Τριήμερο στο Ζαγόρι με τον Ομιλο

Κείμενο - Φωτογραφίες 
Πασχάλης Τσαλίκης



Αντί προλόγου...

Ο Θανάσης είναι παλιός φίλος και μοτοσυκλετιστής παλαιάς κοπής.
Ο Αχιλλέας,Ηπειρώτης συνοδοιπόρος και παλιομπενβεδάκιας πάντα χαμογελαστός και φιλόξενος.
Τους ευχαριστώ πολύ κι εκ μέρους όλων μας και του Μ.Ο.Θ. για το τσίγκλισμα,
για την πρόσκληση και την όλη φιλοξενία και περιποίηση
σε ένα απο τα πιο όμορφα χωριά της Ελλάδας,το Πάπιγκο.

Μέσω διαδικτύου λοιπόν και με λίγα τηλέφωνα στο τέλος
ο χώρος κατασκήνωσης στο χωριό βρέθηκε (ευγενική χορηγία του  www.papigorafting.gr )
οι διαδρομές στήθηκαν με ολίγο δανεισμό απο το αναβληθέν Abandoned Roads 3
και Σάββατο του τριημέρου το πρωί βρεθήκαμε στο δρόμο για το Ζαγόρι.
Μοτοσυκλέτες με αναβάτες αλλά και αποφασισμένες συνοδηγούς από ολη την Ελλάδα.
Κομοτηνή , Αξιούπολη , Θεσσαλονίκη , Κατερίνη, Κοζάνη και Αθήνα ,
κάτι σαν Πανελλήνια μέρες που είναι αλλά χωρίς τους νταβαντούρηδες πάνω απο το κεφάλι μας.

Τι το καλύτερο?

Ισως μιά καλύτερη πρόγνωση καιρού για τους φλώρους της παρέας που έμειναν πίσω!

Η πόλη κοιμάται, τα δελτία καιρού έκαναν τη δουλειά τους.
 

Αφού κλείσαμε τα bar στα Λαδάδικα










Στεγνοί και φθινοπωρινοί οδεύουμε προς το πρώτο,  αλπικό στα όλα του  πάσο της ..Καστανιάς!

 Καλά... πόσο τα έβαλαν τα διόδια ρε Μπάμπη??
 


 η ανάβαση ξεκινά με θερμοκρασίες και σκηνικό Μαρτίου
 



 



Στέλιος και Βίκυ
 


Σταύρος

 


 Αναστάσης ακούραστος συν-πλοηγός με όλους τους χάρτες στο pad



 







Μέσω της παλιάς εθνικής οδου για την Πτολεμαιδα  μπαίνουμε στο πάσο για τα Σιδερά και τα Λιβερά,ευγενική προσφορά όπως και το επόμενο διαδαλώδες tour στα μαστοροχώρια του φίλου Μάκη απο το Ο.ΔΙ.Κοζάνης.

 

Η πρώτη ανασυγκρότηση στη Σιάτιστα έπεσε θύμα του χωροχρόνου και της μη σύγκλισης των πλανητών που ζουν όσοι ξυπνάνε για να οδηγήσουν κι όσοι οδηγάνε για να ξυπνήσουν αντίστοιχα.






Ο καφές δεν έλεγε και πολλά


 




έπρεπε να ξεκινησουμε αλλιώς!


 





Έχοντας φουλάρει αφήνουμε τη ροζ ομάδα στον πλάτανο και μπαίνουμε λιγο μετά στο μικρό δρόμο που οδηγεί στην Πανάρετη την Κιβωτό τον Αγιο Γεώργιο το Φυτώκιο τα Αηδόνια και στο τέλος στον Πενταλοφο όπου θα ξαναβρισκόμασταν,ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ.


 






Είμαι τέρμα ανυπόμονος γιατί σε λίγα λεπτά οι συνταξιδιώτες μου
θα δουν το λόγο για τον οποίο έγινε αυτή η σημερινή παράκαμψη.


Μέσα απο τόσο δι - ασημα χωριά
 κι έναν καλοστρωμένο σφιχτό επαρχιακό

 






Ξεπροβάλλει το παντελώς άγνωστο στους πολλούς πέτρινο γεφύρι της Πραμόριστας.



 



 




Πόση Ελλάδα έχουμε ακόμη να γνωρίσουμε?










H συναυλία που δίνουν τα βατράχια που ζουν ευτυχισμένα στα ήσυχα νερά είναι το κάτι άλλο!






