Οι πρώτες 8 ημέρες βρίσκονται σε αυτό το λινκ
http://gone4riding.blogspot.com/2019/01/travelling-along-roof-of-world-pamir.html
Σιγά σιγά πάμε στο μνημείο της καταστροφής...
Παρκάρουμε εκεί σε ένα τύπου φάρο, είχε δωμάτια αλλά και τα πρώτα yurt έκαναν την εμφάνισή τους, ρωτάμε και επειδή ήταν φυσικά ακριβώς στην όχθη της αράλης ήταν τσιμπημένη η τιμή (έχουν αναπτύξει σιγά σιγά το τουριστικό μάρκετινγκ-εκμετάλλευση
) Λέμε θα πάμε μετά στο χωριό να βρύμε, άλλωστε μας είχε πεί ο Ζήσης για το Hostel Μuynak...
Αμέσως ήρθε κάποιος για φώτο, διαλέγοντας το καλύτερο εργαλείο (σε πειράζω Κώστα)!
Τα παραδοσιακά yurtείναι μια φορητή, στρογγυλή σκηνή που καλύπτεται από δέρματα ή τσόχα και χρησιμοποιείται ως κατοικία από νομάδες στις στέπες της Κεντρικής Ασίας. Η δομή περιλαμβάνει ένα γωνιακό συγκρότημα ή πλέγμα από κομμάτια ξύλου ή μπαμπού για τοίχους, πλαίσιο πόρτας, νευρώσεις (στύλοι, δοκάρια) και έναν τροχό (στέμμα, δαχτυλίδι ) με κλίση για οροφή . Η δομή της οροφής είναι συχνά αυτοσυγκρατούμενη, αλλά τα μεγάλα yurt μπορεί να έχουν εσωτερικούς στύλους που στηρίζουν την οροφή. Η κορυφή του τοιχώματος των αυτοσυντηρούμενων στεγών κρατιέται όρθια μέσω μιας ταινίας εφελκυσμού η οποία αντιτίθεται στη δύναμη των νευρώσεων της στέγης.Στο δάπεδο συνήθως τοποθετούνται χαλιά.
Τα σύγχρονα yurts μπορεί να είναι μόνιμα χτισμένα σε ξύλινη πλατφόρμα.
Απλά πανέμορφα!!
Και οι κλασικοί πλέον καναπέδες με τα χαμηλά τραπεζάκια όπου κάθεσαι οκλαδόν!
Φτάνοντας, το μνημείο είχε πολύ κόσμο καθώς είχε έρθει μια νύφη με συγγενείς και φίλους να βγάλουν φώτο! (Φώτο γάμου στο μνημείο της μεγαλύτερης οικολογικής καταστροφής!) Τεσπα
Τεράστια η έκταση του αποξηραμένου πυθμένα (όσο βλέπει το μάτι)
Και μόλις μας πήραν χαμπάρι κατευθείαν ήρθαν να βγάλουν φώτο με τις μηχανές!
μάλιστα μια νεαρούλα Ουζμπέκα ήθελε να κάτσει στην μπέμπα, ας είναι λέω, η μπέμπα στη μπέμπα!
Οι συγγενείς παρακολουθούν
Μετά μου ζήτησε να βγάλουμε και μαζι! Σου χαλάω εγω χατήρι κούκλα μου?
Του Κώστα την μηχανή την προτίμησαν κάποιες πιο ώριμες και μπαμπάτσικες κυρίες
Επ τι ψαχουλεύετε εκεί πίσω εσείς??
Αφού γίναμε κι εμείς αξιοθέατα ήρθε η ώρα να κατευθυνθούμε προς το Hostel Muynak, με 20 δολάρια είχαμε ολόκληρο δωμάτιο με 10 κρεβάτια!
Παρότι είχε και κάποιους Πολωνούς που γνωρίσαμε στην συνέχεια, μας
έβαλε μόνους μας και μας έδωσε και το κλειδί! (στη φώτο φαίνεται και ο
κήπος με τα φρέσκα λαχανικά που καλλιεργούσε ο ιδιοκτήτης)
Καταπληκτικό το Hostel! Μας έβαλε και το Aircontition (δεν είχε πολύ ζέστη)
Εδώ η τραπεζαρία!
Κάναμε μια κατανομή των χρημάτων μας
Και αμέσως μετά το μπανάκι βγήκαμε στην όμορφη αυλή για φαγητό! Τσακίσαμε δύο πανέρια απ το καταπληκτικό ψωμί εννοείται! Η σαλάτα με φρέσκα λαχανικά απ τον κήπο του
Πόλεμος! ξεπροβάλει απ τα αναχώματα!
ο Κώστας με το κλασικό 1 λιτρο coca cola! Την βρήκε φθηνή στην Ασία και την τσάκισε! Σχεδόν όσο το νερό είχε
Μικρή βόλτα τριγύρω απ το ξενοδοχείο
Η ημέρα τελείωσε με τον ήλιο να δύει και εμάς να την πέφτουμε ξεροί, αφού τα είπαμε λίγο με τους 4 νεαρούς Πολωνούς. Αυτοί είχαν νοικιάσει αυτοκίνητο 4χ4 και γυρίζανε το Ουζμπεκιστάν! Δύσκολη μέρα 12 ώρες στο δρόμο με διαλυμένους δρόμους κάποια ώρα στα σύνορα, αλλά η φιλικότητα του ουζμπεκικου λαού ήταν απερίγραπτη!
ΤΕΛΟΣ 9ης ΗΜΕΡΑΣ
Η Χίβα είναι πόλη του Ουζμπεκιστάν, με περίπου 50.000 κατοίκους. Βρίσκεται στην επαρχία Χοράζμ (Χωρεσμία). Είναι η πρώην πρωτεύουσα της Χωρεσμίας και του ιστορικού Χανάτου της Χίβας. Τα εσωτερικά τείχη της πόλης (Ίτσαν Κάλα) ήταν η πρώτη περιοχή στο Ουζμπεκιστάν που έγινε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO, το 1991. Σύμφωνα με τα αρχαιολογικά δεδομένα, η πόλη ιδρύθηκε στην αρχή της χριστιανικής εποχής. Σύμφωνα με την παραδοση ιδρύθηκε από τον γιο του Νώε Σεμ, ο οποίος όταν τραβήχτηκαν τα νερά βρέθηκε στην έρημο, είδε ένα όνειρο με 300 αναμένους δαυλους και όταν ξύπνησε θεμελίωσε την πόλη στο σχήμα ενος καραβιού. Μέσα στην πόλη έσκαψε το πηγάδι Kheyvak του οποίου το νερό έχει εξαιρετική γεύση και το οποίο υπάρχει ακόμη και σήμερα στην Χιβα. Από το πηγάδι Kheyvak πήρε το όνομα της η πόλη, η οποία περιβάλλεται από δυο τείχη, ενα εσωτερικό του 10ου αιώνα και ένα μεταγενέστερο εξωτερικό με 11 πύλες.
H παραμυθένια Μπουχάρα , η αρχαία Σαμαρκάνδη και η μεσαιωνική Χίβα είναι οι πόλεις όπου περνούσαν τα εμπορικά καραβάνια του δρόμου του μεταξιού, γι’ αυτό είχαν εξελιχθεί σε κοιτίδες του πολιτισμού.
Η θέα απ την εξωτερική βεράντα του Ξενοδοχείου μαγευτική
Και εδώ η βεράντα με τα πληρώματα απ το Mongol Rally (Τα παιδιά των λουλουδιών)
Αφού κάναμε μπανάκι κατεβήκαμε βόλτα στην υπέροχη αυτή πόλη!
Φυσικά οι μηχανές είχαν γίνει τοπ αξιοθέατο!
Η χαρά στους δρόμους!
Είχε κάποιο φεστιβάλ φρούτων , καθως γινοταν στην πλατεία χαμος απο καρπούζια και πεπόνια!
To Ichan Kala είναι η τειχισμένη εσωτερική πόλη της Χίβα, . Από το 1990, προστατεύεται ως χώρος παγκόσμιας κληρονομιάς. Η παλιά πόλη διατηρεί περισσότερα από 50 ιστορικά μνημεία και 250 παλιά σπίτια, που χρονολογούνται κυρίως από τον δέκατο όγδοο ή τον δέκατο ένατο αιώνα. Για παράδειγμα, το τζαμί Τζούμα ιδρύθηκε τον δέκατο αιώνα και ανοικοδομήθηκε από το 1788 έως το 1789, αν και η περίφημη αίθουσα του αποστόλου διατηρεί ακόμα 112 κίονες που έχουν ληφθεί από αρχαίες κατασκευές. Τα πιο εντυπωσιακά χαρακτηριστικά του Ichan Kala είναι τα τοιχώματα από τούβλα και τέσσερις πύλες, ένα σε κάθε πλευρά του ορθογώνιου φρουρίου. Αν και τα θεμέλια πιστεύεται ότι έχουν τοποθετηθεί τον δέκατο αιώνα, σημερινοί τοίχοι 10 μέτρων (33 πόδια) ανεγέρθηκαν κυρίως στο τέλος του δέκατου έβδομου αιώνα και αργότερα επισκευάστηκαν.
Με ''τίμησαν'' και τα γλυκά κορίτσια με μια φώτο!
Παντού παραδοσιακές φορεσιές και μουσικές της ανατολής! Ένα υπέροχο δώρο για μας που πετύχαμε αυτό το φεστιβάλ!
Ως Δρόμος του Μεταξιού είναι γνωστό το δίκτυο των εμπορικών δρόμων μεταξύ της Κίνας και των κρατών που βρίσκονται στα δυτικά και στα νότια αυτής. Το δίκτυο αυτό απλωνόταν σε ολόκληρη την Ασιατική ήπειρο, με έναρξη την Κίνα και προορισμό την Ινδία, την Περσία και τις περιοχές της Μεσογείου, ενώ παράλληλα, μέσω του Ινδικού Ωκεανού, τα προϊόντα μεταφέρονταν μέσω των θαλάσσιων διαδρομών προς την Ινδοκίνα, την Ινδία, την Αραβική χερσόνησο και τις χώρες της ανατολικής Αφρικής. Ο Δρόμος του μεταξιού υπήρξε το σημαντικότερο εμπορικό δίκτυο από την Αρχαιότητα, μέχρι την σταδιακή εγκατάλειψή του μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453.
Η ονομασία «Δρόμος του Μεταξιού» χρησιμοποιήθηκε επίσημα για πρώτη φορά από τον Γερμανό γεωγράφο Φερδινάνδο φον Ριχτχόφεν, τον 19ο αιώνα.[1][2] Το όνομα προέρχεται από ένα από τα πιο προσοδοφόρα προϊόντα που διακινούσε η Κίνα, το κινέζικο μετάξι[2][1], η εμπορική εκμετάλλευση του οποίου ξεκίνησε σε εντατική μορφή την περίοδο της Δυναστείας των Χαν, μετά τις εξερευνήσεις του Τσανγκ Τσιάν.[3]
Μέσω του Δρόμου του μεταξιού διακινούνταν, μετάξι, μπαχαρικά, γυαλί, πορσελάνη, πολύτιμοι λίθοι και πολλά άλλα είδη πολυτελείας. Μέσω αυτών των διαδρομών έφτασε στους Ευρωπαίους της η γνώση του χαρτιού και της πυρίτιδας από την Κίνα.
Η σημασία του Δρόμου του Μεταξιού εκτός από την εμπορική και οικονομική του πλευρά, έχει να κάνει και με την πολιτική επιρροή του όσο και την τεράστια πολιτιστική του σημασία. Κατά μήκος του Δρόμου αναπτύχθηκαν σημαντικοί πολιτισμοί, ενώ αποτέλεσε δίοδο για την εξάπλωση του Βουδισμού στην Κίνα και την Ιαπωνία και του Χριστιανισμού στις ανατολικής περιοχές καθώς και την εξάπλωση του Ισλάμ και την κορύφωση των επιτευγμάτων του Ισλαμικού πολιτισμού. Η απότομη μείωση των εμπορικών συναλλαγών μεταξύ Ανατολής και Δύσης που ακολούθησε την εγκατάσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τον 15ο αιώνα, οδήγησε στην ανάγκη εύρεσης νέων διαδρομών, κάτι που τελικά οδήγησε στην ανακάλυψη του Νέου Κόσμου
Στις μέρες μας έχουν τεθεί από τη Κίνα σχέδια αναβίωσης του Δρόμου του Μεταξιού δημιουργώντας ένα διευρυμένο σιδηροδρομικό δίκτυο το οποίο θα ενώνει την Κίνα με την Ευρώπη, με στόχο την φτηνότερη διακίνηση εμπορικών αγαθών ή βιομηχανικών προιόντων.
