Τιτιβίσματα Ελλάδος Β μέρος

ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ!!




Ημέρα 15 Σάββατο 16/08/2014

https://maps.google.com/maps?saddr=Καλαμπάκα, Τρίκαλα, Ελλάδα&daddr=Αμάραντο, Τρίκαλα, Ελλάδα to:Κατάφυτο, Τρίκαλα, Ελλάδα to:Καλαριτες, Ιωάννινα, Ελλάδα to:Συρράκο, Ιωάννινα, Ελλάδα to:Άγναντα, Άρτα, Ελλάδα to:Ανεμορράχη, Άρτα, Ελλάδα to:Μελάτες, Άρτα, Ελλάδα to:Άρτα, Ελλάδα to:Ροδαυγή, Άρτα, Ελλάδα&hl=el&ie=UTF8&sll=39.250068,21.027145&sspn=0.16723,0.33062&geocode=FfrfXQIdyQdKASl5LHW1zw9ZEzH6Xx9aA2CjwA;FcLGXQIdtF9GASldJssu021ZEzHDwtUEj9_o8A;FTrMXAIdKzZEASlPw-fnpGdZEzHJyLxGIRJZ_g;FdL_WwIdQlNCASnVDHtgMV5ZEzHAmbniLL0ABA;FbMpXAId2BNCASlZ_RnHd19ZEzHJp2hKMCAzpA;FUdTWgIddatBASln9MMJff1bEzEwlrniLL0ABA;FcfaVwIdu6hBASntNTRFEABcEzHuEXCvRWRZpg;FdnGVgIdhf5BASkxg03tAqpeEzGwvfuonRrv4g;FfAcVQIdPTpAASlX9eRGXRtcEzHTMPWGDSonDA;FeQOWAIdVWlAASnH2oK2TAdcEzFejk5X3z0gjQ&oq=ρο&mra=ls&t=m&z=10


Μετά από 4 ωρες ξύπνησα, μαζέψα τα πράγματά μου και πηγαίνοντας προς το φέιζερ με βλέπει ο φύλακας και ζαλίστηκε.

- Πάνε κοιμήσου λίγο ακόμα

- Διακοπές είμαι, δεν ήρθα για να κοιμηθώ. Καφέ που θα πιω;

- Η καφετέρια ανοίγει μετά τις οκτώ

- Κανένα πρόβλημα...





Μετά από κάποια ώρα, ηρθε και η υπεύθυνη του camping. Τους είπα για το ταξίδι μου. Το δεν ξέρω που πάω και δεν θυμάμαι από πού έρχομαι. Που κοιμόμουν και γενικά όλο το πρόγραμμα μου, με κοιτούσαν λίγο σα χαζό, αλλά δε βαριέσαι...Συνηθισμένος είμαι

- Τι ήταν αυτό εχθές την τραπεζαρία;

- Α αυτή ειναι γκρουπ και κοιμούνται όλοι μαζί

- Μα καλά δίπλα ήταν άδεια

- Έτσι είναι αυτή, κοιμούνται όλοι μαζί

Μου είπαν ότι το κάμπινγκ είχε κόσμο αλλά όχι έλληνες και ότι από τις 10 το βράδυ πάνε για ύπνο. Πολύ με συμπάθησαν,αφού με έκαναν έκπτωση στην τιμή από 12 πλήρωσα 7 €, μου καναν και δώρο ένα χαρτί της Ελλάδος. Πλέον είχε όμως περάσει η ώρα και έπρεπε να ξεκινήσω.





Φωτογραφία από την θέα του camping


Ήμουν κλασικά σε δίλημμα, που να πάω για Ελάτη η για Καλαρρύτες.Ε και δεν θέλει και πολύ σκέψη, για Καλαρρύτες λοιπόν

Αφού χάθηκα και μπερδεύτηκα κάμποσες φορές, σε μια λάθος στροφή που πήρα βρέθηκα στον Αμάραντο





Εκεί γνώρισα ένα παλικάρι και μετέπειτα και την μάνα του. Αυτός ήταν ντοπιος και εμένε χρόνια στη Ρόδο. Πάνω στην κουβέντα,τους είπα κλασικά για το ταξίδι. Ο γιος τρελάθηκε αλλά η μανα του μου λεει...Αν όμως δεν έχεις κάποιο προορισμό, δεν έχεις και κάποιο στόχο στο ταξίδι σου. Πως θα πεις, τα κατάφερα ή απέτυχα. Πως θα χαρείς; Ή πως θα στεναχωρηθείς; Με την έκβαση του ταξιδιού σου...

Θεωρώ ότι είχε δίκιο αλλά και γω είχα στόχους. Βέβαια τελείως διαφορετικούς από τους τετριμμένους αλλά και αυτοί στόχοι ήταν. Όπως το να μη ταξιδέψω συνειδητά από την Εγνατία οδό ή το να ψάχνω εναλλακτικούς τρόπους διανυκτέρευσης, μόνο και μόνο για την εμπειρία. Αν το έκανα για οικονομικούς παράγοντες, θα έτρωγα ψωμί κι ελιά και όχι σε ταβέρνες και τα λεφτά που θα γλίτωνα θα τα έδινα για ένα camping. Έμενα στόχος μου ήταν το να ολοκληρώσω αυτό το ταξίδι των 29 ημερών, υπό τις συνθήκες που όμως, εγώ είχα ορίσει. Για να δοκιμάσω τον εαυτό μου αν μπορεί να ανταπεξέλθει στο μέλλον σε ίσως, πολύ πιο απαιτητικά ταξίδια. Στόχος! Τι μπορεί να είναι αλήθεια, μπορεί να είναι ένας μακρινός προορισμός αλλά και μια εσωτερική αναζήτηση, το ποια είναι τελικά τα όρια σου και ποια όχι. Όλοι αυτοί ήταν οι στόχοι μου, γι' αυτό και παράτησα τη δουλειά μου σαν ίσως, αμυάλλος δεκαοχτάχρονος και ξεχύθηκα στους δρόμους. Αλλά φυσικά όλα αυτά δεν τα ανέφερα στην κυρία που καθόταν απέναντί μου, γιατί πολύ πιθανό να μη με καταλάβαινε, αλλά και να με καταλάβαινε θα πιάναμε μεγάλη κουβέντα και εγώ ήθελα να πάω στους Καλαρύτες.

Τέλος το μπλα μπλα, ας απολαύσουμε εικόνες λοιπόν












Στο δρόμο ουρλιάζα με ότι έβλεπα, δεν ήξερα να οδηγήσω ή να φωτογραφίσω. Γελούσα και ταυτόχρονα έκλαιγα από ευτυχία, αλλά ταυτόχρονα την ίδια στιγμή, ήταν το ίδιο συναίσθημα και όχι διαφορετικά. Πολλές φορές μου έτυχε αυτή η συναισθηματική κατάσταση στο ταξίδι από εδώ και πέρα, αλλά αυτή ήταν η πρώτη μου φορά. Ψυχολογικό κουλουβάχατο πέρα ως πέρα


Καλαρρύτες.







Ήπια καφέ χαζεύοντας μια απίστευτη θέα.





Αφού αποθανατίσαμε εικόνες από την πλατεία του χωριού...





Αλλά και της τοπικής βιοπάλης...



Βαθιά μέσα στην ψυχή μου... Ξεκίνησα για Συρράκο












Φτάνω στο Συρράκο και πηγαίνοντας προς την πλατεία, τι άλλο φωτογραφίζα





Μπαίνω σε ένα μαγαζάκι με στο σουβενιρ και κοιτούσα τριγύρω. Φυσικά το βλέμμα μου καρφώθηκε στα μαγνητάκια για το ψυγείο, τρελά με αυτά τα μαγνητάκια μπορεί να αγοράσα και καμιά σαρανταριά σε ολο το ταξίδι. Βλέπω μαγνητακι με τους Καλαρύτες, ρε φίλε δεν μπορούσα να το πιστέψω,Εγκεφαλικό και εφραγμα μαζί...σφράγισμα και απονεύρωση με την μία ... λέω στον υπάλληλο.

- Αυτό το μοναστήρι στους Καλαρύτες δεν είναι;

- Ναι

- Όχι ρε φίλε! Ξέχασα να πάω...Πόσο τρόμπας μπορεί να είμαι. Τρώω ένα απίστευτο ξενέρωμα και του λέω... πόσο κάνουν

- Α δεν ξέρω. Ο μαγαζάτορας λείπει, εγώ είμαι φίλος του και τον αντικαθιστώ. Θα έρθει σε λίγο

- Καλά στο γυρισμό...του λέω θα περάσω και πάω να δω,Το Συρράκο (βρίζοντας! Καλά μιλάμε και τι δε κατέβασα! )








Ε λίγο ψηλόηρεμησα εντωμεταξύ και ξαναγύρισα στο μαγαζί με τα σουβενίρ. Βλέπω τα μαγνητάκια, το Το Συρράκοαυτή τη φορά και το ρωτάω


- Αυτές οι τρεις βρύσες που είναι;

- Εδώ στην πλατεία

- Ναι δεν της είδα...να πάω να τις δω... Καλά εδώ δεν είδα ολόκληρο μοναστήρι δε γαμι...και οι βρύσες...


Απίστευτος! Άρχισα πάλι να χάνω την επαφή μου με την πραγματικότητα. Δεν πειράζει, όλα στο πρόγραμμα είναι. Γι' αυτό είπα στην αρχή του ταξιδιωτικού μου, ότι είδα και ότι δεν είδα. Γιατί όπως καταλάβατε πολλά ήταν και αυτά που δεν είδα στο εν λόγω ταξίδι. Είτε από κούραση δεν είχα διαυγεια σκέψεων, είτε από εκ γενετής καλό στον εγκέφαλο.


Ευτυχώς,δυστυχώς όπως θέλετε πείτε το δεν θυμάμαι κάτι άλλο άξιο αναφοράς μέχρι να φτάσω στην Άρτα


Κάποιες φωτογραφίες από τον δρόμο ...



















Η ιστορία του γεφυριού της Άρτας είναι γνωστό ότι κρύβει κάτι το μεταφυσικό μέσα στους αιώνες.Ε και εγώ τραβώντας την ακόλουθη φωτογραφία, σαν να αποθανατίσα μια περίεργη οντότητα. Η φωτογραφία δεν είναι πειραγμένη





Βρε λες;...Μπα δε νομίζω!




Στο πεζόδρομο απόλαυσα όλα τα τοπικά εδέσματα


Και μετά τα σαντουιτσάκια, που θα κοιμηθούμε; ΧΑ πως το λένε το φρονίμων τα παιδιά...Ερχόμενος για την Άρτα εντόπισα ένα τέλειο απόμερο εκκλησάκι στη Ροδαυγή. Ήταν γύρω στα 20 km απόσταση αλλά, μπρος σε ένα ονειρεμένο ύπνο ποιος τα σκέφτεται αυτά. Φτάνω στο εκκλησάκι, καβατζονω το φέιζερ, απλώνω το υπόστρωμα και αφού κουκουλώθηκα με το sleeping bag αφέθηκα στα χέρια του Μορφέα

Ενώ κοιμήθηκα λίγη ώρα, σκάει μύτη ένας Κάγκουρας με ένα ξέρο. Το βλέπω τώρα, αλλά δεν ξέρω αν με βλέπει κι αυτός, γιατί μας χώριζε και μια απόσταση 50 m. Λογικά θα με είδε γιατί εκεί που ήμουν είχε κάποιο φως. Εντάξει, ανησύχησα λίγο αλλά βλέποντάς τον να φεύγει δεν άργησα να ξανακοιμηθώ. Μετά από λίγη ώρα ξανάρχεται ο Κάγκουρας με το μηχανάκι, μαζί με ένα αυτοκίνητο. Ώπα λέω εδώ είμαστε και μες τον ύπνο μου σκέφτομαι, αν ήθελαν να με σφάξουν δεν θα ερχόταν με το ξέρο να τραντάζεται ο τόπος, θα ερχόταν με τα πόδια.Ε Ναι και με το που έφυγαν κοιμήθηκα γαλήνιος.Δεν ξέρω αν ήταν αναισθησία η κόπωση, αλλά αυτό το σκηνικό και προπάντων η σκέψη μισόκοιμώμενος που έκανα θα τη θυμάμαι μια ζωή

Ημέρα 16 Κυριακή 17/08/2014

https://maps.google.com/maps?saddr=Ροδαυγή, Ελλάδα&daddr=39°27'37"N 21°1'47"E to:Καταρράκτης, Άρτα, Ελλάδα to:Βουργαρέλι, Άρτα, Ελλάδα to:Θεοδώριανα, Άρτα, Ελλάδα to:39.4426891,21.5618652 to:39.4426891,21.5618652 to:Ελάτη, Τρίκαλα, Ελλάδα to:Πύρρα to:Καστανιά, Τρίκαλα, Ελλάδα to:Τρίκαλα, Ελλάδα to:Καλαμπάκα, Ελλάδα&hl=el&ie=UTF8&ll=39.532644,21.386261&spn=0.66621,1.322479&sll=39.532644,21.383514&sspn=0.66621,1.322479&geocode=FeQOWAIdVWlAASnH2oK2TAdcEzFejk5X3z0gjQ;FbYdWgIdWuNAAQ;FQryWQIdOv5BASmXIeJ42ldZEzGHaX4c1Tdp-g;FTfBWAId7jxDASlH1qXbCFRZEzGHi5l022Q61g;FQO9WQIdSKNDASnBTQOX6lBZEzEAyLniLL0ABA;FQHZWQIdCQJJASmD0hStZTlZEzGHWxcZt7J_VA;FQHZWQIdCQJJASmD0hStZTlZEzGHWxcZt7J_VA;Fa7JWgIdj5lIASkvUp_k7z5ZEzEAMrviLL0ABQ;FcdJWwIdZaJGASmt4vTpCkFZEzEHcgwrFLCHkA;Fd3wXQIdrzpGASl7nO4HeG5ZEzEvl-cfigHSsA;FZSSWwId1yZMASlfLnciMxlZEzHAn7niLL0ABA;FfrfXQIdyQdKASl5LHW1zw9ZEzH6Xx9aA2CjwA&oq=καλα&mra=ls&via=5,6&t=m&z=10


Με το που ξύπνησα και αφού, κοιτάχτηκα αν μου λείπει κανένα νεφρο από εχθές, απόλαυσα τον καφέ μου μέσα σε μία μαγευτική θέα.











Το μέρος που κοιμηθήκαμε με την πολυαγαπημένη μου παρέα. Το εκκλησάκι από πίσω είχε μνηματα...βρρρ...φωτογραφίες όμως δεν τα τράβηξα.Ε ναι, λίγο σεβασμός δεν βλάπτει.



Εχθές το βράδυ δεν είχα βάλει βενζίνη στο φέιζερ και ανησυχούσα μην αναγκαστώ να γυρίσω στην Άρτα για να φουλάρω. Κλασσικά έβριζα για άλλη μια φορά για την ανευθυνότητα μου. Ρωτώντας ένα παππού μου λέει ότι στα 10 km προς Αρτά έχει βενζινάδικο, αλλά επειδή είναι Κυριακή μπορεί να είναι κλειστό. Τώρα, να πάω παλι πίσω ή να το ρισκάρω. Όχι το ρίσκαρα, ήμουν τυχερός βρήκα βενζινάδικο και μαζί με το βενζινάδικο βρήκα και το γιοφύρι της πλάκας.






Αφήνοντας το γιοφύρι πήγα στο χωριό καταρράκτες για να δω τους καταρράκτες, παρότι έμαθα χθες ότι λόγω καλοκαιριού δεν έχουν στάλα νερό. Καλά μιλάμε είχα χαζέψει τελείως, αφού πήγα να δω τους αόρατους καταρράχτες… μόνο χαζεμένος θα μπορούσα ναμουν. Για την περίεργη μου αυτή η απόφαση συντέλεσε μια συνάντηση που είχα με ένα διερχόμενο αυτοκίνητο στη διασταύρωση για το χωριό. Με είπαν να πάω να τους δω οπωσδήποτε...παρότι ήταν αόρατη γιατί ήταν πανέμορφη η διαδρομή.


Ε και πήγα, σάμπως με περίμενε κανείς. Τόσα πράγματα είχα βιώσει από το πρωί και ακόμα ο ήλιος δεν είχε ξεμυτίσει πίσω από τα βουνά.
(Εδω υπάρχει πιθανότητα να μπερδεύομαι. Το θυμάμαι πολύ καλά ότι πρώτα είδα το γιοφιρι και μετά πήγα στους καταρράκτες, αλλά η φωτογραφία με τον ήλιο που δεν είχε ανατείλει πίσω από τα βουνά με μπερδεύει. Πάντως πρέπει να ήταν πριν τις οκτώμισι.)






Ο καταρράκτης που είδα...





Και ο καταρράκτης που θα έβλεπα (φωτό από το ίντερνετ)





Πως το λένε, πήγε ο εβραίος στο παζάρι και ήταν μέρα Σάββατο... Ε Κυριακή


Γνώρισα εκεί τον ιδιοκτήτη της μοναδικής ταβέρνας – καφετέριας που υπήρχε και μου είπε να πάω οπωσδήποτε στα Θεοδώριανα αν θέλω να απολαύσω τοπίο. Φυσικά και πήγα για να δω πως για άλλη μία φορά ο δρόμος και γενικότερα το ταξίδι θα με καθοδηγήσει. Αν δεν έφτανα εδώ επάνω δεν θα μάθαινα ποτέ για τα Θεοδώριανα και όχι μόνο.


Εχθές καθώς οδηγούσα ψάχνοντας το που θα πάω και που να βρεθώ, ξαναβρέθηκα στην διασταύρωση που οδηγούσε προς καταρράκτες, αλλά μιας και είχε περάσει η ώρα δεν κατευθύνθηκα προς το χωριό. Συνέχισα ευθεία, οδηγώντας με καμιά 60 km έφτασα στην κορυφή μιας ανηφορικής κλίσης του δρόμου, με το που ξεκίνησε όμως η κάθοδος, χάθηκε η άσφαλτος κάτω από τις ρόδες μου. Η άσφαλτος μετατράπηκε σε χαλικόδρομο γεμάτος με τρύπες και χωματα. Περιττό να πω ότι χτύπησα εγκεφαλικό αλλά ευτυχώς συγκράτησα το μηχανάκι.

Σήμερα ξαναέκανα την ίδια διαδρομή. (Είχα φυσικά ξεχάσει το χθεσινό μου πατατράκ. )Αν λέω αν, δεν συναντούσα στη διασταύρωση το αμάξι που τελικά με έπεισε να πάω να δω τους καταρράκτες, αναπόφευκτα θα συνέχιζα όλο ευθεία και με δεδομένο ότι το σημείο όπου η άσφαλτος μετατρεπόταν σε τάφρο απείχε το πολύ 100 m από τη διασταύρωση,συν το ότι θα είχα αυξημένη ταχύτητα πιθανόν να έμπλεκα σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Τώρα όμως που ξαναβρέθηκα στο ίδιο το σημείο δεν πρόλαβα να επιταχύνω και διέλευσα αναίμακτα. Καταλάβατε; Τι λέτε, όχι;… καλά να το ξαναπώ… Τι λέτε ναι;… Α ναι λέτε… Ενταξη λοιπόν







Καφέ στη μέση του πουθενά




Φτάνοντας στα Θεοδώριανα, στην πλατεία του χωριού ξεκινούσε πανηγύρι με κλαρίνα, αλλά δεν έκατσα να το απολαύσω. Εκεί έφαγα τρελό στράβωμα μιλάμε και χωρίς να έχω δίκιο. την ώρα που πήγα να φωτογραφίσω κάπως καλύτερα τον καταρράκτη ο υπεύθυνος της γιορτής έβαλε μπροστά στο καταρράκτη ένα ηχείο. Τρελάθηκα! μου γύρισαν τα μάτια ανάποδα λέμε. γιατί δεν ξέρω, είχα άδικο το ξέρω αλλά σάλταρα και δεν μπορούσα να ηρεμήσω για πάνω από μια ώρα. Πάντως από αυτή την στιγμή του ταξιδίου και μετά θα τρώω και κάποια αναίτια στραβώματα...




Ο δρόμος από το χωριό συνέχιζε μόνο αν ειχες ξέρο, οπότε επιστροφή με κατεύθυνση προς ελάτη(Αυτού του είδους τις ταξιδιωτικές πληροφορίες δεν της ξέρω, ούτε είμαι σίγουρος αν είναι αληθείς, απλός ότι μου έλεγαν, το γράφω. Αν μου λεγαν βλακεία, γράφω μαλάκια)














Με το που έφτασα ελατη πήγα να πιω επειγόντως ένα καφέ, ένιωθα το πνεύμα μου για άλλη μια φορά να παραδίνεται

ελατη







Παραδίπλα μου στο τραπέζι ήταν και ένας περίεργος τύπος, ο τρελός του χωριού που με κάρφωνε διαρκώς με το βλέμμα του. Με χάζευε που έγραφα το ταξιδιωτικό μου...Με έκοψε που είμαι και εγώ φρούτο. . . Τι να πω.. . Εσεις τι λετε;. . . Σε κάποια φάση αφήνω τα πράγματα να βγάλω λεφτά από το ATM που δεν δούλευε κιόλας και χωρίς φρέσκο παρά γύρισα στην καφετέρια να πληρώσω και να φύγω. Ο τρελός εντωμεταξύ είχε εξαφανιστεί (το πού θέλω να καταλήξω θα δείτε αργότερα. )


Συνέχισα τη διαδρομή μου με τελικό προορισμό τα πολύαγαπημένα μου Τρίκαλα.










