. Απο την κατασταση μου μεχρι να αρχισω να ταξιδευω υπηρχε σημαντικη αποσταση μπορω να πω.
Οι μηνες περνουσανε και εγω εμενα μονο με το ονειρο χωρις να τολμησω το πρωτο βημα. Και αν δεν κανω το πρωτο βημα πως θα κανω τα υπολοιπα χιλιομετρα; Η αληθεια ηταν οτι φοβομουνα τις μηχανες μεγαλου κυβισμου και αυτος ο φοβος με κρατουσε στασιμο.
Διπλα στο σπιτι μου υπηρχε σχολη οδηγων και μια μερα τελειως αυθορμητα μπηκα μεσα να ρωτησω. Μαλιστα! Μαθηματα με παπακι το οποιο διαθετει και συμπλεκτη. Βρε λες; Eτσι αρχισαν ολα και σε τρεις βδομαδες ειχα στα χερια μου το διπλωμα. Καλο το διπλωμα, καλη και η οδηγηση με συμπλεκτη αλλα μεγαλη μηχανη δεν ειχα καβαλησει ακομα. Να αγορασω δεν αποφασιζα λογω φοβου και ετσι επεσα παλι σε χειμερια ναρκη.
Ολο αυτον τον καιρο εβγαζα τα ματια μου στο λαπτοπ διαβαζοντας τα ταξιδια αλλων, και παρα την δικια μου αναποφασιστικοτητα η σπιθα μεσα μου μεγαλωνε. Καποιοι λενε οταν κατι το θελεις πολυ, ολο το συμπαν συνωμοτει να το αποκτησεις. Μπορει να εχουν και δικιο. Ο αντρας της ξαδερφης πουλαει το τρανσαλπ. Δεν γινοταν να χασω αυτη την ευκαιρια και στα καλα καθουμενα βρεθηκα με το εργαλειο στην αυλη. Κλειδωμενο να το κοιταω καμια βδομαδα χωρις να τολμω να το οδηγησω. Ε δεν πηγαινε αλλο, τοσο χεστης πια;
Tην μεγαλη αποφαση την πηρα ενα ηλιολουστο Σαββατο. Ξεκλειδωσα, καβαλησα, πατησα συμπλεκτη, εβαλα πρωτη...
...Και επιτελους ταξιδευα!!! Ζουσα το ονειρο μου! Ενιωθα σαν και εκεινους τους παραξενους ταξιδιωτες που τοσους μηνες θαυμαζα μεσα απο τα ταξιδιωτικα τους! Ηλιουπολη - Τουμπα απο περιφεριακη...
Το επομενο εξαμηνο ακολουθησαν αρκετες μικρες εκδρομες για να παρω τον αερα της μηχανης, φθανοντας σε ενα ανεκτο επιπεδο οδηγικων ικανοτητων. Λογω και τις ηλικιας ειχα τα μυαλα στο κεφαλι αποφευγοντας διαφορες μαλακιες που θα με εβαζαν σε κινδυνο.
Καπου εκει ηρθε η προταση απο φιλο για εβδομαδιαια εκδρομη εκτος Ελλαδας. Χωρις προγραμμα και πλανο ξεκινησαμε για Βαρνα Βουλγαρια, περασαμε την Κωνσταντζα στη Ρουμανια, και καταληξαμε μπροστα στην συνοριακη μπαρα της Μολδαβιας. Το γιατι δεν μπηκαμε Μολδαβια ειναι ιστορια που θα την διηγηθω αργοτερα σε φλας μπακ κατα τη διαρκεια του ταξιδιωτικου.
Διοτι ο δρομος φιλε αναγνωστη, δεν ειναι μονο πηγα απο δω, περασα απο 'κει, ειδα αυτο εκεινο τ' αλλο. Ειναι και το ταξιδι του μυαλου οταν βρισκεσαι πανω στην σελα και δανυεις μονος χιλιαδες χιλιομετρα.
Απο ολα τα ταξιδιωτικα που διαβασα ενα μερος μου εκανε ιδιαιτερη εντυπωση. Το Nordkapp. Και που διαολο ειναι αυτο το Nordkapp που οι περισσοτεροι παραξενοι ταξιδιωτες με τις μηχανες σταζουν μελι; Μαλιστα! Το βορειοτερο οδικο σημειο στην Ευρωπη. Ενδιαφερον. Δεν με εντυπωσιασε τοσο το γεωγραφικο σημειο, ασχετα αν μεχρι τοτε το μονο ακρο που ειχα παει ηταν το δυτικοτερο ακρο του Κορδελιου, οσο ο δρομος για να φτασεις εκει. Σκανδιναβια, φιορδ, αρκτικος κυκλος, Βικινκς, απο την ομωνυμη τηλεοπτικη σειρα που παρακολουθουσα. Χιλιαδες φωτο στο ιντερνετ και το μερος αρχισε να περνει μια μυθικη υποσταση στο μυαλο μου, αλλα μεχρι εκει. Ουτε σκεψη για ταξιδι.
Βεβαια δεν εμεινα απραγος. Χτυπησαμε μια γυρα στα Βαλκανια και αρκετες βολτες στην Ελλαδα. Ολα καλα αλλα στο πισω μερος του μυαλου μου ειχε καρφωθει η ιδεα για ενα ταξιδι στο Ακρωτηρι. Τοσοι πηγαν γιατι οχι και εγω.
Ετσι εβαλα στοχο το επομενο καλοκαιρι να την κανω για πανω και μαλιστα με καινουριο μοτορι. Ομως αντι για βορεια τελικα βρεθηκα ανατολικα, να βολταρω στις Γεωγριες και τις Αρμενιες.
Ενταξει φοβερο ταξιδι και αυτο, παμε για το επομενο καλοκαιρι. Εφτασε και το επομενο καλοκαιρι, ο ΠΑΟΚ μια απο τα ιδια, ειχα και αυτον το νταλκα, και αντι για βορεια με βρηκε δυτικα, να βολταρω στις Ισπανιες και τις Γαλλιες.
Οκ παμε για το επομενο καλοκαιρι. Παπαλα. Τοσο ο χειμωνας οσο και το καλοκαιρι με βρηκε στη Θεσσαλονικη να βολταρω στα ιατρικα κεντρα για θεραπειες απο ενα προβλημα υγειας που με ταλαιπωρουσε.
Ειχαν περασει περιπου τεσσερα χρονια απο τοτε που αρχισα να ταξιδευω με μηχανη και δεν ειχα καταφερει να παω στο Ακρωτηρι. Τεσσερα χρονια χωρις Nordkapp ειναι πολλα, και κατι τετοιο κανενας μοτοσυκλετιστης δεν το ανεχεται.
Υγιεστατος πια δεν με σταματουσε τιποτα. Φετος δεν το εχανα το ταξιδι. Ομαδαρα και ο ΠΑΟΚ, θα πηγαινα και ως πρωταθλητης. Τζαμι! Περασε ο χειμωνας η ανοιξη, ηρθε το καλοκαιρι, και αντι για Σκανδιναβια με βρηκε να κοβω βολτες στα Ζαγοροχωρια και στα Συβοτα. Ματιασμενος ειμαι!
Ειχαν περασει πεντε χρονια που αρχισα να οδηγω μηχανη και Ακρωτηρι δεν ειχα δει. Πεντε χρονια χωρις Nordkapp ειναι πολλα, και κατι τετοιο κανενας μοτοσυκλετιστης δεν το ανεχεται.
Ειχα απελπιστει. Τοσα σχεδια και στο τελος κατι γινοταν και χαλουσε. Ασε που ειχα μπλεξει και με μια παρεα μοτοσυκλετιστων στη Θεσσαλονικη με αρκετα ταξιδια στο παλμαρε τους, την αποκαλουμενη βορεια παρεα, την οποια τις ειχα φαει τα αφτια οτι τωρα θα φυγω, μετα θα φυγω και ποτε δεν εφευγα.
Τον επομενο χρονο επιτελους τα πραγματα πηγανε καλα. Απο οτι φαινοταν τιποτα δεν μπορουσε να εμποδισει το ταξιδι. Ετσι νομιζα γαμω την γκαντεμια μου. Εκει που ειμουν σιγουρος τωρα ετρεχα και δεν εφτανα. Αν το ανεβαλα παλι δεν θα ειχα μουτρα να κυκλοφορησω στην μοτοσυκλετιστικη κοινωνια. Πως θα αντικριζα τους "στρατηγους" της βορειας παρεας; Πως θα αραζα στον ΜΟΘ οταν ο τωρινος προεδρος ειχε παει πανω οταν η Νορβηγια ειχε ακομα χωματοδρομους; Aπαπαπαπα! Επρεπε να παω Nordkapp.
Eκτος απο τους "στρατηγους" της βορειας παρεας ειχα να αντιμετωπισω και τους στρατηγους στη δουλεια μου για να εξασφαλησω την απαιτουμενη αδεια. Λογω της φυσης της εργασιας μου ηταν πολυ δυσκολο να λειψω πολλες μερες το καλοκαιρι. Απο 'δω τα εφερα απο 'κει τα εφερα, διαπραγματευσεις επι διαπραγματευσεων τελικα πηρα τις μερες που ηθελα με την προυποθεση η αδεια να αρχισει τελη Μαιου. Fuck! Αλλο αγχος με τον καιρο. Δεν γαμει θα φυγω Μαιο, θα ανεβω Σουηδια, και την Νορβηγια την κανω στον κατηφορο. Σχεδια επι χαρτου δεν εκανα τιποτα. Ειχα ενα σχετικο πλανο στο μυαλο μου απο που θα παω και τι θα δω αλλα μεχρι εκει. Θα αφηνα τον δρομο να με οδηγησει. Δεν ειχα κανα γκαιλε να τα δω ολα σωνη και καλα επειδη ετσι επρεπε, αλλα μονο οσα γουσταρα να δω.
Στις 27 Μαιου μπηκα επιτελους στο βαπορι για Βενετια.
Ειχαν περασει εξι χρονια που οδηγουσα μηχανη και Nordkapp δεν ειχα παει. Εξι χρονια χωρις Nordkapp ειναι πολλα, και ως γνωστον, κατι τετοιο κανενας μοτοσυκλετιστης δεν το ανεχεται...
Ετσι εβαλα στοχο το επομενο καλοκαιρι να την κανω για πανω και μαλιστα με καινουριο μοτορι. Ομως αντι για βορεια τελικα βρεθηκα ανατολικα, να βολταρω στις Γεωγριες και τις Αρμενιες.
Ενταξει φοβερο ταξιδι και αυτο, παμε για το επομενο καλοκαιρι. Εφτασε και το επομενο καλοκαιρι, ο ΠΑΟΚ μια απο τα ιδια, ειχα και αυτον το νταλκα, και αντι για βορεια με βρηκε δυτικα, να βολταρω στις Ισπανιες και τις Γαλλιες.
Οκ παμε για το επομενο καλοκαιρι. Παπαλα. Τοσο ο χειμωνας οσο και το καλοκαιρι με βρηκε στη Θεσσαλονικη να βολταρω στα ιατρικα κεντρα για θεραπειες απο ενα προβλημα υγειας που με ταλαιπωρουσε.
Ειχαν περασει περιπου τεσσερα χρονια απο τοτε που αρχισα να ταξιδευω με μηχανη και δεν ειχα καταφερει να παω στο Ακρωτηρι. Τεσσερα χρονια χωρις Nordkapp ειναι πολλα, και κατι τετοιο κανενας μοτοσυκλετιστης δεν το ανεχεται.
Υγιεστατος πια δεν με σταματουσε τιποτα. Φετος δεν το εχανα το ταξιδι. Ομαδαρα και ο ΠΑΟΚ, θα πηγαινα και ως πρωταθλητης. Τζαμι! Περασε ο χειμωνας η ανοιξη, ηρθε το καλοκαιρι, και αντι για Σκανδιναβια με βρηκε να κοβω βολτες στα Ζαγοροχωρια και στα Συβοτα. Ματιασμενος ειμαι!
Ειχαν περασει πεντε χρονια που αρχισα να οδηγω μηχανη και Ακρωτηρι δεν ειχα δει. Πεντε χρονια χωρις Nordkapp ειναι πολλα, και κατι τετοιο κανενας μοτοσυκλετιστης δεν το ανεχεται.
Ειχα απελπιστει. Τοσα σχεδια και στο τελος κατι γινοταν και χαλουσε. Ασε που ειχα μπλεξει και με μια παρεα μοτοσυκλετιστων στη Θεσσαλονικη με αρκετα ταξιδια στο παλμαρε τους, την αποκαλουμενη βορεια παρεα, την οποια τις ειχα φαει τα αφτια οτι τωρα θα φυγω, μετα θα φυγω και ποτε δεν εφευγα.
Τον επομενο χρονο επιτελους τα πραγματα πηγανε καλα. Απο οτι φαινοταν τιποτα δεν μπορουσε να εμποδισει το ταξιδι. Ετσι νομιζα γαμω την γκαντεμια μου. Εκει που ειμουν σιγουρος τωρα ετρεχα και δεν εφτανα. Αν το ανεβαλα παλι δεν θα ειχα μουτρα να κυκλοφορησω στην μοτοσυκλετιστικη κοινωνια. Πως θα αντικριζα τους "στρατηγους" της βορειας παρεας; Πως θα αραζα στον ΜΟΘ οταν ο τωρινος προεδρος ειχε παει πανω οταν η Νορβηγια ειχε ακομα χωματοδρομους; Aπαπαπαπα! Επρεπε να παω Nordkapp.
Eκτος απο τους "στρατηγους" της βορειας παρεας ειχα να αντιμετωπισω και τους στρατηγους στη δουλεια μου για να εξασφαλησω την απαιτουμενη αδεια. Λογω της φυσης της εργασιας μου ηταν πολυ δυσκολο να λειψω πολλες μερες το καλοκαιρι. Απο 'δω τα εφερα απο 'κει τα εφερα, διαπραγματευσεις επι διαπραγματευσεων τελικα πηρα τις μερες που ηθελα με την προυποθεση η αδεια να αρχισει τελη Μαιου. Fuck! Αλλο αγχος με τον καιρο. Δεν γαμει θα φυγω Μαιο, θα ανεβω Σουηδια, και την Νορβηγια την κανω στον κατηφορο. Σχεδια επι χαρτου δεν εκανα τιποτα. Ειχα ενα σχετικο πλανο στο μυαλο μου απο που θα παω και τι θα δω αλλα μεχρι εκει. Θα αφηνα τον δρομο να με οδηγησει. Δεν ειχα κανα γκαιλε να τα δω ολα σωνη και καλα επειδη ετσι επρεπε, αλλα μονο οσα γουσταρα να δω.
Στις 27 Μαιου μπηκα επιτελους στο βαπορι για Βενετια.
Ειχαν περασει εξι χρονια που οδηγουσα μηχανη και Nordkapp δεν ειχα παει. Εξι χρονια χωρις Nordkapp ειναι πολλα, και ως γνωστον, κατι τετοιο κανενας μοτοσυκλετιστης δεν το ανεχεται...