Μίλτος



Γιώργος



τα κορίτσια παρά τις προειδοποιητικές ψιχάλες δεν έχουν χάσει το κέφι τους!



Μπάμπης





Στα Αηδόνια η γιαγιά βγαίνει κοντά στα μηχανάκια....
Αγωνιστές είστε?Αγώνες κάνετε?



Είπα πως έπρεπε να της δείξουν το Θανάση και να της πουν πως αυτός είναι ο αρχηγός!!!





Φύγαμε για Φυτώκιο!!



Αμπαντονάδο τέρμα το γιοφύρι!
Είναι η τρίτη φορά που περνάμε πάνω απο το μικρό ποτάμι την Πραμόριστα που ξεκινά απο το ύψωμα ανάμεσα στον Πεντάλοφο και το Επταχώρι και καταλήγει στον Αλιάκμονα.








Στον Πεντάλοφο ανακαλύπτουμε πως οι δεν ειδα τιποτα είναι μπροστά μας και φτάνουν στο Επταχώρι για μεζεδοκατάσταση.
Περιμένοντας μέσα στο χωριό κάνω ένα μικρό ταξίδι στο χρόνο.







Και φυσικά αποτυπώνω στιγμές που χάνονται σιγά σιγά μαζί με τους πρωταγωνιστές τους.








Ανηφορίζοντας  καιρός δένει ηπειρώτικα κι εμεις συνεχίζουμε αγέρωχοι
 μιας κι έχουμε προετοιμαστεί για τα πάντα όλα.



Η αίσθηση αναχώρησης προς το άγονο είναι αποτυπωμένη σε αυτή τη φωτογραφία.
Θυμίζω πως έχουμε 6 Ιουνίου!



Οι μαύρες είναι φωτογραφικός μπελάς ,θέουν αντίθεση με χρώματα
 και αυτό το ολικό γκρί της ημέρας δε βοηθάει καθόλου.



Κια μία κοντινή με το σηματάκι του Ομίλου μας



Ο Θανάσης αποδεικνύει πως τα ράσα δεν κάνουν τον παπά.
Ψυχή μηχανόβιου απο το '80 και τρέλα μικρού παιδιού σε ένα πακέτο φωτιά



Στο Επταχώρι δεν υπηρχε ψυχή.Το βενζινάδικο χρόνια κλειστό
και την τύχη του είχε και το διπλανό καφενείο.
Ο δρόμος εδώ και ώρα είναι στην κατηγορια ''Οτι απέμεινε''
η δε ομάδα ''δεν είδαμε τίποτα'' ρυθμίζει τον πληθυσμό των εριφίων στην Κόνιτσα

Προσεκτικά και με μια μικρή τρομάρα στις λάσπες που είχαν κατακλύσει το οδόστρωμα κατηφορίζουμε και προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου ποιό χωριό είχε το καφενείο με τις ομελέτες.

Εύκολα το εντοπίζουμε μιας και είναι η μοναδική ένδειξη ζωής πάνω στο δρόμο
για πολλές δεκάδες χιλιόμετρα.



και εγένετο τσιπουρομελετοσαλατοκατάσταση σε χρόνο dt στον οικισμό Θεοτόκος
-μα τι ωραίο όνομα!- με την κυρία Λαμπρινή να απολογείται
που δεν μπορεί να μας βάλει να κάτσουμε μέσα γιατί το πρόστιμο είναι 5000 ευρώ.
Η ξεφτίλα πλευρά του θέματος covid19.....



Δύο σύντροχοι της δικής μας καστας απολαμβάνουν
τις απίθανες δροσιές μυρωδιές κι εικόνες του Ηπειρωτικου Ιουνίου.





Κι όσο πιο κοντά πάμε τόσο δυναμώνει η βροχή.





Σταύρος με το λευκό σε ρόλο μοντέλου



Για να μην έχω γκρίνιες βάλε κι αυτήν εδώ.




άντε άλλη μία!



Δεν μπορώ να πω με λόγια τι μας σταμάτησε στην ακρη του δρόμου, ανάποδα.



το χωριουδάκι στη μέση της καταπράσινης πλαγιάς το μαγικό σύννεφο
η νορβηγική αίσθηση που τόσο αγαπάω και γεννιέται απο την απόλυτη ερημιά και ησυχία.
Κι ο Μπάμπης απο πίσω να ρωτάει.... γιατί πηγαίνουμε στις Άλπεις?
Αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου φίλε!