Πάντως οπως καταλαβαίνετε το πρόβλημα μου …ξέρετε πιο, πρέπει να είναι εκ γενετής και όχι λόγο του ταξιδιού … Μα τόσο καιρό που έχω μεγάλες φωτογραφίες έβαζα μια, άντε το πολύ δυο. Τώρα που έχω μικρές βάζω ένα καρό …Ε ναι… Η επιστήμη σηκώνει τα χεριά ψηλά …

Ενώ είχε νυχτώσει για τα καλά και ήμουν στο πουθενά, εκεί που οδηγούσα βλέπω μια μαύρη φιγούρα σαν σκύλος να διασχίζει το δρόμο. Φτάνω κοντά στα 10 m, αυτό δεν φοβήθηκε απλώς με κοιτούσε. Ήταν λίγο πιο μεγαλόσωμο από σκυλί αλλά πολύ αδύνατο και τα μάτια του γυάλιζαν μέσα στο σκοτάδι. Προσπερνώντας το κοιτάω, αυτό εκεί ακινητό, διανύω κάποια μέτρα και τότε μου 'ρχεται,ορε μάγκα μου λύκος πρέπει να ταν...Έπαθα πλάκα! Δεν μπορούσα να το πιστέψω, και τότε να και μια αλεπού πετάγεται στο δρόμο...Σαν ανέκδοτο ακούγεται ο λυκος η αλεπού και...Μην το πείτε


Φτάνω Τρίκαλα και αφού έφαγα τα πιο νόστιμα σάντουιτς των διακοπών, τρώω και δύο απίστευτα ξηνερώματα που μου χάλασαν όλη την διάθεση. Το πρώτο ήταν που ανακάλυψα ότι τις δύο τελευταίες μέρες τραβουσα φωτογραφίες από το Κ… με χαμηλή ανάλυση. Κατεβαίνοντας από Καλαρρύτες το Κ… κόλλησε και μου έκανε κάτι περίεργα. Το έκανα επανεκκίνηση και μάλλον εκεί κάπου θα άλλαξαν και οι λειτουργίες του… καλά μιλάμε εδώ άλλαξαν η λειτουργιές σε όλο το πανελλήνιο με την πάρτη μου το Κ θα γλίτωνε . . . Το δεύτερο ήταν ότι χάθηκε το τετράδιο που έγραφα το ταξιδιωτικό. Ρε μάγκα, έφαγα φρίκη ή το ξέχασα στην καφετέρια ή στο ATM ή μου το έφαγε... ο τρελός ομοϊδεάτης μου. Τέλος πάντων αύριο θα έπαιρνα τηλέφωνο μπας και βρεθεί. πραγματικά συνθλίφτηκα πάντως με αυτό… μιλάμε για στενοχώρια όχι αστεία …


Ξαναγυρίζω στην Καλαμπάκα κατά τις τρεις , πάω στο κάμπινγκ, κλασσικά ο φύλακας με βλέπει...βρε καλώς το παιδί...Πάω στην τραπεζαρία μου και...

Ημέρα 17 Δευτέρα 18/08/2014

https://maps.google.com/maps?saddr=Καλαμπάκα, Ελλάδα&daddr=Καρδίτσα, Ελλάδα to:Καλλιφώνι, Καρδίτσα, Ελλάδα to:Τεχνητή Λίμνη Σμοκόβου, Σοφάδες, Καρδίτσα, Ελλάδα to:Ρεντίνα, Καρδίτσα, Ελλάδα to:Καρπενήσι, Ελλάδα to:Προυσός, Ευρυτανία, Ελλάδα to:Θέρμο, Αιτωλοακαρνανία, Ελλάδα to:Ναύπακτος, Ελλάδα to:Ρίο, Αχαΐα, Ελλάδα&hl=el&ie=UTF8&sll=38.414862,21.8573&sspn=1.353599,2.644958&geocode=FfrfXQIdyQdKASl5LHW1zw9ZEzH6Xx9aA2CjwA;FbqlWAIdfX5OASl7Hc0uD9lYEzF-Hz5EOOU7Xg;FRBRVwIdMRtPASnVs_zS0NBYEzG8pyaEuRKEsg;FapcVQIdaxRRASlx18rV1cxYEzHyCfycx8Y82A;FX4RVAIdVl9PASm7sMmWmC5fEzG0kTfRKkHg7A;FWjLUQIdNotMASk_qq7Y-95eEzH9hikzkawbFQ;FeYxTwIdgGdKASmvASMWeO9eEzGwh7niLL0ABA;FWaLTAIdq5xKASlxEW3x_1deEzF2rAGRJPVKSA;FZLUSQIdeSxNASlJW4glllJeEzFn0oTDi9XM-g;FQhxSAIdt1lMASnV_ahrS0teEzGgjbniLL0ABA&oq=ριο&mra=ls&t=m&z=8


Το πρωί που συζητούσα με το γνώριμο μου ποια, προσωπικό του camping μου είπαν...Ναι λύκος θα ήταν! Τις προάλλες ένας δικός μας ενώ οδηγούσε μέσα στα βουνά με το αυτοκίνητο έπεσε σε αρκούδα...και ακόμα τρέχει. Μόλις πέρασε η ώρα μέσω του ίντερνετ βρήκα τα τηλέφωνα μπας και βρεθεί το τετράδιο αλλά τζίφος. Βεβαία αφού αναστάτωσα όλη την Ελατή και έφτασα σε σημείο να πω στην τράπεζα άκουσον άκουσον, αν μπορούν να δουν από της κάμερες αν είχα αφήσει το τετράδιο στο ατμ προτού εξαφανιστεί … είπαμε έβγαλα τρελή στενοχώρια


Τελικά μάλλον ο τρελός μου το έφαγε. Από κει και μπρος την ψονισα και ότι γράφω από το ταξίδι είναι από μνήμης και μόνο.(εκτός από της διαδρομές μου) Βρε ευτυχώς δε λέτε που τόχασα, αλλιώς...τι άλλο θα 'γραφα. Πωπώ δε θα τελείωνε ποτέ...


Στα Μετέωρα κοιμήθηκα δύο βραδιές, στα Μετέωρα όμως δεν πήγα να δω τα μοναστήρια. Άλλη παπάρα κι αυτή, σκεφτόμουν στον γυρισμό να περάσω μια τελευταία νύχτα στο camping πριν την επιστροφή μου στη Θεσσαλονίκη και αφού πάω στα μοναστήρια να ξεκινήσω για το σπίτι, αλλά...


Φράγμα Σμοκόβου











Ήμουν ζάντα ακόμα από το πρωί και δυστυχώς δεν απόλαυσα όπως οφείλα τιν ομορφιά του.




Απίστευτη άσφαλτος, πανέμορφο τοπίο, τι άλλο να ζητήσει κανείς...Καφέ! Μα φυσικά ακόμα ένα καφέ










Βρήκα ένα ωραίο μέρος με τρεχούμενο νερό για να απολαύσω τον καφέ μου και τότε μου είρθε η ιδέα...




Δεν κάνω και ένα ποδόλουτρο να στανιάρω λίγο. Περιττό να πω ότι στα τρια λεπτα επαθα κρυοπαγήματα στα πόδια. Το νερό ήταν παγωμένο. Ηλεκτροσόκ ή μάλλον παγώσοκ, αλλά με έστρωσε. Έκανα και τη μπουγάδα μου και ξανά στο δρόμο (Άμα παρατηρήσετε φαίνονται το πόσο πρησμένα είναι τα πόδια μου )









Ήμουν σε δίλημμα, να πάω προς Προυσο η προς άγραφα. Έκανα στάση για ένα καφέ για να το μελετήσω, ωρε προβλήματα που έχει ο κόσμος. Είπαμε ήμουν στην κοσμάρα μου, τελικά με πολλή σκέψη αποφάσισα για Προυσό. Στα άγραφα σκέφτηκα να πάω στην επιστροφή του ταξιδιού...αλλά





Για Προυσο λοιπόν









Η διαδρομή ήταν φανταστική αλλά μόλις έφτασα...









Κοκάλωσα!





Φτάνοντας στο μοναστήρι...





Η θέα ανεβαίνοντας στον πύργο ...






Και μέσα από το μοναστήρι...






Μέσα σε τόση ομορφιά,τι θα μπορούσα να πω...τίποτα! Τα λόγια θα ηχούσαν τόσο μικρά





Εκστασιασμένος από εικόνες και συναισθήματα, άφησα πίσω μου το μοναστήρι με αρχικό προορισμό την Ναύπακτο. Από τη διαδρομή δεν θυμάμαι πολλά, μόνο το ότι μου βγήκε η ψυχή μέχρι να φτάσω τελικά στη Ναύπακτο. Πολλές στροφές, κούραση, πείνα, σκοτάδι συντέλεσαν να πω, αμήν με το που έφτασα







Στη Ναύπακτο αφού έφαγα τα σαντουιτσάκια μου και περιηγήθηκα στα στενα της, πήγα σε ένα καφέ – κρέπα κατά τις δώδεκα και,να πιω ένα καφέ γιατί σκουντούφλουσα από την κούραση. Με το που με βλέπει η υπάλληλος μου λέει...κομμάτια είσαι...Φαίνεται Ε! Κατά τις δύο έφυγα κάπως στανιάρεισμένος προς αναζήτηση ύπνο και σκέφτομαι, αφού είμαι εδώ δεν πάω στο ρίο, οπότε το πρωί να ξεκινήσω απευθείας για Πελοπόννησο. Έτσι έκανα, πέρασα τη γέφυρα, εντάξει αν δεν έχεις ξαναπάει φαντάζει το λιγότερο, μεγαλειώδες ...


Θα το πω παρότι είναι ξεφτίλα. Φτάνω στο Αντίρριο, κάνω μια γύρα το χωριό δεν βρήκα τίποτα που να μου τράβηξη το ενδιαφέρον και λέω, θα περάσω απέναντι στο ριο άλλα...Αλλά... δεν έβρισκα το δρόμο για να περάσω τη γέφυρα…

Έβλεπα τη γέφυρα να ξεδιπλώνεται από πάνω μου. Έβλεπα τα διόδια, αλλά δεν έβρισκα το δρόμο για να φτάσω εκεί. Πήγαινα από δω, έφτανα στην παραλία. Πήγαινα από την άλλη, έφτανα σε αδιέξοδο. Ρε πως θα περάσω τη γέφυρα, πλάκα μου κάνετε. Μουρμούρηζα, έβριζα και ταυτόχρονα γελούσα γιατί μου φαινόταν γελοίο. Παιδεύτηκα κανένα δεκάλεπτο,δεν βρήκα άκρη. Ε αγανάκτησα και ακολούθησα ένα παράδρομο της εθνικής που πήγαινε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ε λέω από κάπου θα πηδήξω στην εθνική. Τελικά βρήκα ένα άνοιγμα ανάμεσα από τα χωράφια και με κάτι κινήσεις αλλά κασκαντέρ τα κατάφερα. Δεν ξέρω μου έμεινε η απορία, τελικά είμουν τόσο κομμάτια και δεν έβρισκα την έξοδο από Αντίρριο για να περάσω τη γέφυρα η όντως θέλει ταχυδακτυλουργικές κινήσεις για να το καταφέρεις ... Βέβαια παίζει να είναι και το άλλο, ξέρετε...


Φτάνω ριο, πάω στην παραλία. Τα μπαράκια έκλειναν εκείνη την ώρα. Παίρνω κλασικά τα μπογαλάκια μου και κατευθύνομαι προς τις ξαπλώστρες, ένα παλικάρι από την καφετέρια με φωνάζει


- Είσαι μόνος σου;

- Ναι...του λέω και πλησιάζω προς αυτόν... να πάω να αράξω στις ξαπλώστρες; Η ενοχλώ...

- Όχι πάνε κανένα πρόβλημα

- Βασικά έλεγα να κοιμηθώ λίγο, πειράζει ή να πάω πιο εκεί;

- Κοιμήσου δεν υπάρχει πρόβλημα. Άσε που εγώ θα είμαι εδώ μέχρι το πρωί, μην ανησυχείς για τίποτα.


Όλα τα μπαράκια στο ριο είχαν φύλακα το βράδυ. Μου έκανε τρομερή εντύπωση. Αράξα και εγώ στις ξαπλώστρες, άναψα ένα τσιγάρο και απόλαυσα, ίσως τιν πιο ωραία τεχνητή θέα της Ελλάδος από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου μου. Απίστευτη αίσθηση να είσαι ξάπλα, κουκουλωμένος με το sleeping bag και να χαζεύεις τη γέφυρα. Με το που έσβησα το τσιγάρο μέσα σε δευτερόλεπτα ξεράθηκα και απόλαυσα κάτω από μια μαγευτική θέα ένα ξένιαστο ύπνο...και με σεκιούριτι παρακαλώ.

Ημέρα 18 Τρίτη 19/08/2014

https://maps.google.com/maps?saddr=Ρίο, Αχαΐα, Ελλάδα&daddr=Πάτρα, Αχαΐα, Ελλάδα to:Χαλανδρίτσα, Αχαΐα, Ελλάδα to:Καλάβρυτα, Αχαΐα, Ελλάδα to:ΧΙΟΝΟΔΡΟΜΙΚΟ καλαβρυτα to:Σπήλαιο Λιμνών, Κλειτορία, Αχαΐα, Ελλάδα to:Αλωνίσταινα, Αρκαδία, Ελλάδα to:Ναύπλιο, Αργολίδα, Ελλάδα to:Κόστα, Αργολίδα, Ελλάδα to:Κρανίδι, Αργολίδα, Ελλάδα&hl=el&ie=UTF8&sll=37.799514,22.463388&sspn=1.365059,2.644958&geocode=FQhxSAIdt1lMASnV_ahrS0teEzGgjbniLL0ABA;FfCYRwIdrqRLASkt7SSlmTVeEzGgjLniLL0ABA;FX1-RQIdIWVMASlTIyQoNTJeEzHq00KL4oDycg;FYFXRAIdimBRASldDUhZ7sRfEzGCSeYVTdt8fA;FYrQQwIdupdSASETKKrH4lNuJSnlktf8J8NfEzETKKrH4lNuJQ;Fa49QwId_9dRASEZZS2obWnqGSnP-A9FfttfEzEZZS2obWnqGQ;FcIgPgId9g9TASkHN_SAJm1gEzHwebriLL0ABQ;FVU7PQIdkexbASljeVHBnPqfFDG4QNa2DUVOCA;FUkbOQId2nRhASn7wT7Lab2fFDFSMwd9LadXzw;FZ9hOgIdlGVhASmjUWwW3pCfFDGgirniLL0ABA&oq=κρα&mra=ls&t=m&z=9


Να κοιμάσαι και να ξυπνάς μέσα σε αυτή την θέα, τύφλα να έχει το Ντουμπάι λέμε





Αφού απόλαυσα μεταξύ ολων και τον καφέ μου, χαιρέτησα το προσωπικό μου σεκιουριτά και ξεκίνησα για την Πάτρα, αφού όμως πρώτα περιηγήθηκα λίγο ακόμα στο μέρος







Διέσχισε την Πάτρα χωρίς να μπω μέσα στην πόλη, φοβούμενος μην μπλέξω στην δρόμους της και δυσκολευτώ να ξεμπλέξω. Εδο εχθές δεν έβρισκα το δρόμο για τη γέφυρα… που να κοινηθώ μέσα σε μια μεγαλούπολη... Για τέτοια είμαστε πρωί πρωί με τι τσιμπλα στο μάτι, άστο άλλη φορά…




Καλάβρυτα








Στο κεντρικό πάρκο της πόλης αράξα να πιω ακόμα ένα καφέ και πήγα σε ένα περίπτερο να φάω κανενα κρουασάν. Εκεί ρωτάω την περιπτέρου


- Το σπήλαιο των λιμνών είναι ωραίο; Αξίζει να πάω;

- Ωραίο είναι... μου λεει κοφτα

Εκείνη την ώρα έρχεται ένας ακόμα πελάτης που ακούει τη συζήτησή μας και τον ρωτάει η περιπτερού

- Το σπήλαιο των λιμνών είναι ωραίο; Δεν έχω πάει

Γιατί βρε μαντάμ μου είπες ότι είναι ωραίο ενώ δεν έχεις πάει. Δεν μπορούσες να πεις δεν ξέρω.τι να πω!


Τελικά πήγα σάμπως πότε θα μου ξαναδονόταν η ευκαιρία να βρεθώ σε αυτά τα μέρη


Το σπήλαιο στο εσωτερικό του ήταν σαν αποτελούσε μέρος κάποιου άλλου κόσμου











Οι φωτογραφίες φυσικά απαγορευόντουσαν αλλά...



Το ελληνικό δαιμόνιο θριάμβευσε και πάλι 




Όλο και ένιωθα ότι κάπου μέσα από το σπήλαιο θα έτρεχε πανικόβλητοι η Sigourney Weaver να γλιτώσει από το Alien





Ο Χριστός και Παναγία





Άφησα το σπήλαιο με τις καλύτερες εντυπώσεις και πήρα για άλλη μια φορά τα βουνά





Χιονοδρομικό Καλαβρύτων




Όπως καταλάβατε δεν είχε ψυχή. Απίστευτη γαλήνη! 




Από εκεί Τρίπολη





Είπα ότι θυμάμαι από το ταξίδι θα το γράψω, είναι δεν είναι ξεφτίλα. Ένιωθα κομμάτια. Εκλείναν τα μάτια μου. Η ζέστη με είχε λιώσει. Έψαχνα να βρω κάπου να την πέσω και με το που εθεάθη το μέρος...





Ξεράθηκα





Ξύπνησα μετά από ενα δυωρό και αφού χάζεψα τις παπιες ξεχύθηκα και πάλι στο δρόμο.Εκεί που οδηγούσα μετά από καμιά δεκαριά χιλιόμετρα μου ήρθε ταμπλάς! Ρε γνωστό μου φαίνεται το μέρος... που πάω ρε μαλάκ...καλά ρε εγώ γυρνάω πίσω...Ήμουν τόσο κομμάτια που αντί να συνεχίσω το ταξίδι, γυρνούσα πίσω. Πωπώ ξεφτίλα. Εκεί κατάλαβα πόσο μεγάλος εξερευνητής είμαι...

Θυμήθηκα ένα σκηνικό με το Βέγγο. Στην ταινία Ενας Ξενοιαστος Παλαβιαρης, που ήθελα να πάει με βάρκα στην Αμερική. Πήρε προμήθειες, πήρε μια κατσίκα και ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι. Μετά από μέρες ο Βέγγος με μούσια είχε φάει και την κατσίκα, βρίσκει κάτι ναυτικούς και φωνάζει Αμέρικα Αμέρικα...Ρε πατριώτη την αμερικά. Είχε ξεχάσει να λύσει τη βάρκα. Ε βγάλτε τη βάρκα, βάλτε μηχανή και να…







Αφού ξαναεπέστρεψα στις πάπιες έφυγα για Αμέρι...Ναύπλιο



Όπως καταλάβατε, Δεν είναι που τα κάνω …Δεν είναι που τα Λέω – Γράφω –Δημοσιεύω … Δεν είναι που τα Φουσκώνω και τα Ξεφτιλίζω … Είναι που Καραγουσταρω κιολας!!! Τι να πω… ο Θεός μόνο να με λυπηθεί


Έφτασα Ναύπλιο αλλά ήταν νωρίς ακόμα, δεν είχε πάει εφτά. Τι να κάνω; Να μείνω εδώ; Και τι να κάνω από τώρα; Δείτε σκέψεις τώρα ενός ανθρώπου που είναι κομμάτια και γενικά έχει χάσει το μπούσουλα. Και τι να κάνω; Να πιω καφέ; Και άλλο! Ήδη είχα πιει τέσσερις και έφυγα...για Πόρτο χέλι λοιπόν





Επισκέφτηκα και την παλιά Επίδαυρο αλλά δεν μπήκα μέσα στον αρχαιολογικό χώρο. Είχε περάσει η ώρα και έκλεισε σε λίγο. Οπότε ίσως κάποια άλλη φορά.





Φούρνοι







Φυσικά μέχρι να φτάσω στο Πορτοχέλι με έπιασε για άλλη μια φορά η νύχτα






Όσο ταξίδευα πάντα ρωτούσα αν αξίζει να πάω σε ένα μέρος η σε κάποιο άλλο. Οι ντόπιοι πάντα ξέρουν καλύτερα. Καμιά φορά όμως έκανα του κεφαλιού μου και ευτυχώς διόλου δεν το μετάνιωσα. Στο Ναύπλιο ρώτησα ένα περιπτερά αν είναι ωραίο το Πόρτο χέλι...μπά...μου λέει είναι πολύ γλαμουρ για εμένα, δε με αρέσει καθόλου. Σεβάστηκα την γνώμη του αλλά επειδή είχα πολύ χρόνο, το επισκέφτηκα και έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Έπαθα πλάκα, τι μέρος ήταν αυτό, κάτι σαν τη Μύκονο και τη Σαντορίνη μες την χλίδα με δεκάδες κότερα δεμένα στην προβλήτα ίσως λίγο καλύτερα από την βαρκούλα του Βέγγου μας. Ίσως...


Τις φωτογραφίες δυστυχώς μάλλον της έπιασαν μποφόρ και αγνοείται η τύχη τους


Καθόμουν σε ένα παγκάκι και απολαμβάνω το μέρος κοιτώντας μία κατώ,τσουπ να ένα πεταμένο εικοσάρικο, τζάμι! Έφαγα πάλι σάντουιτς. Τελευταία είχα αλλάξει την διατροφή μου γιατί με τα σάντουιτς θα χορταίνα πιο σίγουρα και για χορέψει, άρχισε η αναζήτηση του καταλύματος μου.


