Tιτιβίσματα Νορβηγιας part 2 η καθοδος.

Μετα την επαφη εν μεσω νεφων με το στοχο(την αφορμη θα ελεγα)
ο ψηλος μου φιλος ροβολάει προς το Νοτο.Enjoy!





 ....................
Φτανω στο Skarsvag και αράζω πάω σε μία γέφυρα που σε οδηγούσε πιο μέσα στο χωριό. Ούτε που έψαξα κάποιο μέρος για να κάτσω να φάω και έκανα πικνικ στο όρθιο πάνω στο φέιζερ.




Και με πατατοσαλάτα στο δεύτερο ψηλότερο σημείο της Ευρώπης. Από εδώ και εμπρός μπήκα σε άλλου είδους ταξιδιωτικής περιπλάνησης. Δεν με ενδιέφερε τίποτα καμία υλική απόλαυση όπως, το που το πως θα φάω, η το που και πως θα κοιμηθώ. Αυτό που με ενδιέφερε ήταν όταν πεινάσω να φάω, όταν νυστάξω να κοιμηθώ και να οδηγήσω, χαράζοντας αναμνήσεις στην ψυχή μου. Μα ήμουν στον παράδεισο και γηινες απολαύσεις στον παράδεισο, δεν χωρούν.

Εκεί με πλημύρισε η απόλυτη γαλήνη…











Κατά τις 3.30 το παίρνω απόφαση να ξεκινησω για το Honningsvag μιας και στις εξίμιση θα ερχόταν το καράβι. Έσφιξα τα δόντια και ξεκίνησα να οδηγώ τα 25 km που με χώριζαν από το λιμάνι, άϋπνος και ενώ ήδη είχα διανύσει 560 km για να φτάσω στο Nordkapp, αλλά με αρκετή προσπάθεια τα κατάφερα. Τέσσερις και κάτι φτάνω στο Honningsvag και κατευθείαν, ψάχνω να βρω το λιμάνι που θα αγκυροβολήσει το πλοίο. Δεν το έβρισκα πουθενά.

Αγχώθηκα, το καράβι θα έκανε ολιγόλεπτη στάση για να ξεκινήσει την πλεύση του και εγώ, θα έπρεπε να ήμουν στην προβλήτα για να επιβιβαστώ άμεσα αλλιώς θα ξέμενα εκεί. Δεν υπήρχε ψυχή πουθενά, να τριγυρνώ από εδώ και από εκεί και να ψάχνω το πιθανό σημείο που θα αγκυροβολήσει. Ρωτάω έναν ψαρά μου λέει από την άλλη πλευρά της πόλης.





















Φτάνω σε ένα εστιατόριο και ρωτάω μία καθαρίστρια μου λέει δεν ξέρω. Τρελάθηκα, αλλά ευτυχώς το βρήκα.



Αριστερα από το κόκκινο κτήριο θα έδενε…

Hταν πέντε τα ξημερώματα δεν ήξερα τι να κάνω και άραξα σε ένα πεζούλι για να περάσει λίγο η ώρα. Ερχεται το πλοίο και τρώω φλασιά, αυτό δεν είναι μεταγωγικό πλοίο αλλά κρουαζιερόπλοιο.







Kαλά μιλάμε ούτε που έβγαλα φωτογραφία το πλοίο ειπαμε, ήμουν τελείως σε άλλη φάση.

Εκεί και πάλι αγχώθηκα, το φέιζερ θα μπορούσα να το μεταφέρω με αυτό το καράβι! Εν τω μεταξύ όλοι οι υπόλοιποι υποψήφιοι πελάτες του ήταν πεζοι και μόνο εγώ είχα μηχανάκι. Δένει το κρουαζιερόπλοιο, βγαίνουν έξω οι υπάλληλοι του και τους ρωτάω... Tο φειζερ μπορώ να το επιβιβασω στο πλοίο, ναι. Αλλά πως, δεν έβλεπα πουθενά καμιά πόρτα να ανοίγει για να το φορτώσουν και τότε το είδα, δεν είχε πόρτα με ράμπα αλλά ασανσέρ. Αφού ξεφόρτωσαν τα εμπορεύματα τοποθέτησα το φέιζερ στον ανελκυστήρα και από εκεί στο πάρκινγκ.



Βέβαια πρώτα έβαλα το φειζερ στο καράβι και μετά, θα έκοβα εισιτήριο και είχα ένα άγχος να το πω, πόσο θα πληρώσω. Φοβόμουν μην με σκίσουν! Πάω σαν χεσμένος στη ρεσεψιόν να ρωτήσω τιμή, 200 € χωρίς καμπίνα με πρωινό, και στο Tromso θα έφτανα στις οχτώ το απογευμα. Καλά ειναι ευτυχος! Ανεβαίνω πάνω στο καράβι και εκεί χάζεψα και πάλι.










Βγάζω κάποιες φωτογραφίες και αράζω σε μία πολυθρόνα μπροστά στην περιμετρική τζαμαρία για να ξεκουραστώ και έβλεπα, τους νορβηγούς να κοιμούνται στο πάτωμα... Δηλαδή τόσο ζώα! Παίρνω τη μάνα μου τηλέφωνο.

– Μαμά έφτασα, γυρναω πισω

– Ηταν ωραία;

– Δεν ξέρω δεν είδα τίποτα, είχε ομίχλη αλλά τα τελευταία χιλιόμετρα ήταν από άλλο πλανήτη. Τώρα είμαι στο καράβι και πιθανόν να μην έχω σήμα, πάρε τηλέφωνο την Ανθη να μην ανησυχεί... Σ' αγαπώ πολύ.

Κοιμάμαι μια ωρα και κατά τις οχτώ πάω να φάω πρωινό. Είχε μπουφέ τριαντα μέτρων που έκανε τρεις φορές γύρα στο εστιατόριο. Παντού όμως είχε σαλάμια και κασέρια και εγώ με το που τα έβλεπα, μου γυρνούσαν τα μάτια ανάποδα... Μα μια βδομάδα τέτοια έτρωγα και εδώ, κασέρια να φάω! Τελοσπάντων βρίσκω κάτι σαν μαγειρεμένο φαγητό





Και μετά ήθελα να φάω επιτέλους ένα γλυκό. Τριγυρνάω το μπουφέ δεν είχε, ρωτάω έναν μάγειρα.

– Γλυκά έχετε.

– Οχι!!!

Καλα ειναι δυνατον!! Κάνω δεκα φέτες ψωμί με μερέντα και βγαίνω έξω να δω την υπερβόρεια νορβηγική ακτογραμμή. Όπως βλέπετε από το κρύο μου είχε ανοίξει λίγο η όρεξη.




















Έβριζα όμως γιατί μην νομίζετε, ξέρω πολύ καλά τον εαυτό μου. Έβριζα γιατί στο Tromso θα έφτανα στις οχτώ και δεν θα είχα που να διανυκτερεύσω κι εγώ, επειδή θα ήμουν σχετικά ξεκούραστος από το καράβι θα ήθελα να οδηγήσω, με αποτέλεσμα ο ύπνος να πάει περίπατο. Σκεφτόμουν μήπως θα ήταν προτιμότερο να πάω οδηγώντας στο Hammerfest να πάρω το καράβι από εκεί, και να παρατείνω την πλευση μου κάποιες ωρες. Ετσι ώστε, να έφτανα ακόμα πιο βράδυ στην στεριά αλλά με το ίδιο κόστος... Καλά τι έριχνα δεν το συζητάω! Μάλλον δεν το είχα σκεφτεί καλα, αλλά μόλις υπολόγισα ότι με χώριζαν παραπάνω από 200 km απόσταση για να το κάνω αυτό, ηρέμησα με ότι τελικά πήρα τη σωστή απόφαση. Αυτό όμως δεν υπολόγισαν σωστά ήταν το θέμα του ύπνου στο καράβι... Σιγά εγώ μην σπαταλούσα την υπερβόρεια μου κρουαζιέρα στον ύπνο. Όσο κομμάτια και να ήμουν δεν ήθελα να κοιμηθώ, αλλά να δω. ..

























Το καράβι εκανε σταση στο Hammerfest για μιάμιση ώρα και κατέβηκα να δω το μέρος. Όταν αποβιβαστήκαμε από το πλοίο μας ανακοίνωσαν, ότι η πόλη αυτή αποκηρύσσεται ως η πιο βόρεια πόλη σε όλο το κόσμο …. Αλλα έχουν θέμα γιατί και άλλες δυο πόλης μια στην Σιβηρία και μια στην Αλάσκα διεκδικούν το ίδιο αξίωμα και ο καθένας, λέει τα δικά του… Ορέ προβλήματα που έχει ο κόσμος

Το εισιτήριο μου στο καράβι ηταν σαν πιστωτική κάρτα και με το που αποβιβάστηκα, και ξανά επιβιβάστηκα από το Hammerfest μου σκάναραν την κάρτα έτσι ώστε, να γνωρίζουν το που βρίσκομαι. Σαν την Ελλάδα δηλαδή. Πήγα σ' ένα μουσείο φυσικής ιστορίας.
















Όταν πρώτο μπήκα στο μουσείο επειδή πουλούσαν και διάφορα τουριστικά συμπράγκαλα ήμουν και ψιλό κομμάτια, μια ερώτηση με βασάνιζε… Τέλος πάντων το σκεφτομουν να ρωτήσω η όχι, και συνέχιζα ακάθεκτος να βγάζω φωτογραφίες …

Πάω αγοράζω ένα αυτοκόλλητο από το μέρος με 4,5ε και ως πελάτης ποια, είχα κάθε δικαίωμα να ρωτήσω το οτιδήποτε…

- Συγγνώμη αυτά τα ζώα είναι αληθινά;

- Όχι νεκρά είναι

- Ναι το βλέπω αυτό… Αλλά κάποτε ήταν;

- Φυσικά

Είδατε τελικά ήταν μουσείο φυσικής ιστορίας…. Τσεκαρισμένο!











Τι λέτε μιας που μάθαμε ότι είναι όντως μουσείο και λέγετε, Royal & Ancient Polar Bear Society να σας πω τι απεικονίζει το κάθε έκθεμα και γενικά, πληροφορίες για το τόπο αυτό… Η δεν με παίρνει;

Θα γράψω ρε, για να μην με θεωρήσετε και ανιστόρητο

ΤΟ Χάμερφεστ έχει μια μακρά ιστορία ως εμπορικό λιμάνι, και λέγεται Isbjørnklubben στη νορβηγικη - που σημαίνει απλά Πολική αρκούδα Club. Στο μονόκλινο δωμάτιο του μουσείου είναι μια ποικιλία από αναμνηστικά της πρώιμης ζωής του Χάμερφεστ, συμπεριλαμβανομένης μια πληθώρα από ταριχευμένα ζώα, και εξοπλισμού κατασκήνωσης, καθώς και μια συλλογή από φωτογραφίες, πίνακες ζωγραφικής, σχέδια και γραπτά του και από την ιστορία της πόλης .

Απεικονίζουν την πόλη όπως ήταν στους προηγούμενους αιώνες. Δείχνει ότι ήδη από τη αρχη του δέκατου έβδομου αιώνα, αυτή η μικρή πόλη ήταν ένας σύνδεσμος για τους ταξιδιώτες και τους εμπόρους στο βόρειο άκρο, και ένα σημείο συνάντησης για τους απομονωμένους ανθρώπους της Βόρειας Νορβηγίας. Τους εμπόρους από τη νότια Ευρωπη και τους κυνηγούς αλλα και τους εμπόρους που έρχονται δυτικά από το Αρτικο Ωκεανο και τη Ρωσια




Και αφου περπάτησα λίγο το μέρος, ανέβηκα στο καράβι για να συνεχίσω την κρουαζιέρα. Με αυτά που έβλεπα από το κατάστρωμα του πλοίου...




Δεν είχα την παραμικρή διάθεση να φωτογραφίσω το καράβι. Τι να λέμε τώρα!



















Αλλά τελικά το έβγαλα με το ζόρι κάποιές φωτογραφίες. Ειχε τζακούζι.



Όπου είδα επιτελους και μαγιό...



Στην τιμή του εισιτηρίου είχα το δικαίωμα να κάνω και σάουνα με θέα τον ωκεανό αλλά δεν το τίμησα.

 Έκανε κάποιες ολιγόλεπτες στάσεις και σε αλλά λιμανάκια…


























Σαλπάραμε..











Προσπάθησα να γράψω στο ημερολόγιο μου και μετά από πολύ κόπο, έγραψα μονο μια σειρά. Αυτό που έγραψα ήταν…. Πολύ κούραση , συνεχόμενες στάσεις, δεν θυμάμαι τίποτα. Αυτές ήταν και η τελευταίες λέξεις που έγραψα σε όλο μου το ταξίδι.











Επιασα συζήτηση με μία γερμανίδα που έδωσε 2500 Ευρώ για να κάνει αυτήν την κρουαζιέρα από το Μπέργκεν έως το Κίρκενες και πάλι πίσω, διάρκειας δύο εβδομάδων σε μια καμπίνα στο τρίτο υπόγειο του πλοίου. Το φαγητό ήταν μέσα στην τιμή αλλά φυσικά όχι, το αλκοόλ ούτε οι καφέδες. Βέβαια αν ήθελες, έπαιρνες μία κούπα από το καράβι αξίας 50 € και την ξαναγεμιζες με καφε, σε όλη την διάρκεια της κρουαζιέρας χωρίς περιορισμούς. Στο καράβι ηταν πιο πολύ ηλικιωμένοι επιβάτες, φαντάζομαι συνταξιούχοι που επέλεγαν αυτό τον τρόπο να περάσουν τις διακοπές τους. Αλλά όσον αφορά εμένα δεν αξίζει να δώσεις τόσα λεφτά για αυτήν την κρουαζιέρα διάρκειας δύο εβδομάδων γιατί οτι και να δεις, από τη θάλασσα θα την δεις. Δηλαδή πάνω-κάτω πανομοιότυπα τόπια θα αντικρίσεις.







Ξανακοιμήθηκα άλλες δύο φορές από καμιά ώρα και έπιασα συζήτηση με έναν νορβηγό μηχανόβιο αλλά, χωρίς μοτοσικλέτα. Θα πήγαινε να αγοράσει την καινούργια GS (το απλο), από το Τρομσο στην τιμή των 30.000 € και μετά είναι να απορείς, γιατί λένε οτι η Νορβηγία είναι πανάκριβη χώρα! Το καράβι έκανε και άλλες ολιγόλεπτες όμως στάσεις σε κάποια λιμάνια και δεν προλαβαίναμε να αποβιβαστούμε.






