Ωδή στην τιμή του καφέ......Ο Τάκης ξύπνησε στην ώρα του , ρυθμισμένα όλα ώστε να προλάβει τη στάση στη μπογάτσα και τον καφέ στο όρθιο μοδάτο στέκι του 1.70. Κατέβηκε ετοίμασε την πάπια και φόρεσε τη στολή. Στο πρώτο φανάρι ένα μεγάλο αντβε -μην ήταν και εξήμιση- τον τύφλωσε με τα τεσσερα λεντ σε τιμή προσφοράς για την ομάδα. Φτάνοντας δίπλα του και παρά την πρόσκαιρη τύφλωση τον θυμήθηκε, ήταν μαζί στον Καφέ. Ο Λεντάρχοντας του σκότους δε φάνηκε να τον αναγνώρισε και πως να γίνει αυτό αφού ο Τάκης δεν ήταν με το Anhelo αλλά με την πάπια. Ούτε καν το αυτοκολλητο της ομάδας δεν είχε, αυτό το γεμάτο περιπέτεια οικόσημο που είχαν στα μοτόρια τους όλα τα μέλη. Αυτο που τρία ευρώ είχε κοστίσει όσο 3 καφέδες τότε στον παράξενο παλιακό όμιλο κι ήταν τότε σε εκείνη την επική μονοήμερη στα μουδανιά που το κόλλησε κι άλλαξε η ζωή του ρότα. Άλλαξε και το φανάρι σε πράσινο και το μεγάλο αντβε χάθηκε στον ορίζοντα της Όλγας αφήνοντας πίσω του όλο τον κατάλογο καρκινογόνων ρύπων του Δημόκριτου. Η ρύθμιση του μάγου της ομάδας είχε δρόμο για να βγάλει τα άλογα που παρά την αφαίρεση του καταλύτη αρνούνταν να βγουν να τρέξουν. Ξεχάστηκε για λίγο, ο τρόπος που ανοίγουν φύλλο και ψένουν τη μπογάτσα εκεί στην Ανάληψη είναι από τα λίγα πράγματα που έμειναν να θυμίζουν την πόλη του. Μετά τον όρθιο που τον ήπιε χαζεύοντας στο νετ και προσπαθώντας να καταλάβει σε ποιό νόμισμα είναι γραμμένες οι τιμές των εξτρα του νέου ιαπωνικού 750 αντβέντζουρ με τα 210 χιλιοστά σούπα ανάρτησης ρολάρισε προς κέντρο μεριά. Το ήθελε το κέντρο αλλά η δουλειά τον πήγαινε σερι δυτικά χρόνια τώρα. Στο φανάρι της Αριστοτέλους το ματι του το τράβηξε φασαρία. Δημοτικοί φύλακες και ο λενταρχοντας απέναντι τους να φωνάζει για την κλήση που έφαγε η μοτόρα γιατί πάρκαρε λέει στο πεζοδρόμιο. Μάταια ο άρχων του γιαλαντζί λενταντβε προσπαθούσε να πείσει ότι το δίκυκλο είναι η λύση -πόσο μάλλον το αντβε- , ατάραχοι οι θεματοφύλακες της τάξης στο κέντρο ως προς η διαφύλαξη της (εξαιρούνται οι εβδομήντα --υπεράριθμες βάσει αδείας- καρέκλες του καfeντισκομπαρ του γνωστού) ακόμα και όταν το δάχτυλο σα να έδειχνε το αυτοκόλλητο οικόσημο. Το εικοσαράκι είχε βάλει πλώρη για το δημόσιο ταμείο, τζάμπα και το μάθημα οδήγησης που είχε βάλει το χέρι του στην ικανότητα να ανέβει και να παρκάρει καμαρωτός σε τόσο ψηλό πεζοδρόμιο....Ο Τάκης ξανασκέφτηκε τη δουλειά στα δυτικά ,τελικά δεν ήταν και τόσο κακή η περιοχή .Ρολάροντας προς τη Γιαννιτσών και ρουφώντας το ντουμάνι του -φρεσκοπερασμένου από ΚΤΕΟ- 608 που μόλις ξεφόρτωσε τις κοακόλες στα λαδάδικα ένιωσε τη χαρά της προσμονής για τον Καφε της εβδομαδας εκεί όπου όλη η ομάδα θα έβγαζε τη χολή για τον παράξενο παλιακό όμιλο που δεν εννοεί να κάνει τίποτα για την αυθαιρεσία των δημοτικών στο κέντρο....ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΚΑΦΕ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΚΟΖΜΟΣ.
Το έχουμε ψάξει από την ελληνική δυσπρόσιτη πλευρά ήρθε η ώρα και για το βόρειο κομμάτι του βουνού
και συγκεκριμένα στο τμήμα του που βρίσκεται στη μικρή δημοκρατία βόρεια της Μακεδονίας.(παλιά ονομασία ΠΓΔΜ). Εχω μια ασθενή εικόνα από τις ταμπέλες για τους καταρράκτες. Τις είχα δει σχεδόν 10 χρόνια πριν στις πρώτες βαλκανικές μας εξορμήσεις όταν είχα οδηγήσει το κομμάτι που κλείνει κύκλο από τη Δοιράνη στη Στρούμιτσα στο Πετρίτσι κι από εκεί στον Προμαχώνα. Αφορμή ο καλός καιρός και η προτροπή του φίλου Παναγιώτη για βόλτα στη γείτονα , φύγαμε!
Στη Δοιράνη φτάνουμε νωρίς με εξαιρετική για την εποχή διαύγεια στην ατμόσφαιρα. Συνοπτικές διαδικασίες , διαβατήρια στην Ελληνική πλευρά το ίδιο συν την πράσινη κάρτα στον ευγενικότατο συνοριακό της γείτονος που μας υποδέχθηκε μάλιστα σε άπταιστα Ελληνικά. Πάντα αισθάνομαι άβολα που δεν γνωρίζω να πω ούτε ευχαριστώ στη γλώσσα τους.
η συνοδηγός , όλες οι βόλτες είναι απόλαυση αλλά όταν είμαστε μαζί είναι γιορτή (χορηγούμενη καταχώρηση)
Η άφιξη στη Στρούμιτσα συνοδεύεται από τη δοκιμασία αντοχής στα ατέλειωτα καυσαέρια που εκπέμπουν τα παλιά diesel που επικρατούν. Αφήνουμε γρήγορα την πόλη και φτάνουμε στο πρώτο χωριό στους πρόποδες του βουνού ,η ταμπέλα λέει Bansko! Καμμία σχέση με το γνωστό θέρετρο ένα μάτσο παρατημένα κτίρια που ίσως κάποτε σε μία άλλη σοβιετική πραγματικότητα παρίσταναν τα θέρετρα,
...μα που είναι οι καταρράκτες ?
Κατεβαίνουμε στον κεντρικό και πάμε ανατολικά Γιουρο 4 επί 4 αρκεί να μη βιάζεσαι, ή αλλιώς ο ρόλος της γυναίκας στα χωριά τους.
Στη μέση του πουθενά η μικρή ταμπέλα Gavrovo waterfalls μας ξαναστέλνει προς το βουνό.Bingo!
Το σημείο έχει υποδομές για τον επισκέπτη που φτιάχτηκαν με πρόγραμμα της ΕΕ και είναι αφημένες στην τύχη τους-βρε τι μου θυμίζει- απολαμβάνουμε την ησυχία και πάμε για την επόμενη ανακάλυψη.
