Τιτιβίσματα Άλπεων part 1… (Με αεροπλάνα και βαπόρια και πρωταγωνιστή το Fazer)

Άγχος άγχος άγχος! 

Είχα πολύ άγχος γι' αυτό το ταξίδι τόσο στην ονειροπόληση του, τόσο στην προετοιμασία αλλά και κατά τη διεκπεραίωση του! Οι πιο αγχώδεις διακοπές της ζωής μου ολοκληρώθηκαν ναι μεν με  επιτυχία, αλλά με τρελό άγχος! Ούτε πανελλήνιες να έδινα.

 Όλο αυτό το άγχος φυσικά προήλθε καθαρά από το μηχανάκι μην με αφήσει πουθενά και πάλι σε καμιά βουνοκορφή, μιας και στο να με αφήνει το φέιζερ, αν έδινε πανελλήνιες, με την επιτυχία που είχε, σίγουρα θα περνούσε στην ιατρική Αθηνών

  
Όλοι μου λέγαν και ας ξεκινήσουμε από τη δουλειά… ρε Νίκο είναι παλιό μηχανάκι, 2001 μοντέλο με 113.000 km, λογικό είναι να σου βγάλει πλέον προβλήματα! Πάρε ένα άλλο αφού σου αρέσει να ταξιδεύεις πάρε ένα άλλο, για να ολοκληρώνεις και περισσότερα ταξίδια. 

Άνθρωποι του χώρου με έλεγαν όχι μόνο είναι παλιό αλλά είναι και παρτάλι! Παρταλιάσμένο από το παλιό ιδιοκτήτη και εσύ προσπαθείς να συμμαζέψεις τα ασυμμάζευτα. Πάλι θα σε αφήσει! Ο μηχανικός και ο ηλεκτρολόγος δεν έλεγαν τίποτα αλλά τους έλεγά εγώ, αν με αφήσει το φέιζερ όπως είναι το τσουλάω και κατευθείαν στο φαράγγι! 

Το εννοούσα δεν γίνεται να πολεμάω ένα χρόνο να μαζέψω τα απαιτούμενα χρήματα, να κάνω όνειρα με τη γυναίκα μου το πώς θα περάσουμε, να κανονίζω άδεια από την δουλειά και εκεί που ξεκινάω ,να γυρνάω αεροπορικώς πίσω με την ADAC! Εντάξει ανεπανάληπτη εμπειρία, αλλά μία φορά είναι αρκετή .

Αλλά τι να κάνω που είμαι  συναισθηματικός τύπος και δένομαι μετά οχήματα μου όποτε έλεγα στον εαυτό μου, αν με αφήσει προς το τέλος των διακοπών με μισή καρδιά θα το κρατήσω, αλλά αν με αφήσει στην αρχή… Στο φαράγγι! Ναι έβαζα και τα λεγόμενα ψιλά γράμματα στην αναμέτρηση του Φέιζερ, με τον άπατο!!

Ειχα βέβαια και εναλλακτικές όπως το αν χαλάσει να πάρω τηλέφωνο στη δουλειά και να τους πω ξέρετε κάτι, δεν γυρνάω πίσω. Βρείτε άλλον! Οπότε περιμένοντας να το φτιάξω θα άραζα σε κανένα κάμπινγκ με έξοδα σίτισης και στέγασης ημερησίως κανένα εικοσάρικο, θα το έφτιαχνα και θα γυρνούσα πίσω τον Οκτώβριο.

Και από τη δουλειά μου έλεγαν.

– Μας ζάλισες ή έχεις μηχανή ή δεν έχεις.

Βέβαια και οι συνθήκες του ταξιδιού μου διόγκωναν το άγχος και αυτό γιατί, επειδή εγώ είχα περισσότερες μέρες άδειας από ότι η Ανθή θα ξεκινούσα εγώ πρώτος και αυτή, θα ερχόταν μετέπειτα αεροπορικώς να την παραλάβω από το Μιλάνο.

Οπότε αν το φειζερ δεν έφτανε στο Μιλάνο η Ανθή θα έπαιρνε την επόμενη πτήση και το μόνο που τελικά θα έβλεπε από την Ιταλία, θα ήταν το τσεκ – ιν ! Ωραία πράγματα βούτυρο στο ψωμί των δικηγόρων! Και σκεφτόμουν με το δεδομένο το ότι η Ανθή ερχόταν Κυριακή, εγώ να ξεκινήσω Πέμπτη από Ηγουμενίτσα. Με το καράβι να φτάσω Σάββατο στην Βενετία και με μόλις, 300 km απόσταση από το αεροδρόμιο να εκμηδενιζόταν και  οι πιθανότητες του δικαστηρίου!

Αλλά χαλιόμουν κιόλας! Και αυτό γιατί θα έχανα τέσσερις μέρες από τις διακοπές μου μόνο και μόνο από τον φόβο, μην το φειζερ δεν φτάσει μέχρι το Μιλάνο! Οπότε το μηχανάκι και πάλι θα με χαλούσε τις διακοπές όχι από μηχανικό πρόβλημα, αλλά από το φόβο του μηχανικού προβλήματος.

Έτσι από τη μία είχα τον δικηγόρο και την Ανθή, από την άλλη είχα το μηχανάκι και τις  διακοπές με εμένα να έπρεπε να επιλέξω, τι είναι προτιμότερο να ρισκάρω σε αυτό το κατά τα άλλα χαλαρωτικό εικοσαήμερο κάπου στις Άλπεις. Την οικογενειακή μου γαλήνη ή τις ταξιδιωτικές μου φιλοδοξίες και όπως καταλάβατε, επέλεξα να πάω όσο το δυνατόν περισσότερες μέρες διακοπές! 

Και όχι μόνο, αλλά τελικά πήρα και μία μέρα νωρίτερα άδεια από τη δουλειά οπότε θα έμενα πέντε μέρες μόνος στις Άλπεις και όχι τέσσερις που ήταν το προαποφασισμένο. Τα ήθελε και εμένα ο κώλος μου!

– Ανθή τελικά θα φύγω την Κυριακή μια μέρα νωρίτερα.

– Το ξεφτέλισες!!! Μία είπες θα ξεκινήσεις Πέμπτη μια Τετάρτη. Μια Δευτέρα και τώρα Κυριακή.

– Ζουζουνίτσα μου, αφού γουστάρω.

– Καλά.

 – Αν δεν έρθω θα σε πάρω τηλέφωνο.

– Κανόνισε!

Ταξιδιωτική ετοιμασία!

Επειδή θα είχα παραπάνω μέρες από την άνθη και θα την έβγαζα σε κάμπινγκ,, αναγκαστικά θα έπρεπε να έπαιρνα και την προίκα μου… Σκηνή υπνόσακο υπόστρωμα, αλλά επειδή δεν είχα το απαιτούμενο χώρο στο μηχανάκι με το που ερχόταν η Ανθή, θα έπρεπε ή, να φουντάρω κάπου όλα μου τα υπάρχοντα (πιθανότατα μαζί με το φέιζερ). Η, θα έπρεπε να τα αποθηκεύσω κάπου μέχρι να τα ξανά παραλάβω, αφού θα άφηνα την άνθη στο Μόναχο να δει τους γονείς της και εγώ θα γυρνούσα, με άγνωστο ακόμα τρόπο στην Ελλάδα (Ευχόμενος μαζί με το φέιζερ!).

 – Ανθή θα πάρω την καλοκαιρινή σκηνή μαζί μου και το καλοκαιρινό υπνόσακο οπότε μόλις έρθεις, θα τα φουντάρω.

– Την κάμπριο και αν βρέξει;. 

 

– Αν βρέξει θα γελάσει και ο κάθε πικραμένος. 

Τελικά με τον φόβο να πνιγώ κανένα βράδυ μέσα στη σκηνή αποφασίσαμε να πάρω τα καλά μου υπάρχοντα και με το που παραλάβω την Ανθή, να τα αφήσω στο αεροδρόμιο με κόστος φύλαξης 6 € την ημέρα. Μια χαρά!

Ταξιδιωτικό πλάνο

Είκοσι  φορές αλλάξαμε το πλάνο του ταξιδιού με αρχικό προγραμματισμό, να πάω εγώ στο ξεκίνημα Ιταλία να παραλάβω την άνθη και να ξεκινήσουμε για Γαλλία μέσω Ελβετίας. Αλλά τελικά αλλάξαμε γνώμη γιατί τα 700 km από την Γαλλία μέχρι το Μόναχο είναι σεβαστά τόσο σε απόσταση, όσο και σε χρόνο να τα διανύσεις όταν είσαι με τη γυναίκα σου και είπαμε… Να πάω μόνος Γαλλία μιας  και εχώ προσωπικά μαζί της από πέρυσι που με άφησε στη μέση του πουθενά και αν όλα παν καλά, θα γυρνούσαμε μαζί αρχικά Ελβετία και σιγά-σιγά, θα κατευθυνόμασταν Ιταλία μέσω των Άλπεων και πάσο με το πάσο ολο  και θα  πλησιάζαμε το Μόναχο. Ετσι ώστε, η Ανθή να έχει καθαρές ταξιδιωτικές μέρες και όχι να τις χαραμίζει με ανούσια χιλιόμετρα, πάνω στις εθνικές οδούς.

Γούσταρα βέβαια και εγώ γιατί θα ήμουν πιο ελεύθερος κινούμενος στην Γαλλία, και θα είχα όλο το χρόνο αφού βέβαια έκανα κάποιες διαδρομές από την Route de grande Alps, στη συνέχεια να έπιανα τα γαλλικά μπαλκόνια… ΝΑΙ!!   

Είχα βρει μία σελίδα στο Internet που χαρακτήριζε τους πιο όμορφους και πιο επικίνδυνους δρόμους των γαλλικών Άλπεων ως French balcony roads.

http://www.dangerousroads.org/europe/france/4467-balcony-roads-in-france.html

– Ανθή θα πάω στα μπαλκόνια ρε.

– Μας έπρηξες εσύ και τα μπαλκόνια σου.

Βέβαια όλως τυχαίως, δεν της έδειχνα τα βίντεο με τα γαλλικά μπαλκόνια μόνο τα  κατονόμαζα μέχρι που δύο μέρες πριν την επερχόμενη αποχώρηση μου.

 –
 Νίκο τι κοιτάς τον υπολογιστή.

 – Τα γαλλικά μπαλκόνια

 - …         (Μαλλον έχει πρόβλημα καλά με λένε όλοι)

– Δες δες.

Κοιτάει τα  βίντεο και χλόμιασε.

  
– Πλάκα με κάνεις, εκεί θα πας μόνος σου στις Άλπεις.

– Ναι!

– Και δεν φοβάσαι.

– Φοβάμαι λίγο αλλά θα πάω.

– (Τελικά έχει σίγουρα πρόβλημα).

Είχα φάει τρελό κόλλημα λέμε μετά γαλλικά, στρουμπουλά μπαλκόνια… 
Και πως θα μπορούσα να μην φάω άλλωστε!!

  
Αλλά το θέμα μας δεν τελείωσε εκεί

– Ανθή να ξέρεις.

 – Tι.

– Να ξέρεις.

 – Τι (Τι θα ακούσω πάλι).

– Σκέφτομαι να πάρω και προφυλακτικά μαζί μου.

 – Τι να τα κάνεις τα προφυλακτικά.

– Αν βρέξει για να μην περάσει υγρασία μέσα στην κλειδαριά και πάθει κανένα βραχυκυκλώμα το φέιζερ,  να πάρω μια καπότα και να την  χώσω επάνω από το κλειδί. Έτσι δεν θα περάσει τίποτα.

– Έξυπνο και πως το σκέφτηκες.

– Μου φαίνεται το είχα διαβάσει στο ίντερνετ.

— Δεν περίμενα και τίποτε άλλο.

 – Να πάρω

– Καλά!

Και το συμπέρασμα, αν πάτε ποτέ να επισκεφθείτε τα γαλλικά μπαλκόνια, πάντα με προφυλακτικό!

Το που θα μείνουμε βέβαια ήταν και αυτό μια μεγάλη διαδικασία κυρίως για την ελβετική μας διαμονή γιατί πολύ απλά, όλα ήταν πανάκριβα. Και όχι μόνο  αλλά θα έπρεπε να βρούμε κατάλυμα σε σωστό σημείο έτσι ώστε, να βόλευε να γυρίσουμε τα πάσα της Ελβετίας χωρισμένα πιθανόν σε δύο μέρες, χωρίς να κάνουμε ανούσιους κύκλους σπαταλώντας τζάμπα χρόνο.

Ιδανική τοποθεσία ήταν το Αιρόλο όπου οι πιο οικονομικές τιμές του κυμαίνονταν από 70 η βραδιά, με κοινόχρηστη τουαλέτα. Τελειότητα! Αν ήθελες δικό σου μπάνιο πλήρωνες 50 € παραπάνω. Έτσι είναι στην Ελβετία, η χεστρα  πάει πενηντάρικο.

Όλο ψάχναμε όλο αλλάζαμε τόπους διαμονής μέχρι που η Ανθή έκλεισε έν αγνοία της δωμάτιο δίχως επιστροφή χρημάτων, πάνω σε ένα χιονοδρομικό κόντα στο Furka Pass με 160 € τις δύο διανυκτερεύσεις και αναγκάστηκα, σταματήσαμε το ψάξιμο. Βασικά για να είμαστε ακριβείς το δωμάτιο έκανε 30 € και το πενηντάρικο, πήγαινε για τη χέστρα

Μια χαρά οπότε αν το φειζερ  δεν έφτανε μέχρι την Ελβετία και έτρωγα το τσιβδη  με την κράτηση, κάθε φορά που θα έβλεπα χέστρες θα σκεφτόμουν το φέιζερ και εγώ αναγκαστικά… Θα τραβούσα το καζανάκι!

Ετοιμασία για το μηχανάκι.

Πήγα στο μηχανικό έκανα το απαραίτητο σέρβις, άλλαξα και γρανάζια αλυσίδα μιας και ήταν έτοιμα για τον κάδο. Έβαλα φρένα πίσω καινούργιο φίλτρο αέρος, αλλά ευτυχώς κράτησα τα παλιά μου λάστιχα μιας που ακόμα, είχαν χιλιόμετρα να μου δώσουν και ήμουν πανέτοιμος.

Βέβαια μέχρι να είμαι πανέτοιμος, του βγαλα τα έντερα στο πρήξιμο για το μηχανάκι αλλά ευτυχώς, ο Μάκης έχει γερή κραση και αντέχει! Το καλό βέβαια είναι ότι όταν πηγαίνεις σε καλούς μηχανικούς, όλο και πετυχαίνεις πελάτες που και αυτοί τους τιμάνε πρώτου ή  αφού, ταξιδέψουν.

Έτσι και εγώ πηγαίνοντας μία από τις τόσες φορές στον Μάκη γνώρισα ένα παλικάρι που είχε κάνει και αυτός περάσματά της Ελβετίας, αυτά που σκόπευα να κάνω και εγώ. Και με πρότεινε να πάω στο Lauterbrunner που από ότι μου είπε, ήταν το πιο ωραίο μέρος που επισκέφτηκε στην Ελβετία. Τi National Geographic και βλακείες, τις ταξιδιωτικές πληροφορίες που μαθαίνεις τα συνεργεία δεν της χωράνε, όλες οι Εγκυκλοπαίδειες του κόσμου.

Μηχανικό είχα τον καλύτερο δεν ήταν το πρόβλημα μου ο μηχανικός, αλλά ο ηλεκτρολόγος. Τόσο γιατί είχα πέσει σε τσαρλατάνους που με καναν μόνο επιφανειακή δουλειά μόνο και μόνο για να μου αρμέξουν  τα ευρώ. Αλλά τύχαινε στην βιασύνη τους να τελειώσουνε με εμένα για να αρμέξουν κάποιον άλλον, να μου περνάνε τις ντίζες όπως ναναι και να βρίσκει  στα στριψίματα το τιμόνι. Και να ξεχνάνε, να μου δέσουν το τιμόνι. Άντε περιμένουν και άλλοι!!!

Αλλά το σημαντικότερο ήταν ότι στα ηλεκτρολογικά έπασχε το φέιζερ. Όσες φορές με άφησε από ηλεκτρολογικά με άφησε, οπότε έπρεπε να βρω και ένα σωστό επαγγελματία! Ρώτησα φίλους και με πρότειναν ας είναι καλά οι άνθρωποι, τον Θάνο που πάνω από 4 ώρες  παιδευόταν πάνω από το μηχανάκι, μπας και καταφέρω να ολοκληρώσω αυτό το ταξίδι.

Καταρχάς με το που πήγα πέταξε 2 κιλα  άχρηστα καλώδια πάνω από το φειζερ που τα είχε βάλει ο παλιός ιδιοκτήτης, για να έχει Xenon φώτα. Μιλάμε σοκαρίστηκα! Εγώ το φειζερ το έχω σχέδον 10 χρόνια και τόσες φορές που πήγα σε ηλεκτρολόγους. ούτε ένας δεν φιλοτιμήθηκε να πει ρε Νίκο, τα χρειάζεσαι αυτά ή τζάμπα τα κουβαλάς!!

Μπήκε στο ίντερνετ έψαξε το πως πρέπει να λειτουργεί ηλεκτρολογικά το φέιζερ και ότι διάβασε, αρχικά το εφάρμοσε και μετέπειτα το επιδιορθώσε. Οχι σαν τους άλλους που καναν οτι τους περνούσε από το κεφάλι τους.

Σε κάποια φάση εκεί που έπαιζε τα φώτα να δει  το πώς λειτουργεί το μηχανάκι, το φειζερ άρχισε να βγάζει καπνούς. Μιλάμε μου ήρθε να κλάψω. Αλλά το έφτιαξε…

  
Τελικά το πρόβλημα επικεντρωνόταν στην κλειδαριά μιας και λόγω της παλαιότητας, έχει φάει τα ψωμιά της. Ψάξαμε για κλειδαριά στην αντιπροσωπεία δεν βγάλαμε άκρη και τελικά, με  καλωδίωσής απομόνωσε όλες τις λειτουργίες της κλειδαριάς ουσιαστικά μόνο, στο να ξεκλειδώνει το μηχανάκι. Ενίσχυσε όλα τα καλώδια και ήμουν έτοιμος.

Έκανα κάποιες βόλτες να δοκιμάσω τα φώτα, που λειτουργούσαν άψογα αλλά το κλειδί στο να βάλω μπρος το μηχανάκι, πολλές φορές μάγκωνε και δεν μπορούσα να το βάλω σε λειτουργία. Άλλο φιστίκωμα και αυτό! Τώρα να βάλω κανένα αντισκωριακό, φοβόμουν μην γίνει κανένα βραχυκύκλωμα οπότε είπα, ξεκινά έτσι και μόνο σε φάση απελπισίας να βάλω κάποιο λιπαντικό…  Και ο θεός μαζί μου.

 Άγχος άγχος άγχος!

Μέχρι που μέσα στο άγχος έφτασε επιτέλους η μέρα που θα ξεκινούσα. Η μάνα μου ήταν χαλαρή, συνηθισμένη πια! Τα πεθερικά μου βαρέθηκαν να ασχολούνται μαζί μου. Η Ανθή ασχολούταν μαζί μου αναγκαστικά, λόγω αγάπης και εγώ ήμουν έτοιμος να ταξιδέψω!

Αυτό το ταξιδιωτικό είναι λίγο διαφορετικό από τα προηγούμενα γιατί ούτε σκηνικά δεν είχε, ούτε γελιο ούτε περιπέτεια αλλά ούτε, και τις πολλές φωτογραφίες. Η φωτογραφική ήταν και ακριβή και καινούργια και μιας και εγώ έχω, ένα ιστορικό να το πω στο να καταστρέφω φωτογραφικές μηχανές, την είχα πίσω στο μηχανάκι. Το μηχανάκι φοβόμουν να το σταματάω πολλές φορές μην και τυχόν δεν ξαναπάρει ποτέ μπρος όποτε οι φωτογραφίες μου, είναι κάπως περιορισμένες.

Φεύγω ρε.

Ημερα 01 - 02     31 - 07 - 2017 

Το σχέδιο μου αρχικά ήταν να ταξιδέψω με καράβι προς Βενετία την Δευτέρα 06.00 τα ξημερώματα, αλλά μια μέρα προτού να ταξιδέψω μου μπήκε η ιδέα να φύγω για Ανκόνα στις 24.00 τα μεσάνυχτα της Κυριακής, λίγες ώρες νωρίτερα δηλαδή.

Αν πήγαινα Ανκόνα ήταν θετικό, το ότι είχα λιγότερες ώρες πλεύσης (16 έναντι 25 για Βενετία) αλλά το αρνητικό ήταν ότι και θα πλήρωνα περισσότερα διόδιο στο να μεταβώ στην Γαλλία. Με το πιο σημαντικό όμως ήταν, ότι το καράβι έφτανε δυόμιση το μεσημέρι στην Ανκόνα με τις καθυστερήσεις πες τέσσερις, και μέχρι τις εννιά που θα οδηγούσα μέχρι να βρώ κατάλυμα θα κάλυπτα λίγα σχετικά χιλιόμετρα δρόμου. Οπότε η μία μέρα παραπάνω ταξιδιού θα καταναλωνόταν οδηγικά στο να καλύψω τα 300 km που είναι ουσιαστικά, η χιλιομετρική διαφορά Βενετιας Ανκονας  στο δρόμο μου προς την Γαλλία. Και θα έκανα μια τρύπα στο νερό. Από την άλλη με 25 ωρες  καράβι δεν ήξερα πως θα επιβιώσω. Τελοσπάντων θα έβλεπα τι ώρα θα σχολούσα από την δουλειά και αν σχολούσα σχετικά νωρίς, θα πήγαινα και έτσι ξημέρωσε Κυριακή!

Τα πράγματα τα είχα ήδη εδώ και δύο μέρες επάνω στο μηχανάκι, οπότε ήμουν έτοιμος μόλις σχολούσα και προλάβαινα, έφευγα! Τελικά σχολάω στις εφτάμιση πηγά σπίτι οχτώ παρά ήμουν οριακά, το σκέφτηκα και είπα άσ'το. Τζάμπα άγχος θα έβγαζα και γιατί; Ουσιαστικά για το τίποτα!

 Έφαγα ξανασχολήθηκα με τα αγαπημένα μου γαλλικά μπαλκόνια  (Τρελό κόλλημα λέμε!) κοιμήθηκα λίγο και στις 23.00 ξύπνησα να πιω έναν καφέ για να ξεκινήσω.

 – Ανθή έβαλα καινούρια μπαταρία στο τηλεκοντρόλ του γκαράζ φαντάζεσαι να με κανει χαζό και να μην ανοίγει.

– Από που την έβαλες.

 – Προχθές την έβαλα από το γκαραζιέρη.

– Δε νομίζω.

– Ξέρω γω.

– Και δεν την δοκίμασες.

– Όταν την έβαλα όχι, γιατί το γκαράζ ήτανε εν λειτουργία και η πόρτα ήταν απενεργοποιημένη και το πρωί που πήγα κόλλησε λίγο, αλλά ευτυχώς άνοιξε.

– Δε νομίζω τόσο πια.

– Πάντως εγώ τον ειπα κανόνισε να χάσω το καράβι.

 – Προφυλακτικά αγόρασες.

– Όχι ακόμα, τώρα φεύγοντας.

Ζουζούνα μου εσυ. 

Περνά τα τελευταία πράγματα και την φωτογραφική  ανά χείρας, χαιρετάω την οικογένειά μου. Σαν γνήσιος ταξιδιώτης μετά από 100 μετρα φεύγοντας από το σπίτι, σταματάω στο περίπτερο να αγοράσω  προφυλακτικά για τις διακοπές μου και φτάνω στο γκαράζ.

Να οπλίζω το τηλεκοντρόλ τίποτα! Ξανά και ξανά τίποτα! Ξανά δοκιμάζω τίποτα! Ρε μάγκα δεν θα φύγω σήμερα από εδώ. Ξανά και ξανά τίποτα! Κοίτα να δεις που κάπως έτσι θα τελειώσει κάπως άδοξα αυτό το ταξίδι. Τελικά μετά από κανένα πεντάλεπτο κι ενώ ήμουν έτοιμος να γκρεμίσω την πόρτα αυτή εκ θαύματος, άνοιξε! Ευτυχώς!

Τελικά όμως δεν άνοιξε από εμένα αλλά από κάποιον άλλον που εκείνη την ώρα, έβγαινε από το γκαράζ. Και πάω να πάρω το φειζερ χωρίς να ξέρω, αν θα ξαναβγώ έξω, τι να λέμε τώρα… 

Βλέπω ένα τύπο μέσα σε ένα αμάξι να κάνει chat στο κινητό, πάω παραδίπλα του του κάνω νόημα και κατεβάζει το παράθυρο και τον ρωτάω.

– Φίλε θα κάτσεις ώρα εδώ.

– ??

 – Θα φύγεις τώρα ή θα κάτσεις για λίγο,.

– ??

 – Εχεις τηλεκοντρόλ από την πόρτα

.– ??

 (Κατατοπιστικότατος!).

– Δεν με ενδιαφέρει τι κάνεις αλλά επειδή ετοιμάζομαι για ταξίδι και έχω πρόβλημα με το τηλεκοντρόλ θα είσαι ακόμα κανένα δεκάλεπτο έδω ,σε περίπτωση που δεν μπορώ να ανοίξω την πόρτα.

– Ναι.

 Ωραία εφόσον συνεννοηθήκαμε, πάω κι εγώ στο μηχανάκι. Φορτώνω τα τελευταία πράγματα ντύνομαι πάω να ανοίξω την κλειδαριά κολλάει, ξανά προσπαθώ κολλάει! Παίρνω μια βαθιά ανάσα ξαναδοκιμάζω, ευτυχώς ξεκλείδωσέ… ουφ!!. Οπως βλέπετε το ταξίδι μου αρχισε με όλους τους καλούς οιωνούς!

Για καλή μου τύχη εκείνη την ώρα ένα παλικάρι με μία GS έβγαινε και αυτός από το γκαράζ και αφού μου ευχήθηκε καλο τάξιδη, χωρίς όμως ευτυχώς να με ρωτήσει που πηγαίνω, ξεκίνησα!

Ναι, δεν θέλω να πολύ λέω που πηγαίνω προτού να αρχίσω κάποιο ταξίδι, γιατί δεν μου αρέσει να προβάλλομαι αλλά και δεν θέλω να λέω ψέματα για τον προορισμό μου, για να μην το γρουσουζέψω. Έτσι όσοι με ρωτούσαν που πάω τους έλεγα την αλήθεια και όσοι δεν με ρωτούσαν, απέφευγα να τους πω… Απλά πράγματα!

Ανάβω με θρησκευτική ευλάβεια τα φώτα και βγαίνω από τη Θεσσαλονίκη. Μιλάμε είχα φωταρες όχι αστεία! Φωτάρες είχα κλειδαριά όμως δεν είχα, άντε να δούμε τι θα κάνουμε και με αυτό. 

 

Σταματάω στα διόδια των Μαλγάρων για ένα τσιγάρο και να δοκιμάσω πάλι την κλειδαριά, δύσκολα τα πράματα. Μιλάμε ήμουν έτοιμος να ανατιναχτώ σαν χειροβομβίδα. Βγάζω το κλειδί του φέιζερ από το μπρελόκ έτσι ώστε να μη ζορίζεται στο στρίψιμο πιεσμένο  από τα άλλα κλειδιά και με λίγη προσπάθεια και τέσσερις βαθιές αναπνοές, ξεκλείδωσα και ξανά ξεκίνησα.

Φτάνω Κοζάνη βάζω βενζίνη δοκιμάζω το κλειδί χρησιμοποιώντας άλλο κόλπο ξεκλειδώματός και επανήλθε επιτέλους, η ψυχική μου ηρεμία. Πιθανόν επειδή το μηχανάκι το τελευταίο καιρό πέρασε από πολλά χέρια για να επιδιορθωθεί και να είναι σε θέση να ταξιδέψει ,κάπου να ζορίστηκε και  η ούτως ή άλλως ταλαιπωρημένη κλειδαριά. Για αυτό  μου σκάλωνε στο άνοιξε κλείσε του διακόπτη αλλά με πολύ ευλαβικές κινήσεις, εφάμιλλες ίσως κάποιου καρδιοχειρουργού... λειτουργούσε σε ικανοποιητικό βαθμό. 

Φορούσα το μπουφάν χωρίς την επένδυση και από κάτω κοντομάνικό, αλλά μιας που θα περνούσα από το Μέτσοβο την κατάλαβα την δουλειά και φόρεσα μια μακρυμάνικη μπλούζα, μην πάθω τίποτα κρυοπαγήματα μέσα στο κατακαλόκαιρο… και τελικά πάλι πάγωσα! Καλύτερα όμως γιατί οσο ναναι ήμουν κάπως κουρασμένος, και το κρύο με τσίτωνε. 

Μέχρι που κατά τις τέσσερις τα ξημερώματα έφτασα Ηγουμενίτσα. Πάω να κόψω εισιτήρια γινόταν χαμός, τελικά μετά από κανένα σαράνταλεπτό έφτασε η σειρά μου  στον γκισέ.

– 120 €  με μια ωρα  καθυστέρηση.

– Ευχαριστώ πολύ.

Και πήγα για καφέ...

Εφαγα μια τυρόπιτα αγόρασα και τρία νερά για το καράβι γιατί έχω βαρεθεί να μου το κώλοπιάνουν, και πήγα επιτέλους στην προβλήτα. 

Μέχρι να έρθει το καράβι να σας πω μιας που μίλησα για κώλοπιασίματα, ότι μαζί μου στο ταξίδι πήρα κάποιες κονσέρβες για να την βγάλω μέχρι να έρθει η Ανθή, αλλά και εφτά μικρά εμφιαλωμένα νερά. Μεγάλο πρόβλημα το νερό στο εξωτερικό! Τα βενζινάδικα  τα πουλάνε από 2 έως 3 € το μπουκαλάκι και αν έχει καύσωνα, σου βγαίνει πιο ακριβό το νερό από τη βενζίνη! Έτσι οργανώθηκα για να μην τους σιχτιρίσω. 

Μαζί με μένα φυσικά περίμεναν και άλλοι μηχανόβιοι την άφιξή του πλοίου.

 Όπου βλέπεις  τα πιο περίεργα πράγματα. 

Μπροστινές πλαϊνές βαλίτσες...

Και όμως υπάρχουν!! 

Εκεί κοιτώντας την αφρικα που ήταν παρκαρισμένη ακριβώς δίπλα μου, με έκανε εντύπωση τα αυτοκόλλητα που είχε κολλημένο στις βαλίτσες. Όλα ήταν από την αμερικανική ήπειρο διασχίζοντας την ουσιαστικά, από τον Καναδά έως τη Χιλή… και πιάσαμε τη συζήτηση.

– Πόσο καιρό έκανες αυτό το ταξίδι.

– Εφτά μήνες.

– Και πως μετέφερες τη μηχανή, με καράβι.

– Όχι με αεροπλάνο, το καράβι κάνει περίπου τέσσερις μήνες να φτάσει άσε που έχεις και το πρόβλημα στο εκτελωνισμό του.

– Και πόσο κόστισε η μεταφορά.

– 1500 (αν θυμάμαι καλά.)

– Και δεν έχεις πρόβλημα που άφησες πίσω την οικογένειά σου για ένα τόσο μεγάλο, χρονικά ταξίδι.

 – Όχι

– Με τη δουλειά σου.

 - Στη Γερμανία δουλεύω για δύο χρόνια μαζεύω τα απαιτούμενα χρήματα και μετέπειτα, παραιτούμαι και φεύγω για διακοπές.

(Συνάδελφος!!)

– Τώρα από που έρχεσαι, έκανες διακοπές στην Ελλάδα.

– Όχι την Ελλάδα θέλει μια μέρα να την γυρίσεις. (πλάκα έκανε) Πήγαμε με το γιο μου Ρωσία έως τα σύνορα με Μογγολία και από κει κατεβήκαμε, Ουκρανία Ρουμανία Σκοπιά και από την Βενετία θα τον στείλω  με πούλμαν πίσω στη Γερμανία κι εγώ, θα συνεχίσω το ταξίδι.

