Baladeza nightride no 4 ''η νότια''

 Κείμενο-Φωτογρσφίες 

Πασχάλης Τσαλίκης

Τα βράδια της Τετάρτης είναι αφιερωμένα στο δοκίμιο που λεμε  βόρεια παρέα.

Στην πάντα φιλόξενη αυλή του ΜΟΘ σε ατέλειωτες κουβέντες και σχέδια για βόλτες με τα μηχανάκια.

Δεν εχει περάσει ουτε ενας μήνας από τα βόλτα της μπαλαντέζας στα χιονοδρομικά το φεγγάρι έχει αρχίσει και πάλι να γεμίζει και τα βόρεια σύνορα μας μοιάζουν και σχεδόν είναι κλειστά.

Τα σχέδια για βόλτα έστω και στη γειτονική Βουλγαρία πηγαίνουν προς το καλάθι με τα ανεκπλήρωτα και στο ridewild εμφανίζεται ο από μηχανης ηλεκτρολογος που μιλάει για μπαλαντέζα μεχρι το τέρμα του δρόμου…νοτια.

 

Κι έτσι την ώρα που τα κορίτσια μας κοιτούσανε απο την άλλη έπεσαν τα νοήματα και πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρεις (προφανώς  από τη ζέστη)  βρεθήκαμε 4 μαντραχαλαίοι στην καυτή άσφαλτο της ΠΑΘΕ με αρχικό προορισμό και ουσιαστικά σε ρόλο ράμπας εκκίνησης του πιο τρελού 36ωρου ….το Καρπενήσι

 

 

 Παρασκευή 19.50 θερμοκρασία 38 βαθμοί.

 

 

Λάρισα βενζινάς και παπαγάλος έχουν σαφώς λαλήσει μιας κι ο δεύτερος μας λέει στα ίσια και με τη χαρακτηρισιτκή παπαγαλίστικη προφορά μαλάκες κι ο άλλος στο άκουσμα Καρπενήσι σχεδόν μας λέει .....πάρτε με μαζί σας ρε μαλάκες!

 

 

 

 

 

 Μετά από το ζέσταμα στο Δομοκό και το πέρασμα του Τρλόφου η νυχτα μας βρίσκει για τα καλά μετά τον Τυμφρηστό.

Μαζί της και γενναίες δόσεις Ευρυτανικής δροσιάς ….ουφ!

 

 

Οκύριος Ανδρέας  απο το φιλόξενο ξενώνα Χρυσάνδρα μας πείθει πως τα σουβλάκια στην πλατεία απέχουν μόνο 500 μέτρα κι είναι ωραίο να πάμε με τα πόδια.

Στα πρώτα 100 προτείνω να νομοθετηθεί άμεσα μαζί με τη χρήση μάσκας οξυγόνου και η υποχρέωση στην πόλη αυτή να αναγράφεται δίπλα στην απόσταση και η υψομετρική διαφορά.

Ουφ και φτάσαμε και με γοργό σχεδόν κατεμίσιο που τοκυνηγάνε μπόξερ  ρυθμό περνάν οι μπύρες και τα εδέσματα αλλά και το ωραίο παγωτό που κέρασε στην  κάθοδο η μικρή Ελευθερία

 

 

 

 

 

 

 

 Σάββατο πρωί με πλήρες πρωινό και με εκκίνηση στις 10

για ένα εγχείρημα που δεν είχα ιδεα ότι θα αντέχαμε με τόσο εύκολο τρόπο.

 

 

Τα χιλιόμετρα μέχρι τη θεσσαλονίκη μέσω Ταιναρου δεν ήταν κάτι ξενο για μια ημερήσια στην Ευρώπη αλλά το άγνωστο ήταν η χρήση επαρχιακών αλλά και η πλήρης έλλειψη ύπνου μέχρι τουλάχιστον τα χαράματα.