Είχε κάποιες καθυστερήσεις στο πρόγραμμα του και εγώ ήλπιζα, ότι ίσως να φτάσουμε λίγο πιο αργά στο Τρομσο. Ναι καλά, μέσα στην τιμή της κρουαζιέρας συμπεριλαμβανόταν και διάφορες εκδηλώσεις με αυστηρό χρονοδιάγραμμα όπως, ότι στο Τρομσο θα τους πήγαιναν να παρακολουθήσουν μία λυρική σκηνή μέσα στην εκκλησία. Ετσι, το πλοίο επιτάχυνε λίγο και φτάσαμε στο Τρομσο ακριβώς στις οχτώ.





Αυτές η φωτογραφίες είναι μέσα από την τζαμαρία του πλοίου μιας και βαριόμουν να βγω έξω, γιατί ήδη έκλαιγα την μοίρα μου για το τι με περιμένει…

Κατεβαίνουμε από το καράβι στο λιμάνι με τον καιρό να είναι έτοιμος να βρέξει, ξεκινάω ήμουν και κάπως και χάθηκα μέσα στο Τρομσο. Δεν μπορούσα να βγω με τίποτα. Βάζω αναγκαστικά τον Τομ εντάξει, πάντως από την πόλη δεν με έβγαλε και το Τρομσο, το είδα όλο! Τα νεύρα μου πάλι ήταν έτοιμα να σπάσουν και δεν κυκλοφορούσε ψυχή έξω από τις εννέα παρά. Τελικά μετά από αρκετά χιλιόμετρα μέσα στην πόλη βρίσκω έναν Ινδό φοιτητή, τον ρωτάω πως να βγω επιτέλους από την πολη και αυτός, μου είπε όλα τα εσώψυχα του.

Εκείνη την ώρα που άκουγα την εξομολόγηση του ινδού, ότι στη Νορβηγία είναι πολύ δύσκολη η ζωή για αυτόν, και κάνει ταυτόχρονα και δουλειά για να πληρώσει τις σπουδές του στα πεντε μετρα πιο πίσω, εμφανίζονται δύο δίμετρες νορβηγίδες θεες με τα μινι τους, και τα όλα τους. Ο ινδός να μου κλαίγεται και εγώ να έχω αλλιθορισει με τις νορβηγίδες και να βρίζω την τύχη μου, που αντί να πάρω πληροφορίες από τα κορίτσια να είμαι με τον Ινδό. Εντάξει μην το πάρετε πονηρά, αλλά πιο ωραίο δεν θα ήταν να μάθαινα πώς να έβγαινα από το τόμσο από δύο αιθέριες υπάρξεις, θεωρώ πως ναι!

Τελικά βγήκα από το Τρομσο και ξεκίνησα για όπου με βγάλει ο δρόμος και για αναζήτηση στέγης, θα το σκεφτόμουν όταν και όποτε την χρειαστώ. Οδηγάω όλο τον Ε8 και φτάνω αρκετά κουρασμένος κατά τις εντεκα στα βενζινάδικα που είχα φουλάρει την τελευταία διανυκτέρευση μου πριν το Nordkapp, και που από πίσω ήταν το κάμπινγκ που είχα κοιμηθεί. Σκέφτομαι να ξαναπάω στο καμπινγκ ομως δεν ήθελα, γιατί θα έπρεπε να στήσω σκηνή και μόνο που το σκεφτόμουν, κουραζόμουν. Λέω άστο θα κάτσω να ξεκουραστώ στο βενζινάδικο, να πιω καφέ και μόλις νιώσω δυνατός θα συνεχίσω...

Οπότε και η περιγραφή συνεχίζετε με το που πιω καφέ…

 

Αφού ήπια καφέ με το χαμόγελο στα χείλη βγήκα έξω να φάω και πάλι στο όρθιο πάνω στο φέιζερ.

Kαι μετά από ένα τετράωρο ξεκίνησα προς αναζήτηση κάποιας στάσεις λεωφορείων για μία ελάχιστη προφύλαξη από τον ψοφο, για να κοιμηθώ κανένα δίωρο.







Μου άρεσε που ήμουν και πάλι μεσα στην περιπετεια, αλλά πολύ γρήγορα μου έφυγε η ευχαρίστηση γιατί αντιλήφθηκα ότι στον Ε6 που πλέον κινούμουνα, δεν είχε στάσεις λεωφορείου πουθενά! Βέβαια αυτό δεν με χαλούσε ιδιαίτερα μιας και




Έβρισκα τα κατάλληλα σημεία και ξεκουραζόμουν καμιά ώρα χωρίς όμως φυσικά, να μπορώ να κοιμηθώ.








Τα χαράματα ποια ήμουν κομμάτια, λέω Νίκο δεν πάει άλλο πρέπει να ξεκουραστείς. Βρίσκω μία παράκαμψη από τον Ε6 που οδηγούσε σε κάποιο τουριστικό θέρετρο, κόβω μέσα το μηχανάκι μπας και βρω κάπου να αράξω. Ναι καλά, είχε ψόφο που να κοιμηθώ.







Έκατσά στο τράπεζί φόρεσα το full face και προσπάθησα να κλείσω τα μάτια μου.




Αλλά τελικά το έριξα στο τσιγάρο.



Ξανά ξεκινάω προς αναζήτηση κάποιας προφυλαγμένης στέγης, αλλά δεν υπήρχε τίποτα.



Συνέχεια έκανα στάση στα βενζινάδικα έπινα καφέ έκανα ένα τσιγάρο και συνεχιζα μέχρι το επόμενο βενζινάδικο, να έκανα τα ίδια ξανά. Πρέπει να ήταν εννέα με δεκα το πρωί όταν πια πραγματικά κατάκοπος, βρήκα επιτέλους μία στάση.




Παρκάρω το φειζερ και ετσι όπως ήμουν, χωρίς να βγάλω ούτε κράνος ούτε γάντια ούτε αδιάβροχο ούτε τίποτα προσπάθησα να κοιμηθώ, αλλά από την υπερένταση ο ύπνος μπορεί να με πήρε και μισή ώρα αργότερα. Εκεί είδα όνειρο οτι κοιμήθηκα πάνω στο μηχανάκι και τρανταχτικα στον υπνο μου. Εντάξει ξεκουράστηκα αυτό είχα πραγματικά ανάγκη να κλείσω μια δυο τα μάτια μου, πίνω καφέ και ξεκινάω.







Πικ νικ στην σελά…



Η αγαπημένες μου κοτρόνες …






























Πήρα ένα φέρρυ που έκοβε τον Ε6 στα δυο και συνέχισα.









Πρέπει να ήταν γύρω στις τρεις το μεσημέρι όπου και πάλι είχα αρχίσει να τα φτύνω από την κούραση, κάνω στάση και βλέπω από απέναντί μου ένα κάμπινγκ πάνω σε ένα ύψωμα του δρόμου. Το σκέφτομαι και λέω όχι, θα συνεχίσω λίγο ακόμα να περάσει η ώρα μιας και βαριόμουν να την περάσω από το μεσημέρι στο κάμπινγκ. Και πιο μετά θα ψάξω να βρω κάπου να ξεκουραστώ. Εντάξει ήμουν καλά δεν ήμουν τόσο κομμάτια όπως πιο πριν, για αυτό και δεν έμεινα κιολας στο κάμπινγκ.Αλλιώς ούτε που θα το σκεφτομουν


 

Μήπως τελικά την έβρισκα με της κοτρόνες γιατί με αυτά που γραφω και εγω, κοτρόνες πεταω…



Πέντε η ώρα βρίσκω άλλο camping και το σκέφτομαι. Εντωμεταξύ από την υπερένταση και την προσπάθεια μου είχε φύγει τελείως η κούραση αλλά τελικά λέω, Νίκο άστο φτάνει τόσο. Ήταν και σε μια πανέμορφη τοποθεσία και με επηρέασε στο να μην την παλέψω άλλο με τον δρόμο. Παρκάρω το φέιζερ κλείνω δωμάτιο και πάω επιτέλους να ξεκουραστώ.

Ήταν το πιο δύσκολο ταξιδιωτικό 60άωρο της ζωής μου. Το οποίο περιλάμβανε 560 km για να πάω στο Νordkapp. Aλλα 40 για να πάρω το καράβι, 16 ωρες κρουαζιέρας και άλλα 440 km για να φτάσω στο κάμπινγκ. Με 6– 8 ωρες ύπνου σπασμένες στα τέσσερα. Δεν ήθελα να το κάνω αλλά έτσι έγινε, και ήταν μια πραγματικότητα. Εντάξει για να γίνουν αυτά τα 1050 km επί του δύσκολου νορβηγικού εδάφους συνετέλεσαν όμως και τέλειες συνθήκες οδήγησης... Το ότι δεν νύχτωνε, ότι οδηγούσα πραγματικά μόνος στον δρόμο και ότι δεν φοβόμουν από κανέναν ασυνείδητο οδηγό να με εμβολίσει. Αλλά και πάλι ήταν δύσκολα!

Αυτό το περίεργο ταξιδιωτικό δρομολόγιο μου το πρόσφερε εξ ολοκλήρου, οι ταξιδιωτικοί μου απειρία. Εντάξει αν είναι να κάνω τρεις ώρες να στήσω την σκηνή για να κοιμηθώ τρεις ώρες… Το σκεφτομουν λίγο παραπάνω. Στο επόμενο ταξίδι θα φροντίσω να είναι πιο εξοικειωμένος με το καμπινκ, για να μην ξανα μπλεξω σε τιποτα περιεργες καταστασεις



Πληρώνω 440 νοκ για το δωμάτιο και του λέω.

– wifi ;

– Ναι ο κωδικός είναι gjest .

– Τι είναι αυτό;

– gjest είναι guest.

– Α στα γερμανικά guest είναι giest... Τώρα κατάλαβα!

Τον κούφανα! Μήπως τα είχα χάσει τελείως! Ε αφού για μια στιγμή νόμιζα ότι ήμουν στη Γερμανία, λιγάκι! Πάω να παρκάρω το φειζερ αλλά φοβόμουν πως να το παρκάρω γιατί παντού τριγύρω από το σπιτάκι είχε γρασίδι, και εγώ ανησυχούσα μην γίνει καμιά βλακεία με τον πλαγιοστατη– ορθοστάτη και έχω άλλα. Το παρκάρω στο χωματόδρομο αλλα μου την είπε ο ιδιοκτήτης και τελικά μετά από αρκετή σκέψη, το κόλλησα στο σπιτάκι που κοιμόμουν βάζοντας μία πετσέτα στην μασκα που ακουμπούσε το μπαλκονάκι μου, για να μην το κάνω ζημιά.





Αράζω στο μπαλκονάκι βάζω μουσική στο κινητό και με το που χαλάρωσα συγκινήθηκα, δεν μπορούσα να το πιστέψω από που ξεκίνησα που έφτασα, και που έχω να πάω. Mε δυσκολία λόγω της κόπωσης προσπαθουσα να ενώσω το παζλ των εικονων των βιωμάτων και των συναισθημάτων μου από το ταξίδι, αλλά το τοπίο ήταν πολύ θολο. Δεν μπορούσα να θυμηθώ τίποτα. Αλλά δεν πειράζει... Μπορεί να έχασα κάποιες μνήμες λόγω της υπερπροσπάθειας μου να ταξιδέψω και να δω τα πάντα, αλλά έκανα το ταξίδι αυτό όπως ακριβώς το ονειρευόμουν, όλες τις κρύες νύχτες του χειμώνα που μας πέρασε. Αυτό που ήθελα ήταν να ταξιδέψω να οδηγήσω. Να γεμίσω με εμπειρίες και βιώματα και όσο για κάποιες μνήμες που είναι αχνες σε κάποια κομμάτια του ταξιδιού, χαλάλι τους!

Ενώ ήμουν στην απόλυτη αρμονία σκέψεων με τον εαυτό μου γνώρισα ένα ζευγάρι ιταλών που θα πήγαιναν και αυτοι στο Nordkapp, και μετά από εκεί από ότι με είπαν, θα πήγαιναν Φιλανδία Ρωσία και Ιαπωνία και με ξενέρωσαν... Γιατί πολύ απλά νόμιζαν ότι με πουλούσαν ιταλικά φούμαρα. Εδώ δεν ξέρανε πόσα χιλιόμετρα είναι το Νordkapp από εκεί που ήμασταν, τι μας λένε και αυτοι τώρα! Αλλά ευτυχώς είχα μεριμνήσει για αντίδοτο από τις κοτσάνες με τι άλλο από...



Μία κονσερβοποιημένη μακαρονάδα! Καλός ο παράδεισος, αλλά χωρίς μακαρόνια γίνεται! Μου άρεσαν, με κόστος 7 €. Βεβαία για να τα μαγειρέψω είχα θέμα… Οταν έκλεισα το κάμπινγκ το μοναδικό πράγμα που ρώτησα το νορβηγό ήταν αν έχει φούρνο μικροκυμάτων, ναι μου λέει… Αλλά τελικά είχε κανονικό φούρνο… Τι του έριξα μιλάμε δεν περιγράφετε αλλά ευτυχώς, είχε κοινόχρηστα μαγειρικά σκευη και τα ζέστανα στο μάτι της κουζίνας . Στην κουζίνα του κάμπινγκ ήταν και ένα ανδρογόνο νορβηγών που ειχαν ψαρέψει από την λίμνη έναν τεράστιο σολομό και τον καθάριζαν για να τον ψήσουν. Αυτά είναι γούστα, ναι … Αλλά δεν ήταν μακαρονάδα!

Το ψάρεμα επιτρέπετε στην Νορβηγία μονο ως δραστηριότητα και όχι, ως βιοποριστικούς σκοπούς . Γιατί αν θέλεις να ασχοληθείς επαγγελματικά με το ψάρεμα χρειάζεται φυσικά, και η κατάλληλοι άδεια



Εκανα μια γύρα να δω την λιμνη που ήταν πίσω από το σπιτάκι μου.

























Φτιαγμένες bmw με sidcar που της οδηγούσαν κάτι τσοπεραδες ίδιοι οι ΖΖTOP, αλλά δεν έκατσα πολύ παρέα του

Καλά με αυτό θα μπορούσαμε να περνάμε και το παιδί μας στην Νορβηγία





Άνετα!! Παρατηρήστε ότι το sidecarέχει δυο θέσεις, για να χωρέσουν η Ανθη και το παιδί… Εντάξει δεν είναι εμφανισιακά πολύ πιασαρικο, αλλά για την μικρη μας οικογένεια είναι ιδανικό….