Παρά το βρεγμένο οδόστρωμα οδηγήσαμε γρήγορα, ειδικά στα κομμάτια που τα ξέραμε και στεγνά.



Σωστό ή λάθος εδώ είμαστε στη γνωστή Στροφή του Βοιδομάτη με εμένα να προσπαθώ να συνέλθω απο την ευτυχώς ελαφριά τρομάρα που πήρα σε μια άλλη γνωστή μόνο στους ντόπιους στροφή λίγο πιο πριν.




Στο χωριό φτάσαμε με ψιλόβροχο.
Τρία θαρραλέα παλληκάρια έστησαν, όχι χορό αλλά αντίσκηνα
 και οι υπόλοιποι βολευτήκαμε στα ωραία δωμάτια του χωριού.







Στην Κουκουνάρα ξέρουν απο καφέ γλυκό και μουσική , 10 με τόνο.











και λίγο αργότερα που τα στομάχια αρχισαν και πάλι να διαμαρτύρονται
πήγαμε στης Ιουλίας όπου τα παιδιά μας εξυπηρέτησαν άψογα.
Δυστυχώς δεν έχω εικόνα απο το υπέροχο μεγάλο τραπέζι μας στο αίθριο με την τεράστια τζαμαρία.




Η νύχτα προχωράει και το ψιλόβροχο δεν υποχωρεί
 στον ξενώνα της Καλλιόπης μας περιμένουν αναμμένα τα καλοριφέρ,
Ιούνιος ζαγορίσιος σου λέω.




Πρωινό ξύπνημα και κουβέντα με τον γίγαντα , αυτόκλητο φύλακα μας











Στον ξενώνα μπορούσες να παρκάρεις μόνο το ποδήλατο σου κι ο Γιάννης το εκμεταλλεύτηκε



Η παλαιάς κοπής αυλή είναι πολύ περιποιημένη,
εχω περάσει απο έξω άπειρες φορές και δεν είχα ιδέα για αυτόν τον κρυμμένο παράδεισο.










Κάποιος διέδωσε ότι θα βγεί ήλιος....για 5-6 ώρες.
Ευκαιρία για πεζοπορία και χάζι στην μοναδική Αστράκα



















Τα μηχανάκια αφημένα ''με το τιμόνι'' όλη νύχτα.Αυτά είναι τα καλά του χωριού!












Τελικά μπήκαμε κι εμείς μέσα για το φόρτωμα!
Να σου πω.....είναι πολύ ωραίο πράγμα να ταξιδεύεις με ανθρώπους που γελάνε!!



Φτάνουμε στο σημέιο αναχώρησης με καθυστέρηση 15 λεπτών.
Το μαγικό χωριό μας ρούφηξε στο δικό του ωράριο!









Ready.....GO!!!



H ση,ερινή διαδρομή είναι περσινή ανακάλυψη και λίγο αποκάλυψη
(της άγνοιας μας για τον τόπο που ζούμε και την ιστορία του).
Ιδια μέρα πριν ενα χρόνο ακριβώς η περιέργεια με έφερε στην ωραία πλατεία της Στρατίνιστας




Και σε ένα διάλογο με τον κύριο Κώστα Σιαφαρίκα
που έκανα μήνες να επεξεργαστώ και να χωνέψω.

Σήμερα που θα επιχειρούσα να τη μεταφέρω στους συνταξιδιώτες μου
εμφανίστηκε ως απο μηχανής Θεός και εξιστόρισε την απίθανη σκηνή που έζησε  μωρό το 1945...
Η στάση του ο λόγος του η αποδοχή του άδικου είναι ένα πραγματικό μάθημα συγχώρεσης στον πιό φρικιαστικό εχθρό της σύγχρονης ιστορίας ειλικρινά δεν θέλω να το ξαναγράψω εδώ και θα σας παραπέμψω στην περσινή ιστορία του δρόμου.
http://gone4riding.blogspot.com/2019/07/38.html



Αυτό που μπορώ να περιγράψω είναι ότι αν περνούσε απο το χέρι μου θα υποχρέωνα όλα τα σχολεία της Ελλάδας να περάσουν απο τη Στρατίνιστα  για να ακούσουν αυτόν τον άνθρωπο






ο φίλος του κυρίου Κώστα....σιωπηλός.







