Κάνιστρο Παλιουρίου πρωινή βόλτα χρωμάτων κι αρωμάτων

Ο Ιούνιος είναι για μένα ο μπελάς του ύπνου.
Αδύνατον να μην ξυπνήσω με το χάραμα και αυτό αλλάζει πολλά μέσα στη μέρα.
 Ειδικά οταν αυτή είναι σαν το περασμένο Σάββατο.
Απολαμβάνοντας  όλα τα καλά της φύσης
με έναν αδιπραγμάτευτα δυνατό καφέ χαζεύοντας τα έργα της.

 







Ο προορισμός είναι το εκκλησάκι που λέμε στο Κάνιστρο,περιοχή γνωστή στους λίγους Θεσσαλονικείς που ξεφεύγουν απο τους τουριστικούς μαγνήτες του πρώτου ποδιού και φτάνουν μέχρι την έως πρόσφατα ανεξερεύνητη άκρη του.

Εγώ θα προσεγγίσω την περιοχή απο τη μεριά του Θερμαικού μιας κι εκεί βρισκεται το ορμητήριο.

Η Τέλεια Διαδρομή (Πιέρια κ Βέρμιο).

H καλή μέρα απο το πρωί φαίνεται.
Ρολάρω στην εθνική οδό με το μάτι κολλημένο στο βάθος δεξιά
για να δω όσο πιο γρήγορα γίνεται την είσοδο στα Πιέρια.
Κινούμαι παίζοντας με το τάμπλετ σα μικρό παιδάκι μιά με το χειριστήριο του
και μιά με τη γκαζιέρα που τρελαίνει την κεντρική ένδειξη.
Στο μυαλό μου έρχονται τα άρθρα του Νίκου Δήμου στους 4Τ
 και συγκεκριμένα αυτό με τις Τέλειες Διαδρομές.
Σήμερα είναι στην αρχή της μία απο αυτές.....
ψυχολογία τέρμα ψηλά επαγγελματική επιτυχία στο μέγιστο
 (μαζί με τη σχετική ηρεμία που αυτή εξασφαλιζει)
 και ένα αντίστοιχο αυτών μηχανάκι.
Κι είναι και ο καιρός , είναι κι αυτή η παρατεταμένη άνοιξη με τον Ιούνιο να μοιάζει Απρίλιος
με τη συννεφιά που πάει κι έρχεται και  που τόσο βολεύει στη μηχανάδα....






Είμαι μόνος μου και θα χορτάσουμε φωτογραφίες.
Η θεση του πλοηγού στις εκδρομές
είναι αυτή που σε κάνει γυρνώντας να μετράς πόσα πλάνα έχασες.
Ε λοιπόν σήμερα θα πάω βόλτα ....εμένα!

Τριήμερο στο Ζαγόρι με τον Ομιλο

Κείμενο - Φωτογραφίες 
Πασχάλης Τσαλίκης



Αντί προλόγου...

Ο Θανάσης είναι παλιός φίλος και μοτοσυκλετιστής παλαιάς κοπής.
Ο Αχιλλέας,Ηπειρώτης συνοδοιπόρος και παλιομπενβεδάκιας πάντα χαμογελαστός και φιλόξενος.
Τους ευχαριστώ πολύ κι εκ μέρους όλων μας και του Μ.Ο.Θ. για το τσίγκλισμα,
για την πρόσκληση και την όλη φιλοξενία και περιποίηση
σε ένα απο τα πιο όμορφα χωριά της Ελλάδας,το Πάπιγκο.

Μέσω διαδικτύου λοιπόν και με λίγα τηλέφωνα στο τέλος
ο χώρος κατασκήνωσης στο χωριό βρέθηκε (ευγενική χορηγία του  www.papigorafting.gr )
οι διαδρομές στήθηκαν με ολίγο δανεισμό απο το αναβληθέν Abandoned Roads 3
και Σάββατο του τριημέρου το πρωί βρεθήκαμε στο δρόμο για το Ζαγόρι.
Μοτοσυκλέτες με αναβάτες αλλά και αποφασισμένες συνοδηγούς από ολη την Ελλάδα.
Κομοτηνή , Αξιούπολη , Θεσσαλονίκη , Κατερίνη, Κοζάνη και Αθήνα ,
κάτι σαν Πανελλήνια μέρες που είναι αλλά χωρίς τους νταβαντούρηδες πάνω απο το κεφάλι μας.

Τι το καλύτερο?