Παντός γενικά είδα πολλά περίεργα πράγματα στην Νορβηγία, όπως το ότι είδα πολλές μοτοσυκλέτες που κουβαλούσαν από πίσω ειδικά τρέιλερ… Αλλα δυστυχως δεν μπόρεσα να της φωτογραφίσω

Και αφού πέρασε η ώρα γύρισα στο σπιτάκι μου οπου προσπάθησα και πάλι να κοιμηθώ... Και με πολύ δυσκολία, τα κατάφερα κατά τις 11 το βράδυ παρότι τις τελευταίες τρεις μέρες είχα δεν είχα κοιμηθεί 8 ωρες, και αυτό ανά διαστήματα.

 

 ΣΑΒΒΑΤΟ 27 - 06 - 2015 ΗΜΕΡΑ 18



Με το που ξύπνησα έκανα όλες τις πρωινές μου συνήθειες



Kαι αφού χαιρέτησα τους ιταλούς που θα πήγαιναν στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου ξεκίνησα κι εγώ, για να προσεγγίσω γεωγραφικά ύψη για να δω την δύση του ηλίου. Κάνω κάποιο χιλιόμετρα και φτάνω σε ένα τεράστιο καταρράκτη.



Ω ρε μάγκα μου τι είναι αυτό που βλέπω πάλι, με την τσιμπλα στο μάτι. Χαλαστικα κιολας, σοβαρα σας μιλαω!! Ήθελα να οδηγήσω και ο καταρράκτης μου χάλασε την οδήγηση… Μιλάμε τα είχα χάση τελειως… Δεν ήμουν καλά!!

Σταματάω και πάω να περπατήσω ένα μονοπάτι για να δω τον καταρράκτη από πιο κοντά.






Κατεβαίνω κάτι ξύλινα σκαλοπατάκια.



Ισορροπώ σε κάτι κοτρώνες προσέχοντας μην σπάσω τα πόδια μου.





Πηδαω κάτι τεράστιους αγωγούς.



Κασκαντέρ!!

Και φτάνω σε μία σπηλιά που λειτουργούσε μάλλον σαν κάποιο είδος καφέ μπαράκι.




Ήταν θεόρατος.



Και κατέβηκα μέχρι την παραλία.



Έκατσα αρκετή ώρα εκεί μέχρι που ανηφόρισα, ξαναπάω στο μηχανάκι... Και καλο μου δρομο...

























Μετά από αρκετά χιλιόμετρα, βλέπω ένα τεράστιο ισόγειο κτίριο με ένα απέραντο πάρκινγκ και να γίνεται, ο κακός χαμός από κόσμο. Σταματάω το μηχανάκι προσεγγίζω το μέρος, και διαβάζω ότι είναι εθνικό πάρκο. Καλή φάση! Μπαίνω μέσα στο κτίριο πάω από δω πάω από εκεί, αλλά δεν έβρισκα πουθενά το πάρκο. Πω πω οσο πήγαινα χειροτέρευα... Καλά όλα τα αλλά, να μην βρίσκω ολόκληρο πάρκο... Είναι κάπως! Λέω να ρωτήσω, ξεφτίλα!!! Αλλά τελικά ρώτησα...

– Συγγνώμη εδώ είναι το εθνικό πάρκο...

– Ναι.

– Και το πάρκο που είναι;

– Εδώ δεν έχει πάρκο, είναι προς ενημέρωση για τα εθνικά πάρκα που έχει στη Νορβηγία (Είδατε αμέσως να με κακολογείσετε)

– Και όλος αυτός ο κόσμος.

– Έχουμε εκδήλωσεις.


Αλλά δεν μου άρεσε το μέρος και έφυγα. Το μόνο πράγμα που με έφτιαχνε από γήινες απολαύσεις (Περα από τα μακαρόνια) ήταν, το τσουκάλι με τη φωτιά.




Και η τραγουδίστρια.



Τίποτε άλλο!

Καθώς οδηγάω ένιωσα κάτι να μου χτυπάει το πόδι, πέτρα ήταν κανένα πουλί δεν μπόρεσα να καταλάβω. Ε δεν έδωσα σημασία και συνέχισα.












Περνάω επιτέλους ένα βουνό όπου είδα και χιόνι.



















Και φτάνω στον αρκτικό κύκλο ... Αντε θα το γράψω και αυτό, δεν βαριέσαι εδω γράψαμε τα πάντα, σε αυτό θα κολίσουμε. Φτάνοντας στον αρκτικό κύκλο νόμιζα ότι ήταν διαφορετικό μέρος και όχι αυτό που συνάντησα… Μπερδεύτηκα μάλλον, περίεργο Ε!

Νόμιζα ότι ήταν μια πινακίδα που ανάγραφε αρκτικός κύκλος και όχι, ότι υπήρχαν ολόκληρες εγκαταστάσεις στο μέρος . Θεώρησα ότι μάλλον αυτός ο κύκλος θα ήταν από της άλλες χώρες που τον διαπερνάνε όπως Σουηδία και Φιλανδία … Ενταξει λεπτομεριές

Παρκάρω το μηχανάκι στην πινακίδα να το φωτογραφίσω.



Και πώς παρατηρώ.



Ρε Πασχάλη, ποιος το κόλλησε αυτό.







Πάω μέσα στο κτίριο αλλά δεν μου άρεσε καθόλου... Για προφανεις λογους









Κάποιοι έστελναν κάρτες με το γραμματόσημο από τον αρκτικό κύκλο. Άλλοι κυκλοφορούσαν με σαγιονάρες... Καλά με σαγιονάρες στον αρκτικό κύκλο. Αφού ξενέρωσα τόσο πολύ που ούτε αυτοκόλλητο δεν αγόρασα.










Εντάξει είναι τελείως διαφορετικό συναίσθημα να περνάς στον αρκτικό κύκλο ανηφορίζοντας από το βορρά, και διαφορετικό το κατέβασμα του... Αλλά εγώ στο ανέβασμα ροχάλιζα! Και έφυγα.














Πάω να κάνω καφέ και τότε την κατάλαβα τη δουλειά, το σέικερ ήταν που με είχε χτυπήσει το πόδι πάνω στο μηχανάκι. Δεν το είχα δέσει καλά και εκσφενδονίστηκε πάνω από τον αρκτικό κύκλο. Και ευχόμενος να μην αποκεφάλισα κανένα τάρανδο, ξανά ξεκίνησα.

Αλλα είπαμε λόγο τον περσινών μου μαθημάτων από το ταξίδι, είχα πάρει και δεύτερο.




Σε σχέση με το περσινό μου ταξίδι πείρα ναι μεν διπλό κινητό και σεικερ, αλλά πολύ λιγότερα ρούχα. Γιατί λογου του όγκου τον χειμωνιάτικων, δεν χορουσαν και πολλα πολλα.

Φτάνω στην Mo i rana όπου αντίκρισα ένα ακόμα θαύμα της φύσης...



Και συνέχισα...





Καφεδάκι και τσιμπολογήματα πάνω στο μηχανάκι όπου το έκρινα απαραίτητο



Το νερό πλέον το είχα καταργήσει και έπινα μόνο καφέ.Ε ναι, το νερό δεν μου πρόσφερε τίποτα αλλα ο καφές με τσίτωνε. Συνολικά πρέπει να ήπια στις 13 μέρες μου στη Νορβηγία γύρω στα 80 φακελάκια νες καφέ, συν αυτούς που αγόραζα!















Ήταν απόγευμα ποια, και φτάνω σε ένα ακόμα τεράστιο αλλά ακόμα πιο όμορφο καταρράκτη. Μιλάμε από την βοή του νερού έπρεπε να φωνάζεις για να ακουστείς.



Είχε ένα εστιατόριο εκεί, για να τα αρπάζουν από τους τουρίστες.



Και αν ήθελες κατηφόριζες και πιο κάτω.



Κατεβαίνω στην παραλία και ακριβώς απέναντι βλέπω αυτό το αρχοντικό.



Πωλητήριο όμως δεν είδα. Κρίμα! Ήταν ο πιο μεγάλος και συνάμα ο πιο όμορφος καταρράκτης που είδα στη ζωή μου.



Αφού από τους υδρατμούς, σχηματιζόταν μόνιμα και οι ίριδες του ουρανιου τόξου.Εκεί πάλι άρχισα σιγά-σιγά να τα χάνω και πάλι.



Παίρνω την Ανθή τηλέφωνο.

– Ανθή είμαι σε ένα καταρράκτη τι να σου λέω.

– Έ μας ζάλισες και εσύ με τους καταρράκτες σου. Εδώ γίνεται χαμός, πρόσεχε Νίκο μπορεί να σε μπλοκάρουν τα λεφτά. Ο μπαμπάς έμαθε από τη Γερμανία ότι μάλλον θα κλείσουν οι τράπεζες εδώ, βγάζε λεφτά να έχεις.

– Άσε με ρε Ανθή με τις βλακείες, ακούς τη βοή του καταρράκτη.

Καλά μιλάμε ήμουν στην κοσμάρα μου!! Που να διανοηθώ αυτά που συνέβαιναν στην Ελλάδα και αν προσθέσεις την ταξιδιωτική πληροτητα που ένιωθα, δεν με ενοιάζε κιόλας!

Ήταν πλέον απόγευμα και αφού διένυσα κάποια χιλιόμετρα φτάνω σε ένα χώρο που ήταν σταθμευμένα αυτοκίνητα. Παρκάρω το Φέιζερ και πάω να ρωτήσω τι παίζει μπας, την ξαναβγάλω τζαμπανταν.



Είχε ένα σπιτάκι το οποίο λειτουργούσε σαν ρεσεψιόν όπου φυσικά, δεν ήταν κανείς. Ακριβώς από δίπλα ήταν μια Ισπανίδα που είχε κατασκηνώσει με το αυτοκινούμενο της και την ρωταω.

– Κάμπινγκ;.

– No se trata de un lugar se puede apacar el campista... Νo campink!!!!

- (Τι ισπανικές αρλούμπες είναι αυτές…) Εγώ μπορώ να στήσω εδώ σκηνή;

– no se...

Όπως καταλάβατε, δεν κατάλαβα τίποτα! Πάω αλλού τα ίδια. Μετά από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες με τους ενοίκους του κάμπινγκ, βρίσκω επιτέλους κάποιος νορβηγούς και μου εξήγησαν ότι εκει ήταν σαν κάποιου είδους κατασκηνωσης για αυτοκινούμενα. Δεν είχε τουαλέτες και ντουζιερες γιατί αυτά τα έχουν ούτως ή άλλως τα αυτοκινούμενα και σε παρείχαν, απλώς το χώρο με κόστος 100 νοκ (Μηδαμινό με βάση τα νορβηγικά δεδομένα), για να ξεσκάσεις λίγο από την καθημερινότητα σου. Ωραία πράγματα.

Οι πληρωμές γινόταν στο σπιτάκι στη ρεσεψιόν οπου από έξω, είχε ένα κουτί και έριχνες μέσα του τα στοιχεία από την κάρτα σου. Ή μετρητά, και οι ιδιοκτήτες μια με δυο φορές την εβδομάδα περνούσαν να συλλέξουν τα ποσά. Τι να λέμε τώρα!.



Όλοι αυτοί μέναν σε ακτίνα λιγότερη των 50 km και βρισκόταν σε αυτού του είδους την κατασκήνωση για να περάσουν ένα διαφορετικο, πιο παρεΐστικο βράδυ... Και μετά λένε ότι στις σκανδιναβικές χώρες δεν ξέρουν να απολαμβάνουν τη ζωή.

Το σκέφτηκα τι να κάνω αλλά τελικά αποφάσισα να φύγω γιατί αν ήταν να πληρώσω για τη διαμονή μου εκεί (βέβαια θα μπορούσα να μείνω και δωρεάν) καλύτερα να πήγαινα σε ένα κάμπινγκ , για να έχω και τις εγκαταστάσεις που θα μου παρείχε

Οδηγάω κάποια χιλιόμετρα και φτάνω επιτέλους στον δικό μου, όπως το νόμιζα δηλαδή, πέρασμα από το αρκτικό κύκλο…







Ααα… τελικά δεν είναι αυτός ο αρκτικός κύκλος! Πω πω ξεφτιλα! Ευτυχώς που δεν έκανα λαιβ ανταποκρίσεις από το ταξίδι μου στο φόρουμ... Φαντάζεστε να σας έλεγα ότι πέρασα τον αρκτικό κύκλο και τελικά, να μην το είχα περάσει… Σιγα πρωτη φορα θα ειναι

Και αφού αποχαιρεττισσα για να πάντα το νορβηγικό βορρά, κατά τις εννέα φτάνω σε ένα άλλο κάμπινγκ. Στη ρεσεψιόν δεν ήταν κανείς και είχε ένα χαρτί τοιχοκολλημένο που έγραφε, σε περίπτωση που δεν βρίσκομαι εδώ... Το κόστος για τα σπιτάκια είναι 300 νοκ, και για σκηνη 100. Θα σας παρακαλούσα προτού να χρησιμοποιήσετε τις εγκαταστάσεις μας να πληρώσετε προκαταβολικά.

Τρώω φλασιά, λέω τώρα τι να κάνω. Παίρνω το κλειδί πάω στο σπιτάκι, ήταν βρωμερό και τρισάθλιο. Εν τω μεταξύ έξω να έχει ένα ψόφο. Κάθομαι σε μια καρέκλα και παίρνω την Ανθή τηλέφωνο.

– Ρε Ανθή δεν θα το πιστέψεις είμαι σε ένα camping που δεν είναι κανείς από τους ιδιοκτήτες, έχει κρεμασμένα τα κλειδιά από τα σπιτάκια στη ρεσεψιόν και γράφει... Αν μείνεις πλήρωσε.

– Πλάκα με κάνεις.

– Ναι δηλαδή δεν μπορώ να το πιστέψω, όλα αυτά που είχα διαβάσει για τη Νορβηγία είμαι εδώ και τα ζω.

– Και τι θα κάνεις.

– Θα στήσω σκηνή, το σπιτάκι είναι τρισάθλιο. Καλύτερα στη σκηνή παρά στη μπίχλα.