Πάμε και βλέπουμε δε θελει άγχος κι όσο μας πάει και ρυθμό τουριστικό  και δε μας κυνηγαει κανείς ρε παιδιά  κλπ κλπ πράγματα που vς γνωστόν ισχύουν μέχρι την πρωτη καλοστρωμένη στροφή.

drone photo εχω πάρει μαθηματα απο τον μετρ του είδους.

Καλοκαίρι στο χωριό

Καφεδάκι στον πλάτανο της Δομνίστας.

Καφετζής τέρμα  ροκ και κουβέντα για τα θερμόμετρα που μοιαζουν χαλασμένα αλλά δεν είναι.

 

γλύκα το σκυλάκι...ε Στελιο?

Στη λίμνη του Ευηνου με τσίμπημα μέλισσας και τα σχετικά σιχτίρια 

38 βαθμοί

 σκέτο ειδύλλιο σου λέω

Ανεμοδαρμένα Υψη σταθερή αξία για γλυκό καφέ και πίτες.

ο Σιμος είναι πάντα ενα ωραίο φωτογραφικό pit stop

Κατεβαίνουμε στην πυρινη κόλαση και πιάνουμε παραλία στο Αιγιο.

Στέλιος......πλάκα με κάνουν,είμαι σίγουρος ότι οι μπεμβεδάκηδες βάζουν μόνο στο ένα τεπόζιτο 

ενω εγώ εχω δύο.

Και τις 7 και κάτι φτάνουμε στο φουρνο

που ήδη ψήνονται και οι υπόλοιποι μπαλαντέζοι βετεράνοι και υποψήφιοι μαζί.

Εσύ είσαι που τους περνάς όλους ε?

Απλά διαλέγεις,για χώμα ο αριστερά  για τα υπόλοιπα ο Μπάμπης.

Έλα Δυρράχιο ακούει?

μαζευόμαστε,στη μπαλαντέζα πάνε όλοι όσοι κάθονταν μπροστά στο τσίρκο την ωρα με τα μαγικά

Αγκαλιές κόντρα στις οδηγίες χειραψίες με ιντερνετικά ίχνη που γίνανε αμέσως φίλοι κι ένα απλό κοίταγμα τριγύρω για υποψήφιους μπελάδες.

Τζίφος...μόνο μπεμβέ έχει!!

Ο πρωταθλητής της νύχτας και ο αντίστοιχος των φωτογραφιών.

Αυτές οι φιλίες που γεννιούνται στη πορεία της ζωής  

σαν το νερό απο τα λιωμένα χιόνια πάνω στην ηπειρώτικη πέτρα είναι το ελιξήριο της.

Ιδιαίτερα δίπλα σε αυτό το νότιο  καρντάσι το δεξιά βρε....

αισθάνομαι πως υπάρχει για μένα κλωβός ασφαλείας δια της φιλίας.

Παρών σε κάθε επίπεδο,λόγος ευθύς και αρκετή μοτοσυκλετιστική παρόρμηση,ακριβώς στα γράδα μου.

Μερικά λαμπάκια είχαν μια παράξενη ροζ απόχρωση... 

μία μεγάλη υπόκλιση για το χαμόγελο που έμεινε ίδιο μεχρι το χάραμα,

τα δύο απο τα τρία κορίτσια που εγκαινίασαν τη διπλή πλευρά της μπαλαντέζας!

Ο Γιάννης η εμπειρότατη σκούπα μας που έμεινε στη μεση λόγω ανωτερας βίας,ευχαριστούμε φίλε.

Φάτσαροι!

Ο σπασοφανάριας σπάει τον πάγο και μας μαζεύει στην πρωτη στροφή οδηγώντας μας στο σωστο δρόμο για την εκκίνηση.Α ρε Κωστα που ησανε στο Δυρραχιο??

Ξεκινάμε μετά τη φωτογράφιση από τον Ριγα με τα παιδιά , 

τα πόδια και τα πανά απλωμένα κατά το πρωτόκολλον και με φρενήρη ρυθμό μέχρι τα Μαζεικα.