– Και πόσο καιρό ταξιδεύεις.

– Πέντε βδομάδες.

— Είχες πρόβλημα με τους ανεφοδιασμούς σου σε καύσιμα στη Ρωσία.

– Όχι έχω βάλει μεγάλο ντεπόζιτο στην αφρικα που χωράει 50 λιτρα   και με βγάζει μεχρι,  1000 km.

– Πόσο!!!… Είχες τίποτα μηχανικά προβλήματα γιατί όσο να ναι είναι παλιό μηχανάκι. 

– Το αφρικα  650 δε βγάζει ζημιές και αν πάθει, ξέρεις από πριν που μηχανολογικά πάσχει. Όπως ανορθωτής η αντλία βενζίνης οπότε έχεις μαζί σου τα ανταλλακτικά, τα αντικαθιστάς και  συνεχίζεις το ταξίδι.

– Και πως δεν πήρες για ένα τέτοιο ταξίδι έναν πιο σύγχρονο μηχανάκι. 

– Παλαιότερα είχα το 1200GS αλλά έχει πολλά ηλεκτρολογικά συστήματα και αν χαλάσει κάπου στο δρόμο, δεν ξέρεις απ' ό,τι σε άφησε. Οπότε με το Africa είμαι πιο καλά! Άσε που είναι και με  διπλό ψεκασμό. Στην Ρωσία έτυχε σε πρατήρια να βάλω βενζίνη με 85 οκτάνια, με 85 οκτάνια φωτιά να βάλεις στην βενζίνη δεν ανάβει. Αλλά το αφρικα επειδή έχει διπλό ψεκασμό, αν πηγαίνεις σιγά με 80,  δουλεύει κανονικά.

– Σου άρεσε η Ρωσία.

– Πολύ μονότονο τοπίο, δάση δάση δάση. Οδηγούσα τρεις μέρες και έβλεπα ακριβώς το ίδιο τοπίο, δάση δάση δάση… Αφού αναρωτιόμασταν μήπως τελικά γυρνούσαμε πίσω.

Να το συνεχίσω, ευτυχώς που ήρθε επιτέλους το καράβι γιατί θα λέγαμε και άλλα. 

Ανεβαίνουμε παρκάρουμε τα μηχανάκια στο σχεδόν υπαίθριο πάρκινγκ. Βάζω πάνω από το τιμόνι της μηχανής όλα μου τα αδιάβροχα μην έχω τίποτα προβλήματα με την υγρασία στο πλοίο, ναι έχουμε και αυτό! Και ανεβαίνουμε στο κατάστρωμα.

Εγώ πίστευα οτι τα καράβια από Βενετία λόγω του ότι είναι πιο βόρεια στην Ιταλία και έχουνε πιο πολύ ώρα πλεύσης από αυτά που κατευθύνονται προς την Ανκόνα ή το Μπρίντιζι θα είναι λογικά, πιο μεγάλα και πιο κοσμοπολίτικα να το πω! Φανταζόμουν στο μυαλό μου ότι θα ήταν κάτι σαν μικρά κρουαζιερόπλοια αλλά σε επιβατική μορφή.Πιο μακριά πάνε πιο καλά θα είναι, αλλά τελικά ήταν μικρά και τρισάθλια.

  
Ούτε καν κατάστρωμά δεν είχε για να κάτσεις έξω. Βασικά είχε κατάστρωμα αλλά το καράβι το αξιοποιούσε,  για να παρκάρει τα πλεονάζουσα αμάξια που δεν χωρούσαν στο αμπάρι του πλοίου και φυσικά αυτός ο χώρος, δεν ήταν προσβάσιμος για το κοινό. Ο μόνος χώρος που ήταν προσβάσιμος για το κοινό ήταν η πλευρική διαδρομή του καραβιού και όσοι χωρέσουν… Κάτσε ρε Ελληνάρα επειδή πλήρωσες 120 € για κατάστρωμα θέλεις το καράβι να σε προσφέρει… κατάστρωμα!! Στο διάδρομο και πολύ σου είναι ή αλλιώς αγόρασέ καμπίνα.

Το καράβι σάλπαρε εγώ βγήκα μια  καβάτζα θέση στο κατάστρωμα -  διάδρομο του πλοίου, και έτσι όπως ήμουν ξεράθηκα για κανένα δίωρο. Εκεί που κοιμόμουν ξαφνικά νιώθω ότι χάνω την ισορροπία μου και πετάγομαι στον ύπνο μου και ξαφνικά, βρίσκομαι σε ελεύθερη πτώση μιας και η πλαστική καρέκλα  μόλις είχε παραδώσει το πνεύμα της και εγώ, έσκασα σαν καρπούζι!

Όλη η μέρα έτσι πήγε, κοιμόμουν ξυπνούσα έπινα καφέ και ξανά κοιμόμουν επάνω στην καρέκλα. Ο μόνος ουσιαστικός λόγος που σηκωνόμουν από την καρέκλα ήταν για να πάω τουαλέτα. Φυσικά όταν πήγαινα πάντα έκανα τρεις φορές το σταυρό μου για  το τι θα συναντήσω εκεί μέσα. Αλλά ευτυχώς πάντα ήτανε σε ικανοποιητική κατάσταση και γλίτωσα, μία πιθανή επίσκεψη στο λοιμωδών της Ιταλίας. Έχω πολύ κακές εμπειρίες από τις τουαλέτες του πλοίου και αυτός ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς λόγους που κολλούσα να ταξιδέψω τόσες ώρες με το καράβι για Βενετία. Πιο πολλές φορές πιο πολλές επισκέψεις στην τουαλέτα.

Στις περιηγήσεις μου στο καράβι γνώρισα και μία παρέα από έλληνες μηχανόβιους και πιάσαμε για λίγο την κουβέντα.

– Που πάτε ρε παλικάρια.

 – Θα γυρίσουμε κάποιες μέρες στις δολομίτες και από κει θα πάμε στο moto GP στην Τσεχία.

– Και πόσο κάνει το εισιτήριο.

– 100 € αλλά στο γρασίδι.

– Βλέπεις τίποτα από κει.

– Όχι μόνο την στροφή που έχεις ορατότητα, αν θες να δεις όλο τον αγώνα πρέπει να πας στις κερκίδες όπου έχει μεγάλα video wall και από εκεί, βλέπεις τα πάντα. Αλλά εμείς δεν θα βλέπουμε την τύφλα μας. Δεν βρήκαμε εισιτήρια γαμώτο.

 – Οι δολομίτες είναι ωραίες.

– Απίστευτες, εγώ πήγα και πέρυσι αλλά το φιλαράκι μου όχι. Eσύ που πας.

– Γαλλία.

– Ωραία είναι αλλά δεν έχει τόσο φυσική ομορφιά όπως οι δολομίτες. Το Bonnete ας πούμε δεν μου άρεσε…

Μάλιστα. Καλά πάμε και θα δούμε.

Πέρασε η ώρα ήρθε το απόγευμα και σκάει μύτη ο Γερμανός που είχε γυρίσει τον μισό πλανήτη. Ευκαιρία να πούμε και άλλα… Να τα γράψω! Θα γράψω ρε γιατί μετά στο ταξιδιωτικό δεν θα γράφω τίποτα.

– Δεν φοβήθηκες να πας με το γιο σου ένα τόσο μακρινό ταξίδι, εντάξει άλλο μόνος και άλλο όταν πηγαίνεις με το παιδί σου.

– Όχι!! Όλα είναι μέσα στο μυαλό. Δεν φοβάμαι τίποτα. Πολύ φίλοι με ρωτάνε και πως θα είναι και αν πάθω τίποτα, μη με κλέψουν μην μην μην. Και εγώ τους λέω μην το σκέφτεσαι απλά πάνε!.

– Και που κοιμόσασταν.

– Όπου βρίσκαμε, πολλές φορές όταν ήμασταν μέσα σε πόλης τους ρωτούσαμε, είναι πρόβλημα να στήσουμε εδώ την σκηνή… όχι! Και άραζαμε.

– Του άρεσε.

– Τρελάθηκε!! Εντάξει ήταν το πρώτο του ταξίδι με μοτοσικλέτα και ήθελα να του δείξω κάτι το διαφορετικό, να μην πάμε στην Ευρώπη που ανά πάσα ώρα και στιγμή, θα μπορεί να πάει είτε μόνος είτε με την παρέα του.

– Σου έτυχε ποτέ κάτι επικίνδυνο.

– Σε εμένα όχι αλλά σε φίλους τους έτυχε σε ταξίδι στο Ιράκ μέρα μεσημέρι, να τους πεταχτούν μπροστά στο δρόμο ενώ κάναμε βολτα  με τα πόδια  να τους χώσουν το πιστόλι στο κρόταφο, και τους έκλεψαν λεφτά διαβατήρια τα πάντα!! Και ακριβώς από επάνω είχε την κάμερα του ξενοδοχείου, αλλά άντε βρες τους.

– Κίνα έχεις πάει.

– Όχι είναι πολύ ακριβά να πας στην Κίνα γιατί θέλει να πληρώσεις 10.000 € βίζα μόνο για να εισέλθεις στο κράτος. Το καλό βέβαια είναι ότι μαζεύονται ομάδες μηχανοδηγών και μοιράζονται το κόστος αλλά και πάλι έχεις πάντα συνοδεία και δεν μπορείς να πας πουθενά παρά μόνο, εκει που σου επιτρέπουν να πας. Αυτό για εμένα δεν είναι διασκέδαση!! Ινδία όμως πήγα όταν ήμουν 19 χρονών με ωτοστόπ.

Η ώρα πέρασε μπήκε η νύχτα και επειδή όσο να 'ναι είχε ψύχρα έξω στο διάδρομο του πλοίου, βρήκα έναν καναπέ και ξεράθηκα για να περάσει και αυτό το βράδυ

Ημερα 3  Τριτη 02 - 08 - 17

Ξύπνησα πριν τα ξημερώματα, ούτως ή άλλως ο ύπνος μου στον λιλιπούτειο καναπέ πιο πολύ θύμιζε κινέζικο βασανιστήριο παρά κρεβάτι. Ήπια κλασικά καφέ και περίμενα να ξημερώσει μπας και πατήσω μετά από σχεδόν 30 ωρες επιτέλους στεριά, και εκεί που καθόμουν ψηλό ζάντα από τους συνεχιζόμενους δίωρους  διακεκομμένους ύπνους στο καράβι τι λέτε να έγινε… Ήρθε ο φίλος μου ο Γερμανός που γύρισε όλο τον κόσμο με τη μηχανή. Ευκαιρία να πούμε και άλλα. Αντέχεται. Φαντάζομαι πως ναι! Αλλά προς καλή μας τύχη δεν είπαμε σχεδόν τίποτα γιατί ήμασταν και οι δύο όσο ναναι κουρασμένοι από τη χθεσινή νύχτα και ζοριζόμουν πρωί πρωί, να σκέφτομαι ελληνικά και να μιλάω αγγλικά.

Το μόνο που είπαμε που έχει ένα σχετικό ενδιαφέρον ήταν ότι το γερμανικό κράτος θέσπισε ήδη ως νομοσχέδιο την είσοδο διοδίων στη γερμανική αούτομπαν και είναι πλέον θέμα χρόνου, το πότε θα εφαρμοστεί. Εντάξει δεν γίνεται όπως σκέφτονται όλη στην Ευρώπη να πληρώνουν διόδια και στην Γερμανία όχι. Και έχουν δίκιο. Βέβαια οι γερμανοί χαλιούνται  αλλά το κράτος τους διαβεβαιώνει ότι μετέπειτα το ποσό που θα καταβάλουν στα διόδια, θα τους επιστρέφεται μέσα από τη φορολογική τους δήλωση. Δηλαδή τα διόδια  ουσιαστικά θα τοποθετηθούν μόνο και μόνο για τους τουρίστες.

Με το γερμανό δεν είπαμε πολλά αλλά πέτυχα λίγο πριν την άφιξη μας στο λιμάνι...
 


Mια παρέα ελλήνων φορτηγατζήδων και πιάσαμε συζήτηση.

– Που πας.

– Γαλλία.

– Θα περάσεις το τούνελ στην Αόστα.

– Έχει και τούνελ; (Τι μαθαίνει κανείς! )Πληρώνεις για να το περάσεις;.

– Φυσικά τι τζάμπα είναι. 

( Εύστοχη προειδοποίηση αλλά δυστυχώς πέρασε ανεκμετάλλευτη)

 – Πρόσεχε μην και τυχόν μείνεις στα παράλια της Γαλλίας γιατί  πριν χρόνια μια παρέα φίλων διανυκτέρευσαν στη Νίκαια και ακριβώς έξω από το ξενοδοχείο που διέμεναν, το βράδυ τους κλέψαν και τις τέσσερις μηχανές και τελικά επέστρεψαν αεροπορικώς.

— (Και εγώ πέρυσι από τη Νίκαια αεροπορικώς γύρισα! Μικρος που είναι ο κοσμος…) Σώπα ρε!

– Ναι εκεί γύρω από την Μασσαλία είναι όλοι γκάνγκστερ μαζεμένοι.

– ( Στη δικιά μου περιπτωση όσον αφορά πέρυσι, ο γκάνγκστερ ήμουν εγώ και το θύμα μου… η Adac!) Α.

– Ελβετία θα πας.

– Ναι.

 – Θα πάθεις πλάκα είναι ίσως, η πιο όμορφη χώρα στον κόσμο.

— ( Για να δούμε)  Να σας ρωτήσω πόσο πληρώσατε στο καράβι για τη νταλίκα.

– 900.

 – Και διόδια τι πληρώνεται.

– Τα μαλλιοκέφαλά μας!! εγώ ας πουμε, που πάω στη Ζυρίχη για να διασχίσω 150 km στην Ελβετία θα πληρώσω 450 €!

– Ω!.

 – Βλέπεις εδώ στο λιμάνι έχει κάμπινγκ. 

– Δίπλα από τα εργοστάσια. 

– Ναι και όπως βλέπεις στα  στάσιμα νερά, είναι φουλ στα κουνούπια! Απορώ πως μένουν εκεί.

(Δεύτερη προειδοποίηση!).

Μετά από κάμποση ώρα και αρκετές προειδοποιήσεις φτάσαμε κλασικά με μιάμιση ώρα καθυστέρηση για να μην  κάψει το καράβι λίγο παραπάνω καύσιμα, στη Βενετία. Εκεί ένιωσα δικαιωμένος ότι τελικά έκανα την σωστή επιλογή δρομολογίου για Ιταλία. Γιατί αν πήγαινα Ανκόνα  άσε που θα έφτανα μεσημέρι αλλά και με πιθανή καθυστέρηση μπορεί  τελικά να έφτανα απόγευμα οπότε τι κάναμε, τζάμπα άγχος και ταλαιπωρία βγάλαμε.

Παίρνω το φέιζερ από το γκαράζ, χαιρετάω τον γερμανό που είχε παρκάρει ακριβώς δίπλα μου και ξεκινάω. Σχετικά εύκολα βγαίνω εθνική κόβω εισιτήριο και κατευθύνομαι προς Μιλάνο! Μετά από 200 και κάτι χιλιόμετρα τελειώνει η εθνική και  σταματάω να πληρώσω το αντίτιμο στα ταμεία. Λέω 200 km πες, κανένα εικοσάρικο. Βάζω την κάρτα στο μηχάνημα.

– 40!.

Μιλάμε πόνεσε η καρδιά μου! Αδίκως βέβαια γιατί είχα ακόμα πολλά να πληρώσω.

Πολλά διόδια πάρα πολλά διόδια, με ρούφηξαν το αίμα!! 20… 30… Ολο οδηγούσα και όλο πλήρωνα  και με ένα μίνι υπολογισμό κατέληξα στο συμπέρασμα, ότι όσα ευρώ για βενζίνη έκαιγα τα ίδια λεφτά πλήρωνα για διόδια.

Τελειώνει η εθνική και συνεχίζω πάλι έχοντας την ίδια κατεύθυνση για Γαλλία αλλά από πιο στενό, σαν επαρχιακό δρόμο. Λεω επιτέλους λυτρώθηκα φτάνει τόσο που πλήρωσα και ξαφνικά τι συναντάω, σταθμούς διοδίων! Γαμιέστε! 

Φτάνω στην πύλη περιμένω να κόψω εισιτήριο και μου βγάζει αυτόματα, 5 € ποσό πληρωμής. Ε ναι τζάμπα χαρτιά να κόβουνε. Κάνω 10 km και τι βλέπω, σταθμούς διοδίων άλλα 5 €… Ξανά και ξανά ολο πλήρωνα.

Υπό τις κατευθύνσεις του τομ  φτάνω σε μια έξοδο της εθνικής, φυσικά πληρώνοντας διόδια κάνω 500 m και το gps με ξαναγυρνάει προς τη πύλη που  μόλις βγήκα και φυσικά, ξανά πλήρωσα διόδια! Εκεί άρχισα να σκέφτομαι ότι μάλλον καλύτερα να ξαναγυρίσω στην Ελλάδα! Δεν άντεχα άλλο. 

Τελικά μετα από   λίγη ώρα θα καταλάβαινα οτι αν συνέχιζα  από αυτήν την έξοδο της εθνικής που τελικά γύρισα πίσω, θα προσέγγιζα την Γαλλία όμως,  από τα βουνά και όχι από την κεντρική αρτηρία. Αλλά εγώ ήθελα να φτάσω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα Γαλλία μιας και ήμουν, όσο ναναι κουρασμένος.

Και εκεί που οδηγώ σταματάω και πάλι σε κάτι σαν διόδια,! Πλησιάζω διστακτικά με το φειζερ  και βλέπω φυλακές με αυτόματα όπλα στην κατοχή τους. Ναι ρε φίλε έφτασα! Να πα να γαμηθούν οι ιταλοί!!  Εφτασα Γαλλία γλίτωσα ρε, τα διόδια τους μέσα. Περνάω από μπροστά του ούτε που ασχολήθηκαν  μαζί μου, συνεχίζω φτάνω πραγματικά ανακουφισμένος στον άλλο και γκισέ  για να δώσω το διαβατήριο. Το δίνω το ελέγχει και μου λέει.

– 30

–  Τι 30!!

 – Eυρώ

– Ω!!!!  Γιατί!!!

– Για το τούνελ.

Εκεί σκέφτηκα τον νταλικέρη στο καράβι που με προειδοποίησε για τα τούνελ να γελάει μαζί μου και να σκέφτεται, το αν θα μου ρίξει κανένα φάσκελο.

Τελοσπάντων με βαριά καρδιά πληρώνω και περνάω από το περιβόητο τούνελ που ενώνει την Ιταλία με τη Γαλλία. Μπαίνω μέσα το διασχίζω  ελπίζοντας τουλάχιστον να είναι κάτι το εξαιρετικό, μπας και δικαιολογήσω τον εαυτό μου το ποσό. Και τελικά ήταν μάπα! Άθλιο και τρισάθλιο! Παλιάς κατασκευής κοντό και τετραγωνισμένο! Εχώ οδηγήσει σε αμέτρητα τούνελ και ίσως και μεγαλύτερα από αυτό (11 km) χωρίς να πληρώσω τίποτα! Μάλιστα η Ιταλία με αποχαιρέτησε με τις καλύτερες εντυπώσεις.

Βγαίνω από το τούνελ διασχίζω κάποια χιλιόμετρα και βλέπω αριστερά ταμπέλες που σε κατεύθυναν στα πασα  της Γαλλίας. Σταματάω κοιτάω στο κινητό και τρώω σκάλωμα, μιας και το col du mont denis  το είχα σημειωμένο σαν από το πέρασμα που αν βόλευε, θα έπρεπε να το κάνω.

Τώρα τι να κάνω να πάω η να μην πάω. Ήμουν δύο μέρες σχετικά άϋπνος και είχα ήδη διανύσει σχεδόν 500 km στην ιταλική αούτομπαν. Ήθελα να πάω αλλά ήμουν κουρασμένος. Χέστο ρε, θα πάω αλλιώς θα το μετανιώσω!  

Ανεβαίνω στροφή στη στροφή μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο και φτάνω σε μια αλπική λίμνη, τρέλα! Βλέπω ένα εστιατόριο και ακριβώς δίπλα είχε σταματημένα αυτοκινούμενα. Και να σκέφτομαι ως ενδεχόμενο να διανυκτερεύσω κάπου έτσι χύμα στις Άλπεις, μιας και το είχα πολύ θέληση να το κάνω.

Προχωράω βλέπω έναν δρόμο να κατηφορίζει προς την λίμνη και άλλους παράπλευρους δρόμους να την κυκλώνουν. 



Ο ουρανός εν τω μεταξύ είχε ήδη βαρύνει με τις  πρώτες σταγόνες να πέφτουν. Τώρα βρήκε! 

Τότε προχωράω και βλέπω πινακίδα Ιταλία  ευθεία! Της μάνας σου! Εκεί κατάλαβα ότι τζάμπα τελικά πέρασα το τούνελ με τα 30 € στην Ιταλία μιας και θα μπορούσα κάλλιστα να έρθω στην Γαλλία, μέσα από τα βουνά. Μιλάμε Τι δεν έριχνα! Και όλο σκεφτόμουν τον νταλικέρη να με ρίχνει τελικά το φάσκελο… Και με το δίκιο του. 

(Το ότι την έφαγα τόσο άδοξα δεν ευθύνομαι ολοκληρωτικά εγώ αλλά το GPS, μιας και η Ιταλία με την Γαλλία ήταν σε διαφορετικούς χάρτες στον τομ και εγώ όταν ήμουν Ιταλία, δεν ήξερα όταν με το καλό την διασχίσω που θα βρεθώ στη Γαλλία. Και όταν ήμουν Γαλλία φυσικά δεν σκέφτηκα ότι με την κατεύθυνση που παίρνω, ξαναγυρνώ στην Ιταλία!!! Εντάξει θα μπορούσα να το έψαχνα και λιγάκι, αλλά μπα!) 

Τώρα τι να κάνω να πάω Ιταλία και να ξανα πληρώσω 30 € για να ξαναμπώ Γαλλία! Εντάξει αυτά ούτε ο Mr Bean δεν τα κάνει. Οπότε αναγκαστικά θα γυρίσω πίσω.

Βέβαια oπως καταλάβατε δεν ήμουν και στη καλύτερη ψυχολογική κατάσταση μετά από τέτοιο σκαμπίλι, οπότε έπρεπε να πιω επειγόντως καφέ!! Κατεβαίνω προς τη λίμνη προσπερνάω κάτι γελάδια που βοσκάν αμέριμνα στις πλαγιές του βουνού και φτάνω στις όχθη της. Εκεί ήταν πολλά σταθμευμένα αυτοκινούμενα μιας και είχε πινακίδα ότι σε εκείνο ακριβώς το σημείο, είναι επιτρεπόμενη ελεύθερη στάθμευση και διανυκτέρευση των Camper. 

Ρωτάω έναν γάλλο αν μπορώ να διανυκτερεύσω κι εγώ εκεί και αφού μου είπε όλη την ιστορία της ζωής του στα γαλλικά χωρίς φυσικά εγώ, να καταλαβαίνω Χριστό απ' όσα μου λέει, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι ναι. Πάλι σκάλωσα! Να κάτσω για διανυκτέρευση εδώ πάνω στην αλπική λίμνη εντάξει μιλάμε για ανεπανάληπτη εμπειρία. Αλλά  με χαλούσε ότι ήταν σχετικά νωρίς και δεν είχε κάποιο μέρος να κάτσω, ένα παγκάκι κάτι για να απολαύσω το βράδυ μου! Το μονό μέρος που μπορούσα να κάτσω ήταν  κάτω όπου και οκλαδόν, έπινα τον καφέ μου και όλο το σκεφτόμουν. 

Δεν είχα σήμα στο κινητό για να ειδοποιήσω την Ανθή, άσε που είχε τρομερή ψύχρα και τρελή υγρασία και εκεί κάπου κατάλαβα ότι μάλλον θα έπρεπε να φύγω γιατί ήταν υπολογίσιμη πιθανότατα, το φειζερ να μην ξαναπάρει ποτέ μπρος. Γαματο!

Συζητώντας με το Γάλλο του λεω οτι τελικά θα φύγω και με δείχνει ότι αυτήν την στιγμή δεν θα μπορούσα να πάω πουθενά, μιας και τα γελάδια που έβοσκαν στις πλαγιές είχαν κάνει κατάληψη τον δρόμο!

Ξαναγυρνάω πίσω και φτάνω σε μια διασταύρωση... 
 

Tώρα τι να κάνω να γυρίσω όλο το δρόμο πίσω ή να ανέβω τα πάσα χωρίς να ξέρω πόση ώρα θα κάνω να τα διασχίσω και χωρίς φυσικά, να γνωρίζω αν θα βρω κάπου να διανυκτερεύσω μέσα στα βουνά. Κοιτάω το ρολόι κόντευε 19 00, κοντοστέκομαι κανω ενα τσιγάρο το σκέφτομαι. Θα πάω ρε αλλιώς θα το μετανιώσω!

Και ξεκίνησα ο δρόμος στην αρχή ήταν θεόστενός και ανηφόριζε κάθετα λες και τεμάχιζε του βουνό.



Σταματάω, μιας και άρχισε να βρέχει και είπα επιτέλους να δοκιμάσω το τέχνασμα με την καπότα μην και τυχόν, το φειζερ πάθει κανένα αφροδίσιο μπλακ άουτ! Αλλά δυστυχώς δεν μου βγήκε μιας και σκίστηκε και δεν της  ξαναχρησιμοποίησα πουθενα στο ταξιδι, ούτως ή άλλως μέχρι να ερχόταν η Ανθή ούτε σύννεφο δεν αντίκρισα στον ουρανό.

Μετά την ξεκούραση ξεκινώ και έφτασα στην κορυφή. Με το που βλέπω την ταμπέλα κοκαλώνω  το μηχανάκι και πηδάω κάτω και πως κοιτάω, εκείνη την ώρα ήταν ένα ζευγάρι από ποδηλάτες και τους χάλαγα το πλάνο! Απίστευτος!

– Συγνώμη ρε παιδιά δεν σας είδα.

– Δεν πειράζει.

– Μισό λεπτό να τραβήξω το μηχανάκι.

– Όχι δεν πειράζει. 

Τελοσπάντων βγάζω φωτογραφίες το πασο,  τραβαω το φειζερ  για να φωτογραφηθούν  και οι ποδηλάτες, και ανέβηκα με τα ποδια μεχρι τέρμα επάνω



 
 
 
Και στο κατεβασμα πιάσαμε συζήτηση μιας που μόνο εμείς, είμασταν εκεί πάνω!

– Από πού έρχεστε παιδιά.

– Από Τσεχία.

– Σώπα ρε με τα ποδήλατα!! είστε Ήρωες.

– Δεν ήρθαμε από Τσεχία με τα ποδήλατα αλλά με τρένο.

– Τι σημασία έχει!

– Είστε πολλές μέρες διακοπές.

– Ναι είμαστε ήδη δύο βδομάδες και φεύγουμε σε δύο μέρες.

– Και τα πράγματα σας.

– Αυτά είναι . 

– Ω!

– Εσύ Από που είσαι.

– Από Ελλάδα. Σήμερα είναι η πρώτη μου μέρα.

– Και πόσα χιλιόμετρα έκανες.

– Από Βενετία μέχρι εδώ ειναι γύρω στα 600. Εντάξει σιγά, εγώ μόνο βενζίνη έβαλα και ήρθα εσείς όμως, πως φτάσατε μέχρι εδώ πάνω. Εύκολα.

– Όχι και πολύ εύκολα. Πετάγεται η γυναίκα. Αυτό ήταν το τελευταίο βουνό του το ξεκαθάρισα! Τέρμα!.

Κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι οι γυναίκες, ακόμα και κομάντο να είναι, δεν παύει να είναι γυναίκες και να γκρινιάζουν!

Αφού αλλάξαμε πληροφορίες, για το πού θα βρούμε κάμπινγκ εκατέρωθεν στη διαδρομή μας μιας που  εγώ κατευθυνόμουν προς τα εκεί, που ερχόταν τα παιδιά. Τους χαιρέτησα και ξεκινήσαμε ο καθένας μας  ξεχωριστά, για εύρεση στέγης.

Κατεβαίνω το βουνό μέσα σε πολύ κλειστές κατηφορικές φουρκέτες και να απορώ, πως τα τσακάλια κατάφεραν να ανέβουν μέχρι εδώ πάνω! Και τότε βγαίνοντας από μια στροφή βλέπω ένα τεραστίων διαστάσεων ξύλινο σπιτάκι με τη μία του πλευρά να είναι ανοιχτοί σαν να έχει κάποια αόρατη πόρτα, χωρίς να παύει να είναι προστατευμένο από τη βροχή ή τον αδυσώπητο αέρα. Και αυτομάτως μου καρφώνεται η ιδέα να διανυκτερεύσω εκεί το βράδυ. Συνεχίζω να το σκέφτομαι και όλο οδηγάω, μέχρι που ξαφνικά κοκαλώνω το μηχανάκι και γυρνάω προς τα πίσω, να περιεργαστώ λίγο καλύτερα το σπιτάκι.

Παρκάρω πάω το κοιτάω, ήταν τρελά!! Μπαίνω μέσα, μέχρι και την σκηνή που θα μπορούσα να στήσω εκεί! Πω πω θα διανυκτερεύσω στα 2700 m υψόμετρο μόνος στο πουθενά κάπου στις γαλλικές Άλπεις, παίρνω το κινητό να πάρω τηλέφωνο την Ανθή δεν είχε σήμα και σχεδόν μηδενική μπαταρία. Παίρνω το iPhone με το που τηλέφωνο, μπλοκάρει το τηλέφωνο και κλείνει και αυτό από μπαταρία.

Κοίτα να δεις, να είναι  στο πιο ωραίο ίσως σημείο που θα μπορούσα να περάσω ένα από τα πιο αξέχαστα βράδια τη ζωή μου και να μην μπορώ, να επικοινωνήσω για να ενημερώσω την οικογένειά μου να μην ανοίξει και εμένα. Να σκέφτομαι τους πιθανούς χρωματισμούς των αστεριών και το πως θα φαινόταν στο θεοσκότεινο ουρανό και να έχω ξενέρωση της ζωής μου, που δεν έχω σήμα στο κινητό. Τρελάθηκα! Μέχρι που τελικά με βαριά καρδιά έφυγα. Δεν πειράζει ίσως να ήταν καλύτερα, γιατί αν έλεγα στην Ανθή ότι το πρώτο μου βράδυ στις Άλπεις θα το περνούσα στα 2700m κάπου στο πουθενά μόνος μου, θα έσκαγε σαν καρπούζι.

Εντάξει είπαμε να είσαι χύμα αλλά θα πρέπει έστω και λίγο να σκέφτεσαι και τους ανθρώπους που αφήνεις πίσω σου. Γιατί μπορεί εσύ τελικά να περνούσες ίσως ένα από τα πιο αλησμόνητα βράδια τη ζωής σου, αλλά αυτοι μάλλον δεν πρόκειται να κλείσουν μάτι.  Πάντως αν ήταν το τρίτο βράδυ των διακοπών και μπορούσα να επικοινωνήσω αποκλείεται να έφευγα από εκεί.

Φτάνω στο χωριό και οδεύω προς το κάμπινγκ, όπως με είχαν ενημερώσει οι ποδηλάτες το προσπερνάω και  συνεχίζω μπας και βρω κάτι καλύτερο γιατί δεν μου πολύ άρεσε σαν τοποθεσία, μιας και ήταν πάνω στο δρόμο. Ναι έχουμε και απαιτήσεις! Διασχίζοντας  σκέφτομαι και πάλι το ζευγάρι από την Τσεχία πως μου περιέγραψαν το μέρος λέγοντάς μου, είναι ένα κλασικό γαλλικό χιονοδρομικό θέρετρο! Βέβαια όταν μου το περιέγραψαν δεν το πολυκατάλαβα να πω την αλήθεια γιατί πολύ απλά, δεν είχα δει ποτέ γαλλικά θέρετρα!