Ξαναπάω στη ρεσεψιόν να αφήσω το κλειδί τότε έρχεται ένας νορβηγός πελάτης. Σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο παίρνει το κλειδί πάει στο δωμάτιό το τσεκάρει, του άρεσε! Ερχεται να πληρώσει.. Αμάν λέει δεν έχω τα λεφτά ακριβώς. Καλά δεν πειράζει θα πληρώσω αύριο, και φεύγει. Με κούφανε! Έ λεω θα πληρώσω κι εγώ αύριο να δω αν θα πληρώσει και αυτός! Γιατί τα πιο φυσιολογικά πράγματα στο κόσμο εμάς που ζούμε στην Ελλάδα μας φαίνονται, από άλλο πλανήτη.

Στηνω την σκηνή κάνω πικνίκ σε ένα κοινόχρηστο πάγκο που είχε σε μία γωνία



Και αφού αγνάντεψα το μέρος, πήρα μια βαθιά ανάσα μπας και καταφέρω τελικά να κοιμηθώ, έξω στον ψόφο.



Εδώ να γράψω ότι μπορεί να είχα χάση την μπάλα στο ταξίδι, αλλα τα δρομολόγια μου τα ήξερα. Ευτυχώς είχα σκεφτεί και αποθήκευα στον τομ της διαδρομές μου γιατί αλλιώς , αποκλείετε να έβγαζα άκρη 

 ΚΥΡΙΑΚΗ 28 - 06 -2015 ΗΜΕΡΑ 19

Στις έξι παρά σηκώθηκα σχεδόν με κρυοπαγήματα... Σαν απολιθωμένο μαμούθ!!! Πάλι είχα κατρακυλήσει στον ύπνο μου από το υπόστρωμα και κοιμόμουν, στο δάπεδο της σκηνής. Σηκώνομαι πάω στο μηχανάκι, φοβούμενος μη γίνει καμιά στραβή και δεν παίρνει προς. Και κοιτάω τον σάκο που είχα για να αποθηκεύσω τη σκηνή και το sleeping bag αφημένο πάνω στο μηχανάκι. Στις τσάκες που έκανε επάνω του, είχε νερό που άνετα γεμίζεις ένα ποτήρι! Και το βράδυ δεν έβρεξε, όλο αυτό το νερό ήταν από την υγρασία. Μάλιστα, να ένας καλός λόγος που πάγωσα.





Πάω πίνω Κ τότε, ξύπνησαν οι δύο Γερμανοί με τα GS, που είχαν κοιμηθεί σε σπιτάκι στο κάμπινγκ. Έρχεται ο ένας δίπλα μου και αφού με ρωτάει να κάτσει, το πρώτο πράγμα που μου λέει.

– Άσε ρε φίλε τι έπαθα. Εχθές έπλινα το σώβρακο μου και το άπλωσα στο μηχανάκι για να στεγνώσει... Και μου έφυγε στο δρόμο!

– Εγώ τα πετάω!

Τελικά όλοι οι μηχανόβιοι είναι πάνω κάτω το ίδιο! Όπως βλέπετε ο κατά τα άλλα κρυόκωλος Γερμανός, με αυτό που με είπε κράτησε τα προσχήματα μαζί μου και ήταν πιο ψυχρός ,ακόμα και από τον ψόφο που επικρατούσε έξω! Η συζήτηση εδινε και έπαιρνε και ακόμα δεν ήταν καλά-καλά οχτώ το πρωί με την Ελλάδα φυσικά, να έχει κυρίαρχο ρόλο. Τον ρωτάω.

– Μήπως ξέρεις τι θερμοκρασία εχει.

– Το πρωί που σηκώθηκα είχε έξι βαθμούς.

Άρα λογικά θα κοιμήθηκα γύρω στους δύο με τρεις βαθμούς το βράδυ. Μιλάμε για πολύ κρύο!

Αυτή θα ανέβαιναν στο Nordkapp και μετά, θα κατέβαιναν από Φιλανδία. Του είπα φυσικά να πάνε μετά τις μία για να μην κόψουν εισιτήριο και τρελαθηκε. Όπως και όλοι δηλαδή που τους το έλεγα! Αυτό που κατάλαβα από το ταξίδι είναι ότι όλοι οι μοτοσικλετιστές ανεξαρτήτως εθνικότητας ιδεολόγοιας κουλτούρας και οικονομικής κατάστασης, στο άκουσμα να πάνε κάπου και με νόμιμο τρόπο, να μην πληρώσουν το αντίτιμο της επίσκεψης τους.... Γούσταραν όλοι! Άσε που είναι όλοι έξω καρδιά και ανοιχτή σε όλες τις γνωριμίες έτσι ώστε, να δώσουν μια διαφορετική πινελιά στο ταξίδι τους, από τη ρουτινιασμένη. Τελικά όντως η μοτοσυκλέτα δεν είναι ένα απλό μέσο μετακίνησης αλλά μία ολόκληρη κουλτούρα, που σμίγει λαούς και ανθρώπους με μόνο συνδετικό κρίκο, την ίδια τη μοτοσικλέτα. Πράγματα πάνω-κάτω γνωστά, άλλο είναι ομως να τα γνωρίζεις στη θεωρία και άλλο να τα συμπεραίνεις από προσωπικά σου βιώματα, μέσα από ένα ταξίδι.

Χαιρετιόμαστε με τους Γερμανούς μαζεύω τη σκηνή, και βλέπω να πηγαίνει προς τη ρεσεψιόν ο νορβηγός που γνώρισα εχθές. Για να δούμε, θα πληρώσει ή όχι. Φυσικά πλήρωσε και με το νόμο! Φεύγει και αυτός, και μένω πλέον ο μόνος ξύπνιος στο κάμπινγκ. Σκέφτομαι να πληρώσω ή όχι. Πάω στη ρεσεψιόν βάζω μέσα στο κουτάκι 100 νοκ, όσο ακριβώς ήταν η οφειλή μου. Και με ένα χαμόγελο εφάμιλλο ίσως, με όταν είδα τη σφαίρα στο ακρωτήρι.. Ανέβηκα στο μηχανάκι και ξεκίνησα το ταξίδι μου.

Αυτή η αίσθηση ελευθερίας που σου προσδιδουν αυτά τα κράτη στην Ελλάδα θα λέγαμε, ότι σε χτυπάνε στο φιλότιμο και οτι ναι... Πρέπει να πληρώσεις. Στην Ευρώπη όμως στο λεξιλόγιο τους, τέτοια εννοια δεν υπάρχει. Εκεί το φιλότιμο ονομάζεται υποχρέωση, ότι πρέπει να πληρώσεις...

Φυσικά πλήρωσα και για την αύρα του ταξιδιού. Τόσα λεφτά έφαγα μέχρι τότε, στα 100 νοκ θα κολλήσω. Οπως και να έχει όμως, έπραξα κάτι που στην Ελλάδα αποκλείεται να το έκανα.

Ουφ φτάνει τόσο κουλτούρα ας οδηγήσουμε λίγο.



































Κάνω γύρω στα 80 km φτάνω σε ένα βενζινάδικο κομμάτια. Με τόσο κρύο που έφαγα εχθές, που να ξεκουραστώ . Ο ύπνος μου ήταν μόνο στο τυπικό και όχι στο ουσιαστικό, για να ξεκουραστεί ο οργανισμός μου. Πίνω καφέ βάζω βενζίνη και ξεκινάω. Κάνω 60 km αλλά κάτι δεν μου άρεσε. Οδηγάω κάτι δεν με κολλούσε. Σταματάω σε ένα βενζινάδικο και ρωτάω έναν νταλικέρη.

– Όσλο μπροστά ή πίσω;.

– Πίσω!.

– fack!. fack! FACK!!!

Όχι ρε μάγκα 60 km πήγα πίσω!!! 120 km πανε έλα, τζάμπα! Και φέτος το έκανα!! Πέρυσι έκανα 20 km, φέτος 60... Του χρόνου πόσα!!! Ο θεός να με λυπηθεί.Που να μην πλήρωνα και στο κάμπινγκ για την αύρα του ταξιδιού, μεχρί που θα έφτανα. Καλά μιλάμε το τι έριχνα στο γυρισμό... (Στο πηγμένο) δεν λέγεται. Αφού με εφυγε η κούραση και τα πάντα.

Και απο τον ιδιο δρομο



Κατηφόρισα προς το Όσλο ...









Εδώ και δυόμισι μέρες κινούμουνα συνέχεια στον Ε6. Οπως βλέπετε στις περιορισμένες πια φωτογραφίες, γιατί λόγω της αυξημένης κίνησης δεν μπορούσα εύκολα να σταματήσω στην άκρη του δρόμου. Το τοπίο έχει αλλάξει αισθητα σε σχέση, με το ανέβασμα μου από τα φιόρδ.
Ο Ε6 είναι χοντρικά ο μισός σαν επαρχιακός δρόμος και ο μισός, σαν κεντρική αρτηρία. Το κομμάτι που είναι σαν επαρχιακός είναι πανέμορφο. Το κομμάτι όμως που είναι σαν αρτηρία είναι απλά όμορφο, και δεν σε σαγηνεύει όπως όλοι η υπόλοιπη Νορβηγία. Για αυτό και εγώ είχα μπει πλέον στον αυτόματο πιλότο να φτάσω στο νότιο σκέλος αυτής της χώρας, για να δω και τα βουνά της Νορβηγίας, τι συγκινήσεις θα μου προσφέρουν.

Έκανα στάσεις για Κ και να φαω κατι...







Με τόσους καταρράκτες που είδα στην Νορβηγία πλέον του έγραφα…




Οποτε και ένας νορβηγός αν οδήγηση σε κάποιο επαρχιακό δίκτυο της Ελλάδος, με της κοτρόνες που θα συνάντηση θα πει, ότι βρίσκεται και αυτός στον οδιγηκο παράδεισο





Γαματες πάντως δεν είναι, οι κοτρόνες…










Κάπου στο δρόμο ενώ οδηγούσα από μπροστά μου ένας οδηγός χωρίς να βγάλει φλας, κόβει μια απότομα και στριβεί, μέσα σε έναν χώρο παρκινγκ… Κοκαλώνω το μηχανάκι, με πεταει κολια και εξφεδωνιστηκε το δεύτερο μου σεικερ σαν βλήμα, σε κάποια γωνία του δρόμου! Της μάνας σου!! Έβριζα για τον οδηγό αλλά και για το σεικερ γιατί πλέον δεν είχα άλλο. Σταματαω το μηχανάκι ψάχνω να το βρω , τίποτα!! Εκεί μου έρχεται να πάω να ρίξω μπινελικια τον οδηγό μέσα στο παρκινγκ, αλλά θυμάμαι ότι στην Ελλάδα αυτά συμβαίνουν κατά χιλιάδες και τον αφησα. Πάντως αυτό ήταν ότι πιο επικίνδυνο που με συνέβη στην Νορβηγία στα 5500 χιλιόμετρα που διένυσα… TRAGIK!! Στην Ελλάδα σε ανάλογο ταξίδι θα έκανες 20 φορές τον σταυρό σου, και εκεί έκανα μόνο ένα απότομο φρενάρισμα. Γενικά παντός με την παιδία που έχουν εκεί οι άνθρωποι όταν κάνουν ατυχήματα, θα πρέπει να τα γράφουν ονομαστικά, και οι εφημερίδες

Μου έκανε εντύπωση όταν οδηγούσα μέσα από χωριά και περνούσα διαβάσεις που τεμάχιζαν τον κεντρικό δρόμο , ολες η διαβάσεις ήταν υπερυψωμένες, και καναν γεφηρουλες . Ως μετρό προφύλαξης και για να προφυλαχτούν οι πεζοί αλλα και εσύ να μην ξεχαστείς και ξεπεράσεις το όριο τον 30 χιλιομέτρων που επιτρέπετε να κινηθείς .













Ευτυχώς που είχε κοτρόνες μέσα αυτό το τοπίο γιατί αλλιώς σαν φωτογραφία, δεν θα έλεγε μια …



Είχα φάει τρελό κολίμα λέμε!!

Αφού πέρασα το Τρόντχαΐμ ,άφησα τον Ε6 και ξανά έπιασα τον Ε 39 σε ένα σκέλος του όμως, που δεν το είχα οδηγήσει στο ανέβασμα μου για το βορρά. Φτάνω σε μια πολη Οrkanger, από εκεί σκοπεύα να πιάσω τον 710 και να κατηφορίσω, μέσα από τους μικρούς επαρχιακούς δρόμους προς το νότο. Αλλά μπερδεύτηκα και πάλι και αναγκαστικα, έβαλα τον τομ!! Μέχρι να βγάλει σήμα ξέρετε, και άρχισε να με κάνει ξενάγηση... Φτάνω στην πόλη, με πάει από εδώ με πάει από εκεί... Στρίψε δεξιά στρίψε αριστερά με βγάζει μπροστά από ένα πάρκο και μου λέει, συγχαρητήρια φτάσατε στον προορισμό σας. Καλά τι λέει αυτό! Πως το κοιτάω, βλέπω ότι δεν είχα βάλει συγκεκριμένη διαδρομή στον τομ να με πάει στον 710, αλλα ένα τυχαίο σημείο κάπου στην πόλη για να με πάει μέχρι την πόλη... Και τελικά στο τυχαίο σημείο που έβαλα... Εκεί με πήγε!!!!! Μια φορά με πήγε σωστά ο τομ και εγώ, τον έβαλα να με πάει λάθος. Απίστευτο! Πάλι έριχνα καντήλια και βαράει το τηλέφωνο!.

– Νίκο τι κάνεις οδηγάς, σε απασχολώ.

– Όχι ρε Ανθή δεν οδηγάω ρίχνω μπινελίκια, άκου να δεις τι έπαθα.

– Άστα αυτά και άκουσε με προσεκτικά. Ανακοινώθηκε στην τηλεόραση ότι αύριο οι τράπεζες δεν θα ανοίξουν και μπήκε πλαφόν 50 € ανάληψης.

– Πλάκα με κάνεις!.

– Γίνεται χαμός, στα βενζινάδικα στερεύουν από βενζίνη. Στα σουπερμάρκετ αδειάζουν τα ράφια. Εξω στο δρόμο δεν κυκλοφορεί ψυχή.

– Πλάκα με κάνεις!

– Βγάλε λεφτά, μπορείς; Έχεις μετρητά μαζί σου;

– Έχω γύρω στα 250 € σε αναμικτα νορβηγικά και ευρώ.