Από το Πορτοχέλι εως το Κώστα δεν βρήκα τίποτα. Στο Πορτοχέλι δεναν μόνο τα κότερα και στο Κώστα φτάνοντας, αντίκρισα ένα τεράστιο πάρκινγκ. Παντού αμάξια σταθμευμενα, μάλλον τα άφηναν εκεί για να πάνε πεζοι στην Σπέτσες. Παραλία όμως πουθενά. Μέσα στα άγρια μεσάνυχτα όπου έβρισκα δρόμο πήγαινα. Για να βρω που θα κοιμηθώ βρέθηκα σε κάτι οικισμούς που πολλές φορές κατέληγαν σε χωματόδρομους. Χάθηκα, έκανα αμάν να βγω στο κεντρικό. Η ώρα πλέον κόντευε τρεις.Ημουν χάλια, προσπερνάω και το Πορτοχέλι και κάπου πριν το Κρανίδι βρίσκω μια καβατζα και κοιμήθηκα κανένα τρίωρο

Ημέρα 19 Τετάρτη 20/08/2014

https://maps.google.com/maps?saddr=Κρανίδι, Ελλάδα&daddr=Μετόχι, Αργολίδα, Ελλάδα to:Γαλατάς, Νήσοι, Ελλάδα to:Νέα Επίδαυρος, Αργολίδα, Ελλάδα to:Αθίκια, Κορινθία, Ελλάδα to:Μυκήνες, Αργολίδα, Ελλάδα to:Ναύπλιο, Ελλάδα to:Μύλοι, Αργολίδα, Ελλάδα&hl=el&ie=UTF8&ll=37.379979,23.082275&spn=0.686392,1.322479&sll=37.469409,22.890015&sspn=0.342788,0.66124&geocode=FZ9hOgIdlGVhASmjUWwW3pCfFDGgirniLL0ABA;FXrnOgIdwQxlASn5IFej9nefFDGD4mD4Jz0Rhg;FQ8oPAIdT8llASnNOKVvHHmfFDFgo7riLL0ABQ;Ff_oPgIdDuZgASmPf6lU2yagFDGg5briLL0ABQ;FZAUQQIdys5dASmzvDd1lRmgFDHzBGSznDkXIw;FS-6PwIdJTtbASH3cS8R9oOoYilZC47aZgKgFDH3cS8R9oOoYg;FVU7PQIdkexbASljeVHBnPqfFDG4QNa2DUVOCA;FUoFPQIdFaJaASkfzQVwquSfFDEUMb43fCG9IQ&oq=μυλοι&mra=ls&t=m&z=10


Πως το λένε, δείξε μου που πινεις το πρωινό σου καφέ, να σου πω που κοιμήθηκες





Όχι δεν κοιμήθηκα πάνω στην καροτσα. Αν και δεν θα ήταν άσχημη ιδέα, τα τσουβαλακια μια χαρά άνετα τα βλέπω, εσείς;





Εδώ αναμεσα κοιμηθικα… χλιδα ε!

Τελοσπάντων, αφού κοιμήθηκα λίγες ώρες ξύπνησα και έψαξα να βρω πεζούλι να πιω τον καφέ μου. Πραγματικά ήμουν ζάντα και όχι μόνο αυτό, δεν ήξερα και από που να πάω. Μετά από τρία τσιγάρα σκέφτηκα να γυρίσω περιμετρικά την Πελοπόννησο. Εντάξει οι ημέρες δεν με έφταναν να την δω ολόκληρη, αλλά ας δω τουλάχιστον τα παράλια της. Έλεγα...

Αρχικά πήγα στο μετόχι και ρώτησα πόσο κοστίζει το καράβι για Ύδρα. 6,50 €...μου είπαν...πάνε έλα ρωτάω… Όχι! Βρε ουστ, πλάκα με κάνετε! Δεν ξέρω μου φάνηκε εξωφρενικά ακριβό, συν το ότι θα έπρεπε να αφήσω το φέιζερ στη στεριά. Οπότε το άφησα για μια άλλη φορά

Φτάνοντας στο γαλάτα έβλεπα απέναντί μου ένα πανέμορφο μέρος. Βρε πως πάνε εκεί, σκεφτόμουν. Ρώτησα κάτι ντόπιους...με καραβάκι μου είπαν. (Πολύ πρωτότυπο Ε...Αφού δεν υπήρχε δρόμος)







Τέλεια! 4 € πανε – ελα με το φέιζερ. Αυτό είναι κόστος για ένα μηχανόβιο ταξιδευτή που δεν θέλει να περάσει παραπάνω από λίγες ώρες σε ένα πανέμορφο μέρος. 13 να δώσεις αν σκοπεύεις να μείνεις και αν είσαι με αυτοκίνητο, αλλιώς και θα το χρυσοπληρώσεις το πάνε έλα και θα έχεις το άγχος μη τελικά γυρίσεις το σπίτι σου με το ΚΤΕΛ. Εντάξει είχε και φυλασσόμενο πάρκινγκ, αλλά μετά ξεφεύγεις κατά πολύ


Και ακτοπλοϊκώς...





Φτάνω στο Πόρο. Σε ένα πραγματικά, παράδεισο επί της γης







Πρώτου να κάνω οτιδήποτε ήπια ένα καφέ σε μια γωνία, και μετά να ξεκινήσω το περπάτημα






Αλλά και όχι μόνο














Είχα ένα άγχος κλασσικά με την βενζίνη και ρώτησα ένα ντόπιο


- Με το που θα επιστρέψω στο γαλάτα, έχει πουθενά κοντά κανένα βενζινάδικο;

- Γιατί δεν βάζεις βενζίνη στο νησί;

- Έχει βενζινάδικο εδώ;

- τρία

- Τρία σε τόσο μικρό νησί, απίστευτο και όμως ελληνικό!


Είχα δει σε κάτι μαγνητάκια ένα μέρος, που είχε ένα μικρό νησάκι στη μέση της θάλασσας και φυσικά, έφαγα τρελλό κόλλημα για να το βρω.(όπως καταλάβατε μετά το πατάτα που έφαγα στους Καλλαρυτες … Πρώτα κοιτούσα τα μαγνητακια και μετά έκανα οτιδήποτε άλλο… Ασε για τέτοια ήμαστε… γιατί αν τα έβλεπα μετα …χεστο!) Γύρισα όλο το νησί ξανά και ξανά αλλά το νησάκι πουθενά. Βρε λες να βούλιαξε...αναρωτιόμουν. Εντωμεταξύ δεν είχα και χαρτι και το νησί δεν είχε πουθενά ταμπέλες και γύρισα όλους τους δρόμους και όλες τις παραλίες για να το βρω


Αφού έφτασα δεύτερη φορά στο μοναστήρι ψάχνοντας φυσικά, το νησακι. Είδα ένα κοριτσάκι δώδεκα χρονών που ήταν στην υποδοχή τις μονής και την ρωταω

- Βρε κοπελιά που είναι αυτό το νησάκι …Έσκασα!

- Εδώ στο νησί είναι…

- Ναι αλλά που!

- Τι να σου πω … ο μπαμπας μου οδηγάει…


Πο πο μας πήραν χαμπάρι και τα δωδεκάχρονα, πάμε να φύγουμε…



Βρε που είναι το νησί...








Τελικά φυσικά, μετά από 3 ώρες το βρήκα. σιγά μη μου ξεφεύγε! (Μάλλον γι αυτό δεν βαλαν πινακίδες στο νησί, Ε 3 βενζινάδικα είχε, ποιος θα πρωτοδουλέψει!) βέβαια δεν είναι μονό αυτόως ενδεχόμενο …είναι και κάτι άλλο…μήπως να στείλω βιογραφικό στο Google Maps…






Σε περίπτωση που δεν γνωρίζετε το νησάκι λέγεται Δασκαλειό και απ' ότι έμαθα, είναι μοναδικό στον κόσμο μιας και έχει το σχήμα καρδιάς






Η παραλία που γεύτηκε το κορμί μου...







Αν θα ήθελα να κάνω ξένοιαστες διακοπές απ' όσα μέρη είδα στο ταξίδι μου, του στυλ παραλία, εφημερίδα, φαγητό, καφές ύπνο... και σχεδόν τίποτα άλλο στον Πόρο θα πηγαίνα. Είναι το ιδανικό μέρος για να ξεσκιστείς, E...να σαπίσεις στην ξεκούραση...



Αλλά εγώ είπαμε, μιας και ήμουν μόνος πήγα σιγά-σιγά στο λιμανάκι, να πάρω το καραβάκι για να συνεχίσω το ταξίδι μου







Στο δρόμο έβλεπα από ψηλά κάτι απίστευτες παραλίες









Φυσικά δεν ήθελα και πολύ για να τις επισκεφτώ


Η ευρύτερη περιοχή της νέας Επιδαύρου...










Αφού εφαγα μια τυρόπιτα και χτυπισα ένα καφεδάκι ξαναξεκίνησα. Πέρασα από Μυκήνες αλλά επειδή είχε περάσει η ώρα δεν επισκέφτηκα τον αρχαιολογικό χώρο. Πήγα όμως το πάρκινγκ, το ίδιο δεν είναι;







Και ξεκίνησα για Ναύπλιο, αφού όμως στο δρόμο συνάντησα ένα ιππο






Έφτασα στο Ναύπλιο που από πολλούς θεωρείται, ίσως η ομορφότερη πόλη της Ελλάδος και όχι άδικα κατα την γνώμη








Μια πόλη που αποπνέει έναν απίστευτο ρομαντισμό






Περιφερόμενος έμαθα από κάτι τουρίστες ότι το κάστρο απέχει από την ακτή μόνο 999 σκαλοπατάκια και όταν τους ρώτησα, πόσο είχα διανύσει μέχρι εκεί που τουW συνάντησα μου είπαν...ούτε καν ξεκινήσεις ακόμα. Εγώ εντωμεταξύ περπατούσα σα χελώνα, τα πόδια μου πάλι πονούσαν και αν ανέβαινα, κάπου στη μέση της διαδρομής έβλεπα να με έπαιρνε το ΕΚΑΒ.Το άφησα, είχε βέβαια και δρόμο που σε έβγαζε απευθείας στο κάστρο αλλά δεν πήγα. Ήμουν τόσο κομμάτια που δεν είχα διάθεση ούτε για κάστρα ούτε για ιππότες, παρά μόνο για σάντουιτς


Η διανυκτέρευση μου αυτή τη φορά ήταν με συγκατοίκους. Στο δρόμο φεύγοντας από το Ναυπλιο βρίσκω μια παραλία που κοιμόντουσαν καμιά δεκαπενταριά άτομα στην αμμουδιά. Ωραία λέω εδώ θα κάτσω, θα έχω και ασφάλεια και καμιά δεκαριά μέτρα μακριά τους, την επεσα και εγώ. Βέβαια το πρωί θα με περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη αλλά αυτά θα τα πούμε με το χάραμα. Σάμπως τι εμεινε, κανένα τρίωρο για να ξημερώσει, καλό σας βράδυ

μέρα 20 Πέμπτη 21/08/2014

https://maps.google.com/maps?saddr=Μύλοι, Αργολίδα, Ελλάδα&daddr=Άστρος, Αρκαδία, Ελλάδα to:Πολύδροσο, Λακωνία, Ελλάδα to:Καλλιθέα, Λακωνία, Ελλάδα to:Γεράκι, Λακωνία, Ελλάδα to:Λεωνίδιο, Αρκαδία, Ελλάδα to:Πούλιθρα, Αρκαδία, Ελλάδα to:Κουνούπια, Αρκαδία, Ελλάδα to:ΕΟ Μονεμβασιάς Κροκεών&hl=el&ie=UTF8&ll=36.672618,23.034897&spn=0.043301,0.082655&sll=36.659744,23.044338&sspn=0.086617,0.16531&geocode=FUoFPQIdFaJaASkfzQVwquSfFDEUMb43fCG9IQ;FXm4OgIdabtaASk35EGrMd6fFDFAL7viLL0ABQ;FW1CNwId2sRYASknzdvFISpgEzE9Byjp0l74nA;FdnwNQIdZoBZASmVL9-iStWfFDGh4MYuAb8_cQ;Ff90NAId-XZaASn1Tnr7TimeFDHQUbriLL0ABQ;Fa0gNwIdFM5cASkp2z_g-NGfFDEAjLniLL0ABA;FS09NgIdLDRdASlr-F92F8yfFDGi6U3avxe4pA;FUhxNQIdZBlcASmxMTUWVM2fFDHedwOWdzumeQ;FUHLLwIdgYlfAQ&oq=Μονεμβασιά&mra=dme&mrsp=8&sz=13&t=m&z=14


Ξυπνάω σχεδόν πριν το χάραμα, Κοιτάω μία του συγκάτοικούς μου... ξανακοιτάω...μπα αποκλείεται...σηκώνομαι όρθιος,ξανακοιτάω...ώρε μάγκα μου που κοιμήθηκα ρε... τσιγγάνοι ήταν!

Ένα ολόκληρο κομβόι από τσιγγάνους. Καμιά δεκαπενταριά κοιμόντουσαν στην παραλία και άλλοι τόσοι στις καρότσες των ντατσουν. Αυτοι κοιμόντουσαν ακομα ,εγώ όμως ξύπνησα με τη μία! Αλλά δεν αγχώθηκα όχι, μαζέψα με το πάσο μου τα μπογαλάκια μου, εντωμεταξύ και αυτοί ξυπνούσαν ενας-ενας με κοιτούσαν περίεργα, τους κοιτούσα και εγώ άλλο τόσο...και έφυγα να πάω κάπου να πιω καφέ. Εντωμεταξύ στο δρόμο μέχρι να αράξω στο λιμανάκι είδα άπειρα σημεία για να ξεκουραστώ, με ξαπλώστρες και ολα τα κομφορ, αλλά εγώ όχι ήθελα ασφάλεια, αλλά παραλίγο από την ασφάλεια μου θα την έτρωγα...


Οι φωτογραφίες αυτές είναι τουλάχιστον μισή ώρα αφού ξυπνήσα




Ούτε σκοπιά στο στρατό νάχα




Αφού ήπια το καφεδάκι μου, έκανα και ένα μπανάκι στις ντουζιέρες της πλαζ και ανανεωμένος ξεκίνησα

Για καλή τύχη όλων μας δε θυμάμαι πολλά από αυτή την μέρα του ταξιδιού. Γενικώς τα πράγματα ήταν χαλαρά, οπότε φωτογραφίες λοιπόν





Διάλεξα μια Ορεινή διαδρομή που μου έκανε κλικ και έφτασα στο Πλάτανο. Όπου με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη






Αν ταξιδεύεις όπως εγώ, δηλαδή χωρίς κανένα προγραμματισμό, θεωρώ ότι έχεις και θετικό και αρνητικό αποτέλεσμα στο ταξίδι σου. Το αρνητικό είναι ότι πολλά αξιοθέατα δεν πρόκειται να τα δεις. Το θετικό είναι όμως, ότι αυτά που θα δεις αποκτούν μία άλλη συναισθηματική βαρύτητα για σένα...Μα άμα το αναλογιστείς μια μίνι εξερεύνηση μόλις έχει υλοποιηθεί... Τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει κανείς από ένα ταξίδι στο άγνωστο με μόνο πλοηγω, τι θέληση να ταξιδέψεις...


Έ πος αλλιώς να γιορτάσω το θέαμα που μόλις αντίκρισα από ένα...






Ποδόλουτρο για αρχή...





Και από ένα καφεδάκι σε ένα απίστευτο ισκίο αργότερα




Σιταινα














Τζιτζίνα





Στα Τζιτζίνα ήπια καφέ, έφαγα ενα κρουασαν, να αναπληρώσω δυνάμεις γιατί και πάλι με εγκατέλειπαν. Περιττό να πω ότι τα μοναδικά οχήματα που υπήρχαν στο χωριό ήταν τζιπάκια και γουρούνες.Ε εκεί που ήταν τι πιο λογικό. Επίσης είχε και πάρα πολλά ορειβατικά μονοπάτια που οδηγούσαν μέσα στο βουνό, αλλά αυτό είναι άλλη μορφή ταξιδιωτικής περιπλάνησης που σίγουρα δεν ήταν για μένα, με πόδια τούμπανο





Οσο έπινα καφέ είδα και κάτι ορειβάτες να βγαίνουν μέσα από το βουνό, κομμάτια ήταν και αυτή αλλά με πρόσωπα πλημμυρισμένα από ευτυχία




Φεύγοντας από τη Τζιτζίνα δεν ένιωθα καλά, εκείνα τα μάτια μου. Έψαχνα να βρω κάπου να την πέσω γιατί αν συνέχιζα λίγο ακόμα... θα την έπεφτα μια και καλή. Τι καβάτζες και μαλακ...αν είσαι κομμάτια όλα τα μέρη φαντάζομουν ονειρικά .





Ξεράθηκα για κανένα δυώρο κυριολεκτικά στην άκρη του δρόμου. Δεν με ένοιαζε τίποτα, μόνο να κοιμηθώ!


Η θέα από το μαξιλάρι μου





Αφού δεν με πάτησε κανείς τυχερός ήμουν


Όταν ξύπνησα για κάποιο λόγο δεν υπια καφέ, μου είχε τελειώσει δεν θυμάμαι και γενικώς ήμουν τσιτωμένος. Οδηγούσα και ξαφνικά βλέπω ένα δρόμο να ανεβαίνει μέσα στο βουνό, προς μοναστήρι Ελεούσα έγραφε, το προσπερνάω διανύω κάποια μέτρα...Να πάω να μην πάω σταματάω το μηχανάκι, αναστροφή...





και φυσικά πήγα ...





Δέος...τίποτα άλλο δεν μπορώ να πω








Σε έπιανε ίλιγγός κοιτώντας πως υψώνονται τα βράχια πάνω από τη μονή



Το μοναστήρια απο το δρόμο φαινόταν σαν να ήταν φυτευτό μέσα στο βουνό





Από το μοναστήρι έφτασα στο Λεωνίδιο να πιω επιτέλους καφέ. Ένας κύριος που με εξυπηρετήσε με το Κ (τι ξεχάσατε την ύπαρξη τουΣτη συζήτηση μας επάνω μου είπε

- Αν θες να δεις απίστευτη θέα θα πας από πούλιθρα και εκεί που τελειώνει ο ανηφορικός δρόμος θα φτάσεις σ' ένα σημείο που τέτοια θέα δεν έχεις ξαναδεί. Αλλά πρόσεχε κακομοίρη μου γιατί θα σε καταγγείλω! Με το που κάνεις τσιγάρο να απολαύσεις το τοπιο θα το πατήσεις κάτω δεκα φορές. Με ακούσεις τι σου λέω! δεκα φορές. Άντε καλά να περάσεις και θα σε βλέπω ψιλα από τα σύννεφα. Καλό ταξίδι να έχεις...Απίστευτος άνθρωπος! Πολύ τον χάρηκα


















Βέβαια μέχρι να διανύσω όλη αυτή την απόσταση με έπιασε πάλι η μαύρη νύχτα μέχρι να φτάσω στη Μονεμβασιά, αλλά άξιζε ο κόπος


Με το που έφτασα στη Μονεμβασιά ανέβηκα καρφί πάνω στο κάστρο















Και από το κάστρο κατηφόρισα στην παραλία για φαγητό



Καλά με το θέμα του Κ είχα φτάσει σε άλλο επίπεδο. Πήγαινα έτρωγα και αφού έτρωγα έλεγα...έχετε κανένα τραπέζι πουθενά μέσα στο μαγαζί που να έχει μπρίζα έτσι ώστε να μη δεσμευτώ και το τραπέζι, αλλά να κάνω και την δουλειά μου. Ήμουν σίγουρα ο πιο βολικός – σπαστικός πελάτης την σεζόν… Μακραν


Εκει έκανα και το άλλο απίστευτο.Τους ρώτησα αν σερβίρουν καφέ, μόλις μου είπαν όχι,παρήγγειλα νερό έριξα μέσα νεσκαφέ... και στην υγειά μου


Σε ένα ψιλικατζίδικο που πήγα μετά με έπεισαν να πάω στην Ελαφόνησο... Καλά εδώ πάνε στην Ελαφόνησο από όλο τον κόσμο και εσύ ήρθες εδω και δε θα πας. Ούτε να το σκέφτεσαι! Καλά βρε μη βαράτε, θα πάω.


Μετά το κράξιμο βρήκα μια παραλία και μόνος αυτή τη φορά, ξέρετε...