Ο δρόμος του μεταξιού!
Καθώς γυρίσαμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε λίγο, είδαμε μαζεμένο αρκετό κόσμο στις μηχανές, ανάμεσα τους και αστυνομικούς!
Σιγά σιγά μαζεύτηκαν πολλοι! Αφού τα είπαμε πάλι περι κυβικών ίππων κατανάλωσης και λοιπών μηχανολογικών, ανεβήκαμε πάνω να πιούμε ένα καφεδάκι και να ρευμβάσουμε απ τον υπέροχο ξενώνα!
όλα κερασμένα απ τον οικοδεσπότη μας! Καφεδάκι κουλουράκια και γλυκό του κουταλιού!
Στο καπάκι κι ένα τσαγάκι με πεπονάκι! Κι αυτά κερασμένα. Πραγματικά οι άνρωποι είναι απίστευτοι στο Ουζμπεκιστάν οσο αφορά την φιλοξενία! Την πέσαμε και λίγο για έναν απογευματινό υπνάκο εκεί πάνω!
Μετά την χαλάρωση κατεβήκαμε να βρούμε κάπου να φάμε και κινηθήκαμε απ την άλλη πλευρά της πόλης
Βρήκαμε ένα open air εστιατόριο με ντόπιους και τσακίσαμε τα κεμπάπ για άλλη μια φορα!
Υπήρχε και Video Wall
Κάπως ταλαιπωρημένοι απ το τόσο περπάτημα!
Με το που έπεσε η νύχτα άρχισε η προβολή!
Αφού φάγαμε, παρότι η κούραση ήταν μεγάλη δεν μπορούσαμε να μην κατέβουμε ξανά βόλτα στην παλιά φωτισμένη πλέον πόλη!
Τα λεντ φυσικά σήμα κατατεθέν!
Σε αυτό το ωραίο μαγαζί μας είχε πεί οτι είχε κάτσε ο Αντώνης @moby_gr αλλά τελικά εμείς κάτσαμε έξω απ την παλιά πόλη
Παντού λεντ λεμε!
Επιστροφή και στο δικό μας φωτιζόμενο χοτέλ Khiva Alibek B&B στο οποίο δώσαμε 22 ευρώ με πρωινό και με όλα αυτά τα κεράσματα!
Οτι και να πούμε πραγματικά είναι λίγο γι αυτήν την πόλη και τους ανθρώπους της!
ΤΕΛΟΣ 10ης ΗΜΕΡΑΣ
http://gone4riding.blogspot.com/2019/01/travelling-along-roof-of-world-pamir.html
ΗΜΕΡΑ 9η, 11 Αυγούστου 2018
Beyneu - Muynak
Χλμ ημέρας 520
Αφού ξεκουραστήκαμε, ήρθε η ώρά να ξεκινήσουμε αρκετά πρωί για τα σύνορα προς Ουζμπεκιστάν, καθώς μπροστά μας είχαμε 80 άθλια χλμ μέχρι τα σύνορα και πάνω από 500χλμ συνολικά σε δρόμο βομβαρδισμένο σε πολλά σημεία και απλά κακό σε άλλα. Ύπήρχαν και κομμάτια καλύ οδοστρώματος αλλά τα βλέπαμε σπάνια (με το ''κιάλι'')
Θα μπαίναμε όμως στο ιστορικό Ουζμπεκιστάν, την σημαντικότερη χώρα του ταξιδιού από πλευράς αξιοθέατων, στους δρόμους του μεταξιού με τα εντυπωσιακά παλάτια, και τους μιναρέδες του 14ου – 15ου αιώνα. Ανυπομονούσαμε να μπούμε σε αυτό τον κόσμο, ο οποίος είναι σαν παραμύθι. Πρώτα όμως έπρεπε να διασχίσουμε πάλι ένα μεγάλο κομμάτι αφιλόξενης στέπας πρωτού φτάσουμε στο Muynak και την άλλοτε λίμνη Αράλη που βρισκόταν εκεί (πλέον δεν υπάρχει τπτ εκτός από άμμο και σάπια καράβια στον βυθό)
Από τα πρώτα χλμ καταλάβαμε ότι μέχρι τα σύνορα θα ταλαιπωρηθούμε αρκετά, καθώς ο δρόμος ήταν απλά βομβαρδισμένος!
Απολαύστε
Πόσο να πας σε τέτοιο δρόμο! Φοβόμασταν μην σκορπίσουν τα μηκανάκια!
Είχε και κάποια καλύτερα κομμάτια (που λέει ο λόγος)
Παράλληλα φτιαχνόταν και ο νέος δρόμος, μπήκαμε και κάναμε κάποια λίγα χλμ. Είναι αυτός ο δρόμος που πέρασαν τα παιδιά (onroad XLGeorge stavrouliasp christof40 ) ο οποίος πέρσι ήταν πατημένο χώμα, φέτος εμείς την πατήσαμε γιατί φτιαχνόταν και τον είχαν κλείσει (εμείς περνούσαμε από αναχώματα και μπαίναμε που και που στον καινούργιο)
Ο παράδρομος όμως ήταν εντελώς χάλια όπως είδατε παραπάνω!
Εδώ μπαινοβγάινοντας απ τον καλό στον παράδρομο, διότι πολλές φορές κοβόταν (Τελικά ήταν λίγα τα χλμ συνολικά στον φτιαγμένο δρόμο και πολλά στον εντελώς βοβαρδισμένο!)
Φτάνοντας στα σύνορα η ίδια άθλια εικόνα που είχαν αντικρίσει και πέρσι τα παιδιά! Λασπουριά, σκουπίδια και ένα χάος! Νταλίκες και κόσμος περίμεναν στην ουρά να ανοίξουν τα σύνορα (εμάς άνοιξαν 9 το πρωί)
Φτ
Επιτέλους μια στάση μετά από 1ώρα και 45 λεπτά ώρες κοπανήματος για 80 χιλιόμετρα! (καμιά 10αρια στην καλή άσφαλτο)
Εδώ το καφέ πριν τα σύνορα
Μπήκαμε μέσα (εννοείται ένας ένας, ο άλλος φυλούσε τα πράγματα) να τσιμπήσουμε κάτι και να πιούμε, τι άλλο! Τσάι! Ο χοντρούλης κύριος μέσα έφτιαχνε τηγανητά αυγά με λουκάνικα! (τα αντέξαμε κι αυτά )
Εδώ με το παρεάκι
Και το διπλανό παρεάκι ήθελε φωτο! μας κέρασε και στρογγυλό Ουζμπέκικο ψωμί παραδοσιακά ψημένο. Απ τα πιο ωραία ψωμιά που είχα φάει έβερ! (και είμαι και γνωστός ψωμάς, μικρός είχα πέσει με το ένα χέρι στο μαγγάλι της γιαγιάς από την χαρά μου που ο παππύς έφερε πρωι πρωί ζεστό ζυμωτό ψωμί απ τον ξυλόφουρνο στο χωριό) Από εκέινη την στιγμή και σε όλα τα Στάν φάγαμε κιλά τέτοιου ψωμιού!
lepeshka Παραδοσιακό ουζμπεκικό ψωμί Το ψωμί είναι ιερό από το λαό του Ουζμπεκιστάν. Κατά την παράδοση, όταν κάποιος φεύγει από το σπίτι θα πρέπει να δαγκώσει ένα μικρό κομμάτι ψωμί, το οποίο θα διατηρηθεί μέχρι να επιστρέψει και να το φάει. Είναι στρογγυλό και επίπεδο και ψήνεται σε tandyr (πήλινο φούρνο), το οποίο βγαίνει ψημένο και τραγανό. Υπάρχουν δύο τύποι lepeshkas (ουζμπέκικο ψωμί): απλό (obi-non) και festal (patyr). Επίσης, το ουζμπέκικο ψωμι διαφέρει από την φανταχτερή, νιφάδα ζύμη, από την εμφάνιση και τη γεύση, διαφέρει ακόμη και ανά περιοχές - Samarkand, Bukhara και άλλες. Κάθε περιοχή έχει τη δική της μέθοδο της ξυλείας, τη δική της ιδιότυπη τεχνολογία ψησίματος, τη μοναδική αίσθηση της γεύσης. Μην τοποθετείτε το ψωμί του Ουζμπεκιστάν ανάποδα (με την επίπεδη πλευρά επάνω) είναι ασέβεια. Ο λαός του Ουζμπεκιστάν θεωρεί το ψωμί κάτι πολύ σεβαστό
Μπαίνουμε στη χώρα του χαλιού και φαίνεται ήδη απ τα σύνορα!! (Μόνο που εδώ τα έχουν για ντεκορ, δεν τα πατάνε)
Μέχρι να τελειώσουμε το πρωινό μας άνοιξαν και τα σύνορα και κατευθυνθήκαμε σιγά σιγά προς την πύλη
Beyneu - Muynak
Χλμ ημέρας 520
Αφού ξεκουραστήκαμε, ήρθε η ώρά να ξεκινήσουμε αρκετά πρωί για τα σύνορα προς Ουζμπεκιστάν, καθώς μπροστά μας είχαμε 80 άθλια χλμ μέχρι τα σύνορα και πάνω από 500χλμ συνολικά σε δρόμο βομβαρδισμένο σε πολλά σημεία και απλά κακό σε άλλα. Ύπήρχαν και κομμάτια καλύ οδοστρώματος αλλά τα βλέπαμε σπάνια (με το ''κιάλι'')
Θα μπαίναμε όμως στο ιστορικό Ουζμπεκιστάν, την σημαντικότερη χώρα του ταξιδιού από πλευράς αξιοθέατων, στους δρόμους του μεταξιού με τα εντυπωσιακά παλάτια, και τους μιναρέδες του 14ου – 15ου αιώνα. Ανυπομονούσαμε να μπούμε σε αυτό τον κόσμο, ο οποίος είναι σαν παραμύθι. Πρώτα όμως έπρεπε να διασχίσουμε πάλι ένα μεγάλο κομμάτι αφιλόξενης στέπας πρωτού φτάσουμε στο Muynak και την άλλοτε λίμνη Αράλη που βρισκόταν εκεί (πλέον δεν υπάρχει τπτ εκτός από άμμο και σάπια καράβια στον βυθό)
Από τα πρώτα χλμ καταλάβαμε ότι μέχρι τα σύνορα θα ταλαιπωρηθούμε αρκετά, καθώς ο δρόμος ήταν απλά βομβαρδισμένος!
Απολαύστε
Πόσο να πας σε τέτοιο δρόμο! Φοβόμασταν μην σκορπίσουν τα μηκανάκια!
Είχε και κάποια καλύτερα κομμάτια (που λέει ο λόγος
)
Παράλληλα φτιαχνόταν και ο νέος δρόμος, μπήκαμε και κάναμε κάποια λίγα χλμ. Είναι αυτός ο δρόμος που πέρασαν τα παιδιά (onroad XLGeorge stavrouliasp christof40 ) ο οποίος πέρσι ήταν πατημένο χώμα, φέτος εμείς την πατήσαμε γιατί φτιαχνόταν και τον είχαν κλείσει (εμείς περνούσαμε από αναχώματα και μπαίναμε που και που στον καινούργιο)
Ο παράδρομος όμως ήταν εντελώς χάλια όπως είδατε παραπάνω!
