Κύκλος πρώτος
Ημερήσια στον Κίσσαβο.
Κείμενο-Φωτογραφίες
Πασχάλης Τσαλίκης
Την πρώτη μέρα του μασκέ πάρτυ την περάσαμε στη Χαλκιδική κολυμπώντας.
Με πλήρη επίγνωση του ότι αυτό το μασκαριλίκι θα κρατήσει σχεδόν όλο τον χειμώνα
ο οποίος ούτε καν έχει μπεί
σκέφτομαι και στήνουμε με γυναίκα και κόρη ένα πρόγραμμα ζωής κι
αποφυγής των δεδομένων του ιού και της προφύλαξης απο αυτόν.
Στα πλαίσια του μακριά κι αγαπημένοι που φέτος έχει εξελιχθεί από μόδα σε επιτακτική ανάγκη καβάλησα με το χάραμα και με τη νέα ώρα σύμμαχο για μια γύρα στα χρωστούμενα αλλά και τα ξεχασμένα απο καιρό ασφαλτινα μονοπάτια του Κισσάβου.
Μέχρι το Λιτόχωρο με συνοπτικές
και με ένα νέο πανεύκολο τρόπο πληρωμής διοδίων.
Ανέπαφη κάρτα λοιπόν στο διάφανο τσεπάκι του αριστερού μανικιού
και το μανίκι με τα ψιλά είναι παρελθόν.
9 μούσες χώρος αναψυχής έξω απο τον Πλαταμώνα
Μετά τον κόμβο Ραψάνης το παλιό γεφύρι παραμενει κλειστο δήθεν για επισκευές.
Φημες λέΝΕ ότι θα η επισκεύή θα τελειώσει ΄την ίδια μέρα που θα λειτουργήοσυν
και τα νέα διόδια της κοιλάδδας των Τεμπών ...ω μα τι συγχρονισμός !!
Κάνοντας κύκλους πέφτω στην ταμπέλα για το πετρογέφυρο του Πυργετού.
Εκατονταδες διελεύσεις απο εδώ και σήμερα το πήρα χαμπάρι,
στρίβω και μπαίνω στο χωματόδορμο κάνοντας πράξη το μοναχός σου χόρευε και όσο θέλεις πήδα.
Χτισμένο το 1726 απο τον Λαρισινό Οσμάν Πασά με δικά του έξοδα λέει το διαδίκτυο,
απο το οποίο δανείζομαι και την παρακάτω είκόνα
Πίσω μου ο Κίσσαβος,ο δρόμος μέχρι εδω περπατιέται και με συμβατικό όχημα.
Φτάνω μέχρι την κοίτη του Πηνειού αλλά δεν έχω οπτική επαφή με αλλά τμήματα του γεφυριού
Τα πάντα είνα φαινομενικά στεγνα αλλά κοντά στα ποτάμια θέλει τα μάτια δεκατέσσερα για παγίδες.
Συνεχίζω μέσω ΠαλΑιόπυργου για την πρώτη στάση που έχω ορίσει στο Αριόπρινο.
Ο δρόμςο μετά την Καρίτσα είναι φρεσκοκαλοστρωμένος ,ωραία έκπληξη!
Θέση αναψυχής με ένα εναλλακτικού τύπου καφενεδάκι που απο την πολλή εναλλακτικότητα
δεν με σήκωσε και την κοπάνησα.
Στο πίσω μέρος υπήρχε αυτός ο ωραίος και πολυταξιδεμένος Κιτσος.
Αυτή είναι η λεγόμενη autobahn που περνάει απο την πράσινη καλύβα του trOFFy
και φτάνει μέχρι την Ανατολή και στην οποία θα πάω τελικά μέσω ασφάλτου
πιστός το δόγμα που προστάζει ''ποτέ μόνος στο βουνο''
Ωραια θα ήταν
Ο χωματόδρομος φεύγει κρυφά δεξιά κι επάνω,
μυριζομαι θέα στα παράλια του Πλαταμώνα κι ανηφορίζω.
Κόβεται στο σημείο που στήθηκε μάλλον για πυροφυλάκιο
και το οποίο πιθανόν εγκαταλείφθηκε μόλις συνειδητοποίησαν ότι οι πέτρες δεν αναφλέγονται.
Η θέα κόβει την ανάσα
Ο δρόμος για το Καταφύγιο.
