8 μήνες μετά την αναχώρηση της κυρίας Χρυσούλας για τα αστέρια
εδέησα να κάτσω να γράψω όπως της είχα πει την ιστορία
που τόσο έντονα μου είχε διηγηθεί κι αφορά τα χρόνια του αντάρτικου.
Ο Χρήστος ο Τσιακπίνης ας τον πούμε ήταν φευγάτος στο βουνό πάνω από την Πρώτη
με γυναίκα και μικρό παιδί στο χωριό.
Η σχέση του με τον παππού Πασχάλη οφειλόταν στο γεγονός ότι ο παππούς μου ήξερε να επισκευάζει τον πολύγραφο στον οποίο τύπωναν τις προκηρύξεις και ενίοτε τον έπαιρναν μαζί τους λίγο με το καλό λίγο με το ζόρι για να τους τον φτιάξει.... και φυσικά όλη η οικογένεια ανησυχούσε πρώτα για το αν θα γυρίσει αλλά και για το πως θα πάρουν οι υπόλοιποι την πολυήμερη απουσία του στο βουνό
Μια μέρα ο αντάρτης βρίσκεται στο σπίτι και οι δικοί μου του ανοίγουν κουβέντα.
Βρε Χρήστο όταν το ταξί (ο παππούς είχε ένα από τα πρώτα αυτοκίνητα στο νομό Σερρών
το Ford του 1928 για το οποίο έχω γράψει και θα ξαναγραψω την καλύτερη ιστορία του)
λείπει στις Σέρρες νυχτώνει και δε φαίνεται να έρχεται ανησυχούμε ,
έχετε τη συνήθεια να βάζετε τις νάρκες στο δρόμο κι όλοι αυτό φοβόμαστε.
Το σπίτι στην Πρώτη έχει ένα μπαλκόνι σαχνίσι το λένε στη Μακεδονία
που βλέπει βόρεια κι όπως αφηγούνταν η κυρία Χρυσούλα από aυτό έβλεπαν όταν νύχτωνε
μέχρι τα υψώματα στο χωριό Μεσορρόπη περιμένοντας να φανούν τα φώτα του ταξί
στον σκοτεινό ορίζοντα , σημάδι ότι έρχεται χωρίς να έχει συμβεί κάτι μοιραίο.
Ενα απόγευμα που βρέθηκε εκεί τον πιάνει πάλι η γιαγιά Γεωργία κουβέντα για τις νάρκες
και του λέει , αύριο βρε Χρήστο στο ταξί θα είναι η γυναίκα σου και το παιδί σου.
Τινάχτηκε όταν το άκουσε κοντοστάθηκε για λίγο και είπε στη γιαγιά μου,
Τι δουλειά έχουν γιατί?
Είναι άρρωωστο το μικρό και θα πάνε αναγκαστικά στο γιατρό του απάντησε.
.....τι να κάνουμε ο πόλεμος έχει θυσίες είπε φεύγοντας δίχως να κοιτάξει πίσω.
Το ταξί ευτυχώς πήγε και ήρθε για άλλη μια φορά χωρίς να πατήσει τίποτα.
Καλημέρα καλό ημερολογιακό φθινόπωρο καλή Άνοιξη στις ψυχές μας και μακριά από τον πόλεμο.
