Κείμενο : EFT
FOTO: N4pSt3R-Luka-EFT
71° 10’ 21”
Πολυταξιδεμένο, χιλιοειπωμένο, ένα ταξίδι δύσκολο και απαιτητικό, τόσο σε χιλιόμετρα όσο και σε κούραση , σωματική και νοητική. Ταξίδι που θέλει να έχεις αυστηρό οικονομικό προγραμματισμό, τόσο για να μαζέψεις όσο και να ξοδέψεις. Ταξίδι που έχει γίνει «καραμέλα», αλλά σε καμία μα καμία περίπτωση εύκολη να την καταπιείς.
Και ενώ βγαίνοντας από τη χώρα σε κατακλύζει αυτό το συναίσθημα του ξένου, του διαφορετικού, του «να τα ανακαλύψεις όλα», όταν βάζεις κάτω χιλιόμετρα σε συνάρτηση με τις μέρες (μας), αντιλαμβάνεσαι ότι είναι «Αποστολή». Αυτομάτως «αδικείς» όλους τους ενδιάμεσους προορισμούς, τόσο με τη φυσική σου παρουσία όσο και με τη φωτογραφική σου ματιά, γιατί η προσήλωση στον στόχο είναι μεγάλη.
Και η προσήλωση έμοιαζε να είναι κοινή -κατά έναν μαγικό τρόπο- με όλους τους μοτοσικλετιστές που συναντήσαμε από την Ουγγαρία και μετά.
Όλοι είχαν έναν κοινό προορισμό… «την Μπάλα».
FIN
Όχι αδίκως η χώρα των 1.000 λιμνών… μετρημένες μία προς μία (J). Στη Φινλανδία συμβαίνει κάτι απίστευτο : η διαδρομή είναι τέρμα μονότονη, αλλά σου προσφέρει άπλετο χρόνο να σκεφτείς και να αναλογιστείς τι και πώς! Ακόμη και η βλάστηση είναι περίεργη από ένα σημείο και μετά. Ατελείωτες ευθείες, με ατελείωτα χρωματιστά γραμματοκιβώτια στη μέση του πουθενά. Ο Sunny (N4pster) το είπε : «Ξα, είμαστε στην επαρχία των ΗΠΑ» . Burger, Dodge, καρό πουκάμισα και καπέλα John Deer. Όσο ανεβαίνεις το φυσικό στοιχείο που κυριαρχεί είναι η διάρκεια της ημέρας. Μέρα παντού και πάντα… Για αρκετό διάστημα η θερμοκρασία είναι μαζί μας (που να ξέραμε… ). Όπως σε κάθε προορισμό έτσι και σ’ αυτόν υπάρχουν σημεία sos που «πρέπει» να επισκεφτείς. Ένα από αυτά είναι το Napapijri (για να δούμε επιτέλους γιατί πληρώναμε έναν σκασμό λεφτά τα ρούχα τους) και το Rovaniemi.Το τελευταίο ήταν «διπλής» καθώς υπήρχε το shopping mall του Santa, αλλά και ένα άλλο σημείο : ο Αρκτικός κύκλος!
Ένα από τα αγαπημένα μας σημεία με τον Στεφ ήταν το Inari. Στο κάμπινγκ υπήρχε η απόλυτη ηρεμία, άλλωστε τι άλλο θα μπορούσε να υπάρχει σε μια χώρα όπου κανένας τους δεν έχει την παραμικρή ρυτίδα, γιατί πολύ απλά είναι όλοι τους ανέκφραστοι. Φάγαμε, ήπιαμε, κοιμηθήκαμε και την άλλη μέρα ξυπνήσαμε μπροστά σε μια μίνι υπερπαραγωγή. Τη λίμνη Inari. Θυμάμαι ακόμα το μνμ που μας έστειλε ο Μάκης (Κοζάνη) … «Άντε μια γκαζιά έμεινε». 382 χλμ από τον στόχο και το τοπίο αλλάζει πλέον αρκετά. Τα δέντρα γίνονται σιγά σιγά θάμνοι, και στη συνέχεια χώμα και πέτρες. Αέρας κοντά στα 10 μποφόρ με ήλιο, και θερμοκρασία στους 3 με 7 βαθμούς. Σε κάθε ταμπέλα διαβάζεις ότι βρίσκεσαι κάποια χιλιόμετρα πιο κοντά, αλλά σε κάθε πλάτωμα παρακαλάς να μην πέσεις. Φτάνοντας πάνω «πάγωσε η ψυχή μας…».
