'O Dallas το Rocket κι εγώ''
Προτείνω να παίζει ένω διαβάζετε...
Κάπου κοντά στο 1982 νοικιάζαμε μηχανάκια σε μόνιμη και μόνιμα παράνομη βάση.Τα στέκια γνωστά και σχεδόν όλα γύρω απο το Διοικητήριο.Ο ΄Στέφανος με τα ωραία μπορντώ RD 50 που είχαν και στροφόμετρο ο κυρ Ηλίας με τα δίχρονα Puch αλλά και μερικά νεώτερα όπως το κόκκινο φερινγκάτο mbx 50 που το παίρναν μόνο όσοι είχαν δίπλωμα , ένα DT 50 λευκό που μου έτυχε και να το στρώσω σε χαλκιδικιώτικο διήμερο το μαύρο κλειστό mtx 50 (φίδι κολοβό) που έπαιρναν οι νέοι ...κι ο Dallas.Κατά κόσμον Νίκος Καραμανώλης (ας τον αναπαύσει ο Θεός ,πρόσφατα ανεχώρησε) με πλειάδα ανεμομαζωμάτων αλλά και με λίγα πολύτιμα Rocket.Αυτός,μαχιμότερος όλων έδειχνε μιας και περπατούσε με το θεικό Katana στη Λαχαναγορά αλλά ήταν και πρωταγωνιστής στο κυνήγι του κέντρου το καλοκαίρι με τις αρπαγές κλειδιών στο φανάρι από τους τροχαίους της γενιάς Περπερίδη, με τη μεγάλη πιάτσα σούζας και κόντρας στο φανάρι Κέννεντυ με Μπότσαρη και με άλλα πολλά που ίσως και να μη λέγονται. Ενα μεσημέρι παίρνουμε με τον Πανάγο ένα rocket (που σκατά χωρούσαμε εκεί πάνω δεν ξέρω). Φτάνουμε στο Λαδά ένα ταβερνάκι στο Σειχ Σου όπου είχε χώμα για ταρζανιές κι ασφάλεια από τα λευκά GSX με το μπλε φάρο.Δίπλα μας κάτι πιτσιρικάδες με ένα αυτόματο -κάτι σαν peugeot με πηδάλια- μας πιάνουν κουβέντα.Και τι καλό και πως πάει κι ωραίο και τι μαλάκες φαίνεστε θα σκέφτηκε σαφώς ο ένας και δίκιο είχε μιας και το ζητάει βόλτα αφήνοντας μου το αυτόματο να το φυλάω.Guess what το έδωσα και σε λιγότερο από δεκαπέντε λεπτά αντιλήφθηκα πως εγώ έχω μείνει με το κλεμμένο αυτόματο κι ο μάγκας σουλατσάρει με το κλεμμένο πλέον rocket.....του Dallas.Του Ντάλλα ποιός του το λέει μλκ Πανάγο και παμε τα βλαμμένα με το αυτόματο μέσα στην πόλη να μας μαζέψουν και να βγούμε σήμερα για του Αγίου Βαλεντίνου ένα πράγμα και φτάνουμε στον Dallas....Και του το λέω.Σε ένα λεπτό είμαστε φυλακισμένοι στο πίσω κάθισμα του Renault 5 Τurbo με δεσμοφύλακα το βοηθό του κι έναν Dallas στο τιμόνι σε φάση που θα περναγε πρώτος στο καστινγκ για ταινία του Ταραντίνο....Επί ώρες και υπό απειλές ότι δεν θα φύγουμε από εκεί μέσα αν δεν πούμε ποιός έχει το Rocket γυρνάμε όλα τα μπιλιάρδα τα μπαλάκια και τα ηλεκτρονικά γύρω από το Πανεπιστήμιο κι ενώ έχει παει η ώρα 8 ανηφορίζουμε προς το Σέιχ Σου μετρώντας πλέον λεπτά πριν το ξύλο.Κι εκεί μπροστά μας ακούγεται το πολυπόθητο γκιν γκιν κι έρχεται η μυρωδιά από το βενζινόλαδο του Rocket....Ούτε το απολυτήριο του στρατού δε χάρηκα έτσι ....Το Ρενώ επιταχύνει φτάνει δίπλα στο ροκετάκι που ανηφορίζει δικάβαλο στο δάσος ανάμεσα στο καφέ και το θέατρο Δάσους (για όσους είναι απο εδω γύρω) Πλευρίζοντας το, και δίχως να ακουστεί φωνήεν ο συνοδηγός μας ανοίγει την πόρτα και τους στέλνει στο μικρό γκρεμό.Σε δευτερόλεπτα είναι έξω αρπάζει τον έναν και χάνει τον άλλον, μας βγάζουν από το αμάξι τον πετάνε πίσω -αλλαγή ρόλων κι ανακούφιση- κι ο Dallas με ένα βλέμμα που δε θα ξεχάσω ποτέ των ποτών όσα ποτά κι αν πιώ μου λέει,φέρτε το Rocket στο μαγαζί.Φτάνοντας αντικρύζω έναν όχλο με σοπάκια και φωνές να οδηγούν τον πιτσιρικά στο μαγαζί.Δίνω το rocket ο -Νίκος πλέον- μας πετάει ένα πενηντάρικο(τα θυμάστε τα μπλε με το καραβάκι) για να πάμε σπίτι με taxi κι εξαφανιζόμαστε πίσω στη ζωή των άλλων που λέει και το τραγούδι...Εις μνήμην Νίκου Καραμανώλη κατά κόσμον Dallas και των σκοτεινών σελίδων του Ελληνικού Μοτοσυκλετισμού της εποχής του.