Εδώ μπαινοβγάινοντας απ τον καλό στον παράδρομο, διότι πολλές φορές κοβόταν (Τελικά ήταν λίγα τα χλμ συνολικά στον φτιαγμένο δρόμο και πολλά στον εντελώς βοβαρδισμένο!)
Φτάνοντας στα σύνορα η ίδια άθλια εικόνα που είχαν αντικρίσει και πέρσι τα παιδιά! Λασπουριά, σκουπίδια και ένα χάος! Νταλίκες και κόσμος περίμεναν στην ουρά να ανοίξουν τα σύνορα (εμάς άνοιξαν 9 το πρωί)
Φτ
Επιτέλους μια στάση μετά από 1ώρα και 45 λεπτά ώρες κοπανήματος για 80 χιλιόμετρα! (καμιά 10αρια στην καλή άσφαλτο)
Εδώ το καφέ πριν τα σύνορα
Μπήκαμε μέσα (εννοείται ένας ένας, ο άλλος φυλούσε τα πράγματα) να τσιμπήσουμε κάτι και να πιούμε, τι άλλο! Τσάι! Ο χοντρούλης κύριος μέσα έφτιαχνε τηγανητά αυγά με λουκάνικα!
(τα αντέξαμε κι αυτά )Εδώ με το παρεάκι
Και το διπλανό παρεάκι ήθελε φωτο! μας κέρασε και στρογγυλό Ουζμπέκικο ψωμί παραδοσιακά ψημένο. Απ τα πιο ωραία ψωμιά που είχα φάει έβερ! (και είμαι και γνωστός ψωμάς, μικρός είχα πέσει με το ένα χέρι στο μαγγάλι της γιαγιάς από την χαρά μου που ο παππύς έφερε πρωι πρωί ζεστό ζυμωτό ψωμί απ τον ξυλόφουρνο στο χωριό
) Από εκέινη την στιγμή και σε όλα τα Στάν φάγαμε κιλά τέτοιου ψωμιού!lepeshka Παραδοσιακό ουζμπεκικό ψωμί Το ψωμί είναι ιερό από το λαό του Ουζμπεκιστάν. Κατά την παράδοση, όταν κάποιος φεύγει από το σπίτι θα πρέπει να δαγκώσει ένα μικρό κομμάτι ψωμί, το οποίο θα διατηρηθεί μέχρι να επιστρέψει και να το φάει. Είναι στρογγυλό και επίπεδο και ψήνεται σε tandyr (πήλινο φούρνο), το οποίο βγαίνει ψημένο και τραγανό. Υπάρχουν δύο τύποι lepeshkas (ουζμπέκικο ψωμί): απλό (obi-non) και festal (patyr). Επίσης, το ουζμπέκικο ψωμι διαφέρει από την φανταχτερή, νιφάδα ζύμη, από την εμφάνιση και τη γεύση, διαφέρει ακόμη και ανά περιοχές - Samarkand, Bukhara και άλλες. Κάθε περιοχή έχει τη δική της μέθοδο της ξυλείας, τη δική της ιδιότυπη τεχνολογία ψησίματος, τη μοναδική αίσθηση της γεύσης. Μην τοποθετείτε το ψωμί του Ουζμπεκιστάν ανάποδα (με την επίπεδη πλευρά επάνω) είναι ασέβεια. Ο λαός του Ουζμπεκιστάν θεωρεί το ψωμί κάτι πολύ σεβαστό
Μπαίνουμε στη χώρα του χαλιού και φαίνεται ήδη απ τα σύνορα!! (Μόνο που εδώ τα έχουν για ντεκορ, δεν τα πατάνε
)
Μέχρι να τελειώσουμε το πρωινό μας άνοιξαν και τα σύνορα και κατευθυνθήκαμε σιγά σιγά προς την πύλη
Τυπικός
έλεγχος και συμπλήρωση χαρτιών, μεταξύ των οποίων και δήλωση του ποσού
όλων των χρημάτων που είχαμε μαζί μας. Δεν καθυστερήσαμε ιδιαίτερα, με
το που περάσαμε όμως σε Ουζμπέκικο έδαφος μας την έπεσε ένα μεγάλο
τσούρμο ατόμων (γυναικών) για να αλλάξουμε χρήματα σε τοπικά, μάς πήραν
από πίσω μεχρι τα κιόσκια (λυσσάρες!! 
).
Οι περισσότερες είχαν καλυμμένα τα πρόσωπα τους (για να μην τους
αναγνωρίζουν και οι συνοριακοί φύλακες άσχετα αν κάνουν τα στραβά
μάτια). Έπρεπε να κάνουμε κάποια χρήματα (όχι πολλά μην μας τα φάνε στην
ισοτιμία) για να πληρώσουμε και την οδική βοήθεια! Τελικά αφού κοίταξα
και την ισοτιμία στο κινητό και μετά από σχετικό παζάρι, είδα οτι δεν
μας τον πιάνουν πολύ , έτσι άλλαξα 50 ντόλαρς (στο Muynak δεν υπήρχε περίπτωση να βρούμε ν αλλάξουμε, μόνο στην Χίβα την επόμενη ημέρα)
Φυσικά μετά την αλλαγή καταλήξαμε κάπως έτσι!!! 1 δολάριο για 7000 ουζμπέκικα! Εξαιτίας αυτής ισοτιμίας, τα πορτοφόλια μας είχαν τιγκάρει από χαρτονομίσματα. Λες και ήμασταν οι τρελοί λεφτάδες (το χρήμα έρεε εν αφθονία) ! Το λαστιχάκι στα λεφτά και φτύσιμο στο δάχτυλο για μέτρημα, εποχές παλαιού ορθόδοξου Πασόκ!
Εδώ το ασφαλιστήριο - καφέ - εστιατόριο - βάλτε ότι άλλο θετε
Και η καθιερωμένη φώτο πλέον στα σύνορα
Αφου ξεμπερδέψαμε μπήκαμε Ουζμπεκιστάν, το οπόιο δεν μας καλωςόρισε με τον καλύτερο τρόπο η αλήθεια είναι! Μα πάλι σπασμένος ο δρόμος? Τι κατάσταση είναι αυτή! Ενώ θα περίμενες τουλάχιστον στα σύνορα να είναι καλύτεροι οι δρόμοι του εναντίων! Μάλλον δεν έχουν σε υπόληψη τους Overlanders!
Άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους τα road blocks όπου γίνεται καταγραφή των στοιχείων σου για την ώρα μερα οχημα που πέρασες! κανείς δεμ ήταν έξω! Μόνο μέσα ένας αστυνομικός. Επ ευκαιρία βάζουμε και τη βενζίνη απ τα μπιτόνια που κρατούσαμε μαζί!
Μετά από τόσο κοπάνημα λογικό ήταν κάποιες βίδες να έφυγαν, στάση λοιπόν για ανασυγκρότηση!
Eδώ βάζει ο Κώστας τα χρήσιμα παντού ,Tie Wraps!
Η άγρια αφιλόξενη και διψασμένη στέπα!
Με το που βρίσκουμε βινζινάδικο (Kunkhodzha, Ουζμπεκιστάν) Карти Google μπαίνουμε και γεμίζουμε πάλι! Είχαμε ακόμα 140 χλμ προς Muynak (απο Beyneu είχαμε κάνει 380 γεμάτοι + τα μπιτόνια με ταχύτητες λόγω δρόμων που οι κατανάλωση είναι μικρή περίπου 5lt/100 ) Πλέον υπάρχουν βενζινάδικα και μετά στο Kungirot όπότε βγαίνει άνετα! (επίσης υπάρχει και ένα βενζινάδικο περίπου 30 χλμ πριν τα συνορα με ουζμπεκιστάν! (της κακιάς ώρας βέβαια,). Η τιμή στο λίτρο ήταν 0,38 λεπτά!! (3800som) Φυσικά βενζίνη 80 οκτανίω και έτσι βάλαμε και ενισχυτικό, πάλι όμως φάνηκε η τεράστια πτώση απόδοσης ανοίγοντας απότομα (από χαμηλά ακουγόντουσαν και πειράκια) το γκάζι! Πράγμα όμως που εκεί δεν χρειαζόταν διότι πήγαινες με μια σταθερή ταχύτητα σε τεράστιες ευθείες.
Ξέχασα να αναφέρω οτι η τιμή λίτρου στο Καζακστάν ήταν 0,47 και στη Ρωσία 0,53 (σε ευρω)! Γι αυτό και το ταξίδι εκεί βγαίνει πολύ οικονομικό σε σχέση με τα χιλιόμετρα, καθώς σε αυτές τις χώρες ήταν το 80% των χιλιομέτρων (στη Γεωργία η τιμή ήταν 0,65 και Τουρκία λόγω πτώσης της λίρας εκεί η τιμή είχε πάει στο 1,05 (τώρα η λίρα έχει κατρακυλήσει και η τιμη της βενζίνης είναι 0,87!!)
Στην Ελλάδα όταν φύγαμε είχε 1,55 ευρώ, μας διώχνουν απ την χώρα μας κανονικα!
Σιγά σιγά η έρημος κάνει την εμφάνιση της! Ήμασταν πάρα πολύ τυχεροί με τον καιρό και την ζέστη στο Ουζμπεκισταν! την ημέρα που μπήκαμε είχε μόνο 29 βαθμούς ακόμα και στο Muynak! Ένας φίλος ταξιδιώτης ο Μερκούρης βρισκόταν κι αυτός παράλληλα την ίδια εποχή προς τα κει, μιλήσαμε μήπως και βρεθούμε να πιούμε ένα ασιατικό τσάι παρέα, αλλά τελικά δεν συμπέσαμε ! Ο Μέρκ λοιπόν όταν πήγε στο Muynak 3 μέρες πριν από μάς συνάντησε θερμοκρασία 45 βαθμών! Κολαση δλδ! Μεγάλη Κωλοφαρδία οι 29 βαθμοί στην έρημο Αύγουστο!
Εδώ ένα εγκαταλελειμένο πρατήριο στο πουθενά!
Σιγά σιγά ανεβαίνουμε προς Muynak...παρατηρείστε τα λάστιχα του φορτηγού! Αναγομωμένα! Τίποτα δεν πετιέται εκεί! Γι αυτό και βλέπαμε συνέχεια διαλυμένα λάστιχα φορτηγών στις άκρες του δρόμου
Αρχικά στην πρώτη ταμπέλα την πιο''σύγχρονη''
Αρκετά μοτοσακά τέτοιου τύπου στο Ουζμπεκιστάν (δίχρονα φυσικά!)
και μετά από κάποια χιλιόμετρα ακολουθεί η παλαιότερη ταμπέλα
).
Οι περισσότερες είχαν καλυμμένα τα πρόσωπα τους (για να μην τους
αναγνωρίζουν και οι συνοριακοί φύλακες άσχετα αν κάνουν τα στραβά
μάτια). Έπρεπε να κάνουμε κάποια χρήματα (όχι πολλά μην μας τα φάνε στην
ισοτιμία) για να πληρώσουμε και την οδική βοήθεια! Τελικά αφού κοίταξα
και την ισοτιμία στο κινητό και μετά από σχετικό παζάρι, είδα οτι δεν
μας τον πιάνουν πολύ , έτσι άλλαξα 50 ντόλαρς (στο Muynak δεν υπήρχε περίπτωση να βρούμε ν αλλάξουμε, μόνο στην Χίβα την επόμενη ημέρα)
Φυσικά μετά την αλλαγή καταλήξαμε κάπως έτσι!!! 1 δολάριο για 7000 ουζμπέκικα! Εξαιτίας αυτής ισοτιμίας, τα πορτοφόλια μας είχαν τιγκάρει από χαρτονομίσματα. Λες και ήμασταν οι τρελοί λεφτάδες (το χρήμα έρεε εν αφθονία) ! Το λαστιχάκι στα λεφτά και φτύσιμο στο δάχτυλο για μέτρημα, εποχές παλαιού ορθόδοξου Πασόκ!