NORGE
Και φτάνεις στην κορυφή, που έναν ολόκληρο χειμώνα μάζευες και μάζευες, και φανταζόσουν και ζοριζόσουν, και «θα φτάσουν οι μέρες;» και «θα γίνει κάτι με το μηχανάκι;»… Και έρχεται η στιγμή που αντικρίζεις την Μπάλα και όλα μέσα σου ηρεμούν, μπαίνουν στη θέση τους και εμείς… μπαίνουμε μέσα στον πολύχωρο του Nordkapp, γιατί έχουμε γίνει παγοκολόνες!!! Μετά τις απαραίτητες ανάσες, καφέδες, φαγητά, ψώνια, ήρθε η ώρα να φύγουμε. Βγαίνοντας στο parking συναντάμε πεσμένα από τον αέρα μηχανάκια και κλασικό Έλληνα, ο οποίος μας ενημέρωσε ότι το ανέβασμα από Νορβηγία είναι χάλια, γιατί οι δρόμοι είναι στενοί και δεν υπάρχει πρόσφυση... Έλληνας γέννημα θρέμμα από το Isle of Man.
Και ξεκινά η κουτρουβάλα προς την Alta. Διαμονή σε κάμπινγκ, όπου πλέον με την παρουσία του Luka το έξοδο για ένα δωμάτιο είναι προσιτό, χωρίς να φορτώνει επιπλέον τα έξοδα μας όσο αν ήμασταν δυο. Ο χορός της βροχής -αν και δεν τον χορέψαμε εμείς- έπιασε για τα καλά.
Η Νορβηγία από την πρώτη στιγμή, είπα ότι είναι οι κορυφές των Άλπεων στο επίπεδο της θάλασσας. Εκεί όπου δεν υπάρχει η παραμικρή παρέμβαση στη φύση, αλλά συγχρόνως όλα γίνονται για το καλό του πολίτη εις βάρος κανενός. Εκεί όπου το cheeseburger + πατάτες + coca cola έχει φυσικά την απίστευτη τιμή- με έκπτωση παρακαλώ- των 21 €.
Η χώρα που δεν υπάρχει λόγος να υφίσταται το δελτίο καιρού.
Κάθε 100μ. αλλαγή στην αλλαγή, και εμείς οι τυχεροί του καλοκαιριού να μετράμε 6 στις 7 μέρες με βροχή. Το όνειρο για τα KLIM μόλις γεννήθηκε!!
Highlights της Νορβηγίας εκτός από την Μπάλα :
Ο Sunny (N4pSt3r) , ο ΞΑ ( εγώ EFT) και ο Τάκης ( Πασχάλης), ο οποίος όμως τελικά για λόγους υγείας αναγκάστηκε να γυρίσει νωρίτερα. Ο «αντικαταστάτης» του Πασχάλη ήρθε κάποιες μέρες αργότερα και άκουγε στο όνομα Luka.
Luka… ο Σλοβένος που πήγαινε για το Παμίρ αλλά κατέληξε στην Μπάλα. Μοιραία συνάντηση σε βενζινάδικο της Φιλανδίας, όπου έμελλε να μας συνοδεύσει από την κορυφή στο κατέβασμα της Νορβηγίας, και να καταλήξουμε φιλοξενούμενοι στο σπίτι του για ένα βράδυ στη Ljubljana.