Το πλανο της πρωτης μερας του ταξιδιου, δηλαδη απο Βενετια μεχρι και ΄γω δεν ηξερα που, το εκανα μιση ωρα πριν ξεκινησω απο το σπιτι.
Να χαρω οργανωση. Νεος ειμαι, ψηλος ειμαι, μελαχρινος ειμαι, ε μια χιλιαρα θα την βγαλω. Απο το google maps ειδα οτι στα χιλια χιλιομετρα περιπου επεφτε η Λειψια στη Γερμανια. Μια χαρα! Απο Βενετια προς Λειψια λοιπον. Κλεινω στα γρηγορα και ενα ξενοδοχειο απο το booking, φιλαω την γυναικα, και την κανω για Ηγουμενιτσα.
Να χαρω οργανωση. Νεος ειμαι, ψηλος ειμαι, μελαχρινος ειμαι, ε μια χιλιαρα θα την βγαλω. Απο το google maps ειδα οτι στα χιλια χιλιομετρα περιπου επεφτε η Λειψια στη Γερμανια. Μια χαρα! Απο Βενετια προς Λειψια λοιπον. Κλεινω στα γρηγορα και ενα ξενοδοχειο απο το booking, φιλαω την γυναικα, και την κανω για Ηγουμενιτσα.
Οι 24 ωρες στο αδειο βαπορι περασαν χαλαρα, με πολυ υπνο και συζητησεις με τους νταλικεριδες κυριως για το ποια διαδρομη θα ακολουθησω για να βγω απο Βενετια με κατευθυνση την Γερμανια. Το ευχαριστο ηταν πως θα εφτανα κατα τις εφταμιση το πρωι και ετσι θα ειχα ολη την μερα μπροστα μου να φτασω στον προορισμο μου.
Βγαινοντας απο το λιμανι, και με την βοηθεια του πλοηγου, βρηκα ευκολα την εθνικη που θα με οδηγουσε για αρχη στην Αυστρια και μετα θα με εβαζε στην Γερμανια. Κινηση δεν εχει, απο εθνικη παω, θα φτασω απογευματακι. Ναι καλα.
Που να ξερω οτι τα Σαββατοκυριακα ολοκληρη η χωρα την κανει στην εξοχη, και εγω ειχα την τυχη να πεσω πανω στην επιστροφη των εκδρομεων στο κλεινον αστυ. Ειδικα πριν το Μοναχο και στις διαφορες παρακαμπτηριους για μεγαλες πολεις γινοταν κλαψε με μανα κλαψε με.
Λειψια εφτασα απογευματακι μετα απο δωδεκα ωρες περιπου, και αφου τακτοποιηθηκα στο δωματιο, πηγα να παρκαρω την μηχανη στο υπογειο παρκινγκ που με υπεδειξε ο βλαμμενος αντιπαθητικος ρεσεψιονιστ. Ρε αγελαστε μουντρουχε! Ηταν δυσκολο να μου πεις τον τροπο για να βγω απο το παρκινγκ αφου το στορι κλεινει αυτοματα και σε κλειδωνει μεσα; Tη φρικη που εβγαλα με το να ψαχνω μιση ωρα απο που θα βγω στον απανω κοσμο ακομα την θυμαμαι. Ολες οι πορτες κλειδωμενες και τυχαια δοκιμασα κατι σαν κρυφη πορτα, που ολοκληρη μαζι με το χερουλι ηταν στο χρωμα του τοιχου. Ευτυχως ανοιξε αλλιως η θα περιμενα καποιον να μπει να παρκαρει η θα την εβγαζα την νυχτα κλειδωμενος σε υπογειο παρκινγκ.
Πηγαινοντας στη ρεσεψιον μες τα νευρα να παραπονεθω, βλεπω διπλα ακριβως ελληνικο εστιατοριο. Ετσι αντι να ξεσπασω στον υπαλληλο, την πληρωσε το μοσχαρακι με πουρε και γερμανικη μπυριτσα, πληρωνοντας και εγω με την σειρα μου 20 ευρω.
Στην κανονικη μου ζωη για να ξυπνησω πρωι πρεπει να βαρανε τρια ξυπνητηρια και παλι δυσκολα. Γενικα ειμαι νυχτερινος τυπος καθως για αρκετα χρονια δεν εκανα πρωινες δουλειες και το βιολογικο ρολοι μου εχει αντιστραφει τελειως. Οταν ταξιδευω με την μηχανη ομως, κατα ενα περιεργο τροπο πεταγομαι σαν ελατηριο το πολυ στις εφτα τα ξημερωματα.
Mεχρι το Ροστοκ εχω να διανυσω περιπου 400 χλμ και σε συγκριση με τα χθεσινα χιλια η μερα σημερα προβλεπεται αρκετα χαλαρη. Αφηνω την Λειψια οδηγωντας στον αδειο γερμανικο αυτοκινητοδρομο, μεχρι που ξαφνικα συναντω μια ατελειωτη ουρα οχηματων, σταματημενα δεξια και αριστερα του δρομου και στη μεση κενο. Ωχ! Να μπω και εγω στην ουρα η οχι, δεν ηξερα τι να κανω. Βλεπω το κενο και λεω δε γαμιεται, μηχανη ειμαι χωραω ανετα, και αρχισα να κινουμαι αναμεσα στα οχηματα. Περναω και ενα περιπολικο που περιμενε και αυτο στην ουρα και συνεχιζω την πορεια μου. Δεν προλαβα να διασχισω ενα χιλιομετρο ακουω σειρηνες πισω μου. Ε λεω καπου παει το περιπολικο μπροστα και κανω στην ακρη μπαινοντας στην ουρα. Αντι να φυγει σταματαει διπλα μου και μ' αρχιζει στο γερμανικο μπινελικι τριβοντας τα δαχτυλα του. Δεν καταλαβα γρι τι ελεγε, αλλα το τριψιμο με τα δαχτυλα μια χαρα το καταλαβα. Διεθνης χειρονομια που σημαινει οτι αν σε ριξω κληση θα ποναει ο κωλος σου για καμια βδομαδα.
Οσο σκεφτομουν την διαδρομη πριν το ταξιδι, ειχα αποφασισει να ανεβω απο τις χωρες της Βαλτικης και μεσω της Φιλανδιας να προσεγγισω το Ακρωτηρι. Αυτο αν εφευγα περιπου τελη Ιουνιου. Η αλλαγη της ημερομηνιας της αναχωρησης στα τελη Μαιου και φοβουμενος τις καιρικες συνθηκες με αναγκασε να το ξανασκεφτω. Σε επικοινωνια με φιλους που ζουνε στη Σουηδια, μου αναφερανε οτι εκεινη την εποχη μπορει να εχει κρυο στη χωρα, αλλα σπανια βρεχει η χιονιζει ακομα και στα Βορεια. Γενικα οτι θα συναντουσα πιθανοτατα καλυτερο καιρο απο τις αλλες δυο Σκανδιναβικες χωρες.
Στο Ροστοκ θα παρω το απογευματινο δρομολογιο των τεσσεραμισι για Τρελεμποργκ. Τουλαχιστον ηξερα τι ωρα φευγει. Κατι ειναι και αυτο.
Στο λιμανι εφτασα αρκετα νωρις και αφου εβγαλα εισιτηριο αραξα για φαι, καφεδακι, και κους κους με οσους περιεργους με πλησιαζαν και κοιτουσαν την πινακιδα της μηχανης. Εντυπωση μ' εκανε παντως οτι ημουν η μοναδικη μηχανη στo λιμανι.
ΠΑΟΚτσης με σελφοκονταρο. Ρε πως αλλαζουν οι καιροι!
Το ταξιδι με το πλοιο θα διαρκουσε 6 ωρες, δηλαδη θα ημουν Σουηδια στις δεκα και μιση το βραδυ. Καπου εκει αρχισα να σκεφτομαι τις επιλογες μου. Να εκλεινα απο το internet καταλυμα να μηνω στο Τρελεμποργκ μεχρι να ξημερωσει; Μπα, δεν μου αρεσε η σκεψη για τοσες λιγες ωρες να πληρωσω ξενοδοχειο. Και δεν κοιμασαι ρε Κωστα στο βαπορι μερικες ωρες και βραδακι ξεκουραστος οδηγας οσο παει; Aν και οταν νυσταξω σταματαω σε κανα βενζιναδικο και την πεφτω. Η δευτερη επιλογη μου ταιριαξε πιο πολυ και ετσι αποφασισα να πραξω.
Στο λιμανι εκτος απο τα λιγα οχηματα που αποβιβαστηκαν δεν υπηρχε ψυχη. Μεσα σε δεκα λεπτα βγηκα και αφου φουλαρα στο self service βενζιναδικο, οδηγουσα στην ερημη εθνικη με πορεια την Στοκχολμη.
Στα πρωτα χιλιομετρα αισθανομουν αρκετα ψαρωμενος λογω νυχτας και μοναχικης οδηγησης. Οταν ομως αρχισα να συνειδητοποιω οτι πατουσα τις ροδες μου στη Σκανδιναβια, χαλαρωσα και γουσταρα απιστευτα.
Οι σκεψεις μου γυρισαν εφτα χρονια πισω που δεν ειχα καμια σχεση με μηχανες και χαμογελουσα σαν χαζος μεσα στο κρανος.
... Ρε τι δουλεια εχω εγω εδω;
... To σοι μου καμια σχεση με μηχανες, σε ποιον να εμιαξα και πηρα τους δρομους στα σαραντα μου να παω στου διαολου τη μανα;
... Moνο ο παππους ηταν μηχανοβιος, λες να ειχα το μικροβιο και να εκδηλωθηκε η ασθενεια στα 30 plus;
... A ρε παππου κατι ηξερες!
Μεχρι που χτυπησε η νυχτερινη ψυχρα και επανηλθα στην πραγματικοτητα να βαλω κανα φλισακι. H νυχτα δεν κρατησε πολυ, και κατα τις 3 τα ξημερωματα αρχισε να χαραζει επιτρεποντας μου να απολαυσω την Σουηδικη υπαιθρο με τις κατακιτρινες εκτασεις. Καθως ομως πλησιαζα την πρωτευουσα, αρχισαν να βαρενουν τα ματια και εκει καταλαβα οτι ηρθε η ωρα καπου να αραξω να κοιμηθω.
Στην Στοκχολμη δεν ηθελα να μεινω, καθως το να μπλεξω σε μεγαλες πολεις δεν ηταν στα σχεδια μου, προς το παρον τουλαχιστον. Διασχιζοντας τα περιχωρα της πολης, νιωθω οτι ειμαι κομματια και η οδηγηση ειναι επικινδυνη πλεον. Στον πλοηγο βλεπω οτι 70χλμ βορειοτερα ειναι η Ουψαλα. Ρε καπου το ξερω αυτο το ονομα. Απο την τηλεοπτικη σειρα "Βικινγκς" μαλλον. Aντε λιγο υπομονη να φτασω μεχρι την αρχαια πολη των βασιλιαδων και να βρω καπου να την πεσω.
Ωραιο πραγμα ο garmin. Διαλεγεις καταλυματα κοντα στο σημειο που βρισκεσαι, και σε κατευθυνει μπροστα στην πορτα o ατιμος. Στο πρωτο χοστελ που με πηγε τακτοποιηθηκα, και με πριβε παρκινγκ παρακαλω.
Η νυχτερινη οδηγηση ειχε και τα θετικα της. Εφτασα νωρις πριν το μεσημερι, και ετσι ειχα την ευκαιρια να κοιμηθω μεχρι το απογευματακι και μετα να σουλατσαρω στα σοκακια της πολης κανοντας τον τουριστα. Μια ολοκληρη μερα ελευθερη για ξεκουραση δηλαδη. Λαμπρα! Αξιζε τον κοπο.
Η πιο γραφικη ταβερνα στην Ουψαλα. Και το ονομα αυτης; "ΤΖΑΤΖΙΚΙ"
Περιγραφη μοτοσυκλετιστη Μπροστα μου απλωνοταν επιβλητικος ο μεγαλυτερος καθεδρικος ναος της Σουηδιας, αλλα και ολοκληρης της Σκανδιναβιας, εδρα του Αρχιεπισκοπου. Καθομουν αποσβολωμενος και χαζευα το μεγαλειο του, νιωθοντας πολυ τυχερος που βρισκομουν σε αυτο το μερος. Οι πανεμορφοι τεραστιοι τρουλοι που υψωνονταν μπροστα στα γουρλωμενα ματια μου, εβλεπα να αγγιζουν τον ουρανο. Ω Θεε μου, ευχαριστω που με αξιωσες να δω αυτο το αριστουργημα.
Περιγραφη ΠAOKτση μοτοσυκλετιστη Ω ρε μαγκα! Τι 'ναι αυτο ρε; Kαι γαμω τους Ναους σε λεω φιλαρακι. Να ψελνει εδω ο παπας να γουσταρει δηλαδη. Ενταξει καλος ειναι να ουμε αλλα σαν το δικο μας τον Ναο δεν εχει. Ρε τι να μας πουν και οι Σουηδοι απο Ναους. Να 'ρθουνε στον δικο μας οι φλωροι να δουνε 30.000 νοματαιους. Εκει ν' ακουσουν ψαλμους και εξαψαλμους στον διαιτητη. Απολυτικιο Αγια Βαρβαρας σε ερμηνεια θυρα 4 ενα πραμα. Α πα΄ να φυγουμε απο 'δω ρε.
Που να φανταστω οτι μ' ακουσανε και ηρθαν δυο μηνες αργοτερα, με αποτελεσμα να αποκλειστω στην Ευρωπη απ' το Βορειο Σελας.
Πολυ γραφικη πολη η Ουψαλα, με κυριο χαρακτηριστικο τα πλακοστρωτα σοκακια και τα παρα πολλα ποδηλατα που κυκλοφορουσαν.
Το επομενο πρωι ξεκουραστος και με ηθικον ακμαιοτατον, αποχαιρετησα τους βρωμοποδαραδες πολωνους που μοιραστηκαμε τον κοιτωνα, και ξεκινησα για τον σουηδικο βορρα οδηγωντας για οπου με βγαλει μεχρι το βραδακι. O Ε4 δεν ειχε να προσφερει ιδιαιτερες συγκινησεις παρα μονο ατελειωτες ευθειες και δαση.
Eιχε παει ειδη 8 το απογευμα και εχοντας διανυσει περιπου 700 χλμ. εφτασα κοντα στην πολη Λουλεα στα βορειοανατολικα της χωρας. Η πρωτη αποπειρα για καμπινγκ ηταν αποτυχημενη γιατι αυτο που συναντισα ηταν κλειστο και εγκαταλελειμμενο. Εκει πηρε τον ελεγχο ο garmin και με οδηγησε στο δευτερο καμπινγκ το οποιο λειτουργουσε κανονικα.
