gone4riding: Ασφάλτινα Ελληνικά Βουνά 6

Κείμενο
Πασχάλης Τσαλίκης

Φωτογραφίες
Πασχάλης Τσαλίκης
EFT
moby_gr
whiteyez

Μουσική(Δεν θα μετανιώσεις το παράλληλο κλικ)
https://www.youtube.com/watch?time_continue=110&v=DTl3pHq8bzU

Η κάθοδος στην Πελοπόννησο για το ετήσιο οδοιπορικό είχε αποφασιστεί απο το 2016.
Είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου που λένε,
μετά απο 5 χρόνια περιήγησης στα κεντρικά ηπειρωτικά της χώρας
να βάλουμε πλώρη για τα βουνά και τις άκρες της.

Απο την πρώτη στιγμή είχα κατα νού να μην χρησιμοποιήσουμε γνωστά περάσματα
αλλά να ψάξουμε το κάτι άγνωστο στο δρόμο και την επιστροφή απο το δικό μας Southcape,
το ακρωτήριο Ταίναρο.
Στην προσπάθεια αυτή κυρίαρχος αρωγός
στάθηκε ο παλιός συμφορουμίτης και φίλος Χάρης απο το Άργος.
Ταξιδιώτης σε κάθε ευκαιρία, 36ωρος και όχι μόνον,
λάτρης των οδοιπορικών κόντρα στο χρόνο,
είτε αυτός αφορά την ημέρα είτε την ηλικιακή κατάσταση.
Μαζί του ο γνωστός -παμιριώτης πλέον- Αντώνης
επίσης φανατικός οπαδόςτου στρίβειν δια του πλαγιάζειν
και όχι απλός μεταφορέας δίτροχου απο ταβέρνα σε ταβέρνα,
Ο Αντώνης άλλωστε έχει ήδη την ιδέα
απο την λήξη των περσινών μυθικών ασφάλτινων
μέσα απο την εμπειρία της επίσκεψης
με τα υπόλοιπα τρελά αγόρια στο Μαρμάρι (με paradise ή χωρίς).
Τέλεια, το μόνο που μας μένει είναι να έρθει ο Σεπτέμβριος!
Εγω να βράζω σχεδόν 6 μήνες απο απόσταση με χάρτες και μνήμες
απο τα παλιά ''αφρικάνικα'' καταδρομικά τριήμερα.

Ετσι έπρεπε μιας και η ιδέα της επιτόπιας έρευνας
έβρισκε μπροστά της ως εμπόδιο καμμιά 40ρια σταθμούς διοδίων
και τις αντίστοιχες τοπικές ΔΟΥ-βενζινάδικα.

Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου και η κάθοδος τύπου ΠΑΟΚ ξεκινά,
15 περίπου μοτοσυκλέτες σε 5 διαφορετικά γκρούπ!

Oι τελευταιοι εξω απο τη Δομοκό για καφεδάκι.

Το βράδυ μας βρίσκει στο Camping Isthmia με ατμόσφαιρα έντονα παρείστικη και προσμονή.

Ανατολή στο Αιγαίο!

Το πρωί έχουμε μαζευτεί στην παρέα 30 μοτοσυκλέτες.
Σιγουρεύομαι ότι πρόκειται για άνθρωπους
που ξέρουν τι ακριβώς πάμε να κάνουμε
κι έχουν αυτονομία στην πλοήγηση.
Η εκδρομή είναι πολύ απλή στην όποια της οργάνωση
και απαιτεί κάποια ελάχιστα απο όσους την προτιμήσουν.
Ενα από αυτά και ίσως το βασικότερο,
είναι να ξέρουν πού και πώς θα φτάσουμε στο τέλος της κάθε ημέρας.