– Εδώ η ανακοίνωση είναι, οτι οι τράπεζες θα είναι κλειστές μέχρι νεωτέρας. Λεφτά πως θα σε βάλω, αφού δεν θα μπορώ να πάω στην τράπεζα. Είπα τον μπαμπά να σου στείλει από Γερμανία... Αγαπη μου τι θα κάνεις;

– Έλα μην αγχώνεσαι θα δούμε. Πάω σε μία τράπεζα και θα τα πούμε μετά.

Τελικά η μεγαλύτερη έκπληξη στο ταξίδι μου δεν ήρθε από την Νορβηγία, αλλά από την πατρίδα. Αγχώθηκα αλλά όχι τρελά, γιατί το είδα και σαν μία ανεπανάληπτη ταξιδιωτική εμπειρία που μόνο σε... Ελληνες μπορεί να συμβεί!!!!!

Ρωτώντας με αρκετή προσπάθεια βρίσκω τράπεζα, βάζω την κάρτα της Eurobank μου λέει... Η συναλλαγή σας δεν εγκρίνεται!! Αλλά δεν φρίκαρα, υπέθεσα ότι αυτή η κάρτα πιθανόν να έχει ξεμείνει από λεφτά γιατί δεν την χρησιμοποιούσα ιδιαίτερα. Ούτε φυσικά την φορτωνα με χρήματα γιατί είχε προμήθεια, δυόμιση ευρώ ανά συναλλαγή... ανεξαρτήτως κόστος συναλλαγής! Η Eurobank σε κανει Eurofack στο εξωτερικο!!!

Βάζω την Πειραιώς όλα καλά, ανακουφίστηκα! Βγάζω 150 € μιας που και αυτη δεν είχε πολύ χρήμα μέσα, αφού το κομπόδεμα μου από την Ελλάδα θα κατευθυνόταν στη Νορβιγια σε μια δυο μέρες. Κάνω ένα τσιγάρο να στανιάρω και σκέφτομαι τι να κάνω. Αλλά όσο νάναι με χάλασε το γεγονός... Μου έφυγε η διάθεση να ταξιδέψω και ρώτησα αν έχει πουθενά εδώ κοντά κανένα κάμπινγκ ... Πάω δεν μου άρεσε καθόλου, αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια.

– Πόσο κάνει να στήσω σκηνή.

– 120 νοκ.

– Πάρε την κάρτα.

– Δεν δέχομαι κάρτα.

– Γιατί;

– Δεν δεχόμαστε κάρτα.

Εγώ ήμουν που ήμουν στραβωμένος, τον κοιτούσα με ένα βλέμμα έτοιμος να τον δολοφονήσω!! Και ο νορβηγός μου χαμογελούσε, κάνοντας αμήχανες γκριμάτσες και κάποιες αδέξιες χειρονομίες σα να μου έλεγε, συγχώρα με που κλέβω το νορβηγικό κράτος... Αλλά το κλέβω! Στηνω την σκηνή, τη μοναδική σε όλο το camping.









Παντού είχε μονο μεγάλα σπίτια προς ενοικίαση οικογενειών… Με κόστος γύρω στα 120ε





Τρώω μια πεντανόστιμη κατεψυγμένη μακαρονάδα.






Και μιλάω ξανα με την Ανθη για να ενημερωθώ εκτενέστερα για την κατάσταση στην Ελλάδα. Αφού κλείσαμε το τηλέφωνο αναλογίζομαι την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν. Καταρχάς προετοιμάστηκα ψυχολογικά ότι πιθανόν, να έκοβα το ταξίδι μου στη μέση και με πρόχειρους υπολογισμούς θεώρησα, ότι τα λεφτά που είχα λογικά θα επαρκούσαν για να φτάσω στην αδερφή μου στο Ντόρτμουντ... Και δεν θα ξεμείνω για πάντα στη Νορβηγία. Σίγουρα ήμουν φρικαρισμένος, αλλά ταυτόχρονα ευχαριστούσα τον Θεό γιατί με το που έβγαλα τα ράμματα ξεκίνησα σχεδόν αμέσως, το ταξίδι μου και δεν το καθυστέρησα, ίσως λίγο ακόμα για να αναρρώσω και κάπως καλύτερα. Δικαιώθηκα για όλη μου την προσπάθεια να ταξιδέψω μέσα στην οποια κούραση, γιατί αν δεν το πάλευα τόσο πολύ με τον εαυτό μου, αυτό το σκηνικό θα με χτυπούσε πολύ πιο βόρεια στη Νορβηγία ίσως και στο Νordkapp και εκεί, θα είχα πραγματικά χειρότερα μπλεξίματα. Αλλά το βασικό που με εφτιάχνε ήταν ότι μία τέτοια εμπειρία, που θα την ονειρευόμουν να τη ζήσω.

Έλα δεν πειράζει, ούτως ή άλλως αύριο θα μάθω τι παίζει με τις κάρτες και με όλα.

Πήγα στην σκηνή μου και αφού πέρασε κάπως η ώρα οσο ναναι προβληματισμένος από τα σκηνικά, αποκοιμήθηκα.




Για τα 120 χιλιόμετρα πανε ελα, δεν έκανα χάρτη!!! 

 ΔΕΥΤΕΡΑ 29 - 06 -2015 ΗΜΕΡΑ 20

Ξύπνησα το πρωί έξω έβρεχε,με τον καιρό όμως να είναι πιο μαλακός και εγώ ευχαριστήθηκα επιτέλους ύπνο. Πάω στην κουζίνα του camping να φορτίσω τα ηλεκτρονικά μου και να πιω Κ. Σήμερα δεν ξέρω τι με έπιασε ήθελα να το πάω χαλαρά, ούτως ή άλλως το Trollstigen ήταν σχετικά κοντά και από εκεί, σκόπευα να διανυκτερεύσω στο Geiranger. Ισως το πιο φημισμένο φιόρδ της Νορβηγίας.




Άραξα και εγώ να φορτισω το κινητό που όμως δεν φόρτιζε με τίποτα, το usb δεν έκανε καθόλου καλή επαφή και μου έβγαζε την ψυχή. Ευκαιρία λοιπόν να σας πω για τα κάμπινγκ. Τα κάμπινγκ κατά στη Νορβηγία είναι πεντακάθαρα σε όλες τους τις εγκαταστάσεις. Στην κουζίνα έχουν κοινόχρηστα σκεύοι που μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις για να μαγειρέψεις, αλλά φυσικά με την υποχρέωση να τα ξανά τοποθετήσεις καθαρά πίσω στη θέση τους. Στο θέμα του μπάνιου τώρα... Πολλά κάμπινγκ έχουν μια τυπική χρέωση για να χρησιμοποιήσεις τις ντουζιέρες 1 – 2 €, αλλά σε κάποια άλλα είναι δωρεάν. Εντάξει δεν μπήκα σε τέτοιου είδους ταξιδιωτικές αναφορές ακόμα και γι' αυτό το σκέλος του ταξιδιού, για να μην το κουράσω ακόμα περισσότερο. Απλώς να πω όταν έκανα μπάνιο σε όλες μου τις διανυκτερεύσεις στα κάμπινγκ με το που τελείωνα, καθόμουν κανένα πεντάλεπτο στο προθάλαμο του χώρου για να συνηθίσει ο οργανισμός τη θερμοκρασία και μετά πήγαινα τρέχοντας, στη ρεσεψιόν όπου και πάλι καθόμουν για να μην φύγω με καμιά πνευμονία από τη Νορβηγία λόγω του ψόφου.

Παίρνω τηλέφωνο τις τράπεζες στην Ελλάδα η Eurobank όπως με είχε ενημερώσει η Ανθη ήταν κλειστοί, φύγανε διακοπές με τη μία! Παίρνω τηλέφωνο την Πειραιώς, και με βγαίνει ο τηλεφωνητής.

– Τι πρόβλημα έχετε.

– Κάρτα.

– Παρακαλώ επαναλάβετε.

– Κάρτα.

– Παρακαλώ επαναλάβετε.

– Κάρτα.

Η τράπεζα είχε το στερεότυπο ηχογραφημένο γραφειοκρατικό της σύστημα και εγώ, τον καημό μου. Τι να λέμε τώρα. Τελικά μου βγαίνει μια υπάλληλος στη γραμμή.

– Ναι γεια σας είμαι στη Νορβηγία διακοπές και ήθελα να σας ρωτήσω με την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, αν θα έχω πρόβλημα στις συναλλαγές μου.

– Όχι δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα. Οι αγορές με την κάρτα σας θα πραγματοποιούνται κανονικά, πιθανόν να υπάρχει κάποιο πρόβλημα στις αναλήψεις μετρητών γιατί στην Ελλάδα έχει πλαφόν 50 € αλλά για τους εκδρομής στο εξωτερικό, δεν υπάρχει τέτοια δέσμευση.

- Σίγουρα;

– Ναι μην ανησυχείτε καθόλου.

– Υπάρχει όμως και το άλλο πρόβλημα. Μαζεμένα λεφτά στο λογαριασμό μου που χρησιμοποιώ στις διακοπές δεν έχω, και η γυναίκα μου με φορτώνει λεφτά ανά κάποιες μέρες για να έχω να κινούμαι. Πως μπορεί να μου βάλει λεφτά τώρα που οι τράπεζες είναι κλειστές;

– Έχει λογαριασμό στην Πειραιώς;

– Ναι.

– Μέσω eBanking μπορεί να σας καταθέσει λεφτά.

– Ναι αλλά εγώ δεν έχω eBanking.

– Δεν πειράζει, την ώρα που θα σας καταθέσει τα λεφτά η γυναίκα σας να μας πάρει ένα τηλέφωνο και εμείς, θα την καθοδηγήσουμε το πώς να το κάνει.

– Σίγουρα δεν θα έχω κάποιο άλλο πρόβλημα με τις συναλλαγές μου.

– Ναι σας είπα κανένα πρόβλημα.



Ουφ πάει και αυτό, είδατε το ελληνικό κράτος είναι έτη μπροστά από οσο πιθανόν... Πιστεύουμε εμείς!!







Κατά τις δωδεκα επιτέλους κόβει λίγο η βροχή, μαζεύω την σκηνή και κατά τις μία ξεκινάω. Βάζω βενζίνη με μετρητά... Ε τί να τα κάνω τόσα μετρητά πάνω μου αφού έχω τις ελληνικές κάρτες!















Κινήθηκα στον 700 που με ανέβασε από κάτι βουνοκορφές μέσα σε ένα ψιλόβροχο, αφού φοβήθηκα μην πήρα τελικά λάθος δρόμο. Ρώτησα κάποιους νορβηγούς με είπαν ότι πάω καλά. Ξανά έπιασα τον Ε6 για λίγα χιλιόμετρα και μετά τον Ε 136 για να φτάσω στο Τρολστιγκεν. Με τους καταρράκτες να πέφτουν από παντού με αφθονία.








Και εγώ να κάνω τις απαραίτητες στάσεις.



Φυσικά πρώτα έκανα τις στάσεις και μετά έβλεπα τους καταρράκτες, φαντάσου!.




Γύρω στις πέντε το απόγευμα φτάνω σε ένα βενζινάδικο 55 km από το Trollstigen...



Φουλάρω πάω να πληρώσω. Η κάρτα σας δεν είναι αποδεκτή!! Ξαναπροσπαθω τίποτα, η υπάλληλος γελούσε νευρικά και εγώ ακόμα πιο πολύ. Δίνω την άλλη κάρτα τίποτα! Πληρώνω με μετρητά και την λέω τον καημό μου ότι νιώθω πραγματικά ευλογημένος που είμαι έλληνας πολίτης, αλλά δυστυχώς έχω θέμα με τις κάρτες. Βγαίνω έξω παίρνω τηλέφωνο την Πειραιώς μετά από κανένα δεκάλεπτο ανοίγει γραμμή.

– Γεια σας είμαι στη Νορβηγία και δεν μπορώ να κάνω συναλλαγές με την κάρτα μου.

– Ναι δυστυχώς μπλοκαρίστηκαν όλες οι συναλλαγές από την Ελλάδα προς το εξωτερικό.

— Και εγώ τώρα τι να κάνω!.

– Τι να σας πω!

– Μα το πρωί που μίλησα με μια άλλη υπάλληλο σας μου είπε, ότι δεν θα έχω κανένα πρόβλημα.

– Το πρωί είχαμε άλλη ενημέρωση τώρα έχουμε άλλη.

– Τόσο απλά!

– Δυστυχώς ναι.

- Και εγώ τώρα τι να κάνω που είμαι 3500 km μακριά από το σπίτι μου.

– Τι να σας πω!






Τόσο απλά χρεωκοπήσαμε! Τι λέγαμε ότι η Ελλάδα είναι ετη μπροστά, άκυρο! Και εγώ ήμουν 55 km από το Τρολστιγκεν και να βγάζω καπνούς! Πάω στην υπάλληλο την λέω οτι η Ελλάδα είναι οφ, και να έχω πεθάνει στο γέλιο!! Ετσι λειτουργεί ο οργανισμός μου όταν φτάνω σε φρίκη το ρίχνω στο γέλιο!!! Τι λέω αν έχει πουθενά καμιά πρίζα να φορτίσω το κινητό και αυτή αποσυνδέει ένα fotoplay που δεν χρησιμοποιούσε κανείς, και μου παραχωρεί τη μπρίζα. Τι να λέμε τώρα! Τώρα τι να κάνω να πάω στο Trollstigen ή να μην πάω... Παίρνω την Ανθή τηλέφωνο.

– Ανθή χρεωκοπήσαμε, Οι κάρτες τέλος.

– Πλάκα με κάνεις.

– Όχι. Έκπληξη!.

– Γύρνα πίσω.

– Θέλω να πάω στο Τrollstigen να δω τον καταρράκτη.

– Καλά χάζεψες τελείως!!! 10000 καταρράκτες είδες, και τι έγινε!

– Θα το σκεφτώ!.

Τρεις ωρες το σκεφτόμουν!! Ηθελα να πάω πάρα πολύ είχα όμως 350 € και καμιά 500 km για να πάρω το καράβι από το Μπέργκεν. Το κόστος του καραβιου, και άλλα 900 km για να πάω από Δανία Ντόρτμουντ στην αδερφή μου. Όσο το σκεφτόμουν έρχεται μία οικογενεια νορβηγον στο βενζινάδικο, δεν έβαλαν βενζίνη απλώς έκατσαν σε ένα τραπεζάκι να φάνε ως βραδινή έξοδο. Πω πω, πως ζούνε αυτοί οι άνθρωποι εκεί... Η έννοια της ταβέρνας είναι το βενζινάδικο. Έπαθα πλάκα! Ωραία είναι η Νορβηγία για διακοπές αλλά άντε πάνε να ζήσεις εκεί για πάντα. Και θα λες στη γυναίκα σου... Πάμε έξω ματάκια μου το βράδυ να σε κάνω το τραπέζι... Στο βενζινάδικο!!!!