- hello! Ποσο εχει να στησω σκηνη ρε μαστορα;
- 20 ευρω το σπιτακι και εσυ θελεις να στησεις σκηνη;
Ξημερωματα πεταχτηκα απο το κρεβατι. Σημερα η μερα εχει περασμα στην Φινλανδια, αρκτικο κυκλο, και αν ολα πανε καλα θα φτασω στο βορειο ακρωτηρι αργα το βραδακι. Βραδακι θεωρητικα, γιατι επαψε βραδακι να θυμιζει.
Απο την αρχη του ταξιδιου ο καιρος ειναι συμμαχος μου, με ηλιολουστες μερες, παρα το κρυο που αρχισε να κανει την εμφανιση του οσο ανεβαινα βορειοτερα.
- Ουζο Ουζο! Με φωναξε η ιδιοκτητρια του βενζιναδικου με το που μπηκα Φινλανδια.
Οσοι ειστε κατα των φανταζι τοπωνυμιων τυπου arctic circle, προτεινω και μια εναλλακτικη διαδρομη για γουσταρλιδες οδηγους.
Erotic circle...
Ενδεικνυται και για παντρεμενους.
Το να συναντας λιμνες σε μια χωρα δεν ειναι δα και κατι διαφορετικο. Το να συναντας ομως τις παγωμενες λιμνες της Φινλανδιας, εχει μια αποκοσμη ομορφια.
Μετα τον αρκτικο κυκλο ο καιρος αρχισε να αλλαζει. Μαλλον αλλαζε ανα δεκα λεπτα. Δεν ειναι κατι συνηθισμενο για μας τους μεσογειακους. Η θερμοκρασια επεσε αποτομα και ενα χιονακι σαν να σε ραντιζουν με βαρουσε στο προσωπο. Στην αρχη ανησυχησα και σκεφτηκα πως αν αρχισει το χιονι απο τωρα, φαντασου τι θα γινει πιο πανω.
Ανα πεντε με δεκα χιλιομετρα εμπαινα σε συννεφο, με ραντιζε με χιονι για λιγα λεπτα, εβγαινα απο το συννεφο, σταματουσε το χιονι και εβλεπα ηλιο, μεχρι να μπω στο επομενο και να ξαναφαω χιονι στη μαπα. Μολις καταλαβα τι παιζει αρχισα να το διασκεδαζω, σε σημειο που αν περνουσε κανα δεκαλεπτο με καθαρο ουρανο, χαλιομουν κιολας. Μεχρι ξαφνικα στη μεση του πουθενα, να και η ταμπελα εισοδου στη Νορβηγια.
Στην πρωτη πολη σταματαω σε βενζιναδικο να φουλαρω με τον ηλιο να βαραει πανω απ΄ το κεφαλι μου. Μεχρι να βγαλω κρανος γαντια και ν' ανοιξω την ταπα, εμφανιζεται συννεφο με ταχυτητα motogp και να γινεται χαλασμος απο αερα και χιονι. Γεμιζω το τεποζιτο, μπαινω μεσα να πληρωσω, και με το που βγαινω ξανα ηλιος. Ρωταω τον υπαλληλο
- Ρε παλικαρε τι γινεται εδω με τον καιρο; Πριν δυο λεπτα της πουτανας το μαγκαλι γινοταν.
- Welcome to Norway, με λεει χαμογελαστος. Εδω ο καιρος ειναι απροβλεπτος.
Ετσι συνεχισα σε μια κατασταση νιρβανας, στον κοσμο μου τελειως. Ειναι η μοναξια του δρομου; Eιναι οτι δεν εχεις καποιον να μιλησεις τοσες μερες πανω στη σελα; To μυαλο αρχιζει και επεξεργαζεται διαφορες στιγμες απο προηγουμενα ταξιδια, και αφου δεν εχεις παρεα, αρχιζεις και μηλας νοητα στον εαυτο σου.
Φλας μπακ Ειχαν μηνει λιγα χιλιομετρα για την πρωτευουσα και στριβω αριστερα σε ενα βενζιναδικο για ανεφοδιασμο, και να δροσιστουμε λιγο με νερο, απο την αποπνικτικη ζεστη που επικρατουσε. Καθως ρεμβαζουμε, στριβει προς το βενζιναδικο ενα τζιποηδες τεραστιων διαστασεων και σταματαει σχεδον διπλα μας. Ανοιγουν οι πορτες και κατεβαινουν τεσσερις ασβερκες κοκκινομαγουλες ντουλαπες και ο ενας απο αυτους κατευθυνεται προς το μερος μου. Ωχ, δεν μ'αρεσει αυτο σκεφτικα. Κατι με λεει στα ρωσσικα και τον απανταει η γυναικα μου. Τοτε το γυρισε σε σπαστα αγγλικα.
- Χει
- Χαι
- Good μοτοσυκλετ! how much?
- Oh ship 3000 euros. Του απαντησα μη θελοντας να πω την πραγματικη αξια της μηχανης φοβουμενος μη την φορτωσουν στο τζιπ και τους πουμε και ευχαριστω αν δεν μας σφαξουν.
Κατι λενε παλι στα ρωσσικα με την γυναικα μου γαμω!
- Greca Greca?
- Da ρε βουβαλι Greca
- Athens Athens?
- Saloniki
- Oh Salonik με απανταει ενθουσιασμενος και απλωνει την γροθια του χτυπωντας το στηθος του.
- Υes da Salonik
- Μy friend... giagia pappou Kilkis!
Kαι μου δινει μια καρτα του λεγοντας την γυναικα μου πως οτι και να χρειαστουμε, οτι προβλημα και να εχουμε, να τον παρουμε τηλεφωνο και οτι ειμαστε καλεσμενοι και στο μαγαζι του.
Σαστισμενος πιανω συζητηση με τον βενζινα που μας κερασε τα νερακια.
- Τι ειναι αυτος ρε συ;
- Aaaa big mafia. But for you friend. He big business
Δηλαδη σιγα μην ασχολουταν με δυο ταλαιπωρους πανω σε μια μηχανη. Ακομα εχω την καρτα απο το στριπτιτζαδικο που με εδωσε εκεινο το απογευμα στις 26 Ιουνιου 2014 εξω απο το Υερεβαν στην Αρμενια.
Μια σταση για φωτο στην παγωμενη λιμνη με επανεφερε στην Νορβηγια.
Μετα την Αλτα ο καιρος γαμηθηκε. Οσο ανεβαινα και σε υψομετρο το χιονι αρχισε να κανει εντονο την παρουσια του κυριως στα πλαγια του δρομου. Μεσα στον δρομο δεν υπηρχε καποιο προβλημα. Η χιονοπτωση αρχισε να γινεται ποιο εντονη σε χρονικη διαρκεια χωρις ομως ακομα να με ανησυχει ιδιαιτερα. Οσο για το τοπιο, οι εικονες δεν μπορουν να αποτυπωσουν την ομορφια, οταν ο μακρινος βορρας αρχιζει και αγριευει δειχνοντας τα δοντια του.
...Αποφασισμενος παντα
στην προσωπικια μου μπαντα
την ψυχη μου δε πουλαω
και τον δρομο μου τραβαω.
στην προσωπικια μου μπαντα
την ψυχη μου δε πουλαω
και τον δρομο μου τραβαω.
Δεν θελω ενημερωση, κορσε και διασκεδαση
γουσταρω ελευθερια.
απανθρωποι θεσμοι μας γινανε συνηθεια
παρατησε τα ολα να ζησουμ αβολα
οι αλλοι οπως βαδιζουν κι εμεις αναποδα...
Γεια σου ρε μπαγασα με τις στιχαρες σου!
Θυμηθηκα τους τρελοΚοζανιτες που στο δικο τους ταξιδι εδω πανω ειχαν αντιμετωπισει παρομοια και ακομη χειροτερη κακοκαιρια. Μονο που εγω ημουν μονος και επρεπε να παρω τα λιγοτερα δυνατα ρισκα ελαχιστοποιωντας τις πιθανοτητες στραβης.
Λιγα μετρα πριν την πυλη του Νορντκαπ, οπως ξαφνικα αρχισε η χιονοθυελλα ετσι ξαφνικα σταματησε. Κοβω εισιτηριο και ρωταω την κοπελα απο που να παω για την σφαιρα. Με απανταει οτι πρεπει να παω απο δεξια γυρω απο το κτιριο, αλλα οχι τωρα διοτι μεχρι τις 1 το βραδυ απαγορευεται να πλησιασω με την μηχανη, και να την αφησω στο παρκινγκ.
Στα λεγομενα τις κοπελας ενας νεοΠΑΟΚτσης θα αρχιζε την γκρινια και τα παρακαλια του στιλ...- Ελα τωρα ρε θειτσα ασε με να παω με το μοτορι στη σφαιρα τοσο δρομο εκανα, τι με λες τωρα να περιμενω τοσες ωρες. Ρε σε λεω μια φωτο θα βγαλω και θα την παω μπροστα να πουμε αφου...
Σαν old school ΠΑΟΚτσης ομως, απλα κουνησα το κεφαλι και την εκανα σφαιρα για την σφαιρα. Ναι καλα! Μπορει να μη με σταματησε κανεις, αλλα σταματησα μονος μου οταν στριβοντας δεξια για να διασχισω το κτιριο, βλεπω ολο το πλατωμα στρωμενο με παχυ χιονι. Βρωμα η δουλεια. Τωρα τι κανουμε Κωστα; Kοιτα να δεις που δεν θα μπορεσω να βαλω το χοντα μπροστα για αναμνηστικη φωτο. Ξενερωμα! Οπως καθομαι και αξιολογω την κατασταση, περνει το ματι μου κατι ροδιες απο την ερπυστρια του εκχιονιστικου που βρισκεται απεναντι μου. Δημιουργουσαν ενα μικρο μονοπατι αναμεσα στο χιονι που θα μπορουσα να το περασω. Ετσι πολυ σιγα και με τα ποδια κατω, αρχιζω να διασχιζω τα τελευταια εκατο μετρα περιπου, προσπαθωντας να ισορροπησω την μπροστινη ροδα που μου εκανε μικρα γλιστρηματα, οχι κατι ιδιαιτερο για εμπειροτερους οδηγους, αλλα για μενα αρκετα για να πηγαινω σαν χεσμενος.
Επιτελους φτανω και ακουμπαω κατω το κρανος για να βγαλω φωτο πριν ερθει κανας σεκιουριτας και με διαολοστιλει. Δεν προλαβαινω να βγαλω το κινητο, και να σου ενα γκρουπ απο Kινεζες με κυκλωνουν. Και δωστου φωτο με την μοτοσυκλετα, και δωστου φωτο με ολες μαζι και την καθε μια χωριστα, δουλεια δεν με αφηναν να κανω. Κοιτα να δεις που μετα τις δεκα Ρωσσιδες στο βενζιναδικο στη Γεωργια, τωρα εχω τις δεκα Κινεζες στο ακρωτηρι στη Νορβηγια.
H σωτηρια ηρθε απο τον ουρανο, οταν ενα συννεφο σκεπασε το μερος ριχνοντας εντονο χιονονερο, στελνοντας τις Κινεζες μεσα στο κτιριο, και εμενα να απολαμβανω μονος τις στιγμες.
Περιγραφη μοτοσυκλετιστη Με αργες κινησεις βγαζω το κρανος και το ακουμπω ευλαβικα στο εδαφος. Ενα ριγος σαν ηλεκτρικο ρευμα διαπερνα αυτες τις στιγμες το κορμι μου μη μπορωντας να συνειδητοποιησω οτι παταω το ποδι μου εδω, σε μια απο τις εσχατιες της γης. Επιτελους ενα ονειρο χρονων εχει γινει πραγματικοτητα. Αναμετρηθηκα με τους σκανδιναβικους Θεους, τον Θορ, τον Οντιν, και ολο το κακο συναπαντημα που προσπαθησαν να μ' εμποδισουν να κατακτησω το βορειοτερο σημειο της Ευρωπης και βγηκα νικητης. Αναψα ενα τσιγαρο και κοιταξα την μηχανη. Σ΄ευχαριστω καλη μου, ομορφια μου, μαναρι μου, χοντρουλα μου, λιγνουλα μου, σκατουλα μου, που μου σταθηκες πιστη και μ'εφερες ως εδω πανω. Ενα δακρυ κυλησε στο μαγουλο και οι μυξες αρχισαν να σκεπαζουν τα βραχια του Νορντκαπ.
Περιγραφη ΠΑΟΚτση μοτοσυκλετιστη Α γαμω σας ενας Χριστιανος δεν μπορει να παρει την μπουλντοζα να καθαρισει λιγο το χιονι να περναμε και εμεις με τα οχηματα; Για εκατο μετρα τοση ταλαιπωρια, τζαμπα τους πληρωνουν αυτους ρε. Ω ρε μαγκα εφτασα! Κατσε να παρω τηλεφωνο το γκαρντασι να του το πω.
- Ελα Μητσο, ελα ρε με ακους; Αμα σε πω που ειμαι, στο Νορντκαπ ειμαι ρε. Ναι ρε μαλακα εφτασα. Ελα κλεινω να σε στειλω φωτο στο φεισμπουκ να με δεις. Δε με λες Μητσο; Καμια μεταγραφη καναμε ρε; Εκλεισε ο μαλακας.
Τι δεν εχει σημα το wifi; Πλακα με κανεις τωρα. Σημα ρεεεεεεε...ολοκληρο Ακρωτηρι 30 ευρω εισοδο και δεν μπορεις να στειλεις μια φωτο. Τι απολιτιστοι ειναι αυτοι ρε να πουμε. Ποιον να πω τωρα να με βγαλει καμια φωτο. Το ξανθο μανουλι θα πω που κοζαρει και το εργαλειο. Tσςςς για ρωσακι το κοβω.
- Ψιτ ε μανταμουαζελ! Οne photo please. Στο @ουνι της. Μιστερ μιστερ εδω some photo please. Yes here thanks, here στη σιδερενια μπιλια.
Μετα τις φωτογραφιες ειπα να μετακινησω την μηχανη στο παρκινγκ, για να μου φυγει και το αγχος μη μου την πουνε, και να απολαυσω πιο χαλαρα την θεα, και να βολταρω στα ενδοτερα του κτιριου που υπηρχε πισω μου. Εντωμεταξυ ο καιρος ανοιγοκλεινε ανα μερικα λεπτα σε σημειο που να μη βλεπεις ουτε στο ενα μετρο.