Ξεκινάμε?
Τα Ασφάλτινα έχουν μεγάλη αδυναμία στο άγνωστο, ανεξαρτήτως ομορφιάς.
Δεν υπάρχει άλλωστε πιο όμορφο πράγμα απο το πρωτόγνωρο.
Εδώ σε αυτό το άσημο ορπέδιο ανάμεσα σε Σοφικό και Άργος
είδαμε για πρώτη φορά κατσίκια να βοσκάνε στις πέτρες.
Μετά είδα και μια γιαγιά να τσαπίζει 20 γραμμάρια χώμα ανάμεσα στα βράχια
και ξανασκέφτηκα πως όπου είναι το σπίτι σου είναι κι η μοίρα σου.

Σκέφτομαι να πώ στον ξάδερφο να πάμε να ανοίξουμε
ένα μοναστήρι στην κορυφή του βράχου δεξιά...
Αν βρεθεί άλλος ένας να πάει στον παρακάτω τη φτιάξαμε τη γειτονιά.

Ο Πρόεδρος.Οταν ο πρόεδρος πήγε στο Nordkapp τα τελευταία 700 χλμ ήταν χωματόδρομος.
Αλλά αν αρχίσω να γράφω για τον Πρόεδρο απο τώρα θα μου φύγουν οι υπόλοιποι,επανέρχομαι.

Ο πιο χαλαρός συνοδοιπόρος μακράν..
Ποτέ δε χάνεται ποτέ δεν αργεί.
Ούτε κουράζεται ούτε ζεσταίνεται ούτε νυστάζει .....ούτε κατουριέται,
το gps του έχει όλα τα χωριά
και είναι και καλόπαιδο του κάμπου.
Βασίλη..well done!

Το ένα άκρο του οδοιπορικού σε κυβικά(γενικώς).

Stop για να βγούμε στον κεντρικό που οδηγεί στα χωριά του Πάρνωνα.

Θυμάμαι καλά τα Ανω Δολιανά και τα δροσερά τους μπαλκόνια.
Ώρα για καφεδάκι

ενώ η γλυκύτατη κυρία του μικρού καφενείου
μας κερνάει γενναιόδωρα ολά τα λικέρ της για δοκιμή!

Πάμε στα άλογα να βγούμε στο δρόμο.

Δίπλα μας μια παρέα τσακάλια με αυτά τα ποδήλατα βουνού
που έχουν πηρούνι σαν απο ktm (mountain bikes)
ετοιμάζουν αγώνα κουτρουβάλας στο λόφο(downhill).
Θα έχει χάζι και ησυχία παράλληλα,μοναδικό...αλλά είναι για αύριο!

Στην έξοδο του χωριού άλλος ένας χαμογελαστός άνθρωπος μας πλησιάζει.
Ο κύριος Χρήστος Δαβαρούκας ετών 92.

Είχα κι εγώ μία Norton νεαρέ μου,
αυτά τώρα είνα άλλο πράγμα....
Είχα γυρίσει μα δαύτην όλη την Αρκαδία.
Είμαι συνταξιούχος φωτογράφος ξέρεις, για αυτό γυρνούσα...

Ευχαριστώ για το νεαρέ μου κύριε Χρήστο,
εγώ είμαι δραπέτης φωτογράφος της σειράς,
συνεχίζουμε το έργο σου η Αρκαδία έχει ψωμί!
Κρίμα που η εικόνα του έχει τα αυτοκίνητα απο πίσω
αλλά έτσι είναι τα βιαστικά και τα αυθόρμητα.

Στο βλέμμα του βλέπω ότι βλέπει μπροστά απο τη Norton του και γκαζώνει
...αυτή η αγάπη δεν ξεπερνιέται.

Βγαίνοντας απο το χωριό, κλασική ένδειξη μηδενικού κυκλοφοριακού φόρτου.

Ο Αγιος Πέτρος στο ομώνυμο χωριό.
Για να χωρέσει στη φωτογραφία πρέπει να κοιτάς στον ουρανό.
Τυχαίο?

Απο εδώ και κάτω έχουμε μπεί στην καρδιά του δροσερού Πάρνωνα.

όλων των ειδών γαμπροί

αυτός απο το Βασσαρά θα έλειπε?