Έρχεται μία αστυνομικός για να φάει και αυτή κάτι, την ρωτάω αφού την εξήγησα την κατάσταση μου.

– Πόσες ώρες είναι το Μπέργκεν από εδώ για να πάρω το καράβι;.

– Γιατί δεν πας στο Όσλο και να πάρεις το καράβι από εκεί. Είναι περίπου τα ίδια χιλιόμετρα αλλά ο δρόμος είναι πολύ πιο εύκολος και θα κάνεις λιγότερες ώρες οδήγησης!

Δεν ήξερα για αυτή μου την εναλλακτική, ψάχνω να βρω τιμές του πλοίου δεν πολύ έβγαλα άκρη και όλο το σκεφτόμουν. Βγαίνω έξω από το βενζινάδικο κάνω ένα τσιγάρο και εκεί αποφασίζω οτι θα γυρίσω πίσω.

Παίρνω ένα αυτοκόλλητο από το βενζινάδικο και το κολαω στην μπαγαζιερα έτσι για να θυμάμαι την ελληνική μας χρεωκοπία, όσο ήμουν εγώ κάπου στην Νορβηγία και με άφησε στο έλεος του θεού, οι τον διασυνδέσεων μου 3500 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου








Στα πρώτα 50 km όλο το σκεφτόμουν αν έκανα τη σωστή επιλογή ή όχι. Αλλά θεώρησα oτι μερικές καταστάσεις στη ζωή σου σε μένουν βαθύτερα χαραγμένες όταν σε αποτρέπουν να κάνεις κάτι από επιλογή, παρά να το κάνεις. Παντός ήμουν πολύ τυχερός που τελικά ολοκλήρωσα αυτό το ταξίδι, γιατί ανάμεσα στην επέμβαση μου το ταξιδιωτικό μου πρόγραμμα και την χρεοκοπία, υπήρχαν περιθώρια ωρών στο τελικά, να μπορέσω να το ολοκληρώσω… Και οικονομικά να το δεις, με αρκετοί άνεση αλλα και διάφορα απρόοπτα που μου έτυχαν στον δρόμο, όταν έφτασα στην αδελφη μου, είχα ακόμα 50 ευρώ μαζι μου. Ναι είχα μεγάλη τύχη.

Και ξεκινοντας για πίσω γύρισα πίσω από τον Ε 136 μέχρι να βγω στον Ε6 και από εκεί στο Όσλο. Η ελληνική κρίση μπορεί να μου έκοψε τις διακοπές στη μέση, αλλά με πρόσφερε το Όσλο. Αλλά φυσικά μου παρέτεινε και κατά πολλές μέρες τις διακοπές μου γιατί εντάξει, δεν υπήρχε κανένας λόγος να γυρίσω στην Ελλάδα με αυτά που συνέβαιναν στην πατρίδα. Κάθε εμπόδιο σε καλό που λένε. Η διαδρομή για το Όσλο ήταν ίσως η χειρότερη, από φυσικής ομορφιάς που έκανα σε όλη τη Νορβηγία. Ηταν δρόμος ταχείας κυκλοφορίας με ελάχιστα σημεία ενδιαφέροντος. Άσε που όσο κατέβαινα προς το νότο νύχτωνε και πάλι...




Εκανα στάση σε ένα εκκλησάκι.











Είχε νυχτώσει για τα καλά και εγώ φοβόμουν να οδηγάω στο σκοτάδι και σταμάτησα σε ένα βενζινάδικο να φάω και να περάσει η ώρα.






Πήρα σαντουιτσάκια με 10 νοκ το καθένα, και περίμενα να ξημερώσει κάπως για να ξεκινήσω ξανά. Μου είχε τελειώσει σχεδόν και ο καπνός γιατί με τόσους καφέδες που ήπια το τσιγάρο πήγαινε σύννεφο. Στην ταμεία ρωτάω.

– Καπνό έχετε;.

– Ναι 30 € τα 50 γραμ.

– Κράτα τον!

Εκεί γνώρισα δυο νορβηγούς που είχανε πάει για τριήμερο στη Δανία να συμμετάσχουν σε ένα διαγωνισμό μαγειρικής, αλλά επειδή χάλασε το αμάξι τους φάγαν ταλαιπωρία και πάτωσαν στον διαγωνισμό. Μόλις τους είπα ότι είμαι από την Ελλάδα και ότι μου μπλόκαραν τα λεφτά, προθυμοποιήθηκαν να με κεράσουν φαγητό όπου φυσικά το αρνήθηκα. Αλλά ένα πακέτο τσιγάρα που το πήραν σε εξευτελιστική τιμή από τα duty free στο καράβι για Δανία, το δεχτήκα με ευχαρίστηση. Τελικά αυτό το πακέτο το κράτησα ως αναμνηστικο και δεν το κάπνισα, για να τους θυμάμαι. Μου είπαν ότι η ζωή στη Νορβηγία είναι πανάκριβη, άμα σε πιάσουν για οδική παράβαση σε σκίζουν, και εγώ εκεί αποφάσισα να ξεφορτώσω όλο το μηχανάκι να βάλω λάμπες για να μην έχω αλλά τώρα στο τέλος. Έψαξαν στο ίντερνετ και μου είπαν ότι το εισιτήριο Όσλο Δανία κάνει γύρω στα 60 € και αφού αλλάξαμε e-mail αποχαιρετηθήκαμε.



Κατά τις τέσσερις το πρωί ενώ είχε ανατείλει κάπως ξεκίνησα, με την ελπίδα να βρω πουθενά καμιά στάση να την πέσω. Ναι καλά δεν βρήκα πουθενά τίποτα και πάλι, όλο οδηγούσα. Συνέχεια έκανα στάση σε βενζινάδικα έπινα καφέ ένα τσιγάρο μέχρι το επόμενο. Τα βενζινάδικα στην Νορβηγία δεν έχουν πουθενά έξω τραπεζάκια και καρέκλες για να κάτσεις κάπου παρά μόνο στο τσιμέντο, και εγώ την έβγαζα στο όρθιο. Πιο πολύ ώρα έκανα στις στάσεις στα βενζινάδικα παρά στην οδήγηση... Εκεί κατάλαβα ότι αν είσαι κουρασμένος, τζάμπα οδηγάς γιατί τα χιλιόμετρα δεν βγαίνουν με τίποτα. Πρέπει να ήταν γύρω στις εφτά το πρωί όταν επιτέλους βρήκα μια στάση λεωφορείου και όπως ήμουν, ξεράθηκα για καμιά ώρα.

Με το που ξύπνησα και ανασήκωσα το φουλ φέις μέσα από το κράνος, αντίκρισα ένα πανέμορφο θέαμα.




Το σπιτάκι που έκανα την τελευταία διανυκτέρευση στην Νορβηγία…




Με το που ξεκίνησα





Οπου το έβρισκα απαραίτητο και πάλι έκανα στάσεις







Να γραψω για τα ορια ταχυτητας...Καλα, κανείς νορβηγός δεν τηρεί τα όρια ταχύτητας, παρά μόνο όταν έχει προειδοποιητική σήμανση ότι ελέγχετε ο δρόμος από ραντάρ και όταν, εισέρχονται σε κατοικημένες περιοχές. Αυτό το συμπέρανα είτε επειδή με πλησίαζαν τα αυτοκίνητα που ήταν πίσω μου, είτε όταν με προσπερνούσαν , ειτε όταν εξαφανίζονταν από μπροστά μου όταν τους πλησίαζα… Η παντελώς έλλειψη αστυνόμευσης έχει μετατρέψει τους νορβηγούς οδηγικα σε πιο ευρωπαίους πολίτες αφού στης μερες που έμεινα στην Νορβηγία περιπολικό είδα, μόνο μια φορά.Αλλα για καλο η για κακο, εσεις τηρηστε τα!!!!!!




Έφτασα σε ένα πάρκινγκ που προσπάθησα να κοιμηθώ πάνω σ' ένα πάγκο αλλά πάλι ο ύπνος δεν με έπαιρνε.



Πλησίαζα πλέον το Όσλο παντού στο δρόμο έβλεπα τις τιμές των δορυφορικών διοδίων, 30 νοκ 40 – 50. Αν πας με αυτοκίνητο στο Όσλο πρέπει να έχεις ένα έξτρα κουμπάρα την πατρίδα μόνο, για να πληρώσεις τα διόδια. Φυσικά είχα βάλει τον τόμ αλλά δεν χρειάστηκε, παντού είχε σήμανση για το λιμάνι αλλά αυτό που με προξένησε τρομερή έκπληξη ήταν, ότι όλο το Όσλο το διέσχισα υπογείως και στη σωστή έξοδο με το που αντίκρισα ήλιο, έφτασα και στο λιμάνι. Τι να λέμε τώρα! Ρωτάω που είναι τα εκδοτήρια της πλοιοκτήτριας εταιρείας , παρκάρω παράνομα το φέιζερ μπροστά στην είσοδο και τρέχω πανικόβλητος να κόψω γρήγορα εισιτήρια μην τυχόν και με γράψουν... Οπουδήποτε και να πάρκαρα στο λιμάνι ήταν παράνομο παρά μόνο στο πάρκινγκ. Φτάνω στις κοπέλες, της λέω για εισιτήρια.

– 105 €.

– Γιατί 105 € αφού στο ίντερνετ γράφει 60;

– Δεν έχει σημασία επειδή ταξιδεύεις και βράδυ πρέπει να σε χορηγήσουμε καμπίνα.

– Δεν θέλω καμπίνα.

– Όχι είναι υποχρεωτικό.

Ρίχνω μπινελίκια στα ελληνικά, και την ευχαριστουσα στα αγγλικά... Τρέχω πανικόβλητος με τα εισιτήρια στο φειζερ, κάνω ένα τσιγάρο και ξανατρέχω προς τις κοπέλες για να το παίξω λίγο, Ξανθόπουλος. Παίρνω το κατάλληλο ύφος και της λέω.

– Μήπως είναι δυνατόν να μην πάρω καμπίνα γιατί είμαι από την Ελλάδα, με έχουν μπλοκάρει τα λεφτά και είμαι τσιμα τσιμα .

– Λυπούμαστε πολύ για την κατάσταση της χώρας σου αλλά όχι.

– Μα δεν έχω λεφτά για καμπίνα. Δεν θέλω καμπίνα.

– Λυπούμαστε πολύ για την κατάσταση της χώρας σου αλλά όχι.

– Μήπως να μιλούσα με έναν ανώτερο σας.

– Όχι.

– Μήπως...

– Όχι.

Ε σε τέτοιες Νορβηγικές καταστάσεις, ακόμα και ο Ξανθόπουλος σηκώνει τα χέρια ψηλά.Τρέχω πανικόβλητος προς το φειζερ, μην τυχόν δω καμιά κλήση και εκεί να δεις μετά... Τη Ξανθόπουλός που θα γίνω!!

Να σας πω ότι αν πάρετε καράβι από νορβηγική εταιρεία και είναι βράδυ, υποχρεωτικά πληρώνεται καμπίνα. Και αν η πλεύση σας είναι μεγαλύτερη των 16 ωρων, πάλι πρέπει να πάρετε καμπίνα. (Αυτό το είχα μάθει στο κρουαζιερόπλοιο,όταν πήγα και ρώτησα στη ρεσεψιόν με πόσα λεφτά θα μπορούσα να παρατείνω την κρουαζιέρα μου για τεσσεράμισι ώρες, μέχρι την επόμενη στάση και με είπαν... Αλλα 200 €. Όσο η τιμή του εισιτηρίου που είχα κόψει ήδη δηλαδή, επειδή θα μου δίνανε υποχρεωτικά και καμπίνα)

Πρέπει να ήταν 12 το μεσημέρι, είχα γύρω στις 6 ωρες προθεσμία για να κάνω το τσεκ ΐν στο καράβι, ευκαιρία λοιπόν να δω το Όσλο. Η κεντρική αγορά ήταν δίπλα στον λιμάνι απέναντι από την όπερα, μια χαρά. Το μόνο που είχα να κάνω ήταν να παρκάρω το φέιζερ και να περπατήσω... Που να παρκάρω όμως, ΧΑ! Μισή ώρα έψαχνα να βρω μέρος αλλά φοβόμουν, να το αφήσω χύμα. Είδα κάποιές μοτοσυκλέτες σε μία γωνία της όπερας αλλά το σκεφτόμουν... Ρωτάω ένα νορβηγό καλύτερα λέει, βάλτο στο πάρκινγκ. Πάω στο υπόγειο πάρκινγκ μου λένε οι μοτοσικλέτες δεν πληρώνουν και χωρίς άγχος, ξεκίνησα να περπατώ στο κεντρικό πεζόδρομο της πόλης.













Σαν πολη δεν μου άρεσε ιδιαίτερα. Ένα κεντρικό πεζόδρομο είχε.









Είχε τους κλασικούς περιέργους...












Ένα πολύ μικρό πάρκο.





























Έναν καλοφαγά νορβηγό… Ποιος είναι αυτός ρε παιδία;;




Καφετέριες μπαράκια...







Μία εκκλησία που δεν ξέρω τίποτα για αυτήν.







Ούτε καν το όνομα της



Τίποτα το ιδιαίτερο όμως. 

 Καλά όλα αυτά ρε ΝΙκο, αλλά κάτι λειπει από την απεικόνιση αυτής της πόλης… Βαλε μας καμία ωραία δίμετρη ξανθιά φωτογραφία ξέρεις, με γαλανά μάτια





Μήπως αυτή…



Πλακα με κάνετε, δυο εβδομάδες μονο ταράνδους έβλεπα και όλες μου φαινόταν όμορφες! ΜΑ ΟΛΕΣ!!!

Είχε κάτι αστέρια όμως...








Από άλλο πλανήτη















Για τον γυναικείο πληθυσμό της Νορβηγίας έχω να πω ότι για 13 ημέρες, είχα σχηματίσει τη χειρότερη εικόνα. Χάλια! Οι κακουχίες της αγροτικής ζωής, το δύσκολο κλίμα. Ο ήλιος που εξαφανίζεται για έξι μήνες το χειμώνα, έχουν διαμορφώσει άγρια χαρακτηριστικά στους ανθρώπους. Πιθανόν, να είναι μια άμυνα της φύσης για να μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να ανταπεξέλθουν σε αυτές τις πραγματικά αντίξοες συνθήκες διαβίωσης. Αλλά στο Όσλο, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά...




