Τώρα που το λαβωμένο πόδι έφτασε στο home sweet home και αναρρώνει είναι ώρα να ξεκινήσω
να γράφω τι κρυβόταν πίσω απο το παράθυρο του υπολογιστή που έγραφε Home sweet Χωμ3.
Η απόφαση ήταν πραγματικά της τελευταίας στιγμής μιας και
το κατάλληλο μηχανάκι για τέτοιες δουλειές ήταν στο γιατρό για εξετάσεις.
Ο Μάικ όπως πάντα σαν παιδάκι στο τηλέφωνο.Πάμε ρε πάρε το μεγάλο αφού έχεις έτοιμους τροχούς,
Έλα όμως που παρά τα 15 χρόνια πάνω σε τζιες ήταν η πρώτη φορά που θα επιχειρούσα χώμα με βαρύ adv.
H απορία και η αγωνία γαι το πώς μειναν πίσω μετά τα πρώτα 10 χλμ
που διέσχιζαν με σαθρό χαλίκι το Παναχαικό Αιολικό Πάρκο.
Οι μεγαλύτερες διαδρομές αναρτήσεων μαζί με τα λίγα αλλά ουσιώδη ηλεκτρονικά
κούμπωσαν γάντι με την πρότερη εμπειρία και σειρά πήρε η διασκέδαση.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απο την αρχή,οι πετυχημένες φωτογραφίες μου είναι λίγες
αλλά πιστεύω ότι οι διοργανωτές θα τα καλύψουν όλα ως ΚΑΙ έμπειροι φωτογράφοι.(σπαζοφανάρια δε λέω εσένα ρε).
Τέμπη ηλιόλουστα και έρημα απο τις ορδές τουριστών.
Πλούσιος είναι ο έχων χρόνο.
Μετά τη Λάρισα είμαστε πλέον παρέα με το Μάικ και παρατηρώ βλέμματα απορίας
σε όσους βλέπουν να συνταξιδεύουν το 250 με το 1200.
Η συνταγή είναι απλή,βάζεις χωμάτινα στο μεγάλο,όριο ταχύτητας τα 120 και ...τσούπ!
Στον παλιό Μπράλο....όλα έχουν παλιώσει.
Μέρη σαν το Γαλαξίδι με την ευγενική του αρχιτεκτονική
δεν βρίσκεις εύκολα στη Βόρεια Ελλάδα.
Δικαίως επιλέχθηκε ως στάση για καφεδάκι και ξεμούδιασμα,
παρέα με τους υπερτυχερούς αδειούχους του φετινού φθινοπώρου.
Το καραβάκι το έφτιαξε η Στελίτσα για να μας πάει στον προορισμό ...μιας και μεσολαβεί η θάλασσα.
Δώρο μαζί με ένα κλαδί ελιάς έτσι για το συμβολισμό,έτσι για τους μάγκες που με το βαθύ καθαρό χαμόγελο
και την ατέλειωτη τρέλα τους έβαλαν μπρος να ξαναενώσουν τους μοτοσυκλετιστές περιπέτειας όλης της Ελλάδας.
Πάμε για το ραντεβού,Εγγλέζοι εκ του Βορρά!
Μαζευόμαστε στην είσοδο της Πάτρας κι ανηφορίζουμε.
Ξεφούσκωμα μετά την ανάβαση της Πιτίτσας.
Έχω διαβάσει δεκάδες φορές τις κοπάνες του Μάθου και των υπολοίπων πάνω στις ανεμογεννήτριες.
Αυτό που ζούμε όμως τώρα μέσα στο βαθύ σούρουπο ξεπερνά κάθε προσδοκία και φαντασία.
Η φωτό βιαστική αδυνατεί να περιγράψει την αίσθηση πτήσης πάνω απο τον Πατραικό
αλλά και τη χαρά παιδιού για το πάρτυ που μόλις ξεκίνησε.
Χωρίς λόγια.
Καταφύγιο Καλλέργη και ίσα που στήνουμε πριν σκοτεινιάσει ο ουρανός
και ξημερώσει το γέλιο και το γλέντι, ντακάροντας με τις ρακές
και χορταίνοντας με τα απίθανα σουβλάκια και τους μεζέδες που ετοίμασε η Αχαική Παρέα.
Έξω παγωνιά και σκεπαζόμαστε μέχρι τα αυτιά να βγεί η νύχτα.
Σάββατο πρωί και πριν το φως μια γνώριμη φωνή με συνοδεία κόρνας ξεσηκώνει τον τόπο.