το σπόνσορα.....το σπόνσορα......στα πηρούνια κοιτάξτε!!
(όλο τον ίδιο βλάκα σκέφτομαι)

κατηφορίζουμε για τον Πολύδροσο.

Η διέλευση μέσα απο το χωριό επιβάλλεται και εδώ.

Το πέρασμα του Πολύδροσου αποτελειώνει τους απροετοίμαστους στην πλοήγηση.
3΄4 μηχανάκια φεύγουν προς πάσα κατεύθυνση,Μονεμβασιά,Σπάρτη ακόμα και Αθήνα.
Ολοι επανέρχονται εκτός απο έναν γιατί Αθήνα σημαίνει πίσω στα τσιμέντα,
κρίμα, αλλά όχι για μένα.

Τα καμμένα δάση γύρω μας προσπαθούν να αναστηθούν

Καλά που δεν βγήκε το βλέμμα τους....μπρρρρρρ.

κάπου στο Γεράκι στρίβουμε στην προαιρετική παράκαμψη προς τον Κοσμά.

Μπίλυ το μηχανάκι τι μάρκα είναι?

Εδώ δεν γράφω τίποτα, θα το φάω και μετά.

Εντυπώσεις απο τη διαδρομή.

Τα 2 άκρα των συμμετοχών σε κυβικά.
Το μονο που χρειάζεται παιδιά είναι κοχόνες.

Μιχάλη νομίζω ότι εδώ στα περί κοχόνες , κολλάς ΜΟΝΟ εσύ.

Γιατί έχω την αίσθηση πως ακόμα κι αν είχε το παπί θα ερχόταν και πάλι μαζί μας?
(το μεγάλο μυστικό του είναι ότι ξεκουράζεται όσο ο Ηλίας ψάχνει τον χάρτη)

Κατηφορίζουμε για Γύθειο.
Στα κατσίκια ξετρελλαίνομαι να κάθομαι και να χαζεύω φάτσες.
Είναι οι πιό εκλεκτικοί καλοπερασάκηδες του βουνού!

Το ''Δημήτριος'' είναι κλασική φωτογραφική ατραξιόν της περιοχής.
Πολλές φήμες το συνοδεύουν,παράνομο τσιγαράδικο ή απλά καταχρεωμένο
στέκει απο τη δεκαετία του '80 στην άκρη της αμμουδιάς

και πλέον είναι και
στέκι ελεύθερου camping για τους λίγους τυχερούς αδειούχους του φθινοπώρου

κατηφορίζουμε απο την ανατολική πλευρά του μεσαίου ποδιού.

Η θάλασσα ήταν σε ρόλο πυροσβέστη..

Το τοπίο έχει ηρεμήσει η κίνηση όπως και σε όλο το οδοιπορικό είναι μηδενική
ο αέρας και οι εικόνες είναι σχεδόν νησιώτικες,έχουμε έρθει και πάλι στα καλύτερα!

Πύργοι και μικρά κουκλίστικα χωριά στο δρόμο μας.

Και να ξαφνικά στα έκπληκτα μάτια μας το πόρτο Κάγιο.
Όχι δεν είναι η πρώτη μας φορά εδώ αλλά έτσι μοιάζει πάντα.

Λίγα χλμ πιό εκεί, στην φιλόξενη παραλία του Marmari paradise
οι μοτοσυκλέτες κάνουν στο πλάι

και έρχεται η ώρα του ανθρώπου-αναβάτη.

Αλλά ας αφήσω καλύτερα να γράψουν οι τυχεροί παρόντες...

οι σκηνές ακροβολίζονται

-9000 κοινοποιήσεις έχει το μέρος,
μου λέει ο Μιχάλης.
-Όσοι έρχονται εδώ πέρα είναι οι πιό ευτυχισμένοι άνθρωποι του κόσμου.
Ετσι είναι φίλε κι ακόμα πιο ευτυχισμένοι αυτοί που το εκτιμούν.