Αφού έφαγα τρία χάμπουργκερ από τον berger king και χτύπησα και δύο παγωτά, πήγα στην όπερα.








Είπα να πιω έναν καφέ στην καφετέρια που ήταν στο προαύλιο χώρο, αλλά μόλις μου είπαν ότι ακόμα και έξω απαγορεύεται το τσιγάρο... Αλλαξα γνώμη!














Μέσα στο σταθμό των τρένων είχα δει ένα ανταλλακτήριο για να αλλάξω ευρώ σε κορώνες Δανίας, αλλά είπα θα το κάνω στην επιστροφή από το περίπατο μου στην πόλη. Και στο γυρισμό όπως καταλάβατε, ξέχασα που ήταν το ανταλλακτήριο και φοβούμενος μην χάσω το καράβι, το άφησα. Είπα δεν πειράζει, θα κάνω συνάλλαγμα στη Δανία ή στο πλοίο. Παίρνω το φέιζερ από το γκαράζ πάω στο λιμάνι, εντωμεταξυ είχα σκάσει από τη ζέστη. Φορούσα της μπότες και το παντελόνι της μηχανή... Είχα λιώσει! Τα πετάω όλα, και κάνοντας στριπτίζ μπροστά στην εκδοση εισιτηρίων, τα δένω όλα πάνω στο φειζερ.





Αλλά γιουσουρούμ advride!! Και μένω με την φόρμα και τις παντόφλες, σιγά μη σκάσω!!!


Πάω κάνω τσεκ ιν και με το που βρήκα μια σκιά, ξεράθηκα στα χορτάρια για καμιά ώρα.



Οταν ξύπνησα ήδη άρχισαν να επιβιβάζονται στο καράβι. Ρώτησα κάποιους μηχανόβιους αν τους υποχρέωσαν και αυτούς, να πάρουν καμπίνα και μόλις με είπαν ναι... Αρχίσαμε τα καντήλια ομαδικώς, σε όλες τις διαλέκτους!

Ανεβάζω το φειζερ στο καράβι και περιμένω να μου το δέσουν, αλλά σιγά μην οι νορβηγοί ασχοληθούν με τέτοια απαρχαιωμένα συστήματα ασφαλείας για τις μοτοσικλέτες. Οχι!!! Φέρνουν κάτι μεταλλικές τάβλες, τις δένουν στο δάπεδο. Ανοίγουν μια εγκοπή στην βάση της τάβλας, και μαγκώνουν την μπροστινή ρόδα από το μηχανάκι. Ετσι, και αναποδα να γυρνούσε το καράβι, το φειζερ θα ήταν και πάλι όρθιο.










Ανεβαίνω πάνω στο καράβι βγαίνω στο κατάστρωμα, και χάζεψα. Είχε καναπέδες αλλά ελληνικού στηλ και μια εξέδρα, που θα έπαιζαν live μουσική.








Επειδή δεν είχα πλέον σέικερ να κάνω καφέ πήρα ένα ποτήρι από το μπαρ του πλοίου και άραξα, στον μεγαλύτερο γωνιακό καναπέ που ήταν για εφτά άτομα, μόνος μου.









Αλλά αισθάνθηκα άσχημα και τον παραχώρησα σε μία οικογένεια με παιδιά και πήγα, να κάτσω σε μια άλλη άκρη του πλοίου. Ήταν όμορφα, με το που σαλπάραμε εμφανίστηκαν διάφοροι καλλιτέχνες και έπαιζαν κλασικά κομμάτια της αγγλόφωνης σκηνής... Ροκ ποπ, τα πάντα.





Μερικοί χορεύαν, κάποιοι συζητούσαν άλλα ολοι, έπιναν σαν τρελή αλκοόλ. Καφέ στο πλοίο έπινε ομως, μόνο ένας.





Όταν χόρευε αυτό το μεσήλικο ζευγάρι και όλο το πλοίο τους κοιτούσε ο άντρας, ρίχνει ένα δυνατό χούφτωμα στην γυναίκα του!! Αφού ακούστηκε, και ολο το πλοίο γελούσε… Αλλα αυτή, συνέχισαν ακάθεκτοι τον χορό!

Πλέον η Νορβηγία με αποχαιρετούσε




Μια που φεύγω από την Νορβηγία, καλο θα ηταν να απαντήσω και στο ερώτημα που με βασάνιζε ολο τον χειμώνα … Το τι θα προτιμούσα να πάω στο Nordkapp, η να μην στο Νordkapp λογο αστάθμητων παραγόντων και να δω, ένα κομμάτι από της ομορφιές της Νορβηγίας… Εμπειρικά ποια τοσο ως ταξίδι αλλα και ως, ελληνικής έκπληξης… Είναι δύσκολο ερώτημα γιατί από την μια είναι ο στόχος. Τα καλύτερα 150 χιλιόμετρα που έκανα ποτέ στην ζωή μου προτού να φτάσω στην κορυφή της Ευρώπης αλλά σε ως σύνολο, πιο γήινα χιλιόμετρα… Και από την άλλη είναι ο παράδεισος επί της γης… Πιστεύω τον παράδεισο θα επέλεγα και ας, άλλαζα τίτλο στο ταξιδιωτικό!!! Αλλα μεγαλύτερη απογοήτευση θα ένιωθα αν δεν έφτανα στο Nordkapp. Γιατί αν ξεκινάς για το Nordkapp, θέλεις να φτάσεις και στο Νordkapp







Έκανα βόλτα στο πλοίο.... Είχε διάφορες αίθουσες που είχαν ακόμα, και ταχυδακτυλουργικες παράστασης για τους μικρούς επιβαίνοντες. Βέβαια στην ίδια αίθουσα που είχε τον παιδότοπο να το πω, είχε και αίθουσα καζίνο με φρουτάκια και κουλοχέρηδες... Αλλά αυτό, είναι μια άλλη ιστορία.




Πάω στα duty free και γινόταν χαμός. Όλοι οι νορβηγοί για να γλιτώσουν την τρελή φορολογία από το κράτος τους, αγόραζαν τα πάντα!!! Αγόρασα καπνούς για να έχω, σε τιμή των 10 € τα 50 γραμ. Ενώ στη Νορβηγία θα το πλήρωνα 30 μιλάμε, για τρελές διαφορές.

Πάω στη ρεσεψιόν και τους ρωτάω αν μπορούν να με κάνουν συνάλλαγμα, βεβαίως!! Με ενημερώνουν για την ισοτιμία ευρώ σε κορόνα Δανίας και μου λένε... 1 προς 7,5, καλά είναι!! Τους δίνω 25 € και περιμένω να μου γυρίσουν γύρω στις 185 κορώνες... Σωστά, λάθος!!!! Μου δίνει λιγότερες από 150 και πως κοιτάω, τα ευρώ πρώτα μου τα μετέτρεψαν σε νορβηγικό νόμισμα, με έφαγαν στην ισοτιμία. Και μετέπειτα σε κορώνες όπου και πάλι με έφαγαν ... Με αποτέλεσμα απο τα 25 €, τα πέντε να μετατραπούν σε αέρα κοπανιστό. Καλά αρχίσαμε! Αν δεν έχεις κάρτες έτσι είναι αυτά.

Αφού περιηγήθηκα κάμποσο, κατέβηκα στο κατώτερο κατάστρωμα του πλοίου ακόμα πιο χαμηλα, από εκεί που είχα παρκαρισμένο το φέιζερ... Οπου με περίμενε η καμπίνα μου. Αφού έκανα ένα ντουζάκι ξαπλάρα στο Βαπορίσιο μπουντρούμι με συντροφιά, την συνεχή βοή από τις μηχανές του πλοίου και αποκοιμήθηκα... Μέσα στον ψόφο της καμπίνας.

ΤΕΤΑΡΤΗ 01 -07 - 2015 ΗΜΕΡΑ 22

Ξυπνάω στις έξι, από ένα μικρό ηχειάκι μέσα στην καμπίνα που με ενημέρωσε ότι το πλοίο έφτασε στο λιμάνι. Μάζεψα τα πράγματά μου και σκουντουφλώντας από τη ζαλάδα του ύπνου, ψάχνω να βρω το φέιζερ στο πάρκινγκ του πλοίου με αποτέλεσμα, να κατέβω τελευταίος από το καράβι.Άσε που χάθηκα στα καταστρώματα με τα αυτοκίνητα και παραλίγο... Να ξαναγυρνούσα στην Νορβηγία!

Έτσι όπως ήμουν με τα πέδιλα και τις μπότες δεμένες πίσω στο διχτι, ξεκινάω να οδηγώ προς αναζήτηση καφέ. Κάνω καμιά δεκαπενταριά χιλιόμετρα και βρίσκω επιτέλους βενζινάδικο. Φουλάρω, πάω να πληρώσω και μου περισσεύουν 27 κορώνες Δανίας. Αφού πληρώνω στον ταμία τον ρωτάω, ο καφές πόσο κάνει. Μου λέει 20 κορώνες, ωραία φέρε έναν.

Μετά τον καφέ, άρχισε να λειτουργεί κάπως εγκέφαλός μου και εκεί υπολογίζω ότι τα 300 περίπου χιλιόμετρα πού με απομένουν στην Δανία, με αυτό το φουλάρισμα δεν βγαίνουν. Όποτε χρειαζόμουν και άλλο ένα γέμισμα μέχρι να φτάσω Γερμανία για να έχω πλέον, τις δοσοληψίες μου μόνο με €. Ξαναμπαίνω μέσα και ρωτάω τον υπάλληλο.

– Μετατρέπεται ευρώ σε κορώνες;

– Ναι με ένα προς εφτά. Το ξέρω δεν είναι καθόλου καλή ισοτιμία αλλά καλητερη θα βρεις μονο σε τράπεζα, και ανοίγουν στις 10.

Εκεί απορισα, καλά στις 10 ανοίγουν οι τράπεζες. Μάλλον ήθελε να με εκμεταλλευτεί και στράβωσα. Οπότε είπα, δεν θα κάνω σε αυτόν συνάλλαγμα. Ο καφές όμως δεν με στάνιαρε τελείως και ήθελα και άλλων. Πως κοιτάω, διαβάζω σε μία πινακίδα ότι αν βάλεις βενζίνη τον καφέ των χρεωνουν 10 κορώνες και όχι 20 που πλήρωσα εγώ. Τον πούστη τον Δανό, ενώ του πλήρωσα την βενζίνη και στο καπάκι τον καφέ, δεν μου είπε για την προσφορά... Τι νομίζετε ότι αυτά μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν, λάθος! Πάω να πάρω και δεύτερο καφέ, ο υπάλληλος εν τω μεταξύ που του είχα πληρώσει το φέσι έλειπε και ήταν μια γυναίκα. Την βγάζω μια χούφτα από κέρματα από όλες τις χώρες που πέρασα ,Νορβηγία Σερβία Δανία και λέω διάλεξε τα σωστά. Ε καλά μιλάμε είχε χάσει τη μπάλα τελειως με τα νομίσματα. Μου λέει...

– Κορώνες έχεις εφτά, ο καφές κάνει εικοσι

– Μα πριν έβαλα βενζίνη.

– Τότε δεκα εσύ έχεις εφτά.

Τρελάθηκα!! Τρώω ένα στράβωμα γιατί με το φεση που έφαγα, δεν μπορούσα να αγοράσω άλλο καφέ! Ο υπάλληλος που μου την φόρεσε δεν ήταν εκεί, και άντε εξήγησε στην δανεζα που δεν μιλούσε αγγλικά το τι παίχτηκε. Μιλάμε αν έβλεπα τον υπάλληλο θα τον στραγγάλιζα. Τελικά με νοηματα μετά από κανένα δίλεπτο, την εξήγησα και μου τον κέρασε (Και καλά)! Βγαίνω έξω και να ρίχνω τα καντήλια, για τους δανούς εκμεταλλευτές.



Μόλις ηρεμώ, λέω κάτσε να κολλήσω το αυτοκόλλητο που πείρα από το μουσείο στην κρουαζιέρα. Το ξεκολλαώ και ανακαλύπτω ότι είναι για παρμπρίζ αυτοκινήτου, και ότι κόλλα έχει μονο από την πρόσοψη του! Μέχρι και στα δανέζικα εβριζα… Οχι ρε, και τωρα!! Αλλα τελικά σκέφτηκα να το κολλήσω με κολλά πάνω στην μπαγαζιερα. Βεβαία τα έκανα όλα σκατα, αλλα το αυτοκόλλητο κόλλησε



Αφού ξανα συνηλθα κάπως, γνώρισα έναν δανό μοτοσικλετιστή και πιάσαμε την κουβέντα. Με διαβεβαίωσε ότι σε όλα τα βενζινάδικα της Δανίας παίρνουν ευρω να μην ανησυχώ. Αυτός ήταν σε ταμείο ανεργίας. Πάντως μόλις του είπα ότι το ταμείο στην Ελλάδα είναι 400ευρω για κάποιο λόγο ειπε OH MY GOD... Για εμάς τους έλληνες... Για αυτόν που είναι Δανός πολίτης, θα σας γελάσω. Αλλά το OH MY GOD το ειπε!!

Μετά από κανένα τρίωρο ξεκίνησα. Εντάξει μπορεί να μην είχα φράγκο τσακιστώ, οι κάρτες των ελληνικών τραπεζών να μου χρησίμευαν πλέον μόνο... Ως τσατσάρα, αλλά δεν αγχωνομουν με τίποτα. Ούτως ή άλλως στην αδελφή μου πολύ δύσκολα να έφτανα σήμερα γιατί τα 900 km πού με χώριζαν από το Ντόρτμουντ, με την συσσωρευμένη κούραση όλων των προηγούμενων ημερών, αποκλείεται να τα έβγαζα. Χωρίς συνάλλαγμά μόνο με €, διανύω γύρω στα 200 km και φτάνω σε ένα άλλο βενζινάδικο... Ροταω τους υπαλλήλους

– Ευρώ δέχεστε;

– Ναι.

– Με τη ισοτιμία;

– Ένα προς 7,5.

– Ωραία θα σας δώσω 50 να μου τα κάνετε κορώνες και με τά λεφτά που θα μου δώσετε, θα πληρώσω τη βενζίνη (Είχα μόνο πενηντάρικα μαζί μου και ένα τάληρο).