Καβαλαω το μοτορι και μπαινω ξανα στο χιονισμενο μονοπατι οδηγωντας με τον ιδιο τροπο οπως πριν. Εκει που ολα πηγαιναν καλα, ξαφνικα χωνεται η πισω ροδα σε κατι σαν νεροφαγωμα γεματο χιονι, και απο κατω παγο. Δινω γκαζι να ξεκολλησω και η ροδα να γλιστραει μια αριστερα και μια δεξια. Δευτερη τριτη προσπαθεια τιποτα. Κοιταω να βρω καποιον να με σπρωξει, αλλα ενα συννεφο εχει σκεπασει παλι τα παντα και δεν φαινεται τιποτα. Κοιτα να δεις που εβγαλα ολο το ταξιδι ως εδω μια χαρα, και κολλησα στο Νορντκαπ. Κατεβαζω πλαγιοστατη για να σκαψω λιγο, και να βουλιαζει με κινδυνο να πεσει η μηχανη. Τοτε θυμηθηκα το κουτακι απο αναψυκτικο που ειχα παρει μαζι μου, για να το βαζω στον πλαγιοστατη, αν τυχει και αφησω την μηχανη σε μαλακο εδαφος. Την ειχα πατησει στο παρελθον και παντα κουβαλουσα ενα στα ταξιδια μου. Κατεβαινω και αρχιζω να σκαβω το χιονι με τα χερια. Ευτυχως δεν φαινομουν απο την ομιχλη, να γινω θεαμα σε ολο το Ακρωτηρι. Κανω λιγο πισω την μηχανη, περνω φορα δινοντας γκαζι, και ξεκολλαω το πισω λαστιχο ενω το μπροστα επαιζε χωρις ευτυχως να χασω τον ελεγχο. Οσο αγχος δεν εβγαλα σε ολο το ταξιδι, το εβγαλα σε εκεινα τα 10 λεπτα στο Νορντκαπ.
Στην κατω εικονα φαινεται το σημειο που διεσχισα και τελικα κολλησα, απο την live καμερα του Nordkapp. Bαζεις την ημερομηνια και την ωρα που βρεθηκες εκει, και μπορεις να δεις την εικονα σου. Δυστυχως δεν γνωριζα πως η καμερα αποθηκευει τις φωτογραφιες για μερικους μηνες, με αποτελεσμα να χασω την εικονα μου, αφου αμελησα να την αποθηκευσω στον υπολογιστη. Η συγκεκριμενη φωτο ειναι απο τις 12 το μεσημερι στις 1 Ιουνιου 2017 (μονο την συγκεκριμενη ωρα κραταει αποθηκευμενη μετα απο μερικους μηνες ), 9 ωρες πριν φτασω στο σημειο. Το site λεγεται Borealis livecam.
Οι επομενες δυο ωρες περασαν μπαινοβγαινοντας στον προαυλιο χωρο, και μεσα στο κτιριο το οποιο ειχε μερικα ιστορικα εκθεματα απο αυτον τον τοπο, καθως και μια αιθουσα προβολης.
Μερικα χιλιομετρα πριν φτασω στο Νορντκαπ, ειχα συναντησει ενα καμπινγκ στο οποιο σταματησα για να εξασφαλισω την διαμονη μου για εκεινο το βραδυ, και στην συνεχεια να κατευθυνθω προς τον τελικο προορισμο, χωρις την εννοια του που θα μεινω, αφου ηταν ηδη αργα και μπορει να μην προλαβαινα καποιο ανοιχτο. Ειχα και σκηνη μαζι μου αλλα δεν ειμουν θετικος στην ιδεα να στησω με αυτον τον καιρο και ετσι πληρωσα δωματιο. Η επιστροφη στο καμπινγκ εγινε χωρις αγχος μιας και το χιονι ειχε σταματησει.
Στην φωτο, στην μεση και αριστερα, ισα που ξεχωριζουν τα σπιτακια που εμεινα εκεινο το βραδυ.
Mε το που περασα την Αλτα στην καθοδο, η θερμοκρασια ανεβηκε αποτομα στους 12 με 14 βαθμους, και μαλιστα με ηλιο και χωρις ιχνος συννεφιας.
Στο θεμα του φαγητου, απο την μερα που επιασα Σκανδιναβια, και κυριως Νορβηγια, τρεφομουνα παντα απο προιοντα που αγοραζα απο σουπερ μαρκετ. Ψωμι, σαλαμι, κονσερβα τονο και καμια πατατοσαλατα. Οταν συναντουσα καταστηματα με την επωνυμια Coop, εκανα τις αγορες μου καθως τα συγκεκριμενα ειχαν καλες τιμες και πολλες προσφορες σε φαγωσιμα. Απο την Ελλαδα ειχα παρει μονο καμια τριανταρια μπαρες πρωτεινης που τις ετρωγα για σνακ κατα την διαρκεια της ημερας.
Εκει που απολαμβανα αμεριμνος τα σαλαμοκασερα κατω απο τον ηλιολουστο ουρανο, χτυπαει το τηλεφωνο. Ηταν η γυναικα μου που μολις ειχε δει τις φωτο που τις εστειλα απο τα χιονια τις προηγουμενης μερας. Το θεμα δεν ηταν οτι τις ειδε, αλλα οτι τις εδειξε στην γιαγια της οικογενειας, η οποια δεν ειχε ιδεα για το που βρισκομουν. Και μου την δινει στο ακουστικο...
... Αχχχ θα σε σκουτωσω. Αχχχ βρε τερας θα σε σκουτωσω και θα παω φυλακη η καψερη. Θα με πεθανεις βρε π' να φας τα πετσιας να φας! Που πηγες εκει στα χιονια να πουντια σ' και να 'χουμ αλλα; Γρηγορα να γυρισεις και να σκεφτεις τα αναμαρτηματα σου, τζιερι μ', να τα πεις στου παπα να ξεπλυθει η ψυχης. Αχ γιαβρου μ', ο Θεος να σε φωτισει μ'αυτες τις παλιομηχανες. Ου παναθεμασε, απο μικρος μαζεμο δεν εχ'ς βρε, α πα πα πα κακο θα μας βρει κτλ...
Γιαγια θυμασαι που μ'ελεγες για τις Κυριακες που βγαζατε το τσιπουρο απο το καζανι; Kαι μετα το τριτο ποτηρι καβαλουσε ο παππους και η παρεα το μπεμβε, και αρχιζαν τα κασκαντεριλικια και τα ζιγκ ζαγκ, οταν γυρνουσε το κεφαλι πισω να χαμογελασει στα κοριτσια, επιδεικνυοντας και τα τρια χρυσα δοντια; Εκει που να πεις κουβεντα.
Τα τσιπουρα...
Καθως συνεχιζω στον Ε6, μου 'ρχεται μια φλασια κατι που ξεχασα να προσεξω οπως ανεβαινα στο Ακρωτηρι. Διαβασα περιγραφες για ενα φοβερο και τρομακτικο υποθαλασσιο τουνελ, που εχει τετοια κλιση σαν να σε κατεβαζει στα ταρταρα της κολασης, και σε κυνηγουν στο μυαλο σου διαβολοι και τριβολοι, υγρο και σκοτεινο σαν το μ@υνι της Χαιδως, και ξαφνικα σε ξανανεβαζει στη γη και βλεπεις το φως τ' αληθινο. Τι διαολο απο αλλο δρομο πηγα; Eμενα γιατι μου φανηκαν ολα ιδια; Yπηρχε ενα τουνελ γυρω στα εξι χιλιομετρα, και αυτο πρεπει να ηταν των περιγραφων, αλλα μου φανηκε τελειως αδιαφορο στα δικα μου τα ματια τουλαχιστον. Μαλλον θα ειχα συνηθισει στα γεωργιανα τουνελ που μπαινεις μεσα, και ξαφνικα βλεπεις στη μεση ξαπλωμενη αγελαδα να σου στελνει φιλακια.
Οι εικονες που μου χαριζε η υπαιθρος της Νορβηγιας, θα την χαρακτηριζα σαν μια χωρα υπερπαραγωγη.
Ενα απο τα ευχαριστα σε αυτες τις χωρες ειναι οτι το καλοκαιρι δεν νυχτωνει καθολου. Ετσι μπορεις να οδηγας χωρις το αγχος μη σε πιασει το σκοταδι. Αποφασισα να οδηγω μεχρι τις 8 το βραδυ, και επειτα οποιο καμπινγκ βρω να αραξω στα ξυλινα σπιτακια. Ειχα και σκηνη μαζι μου για παν ενδεχομενο, και το παν ενδεχομενο ηταν να μην υποκυψουν στα παζαρια μου για την τιμη οι ιδιοκτητες των καμπινγκ.
Ο Ιουνιος στην Νορβηγια θεωρειται χαμηλη τουριστικη περιοδος και τα περισσοτερα καμπινγκ ειναι σχεδον αδεια. Οπως πληροφορηθηκα η τιμη για τα ξυλινα σπιτακια αυτη την περιοδο κυμαινεται γυρω στα 40 ευρω. Αυτην την τιμη εβαλα σαν μεσο ορο διαμονης και στο ταξιδι μου, αν και τελικα μου βγηκε πολυ φθηνοτερα λογω των χοστελ που εμεινα στις υπολοιπες χωρες, και της 2ημερης φιλοξενιας στη Σουηδια.
Το παιχνιδι με το παζαρι το επαιζα ως εξης. Ρωτουσα την τιμη για σπιτακι και σχεδον ολοι μου λεγανε απο 55 εως 70 ευρω την βραδια. Τοτε παντα εβαζα την ιδια κασετα και ελεγα τα ιδια σε ολους.
...Ξερετε επειδη ταξιδευω μονος και δεν μπορω να μοιραστω τα εξοδα διαμονης, το ανωτατο οριο που μπορω να πληρωσω ειναι 40 ευρω, αν ειναι ενταξει και για σας...
Απο ολους πηρα την ιδια απαντηση στην προταση μου. Ενα χαμογελαστο ofcourse! Βεβαια δεν ξερω αν μ'επαιρνε να προτεινω χαμηλοτερη τιμη, αλλα τουλαχιστον πετυχαινα την τιμη που ηθελα.
Η ωρα περασε και αυτη την μερα, και σταματαω σε ενα καμπινγκ με ξυλινα σπιτακια στην ακρη του δρομου. Φαινεται ψιλοερημο, καθως το μονο ιχνος ζωης ειναι ενα ζευγαρι ηλικιωμενων με καραβαν, παρκαρισμενο σε μια ακρη. Πλησιαζω την ρεσεψιον μηπως και ειναι κανεις μεσα. Ανοιγει η πορτα και βγαινει ενας τυπος τεραστιων διαστασεων. Το κεφαλι με τον λαιμο και την πλατη δεν ξεχωριζαν απο τον ογκο, τα μπρατσα ειναι απο αυτα που χωρις στεροειδη δεν τα αποκτας δυο ζωες να κανεις βαρη, και μουστακι σαν του Hulk Hogan στο αμερικανικο κατς. Εδω ειμαστε λεω δεσαμε. Αντε να του κανεις παζαρια αυτης της ντουλαπας. Ρωταω τιμη, 60 με λεει. Ξεροκαταπινω και βαζω την γνωστη κασετα, ξερετε μπλα μπλα μπλα... Με κοιταει χαμογελαει και μου λεει ok, αλλα σε παρακαλω μολις φυγεις το πρωι κανε μια καθαριοτητα το σπιτακι. Μωρε λαμπικο θα στο αφησω. Ρωταω και για τα μπανια και μου λεει οτι βαζεις ενα νομισμα στην υποδοχη και κανεις κανονικα ντουζ. Ελα που δεν ειχω καθολου συναλλαγμα γιατι πληρωνω τα παντα με καρτα. Τοτε ο τυπος μου δινει τα κλειδια για να κανω μπανιο στην δικια του ντουζιερα χωρις χρεωση, και με την προυποθεση να μη μου πεσει το σαπουνι. Σιγα μην αφηνα ξεκλειδωτα.
Μεσανυχτα στο καμπινγκ καπου στον αρκτικο κυκλο, και γευμα με θεα...
Μολις ξημερωσε, τροπος του λεγειν αφου δεν νυχτωσε καθολου, συνεχισα τον κατηφορο στην χιονισμενη Νορβηγια. Σκοπος μου ηταν σημερα να μπω στον φημισμενο δρομο rv17, ο οποιος εκτεινεται σε αποσταση 700 χιλιομετρων περιπου, απο την πολη Bodo μεχρι το Steinkjer, διασχιζοντας οδικως και ακτοπλοικως μικρα νησακια κατα μηκος των ακτων του Ατλαντικου. Θα επερνα εφτα φερρυ τα οποια ενωνουν αυτα τα νησακια, ενω τα οδικα χιλιομετρα πανω στο καθε νησακι ειναι απο 15 εως 60 περιπου.
Χαζεμενος απο την ομορφια της διαδρομης παραλιγο να ξεχασω οτι η ωρα περασε και πρεπει να βρω ανοικτο καμπινγκ. Μπαινω σε ενα απο τα πολλα στο δρομο μου, παω στην ρεσεψιον και ρωταω τιμη. 60 ευρω. Ξανα την κασετα εγω με ακριβως τα ιδια λογια. Ξανα η ιδια θετικη απαντηση απο τον νεαρο ιδιοκτητη. Η εκπληξη ομως με περιμενε μετα. Ακολουθησε ο παρακατω διαλογος με τον νεαρο ευγενικο ιδιοκτητη.
- Ξερεις εισαι ο πρωτος Ελληνας που επισκεπτεται το καμπινγκ
- Σοβαρα; Eλπιζω να ειμαι γουρλιδικος και να ακολουθησουν και αλλοι
- Πεινας;
- Ναι παρα πολυ. Σκεφτηκα οτι θα εχει κανα μαρκετ το καμπινγκ που θα πουλαει τροφιμα και θα με στηλει εκει.
- Εχω μαγειρεψει κρεας ταρανδου με ρυζι, ελα να σου δωσω να φας.
- Ευχαριστω πολυ μη σε βαζω σε κοπο, και καλα. Μενοντας μαλακας απο την προσφορα του
- Οχι κανενας κοπος, να δοκιμασεις και το κρεας. Και μου δινει εναν πιαταρο να τον παρω στο σπιτακι.
Οι εκπληξεις δεν σταματησανε εκει
- Αφου εισαι και ο πρωτος Ελληνας εδω, μου λεει γελωντας, θα εισαι και ο πρωτος που θα μηνει στο ανακαινισμενο βικινγκ στιλ σπιτακι
Να εισαι καλα ρε γκαρντασι και για την ευγενεια και για την προσφορα σου. Το καμπινγκ του παιδιου λεγεται Kjellingstraumen Fjordcamp, και ειναι το δευτερο οπως μπαινεις στον rv17 απο Βοdo. Exει μια ταμπελα στον δρομο αν θυμαμαι καλα, η οποια σου διχνει να στριψεις αριστερα σε ενα μονοπατι, και μετα απο διακοσια μετρα περιπου το συναντας.
Η "βραδια" εκλεισε με κιθαρα οταν ο νεαρος με καλεσε στην παρεα του που τραγουδουσαν ροκ κομματια.
Συνεχεια στον γαματο rv17. Mε ηλιολουστο καιρο και θερμοκρασια 12 με 14 βαθμους!
Σημερα δεν γουσταρα να οδηγω μεχρι αργα και ετσι κατα τις πεντε το απογευματακι αρχισα να κοιταω για διαμονη. Εντυπωση μου εκανε οτι καμπινγκ στον 17 δεν συναντουσες τοσο συχνα, οσο στον κεντρικο Ε6, και σε μερικα νησακια που διεσχισα δεν συναντησα κανενα.