Κατηφορίζω προς τη Σπηλιά.
Στην πλατεία πολύς κ΄σομος με μάσκες και χαρούμενοι.
ε δε με βλέπω να απολαμβανω καφέ και συνεχίζω.
Περνάω το Συκούριο και στρίβω προς Αγιά.
Στο δρόμο και στο χωριό Δήμητρα στριβω αριστερά για την Ανατολή.
Μου άρεσε το ρολόι και τα πιτσιρίκια που θέλανε σούζα.
Μέχρι όμως να βρω το γ@μοκουμπί που αφήνει να γίνει η σούζα τελείωσε η ευθεία
....όλα μελετημένα τά 'χουνε ρε.
Και νάτη η Ανατολή να λούζεται στο λίγο φως που είδαμε σήμερα.
Η πλατεία είναι κινηματογραφικό σκηνικό η πιο αγαπημένη στην Ελλάδα
μαζί με αυτήν της Γκούρας στην Πελοπόννησο.
Σελίτσανη είναι το αλλο όνομα του χωριού.
Ρωτάω για το δρόμο προς την Αγιά και ξεκινώ με προορισμό το Κεφαλόβρυσο.
12 χλμ οδηγικής ευχαρίστησης με δροσιά και πολλά μα πολλά συνεχόμενα δάση με καστανόδενδρα
Κι ένα ςώραίος χώρος αναψυχής να μας περιμένει με την παρέα όταν ξανά.
Κι όμως περνώ απο εδώ για πρώτη φορά!
Το χωριό έχει μια παλιά αρχοντιά.
Κια τις ιστορίες της.
Επόμενος οικισμός το Μεταξοχώρι ,μόλις 2 χλμ απο την Αγια
Εδώ έχουμε φάει κάτι πολύ δυνατά σουβλάκια (καλαμάκια δλδ) αλλά έχει και καμμιά 25 χρόνια που έγινε αυτό,οπότε αφήνω και πάλι το συνωστισμό και συνεχίζω.
Αγιόκαμπος με άρωμα Καλά τραβα.
'Εχει φρεσκαρει ζεστός αέρας ανατολικός και μια φθινοπωρινή κατήφεια αιωρείται.
Βέβαια υπάρχουν και οι ασυμβίβαστοι οι ασυγχρόνιστοι
αυτοί που οι άλλοι τους φωνάζουν Αυτός , ο Περίεργος.
Σκηνάκι πάνω στο κύμα και τη μάσκα μου σας την κάνω δώρο.
Στην τοποθεσία Βρύση του Κυνηγού κοντά στην Κουτσουπιά.
Συνεχίζω σιγά σιγά προς την Εθνική.
Κόκκινο Νερό.
Έβαλε τις ελιές και την καρέκλα να χαζεύει το μεγάλωμα.
Μεγαλόπνοος και μερακλής ο μάστορας.
Επιστροφή κάνω και πάλι μέσω Παλαιόπυργου με τους παραπόταμους του Πηνειού στεγνούς.
Η ιρλανδική διάβαση της φωτογραφίας θέλει πολύ προσοχή το χειμώνα
και συστήνεται να μην τη χρησιμοποιείτε αν δεν έχετε σαφή εικόνα ότι περνάει.
Φτάνω Θεσσαλονίκη σε λίγα λεπτά της ώρας.
Ετσι μου φανηκε δηλαδή.'αλλαξε και η ώρα σήμερα....
Aντί επιλόγου καρφιτσώνω το σχόλιο της γυναίκας της ζωής μου για τη χθεσινή ημέρα στη μοναξιά.
«Τρέλα μπορεί να είναι το να εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας (…) Και η μεγαλύτερη τρέλα απ” όλες, να βλέπεις τη ζωή όπως είναι και όχι όπως θα έπρεπε να είναι (…) Να αλλάξεις τον κόσμο φίλε μου Σάντσο, δεν είναι τρέλα, ούτε ουτοπία. Είναι δικαιοσύνη!» Δον Κιχώτης
δεν είμαι καν σε θέση να σχολιάσω ούτε και να διαχειριστώ το συναίσθημα που ξεχειλίζει.
See ya....
Καλημέρα Παασχάλη.Πολύ ωραία φθινοπωρινή βόλτα...
ΑπάντησηΔιαγραφή