Τελοσπάντων ήταν ένα μικρό χωριουδάκι που το τεμάχιζαν συνέχεια πολλοι κυκλικοί κόμβοι. Είχε διάσπαρτα ξενοδοχεία κάποια εστιατόρια, διάφορα γλυπτά που απεικόνιζαν τεράστιων διαστάσεων μοτοσικλέτες φτιαγμένες από ξύλο και φυσικά, δεν κυκλοφορούσε ψυχή! Πολυτέλεια στο φουλ αλλά γραφικότητα στο μηδέν!

Α δεν σας είπα, είχα κατεβάσει εφαρμογή στο κινητό με όλα τα camping της Γαλλίας και ανάλογα το που ήμουν, έμπαινα στην εφαρμογή και αφού εντόπιζα το κάμπινγκ το περνούσαν στο Τομ και πήγαινα. Λίγο προτού το κινητό να παραδώσει τελείως το πνεύμα του από την μπαταρία, βλέπω ότι σε κάποια χιλιόμετρα μπροστά μου έχει και άλλο κάμπινγκ.Ε λέω πάω να δω και εκείνο και μετά αν είναι, ξαναγυρνάω πίσω.

Οδηγώντας φτάνω σε μία λίμνη και βλέπω παράκτια της ένα ωραίο ξενοδοχείο. Αστραπιαία το σκέφτομαι και λέω θα πάω να ρωτήσω. Βασικά ο μοναδικός λόγος που το σκέφτηκα ήταν ότι θυμήθηκα τις ώρες ( Ναι καλά έγραψα Τις ΩΡΕΣ!!)  που κανω να στήσω τη σκηνή και φυσικά το πόση ώρα χρειάζομαι, να φορτώσω όλα τα πράγματα στο μηχανάκι. Για το ξενοδοχείο είμαστε!!!

Μπαίνω μέσα και ρωτάω.

– Δωμάτιο.

 – Δεν έχουμε δωμάτιο.

– Είστε γεμάτοι.

– Όχι είμαστε κλειστοί.

–  (FACK!) Αν συνεχίσω από εδώ όλο ευθεία θα βρω κάμπινγκ.

– Ναι αλλά είναι μακριά πάνω από 20 λεπτά οδήγησης, καλύτερα γύρνα πίσω στην πόλη και πανε στο ξενοδοχείο που θα σου γράψω.

Μου γράφει το ξενοδοχείο με εμένα να σκέφτομαι ότι τζάμπα το γράφεις, και πήγα καρφί στο κάμπινγκ.   

Μπαίνω στο περιφραγμένο χώρο και ψάχνω τη ρεσεψιόν, ρωτώντας την βρίσκω ήταν κλειστή. Όλως τυχαίως βρίσκω τον υπεύθυνο και κάνω την κρατήσει πληρώνοντας για τη διανυκτέρευση μου, (φέιζερ, σκηνή) 7 €! Πανάκριβα Έ!!. 

Κάνω μία βόλτα να  βρω κάπου να φορτώσω το κινητό, το βάζω σε αυτούς τους τεράστιους στύλους που είναι γεμάτο μπρίζες, τζίφος! Φυσικά για να σου δώσουν ρεύμα, πρέπει να πληρώσεις για το ρεύμα. Περπατάω μπας και βρω πουθενά καμιά μπρίζα, δεν είχε τίποτα! Και να αρχινάω να  βγάζω σπυριά!

Όλη την ημέρα δεν είχα επικοινωνήσει καθόλου με την άνθη γιατί αφενός ήταν στη δουλειά αλλά και αφετέρου, είχε κατεβάσει εφαρμογή στον υπολογιστή που ανά πάσα ώρα και στιγμή ήξερε πού είμαι και τι κάνω! (Σε περίπτωση που πείτε ποτέ στη γυναίκα σας οτι θα πάρετε προφυλακτικά μαζί σας για να προστατέψετε το μηχανάκι, μην σας φανεί περίεργο να σας φορτώσει με αυτήν την εφαρμογή) Πέρα από την πλάκα όμως, είναι καλή φάση για να μην ανησυχούν οσο εσυ οδηγείς!

Τώρα τι κάνουμε, βρίσκω μια παρέα γάλλων που την είχα πέσει έξω τσιμπολογώντας και πίνοντας κρασιά με τα χιλια ζόρια τους εξήγησα την κατάσταση μου και ό,τι έχω πρόβλημα επικοινωνίας με τη γυναίκα μου, και με άφησαν να φορτίσω το κινητό σε ένα πολύμπριζο που είχαν… Ουφ ηρέμησα! Ας βρω κάπου να αράξω τώρα να πιω καφέ, τριγυρνάω από δω και από εκεί δεν είχε τίποτα, ούτε παγκάκι ούτε καρέκλα ούτε τίποτα! Το στανιό μου μέσα!! Κάτσε ρε Νίκο μισό λεπτό, 7 € πλήρωσες θες και καρέκλα... Ναι θέλω!

Μετά από εξονυχιστική έρευνα του μέρους κατέληξε ότι το μόνο μέρος που θα μπορούσα να κάτσω ήταν σε δύο παγκάκια κολλητά με τις τουαλέτες και σε ένα ξύλινο τραπέζι, με παγκάκια που ήταν κάπου στο κέντρο του χώρου. Ναι ρε μάγκα βρήκα, εδώ θα κάτσω! Κάνω καφέ και επιτέλους άραξα! Πάω να στρίψω τσιγάρο και πετάγεται ένας τύπος μέσα από ένα αυτοκινούμενο που είχε σταθμεύσει ακριβώς από πίσω μου και μου λέει.

– Φίλος.

– Εγώ.

– Ναι! Κοίταξε να δεις αν θες κάτσε στο παγκάκι δεν με πειράζει, αλλά σε παρακαλώ μην καπνίσεις εδώ!

– ??

 – Με ενοχλεί ο καπνός άσε που δεν γουστάρω και το τσιγάρο!

– ??. (Βασικά ποτέ δεν κατάλαβα αν ήταν δικό του το παγκάκι ή απλώς, μου υποδεικνύε τι θέλει αυτός! Αλλά επειδή  ήταν και το μοναδικό, υπέθεσε ότι μπορεί να είναι και το δικό του. Ασε που δεν ήθελα να κάνω φασαρία μιας και παραδίπλα φόρτιζε το κινητό σε δανική μπρίζα και τρώγανε κανένα ξενέρωμα, η παροχη της ηλεκτρικής μου ενέργειας και είχανε αλλά βραδιάτικα!) Καλά!

– Σ' ευχαριστώ πολύ

– ??.

Και όπως καταλάβατε την έπεσα εξω από τις τουαλέτες!

Με το που άνοιξα το κινητό και μπήκα αυτομάτως στο ίντερνετ μου έρχεται μήνυμα από την Ανθή… 

- Καλά μέχρι που σκοπεύεις να πας σήμερα! Ακόμα οδηγείς! 23 00 πήγε!

Βέβαια το 23.00 της Ελλάδος ήταν 22.00 της Γαλλίας και τσίμα τσίμα μόλις είχε νυχτώσει. Βασικά αν ταξιδέψεις στο εξωτερικό προς εκείνα τα γεωγραφικά πλάτη θα πάθεις πλάκα το πόσο πολύ διαρκούν ωρολογιακά οι ημέρες σε σχέση πάντα, με τη χώρα μας. Μέχρι που μίλησα μαζί της…

– Ανθή δεν έχω μπαταρία, οι πούστηδες ούτε μία μπρίζα δεν έχουν! Άσε που δεν έχει πουθενά να κάτσω και κάθομαι έξω από τις χεστρες!

– Σώπα ρε.

– Ναι τραγική κατάσταση.

– Είναι ωραία.

– Γαμάτα είναι! Άντε θα τα πούμε πιο μέτα να φορτίσω λίγο παραπάνω το κινητό.

  

Μια που είπα για χεστρες  να πω ότι και το φειζερ κατά μία έννοια, πάνω στη χέστρα το πάρκαρα. Το κάμπινγκ επειδή είχε παντού γρασίδι και εγώ φοβόμουν μην έχω τίποτα περίεργα προβλήματα με την υγρασία και το γρασίδι βραδιάτικα, το στάθμευσα στη μοναδική στερεά επιφάνεια που βρήκα στο χώρο, δηλαδή πάνω στο μεταλλικό υπόνομο!

Είχε νυχτώσει για τα καλά, εγώ με αυτά  και με εκείνα δεν είχα στήσει ακόμα σκηνή και τώρα μέσα στο σκοτάδι το σκεφτόμουν να το κάνω. Φυσικά πιο πολύ σκεφτόμουν το αυριανό μαζεμα της σκηνης παρά το βραδινό στήσιμο και ήδη προσπαθουσα να βρω, εναλλακτικούς τρόπους διανυκτερεύσεις… Μέχρι που βρήκα!

Όταν  έκανα την κράτηση οι ρεσεψιονίστ μου έδειξε, μια τεράστια σκηνή με διαφανές τέντες γύρω γύρω σαν και αυτές που χρησιμοποιούν οι καφετέριες που λειτουργούσε, σαν εστιατόριο για τα κάμπινγκ. Για εκεί είμαι!! εκεί θα φάω και εκεί, θα την πέσω και το φέιζερ το πρωί θα είναι έτοιμο και προπάντων, φορτωμένο για το ταξίδι!

Αφού πρώτα έριξα πάνω από το φέιζερ όλα τα αδιάβροχα και στούμπωσα πάνω από την κλειδαριά, της αδιάβροχης γκέτες για να έχω όσο το δυνατόν τη μέγιστη προστασία από την υγρασία, μετέφερα τα πράγματα στη μεγάλη σκηνή και στρώθηκα για φαγητό.

 Είχε πάρα πολύ κρύο, ψοφό!!! Φόρεσα ότι είχα και δεν είχα και προσπάθησα να κλείσω για λίγο τα μάτια μου, μετά από πολλή προσπάθεια ίσως και να αποκοιμήθηκα για λίγο μέχρι που ξύπνησα κοκαλωμένος! Τέτοιο κρύο δεν είχα ξαναφάει ποτέ στη ζωή μου.

Έτρεμα σα χέλι. Πως θα τη βγάλουμε απόψε! Είχα και το άγχος για την φωτογραφική μηχανή μην πάθει τίποτα από την υγρασία, βέβαια την είχα μέσα στην θήκη της και σε ένα ορειβατικό σάκο σκεπασμένο από την αδιάβροχη του θήκη αλλά και πάλι ανησυχούσα… αν είσαι παθών έτσι είναι!!! Και τότε μου έρχεται η ιδέα, έτσι όπως ήταν κουλουριασμένη  να την χώσω και μέσα στο tank bag για να έχω την απόλυτη προστασία.

Ανοίγω το tank bag να βγάλω τα πράγματα από μέσα και πως κοιτάω, είχε μεσα χυμένο  λάδι που είχα για να συμπληρώνω στο φέιζερ! Της μάνας σου! Μάλλον όταν συμπλήρωσα λάδια δεν το σφράγισα καλά και όταν μετέφερα το σάκο στη σκηνή, έσταξε και τα έκανε όλα σκατά! Μια χαρά, ασχολία δεν είχαμε ασχολία βρήκαμε!!!

Πόσο να χύθηκαν, ούτε 50 γραμμάρια αλλά και πάλι ήταν αρκετά…

Αντε να δούμε πως θα κοιμηθούμε τώρα, στο σώμα και στα χέρια δεν είχα πρόβλημα αφου φορούσα το μπουφάν και τα γάντια άλλα στο κεφάλι, είχα παγώσει. Τι να κάνω τι να κάνω ιδέα πρώτη… Παίρνω μια σακούλα και την χώνω πάνω από το κεφάλι μου λες και προσπαθουσα να αυτοκτονήσω, το πάλεψα αλλά δεν βόλεψε. Έπρεπε να βρω μια λύση γιατί αλλιώς με έβλεπα να με βρίσκουν κατεψυγμένο, μέσα στο κατακαλόκαιρο το πρωί!! Και τότε το σκέφτηκα, χα σε εμένα ρε! Πήρα την αδιαβροχη  γκέτα την άνοιξα σαν χωνί και την έχωσα πάνω από το κεφάλι μου. Μιλάμε ή έχεις ταξιδιωτική οργάνωση ή δεν έχεις!

Βέβαια ο ύπνος μου που ακολούθησε ήταν κάπως μαρτυρικός, αλλά τουλάχιστον κοιμήθηκα! Μισή ώρα κοιμόμουν μια ωρα εμένα ξύπνιος μέχρι να ξανακοιμηθώ ξανά. Κάπως έτσι στο ξεκίνημα των διακοπών μου έκλεισα τρία εικοσιτετράωρα χωρίς, ουσιαστικό ύπνο

Ημερα 4  Τεταρτη 04 - 08 - 2017

Ξυπνάω πριν το χάραμα και περιμένω να ανατείλει για να βγω έξω από τη σκηνή – εστιατόριο! Βασικά σκεφτόμουν και το ενδεχόμενο έτσι όπως κοιμόμουν με την γκετα  στο κεφάλι να έμπαινε μέσα στη σκηνή κανένας ξενύχτης ένοικος του camping, μιλάμε αν με έβλεπε αποκλείεται να με ξέχναγε!

Πίνω καφέ και βγαίνω έξω να δω και λίγο το μέρος. 

 

 

Φυσικά σχεδόν όλοι κοιμόντουσαν και ξαφνικά βλέπω ένα τύπο να κάνει κάτι σαν καταμέτρηση στο κάμπινγκ, βρε λες να είμαι τόσο τυχερός.

– Φίλε να σε ρωτήσω είσαι από το camping.

– Ναι

– Μπορούμε να πάμε μέσα στη ρεσεψιόν να φορτίσω λίγο το κινητό.

– Έλα. 

 

  

Μπαίνουμε μέσα στο σπιτάκι το τοποθετώ στην πρίζα μαζί με το power bank και πετάγεται ο τύπος και μου λέει.

– Μπορείς να κάνεις πιο γρήγορα έχουμε και δουλειές.

– ??

 – Αντε αντε τελείωνε.

– ??

Ρε πλάκα με κάνετε, μα τέτοια αντιμετώπιση πια. Πάω κλασικά στο παγκάκι έξω από τις τουαλέτες και σκέφτομαι αυτοί οι άνθρωποι που έρχονται στην περιοχή με  τα αυτοκινούμενα τους για μέρες εδώ, δεν βαριούνται και πως περνάνε τον χρόνο  τους μέχρι που η  απάντηση μου ήρθε από ένα παλικάρι που συνάντησα εκείνο το πρωινό.

– Φίλε είσαι μέρες εδώ.

– Ναι αρκετές.

– Και τι κάνεις πως περνάς τις μέρες σου.

— Κάνω πεζοπορία στα βουνά.

– Μόνος.

 – Ναι μόνος και δεν φοβάσαι μην και τυχόν πάθεις τίποτα, μη στραμπουλίξεις το πόδι σου ή κάτι σου συμβεί.

– Όχι! Βλέπεις τις γύρω κορυφές, σχεδόν όλες τις έχω περπατήσει.

– Σώπα ρε.

Εντάξει εμείς που ταξιδεύουμε με μοτοσυκλέτα βλέπουμε κάπως στα πεταχτά ένα μέρος ή κάποιο τόπο που επισκεπτόμαστε μέχρι να πάμε στο επόμενο αλλά αυτοί οι άνθρωποι που επιλέγουν άλλους τρόπους ταξιδιωτικής περιπλάνησης, πραγματικά ξεζουμίζουν τις εκάστοτε τοποθεσίες μέχρι και αυτή με την σειρά τους, πάνε τις επόμενες! Και τελικά μάλλον ξέρουν το πώς να αξιοποιούν το χρόνο τους.

Αφού πήρα τις απαραίτητες δόσεις καφεΐνης για το δρόμο και ξαναγέμισα τα μπουκαλάκια μου με νερό από το κάμπινγκ, φόρτωσα τα πράματα στο φέιζερ και είπα σιγά-σιγά να ξεκινήσω. Μάζεψα όλα τα αδιάβροχα πάνω από την κλειδαριά, βάζω μπρος, και το φειζερ άρχισε να βγάζει καπνούς!! Και να μυρίζει πλαστικιλά!! Εκείνη την ώρα αυτομάτως θυμήθηκα όταν είχα πάει το φειζερ στον ηλεκτρολόγο που και τότε, έβγαζε καπνούς.! Μιλάμε μόνο που δεν με πήραν τα κλάματα.

Αφού έκανα ένα τσιγάρο να ηρεμήσω το σκέφτηκα λίγο καλύτερα το όλο σκηνικό. Παίζει εχθές έτσι όπως στούμποσα τις αδιάβροχες μου γκέτες  (Ειχα δύο ζευγάρια) πάνω από την κλειδαριά για να μην έχω τίποτα προβλήματα από την υγρασία, να ήταν ακόμα κάπως ζεστός ο κινητήρας με τις μπουκάλες και να κόλλησαν, οι αδιάβροχή σκέτες από τη θερμοκρασία πάνω στο μηχανάκι… Για αυτό και μύριζε πλαστικιλα. Ας ελπίσουμε δηλαδή! Μακάρι να είναι απ' αυτό. (Τελικά μάλλον απ' αυτό ήταν) και φυσικά πλέον το φέιζερ το κουκούλωνα τα βράδια μόνο με τα αδιάβροχα.

Ξεκινάω μέσα στο άγχος και πετάγεται μια ο ρεσεψιονιστ  και μου λέει.

– Μην βάζεις μπρος εδώ το μηχανάκι μερικοί ακόμα κοιμούνται.

Βρε δεν γαμιέσαι κι εσύ, που να το βάλω! Τι να κάνω να το τσουλήσω. Ξεκινάω κάνω 500 m και μου ανάβει ένδειξη στο κοντέρ, ότι το μηχανάκι θέλει λάδια! Ε δηλαδή έλεος! Χέστο! Άσε να κάνω κάποια χιλιόμετρα και μετά αν είναι συμπληρώνω.

Συνέχισα προς την κατεύθυνση που τελικά δεν ακολούθησα εχθές, πέρασα και πάλι από το ξενοδοχείο με την λίμνη και κοιτούσα μπας και δω το camping που πιθανόν να έμενα εχθές αλλά τελικά, δεν το βρήκα! Το κόκκινο φωτάκι άναβε  συνέχεια και μαζί του και τα δικά μου λαμπάκια, μέχρι που βρήκα ένα ωραίο σημείο και ειπα να το εκμεταλλευτώ. 

 

Βάζω λαδί και έτσι όπως ξανά τοποθετώ την τάπα καταλάθος ακουμπώ την πλαστική ροδέλα που είχε πάνω στο στόμιο του κινητήρα και αυτή, πέφτει κάτω και σπάει… Ημαρτον!!!! Τώρα!! Να πάει Να γαμηθεί και αυτή, κουμπώνω την τάπα χωρίς  ροδέλα και ξεκινάω. ( βέβαια ήδη μου έμπαιναν ψύλλοι στ' αυτιά μην και τυχόν έχω πλέον πρόβλημα στο να συμπληρώνω λάδια στο φέιζερ ,αλλά και τι να κάνω) Οπως καταλαβαίνετε, παίζει σε αυτό το πρωινό να έχασα και κανένα κιλό από την κατά ριπάς φρίκες που έτρωγα.  Πάμε και βλέπουμε το πολύ πολύ, η Ανθη να κάνει διακοπές στη Θεσσαλονίκη. 

Η πέτρα του σκανδάλου …

Ξεκίνησα μέσα από τις Άλπεις να φτάσω έως το Σαμονί, και αρχινάω στην διαδρομή μου να περνάω μέσα από πολλά χωριά όπου, γινόταν ο κακός χαμός από κίνηση…ΩΧ!!! Ε λέω θα το παλέψω, συνεχίζω περνάω μέσα από κάποιες κωμοπόλεις και να γίνεται το πατάμε να σε πατώ, από το μπλοκάρισμα…ΩΧ!!! Κοιτάω τον Τομ και παρατηρώ ότι όλη η διαδρομή για το Σαμονί πήγαινε κάπως έτσι το σκέφτομαι… Αστό Νίκο δεν είμαστε για τέτοια και το παράτησα. Ούτως ή άλλως σήμερα το πρόγραμμα μου έλεγε να επισκεφτώ επιτέλους τα γαλλικά μπαλκόνια. Πάμε να δούμε τα γαλλικά μπαλκόνια γιατί όπως την κόβω τη δουλειά σε λίγες μέρες, θα είμαι στου σπιτιού μου την βεράντα.

Βασικά να πω ότι επειδή έχω ένα μικρό θεματάκι με τον προσανατολισμό μου και θεωρούσα, από απίθανο έως αδύνατο να εντοπίσω αυτούς τους τόσο δα μικρούς δρόμους στη Γαλλία, έκανα τις απαραίτητες ταξιδιωτικές προετοιμασίες. Κοιτούσα τις διαδρομές στο Google Maps και τις περνούσα αντιγράφοντας τες, στον Τομ. Βέβαια για να την βρω μου 'βγαιναν τα μάτια οξω. Μετέπειτα καταλάθος ανακάλυψα το πώς να περνάω τις διαδρομές στον προσωπικό μου λογαριασμό του Google Maps  να τις μαρκάρω με αστερακι, να  κατεβάζω χάρτες χωρίς σύνδεση και να χρησιμοποιώ τον πλοηγό της google. Φυσικά εκτυπώσα και χάρτες. Λέτε μετά από όλα αυτά να καταφέρω να μπερδευτώ… Και όμως!.

Έτσι ξεκίνησα ολοταχώς για τα μπαλκόνια, πήρα μετά από κάποια χιλιόμετρα μία πιο κεντρική αρτηρία και σχετικά γρήγορα επιτέλους έφτασα. Ναι ρε μάγκα ήρθα. 

Στο Gorges de la Bourne. Αυτο βασικά αυτό κάθε άλλο παρά μπαλκόνι είναι αλλά φαράγγι… λεπτομέρειες.

http://www.dangerousroads.org/europe/france/4690-gorges-de-la-bourne.html 

Ένας στενός δρόμος γεμάτο φουρκέτες με τα βράχια των βουνών, να κυκλώνουν σε πολλά σημεία την άσφαλτο. Μ ου θύμισε πάρα πολύ τον Προυσό αλλά σε γαλλική έκδοση.

 Άραξα ήπια καφέ κάπνισα ένα τσιγάρο και ταυτόχρονα, έκανα και το τροχονόμο γιατί έτσι πως είχα παρκάρει το φέιζερ οσο ναναι εμπόδιζε στην ορατότητα των διερχόμενων οδηγών. Βασικά μέχρι και νταλίκες είδα να περνάνε μέσα από εκεί. Βρε ευτυχώς που δεν σφήνωσε καμιά στις προεξοχές των βράχων γιατί άντε μετά, ποιος γυρνάει πίσω! Ωραίο ήταν αλλά μικρό!

Συνεχίζω μεσημέρι πια προς το επόμενο μπαλκόνι μέχρι που φτάνω στο, Les Grands – goulets road. 

http://www.dangerousroads.org/europe/france/301-les-grands-goulets-road-france.html 


Αυτός ο δρόμος των γαλλικών Άλπεων δεν ήταν μικρός αλλά κλειστός! Επειδή στο παρελθόν είχαν γίνει πολλά ατυχήματα η γαλλική κυβέρνηση έκρινε ότι καλύτερα να βγάζαν τον δρόμο από την κυκλοφορία και να το αντικαταστισουν  με ένα  υπερσύγχρονο τούνελ.

Φτάνω στο δρόμο διασχίζω το τούνελ και κατέληξα στην μπάρα που απαγορεύει πλέον την είσοδο. Fack! 

Τώρα τι να κάνω, σκέφτομαι και ξαναπερνάω προς τα πίσω το τούνελ να πάω από το άλλο άνοιγμα του βουνού. Tουλάχιστον, εφόσον δεν μπορούσα να το οδηγήσω να το περπατούσα λιγάκι 

Παίρνω την φωτογραφική ανά χείρας και  κάνω το γύρω στα 30 m σε ένα σχεδόν κατακόρυφο, γεμάτο κοτρώνια μονοπάτι… και εκεί το παράτησα. Φοβήθηκα μην φάω καμιά κατρακύλα και μετά το μόνο που θα έχω να θυμάμαι από τη φωτογραφική μου μηχανή θα ήταν, η δόση που θα πλήρωνα κάθε μήνα στον Κωτσόβολο. Αστό, ούτως ή άλλως σε αυτές τις διακοπές ήθελα μόνο να οδηγήσω και όχι τόσο, να περπατήσω.

Ξαναπαίρνω το τούνελ και φτάνω σε μια διχάλα με εκατέρωθεν πινακίδες δεξιά και αριστερά. Τώρα που πάω, ανοίγω τον τομ με σχεδόν μηδενική μπαταρία στο κινητό και καταστάλαξα ότι μάλλον, θα πρέπει να πάω ευθεία. Συνεχίζω και φτάνω σε φανάρια! Ανάβει πράσινο και περνάω μέσα από  φουρκέτες ένα φυσικό τούνελ με ανοίγματα στα πετρώματα του και μεσα να αντιλαλεί ο ήλιος… γαμάτο! Ευτυχώς τελικά δεν ήρθα τζάμπα μέχρι εδώ.

Πλέον είχα φτάσει σε απόσταση αναπνοής ίσως από το μεγαλύτερο μου στόχο στο ταξίδι, να φτάσω στο Combe Laval Road που έχει ανακριθεί ως ο πιο θεαματικός δρόμος όλων των γαλλικών Άλπεων.

Ξεκινάω οδηγάω μέσα από στενούς δρόμους και φτάνω σε μία κυκλική φουρκέτα όπου υπήρχε πινακίδα. Από τη μία προσέγγιζα τον  Combe Laval Road από το D2 και από την άλλη κατεύθυνση προσέγγιζα το  Combe Laval  σκέτο και όχι road, από τον D76. Αντε βγάλε άκρη τώρα… Ρε γιατί με μπερδεύετε έτσι. Μπαταρία δεν είχα στο κινητο για να δω τον τομ μέχρι που αναγκάστηκα και έβαλα  το κινητό να φορτίσει με το σύστημα που είχα εγκαταστήσει στο φέιζερ, παίρνοντας το όποιο ρίσκο να πάθει κανένα βραχυκύκλωμα και  με φάνε οι λύκοι!

Τώρα από που να πάω, το παίζω λόττο και λέω ότι θα πάω από τον D76. Ξεκινάω κάνω κάποια χιλιόμετρα και ο δρόμος είναι με οδηγεί μέσα από πάρα πολύ στενές διαδρομές που έμοιαζαν, με αγροτικούς δρόμους. Βρε λες να μην πηγαίνω σωστά! Συνεχίζω φτάνω σε μία διχάλα δίχως σήμανση παίρνω την ανηφορική διαδρομή και καταλήγω, σε ένα αδιέξοδο μπροστά από μία φάρμα με ζωα...ΟΥΠΣ! Έκει  απογοητεύτηκα και αποφάσισα να γυρίσω πίσω και να πάρω την εναλλακτική διαδρομή, Ε ναι για πειράματα είμαστε!

Αφού πήρα τη σωστή διαδρομή μετά από κάποια χιλιόμετρα έφτασα και σε μία άλλη διασταύρωση. Ο τομ με έλεγε να παω  αριστερά προς τα χωράφια και εγώ κοιτώντας δεξιά, έβλεπα το Combe Laval Road. Ρε Τομ καψόνια με κάνεις. Βρε ουστ και όπως καταλάβατε τον έγραψα και χώθηκα μέσα στο βουνό. 

http://www.dangerousroads.org/europe/france/302-combe-laval-road-france.html 

 

Εντάξει ήταν πανέμορφη διαδρομή αλλά δεν θα την θεωρούσα και επικίνδυνη. Ο δρόμος πήγαινε βεβαια σύριζα  με το γκρεμό έχοντας όμως αρκετή μεγάλη διάπλαση, δίχως να σε τρομάζει το χάος που απλωνόταν κάτω από τις ρόδες σου. 

Πέρασα φυσικά τούνελ όπου αναγκαστικά άνοιξα τα φώτα από το μηχανάκι και όπως το αντιλήφθηκα, είδα τη δέσμη φωτός τους κάπως αδύναμοι. Όχι ρε μάγκα κοίτα να δεις που θα έχω και πάλι πρόβλημα! Μιλάμε με χάλασε όλη τη διάθεση. Δεν ήμουν καλά! Και αυτομάτως έκανα καφέ μπας και στανιάρω. 

 

Να είσαι εκεί υλοποιώντας ένα από τα μεγαλύτερα ταξιδιωτικά σου όνειρα και αυτό το όνειρο να επισκιάζεται, από το άγχος για το να μην έχει πάθει κάτι το μηχανάκι… είναι πραγματικά κρίμα! Τελοσπάντων αφού ψιλό ηρέμησα ξανά αξιολόγησα την κατάσταση μου. Ίσως επειδή τα τούνελ που διέσχισα ήταν πολύ στενά δεν είχε χώρο να διασκορπιστεί το φως από το φέιζερ και για αυτό μου δημιουργούσε την εντύπωση ότι έχω αδύναμα φώτα. Ας ελπίσουμε να είναι αυτό, τελοσπάντων το βράδυ θα δούμε.

Πανέμορφη διαδρομή μεν αλλά πολύ μικρή δε, πόσο να ήταν δύο τρια χιλιόμετρα. Αφού να φανταστείτε την έκανα τρεις φορές για να την απολαύσω! 

Τώρα να πας μέχρι εκεί για μία διαδρομή 3 km δεν ξέρω τελικά, κατά πόσο αξίζει. Βασικά τη γνώμη μου θα την πω αφού τελειώσω με το γαλλικό σκέλος των διακοπών και θα είμαι σε θέση να την συγκρίνω, με τα γαλλικά πάσα που πέρασα στο ταξίδι μου. 

Όταν έφτασα στο παρακατω σημείο να βγάλω φωτογραφία το μηχανάκι  ακριβώς από πίσω μου, σταθμευσαν  κάτι αμερικάνικου στυλ τσόπεράδες και ήταν πραγματικά, μέσα στην τρέλα!

Όπως φυσικά και εγώ, μιας και έβγαλα μια από τις πιο όμορφες φωτογραφίες που έχω με το φειζερ.

Ακριβώς κολλητά με το Combe Laval Road ήταν και το Col de la Machine,  δυο χιλιομετρα η μια διαδρομή  τρια  η άλλη, ένα πράγμα!!

http://www.dangerousroads.org/europe/france/1020-col-de-la-machine-france.html 

Βασικά είναι τόσο κολλητά που έφαγα κόλλημά αν τελικά έκανα όντως αυτή τη διαδρομή, ή όχι. Αφού κοιτούσα βίντεο στο ίντερνετ μπας και βγάλω καμιά άκρη. Τελικά μάλλον την έκανα, ευτυχώς!!! Οπως βλέπετε η κατάσταση μου με τα χρόνια αντί να βελτιώνεται, επιδεινώνεται σε επικίνδυνους βαθμούς! Βρε πάλι καλά δεν λες που στο τέλος και των δύο διαδρομών είχε ένα εστιατόριο όπου και σταμάτησα, να δω μπας και αγοράσω κανένα αυτοκόλλητο. ( Εφόσον πήγα στο εστιατόριο έκανα και την διαδρομή, απλά τα πράγματα!)

Πάω μέσα τους ρωτάω.

– Δεν έχουμε!

Δηλαδή έλεος μα τόσο ντουβάρια!! Να είσαι στην πιο φημισμένη διαδρομή των γαλλικών Άλπεων που μύρια μοτοσικλετών οδεύουν κάθε καλοκαίρι, όπου υπάρχει μόνο ένα εστιατόριο - ξενοδοχείο στην περιοχή και να μην πουλάει, ταξιδιωτικά σουβενίρ. Μιλάμε για μεγάλους επαγγελματίες!