Εδώ το ασφαλιστήριο - καφέ - εστιατόριο - βάλτε ότι άλλο θετε
Και η καθιερωμένη φώτο πλέον στα σύνορα
Αφου ξεμπερδέψαμε μπήκαμε Ουζμπεκιστάν, το οπόιο δεν μας καλωςόρισε με τον καλύτερο τρόπο η αλήθεια είναι! Μα πάλι σπασμένος ο δρόμος? Τι κατάσταση είναι αυτή! Ενώ θα περίμενες τουλάχιστον στα σύνορα να είναι καλύτεροι οι δρόμοι του εναντίων! Μάλλον δεν έχουν σε υπόληψη τους Overlanders!
Άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους τα road blocks όπου γίνεται καταγραφή των στοιχείων σου για την ώρα μερα οχημα που πέρασες! κανείς δεμ ήταν έξω! Μόνο μέσα ένας αστυνομικός. Επ ευκαιρία βάζουμε και τη βενζίνη απ τα μπιτόνια που κρατούσαμε μαζί!
Μετά από τόσο κοπάνημα λογικό ήταν κάποιες βίδες να έφυγαν
, στάση λοιπόν για ανασυγκρότηση!Eδώ βάζει ο Κώστας τα χρήσιμα παντού ,Tie Wraps!
Η άγρια αφιλόξενη και διψασμένη στέπα!
Με το που βρίσκουμε βινζινάδικο (Kunkhodzha, Ουζμπεκιστάν) Карти Google μπαίνουμε και γεμίζουμε πάλι! Είχαμε ακόμα 140 χλμ προς Muynak (απο Beyneu είχαμε κάνει 380 γεμάτοι + τα μπιτόνια με ταχύτητες λόγω δρόμων που οι κατανάλωση είναι μικρή περίπου 5lt/100 ) Πλέον υπάρχουν βενζινάδικα και μετά στο Kungirot όπότε βγαίνει άνετα! (επίσης υπάρχει και ένα βενζινάδικο περίπου 30 χλμ πριν τα συνορα με ουζμπεκιστάν! (της κακιάς ώρας βέβαια,). Η τιμή στο λίτρο ήταν 0,38 λεπτά!! (3800som) Φυσικά βενζίνη 80 οκτανίω και έτσι βάλαμε και ενισχυτικό, πάλι όμως φάνηκε η τεράστια πτώση απόδοσης ανοίγοντας απότομα (από χαμηλά ακουγόντουσαν και πειράκια) το γκάζι! Πράγμα όμως που εκεί δεν χρειαζόταν διότι πήγαινες με μια σταθερή ταχύτητα σε τεράστιες ευθείες.
Ξέχασα να αναφέρω οτι η τιμή λίτρου στο Καζακστάν ήταν 0,47 και στη Ρωσία 0,53 (σε ευρω)! Γι αυτό και το ταξίδι εκεί βγαίνει πολύ οικονομικό σε σχέση με τα χιλιόμετρα, καθώς σε αυτές τις χώρες ήταν το 80% των χιλιομέτρων (στη Γεωργία η τιμή ήταν 0,65 και Τουρκία λόγω πτώσης της λίρας εκεί η τιμή είχε πάει στο 1,05 (τώρα η λίρα έχει κατρακυλήσει και η τιμη της βενζίνης είναι 0,87!!)
Στην Ελλάδα όταν φύγαμε είχε 1,55 ευρώ, μας διώχνουν απ την χώρα μας κανονικα!
Σιγά σιγά η έρημος κάνει την εμφάνιση της! Ήμασταν πάρα πολύ τυχεροί με τον καιρό και την ζέστη στο Ουζμπεκισταν! την ημέρα που μπήκαμε είχε μόνο 29 βαθμούς ακόμα και στο Muynak! Ένας φίλος ταξιδιώτης ο Μερκούρης βρισκόταν κι αυτός παράλληλα την ίδια εποχή προς τα κει, μιλήσαμε μήπως και βρεθούμε να πιούμε ένα ασιατικό τσάι παρέα, αλλά τελικά δεν συμπέσαμε ! Ο Μέρκ λοιπόν όταν πήγε στο Muynak 3 μέρες πριν από μάς συνάντησε θερμοκρασία 45 βαθμών! Κολαση δλδ! Μεγάλη Κωλοφαρδία οι 29 βαθμοί στην έρημο Αύγουστο!
Εδώ ένα εγκαταλελειμένο πρατήριο στο πουθενά!
Σιγά σιγά ανεβαίνουμε προς Muynak...παρατηρείστε τα λάστιχα του φορτηγού! Αναγομωμένα! Τίποτα δεν πετιέται εκεί! Γι αυτό και βλέπαμε συνέχεια διαλυμένα λάστιχα φορτηγών στις άκρες του δρόμου
Αρχικά στην πρώτη ταμπέλα την πιο''σύγχρονη''
Αρκετά μοτοσακά τέτοιου τύπου στο Ουζμπεκιστάν (δίχρονα φυσικά!)
και μετά από κάποια χιλιόμετρα ακολουθεί η παλαιότερη ταμπέλα
Η λίμνη Αράλη (η αλλώς θάλασσα Αράλη) (πηγή wikipedia), είναι μια ηπειρωτική λίμνη, σχεδόν «εσωτερική θάλασσα» στην Κεντρική Ασία. Μοιράζεται μεταξύ του Καζακστάν στα βόρεια και του Καρακαλπακστάν, μιας αυτόνομης περιοχής του Ουζμπεκιστάν, στα νότια και ανάμεσα στις στέπες του Κιργκίς και του Τουρκεστάν, σε υψόμετρο 49 μ. υπέρ της επιφάνεια του Ευξείνου Πόντου και 79 μ. υπέρ της Κασπίας από την οποία απέχει περίπου 250 χλμ. Το όνομά της σημαίνει κατά προσέγγιση Θάλασσα νησιών
και αναφέρεται στα περισσότερα από 1.500 μικρά νησιά που κάποτε
περιελάμβανε η έκτασή της. Μεγαλύτερο εξ αυτών είναι η νήσος Νικόλαος
(τσάρος).
Η Αράλη ήταν κάποτε η τρίτη μεγαλύτερη λίμνη του κόσμου, μετά την Κασπία και την Σουπίριορ της Αμερικής, με έκταση 68.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, περίπου τη μισή έκταση της Ελλάδας, με μέγιστο βάθος 70 μ.(1930). Από τη δεκαετία του 1960 συρρικνώνεται σταθερά, καθώς τα δύο ποτάμια που την τροφοδοτούσαν, ο Συρ Ντάρια και ο Αμού Ντάρια, εκτράπηκαν επί Σοβιετικής Ένωσης προς την έρημο για να τροφοδοτήσουν έργα άρδευσης. Αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα οικολογικά εγκλήματα της ιστορίας.[2] Το 2004 η λίμνη είχε συρρικνωθεί στο 24% του αρχικού της μεγέθους, και ο πενταπλασιασμός της αλμυρότητάς της σκότωσε σχεδόν το σύνολο της χλωρίδας και πανίδας που φιλοξενούσε. Το 2007 είχε το 10% της αρχικής της έκτασης και διαχωρίστηκε σε τρεις ξεχωριστές λίμνες, δύο από τις οποίες είναι υπερβολικά αλμυρές για να φιλοξενήσουν ψάρια.[3] Τα ψαροχώρια που κάποτε άκμαζαν στις όχθες της σήμερα απλά φιλοξενούν πλοία στη στεριά, και πλήττονται από την ανεργία και την οικονομική ύφεση.
Η Αράλη είναι επίσης σοβαρότατα μολυσμένη, κυρίως ως αποτέλεσμα της βιομηχανίας βιολογικών όπλων που λειτουργούσε σε ένα από τα νησιά της, των βιομηχανιών και της απορροής λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων. Το αλάτι που παρασύρει ο άνεμος από τον πυθμένα της αποξηραμένης λίμνης καταστρέφει τις σοδειές, και ο μολυσμένος αέρας και νερό προκαλούν σοβαρά προβλήματα στη δημόσια υγεία στην περιοχή. Η εξαφάνιση της λίμνης έχει προκαλέσει και αλλαγές στο μικροκλίμα της περιοχής, φέρνοντας θερμότερα καλοκαίρια και ψυχρότερους χειμώνες.[4] Η εξαφάνιση της Αράλης συχνά περιγράφεται ως η μεγαλύτερη περιβαλλοντική καταστροφή που έγινε από τον άνθρωπο. Το Καζακστάν καταβάλλει σήμερα προσπάθειες να διασώσει ότι απέμεινε από το βόρειο τμήμα της Αράλης (τη Μικρή Αράλη) κατασκευάζοντας το 2005 ένα φράγμα που ανύψωσε τη στάθμη των υδάτων κατά δύο μέτρα και μείωσε κάπως την αλμυρότητα, επιτρέποντας την επανεμφάνιση ψαριών.
Η Αράλη το 1989 αριστερά και το 2014 δεξιά, μία απ τις μεγαλύτερες οικολογικές καταστροφές (αν όχι η μεγαλύτερη) που έχει διαπράξει ο άνθρωπος, την αποξήρανση της θάλασσας Αράλης...
Φτάνοντας λοιπόν στο Muynak κετευθυνόμαστε προς τα κεί
Παντού μας χαιρετούν παιδάκια...
Και τσουπ συναντάμε πιτσιρικάκια με ποδήλατα! Μας ακολουθουν καθώς κατευθυνόμαστε προς την λίμνη να βγάλουμε φώτο τα διάσημα πλέον σαπιοκάραβα που έμειναν στον πυθμένα της!
Ούτε να παρκάρουμε δεν μας αφήνουν καλά καλα!
Χαρούμενες φατσούλες με φόντο την μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή...(εντελώς οξύμωρο ) σάμπως αυτά φταίνε? Οι γενιά των πατεράδων τους...
Απερίγραπτες εικόνες με τα σάπια καράβια να κάθονται στο πυθμένα της...
Με το που ο Κώστας έβγαλε τα στυλό έγινε ένας κακός χαμός! (ο Μέσσι και ο Ρονάλντο περίμεναν με ανυπομονησία τα στυλό τους)
Όλο και ερχόντουσαν κι άλλα παιδιά! Άφου κάποια παιδιά απ αυτά που είχαν πάρει έλεγαν ψεματάκια πως δεν πήραν, πονηρούλιδες
Η Αράλη ήταν κάποτε η τρίτη μεγαλύτερη λίμνη του κόσμου, μετά την Κασπία και την Σουπίριορ της Αμερικής, με έκταση 68.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, περίπου τη μισή έκταση της Ελλάδας, με μέγιστο βάθος 70 μ.(1930). Από τη δεκαετία του 1960 συρρικνώνεται σταθερά, καθώς τα δύο ποτάμια που την τροφοδοτούσαν, ο Συρ Ντάρια και ο Αμού Ντάρια, εκτράπηκαν επί Σοβιετικής Ένωσης προς την έρημο για να τροφοδοτήσουν έργα άρδευσης. Αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα οικολογικά εγκλήματα της ιστορίας.[2] Το 2004 η λίμνη είχε συρρικνωθεί στο 24% του αρχικού της μεγέθους, και ο πενταπλασιασμός της αλμυρότητάς της σκότωσε σχεδόν το σύνολο της χλωρίδας και πανίδας που φιλοξενούσε. Το 2007 είχε το 10% της αρχικής της έκτασης και διαχωρίστηκε σε τρεις ξεχωριστές λίμνες, δύο από τις οποίες είναι υπερβολικά αλμυρές για να φιλοξενήσουν ψάρια.[3] Τα ψαροχώρια που κάποτε άκμαζαν στις όχθες της σήμερα απλά φιλοξενούν πλοία στη στεριά, και πλήττονται από την ανεργία και την οικονομική ύφεση.