Έτσι απλά περνάει στην οθόνη το τρισδιάστατο και τρισευτυχισμένο της μικρής αυτής γωνιάς.

Μου λείπει αφάνταστα η οικογένεια,
της αξίζει μία τέτοια εμπερία,
αλλά σήμερα αισθάνομαι πώς βρίσκομαι μέσα στη δεύτερη μου,αυτή με τα μηχανάκια.

Το μάτι του EFT,ίδια γωνιά,άλλη αποτύπωση.

ο Πρόεδρος.
Απο τα περσινά Ασφάλτινα έχει πιάσει το νόημα
έχει ξετρελαθεί και προσπαθεί να μας τρελάνει κι εμάς!
Ρόκ όσο δεν πάει άλλο..
Επιλέγει πάντα να μιλάει μέσα στο δρόμο κι όχι απο το βολικό κλουβί του παπαγάλου.
60 άρης αλλά αυτό είναι μάλλον μια πολύ πολύ μικρή αριθμητική λεπτομέρεια.
Πρόεδρος στα αλήθεια και δικαίως του ιστορικού Μ.Ο.Θεσσαλονίκης,
ντράμερ, τζακάς, γεωργός και δεν ξέρω και γω τι άλλο... έχουμε μέλλον και μάλιστα απο το καλό!

Μπυρίτσες καφέδες και κουβέντες

Φτάνουν και οι τελευταίοι.
Οι παρέες έχουν αυτονομηθεί και επισκέπτονται αξιοθέατα στη διαδρομή
χρόνος υπήρχε αρκετός άλλωστε.
Οι εκόνες μιλούν και θα μιλούν για πάντα απο μόνες τους.

Γειά σου Κωνσταντίνε!

Νύχτωσε,δροσούλα αλμυρή και ζακετάκι ώρα για το περίφημο δείπνο της Παρέας

Η νύχτα περνάει με το γνωστό αγνάντι στην παραλία και η κούραση μας κυριεύει γρήγορα.

άλλωστε τα χαράματα έχουμε την πεζοπορία μέχρι το Ακρον Ταίναρο και ορισμένοι δεν κρατιούνται!
Ξυπνάμε απο ήχο μοτοσυκλέτας που φεύγει για κάτω, ελατήριο και γρήγορα στο δρόμο.

4 χιλιόμετρα πιο πέρα παρκάρουμε και πιάνουμε το μονοπάτι 30 περίπου λεπτών για το Φάρο

η στιγμή που ξεπροβάλλει πίσω απο τα βράχια...

απο τους πολύ τυχερούς της ιστιοπλοίας

Να κάτσω να αναλογιστώ να αδειάσει το μυαλό μου να ονειρευτώ να ξεχάσω και να θυμηθώ.

Ο τολμηρός βαρκάρης.Αυτό γίνεται με μία πολύ,μα πολύ καλή πρόγνωση καιρού!

Προσπέρασε τον αργό,ο φάρος βλέπει και εγκρίνει.

οι κυνηγοί έδωσαν το δικό τους φλούο χρώμα στη βόλτα ανάμεσα σην πέτρα και το γαλάζιο

καλάααα............

κι εκεί που είχαμε ησυχάσει.... έρχεται η πενταήμερη!!!

Μπράβο ρε μάγκες.. μας γεμίσατε χαμόγελο και ζωή!

Αφεντικό απο δω πάει??

Όλα τα ακρωτήρια του κόσμου έχουν κάτι το απόκοσμο.
Δεν είναι σημεία κλασσικής ομορφιάς δεν έχουν δένδρα
φυσάει του κερατά ή πιάνουν ομίχλη κι όλα τα στραβά μαζί.
Όλοι τα απαξιώνουν στο θέμα ομορφιάς,
αφού βέβαια τα επισκεφτούν κι αφού τα έχουν ως όνειρο καμμιά δεκαριά χρόνια.
Τι σου είναι ο άνθρωπος,μεγάλη κουφάλα!