Ημέρα 21 Παρασκευή 22/08/2014

https://maps.google.com/maps?saddr=ΕΟ Μονεμβασιάς Κροκεών&daddr=Νόμια, Λακωνία, Ελλάδα to:36.6564788,22.9984772 to:36.616268,22.9814529 to:Βιγκλάφια, Λακωνία, Ελλάδα to:Ελαφόνησος, Λακωνία, Ελλάδα to:Παπαδιάνικα, Λακωνία, Ελλάδα to:Μολάοι, Λακωνία, Ελλάδα to:Γύθειο, Λακωνία, Ελλάδα to:36.6482619,22.503949 to:Μαρμάρι, Λακωνία, Ελλάδα&hl=el&ie=UTF8&ll=36.372645,22.777405&spn=1.390989,2.644958&sll=36.649691,22.554245&sspn=0.346512,0.66124&geocode=FUHLLwIdgYlfAQ;FQg8LwId-DJfASlDGa7V22qeFDGSXojZJWAZIA;FV5VLwIdze1eASmh-rCUKxWeFDHXsxKVG42nFw;FUy4LgIdTKteASk5bILAoxSeFDHxkU1dr1oImA;FVtaLQId_LZeASlbt5UqWQ2eFDFZxjDkwJJ6DA;FX_BLAIdilVeASk3ovT0-QyeFDGXwQisIye-LA;FTA8MAIdNs5cASm7PYgHKxaeFDEkArzJQgpfEA;FaGWMQIdWMBcASmJH0fAfjueFDFPEWXmZ7jZhw;FZvqMAIdoVJYASnj_p59x-BhEzFwOLriLL0ABQ;FUU1LwIdDWJXASmP2ipCu-RhEzE_R4wrCVAsSw;FSjJKwIdufBWASGNlJWazW9A0ylBG_E0y-9hEzGNlJWazW9A0w&oq=μαρμ&mra=dpe&mrsp=9&sz=11&via=2,3,9&t=m&z=9


Ξύπνησα κλασικά πολύ πριν τις εφτά. Κατευθείαν βουτιά στη θάλασσα, ντουζάκι και καφεδάκι




Σήμερα είπαμε θα πάω στην Ελαφόνησο. Φτάνω στο λιμάνι, το πλοίο έφθανε σε κανένα εικοσάλεπτο, τι να κάνω... τι να κάνω... δε κάνω μια βουτιά


Μετά το μπάνιο ανέβηκα στο πλοίο και κάλο μου ταξίδι










Στο πλοίο γνώρισα κάτι ευγενέστατατες κυρίες και αφού προθυμοποιήθηκα να τις φωτογραφίσω ζήτησα μία ανάλογη χάρη. Της δίνω το κινητό...Κυρία μου μην το κρατάτε ανάποδα...μα κυρία μου, κλείνετε με το χερι σας το φακό...Κυρία κυρία...



Όχι έτσι σας είπα... Καλά-καλά αφηστε το δεν πειράζει... Δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να βρίσω. Η παραπάνω φωτογραφία ήταν η καλύτερη μου πόζα!


Φτάνω Ελαφόνησο, μετά από μια εξερευνητική βολτα στο χωριό




Φεύγω καρφί για την διάσημη παραλία του νησιού. Την Αντίσαμο. Φτάνω στο πάρκινγκ και ξεκινάω με τα πόδια τώρα,να πάω στη θάλασσα. Εντωμεταξύ βλέπω όλο, μα όλο τον κόσμο να κουβαλάει ψυγείακια, ομπρέλες όλα τα κομφόρ. Εγώ εντωμεταξύ είμαι με την πετσέτα στον ώμο και τίποτα άλλο. Σκεφτόμουν...Θα αράξω στην καφετέρια χαζεύοντας τη θάλασσα, θα κάνω το μπανάκι μου και θα φύγω.Είναι οργανωμένη παραλία, οπότε όλα καλά…


Καλάθια! Φτάνω εκεί και παθαίνω ένα πατατράκ. Ξαπλώστρες είχε μεν αλλά καφετέρια δεν έιχε δε, οπότε για να πιεις καφέ έπρεπε να νοικιάσεις και ξαπλώστρα. Τους καφέδες που παραγγέλνεις σου τους έφερναν με γουρούνες στην πλαζ. Τώρα άκυρο ο καφές,εφαγα ένα ξενέρωμα. Ήλιος να βαράει από παντού, δεύτερο ξενέρωμα. Και μια ζέστη τι να λέμε τώρα, θανατηφόρα! Επειδή η παραλία είναι προστατευόμενη περιοχή για να μη χαλάσει το φυσικό της κάλλος, δεν υπήρχε τίποτα άλλο από καμιά εκατοστη ξαπλώστρες και όποιος προλάβει









Το τοπίο ήταν μαγικό! Η θάλασσα απίστευτη! Η αμμουδιά λες και είσαι στις Σεϋχέλλες, αλλά εμένα δε μου αρέσε.Ξενέρωσα για όλους τους λόγους που προανέφερα πιο πάνω. Αν ημουν και εγω με ψηγειακια, ομπρελίτσες και καλή παρέα, θα γούσταρα, αλλά έτσι μόνος και χύμα τι να καταλάβω απο το μέρος ...


Πως το λένε, μόνος ούτε στον παράδεισο...Ε κάτι θα ξέρουν. Και εγώ στον παράδεισο ήρθα αλλά δεν...Χίλιες φορές θα προτιμούσα να ήμουνα στην κόλαση,να βαράει μουσική και τα κοριτσάκια να χοροπηδάνε πάνω κάτω στους ρυθμούς της. Ε ναι...Τελικά στην κόλαση και μόνος,καλά είναι ...





Ειλικρινά σας λέω στην καφετέρια που ήταν πάνω στο πάρκινγκ γουστάρα πιο πολύ. Δεν είχε θέα. Δεν είχε κόσμο. Δεν είχε τίποτα παρά μόνο σκιά, γαμάτη μουσική και ένα παγωμένο φραπέ. Τι μπορείς να πεις τώρα για όλα αυτά, παρά μόνο ότι μια ταξιδιωτική απόλαυση δεν ξέρεις ποτέ, από πού και από ποιο μέρος μπορεί να σου δημιουργήθει






Στο καράβι λοιπόν και πάλι με ανάμεικτα όμως συναισθήματα αυτή τη φορά. Άξιζε που πήγα ή όχι και φυσικά άξιζε,γιατί αν δεν πήγαινα πως θα έλεγα ότι τελικά δεν άξιζε...Δεν άξιζε να πάω μόνος, φυσικά όμως με παρέα, θα ήταν μια τελείως διαφορετική ιστορία






Έως το Γύθειο δεν θυμάμαι και πολλά. Οπότε ας δούμε μερικές φωτογραφίες





Ο παραπάνω σταύρος ανήκει σε ένα γηροκομείο στο Μαλόι.














Βρήκα ένα τέλειο εκκλησάκι, φυσικά σκέφτηκα να την πέσω αλλά φυσούσε δαιμονισμένα και το άφησα.Περιττό να σας πω ότι τα εκκλησάκια και γενικότερα τα μοναστήρια μου έγιναν εμμονή ιδέα στο ταξίδι. Όποιο συναντούσα, αυτομάτως το έβλεπα ως πιθανή πανσιόν για το βράδυ αλλά και όχι μόνο. Μου είχε γίνει τόση έμμονη ιδέα το όλο θέμα του ύπνου που αφού γυρίσα στη Θεσσαλονίκη για αρκετές μέρες της εκκλησίες της γειτονιάς μου τις έβλεπα με τον ίδιο τρόπο.Εντάξει έκανα πολύ καιρό να συνέλθω. Όχι ότι συνήλθα και τελείως...και αν κρίνεται από όσα διαβάζετέ, ίσως και καθόλου


Πριν το Γύθειο δεν πίστευα τη αντίκριζαν τα μάτια μου







Κόλλησα με το μέρος κανένα μισάωρο και βάλε και δεν έλεγα να φύγω. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη του ταξιδιού, δεν ήξερα ότι υπάρχει και άλλο ναυάγιο πέρα από το γνωστό.


Έφτασα Γύθειο, ηπια καφέ





Δίπλα στα καραβάκια







Για να συνεχίσω και πάλι για Μανη αυτή τη φορά. Εκεί χαζέψα τελείως. Τι ομορφιά ήταν αυτή. Παντού πέτρα, βραχία, ξεραΐλα, άγονος τόπος σκληρός, απίστευτης ομορφιάς





Μου λέγαν για τι Μανη η θα την ερωτευτείς ή θα ξενερώσεις,μέση επιλογή δεν υπάρχει.Εγώ πάντως θα μπορούσα να έμενα για πάντα εκεί






Στο δρόμο είχα ενημερωθεί ότι στο Μαρμάρι έχει μια απίστευτη παραλία. Ωραία λέω παραλία = διανυκτέρευση. Ειναι και στη μύτη του ποδιού, τελεια! Μέχρι να φτάσω κλασικά με είχε πιάσει πάλι νύχτα.Καθώς πλησίαζα το Μαρμάρι έβλεπα κάτι φώτα από μακριά...τι είναι αυτά αναρωτιόμουν και όλο τα πλησίασα, δεν μπορούσα να καταλάβω



Με το που έφτασα στο Μαρμάρι μου έφυγε η απορία και μου είρθε ταμπλάς. Στο Μαρμάρι δεν υπήρχε τίποτα άλλο από ένα υπέρπολυτελείας ξενοδοχείο. Τα φώτα που έβλεπα από μακριά ήταν του ξενοδοχείου, το οποίο ήταν χτισμένο πάνω στο κόλπο και είχε ιδιωτική όλη την παραλία. Τώρα που θα κοιμηθούμε...Και να έχει ένα κρύο,ένα δαιμονισμένο αέρα, ψόφο είχε! Κατευθύνομαι τώρα προς στο ξενοδοχείο και να σκέφτομαι...Ωρέ μάγκα θα με ξυρίσουν εδω... Ποιος ξέρει πόσα θα πληρώσο. Περιττό να πω πως με κοιτούσαν σαν εξωγήινο έτσι όπως κουβαλούσα τα πράγματα μου. Πάω στο μπαρ και ενώ κοιτάω το τιμοκατάλογο, Ε ναι δεν είμαστε για να πληρώνουμε γκουρμέ πιάτα με 20 € την μερίδα χωρίς και να χορτάσω κιόλας. Τους λέω...Συγγνώμη παιδιά αλλά δεν ήξερα που ηρθα.εγώ ηρθα εδώ να βρω ένα παραθεριστικό μέρος και βρήκα μόνο το ξενοδοχείο....Και τι ξενοδοχείο μιλάμε, χλίδα πολλών αστέρων.Ε μιλώντας με τα παιδιά, με το που απέκτησα θάρρος τους τρελάνα...Να φορτίσω το ; Και που έχει μπρίζα; Σήμα δεν έχει εδώ; Ούτε μπρίζες δεν έχετε;Καλά θα πάω μέσα στο σαλονη... Τι ώρα κλείνει η κουζίνα; Και άλλα πολλά. Τους τρελάνα! Πως δεν έκαναν το σταυρό τους θαύμα ήταν.
Τελικά οι μερίδες ήταν σε λογικά πλαίσια της τάξεως των 10 € και αφού φορτίσω το...Χτύπησα επιτέλους και μια μακαρονάδα με κιμά. Έκατσα πρώτο τραπέζι πίστα και έβλεπα τα κύματα στην φωτισμένη παραλία να σκάνε με φόρα στην ακτή και άκουγα τον αέρα να σφυρίζει. Φορούσα το μπουφάν και κρυώνα. Ρε μάγκα μου, πως θα επιβιώσω σήμερα και προπάντων ΠΟΥ θα διανυκτερεύσω. Έπαθαν πλάκα που ηρθα από τη Θεσσαλονίκη, τους είπα για το ταξίδι μου και πάνω στην συζήτηση το πετάξα


- Συγνώμη αλλά είμαι υποχρεωμένος να σας ρωτήσω. Μιας και έχετε όλη την παραλία prive, μήπως θα σας πείραζε να κοιμόμουνα στην παραλία το βράδυ;

- Κοιμήσου δεν υπάρχει πρόβλημα


Πωπώ μου έφυγε ένα βάρος. Αν μου έλεγαν όχι θα το σέβομουν. Εντάξει άλλο να είσαι χύμα κι άλλο να είσαι καταπατητής ή ακόμα μπορεί και να τους εκθετά ως επιχείρηση. Είπαμε ήταν χλίδα,αλλά εφόσον μου είπαν ναι, άλλο που δεν ήθελα και εγώ


Ουφ μιας και μου έφυγε το βάρος, δείτε πως έβλεπα το ξενοδοχείο από ψηλά






Φεύγοντας μου κάναν δώρο και ένα κρεμαστό με το μέρος. Έπαθα πλάκα! Τρελάθηκα! Φυσικά αφου τους ευχαρίστησα, ευχήθηκα αύριο να τους ξαναδώ και να μη με βρουν κοκαλωμένο πάνω σε κάποια ξαπλώστρα.


Με απίστευτα συναισθήματα από το δώρο και όχι μόνο, κατέβηκα τα σκαλιά που οδηγούσαν στην παραλία. Φόρεσα ότι είχα και δεν είχα πάνω μου, κουκουλώθηκα με το sleeping bag και πότε, κοιτάζοντας τη θάλασσα και πότε το ξενοδοχείο από χαμηλά




Αποκοιμήθηκα

Ημέρα 22 Σαββάτο 23/08/2014

https://maps.google.com/maps?saddr=Μαρμάρι, Λακωνία, Ελλάδα&daddr=Πόρτο Κάγιο, Λακωνία, Ελλάδα to:Σπήλαια Διρού, Οίτυλο, Λακωνία, Ελλάδα to:Καρδαμύλη, Μεσσηνία, Ελλάδα to:Καλαμάτα, Μεσσηνία, Ελλάδα to:Κορώνη, Μεσσηνία, Ελλάδα to:Μεθώνη, Μεσσηνία, Ελλάδα to:Πύλος, Μεσσηνία, Ελλάδα&hl=el&ie=UTF8&ll=36.747688,22.089386&spn=0.692137,1.322479&sll=36.747688,22.116852&sspn=0.692137,1.322479&geocode=FSjJKwIdufBWASGNlJWazW9A0ylBG_E0y-9hEzGNlJWazW9A0w;Fa7YKwIdtxxXASnD8VcsUgJiEzEF0FeCPFxP5Q;FaoOLwIdd4BVASGE28dPiZMXeylRW-1PzfFhEzGE28dPiZMXew;FQPaMgIdpj9TASnlJmMrZb9hEzHAvrriLL0ABQ;FXKzNQId4iVRASk5arbrkLBhEzH1JiiUuvkCnw;FWZ2MQId6A5PASknOhI38pthEzHr8I1tpkx_lQ;FQThMQIdJt9LASmvb4PUtHBhEzHwkrniLL0ABA;FbQ_MwIdWw9LASktukuwxHJhEzHAR7riLL0ABQ&oq=πυ&mra=ls&t=m&z=10


Ξυπνάω, ανοίγω τα μάτια μου και αρχίζω να κουνάω χέρια πόδια να δω αν όλα λειτουργούν από το κρύο. Εντάξει κουνιέμαι... Χαζεύω τη θάλασσα, περνω τα μπογαλάκια μου και ανεβαίνω πάνω στο ξενοδοχείο να πιω καφέ





Κάνω να στρίψω το πρώτο τσιγάρο της ημέρας και παθαίνω σοκ! Έλειπε η βέρα από το χέρι μου. Τώρα! Πάει κάπου θα μου έπεσε. Λες να μου έπεσε στις ξαπλώστρες, αλλά μπορεί και όχι. Κάνω το τσιγάρο μέσα στην πίκρα και ξανακατεβαίνω κάτω στην παραλία μπας και...Άντε βρεστην τώρα και να μου έπεσε στην παραλία μπορεί να σκεπάστηκε με αμμο όποτε ξεχάσε την. Πιο πολύ κατέβηκα τυπικά, ήξερα ότι αποκλείεται να τη βρω. Κατεβαίνω στην αμμουδιά, πλησιάσω τις ξαπλώστρες και τότε τι βλέπω από απόσταση να γυαλίζει πάνω στην ξαπλώστρα που κοιμήθηκα. Τι ανακούφιση ήταν αυτή! Σήκωσα τα χέρια μου ψηλά και ευχαριστώ το Θεό! Έβαλα τη βέρα σε άλλο δάχτυλο και ξανά επάνω για καφέ. Από την καλοζωία αδυνάτισα στο ταξίδι και μου γλίστρησε η βέρα. Βρε βαλτιν σε άλλο δάκτυλο από εκει ουτε με πενσα δεν φευγη. Το σκηνικό μου έφτιαξε ακόμα περισσότερο τη διάθεση. Τι πιθανότητες ήταν να τη βρω, απειροελάχιστες! ψύλο στα άχυρα και ακόμα λιγότερες. Αλλά είπαμε κάποιος εκεί ψηλά ήταν το μέρος μου


Η μέρα ξεκίνησε άκρως επεισοδιακά και θα τελείωνε ακόμα περισσότερο. Η πιο δραματική μέρα του ταξιδιού μου μόλις είχε ξεκινήσει. Η μέρα που θα την θυμάμαι πιο πολύ από όσες βίωσα στο ταξίδι αυτό, αλλά είπαμε όλα με την ώρα τους.



Πήγα στο σεικερ μου, που με περίμενε υπομονετικά...




Kαι αποθανάτισα λίγο ακόμα το τοπίο...




Έκανα ένα ντους και ξεκίνησε αρχικά για Πόρτο Κάγιο




Και μετέπειτα κινήθηκα για το σπήλαιο του Διρού








Στο δρόμο πέρασα από το μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής το οποίο είχε και πανηγύρι. Οπότε η επίσκεψη μου ήταν αναπόφευκτη






Η εικόνα ήτανε μέσα σε σπηλιά




Και από κει έφτασα στο σπήλαιο. Επιβιβάστηκα στην κεφαλή της βάρκας, σαν καπετάνιος και ξεκίνησε το ταξίδι

Ούτε που έβλεπα που στοχεύα με το Κ τραβούσα ότιναναι. Οι φωτογραφίες δεν είναι και περιωπής αλλά μια ιδέα στη δίνουν













Εντάξει τι να πω για το σπήλαιο, μόνο που θεωρείται ένα από τα ωραιότερα του κόσμου φτάνει κιόλας






Η θέα του σπηλαίου δεν περιοριζόταν μόνο μέσα σε αυτό, αλλά συνεχιζόταν και με το που ξανανέβαινες στην επιφάνεια της γης






Λιμένι











Στο δρόμο είδα μια παραλία με ένα βράχο, να της σκίζει κυριολεκτικά στη μέση. Φυσικά και δεν έχασα την ευκαιρία να την επισκεφτώ.


Η παραλία του φονέα











Μιλάμε είχε κοτρώνες η πλαζ







Μπάνιο δεν έκανα γιατί είχα ξεχάσει τον ορειβατικό εξοπλισμό στο μηχανάκι. Όχι προς θεού δεν θαβω το μέρος, ξετρελάθηκα!







Αυτού του είδους οι παραλίες μου αρέσουν, οι βραχώδεις. Αλλά αυτή παραήταν και με τα ποδια που είχα που να τολμήσω τέτοιο εγχείρημα… εδώ δεν μπορούσα να περπατήσω στην Ελαφόνησο… εκεί θα βουτούσα μόνο… από κανένα ελικόπτερο




Από εκεί πήγα Καλαμάτα, ήπια ενα καφέ...







Δίπλα στην παραλία


Και μετά κόλλησα σε ένα ίντερνετ καφέ κανένα δίωρο. Δεν μπορούσα να ανεβάσω φωτογραφία στο facebook και το Κ ήταν έτοιμο για μπιέλα. Και εκεί κτύπησαν αναβολή ή uπάλληλοι του καφέ με την πάρτη μου. Πραγματικά τους λυπήθηκα, αφού όμως. τους ξέσκισα!


Από εκεί πήγα στην Κορώνη





Όπου μίλησα με τη γυναίκα μου στο τηλέφωνο της το πέταξα


- Να σκέφτομαι να μη γυρίσω το άλλο Σάββατο που έλεγα αλλά να κάτσω λίγο περισσότερο...

- Αν θες κάτσε και για πάντα! μπιρ...μπιρ...μπιρ...

- Καλά το Σάββατο θα έρθω


Με έπεισε με τη μία. Εντάξει μην το ξεφτέλισω και τελείως. Ούτως ή άλλως τη Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου έπρεπε να επιστρέψω γιατί έληγε η ασφάλεια από το φέιζερ και λόγω ανεργίας, δεν ήξερα αν θα την ανανεώσω


Από εκεί πήγα στη Μεθώνη και έφτασα επιτέλους στην Πύλο







Πολύ γούσταρα με την παρακάτω φωτογραφία





Τι και αν ταξιδεύεις μοναχός αν είσαι μοτοσικλετιστής, νοερά παντά έχεις παρέα


Το κεντρικό πάρκο της Πύλου






Χτύπησα σαντουιτσάκια και μετά πήγα να πιω καφέ σε ένα μπαράκι που όλοι πίνανε ποτά. Έκατσα μέχρι της δύο και... Από εκεί και μπρος ξεκίνησε η περιπέτεια μου.


Πάω να πάρω το μηχανάκι, και ξεκίνησα… Μαθαίνω που είναι το κάμπινγκ και πάω προς τα εκεί. Κάμπινγκ ίσον παραλία, ίσον διανυκτέρευση και αν δε βρεθεί τίποτα γυρνάω πίσω στο κάμπινγκ για να κοιμηθώ. Αυτός ήταν ο συλλογισμός μου.

Προσπερνάω το κάμπινγκ και συνεχίζω. Βλέπω μια πινακίδα που λέει προς λιμνοθάλασσα Γιάλοβας, ώπα λεω εκεί θα πάω. Στρίβω προς τη λίμνη, φανταστείτε τώρα είναι κοντά τρεις τα χαράματα, να έχει ερημιά, ο δρόμος γίνεται σιγά-σιγά χαλικόδρομος και εγώ να συνεχίζω. Προσπερνάω ένα ερειπωμένο σπίτι. Ο δρόμος από χαλίκι είχε πλέον χώματα και γρασίδι, οδηγάω καμιά 200 m, αστό λέω δεν με παίρνει, κάνω αναστροφή και ξαναγύριζω στο ερειπωμένο σπίτι. Εκεί κάπου με πλάγιασε το μηχανάκι, το συγκρατώ με δύναμη και μόλις το επαναφέρω στην ευθεία σβήνει. Πάω να το βάλω μπρος, δεν παίρνει ξανά προσπαθώ, τίποτα. Έμεινα!