Η Αράλη είναι επίσης σοβαρότατα μολυσμένη, κυρίως ως αποτέλεσμα της βιομηχανίας βιολογικών όπλων που λειτουργούσε σε ένα από τα νησιά της, των βιομηχανιών και της απορροής λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων. Το αλάτι που παρασύρει ο άνεμος από τον πυθμένα της αποξηραμένης λίμνης καταστρέφει τις σοδειές, και ο μολυσμένος αέρας και νερό προκαλούν σοβαρά προβλήματα στη δημόσια υγεία στην περιοχή. Η εξαφάνιση της λίμνης έχει προκαλέσει και αλλαγές στο μικροκλίμα της περιοχής, φέρνοντας θερμότερα καλοκαίρια και ψυχρότερους χειμώνες.[4] Η εξαφάνιση της Αράλης συχνά περιγράφεται ως η μεγαλύτερη περιβαλλοντική καταστροφή που έγινε από τον άνθρωπο. Το Καζακστάν καταβάλλει σήμερα προσπάθειες να διασώσει ότι απέμεινε από το βόρειο τμήμα της Αράλης (τη Μικρή Αράλη) κατασκευάζοντας το 2005 ένα φράγμα που ανύψωσε τη στάθμη των υδάτων κατά δύο μέτρα και μείωσε κάπως την αλμυρότητα, επιτρέποντας την επανεμφάνιση ψαριών.
Η Αράλη το 1989 αριστερά και το 2014 δεξιά, μία απ τις μεγαλύτερες οικολογικές καταστροφές (αν όχι η μεγαλύτερη) που έχει διαπράξει ο άνθρωπος, την αποξήρανση της θάλασσας Αράλης...
Φτάνοντας λοιπόν στο Muynak κετευθυνόμαστε προς τα κεί
Παντού μας χαιρετούν παιδάκια...
Και τσουπ συναντάμε πιτσιρικάκια με ποδήλατα! Μας ακολουθουν καθώς κατευθυνόμαστε προς την λίμνη να βγάλουμε φώτο τα διάσημα πλέον σαπιοκάραβα που έμειναν στον πυθμένα της!
Ούτε να παρκάρουμε δεν μας αφήνουν καλά καλα!
Χαρούμενες φατσούλες με φόντο την μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή...(εντελώς οξύμωρο ) σάμπως αυτά φταίνε? Οι γενιά των πατεράδων τους...
Απερίγραπτες εικόνες με τα σάπια καράβια να κάθονται στο πυθμένα της...
Με το που ο Κώστας έβγαλε τα στυλό έγινε ένας κακός χαμός! (ο Μέσσι και ο Ρονάλντο περίμεναν με ανυπομονησία τα στυλό τους
)
Όλο και ερχόντουσαν κι άλλα παιδιά! Άφου κάποια παιδιά απ αυτά που είχαν πάρει έλεγαν ψεματάκια πως δεν πήραν, πονηρούλιδες
Σιγά σιγά πάμε στο μνημείο της καταστροφής...
Παρκάρουμε εκεί σε ένα τύπου φάρο, είχε δωμάτια αλλά και τα πρώτα yurt έκαναν την εμφάνισή τους, ρωτάμε και επειδή ήταν φυσικά ακριβώς στην όχθη της αράλης ήταν τσιμπημένη η τιμή (έχουν αναπτύξει σιγά σιγά το τουριστικό μάρκετινγκ-εκμετάλλευση
) Λέμε θα πάμε μετά στο χωριό να βρύμε, άλλωστε μας είχε πεί ο Ζήσης για το Hostel Μuynak...
Αμέσως ήρθε κάποιος για φώτο, διαλέγοντας το καλύτερο εργαλείο
(σε πειράζω Κώστα)!
Τα παραδοσιακά yurtείναι μια φορητή, στρογγυλή σκηνή που καλύπτεται από δέρματα ή τσόχα και χρησιμοποιείται ως κατοικία από νομάδες στις στέπες της Κεντρικής Ασίας. Η δομή περιλαμβάνει ένα γωνιακό συγκρότημα ή πλέγμα από κομμάτια ξύλου ή μπαμπού για τοίχους, πλαίσιο πόρτας, νευρώσεις (στύλοι, δοκάρια) και έναν τροχό (στέμμα, δαχτυλίδι ) με κλίση για οροφή . Η δομή της οροφής είναι συχνά αυτοσυγκρατούμενη, αλλά τα μεγάλα yurt μπορεί να έχουν εσωτερικούς στύλους που στηρίζουν την οροφή. Η κορυφή του τοιχώματος των αυτοσυντηρούμενων στεγών κρατιέται όρθια μέσω μιας ταινίας εφελκυσμού η οποία αντιτίθεται στη δύναμη των νευρώσεων της στέγης.Στο δάπεδο συνήθως τοποθετούνται χαλιά.
Τα σύγχρονα yurts μπορεί να είναι μόνιμα χτισμένα σε ξύλινη πλατφόρμα.
Απλά πανέμορφα!!
Και οι κλασικοί πλέον καναπέδες με τα χαμηλά τραπεζάκια όπου κάθεσαι οκλαδόν!
Φτάνοντας, το μνημείο είχε πολύ κόσμο καθώς είχε έρθει μια νύφη με συγγενείς και φίλους να βγάλουν φώτο! (Φώτο γάμου στο μνημείο της μεγαλύτερης οικολογικής καταστροφής!
) Τεσπα
Τεράστια η έκταση του αποξηραμένου πυθμένα (όσο βλέπει το μάτι)
Και μόλις μας πήραν χαμπάρι κατευθείαν ήρθαν να βγάλουν φώτο με τις μηχανές!
μάλιστα μια νεαρούλα Ουζμπέκα ήθελε να κάτσει στην μπέμπα, ας είναι λέω, η μπέμπα στη μπέμπα!
Οι συγγενείς παρακολουθούν
Μετά μου ζήτησε να βγάλουμε και μαζι! Σου χαλάω εγω χατήρι κούκλα μου?
Του Κώστα την μηχανή την προτίμησαν κάποιες πιο ώριμες και μπαμπάτσικες κυρίες
Επ τι ψαχουλεύετε εκεί πίσω εσείς??
Αφού γίναμε κι εμείς αξιοθέατα ήρθε η ώρα να κατευθυνθούμε προς το Hostel Muynak, με 20 δολάρια είχαμε ολόκληρο δωμάτιο με 10 κρεβάτια!
Παρότι είχε και κάποιους Πολωνούς που γνωρίσαμε στην συνέχεια, μας
έβαλε μόνους μας και μας έδωσε και το κλειδί! (στη φώτο φαίνεται και ο
κήπος με τα φρέσκα λαχανικά που καλλιεργούσε ο ιδιοκτήτης)
Καταπληκτικό το Hostel! Μας έβαλε και το Aircontition (δεν είχε πολύ ζέστη)
Εδώ η τραπεζαρία!
Κάναμε μια κατανομή των χρημάτων μας
Και αμέσως μετά το μπανάκι βγήκαμε στην όμορφη αυλή για φαγητό! Τσακίσαμε δύο πανέρια απ το καταπληκτικό ψωμί εννοείται! Η σαλάτα με φρέσκα λαχανικά απ τον κήπο του
Πόλεμος! ξεπροβάλει απ τα αναχώματα!
ο Κώστας με το κλασικό 1 λιτρο coca cola! Την βρήκε φθηνή στην Ασία και την τσάκισε!
Σχεδόν όσο το νερό είχε
Μικρή βόλτα τριγύρω απ το ξενοδοχείο
Η ημέρα τελείωσε με τον ήλιο να δύει και εμάς να την πέφτουμε ξεροί, αφού τα είπαμε λίγο με τους 4 νεαρούς Πολωνούς. Αυτοί είχαν νοικιάσει αυτοκίνητο 4χ4 και γυρίζανε το Ουζμπεκιστάν! Δύσκολη μέρα 12 ώρες στο δρόμο με διαλυμένους δρόμους κάποια ώρα στα σύνορα, αλλά η φιλικότητα του ουζμπεκικου λαού ήταν απερίγραπτη!
ΤΕΛΟΣ 9ης ΗΜΕΡΑΣ
ΗΜΕΡΑ 10η, 12 Αυγούστου 2018
Muynak - Χίβα
Χλμ ημέρας 410
Σήμερα τα χιλιόμετρα δεν ήταν πάρα πολλά, αλλά ούτε πολύ δύσκολα, έτσι φτάσαμε νωρίς! Σε λίγες ώρες θα γεμίζαμε με τα αρώματα της ανατολής, πάνω στον διάσιμο δρόμο του μεταξιού! Η σημερινή μέρα είχε λίγο περισσότερη ζέστη αλλά σε νορμάλ πλαίσια (κοντα 32-33) βαθμους
Το λέει ξεκάθαρα BENZINH Στάση στο Kungirot για να γεμίσουμε και να μας πάει έως και την Χίβα!
Εδώ η προσπάθεια συννενόησης με τα λίτρα! Σε αυτές τις χώρες πρώτα τους λες τα λίτρα πληρώνεις και βάζεις. Δεν έχει γέμισε το μάστορα!
Οπότε υπολογίζεις , αν πεις παραπάνω άπλα μετά σου γυρνάει τα χρήματα
πίσω. Στο συγκεκριμένο πρατήριο οι αντλίες έλεγαν μόνο λίτρα , εξού και
βγήκαν τα κουμπιουτεράκια
(φυσικά αναλογικές αντλίες που έκαναν τρελό θόρυβο)
Μαζεύτηκαν πάλι τα παιντιά!
Εδώ τοπικό λεωφορείο (mini bus)
Και φύγαμε για Χίβα
Ατελείωτες οι ευθείες! Ο ουρανός χωρίς ίχνος από σύννεφα!
Περνώντας απ την Νούκους γνωρίσαμε ένα ουζμπέκο ο οποίος μόλις έμαθε οτι είμαστε απο Ελλάδα (με το γνωστο τρόπ ακγκουντα)
ήθελε να μας φιλοξενήσει σπίτι του!! Φοβερός λαός! Με ευγένεια του
είπαμε οτι είχαμε ''σφιχτό'' πρόγραμμα και οτι πηγαίναμε στη Χίβα!
Η πόλη Nukus είναι η πρωτεύουσα της αυτόνομης Δημοκρατίας του Karakalpakstan ! Με περίπου 300 χιλιάδες κατοίκους!
Συνέχιζε και μας ακολουθούσε ο άλλος!
Στάσεις για φώτο και ξεμούδιασμα
Σιγά σιγά φτάσαμε στην Χίβα
Το ξενοδοχείο μας ήταν στο κεντρικότερο σημείο, απέναντι απ το κάστρο! Γι αυτο και έπρεπε να περάσουμε απ το σημείο που είχαν κλείσει οι αστυνομικοί που περνούσαν μόνο πολίτες με τα πόδια και αυτοκίνητα ανεφοδιασμού (αλλά και τουρίστες για τα γύρω ξενοδοχεία!)!
Η ξενοδοχειάρα μας σαν Saloon με τα άλογα απ έξω!
Στο ξενοδοχείο έμεναν και πληρώματα απ το Mongol Rally!
Το Mongol Rally είναι ένα ράλι αυτοκινήτου και μοτοσυκλέτας (εως 250cc) που αρχίζει στην Ευρώπη και τελειώνει στο Ulan Ude της Ρωσίας. Το ράλι είχε αρχικά τερματισμο στο Ulan Bator της Μογγολίας, ωστόσο, για να αποφευχθεί η απαγόρευση και οι φόροι που συνδέονται με την εισαγωγή και διάθεση οχημάτων , ο αγώνας περνά τώρα από τη Μογγολία και τελειώνει στο Ulan Ude. Ο αγώνας ξεκινάει απ το Goodwood Circuit στο Ηνωμένο Βασίλειο, με βοηθητικά σημεία εκκίνησης την Τσεχία. Περιγράφεται ως η «μεγαλύτερη περιπέτεια στον κόσμο» και βλέπει κατά μέσο όρο ποσοστό ολοκλήρωσης 70%.