Σταματω σε ενα, ρωταω μια γιαγια τιμη για κατι ξυλινα κουκλοσπιτα που εχει, 35 ευρω. Μια χαρα! Κανω να δωσω καρτα, ohhh no just cash με λεει η γιαγια. Πλακα με κανεις τωρα. Πρωτη φορα στο ταξιδι δεν δεχοντε καρτα. Τελος παντων παμε στο επομενο. Επιβιβαζομαι στο φερρυ για το επομενο νησι μηπως εχει καπου να μηνω εκει. Κανω με τη μηχανη καμια δεκαρια χιλιομετρα, και να σου ακομα ενα καμπινγκ. Ρωταω τον μπαρμπα τιμη και αν δεχοντε καρτα, μονο μετρητα και εκει.
- Ρε θειο, ασε να πουμε να σε δωσω καρτα, σε παρακαλω, ξερω ‘γω, δηλαδη
- Νο no just cash
Πηρα τα αρχιδια μου τελικα, θα εγραφα, αλλα επειδη ενδεχομενως να μας διαβαζουν ανηλικοι δεν θα γραψω τη λεξη «αρχιδια», που να σημειωσω εδω περα πως εχω την αποψη οτι πρεπει να γραφεται με υψιλον, δηλαδη «αρχυδια», οπως ο «κωλος» γραφεται με ωμεγα.
Τελικα φοροδιαφυγη παντου υπαρχει λιγο πολυ, ακομη και στη Νορβηγια. Φτανω στο επομενο λιμανακι, βλεπω το φερρυ, αλλα δεν υπαρχει ψυχη. Ρωταω εναν νεαρο που κοβει βολτες για το τι ωρα εχει δρομολογιο, και μου λεει αυριο το πρωι στις 8. Το παλικαρι δουλευει στα εισιτηρια του πλοιου, και με ενημερωσε οτι επειδη αυριο ειναι αργια, δεν καταλαβα τι γιορταζουν, μαλλον κανα αγιο νορβηγο μεγαλομαρτυρα, το δρομολογιο θα εκτελουνταν αντι για τις 6:30 πμ, στις 8 πμ.
Θαυμασια! Αντι να αραξω απο νωρις οπως σχεδιασα, εχασα και το φερρυ. Παρα την αναποδια μπορω να πω οτι δεν εκνευριστικα καθολου. Αλλωστε το να χαλιομουν δεν θα αλλαζε κατι. Καθομαι σε ενα παγκακι να σκεφτω τι επιλογες εχω. Πιανω συζητηση με τον νεαρο και μου διχνει ενα καμπινγκ στα αριστερα μου, το οποιο δεν το προσεξα καθολου, γιατι δεν ειχε σπιτακια αλλα μερικα αυτοκινουμενα καραβαν. Μου ειπε να στησω σκηνη αν εχω και τους πληρωνω το πρωι. Ηταν η πρωτη και τελευταια φορα στο ταξιδι που θα χρησιμοποιουσα τη σκηνη, και μαλιστα την μοναδικη "νυχτα" που επιασε βροχη.
Το πρωι αφου μαζεψα τα μπαγαζια μεσα στο ψιλοβροχο, να σημειωσω οτι η σκηνη την εκανε καλα την δουλεια της και δεν πηρε σταγονα, αρχισα να ψαχνω τους ιδιοκτητες να πληρωσω την διαμονη. Παω στην ρεσεψιον και ειναι κλειστη. Κοιταω γυρω μηπως δω κανεναν να ρωτησω, εξαφανισμενοι ολοι. Τι διαολο στο στοιχειωμενο καμπινγκ επεσα; Εντωμεταξυ τα οχηματα αρχιζουν να μπαινουν στο φερρυ και κινδυνευω να το χασω αν δεν βρω συντομα καποιον να πληρωσω. Περνω την μηχανη την βαζω στη σειρα και τρεχω να ρωτησω τον νεαρο απο χθες, ο οποιος εκοβε τα εισιτηρια. Δεν πηραζει με λεει μπες να φυγουμε. Μα χωρις να πληρωσω; Eπιμενω εγω. Δεν υπαρχει προβλημα μια σκηνη εστησες και δεν τους νοιαζει αλλιως θα σε βρησκανε αυτοι. Μαλιστα! Μπαινω στο πλοιο λοιπον και ξεκιναμε για το τελευταιο κομματι του rv17, ριχνοντας και μια πιστολα στο καμπινγκ. Οχι οτι το επιδιωξα αλλα δεν μπορουσα να τους ψαχνω ολη μερα. Μπορει λογω οτι εφυγα και νωρις το πρωι να μην ειχαν ανοιξει ακομα.
Kατα την διαρκεια της οδηγησης στους Νορβηγικους δρομους, εκτος απο τις εικονες δεν υπαρχει κατι αξιο αναφορας, γιατι πολυ απλα δεν συμβαινει απολυτος τιποτα. Πηγαινεις με 80 και απολαμβανεις την στιγμη μεχρι το τελος της ημερας που θα αραξεις καπου.
Aυτη τη φορα βρηκα ευκολα σπιτακι, μονο που ξεχαστηκα με την ωρα, και πηγαινοντας στην ρεσεψιον κατα τις ενιαμιση το υποτιθεμενο βραδυ την βρηκα κλειστη. Eκει που αρχισα να συμβιβαζομαι με την ιδεα της σκηνης για ακομα ενα βραδυ, με πλησιαζει ενα ζευγαρι ηλικιωμενων απο ενα τεραστιο αυτοκινουμενο οχημα και με ρωταει αν χρειαζομαι βοηθεια. Τους εξηγω οτι ψαχνω για σπιτακι αλλα ειναι κλειστα, και τοτε το ευγενεστατο και προσχαρο ζευγαρι προθυμοποιηθηκε να τηλεφωνισει στην ιδιοκτητρια του καμπινγκ για να ρθει απο το σπιτι της να με εξυπηρετησει. Για το επομενο δεκαλεπτο η συζητηση κυμανθηκε στο ποσο λατρευουν την Ελλαδα και ειδικα την Κρητη που πανε τα καλοκαιρια κτλ. Καπου αναμεσα στην οικονομικη κριση και την χωριατικη σαλατα, σκαει μυτη η κοπελιτσα του καμπινγκ.
- hey
- hi
- Ενα σπιτακι για σημερα ποσο παρακαλω?
- 35 ευρω
- Ε τωρα μου το χαλας, ουτε παζαρι δεν θα κανω. Οκ καρτες δεχεστε;
- A πρωτα να το δεις
- Δεν χρειαζεται εναν υπνο θα κανω
- Οχι πρωτα να το δεις αν σου ερεσει
- Ελα Χριστε και Παναγια! Καλα παμε να το δω
- Ειναι ενταξει σ' αρεσει;
- Διπλο κρεβατι, σαλοκουζινα, θερμανση, ενταξει το παιρνω.
Αφου τακτοποιηθηκα και απλωσα το αντισκηνο να στεγνωσει, εκατσα να απολαυσω τον φραπε μου, παρεα με εναν Νορβηγο που με πλησιασε για μουχαμπετι. Βασικο ροφημα που κουβαλουσα απο Ελλαδα. Απο τους λιγους πιστους του φραπε που εμειναν, αντιστεκομενος σθεναρα στους καπουτσινους και καθε ειδος πουτσινους. Αλλωστε ΠΑΟΚ ειμαι τι θα πιω.
Πριν ξεκινησω το ταξιδι ακουγα για κλειστους και κρυους Σκανδιναβους. Η γνωμη που σχηματισα ομως κατ΄ ιδιαν απο τους Νορβηγους, ειναι οτι προκειται για εναν ευγενικο και ζεστο λαο.
Καπου εκει με πιασαν οι ροματζαδες και βολταρα μεχρι την ακρογιαλια να απολαυσω, το ηλιοβασιλεμα ηταν; O ηλιος του μεσονυκτιου ηταν; Δεν εχω ιδεα ουτε μ' ενοιαζε. Απλα γουσταρα!
Καθοδος Νορβηγιας συνεχεια, και αρχισαν να αχνοφαινοντε τα πρωτα μικρα φιορδ.
Με το που παταω την ροδα μου στη γεφυρα της φωτο, συναντω και το μοναδικο περιπολικο σε οσες μερες διασχιζω την Νορβηγια. Εκει ψαρωνω και κατεβαζω ταχυτητα γυρω στα 50 για καλο και για κακο, μιας και δεν προσεξα αν υπαρχει οριο ταχυτητας πανω στην γεφυρα. Με φαινεται περιεργο οτι κινειται παρα πολυ αργα, και καθε μερικα μετρα σταματαει, και κατι μετραει με ενα μηχανημα σαν φωτογραφικη μηχανη. Αντε να τσεκαρουν τα ορια ταχυτητας των οχηματων το καταλαβαινω, αλλα αυτοι οποτε σταματανε γυρνανε με το μηχανημα προς την εξωτερικη πλευρα της γεφυρας, δηλαδη προς την θαλασσα. Τελικα το τι κανουνε παρεμενει μυστηριο, εκτος και αν διασκευαζουν το παραδοσιακο ασμα σε «μπατσοι πιαστε τα γιοφυρια, μαγκες κλαστε μας τ’ αρχιδια».
Φλας μπακ ΙΙ Στον προλογο του ταξιδιωτικου ειχα αναφερθει στο πρωτο μου μοτοταξιδι εκτος συνορων στην Βουλγαρια και την Ρουμανια, το οποιο σταματησε αδοξα μπροστα στην συνοριακη μπαρα της Μολδαβιας. Εκεινη την μερα ειχαμε κανει την διαδρομη Κωνσταντζα - Γαλατι, και σταματησαμε σε ενα βενζιναδικο να φουλαρουμε και να δουμε που θα διανυκτερευσουμε. Ητανε νωρις το απογευμα ακομα, και τρωω την φλασια λεγοντας στον συνοδοιπορο. Ρε μαλακα αντεχεις μεχρι Κισιναου; Δεν χρειαστηκε να το σκεφτει και πολυ πριν μου απαντησει με μια λεξη. Μεσα! Αλλωστε προγραμμα συγκεκριμενο δεν ειχαμε και το δρομολογιο το αποφασιζαμε στο πρωινο της καθε μερας.
Φτανουμε στο ρουμανικο φυλακιο που ητανε λιγα χιλιομετρα απο το Γαλατι και το περναμε με τυπικες διαδικασιες. Για το Μολδαβικο το μονο που ξερουμε ειναι οτι δεν χρειαζεται βιζα, και οτι θα ελεγξουν λιγο παραπανω μιας και δεν ειναι χωρα της ΕΕ. Πλησιαζουμε στα Μολδαβικα συνορα, περναμε τον πρωτο φρουρο με την τεραστια καπελαδουρα, και σταματαμε στο σημειο ελεγχου. Δινουμε τα εγγραφα και περιμενουμε. Περναει μιση ωρα, μια ωρα, και δεν μας δινουν σημασια. Υπαρχουν στην σειρα και αλλα οχηματα, εχουν τα διαβατηρια το ενα πανω στο αλλο, και αναλογως την σειρα προτεραιοτητας κανουν και τους ελεγχους. Κατα την διαρκεια των ελεγχων στα εγγραφα, παρατηρω οτι μεσα στο γκισε κλεινει για λιγα δευτερολεπτα το φως και μετα ξαναναβει, αλλα δεν δινω σημασια. Ερχεται η δικια μας η σειρα, βγαινει ενας αστυνομικος απο το γκισε με φακο, και ζηταει να του διξουμε τους αριθμους πλαισιου των μοτοσυκλετων. Τις διασταυρωνει με τις αδειες και ξαναμπαινει στο γκισε. Κλεινει φως, αναβει φως. Βγαινει, ξαναελεγχει τους αριθμους της μηχανης του συνταξιδευτη, και γυρναει για δευτερη φορα στο γκισε. Κλεινει φως, αναβει φως. Αυτη την φορα ερχεται με την συνοδεια ενος μαλλον ανωτερου, και παλι η ιδια διαδικασια. Κλεινουν φως, αναβουν φως και περιμενουν. Περιμενουμε και εμεις εξω χωρις να εχουμε υποψιαστει τιποτα. Καποια στιγμη φωναζουν τον συνταξιδευτη μεσα στο γκισε, κατι του εξηγουν και βγαινουν ολοι μαζι εξω.
Εντωμεταξυ εχω πιασει συζητηση με εναν Ελληνα νταλικιερη, και μου εξηγει οτι το ανοιξε κλεισε το φως, ειναι το συνθηματικο για δωρακι, ωστε οταν υπαρχει καποιο προβλημα με τα εγγραφα, η θελει καποιος να περασει καμια κουτα τσιγαρα απο το τελωνειο, να κανουν τα στραβα ματια. Ετσι με κλειστα τα φωτα η συναλλαγη δεν φενεται στους εξω. Το ιδιο γινεται οταν βρισκουν μεσα στο διαβατηριο κανα δεκαευρω, που το εβαλε καποιος που θελει να περασει χωρις να περιμενει.
Τοτε μπηκα στο νοημα και αρχισαν να με ζωνουν τα φιδια. Ρωταω τον κολλητο τι συμβαινει, και μου εξηγει οτι οταν ελεγξανε τα νουμερα στο πλαισιο, αυτα δεν ηταν ιδια με τα νουμερα στην αδεια. Τα κοιταμε να το διαπιστωσουμε οι ιδιοι, και οντως ο συνοριακος ειχε δικιο. Ενα νουμερο μαζι με ενα γραμμα, ηταν αντιστροφα στο πλαισιο σε σχεση με αυτα της αδειας. Δηλαδη πχ στην αδεια ητανε Α0, ενω στο πλαισιο 0Α μαλλον απο λαθος του συγκοινωνιων οταν φτιαχναν την αδεια. Τωρα εξηγειται και το σβησημο των φωτων.
Τωρα τι γινεται; H απαντηση του μας παγωσε. Η μια μηχανη δεν περναει Μολδαβια. Σε συνεννοηση με τον Ελληνα νταλικιερη που ξερει και λιγα Ρωσσικα, τους προσφερουμε μεχρι και 50 ευρω για να λυθει το προβλημα, αλλα ειναι ανενδοτοι. Go back Romania. H ευκαιρια χαθηκε, αλλα που να ξερουμε οτι αν βαζαμε απο την αρχη κανα δεκαευρω ετσι προληπτικα μεσα στο διαβατηριο, θα ειχαμε περασει τα συνορα χωρις πολλα πολλα. Ποσο μαλλον οτι ειχαμε μηχανες, και στους μοτοσυκλετιστες δεν ειναι και τοσο αυστηροι με τους ελεγχους. Ειναι μη πεσεις και στον στραβο αξιωματικο εκει, και μαλλον εμεις σε αυτον πεσαμε. Μια σκεψη ηταν να ερθουμε το πρωι που αλλαζει η βαρδια, αλλα θα βγαιναμε εκτος χρονου. Προγραμμα δεν ειχαμε, χρονοδιαγραμμα ομως ειχαμε, μιας και οι μερες αδειας ηταν συγκεκριμενες.