Κοιτάω το φεγγάρι τη λίμνη και το φέιζερ. Κάνω μια δυο γύρες τριγύρω να συγκεντρωθώ. Κοιτάω το κινητό, βλέπω ότι έχει μόνο μια γραμμή σήμα. Ώπα εκεί λίγο ηρέμησα. Ξανά προσπαθώ, ξανά και ξανά τίποτα. Μου έδειχνε ένδειξη μπαταρίας αλλά δεν έσκαγε με τη μίζα. Εκεί ούτε να το σπρώξω δεν μπορούσα μέσα στα χαλίκια, θυμήθηκα ότι είχα κάτι προβλήματα με τα ηλεκτρολογικά μου προτου να ξεκινήσω το ταξίδι που φυσικά τα έφτιαξα, αλλά μήπως ξανα έπαθά βλάβη. Ασχολήθηκα λίγο με τα φις, τίποτα. Ηδη είχαν περάσει πάνω από δεκα λεπτα με την όλη ιστορία και τότε, εκ θαύματος με μια μιζια πήρε.Ανεβαίνω στο φέιζερ και καρφί για το κάμπινγκ…
Προτου να περάσω την κεντρική πύλη είχε κατηφόρα, το σβηνω μια εν κινήση να δω αν θα ξαναπάρει, δεν πήρε όμως. Παρκάρω το φέιζερ δίπλα στα ντους. Είχε πάει τέσσερις και, παιδεύτηκα κανένα μισάωρο μπάς και το φτιάξω, τίποτα. Βλέπω παραδίπλα μια παρέα με μηχανόβιους που είχαν στήσει σκηνές. Ώπα λέω πιθανόν αυτή να ξέρουν, αλλιώς θα κανονίζα με το καμπινκ για ηλεκτρολόγο. Ξημερώνε και Κυριακή, γαμώ την ατυχία μου μέσα! Φοβήθηκα μη μείνω και από μπαταρία στο τέλος και το άφησα. Πήρα το στρώμα, πήγα παραδίπλα, ήδη εντωμεταξύ ξεκινούσε να σπάει το σκοτάδι, ξημέρωνε σιγά-σιγά...Και αποκοιμήθηκα, φρικαρισμένος από το γεγονός αλλά, ταυτόχρονα νιώθοντας και ευλογημένος που το έζησα. Αύριο με περιμένει κι άλλη περιπέτεια...

 Ημέρα 23 Κυριακή 24/08/2014

https://maps.google.com/maps?saddr=Πύλος, Μεσσηνία, Ελλάδα&daddr=Παραλία Βοϊδοκοιλιάς, Νέστωρ, Μεσσηνία, Ελλάδα to:37.0699999,21.695631 to:Γαργαλιάνοι, Μεσσηνία, Ελλάδα to:Φιλιατρά, Μεσσηνία, Ελλάδα to:Κυπαρισσία, Μεσσηνία, Ελλάδα to:Καλαμάτα, Ελλάδα to:Σπάρτη, Λακωνία, Ελλάδα&hl=el&ie=UTF8&ll=37.361426,22.142944&spn=0.686562,1.322479&sll=37.063396,22.163544&sspn=0.344641,0.66124&geocode=FbQ_MwIdWw9LASktukuwxHJhEzHAR7riLL0ABQ;FdUHNAIdKIVKASlNh-9NphJhEzGZok-iUuXDiA;Fa-kNQIdjwxLASkfy4FZSw5hEzGp78cwuGrDbw;FRCTNQIdKCtKASn9bsSjvhFhEzFwkrniLL0ABA;FQj6NgIdoV5JASkl-bRJOxphEzEWfwkL4aa8pQ;FZ9oOAIdRKZKASmHInGRzQJhEzHi4vXs8jV2nA;FXKzNQId4iVRASk5arbrkLBhEzH1JiiUuvkCnw;FR22NQIdOEJWASkZM28KdtJhEzFjNtHP3njBVQ&oq=σπαρτη&mra=ls&via=2&t=m&z=10


Ξυπνάω μετά από ούτε 2 ωρες, φυσικά δεν είναι ώρα για καφέ και πάω κατευθείαν στο μηχανάκι. Το τραβάω από κει που το είχα παρκαρισμένο και ασχολούμαι μπας και το φτιάξω, αλλά τίποτα




Ξυπνάνε οι μηχανόβιοι και ο ενας έρχεται προς τα εμένα που παιδεύομαι. Του λέω τι και πως, για το ταξίδι και το μηχανάκι και μου πρότεινε αν τελικά οδηγήσω να πάω στη Βοϊδοκοιλιά. Το κοιτάει, δεν ήξερε τι μπορεί να φτάει και μου λεει...Λες να χάλασε η μίζα. Εκεί μου μπήκε η ιδέα...Μήπως μπορείς να με σπρώξεις, μπας και πάρει... Με σπρώχνει το παλικάρι, ναναι καλά, πήρε! Φυσικά και εξαφανίστηκα, μην τυχόν και ξανάσβήσει και πάω στην Πύλο





Δεν ανέφερα ότι ήδη είχα μπεις στο ίντερνετ και βρήκα ένα ηλεκτρολόγο αυτοκινήτων στην Πύλο, αλλά ακόμα ήτανε νωρίς για να πάρω καποιο τηλέφωνο. Φτάνω στην Πύλο, το παρκάρω σε ανηφόρα και πάω στο Αστυνομικό Τμήμα να μου πουν άμα ξέρουν κάποιο ηλεκτολογο μοτοσυκλετών. Μου λένε για ένα, με δίνουν να καταλάβω που περίπου είναι και πάω. Φυσικά ήταν κλειστός. Παίρνω στο κινητό που είχε σε περίπτωση ανάγκης, δεν το σηκώνει. Ανάγκη και πράσινα άλογα! Εγώ που το χρειαζόμουν και ημουν σε ανάγκη, δεν το σηκώνε. Καλύτερα να έγραφε αντι για τηλέφωνο καμιά συνταγή για ντολμαδάκια, πιο χρήσιμο θα ταν!

Παίρνω το τηλέφωνο που βρήκα στο ίντερνετ, το σηκώνει η γυναίκα του... Ο άντρας μου λείπει και σήμερα είναι Κυριακή, έλα αύριο...Αυτό θα πει άμεση εξυπηρέτηση! Τώρα τι να κάνω, να κάτσω η να φύγω. Φεύγω και βλέπουμε! Ξανά προς την λιμνοθάλασσα της Γιάλοβας, την προσπερνάω τότε το μηχανάκι άρχισε να μπερδεύει, να μπουκώνει, να πάει να σβήσει που τελικά εσβισε. Σταματάω, άστο λέω δεν μπορώ να πάω πουθενά. τσουλαω, το βάζω με τα χιλια ζορια μπρος. Φτάνω σε ένα μίνι μάρκετ, να αγοράσω ένα καφέ. Αυτό ξανασβήνει, λέω τον ιδιοκτήτη...Μπορείς να με τσουλήξεις...Όχι...μου λέει... δεν μπορώ. Φρίκαρα! Τσουλάω, πάω σ'ένα βενζινάδικο απέναντι από το μίνι μάρκετ και αράζω να πιω τον καφέ και να πάρω τηλέφωνο την οδική.


Στο βενζινάδικο ήταν ο ιδιοκτήτης και ένα παλικάρι που έπλενε τα αυτοκίνητα. Εξηγώ την κατάσταση μου στο βενζινά... Α μου λέει πιο πέρα ένα βενζινάδικο έχει και ηλεκτρολόγο, μπορεί να σε βοηθήσει.Τσουλαω, βάζω μπρος, πάω στο βενζινάδικο με τον ηλεκτρολόγο. Ήταν η γυναίκα του ηλεκτρολόγου που μίλησα μαζί της το πρωί...Καλά δεν σου είπα ότι σήμερα είναι Κυριακή να έρθεις αύριο. Τρελάθηκα! Ξαναφεύγω, το μηχανάκι πάλι μπέρδευε, φτάνω στο βενζινάδικο που ήμουν και πριν.


Συζητάει ο βενζινάς με τον πιτσιρικα


- Ρε συ, δεν έχεις εκείνο το τηλέφωνο του ηλεκτρολόγου...

- Ναι το έχω

- Δώστε στο παλικάρι μπας και το βοηθήσει..

- Όχι δεν το δίνω...και φεύγει


Δεν μπορούσα να πιστέψω το τι βιωνα!


Σκάει μύτη ένας Κάγκουρας με παπάκι. Εντωμεταξύ ο πιτσιρικάς επλενε αυτοκίνητο, ο βενζινάς έβαζε βενζίνη σε αμάξια. Λέω στο Κάγκουρα


- Παλληκάρι μήπως μπορείς να με σπρώξεις ενα λεπτό γιατί έχω πρόβλημα


- Ναι...μου λέει και φεύγει. Ανεβαίνω στο φέιζερ και το περιμένω κανένα δεκάλεπτο, να με γράφει.Να πηγαίνει από δω, να πηγαίνει από εκεί και εγώ να τον περιμένω. Λύσσαξα! Λέω ένα αμάξι που έβαζε βενζίνη αν μπορεί να με σπρώξει. Ήταν ξένος, δεν με κατάλαβε του λεω στα αγγλικά και τέλικά με έσπρωξε ο ξένος. Απίστευτο!

Φτάνω στην Πύλο παρκάρω, δοκιμάζω αν θα ξαναπάρει με τιν μιζά, εκ θαύματος πήρε. Τώρα τι να κάνω. Παίρνω τηλέφωνο τον ηλεκτρολόγο, με το τηλέφωνο της έκτακτης ανάγκης, η κλίση σας προωθείται, καλά! Είπαμε ντολμαδάκια γιαλαντζί!


Μιλάω με τη γυναίκα μου στο τηλέφωνο, μου προτείνει να πάω σε κανένα ξενοδοχείο τουλάχιστον, να ξεκουραστώ μια μέρα.Σκέφτομαι τι μπορώ να κάνω...Πάω στα ΚΤΕΛ και τους ρωτάω αν έχουν τίποτα αυθημερόν εκδρομές... Όχι μου λέει κοφτά. Πάω σε ένα ξενοδοχείο να ρωτήσω για δωμάτια, εκείνη την ώρα εξυπηρετούσε μια οικογενεια και εμενα να με γράφουν κανονικά. Ήμουν που ήμουν και σαλταρισμένος και σκέφτομαι, προτού να κλείσω δωμάτιο δεν πάω να δω την παραλία της Πύλου και μετά βλέπω.Ε ναι,Αν έμενα στην Πύλο, όλη τη μέρα μου στην παραλία θα την περνούσα. Για να δω, αξίζει, είναι ωραία ή όχι . Στο δρόμο βλέπω μια πινακίδα που διαφημίζει ημερήσιες εκδρομές από την Πύλο με καραβάκι, αναχώρηση έγραφε στις 11.30, κοιτάω το ρολόι ήταν 12 πάρα.Στα ΚΤΕΛ δεν με ενημερώσαν για αυτή μου την επιλογή, στα τέτοια τους. Αν μου έλεγαν,θα έκανα τώρα κρουαζιέρα.Ρίχνω κάμποσα μπινελίκια και πάω στην παραλία της Πύλου να δω που θα μείνω και βλέπω αυτό





Ώρε μάγκα μου, ευτυχώς που δεν εκλισα δωμάτιο. Τι να κάνω εγώ εδώ, θα φύγω και ότι γίνει. Καλύτερα με την οδικοί παρά εδώ, και έφυγα


Βοϊδοκοιλιά





Το μηχανάκι δεν μου έβγαλε πρόβλημα και εγώ απόλαυσα το μπάνιο μου σε ένα ακόμα επίγειο παράδεισο





Για όσους δεν γνωρίζουν η παραλία της Βοϊδοκοιλιάς είναι περιμετρική, κάθοσουν στη θάλασσα και έβλεπες από παντού αμμο





Κατά τα άλλα ίδια φάση με την Ελαφόνησο, Νατούρα ξαπλώστρες γουρούνες και πουθενά καφετέρια, αλλά τουλάχιστον είχε βράχια που κάναν σκιά στην θάλασσα, όπου και αράξα.







Φυσικά σήμερα δεν ημουν για πολλά χιλιόμετρα και θα έπρεπε, να διανυκτερεύσω σε μια μεγάλη πόλη για να βρω σίγουρα αύριο συνεργείο, να αλλάξω λάδια στη μηχανή, αλλά και ηλεκτρολόγο.Ήμουν σε δίλημμα, να πάω στον Πύργο η στη Σπάρτη. Στον Πύργο είχα μάθει από μια οικογένεια στην Ελαφόνησο ότι λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά είναι το Κατάκολο, που είναι πανέμορφο μέρος. Αλλά αν δεν πήγαινε στην Σπάρτη δεν θα περνούσε από το Μυστρά. Βρε δε βαριέσαι, θα πάω στη Σπάρτη και ότι θέλει ας γίνει. Το Μυστρά δεν το χανω με τίποτα


Φτάνω στην Αγία Κυριακή, παραπατούσα από την κούραση αλλά δεν κοιμήθηκα. Ένα καφέ όμως το χτύπησα μπας και στανιάρω









Φωτογραφίες προσπαθούσα να τραβήξω πάντα από σκιαάρα μερη, γιατί η κάμερα από το Κ ήταν μάπα

Πολύ ωραίο μέρος και αυτή η Αγία Κυριακή






Από εκεί κινηθηκα προς Καλαμάτα





Όπου και την έπεσα για κανένα δίωρο και βάλε στην άκρη του δρόμου. Το κράνος το κλείδωνα, μα φυσικά μη μου το κλέψουν. Αμπως το να μου την πέσουν, να μου πάρουν τα κλειδιά του φέιζερ, το κράνος και τα σώβρακα, δεν με ένοιαζε... αλλά για το κράνος με ένοιαζε


Οι τελευταίες εικόνες που έβλεπα τα ματάκια μου πριν ξεραθώ




Με το που πέρασα τον Πύργο του Άιφελ, τι νομίζετε... ότι ακόμα ονειρεύομαι





Πηγε να με εμβολίσει ένα αυτοκίνητο. Εγώ έφταιγα, παρότι πήγαινα στο κεντρικό είχα stop, αλλά εγώ δεν το είδα. Πάλι καλά που είδα το αυτοκίνητο γιατί εσείς τώρα δεν θα βλέπατε το ταξιδιωτικό


Πέρασα την Καλαμάτα αέρα





Και κατευθύνθηκα προς Σπάρτη






Φυσικά πολλές στάσεις για φωτογραφίες δεν έκανα, για πειράματα ήμουν και όσες φωτογραφίες έβγαζα, είχα αναμμένη τη μηχανή η πάντα σταματούσα σε κλιση






Την περιοχή του Μυστρά την πέρασα κλασσικά βράδυ, με έπιασε ρίγος διασχίζοντας κάτι σπηλιές που κουκούλωναν το δρόμο. Μπα αποκλείεται θα έρθω αύριο το πρωί για να βγάλω φωτογραφίες και να δω με το φως του ήλιου το τοπίο. Στο δρόμο λίγο πριν την Σπάρτη είδα και ένα ωραίο εκκλησάκι για διανυκτέρευση και όλα καλά. Είπαμε μου είχε γίνει εμμονή το όλο θέμα


Σπάρτη





Εφαγα τα σαντουιτσάκια μου,, έμαθα που είναι και τοπική Yamaha και ξεκίνησα πάλι για το μοναστήρι. Φτάνοντας το, το προσπέρασα. Κάνω πίσω για να εισέλθω στην εκκλησία και μου σβήνει το μηχανάκι. Εντωμεταξύ για να πήγαινα στην εκκλησία, είχε ένα κατηφορικό δρόμο θάνατου που φραζόταν από μια μπάρα. Πάω να βάλω προς το φέιζερ, δεν παίρνει. Ωρέ μάγκα μου αν εμενα στην κατηφόρα και Schwarzenegger να ήμουν, δεν θα μπορούσα να το τσουλήξω καταπάνω. Ακόμα εκεί θα ήμουν...


Το πιο επεισοδιακό εικοσιτετράωρο με το που έκλεισα τα μάτια μου, έλαβε τέλος. Αύριο θα έπαιρνα τη γνωμάτευση του μηχανικού, ως τότε όμως καλό σας βράδυ

Ημέρα 24 Δευτέρα 25/08/2014

https://maps.google.com/maps?saddr=Σπάρτη, Λακωνία, Ελλάδα&daddr=37.0912566,22.3766519 to:Μυστράς, Λακωνία, Ελλάδα to:Σπάρτη, Ελλάδα to:Τρίπολη, Αρκαδία, Ελλάδα to:37.6730159,22.0555307 to:Πύργος, Ηλεία, Ελλάδα to:Κατάκολο, Ηλεία, Ελλάδα&hl=el&ie=UTF8&ll=37.3898,21.877899&spn=0.686302,1.322479&sll=37.522797,21.942444&sspn=0.685083,1.322479&geocode=FR22NQIdOEJWASkZM28KdtJhEzFjNtHP3njBVQ;Fbj3NQIdy3BVASnD6WdyUsxhEzFdvGGMCJ6WDA;FSKgNQIdgG1VASnzb1NyEMxhEzEgkbniLL0ABA;FR22NQIdOEJWASkZM28KdtJhEzFjNtHP3njBVQ;FfhbPAIdJGFVASkhyvxs-RZgEzHKT2PIIXFA3Q;FTfYPgIdaopQASnx0KWI8m9gEzFX6xbrulhMew;FanTPgIdmjJHASnb_HdovL9gEzHx5iwgUIihAw;FeVvPgIdC0ZFASmRzu2bl8dgEzGhf-Fi-lPSHg&oq=κατα&mra=ls&via=1,5&t=m&z=10


Μετά από ένα τυπικό ύπνο, 3 ωρων το πολύ ανοίξα τα ματάκια μου





Καφεδάκι





Και πήγα να πάρω το φέιζερ





Φυσικά και δεν πήρε μπρος. Πως το λένε, τσουλοντας πας στην πόλη...Ε ξεκίνησα για Σπάρτη αλλά μετά από κανένα χιλιόμετρο το μετάνιωσα. Ούτε οχτώ δεν είχε πάει, οπότε αναστροφή και βουρ για Μυστρά


Ήταν μακράν η πιο ωραία ορεινή διαδρομή που έκανε έως εκείνη τη στιγμή στο ταξίδι












Χορτασμένος από εικόνες γύρισα στη Σπάρτη και πήγα στο συνεργείο της Yamaha, για την γνωματευση του ασθενούς.Εξηγώ του μηχανικού το πρόβλημα μου. Φανταζόμουν μιας και δεν είχα μόνιμο πρόβλημα, ότι κάποιο καλώδιο ή κάποια φίσα δεν έκανε καλή επαφή. Του λέω να αλλάξει λαδια , να τεντώσει και την αλυσίδα και πήγα σε ένα κοντινό καφέ να περάσει η ώρα.Μετά από κάνενά δυωρό, χτυπάει το τηλέφωνο ,ο μηχανικός


- Έλα καλύτερα από εδώ γιατί έχουμε πρόβλημα

- Είναι σοβαρό;

- Έλα να τα πούμε από κοντά

Μου έκανε την καρδιά μου περιβόλι. Φτάνω Στην Yamaha


- Έχει κάψει τον ανορθωτή.

- Τώρα;

- Μπορεί να σε αφήσει ανά πάσα στιγμή. Αν ήταν καινούργιο μοντέλο, θα είχες μείνει ήδη. Είναι επικίνδυνο για μένα, πρέπει να το αλλάξεις.

- Πόσο κάνει;

-130 €.

- Να το βάλουμε.

- Δεν έχω, κάτσε να ψάξω στην Αθήνα. Αλλά και να βρω θα κάνει τουλάχιστον μια μέρα να έρθει, μπορεί και δύο.


Εκεί μπερδεύτηκαν τα πράγματα.Σιγά εγώ να μην έχανα μία, οι δύο μέρες από τις διακοπές μου στη Σπάρτη. Αφού ούτως ή άλλως το μηχανάκι κυκλοφορούσε. Τελικά δεν βρέθηκε πουθενά ανορθωτης, θα έπρεπε να το φέρουν από Ολλανδία, οπότε το αφήσαμε κιόλας.


Τους χαιρέτησα στο συνεργείο και με ανανεωμένα πλέον, ταξιδιωτικά πλάνα ξεκίνησα και πάλι για το Μυστρά. Αυτή τη φορά όμως για να επισκεφτώ το μοναστήρια


Στο Μυστρά έχει δύο εισόδους. Μία τέρμα πάρω να δεις το κάστρο και την θέα και μία πιο χαμηλά στο δρόμο, να δεις τα μοναστήρια.