Υπάρχουν τρεις θεμελιώδεις κανόνες του Rally: 1) Τα οχήματα Rally έχουν όριο κινητήρα 1000cc 2) Οι ομάδες Rally δεν υποστηρίζονται 3) Οι ομάδες Rally πρέπει να συγκεντρώνουν τουλάχιστον £1000 για φιλανθρωπικούς σκοπούς Οι διοργανωτές ("The Adventurists") επισημαίνουν ότι ο αγώνας στις εθνικές οδούς απαγορεύεται! Υπάρχουν κι άλλες διαφορές από τις συνηθισμένες συγκεντρώσεις, ιδιαίτερα το γεγονός ότι δεν παρέχεται ομάδα υποστήριξης και δεν γίνεται οργάνωση για τη στέγαση, τη συντήρηση ή τα καύσιμα των συμμετεχόντων!
Από δώ και πέρα θα βλέπαμε πολλά απ αυτά τα πολύχρωμα οχήματα στο δρόμο ακόμα και στα Παμιρ! Θα γνωρίσουμε κάποια πληρώματα και θα τα συναντάμε συχνά και θα ανταλλάσουμε πληροφορίες! Μάλιστα μια μέρα με σταμάτησε ένα αμάξι και μου έδωσε ένα μήνυμα για κάποιο που προπορευόταν! (θα το δείτε στην συνέχεια!)
Άλλη μια ευχάριστη adventure νότα προστέθηκε στο ταξ;iδι μας!
Muynak - Χίβα
Χλμ ημέρας 410
Σήμερα τα χιλιόμετρα δεν ήταν πάρα πολλά, αλλά ούτε πολύ δύσκολα, έτσι φτάσαμε νωρίς! Σε λίγες ώρες θα γεμίζαμε με τα αρώματα της ανατολής, πάνω στον διάσιμο δρόμο του μεταξιού! Η σημερινή μέρα είχε λίγο περισσότερη ζέστη αλλά σε νορμάλ πλαίσια (κοντα 32-33) βαθμους
Το λέει ξεκάθαρα BENZINH
Στάση στο Kungirot για να γεμίσουμε και να μας πάει έως και την Χίβα!
Εδώ η προσπάθεια συννενόησης με τα λίτρα! Σε αυτές τις χώρες πρώτα τους λες τα λίτρα πληρώνεις και βάζεις. Δεν έχει γέμισε το μάστορα!
Οπότε υπολογίζεις , αν πεις παραπάνω άπλα μετά σου γυρνάει τα χρήματα
πίσω. Στο συγκεκριμένο πρατήριο οι αντλίες έλεγαν μόνο λίτρα , εξού και
βγήκαν τα κουμπιουτεράκια
(φυσικά αναλογικές αντλίες που έκαναν τρελό θόρυβο)
Μαζεύτηκαν πάλι τα παιντιά!
Εδώ τοπικό λεωφορείο (mini bus)
Και φύγαμε για Χίβα
Ατελείωτες οι ευθείες! Ο ουρανός χωρίς ίχνος από σύννεφα!
Περνώντας απ την Νούκους γνωρίσαμε ένα ουζμπέκο ο οποίος μόλις έμαθε οτι είμαστε απο Ελλάδα (με το γνωστο τρόπ ακγκουντα
)
ήθελε να μας φιλοξενήσει σπίτι του!! Φοβερός λαός! Με ευγένεια του
είπαμε οτι είχαμε ''σφιχτό'' πρόγραμμα και οτι πηγαίναμε στη Χίβα!
Η πόλη Nukus είναι η πρωτεύουσα της αυτόνομης Δημοκρατίας του Karakalpakstan ! Με περίπου 300 χιλιάδες κατοίκους!
Συνέχιζε και μας ακολουθούσε ο άλλος!
Στάσεις για φώτο και ξεμούδιασμα
Σιγά σιγά φτάσαμε στην Χίβα
Το ξενοδοχείο μας ήταν στο κεντρικότερο σημείο, απέναντι απ το κάστρο! Γι αυτο και έπρεπε να περάσουμε απ το σημείο που είχαν κλείσει οι αστυνομικοί που περνούσαν μόνο πολίτες με τα πόδια και αυτοκίνητα ανεφοδιασμού (αλλά και τουρίστες για τα γύρω ξενοδοχεία!)!
Η ξενοδοχειάρα μας σαν Saloon με τα άλογα απ έξω!
Στο ξενοδοχείο έμεναν και πληρώματα απ το Mongol Rally!
Το Mongol Rally είναι ένα ράλι αυτοκινήτου και μοτοσυκλέτας (εως 250cc) που αρχίζει στην Ευρώπη και τελειώνει στο Ulan Ude της Ρωσίας. Το ράλι είχε αρχικά τερματισμο στο Ulan Bator της Μογγολίας, ωστόσο, για να αποφευχθεί η απαγόρευση και οι φόροι που συνδέονται με την εισαγωγή και διάθεση οχημάτων , ο αγώνας περνά τώρα από τη Μογγολία και τελειώνει στο Ulan Ude. Ο αγώνας ξεκινάει απ το Goodwood Circuit στο Ηνωμένο Βασίλειο, με βοηθητικά σημεία εκκίνησης την Τσεχία. Περιγράφεται ως η «μεγαλύτερη περιπέτεια στον κόσμο» και βλέπει κατά μέσο όρο ποσοστό ολοκλήρωσης 70%.
Υπάρχουν τρεις θεμελιώδεις κανόνες του Rally: 1) Τα οχήματα Rally έχουν όριο κινητήρα 1000cc 2) Οι ομάδες Rally δεν υποστηρίζονται 3) Οι ομάδες Rally πρέπει να συγκεντρώνουν τουλάχιστον £1000 για φιλανθρωπικούς σκοπούς Οι διοργανωτές ("The Adventurists") επισημαίνουν ότι ο αγώνας στις εθνικές οδούς απαγορεύεται! Υπάρχουν κι άλλες διαφορές από τις συνηθισμένες συγκεντρώσεις, ιδιαίτερα το γεγονός ότι δεν παρέχεται ομάδα υποστήριξης και δεν γίνεται οργάνωση για τη στέγαση, τη συντήρηση ή τα καύσιμα των συμμετεχόντων!
Από δώ και πέρα θα βλέπαμε πολλά απ αυτά τα πολύχρωμα οχήματα στο δρόμο ακόμα και στα Παμιρ! Θα γνωρίσουμε κάποια πληρώματα και θα τα συναντάμε συχνά και θα ανταλλάσουμε πληροφορίες! Μάλιστα μια μέρα με σταμάτησε ένα αμάξι και μου έδωσε ένα μήνυμα για κάποιο που προπορευόταν! (θα το δείτε στην συνέχεια!)
Άλλη μια ευχάριστη adventure νότα προστέθηκε στο ταξ;iδι μας!
Η Χίβα είναι πόλη του Ουζμπεκιστάν, με περίπου 50.000 κατοίκους. Βρίσκεται στην επαρχία Χοράζμ (Χωρεσμία). Είναι η πρώην πρωτεύουσα της Χωρεσμίας και του ιστορικού Χανάτου της Χίβας. Τα εσωτερικά τείχη της πόλης (Ίτσαν Κάλα) ήταν η πρώτη περιοχή στο Ουζμπεκιστάν που έγινε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO, το 1991. Σύμφωνα με τα αρχαιολογικά δεδομένα, η πόλη ιδρύθηκε στην αρχή της χριστιανικής εποχής. Σύμφωνα με την παραδοση ιδρύθηκε από τον γιο του Νώε Σεμ, ο οποίος όταν τραβήχτηκαν τα νερά βρέθηκε στην έρημο, είδε ένα όνειρο με 300 αναμένους δαυλους και όταν ξύπνησε θεμελίωσε την πόλη στο σχήμα ενος καραβιού. Μέσα στην πόλη έσκαψε το πηγάδι Kheyvak του οποίου το νερό έχει εξαιρετική γεύση και το οποίο υπάρχει ακόμη και σήμερα στην Χιβα. Από το πηγάδι Kheyvak πήρε το όνομα της η πόλη, η οποία περιβάλλεται από δυο τείχη, ενα εσωτερικό του 10ου αιώνα και ένα μεταγενέστερο εξωτερικό με 11 πύλες.
H παραμυθένια Μπουχάρα , η αρχαία Σαμαρκάνδη και η μεσαιωνική Χίβα είναι οι πόλεις όπου περνούσαν τα εμπορικά καραβάνια του δρόμου του μεταξιού, γι’ αυτό είχαν εξελιχθεί σε κοιτίδες του πολιτισμού.
Η θέα απ την εξωτερική βεράντα του Ξενοδοχείου μαγευτική
Και εδώ η βεράντα με τα πληρώματα απ το Mongol Rally (Τα παιδιά των λουλουδιών
)
Αφού κάναμε μπανάκι κατεβήκαμε βόλτα στην υπέροχη αυτή πόλη!
Φυσικά οι μηχανές είχαν γίνει τοπ αξιοθέατο!
Η χαρά στους δρόμους!
Είχε κάποιο φεστιβάλ φρούτων , καθως γινοταν στην πλατεία χαμος απο καρπούζια και πεπόνια!
To Ichan Kala είναι η τειχισμένη εσωτερική πόλη της Χίβα, . Από το 1990, προστατεύεται ως χώρος παγκόσμιας κληρονομιάς. Η παλιά πόλη διατηρεί περισσότερα από 50 ιστορικά μνημεία και 250 παλιά σπίτια, που χρονολογούνται κυρίως από τον δέκατο όγδοο ή τον δέκατο ένατο αιώνα. Για παράδειγμα, το τζαμί Τζούμα ιδρύθηκε τον δέκατο αιώνα και ανοικοδομήθηκε από το 1788 έως το 1789, αν και η περίφημη αίθουσα του αποστόλου διατηρεί ακόμα 112 κίονες που έχουν ληφθεί από αρχαίες κατασκευές. Τα πιο εντυπωσιακά χαρακτηριστικά του Ichan Kala είναι τα τοιχώματα από τούβλα και τέσσερις πύλες, ένα σε κάθε πλευρά του ορθογώνιου φρουρίου. Αν και τα θεμέλια πιστεύεται ότι έχουν τοποθετηθεί τον δέκατο αιώνα, σημερινοί τοίχοι 10 μέτρων (33 πόδια) ανεγέρθηκαν κυρίως στο τέλος του δέκατου έβδομου αιώνα και αργότερα επισκευάστηκαν.
Με ''τίμησαν'' και τα γλυκά κορίτσια με μια φώτο!
Παντού παραδοσιακές φορεσιές και μουσικές της ανατολής! Ένα υπέροχο δώρο για μας που πετύχαμε αυτό το φεστιβάλ!
Ως Δρόμος του Μεταξιού είναι γνωστό το δίκτυο των εμπορικών δρόμων μεταξύ της Κίνας και των κρατών που βρίσκονται στα δυτικά και στα νότια αυτής. Το δίκτυο αυτό απλωνόταν σε ολόκληρη την Ασιατική ήπειρο, με έναρξη την Κίνα και προορισμό την Ινδία, την Περσία και τις περιοχές της Μεσογείου, ενώ παράλληλα, μέσω του Ινδικού Ωκεανού, τα προϊόντα μεταφέρονταν μέσω των θαλάσσιων διαδρομών προς την Ινδοκίνα, την Ινδία, την Αραβική χερσόνησο και τις χώρες της ανατολικής Αφρικής. Ο Δρόμος του μεταξιού υπήρξε το σημαντικότερο εμπορικό δίκτυο από την Αρχαιότητα, μέχρι την σταδιακή εγκατάλειψή του μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453.
Η ονομασία «Δρόμος του Μεταξιού» χρησιμοποιήθηκε επίσημα για πρώτη φορά από τον Γερμανό γεωγράφο Φερδινάνδο φον Ριχτχόφεν, τον 19ο αιώνα.[1][2] Το όνομα προέρχεται από ένα από τα πιο προσοδοφόρα προϊόντα που διακινούσε η Κίνα, το κινέζικο μετάξι[2][1], η εμπορική εκμετάλλευση του οποίου ξεκίνησε σε εντατική μορφή την περίοδο της Δυναστείας των Χαν, μετά τις εξερευνήσεις του Τσανγκ Τσιάν.[3]
Μέσω του Δρόμου του μεταξιού διακινούνταν, μετάξι, μπαχαρικά, γυαλί, πορσελάνη, πολύτιμοι λίθοι και πολλά άλλα είδη πολυτελείας. Μέσω αυτών των διαδρομών έφτασε στους Ευρωπαίους της η γνώση του χαρτιού και της πυρίτιδας από την Κίνα.
