Τελευταία μέρα του ''τριημέρου'' κι αφού όλα έμοιαζαν έστω και για λίγο στη θέση τους
κούμπωσα στην επιστροφή προς τη Θεσσαλονίκη μια δεξιόστροφη γύρα του δεύτερου ποδιού
έτσι για να γυρίσυν όχι τα λάδια που μπήκαν στα τενεκεδάκια τους αλλά τα μυαλά.
Με περίμενε απαλλαγμένη από τους όγκους των αυτοκινήτων και των επισκεπτών με τις σκιές της και τη μυρωδάτη υγρασία μέχρι τη Σάρτη και τον καυτό ήλιο με την ασημένια θάλασσα από το Κουφό μέχρι και τη Νικήτη.
Πόσες φορές δε βρέθηκες σε άσφαλτο που δεν έβγαζε πουθενά..
Πόσες ταμπέλες έτυχε να σε τραβούσαν σα μαγνήτης να πας να δεις την άκρη του δρόμου...το τελείωμα.
Αυτή η εκδρομή είχε σκοπό να προσφέρει μια χαλαρή γνωστή γύρα στα κοντινά βαλκανικά βουνά
Ο πρόλογος για την ιστορία που θα συνοδεύει τα φετινά Ασφάλτινα Ελληνικά Βουνά
δε θα μπορούσε να είναι άλλος από την υπέροχη αποφώνηση του Μάκη του Δάσκαλου.
Γραμμένη στις στήλες της ζωντανής επικοινωνίας που είχαμε
κατά την προετοιμασία και την πορεία της εκδρομής,
απολαύστε την πριν πάμε στις εικόνες που θα επιχειρήσουν να δείξουν
αυτά που περιέχουν οι λίγες τούτες αράδες.