Κόντευε σιγά-σιγά απόγευμα Τετάρτης εγώ ουσιαστικά είχα να κοιμηθώ από το Σάββατο αλλά διόλου με απασχολούσε, μιας και είχα και άλλα μπαλκόνια να επισκεφτώ. Στο πρόγραμμα μου ήταν να επισκεφτώ το Route de Presles,  ξεκινώ βάση του τομ και αρχικά η διαδρομή με πήγαινε μέσα από ακόμα ένα φαράγγι. 

Σταματάω να βγάλω φωτογραφία το φέιζερ και ακριβώς στο καπάκι παρκάρει ένα αμάξι και μου χαλάει το πλάνο. Την γκαντεμιά μου μέσα! Ρε ουστ, να βγάλω τη φωτογραφία! Τελικά εκεί που ήμουν έτοιμος να φύγω ξεκίνησαν και αυτοί, έτσι έβγαλα επιτέλους την επίμαχη φωτό.

Μετέπειτα ξεκινάω για το μπαλκόνι. Ο δρόμος με χώνει πάλι μέσα από πολύ μικρούς αγροτικούς δρόμους και εγώ να  αναρωτιέμαι, που στο καλό πάω. Ακολουθώ τον τομ και σε κάποια φάση μου λέει, να στρίψω στα εκατο μετρα αριστερά. Με το που φτανω  στην στροφή βλέπω ότι από εκεί που με κατευθύνε ο τομ δεν ήταν δρόμος, αλλά πάρκινγκ… Μια χαρά! 

Διασχίζω άλλα 300 m ευθεία και φτάνω σε μία διασταύρωση όπου και  στρίβω αυτοβούλως αριστερά. Βέβαια ο τομ  μου έλεγε να γυρίσω πίσω για να με ξανα στείλει από το πάρκινγκ αλλά εγώ προτίμησα να στρίψω από μόνος μου, αριστερά.

Κάνω κάποια χιλιόμετρα ξανα στρίβω μέσα από κάτι κατσικόδρομος… Ρε γνωστή με φαίνεται η διαδρομή, λες! Και τελικά ναι, υπό τις κατευθύνσεις του τομ ξαναέκανα πάλι την ίδια διαδρομή όπου και πάλι με έστειλε, να στρίψω μέσα από το πάρκινγκ! (Αν πήγαινα από την αρχή πίσω όπως έλεγε ο Τομ, τουλάχιστον θα γλιτώνα τα τζάμπα χιλιόμετρα)

Κοίτα να δεις που μπλέξαμε! Τώρα τι να κάνω αφού άλλη διαδρομή δεν έχει και μέσα από το πάρκινγκ, δεν έχει δρόμο! Ξανά φτάνω στην διχάλα όπου πριν είχα στρίψει αριστερά και λεω, θα πάω αναγκαστικά δεξιά ούτως ή άλλως πουθενά αλλού δεν μπορώ να πάω. Κατευθύνομαι δεξιά ελπίζοντας ότι θα φτάσω επιτέλους το μπαλκόνι και βρέθηκα αλλού γι' αλλού, χάθηκα και τελικά δεν το βρήκα. Ξενέρωσα! Μπορώ να πω ότι στεναχωρέθηκα κιόλας, ίσως δεν είχα περάσει σωστά τη διαδρομή στον gps για αυτό να με έστελνε απο όπου νάναι. Κρίμα… πάντως όποιος καταφέρει να βρει αυτή τη διαδρομή ας μου την στείλει και μένα τουλάχιστον, μπας και με φύγει η απορία.

(Γράφοντας το ταξιδιωτικό ειδα στο ιντερνέτ βιντεακια  μπας και κατά τύχη,  έκανα τελικά  αυτήν την διαδρομή και κατέληξα στο ότι ΙΣΩΣ, έκανα ένα μικρό κομμάτι της… ΙΣΩΣ!!!!!  Και ξενέρωσα που δεν έβαλα το πλοηγό της google για να την βρω …Αλλα δεν με εκοψε!!)

Ψάχνοντας το αόρατο μπαλκόνι ο Τομ αποπροσανατολίστηκε και με έστειλε στρίβοντας σε μια διχάλα, προς ένα πασο και ακολουθώντας τις κατευθύνσεις του άρχισα να ανεβαίνω ένα βουνό. Κάνοντας κάποια χιλιόμετρα του  Τόμ του έρχεται αναλαμπή να γυρίσω πίσω και εγώ σαν πιστός ακόλουθος του, κάνω ανάστροφη και ξαναγυρνώ προς την διασταύρωση. Νομίζοντας ότι θα με στείλει προς την ίδια γεωγραφική κατεύθυνση που κινούμαι, αλλά από τον άλλο δρόμο. Ναι καλά, ο Τομ ήθελα να γυρίσω όλους διόλου πίσω μάλλον για να με ξαναστείλει, μέσα από το πάρκινγκ. Βρε ουστ!! Και ξανά έκανα αναστροφή και ανέβηκα το πασο, αλλο που δεν ήθελα και εγώ.

Έκλεισα το κινητό γιατί με εσκασε λέγοντάς μου ανά 500 μετρα  

– Γυρίστε όταν είναι δυνατόν, γυρίστε όταν είναι δυνατόν.

– Σε γράφω ρε!

Και πλέον οδηγούσα έχοντας μόνο πλοηγό, το άγνωστο του δρόμου. 

 

Φτανω στην κορυφή χτυπάω ένα καφέ και παίρνω την Ανθή τηλέφωνο. 

– Ανθή χάθηκα ούτε ξέρω πού βρίσκομαι.

— Δεν πειράζει.

– Έψαξα να βρω ένα μπαλκόνι και τελικά κατέληξα στην κορυφή ενός βουνού, μιλάμε έγραψα πάλι!

– Αγάπη μου.

– Έχω κάποια προβλήματα με το φειζερ το πολύ πολύ να τα πούμε στη Θεσσαλονίκη.

– Κανόνισε!

– Άντε σε αφήνω τώρα να δω που βρίσκομαι και να ψάξω για κανένα κάμπινγκ.

– Σ' αγαπώ.

Δεν πολύ έβγαλα άκρη για να πω την αλήθεια και συνέχισα όλο ευθεία. Είχε βέβαια και κάτι άλλες διαδρομές που πήγαιναν σε πιο ψηλά πάσα και από εκεί που ήμουν, αλλά η ώρα πλέον είχε περάσει και δεν με παίρνει να το ρισκάρω.

Κάνω κάποια χιλιόμετρα και φτάνω μπροστά σε μία μεταλλική πόρτα που ήταν μισάνοιχτη και να έχει πινακίδα που να αναγράφει, προσοχή μεγάλος κίνδυνος… Ωχ! Τώρα να πάω ή να μην πάω… Εκείνη την ώρα ευτυχώς έρχεται ένα αμάξι από την αντίθετη κατεύθυνση και τους ρωτάω αν είναι όντως επικίνδυνα και αν εχει  άσφαλτο. Αφού με διαβεβαίωσαν ότι θέλει απλά προσοχή ξεκίνησα να οδηγώ σε μια κάπως, απαγορευμένη ζώνη των γαλλικών Άλπεων…Μια χαρά!!!

Τότε μετά από μία αριστερή στροφή φτάνω μπροστά σε ένα πολύ σκοτεινό, πραγματικά απαρχαιωμένο πετρόχτιστο τούνελ! ΩΧ!! Πάμε και ο θεός βοηθός! Πραγματικά ήταν το πιο τρομακτικό τούνελ που πέρασα ποτέ στη ζωή μου. Ήταν στενό θεοσκότεινο, γεμάτο λακούβες που ειχαν  μετατραπεί σε βάλτους από  το νερό που έσταζε  από την οροφή και προπάντων, πάρα πολύ κοντό μιας ειχε δεν είχε 3 m ύψος… Τάφος πραγματικός!

Εγώ να οδηγάω σα χεσμένος δίχως να   βλέπω ουσιαστικά τίποτα μιας και φοβόμουν, να ανοίξω τους προβολείς μην  πάθω κανένα βραχυκύκλωμα. Και όλο να παρακαλάω τον Θεό μην τα τινάξει  εδώ μέσα το φέιζερ μέχρι που ευτυχώς, μετα από καποια μετρα  ξανά αντίκρισα το φως του ήλιου.

Βασικά μεγάλη εντύπωση μου έκανε ότι ενώ δεν είχε κάποιο φανάρι  στην έξοδο του τουνελ, δύο αμάξια  περίμεναν υπομονετικά το πότε θα το διασχίσω για να εισέλθουν και αυτοί . Τώρα πως με πήραν χαμπάρι ο θεός και η ψυχή τους…

Συνέχισα μέσα από δασικούς δρόμους όπου οι φυλλωσιές των δέντρων σκέπασαν τον ουρανό, πέρασα αρκετούς καταρράκτες και όλο να αναρωτιέμαι που στο καλό πάω.

 

 Κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι έχω πιάσει  τριτεύον επαρχιακό οδικό δίκτυο και κάνω πλέον, πολύ εξεζητημένες διαδρομές που μόνο οι ντόπιοι της γνωρίζουν, φυσικά και ο Τομ. Καλά περιττό να πω ότι πλέον κινιόμουν  τελείως μόνο στο δρόμο μιας και αμάξι είχα να δω παραπάνω από μια ωρα.

Κατέβηκα κάτι χωραφόδρομους  που στο χείλος τους απλωνόταν ο γκρεμός, μέχρι που έφτασα επιτέλους σε μία πιο κεντρική αρτηρία. Αμήν!

 Ανοίγω την εφαρμογή μετά camping στο κινητό και να ψάχνω για την πιθανή διανυκτέρευση μου. Το καλό με την Γαλλία είναι ότι έχει συνολικά πάνω από 2000 κάμπινγκ  οπότε όλο και κάπου θα βρω να κοιμηθώ. Είχε κάποιο κάμπινγκ  σχετικά κοντά αλλά κοιτώντας πιο προσεκτικά το χαρτί, μου καρφώθηκε να πάω σε ένα  που ήταν παράκτιας μιας λίμνης. Ναι είμαι και ρομαντικός.

Ο Τομ με καθοδήγει να βγω στα δεξιά από μία έξοδο του δρόμου και εγώ την προσπερνάω και πάω ευθεία! Fack!! Κάνω αναστροφή και ξαναγυρνάω κάποια χιλιόμετρα πίσω μέχρι να βρω το κατάλληλο άνοιγμα για  να συνεχίσω τη σωστή πορεία μου! Ξαναπάω προς την έξοδο που με κατευθύνει ο τομ και εγώ και πάλι, την προσπερνάω και πάω ευθεία. Καλά μιλάμε είχα αρχίσει σιγά-σιγά να χάνω την επαφή μου με την πραγματικότητα! Αφού ξαναέκανα αναστροφή με την τρίτη απόπειρα, επιτέλους τα κατάφερα. Σιγά μη μου ξέφευγε!

Οδηγώντας επιτέλους προς το κάμπινγκ πως κοιτάω τις πινακίδες ήμουν πλέον στην Route of Napoleon! Κοίτα να δεις τι βρίσκει καταλάθος κάνεις! Η διαδρομή αυτή είναι γύρω στα 300 km εγώ βέβαια μέτα βίας την διέσχισα για καμιά δεκαπενταριά, μιας και έφτασα επιτέλους στο κάμπινγκ. Όσο οδηγούσα φυσικα το σκέφτηκα  αύριο να την πιάσω από  άκρη σε άκρη μιας που είμαι ήδη εδώ, και να μην ψάχνομαι. Αλλά είχα διαβάσει ότι σαν δρόμος είναι ναι μεν ειδυλλιακός αλλά πιο πολύ θυμίζει, κεντρική οδική αρτηρία και όχι τους βουνίσιους κατσίκοδρόμους που ήθελα εγώ να διασχίσω στο ταξίδι μου… Και αυτομάτως το απέρριψα!

Μπαίνω στο κάμπινγκ βρίσκω την ρεσεψιόν, 18 €. Ζητάω λίγο ψωμί και έκατσα σε μία όχθη της λίμνης να φάω κάτι, γιατί είχα αρχίσει να έχω παραισθήσεις από την πείνα.

 

 

Μιλάω με την άνθη στα γρήγορα και του λεω είμαι στο camping δεν έχω μπαταρία τα λέμε πιο μετά.

Αραξα...

Χαζεύοντας τα καταπράσινα νερά της λίμνης την ώρα που έδυε ο ήλιος…

Δίνω το κινητό να φορτίσει και πάω να στήσω τη σκηνή. Μιλάμε σε ούτε μισή ώρα ήμουν έτοιμος, απίστευτη βελτίωση. Αφού και εγώ ίδιος δεν μπορούσα να πιστέψω…

Οταν νύχτωσε πια έφτασε και η ώρα της κρίσεως! Πάω στο μηχανάκι το βάζω μπρος με χειρουργική ευλάβειά ανοίγω τα φώτα και… φώτισε ο τόπος. Αχ θεέ μου σε ευχαριστώ ίσως τελικά να μπορέσω να ολοκληρώσω αυτό το ταξίδι. Μιλάμε τέτοια ευτυχία δεν είχα ξανανιώσει.

Βέβαια επειδή το νυχτερινό μου γεύμα ήταν κάπως έλειπες, μιας και μου είχαν τελειώσει οι προμήθειες χτύπησα και οι δύο μικρά κορνέτο για να στανιάρω. Αφού πήρα το κινητό από τη ρεσεψιόν μου έρχεται μήνυμα από την Ανθή… 

- Που είσαι! Ακόμα οδηγείς! Καλά το έχεις ξεφτιλίσει τελείως! 23 00 η ώρα πήγε, έλεος πια! Ξαναπές μου να πας μόνος σου διακοπές και θα σου πω εγώ!!....

Την κατσαμε την βαρκα!!! Και αυτομάτως παίρνω τηλέφωνο να την ηρεμήσω…

– Ρε Ανθή αφού σε πήρα τηλέφωνο.

– Α… δεν κατάλαβα τι με είπες!!! Πως ήταν τα μπαλκόνια

– Γαμάτα άλλα μικρά ρε γαμώτο.

– Αύριο που θα πας.

– Λέω να κάνω ένα τελευταίο μπαλκόνι και να πιάσω επιτέλους τα γαλλικά πάσα.

– Το φειζερ πως είναι

– Ευτυχώς λειτουργεί!

Με το που πέρασε λίγο ακόμα η ώρα πήγα στη σκηνή χαζεύοντας λίγο στο ίντερνετ και μετά από κανένα μισάωρο, επιτέλους ξεράθηκα στον ύπνο!

Ημερα 5 Πεμπτη 05 - 08 -2018

Ώρε μάγκα ευχαριστήθηκα ύπνο τεντώθηκε το κοκαλάκι μου. Άσε που είχε και ζέστη και δεν χρειάστηκε να ανοίξω ούτε καν το sleeping bag. Τελειότητα! Κλασικά δεν είχε και πάλι πουθενά να κάτσω και ήπια τον πρωινό μου καφέ, οκλαδόν στα γρασίδια! Ακριβώς από δίπλα μου ήταν μία οικογένεια γάλλων και βλέποντας με να κάθομαι κάτω με λυπήθηκαν και με πρότειναν να μου κεράσουν καφέ, στην αρχή βέβαια αρνήθηκα αλλά με το που είδα ότι επέμεναν δεν ήθελα και πολύ. Έτσι από το πουθενά είχα καρέκλα τραπέζι ζεστό καφέ και το κινητό,  να  φορτίζει ήδη μέσα στο αυτοκινούμενο.  Αυτά είναι.

Τους είπα ότι έρχομαι από Ελλάδα και το που σκοπεύω να ταξιδέψω και αυτοί έλεγαν ότι είναι αρκετές μέρες έκει και ότι η κόρη τους, εχθές έφυγε από το κάμπινγκ γιατί είχε ραντεβού με το αγόρι της. Κοίταξε να δεις τι μαθαίνει κανείς πρωί πρωί με την τσιπλα στο μάτι!  

Τους είπα φυσικά και τον καημό μου για τον τριαντάρη που πλήρωσα περνώντας στο τούνελ στα σύνορα με Ιταλία.

– Καλά γιατί πήγες από εκεί.

— Έλα μου ντε!

 – Very expensive

Πιάσαμε συζήτηση για μηχανές και με είπαν ότι στη Γαλλία η αστυνομία αν σε δει να οδηγείς χωρίς γάντια, σε κόβει κλήση! Εντωμεταξύ εγώ σχεδόν σε όλο μου το ταξίδι χωρίς γάντια οδηγούσα. Ναι όπως πάντα ήμουν,  πρότυπο μηχανόβιου.

Σε κάποιά φάση ομως αναγκάστηκα να τους αφήσω για να  μαζέψω τη σκηνή. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ξεκινάω τη μάχη. Μιλάμε σε ούτε 30 λεπτά ήμουν έτοιμος και με τα πράγματα δεμένα πάνω στο μηχανάκι. Απίστευτο και όμως αληθινό! Και αφού χαιρέτησα τους γάλλους που με έβαλαν έστω και για λίγο μέσα στην οικογένειά τους ξεκίνησα.

Όπως ειπα και εχθές με την άνθη στο τηλέφωνο σήμερα ήθελα να επισκεφτώ ένα ακόμη μπαλκόνι για δύο λόγους. Πρώτον ήταν πολύ κοντά μου και δεύτερον, η διαδρομή κοιτοντας τον στο χαρτη φαινόταν εντυπωσιακή. Βασικά τον είχα δει και καμιά τριανταριά φορές στο ίντερνετ άλλα κλασικά, δεν θυμόμουν ποιος από όλους ήταν. Εντάξει μπουρδουκλώθηκα  λίγο συμβαίνουν αυτά. Και ήταν ίσως από της  πιο όμορφες και φυσικά πιο επικίνδυνες διαδρομές που έκανα στη ζωή μου. Το μοναδικό μπαλκόνι που θα έβαζα και το χέρι μου στη φωτιά ότι αν βρεθείτε ποτέ κατά εκείνα τα μέρη, πρέπει οπωσδήποτε να το κάνετε. 

http://www.dangerousroads.org/europe/france/1020-col-de-la-machine-france.html 

Ξεκινάω να ανεβαίνω το βουνό φουρκέτα στη φουρκέτα στροφή στη στροφή με τον δρόμο να είναι θεόστενός που τσίμα τσίμα χωρούσε ένα αυτοκίνητο και  πλαγιάζοντας  το μηχανάκι, να έχω  πραγματική μηδενική ορατότητα. Αφού στις στροφές  πάντα κόρναρα  ως προφύλαξη, σε περίπτωση που κάποιος ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση.

Όλο να ανηφορίζω,  να περνάω στενά τούνελ που θύμιζαν γαλαρίες τραίνων. Στενά σκοτεινά κοντά με μηδενική δυνατότητα κάποιου ελιγμού, αν  συναντιόμασταν  αντικριστά με κάποιο αυτοκίνητο… Τρελά!



 Και όλο ανέβαινα  με το οδόστρωμα να είναι μέσα στις λακούβες και οι κλειστές ανηφορικές φουρκέτες, να διαδέχονται η μία την άλλη! Ο γκρεμός απλωνόταν από κάτω μου και πραγματικά, το παραμικρό λάθος μπορούσε να αποβεί μοιραίο. 

Τόσα άρθρα διάβασα στο ίντερνετ για τα μπαλκόνια και κρίνοντας από όσες διαδρομές διέλευσα, τα  θεώρησα άκρως υπερβολικά περί την επικινδυνότητα τους. Σιγά στην Ελλάδα βρίσκεις άπειρα τέτοια περάσματά και ίσως πολύ πιο επικίνδυνα αλλά για αυτό το μπαλκόνι, το  D219 τους δίνω πέρα ως πέρα δίκαιο…

Oσο ανέβαινα η κλήση το δρομου  γινόταν όλο και πιο κάθετη με την ασφαλτο,  να στενεύει ακόμα περισσότερο σε σημείο που αναρωτιόσουν, αν από εδώ και εμπρός ο δρόμος ήταν για αποκλειστική χρήση μοτοσυκλέτας.



 Άφησα πίσω μου τον γκρεμό και χώθηκα μέσα σε φυλλωσιές δέντρων με τον δρόμο να θυμίζει πλέον  ρόλερ κόστερ, λες και βρισκόμουν σε κάποιο τρενάκι του τρόμου.

 Αντε να φτάσω στην κορυφή πόσο να έμεινε και άλλη φουρκέτα και άλλη στροφή δίχως  να έχω την παραμικρή επίγνωση, τι θα συναντήσω  αντικριστά μου. Μέχρι που μετά από λίγα χιλιόμετρα έφτασα στο τέρμα…Ναι ρε μάγκα τα κατάφερα!!! Η χαρά μου ήταν πραγματικά απερίγραπτη που έφτασα μέχρι εκεί πάνω εφάμιλλη ίσως, με τότε που είχα φτασει στο Nordkapp. Aυτό το συναίσθημα της επιτυχίας ήταν και η μοναδική φορά που το ένιωσα, σε όλο το ταξίδι

 Φτάνω στην κορυφή που κατέληγε σε αδιέξοδο όπου ήταν ένα μικρό χωριουδάκι. Κάνω τη γύρα μου δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο σαν μέρος να σου προσφέρει, και έφυγα να ξαναγυρίσω από τον ίδιο δρόμο πίσω. Καλά ανεβήκαμε άντε να δούμε πως θα κατέβουμε τώρα! Εντάξει σιγά-σιγά τσουλώντας δηλαδή, άρχισα την κάθοδο. Στο κατέβασμα   ενώ εγώ πήγαινα κλασσικά σαν κότα μέσα στο στενό δρομάκι, πέτυχα κάτι μηχανές που με πέρασαν σαν σταματημένο. Καλά και αυτή εδώ πάνω βρήκαν να τρέξουν!

Αφού έκανα λίγα χιλιόμετρα και είδα το κατάλληλο άνοιγμα στο δρόμο, βρήκα την ευκαιρία λοιπόν να απολαύσω λίγο περισσότερο το μέρος με τη άλλο, από το να πιω φυσικά καφέ!




 Όπου και πήρα τη μάνα μου τηλέφωνο που παραθερίζει στις Σποράδες…Ε αυτό και αν είναι εξέλιξη! Ούτε μοναστήρια ούτε τάματά ούτε ευαγγέλια  παρά μόνο, ομπρελίτσα ταβερνάκια και στο χαλαρό! 

Αφού ξεκουράστηκα ξεκίνησα αρχικά για τους πρόποδες του βουνού και μετέπειτα, να πάω επιτέλους προς τα γαλλικά πάσα με κατεύθυνση, το Col De La Bonette. Λέγοντας στο εαυτό μου ότι δεν θα σταματήσω πουθενά, παρα μονο όταν φτάσω στο υψηλότερο πέρασμα της Ευρώπη

Αλλα ο δρόμος δεν με είχε πει ακόμα, την τελευταία του λέξη …

Ο Χριστός και η Παναγία!! Τρεις καταρράκτες να πέφτουν από τον ουρανό και να καταλήγουν καπου,  στην γη…




Δεν το χωρούσε ο νους μου!! Αλλά δυστυχώς  δεν έκατσα πολύ γιατί ο χρόνος με πίεζε…

Ξεκίνησα κάνω κάποια χιλιόμετα και τότε βλέπω πινακίδα route des grandes alpes αριστερά… Nαι ρε μάγκα την βρήκα επιτέλους τη διαδρομή και τώρα φυσικά που τη βρήκα, δεν πρόκειται να την αφήσω. Στρίβω και ανεβαίνω περνάω το Col du Lautaret  και συνεχίζω μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο μέχρι που  φτάνω, στο Col du Galibier.  Ωρε μάγκα μου τι ομορφιά είναι αυτή!

Στροφές ανηφόρες φουρκέτες μέσα στο απέραντο πράσινο λες και ήσουν κάπου, στη Νέα Ζηλανδία ( Από όσα έχω δει σε ντοκιμαντέρ) Πιστεύω από φυσική ομορφιά, είναι το πιο όμορφο πάσο που εκανα  στη Γαλλια.



 Ανεβαίνω το βουνό πραγματικά εκστασιασμένος από την ομορφιά που με κύκλωνε, δίχως να με νοιάζουν προγράμματα  που πάω, ή προς ποια κατεύθυνση κινούμαι... Χέστα όλα ρε! Πάμε και όπου μας βγάλει… 

Κάνοντας μία στάση ρωτάω ένα μηχανόβιο.

– Φίλε να σε ρωτήσω από αυτήν την κατεύθυνση που κινουμε  ανεβαίνω προς τη βόρεια Γαλλία, η  κατεβαίνω προς τη Μεσόγειο (Μιλάμε έδωσα και πάλι ρέστα ως προς τις ταξιδιωτικές μου κατευθύνσεις)

– Βόρεια.

Fuck! Δεν με βολεύει ρε γαμώτο, αλλά χέστο ρε!! Τώρα που ήρθα εδώ σιγά μην γυρίσω πίσω.

Συνεχίζω και φτάνω σε μια καφετέρια που λειτουργούσε φυσικα  και ως ένα τεράστιο μαγαζί με σουβενίρ. Μπαίνω μέσα και ρωτάω τον πενηντάρη υπάλληλο – ιδιοκτήτη.

 –  Να σε ρωτήσω εδώ είναι η Route des grandes alpes.

-  Ναι διαδρομή που ενώνει την μεσόγειο θάλασσα από το Μεντον εως την  Γενεύη.

-  Γουστάρω ρε! Και αν συνεχίσω προς τα επανω, προσεγκιζω την βορεια   Γαλλία η κατεβαίνω προς τη Μεσόγειο. (Κάτσε  να ξαναρωτήσω για να είμαι σίγουρος.)

Πηγαίνει σε ένα ράφι με τους χάρτες και ανοίγοντας μου έναν, μου δείχνει τη διαδρομή και εγώ να σκέφτομαι, κοίτα να δεις που θα θέλει να μου πλασάρει το χάρτη. Αυτός μου έλεγε τα δικά του κι εγώ να καίγομαι να μάθω πως το καλό πάω. Ε μετά από αρκετό πρόλογο και πολλές υπεκφυγές από τον πωλητη, με πολύ ζόρι αναγκάστηκε να μου απαντήσει… Οτι πάω βόρεια. Fuck!

 Όχι ρε γαμώτο τοσο γκαντεμιά και βόρεια, που στο καλό θα καταλήξω. Εκεί που έβριζα πετάγεται ο πωλητης.

– Τελικά θα αγοράσεις τον χάρτη.

– Όχι!

Το ήξερα!! Αλλά τουλάχιστον αγόρασα ένα αυτοκόλλητο, κάτι είναι και αυτό. 

 

Βγαίνοντας από το κιόσκι παρατήρησα ότι το τούνελ που ήταν απ'έξω, σε πήγαινε κοφτά προς την άλλη άκρη του βουνού αν δεν ήθελες να ανέβεις στην κορυφή, από το πάσο. Ναι καλά και ανέβηκα έως τέρμα πάνω.

Αφού κατέβηκα από το βουνό, έφτασα σε μία κωμόπολη όπου υπήρχε ένα σταυροδρόμι προς δύο κατευθύνσεις και μιας που εγώ δεν ήξερα την τύφλα  μου προς τα που να πάω, χτύπησα ένα καφέ σε ένα παγκάκι και ξεκίνησα την περισυλλογή.

 Όχι ρε μάγκα έμπλεξα! Μιλάμε δεν μπορούσα να το πιστέψω και για να καταφέρω να το διαχειριστώ, κάπνισα τα τσιγάρα το ένα μετά το άλλο! Υπήρχαν τρεις δρόμοι όσες και οι επιλογές. 

Πρώτη να γυρίσω πίσω, δεύτερη να πάω αριστερά και να κάνω την διαδρομή που έκανα εχθές ερχόμενος από την Ιταλία και στο τέλος της διαδρομής… Να ξαναπάω Ιταλία (Γύρω γύρω όλοι δηλαδή από τις ίδιες διαδρομές!) Και τρίτον να ανέβω ακόμα πιο βόρεια στο Σαμονί αλλά μετέπειτα θα έμπλεκα γιατί δεν θα ήξερα προς τα πού να κατευθυνθώ, μιας και ο μόνος τρόπος επιστροφής μου προς την Ιταλία, θα ήταν μέσω Ελβετίας. Και επειδή Ελβετία θα πήγαινα μαζί με την Ανθή, ήθελα η επίσκεψη μας σε αυτήν τη μαγική χώρα που θα γινόταν για πρώτη φορά στη ζωή μας, να την κάναμε από κοινού μαζί. Και όχι εγώ να διασχίσω την  Ελβετία μόνος έστω και στα πεταχτά, δύο μόλις ημέρες προτού να έρθει η γυναίκα μου  από τη Θεσσαλονίκη. Ε ναι μαλακία είναι! Είμαι και ρομαντικός πανάθεμα με! Άσε που δεν θα δω καθόλου τις γαλλικές Άλπεις που για εμένα ήταν το μεγαλύτερο μου στοίχημα σε αυτό το ταξίδι μιας και πέρσι, στην Γαλλία έμεινα με το μηχανάκι. Ρε μάγκα κόλλησα  και δεν ξέρω τι να κάνω…Τελικα ειπα να πάω προς το Σαμονί και έχει ο θεός

Ξεκινάω με μισή καρδιά και βγαίνω από μια έξοδο στην εθνική, κάνω 2 km και σταματάω μπροστά σε μια μπάρα διοδίων να πληρώσω και πάλι κόμιστρα (8 €). Ρε φίλε δεν θα γλυτώσω ποτέ. Οδηγούσα και σφιγγόμουν  δεν ήθελα να πάω Ελβετία, ήθελα Ελβετία να πάω με την Ανθή!! Κοιτώντας τις πινακίδες  να αναγράφουν κάποια πάσα όπως Μαργαρίτα,  να σκέφτομαι μήπως θα ήταν καλύτερα να πάω σε αυτά. Αλλά φοβούμενος ότι μετά τα πασα θα  ξανά κατέληγα  στους ιδιους δρομους  που είχα ειδη  διανύσει, το άφησα.

Κάνω καμιά 40 km και βλέπω και πάλι πινακίδα που έλεγε προς Col du Grand Cucheron. Και μόλις είδα το Grand φτιάχτηκα για να λεει Grand θα είναι καλό και προπάντων μεγάλο, πως λέμε Grand μασσούτης. Βρε λες να πάω, και που θα καταλήξω… Tουλάχιστον επειδή έκανα αρκετά χιλιόμετρα στην εθνική κάνοντας το, δεν πρόκειται να μπλέξω και πάλι με τις ίδιες διαδρομές… Και πήγα δίχως να ξέρω την τύφλα μου το τι θα συναντήσω, γιατί σάμπως ήξερα για τα άλλα!

Ξανά πλήρωσα διόδια και πήρα την έξοδο για το πασο. 



Αφού έκανα κάποια χιλιόμετρα μέσα σε πεδινά τοπία ξεκίνησα να ανεβαίνω το βουνό και ήταν, μέσα στα δέντρα. 



Καλά περιττό να πω ότι άνθρωπο δεν έβλεπα πουθενά ούτε κάποιο ίχνος πολιτισμού, παρά μόνο εγώ και το δάσος. Φτάνω στην κορυφή δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο κρίμα! Κατεβαίνω προς τα κάτω και ξαφνικά τελειώνει η άσφαλτος  και την θέση της την παραδίδει σε ένα πάρα πολύ ψηλό χαλικόδρομο. Τσίμα Τσίμα για να γλιστράει το φειζερ δηλαδή.



Κοίταξε να δεις θα κάνουμε και εντουρο κάπου στις γαλλικές Άλπεις. Εντωμεταξύ εγώ δεν τα πάω και πολύ καλά με το εντούρο βασικά ούτε με τις στροφές, επίσης και με τον προσανατολισμό μου έχω κάποια θεματακια,  μιας που τρώω κόλλημά και πάω αλλού για αλλού… Παρ' όλα όμως αυτά τα τόσο μικρά ταξιδιωτικά προβληματάκια, το πολεμάω και πάω.

Αφού κατέβηκα το πάσο άνοιξα τον Tom να δω που στο καλό από εδώ που ειμαι, μπορώ να πάω. 

 

Κοιτάζω, Fack!!! Στο Σαμονί δεν προλαβενα να φτασω γιατί ήταν μακριά και ήταν ήδη έξι. Οπότε τι κάνουμε, καλά κάτσε να βγω  από τις χωράφοδρόμους και μετά βλέπω.

