Ελληνικά Βουνά 13 -Ο επισκέπτης

ίσως να φταίει και ο αριθμός 13 ίσως και όχι.
Η προγραμματισμένη κλασσική συμμετοχή με το ''μικρό''
στο χωμάτινο κομμάτι των φετινών Βουνών μετατράπηκε λόγω τραυματισμού
σε διήμερη επίσκεψη απο ενδιαφέρουσα άσφαλτο  στο αρχηγείο της φετινής εξόρμησης στο Γράμμο.
Στο χωριό Κυψέλη,που σύμφωνα με το βενζινοπώλη στο Νεστόριο βλέπεις τον ουρανό δεκάρικο.
Αναφερόμενος βέβαια στη θέση που είναι χτισμένος ο οικισμός κρυμμένος σε μια πλαγιά
με μεγάλους ορεινούς όγκους τριγύρω να τον κρατούν μακριά απο τα βλέμματα των περαστικών αλλά και του ήλιου.

Η μεγάλη μέρα του Ιουνίου σύμμαχος στο πολύ πρωινό ξεκίνημα



με την ανατολή.

 

Η Θεσσαλονίκη του Σαββάτου είναι έρημη και γρήγορα πιάνω εθνική περνώντας απο μέσα.


 




Μέχρι και τα Γρεβενά μένω δίπλα στη μπαριέρα για ασφαλή και γρήγορη είσοδο στο κυρίως θέμα.

Βέροια , 7η πρωινή κι εγώ πιστός στην υποκουλτούρα του βενζινάδικου

 



 


Οι ματιές τριγύρω δε λείπουν και η χρήση ωτοασπίδων
κάνουν τα 180 χλμ να φανούν σαν μία μικρή ευθεία









Ο δρόμος μέσω Δοτσικού ξεκινάει απο το θρυλικό περίπτερο


 


σε πάει στο Επταχώρι παρακάμπτοντας το πάσο μετά το Πεντάλοφο.

Ο νους μου λόγω της ώρας δεν είναι αποκλειστικά στο όδόστρωμα αλλά στους περιοίκους αυτού.













Δοτσικό







το ερημο μοναστήρι πριν το Επταχώρι



Ανηφορίζοντας προς την Κοτυλη,για άλλη μια φορά
 πέφτω επάνω σε εναλλακτικούς επισκέπτες της χώρας,κι εδώ πρόκειται πάλι για οικογένεια!













Φτάνοντας στο χωριό λίγο πριν τις εννιά το πρωί απολαμβάνω την έκπληξη στα μάτια της παλιοπαρέας και τον ελληνικό του κυρ Παύλου στην πλατεία.
Η κουβέντα με τους ντόπιους για την αρκούδα που ζεί στην πλαγιά και τις κρυμμένες αρκούδες της αστυφιλίας και της ερήμωσης του οικισμού για χάρη της


 




Το ξέφωτο


 



 


 



ήταν μαζί με την παρέα



 



 


 ισχυρότατο κίνητρο για να ξεκινήσω έστω και για ένα 24ωρο.
Άπλετη σκιά χώρος για πολλές σκηνές σε ωραιότατο χώμα


 




και κιόσκι με πάγκους αλλά και ρεύμα στην μικρή του υπαιθρια κουζίνα!

Τι άλλο?


 






Μα βόλτες τριγύρω,δίχως να αισθάνομαι την παραμικρή κούραση φεύγω με το μικρό ασφάλτινο παρεάκι

 



για το Φράγμα των Βράχων κοντά στο χωριό Μελάνθιο.


 


Κοτύλη





 




Η διαδρομή μου είναι παντελώς άγνωστη,παρά το γεγονός ότι στο νομό βρίσκομαι αρκετά συχνά λόγω δουλειάς.Πόσα έχουμε να ανακαλύψουμε ακόμα μέσα στα σύνορα.....


Και νά 'μαστε στη λίμνη που σχηματίζεται απο το φράγμα.


 









Μικρή ανάσα ξεκούρασης στο κιόσκι



 


και ξεκινώ με Νίκο και Μελίνα για τα υψόμετρα του Γράμμου.

 
 



Θέλω να τα προλάβω όλα,για να δούμε όμως αν χωράνε στην υπόλοιπη μισή μέρα.


 


Στάση στο Νεστόριο με τη ζέστη στο ανώτερο σημείο της  για καφεδάκι στον ίσκιο.




Ανηφορίζοντας για το πάσο πριν το Πευκοφυτο


 




η ταμπέλα Γράμμος μας τραβάει σα μαγνήτης.

Κακώς νομίζω πως η άσφαλτος φτάνει μέχρι τον οικισμό.