Χασλαμαλίκι ή αλλιώς το φυτώριο των νεαρών φυτών καπνού,το θυμάμαι από τα χωριά μας των Σερρών τριάντα χρόνια πριν. Δες την πινακίδα κυκλοφορίας με το μπλέ τμήμα έτοιμο να υποδεχθεί τα αστεράκια της Ε.Ε. (Ευρωπαική Ένωση ,το ανέκδοτο του αιώνα) Ευσεβείς πόθοι λαχτάρα να γίνουμε όλοι παριζιάνοι ή απλά παραπληροφόρηση για μια κατάσταση δήθεν ασφάλειας, ξεκινήστε γείτονες με την κάρτα καυσαερίων και το βλέπουμε
Λίγο πιο κάτω μια παράξενη Madmax φάση πάνω στο δρόμο. Παρατημένος ξενώνας στάβλοι ένα διαλυμένο καφέ και ένας στόλος από παλιά αυτοκίνητα στις κάποτε θέσεις parking. Βαλκάνια,σε κάθε στροφή μια έκπληξη.
(Το μερσεντέ είναι σίγουρα του καταφερτζή που πήγε να το στήσει και δεν του βγήκε)
Οι καταρράκτες του Κολέσινου, η επόμενη έκπληξη ανακάλυψη και βραβείο της εκδρομής μαζί,
να τονίσω ότι όπως και στο προηγούμενο χωριό είδαμε μόνο αυτόν που είναι κοντά στο δρόμο και ότι μέσα στο βουνό έχει πολλά πεζοπορικά μονοπάτια που οδηγούν σε υδάτινες εκπλήξεις.
Για να φτάσουμε εδω υπάρχει μονοπάτι με κιόσκια για ξεκούραση και αγνάντι στο ωραίο θέαμα.
Δείτε μια υπέροχη χρήση της Αγγλικής γλώσσας στην παρουσίαση του αξιοθέατου!
Μα πως μας είχε ξεφύγει τόσο καιρό??
Τελευταία ματιά στο περιποιημένο χωριό και πάμε για τα σύνορα
120 χλμ επαρχιακού και ξαναγεμίζουμε με 100αρα ώστε να έχουμε να καίμε στην ομορφότερη χώρα του κόσμου. Το δηνάριο είναι 60 προς 1 κάντε τις μετρήσεις σας....
Ολιγόλεπτη στάση στην Ελληνική πλευρά ο καιρός κλείνει και πρέπει να το τρέξουμε λιγάκι
Ftasame. Στην παλιά παραλία της Θεσσαλονίκης καλούμαι να βγάλω και να ποστάρω μία φωτογραφία , επιλέγω αυτήν....
Φεβρουάριος που μοιάζει με Απρίλιο.....δε χάνεται.
Έχουμε καιρό να βρεθούμε και η προσκληση του Βασίλη να το κάνουμε στον τόπο του στη Γλυκή Θεσπρωτίας
γίνεται δεκτή με τεράστια χαρά από όλους μας
H διαδρομή γνωστή όμως η ματιά ανανεώνεται και σε κάθε πέρασμα αποθηκεύει άλλα
Αργούμε να ξεκινήσουμε , μετά την Κοζάνη αφήνουμε την βενζινοβόρα Εγνατία
και στριφογυρνάμε μέχρι τα Γρεβενά σε φρεσκοστρωμένο δρόμο έρημο
Στο Strada είμαστε παρέα με άλλους καλοπερασάκηδες οπαδούς
του ήλιου και της ανεμελιάς που εξασφαλίζουν οι ζεστές πλέον ακτίνες του.
Τίποτα δεν προμήνυε ότι θα βρεθούμε μπροστά ή μάλλον μέσα σε τέτοιο υπερθέαμα.
Το χιόνι έκανε την εμφάνιση του μετά την Κρανιά , επικράτησε γύρω μας πάνω από τη Μηλιά
Και έδωσε το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να ζητήσει
ο άνθρωπος της τσιμεντούπολης φτάνοντας στον αυχένα της Κατάρας
Σταματούμε και φωτογραφίζουμε προσπαθούμε να ενταχθούμε
και να φύγουμε από τον εγκλεισμό στα τσιμέντα και τον άχρωμο αστικό τρόπο ζωής.
Κάνω το κλικ βλέπω το αποτέλεσμα και φωνάζω στο Μπάμπη,
άνοιξε το viber και τα κέρδη θα τα πάρουμε μισά μισά!!
