Aργα βαδίζω ζωή κερδίζω

Ιούνιος.
Χαλκιδικιώτικος Παράδεισος.






'Ωσπου Κυριακή απόγευμα ήρθε το σύννεφο,μαύρο κι απροειδοποίητα.

(Ο παππούς ο Πασχάλης είχε τη δεκαετία του '30 ένα απο τα πρώτα ταξί των Σερρών.
Ξύλινο Ford με ταμπελάκι στο ταμπλό ΄΄πάω αργά γιατί βιάζομαι'')

Η ατάκα αυτή είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι στις καλοκαιρινές μπόρες της Χαλκιδικής
και ειδικά όταν αυτές συνδυάζονται με την επιστροφή χιλιάδων αυτοκινήτων.
Πρώτη σκέψη στον πρώτο κεραυνό,ευτυχώς είμαι μονός και τα κορίτσια γυρνούν με το αυτοκίνητο.
Δεύτερη σκέψη κάνε στην άκρη και κλείσε το κινητό.

Πριν την Κασσανδρεία κι ο μπελάς επελαύνει απο δεξιά.







Μετά την μποτίλια στην Ποτίδαια, όπου οι μισοί γιωταχήδες δεν ανοίγουν να περάσω παρά τον κατακλυσμό,
πιάνω τον επαρχιακό για Τρίγλια, Λάκκωμα,Σχολάρι.
Ούτε λόγος για εθνική με τα μισοκοιμισμένα ανθρωπάκια στο τιμόνι της κούρσας.




τρέξε να γλυτώσεις!




Απο τα Ελαιοχώρια προς το Λάκκωμα με την μπόρα να ξεσπάει δεξιά μου στο Χορτιάτη







Κατάβαση κάτω απο τον αεροδιάδρομο που χρησιμοποιούν τα αεροπλάνα μέσα απο το χωριό Καρδία
και τσουπ ασφαλης στην Καλαμαριά λίγα δευτερόλεπτα πριν το δεύτερο γύρο καταιγίδας!





See ya!