Η σημασία του Δρόμου του Μεταξιού εκτός από την εμπορική και οικονομική του πλευρά, έχει να κάνει και με την πολιτική επιρροή του όσο και την τεράστια πολιτιστική του σημασία. Κατά μήκος του Δρόμου αναπτύχθηκαν σημαντικοί πολιτισμοί, ενώ αποτέλεσε δίοδο για την εξάπλωση του Βουδισμού στην Κίνα και την Ιαπωνία και του Χριστιανισμού στις ανατολικής περιοχές καθώς και την εξάπλωση του Ισλάμ και την κορύφωση των επιτευγμάτων του Ισλαμικού πολιτισμού. Η απότομη μείωση των εμπορικών συναλλαγών μεταξύ Ανατολής και Δύσης που ακολούθησε την εγκατάσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τον 15ο αιώνα, οδήγησε στην ανάγκη εύρεσης νέων διαδρομών, κάτι που τελικά οδήγησε στην ανακάλυψη του Νέου Κόσμου
Στις μέρες μας έχουν τεθεί από τη Κίνα σχέδια αναβίωσης του Δρόμου του Μεταξιού δημιουργώντας ένα διευρυμένο σιδηροδρομικό δίκτυο το οποίο θα ενώνει την Κίνα με την Ευρώπη, με στόχο την φτηνότερη διακίνηση εμπορικών αγαθών ή βιομηχανικών προιόντων.
Ο δρόμος του μεταξιού!
Ξεκινάμε να μπούμε στην παλιά πόλη, εκτός αυτής φαίνονται τα φτωχά σπίτια!
Πραγματικά μαγευτικά μέσα στην παλιά πόλη, περπάτημα και χάζεμα στην αγορά
Πληρώσαμε 1 δολάριο και ανεβήκαμε σε ένα απ αυτούς τους ψηλούς πύργους! Βέβαια το ανέβασμα δεν ήταν και ότι πιο ευχάριστο, ουσιαστικά ανέβαινες ορειβατώντας σε μεγάλα σκαλιά, όπου ίσα ίσα χωρούσε ένας ν άνεβει!
Αλλά το αποτέλεσμα ηταν αυτό!
Η κατάβαση δε ακόμα πιο δύσκολη καθώς αν γλιστρήσεις θα κατέβεις κουτρουβαλώντας
Συνεχίζουμε την βόλτα μας! Υπέροχες αυλές!
Πραγματικά μαγευτικά μέσα στην παλιά πόλη, περπάτημα και χάζεμα στην αγορά
Πληρώσαμε 1 δολάριο και ανεβήκαμε σε ένα απ αυτούς τους ψηλούς πύργους! Βέβαια το ανέβασμα δεν ήταν και ότι πιο ευχάριστο, ουσιαστικά ανέβαινες ορειβατώντας σε μεγάλα σκαλιά, όπου ίσα ίσα χωρούσε ένας ν άνεβει!
Αλλά το αποτέλεσμα ηταν αυτό!
Η κατάβαση δε ακόμα πιο δύσκολη καθώς αν γλιστρήσεις θα κατέβεις κουτρουβαλώντας
Συνεχίζουμε την βόλτα μας! Υπέροχες αυλές!
Γυρνούσαμε για πολλές ώρες και μαγεμένοι βγάζαμε φωτογραφίες!
Φατσάρα!!
Εδώ η προεδρική καρέκλα!
Εσωτερικά στις στοές πουλούσαν διάφορα αντικείμενα!
Ομπρελάκι για τον ήλιο η μανδάμ! Κι απο πίσω γούνες καλοκαιριάτικα!
Φωτο με καμήλα 3 ντολαρς! , ευχαριστώ θα βγάλω μόνο την καμήλα
Την καπάρωσε την χρυσή πολυθρόνα του Βασιλιά!
Μουσικές παντού!
Παραδοσιακά φατσόνια!
Διάφορα καφέ μέσα στην παλιά πόλη
Πολύς κόσμος στους δρόμους!
Παρεάκι νεαρών κοράσιων
Πάρα πολύς κόσμος!
Έδω ένα τοπικό καφενείο!
Κι άλλη φατσάρα!
Φατσάρα!!
Εδώ η προεδρική καρέκλα!
Εσωτερικά στις στοές πουλούσαν διάφορα αντικείμενα!
Ομπρελάκι για τον ήλιο η μανδάμ! Κι απο πίσω γούνες καλοκαιριάτικα!
Φωτο με καμήλα 3 ντολαρς!
, ευχαριστώ θα βγάλω μόνο την καμήλα
Την καπάρωσε την χρυσή πολυθρόνα του Βασιλιά!
Μουσικές παντού!
Παραδοσιακά φατσόνια!
Διάφορα καφέ μέσα στην παλιά πόλη
Πολύς κόσμος στους δρόμους!
Παρεάκι νεαρών κοράσιων
Πάρα πολύς κόσμος!
Έδω ένα τοπικό καφενείο!
Κι άλλη φατσάρα!
Καθώς γυρίσαμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε λίγο, είδαμε μαζεμένο αρκετό κόσμο στις μηχανές, ανάμεσα τους και αστυνομικούς!
Σιγά σιγά μαζεύτηκαν πολλοι! Αφού τα είπαμε πάλι περι κυβικών ίππων κατανάλωσης και λοιπών μηχανολογικών, ανεβήκαμε πάνω να πιούμε ένα καφεδάκι και να ρευμβάσουμε απ τον υπέροχο ξενώνα!
όλα κερασμένα απ τον οικοδεσπότη μας! Καφεδάκι κουλουράκια και γλυκό του κουταλιού!
Στο καπάκι κι ένα τσαγάκι με πεπονάκι! Κι αυτά κερασμένα. Πραγματικά οι άνρωποι είναι απίστευτοι στο Ουζμπεκιστάν οσο αφορά την φιλοξενία! Την πέσαμε και λίγο για έναν απογευματινό υπνάκο εκεί πάνω!
Μετά την χαλάρωση κατεβήκαμε να βρούμε κάπου να φάμε και κινηθήκαμε απ την άλλη πλευρά της πόλης
Βρήκαμε ένα open air εστιατόριο με ντόπιους και τσακίσαμε τα κεμπάπ για άλλη μια φορα!
Υπήρχε και Video Wall
Κάπως ταλαιπωρημένοι απ το τόσο περπάτημα!
Με το που έπεσε η νύχτα άρχισε η προβολή!
Αφού φάγαμε, παρότι η κούραση ήταν μεγάλη δεν μπορούσαμε να μην κατέβουμε ξανά βόλτα στην παλιά φωτισμένη πλέον πόλη!
Τα λεντ φυσικά σήμα κατατεθέν!
Σε αυτό το ωραίο μαγαζί μας είχε πεί οτι είχε κάτσε ο Αντώνης @moby_gr αλλά τελικά εμείς κάτσαμε έξω απ την παλιά πόλη
Παντού λεντ λεμε!
Επιστροφή και στο δικό μας φωτιζόμενο χοτέλ Khiva Alibek B&B στο οποίο δώσαμε 22 ευρώ με πρωινό και με όλα αυτά τα κεράσματα!
Οτι και να πούμε πραγματικά είναι λίγο γι αυτήν την πόλη και τους ανθρώπους της!
ΤΕΛΟΣ 10ης ΗΜΕΡΑΣ
ΗΜΕΡΑ 11η, 13 Αυγούστου 2018
Χίβα - Μπουχάρα
Χλμ ημέρας 460
Ξυπνήσαμε το πρωί με τον ίδιο καιρό, χωρίς πολύ ζέστη. Απολαύσαμε το πρωινό μας με θέα το κάστρο, ήταν φανταστικά!
Είχαμε να διανύσουμε 450 χιλιόμετρα περίπου, με αρκετή ζέστη όταν θα μπαίναμε βαθιά στην έρημο-στέπα γι αυτό ξεκινήσαμε σχετικά πρωί, έτσι ώστε να προλαβαίναμε να δούμε και την Μπουχάρα για αρκετές ώρες καθώς θα μέναμε ένα βράδυ
Λίγο παραπάνω ψωμάκι βρε παιδιά! (καλά θα ζητήσω κι άλλο!)
Αφού πήραμε το πρωινό μας κατεβήκαμε για φώτο στην πινακίδα του δρόμου του μεταξιού αλλά και μπροστά στην είσοδο του κάστρου, ο κόσμος λίγος καθώς ήταν πρωί, το χτεσινό φεστιβάλ είχε τελειώσει και τα είχαν μαζέψει όλα!
Το όνειρο μας έγινε πραγματικότητα, να ταξιδέψουμε σε μέρη παραμυθένια!
Η διαδρομή άρχισε με ατελείωτες ασφάλτινες ευθείες στην στέπα - έρημο, πολύ καλός ο δρόμος και με προστατευτική μπάρα στη μέση. Η θερμοκρασία άρχισε να ανεβαίνει (έρημος γαρ) και έφτασε κοντά στους 36-38 βαθμούς, πράγμα κάπως υποφερτό σε σύγκριση με τα 45αρια που χτυπάει σε αυτές τις περιοχές και ειδικά σε αυτές τις ευθείες στην έρημο!
Άλλο ένα Stop Control με τα παλουκάρια να μην ασχολούνται καν! Πόσο πιο χαλαρά τα stop control απο δώ και πέρα! μόνο για καταγραφή οτι πέρασες! Τερμα το αγχος για διεφθαρμένους αστυνομικύς που ''ψάχνουν'' παράβαση για να τ αρπάξουν!
Η έρημος του Kyzylkum είναι η 16η μεγαλύτερη έρημος στον κόσμο. Το όνομά της σημαίνει κόκκινη άμμο στις τουρκικές γλώσσες. Βρίσκεται στην Κεντρική Ασία στην κοιλάδα των ποταμών Amu Darya και Syr Darya, περιοχή ιστορικά γνωστή ως Transoxania ή Sogdiana. Σήμερα χωρίζεται μεταξύ Καζακστάν, Ουζμπεκιστάν και Τουρκμενιστάν. Καλύπτει περίπου 298.000 km2 (115.000 τετραγωνικά μίλια). Το έδαφος αποτελείται κυρίως από εκτεταμένη πεδιάδα σε υψόμετρο έως 300 μ. (980 πόδια) πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής καλύπτεται με αμμόλοφους (barchans). στα βορειοδυτικά οι μεγάλες εκτάσεις καλύπτονται με τανίρες (επιχρίσματα από πηλό). υπάρχουν και κάποιες οάσεις. Υπάρχουν γεωργικοί οικισμοί κατά μήκος των ποταμών και στις οάσεις. Οι θερμοκρασίες μπορεί να είναι πολύ υψηλές κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, από τα μέσα Μαΐου έως τα μέσα Σεπτεμβρίου. Η Kerki, μια ακραία εσωτερική πόλη που βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Amu Darya, σημείωσε 52 ° C (126 ° F) τον Ιούλιο του 1983. Βρίσκεται κυρίως στο Ουζμπεκιστάν
Όλος ο δρόμος θα ήταν έτσι μέχρι την Μπουχάρα!
Σε καποια στιγμή απέκτησε περισσότερο ενδιαφέρον, με κάποιες λίμνες σε στιλ οάσεις!