Η ιστορια ειχε και δυο καλα. Αν τελικα περνουσαμε Μολδαβια και συνεβαινε κατι στραβο, απο ατυχημα η καποιον τυχαιο ελεγχο, και ανακαλυπταν την παρατυπια, αντε μετα να αποδειξεις οτι δεν εισαι ελεφαντας. Το δευτερο καλο ηταν οτι αν ξεκινουσαμε για Κισιναου, πιθανοτατα να μην φταναμε, διοτι το τρανσαλπ ειχε μεινει με κανα 500γρμ λαδι μεσα. Το ανακαλυψα την αλλη μερα το πρωι στο ξενοδοχειο, οτι καιει 1λιτρο περιπου ανα χιλια χιλιομετρα. Συμπληρωσα με λαδι αυτοκινητου και ολα καλα. Ηθικο διδαγμα, πριν πατε Μολδαβια ελεγξτε τους αριθμους πλαισιου.
Μ' αυτα και μ' αυτα, μεσα στις σκεψεις που σε ακολουθουν στα μοναχικα ταξιδια, να σου και ο Atlantic road.
Δεν με φανηκε για κατι εντυπωσιακο, τουλαχιστον οταν το διασχιζεις με καλο καιρο. Μαλλον ο μυθος του στηριζεται οταν τον διασχιζεις χειμωνα, με τα κυματα να περναν απο πανω. Περιπου οπως παρουσιαζεται και στην διαφημιση με το αυτοκινητο.
Αφου περασα και τα γιοφυρια του Ατλαντικου δρομου, συνεχισα προς τον δευτερο φημισμενο προορισμο της ημερας, το Trollstigen. Στο δρομο οπου μπορουσα σταματουσα και για καμια φωτο. Πολλα ομορφα τοπια δεν μπορεσα να τα φωτογραφισω γιατι ο δρομος ηταν τοσο στενος η βρισκονταν πανω σε στροφη, που εκανε την σταση στα δεξια επικινδυνη.
Η διαδρομη στον δρομο των τρολ και μεχρι την κορυφη απολαυστικη, γεματη καταρρακτες και στροφιλικια, με θεα που κοβει την ανασα.
Μετα απο την συντομη σταση στην κορυφη με τα τουριστικα μαγαζια που πουλανε διαφορα σουβενιρ και την βολτα στο μπαλκονι με θεα, βρεθηκα να οδηγω σε ενα μαγευτικο χιονισμενο ορεινο τοπιο, του οποιου η διασχιση του θα με οδηγουσε σε ενα απο τα σημαντικοτερα φιορδ και αξιοθεατα της Σκανδιναβιας, το Geiranger.
Περιγραφη μοτοσυκλετιστη Τσιμπηστεμε μηπως ονειρευομαι! Στεκομαι ζαλιζμενος μπροστα στα καγκελα και τριβω τα ματια μου προσπαθωντας να πιστεψω αυτο που βλεπω. Μπροστα μου απλωνεται μεγαλοπρεπα ενα απο τα θαυματα της φυσης, το Geiranger Fjord. Απο ολα τα ταξιδια μου, δεν θυμαμαι καποιο μερος που να με προκαλεσε τοσο δεος οσο αυτο. Ποσο τυχερος νιωθω που βρεθηκα εστω για μια φορα στη ζωη μου μπροστα σε αυτον τον τοπο. Αν υπαρχει παραδεισος καπως ετσι θα ηθελα να ειναι.
Περιγραφη ΠΑΟΚτση μοτοσυκλετιστη Πωωω τιναφτορε; Το μερος γαμει και δερνει σε λεω φιλαρακι. Κοιτα θεα, εδω δες βουνα και θαλασσα, και μετα με λεν σαν τη Χαλκιδικη δεν εχει. Παπαρια μεντολες λεω ΄γω. Να αραξεις εδω ρε γκαρντασι, στο ΄να χερι την μαλαμω στ' αλλο τον μπαφο, να τραβηξεις και μια παχια και να την περασεις μεγκλα! Να μη θες να φυγεις σε λεω. Γιατι με το χαλας τωρα ρε Νορβηγε; Tι θα πει δεν εχεις μαλαμω; Και τι θα πιω εδω να γουσταρω ασουμε, μουρουνελεο μολερς; Εχεις ολο αυτο το υπερθεαμα το μπερεκετισιο, αλλα να σε παρω ρε Νορβηγε μια βολτα στη Σαλονικη να δεις εκει υπερθεαμα να σε βγει η αδρεναλινη απ' τα αφτια.
Ο κηπος του παραδεισου...
Και το καζανι της κολασης...
Περα ομως απο τον χαβαλε και την απιστευτη ομορφια του τοπιου, το Geiranger και τα γυρω βουνα της περιοχης του Akernes, κρυβουν μεσα τους ενα τρομακτικο μυστικο. Καταπτωση βραχου στις πλευρες του Φιορδ Geiranger συνεβη περιπου ενα μηνα πριν φτασω στο σημειο. Η κατολισθηση δημιουργησε ενα τσουναμι υψους περιπου 1 μετρου το οποιο εβλαψε καποιες αποβαθρες στο Geiranger. Η εκδηλωση καταχωρηθηκε στο εθνικο δικτυο σεισμολογικης παρακολουθησης σε ολοκληρη τη Νορβηγια, υποδεικνυοντας οτι ο ογκος δεν ηταν ασημαντος. Οι μεγαλες μετακινησεις βραχων δεν ειναι φυσικα τιποτα καινουργιο στη Νορβηγια και δεν απεχει πολυ απο αυτη την τοποθεσια η περιοχη Akernes, η οποια θεωρειται σημαντικος κινδυνος και παρακολουθειται στενα. Oι ρωγμες στο Akernes παρακολοθουνται συνεχως σημερα. Οι ρωγμες μεγαλωνουν κατα 15 εκατοστα το χρονο. Ολοι οι ειδικοι συμφωνουν οτι η κατολισθηση ειναι αναποφευκτη. Απλως δεν ξερουν το ποτε.
Απο μικρος παιδι της πολης, οποτε πηγαινω στην εξοχη μου αρεσει δε λεω, αλλα το κακο ειναι οτι την βαριεμαι ευκολα. Ετσι απο ενα σημειο και μετα ολοι οι καταραχτες τα φιορδ και τα βουνα με φαινονται τα ιδια.
Καθομαι στο λιμανακι της ομωνυμης πολης και περιμενω το φερρυ για να συνεχισω προς τα νοτια, μεχρι να φτασω στο επομενο "must see" τον βραχο του Preikestolen. Ερχεται το φερρυ επιβιβαζει κοσμο και οχηματα και φευγει. Και εγω καθομαι ακομα στην αποβαθρα του Geiranger και ζυγιζω τις επιλογες μου για το πως θα συνεχισω το ταξιδι. Να φτασω μεχρι Οσλο και απο εκει να την κανω για το χωριο Στολετ στην Σουηδια που με περιμεναν τα κουμπαρια με την βαφτισιμια να με φιλοξενησουν, και μεσω κεντρικης Ευρωπης να γυρισω Ελλαδα; Nα φτασω Οσλο και μετα κατηφοριζω απο κεντρικη Ευρωπη χωρις να παω Σουηδια; Η να παω Σουηδια και απο εκει με πλοιο για χωρες Βαλτικης, και μεσω Πολωνιας και Σερβιας να φτασω Ελλαδα. Το πραγμα περιπλεχθηκε ακομα περισσοτερο, οταν σε συζητηση που ειχα με εναν Νορβηγο και τρεις Γερμανους μοτοσυκλετιστες που περιμεναν να περασουν απεναντι, μου ειπανε οτι το επομενο 3ημερο δινει ισχυρες βροχες στην περιοχη γυρω απο το Preikestolen. Απο το κινητο του Νορβηγου ο οποιος μπηκε στο ιντερνετ για να κοιταξει το δελτιο καιρου, δυστυχως επιβεβαιωθηκαν οι φοβοι. Να το ρισκαρα να πηγαινα στο βραχο και οτι γινει; Πραγματικα ειμουν σε διλημμα.
Aπο το Geiranger μεχρι το Preikestolen επρεπε να διανυσω 640 χλμ, και απο εκει στο xωριο Stollet αλλα 658 χλμ. Αυτο σημαινε δυο με τρεις διανυκτερευσεις το λιγοτερο συν τις βενζινες. Και αν τελικα δεν εβλεπα τιποτα απο τον βραχο; Η αποσταση Geiranger - Stollet ειναι 489 χλμ. δηλαδη με μια διανυκτερευση την αλλη μερα θα ειμουν στον προορισμο μου. Περιπου κανα μισαωρο σκεφτομουν τα υπερ και τα κατα, εκει που αποφασιζα μετανιωνα, ενα πραγμα σκετο μπερδεμα στο τι πραγματικα ηθελα. Το θετικο με τα μοναχικα ταξιδια ειναι πως τις αποφασεις τις περνεις μονος σου. Ετσι εκεινο το απογευμα στην αποβαθρα του φιορδ, απο την μια στιγμη στην αλλη, επειδη ετσι μου καπνισε, το ταξιδι αλλαξε τελειως ροτα.
Τα χιλιομετρα μεχρι το χωριο τις βαφτισιμιας ειναι κυριως σε πανεμορφους επαρχιακους δρομους της Νορβηγιας και της Σουηδιας. Ειδικα οι δευτερευοντες δρομοι της Σουηδιας στους οποιους κινηθηκα, ειναι απολαυση. Μια ευχαριστη εκπληξη σε σχεση με την εικονα που ειχα οταν ανεβαινα την χωρα απο τον κεντρικο αξονα.
Eχει περασει η ωρα και πρεπει να βρω ενα καμπινγκ να μηνω. Ο χιονισμενος και ερημος ορεινος ογκος που διασχιζω παλι, δεν μου αφηνει και πολυ αισιοδοξια οτι θα βρεθει συντομα κατι. Και ξαφνικα στην μεση του πουθενα διπλα σε ενα ποταμι, ταμπελα για καμπινγκ.
O Ρουσλαν που με περιμενε και σε τηλεφωνικη επικοινωνια μαζι του, με ανεφερε οτι δεν θα μηνω στο σπιτι τους, αλλα σε δωματιο του αφεντικου του το οποιο ελειπε, ακριβως διπλα. Ετσι για να εχω μεγαλυτερο χωρο και ησυχια. Ενταξει κανενα προβλημα αλλωστε μια γωνια χρειαζομουν με κρεβατι και τιποτα αλλο. Τωρα το τι θεωρουν οι Σουηδοι "δωματιο" σε σχεση με τους Ελληνες, δεν μπορεσα να το καταλαβω.
Το δωματιο...
Τους μηνες που δεν κινεις το εργαλειο, καλλιστα μπορει να χρησιμοποιηθει στη διακοσμηση του σπιτιου με απολυτη επιτυχια.
Οι επομενες δυο μερες περασαν χαλαρα με βολτες στην πολη του Καρλσταντ και στη εξοχη.
Οχι αλλο εξοχη ρε...
Mατια ερμητικα κλειστα Kατα την διαρκεια του ταξιδιου, περνω μηνυμα απο εναν συναδελφο στη δουλεια, αναφεροντας μου οτι αν τυχει και περασει ο δρομος μου απο το Ταλιν στην Εσθονια, θα ειδοπιοισει ενα ζευγαρι οικογενιακων του φιλων που μενουν εκει, ωστε να συναντηθουμε να με ξεναγησουν, και να κανουμε παρεα στο διημερο που θα καθομουν στην πολη. Ανταλαξαμε και facebook με τα παιδια, και ετσι ηξερα οταν φτασω θα εχω και εναν ανθρωπο για παρεα μετα απο τοσες μερες μονος στον δρομο.
Το βαπορι εφτασε αρκετα νωρις στο λιμανι του Ταλιν, και ειχα ολοκληρη μερα να τακτοποιηθω και να αρχισω τις βολτες. Δωματιο εκλεισα απο την προηγουμενη μερα μεσω booking, ωστε να μη χασω χρονο στο ψαξιμο. Στελνω μηνυμα στο ζευγαρι, καμια απαντηση. Δεν βαριεσαι λεω, θα ειναι απασχολημενοι μην τους γινομαι και βαρος, και ξεκινησα για την παλια πολη την οποια ειχα ακουσει οτι ειναι εντυπωσιακη. Εκει που σταματησα να φαω κατι γρηγορο, περνω μηνυμα απο την κοπελα γραφοντας μου.
"Γεια σου Κωστα λυπαμαι αλλα ο συζυγος εφυγε εκτακτως στο εξωτερικο και εγω ειμαι πολυ απασχολημενη με μια θεατρικη παρασταση που ανεβαζω, ειμαι σκηνογραφος, αλλα αν θελεις εισαι καλεσμενος να δεις το εργο θα δωσω το ονομα σου στην εισοδο γιατι η παρασταση ειναι prive για λιγους. Το μερος ειναι στο σταθμο των τρενων στην υπογεια αιθουσα του Baltic station στις 5 το απογευμα θα χαρω να σε δω"
Μαλιστα, γιατι οχι καλη φαση θα ειναι να παρακολουθησω και μια θεατρικη παρασταση σε ξενη χωρα. Οχι οτι ειμουνα φαν του θεατρου, ετσι για την εμπειρια. Φτανω στον Βαλτικο σταθμο, κατεβαινω σκαλια, ανεβαινω σκαλια, διασχιζω διαδρομους πουθενα η αιθουσα. Τι διαολο λαβυρινθος ειναι; Περναει ενα ζευγαρι απο μπροστα μου, κρατωντας κατι σαν φυλλαδια η προσκλησεις, προχωρωντας βιαστικα, και τους ακολουθω απο πισω. Μια τελευταια προσπαθεια και αν δεν το βρω φευγω. Κατεβαινουμε παλι σκαλια, παιρνουμε εναν ερημο διαδρομο, ανοιγουμε μια πορτα, μια δευτερη πορτα, και τελικα στην τριτη εισοδο βλεπω καμια δεκαρια ατομα να περιμενουν στην σειρα. Λεω σε μια κοπελα που κρατουσε λιστα το ονομα μου, και μπαινω και εγω στην σειρα περιμενοντας να με οδηγησουν στον χωρο της παραστασης. Ανα δυο λεπτα περιπου, καποιος ανοιγε κατι κουρτινες αρπαζε τον πρωτο και τον οδηγουσε μεσα. Οσο περιμενα ακουγοταν ενα συνεχες αποκοσμο βουητο απο την αιθουσα. Φτανει και η σειρα μου, ξαφνικα απλωνεται ενα χερι και με τραβαει μεσα απο τις μαυρες κουρτινες. Μεχρι να καταλαβω τι και πως, μες τα μαυρα σκοταδια, διακρινω την φιγουρα που με τραβηξε. Και μενω κοκκαλο. Μπροστα μου στεκονταν και με κοιταζε ενα πραγμα περιπου ετσι...