Βέβαια για να ξαναβρεθώ στον πολιτισμό διέσχισα ένα δρόμο (D25) που βρισκόταν και αυτός κάπου στο πουθενά μέσα στο δάσος. Και να με κατευθύνει  μεσα σε  συνεχείς κλειστές φουρκέτες σκεπασμένες,  από τις φυλλωσιές των δέντρων. Καλά για να διανύσω καμιά εικοσαριά χιλιόμετρα εκεί πάνω, μπορεί να έκανα και καμιά ώρα! 

 

Γούσταρα βέβαια που έκανα και μη τουριστικές διαδρομές στην Γαλλία αλλά προβληματιζόμουν όσο να 'ναι, με το που θα καταλήξω. 

Μετά από πολύ κόπο και ιδρώτα έφτασα επιτέλους στο κεντρικό. Τώρα που πάμε, βορεια  στο Σαμονί η να ξαναγυρίσω  πίσω! Κοίταξε να δεις προβλήματα που έχει ο άνθρωπος! Και να ρωτήσω μόνο σε μένα συμβαίνουν αυτά, η  είναι φυσιολογικά!

Το σκέφτομαι και παίρνω αναγκαστικά την λυπητερή απόφαση να ξαναγυρίσω πίσω, βρίζοντας βέβαια!!!  Τουλάχιστον ήλπιζα διασχίζοντας το πάσο να έχω καλύψει κάποια χιλιόμετρα από την εθνική για να μην χρειαστεί, να πληρώσω ένα κάρο διόδια.Και τελικά όπως καταλάβατε ήμουν πιο μακριά με αποτέλεσμα, να πληρώσω και παραπάνω χρήματα. Μπορώ να πω ότι χαλάστηκα! Ε ναι δεν γίνεται έτσι. Να τριγυρνάω σα χαμένος στη Γαλλία με το χρόνο να με πιέζει γιατί σε δύο μέρες έρχεται η άνθη από το Μιλάνο και έτσι στο τέλος, δεν θα προλάβω να δω τίποτα  όσο αφορά το Γαλλικό σκελος του ταξιδιου  παρα μόνο, τα ίδια και τα ίδια.

Βγαίνω από την έξοδο που ήμουν πριν από κανένα δίωρο και κοιτάω το κινητό, μπας και βρω κανένα κάμπινγκ…  Μετά από άλλα 20 km πίσω, είχε ένα. Ρε μάγκα τι κατέβαζα!

Φτάνω στο χωριό που θα διανυκτερεύω και αρχίζω να ψάχνω το κάμπινγκ . Μπουρδουκλώθηκα αλλα ρωτώντας μια ευγενέστατή κυρία, τελικά το βρήκα. Καλά εκεί που ήτανε χωμένο αποκλείεται να το έβρισκα! 

Πάω στη ρεσεψιόν, φυσικά ήταν κλειστοί. Πάω να πάρω τηλέφωνο την Ανθή δεν είχα σήμα στο κινητό. Όχι Ρε γαμώτο αν δεν μπορέσω να επικοινωνήσω μαζι της,  θα πρέπει να ξαναφύγω γιατί θα σκάσει από το άγχος της. Τελικά με τα  χιλια ζόρια έχοντας μόνο μια γραμμή σήμα, έδωσα επιτέλους σημεία ζωής και πήγα να δω που μπορώ να στήσω την σκηνή. Εντάξει θα πληρώσω το πρωί…

Το κάμπινγκ  ήταν όμορφο, είχε ένα μικρό κεντρικό δρόμο που αντικριστά του είχε μεταλλικές κολώνες με φώτα δίνοντας, μία γραφικότητα στο χώρο. Και ανά 50 m είχε εγκαταστάσεις  με βρύσες,  για να μπορείς να εφοδιάζεσε ακούραστα με πόσιμο νερό. Παρότι ήταν γύρω στις 20 00 και ενώ το κάμπινγκ  ήταν γεμάτο από λυόμενους, έξω δεν κυκλοφορούσε σχεδόν ψυχή! Ε ναι 20 00 πήγε, δεν θα κοιμηθούνε.

Βρίσκω ένα μέρος που ήταν ελεύθερα και μέσα στο χρόνο που θα ζήλευε και ο Μπολτ, ήμουν έτοιμος! Και όχι μόνο αλλά ξεφορτώνοντας τα πράγματα από το μηχανάκι τα είχαν δεμένα τοσο καλά, που και αφού ξετύλιγα  τα χταπόδια από την πλαϊνή δεσίματα  που είχα κάνει στο φειζερ,  τα πράγματα μου συνέχιζαν να είναι δεμένα και προπάντων σταθερά μόνο από τα πιασίματα που είχα κάνει πισω από την μπαγαζιερα. Ναι επιτέλους άρχισα να ανεβαίνω επίπεδο.

Φυσικά έψαξα να βρω και καμιά μπρίζα για να φορτίσω το κινητό μου άλλα κλασικά ,μπρίζα βρήκα αλλά ρεύμα δεν βρήκα. Τι είναι αυτοί οι γάλλοι ρε συ, πω πω δεν έχουν καμία προνόηση  για όσους ταξιδεύουν με μοτοσικλέτα και η μοναδική τους ανάγκη για να καταναλώσουν  ρεύμα στις εγκαταστάσεις τους είναι απλά, για να φορτίσουν το κινητό τους. Θα μπορούσα βέβαια να πήγαινα μέσα σε ένα μικρό σαλονάκι που είχε στην είσοδο του camping μπας και βρω μπρίζα. Αλλά άσε που μπορεί να ήταν κλειστό,  αλλά κι εγώ δεν ήθελα να χαραμίσω το βράδυ μου μέσα σε πέντε τηχους βλέποντας, τηλεόραση! Οπότε και πάλι σαν επαίτης του ρεύματος έδωσα το κινητό μου σε μια οικογένεια με αυτοκινούμενο που ήταν ακριβώς δίπλα μου και κάπως έτσι, το πρόβλημα μου λύθηκε!

 Αυτή τη φορά το κινητό βρήκε στέγη σε μια οικογένεια γύρω στα 40 που άνδρας έχοντας εγκαταστήσει ειδικό φως πάνω στο tablet του, διάβαζε  ηλεκτρονικά ένα βιβλίο και γυναίκα του ήταν στο facebook! Βαρεμάρα στο αποκορύφωμα της.

Έψαξα κάπου να κάτσω ναι καλά! Δεν είχε και πάλι τίποτα… Ρε το στανιό μου μέσα, Βάλτε κανένα  παγκάκι σε κάμπινγκ είμαστε, δεν ήρθαν όλοι με αυτοκινούμενα να κουβαλάνε το μισό νοικοκυριό τους  στις διακοπές. 

Οπότε και πάλι έκατσα οκλαδόν και έφαγα τα σαλαμακια μου  που αγόρασα το πρωί κατεβαίνοντας από το Col du Galibier σκεπτόμενος ότι αύριο, αναγκάστηκα πάλι από εκεί θα περάσω. Δεν πειράζει καλύτερα να κάνεις αυτό το μαγευτικό πάσο δύο φορές, παρά να μην το κάνεις καμιά. Γιατί αν δεν πηγενα προς  τα εκεί περνώντας τελικα,  την σωστή διαδρομή στο ταξίδι μου δεν θα έφτανα ποτέ έστω και εικονικά, κάπου στη Νέα Ζηλανδία ενώ θα οδηγούσα στη Γαλλία.

Μπήκα λίγο στο ίντερνετ και είδα ότι πιθανόν αύριο να βρέξει. Μίλησα με την άνθη στο messenger και κατά τις 23 00  ενώ είχαν ήδη σβηστά τα φώτα στο κάμπινγκ, μην και τυχόν πληρώσουν περισσότερο ρεύμα… Την έπεσα μέσα στη σκηνή δίνοντας υπόσχεση στον εαυτό μου, αύριο ότι και να  γίνει θα ευχαριστηθώ οδήγηση.

Ημερα 6 Παρασκευη 04 - 08 - 2018

Ξύπνησα το πρωί με το ξυπνητήρι στις εξίμιση ήπια καφέ μέχρι τις επτά, και οκτώ  ήμουν έτοιμος με άγριες διαθέσεις. Είπα σήμερα θα οδηγήσω μέχρι τελικής πτώσεως. Δένω  τα σκουπίδια μου πίσω στο μηχανάκι μιας και δεν βρήκα πουθενά κοντά κάδο και   ξεκινω. Μέχρι να βγω από το κάμπινγκ το σκέφτομαι, αν είναι ανοιχτή η ρεσεψιόν θα πληρώσω αν δεν είναι, θα τους ρίξω πιστόλα.

Φτάνω στην είσοδο και πως κοιτάω, η ρεσεψιόν ήταν ανοιχτή. Κοντοστάθηκα για λίγο να το πω, αλλά αστραπιαία μπήκα μέσα για να πληρώσω

-         12 €

-         (Tζάμπα πράμα) έχει πουθενά κανένα κάδο να πετάξω τα σκουπίδια.

-        Ναι μέσα στο κάμπινγκ.

Καλά θα τα πετάξω πιο μετά.

Ο δρόμος σήμερα ήταν γνώριμος αλλά η έξοδος από το camping όχι, και αφού μπερδεύτηκα κάμποσο μέσα στην πόλη βγήκα στον κεντρικό και ξεκίνησα.

Πάω να βάλω βενζίνη και εκείνη την ώρα ακριβώς από δίπλα μου, σταματάει ένα φορτηγάκι και βγαίνει μία γκόμενα γύρω στα 28 γεμάτη τατουάζ, συνοδευόμενη απο κάτι μαντράχαλαδες…  και μου λέει.

– Επειδή το βενζινάδικο είναι κλειστό και δεν έχουμε κάρτα, γίνεται να μας βάλεις εσυ βενζίνη και εμείς να σου δώσουμε τα μετρητά.

– Όχι!

 Τι μου λέει αυτή φοβήθηκα, φυσικά και όχι!

Κάπου καθυστέρησα να ξεκινήσω και μετά από λίγο πετάγεται η γκόμενα και μου λέει.

 – Αντε τελείωνε έχουμε και δουλειές.

 Βρε ουστ!!! Σίγουρα κάποια πουστιά θα παιζόταν…. Σίγουρα!!!

Α..  δε σας είπα, καλά μιλάμε οι ταχύτητες μου στο ταξίδι ήταν επικές, αλλά εκείνο το πρωινό λίγο προτού να φτάσω στο βενζινάδικο με την τύπισσα, έγινε το απίστευτο. Εκεί που οδηγούσα σε μία κάπως κατηφορική στροφή, κάνω μία στην άκρη με περναν δύο ποδήλατα και ο ποδηλάτης, έβγαλε το χέρι του να με ευχαριστήσει που τον άφησα να με περάσει γιατί όσο να 'ναι…ΤΟΥ ΧΑΛΟΥΣΑ ΤΟ ΤΕΜΠΟ!! Μεγάλη  ξευτίλα ναι, πραγματικότητα δε!!

Εντάξει το να το γράψω ότι οι άνθρωποι είναι επαγγελματίες αθλητές και αφού ανεβαίνουν τις βουνοκορφές των αλπεων ποδήλατατοντας,  στην κατηφόρες πάνε γαμιώντας!!!  Και σε κλειστές φουρκέτες με κλίση άνω των 25%, της παίρνουν ενώ κάνουν και πετάλι… το σωζω!!!! Μπα!!  Ελα μωρέ κάθε ένας με τις αδυναμίες του... Εντάξει διακοπές ήρθα, ράλι θα  κάνουμε!! 

 Έκανα όλο το δρόμο ξανά πίσω πέρασα το Col du Galibier  διασχίζοντας το, αυτή τη φορά μέσα από το τούνελ. Καλά μιλάμε μέχρι  ανάψει το φανάρι για να ανοίξει το ρεύμα μου να το οδηγήσω, μπορεί να περίμενα και κανένα πεντάλεπτο. Αφού σκέφτηκα ότι τελικά θα ήταν προτιμότερο, να το ανεβω  μέχρι την κορυφή.  Όταν  άναψε επιτέλους πράσινο κατέβηκα ολό το βουνό και ξαναβρέθηκα στο Col du Lautaret.  Εφτασα μετά από αρκετά χιλιόμετρα στην διασταύρωση που χθες πήρα τελικά το λάθος δρόμο και συνέχισα σωστά αυτή τη φορά, μέχρι την κορυφή.

 

Σταματάω να βγάλω μία φωτογραφία το Φέιζερ και πως κοιτάω, είχα ακόμα δεμένα πάνω στο μηχανάκι τα σκουπίδια και είχα πάρει από το κάμπινγκ. Αμαν τα είχα ξεχάσει τελείως αυτά. Τώρα τι να τα κάνω, άστα  εκεί μέχρι να βρω κανένα κάδο. Βέβαια μπορεί να χάλασα κάπως τη φωτογραφία.

Αλλά είναι σίγουρα η πιο οικολογική φωτογραφία που έχω βγάλει ποτέ στη ζωή μου. 

Και μια με τους ήρωες τον αλπεων…

Ξεκινάω κάνω 500 m και φτανω  στην κορυφή…fack!! Και ούτε που σταμάτησα ε ναι, και άλλη στάση να κάνω. Κοίταξα για λίγο στα πεταχτά το μέρος και ξεκίνησα οδηγώντας πάντα μέσα από τις Άλπεις για το Col De La Bonette.

Στο κατέβασμα του βουνού, ξαφνικά μου χάθηκε το πίσω φρένο κατι που πολλές φορές μου συνέβη σε   αυτό στο ταξίδι. Τερμάτιζε ο  λεύγες και εξαφανιζόντουσαν  τα φρένα και εγώ, πατούσα συνέχειά επαναλαμβανόμενα το ποδόφρενο μέχρι σιγά-σιγά αυτό να επανέρθει στη φυσιολογική του κατάσταση. Βέβαια πολλές φορές έκανα και αναγκαστηκες στάσεις μπας και ξεθερμανθεί  ο δίσκος από το φέιζερ που λογικά, αυτό ευθυνόταν που χανόταν τα φρένα. 

Καταλαβαίνετε τώρα την επικινδυνότητα της όλης κατάστασης, εκεί που οδηγούσα στα ξαφνικά σε κατηφόρες θανάτου, να μην έχεις καθόλου πέδηση. Οπότε και εγώ αναγκαστικά, πήγαινα σχεδόν τσουλώντας στις κατηφόρες μην και τυχόν καταλήξω σε καμιά χαράδρα.

Αλλά και πάλι δεν γνωρίζω αν η δική μου χρήση του υπερβολικού φρένου δημιούργησε το πρόβλημα γιατί και από στάσεις, η με το που  ξεκινούσα το πρωί με τελείως κρύο το μηχανάκι, τύχαινε να χάνεται το φρένο. Ίσως επειδή ήταν καινούργιο τα τακάκια, τι να πω. Πάντως πολλές φορές εκεί που οδηγούσα από το ζορι μου,  ένιωθα ένα βαθη  σφίξιμο στο στομαχι…  Δεν πειράζει ευκαιρία να βγάλουμε καμιά φωτογραφία…

Εκει  είδα μια παρέα από ποδηλάτες αποτελούμενη και με πολλές γυναίκες όλων των ηλικιών, που καναν και αυτοί στάση μέχρι να ανέβουν την κορυφή. Αλλά φυσικά και να φωτογραφηθούν. Οπου  έπιασα συζήτηση με ένα πενηντάρη υπεραθλητή.

– Μπράβο ρε φίλε δηλαδή δεν έχω λόγια, πως ανεβαίνετε εδω πάνω στο βουνό.

– Δεν είναι τίποτα απλά θέλει προπόνηση.

– Πόσα χρόνια κάνεις ποδήλατο.

– Πάνω από 30.

Βεβαία  στις διαδρομές μου στα βουνά, είδα και πολύ μεγαλύτερες ηλικίες ανθρώπων να ποδηλατούν.  60 - 65 χρονών με γερασμένα πρόσωπα κάτασπρα γένια να στάζουν από ιδρώτα, αλλά πάντα με ένα χαμόγελο απέραντης ευτυχίας στο πρόσωπο τους που πήγαζε, κάνοντας αυτό που αγαπούν.

Εκεί κάνοντας την στάση είδα ένα ποδηλάτη να βγάζει από ένα μικροσκοπικό τσαντάκι που είχε πίσω από την σελα ένα σνακ. Να το ξετυλίγει από μία ζελατίνα και αφού το έφαγε με μία μπουκιά, ξανά τύλιξε ευλαβικά την άδεια πια ζελατίνα και την τοποθέτησε, στην θήκη  από το ποδήλατο του… Αυτό θα πει ήθος! 

 

Μετά από κάποια χιλιόμετρα είχα αφήσει πλέον τα βουνά και έπιασα τις πεδιάδες και αφού βρήκα επιτέλους κάδο, άρχισα να ανεβαίνω στο ψηλότερο πάσο στην Ευρώπη με τη διαδρομή στην αρχή, να με απογοητεύει.

Αδιάφορο τοπίο με τον δρόμο να περνάει μέσα από διάσπαρτα πουρνάρια. Εκεί θυμήθηκα τη παρέα των ελλήνων μηχανόβιων στο καράβι που με είπαν, μην περιμένεις και πολλά από το Bonette…   

Βρες λες να είχαν δίκιο.

 

Tελικά όσο αφορά εμένα είχαν δίκιο, αλλά κατά ήμισυ της διαδρομής. Γιατί όσο ανέβαινα τα πουρνάρια που συναντούσα αντίκρισα του δρόμου έδωσαν τη θέση τους, σε ένα άγονο  πετρώδες αλπικό τοπίο με της αποχρώσεις  των πετρωμάτων, να αφομοιώνονται απίστευτα στα χρώματα του ουρανού.

Φτάνω σε μία διχάλα που έλεγε προς Νίκαια αριστερά, για την κορυφή ευθεία. Ωραία αφού βρήκαμε και από που θα γυρίσω πίσω, ξεκίνησα ολοταχώς για την κορυφή.

Εντάξει οσο να ναι ήμουν κουρασμένος και σκεφτόμουν όταν με το καλό φτάσω επάνω, όλο και κάπου θα αράξω να πιω ένα καφέ στο κιόσκι που θα υπάρχει στην κορυφή αλλά φυσικά, να αγοράσω και κάποιο αυτοκόλλητο. Συνεχίζω να οδηγώ και με το που διεσχισα  μια περιστροφική φουρκέτα,  φτάνω  επιτέλους στην   κορυφή και τρώω φλασιά. Δεν είχε τίποτα παρά ένα βράχο.

 

Καλά είναι δυνατόν το κιόσκι που είναι και πως κοιτάω, ακριβώς πάνω από το κεφάλι μου είχε  ένα στενό περιμετρικό χωματόδρομο  που σε ανέβαζε  ακόμα πιο πάνω στο βουνό, όπου εκεί ήταν το κιόσκι! Απίστευτο!! 

Ο δρόμος προφανώς επειδή ήταν πολύ στενός, δεν είχαν περιθώριο στο να χτίσουν κάποιο τουριστικό θέρετρο και το έκτισαν, πολύ πιο πάνω στην κορυφή. Αλλά δίχως τη δυνατότητα, να φτιάξουν ασφαλτοστρωμένο  δρόμο μιας και ο λόφος  που στεγαζόταν το κιόσκι ήταν και αυτός με τη σειρά του, πολύ στενός. Βέβαια μπορεί να μην θέλαν  να αλλοιώσουν και το τοπίο, ποιος τους ξέρει. Πάντως θεωρώ ότι αν είμασταν στην Ιταλία, μέχρι και τελεφερίκ θα έβαζαν για να τα αρπάζουν από όσους, βαριούνται να περπατάνε. 

Το σκέφτηκα μία να ανεβώ μεχρί την κορυφή αλλά λόγω της αλπικής ζέστης και της κούρασης, προτίμησα να αράξω πίσω από την κοτρώνα για να με κόβει λίγο αέρας και να πιω ένα καφέ. Ε ναι άσε την ορειβασία Νίκο μη φας καμιά κατρακύλα με τη φωτογραφική μηχανή και το φυσάς και δεν κρυώνει. Τελικά κατάλαβα από αυτές τις διακοπές ότι αν έχεις ακριβό εξοπλισμό μαζί σου, το σκέφτεσαι διπλά να πας σε κάποια μέρη που υπό άλλες συνθήκες θα τα επισκεπτόσουν δίχως δεύτερη σκέψη μόνο και μόνο, για να προφυλάξεις  στα υπάρχοντα σου. Εντάξει δεν μπορείς να τα έχεις και όλα. 

 

Η θεά από την οδικη κορυφή της Ευρώπης...

Μιλάμε από τον αέρα δεν μπορούσα να ανάψω τσιγάρο …ΦΡΙΚΗ!!!

Εντάξει αν καπνίζεις τρως και τέτοια στραβώματα... Αλλα τα καταφερα.

Και απολαυσα... 

Εντύπωση παντός μου έκανε οτι υπήρχαν πολλοί μηχανόβιοι που ανέβαιναν μέχρι την κορυφή, δεν καθοντουσαν ούτε ένα λεπτό και έφευγαν!! Τσίμα τσίμα μονο για μια γρήγορη φωτογραφία!! Βεβαία τα ποδήλατα που ανέβαιναν μέχρι την κορυφή στηναν  πάρτι κανονικό… ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥΣ!!
  

– Να ρωτήσω πόση ώρα κάνετε να ανεβείτε εδω πάνω.

– 3 ωρες .

 - (Εγώ ούτε σε τρία χρόνια δεν θα το ανέβαινα) Και για να κατέβετε.

- Γύρω στα 45 λεπτά.

Οπότε σε καμιά ώρα θα είμαι κι εγώ κάτω! 

Κατεβαίνοντας όμως πάλι  βγήκα από το χρονοδιάγραμμα μου γιατί μετά από καμιά 5 km έμεινα πάλι από φρένα. Ναι είχα πολλά τέτοια προβλήματα στο ταξίδι, οπότε και πάλι έκανα στάση. 

Βρε ευτυχώς δεν λες...
 

 

Γιατί με το κολίμα που είχα φάει δεν θα έβγαζα καμία άλλη φωτογραφία...Για να μην χασω αλλο χρονο...

Και θα έβριζα μετα!!

Να πω ότι το Βonette όταν το προσεγγίζεις από την Νίκαια ανεβαίνοντας  το από την μεσόγειο, είναι πολύ πιο εντυπωσιακό από ότι η άλλη του πλευρά, που σε κατηφορίζει από την βόρεια Γαλλία προς την θάλασσα… Εγώ βεβαία το έκανα ανάποδα και τώρα που όδευα προς τα παράλια της Γαλλίας κατηφορίζοντας το, είχα μείνει πραγματικά  άναυδος από την αγρια πετρώδη ομορφιά του

Είχα  το άγχος να βρω βενζινάδικο γιατί από τους καροδρόμους που με είχε στείλει ο τομ,  ούτε αμάξι δεν κυκλοφορούσε οπότε, τι να το κάνουν και  το βενζινάδικο. Είχα για καμιά 70 km καύσιμα και κοιτώντας το GPS, το έβαλα να με κατευθύνει στο πλησιέστερο μην και τυχόν, τσουλάω το φειζερ κάπου στις γαλλικές Άλπεις...  Εντάξει το έχω ξανακάνει, αλλα για διαφορετικούς λογους!!

Αφού κατέβηκα το βουνό βρήκα μια καφετερια  όπου άραζαν όλοι οι μηχανόβιοι για να ξεκουραστούν και να πιουν το καφεδάκι τους αλλά εγώ μιας και έπινα όλους τους καφέδες στο δρόμο, το επισκέφτηκα μπας και βρω κανένα αυτοκόλλητο αλλά και να ρωτήσω για βενζινάδικο.

– Αυτοκόλλητα έχετε.

– Ναι.

– Και πόσο κάνει.

– Είναι δωρεάν.

Σώπα ρε αυτό και ναι έκπληξη!

Μπαίνω σε μία πόλη οπου ο τομ έλεγε ότι έχει δύο βενζινάδικα και αφού ρώτησα κάποιος περαστικούς, άρχισα την αναζητηση τους   και έφαγα ένα σκάλωμα εκεί μέσα, πω πώ ούτε στο χειρότερο εχθρό δεν το εύχομαι.

Ο Τόμ για να με πάει στο βενζινάδικο με έκανε πενήντα  κύκλους του θριάμβου, που οι μισοί να κατέληγαν σε αδιέξοδο και άντε ξανά από την αρχή. Μετά από κανένα δεκάλεπτο και αφού ήμουν σε κατάσταση υστερίας αρχίνα να το σκέφτομαι… Βρε λες τελικά να πάω στο βενζινάδικο και να είναι κλειστό, και να που είχα δίκιο! Δεν ήταν απλά κλειστό αλλά ερειπωμένο για πάνω από καμιά δεκαετία… Ρε μάγκα τι έριχνα!!

Φτάνω στο κέντρο της κωμόπολης και ρωτάω κάτι μαγαζάτορές και έναν αστυνομικό, που μπορώ να βρω βενζινάδικο.

– Benzin

– ??.

– Gazolin.

– ??

 Και δεν με καταλάβαιναν!!! Τους έκανα παντομίμα  με την μάνικα να γεμίσω το ντεπόζιτο.

– ??

Μούγκριζα σαν το βόδι, κάνοντας το θόρυβο από την αντλία βενζίνης…

- ??

 Δηλαδή έλεος! Μα τόσο πια… Με τα χίλια  ζόρια και μετά από πολλή προσπάθεια καταφέραμε να βγάλουμε επιτέλους συνεννόηση. ΑΜΗΝ!!! Αν πάτε ποτέ στη Γαλλία καλό θα ήταν να μάθετε πως λέγεται η βενζίνη στα γαλλικά, γιατί αλλιώς σας κόβω να μπλέκεται σε παρόμοιες καταστάσεις. Αφού και πάλι μπουρδουκλώθηκα απο τις κατευθύνσεις που με έδωσαν, ξεκίνησα κανονικά την πορεία μου και ο θεός βοηθός. Μέχρι που μετά από μερικά χιλιόμετρα βρήκα.

Εκεί κατάλαβα αν πεις τον τομ να σε βρει βενζινάδικο και αυτό είναι από την αντίθετη κατεύθυνση του δρόμου, δεν στο εμφανίζει και μπορεί να σε κάνει 15 km από όπου νάναι, για να σε εξυπηρετήσει… Και εσύ μετά θα του πεις και ευχαριστώ!!! Μάλιστα ενδιαφέρον συμπέρασμα!

 Πλέον είχα φτάσει πολύ νότια στη Γαλλία και είχα προσεγγίσει γεωγραφικά τα μέρη που είχα κινηθεί πέρυσι, προτού μείνω από το μηχανάκι. Ήμουν  σε απόσταση αναπνοής από το Roubion  όπου και είχε παραδώσει το πνεύμα του το φέιζερ  και κινιόμουν,  προς Νίκαια. Iσως και από τη διαδρομή που είχε φορτώσει για να με μεταφέρει η Adac…

Πέρασα κάτι φαράγγια και ξανά αντίκρισα τους πολυαγαπημένους μου κοκκινωπούς  βράχους που υψώνονταν  σαν στα βουνά και όλο σκεφτόμουν… Πέρσι μπορεί από τη γαλλική μου περιπέτεια να έκανα μόνο το Col de Turini  αλλά τελικά αποδείχτηκε, ότι ήταν μακράν το πιο όμορφο πάσο που έκανα στη Γαλλία  και προπάντων το πιο μάχιμο. Με τις συνεχείς απανωτές περιστροφικές φουρκέτες, την χαράδρα να απλώνεται στο χείλος της ασφάλτου. Τα κατακόκκινα πετρώματα των βουνών και να διασχίζω τούνελ, που θύμιζαν γαλαρίες ψυχιατρικών κλινικών. Όσον αφορά έμεινα θα έλεγα ότι το Col du Galibier  είναι το πιο εύπορο πάσο που μπορείς να διασχίσεις τη Γαλλία. Με την ομορφιά του να σε πλημυρίζει… Ενω το Col de Turini  είναι η  αντίθετη όψη  του ίδιου νομίσματος μιας και οδηγώντας το, νομίζεις ότι οδεύεις  ίσως σε πύλες που σε κατευθύνουν κάπου έξω από αυτόν τον κόσμο… Πραγματικά θα έλεγα ότι έχει την πιο τρομακτική ομορφιά που έχω συναντήσει, στα λιγοστά μου ταξίδια που έχω πραγματοποιήσει, στη ζωή μου.

Ήταν πλέον περασμένες  μεσημέρι και κόντευε απόγευμα, πλησιάζοντας προς τη Νίκαια είχα σταμπαρισμένο στο κινητό και άλλα δύο μπαλκόνια που θα μπορούσα να επισκεφτώ αλλά τα έγραψα μιας και ήθελα να πάω στην Route Gentelly,  Που χαρακτηριζόταν ως μία από τις πιο ειδυλλιακές   διαδρομές στο κόσμο. Με ένα βράχο να σκεπάζει το δρόμο που φυσικά, έκλεβε την παράσταση.

Βέβαια για να πάω μέχρι εκεί είχα να διανύσω πάνω από 100 km στις γαλλικές Άλπεις από δρόμους ότιναναι, οπότε βάλε ένα τρίωρο μέσα στο νερό! Ε με τις ταχύτητες που οδηγάω και λίγο βάζω! Έχουμε και αυτό…

Αφού και πάλι μπουρδουκλώθηκα  κάμποσες φορές και παρακαλούσα τον Θεό, μην με αφήσει το κινητό από μπαταρία γιατί έβλεπα,  να χανόμουν για πάντα εκεί…  Και ενώ είχα καμιά εικοσαριά χιλιόμετρα  να διανύσω ο τομ,  με βάζει  μέσα από ένα χωριό  να οδηγαω   πάνω στα  πλακόστρωτα σοκάκια όταν,  ακούγοντας τον από τα ακουστικά  κανει ένα παφ  και σβήνει! ΩΧ!!!!

Συνεχίζω χωρίς πλοηγό, μπαίνω σε μία πλατεία χώνομαι σε κάτι στενά πεζοδρομημένα καλτεριμια  και καταλήγω, σε ένα άνοιγμα που από όλες τις κατευθύνσεις είχε σκαλοπάτια. ΩΧ!!!

Κάνω ανάστροφη  σταματάω στην άκρη του δρόμου επανεκκινω τον τομ,  και ευτυχώς επανήλθε… Ουφ! Πλέον ήμουν σε περιοχές της Γαλλίας που ακόμα και το gps, δεν της είχε καλά καταχωρημένες. Φαντάσου, από τι  κατσικόδρομους με εστελνε! Και αφού γύρισα κάποια χιλιόμετρα πίσω, βρήκα επιτέλους τη σωστή διαδρομή.

Ανέβηκα το βουνό από ένα στενό δρόμο μέχρι που άρχισε να διαπλατύνεται  και να  ανηφορίζει στο  χείλος του γκρεμού. Πέρασα κάτι σαν κάμπινγκ με πολλά αυτοκινούμενα να είναι σταθμευμένα και ακριβώς αντικριστά, είχε ένα σουπερμάρκετ. Τζαμί εδω αν είναι θα διανυκτερεύσω. Συνεχίζω μέσα από τεράστιες ευθείες με πολύ γλυκές στροφές που θύμιζαν, πιστά ίσως κάποιου  γκραν πρι… Μέχρι που έφτασα!! Ναι ρε μάγκα ήρθα και εδω!

Τρελάθηκα!

Και φυσικά άραξα να πιω καφέ.

Ο βράχος ηταν πραγματικά απίστευτος!

Όσο άραζα και περιφερόμουν σαν χαζός, σταμάτα είναι αμάξι με ένα νεαρό ζευγάρι ακριβώς μπροστά και με ρωτάει.

 – Πρόβλημα.

– Όχι όχι, απλά απολαμβάνω το μέρος. (Μπράβο τους.) Να σε ρωτήσω εκεί κάτω που είδα κάτι αυτοκινούμενα σταθμευμένα, είναι κάμπινγκ...