Η θεα από το κάστρο













Ο μόνος έλληνας εγώ ήμουν, όλοι οι υπόλοιποι επισκέπτες ήταν ξένοι, γερμανοί ολλανδοί από παντού, αλλά έλληνας μόνο ένας




Αφού έκανα την αναρρίχησή μου επάνω στο κάστρο, κατέβηκα στην πιο κάτω είσοδο του χώρου να επισκεφτώ και τα μοναστήρια













Τα πόδια μου με είχαν πεθάνει, αλλά κούτσα κούτσα ανέβαινα τα σκαλοπατάκια. Στο κατέβασμα όμως βογκιξα, και όμως αυτά τα καλντερίμια είναι πολύ πιο εύκολο να τα ανέβεις πάρα να τα κατέβεις












Δεν γύρισα όλο το Μυστρά, άσε που είναι τεράστιος αλλά και δεν άντεχα να περπατήσω για πολύ ώρα. Αλλά θεωρώ ότι πήρα μια καλή γεύση από το μέρος






Άφησα το κάστρο και επισκέφθηκα το χωριό Μυστράς για να πιω ένα καφεδάκι




Και να παρθούν οι τελειωτικές αποφάσεις του εναπομείναντος ταξιδιού. Για να έχω βάσιμες ελπίδες ότι θα γυρίσω οδικώς στη Θεσσαλονίκη και οχι με την οδική θα πρέπει να μην οδηγάω βράδυ. Αυτό σαν πρώτο άκουσμα ακούγεται εύκολο αλλά περιπλέκει κατά πολύ τη ευρέση καταλύματος για διανυκτέρευση. Θα πρέπει να αποφύγω τους ορεινους δρόμους γιατί αν μείνω σε κάποια βουνοκορφή, άσε που μπορεί να μην έχει σήμα, άσε που περνάει ένα αμάξι από κει το μήνα αλλά και όλα καλά να πάνε, μέχρι να με βρει η οδική καήκαμε. Για την εθνική είπαμε δεν ήθελα να ακούσω ούτε για αστείο.Οπότε τι εμεινε, εφόσον η Ήπειρος η Πελοπόννησος και γενικά η ορεινή Στερεά Ελλάδα ήταν πλέον αδιαπραγμάτευτες, να πάω στο Ιόνιο, από Ζάκυνθο να ανηφορίσω τα νησάκια ένα προς ένα και από Λευκάδα να επιστρέψω Θεσσαλονίκη. Γούσταρα, αντε κάθε εμπόδιο σε κάλο δε λένε. Ε στο νησί αν μείνω όλο και κάποιος θα με βρει. Στο αρχικό μου οραματισμό για το ταξίδι δεν ήθελα να πάω στο Ιόνιο για να πάω κάποτε με τη γυναίκα μου παρέα. Εντάξει αλλιώς είναι ένα τόπο να τον επισκέπτεσαι με τον άνθρωπο σου μαζί για πρώτη φορά κι αλλιώς εσυ, να έχεις ξαναπάει, αλλά και τι να κάνω εγώ φταίω που χάλασε ο ανορθωτής



Προτού να φτάσω στην Τρίπολη την έπεσα για ύπνο, γιατί είχα αρχίσει σιγά σιγά από την κούραση να οδηγάω σαν Άγγλος απο την... αντίθετη κατεύθυνση




Και από την Τρίπολη κατευθύνθηκα προς τον Πύργο .









Και από τον Πύργο έφτασα στο Κατάκολο.Ωραίο μέρος, γραφικό. Είχε και μια παραλία λίγο πιο κει για το βράδυ.Τέλεια











Έφαγα επιτέλους κάτι το διαφορετικό




Όπως βλέπετε ο φορτιστής είναι έτοιμος να επιτελέσει το έργο του...


Και με σβηστά φώτα οδήγησα καμιά πεντακοσαριά μέτρα μέχρι την παραλία που την έπεσα, μιας και αύριο θα πλεύσω προς άλλα, άγνωστα λιμάνια...

Ημέρα 25 Τρίτη 26/08/2014

https://maps.google.com/maps?saddr=Κατάκολο, Πύργος, Ηλεία, Ελλάδα&daddr=Κυλλήνη, Ηλεία, Ελλάδα to:Ζάκυνθος, Ελλάδα to:Αλυκές, Ζάκυνθος, Ελλάδα to:Ελιές, Ζάκυνθος, Ελλάδα to:Βολίμες, Ελλάδα to:37.8607839,20.627494 to:37.8612669,20.6266391 to:Αναφωνήτρια, Ζάκυνθος, Ελλάδα to:Λιθακιά, Ζάκυνθος, Ελλάδα to:Βασιλικός, Ζάκυνθος, Ελλάδα&hl=el&ie=UTF8&ll=37.750629,20.889816&spn=0.170748,0.33062&sll=37.789709,20.865097&sspn=0.170657,0.33062&geocode=FeVvPgIdC0ZFASmRzu2bl8dgEzGhf-Fi-lPSHg;FWPWQgIdpqVCASlVGJOCtq1gEzHQjrniLL0ABA;FayXQAIdQ-A-ASm_WnvcykBnEzHRKkzg23SgJw;FVYlQQIdB_Q8ASkHe_wAEEFnEzHAk7niLL0ABA;FRJRQgId3n47ASlZXQEspWlnEzHlrYdz39KcCQ;FZzrQQIdEDg7ASkPgCEE1mtnEzF616PSsvLkWA;Fa-1QQIdJsA6ASmf1Emo8mtnEzEWEb2kdf6Odw;FZK3QQIdz7w6ASmtkPHF8mtnEzEqsB2lbXpwcw;FaqAQQIdFhs7ASn9hZXoumtnEzHV-JvZJfu8CA;FeCMPwId6tA9ASnJQA8HFzlnEzGQtLriLL0ABQ;FYN2PwIdgSVAASknGYDFEjZnEzHSXYzKr4erzg&oq=βασι&mra=ls&via=6,7&t=m&z=12




Με το που ξύπνησα, κλασσικά ακουλούθησε πίστα τα τρία βήματα της πρωινής μου ευτυχίας. Πρώτο βήμα μπάνιο στη θάλασσα. Δεύτερο μπάνιο στην ντουζιερες, οταν λέω μπανιο στις ντουζιερες εννοώ κανονικό μπάνιο, μόνο λοσιόν που δεν έβαζα και τρίτο βήμα καφεδάκι με θέα το απέραντο γαλάζιο.





Λίγο προτού να φύγω, ήρθαν στην πλαζ και κάποια γερόντια που ο ένας από αυτούς μου πρόσφερε και καραμελίτσες


Από κει πήγα στην Κυλλήνη να πάρω το καράβι για Ζάκυνθο






Στην επιβίβαση είδα ένα παλικάρι με μια Africa να ανεβαίνει στο καράβι. Μετέπειτα ξανασυναντηθήκαμε πάνω στο κατάστρωμα και πιάσαμε συζήτηση. Αυτός είχε καταγωγή από Ζάκυνθο και τριγηρνούσε με τη γυναίκα του αρκετές μέρες στην Ελλάδα. Αφού του είπα τις περιπέτειες μου, το πετάξα


- Στο ταξίδι ειδα τα πάντα λύκους αλεπούδες νυχτερίδες χελώνες βουνά δελφίνια φαράγγια λίμνες καταρράκτες φραγματα γεφύρια αλλά δεν είδα κωλους...Ε δεσποινίδες να χορεύουν σε μπιτς μπαρ, μου λείψαν. Που θα συναντήσω αυτό το θέαμα που δεν αναγράφεται σε κανένα χάρτη και κανένα ταξιδιωτικό οδηγό...


- Στον άγιο Νικόλαο να πας. Στο μπιτςμπαρ...

- Είναι προς την πλευρά του ναυαγίου;

- Όχι από την άλλη πλευρά του νησιού. Σημαντική λεπτομέρεια αλλά με τη σκέψη μου στους κώλους δεν την έδωσα και πολύ μεγάλη σημασία. Χαιρετηθήκαμε και πήγα να βγάλω κάποιες φωτογραφίες.













Φτάνω στο λιμάνι ρωτάω για κρουαζιέρα στο ναυάγιο, οι τιμές κυμαίνονταν γύρω στα 25 €, αλλά πλέον ήμουν πιεσμένος από χρόνο μιας και το Σάββατο, όπως το υποσχέθηκα θα έπρεπε να ήμουν στη Θεσσαλονίκη. Τελοσπάντων είχα χρόνο να το σκεφτώ...


Ανέβηκα πάνω στο βουνό να δω τη Ζάκυνθο πανοραμικά






Για να τραβήξω φωτογραφίες αρχικά μπήκα σ' ένα προαύλιο μιας καφετέριας – μπαράκι που ήταν ακόμα άδεια από κόσμο. Οι σερβιτόρες μου κάνανε ολόκληρο θέμα για να τραβήξω μια φωτογραφία.Ε δηλαδή έλεος! Τι έκανα ρε παιδιά, φωτογραφία ήθελα να τραβήξω δεν πήγα να τους αρπάξουν τις εισπράξεις.Ε ναι είπαμε λίγο σεβασμό στους τουρίστες και όχι μόνο στα λεφτά τους.


Μετά από τις φωτό πήγα για τον άγιο Νικόλαο, στο beach bar των ονείρων μου. Πηγαίνοντας βλέπω από ψηλά μια παραλία που είχε βαθύ γαλαζοπράσινο χρώμα, ώπα λεω τι είναι αυτό!


Παραλία Ξυκια






Η θάλασσα περιείχε θειαφι, με αποτέλεσμα τα ύδατα της να έχουν ιαματικές ιδιότητες αλλά και αυτό το ιδιαίτερο χρωματισμό στην όψη τους.






Έκανα μπάνιο μπας και υγιανουν τα πόδια μου, αλλα που ...




Και συνέχισα το δρόμο μου για το μπιτς μπαρ







Εμπνευσμένος από της παραπάνω φωτογραφίες μου ηρθε κάτι τέτοιο στο μυαλό.





Σακούλα – γαρύφαλλο λοιπόν και συνεχίζουμε


Πρώτου να φτάσω στο πολυπόθητο μπιτς μπαρ, κατέβηκα σε μια απίστευτη παραλία που όμως ο κατηφορικός της δρόμος κατέληγε σε αδιέξοδο και είπα τον Δεσπότη Παναγιώτη μέχρι να γυρίσω το μηχανάκι. Έβγαλα τόσο πολύ ζορι που ουτε φωτογραφίες δεν τράβηξα από το μέρος. Η παραλία λεγόταν το μικρό νησί και είχε μία απίστευτη ταβερνούλα που την ερωτεύτηκα. Αρε και νάταν βράδυ ,εδώ θα τρωγα!










Η θεα είναι τραβηγμένη από την ταβέρνα εν ώρα λειτουργίας και δεν μου είπαν κουβέντα παρακαλώ. Γιατί και ρωτω γιατί; Μάλλον γιατί οι άνθρωποι της επιχείρησης σεβόντουσαν τους επισκέπτες της είτε θα γινόντουσαν αυτόστιγμής πελάτες της, είτε όχι. Πάντως χωρίς υπερβολές ήταν η πιο ωραία ταβέρνα που συνάντησα σε όλο μου το ταξίδι.





Μέχρι να φτάσω στον άγιο Νικόλαο δεν ξέρω τι είχα πάθει στη διαδρομή, αλλά δεν μπορούσα να στρίψω.αντί να στρίψω δεξιά έφευγα ευθεία. Πόσες φορές πήγα να φύγω στα χωράφια. Δεν μπορούσα να πλαγιάσω το μηχανάκι.


Φτάνω στον άγιο Νικόλαο. Φτάνω επιτέλους το μπιτς μπαρ αλληλούια





Τέτοιες εικόνες επλαθα στο μυαλό μου. Ωρέ μάγκα μου θα γουστάρω! Που είναι όμως το μπιτς μπαρ; Γυρνάω από δω, τίποτα... Πάω από κει, τίποτα... Πολύ ήσυχο μέρος τη μπιτς μπαρ... εδώ δεν έχει ψυχή. Αφού με είπε στον άγιο Νικόλαο το θυμάμαι ξεκάθαρα. Λες να ηρθα σε λάθος μέρος, καλά για μένα δεν είναι και απίθανο... Που είναι το μπιτς μπαρ;


Πάω ρωτάω σε ένα μαγαζάκι με σουβενίρ.


- Γεια σας εδώ είναι ο Άγιος Νικόλαος;

- Ναι.

-Το μπιτς μπαρ που είναι;

- Εδώ δεν έχει μπιτς μπαρ.

-Μα μου είπαν ότι στον άγιο Νικόλαο έχει μπιτς μπαρ!

- Ναι αλλά η Ζάκυνθος έχει δύο άγιους Νικόλαους.


Mα τους 12 θεούς του Ολύμπου ήρθα σε λάθος άγιο Νικόλαο!!! Πόσο τρόμπας ή πόσο γκαντέμης μπορεί να είμαι. Δεν μπορούσα να το πιστέψω!





Κάθομαι απογοητευμένος το πεζουλάκι να κλάψω τη μοίρα μου που δεν θα δω κώλους και ακούω μια συζήτηση από πίσω. Ήταν κάτι ντόπιοι κάγκουρες και συζητούσαν με κάτι τουριστώκάγκουρες για να τους πάνε στο ναυάγιο να το δουν από ψηλά. Τελικά οι τουριστώκάγκουρες το μετάνιωσαν και πετάγομαι εγώ απο το πουθενά και τους λέω


- Να έρθω εγώ μαζί σας;

-Ακουλούθησε μας...μου είπαν τα τσακαλακια


Ήταν δυο πιτσιρίκια 17-18 χρονών σε ένα παπακι αδιευκρίνιστης υπηκοότητας. Μάλλον κατοστάρι θα ήταν, δίχως πινακίδες δίχως τίποτα, και ακολουθώντας τους καγκουρες σκέφτομουν...Βρε λες να είναι καμία παγίδα και να μου την πέσουν από καμιά γωνιά... Το σκεφτόμουν είναι αλήθεια. Είπαμε ούτε πινακίδες δεν είχε το παπί. Οι φόβοι μου μεγιστοποιήθημαν οταν σε μια διχάλα που έγραφε προς ναυάγιο εμείς συνεχίσαμε προς την άλλη πλευρά. Τους λέω που πάμε...Όχι όχι από δω είναι ο πιο σύντομος δρόμος...Βρε λες να μου την πέσουν. Σε κάποια φάση σταματάνε...Έχουμε δουλειά συνέχισε όλο ευθεία και θα βγεις...Βρε λες να μου την πέσουν σκεφτόμουν και οδηγούσα... που τελικά τίποτα δεν έγινε και εφτασα στο ναυάγιο. Τελικά οι μεγαλύτερες φοβιες μόνο μέσα στο μυαλό μας βρίσκονται.


Εντάξει το μέρος είναι απίστευτο. Τα λόγια πραγματικά περιττεύουν!










Για την ιστορία το ναυάγιο μπορείς να το δεις από δύο καλές οπτικές γωνίες. Μία με το που φτάνεις, έχει στηθεί μια εξέδρα και ανεβαίνοντας πάνω της το απολαμβάνεις. Απ' ό,τι έμαθα από ένα καντινιέρη, εκεί στο μέρος, την εξέδρα την βαλαν μονοι τους οι πολίτες μιας και το κράτος αδιαφόρησε πλήρως. Παλιότερα βέβαια προϋπήρχε η εξέδρα και κατά πολύ μεγαλύτερη στο μήκος από αυτή, αλλά την ξήλωσε ένας τρελός με αποτέλεσμα να μην υπάρχει πλέον. Οπότε το κράτος θεώρησε...καλά εμείς να στύνουμε εξέδρες και αυτη να της ξηλώνουν, Χεστους ! Ας δουν το ναυάγιο με αερόστατο, Ε ναι!!


Και η άλλη οπτική γωνία είχε περπάτημα κανένα δεκαπεντάλεπτο, που έβλεπες το ναυάγιο πιο ολοκληρωτικά. Αλλά μιλάμε για να φτάσεις είχε κατσάβραχα όχι αστεία








Αφού διέσχισα όλα τα κατσάβραχα έφτασα στο τέλος. Τα πόδια μου με πεθαίναν, σε λίγο θα αγόρασα και κανένα μπαστούνι έτσι όπως πήγαινα. Εντωμεταξύ ακολουθούσα ένα ζευγαράκι, όπου πήγαιναν πήγαινα. Στο γυρισμό σφήνωσε το πόδι μου σε ένα κατσάβραχα και δεν μπορούσα να απεγκλωβίστω.Ήταν και ο γκρεμός από κάτω, ήθελε προσοχή όχι αστεία. Εκείνη την ώρα φτάνουν κάτι τουρίστες, με βλέπουν εμένα ακινητοποιημένο και κάνουν ένα κλικ 3 m πιο δεξιά και συνεχίζουν από ένα πατημένο μονοπάτι. Εμείς γιατί δε πήγαμε από κει; Ακόμα και τώρα δεν το ξέρω. Καλά μιλάμε κασκαντέρ ο δικος σου!Οπως καταλάβατε πέραν από τις ταξίδιιωτικές μου αρετές...ανακάλυψα και άλλες









Έφτασα στο φειζερ και κατευθύνθηκα προς τον άλλον άγιο Νικόλαο αυτή τη φορά για να διανυκτερεύσω.Ε παραλιακό μέρος, τεράστιο μπιτς μπαρ, κάπου θα την πέσω και εγώ σκέφτηκα και ξεκίνησα







Φτάνω στον πολυπόθητο άγιο Νικόλαο, βρίσκω το πολύαναμενόμενο μπιτς μπαρ και παθαίνω ένα πατατράκ ακόμα, γιατί...





Γιατί αυτό θα έβλεπα αν ερχόμουν τη σωστή ώρα... και αυτό είδα









Δεν είχε ψυχή...




Ανεβαίνω πάνω στον άγιο Νικόλαο, δεν είχε τίποτα,τέσσερις ταβέρνες και τίποτα άλλο. Τώρα; Τώρα...καθόμαστε εδώ και λέμε κι ένα τραγούδι. Αφού νύχτωνε και εγώ είχα πρόβλημα με το μηχανάκι δεν μπορούσα να πάω πουθενά, αλλά ακόμα ήταν νωρίς, τι να κάνω...άς για αλλαγή λοιπόν, κάνω ένα μπάνιο την ώρα που δύει ο ήλιος,συνήθως εκανα όταν ανέτειλε





Πάω να πιω ένα καφέ να περάσει λίγο ακόμα περισσότερη ώρα, για να φάω και μιλάω με τη γυναίκα μου στο τηλέφωνο. Την εξηγώ την κατάσταση μου


- Δεν πειράζει κανε καμιά βόλτα.

- Την βόλτα να κάνω βρε Ανθή, από εδώ που κάθομαι... βλέπω όλο το μέρος.


Τελοσπάντων, πάω να φάω σε ένα ωραίο ταβερνάκι, το μοναδικό που είχε κόσμο. Εντωμεταξύ κλασικά, είχα κανει τα κονέ μου με την φόρτιση του Κ...το άφησα προτού να φάω, ώστε όταν φάω να το πάρω και μετά να το ξαναδώσω μέχρι να φύγω. Απίστευτος Σπασαρχιδ...




Κάθομαι στο τραπέζι, αλλά μία η κούραση μια η απίστευτη κόπωση, με κατέβαλε και άρχισα να τρέμω από το κρύο. Οπότε φόρεσα και εγώ το μπουφάν μου και περίμενα το σερβιτόρο, αλλά αυτός πουθενά. Να με γράφει, το φωνάζω έρχεται και μου το πετάει με περίεργο ύφος


- Κρύωσες βλέπω;...Ρε συ για πρεζόνι με πέρασε!

- Έκανα μπάνιο στη θάλασσα και κρύωσα...Του λέω...έχω πρόβλημα με το μηχανάκι αλλιώς θα έφευγα αλλά τι να κάνω, ξέμεινα εδώ


Παρήγγειλα ένα πλουσιοπάροχο γεύμα, ο σερβιτόρος συνέχισε να με κοιτάει περίεργα. Ποιος ξέρει, ίσως διερωτούνταν αν τελικά τον πληρώσω.





Του λέω να μου φέρει το κινητό με το λογαριασμό και μου λέει το απίστευτο


- Τραβάς φωτογραφίες με το Κ και τι να τις κάνεις; Γιατί θα τις κοιτάς; Σιγά!

- Ξέρωγω αναμνήσεις είναι..Αλλιώς γιατί να υπάρχουν οι φωτογραφικές μηχανές.


Απίστευτος! Τέτοια φιλοσοφία δεν είχα ξανακούσει και επειδή με εκνεύρισε του είπα ότι ταξιδεύω 25 μέρες και ότι έγραψα στα παλιά μου τα παπούτσια την δουλειά, τους χαιρέτησα και έφυγα. Εκεί ήταν που με κοιτούσε σαν εξωγήινο, αλλά τελικά με τη συζήτηση με συμπάθησε αφού με πρότεινε, αν θέλω να κάτσω στο μαγαζί πάρωτι αυτοί κλείναν και να συνεχίσω να δουλεύω με το Κ


Το Κ...είχε μπαταρία αλλά εγώ δεν...και με σβηστά φώτα πήγα στην παραλία για νανακια

Ημέρα 26 Τετάρτη 27/08/2014

https://maps.google.com/maps?saddr=Βασιλικός, Ζάκυνθος, Ελλάδα&daddr=Λιμεναρχείο Αγίου Νικολάου, Αγ. Νικόλαος, Ζάκυνθος, Ελλάδα&hl=el&ie=UTF8&sll=37.915822,20.747037&sspn=0.681456,1.322479&geocode=FYN2PwIdgSVAASknGYDFEjZnEzHSXYzKr4erzg;FadvQgId1vM7ASG4LxJq-Zo6XCkpUtGfLGhnEzG4LxJq-Zo6XA&oq=πεσαδα&mra=pr&t=m&z=10

https://maps.google.com/maps?saddr=Πεσάδα, Ελλάδα&daddr=Αργοστόλι, Ελλάδα to:Ραζάτα, Κεφαλλονιά, Ελλάδα to:Βαλσαμάτα, Κεφαλλονιά, Ελλάδα to:Σάμη, Κεφαλλονιά, Ελλάδα to:Λίμνη Μελισσάνη, Σάμη, Κεφαλλονιά, Ελλάδα to:Αγία Ευφημία, Κεφαλλονιά, Ελλάδα to:Μιρτος, Κεφαλονιά, Κεφαλλονιά, Ελλάδα to:Άσσος, Κεφαλονιά, Ελλάδα&hl=el&ie=UTF8&sll=38.369925,20.550957&sspn=0.169309,0.33062&geocode=FZKRRQIdoQI6ASnV0lI0XWJnEzGq8Ofx9Oh0dQ;FfB5RgId9aY4ASlVlzi6l4ddEzGdo26s8EKvbg;FUmxRgIdJ0A5ASnFQVOqgYhdEzFlAcZGX4m-Bw;FXaARgIdURI6ASmvN-KBCIldEzGQN8R0L70ACg;FZerRwIdAQ07ASnfJfnre4xdEzGAlbniLL0ABA;FV_BRwIdvrA6ASl_72gF2o1dEzGHmp0eGOHtMw;FWJ1SAIdLkw6ASmdlnIQveldEzEgHrviLL0ABQ;FZXrSAIdVVA5ASlPt5cBcJBdEzE5rDCr33FVnA;FbGaSQId42o5ASmV54IgtJBdEzGyMeCjYtKPDQ&oq=Άσ&mra=ls&t=m&z=11








Καλά ρε παιδιά τι ώρα είναι αυτή... πωπώ ο οργανισμός μου τα έχει φτύσει τελείως μιλάμε





Μαγια όμως Ε...

