Τέλος για εκείνες τις Παρασκευές που κατέληγαν -μέσα- στη θάλασσα.
Τώρα το σκηνικό αλλάζει , γίνεται φθινοπωρινό και οι καλές της εποχής εικόνες
θέλουν χιλιόμετρα αρετή και τόλμη ειδικά στο χώρο ανεφοδιασμού με τα ανεξέλεγκτης αξίας καύσιμα.
Τα πράγματα είναι πιό απλά όταν χαλάει ο καιρός και ο χρόνος είναι λιγοστός.
Μια μέρα σαν αυτήν που όλοι την αφήνουν να περάσει δίχως δίκυκλο εγώ αυτήν περίμενα.
Για να τσουλήσω και να αναπνεύσω σε μία από τις πρώτες με ετούτη τη μηχανή διαδρομές,
ακριβώς έξι μήνες πριν.
Από το Μονοπήγαδο προς τον Άγιο Αντώνιο,κανονικά βλέπεις Όλυμπο
αλλά το βουνό έχει κρυφτεί στα σύννεφα και δοκιμάζει λευκά καπέλα.
Τα τρακόσια μέτρα μέχρι την όχθη της λιμνούλας είναι ρουλέτα
μιας και πρόκειται για πηλό που είναι και φρέσκος από καταιγίδα.
Ευτυχώς η μπίλια έμεινε μόνο στην ανάγκη για πλύσιμο..
See ya on a sun-ny day...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε ενα σχόλιο