Εδώ φυσικά θα ήθελα να γράψω και κάποια πράγματα για τον άνθρωπο οργανωτή, τον άνθρωπο κινητό, τον άνθρωπο booking.orestiada ,τον άνθρωπο masterchef, τον άνθρωπο που έστειλε στην γη η ίδια η Garmin για να με βοηθήσει να βρω τον δρόμο μου : Τον N4pSt3r! Από τη στιγμή που μείναμε οι δυο μας μου είπε: «Ξα ένα πράγμα θέλω μόνο… στάσεις για τσιγάρο. Αυτό.» Όσες θέλεις Αγόρι μμμμμ!
TO ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Οι χώρες πολλές (15), πολλά και τα χιλιόμετρα (11.000 και κάτι ψιλά). Μεγάλες εναλλαγές τόσο στον καιρό όσο και στην θερμοκρασία, και μαζί με όλα αυτά αλλαγές στην προσωπική διάθεση και όρεξη. Ταξίδι που είναι σαν το αλκοόλ… πίνεις πίνεις, οδηγείς οδηγείς και μετά από ώωωωωρα την ακούς. Μετά από τουλάχιστον ένα μήνα κατάλαβα που είχα πάει, τι είχα κάνει και πόσο είχα οδηγήσει. Ταξίδια που σε δένουν με τον συνοδοιπόρο σου ή σε χωρίζουν. Γυρνώντας ή θα γράψεις σεντόνια για τα απίστευτα μέρη που είδες, ή … μόνο μια αράδα όπως εγώ.
Παραθέτω και κάποιες φωτο, γιατί είναι αδύνατον να τις βάλω όλες.
Στα επόμενα και ακόμα πιο Μακριά.
FOTO: N4pSt3R-Luka-EFT
71° 10’ 21”
Πολυταξιδεμένο, χιλιοειπωμένο, ένα ταξίδι δύσκολο και απαιτητικό, τόσο σε χιλιόμετρα όσο και σε κούραση , σωματική και νοητική. Ταξίδι που θέλει να έχεις αυστηρό οικονομικό προγραμματισμό, τόσο για να μαζέψεις όσο και να ξοδέψεις. Ταξίδι που έχει γίνει «καραμέλα», αλλά σε καμία μα καμία περίπτωση εύκολη να την καταπιείς.
Και ενώ βγαίνοντας από τη χώρα σε κατακλύζει αυτό το συναίσθημα του ξένου, του διαφορετικού, του «να τα ανακαλύψεις όλα», όταν βάζεις κάτω χιλιόμετρα σε συνάρτηση με τις μέρες (μας), αντιλαμβάνεσαι ότι είναι «Αποστολή». Αυτομάτως «αδικείς» όλους τους ενδιάμεσους προορισμούς, τόσο με τη φυσική σου παρουσία όσο και με τη φωτογραφική σου ματιά, γιατί η προσήλωση στον στόχο είναι μεγάλη.
Και η προσήλωση έμοιαζε να είναι κοινή -κατά έναν μαγικό τρόπο- με όλους τους μοτοσικλετιστές που συναντήσαμε από την Ουγγαρία και μετά.
Όλοι είχαν έναν κοινό προορισμό… «την Μπάλα».