Τα Τζουμέρκα και το αυγό χαιρετούν
Αλλάζουμε θέσεις στον έρημο δρόμο ,θέλω κι εγώ μια ίδια φωτογραφία!
Δεν έχω να κάνω τίποτε άλλο πέρα από το καθίσω σιωπηλός με σταυρωμένα χέρια
και να υποκλιθώ στο μεγαλείο των Αθάνατων Ελληνικών Βουνών
Η στάση λίγο πιο κάτω στην πλατεία του Μετσόβου επιβάλλεταιι.
Είμαστε μακριά από την τουριστική περίοδο και μπορούμε να απολαύσουμε το χωριό/
Πόσο θαύμασα και σέβομαι την Ηπειρώτισσα.
Το έχει στόχο το θεωρεί υποχρέωση δε σταματά στιγμή για να είναι το χωριό πεντακάθαρο.
Βγαίνει από μέσα της η προκοπή νικά τα χρόνια που βαραίνουν το κορμί.
Έτσι διδάσκεται ο πολιτισμός.
Λίγη Εγνατία ακόμη και πριν χαθεί το φως πιάνουμε το διάσελο για τα χωριά του Σουλίου
εδώ είμαστε στην έξοδο από το Ζωτικό.
Τα άγρια άλογα στο Σούλι , είναι τυχερός αυτός που τα θαύμασε καβάλα στο δικό του.
Μας κατάλαβαν αμέσως αλλά φροντίσαμε να περάσουμε με τον ελάχιστο θόρυβο από το σπίτι τους.
η Ήπειρος είναι αυτό ακριβώς. Κορφές παντού.
Στις φουρκέτες πάνω από τη Γλυκή που είναι και ο τελικός μας προορισμός.
Αγκαλιές καφεδάκι και συνέχεια της δουλειάς μεχρι αργά
γιατί είμαστε και μανατζαρέοι νιου γιόρκερς
.....μη χ@σω
Φυσικά ένα τσιμπούσι εορταστικό ήταν η επιβράβευση για την ιδέα
και ευκαιρία να συζητήσουμε για την αυριανή ...απόβαση.
Καλημέρα σας.
Θα πάμε να πάρουμε άρωμα Λευκάδας ο Νίκος μας περιμένει για άλλη μια φορά
Την Πρέβεζα τη συμπάθησα
Ημέρα καλοκαιρινή και η ώρα που ανοίγει ο δρόμος για το νησί έφτασε.
(Εχουμε ενημέρωση πως ο δρόμος είναι ανοικτός μόνο από τις 12.30 έως τις 15.30
γιατί γίνονται έργα διάνοιξης που χρησιμοποιούν εκρηκτικά)
Φτάνοντας ορμάμε κατευθείαν στο ορεινό δίκτυο με το Νικόλα πλοηγό με στόχο τις δύο κορυφές αυτή των παλιών κεραιών αναμετάδοσης και τη διπλανή του Προφήτη Ηλία.
Ο όρχος αφημένος στη διάθεση και τη δύναμη του χρόνου.
Τα κτίρια προσωπικού,η αφήγηση του Νίκου που τα έζησε από μέσα είναι μοναδική
Να εδώ εμείς από τα Βόρεια.
Μεγανήσι Σκορπιός και Σκορπίδι μπροστά στο υπερφορτωμένο Νυδρί
Αλλάζουμε κορυφή και η θέα δείχνει ότι θα χαθεί από ένα σύννεφο
που περιφέρεται γύρω μας δήθεν ανέμελα....και παγωμένο.
Πάμε κλικ ,μου λείπει αυτή που είναι κι ο Νίκος ...την τεχνολογία μου μέσα.
Κατηφορίζουμε ,πάμε να βρούμε κάτι πιο ανοιξιάτικο!
Στο Καθισμα και στον Άγιο Νικήτα όπου θα φτάσουμε μέσω του Δρυμώνα είναι άλλος κόσμος!