Εδω μας εξηγεί πως στην απέναντι πλαγιά,στα σύνορα μας με την Αλβανία ξέσπασε φωτιά μπήκε ανεξέλεγκτη στο Ελληνικό έδαφος και κόστισε 8 ζωές κατοίκων του χωριού.
Κακή σχέση με τη φωτιά διαχρονικά,το ηρωικό Πωγώνι θα αντέξει για πό...για πολύ ακόμα.



Σήμερα έμαθα πως το χωριό έχει Μουσείο και μάλιστα πλουσιότατο και περιποιημένο.



το κόκκινο στολίδι στο λαιμό έμπαινε πίσω όταν η γυναίκα ήταν παντρεμένη
 και μπροστά όταν ήταν ελεύθερη,ξηγημένα πράγματα!














Σε τετοια κούνια μεγαλώσαμε κι εμείς την κόρη μας,κληρονομιά απο παππού Ηπειρώτη!



Μύλος για το πληγούρι,περιγράφω ότι συγκράτησα.



Και βγαίνοντας έξω ο κύριος Κώστας ο φίλος του κι ο πρόεδρος της κοινότητας
 επιμένουν για ένα σφηνάκι μαγικό τσίπουρο.
Φυσικά άνευ....το άλλο είναι ούζο.










Ακόμα κι ο φύλακας σταμάτησε τις φωνές κι απόλαυσε χάδια και λίγο απο το κολατσιό μας.




Μετά απο καμμιά 30 χλμ περιδίνησης στον έρημο στενό επαρχιακό δρόμο
βγαίνουμε ΄στον ''κεντρικό',που δεν είναι άλλος απο τον Ε 92
ή αλλιώς τον παλιό Ιωάννινα-Ηγουμενίτσα





φοβάμαι ότι έχω κουράσει την ομάδα αλλά
τα χαμόγελα των παιδιών είναι η καλύτερη ανταμοιβή
 για την σχεδίαση και την πλοήγηση αυτής της εκδρομής!
Ρολάρουμε προς το Ιόνιο!













Η ώρα περνά ανεξέλεγκτα γρήγορα όταν περνάς καλά,
στρίβουμε για Φιλιάτες με στόχο τη Σαγιάδα και τις .....γαρίδες της






Ποταμός Καλαμάς.







Κοντεύουμε



Απο τα ταβερνάκια που γνώρισα τη δεκαετία του ΄90
θυμόμουν κάποια ωραία πράγματα απο τα οποία δεν έχει απομείνει τίποτα

Ας χαζέψουμε τις ωραίες προπέλες που έχει το θηρίο του Λιμενικού Σώματος.



Βολευόμαστε με καφέδες και φαγητό και γύρω στις 4 το μεσημέρι




ερχεται η ώρα να βγάλουν τα λεφτά τους οι δυό υδρόψυκτες γερμανίδες της παρέας.



Η παρέα θα ανηφορίσει για το Παπιγκο μιας και επιστρέφουν αύριο ανήμερα του Αγίου Πνεύματος
Ο δικός μας  πλοηγός λέει υπόλοιπο 330χλμ  συν τα 50 του Σταύρου ή τα 100 δικά μου για το αρχηγείο.
Αυτό θέλει ωτοασπίδες και βενζίνη......έχουμε απ' όλα!



Λίγο πριν τις εφτάμιση κροσάρουμε τη Θεσσαλονίκη
και η νύχτα με βρίσκει στο αρχηγείο έξω απο τη Νεα Σκιώνη Χαλκιδικής.
Είναι βαθύ σούρουπο το πόδι διαμαρτύρεται απο την αναποδιά έξω απο την Αρίστη αλλα
η ικανοποίηση καλύπτει τα πάντα όλα.
Μπεμβεδάρες.









Αντί επιλόγου...
Μπορείτε αγαπητοί ιθύνοντες να συγκρίνετε ή να βρείτε τις ομοιότητες
ανάμεσα σε αυτό το τριήμερο και σε μία συμμετοχή στην Πανελλήνια.
Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω γιατί ξέρει πως αυτό είναι στασιμότητα και ότι αυτή συνεπάγεται.
Καλή επιτυχία στην έμπνευση για την ανακοίνωση της φετινής Πανελλήνιας γιορτής ο ΜΟΘ θα βρίσκεται εκεί αλλά σε ένα μέρος σαν το  γήπεδο της Στρατίνιστας ανάμεσα σε ψηλούς άνδρες και γάργαρο παγωμένο Πωγωνίσιο νερο.




See ya!