Αφού έκανα τα καθέκαστα, ξέρετε... ΞΕΡΟΥΜΕ!!! Ξεκίνησα και πάλι για τον άγιο Νικόλαο για να πάρω το καράβι αυτή τη φορά για Κεφαλονιά. Η περιπέτεια στη Ζάκυνθο άνετα θα μπορούσε να ονομαζόταν από άγιο Νικόλαο σε άγιο Νικόλαο και γύρω γύρω όλοι...





Φτάνω στον άγιο Νικόλαο, ρωτάω που θα κόψω εισιτήρια για το καράβι και μου λένε όταν έρχεται το καράβι έρχεται και ο γκισες. Δεν το πολυκατάλαβα, αλλά ήταν πρωί ακόμα οποτε δικαιολογούμαι.Οταν μπερδέψα όμως τα μπούτια μου με τους Αγίους Νικολάδες ήταν μεσημέρι...αλλα αυτο ήταν μια παλιά ιστορία


Πίνω καφέ να περάσει και άλλο η ώρα και ήρθε το καράβι παρέα με τον γκισε





Απίστευτη ελληνική πατέντα. Τα εισιτήρια τα έκοβες από ένα φορτηγάκι που με το που ερχόταν το καράβι ερχόταν και αυτό...Ε ναι, τι να τα κάνεις τα εισιτήρια αν δεν έχει έρθει το καράβι ... αφού με το καράβι θα ταξιδέψεις... Όποτε κολλάει!


Περίμενε να επιβιβαστώ στο καράβι και έρχεται ένα παληκάρι με ZZR 1400 .Το βλέπω τώρα και με βλέπει και αυτός. Φορούσε δερμάτινες στολές πάνω κάτω και μπότες πίστας και εγώ σορτσάκι κοντομάνικο και σπορτέξ...


- Δεν έσκασες; Του λέω

- Γαμήθηκα! Πωπώ ρε φίλε σε ζηλεύω μου έρχεται να τα πετάξω όλα, τώρα που σε βλέπω...

- Κοίταξε να δεις. Σίγουρα δεν με τιμάει ως μηχανοβιο, το σωστό το κάνεις εσύ, αλλά και τι να κάνω να βγάλω σπυριά από τη ζέστη. Διακοπές ήρθα όχι για να βγάλω σπυριά!


Η συνάντηση μου με το παλικάρι με έδωσε την ευκαιρία να τραβήξω, κάποιες από τις πιο πολυαγαπημένες μου φωτογραφίες σε αυτό το ταξίδι








Στο πλοίο αντίκρισα και ένα ακόμα εκπληκτικό θέαμα. Έτσι όπως έκανε σκια το πλοίο στη θάλασσα, ο ήλιος, τα ύδατα, τι συνετέλεσε δεν ξέρω ακριβώς, μέσα στα κύματα σχηματιζόντουσαν απίστευτοι χρωματισμοί. Λες και έβλεπες το Βορειο σελας μέσα από τα κύματα. Τι θέαμα ήταν αυτό! Δεν το είχα ξαναπαρατηρήσει η δεν το είχα ξαναδεί, πάντως χαζέψα!




Δεν φαίνεται καλά το ξέρω. Αρε και να χα μια καλή φωτογραφική μηχανή, αρέ και να είχα. Κλασσικά έβριζα με την σπάγκοραμια μου, μέχρι που έφτασα Κεφαλονιά



Μόλις αποβιβάστηκα από το καράβι, ρώτησα και κατευθύνθηκα προς το σπήλαιο της Μελισσάνης. Για πειράματα δεν είμαστε, κάτσε να δω το σπήλαιο και μετά προσαρμόζω ανάλογα το πρόγραμμα μου.




Πηγαίνοντας για το σπήλαιο ήδη νύσταζα.άντε λέω να φτάσω να πιω και ένα… Κ (Ε καιρός ήταν!!) μπας και ξυπνήσω. Κάπου στα μέσα της διαδρομής, βλέπω στα δεξιά μου ένα απίστευτο δρόμο να χάνεται μέσα στο βουνό. Το κοιτάω, το προσπερνάω, που πάει αυτός ο δρόμος αναρωτήθηκα, σταματάω, να πάω να μην πάω, φυσικά και πήγα


Το όρος Αινου είναι προστατευόμενο βουνό, απίστευτης ομορφιάς








Πέρασα τα ραντάρ και συνέχισα








Το τοπίο ήταν μαγικό αλλά κάπου απογοητεύτηκα, γιατί δεν υπήρχε κάποιο άνοιγμα να δω την θέα από ψηλά. εκεί ήταν και ένας δασικός φύλακας και με είπε ότι αν θέλω να δω θέα να ακολουθήσω το χωματόδρομο και στα 500 m θα δω όλη την θέα






Το βουνό έφτανε έως τα 1200 m υψόμετρο



Εκεί μου έκαναν εντύπωση δύο οικογένειες ξένων. Στην μία ο άντρας καθόταν στο χείλος του γκρεμού, πλάτη προς το χάος και φωτογράφισε την οικογένειά του. Ένα στραβοπάτημα και κλαψτων. Φυσικά Το Σκηνικό Μου Θύμισε...


βιντεο





Και το άλλο ήταν μια οικογένεια με δύο μικρά παιδάκια, 6 - 7 χρονών που καθόντουσαν στο χείλος του γκρεμού και οι γονείς τους ήταν 5 m πιο πίσω και συζητούσαν τα δικά τους. Ποιος έλληνας γονιός θα άφηνε τόσο απροστάτευτα τα παιδιά του σε ένα τόσο επικίνδυνο σημείο, κανείς! Τώρα καναν καλα οι ξένοι δεν κάναν καλά, το αφήνω στην κρίση σας


Αντικρίζοντας αυτές τις περίεργες εικόνες για τα μάτια μου, αναθάρρεψα. Κοιτάω κάτω και βλέπω ένα σημείο που έφτανε σε μία κυκλική πλατφόρμα να την πω. Για να φτάσω σε αυτή είχε ένα μικρό μονοπατάκι που σε φάρδος χωρούσε μετά βίας το ένα μου πόδι. Ε θα πάω να έχω καλύτερη οπτική γωνία, αλλά επειδή είχα η έχω υψοφοβία, όπως θέλετε πέστε το, αλλά και επειδή είμαι και λίγο χέστης, στηριχτήκα με τα χέρια μου για να το περάσω, και μετέπειτα έβαλα κόντρα με το πόδι μου σε ένα βράχο έτσι ώστε να μεταβώ στην πλατφόρμα. Ρίχνω το βάρος μου στο βράχο, που όμως τελικά δεν ήταν βράχος αλλά πέτρα και με το που την πιεσα αυτή, κατρακύλησε στο γκρεμό μαζί με μπόλικο χώμα. Ωρέ μάγκα μου θα έσκαγα σαν καρπούζι! Καλά δεν το συζητώ, θα ήμουν ο μεγαλύτερος κεφάλας ταξιδιώτης που έφτασε ποτέ στην Κεφαλονιά, αν τελικά πετούσα στο γκρεμό. Οι τουρίστες χαμογελούσαμε με νόημα. Εγώ γελούσα από ανακούφιση που τη γλίτωσα. Το συμπέρασμα πάντως είναι, ότι την παράσταση εκεί πάνω ψηλά στο βουνό εγώ την έκλεψα.


Προτου να πάω στην Μελισσάνη πήγα για καφεδάκι σε ένα μπιτς μπαρ, μπας και επιτέλους... δω το πολυπόθητο θέαμα. Αλλά που, χαλαρά πράγματα


Εκεί μέχρι να παρκάρω γινόταν ο κακός χαμός. Ο δρόμος που κατέληγε στην παραλία της Αντισαμου, έκανε διχάλα. Από την τη μία πήγαινε στο πάρκινγκ και από την άλλη στην παραλία. Αλλά οι άνθρωποι δεν σκέφτηκαν να βάλουν κάποια πινακίδα, με αποτέλεσμα όλοι να κατεβαίνουν στην παραλία που κατέληγε σε αδιέξοδο και να μπλοκάρουν, από τα αμάξια που είτε ανέβαιναν είτε κατέβαιναν. Χαμός, μιλάμε αφού εγώ φρίκαρα με το φέιζερ, φαντάσου ...




Στο μπιτς μπαρ έφαγα και άλλο στράβωμα. Αν και ρώτησα τον μπάρμαν που έχει μπρίζα για να φορτίσω το Κ αυτός τον Κ… μου τον έκανε σε πλαστικό ποτήρι.




Άντε, δε βαριέσαι πες ότι μπερδεύτηκε. Αλλά που δε μου έδινε τον κωδικό του wi-fi λέγοντας μου ότι δεν έχουν, που το πας. Εν τω μεταξύ εγώ το βρήκα από το κινητό, αλλά χρειαζόμουν τον κωδικό. Όταν του είπα, μου λέει. ...Αυτό είναι άλλο, δεν είναι το wi-fi μας. Δηλαδή τι να πω.Πως δεν τον δάγκωσα , ένας θεός το ξέρει. Γενικά έτρωγα αρκετά στραβομάρα στο ταξίδι. Ήταν από την κούραση, ήταν φυσιολογικό ηταν αφύσικο, τι να πω δεν ξέρω


Φωτογραφίες από το μπιτς μπαρ που δεν είχε ίντερνετ ...





Πήγα στο σπήλαιο της Μελισσάνης, άλλη φάση εκεί. Ήταν ένα ζευγάρι ελλήνων γύρω στα 40 ήταν δεν ήταν...Και καναν ολόκληρη μανούρα για την τιμή του εισιτηρίου (7 €)Και νά τι πράγματα είναι αυτά...Και έχουμε κρίση...Και να είναι ακριβά...Τα έριχναν κανονικά στις καημένες υπαλλήλους της υποδοχής, μέχρι που έσκασαν και τα είπα


- Συγνώμη αλλά δεν είναι υποχρεωτικό να εισέλθετε στο σπήλαιο, από μόνοι σας ήρθατε, δε σας υποχρέωσε κανείς. Αν θεωρείτε ότι το αντίτιμο είναι ακριβό μην εισέλθετε,δεν πρόκειται να σας πει κανείς τίποτα. Τα καημένα τα κορίτσια τι σας φταίνε, σάμπως αυτές όρισαν τις τιμές...


Το σπήλαιο της Μελισσάνης, άντε γιατί συγχύστηκα και πάλι







Να πω την αλήθεια το περίμενα πιο εντυπωσιακό. Το ύψος των βράχων που το περιέκλειαν, μου φάνταζε από τις εικόνες που είχα δει πιο μεγάλο. Αλλά και τι να κάνω, να κράξω και εγώ τα κορίτσια στην υποδοχή...










Βγαίνοντας, ρώτησα τις μπινελίκιασμενές κοπέλες που με προτείνουν να κοιμηθώ το βράδυ και να είναι καλά, με είπαν να πάω στον άσσο


Αλλά προτού τον άσσο πήγα στο Μύρτο, την πιο διάσημη παραλία του νησιού
















Η παραλία στην άκρη της, δημιουργεί μια σπηλιά. Όσο ήμουνα μέσα, έπεφταν πέτρες από το βουνό. Τώρα δεν ξέρω, είχε κατολισθήσεις η κάποιος μας έκανε πλάκα, πάντως όλοι τρέχα να σωθούν





Για να πήγαινα στον άσσο απο το Μυρτο είχε δύο δρόμους, ενας περιφερειακός και ένας μέσα από το βουνό. Ε και εγώ, ξέρετε τι διάλεξα





Ίσως η πιο ωραία διαδρομή που έκανα σε όλες τις διακοπές μου











Χάζεψα!



Δείτε στροφές! Ώρε μάγκα μου που είμαι!




Πολλές φορές στο δρόμο, καθώς οδηγούσα έκανα απολογισμό από το ταξίδι μου. Τι ήταν αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση. Τι ήταν αυτό που θα έμενε ανεξίτηλο μέσα από τις μνήμες μου. Τη θα έλεγα, αν κάποιος με ρωτούσε,τι σε άρεσε περισσότερο απ' όσα συνάντησες σε αυτό το οδοιπορικό σου ανα την Ελλάδα. Όσο και να το σκεφτόμουν, τα μέρη που με έκαναν να νιώθω πραγματικά ευλογημένος που τα αντίκρυσα πιο πολύ από όλα τα άλλα, ήταν ο καταρράκτης του Ήλιοχωριού και η λίμνη των Κρεμαστών. ( Και με το Πόρτο κατσίκι αλλά και το Ναυάγιο τρελάθηκα, αλλά αυτά τα μέρη ήταν πάνω-κάτω γνωστά οτι θα με συνεπάρουν ) Αυτά τα δύο μέρη όμως, τα αντάμωσα στην αρχή του ταξιδιού μου. Ίσως, σκεφτόμουν να έπαθα ταξιδιωτικό κορεσμό με τα τόσα που είδα και τίποτα πλέον να μου έκανε πια τόσο μεγάλη εντύπωση. Γιατί όπως και να το κάνουμε, το μάτι συνηθίζει και οι εντυπώσεις υποσκιάζονται από τη συνεχή εναλλαγή τοπίων και εικόνων. Αλλά μόλις έφτασα στον άσσο, αναίρεσα όλες τις παραπάνω σκέψεις μου. Πραγματικά αυτό το χωριουδάκι είναι απίστευτο και έτσι πολύ απλά, προστέθηκε στην τριάδα των πιο λατρεμένων προορισμών μου,σε αυτό το 29ήμερο ταξίδι ανά την Ελλάδα












Δεν μπορούσα να το χορτάσω τον ασσο πραγματικά, αλλά με εικόνες και συναισθήματα δεν γεμίζει το στομάχι παρά μόνο, χορταίνει η ψυχή. Όποτε φαγάκι λοιπόν. ..





Εκεί πήγα να φάω ένα ξενέρωμα, μιας και είχαν τελειώσει τα μακαρόνια και τσινησαν να μου βράσουν άλλα. Τελικά τους επεισα και όχι μόνο, αλλά μέσα από τις συζητήσεις με γουστάραν κιόλας, αφού να φανταστείτε για όλο αυτό το γευμα πλήρωσα μόνο 10 €


Είχα μέγα δίλημμα, να πάω Ιθάκη αύριο η να κάνω το γύρο της υπόλοιπης Κεφαλονιάς. Αν πήγαινα Ιθάκη όμως, από εκεί θα έβγαινα με το καράβι στον Αστακό και θα ειχα να διανύσω πολλά χιλιόμετρα για Θεσσαλονίκη. Ο σερβιτόρος με είπε, να πάω Ιθάκη και ότι το υπόλοιπο μισό του νησιού από θέμα φυσικής ομορφιάς, δεν έχει να μου προσφέρει τίποτα καλύτερο από όσα είδα μέχρι τώρα...Πάντως ημουν πολύ κουρασμένος για να αποφασίσω, ας ξημερώνε η αυριανή ημέρα και βλέπουμε


Η διαδικασία του ύπνου, πλέον είχε αποκτήσει τυπική διαδικασία. Ο Ασσος είχε μια μικρή παραλία με καμιά δεκαριά ξαπλώστρες, Έ στη μία από αυτές ξεράθηκα ...

Ημέρα 27 Πέμπτη 28/08/2014

https://maps.google.com/maps?saddr=Άσσος, Κεφαλονιά, Ελλάδα&daddr=Φισκάρδο, Κεφαλλονιά, Ελλάδα to:38.406491,20.5702735 to:Σάμη, Ελλάδα&hl=el&ie=UTF8&sll=38.356734,20.629578&sspn=0.338678,0.66124&geocode=FbGaSQId42o5ASmV54IgtJBdEzGyMeCjYtKPDQ;FTbTSgId1Po5ASnfqOk1L5ZdEzFwNrriLL0ABQ;FVsJSgIdoeA5ASm1_ua84pZdEzEhX9GPr2PPAA;FZerRwIdAQ07ASnfJfnre4xdEzGAlbniLL0ABA&oq=βαθ&mra=pr&via=2&t=m&z=11

https://maps.google.com/maps?saddr=Ιθάκη, Βαθύ, Ελλάδα&daddr=Σταυρός, Ιθάκη, Ελλάδα to:Ανωγή, Ιθάκη, Ελλάδα to:Αγ. Ιωάννης, Ιθάκη, Ελλάδα to:Εξωγή, Ιθάκη, Ελλάδα to:Κιόνι, Ιθάκη, Ελλάδα&hl=el&ie=UTF8&sll=38.412619,20.675755&sspn=0.169209,0.33062&geocode=FeFhSQId7yg8ASmX2QBVJehdEzFAlbniLL0ABA;FVDASgIdujA7ASECBCXs3U6uDynBe7zIMb5dEzECBCXs3U6uDw;Fbc8SgId53Y7ASnpf-PocpVdEzEBkwKx8c5CNg;FZ3NSQId-kE7ASkjLAfaWZRdEzEGEP-dLgnu4Q;FYXhSgId7NU6ASkTxLzcE75dEzG-SoeoGZ9LKg;FRyoSgIdx7Y7ASkJ_KFpwr9dEzF4G3xCfhAX2A&oq=κιο&mra=ls&t=m&z=12




Με το που ξύπνησα ούτε Κ δεν ήπια,κατευθείαν ανέβηκα πάνω στο καστρο για να βγάλω φωτογραφίες και να τον απολαύσω εκεί πάνω...




Για να φτάσεις πάνω στο κάστρο, είχε αρκετή ανηφόρα, όχι αστεία. Κανονικά ήταν πεζόδρομος και τα οχήματα απαγορευόταν, εγώ καθώς ανέβαινα
αναρωτιόμουν, καλά έρχονται δω πάνω με τα πόδια. Μετά βέβαια από κανένα μισάωρο είδα κάμποσους τουρίστες κάνοντας τζόκινγκ να ανηφορίζουν το δρόμο και εκει μου έφυγε η απορία.





Μετά να κατέβηκα κάτω στο Ασσο να πιω και δεύτερο Κ και φυσικά να λάβω επιτέλους τις τελειωτικές μου αποφάσεις για το πού θα πάω.
















Δυστυχώς δεν το περπάτησα το μέρος, γιατί τα πόδια μου ήταν πραγματικά χάλια...Σαν συγκαμένος αιωνόβιος βάδιζα. Γνώρισα ένα παππού και μου έλεγε ιστορίες, που ήταν ναυτικός πριν 40 χρόνια. Είχε πάει στην Αργεντινή και εκεί σε ένα ταβερνάκι είδε φωτογραφία από τον άσσο κρεμασμένη στον τοίχο. Μου είπε που ακριβώς το 40 οι γερμανοί εκτέλεσαν τυχαία έξι ντόπιους, επειδή είχαν κλαπεί κάτι ξύλα και ο κλέφτης δεν ομολογούσε το έγκλημα του...Και άλλα πολλά


Χαιρέτησα τον παππού και το μέρος και πήγα στο Φισκάρδο να δω επιτέλους, τι θα κάνω με το πλοίο.





Πάω στο ταξιδιωτικό πρακτορείο του Φισκάρδο και μαθαίνω ότι από κει, φεύγει καράβι μόνο για Λευκάδα και αν ήθελα, να πάω Ιθάκη θα έπρεπε να επιστρέψω στην Σάμη. ( Ο σερβιτόρος εντωμεταξύ εχθές, με είχε διαβεβαιώσει ότι και από το Φισκάρδο φεύγει καράβι για Ιθάκη. Φυσικά ψάχνοντας στο ίντερνετ, είδα ότι δεν έχει πλοίο, αλλά βασίστηκα και στο σερβιτόρο.) Καλά είχα καμιά ώρα να το σκεφτώ






Μετά από πολύ σκέψη και μελέτη αποφάσισα να φύγω για Λευκάδα. Άσε που βαριόμουν να ξαναγυρίσω στην Σάμη, αλλά μετά θα έμπλεκα κιόλας. Γιατί αύριο το καράβι από Ιθάκη θα έφτανε στον αστακό αργά το απόγευμα, οπότε θα έπρεπε να διανυκτερεύσω κάπου άμεσα, μιας και δεν μπορούσα να οδηγήσω βράδυ με τη μηχανή και το Σάββατο θα είχα να διανύσω, ένα κάρο χιλιόμετρα μέχρι Θεσσαλονίκη.Επίσης πιθανόν να αναγκαζόμουν να βγω στην εθνική οπότε, θα έχανα στο νήμα το πρωταρχικό στοίχημα με τον εαυτό μου. Συν το ότι η τελευταία μέρα του ταξιδιού μου θα αποκτούσε, διαδικαστικό χαρακτήρα, πράγμα που με χαλούσε αφάνταστα. Οπότε πάμε Λευκάδα, να είμαι άνετος και βλέπουμε.


Πάω στο λιμάνι. Εντωμεταξύ η κοπέλα από το ταξιδιωτικό πρακτορείο, πήγε στο λιμάνι να κόβει εισιτήρια. Το είχες δίπορτο και αυτή. Δεν είχε καράβι, πρακτορείο. Έρχεται το καράβι, λιμάνι. Αμπως...