Δεν υπάρχει χρόνος για φαγητό αλλά ο Νικόλας
μας έχει ΚΑΙ ΠΑΛΙ φροντίσει με σνακ και λιχουδιές !!
Προλαβαίνουμε το δρόμο πριν κλείσει και στη στροφή για το Λούρο πίνουμε καφεδάκι Joe Bar
παρέα με κάτι τσακάλια που προσπαθούν να σπάσουν 3-4 δύσμοιρα παπιά..
Βραδάκι στο χωριό τα κλασσικά δοκιμασμένα μιας και είναι η ώρα... που πεινάνε τα παιδιά!!
Είναι να έρθει ο Νίκος αλλά η διακοπή και του ρεύματος του στερεί τη μηχανή που βρίσκεται πίσω από την ηλεκτρική γκαραζόπορτα. Τον τίτλο του εκδρομικού τον χρωστάω σε αυτόν κ συμπληρώνω ''δεν έχει ρεύμα στη Λευκάδα''
Ένα γρήγορο πέρασμα από το ποτάμι και δίνουμε χέρια με τη νότια ομάδα.
Ο Βασίλης ο Αντώνης κι ο Γιώργος θα κατέβουν μέχρι το Ρίο από επαρχιακούς
κι εμείς θα περπατήσουμε αρχικά τον παλιό από Ηγουμενίτσα για Ιωάννινα
και μετά παράλληλα την Εγνατία για όση ώρα μας παίρνει.
Στη Βροσίνα βρίσκουμε ανοιχτό φούρνο , ξυλόφουρνο.
Κουβέντα με την αγέρωχη φουρνάρισα τυρόπιτα με κανονικό τυρί και τέτοια Τα κύπελα είναι από την τοπική ποδοσφαιρική ομάδα νέων.
Φιλαράκι , μοιραστήκαμε το πρωινό κολατσιό.
Απέναντι υπάρχει μια ωραία Μονή αλλά δε βρήκαμε τρόπο να περάσουμε στεγνοί.
Το όνομα του καφενείου είναι το αρχαίο του ποταμού Καλαμά
Στην άδεια ελληνική επαρχία είναι πλέον συχνό φαινόμενο όλο το χρόνο.
Αυτοκινούμενα μικρά και μεγάλα από
''πλούσιες'' ευρωπαικές δήθεν ιδανικές για διαβίωση χώρες
Συνταξιούχοι αλλά και νέοι ψάχνουν να ξεφύγουν από τη ''λύση'' και να ζήσουν στη φύση
Μέσα ζέστη οι άρχοντες του χωριού με καφεδάκι και τσιπουράκι
η τηλεόραση παίζει τη Μαριόλα όπως μοναδικά ακούστηκε στο ''Μουσικό Κουτί''
και η προτροπή είναι ,πάρε φωτογραφία τον πατσά
Δε λες όχι σε παππού.
Περνάμε και τα Γιάννενα είπα θα μετρήσω τα εκκλησάκια στο δρόμο μέχρι εκεί αλλά είναι αμέτρητα.
Πονεμένες ιστορίες του παλιού ορεινού οδικού δικτύου δυο δυο σε κάθε στροφή κι ανήφορο.
Ξανά στην Κατάρα λίγα ακόμα κλικ μάταια προσπαθούμε να πάρουμε μαζί μας τον τόπο.
Ο παλιός για Τρίκαλα επίσημα κλειστός
αλλά με διάνοιξη από δίπλα για να μπορείς να πας να μπλέξεις παρακάτω στα ανήλια του.
Πάμε χαζεύουμε σταματάμε κάνουμε αναστροφή φωτό
και πάλι προς τα πίσω είναι κάτι που δε χορταίνεται!!
Στα Γρεβενά βλέπουμε το θερμόμετρο στους 20 βαθμούς κι επιλέγουμε συνοπτική εξαφάνιση καυσίμου με τελικό προορισμό τις αγκαλιές της οικογένειας.
Ωραία ήταν και γυρίσαμε για να μπορέσουμε να ξαναπάμε,