FIN
Όχι αδίκως η χώρα των 1.000 λιμνών… μετρημένες μία προς μία (J). Στη Φινλανδία συμβαίνει κάτι απίστευτο : η διαδρομή είναι τέρμα μονότονη, αλλά σου προσφέρει άπλετο χρόνο να σκεφτείς και να αναλογιστείς τι και πώς! Ακόμη και η βλάστηση είναι περίεργη από ένα σημείο και μετά. Ατελείωτες ευθείες, με ατελείωτα χρωματιστά γραμματοκιβώτια στη μέση του πουθενά. Ο Sunny (N4pster) το είπε : «Ξα, είμαστε στην επαρχία των ΗΠΑ» . Burger, Dodge, καρό πουκάμισα και καπέλα John Deer. Όσο ανεβαίνεις το φυσικό στοιχείο που κυριαρχεί είναι η διάρκεια της ημέρας. Μέρα παντού και πάντα… Για αρκετό διάστημα η θερμοκρασία είναι μαζί μας (που να ξέραμε… ). Όπως σε κάθε προορισμό έτσι και σ’ αυτόν υπάρχουν σημεία sos που «πρέπει» να επισκεφτείς. Ένα από αυτά είναι το Napapijri (για να δούμε επιτέλους γιατί πληρώναμε έναν σκασμό λεφτά τα ρούχα τους) και το Rovaniemi.Το τελευταίο ήταν «διπλής» καθώς υπήρχε το shopping mall του Santa, αλλά και ένα άλλο σημείο : ο Αρκτικός κύκλος!
Ένα από τα αγαπημένα μας σημεία με τον Στεφ ήταν το Inari. Στο κάμπινγκ υπήρχε η απόλυτη ηρεμία, άλλωστε τι άλλο θα μπορούσε να υπάρχει σε μια χώρα όπου κανένας τους δεν έχει την παραμικρή ρυτίδα, γιατί πολύ απλά είναι όλοι τους ανέκφραστοι. Φάγαμε, ήπιαμε, κοιμηθήκαμε και την άλλη μέρα ξυπνήσαμε μπροστά σε μια μίνι υπερπαραγωγή. Τη λίμνη Inari. Θυμάμαι ακόμα το μνμ που μας έστειλε ο Μάκης (Κοζάνη) … «Άντε μια γκαζιά έμεινε». 382 χλμ από τον στόχο και το τοπίο αλλάζει πλέον αρκετά. Τα δέντρα γίνονται σιγά σιγά θάμνοι, και στη συνέχεια χώμα και πέτρες. Αέρας κοντά στα 10 μποφόρ με ήλιο, και θερμοκρασία στους 3 με 7 βαθμούς. Σε κάθε ταμπέλα διαβάζεις ότι βρίσκεσαι κάποια χιλιόμετρα πιο κοντά, αλλά σε κάθε πλάτωμα παρακαλάς να μην πέσεις. Φτάνοντας πάνω «πάγωσε η ψυχή μας…».
NORGE
Και φτάνεις στην κορυφή, που έναν ολόκληρο χειμώνα μάζευες και μάζευες, και φανταζόσουν και ζοριζόσουν, και «θα φτάσουν οι μέρες;» και «θα γίνει κάτι με το μηχανάκι;»… Και έρχεται η στιγμή που αντικρίζεις την Μπάλα και όλα μέσα σου ηρεμούν, μπαίνουν στη θέση τους και εμείς… μπαίνουμε μέσα στον πολύχωρο του Nordkapp, γιατί έχουμε γίνει παγοκολόνες!!! Μετά τις απαραίτητες ανάσες, καφέδες, φαγητά, ψώνια, ήρθε η ώρα να φύγουμε. Βγαίνοντας στο parking συναντάμε πεσμένα από τον αέρα μηχανάκια και κλασικό Έλληνα, ο οποίος μας ενημέρωσε ότι το ανέβασμα από Νορβηγία είναι χάλια, γιατί οι δρόμοι είναι στενοί και δεν υπάρχει πρόσφυση... Έλληνας γέννημα θρέμμα από το Isle of Man.
Και ξεκινά η κουτρουβάλα προς την Alta. Διαμονή σε κάμπινγκ, όπου πλέον με την παρουσία του Luka το έξοδο για ένα δωμάτιο είναι προσιτό, χωρίς να φορτώνει επιπλέον τα έξοδα μας όσο αν ήμασταν δυο. Ο χορός της βροχής -αν και δεν τον χορέψαμε εμείς- έπιασε για τα καλά.