– Μου φαίνεται πως ναι.

Ωραία, γιατί ήμουν και όσο ναναι κουρασμένος και δεν με έπαιρνε να βγάζω πάλι ταλαιπωρία, για το που θα κοιμηθώ.

Έκανα όλη τη διαδρομή για δύο τρια χιλιόμετρα, πέρασα αρκετά φυσικά τούνελ μέχρι που βγήκα αλλού για αλλού. Κατέληξα σε κάτι μεγάλες πεδινές εκτάσεις και φτάνοντας σε κάτι οδικές ταμπέλες, συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν… Ξενέρωσα!!! Κρίμα…

Τώρα θα μου πείτε αξίζει να κάνεις 150 km για μια διαδρομή δυο τριών χιλιομέτρων, όσο όμορφη κι αν είναι… Ίσως θα σας έλεγα όχι! Εντάξει αν πας κάπου για να κάνεις μια διαδρομή το ταξίδι  δεν θα προσφέρει, μόνο τη συγκεκριμένη διαδρομή αλλά και όλο το δρόμο, για να φτάσεις μέχρι εκεί… Οπότε θα έλεγα ναι! 

Αφού έκανα δυο τρεις  φορές στη γύρα να εμπεδώσω το μέρος αλλά και για να βγάλω φωτογραφίες, ξεκίνησα προς τα πίσω και φτάνω  στο κάμπινγκ. Κάνω δεξιά σε ένα παράπλευρο δρομάκι παρκάρω δίπλα στα αυτοκινούμενα και ανακαλύπτω, οτι τέλικά δεν είναι κάμπινγκ αλλά χώρος στάθμευσης για Campers. Fack!!!

Είχε ήδη αρχίσει να σουρουπώνει το σκέφτομαι, και λέω καλύτερα να φύγω. Μιας και αύριο το απόγευμα θα πρέπει να είμαι στο Μιλάνο για να παραλάβω τη γυναίκα μου που έρχεται από Θεσσαλονίκη οπότε καλύτερα θα είναι, να διανύσω κάποια χιλιόμετρα σήμερα για να μην έχω πολλά για αύριο. Στέκει! Βέβαια αυτό που επακολουθούσε θα ήταν, πέρα από κάθε φαντασία.

Η Νίκαια από εκεί που βρισκόμουν ήταν γύρω στα 40 χιλιόμετρα  οπότε όλο και κάποιο camping θα έβρισκα, σιγά! Μετά κόπων και βασάνων και ενώ το κινητό φυτοζωούσε από έλλειψη μπαταρίας, βρίσκω ένα κάμπινγκ.. Ε ναι, σιγά να μην έβρισκα!

Πάω στη ρεσεψιόν και με αέρα εκατό καρδιναλίων του λέω..

– Θέλω ένα μέρος για να κοιμηθώ το βράδυ.

– Νο.

– ΤΙ Νο.

– Δεν έχουμε, είμαστε γεμάτοι.

– Τι!

– Φίλε είναι μέσα αυγούστου και είμαστε σε φουλ τουριστική περίοδο, δεν υπάρχει τίποτα και ούτε πιστεύω να βρεις  κάτι.

– Α.

Μου έκανε την καρδιά περιβόλι αλλά και πάλι δεν έδωσα βάση, σιγά υπερβολές! Μετά από κάποια χιλιόμετρα βρίσκω άλλο  κάμπινγκ μπαίνω μέσα, όπου ήταν πραγματικά παιδότοπος. Είχε από κούνιες και τραμπάλες μέχρι φουσκωτές τσουλήθρες. Ο χώρος ηταν σαν λαβύρινθος όπου είχε παντού ξύλινα μικρά σπιτάκια και να σκέφτομαι, αν είναι οικονομικά  να διανυκτερεύσω σε ένα από αυτά. Ρωτώντας από δω και από κει βρίσκω τελικά το κεντρικό  εστιατόριο και πάω να βρω τη ρεσεψιόν, ρωτάω μια κοπέλα.

– Είμαστε γεμάτοι.

– ??.

– Έχουμε ίσως ένα μικρό μέρος στην άκρη του camping, αν σε αρέσει μπορείς να μείνεις εκεί.

– Καλά πάμε να δούμε.

– Μόνο να σε πω ότι κάνει 30

– ??.. Ρε κοπελιά μήπως δεν κατάλαβες στη δικιά μου σκηνή θέλω να μείνω.

– Όχι όχι κατάλαβα.

–  Καλά πάμε να δούμε.

Με κάνει μία περιήγηση στο κάμπινγκ και με χώνει σε μια άκρη τέρμα θεού, σε ένα πραγματικά άθλιο μέρος και φυσικά όπως ήρθαμε, φύγαμε κιόλας! Καλά επικοινωνούν με την πραγματικότητα… Φυσικά έστω και τυπικά ρώτησα αν έχουν ελεύθερο κανένα μικρό σπιτάκι.

– Είμαστε γεμάτοι.

Μάλιστα και εξαφανίστηκα με συνοπτικές διαδικασίες.

Φτάνω στα προάστια της Νίκαιας και όλο να το σκέφτομαι.. Παρκάρω μία στην άκρη του δρόμου και τελικά μετά από έναν καφέ και αρκετά τσιγάρα το αποφάσισα και παίρνω την Ανθή τηλέφωνο.

– Ρε Ανθη δεν βρήκα κάμπινγκ είναι όλα γεμάτα.

– Σώπα ρε.

– Ναι ρε σε λέω την ψώνισα και τελικά σκέφτηκα,  να ξεκινήσω τώρα για Μιλάνο. Αν είναι να την πέσω σε κανένα βενζινάδικο και το πρωί, να πάω στο ξενοδοχείο που κλείσαμε για να ξεκουραστώ.

– ?? … (Νεκρική σιγή.)

- Τι λες.

– Πόσα χιλιόμετρα είναι.

– Ούτε 400. Σιγά μωρέ από εθνική είναι.

– Καλά.

 – Ζουζούνα μου εσύ. Θα τα πούμε πιο μέτα από κανένα βενζινάδικο.

 Και ξεκίνησα νύχτα πια,  βγαίνοντας στην εθνική από Νικαια  προς Μιλάνο με διανυκτέρευση όπως πάντα, το άγνωστο του δρόμου. Πλήρωσε διόδια και ξεκίνησα.

Καλά μιλάμε η διαδρομή από την αούτομπαν που διασχίζει την κυανη   ακτή, παίζει για εμένα να είναι μια από τις καλύτερες του κόσμου. Φανταστείτε θεόρατες γέφυρες μήκους δεκάδων χιλιομέτρων που να την διαδέχονται αμέτρητα τούνελ και βγαίνοντας τα, από κάτω σου να φαίνεται φωταγωγημένη  όλη η Γαλλική Ριβιέρα . Πω πω μιλάμε συγκλονιστική εμπειρία!

Εγώ να είμαι όσο να 'ναι κουρασμένος να πηγαίνω σιγά στο δρόμο και να με περνάνε, ακόμα και οι νταλίκες που πήγαιναν γαμιώντας. Εντάξει σφιγγόμουν  λίγο από  τα απότομα ρεύματα του αέρα που με ταλαντευόταν σαν καρυδότσουφλο όταν με προσπερνούσαν τα φορτηγά, αλλά κοιτώντας την θέα που απλωνόταν κάτω από τα πόδια μου, δεν με νοιάζει κιόλας.

Πέρασα τα αόρατα σύνορα που είχαν καταργηθεί  με σταθμούς διοδίων. Ε ναι τι να τα κάνουμε τα χαρτιά σου, τα λεφτά σου θέλουμε… και μπήκα Ιταλία. Μετά από αρκετά χιλιόμετρα αφού είχα διανύσει πλέον όλες τις γέφυρες προσγειώθηκα αρχικά στη στεριά και μετέπειτα, σε ένα βενζινάδικο για να ξεκουραστώ λίγο αλλά και να μιλήσω με την Ανθή.

  

– Νίκο πόσα χιλιόμετρα έχεις ακόμα.

– Ούτε 250.

– Σώπα ρε.!!

Οντως απίστευτο. Αν μένεις στην Ευρώπη παθαίνεις πραγματικά την πλάκα σου το πόσο κοντά είναι τα μέρη αναμεταξύ τους. Είσαι στο Μιλάνο κάνεις 400 km νοτιοανατολικά πας Νίκαιά, πας βόρειοανατολικά φτάνεις Ελβετία, πας βόρεια είσαι Γερμανία Αυστρία… Τι να λέμε τώρα. Αν είσαι ευρωπαίος δεν χρειάζεται άδεια για να γυρίσεις την Ευρώπη αλλά και ένα διήμερο σου αρκεί. Ενώ για εμάς τους ευρωπαίους, και μια εβδομάδα καμιά φόρα δεν είναι αρκετή.

– Νίκο τι ώρα υπολογίζεις να φτάσεις.

– Κατά τις 12 το μεσημέρι.

– Γιατί με έστειλαν μήνυμα ότι θα πρέπει να ξέρουν, τι ώρα θα είσαι εκεί γιατί η ρεσεψιόν λειτουργεί μόνο με ραντεβού.

 Μάλιστα και σε ΡΟΖ ξενοδοχείο ο δικό σου!

Ξεκινάω περασμένα μεσάνυχτα πια, αλλά μετά από 100 km περίπου άρχισα να τα φτύνω τελείως από την κούραση, οπότε έκανε αναγκαστική στάση και πάλι. Αφού άραξα να ξεκουραστώ σε ένα παγκάκι, εκεί κατάλαβα εξολοκλήρου το σύστημα που επικρατη στα ιταλικά βενζινάδικα. Μιλάμε οι άνθρωποι δεν υπάρχουν!

Όταν πας σε βενζινάδικο η τιμή της βενζίνης δεν είναι ίδια σε όλες τις αντλίες, εντάξει αυτό ηταν γνωστό. Αν βάλεις μόνος σου πληρώνεις το λίτρο στις τιμές που αναγράφονται αλλά αν σου φουλάρουν αυτή βενζίνη, πληρώνεις 20 λεπτά παραπάνω το λίτρο. Ε ναι πως θα πληρωθούν οι υπάλληλοι! Αν κάνεις όμως το λάθος και πας να βάλεις μόνος σου βενζίνη στην αντλία,  που προορίζεται για να σε φουλάρει ο υπάλληλος, πληρώνεις τον κούκο αηδόνι και ο υπάλληλος είναι μια από μία γωνία να σε χαμογελάει! Και περαστικά σου!!! Μετά αναρωτιόμαστε γιατί τους λένε μαφιόζους!

Κοιτάζω τον Τομ και βλέπω, ότι μέχρι το Μιλάνο στα 150 km που απομένουν έχει μόνο ένα βενζινάδικο και ότι μετά από κάποια χιλιόμετρα, ο δρόμος στενεύει σε μια πιο μικρή αρτηρία. Το σκέφτομαι και λέω ότι μάλλον κάπου εδώ θα πρέπει να βρω που να κοιμηθώ, για να μην έχω τίποτα περίεργα μπλεξίματα στο δρόμο.

 Παίρνω το φέιζερ και πάω προς το εστιατόριο όπου και βλέπω, να έχει ένα τραπέζι από αυτά που κάνουν πικνίκ με ξύλινα παγκάκια αντικριστά του και φυσικά, γυάλισε το μάτι μου. Για εδώ είμαστε!!

Μπαίνω στο βενζινάδικο ήμουν μόνος, και να ψάχνω το τι θα φάω μιας και ήταν όλα κατεψυγμένα προϊόντα σε τιμές που ξεκινούσαν, από 6 € για το πιο ελεεινό σάντουιτς. Ο υπάλληλος βαριόταν τη ζωή του και με παρακολουθούσε, το τι τελικά θα αγοράσω μέχρι… Που σε μια στιγμή ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και μπήκαν ταυτόχρονα καμιά τριανταριά  άτομα με τον υπάλληλο να παθαίνει εγκεφαλικό και εγώ, με αστραπιαίες κινήσεις να παίρνω ό,τι βρήκα μπροστά μου γιατί, ούτε αύριο δεν θα τελείωνα από κει.

 

Πάω στο παγκάκι τρώω και μετά από δύο τρια τσιγάρα όπως ήμουν, φυτευτικά!!  Σκεφτόμενος, ότι τελικά σήμερα ευχαριστήθηκα οδήγηση...

Ημερα 7 Σαββατο 05 - 08 - 2018

Το πρωί ξύπνησα στις έξι και αφού κατανάλωσα τριπλή δόση καφεΐνης κατά τις οχτώ, ξεκίνησα να πάω στο αεροδρόμιο να δω, τι θα κάνω με τα πράγματα. Άρχικά ειπα   να τα αφήσω στην επιχείρηση φύλαξης που υπάρχει στο αεροδρόμιο με κόστος φύλαξης, 6 € την ημέρα. Αλλά μετά σκέφτηκα   το ενδεχόμενο  αν με αφήσει πουθενά το φειζερ  σε καμιά βουνοκορφή, τα πράγματά μου μετά από το αεροδρόμιο πως θα τα πάρω. Τι να έλεγα στην Adac… Να ξέρετε μήπως θα μπορούσατε να με επιστρέψετε στην Ελλάδα με ανταπόκριση μέσω Μιλάνου, γιατί έχω αφήσει το sleeping bag μου εκεί…Μάλλον δε θα το παίρνανε και πολύ καλά . Οπότε στείλτα με ταχυδρομείο τουλάχιστον όσον αφορά αφτο, να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο.

Ξεκίνησα στρίβω στην διχάλα προς Μιλάνο που χθές ο Τομ μου έδειχνε ότι είναι πιο μικρή οδική αρτηρία και  τελικά ήταν, ένας δρόμος με έξι ρεύματα κυκλοφορίας προς κάθε κατεύθυνση… Μάλιστα!!! Και βενζινάδικα να έχει φυσικά σωρηδόν! Τομ μάλλον για σέρβις πας. 
 

Γιατί εγώ πίσω πάω…

  

θέλετε και σχόλιο…

Φτάνω στο αεροδρόμιο και τρώω μία φρίκη που θα παρκάρω γιατί παντού, ηταν φυσικά με πληρωμή. Ρωτάω έναν υπάλληλο που κοντά είναι το ταχυδρομείο και σταθμεύω το φέιζερ, κόβοντας από ένα κερματοδέκτη χαρτάκι στάθμευσης, για μισή ώρα κόστους 2 €. Πετώ το υπόστρωμα και της παντόφλες γιατί δεν χωρούσαν στο δέμα που θα ταχυδρομουσα, παίρνω τα πράματα και τρέχω πανικόβλητος στο  αεροδρόμιο. Μπαίνω μέσα κλασικά μπουρδουκλώθηκα,  αλλά για καλή μου τύχη με είδε ο υπάλληλος που ρώτησα πιο πριν και με έδειξε το ταχυδρομείο που ήταν, μπροστά στα μάτια μου.

Μπαίνω μέσα είχε τρεις υπαλλήλους που βαριόταν τη ζωή τους και  κανένα πελάτη, ωραία να τελειώνουμε γρήγορα!

– Ναι γεια σας θέλω να στείλω αυτό το δέμα στην Ελλάδα.

– ??.

– Αγγλικά.

– ??.

– Ωχ!

Δηλαδή έλεος τι είναι αυτή οι ιταλοί  ρε συ, ούτε στο ταχυδρομείο του αεροδρομίου δεν μπορούν να βάλουν κάποιον που να μιλάει αγγλικά… Μα τόσο βόδια! Τελοσπάντων ο ένας από τους τρεις υπαλλήλους κάπως μιλούσε, αγγλικά προ σχολικού επιπέδου και ξεκίνησε… Ο μαραθώνιος της επικοινωνίας.

Άρχικά μου ζυγίζει και μετράει τις διαστάσεις από το πακέτο για να με βγάλει το κόστος.

– 50 €.

Μετέπειτα παίρνει ένα τεράστιο χαρτόνι και προσπαθεί να μου το τοποθετήσει μέσα.

 – Φίλε δεν χωράει.

– ??

– Πρέπει να πάς στο πάνω όροφο στην υπηρεσία που ασφαλίζουν τις αποσκευές, να σου περιτυλίξει το δέμα και μετά να το ξαναφέρεις πίσω.

– ??

– Αυτό κάνει να ξέρεις 10 €.

– FACK!!

Πάω πανικόβλητος τον επάνω όροφο μην τυχόν φάω καμιά κλήση με το φέιζερ, βρίσκω την υπηρεσία μου το συσκευάζουν και τρέχω πάλι πίσω.

– Σε ποιο ξενοδοχείο μένεις.

– ??

– Πρέπει να ξέρω την διεύθυνση του ξενοδοχείου που μένεις έτσι ώστε, αν δεν έρθει το δέμα στην Ελλάδα να το επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο

-  ?? (Πλάκα με κάνεις!)

Του λεω το ξενοδοχείο δεν το ήξερε!!  Ψάχνουμε να βρούμε την διεύθυνση του μέσα από τον  τομ, ήταν μέσα σε ένα πάρα πολύ μικρό αδιέξοδο δρομάκι που δεν εμφανίζε διεύθυνση. Ψάχνω να το βρω μέσα από το booking που είχα καταχωρημένοι την κρατήσει, καλά εκεί είναι που εχασα την μπαλα τέλειος!! Εντωμεταξύ να στάζω από ιδρώτα και να ρίχνω μιλάμε, τα μπινελίκια!! Ο υπάλληλος είχε αρχίσει να με αγνοεί και εγώ να είμαι έτοιμος να ανατιναχτώ σε χειροβομβίδα, μέχρι που μου φέρνει ένα φάκελο να γράψω τα στοιχεία… Αμήν!

Του γράφω τη διεύθυνση την κοιτάει

 – Πρέπει να την γράψεις στα αγγλικά.

Φέρνει άλλο φάκελο την γράφω στα αγγλικά δεν το κατάλαβε, γιατί η διεύθυνση μου είχε  μέσα και νούμερα όπως 25ης Μαρτίου και πήγε να το συζητήσει με τον την συνάδελφο του. Εκεί μου γύρισαν τελείως τα μάτια ανάποδα και του είπα.

– Έρχομαι

 Και φυσικά ούτε που ξαναπάτησα εκεί μέσα και πήγα καρφί, στην υπηρεσία φύλαξης αποσκευών.

Συζητάω με το παλικάρι εκεί που ήξερα άπταιστα αγγλικά, μου περνάει την αποσκευή μέσα από ένα σκανερ  προπληρώνω ένα μέρος από τις ημέρες που θα μου κρατούσαν τα πράγματα. Του δίνω το διαβατήριο να καταγράψει τα στοιχεία μου και αφού μου έδωσε την απόδειξη πληρωμής που λειτουργούσε ταυτόχρονα και ως αποδεικτικό στοιχείο, για το ποια είναι τα πράγματα μου… Τον χαιρέτησα και έφυγα.

Φτάνω στο ξενοδοχείο ακριβώς τις 12… Άγγλος!!  Και προς μεγάλη μου ανακούφιση βλέπω ότι έχει ένα τεράστιο σαν  περιφραγμένο παρκινγκ, τελειότητα! Χτυπάω το κουδούνι και μπαίνω μέσα, ακριβώς μπροστά μου ήταν η ρεσεψιόν.

– Γεια σας εγώ κάνει μία κράτηση για σήμερα.

– Ναι σε περιμέναμε.

- Να ρωτήσω εδώ μέσα από την καγκελόπορτα, μπορώ να παρκάρω το μηχανάκι.

– Όχι δυστυχώς αυτός ο χώρος δεν ανήκει στο ξενοδοχείο.

– Fack!!.

– Αλλά συνεργαζόμαστε με ένα πάρκινγκ στα 500 m από εδώ, που μπορείς εκεί να διασφαλίσεις  τη μοτοσικλέτα σου με κόστος για όλο το βράδυ στα 7 €. Θες να πάρουμε τηλέφωνο να κανονίσουμε για την κράτηση σου.

– Άψογα.

– Μόνο αν γίνεται πληρώστε μας από τώρα γιατί το πρωί λογικά, δεν θα είμαστε εδώ. Και όταν θα αφήσεις το δωμάτιο, τα κλειδιά άστα εδω πάνω στη ρεσεψιόν.

Μάλιστα… Εντάξει ήταν λίγο μπουρδέλοξενοδοχείο αλλά τουλάχιστον, σε κυριλέ μορφή.

Ξεφόρτωνα τα πράγματα από στο δωμάτιο και πάω στο γκαράζ. Εν τω μεταξύ είχε δύο τεράστια γκαράζ το ένα κολλητά με το άλλο, τελοσπάντων βρίσκω αυτό που μου έκανε το κονέ το ξενοδοχείο και πάω.

– Ναι είμαι από το ξενοδοχείο για  να παρκάρω την  μοτοσικλέτα.

– Ξέρουμε, θα κάνεις την κράτηση

– Πρώτα να δω που θα παρκάρουμε τη μοτοσικλέτα.

Με πάει τέρμα πίσω στο γκαράζ και με βάζει να παρκάρω κάτω από ένα υπόστεγο, δίπλα σε ένα παπάκι και ακριβώς μπροστά, από ένα μικρό εκσκαφέα.

– Εδώ δεν ενοχλεί του λέω.

– Όχι όχι δεν το κινούμαι καθόλου τον εκσκαφέα.

– Καλά.

– Αλλά μην κλειδώσεις το μηχανάκι γιατί αν χρειαστεί να το μετακινήσουμε, να μπορέσουμε να τραβήξουμε το μηχανάκι.

– (Μιλάμε στράβωσα) Οχι

– Δεν γίνεται πρέπει να το αφήσεις ξεκλείδωτο μηχανάκι.

– Δεν έχει πουθενά αλλού να παρκάρω.

– Όχι είμαστε γεμάτοι ή εδώ ή πουθενά.

Ορέ μάγκα φρίκη που έφαγα!! Μιλάμε ήμουν έτοιμος να ανατιναχτώ… Με βαριά καρδιά του λέω ναι και πάμε στη ρεσεψιόν, συμπληρώνουμε τα χαρτιά. Τους πληρώνω και φυσικά με δίνουν ένα αντίτιμο της απόδειξης.

– Τον κινείται τον εκσκαφέα.

– Πάρα πολύ σπάνια μόνο σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης αλλά μη φοβάσαι, είμαστε επαγγελματίες .

Επαγγελματίες ΞΕ επαγγελματίες εγώ σφιγγόμουν  γιατί αν γινόταν κάτι και με ριχναν   το μηχανάκι, άντε  βρες άκρη μετά.

Τελοσπάντων πάω στο ξενοδοχείο πραγματικά εξαντλημένος. Κάνω ένα μπάνιο έλεγξα από παντού αν έχει ανιχνευτή καπνού στο δωμάτιο και μόλις είδα πως όχι, χτύπησα ένα καφέ άνοιξα το παράθυρο και το έκανα τεκέ.

Παίρνω την Ανθη τηλέφωνο λέγοντας στην το πρόβλημα μου.

 – Ανθη χαλιέμαι.

– Ε λογικό είναι.

– Μόλις ξεκουραστώ θα πάω να το πάρω το μηχανάκι από εκεί. Αλλιώς δεν με βλέπω να κλείνω μάτι.

– Οπως νομίζεις.

– Άντε ζουζούνα έρχεσαι αύριο.

– Ναι!!

– Και είδες μία μέρα νωρίτερα ήρθα να σε περιμένω. Τζέντλεμαν ο δικος σου.

– Καρδιά μου.

– Εύχομαι μόνο αύριο που θα έρθεις τα ξημερώματα, να μη με πάρει ο ύπνος.

– Κανόνισε.

Και βλέποντας τηλεόραση μέσα σε ένα ομιχλώδες τοπίο από  την κάπνα, ξεράθηκα για ένα πεντάωρο.

Ξυπνάω και αφού ήπια ξέρετε, πήγα να δω τι θα κάνουμε το μηχανάκι. Πάω στο διπλανό  γκαράζ από αυτό που είχα σταθμευμένο το φέιζερ βρίσκω έναν υπάλληλο.

– 12 € για όλο το βράδυ.

– Υπάρχει πιθανότητα από κει που θα παρκάρω,  να μου μετακινήσετε το μηχανάκι.

– ??.  

– Θα μου το μετακινήσετε…

– Οχι όχι όπου το παρκάρεις εκεί θα μείνει.

Μιλάμε οι άνθρωποι ούτε καν μπορούσαν να διανοηθούν, τι με επέβαλαν να κάνω οι ανταγωνιστές τους.

– Καλά θα κάνω μια βόλτα και αν είναι θα το φέρω πιο μετά.

Πάω να πάρω το μηχανάκι όπου ακριβώς απέναντι από το γκαράζ, υπήρχε μια μικρή γωνιακή πιτσαρία. Μια χαρά αν δε βρω πουθενά αλλού καλύτερα να πάω, εδώ θα έρθω! Περνάω την πύλη  από το γκαράζ και οδηγώντας ποια, περιμένω ο υπάλληλος να μου ανοίξει την πύλη για να φύγω.

– Ε που πας δεν θα πληρώσεις.

– Πλήρωσα

 – Εδώ στο χαρτί που μου έδωσες λέει ότι δεν έχεις πληρώσει.

– Πλάκα με κάνεις.

Ρε τι κατάρες τους  έριχνα! Ήμουν έτοιμος να τους δαγκώσω! Πάμε μέσα στο γραφείο ο υπάλληλος να μου λέει ότι πρέπει να πληρώσω, εγώ να του λέω πάρε τηλέφωνο τον υπάλληλο που ήταν το πρωί και βαλε τις κάμερες να δεις. Ευτυχώς για καλή μου τύχη ήταν ένας ακόμα υπάλληλος στο χώρο που ήταν παρών στην πρωινή μας συναλλαγή, και ευτυχώς το θέμα τελείωσε εκεί… Αφού  ο υπάλληλος που μου ζήτησε λεφτά μου είπε χίλια συγνώμη ρίχνοντας φυσικα και αυτός, ιταλικά  βρισίδια… Ολο μου έδειχνε το χαρτί που έγραφε απλήρωτο, και εγώ του έλεγα

 – Ναι αλλά γραμμένο στα ιταλικά!!!

 Αυτός που ήθελε να μου το φορμάρει, θυμαστε που μου έλεγε… Είμαστε επαγγελματίες, να χαρώ εγώ επαγγελματισμό!!  Φυσικά όπως καταλάβατε ούτε που ξαναπάτησα εκεί μέσα.

Είχα ρωτήσει φυσικά που μπορώ να πάω για να δω κάτι από το μέρος και με είπαν ότι στο κέντρο, έχει καφετέριες McDonald's και εστιατόρια… Μια χαρά! Φυσικά με είπαν ότι είναι πολύ κοντά και μπορώ να πάω με τα πόδια, αλλά εγώ επέλεξα να οδηγήσω. Φτάνω σε μία κυκλική διασταύρωση παίρνω μια έξοδο και καταλήγω σε ένα κάμπινγκ, Ουπς! 

Βάζω των Τομ να δω που μπορεί να είναι το κέντρο και τον λέω, να με οδηγήσει εκεί που φαίνεται ότι έχει πολλά σπίτια… Ωραίω κριτιριο ε!! Εκεί που είναι τα πολλά σπίτια, κάπου εκεί θα είναι και το κέντρο! Έτσι παίρνω μια άλλη έξοδο από τον κυκλικό κόμβο και βγαίνω στην εθνική οδό! Δεν μπορούσα να χωνέψω οτι ξεκίνησα να πάω κάπου σε απόσταση με τα πόδια, και κατέληξα να  οδηγώ προς άγνωστούς προορισμούς.

Μιλάμε ανάμεσα στα βρισίδια που έριχνα καθώς οδηγούσα, παρακαλούσα και τον Θεο  μην και τυχόν πληρώσω και τίποτα διόδια… Τελικά ευτυχώς όχι! Βρίσκω πινακίδες για Μιλάνο και φοβούμενος μην πάω αλλού για αλλού, στρίβω κατά εκεί. Και ετσι κατέληξα στα προάστια του Μιλάνου.

Κάνω κάποια χιλιόμετρα μέσα σε αρκετή κίνηση με τα φανάρια, να διαδέχονται καταριπας το ένα μετά το άλλο και το βεντιλατέρ από το μηχανάκι, να αρχίζει να κελαηδάει. Ρε Νίκο που πας και ζορίζεις το φειζερ λίγες μόλις ώρες προτού, να έρθει η Ανθη  από την Ελλάδα… Τρελάθηκα και αυτομάτως, έκανα αναστροφή βαζοντας των Τομ να με πάει στο πάρκινγκ.

 Αλλά δεν το παράτησα όχι! Κοιτώντας το κινητό  ξαναεβαλα το GPS να με πάει στο κέντρο ενός άλλου μεγάλου οικισμού, μπας και βρω επιτέλους αυτό το περιβόητο κέντρο της περιοχής. Ο Τομ να με πηγαίνει μέσα από κάτι ερειπωμένους δρόμους που κύκλωναν το αεροδρόμιο. Προσπερνώντας πολλά παρατημένα κοντέινερ να με οδηγεί, μέσα σε ξεχασμένους οικισμούς όπου πολλοί αλλοδαποί αφρικανικής καταγωγής, είχαν στήσει διάφορα πηγαδάκια και με κοιτούσαν, περίεργα στο δρόμο… Σφίχτηκα! Για μια στιγμή νοερά  νομίζα ότι βρισκόμουν στις κακόφημες συνοικίες της Νέας Υόρκης, όπου οι συμμορίες έχουν  το ολοκληρωτικό έλεγχο της περιοχής! Τι να λέμε τώρα.

Συνεχίζω και φτάνω επιτέλους στην κωμόπολη, κάνω μια γύρα δεν είχε τίποτα ούτε καφετέρια ούτε εστιατόρια και φυσικά, δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Ξανά κάνω μια γύρα μήπως   και βρω κάτι, μπα..!!! Το μόνο που βρήκα ήταν μια πανέμορφη ιταλίδα που καθόταν με τη φιλενάδα της σε μία γωνία του ερημωμένου δρόμου και φαντάζομαι, έκλαιγε την μοίρα της με το τι κάνει σε ένα τόπο σαν και αυτό.

Σταματάω έξω από τα κιγκλιδώματα του αεροδρομίου να κάνω ένα τσιγάρο και  να χαζεύω, τους αεροδιαδρόμους με κάποια αεροπλάνα,  να απογειώνονται βαθιά μέσα στον ορίζοντα. Μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η αίσθηση  της ερημίας  που με περίκλειε,   αλλά κάπου άρχισα να αγριεύομαι και την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια για το πάρκινγκ.

Φτάνω στην πύλη από το γκαράζ και περιμένω να ανοίξει η πόρτα… Μπα!! Να κορνάρω, ούτε! Κατεβαίνω και να ψάχνω μήπως έχει κάποιο κουμπί κάτι, που ενεργοποιεί το μηχανισμό… Δεν είχε τίποτα και αρχισα  να βρίσκομαι, σε κατάσταση υστερίας!

Σκάει ένα αμάξι που έβγαινε εκείνη την ώρα από το πάρκινγκ και μου λέει ότι μάλλον, το φωτοκύτταρο που έχει δεν πιάνει τον όγκο της μοτοσικλέτας… Ρε πότε θα ησυχάσει η ψυχή μου! Να φωνάζω να κάνω χειρονομίες μπροστά στις κάμερες, με αγνοούσαν παντελώς! Είχε μία πολύ μικρή μεταλλική είσοδο για να διέρχονται οι πεζοί και εκεί που ήμουν έτοιμος να σκαρφαλώσω  κάτι πεζουλάκια κάνοντας εντούρο εκ  θαύματος, με είδαν και μπήκα στο γκαράζ… Εύκολο ήταν!

Σταθμεύω πληρώνω και πάω να κάτσω επιτέλους την συνοικιακή πιτσαρία δίπλα από το ξενοδοχείο, μιας και πεινούσα σαν λύκος! Παραγγέλνω πίτσα και μία μπύρα και αφού τα τσάκισα… 

 

Κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι η μέρα μου σήμερα ήταν πραγματικά κενή, από ταξιδιωτικές εμπειρίες. Κάνοντας ουσιαστικά,για πρώτη φορά στη ζωή μου, μια μέρα διακοπές… Μέσα στις διακοπές μου.