– Όχι δεν γίνεται αυτό. Θα πας στην αντλία βενζίνης, θα βάλεις το πενινταρικο στο αυτόματο σύστημα συναλλαγής. Θα φουλάρεις και μετά το μηχάνημα θα σου δώσει ένα χαρτί και εμείς, θα σου δώσουμε τα ρέστα.

Τι δανέζικα συστήματα είναι αυτά. Φοβήθηκα.

– Μα γιατί να μην με κάνετε συνάλλαγμα.

– Γιατί εμείς είμαστε βενζινάδικο και όχι τράπεζα.

Άντε λέω θα δοκιμάσω... Πάω στην αντλια τοποθετώ το τάλιρο βάζω βενζίνη, αλλά γεμίζω μόνο 2 λιτρα. Γιατί 2 λιτρα, αφού η τιμή της βενζίνης είναι γύρω στο 1,60, κανονικά θα έπρεπε να βάλω 3 λιτρα! Πως κοιτάω το χαρτι τις αποδειξεις, το μηχάνημα έκανε αυτόματα μετατροπή συναλλάγματος από ευρώ σε κορώνες και μου χρέωσε 25% προμήθεια. Φάτην!!!!! Και οι δανοι στο βενζινάδικο δεν μου είπαν κουβέντα . Πω πω καλά τι έριχνα δεν περιγράφεται!! Ευτυχώς που δεν έβαλα το πενηντάρικο!! Έτσι είστε, θα σας ξηγήθω διαφορετικά.

– Να σας ρωτήσω, αν αγοράσω κάτι θα μου μετατρέψετε το ευρώ σε κορώνες.

– Φυσικά.

Αγοράζω ένα σάντουιτς τους δίνω το πενηντάρικο με ένα χαμόγελο ευτυχίας στα χείλη. Ο δανός το παίρνει, μου χρεώνει 4 € το σάντουιτς και περιμένω να μου επιστρέψει 46 € (343 κορώνες). Σωστά, λάθος!!!! Μου γυρνάει 322 κορώνες (43 €)

– Γιατί 322 κορώνες κανονικά πρέπει να μου γυρίσετε 343.

– Όχι 322 αφού η ισοτιμία είναι ένα προς εφτά.

– Μα καλά πριν δεν με είπες ότι είναι ένα προς εφτάμιση.

– Χαχαχα έκανα λάθος! Το ξέρω ότι σε εκμεταλλευτήκαμε, αλλά και τι να κάνεις ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ...

Και με εκμεταλλευτηκαν, και με κορόιδευαν! Πω πώ απίστευτο, δεν μπορούσα να το χωνέψω με τίποτά!!! Και μετά θεωρούν ότι οι έλληνες είναι εκμεταλλευτές, για πάντε μια βόλτα στη σκανδιναβία και το συζητάμε. Με λίγα λόγια για μετατροπή συναλλάγματος 25 € στο καράβι 50 € στο βενζινάδικο και για 5 € βενζίνη που έβαλα, είχα απώλειες 10 €. Εντάξει θα με πείτε, γιατί δεν πήγες σε τράπεζα... Γιατί αν πήγαινα σε τράπεζα το χρόνο και το μπλέξιμο που θα έτρωγα μέχρι να την βρω, θα μου κόστιζε το ίδιο.



Κουφαλες!!!!

Με αυτά και με εκείνα τώρα πλέον είχα φτάσει σε άλλο επίπεδο βενζινάδικου στην Δανία. Όταν κατέβηκα από το καράβι είχα αγχος, για το αν θα με φτάσει η βενζίνη και να μην μπλέξω σε δανέζικα βενζινάδικα. Τώρα είχα αγχος, να φουλάρω συνέχεια βενζίνη στη Δανία για να μην μείνουν οι κορώνες αμανάτι όταν θα μπω Γερμανία. Είδατε πώς αλλάζουν τα πράγματα!! Αυτά μόνο σε εμένα μπορούν να συμβούν!!

Προς αναζήτηση δανέζικου βενζινάδικου λοιπόν, ξεκίνησα και πάλι να οδηγώ. Οπου έβρισκα Β φουλάρια και όλο έβλεπα, ψυχρους και κρυόκωλους δανούς μοτοσικλετιστές.




Να τα πετάνε όλα από πάνω τους και να την πέφτουν, οπουδήποτε καταβεβλημένη από τη ζέστη.



Αυτός την έπεσε νεκρός πάνω σε μια νησίδα γκαζόν στη μέση του Β, και τον βαρούσε ο ήλιος από παντού. Γιατί δεν πήγε πιο εκεί στη σκιά, ακόμα δεν τον κατάλαβα. Τελικά όλοι οι μηχανόβιοι είναι πάνω κάτω το ίδιο λασκαρισμένη! Μπρος την χαρά και την απόλαυση του δρόμου, δεν τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο.



Και τα στραβωματα τα αφήνουν για τους άλλους.





Εγώ την έπεσα κάτω από μια σκιά θανάτου και προσπάθησα πάλι να κοιμηθώ... Ματαια όμως!! Αφού τσίμπησα κάτι και εξαργύρωσα τις τελευταίες μου κορώνες, ξεκίνησα να οδηγώ μπαίνοντας επιτέλους μετά από 14 μέρες πάλι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι αούτομπαν της Γερμανίας με καλωσόριζαν και πάλι.

Απόγευμα πια... Οδηγούσα με ταχύτητες 130 και, με τα πράγματα μου κάπως ατημέλητα δεμένα και τότε, ένα αμάξι με κορνάρει ανελλιπώς από πίσω. Δεν έδωσα σημασία αυτός όμως, όλο κόρναρε. Σταματάω στην άκρη του δρόμου, έρχεται ο οδηγός και να μου λέει σε ψηλό έξαλλη κατάσταση κάτι περίεργα γερμανικά. Δεν κατάλαβα τίποτα. Τελικά με νοηματα με εξηγησε , ότι φοβόταν μην μου φύγουν τα πράγματα από το μηχανάκι και δημιουργηθει κανένα ατύχημα. Τον παραδέχτηκα αλλά δεν ήξερε ότι εγώ ήμουν advride τύπος και το μόνο που έχασα ήταν, τα δυο μου σέικέρ κοντά στον αρκτικό κύκλο... Και τίποτα άλλο!!! Από ευσυνειδησία όμως μπράβο του.

Τα χιλιόμετρα κυλούσαν είχε φτάσει απόγευμα, και με χώρισαν γύρω στα 400 km από την αδερφή μου. Μίλησα με τη μάνα μου στο τηλέφωνο.

– Μαμα φτάνω!! Μην και τυχόν πεις τίποτα στην Κατερίνα είπαμε, θα την κάνω έκπληξη.

– Καλά.

– Μάλλον όμως θα φτάσω αργά γιατί κάνω και πολλές στάσεις στο δρόμο. Αν περάσει πολύ η ώρα θα πάω στην Κατερίνα το πρωί, για να μην την εξιτάρω στη μέση της νύχτας.

– Βρε πάνε το βράδυ, θα χαρεί.

– Όχι το πρωί δουλεύει και αν πάω αργά, σιγά μην κοιμηθεί μετά... Δεν υπάρχει λόγος!! Θα την πέσω σε κανένα βενζινάδικο και θα πάω τα χαράματα.

– Καλά.

Μάλλον κάπου εκεί η μανά μου κατάλαβε ότι τα Β ως μέρος διανυκτέρευσης, ήταν πλέον ρουτίνα για μένα και το πήρε τελείως χαλαρα... Είδατε εκπαιδευτικε και αυτή!

Στάσεις έκανα αρκετές, συμπλήρωνα λάδια και όλο οδηγούσα. Είχε πιάσει νύχτα για τα καλά και μου φαινόταν περίεργο, γιατί τόσες μέρες που ημουν στον παράδεισο τα καλοκαίρια εκεί, δεν νυχτώνει ποτέ.

Ήταν περασμένες μεσάνυχτα και είχα φτάσει σε απόσταση 150 km από το Ντόρτμουντ. Στο δρόμο έβλεπα πολλές σημάνσεις με προειδοποιητικές πινακίδες για έργα οδοποιιας... Τα φώτα μου, που αντανακλούσαν τις πινακίδες με θάμπωναν οσο ναναι και όλοι οι γερμανοί, να τρέχουν σαν τρελοι.

Μπαίνω στο Ντόρτμουντ στις δύο το πρωί. Τεσσερα km από το σπίτι της αδερφής μου είχε βενζινάδικο... Έτσι έμελλε να ήταν η τελευταία διανυκτέρευση μου στο γυρισμό από τη Νορβηγία... Αυτό το έκανα όπως είπα, για να μην εξιτάρω την αδερφή μου (Παρ' ότι τα άκουσα το επόμενο πρωί) . Αλλά και γιατί σε λίγες μέρες θα ερχόταν η Ανθή στο Μόναχο έτσι, πότε θα ξανά έβρισκα την ευκαιρία να την πέσω πάλι σε κάποιο βενζινάδικο ως διανυκτέρευση. Του χρόνου στην καλύτερη των περιπτώσεων οπότε, το γουστάρα κιόλας!!!

Πάω μέσα παίρνω Κ, και ρωτάω τι μεσήλικη υπάλληλο αν έχει πουθενά μπρίζα για το Κ... Αγγλικά αυτή δεν ήξερε ούτε τό yes!! Οπότε με νοήματα λοιπόν, με δείχνει πίσω από το photo play. Επειδή δεν χωρούσε ο φορτιστής τράβηξα λίγο μπροστά το μηχάνημα για να το βάλω στη μπρίζα. Με βλέπει η υπάλληλος και με ρίχνει στα γερμανικά κάτι μπινελίκια... Μιλάμε μόνο που δεν με έδειρε! Τρελάθηκε! Βάζει στη θέση του το photo play, παίρνει το κινητό και το βάζει μέσα από την κουζίνα να το φορτίσει... Με εμένα να την κοιτάω με απορία. Με γούσταρε όμως ως άνθρωπο αφού, με έβαλε διπλή ποσότητα φαγητού στην χρέωση της μερίδας.




Κατά τις τέσσερις το πρωί στο Β δεν υπήρχε ψυχή. Οι πελάτες να μπαίνουν μέσα ανά μισάωρο να είμαι μόνο εγώ και αυτή, και να μην μπορώ να πιστέψω αυτά που έβλεπαν τα ματάκια μου. Φανταστείτε μια μεσήλικη γυναίκα γύρω στα 55, με κοντό αγορέ μαλλί άσπρη κάλτσα φόρμα και αθλητικά παπούτσια, να πηγαίνει γαμιώντας μέσα στο βενζινάδικο λες και περίμεναν 100 αόρατοι πελάτες στη σειρά... Και να μην έχει μέσα ψυχή! Να τρέχει από εδώ να τρέχει από εκεί χωρίς να παίρνει ανάσα, για να κάνει τις πρωινές ετοιμασίες. Εγώ να τρίβω τα μάτια μου και να κουράζομαι μονό που την βλέπω. Απίστευτο! Δηλαδη αν ειχε πελατες πως θα πηγαινε!!!!

Πέντε και κάτι ετοιμάζομαι να φύγω, χαιρετάω τη γυναίκα ανοίγω τον τόμ για να πάω σιγά-σιγά στην αδερφή μου... Ναι φτάνει τόσο! Να την ξυπνήσω να με δει και λίγο, προτού να πάει στη δουλειά. Ο τομ όμως δεν είχε πει την τελευταία του λέξη, δεν έβγαζε σήμα από το δορυφόρο για τουλάχιστον μισή ώρα. Πάλι έριχνα όλα τα μπινελίκια του κόσμου!!! Δηλαδή έλεος, να είμαι 4 km από την αδερφή μου και να μην μπορώ... Να πάω στην αδερφή μου. Στο τέλος θα πήγαινε στη δουλειά και θα έμενα, με την έκπληξη στο χέρι! Σκέφτηκα να πάω μόνο με τον χάρτη από τον Τομ και όχι με την πλοήγηση αλλά όπως την έβλεπα την δουλειά, πιο γρήγορα θα γυρνούσα στην Ελλάδα παρά να βρω το σπίτι... Και περίμενα βρίζοντας! Μετά από πάρα πολύ ώρα έβγαλε σήμα και ξεκίνησα... Φτάνω στο σπίτι, σιγά μην το έβρισκα!! Αποκλείεται!



Η αδερφή μου μένει σε μονοκατοικία με κήπο και εκεί μου έρχεται. Παίρνω τη σκηνή την στήνω μέσα στον κήπο και περιμένω, να ξυπνήσει να με δει μέσα στη σκηνή και να τις έρθει ταμπλάς .

Αλλά φοβήθηκα μη βγει ο γαμπρός μου με κανένα μπαλτά από το σπίτι και την έπεσα, σε έναν καναπέ που είχε ο κήπος... Μπας και την γλιτώσω. Η ώρα πέρασε, εγώ ήμουν κομμάτια και αποκοιμήθηκα στον καναπέ. Τελικά... Η Κατερίνα ήταν αυτη που με ξύπνησε μέσα σε αγκαλιές και φιλιά.

Κάπως έτσι μετά από 15 μέρες τελειωσε η νορβηγική μου περιπέτεια. Με τέσσερις διανυκτερεύσεις σε σπιτάκια, πέντε στη σκηνή δύο σε καράβι και τέσσερις, χωρίς διανυκτέρευση... Εφτασα μετά από 7500 km και 20 καράβια από το Μόναχο, πάλι στην οικογένειά μου.

Αυτή ήταν σε γενικές γραμμές αρκετά "συνοπτικά" η ιστορία μου το πως τελικά αντιμετώπισα τον Μινώταυρο Νordkapp, από εδώ και εμπρός έρχονται τα εξτρά. Αλλά επείδη οι ημέρες είναι πολλές αναγκαστικά, θα τις εξαφανίσω περιγραφικά.

Γιατί εντάξει, το ταξιδιωτικό θα έβγαινε τεράστιο και θα χανόταν πιθανόν το νόημα του που ήταν, το νορβηγικό του σκέλος (Αφου για την Νορβηγια ξεκινησα). Οχι το πως, χρεοκόπησε η Ελλάδα με εμένα να μην έχω κανένα λόγο να γυρίσω πίσω στην πατρίδα και πως, σουρτουκευα στη γερμανική επικράτεια

Κάπου εδώ ολοκληρώνεται το κύριο σκέλος του ταξιδιωτικού αλλά, επακολουθούν διάφορα... Εις το επανειδείν λοιπόν.