 


 

Κάποια αρκετά χλμ είναι στρωμένα με χαλίκι και τα μεγάλα με τα φουσκωμένα λάστιχα θέλουν εγρήγορση για να μην χαλάσουν τροχιά.



Η εικόνα μας αποζημιώνει,στη φαντασία μου μοιάζει σα να φτάσαμε
σε ένα χωριό μιας χώρας μακρινής

.


 






Καλά...


 


συγκεντρώσου ώστε να βγούμε αγρατσούνιστοι πίσω στην άσφαλτο!


 



Ο Νικος κια η Μελίνα στρίβουν για να φτάσουν πάλι απο χώμα στις Αρένες κι εγώ πάω στην ασφάλτινη αρένα να γυμνάσω τα ωραιότατα αλλά ολίγον θορυβώδη Scorpion Trail II


Εξω απο τη Χρυσή ωραία αφορμή για ένα γρήγορο κολατσιό στη δροσιά του καταρράκτη.


 





Κυψέλη η ακριβοθώρητη.




Φτάνω στο camp ,

 

 



 








μπα......σκονίστηκε!


 


κοίτα φιλενάδες για κουβέντα τώρα....

 


ο Γρηγόρης έχει έλθει με το παλιό μου adv,για λίγα μηχανάκια όπως αυτό, ο χρόνος απλά δε μετράει



οι γνώριμες φάτσες ετοιμάζουν το εορταστικό δείπνο του Σαββάτου
που σαν το τελευταίο του εξαήμερου περιέχει εξαιρετικές λιχουδιές.


 




 


 

Η θαλπωρή της Παρέας δε βρίσκεται πουθενά αλλού παρά στο φως του φεγγαριού,
ευλογημένοι και τυχεροί οι έχοντες πρόσβαση σε τέτοιες απαγορευμένες έννοιες!







Η Κυψέλη ήσυχη και ήρεμη παρέα με τα σύννεφα και τις μυρωδιές καμμένου ξύλου.









Ξημέρωμα,


 


το πόδι διαμαρτύρεται και φωνάζει σπίτι αφεντικό,
μαζεύω και με ενα νεύμα φιλίας αφήνω την ομάδα που κι αυτή ξεστήνει για την επιστροφή.


 


 


 

 Εγω της βάζω δέκα με τόνο!
 

Βάθος πεδίου, βουνά όσο πιάνει το μάτι.



 


Κλασσικός τουρίστας με λάθος γραμμές.


 


κι άγνωστη κατάληξη




Αυτή τη φορά έχω πολύ ώρα στη διαθεση μου κι επιλέγω τη διαδρομή των Ασφάλτινων Βουνών 5 που ξεκινά απο τον Πεντάλοφο και καταλήγει στα Γρεβενά,ανάποδα απο τη ροή που το κάναμε.


Επταχωρι

 







Βυθός

 

Ο Πεντάλοφος όπως φαίνεται απο το δρόμο για το Δίλοφο







Δίλοφο Βόιου






Δασύλλιο




το γεφύρι έξω απο τον οικισμό

 


Καλλονή,θα ξανάρθω να περπατήσω το χωριό που είναι όνομα και πράγμα.



Κι άλλο γεφύρι,δε συγκράτησα ποιανού αν και είχε ενημερωτική ταμπελίτσα.


 

Το σπίτι που γιαγιά και κατσίκες το μοιράζονται είναι κλασιικό αξιοθέατο κι απομεινάρι μιας παλιότερης εποχής όπου ο κύριος στόχος ήταν η επιβίωση.

 


Γρεβενά για καύσιμα,το μηχανάκι καίει κυριολεκτικά τίποτα
(4.6lt/100 χωρίς οικονομία στο στρίψιμο και με ουκ ολίγα ανοίγματα).


Ευθεία με ωτοασπίδες και υψηλές καταναλώσεις μέχρι τον Πολύμυλο όπου ξαναμπαινω για ένα τελευταίο ντέρμπυ στις απίθανες φρεσκοστρωμένες φουρκέτες που θα με ανεβάσουν στις δροσιές της Καστανιάς.

Θέλω έναν καφέ στο βουνό που κακώς το φαντάζομαι έρημο όπως τις καθημερινές.
Πολύς κόσμος και στη Ζωοδόχο Πηγή αλλά και στο Μοναστήρι,
δε μου βγαίνει η στάση και την κάνω για λίγο πιο κάτω και αυτήν τη παχιά σκιά.


 


 



Ωραία ήταν ....προλαβαίνω να σκεφτώ στην ευθεία μέχρι τη Θεσσαλονίκη.

Μου άρέσει που το σκεφτόμουνα κιόλας να ξεκινήσω!!


See ya!