Με πιανει η γκομενα απο το χερι, και με εναν φακο γιατι ηταν θεοσκοτεινα, προχωραμε προς το εσωτερικο της αιθουσας. Με δινει και μια μασκα να φοραω στο προσωπο λες και ειμαι ο ζορο. Ελα Χριστε και Παναγια! Τωρα η σε κανα swinger party πεσαμε και θα βγαλουμε γουστα, ρε λες; H θα με κανουν θυσια πανω σε καμια πενταλφα τιποτα σαλεμενοι. Η φαντασια μου οργιαζε φτιαχνοντας διαφορα σεναρια, μεχρι που μπηκαμε στην αιθουσα. Αγορια και κοριτσια να καθονται ο ενας διπλα στον αλλον, φορωντας ολοι μασκες, σχηματιζοντας ενα μεγαλο κυκλο και στη μεση ενα κουτι. Εγω να προσπαθω να περασω αναμεσα απο ποδια χωρις να φαω τα μουτρα μου, μεχρι που μ΄αφησε η μασκοφορος στη θεση μου. Ουτε καρεκλες ουτε τιποτα, κινητα και φωτο απαγορευοταν. Βγαζω την μασκα και περιμενω τι θα γινει, παντως η περιρρεουσα ατμοσφαιρα δεν μου εδινε την αισθηση οτι προκειται για κατι γαργαλιστικο. Τζαμπα χαρηκα. Η ολη παρασταση ηταν βουβη, και ειχε να κανει με εξωγηινους που βγηκανε απο το κουτι, και προσπαθουσαν να καταλαβουν που βρισκονται και ποιοι ειναι αυτοι γυρω τους, δηλαδη εμεις. Ερχοντουσαν και μας περιεργαζονταν και διαφορα τετοια κανα 45λεπτο. Στο τελος αφου βγαλανε τις στολες τους, και μεινανε οι δυο αντρες με ασημι εσωρουχα και η κοπελες με μαγιο, ανοιξαν οι κουρτινες, και απο μια πορτα βγηκαν στον περιβαλλοντα χωρο του σταθμου, και αρχισαν να περιεργαζονται τους περαστικους. Εκει επεσε πολυ γελιο, αλλα με εκανε εντυπωση οτι και ο κοσμος παρα την εκπληξη του, εδειχνε να το διασκεδαζει και κανεις δεν αντεδρασε ασχημα.
Τελειωνει η παρασταση, και εκει που ετοιμαζομαι να φυγω, με πλησιαζει μια πολυ συμπαθητικη κοπελιτσα. Ηταν το κοριτσι που με καλεσε στη παρασταση, και αφου τα ειπαμε για λιγο και εκανα ταχα τον ενθουσιασμενο απο την μαλακια που ειδα, εφυγα για να λιωσω τις σολες μου στην παλια πολη του Ταλιν. Οσο για τον λογο που φορουσαν μασκες, οτι καταλαβατε, καταλαβα και 'γω.
Το Ταλιν μου αρεσε πολυ. Φαινεται μια συγχρονη και τακτοποιημενη πολη που σε προδιαθετει ευχαριστα να την περπατησεις. Ειδικα η μεσαιωνικη πολη ειναι βγαλμενη σαν απο παραμυθι. Δεν ειναι μονο τα κτιρια, αλλα το οτι το μερος σφιζει απο ζωη ολες τις ωρες. Επαιζε εκεινη την μερα και Εσθονια - Βελγιο για τα προκριματικα του μουντιαλ, με τους Βελγους φιλαθλους να δινουν σοου με τις εκδηλωσεις τους. Δεν ειναι οπως καποιες πολεις της κεντρικης Ευρωπης που οταν δυσει ο ηλιος νεκρωνουν τα παντα. Η μερα ηταν και ηλιολουστη, ετσι πηρα τους δρομους κανοντας τον τουριστα. Τσαντα στην πλατη, γυαλι ηλιου, κινητο και σελφοκονταρο στο χερι, η καθιερωμενη φραπα, και παμε.
Η βραδια εκλεισε πινοντας μπυρες σε ιρλανδεζικη παμπ με live ροκιες, και παρεα με τα παιδια απο την εθνικη Ελλαδας του βολευ, που βρεθηκαν στην πολη για ενα τουρνουα.
Καλες οι μπυρες αλλα αντε να ξυπνησεις το πρωι. Στις 10 σηκωθηκα απο το κρεβατι, στις 11 ημουν στον δρομο. Καπως ετσι θα πηγαινε και το υπολοιπο του ταξιδιου, αφου σε καθε πολη που εμενα, το βραδυ κατεληγα σε καποια μπυραρια. Χρειαζεται και αυτο στα ταξιδια, τουλαχιστον για μενα. Κοβεις βολτες ολη μερα, και το βραδακι αραζεις οπου σου γυαλισει για καμια μπυριτσα να χαλαρωσεις.
Την Λετονια την εβγαλα με την μια, για να φτασω στην επομενη πολη που εβαλα στο προγραμμα μου. Προγραμμα οχι απο την αρχη του ταξιδιου, αλλα απο το προηγουμενο βραδυ στην ιρλανδεζικη παμπ στο Ταλιν. Ποιο νωρις δεν ειχα ιδεα για την διαδρομη της επομενης μερας ουτε με πολυενοιαζε. Ετσι με συνοπτικες διαδικασιες και λιγο σερφαρισμα στο google maps και στο booking, διαλεξα το Καουνας στη Λιθουανια.
Σε ολοκληρη την διαδρομη και μεχρι λιγο μετα τα συνορα της Λιθουανιας, εφαγα τοσο βροχη οση δεν εφαγα σε ολοκληρο το ταξιδι. Σε καποια στιγμη η βροχη ειναι τοσο εντονη, που πλεον δεν εχω καθολου ορατοτητα και ο δρομος ειναι γεματος νταλικες. Καπου εκει καταλαβα οτι κινδυνευω και εκανα στην ακρη σε ενα σκεπαστρο.
Μολις κοπασε η καταιγιδα συνεχισα, αφου πρωτα εκανα μια ολιγολεπτη σταση σε ενα απο τα σημαντικοτερα μνημεια της χωρας, τον λοφο των σταυρων.
Στο Καουνας φτανω το βραδακι. Και οταν λεω βραδακι, μετα απο πολλες μερες το εννοω, αφου ειναι κανονικο βραδυ με σκοταδι. Μπαινω στο δωματιο που εκλεισα, παω να βγαλω τις μποτες που εγιναν βατραχοπεδιλα απο την βροχη, και μαζι με το ποδι βγαινει και ολοκληρη η φοδρα. Σκατα! Οταν φορεσα τις γκετες για να προστατευτω, σαν καλος μπουμπουνας εβαλα τα μπατζακια του παντελονιου και του αδιαβροχου μεσα απο τις γκετες. Η πρωτη απωλεια του ταξιδιου. Ευτυχως καπως βολεψα την φοδρα, ωστε να χορεσει το ποδι στην μποτα για να μη συνεχισω με τα αθλητικα παπουτσια. Μαλλον γι΄αυτο με κοιτουσαν περιεργα οι Πολωνοι με τα μπεμβε στο βενζιναδικο.
Η πλατεια της πολης μαζι με τον πεζοδρομο εχει την ομορφια της, αλλα καμια σχεση με του Ταλιν. Ισως λογω κουρασης και ταλαιπωριας, καθως η μερα ηταν απο τις ποιο δυσκολες οδηγηκα και καιρικα, δεν ειχα και πολυ ορεξη για τουρισμο και φωτογραφιες. Μετα απο μια συντομη βολτα κατεληξα που αλλου; Σε μπυραρια φυσικα.
Το ταξιδι προχωρουσε καλυτερα απ' οτι περιμενα. Χωρις αγχος και προβληματα. Στις μονες περιπτωσεις που θυμαμαι τον εαυτο μου να βγαζει λιγο αγχος, ηταν πανω στα χιονια που κολλησα, και στην αρχη του ταξιδιου, περιπου στον κομβο των Ιωαννινων στην εγνατια, οταν και εψαχνα ανοιχτο βενζιναδικο τα ξημερωματα. "Πασχαλη μη γελας".
Απο εξοπλισμο, κατα εναν περιεργο τροπο, δεν περισσεψε και δεν μου ελειψε τιποτα. Τα χρησιμοποιησα ολα και δεν μου χρειαστηκε κατι που δεν ειχα. Οχι απο εμπειρια, μιας και σε τετοια κλιματα ειναι δυσκολο να την εχεις, αλλα απο πληροφοριες ταξιδιωτικων, και απο την κοινη λογικη, για το τι μπορει να σου χρειαστει σε ενα ταξιδι, στο οποιο θα συναντησεις απο πολυ ζεστη μεχρι σφοδρη κακοκαιρια.
Το βασικο που μεριμνησα να εχω ειναι ζεστα ρουχα. Τωρα αναλογως την τσεπη του καθενος, αλλος προμηθευεται πολλα και φθηνα, αλλος λιγοτερα και ποιο ποιοτικα. Σημασια εχει να φορεσεις κατι ζεστο οταν το χρειαστεις.
Απο ολοκληρο τον εξοπλισμο, θα αναφερω μονο δυο ρουχα που χωρις να το περιμενω κανανε φοβερη δουλεια, τα οποια ετυχε να ειναι και τα ποιο φθηνα. Μαλιστα το ενα ειναι τζαμπα και το εχω 20 χρονια. Τα πηρα τελευταια στιγμη ετσι για συμπληρωμα μηπως και χρειαστουν.
Οσοι πηγατε στρατο, θα θυμαστε την εσωτερικη επενδυση της χακι παρκας-τζακετ που μας κρατουσε ζωντανους στην σκοπια στους μειον 20. Ειναι το ρουχο που φορεσα περισσοτερο οσο βρισκομουν στον αρκτικο κυκλο. Ουτε αερας με τρυπησε ουτε κρυο.
Αδιαβροχα βιομηχανικα γαντια. Καταρρακτες να πεφτουν στα χερια σου δεν καταλαβαινουν τιποτα. Απο Εσθονια μεχρι Λιθουανια που εφαγα την περισσοτερη βροχη, τα χερια μου εμειναν στεγνα. Και ολο αυτο με 6 ευρω. Μεγαλυτερο νουμερο παντα για να χωρανε πανω απο τα γαντια της μηχανης. Τα χρησιμοποιησα δοκιμαστικα μονο, λογω της μεμβρανης goretex που ειχα στα κανονικα γαντια. Τα φορεσα σκετα, (οχι στον αρκτικο κυκλο), και δεν πηρανε σταγονα ουτε ενιωσα κρυο.
Βεβαια ολα αυτα ειναι περιττα, αν τα σκασεις και ντυθεις απο την κορυφη μεχρι τα νυχια με goretex.
Απο το Καουνας μεχρι την Κρακοβια με χωριζαν περιπου 700 χλμ. Μεχρι την Βαρσοβια δεν βγηκαν ευκολα λογω των στενων δρομων και των παρα πολλων φορτηγων. Μετα την πρωτευουσα ο δρομος ανοιξε, ανοιγοντας και εγω ταχυτητα φτανοντας στην Κρακοβια λιγο πριν σουρουπωσει.
Στην πολη αποφασισα να μεινω δυο νυχτες για να την γυρισω λιγο, ακουσα οτι αξιζει, και για να γνωρισω και την νυχτερινη της ζωη, μιας και ετυχε να πεφτει Σαββατοκυριακο.
Βρησκω το χοστελ που εκλεισα και ανεβαινω στην ρεσεψιον. Εκει με υποδεχεται μια πανεμορφη ξανθια κοπελιτσα και με συνοδευει ως το δωματιο. Αυτη την φορα διαλεξα κοιτωνα με 8 κρεβατια, ετσι για να εχω παρεα να πω και δυο κουβεντες με καποιον. Να κανω και λιγο χαβαλε βρε παιδι μετα τοσες μερες μοναχος. Μπαινουμε στο δωματιο και...
- Α ωραια! Ποιο ειναι το δικο μου κρεβατι;
- Διαλεξε οποιο θελεις ολα αδεια ειναι
- ΟΡΙΣΤΕ;
- Ειδες; Τυχερος εισαι!
Με ειπε με ενα πλατυ χαμογελο, νιωθωντας ικανοποιηση που βολεψε τον πελατη μονο του σε δωματιο με 8 κρεβατια. Ετσι αντι για παρεα, βρεθηκα να κοιταω την θεα απ' το παραθυρο.
Στο συγκεκριμενο χοστελ πληρωσα 10 ευρω την βραδυα με πρωινο και κλειστο παρκινγκ. Στο booking το βρισκεις ως Ginger Apart Hostel και το συνιστω ανεπιφυλακτα.
Η πλατεια της Κρακοβιας γραφικοτατη, και με πολλα μπαρακια και κλαμπ για τους νυκτοβιους σαν και μενα.
Aπο την Πολωνια αργησα αρκετα να βγω, αν και κοντρα στα προγνωστικα απο το χθεσινο ξενυχτι, ξεκινησα αρκετα νωρις. Δεν ξερω τι γιορταζαν αυτη την μερα, καποιον Αγιο Πολωνο, αλλα σε καθε χωριο που πλησιασα εβρισκα τον δρομο κλειστο απο την αστυνομια. Γινοταν περιφορα εικονας απο την τοπικη εκκλησια, και αυτο συνεβαινε σε καθε χωριο, και ηταν πολλα. Αποτελεσμα σε καθε σταση να χανω 15 με 20 λεπτα.
Σε μια απο αυτες τις στασεις, καθως μασουλαω την γκοφρετα μου και απολαμβανω τις ψαλμωδιες, τρομαρα μου, πλησιαζουν δυο χιλιαρες supersports πιστας. Ηταν εθνικη αργια και στον δρομο συναντουσα αρκετους Πολωνους μοτοσυκλετιστες που βολταραν. Κατεβαινουν οι αναβατες, βγαζουν τα κρανοι, και μενω με το στομα ανοιχτο και τα δοντια καταμαυρα απ' την γκοφρετα. Δυο Πολωνες διμετρες θεες, μια ξανθια και μια μελαχρινη, κατω απ' τις δερματινες στολες. Σαν να τις βγαλανε απο ημερολογιο της pirelli. Βγαζω κινητο να τις φωτογραφισω, αλλα καταλαβα οτι δεν μ' έπαιρνε, απο το βλεμμα που με εριξαν ο κινγκ κονγκ και ο Γολιαθ, οι δυο αντρες που τις συνοδευαν.