- Τελικά θα φύγεις για Λευκάδα;

- Ναι

- Ε ναι που να γυρνάς τώρα στην Σάμη... 20 χιλιόμετρα δρόμος


Με ειρωνευόταν άλλα την άφησα. Που να την εξηγώ τώρα από πού έρχομαι και πού πάω. Τελοσπάντων, κόβω εισητήρια και περιμένω το καράβι. Τότε ξαφνικά μου έρχεται φλασιά


- Από Ιθάκη για αύριο έχει δρομολόγια για Λευκάδα;

- Δεν ξέρω σίγουρα, πάρε αυτό το τηλέφωνο


Παίρνω τηλέφωνο...Ναι έχει δρομολόγια...Και τι ώρα φεύγει το πλοίο...Το πρωί...Και τι ώρα φτάνει Λευκάδα...Το μεσημέρι.


Τέλεια!...Κοπελιά μπορώ να ακυρώσω τα εισιτήρια μου.


Χάζεψε! Τώρα τι να την έλεγα! Δεν την είπα τίποτα, πήρα τα λεφτά και βουρ για Ιθάκη λέμε, με μια χαρά απερίγραπτη! Λες και σήμερα ήταν η πρώτη μέρα του ταξιδιού! Όλα αυτά φυσικά γινόντουσαν για να γυρίσω στην ώρα μου πίσω στη γυναίκα μου, όπως την είχα υποσχεθεί από την αρχή του ταξιδιού.


Στην Κεφαλονιά λόγω των σεισμών, είχε πολλές παρακάμψεις στο οδικό δίκτυο. Έτσι από άλλο δρόμο έφτασα στο Φισκάρδο και από άλλο δρόμο επέστρεψα στην Σάμη












Επιβιβάστηκα στο καράβι και έριξα ένα εικοσάλεπτο ύπνο μέχρι να φτάσω Ιθάκη, που με αναζωογόνησε κάπως


Ιθάκη λοιπόν...


Βαθύ









Άγιος Ιωάννης





Λευκη





Σταύρος





Μη νομίζετε ότι είμαι αδιάθετος και δεν λέω πολλά, απλώς ακόμα δεν είχα πιει...Ξέρετε και δε λειτουργούσε





Τώρα όμως που στα στανιαρά, ξεκινάω λοιπόν.


Στο σταυρό είδα το πιο αηδιαστικό σκηνικό των διακοπών, που με έκανε να κάνω τον...Σταυρό μου


Μια γιαγιά ηρθε με το τσίτσιδο εγγόνι της, το οποίο το καημένο είχε λερωθεί στο ποπο.(Τώρα από τη λερώθηκε μη ρωτάτε) και η γιαγιά το έπλυνες σε μία κοινόχρηστη βρύση πάνω στην παραλία.Μπλιαξξξξ...Ούτε στην Ουγκάντα δεν τα βλέπεις αυτά .


Απ' όσα είδα από την Ιθάκη, πέρα το ότι είναι πανέμορφο νησί, μαζεύει πολλούς ρεμαλοτουρίστες. Ότι πρέπει για μένα δηλαδή! Σαν να βρήκα πραγματικά την Ιθάκη μου, μέσα από αυτό το ταξίδι ...







Καθώς πήγα στο Ανώγη, προσπέρασα ένα μηχανάκι που...Ναι πήγαινε πιο αργά και από μένα. Τελοσπάντων ενώ μουρμούριζα κάτι δεν θυμάμαι τι, τους ρωτάω


- where are you from;

- Από την Μυτιλήνη


Άντε πάλι τα ίδια, όλα σε έμενα συμβαίνουν! Αυτή ήταν Πολωνή και έμεναν 20 χρόνια στην Ελλάδα. Δηλαδή όλα σε μένα συμβαίνουν!


Και αυτή ήταν χυμα σαν ζευγάρι και μου λένε...Εμείς θα κοιμηθούμε το βράδυ στο Σταυρό, ξέρεις που είναι;Μα φυσικά! Εκεί που είναι το γάργαρο νερό...Πως δεν ξέρω


Μετά το Ανώγη, από κει ξανακατέβηκα στο Σταυρό και ανέβηκα τέρμα πάνω στην Εξωγη





Στην Εξωγη εφτασα μέχρι τέρμα πάνω που τελειώνω δρόμος, να δω την θέα απο ψηλά. Όπου φυσικά και δικαιώθηκα








Και από κει ξανακατέβηκα στο Σταυρό για να πάω στο κιόνι.


Φρίκες



Κιονι
















Δεν θυμάμαι πολλά από κείνο το βράδυ. Κινήθηκε σε χαλαρούς ρυθμούς, παρότι γενικά ένιωθα στραβωμένος. Το γιατί δεν το θυμάμαι, μάλλον επειδή δεν βρήκα καβάτζα για να κοιμηθώ. Τελοσπάντων, χτύπησα την τελευταία μακαρονάδα του ταξιδιού



Ένα έχω μάθει, ότι και να χορτάσεις με τα γκουρμέ πιάτα πρέπει να είσαι ήδη χορτάτος. Ε το χρυσοπλήρωσα το συγκεκριμένο γεύμα και πάλι ένιωθα νηστικός


Πληρώνω το λογαριασμό και πάω προς το μηχανάκι να φορέσω μια μπλούζα γιατί κρυώνα. Εντωμεταξύ το Κ το είχα αφήσει σε σχετικά αθέατο σημείο, εκεί δίπλα στο τραπέζι να φορτίζει. Γυρνάω από το μηχανάκι, πόσο να έκανα 5 λεπτα και το εστιατόριο είχε ήδη κλείσει. Άλλο και τούτο πάλι. Ευτυχώς που το Κ δεν είχε κάνει φτερά.Και εκεί μου ήρθε. Το ταβερνάκι ειχε και καναπεδάκια και εσένα από αυτα...Πως το λένε, εκεί που τρως και πίνεις, εκεί πας και το δίνεις...Ε ροχαλίζεις

Ημέρα 28 Παρασκευή 29/08/2014

https://maps.google.com/maps?saddr=Κιόνι, Ιθάκη, Ελλάδα&daddr=Επαρ.Οδ. Κιόνιου - Πέρα Πηγάδιου&hl=el&ie=UTF8&sll=38.411112,20.681626&sspn=0.169212,0.33062&geocode=FRyoSgIdx7Y7ASkJ_KFpwr9dEzF4G3xCfhAX2A;FZyXSQIdCmU7AQ&oq=βαθυ ι&mra=dme&mrsp=1&sz=12&t=m&z=12

https://maps.google.com/maps?saddr=Βασιλικη, Λευκάδα, Ελλάδα&daddr=Λευκάδα, Ελλάδα to:Πρέβεζα, Ελλάδα to:Φιλιππιάδα, Πρέβεζα, Ελλάδα to:Ιωάννινα, Ελλάδα to:39.6741669,20.9410809 to:39.7263223,21.0376843 to:39.7569053,21.1194767 to:Μέτσοβο, Ιωάννινα, Ελλάδα&hl=el&ie=UTF8&sll=39.653284,21.111603&sspn=0.332527,0.66124&geocode=FRlpTQIdWnY6ASnFvIl9t7BdEzHOsYrpRVHSIg;FdaMUAIdX_Y7ASmzTf6oGkpcEzHd77NEUhxs0w;FaF4UgIdZKU8ASk1LFFi4zhcEzFClHfqZSviVw;FfNCVgIdN54-ASlpzE8T3g9cEzHHRfPqu7dE8g;FYU9XQId8zM-ASln3f7eoulbEzHAl7niLL0ABA;FTZhXQIdGIk_ASnTrQUge91bEzHySoLXn4Bafw;FfIsXgIddAJBASmfegci095bEzE85aw9Go7cMA;FWmkXgId9EFCASk15smWjGJZEzFN1U9iwnsY3Q;FYfYXgIdjTlDASmJgxPhUGNZEzGOeOCQjz6u3Q&oq=μετσο&mra=dvme&mrsp=7&sz=11&via=5,6,7&t=m&z=11










Από όσο θυμάμαι ξύπνησα πολύ πριν να ξημερώσει και πήγα να πάρω το καράβι για Λευκάδα. Εντάξει υπήρχε μια άλφα μελαγχολία που τελειώνε το ταξίδι και μια πολύ πιο μεγάλη αβεβαιότητα για το μέλλον...συν το ότι το Κ τα είχε φτύσει και δεν φορτίζει με τίποτα. Οι φωτογραφίες μου πλέον ήταν περιορισμένες όπως και η ψυχολογία μου.






Υπήρχε μια μικρή καθυστέρηση στην άφιξη μας στην Λευκάδα γιατί πέσαμε πάνω σε...








Ιστιοφόρικο αγώνα










Εντάξει καθυστερούσαμε να φτάσουμε Λευκάδα αλλά ήταν, μια ιδιαίτερη καθυστέρηση θα έλεγα. Παρόλα αυτά οι επιβάτες του πλοίου δυσανασχετούσαν με το γεγονός.Δηλαδή έλεος! Τι να κάνουν, να σταματήσουν τον αγώνα γιατί κάποιοι ήταν ανυπόμονοι να συνεχίσουν τις διακοπές τους.


Στην Πρέβεζα έκανα στάση για ενα Κ









Και κάπου έξω από την Φιλιππιάδα έριξα ένα ακόμα μεσημεριανό ύπνο σε κάποιο μοναστήρι.





Κάπου πριν τα Γιάννενα με και σε βροχή, και εγώ ως γνήσιος Adventure rider την έπεσα σε μια καφετέρια στο δρόμο




Μόλις έκοψε η βροχή συνέχισα, αλλά ο άτιμος ο καιρός έπαιζε παιχνίδια με την πάρτη μου. Βρε σε εμένα...





Κάπου στη διαδρομή με τσίμπησε ένα περίεργο ζωυφιο στο στήθος, που με γονάτισε. Δεν ήταν τσίμπημα αυτό που ενιωθα αλλά κάψιμο σε όλο μου το στέρνο. Για μέρες πονούσα, τι ήταν αυτό πάλι...


Φτανω Γιάννενα. Ο ουρανός ήταν πολύ βαρύς και εγώ από την παλιά εθνική οδό ξεκινάω για Μέτσοβο














Όπου άρχισε σιγά-σιγά να με πιάνει η νύχτα και η βροχή, οπότε λέω άστο και βγήκα στην εθνική, αλλά δε με χάλασε καθόλου μιας και για 22 km που έμειναν για το Μέτσοβο τα μισά και παραπάνω, τα έκανα μέσα από τούνελ


Στο Μετσοβο ηπια ένα ζεστό Κ να στανιάρω από το ψόφο, σε ένα υπέροχο καφέ- μπαράκι







Βγαίνοντας έξω από την καφετέρια, έριχνε καρέκλες. Όλα μου τα υπάρχοντα ήταν μούσκεμα. Να έχει ψοφόκρυο.Φουλ υγρασία. Εγώ ακόμα να είμαι βρεγμένος. Να τουρτουρίζω από το κρύο και να σκεφτούμε πως θα τη βγάλω το βράδυ. Ωρέ μάγκα μου αν πάθω πνευμονία σήμερα, δεν θα πάθω ποτέ! 







Τρώω σάντουιτς. Ημουν μέσα στο μαγαζί και κρυώνα. Η ώρα κοντεύει μία και έξω ακόμα εβρεχε. Το Κ δεν φορτίζει με τίποτα και εγώ περιμένοντας να περάσει λίγο ακόμα η ώρα έκανα το απίστευτο... Μπήκα μέσα σ' ένα ταξιδιωτικό site, και διάβασα ένα ταξιδιωτικό...Μάλλον αυτή ήταν και επίσημα οι τιτλοι τέλους του δικού μου ταξιδιού, μιας και ήδη σιγά-σιγά θα αρχίσω να ονειρεύομαι τα επόμενα


Καλό είναι να ονειρεύεσαι με μάτια ανοιχτά, αλλά στην παρούσα φάση είχα πρόβλημα στο να ονειρευτώ με μάτια κλειστά, μιας και, για να ονειρευτώ έπρεπε πρώτα να κοιμηθώ...έξω στο ψοφο


Ευτυχώς είχα προνοήσει και είχα βρει, το μέρος που θα την πέσω από νωρίς το απόγευμα.Αλλά υπήρχε μια μικρή ακόμη, τεχνική δυσλειτουργία. Ο πάγκος – παρκάκι της εκκλησίας που προοριζόταν για κρεβάτι μου, ήταν πολύ στενός που τσιμα - τσιμα χωρούσα. Σε κάποια φάση ενώ κοιμάμαι,βλέπω να πέφτω από ένα γκρεμό. Τραντάζομαι και νιώθω να πέφτω σιγά-σιγά από τον πάγκο...7500 χιλιομετρα είχα κάνει σε 28 μέρες χωρίς να πεσω...και έπεφτα από τον πάγκο.Τελικά συγκρατήθηκα, αλλά μετά από αυτό το Bungee jumping ξυπνημα...δεν άργησα να ξανά ξυπνήσω

Ημέρα 29 Σαββάτο 30/08/2014

https://maps.google.com/maps?saddr=Μέτσοβο, Ιωάννινα, Ελλάδα&daddr=Κηπουρειό, Γρεβενά, Ελλάδα to:39.9985812,21.3678989 to:Κοσμάτι, Γρεβενά, Ελλάδα to:Τρίκωμο, Γρεβενά, Ελλάδα to:Σπήλαιο, Γρεβενά, Ελλάδα to:Γρεβενά, Ελλάδα to:40.4256947,22.1364462 to:Μακροχώρι, Ελλάδα to:40.7210035,22.5890761 to:Θεσσαλονίκη, Ελλάδα&hl=el&ie=UTF8&sll=40.511711,23.016357&sspn=1.31342,2.644958&geocode=FYfYXgIdjTlDASmJgxPhUGNZEzGOeOCQjz6u3Q;FXCgYQIdtPdFASm7o3fKUpxZEzGRxbzZqUyoEw;FXVUYgIdWgxGASlNrypk3ZtZEzHtfrjKNc331g;FT9gYgIdDJxFASmjT6Eqn5tZEzFnaNc4coKE4Q;FbMLYgIdhERFASkx7i97mpxZEzFCDAN1MmHeCw;FetpYgId28NEASmlKN1HrYRZEzEmlrDVRKIPzg;FTOhYwIdgvRGASkLe8vlTZZZEzHpGOY-uZCiJA;Fd7YaAIdfsZRASn5C5V9d4lXEzGOb-l28sQLvw;FQ7DagId8YBTASldxyhgYOtXEzHgG7riLL0ABQ;FWtabQIdlK5YASm1PX3nRNhXEzHS-pvzuwpYWw;FT8ebAIdoxpeASnt4CgU9DioFDGpdNW4Fee6CQ&oq=θε&mra=dpe&mrsp=9&sz=9&via=2,7,9&t=m&z=9


Ξυπνάω γύρω στις πέντε και έτρεμα από το κρύο. Καλύτερα να σηκωθώ λέω να πάω να πιω κανένα Κ παρά να παιδεύομαι σε αυτό το κρεβάτι – ράμπα. Μαζεύω τα πράγματα, πάω στο μηχανάκι και βλέπω μια γιαγιά να περπατά στο δρόμο. Την ρωτάω


- Έχει κανένα καφενείο ανοιχτό τέτοια ώρα;

- Όχι!


Εν τω μεταξύ εκείνη την ώρα που μιλάμε περνάει ένας παππούς από μπροστά, Ε δεν έχει, δεν έχει θα περιμένω λίγο ακόμα λέω.Ενώ φορτώνω τα πράγματα στο μηχανάκι, έρχονται δύο συνομήλικοί μου.Τους ρωτάω για καφενείο, ναι.. μου λένε...εδώ δίπλα


Ο παππούς που πέρασε από μπροστά μας ήταν ο ιδιοκτήτης του καφενείου και η γιαγιά, δεν είπε κουβέντα. Τώρα, η φοβήθηκε μη τους σφάξω η ήταν στραβωμένη με το παππού. Τι να πω!


Το Κ δεν φορτίζε με τίποτα και θα μου χαλούσε όλα τα τελειωτικά πλάνα μου, για τις ώρες που μου απέμειναν μέχρι να φτάσω στην Θεσσαλονίκη. Χωρίς μπαταρία θα αναγκαζόμουν να γυρίσω από εθνική, μη μου τύχει καμιά στραβή τελευταία ώρα και τρέχω. Ευτυχώς ξεμπλόκαρε και κατά τις οχτώ ξεκίνησα για τα τελευταία μου χιλιόμετρα. Ήθελα να γυρίσω φυσικά στη Θεσσαλονίκη, αλλά ήθελα να το κάνω με στυλ, για να μην φανεί όσο γίνεται ότι γυρνάω σπίτι...Μέχρι φυσικά να φτάσω σπίτι


Μέτσοβο το πρωί

















Την επιλογή το να γυρίσω από κατάρα την είχα διαγράψει τελείως, γιατί όλοι μου λέγαν οτι και ο δρόμος είναι χάλια και ότι αν σου τύχει τίποτα, θα σε φάνε οι λύκοι. Οπότε γύρισα από μίλια





Πρώτου να ξεκινήσω αυτό το ταξίδι, είχα διαβάσει για το Σπήλαιο και ότι έχει την καλύτερη θέα σε όλη την Πίνδο. Τέλεια, με βόλευε να γυρίσω από εκεί.


Έτσι όπως ήμουν γκολ εγώ, άντε βρες το Σπήλαιο τώρα.Ρωτήσα,ξαναρωτήσα.Ρώτησα κάτι αστυνομικούς σε ένα περιπολικό, κάπως κατατοπιστικά και πάω να ξεκινήσω,όταν με πλησιάζει ένας παππούς και μου λέει


- Τραγουδάς βλέπω Ε...

- Διακοπές είμαι, γιατί να μην τραγουδάω

- Που πας;

- Στο σπήλαιο

- Α θα πας όπως θα σου πω εγώ...θα περάσεις και από το γιοφύρι του Αζίζ αγά...Είναι κρίμα να μη το δεις...Έλα να σου φτιάξω ένα χαρτη...


Μου φτιάχνει το χαρτη, χαιρετηθήκαμε και ξεκινάω. Να 'ναι καλά ο άνθρωπος 








Γεφύρι Αζίζ αγά





Και από κει για το Σπήλαιο. Μέχρι να φτάσω στο χωριό, από τα τελευταία χιλιόμετρα που διέλευσα , χάζεψα!










Φτάνω στο Σπήλαιο, κάνω δυο – τρεις γύρες στο χωριό, δεν βλέπω πουθενά θέα. Πάω να ρωτήσω σε ένα μαγαζί που έκανε χειροποίητα ζωγραφιστά διακοσμητικά, μου λέει που είναι η θέα και ανηφορίζω





Δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα κιόλας, σιγά! Είχα δει και πολύ καλύτερες στο ταξίδι μου. Τελοσπάντων ξαναγύρισα στο μαγαζάκι,οπου μου είπε φυσικά να πάω στο φαράγγι, αλλά ήταν αδύνατο με τα πόδια μου στην κατάσταση που ήταν και αφού πήρα ένα διακοσμητικό, ξεκίνησα προς το σπίτι




Κάπου στο δρόμο για πολλοστή φορά κλείναν τα μάτια μου. Ούτε ο καφές με έπιανε ούτε τίποτα, με τόση συσσωρευμένη κούραση και φυσικά, την έπεσα για έναν τελευταίο ύπνο.





Όταν ξύπνησα για πόση ώρα χάζευα κάτι παιδιά που παίζαν μήλα. Πόσα χρόνια είχα να δω μηλα, ένας θεός ξέρει 





Από εκεί πήγα στην Κοζάνη για ενα Κ





Πηγαίνοντας από καστανιά για Βέροια, σταμάτησα στην άκρη του δρόμου να βγάλω φωτό και πλησιάζοντας προς το γκρεμό, δεν μπορούσα να πιστέψω τη αντίκριζαν τα μάτια μου! Είδα ίσως την πιο ωραία θέα, με επίδραση ανθρώπινου χεριου από όλο μου το ταξίδι





Από εκεί πήγα στην Παναγία Σουμελά. Πωπώ τι γινόταν εκεί, πανηγύρι κανονικό. Δεκάδες παγκοι είχαν στηθεί έξω από το μοναστήρι που πουλούσαν κάθε λογής μπιχλιμπίδια και με το που έκανα τη βόλτα μου στη μονή, αγόρασα και εγώ το κατιτίς μου.







Από την Παναγία Σουμελά έφτασε βεροια και πάντα από την παλιά εθνική οδό, έφτασα σιγά-σιγά στη Θεσσαλονίκη. Ήταν τα 100 πιο προσεκτικά χιλιόμετρα που έκανα ποτέ στη ζωή μου. Άσε μη πάθουμε τίποτα στο τέλος και μας βγει ξινό το ταξίδι, σκεφτόμουν. Και λίγο προτου να δυση ο ήλιος, επέστρεψα ...




Ήπια καφέ με τη γυναίκα μου στην παραλία και εξιστορώντας της, τα περί του ταξιδιού μου...Σας αφήνω και εγώ, μιας που πλέον εσείς...Ήδη τα γνωρίζετε


ΤΕΛΟΣ

Ένας τυπικός επίλογος έχει μείνει που ακόμα δεν το έχω γράψει... Πάντως άμα θελήσετε να σχολιάσετε σας στο ξαναλέω, θα εκτιμούσα και τα επικριτικά σχόλια ,τόσο από πλευράς ταξιδιωτικής περιγραφής όσο και από ταξιδιωτικής περιπλάνησης .