Ετσι και εγώ επειδή σήμερα δεν έκανα ταξιδιωτικά τίποτα, χτύπησα και μια  δεύτερη πίτσα για να γουστάρω.

Γύρισα στο ξενοδοχείο μίλησα με την Ανθή.

– Που πήγες στο κέντρο, είδα στο Google ότι έχει καφετέριες και Μακντόναλντ.

– Δεν τα βρήκα.

– … (Νεκρική σιγή)

– Μάλλον θα ήταν μέσα στο αεροδρόμιο. Άντε έρχεσαι αύριο.

– Ναι!

– Με το που φτάσεις πάρε με τηλέφωνο να ξεκινήσω να σε πάρω.

– Αμάν!

Και αφού είδα τηλεόραση μετά από κάμποση ώρα, αποκοιμήθηκα.

Ημερα 8 Κυριακη 06 - 08 - 2018

Ξύπνησα από τα χαράματα να πιω καφέ και να πάω να παραλάβω την Ανθη από το αεροδρόμιο, που ερχόταν στις οχτώ. Φυσικά από εχθές προνόησα και συμμαζέψα λίγο τα πράγματα μου μιας και μέσα στη μπαγκαζιέρα επικρατούσε, πολεμική ζώνη. Έτσι ώστε να μην χάσουμε χρόνο στο να βολέψουμε και τα πράγματα της Ανθή στο μηχανάκι.

Πάω να πάρω το φειζερ από το γκαράζ και το βλέπω ανακουφισμένος, εκεί που το είχα παρκάρει εχθές… Ναι  έχουμε και αυτό! Φτάνω στο μηχανάκι και πως κοιτάω, ο πλαγιοστατης   έτσι όπως στηρίζοταν το  Φέιζερ είχε τρυπήσει την πίσσα  που είχε στο γκαράζ και είχε ανοίξει τρύπα. ΩΧ ευτυχώς που δεν έπεσε!

Αφού ενημέρωσα όποιον έβλεπα στο πάρκινγκ ότι αναχωρώ, για να μου ανοίξουν την πύλη… Ξεκίνησα για το ξενοδοχείο.

Πάω φορτώνω τα πράματα ανά δώσεις και κάθε φορά που πηγαινοερχόμουν, χτυπούσα και ένα καφεδάκι από το μπουφέ του ξενοδοχείου έτσι, για το καλό της ημέρας! Αφήνω τα κλειδιά στην άδεια ρεσεψιόν και κλείνοντας την πόρτα του ξενοδοχείου, μου έρχεται!! Οχι ρε μάγκα ξέχασα το κράνος! Τώρα!! Μα πόσο τρόμπας  μπορεί να είμαι!! Αρχιναω να  ρίχνω τώρα…  Ακριβώς από δίπλα μου ήταν μια νεαρη οικογένεια που είχε κάνει και αυτή τσεκ άουτ, και με ρωτάει.

- Τι έπαθες.

– Ξέχασα το κράνος μέσα.

– Αφού το κρατάς.

– Α.

Εντάξει ρε παιδιά συμβαίνουν αυτά!

Πάω να ξεκινήσω και χτυπάει το τηλέφωνο.

– Έλα έφτασα!

– Κιόλας.

– Ναι φτάσαμε μισή ώρα νωρίτερα.

– Ωραία ξεκινάω σε πέντε είμαι εκεί… Περιμένε με στην έξοδο από τις αφίξεις για να  μην πληρώσω πάρκινγκ για το φειζερ.

– Ναι!

Κάνω 800 m και έφτασα στο αεροδρόμιο παρέλαβα την Ανθή, για να ξεκινήσει επιτέλους το από κοινού μας ταξίδι! Φυσικά όμως προτού να γίνουν όλα αυτά, σταματάμε σε ένα βενζινάδικο να κάνουμε ένα τσιγάρο για να τα πούμε και λιγάκι!

– Η μάνα μου πως είναι.

– Μια χαρά, λες και είσαι στη Χαλκιδική!

- Γουστάρεις.

- Ναι!

- Ο καιρός λεει βροχές.

– Ελα μωρέ καλοκαίρι είναι,  πόσο θα βρέξει.

Ο ουρανός εντωμεταξύ ήταν ήδη συννεφιασμένος και προς τα εκεί που θα κατευθυνόμασταν, μέσα στη μαυρίλα. Έλα μωρέ ότι βρέξει ας κατεβάσει, διακοπές είμαστε!

Ξεκινάμε κάνω κάποια μέτρα.

– Ρε Νίκο που πας από δω, ξαναγυρνάς αεροδρόμιο.

– Όχι ρε καλά πάω.

Και τελικά ξαναγύρισα στο αεροδρόμιο! Αφού μπλέχτηκα κανα δίλεπτο βρήκα τη σωστή έξοδο και επιτέλους, το ταξίδι μας ξεκινάει.

Ο καιρός ήταν βαρύς τα κάτασπρα σύννεφα ήταν χαμηλά και σκέπασαν τις βουνοκορφές, μέχρι που οι πρώτες ψιχάλες άρχισαν να στάζουν από τον ουρανό οπότε, κάναμε στάση στο πρώτο βενζινάδικο να φορέσουμε τα αδιάβροχα. 

Ξεκινάμε να βγούμε Ελβετία και μετά από κάποια χιλιόμετρα, άρχισε ο κατακλυσμός. Ο ρε μαγκα μου τι έριχνε και κατευθείαν, χαθήκαμε στην πρώτη καφετέρια που βρήκαμε μπας και σωθούμε!

Φυσικά τα πειράγματα εδιναν και έπαιρναν.

 

Έστω και λίγο κακόγουστα.

Ήπια τον πέμπτο καφέ της ημερας  

Και αφού ψιλό σταμάτησε η μπόρα ξαναβρεθήκαμε στο δρόμο… Διασχίσαμε ένα κομμάτι από λίμνη Κομο και ακολουθώντας πάντα των SS 36, φτάσαμε στη λίμνη Montespluga… Οπως και το ομώνυμο πάσο που ανεβήκαμε. Ενας δρόμος που ενώνει την Ιταλία με την Ελβετία μήκους 30 km και σε αυτά τα 30 km ανεβαίνεις, 1800 m υψόμετρο. Τρέλα!!!

Να είναι γεμάτο με απότομες φουρκέτες… Τούνελ με στροφές 90 μοιρών να διαδέχονται το ένα το άλλο. Να ρίχνει έξω καρέκλες ή βροχή,  να πηδάει στο οδόστρωμα σαν μπαλάκια του πινγκ πονγκ. Ο δρόμος να γλιστρά,  να κατεβάζει ποτάμια νερό. Η Ανθη να κάνει το σταυρό της και εγώ να σκέφτομαι, ότι μάλλον θα με πει να γυρίσουμε πίσω στο αεροδρόμιο…

Και άλλο τούνελ και άλλη στροφή μέχρι που σταματήσαμε μιας και πλέον, ήταν  επικίνδυνο να οδηγάς! 

Η Ανθη να έχει κοκαλώσει και να σκέφτεται τι κάνω εγώ εδώ στα βουνά με τον τρελό! Και αντί να βάλω αντηλιακό, φόρεσα  αδιάβροχα… Έλα μωρέ καλοκαιρι είναι, πόσο θα βρέξει!

Αφού ψιλό έκοψε ο καιρός συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε κι αλλό τέρμα πάνω στο βουνό, μέχρι που μπήκαμε Ελβετία. Φυσικά σύνορα δεν περάσαμε παρα μόνο μια πινακίδα που έγραφε, αν έχεις τίποτα αφορολόγητο πρέπει να το δηλώσεις. Στην Ελλάδα γιατί δεν βάζουν τέτοιες πινακίδες!

Η ομιχλη  έχει σκεπασεί τα πάντα η βροχή, είχε και πάλι δυναμώσει. Το κρύο  να ξυρίζει με την Ανθη πλέον να μη δίνει σημεία ζωής οπότε αυτομάτως, μόλις είδα ένα ερειπωμένο τούνελ σταμάτησα ακαριαία το μηχανάκι για να δω… Αν η γυναίκα μου ακόμα αναπνέει.

Παρκάρω το φέιζερ πάνω στα κοτρόνια να μην είναι στο δρόμο και έτσι όπως παίρνω τα κλειδιά από τη κλειδαριά, μου πέφτουν κάτω και να μην βρίσκω… Ημαρτον! Να ψάχνω στάζοντας  από τη βροχή και τα κλειδιά πουθενά. Το στανιό μου μέσα είναι δυνατόν! Έρχεται και η Ανθη βρίζοντας (Ποιον  έβριζε, ας μην το αναλύσουμε καλύτερα!) Και τελικά τα βρήκε σφηνωμένα ανάμεσα από την καλωδίωσης του φέιζερ! Κοίταξε να δεις πως από το πουθενά, μπορεί να μπλέξει κανείς.

Πάμε μέσα στο τούνελ να αλλάξει η Ανθη  που έτρεμε από το κρύο και την υγρασία, σαν ψάρι. Της φοράω και το δικό μου αδιάβροχο και περιμένουμε μπας και κόψει! Γράφοντας το ταξιδιωτικό είδα ότι αυτό το τούνελ δεν είναι όποιο και όποιο τούνελ αλλά  το διάσημο, Galerie am Splügenpass  που χτίστηκε το 1845 και πλέον λειτουργεί σαν μουσείο. 



Είδες ρε Ανθή που σε φερα πάλι!

Μέχρι που ξεκινήσαμε και πάλι να κατεβαίνουμε το Splügenpass  ( Και αυτό στο ίντερνετ το είδα. Σιγά μην το ήξερα… Εντάξει ρε παιδιά άλλοι τα ψάχνουν προτού πάνε και άλλοι, αφού πάνε!! Λεπτομέρειες!!) Κατηφοριζοντας το μεσα στην ομιχλη  κάποια χιλιόμετρα πιο κάτω, είχε μια καφετέρια που κάλλιστα, θα μπορούσαμε να είχαμε αράξει εκεί και όχι μέσα στα κοτρώνια...Αλλα που να το ξερουμε.

Ρωτάμε για βινιετα

 – Δεν έχουμε, θα πάτε σε μια καφετέρια στο κέντρο του χωριού.

Φτάνουμε στο χωριό πάμε στην καφετέρια ήταν κλειστοί. Ακριβώς από δίπλα ήταν ένα σουπερμάρκετ, ωραία ευκαιρία να κάνουμε τα ψώνια της ημέρας! Μπαίνουμε μέσα όλα ήταν πανάκριβα φωτιά! Τα σαλάμια και τα κασέρια κυμαινόντουσαν από 7 €.

Η συσκευασία τα ψωμιά καναν  γύρω στα 4 € και οι κρύες σαλάτες, στο τάληρο. Μια χαρά, οπότε αγοράσαμε ότι βρήκαμε πιο οικονομικό και πάμε στο ταμείο. Φυσικά, πήραμε και ένα κρασί

– Να ρωτήσουμε μήπως ξέρετε από που μπορούμε να βρούμε βινιετα

– Από εδώ ( 35 € και αν αναλογιστείς οτι έχει ένα χρόνο διάρκεια είναι πραγματικά, τζάμπα πράμα! Στην Ιταλία τα 35 € τα δίνεις για 3 ωρες!!)

– Πόσο χρωστάμε.

– 70!

Μονο!!! Ή βινιετα μπορεί να ήταν τζάμπα, αλλά όλα τα άλλα ήταν δηλητήριο! Δεν ξέρω αλλά απ' όσο θυμάμαι, μου φάνηκε πολύ πιο ακριβή ζωή από ότι στην Νορβηγία. Ευκαιρία για δίαιτα  λοιπόν!

Βγαίνουμε εξω μεσημέρι πια,  ευτυχώς είχε σταματήσει η βροχή και αφού κάναμε ένα τσιγάρο, λέω την Ανθή.

–  Θα πάμε ούτως ή άλλως για αυτό ήρθαμε από δω.

– Θα προλάβουμε το ξενοδοχείο.

– Λογικά.

Και φύγαμε καρφί για το San Bernardino. Ο Τομ με έβγαζε άλλη διαδρομή για να ανεβούμε το πάσο  αλλά οδηγώντας, είδα πινακίδες που έγραφαν San Bernardino grand tour, οπότε τον γράψαμε και πήγαμε από κει.

Ανεβαίνοντας στο βουνό μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο σε κάποια φάση, προσπερνάω κάποιά ακινητοποιημένα αυτοκίνητα και φτάνω μπροστά σε μια ανηφορική αριστερή φουρκέτα όταν βλέπω, ένα τουριστικό λεωφορείο να κατεβαίνει τη στροφή. Κοκαλώνω το μηχανάκι το λεωφορείο συνεχίζει ακάθεκτο την πορεια  του και περνάει στρίβοντας, σε πραγματικά χιλιοστα  από τη μάσκα του φέιζερ… ΣΟΚΑΡΙΣΤΗΚΑ!!  

– Ανθή το είδες.

– Δεν το πρόσεξα

– Καλύτερα!

Πάντως αν μας χτυπούσε και επιβιώναμε,  έβλεπα από την αποζημίωση να αγοράζαμε κανένα σπίτι στην πατρίδα!!! Και μετά από λίγα χιλιόμετρα φτάσαμε στην κορυφή. 

Τι αυτό ήταν, πολύ μικρό ρε γαμώτο!

Αράξαμε στην κορυφή.

Χαζεύοντας την αλπικη  λίμνη.

Μέχρι που φύγαμε άρον άρον γιατί  ο καιρός ετοιμαζόταν παλι να βρέξει και εμείς, είχαμε ένα κάρο χιλιόμετρα να διανύσουμε μέχρι το ξενοδοχείο.

Συνεχίζω κάποια χιλιόμετρα στο βουνό και βλέπουμε έξοδο προς εθνική. Χαλάστηκα  βέβαια, γιατί έτσι δεν θα κάναμε ολόκληρο το πασο και από τις δύο πλευρές. Αλλά πλέον με το χρόνο να μας πιέζει, δεν είχαμε δυστυχώς άλλη επιλογή. Εκεί ο Τομ αποπροσανατολιστικέ  μαζί του και εγώ και δεν ήξερα με το που βγούμε στην εθνική, ποια κατεύθυνση να ακολουθήσω προς Saint Moritz  η Λοκάρνο. Τώρα από που να πάμε!!

Στρίβω δεξια προς Saint Moritz   με το δρόμο να είναι ακινητοποιημένος από την κυκλοφοριακή συμφόρηση αλλά ευτυχώς,  βλέποντας στην πορεία μου μια πινακίδα ότι ξαναγυρνούσαμε προς Ιταλία, την κατάλαβα τη δουλειά. Και ετσι όπως ήμουν πάνω στην εθνική έχοντας ακριβώς απέναντι μου το Αστυνομικό Τμήμα της Ελβετίας, έκανα αναστροφή και πήρα επιτέλους τη σωστή κατεύθυνση. Βέβαια υπήρχε πιθανότητα αν μας μπαγλαρώσανε να μην ξαναβλέπαμε τις μανάδες μας αλλά ευτυχώς, την γλυτώσαμε.

Κανω κάποιά χιλιόμετρα και κάποιοι αστυνομικοί μας ξαναέστειλε μέσα από τα βουνά μιας και η εθνική ήταν κλειστή. Προφανώς από κάποιο ατύχημα και τελικά, διέσχισα όλο το San Bernardino. Αυτό που κατάλαβα ηταν ότι το πάσο μπαίνοντας από την ιταλική του πλευρά, σε βγάζει σχεδόν αμέσως στην κορυφή. Ενώ  εάν το διασχίσεις προερχόμενος από την Ελβετία, έχει πολύ δρόμο να σου προσφέρει.

Πω πω τέτοια πράγμα δεν είχα ξαναδεί! Για δεκάδες χιλιόμετρα από το αντίθετο ρεύμα της κυκλοφορίας όλα τα αμάξια να είναι ακινητοποιημένα μέσα στο βουνό. Από το μποτιλιάρισμα οι οδηγοί να είναι σε κατάσταση απελπισίας να βγαίνουν από τα οχήματά τους και να αποχωρούν, τι έχει συμβεί  και το πότε επιτέλους θα φτάσουν στον προορισμό τους… Και εμείς να κάνουμε το σταυρό μας που τη γλιτώσαμε. Πάντως ένα έχω να πω, τόσα χιλιόμετρα μποτιλιαρίσματος διανύσαμε ίσως και χιλιάδες αμάξια ακινητοποιημένα είδαμε,  αλλά ούτε έναν δεν είδαμε να χώνεται στον αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας  για να κερδίσει, έστω κάποια μέτρα δρόμου…

 Αφού κατεβήκαμε το βουνό με κατεύθυνση πάντα το Αϊρόλο, ο δρόμος μας κατηφόρισε μέσα από μία πανοραμική θέα στις πεδιάδες της Ελβετίας. Τέτοια ομορφιά δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου! Με τα μεμονωμένα δέντρα, το γρασίδι που απλωνόταν ως πέρα στον ορίζοντα. Τα γραφικά δρομάκια τα διάσπαρτα σπιτάκια με τους κήπους και τις αυλές τους, κάποιες εκκλησίες να είναι χτισμένες πάνω στο λόφο. Τα ζωα να βόσκουν ανέμελα στο γρασίδι, όλα σε μία απίστευτη αρμονία με το φυσικό περιβάλλον. Λες και ήταν βγαλμένα μέσα από κάποιο παραμύθι.

Βγήκαμε στην εθνική επιτέλους, τα χιλιόμετρα κύλησαν πιο γρήγορα και λίγο προτού φτάσουμε στο Αιρόλο, στρίψαμε αρχικά για να διασχίσουμε το  Passo della Novena. Και μετέπειτα μέσα από την ίδια πορεία του δρόμου, το Nufenen pass. Ένα έχω να πω, νομίζα ότι οδηγούσα σε πίστα της Furmula 1! Με τον δρόμο να τεμαχίζει κάθετα τα βουνά, τις γλυκές ποτέ δεξιόστροφες και ποτέ αριστερόστροφες κλίσεις του δρόμου. Την απίστευτη πρόσφυση της ασφάλτου και συν, το ότι οδηγούσα πραγματικά μόνος στον δρόμο… Για μία στιγμή μου δόθηκε η εντύπωση ότι κυνηγούσα χρόνο στις κατατακτήριες  δοκιμές κάποιου Grand prix, για να έχω καλύτερη θεση στον αγώνα. Εντάξει τελευταίος βγήκα αλλά το καταευχαριστήθηκα! 

Μέχρι που ο δρόμος στένεψε σκαρφάλωσε τέρμα πάνω στην κορυφή του βουνού, εως  να έρθει η ώρα του, να ξανάκατηφορίσει και πάλι.

Κόντευε 20 00  η ώρα και μας έμεναν γύρω στα 40 km για το ξενοδοχείο όταν, βαράει το τηλέφωνο της Ανθής.

– Νίκο κάποιος μας πήρε τηλέφωνο, μήπως είναι από το ξενοδοχείο.

– Μέχρι τι ώρα είναι ανοιχτό το βράδυ.

– Εως τις 22 00.

Σταματάμε και όντως μας πήραν τηλέφωνο αλλά και μας έστειλαν μήνυμα, αν  τελικά θα κάνουμε check in. Τόσα λεφτά δώσαμε, φυσικά και θα κάνουμε!!!

Εδώ να πω οτι είχαμε κανει πρόγραμμα περιαγωγής στο κινητό, αλλά επειδη η Ελβετία δεν είναι χώρα της ευρωπαϊκής ένωσης(Και καλά) το πρόγραμμα αυτό δεν ίσχυε! Και οι χρεώσεις οπως μας ενημέρωσαν από τη WIND, ήταν αστρονομικές!

Τελοσπάντων με ότι μονάδες είχα στο κινητό μου, παίρνουμε τηλέφωνο και μιλάει η Ανθη στα γερμανικά με το ξενοδοχείο.  

- Ναι ναι ερχόμαστε.

– Ωραία! Αλλά επειδή εμείς θα κλείσουμε το ξενοδοχείο, θα σας αφήσουμε τα κλειδιά από το δωμάτιο στο...

Και τότε τελειώνουν οι μονάδες από το κινητο... Όχι ρε γαμώτο τώρα βρήκαν! Παίρνει η Ανθη στο καπάκι από το δικό της τηλέφωνο .

– Ναι δεν έχουμε μονάδες.

– Χιλια συγγνώμη… Χιλια συγνώμη.

– Δεν πειράζει πείτε μου.

 – Τα κλειδιά θα τα αφήσουμε στην γλάστρα που είναι έξω, από την γυάλινη είσοδο.

– Να είστε καλά.

Και τότε τελειώνουν οι  μονάδες και από το κινητό της Ανθής. Ουφ ευτυχώς προλάβαμε!.

Κάνουμε ένα τσιγάρο να ξεκουραστούμε όταν, μας πλευρίζει ένα αυτοκίνητο με ένα νεαρό ζευγαράκι από τουρίστες και μας ρωτάνε, αν πάνε καλά για τη Ζυρίχη. Βρήκαν να ρωτήσουν και αυτοί! Εντωμεταξύ με έκανε εντύπωση ότι ο άνδρας ήταν συνοδηγός και η γυναίκα οδηγούσε. Μία γυναίκα εκατο καρατίων! ( Η Ανθη είπε... Γιατί εκατό καρατίων, δεν το καταλαβα ΑΥΤΟ!!! Σιγά την γκόμενα!!!… καλά οποιον νομίζετε πιστέψτε…)  

Τέλος πάντων, προσπάθησα να τους βοηθήσω…

 – Δεν ξέρω μάλλον οχι! (Τρομερή βοήθεια!!)

– Άσε ρε φιλε, μπλέξαμε που έκλεισαν το δρόμο στην εθνική και καταλήξαμε εδώ.

Κοιτάζω στον Τομ, η Ζυρίχη ήταν στο άλλο άκρο του χάρτη από εκεί που κατευθυνόμαστε εμείς. Τότε, και ενω δεν πέρασαν δύο λεπτά που συζητούσαμε, σκάει μύτη ένα περιπολικό.

– Υπάρχει κάποιο πρόβλημα… Με ρωτάνε.

– Όχι όχι εμείς ξεκουραζόμαστε και τα παιδιά, ψιλό μπερδεύτηκαν!

Τώρα πως μας βρήκαν ο θεός και η ψυχη τους! Από ότι με είπε η Ανθή πρέπει να την είχαν στήσει λίγο πιο επάνω στο ύψωμα του βουνού, για να επιτηρούν την περιοχή. Και αν θες παρανόμησε!

Τελοσπάντων αφού μας χαιρέτησαν και κατεύθυναν οδηγηκα τα παιδιά, συνέχισε ο καθένας  στο δρόμο του. 
 

Η ώρα είχε περάσει η Ανθή ήταν κομμάτια, κρύωνε και είχε αρχίσει να τρέμει από την εξάντληση όταν, μείναμε και πάλι από φρένα στο μηχανάκι…

Και φυσικά κάναμε  αναγκαστική στάση, κάπου σε μια άκρη του δρόμου…

Στο πουθενά

Φτάνουμε στο χωριό κατά τις εννιά, νύχτα πια και να νιώθω πραγματικά εξαντλημένος! Βάζουμε τον Τομ να μας οδηγεί στο ξενοδοχείο και μας πηγαίνει από κάτι πολύ ανηφορικούς συνοικιακούς δρόμους, δίχως να έχουν το παραμικρό φωτισμό. Οδηγάμε μέσα στην ερημιά για κάμποσα μέτρα, μεχρι που φτανουμε μπροστά σε ένα συγκρότημα κατοικιών. Τοτε ο Τομ μπλοκάρει και μας λέει να ξαναγυρίσουμε όλο το δρόμο πίσω. Όχι ρε,  δεν άντεχα άλλο!!  Τώρα μετά από τέτοια κούραση, να ψάχνουμε και για το ξενοδοχείο…  ΔΗΛΑΔΗ ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ!!!

Έξω από ένα σπίτι ήταν ένας κύριος και λέω στην Ανθή, να συνεννοηθεί μαζί του στα γερμανικά μιας που εγώ, δεν είχα  δυνάμεις ούτε να κατέβω από το μηχανάκι! (Βασικά πιο πολύ με εξάντλησε αυτό το δεκάλεπτο ψάξιμο του ξενοδοχείου, πάρα όλα τα χιλιόμετρα της ημέρας)

Πάει η Ανθη  του λέει  το όνομα του ξενοδοχείου και έρχεται ο άνθρωπος σε έμενα, με άπταιστα αγγλικά να μου εξηγήσει. Φυσικά δεν κατάλαβα τίποτα!!

– Ευχαριστώ πολύ.

Τι να του έλεγα ότι είμαι κομμάτια και δεν καταλαβαίνω Χριστό απ' ότι μου λες!! ( Βασικά και καλά να ήμουν πάλι δεν θα καταλάβαινα, αλλά ούτε αυτό είναι άλλη ιστορία!) Ο Ελβετός πρέπει να με κατάλαβε και πετάγεται και μας λέει.

– Πάω να πάρω το αυτοκίνητο και θα πάμε μαζί.

– Όχι όχι δεν είναι ανάγκη.

Αλλά φυσικά δεν επιμείναμε και πολύ! Χιλια ευχαριστούμε και ο θεός να έχει πάντα καλά!!

Τσουλάω το μηχανάκι σε μία κατηφόρα θανάτου για να μπορέσω να κάνω αναστροφή μέσα από την αυλή του συγκροτήματος, και ξεκινάμε να το ακολουθούμε. Εκεί μέσα στα σκοτάδια σε μια αριστερή στροφή του καρόδρομου, πήγα να χάσω τον έλεγχο από το μηχανάκι και να το ρίξω στα χωράφια. Μάλιστα να τι μπορεί να πάθεις αν οδηγείς και είσαι κομμάτια. Πάντως αυτή η στιγμιαία αφηρημάδα ήταν και ότι πιο επικίνδυνο μου συνεβει σ όλο το Ταξίδι!

Να ναι καλά ο άνθρωπος μας πήγε στην πόρτα του ξενοδοχείου που ήταν φυσικά, πάνω στον κεντρικό δρόμο του χωριού. Τώρα γιατί ο Τόμ μας έκανε νυχτερινή περιπολία στα σοκάκια της Ελβετίας, ο Θεός και ψύχη του!

Αφού χιλιοευχαριστήσαμε τον Ελβετό, βρήκαμε τα κλειδιά από το ξενοδοχείο και πήγαμε επιτέλους στο δωμάτιο μας. Μαζί με τα κλειδιά η ρεσεψιόν μας είχε αφήσει και ένα φάκελο με τις ακριβείς οδηγίες, πως να ανοίξουμε την εξώπορτα τον αριθμό του δωματίου μας. Τι ώρα σερβίρεται το πρωινό και τον κωδικό του ίντερνετ…

Εντάξει το δωμάτιο δεν έλεγε και πολλά άλλα για τα λεφτά του (Για τα Ελβετικά δεδομένα πάντα) ήταν τέλειο. Κάτσαμε να ξεκουραστούμε λίγο, μετέπειτα πήραμε όλες μας τις προμήθειες που αγοράσαμε από το σουπερμάρκετ και αράξαμε, σ' ένα ξύλινο τραπέζι που είχε έξω από την είσοδο του ξενοδοχείου και φυσικά… Τα τσακίσαμε! 

Αφού φάγαμε  είπαμε να πετάξουμε τα σκουπίδια σε κάποιο κάδο. Πάω από δω πάω από εκεί η Ανθη παει παραπερα, καδος πουθενά. Περπατάμε καμιά πεντακοσαριά μέτρα μπαίνουμε σε  κάτι άλλα σοκάκια, τίποτα!!  Ρε πλάκα με κάνετε, κάδους απορριμμάτων δεν έχουν στην Ελβετία…  Και τελικά δεν βρήκαμε και τα σκουπίδια τα άφησαμε προσεγμένα, σε μία γωνία έξω από την εξώπορτα του ξενοδοχείου. ( Γενικά πάντως μετά από αυτό το σκηνικό μας έγινε εμμονή, και όταν περνούσαμε από χωριουδάκια και κωμοπόλεις  κοιτουσαμε  να δούμε κάδους απορριμμάτων, αλλά δεν είδαμε πουθενά. Τώρα που πετάνε τα σκουπίδια τους, όποιος ξέρει ας το πει και σε μας)

Ανέβηκα πάνω στο δωμάτιο ανοίγω να χαζέψω λίγο τηλεόραση και ήταν, ασπρόμαυρη! Πλάκα με κάνετε!!  Πάντως ότι το πρώτο βράδυ της ζωής μου θα περνούσα στην Ελβετία θα έβλεπα ασπρόμαυρη τηλεόραση, ξεπερνούσε και τα πιο τρελά μου όνειρα!

Καλό σας βράδυ.

Ημερα 9 Δευτερα 07 - 08 - 2018

Ξυπνήσαμε το πρωί κατά τις εφτά και κατεβήκαμε κάτω να πιούμε καφέ ( 4 €) και αφού κάναμε check in,  ξεκινήσαμε προς τα πίσω για να κάνουμε το Furka pass.


Βεβαια μπορεί να ειχε παντου πινακίδες…

 

Αλλα εγω και παλι φοβόμουν να μην χαθώ…

Το βρηκα ρε… ΑΜΑΝ!!

Τι νομίζετε ότι υπερβάλλω…

 

Aρχίσαμε να ανεβαίνουμε το βουνό στροφή στη στροφή με τον ήλιο να λάμπει και τέλειες κλιματολογικές συνθήκες, για οδήγηση με μοτοσικλέτα… τρέλα! 
 

Με το χαμόγελο να λάμπει…

Ολο ανεβαίναμε υψόμετρο μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο όμως όσο αφορά το Furka pass να πω, ότι μπορεί  να είναι ισως  το πιο διάσημο  πάσο της Ελβετίας αλλά σε εμάς δεν μας αρέσει και τόσο πολύ και ήταν, από θέμα φυσικής ομορφιάς το χειρότερο από όλα τα πάσα που περάσαμε στην Ελβετία…  Μακράν! 

 

Λίγο πριν την κορυφή φτάσαμε στο διάσημο ξενοδοχείο (Φυσικά δεν ξέραμε ούτε καν ότι έχει ξενοδοχείο … Πόσο μάλλον διάσημο) 
 

Διάσημο ξεδιασημο τι να το κανεις αν δεν έχεις ωραία θεα…

Ε για κανένα πενηντάρικο κάτι λέει 😎

Το φειζερ για εκεί που ήμασταν, μπορεί να χαρακτηρίζεται αρχαίο...

Αλλά αντίκες είχε και άλλες…

Κάναμε στάση να ξεκουραστούμε λιγάκι και πήγα μόνος μέχρι το souvenir shop, να δω αν έχει κανένα αυτοκόλλητο. Eντάξει επειδή το Furka pass ήταν το τρίτο κατά σειρά πάσο της Ελβετίας που διασχίσαμε…  Και  δεν είχα κάνει τα υπόλοιπα, το θεωρούσα όμορφο. Ευτυχώς!

Πάω μέσα, γινόταν ο γνωστός κακός χαμός από σουβενίρ. Αυτοκόλλητα δεν βρήκα και πως πάω προς το τέλος του περιπτέρου,  έπαθα σοκ!!  Και γυρνάω αστραπιαία στην Ανθη.

– Έλα θα πάθεις πλάκα.

– Tι.

– Έκπληξη.

Αφού την πέρασα με αστραπιαία ταχύτητα μέσα από τα τουριστηκα  συμπράγκαλα γιατί είχε αρχίσει ήδη, να γυαλίζει το μάτι της. Την παω μπροστά από το παράθυρο και κοκάλωσε.

Άρχικά από τον παγετώνα.

Και μετέπειτα από την αλπική λίμνη που είχε δημιουργηθεί από το λιώσιμο των πάγων.

Πάμε να βγούμε έξω να το δούμε από κοντά, είχε είσοδο.

– 8 €.

