Κάνιστρο Παλιουρίου πρωινή βόλτα χρωμάτων κι αρωμάτων

Ο Ιούνιος είναι για μένα ο μπελάς του ύπνου.
Αδύνατον να μην ξυπνήσω με το χάραμα και αυτό αλλάζει πολλά μέσα στη μέρα.
 Ειδικά οταν αυτή είναι σαν το περασμένο Σάββατο.
Απολαμβάνοντας  όλα τα καλά της φύσης
με έναν αδιπραγμάτευτα δυνατό καφέ χαζεύοντας τα έργα της.

 







Ο προορισμός είναι το εκκλησάκι που λέμε στο Κάνιστρο,περιοχή γνωστή στους λίγους Θεσσαλονικείς που ξεφεύγουν απο τους τουριστικούς μαγνήτες του πρώτου ποδιού και φτάνουν μέχρι την έως πρόσφατα ανεξερεύνητη άκρη του.

Εγώ θα προσεγγίσω την περιοχή απο τη μεριά του Θερμαικού μιας κι εκεί βρισκεται το ορμητήριο.

Ο δρόμος ξεκινάει φιδίσος έξω απο το Παλιούριμ
κατηφορίζει απότομα και περνάει απο την παραλία του Αβατον
αλλά και αυτή του κλειστού ακόμα  Mirragio Palace.Ας χαρώ τη μοναξιά.





Μερικοί τυχεροί στην εύρεση γης μπροστά στη θάλασσα που
απαντούν στα τρελά Ελληνικά πολεοδομικά δεδομένα με τον στυλατο ομολογουμένως τρόπο τους.

 



 Φτάνοντας στο Κάνιστρο

 





Εκκλησάκι Αγίου Νικολάου απο μακριά με φόντο το Όρος.



 








 




 

Στη γλώσσα γης που βρίσκεται μέσα στον κόλπο έχουν τοποθετηθεί ωραία τσιμεντένια παγκάκια.
Θα έρθουμε ξανά ένα σούρουπο με πανσέληνο
 για να δούμε την εκπληκτική ανατολή του φεγγαριού απο το Αγιον Όρος.






Το λιμανάκι έχει γύρω του μερικά alternative σπιτάκια






 





 



 Νήσος Κέλυφος στον Τορωναίο κόλπο.
Εδω εξηγείται γιατί έχει το παρατσούκλι Χελώνα.


 


Ανεβαίνοντας ξανά στον κεντρικό μπαίνω για μιά γρηγορη ματιά στο Παλιούρι.


 




Απο δεκαετίες πριν Παλιούρι σήμαινε σουβλάκι κι ευτυχως είναι ακόμα πρωί!


 








ποιός είπε πως δεν έχουμε δροσιές στο πρώτο πόδι?












Ξανά παραλιακά στην πλευρά του Θερμαικού , ναύλο με φόντο το Πήλιο.






Τα Λουτρά Αγίας Παρασκευής.






Και λίγο απο τη σημερινή επιστροφή με τον καιρό να μου κάνει κόλπα...ευτυχώς στεγνά.
Η λιμνούλα είναι έξω απο το χωριό Κρήνη,κοντά στα Πετράλωνα.









See ya!