Πάμε στα μηχανάκια,

το πρόγραμμα του οδοιπορικού έχει 430 στριφτερά χιλιόμετρα μέχρι την Πάτρα ή και την Αθήνα.
Θυμίζω πώς τα Ασφάλτινα Ελληνικά Βουνά είναι διψασμένο εκδρομικό
και ουδεμία σχέση έχει με σελφοτραβελοπαρελάσεις.
Αλλά τώρα θα μου πείς σε ποιόν το θυμίζω,
οι κατατακτήριες τελείωσαν και όλοι είναι στις τάξεις τους!

Βάθεια.

Και αντιπάθεια.
Έχω δεί στραβές ματιές.......... αλλά αυτή μπαίνει πρώτη τριάδα!

Λιμένι.

Να είχαμε χρόνο και χρήμα (κι ένα τζίπ) για ένα μεζέ στου Τάκη...

Αγιος Νίκων.

Αναζητώντας το εκκλησάκι της Αγίας Σοφίας στη Λαγκάδα.
Δεν έιναι αυτό μιας κι έπεσα κι εγώ θύμα της παρα-πληροφόρησης απο τους ντόπιους.
Άγγελε ευτυχώς είναι κοντά και θα ξαναπάμε.

adv στα στενά του χωριού

το 250 ρολάρει ελεύθερο στη μέσα Μάνη

Καρδαμύλλη για καφεδάκι και προετοιμασία για το πάσο του Ταύγετου.

στο μικρό ανηφορικό κομμάτι μέχρι να στρίψουμε για Λογκανίκο εγινε του motogp

,εικόνα ...δεν!

Μέσα στον άγνωστο βορειοδυτικό Ταύγετο

μ'αρέσει να χορεύω!!

Διαβουλεύσεις την ώρα του αγώνα οι φανατικοί του Γκάλη...εεεε του Rossi μένουν για λίγο εδώ.

Εμείς πάμε βόρεια να πάρουμε και μια τζούρα Μαίναλου για το δρόμο

Χαιρετούμε όσους προλαβαίνουμε απο τα παιδιά που έχουν προορισμό Αθήνα και πέριξ,
μια χειραψία κι ένα ευχαριστώ σε Αντώνη και Χάρη,
τους οικοδεσπότες μας για φέτος κι ανηφορίζουμε.

καφεδάκι στη Λάμπεια.

Μέσω του 111 ή μέσω Καλαβρύτων ανταμώνουμε όλοι
οι εκ Θεσσαλίας Θεσσαλονίκης και βάλε στη Γέφυρα
με προορισμό το σπίτι του Προέδρου στη Ναύπακτο

Και κυρίως την χασαποταβέρνα του Θωμόπουλου στην ίδια πόλη.

Γιατί κι εμείς τρώμε, και καλά και πολύ, αλλά πρώτα οδηγάμε επίσης πολύ , για να πεινάσουμε!

Σχεδόν 1500 χλμ το 250 και το 1290 ξεκουράζονται παρέα
αποδεικνύοντας το μέγεθος της μπαρούφας
που εκτοξεύεται κατα ριπάς στα μοτοστέκια
περι της σχέσης χρόνου και χρήματος με τις μοτοεκδρομές.
Κοχόνες θέλει παλληκάρια...κοχόνες μεγάλες!

Περάσαμε μια απο τις πολύ ωραίες βραδιές μοτοσυκλέτας στο μικρό αγροτόσπιτο του Προέδρου.
Αν δεν ''έσκαβαν και το δρόμο'' οι γνωστοί αγνωστοί θα κοιμόμασταν κιόλας!!

Χαράζει Δευτέρα κι έχω το μπράτσο μέχρι την Κοζάνη σχεδόν αξημέρωτο.
Παρέα-τι ωραία λέξη-με τον ξάδερφο μας ξαφρίζουν μεν στην Ιονία Οδό
αλλά χαλάλι πάμε σφαίρα και στην τελική...μήπως θα μας ξαναδούν?