Ήθελα να ηξερα με ποιό σκεπτικό άφηναν το αυγό του μωρού μελάτο
......με αποτέλεσμα να βγεί αυτό το παλληκάρι
O ήλιος προσπαθεί να δώσει σχήμα στο οροπέδιο,για ζεστούλα θα περιμένεις κανένα δίωρο.
Απο κάτω απο την πόλη ακούγονται μοτέρια να ανεβαίνουν,απο γνώριμες φάτσες πρώτα ο Σπύρος
και μετά ο άρχοντας του χαμόγελου και διοικητής του λόχου "τέρμα κι ας πέφτω''
(εδώ χαμογελαστός γιατί απλά δεν ξέρει ότι ήρθε η μέρα που τυχαίες πέτρες θα του σπάσουν το φανάρι.)
τι λεγαμε πριν...μελάτος έτοιμος για προπομπός.
Ο προπομπός στις εκδρομές αυτές έχει ώς υποχρέωση να ελέγχει
αν όλες οι πέτρες είναι σωστά τοποθετημένες
ωστε να μην υπάρχει ανάμεσα τους κενό μεγαλύτερο των 10 πόντων.
Επίσης ελέγχει αν τα επιλεγμένα σαθρά είναι όπως τη μέρα που χαρτογραφήθηκαν
και δεν έχει περάσει καμμιά μπουλντόζα να τα ισιώσει ή ακόμα χειρότερα να κλείσει την πρόσβαση
(έχει συμβεί στο παρελθόν αυτή η αηδία,μη γελάς).
Παράλληλα έχει το νου του οι προσθήκες στη διαδρομή όπως εκεί με την αλυσίδα στη μέση του μονοπατιού
να χωράνε τουλάχιστον ενα μεγάλο τζιες απο κύλινδρο σε κύλινδρο,
για το τιμόνι δεν μας νοιάζει γιατί μπορούμε να το βγάλουμε και να το ξαναβάλουμε έυκολα.
Αποτέλεσμα αυτού είναι οι κουβέντες σαν αυτήν που είχα με τον @ jim950 ,τύπου
γιατί το περνάμε αυτό στη ζωή μας?
τι λες, όταν θα βγείς απο την άλλη θα έχεις ακόμα συμπλέκτη?
χωράς?
να κατέβω να σπρώξω?
πάνε καλά ρε συ αυτοί?
κλπ κλπ
Λίγες πόζες πριν την εκκίνηση,το προτελευταίο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν οι φωτογραφίες
Δημήτρης Μοτοανεξάρτητος και σε οικονομικό επίπεδο με το κουλούρι που βγήκε κάτω απο το χιλιάρικο
Μάθο,ήρεμη δύναμη με το Δημήτρη που πέρναγε το έτερο κουλούρι απο παντού αέρα κι αθόρυβα
Γραμμή εκκίνησης
τι να μας περιμένει?
πρώτη στάση στο μπαλκόνι με θέα την Πάτρα και παρέα με ντόπιο κι εκλεκτή ιδιοκατασκευή.
Δεν έχει καν μαρσπιέ οδηγού το έφτιαξα για εδώ που έχουμε τα ζώα.
Ο Μάικ ήδη ενθουσιασμένος απο το εντυπωσιακό ανάγλυφο... και με το δίκιο του
Η διαδρομή περνά απο το νότιο μέρος του βουνού με κατέυθυνση περίπου ανατολικά,μέχρι εδώ ξέρω!!
Στις στάσεις που είναι αναγκαστικά αρκετές λόγω του όγκου συμμετοχών και απροόπτων
τα ψυχρά nicknames γίνονται ζεστά χαμόγελα και ωραίες κουβέντες για τα μηχανάκια.
'Ολοι καταλήγουμε πως το ιδανικότερο είναι αυτό που μας έφερε εδώ
αδιαπραγμάτευτα!
Εκκλησάκι ανεφοδιασμός σε νερό και rakipoint ταυτόχρονα.
Καλέντζι η γενέτειρα και το σχετικό εορταστικό κλίμα
με τη φροντίδα του Νο 1 Προέδρου της καλοπέρασης..by far και bynight!
Έχοντας κάνει ήδη ένα μισάωρο ασφάλτινο διάλειμμα
αποφασίζω να συνεχίσω στην ανάβαση του Ερύμανθου που αποδείχτηκε σοφή επιλογή κι έκρυβε μαγικές εικόνες.