Μάρτυρας δύο διαπραγματεύσεων για αγορά οικοπέδου από την παρέα των 3200 κυβικων καταλαβαίνω πως στο breefing οδηγιών από τον εμπειρότατο Γιάννη ή ειχαν πάει για κατούρημα ή φορούσαν ήδη τις ωτοασπίδες

GS 1250....Ενα ολόκληρο ιπποτροφείο που δεν καταναλώνει τίποτα όσο κοιμάται.

Μεγαλόπολη και ξεκούραση μισής ώρας,

Εδώ και ώρα έχω υπο την κηδεμονία μου το ασθενές κερί που εχει διαλέξει  ο Βρας για φως στο fazer κι εκει που βλέπω τα λαμπάκια εκεί τα χάνω.

Σε κομματι με έργα το τελευταίο καρντάσι  θεωρει καλή ιδέα να μας χτίσει σε ένα πέπλο σκόνης και στη αμέσως επομενη έντονα διφορούμενου προορισμού διχαλα να μας παραδώσει στην Πυθία προς ανευρεση της σωστης επιλογής.

Εδω είναι που ηθελε να έχουμε μαζί μας τον παπαγάλο ....κι ένα σετ μεζέδες με τσίπουρα.

Βρίσκουμ ε τη σωστή επιλογή και σε 2 χλμ πάλι το ίδιο.

Αλλος μ……  που λέει κι ο παπαγάλος ή ο ίδιος (τόσο σάλος )

αφηνει ξανά τη διασταύρωση να την παιξουμε στα ζάρια.

 

Τι πίνετε ρε παιδιά ?     

Κι ετσι βρεθήκαμε στη μελατη πλατεία του χωριού τάδε  και τέρμα μόνοι μας με τον Βρας καμουφλαρισμένο ανάμεσα στον προτζέκτορα του τζιες και τον βετερανο μπαλαντέζο Πάνο σε ρόλο σκούπας.

Οι ασαφεις οδηγίες από τους μπροστά μας πάνε μεν στο σωστό χωριό 

στην κάτω διασταυρωση  και στον ανεπίστροφο δρόμο προς την Καλαμάτα.

 

Ωρα 02.45 πλοηγώντας σε ατελειωτες ευθειες και με ορατότητα 300 μέτρα επιστρατεύω κάθε ρητό που θα με βοηθήσει να αφησω στην άκρη το φτωχό λεξιλόγιο του παπαγάλου.

Η Καλαμάτα απο τα ψηλά μοιάζει με το Νιουγιόρκη κι ο βενζινάς μας χαλαρώνει

 λέγοντας μας για το τι ακριβώς συνέβη στο Δυρράχιον,

πως παίζει να φτάσουμε πρώτοι στην Αρεόπολη 

με μεγάλη πιθανότητα   να είμαστε  και οι μόνοι που θα έχουν καύσιμα να φτάσουν μέχρι το Ταίναρο.

03.30 Καρδαμυλλη - Λιμένι δρόμος που είναι γ@μηδι ακόμα και με το φως της ημέρας,

πόσο μάλλον με 18 ώρες τιμόνι  στην πλάτη…

με τον επίσης κατακοπο Βρας και το μηχανακι του να μοιαζουν να είναι πάνω 

σε τρέιλερ δεμενο στο τζι ες.

Ούτε που μπορούσα να πάω γρηγορότερα ούτε που κουράστηκα , δεν ξέρω το γιατί.

Το φεγγάρι στα δεξιά μας στο φως του χάνονται καράβια και οι απέναντι ακτές..

ζούμε όνειρο θερινής νυκτός απο μέσα!

03.50 λίγο πριν τη Λαγκάδα.

Στάση να δούμε τις αντοχές του καθενός και να προσαρμόσουμε απο κοινού το ρυθμό.

Κι όλοι μαζί μετά την Αρεόπολη στις εύκολες ευθείες προς το Μαρμάρι.

Πορεία προς το άκρον Ταίναρο που οδηγικά βρίσκεται στο χωριό Κοκκινόγεια.

Το φεγγάρι αποχαιρετα και σχεδόν μαζι του φεύγει και η νύστα.