Το δυσκολοτερο απ' ολα ειναι να εξηγησεις σε καποιον τι ειναι να ταξιδευεις πανω σε δυο τροχους. Ακομα και σε καποιους μοτοσυκλετιστες μπερδευεται η γλωσσα σου, δε φτανουν οι λεξεις, δεν εχουν εφευρεθει. Δεν αποκωδικοποιειται αυτο το πραμα σε λογια, η το νιωθεις η δεν το νιωθεις. Αν το νιωθεις, δεν χρειαζεται να ζητας εξηγησεις. Το ξερεις. Εισαι ενας απο εμας. Οδηγας διπλα μου, σε χαιρετω απο το αντιθετο ρευμα, μπορει να μη μιλησουμε μεταξυ μας, ουτε πως με λενε να μη μαθεις ποτε, κι ομως μας ενωνει μια περιεργη δυναμη, αυτη που μας στελνει χιλιαδες χιλιομετρα μακρια απο την ανεση και ασφαλεια του καναπε του σπιτιου μας.
Ευτυχως που υπαρχει και η Βορεια παρεα, μια παρεα μοτοσυκλετιστων στη Θεσσαλονικη, που δεν χρειαζεται να εξηγησεις τιποτα. Πηγαινεις τις Τεταρτες για καφεδακι και κανεις την ψυχοθεραπεια σου. Η Βορεια παρεα δεν ειναι ομαδα, δεν ειναι μια εταιρεια η φορουμ, δεν ειναι απλα μερικα κρανοι πανω σε σελες. Ειμαστε εμεις, ενας ενας και ολοι μαζι, οι προηγουμενοι και οι επομενοι, πιστοι και Θεοι ταυτοχρονα μιας θρησκειας αλλοκοτης, μιας θρησκειας που φτιαξαμε μονοι μας και το μονο που κανουμε απο τοτε ειναι να προσθετουμε κι αλλους.
Το να ταξιδευεις με μοτοσυκλετα ειναι μια πνευματικη κατασταση. Αντισυμβατικη και ασυμβατη, γι' αυτο δε χωρανε κανονικα παιδια στην αγκαλια της. Πριν μερικες δεκαετιες, η εκπληκτικη μοναδικοτητα του μοτοσυκλετιστη, η πρωτοφανης του αντισυμβατικοτητα ηταν που προκαλουσε τετοια αντιδραση μισους και απεχθειας απο το κοινωνικο συνολο. Οτι δεν καταλαβαινεις, το μισεις η το απαξιωνεις. Αλλα υπηρχε ενα θεορατο τειχος αναμεσα στους μοτοσυκλετιστες και τους κανονικους ανθρωπους, δεν τους ακουμπουσε και δεν τους επηρεαζε κανενα εξωτερικο συναισθημα απο οποιονδηποτε. Καποτε ηταν οι προσφυγες του μοντερνισμου ενω τωρα ειναι η ιδια η μοδα.
Πριν μερικες μερες ακουω απο καποιον που ειχα την ατυχια να βρεθω μαζι του σε κοινη παρεα, μεταξυ αστειου και ειρωνιας. " Εσυ δεν εισαι απ' αυτους τους απλυτους που κανουν ταξιδια με μηχανες; '' Aτομο που περναει την ζωη του μεταξυ σπιτιου και καφενειου για μπαρμπουτι. Τωρα τι να του απαντησεις του τυπου. Ειμαι αυτο που ειμαι, νιωθω αυτο που νιωθω, ας λενε οι αλλοι οτι θελουν. Δεν προκειται να με καταλαβουν ποτε, δεν προκειται ν' ασχοληθω μαζι του ποτε.
Λιγες φορες προσπαθησα να το εξηγησω κι εγω, οταν ενιωθα πως αξιζει τον κοπο, σε ανθρωπους με ειλικρινες ενδιαφερον γι' αυτη την περιεργη μαγεια που μας μαγνητιζει και ταξιδευουμε με μηχανη. Δεν τα καταφερα. Δεν μεταδιδεται το συναισθημα, τι να τους πεις, τιποτα πηγαιο δεν μπορει να εξηγηθει με την λογικη. Ειναι αυτο που ειναι, αποδεξου το να παμε παρακατω η μην το αποδεχεσαι κι ασε με ησυχο. Εγω ξερω. Εσυ που δεν ξερεις, ζησε οπως θελεις να ζεις, κανε αυτο που η δικη σου καρδια σε προσταζει. Απλως, επειδη εισαι κανονικος ανθρωπος, θα ακολουθησεις τις συμβασεις που σου μπλοκαρουν το μυαλο απο μικρο παιδι και θα φας τα μουτρα σου με τις αναστολες σου. Εγω δεν εχω ουτε συμβασεις, ουτε αναστολες, κανω αυτο που νιωθω, αυτο που εσυ δεν καταλαβαινεις και με ειρωνευεσαι κιολας. <<Εσυ δεν εισαι απ' αυτους τους απλυτους που κανουν ταξιδια με μηχανες;>> Ναι, πες το οπως θες, οπως σε βολευει και οπως σε εχουν μαθει να το χαρακτηριζεις. Εγω θα κλεισω τα ματια μου καποτε γεματος.
Μα σπαταλας τοσο χρονο τοση ενεργεια τοσα λεφτα για κατι που μπορεις να το κανεις ανετα και με αεροπλανο; Aγοραζεις ενα ταξιδιωτικο πακετακι σε προσφορα και πας στην αλλη ακρη της γης, με ξεναγο κιολας. Μαλιστα μανταμ. Οπως τα λες ειναι, δεν εχω αντιλογο. Αλλα απο που συμπεραινεις οτι δεν εχω ταξιδεψει η δεν θα ταξιδεψω και στο μελλον με αυτον τον τροπο. Απλα αυτο γουσταρω τωρα, αυτο κανω. Τι να σε συγκινησει δηλαδη, τι αλλο να σε γεμισει τοσο συναισθημα για να το μοιραστεις; To ξερω πως δεν με καταλαβαινεις και δε με πειραζει, δε με απασχολει, αλλα αναγνωρισε μου το δικαιωμα να νιωθω αυτο που νιωθω.
<<Να πας και αλλου ποιο μακρια σε αλλες ηπειρους, να δεις και αλλα πραματα, να διηγησε για την ζωη, τα μερη που ειδες, τους ανθρωπους που γνωρισες. Δεν μπορει ολη σου την υπολοιπη ζωη να ταξιδευεις πανω στα παλιομηχανακια>>. Καταρχας, κατι δεν επιασες, φιλεναδα, αυτο ακριβως κανω. Δηλαδη αν το συναισθημα γεννιοταν στο Ματσο Πιτσου θα ηταν ποιο δυνατο απ' οσο στα Ζαγοροχωρια; Aν ανατριχιαζεις στο Γκραν Κανυον σου μενει, ενω στη χαραδρα του Βικου ειναι μπαναλ; Kι αν τριγυρνας μια βραδια στο Λεβερκουζεν λιγο εξω απ' το σταθμο βρισκεις το πεπρωμενο σου ποιο ευκολα απ' οσο στο Πορτο Κουφο μεσανυκτα σε μια βαρκα ψαρευοντας σουπιες;
Aφου επιμενεις, θα σου πω δυο πραματα παραπανω. Αυτο που ξεχωριζει τις δικες μου αναμνησεις απο τις δικες σου ειναι πως οτι εζησα ειναι πρωτογενες. Εγω το εφτιαξα το ταξιδι απο το μηδεν, δεν χαζευα κατι που εφτιαξαν οι αλλοι. Εχεις μαζεψει χιλιαδες φωτογραφιες απ' ολο τον κοσμο, εχεις γυρισει τη Γη για να βλεπεις τι εκαναν και τι κανουν οι αλλοι, ολα τα ειδες, το Μανχαταν, το Σινικο Τοιχος, τον Νιαγαρα, την οπερα του Σιδνευ, το Μπιγκ Μπεν, εχεις να λες χιλιες δυο ιστοριες γι' αυτα που ειδες, ουτε μια γι' αυτα που εζησες. Με λυπασαι κιολας, που κανω τοσες χιλιαδες χιλιομετρα στους δρομους σαν ταλαιπωρος, πανω στα επικινδυνα παλιομηχανακια, δεν σκεφτεσαι πως, οταν κλεισεις τα ματια, στην καρδια θα μετρανε μονο οσα εζησες, δικα σου βιωματα, και οχι οσα φτιαξαν οι αλλοι να δεις. Στην τελικη, εσυ ειδες χιλια πραματα κι εγω εζησα χιλια πραματα, βαλ' τα κατω πριν αρχισεις παλι να με λυπασαι.
Εσυ ειδες τα αξιοθεατα κι εγω ειμουν αξιοθεατο. Εσυ εβγαζες φωτογραφιες κι εμενα με φωτογραφιζαν οι Κινεζες στο Nordkapp, οταν μαθανε απο που και με τι ηρθα. Eσυ εψαχνες συγκινησεις στον τελικο σου προορισμο και εγω τις γεννουσα καθε λεπτο μεχρι τον τελικο μου προορισμο, οταν ειχα. Σκεψου το, να ζησεις οσα ζω κυνηγας, αλλα δεν το καταλαβαινεις επειδη δεν μπορεις να δεις καθαρα. Βλεπεις μονο οσα βλεπουν τα ματια σου. Κατσε λιγο να σκεφτεις, τοσα πραματα γνωρισες, τοσες κουλτουρες, δεν μπορει, κατι ξερουν αυτοι οι μυστηριοι που γυρνανε τον κοσμο με τις μοτοσυκλετες τους, κατι τους τραβαει, κατι μαγικο συμβαινει εκει περα. Να σου πω και το μυστικο, μην παιδευεσαι αδικα. Αλλιως ειναι οι μηχανοβιοι, δεν ειναι αυτοι που νομιζεις. Ανοιξε κανα βιβλιο τους, διαβασε κανα ταξιδιωτικο, οριστε τους βλεπεις. Αυτοι ειναι μη μπερδευεσαι. Οσα εζησες κι οσα θα ζησεις μπορει να τα ανταλλασσες, αν ηξερες τι σημαινει να ταξιδευεις με μοτοσυκλετα. Μην παρεξηγηθεις μανταμ οταν θα με διαβασεις, γιατι θα με διαβασεις. Δεν τα γραφω αυτα για να μειωσω τον τροπο που ταξιδευεις ουτε θεωρω τον τροπο σου κατωτερο απο τον δικο μου. Αντιθετα σεβομαι και θαυμαζω οσους γυρνανε τον κοσμο με οποιονδηποτε τροπο. Αλλα δεν δεχομαι την επαρση και την ειρωνεια για τον τροπο που γουσταρουν να ταξιδευουν οι ''απλυτοι" με τις μηχανες. Ευτυχως για σενα, δεν ξερεις. Και δε θα μαθεις ποτε ποσα δεν ξερεις.
Σαν ανθρωπος γενικα δεν ειμαι των ακρων. Οταν επισκεπτομαι ενα τοπιο η μια τουριστικη ατραξιον, μου αρεσει, απολαμβανω την στιγμη αλλα μεχρι εκει. Ουτε ριγος με πιανει, ουτε συγκινηση, ουτε θα μεινω με το στομα ανοικτο απο υπερμετρο ενθουσιασμο. Μεχρι και πανω βορεια, οταν βρεθηκα στο τερμα στην σιδερενια μπιλια, δεν μπορω να πω οτι με αγγιξε. Δεν ενιωσα κατι. Μια στιγμιαια ικανοποιηση και αυτο ηταν ολο. Αντε να βγαλουμε κανα δυο φωτο, να κανουμε και μια βολτα στο κτιριο στο οποιο τα περισσοτερα που ειδα εκει τα εχω ξεχασει κιολας. Μια ωριτσα χαλαρωση και ξεκινησα για την συνεχεια του ταξιδιου.
Απο ολα τα μερη που εχω επισκεφτει, με την μηχανη η χωρις, ειτε ειναι τοπιο ειτε ανθρωπινο κατασκευασμα, σε ενα μονο μερος "τα χρειαστηκα". Σε ενα μονο μερος θυμαμαι ολα οσα ειδα και ενιωσα ακομη και σημερα, και δεν νομιζω να τα ξεχασω.
Ενα μερος διαφορετικο, οχι τοσο στο ματι, αλλα στην περιρρεουσα ατμοσφαιρα που κανει και τους σχετικα ψυχρους, να βαλουνε την αναισθησια τους για λιγο στην ακρη. Ενα εργοστασιο παραγωγης θανατου. Μια εστια ενος διχως τελος πονου. Ενας τοπος καταρρακωσης της ανθρωπινης αξιοπρεπειας οχι μονο των θυματων αλλα και των θυτων. Ενα δημιουργημα ανθρωπων για εξοντωση αλλων ανθρωπων.
Δυστυχως η απειλη υποτροπης στη βαρβαροτητα συνεχιζει να υπαρχει, καθως οι βασικες συνθηκες που ευνοησαν αυτη την υποτροπη εξακολουθουν, σε μεγαλο βαθμο, να μην εχουν αλλαξει. Ο κινδυνος δεν ειναι αορατος πια, απλα τα τρενα εχουν αντικατασταθει απο φουσκωτες λεμβους. Η ανοδος του εθνικισμου σε ολη την Ευρωπη, συνηγορει οτι τιποτα δε μαθαμε, οτι παλι εκει θα επιστρεψουμε. Τοτε ισως τετοιοι τοποι να μην ειναι επισκεψιμοι αλλα σε πληρη λειτουργια.
Πλησιαζοντας καταλαβα οτι αστειακια και χαβαλετζιδικες περιγραφες, εδω δεν χωρανε. Το ιδιο καταλαβαν οταν τις εξηγησα, και οι δυο Κινεζες που μου ζητησαν να βγουμε σελφις, μπροστα στο τοιχος των εκτελεσεων στο μπλοκ 11.
Διαβαζω τις επιγραφες ενω στο βαθος μια ομαδα απο κοπελιτσες τραγουδανε μοιρολογια μπροστα στον ομαδικο ταφο. Τοτε με πλησιαζει ο συνοδος τους, μαλλον ραβινος αν κρινω απο την εμφανιση, και με ρωταει...
- Are you Jew?(εβραιος)
- No i'm Greek
Aπομακρυνθηκε απο διπλα μου σαν να τον χτυπησε ηλεκτρικο ρευμα. Ρε ανθρωπε οτι και αν πρεσβευεις, Ελληνας σε ειπα οτι ειμαι, οχι ο Ρουντολφ Ες.
Φωτογραφιζω απο το παραθυρο τον εξωτερικο χωρο, οταν ακουω απο πισω μου μοιρολοι. Γυρναω και βλεπω ενα κοριτσι, με τα χερια της ακουμπισμενα σε ενα απο τα ξυλινα κρεβατια, να τραγουδαει με δακρυα στα ματια διαβαζοντας ενα μικρο βιβλιο. Ποιος ξερει ποιος ανθρωπος της οικογενειας της θα μαρτυρησε εκει. Εβαλα το κινητο στην κωλοτσεπη και αποχωρησα διακριτικα.
Περιγραφη μοτοσυκλετιστη .....
Περιγραφη ΠΑΟΚτση μοτοσυκλετιστη .....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε ενα σχόλιο