Το τρισδιάσταατο γλέντι των οφθαλμών συνεχίστηκε και στην άκρως απαιτητική κατάβαση προς τα Τριποταμα,
είμαι σίγουρος ότι το ''δρόμο'' τον πέρασε τελευταίος αυτός που τον έφτιαξε.
Πέτρα κυλιόμενη και μετά φουρκέτες και μετά φουρκέτα με κυλιόμενη.
Και είχα και το φίλο στα μετόπισθεν Γιάννη να μου λέει ''περάστε εσείς να μην σας κόβω το ρυθμό'' να μου κόβει τα πόδια!!
Με τα λίγα και με τα πολλά φτάσαμε σε μια ωραία φλαταδούρα
όπου μας περίμενε το πιό εντυπωσιακό αλλά και χωρίς μεγάλες απώλειες απρόοπτο.
Ο έταιρος Γιάννης εκ Κρήτης βυθομέτρησε το χαντάκι μετά απο αθώο γλύστρημα σε μια απλή λασπολακκούβα.
Τέλος καλό,πραγματικός ύμνος στην ομαδικότητα,όλα καλά!
Η μέρα θα κλείσει με κατασκήνωση σε ένα μοναδικό μέρος και σκηνικό,
στην αυλή της εκκλησίας του σχεδόν έρημου οικισμού Γλάστρα.
Και φυσικά με τον απαραίτητο ανεφοδιασμό με τις σταβλίσιες των Μαζέικων.
Γιατί όπως και να έχει άλλο είναι να τις βλέπεις στα ποστ του Μάθου,κι άλλο να τις γεύεσαι!
Μια βόλτα στην πλατεία παρέα με τα παιδιά που απολαμβάνουν μαζί μας αυτό που τους αξίζει,
Παιχνίδι μέχρι τελικής πτώσεως!
Η ομάδα μοιράζεται σε ξενώνες και μπαράκια,
ενώ υπάρχει κι extra bonus για τους εραστές της κατασκήνωσης,
κανταιφι και ...τριγωνάκια Πανοράματος στη μέση της Πελοποννήσου!!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον μερακλή που το φρόντισε,έχεις λαμβάνειν σύντροχε!
Αυτή την Κυριακή θα τη θυμάμαι για λίγο παραπάνω καιρό.
Γιατί παραβίασα το νούμερο ένα κανόνα.
Που δεν είναι άλλος απο το ότι δεν κάνουμε ταρζανιές μακριά απο το σπίτι.
Πρέπει να είμαι ο μόνος που κατάφερε να φάει -έστω και μικρή- τούμπα σε γρασίδι
σε ένα βουνό που αποτελείται στο σύνολο του απο πέτρες....
Τέλος καλό όλα καλά,λίγες μέρες χωρίς δραστηριότητες για το μικρό μπελά και συνεχίζουμε.
Ξύπνημα στο χωριό κι ετοιμασίες
εν μέσω χαβαλέ με όσα μας συμβαίνουν!!
Συγκέντρωση στην ώρα μας στην πλατεία, καφεδάκι με λίγο ενενήντατρίο για ζέσταμα
κι αναχώρηση για το Χελμό και τα καραφλά
(που θα τα δούμε με τον Μάικ στην επόμενη).
Μποτιλιάρισμα στο μονοπάτι,ανησυχία και γέλιο ταυτόχρονα ο ορισμός του ride και του wild συνάμα!
Τη μεγάλη δοκιμασία της ημέρας θα τη δείτε στο βιντεάκι με πρωταγωνιστή τον οδοστρωτήρα,
την ανάβαση στην κορυφή το ίδιο, το μάθημα ελεύθερης πτώσης με σβηστό μοτέρ by @spasofanarias επίσης
τελευταία εικόνα πριν την εσπευσμένη αναχώρηση για την έδρα μας.
6 ώρες μετά μπαίνω στη Θεσσαλονίκη με το πόδι να θέλει να βγεί έξω απο τη μπότα
το μυαλό να βρίσκεται σε απόλυτη περιδίνηση και την ικανοποίηση παρά τον μπελά σε μέγιστο βαθμό.
Η βόλτα ήταν η καλύτερη και η δυσκολότερη που έχω ζήσει μέσα σε μοτοφόρουμ
όλη η ομάδα πίσω απο αυτήν είναι άξια πολλών συγχαρητηρίων.
Κρατάω σφιχτά μέσα στην παλάμη μου το σουγιαδάκι δώρο των Dakarete
κι ετοιμάζομαι για την επόμενη που θα ντακάρουμε παρέα,πολλά φιλιά σε όλους,
See ya!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε ενα σχόλιο