Κυνηγημένη από το πρώτο μπλέ του ουρανού

 η από την ατελείωτη αδρεναλινη της χαρας του τερματισμού του σκότους,

 

Δεν μπορώ να φανταστω μπαλαντεζα αφέγγαρη με τίποτα.

Στο πλάτωμα η σαλονικιώτικη τετραδα θα χαιρετήσει φίλους και γνωστούς και θα χαράξει πορεία ασταμάτητη προς το χωριό,...895 χλμ βορειότερα.

Κουραση με τη γνωστή γαρνιτούρα βαρεμάρας δεν υφισταται

 τα ρεφλέξ μας μας όμως εχουν πιάσει πασιφανώς πάτο.

Στόχος μετα τις καμμένες φωτό με την Ανατολή λίγο μετά τη Λάγια 

οι ξαπλωστρες που όρθώς θυμάμαι πως  μας περιμένουν στην παραλία του Κότρωνα.

Ναι ρε!!!

η πρώτη ....καποιος μπήκε με τη μία στη θάλασσα!

Ωρα 9^η πρωινή της επόμενης μέρας και το ωράριο αρχίζει να θυμιζει αυτό των φτηνων πτήσεων τύπου Σαλονικη Κοπεγχάγη σε 19 ωρες μεσω Σόφιας και Ελσίνκι.

Καφές και σνακ στο Γύθειο ,μάταια προσπαθούμε να εξηγήσουμε το γιατί του εγχειρήματος ακόμα και μεταξύ μας.

Ειδικα στην ερώτηση από το διπλανό τραπέζι για το πού κοιμηθήκαμε τελικά στο Ταίναρο

 όπου το γυρίσαμε σε κουβέντα για τα δυο χαμένα χρόνια στο στρατό.

Προσεκτικά μέχρι τη Σπάρτη μιας και από απέναντι ρολάρουν απογοητευμένοι ψηφοφοροι 

που πάνε για το κυριακάτικο μπάνιο τους και πιάνουμε τις Εθνικές

 με γκάζι κι έξοδα μέχρι τα υψωματα της Κάζας,

Μερακλής και στο καύσιμο και στο αμάξι.

Εξωκλήσσιον  Αγίων Αναργύρων Οινόη,ωρα 14.00

 

 ……και όλοι ανάσκελα για μιαμιση περίπου ώρα.

υπνος δε με πιάνει..βλέπω παντού γύρω μου μπαλαντέζες!!

Η μοτοσυκλέτα μου είχε στάνταρ σύστημα εκκίνησης χωρίς κλειδί.

Εντυπωσιακό στη βιτρία αλλά και στο τιμολόγιο.

Είανι επίσης μεγάλη ευκολία γιατί αφού μαζέψεις το στρωματάκι δέσεις τα πράγματα μαζέψεις το powerbank ρυθμίσεις το gps  βάλεις και κρανος και γάντια δεν έχεις να ψάχνεις το κλειδί...

Φρεσκαρισμένοι –κάπως- κατεβαινουμε μαλλιοκούβαρα στην εθνικη πληρωνουμε 6.5 ευρώ κερατιάτικα μέχρι τη Λαμία και μπουκάρουμε στο ‘’Δομοκο’’

Βρε τι ωραία μηχανάκια είναι αυτά ,καποιος είπε ότι είδε στην άκρη του δρόμου τον παπαγάλο φουλ του Pirelli και του καταπληκτικά πολύμορφου Michelin Adventure και στο τέλος ανάλυση κλίσεων (ΜΕ ΓΙΩΤΑ ΟΙ ΚΛΙΣΕΙΣ ΠΑΙΔΙΑ)  στο παγωτό στο Δομοκό.

Ωρα 21.30 

36 ωρες μετα την αναχώρηση και αφιξη στην μπουγατσούπολη

 με τουριστικούς ρυθμούς ( ε Σταύρο?)

 

 

 και η επίμαχη απάντηση είναι πως ναι, θα το ξαναέκανα…χωρίς τους 3200.

see ya!!