Η Νορβηγία από την πρώτη στιγμή, είπα ότι είναι οι κορυφές των Άλπεων στο επίπεδο της θάλασσας. Εκεί όπου δεν υπάρχει η παραμικρή παρέμβαση στη φύση, αλλά συγχρόνως όλα γίνονται για το καλό του πολίτη εις βάρος κανενός. Εκεί όπου το cheeseburger + πατάτες + coca cola έχει φυσικά την απίστευτη τιμή- με έκπτωση παρακαλώ- των 21 €.
Η χώρα που δεν υπάρχει λόγος να υφίσταται το δελτίο καιρού.
Κάθε 100μ. αλλαγή στην αλλαγή, και εμείς οι τυχεροί του καλοκαιριού να μετράμε 6 στις 7 μέρες με βροχή. Το όνειρο για τα KLIM μόλις γεννήθηκε!!
Highlights της Νορβηγίας εκτός από την Μπάλα :
- τα νησιά Lofoten που θυμίζουν σκηνικό της σειράς “Lost” ( 15 χρόνια πριν),
- και το Geiranger που θυμίζει Άλπεις, τόσο σε θέα όσο και σε τουριστικές μονάδες. Απόκοσμο, άγριο και σε κάποιες φάσεις, αναλόγως που θα σε βρει, επικίνδυνο. Κάποια κάμπινγκ στη βάση του, και για τους κιμπαριδες ταξί Tesla παντού και πάντα.(«Geiranger The Wave»:ΝΑ το δείτε)
Ο Sunny (N4pSt3r) , ο ΞΑ ( εγώ EFT) και ο Τάκης ( Πασχάλης), ο οποίος όμως τελικά για λόγους υγείας αναγκάστηκε να γυρίσει νωρίτερα. Ο «αντικαταστάτης» του Πασχάλη ήρθε κάποιες μέρες αργότερα και άκουγε στο όνομα Luka.
Luka… ο Σλοβένος που πήγαινε για το Παμίρ αλλά κατέληξε στην Μπάλα. Μοιραία συνάντηση σε βενζινάδικο της Φιλανδίας, όπου έμελλε να μας συνοδεύσει από την κορυφή στο κατέβασμα της Νορβηγίας, και να καταλήξουμε φιλοξενούμενοι στο σπίτι του για ένα βράδυ στη Ljubljana.
Εδώ φυσικά θα ήθελα να γράψω και κάποια πράγματα για τον άνθρωπο οργανωτή, τον άνθρωπο κινητό, τον άνθρωπο booking.orestiada ,τον άνθρωπο masterchef, τον άνθρωπο που έστειλε στην γη η ίδια η Garmin για να με βοηθήσει να βρω τον δρόμο μου : Τον N4pSt3r! Από τη στιγμή που μείναμε οι δυο μας μου είπε: «Ξα ένα πράγμα θέλω μόνο… στάσεις για τσιγάρο. Αυτό.» Όσες θέλεις Αγόρι μμμμμ!
TO ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Οι χώρες πολλές (15), πολλά και τα χιλιόμετρα (11.000 και κάτι ψιλά). Μεγάλες εναλλαγές τόσο στον καιρό όσο και στην θερμοκρασία, και μαζί με όλα αυτά αλλαγές στην προσωπική διάθεση και όρεξη. Ταξίδι που είναι σαν το αλκοόλ… πίνεις πίνεις, οδηγείς οδηγείς και μετά από ώωωωωρα την ακούς. Μετά από τουλάχιστον ένα μήνα κατάλαβα που είχα πάει, τι είχα κάνει και πόσο είχα οδηγήσει. Ταξίδια που σε δένουν με τον συνοδοιπόρο σου ή σε χωρίζουν. Γυρνώντας ή θα γράψεις σεντόνια για τα απίστευτα μέρη που είδες, ή … μόνο μια αράδα όπως εγώ.
Παραθέτω και κάποιες φωτο, γιατί είναι αδύνατον να τις βάλω όλες.
Στα επόμενα και ακόμα πιο Μακριά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε ενα σχόλιο