Το σκεφτόμαστε και λέμε αστο… Γιατί  ούτως ή άλλως σε λίγη ώρα θα έπρεπε να φύγουμε μιας και είχαμε, πολύ δρόμο μπροστά μας.

– Ίσως μία άλλη φορά.

– Πάντως την επόμενη φορά που θα ρθείτε να ξέρετε, δεν θα υπάρχει τίποτα. Όλα θα έχουν λιώσει!

Και όντως φεύγοντας είδαμε ένα ημερολόγιο που απεικόνιζε τον παγετώνα 20 χρόνια πριν, που ενωνόταν με τη λίμνη και έφτανε πολύ πιο χαμηλά από το τουριστικό θέρετρο. Τι να πεις παρά μόνο κρίμα! Πάμε να φύγουμε γιατί θα μας πιάσει μελαγχολία, για την κατάντια του ανθρώπινου μας γένους.

Πήγαμε στο φειζερ…

 

Ξεκινήναμε και σχεδόν αμέσως, φτάσαμε στην κορυφή.

Και ούτε κατεβήκαμε από το μηχανάκι.

Κατηφορίσαμε το βουνό και αφού βρήκαμε το κατάλληλο σημείο.

Κάναμε πικνίκ με τα περισσεύματα από τις χθεσινές μας προμήθειες. 

Χαζεύοντας το τοπιο…

Σε κάποια φάση κάναμε στάση μπροστά σε μια καφετέρια – εστιατόριο για να ξεκουραστούμε λιγάκι και λέω την Ανθη, πανε   να πάρεις κανένα νερό. Εν τω μεταξύ μέχρι να έρθει αυτή, έβλεπα τεράστιες παρέες να τρώνε το αγλέορα με τα κρασιά τους και τα όλα τους…. Γυρναει πίσω

– Το νερό που είναι.

– 8 €!!! 

– Ξεδίψασα κιόλας!

Άρα όλες αυτές οι τεράστιες παρεές που τρώγανε σίγουρα το πεντακοσάρικο, το αφήνανε για πλάκα.

Αφού ξεκινήσαμε και κατεβήκαμε όλο το πασο, φτάσαμε μπροστά από ένα τούνελ όπου κάνανε έργα  με ρύθμιση κυκλοφορίας από τους εργάτες και πως κοιτάει Ανθή.

– Νίκο δες.

Κοίτα να δεις  ήρθαμε στην γέφυρα του διαβόλου και ευτυχώς που είχε μποτιλιάρισμα γιατί θα την περνούσαμε, και χαμπάρι δεν θα την περνάμε.

Ακριβώς από μπροστά μου περίμενε ένας μηχανόβιος και κάθε φορά που περνούσαν μηχανές από την αντίθετη κατεύθυνση. έβγαζε το χέρι του και τις χαιρετούσε. Σαράντα  μηχανές πέρασαν σαράντα  φορές τους χαιρετησε. Αυτό θα πει επιπεδο! ( Καλά τις μοτοσικλέτες που είδαμε στις Άλπεις σε αυτό το δεκαήμερο, στην Ελλάδα δεν θα τις βλεπαμε σε εκατό  ζωές! Και μιλάμε για μοτοσικλέτες υπερπαραγωγής, πενταετίας η παλαιότερη και κόστος 10.000 € η φθηνότερη) 

Περιμενουμε μεχρι που....

Ανοίγει επιτελους το ρεύμα και διασχίζουμε το τούνελ. Ο δρόμος μας οδηγούσε να περνάμε διαδοχικές κατηφορικές  γαλαρίες,  με τη μία τους πλευρά να στηρίζεται σε κολώνες και να εχουμε,  άπλετη θέα σε όλο το τοπίο.

Εκεί μπερδευτήκαμε με τις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις από τους εργάτες και γενικά χάσαμε την μπάλα αλλά τελικά με αρκετό κόπο, καταφέραμε να βρούμε τον προσανατολισμό μας και να κατευθυνθούμε για το susten pass. 

Μέχρι που αρχίσαμε επιτέλους να ανεβαίνουμε το βουνό και ήταν το πιο όμορφο μέχρι στιγμής πάσο,  που κάναμε στην Ελβετία. 

Ο δρόμος τεμάχιζε κάθετα τις βουνοπλαγιές με τα πετρώματα των βράχων να έχουν, ένα γκριζοπράσινο χρώμα λες και ήταν βγαλμένα....

Από τον άρχοντα των δαχτυλιδιών. 



Και το δαχτυλίδι να είναι τι άλλο, από την χαρά του να ταξιδεύεις.

Κάναμε στάση...

Χαζεύοντας αμφιθεατρικά το τοπίο…

Τον δρόμο που ήρθαμε…

Και τον δρόμος που θα συνεχίσουμε…

Κοιτούσαμε αποσβολωμένη τον παγετώνα…

 

Βγάζοντας αρκετές φωτογραφίες…

 

Αλλά φυσικα... Να καμαρώσουμε και το φειζερ που μας έφτασε μέχρι εκεί.

Κάναμε τσιγάρο χτυπήσαμε ένα καφέ και αφού ξεκινήσαμε, μετά από λίγα λεπτά φτάσαμε στην κορυφή. Ε την γκαντεμιά μας μέσα δεν μπορούσε να ήταν, χρονικά πιο μακριά!

Και ούτε που κατεβήκαμε πάλι από το μηχανάκι για να μην χάσουμε,  και άλλο ταξιδιωτικό χρόνο. 

 

Και σηνεχισαμε το ταξιδι μας…

 

Παντος ένα είναι σιγουρο… Ότι στα πάσα της Ελβετίας μπορείς να δεις να τα ανεβαίνουν…

Τα παντα!!!

Σήμερα ο τελικός μας προορισμός ήτανε να πάμε στο Lauterbrunnen, όπως με είχε πει ο Λευτέρης στο συνεργείο για να φτιάξω το Φέιζερ. Πλησιάζουμε φτάνουμε σε ένα φαράγγι οδηγώντας ανάμεσα από δύο βουνά με σχεδόν κάθετους βράχους λες, και κάποια αόρατη δύναμη τους είχε κόψει με μαχαίρι. Φτάνουμε στο χωριό προσπερνάμε κάμποσα σπίτια οδεύουμε προς το κέντρο και σιγά-σιγά, βλέπουμε τον καταρράκτη να πέφτει από τον ουρανό. 

Όλο να πλησιάζουμε και  λέω την Ανθή, να βρούμε καμιά καφετέρια με θέα τον καταρράκτη για να τον απολαύσουμε. Μέχρι που φτάνουμε μπροστά σε ένα πάρκο με τον καταρράκτη να χύνεται ακριβώς μπροστά μας. Υπάρχει καλύτερη καφετέρια στον κόσμο από εδώ και για κάθισμα, στα παγκάκια.

Μαγευτικά

Δεν τι ήταν τόσο το θεόρατο ύψος του αλλά η αέρινη ροή του νερού έτσι όπως έπεφτε από ψηλά και εσκαγε,  πάνω στα βράχια.

Με τη βοή  του, να σε προσφέρει μια απέραντη γαλήνη. 

Επί μιάμιση ώρα ούτε που κουνήθηκα από το παγκάκι. Χτύπησα δυο καφέδες έκανα μια ντουζίνα τσιγάρα και αγνάντευα. Έβλεπα κάποιους τουρίστες να ανεβαίνουν το πάρκο για να δουν από κοντά, δεν με συγκινούσε. Η Ανθή περπάτησε το μέρος και είδε, άλλους τρεις καταρράκτες να χύνονται από πιο μακριά, δεν την ακολούθησα. Έμεινα  εκεί απλά να τον θαυμάζω γιατί δεν ήξερα αν ποτέ στη ζωή μου, θα τον ξαναεπισκεφτώ.

Είχε βέβαια όλων των ειδών τους επισκέπτες.

Και όχι μόνο…  Ακριβώς από πίσω μας είχε ένα χαμηλό πετρόχτιστο φράκτη για να οριοθετεί το πάρκο όπου, πάρα πολλά μικρά γκρίζα ποντικάκια μπαινόβγαιναν μέσα έξω από τις τρύπες του, για να πάνε μέχρι το γρασίδι να βρουν τροφή… Στα δυο μετρα  απόσταση! Αλλά φαινόταν τόσο καθαρά που δεν μας φόβιζαν και συνεχίσαμε να πίνουμε ατάραχοι τον καφέ μας, δίπλα από την αγέλη με τα ποντίκια… Φαντάσου!

Μετά από κάμποση ώρα ξεκινήσαμε για πίσω και αφού αγόρασα ένα αυτοκόλλητο για το φέιζερ, μπήκαμε σε ένα σουπερμάρκετ οπου γινόταν πραγματικά, συσσίτιο επί πληρωμή! Αφού πολλά ράφια είχαν αδειάσει από το μένος των τουριστών και στο ταμείο, περίμεναν πάνω από είκοσι  άτομα ουρά. Φυσικά φύγαμε με ελαφριά πηδηματάκια… Σκεφτείτε τιμές που θα επικρατούσαν στο μέρος γι' αυτό και όλοι τουρίστες αγόραζαν ό,τι έβρισκαν από το μάρκετ, δίχως να υπάρχει αύριο.

Αφού φύγαμε από αυτό το απίστευτο μέρος παίρνοντας μία ελάχιστη γεύση από τις ομορφιές που είχε να μας προσφέρει, κάναμε στάση σε ένα βενζινάδικο για να φουλάρουμε.

Αλλά και να τσιμπήσουμε μια σοκολάτα χαζεύοντας τη γύρω περιοχή.

Ξεκινήσαμε πίσω προς το ξενοδοχείο από την ίδια γεωγραφική κατεύθυνση αλλά διαφορετικό δρόμο,  μιας και θα διασχίζαμε Grimsel pass και ζήσαμε ίσως, την απόλυτη οδηγική εμπειρία,

 Ανηφορίζουμε το πασο και μετά από κάποια χιλιόμετρα ο δρόμος κυκλώνει ένα φράγμα, το προσπερνάμε περνάμε και δεύτερο συνεχίζουμε, φτάνουμε σε τρίτο.

– Ανθη τι είναι αυτό.

– Τρελά!

Να έχουν γουρλώσει τα μάτια μου και να ουρλιάζω πραγματικά εκστασιασμένος πάνω στο μηχανάκι. Τότε στα δεξιά μου βλέπω ένα πλακόστρωτο ανηφορικό δρόμο που σε οδηγούσε πάνω στο τρίτο φράγμα. Κόβω ταχύτητα το μηχανάκι ή Ανθη κατάλαβε την δουλειά και να φωνάζει.

– Μη μου πεις ότι θα πας από εδω. Είσαι τρελός. Σταμάτα αν είναι να έρθω μετά πόδια. 
– Μη φοβάσαι.

– Καλά χάζεψες τελείως.

Εγώ να την γράφω, ανεβαίνω το πλακόστρωτο μέχρι που φτάνουμε σε ένα τεράστιο άνοιγμα πάνω στο φράγμα, όπου και από τις δύο πλευρές του ορίζοντα είχες άπλετη θέα στην αλπική λίμνη.
 

Μαγεια!!!

Εκεί φυσικά  αράξαμε....
 

Mπας και επανέλθει το ζάχαρο της Ανθή, σε φυσιολογικά πλαίσια.

Είχε και ένα φτηνιάρικο ξενοδοχείο

Αλλά ήταν κλειστό, κρίμα! Την άλλη φορά!!

Μετά από κάμποση ώρα είπαμε επιτέλους να ξεκινήσουμε και αφού η Ανθή έκανε εφτά φορές το σταυρό της...   
 

Με βαριά καρδιά ανέβηκε πάνω στο μηχανάκι για να κατέβουμε το φράγμα.

Συνεχίζουμε... 



Και μετά από λίγο φτάνουμε σε μία ακόμα λίμνη που έδρευε πάνω στην κορυφή.



Απίστευτο!

Η φύση πραγματικά, στα καλύτερα της.

Με ολη μας την διαδρομή από το φράγμα μεχρι την κορυφή, εδώ.

Η ώρα είχε πάει περασμένες εφτά ήμασταν όλη μέρα στο δρόμο και η Ανθή, τα είχε φτύσει. Δεν ήταν τόσο τα χιλιόμετρα που κάναμε αλλά ο χρόνος που χρειάστηκε ώστε, να τα διανύσουμε…

Μία το δύσκολο οδικό δίκτυο αλλά φυσικά, και δικες μου χαμηλές ταχύτητες στο δρόμο. Μία το ότι είχαμε συγκεκριμένο και ίσως αρκετά πιεσμένο ταξιδιωτικό πρόγραμμα, για να προλάβουμε να δούμε ότι περισσότερο θα μπορούσαμε στις δύο μέρες που θα μέναμε Ελβετία. Φυσικά το ότι είχαμε συγκεκριμένο σημείο στέγασης και θα έπρεπε να σκεφτούμε όχι μόνο πόση ώρα θα χρειαστεί για να φτάσουμε στον προορισμό μας αλλά, να συνυπολογίσουμε και το χρόνο που θα χρειαστεί για να γυρνούσαμε στο ξενοδοχείο. Συν το ότι ήταν σχετικά απροπόνητοί πάνω στο μηχανάκι είχε σαν αποτέλεσμα, να ψοφήσει. Δε γίνεται έτσι, από αύριο θα πρέπει να αναδιοργανώσουμε κάπως το ταξιδιωτικό μας πλάνο ώστε να μην ξεπερνάμε τα όρια της ευχαρίστησης και γίνεται πλέον, ταλαιπωρία. Όλ' αυτά από αύριο σήμερα όμως, θα έπρεπε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο.

Στο δρόμο κάναμε στάση και πάλι σε ένα βενζινάδικο που είχε στις εγκαταστάσεις του σουπερμάρκετ και κάναμε, τα ψώνια μας για το βράδυ.

 Τι και αν στην Ελβετία το μέσο μηνιαίο  εισόδημα ξεπερνάει τα 3000 € το μήνα, αλλά η τιμή της βενζίνης

 

Είναι πολύ χαμηλότερη από την Ελλάδα και δεν ξεπερνάει, το 1,35 € το λίτρο (Βαση ισοτιμιας...)

Φτάσαμε νύχτα πια επιτέλους στο ξενοδοχείο και αφού ξεκουραστήκαμε λιγάκι, κατεβήκαμε στο γνώριμο μας παγκάκι.

Και επί το έργον.

Τρώγοντας προσπαθήσαμε στο περίπου  να οργανώσουμε και το πρόγραμμα της αυριανής ημέρας μας που παντού σε όλη την Ευρώπη προβλέπονταν  σφοδρές καταιγίδες και εμείς, όπως κοιτούσαμε τους δορυφορικούς χάρτες ήμασταν πραγματικά… Ακριβώς στη μέση του κυκλώνα. Όχι μόνο αλλά και όπια γεωγραφική  κατεύθυνση να περνάμε, τον κατακλυσμό δεν το γλυτώναμε! Είτε παραμέναμε στην Ελβετία είτε κατευθυνόμαστε προς Γαλλία πάλι θα  γινόμασταν  μούσκεμα, οπότε το καλύτερο που είχαμε να κάνουμε ήταν να συνεχίσουμε βάσει προγράμματος για Ιταλία και όπου βλέπαμε ότι δεν οδηγείται άλλο, εκεί να αναζητήσουμε στέγη ( Μιας που δεν είχαμε κάποια συγκεκριμένη κράτηση για ξενοδοχείο)

Τελοσπάντων ας ξημερώσει και θα δούμε.

Ανεβήκαμε στο δωμάτιο ανοίγω την ασπρόμαυρη τηλεόραση και εκ θαύματος,  έγινε έγχρωμη. Είδατε τζάμπα τους κράζω, μάλλον θα είχε κάποιο πρόβλημα αποκωδικοποιητής. 

Καλό σας βραδύ…

 Ημερα 10 Τριτη 08 - 08 - 2018

Ξυπνήσαμε το πρωί και κατευθείαν μπαίνω στο booking να δούμε, τι θα κάνουμε με το σημερινό μας ξενοδοχείο. Πως κοιτάω, βρίσκω ένα δωμάτιο στα 150 km απόσταση δίπλα στα σύνορα με την Ιταλία κοντά στο Σεντ Μόριτς, με 70 € τη βραδιά και μετά από αρκετή σκέψη, το κλείσαμε. Όταν είμαι με την άνθη πάντα έχω άγχος για τις διανυκτερεύσεις μας γιατί εφόσον δεν είχαμε ίντερνετ στην Ελβετία, πιθανόν να μπλέκαμε και στο να βρούμε κατάλυμα… Οπότε καπάρωσε το από τώρα σε μία σχετικά κοντινή απόσταση, για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Πληρώσαμε τελικά 85 € για την κράτηση μιας και βάλαμε δωρεάν ακύρωση κόστους, 15 €…

Αφού ετοιμάσαμε τα πράγματα  κατεβήκαμε να πιούμε καφέ με τον καιρό να είναι συννεφιασμένος, αλλά ακόμα να μην έχει αρχίσει να βρέχει.

Πλήρωσα το ξενοδοχείο πάω να συμπληρώσω προληπτικά λάδια στο φειζερ, μην και τυχόν ανάψει μέσα στον κατακλυσμό το φωτάκι από τον κινητήρα και εγώ, ψάχνω να βρω υπόστεγο… Εχουμε και αυτά! Και πως κοιτάω την ταπα είχε σκάσει με το ένα δαχτυλίδι της  να έχει ανοίξει, δημιουργώντας κάτι σαν ένα μικρό κρίκο… Της μάνας σου! Όχι ρε γαμώτο λες να έχω πρόβλημα στο να ανοίγω τη ταπα… Και τώρα τι θα κάνω!! Με προσεκτικές κινήσεις βάζω λάδια, όταν με πλησιάζει ένας ελβετός κοντά στα πενήντα.

– Τι κάνεις εδώ!!!

– ( ΩΧ!! Θα μου την πει που βάζω λάδια στο μηχανάκι) Συμπληρώνω  λίγο λάδι στον κινητήρα γιατί καίει .

– Εγώ έχω ακριβώς το ίδιο μηχανάκι και δεν καίει σταγόνα.

– Σωπα ρε…(Τελικά δεν ήθελε να μου την πει αλλά να πιάσει κουβέντα… Βρήκες ώρα κι εσύ!)

- Αν θες όμως έχει ειδικά βοηθήματα που τα βάζεις μέσα στον κινητήρα και μετά, δεν καίνε σταγόνα.

– Θα το δω, πόσα χιλιόμετρα έχεις κάνει.

– 45.000.

– Μόνο, εμένα κοντεύει τα 120.000!!  Αλλά εντάξει οι κλιματολογικές συνθήκες εδώ που μενεις  δεν σε δινουν  περιθώριο να ταξιδέψεις με μοτοσικλέτα, πολλούς μήνες το χρόνο. Πόσο το αγόρασες.

– Το έχω οχτώ χρόνια και το αγόρασα οχτώ χιλιάρικα.

– Και εγώ αλλά το πήρα τέσσερα (Εχει διαφορά) Σου έβγαλε κάποιο πρόβλημα.

– Όχι παρά μόνο το ότι μου χάλασε η κλειδαριά.  

-  (Μάλιστα μου έκανες την καρδιά περιβόλι).  Και εγώ έχω ώρες ώρες, μου κολλάει το κλειδί.

Τελοσπάντων αφού τα είπαμε φορέσαμε τα αδιάβροχα γιατί ήδη ψιχαλιζε,  ανεβαίνω πάνω στο μηχανάκι… Και να μην γυρνάει το κλειδί. Εντάξει αυτά ούτε στα έργα δε συμβαίνουν!!!  Να γελάω να βρίσω και να καταριέμαι  την τύχη μου, με τον Ελβετό που με μάτιαξε το μηχανάκι. Ξανά προσπαθώ, τίποτα!! Πετάγεται η Ανθή και μου λεει.

– Έλα μπορεί να πάγωσε  από το κρύο.

Τελικά ξεκόλλησε ευτυχώς και επιτέλους, ξεκινήσαμε.

Να πω ότι πλέον μπορεί να μην είχα καπότες,  αλλά είχα εγκαταστήσει  καινούργιο σύστημα αδιαβροχοποίησης για την κλειδαριά. Είχα πάρει ένα μάτσο νάυλον γάντια από τα βενζινάδικα, αυτά που σε δίνουν για να βάζεις βενζίνη και τα τύλιγα πάνω από την κλειδαριά, για να μην έχω πρόβλημα.

Ανεβήκαμε αναγκαστικά πάλι από το Furka pass μιας και για Ιταλία, άλλος δρόμος δεν υπήρχε μέσα, σε ομίχλη ψιλόβροχο και ψοφόκρυο.

Φτάνουμε στην κορυφή με την Ανθη να έχει κοκαλώσει.

Φυσικά ήμασταν πραγματικά μόνη στο βουνό.

Κάπου εκεί κατάλαβα ότι όλα τα χάι - τεκ μηχανάκια που κυκλοφορούν στην Ευρώπη, αξίας πολλών χιλιάδων ευρώ… Θα πρέπει λογικά, να λειτουργούν με ηλιακή ενέργεια!!! Αφού χθες που είχε ήλιο είδα πάνω από 1000 και σήμερα που ολη μέρα έβρεχε, συναντήσαμε λιγότερο από 10… Μάλλον!!! Πως να το εξηγήσω αλλιώς… Στον ήλιο σφυρίζουν τα λάστιχα στους κόφτες και στη βροχή, δεν τα βγάζουν ούτε έξω από το γκαράζ. Εμείς βέβαια μπορεί να πηγαίναμε σαν κότες αλλά τουλάχιστον, ήμασταν παντώς καιρού.

Συνεχίσαμε κατεβήκαμε το Furka και ανεβήκαμε το Oberal pass χωρίς να θυμάμαι πολλά από τη διαδρομή παρά μόνο, τη συνεχόμενη ποτέ καταρρακτωδώς και ποτέ σε μορφή ψιχάλας βροχής.

Φτάσαμε στην κορυφή. 

Η Ανθη πήγε να κρυφτεί μέσα σε ένα τουριστικό κιόσκι και εγώ, φυσικά έπιασα συζήτηση με την Άφρικα.

 – Γαμάτο φίλε.

– Ευχαριστώ

– Από που είσαι.

– Ισπανία.

– Καινούργιο…

– Ναι δύο μήνες το έχω.

– Καλή φάση ρε φίλε να έχεις καινούριο μηχανάκι και να μην ανησυχείς, μην πάθεις τίποτα μηχανολογικό στο ταξίδι.

– Μην το λες και πάλι ανησυχώ μην πάθω κανένα λάστιχο μιας και τα λάστιχα αυτά, είναι σίγουρα πιο ευαίσθητα από τα street μηχανάκια.

(Τελικά ότι μηχανή και να έχεις, είναι μάλλον στη φύση του μηχανόβιου να ανησυχεί. Αρέ φέιζερ, τζάμπα σε κράζω!)

-  Πόσο  αγόρασες την Άφρικα στην Ισπανία.

– 15000.

– Α και στην Ελλάδα τόσο κάνει… Είσαι καιρό διακοπές.

– Ναι γύρισα Γαλλία και εδώ.

— Και εγώ ρε φίλε έκανα αρκετά πάσα στη Γαλλία και μετά έπιασα, τα μπαλκόνια.

- ??

Του δείχνω στο κινητό.

– Ναι και εγώ πήγα στον Combe Laval.

– ( Κοίτα να δεις! Ε Iσπανός Λατίνος εραστής, έπρεπε να το φανταστώ!) Σου αρέσε

– ναι.

– Αλλα μικρο ρε γαμώτο!!  Δηλαδή δεν αξίζει να θυσιάσεις τα γαλλικά πάσα μόνο και μόνο, για να πας εκεί. Τα Πυρηναία είναι ωραία.

– Γαμάτα και το σημαντικότερο, εκεί ποτέ δεν τρέχει.

Υπομονή το παιχνίδι των ΔΕΚΑ ερωτήσεων δεν τελείωσε ακόμα!! Απομένουν και άλλες!  

– Που σκέφτεσαι να πας την Άφρικα του χρόνου.

– Νορβηγία.

– Να πας είναι πανέμορφα και να κάνεις στους 18 πιο ειδυλλιακούς δρόμους.

– Σου άρεσε.

- Ναι είναι ίσως λίγο υπερεκτιμημένες ή ομορφιές που θα συναντήσεις, αλλά σίγουρα αξίζει. Εμένα προσωπικά πιο πολύ μου αρέσει Ελβετία γιατί είχε τα βουνά!!  Ενώ στη Νορβηγία το οδηκό δίκτυο είναι ναι μεν με στροφές αλλά κατά τα άλλα, σε μία υψομετρική ευθεία.(Απο εκει που πηγα εγω)

Πάω στην Ανθή.

– Καλά χάζεψες τι λέτε τόση ώρα μέσα στη βροχή.

 – Μα για την  Νορβηγία.

Σιγά, ένας έλληνας και ένας ισπανός συζητάνε κάπου στην Ελβετία, για τη Νορβηγία.

Ξεκινάμε και να ρίχνει καρέκλες. Εντάξει τέτοια βροχή δεν θυμάμαι να είχαμε ξαναφάει, σε από κοινού μας ταξίδι. Έβρεχε τόσο που και στην δουλειά να ήμουν πιθανόν να μας έλεγαν, αφήστε το μην βγαίνετε έξω περιμένετε να κόψει και μετά… Αλλα εμείς εφόσον δεν δουλεύαμε και ήμασταν διακοπές, συνεχίσαμε ακάθεκτη. Καλά για την ταχύτητα μου δεν το συζητώ, πήγαινα πιο σιγά στην κατηφόρα, από ότι τα ποδήλατα στην ανηφόρα!!! Από πίσω μου φυσικά δημιουργούσα  κυκλοφοριακό κομφούζιο και η Ανθη να φωνάζει.

– Είσαι ο Στάου (Μποτιλιάρισμα) man!

Αλλά ούτε ένας δεν μας κόρναρέ και περίμεναν υπομονετικά, το πότε θα κάνω στην άκρη για να τους αφήσω να με  περάσουν.

Άσε που είχα και πρόβλημα μιας και το νερό έτσι όπως χτυπούσες στη γρατσουνισμένη ζελατίνα του κράνους, δημιουργούσε αντανακλάσεις και θάμπωμά με αποτέλεσμα να μην βλέπω τίποτα. Ετσι με μισάνοιχτη ζελατίνα μούσκεμα το πρόσωπο μου από την βροχή και με το μισό μάτι μόνο ανοιχτό, πήγαινα! Ευτυχώς που και που, περνούσαμε μέσα από τούνελ και στιγμιαία ανακουφιζόμασταν μέχρι να  μαστιγωθούμε  ξανά.

Καμιά ογδονταριά χιλιόμετρα από το ξενοδοχείο κάνουμε στάση σε μία καφετέρια - εστιατόριο να πιούμε καφέ και πως κοιτάμε, η σούπα κοστίζει 20 €… Mια χαρά, φέρε και για το δρόμο.

Ο καφές έκαμνε 4 €.

Αλλά στον σέρβιραν.

Με μισό μπισκοτάκι

Ε μην τα θες και όλα!

Και άλλη στάση στο δρόμο.

Γενικά να πω από όσο μπορέσαμε να δούμε λόγω καιρού, ότι το τοπίο δεν είχε να μας επιδείξει και πολλά μιας που πιο πολύ έμοιαζε, με βιομηχανική και όχι τόσο τουριστική περιοχή.

Φτάσαμε σε ένα ακόμα βενζινάδικο που είχε στις εγκαταστάσεις του και σουπερμάρκετ και κάναμε, τα ψώνια για το βράδυ.

 

Πάει η Ανθη τουαλέτα, ήταν κλειδωμένη. Μπαίνει μέσα να ζητήσει το κλειδί από τη ρεσεψιόν και βγαίνει έξω με ένα κλειδί ρόπαλο μήκους, τριαντα εκατοστον!! Και αν θες πες τους μετά, ότι το έχασες.

Μέχρι που  φτάσαμε επιτελους  στην πόλη που θα μέναμε το βράδυ και να παρακαλάμε να βρούμε σχετικά εύκολα το ξενοδοχείο, μην έχουμε τα προχθεσινά. Προχωράμε σε μία  βιομηχανική κωμόπολη να την πω και ξαφνικά, βλέπουμε μπροστά μας ένα χάι - τέκ πενταστερο ξενοδοχείο (Για τα δικά μας δεδομένα πάντα) Που φυσικά, να είναι το δικό μας.

– Α ρε Ανθη, πάλι στη χλίδα σε έχω!

 – Πλακά με κάνεις!

Τρελάθηκε!

Πάμε να μπούμε από την είσοδο, κλειδωμένη. Κάνουμε τον γύρο βρίσκουμε μια άλλη πιο μικρή είσοδο, τίποτα. Βαράμε ένα κουδούνι, κάνεις! Την γκαντεμιά μας μέσα… Πάλι πόρτα φάγαμε!! Ήταν κλειστό!!! Και πως θα επικοινωνήσουμε που άλλες μονάδες στο κινητό δεν είχαμε… Τώρα! Εγώ να βρίζω και να μουρμουράω, μα τόσο υπευθυνότητα πια!

Εκεί που κατέβασα καντήλια βλέπω την Ανθη να φεύγει… Επ που πάει αύτη!

– Ανθή Ανθή.

Να με γράφει!

– Ανθή που πας.

Τίποτα να με αγνοεί παντελώς… Ρε θα τα χάσουμε τελείως! Τελοσπάντων την ακόλουθο, να δω που στο καλο πάει η γυναίκα μου. Ματιασμένη είναι!!

 Φτάνει παραδίπλα σε ένα μίνι μάρκετ την εξηγεί την κατάσταση μας στα γερμανικά, ή μαγαζάτορας παίρνει τηλέφωνο στο ξενοδοχείο μετέπειτα, μιλάει με την άνθη και το πρόβλημα μας λύθηκε.  Ευτυχώς καθάρισε το γυναικείο μυαλό γιατί αν ήταν από εμένα… Ολο το βράδυ θα  έβριζα και το πρωί, θα πλήρωνα τα 85 €!

Πάμε στην πίσω είσοδο πληκτρολογεί σε ένα χρηματοκιβώτιο το κωδικό που την είχε δώσει η ιδιοκτητης  και παίρνει έναν φάκελο που περιέχει όλα τα στοιχεία της κράτησης μας.

Πάμε στο δωμάτιο και κοκαλώνουμε 

 

Μπαίνω στο μπάνιο και με πιάνει νευρικό γέλιο.

Μα καλά που ήρθαμε στο Χίλτον της Ελβετίας. 

Όλη η μέρα μας μπορεί να κύλησε δύσκολα και να μην είδαμε σχεδόν τίποτα, στον ερχομό μας μέχρι εδώ λόγω των σφοδρών καιρικών συνθηκών, αλλά κάποιά ταξιδιωτική θεότητα τελικά μας αντάμειψε  κλείνοντας αυτό το ξενοδοχείο.

Σκεπάσαμε  το φέιζερ με όλα μας τα αδιάβροχα, μην αρρωστήσει. Ηπιαμε καφέ στη μεγάλη τραπεζαρία.

Φάγαμε υγιεινά.

Και αφού ανεβήκαμε στο δωμάτιο χαζεύοντάς τηλεόραση είδαμε, ότι σε άλλες περιοχές της Ελβετίας από τη σημερινή νεροποντή είχε εκτεταμένες καταστροφές όπως… Πλημμυρισμένοι δρόμοι παρασυρμένα αυτοκίνητα, ξεριζώματα δέντρων διακοπές ρεύματος… Ολα τα καλά!!  Εξω η βροχή είναι είχε δυναμώσει κι άλλο κι εμείς να σκεφτόμαστε αν και αύριο είναι έτσι, τι στο καλό θα κάνουμε!! Στην χειρότερη περίπτωση είπαμε να κλείσουμε και δεύτερη διανυκτέρευση στο ξενοδοχείο και να κάνουμε, ένα τουρ στο Σεντ Μόριτς που ήταν στα 70 km απόσταση. 

Καλά κάτσε να ξημερώσει και θα δούμε…