Εδώ στάση σε ένα βενζινάδικο μπας κι έχει βενζίνη, αλλά τελικά τα περισσότερα στην διαδρομή αυτή είχαν αέριο! Είναι η δεύτερη φορά (και τελευτάια) που κάνουμε χρήση απ τα μπιτόνια (δεν βάλαμε πολύ, ένα πεντάλιτρο αρκεί!) Τελικά βενζινάδικο είχε στο Gazli περίπου 100 χλμ πριν την Μπουχάρα! (κάναμε δλδ 350 χλμ μέχρι εκεί)
Από δω και πέρα όπου βρίσκαμε σκιά μπαίναμε από κάτω! Στην συγκεκριμένη διαδρομή ήπιαμε και αρκετό νερό λόγω τον θερμοκρασιών και της διαδρομής που δεν είχε κυριολεκτικά πουθενά ίσκιο! Γι αυτό είχαμε προετοιμαστει και κρατούσαμε αρκετό νερό μαζί μας και το πίναμε κι ας είχε ζεσταση για να μην πάθουμε αφυδάτωση! Το Liposan για τα χείλη απαραίτητο γιατι ξεραινόντουσαν με τον ζεστό αέρα
Ο Κώστας μπήκε να πάρει και την γνωστή coca cola του! εξάρτηση αυτό το παιδί!
Και ξανά στο δρόμο, φτάνοντας Μπουχάρα!
Λίγο πριν φτάσουμε στάση για ανεφοδιασμό και έλεγχο στις πιέσεις
Ο ξενώνας ήταν στα στενάκια στην παλιά πόλη
Mείναμε σε ένα απίθανο Guest House με καταπληκτικούς οικοδεσπότες! 16 Ευρώ με πρωινό σε δίκλινο δωμάτιο! Diyor Hostel
Σύγχρονη οβαλ μπανιέρα με παραδοσιακό μαντεμένιο μπόιλερ για ζεστό νερό
Χίβα - Μπουχάρα
Χλμ ημέρας 460
Ξυπνήσαμε το πρωί με τον ίδιο καιρό, χωρίς πολύ ζέστη. Απολαύσαμε το πρωινό μας με θέα το κάστρο, ήταν φανταστικά!
Είχαμε να διανύσουμε 450 χιλιόμετρα περίπου, με αρκετή ζέστη όταν θα μπαίναμε βαθιά στην έρημο-στέπα γι αυτό ξεκινήσαμε σχετικά πρωί, έτσι ώστε να προλαβαίναμε να δούμε και την Μπουχάρα για αρκετές ώρες καθώς θα μέναμε ένα βράδυ
Λίγο παραπάνω ψωμάκι βρε παιδιά! (καλά θα ζητήσω κι άλλο!)
Αφού πήραμε το πρωινό μας κατεβήκαμε για φώτο στην πινακίδα του δρόμου του μεταξιού αλλά και μπροστά στην είσοδο του κάστρου, ο κόσμος λίγος καθώς ήταν πρωί, το χτεσινό φεστιβάλ είχε τελειώσει και τα είχαν μαζέψει όλα!
Το όνειρο μας έγινε πραγματικότητα, να ταξιδέψουμε σε μέρη παραμυθένια!
Η διαδρομή άρχισε με ατελείωτες ασφάλτινες ευθείες στην στέπα - έρημο, πολύ καλός ο δρόμος και με προστατευτική μπάρα στη μέση. Η θερμοκρασία άρχισε να ανεβαίνει (έρημος γαρ) και έφτασε κοντά στους 36-38 βαθμούς, πράγμα κάπως υποφερτό σε σύγκριση με τα 45αρια που χτυπάει σε αυτές τις περιοχές και ειδικά σε αυτές τις ευθείες στην έρημο!
Άλλο ένα Stop Control με τα παλουκάρια να μην ασχολούνται καν! Πόσο πιο χαλαρά τα stop control απο δώ και πέρα! μόνο για καταγραφή οτι πέρασες! Τερμα το αγχος για διεφθαρμένους αστυνομικύς που ''ψάχνουν'' παράβαση για να τ αρπάξουν!
Η έρημος του Kyzylkum είναι η 16η μεγαλύτερη έρημος στον κόσμο. Το όνομά της σημαίνει κόκκινη άμμο στις τουρκικές γλώσσες. Βρίσκεται στην Κεντρική Ασία στην κοιλάδα των ποταμών Amu Darya και Syr Darya, περιοχή ιστορικά γνωστή ως Transoxania ή Sogdiana. Σήμερα χωρίζεται μεταξύ Καζακστάν, Ουζμπεκιστάν και Τουρκμενιστάν. Καλύπτει περίπου 298.000 km2 (115.000 τετραγωνικά μίλια). Το έδαφος αποτελείται κυρίως από εκτεταμένη πεδιάδα σε υψόμετρο έως 300 μ. (980 πόδια) πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής καλύπτεται με αμμόλοφους (barchans). στα βορειοδυτικά οι μεγάλες εκτάσεις καλύπτονται με τανίρες (επιχρίσματα από πηλό). υπάρχουν και κάποιες οάσεις. Υπάρχουν γεωργικοί οικισμοί κατά μήκος των ποταμών και στις οάσεις. Οι θερμοκρασίες μπορεί να είναι πολύ υψηλές κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, από τα μέσα Μαΐου έως τα μέσα Σεπτεμβρίου. Η Kerki, μια ακραία εσωτερική πόλη που βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Amu Darya, σημείωσε 52 ° C (126 ° F) τον Ιούλιο του 1983. Βρίσκεται κυρίως στο Ουζμπεκιστάν
Όλος ο δρόμος θα ήταν έτσι μέχρι την Μπουχάρα!
Σε καποια στιγμή απέκτησε περισσότερο ενδιαφέρον, με κάποιες λίμνες σε στιλ οάσεις!
Εδώ στάση σε ένα βενζινάδικο μπας κι έχει βενζίνη, αλλά τελικά τα περισσότερα στην διαδρομή αυτή είχαν αέριο! Είναι η δεύτερη φορά (και τελευτάια) που κάνουμε χρήση απ τα μπιτόνια (δεν βάλαμε πολύ, ένα πεντάλιτρο αρκεί!) Τελικά βενζινάδικο είχε στο Gazli περίπου 100 χλμ πριν την Μπουχάρα! (κάναμε δλδ 350 χλμ μέχρι εκεί)
Από δω και πέρα όπου βρίσκαμε σκιά μπαίναμε από κάτω! Στην συγκεκριμένη διαδρομή ήπιαμε και αρκετό νερό λόγω τον θερμοκρασιών και της διαδρομής που δεν είχε κυριολεκτικά πουθενά ίσκιο! Γι αυτό είχαμε προετοιμαστει και κρατούσαμε αρκετό νερό μαζί μας και το πίναμε κι ας είχε ζεσταση για να μην πάθουμε αφυδάτωση! Το Liposan για τα χείλη απαραίτητο γιατι ξεραινόντουσαν με τον ζεστό αέρα
Ο Κώστας μπήκε να πάρει και την γνωστή coca cola του!
εξάρτηση αυτό το παιδί!
Και ξανά στο δρόμο, φτάνοντας Μπουχάρα!
Λίγο πριν φτάσουμε στάση για ανεφοδιασμό και έλεγχο στις πιέσεις
Ο ξενώνας ήταν στα στενάκια στην παλιά πόλη
Mείναμε σε ένα απίθανο Guest House με καταπληκτικούς οικοδεσπότες! 16 Ευρώ με πρωινό σε δίκλινο δωμάτιο! Diyor Hostel
Σύγχρονη οβαλ μπανιέρα με παραδοσιακό μαντεμένιο μπόιλερ για ζεστό νερό
Αφού ξεκουραστήκαμε κατεβήκαμε στην πανέμορφη αυτή πόλη!
Η Μπουχάρα - η λέξη προέρχεχται από την λέξη βuxārak η οποία μεταφράζεται ως «τυχερή τοποθεσία») είναι η πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας του Ουζμπεκιστάν. Είναι η τέταρτη μεγαλύτερη σε πληθυσμό πόλη με 350.000 κάτοικους [1]. Η περιοχή πέριξ της Μπουχάρα έχει κατοικηθεί τουλάχιστον για 5 χιλιετίες και η πόλη υπήρχε τουλάχιστον το μισό της περιόδου αυτής. Η πόλη βρισκόταν πάνω στο δρόμο του μεταξιού, και για μεγάλο διάστημα αποτελούσε εμπορικό, πολιτιστικό και θρησκευτικό κέντρο. Το 672 την κατακτούν οι Άραβες του χαλίφη Μωαβία Α' και εξισλαμίζουν τον πληθυσμό. Το ιστορικό κέντρο της πόλης, έχει μεγάλο αριθμό ισλαμικών τεμενών και μεντρεσέδων και έχει καταχωρηθεί στην UNESCO ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Θεωρείται το πιο ολοκληρωμένο παράδειγμα μεσαιωνικής πόλης στην Κεντρική Ασία.[2] Η εθνότητα των Ουζμπέκων κυριαρχεί αριθμητικά. Στην πόλη υπάρχουν επίσης και πολλοί Τατζίκοι όπως και άλλες εθνικές ομάδες όπως Εβραίοι κτλ.
Η Μπουχάρα μαζί με την Σαμαρκάνδη και τη Χίβα ήταν οι πόλεις όπου περνούσαν τα εμπορικά καραβάνια του δρόμου του μεταξιού, είχαν εξελιχθεί σε κοιτίδες του πολιτισμού. Η πόλη είναι περιτριγυρισμένη από την έρημο Κιζίλ Κουμ(μεταφράζεται ως κόκκινη άμμος)και το 12ο-14ο αιώνα εξελίχθηκε σε ένα από τους σημαντικότερους εμπορικούς σταθμούς της ανατολής.[3]
Ιστορικό κέντρο της Μπουχάρα
Ο Φιτζρόϊ Μακλέαν, ένας νέος διπλωμάτης από την Βρετανική Πρεσβεία της Μόσχας, επισκέφτηκε κρυφά την Μπουχάρα το 1938. Κατά την διάρκεια της επίσκεψης επισκέφτηκε τα μνημεία ενώ ο ίδιος κοιμόταν στα πάρκα της πόλης. Στο βιβλίο του Eastern Approaches (Ανατολικές Προσεγγίσεις) το οποίο εκδόθηκε το 1949, περιέγραψε την Μπουχάρα ως «μαγευτική πόλη», όπου τα κτήρια ανταγωνίζονται «την αρτιότερη αρχιτεκτονική της Ιταλικής αναγέννησης».[4] Οι ποιητές της ανατολής αναφερόντουσαν στην Μπουχάρα ως «δεύτερο ανατολίτικο θαύμα».[3]
Το κέντρο της Μπουχάρα τα μνημεία παρουσιάζουν το τελευταίο στάδιο της ιστορίας της πόλης. Για παράδειγμα τα μνημεία όπως το μαυσωλείο του Ισμαίλ Σαμανί ή διακοσμημένος μιναρές του Πόι-Καλάν χρονολογούνται από το 10-11ο αιώνα.[2]
Το συγκρότημα Πο-ι Καλάν
Καλιάν ή Καλόν Μινόρ (ο μεγάλος μιναρές)
Ο τίτλος Πο-ι Καλάν (Πο-ι Καλάν, στα Περσικά پای کلان σημαίνει «μεγάλο κληροδότημα») αναφέρεται στο αρχιτεκτονικό συγκρότημα κτηρίων που έχουν επίκεντρο τον μεγάλο μιναρέ Καλάν.
Το μαυσωλείο του Ισμαϊλ Σαμάνι χρονολογείται από το 9ο-10ο αιώνα και είναι από τα πιο εκτιμημένα μνημεία στην Κεντρική Ασίααπό πλευράς αρχιτεκτονικής. Ανοικοδομήθηκε τον 9ο αιώνα (μεταξύ 892 και 943) ως κοιμητήριο του Ισμαϊλ Σαμάνι. Ο Ισμαϊλ Σαμάνι ήταν ο ιδρυτής της δυναστείας των Σαμανιδών, η τελευταία Περσική δυναστεία η οποία εξουσίασε την Κεντρική Ασία και κυβερνούσε την πόλη τον 9ο και 10ο αιώνα.
Χασχμά-Αγιούμπ μαυσωλείο
Το μαυσωλείο Χασχμά-Αγιούμπ βρίσκεται κοντά στο μαυσωλείο Σαμάνι.
Πάμε να περπατήσουμε στο ιστορικό κέντρο της Μπουχάρα το οποίο θα μας μαγέψει κυριολεκτικά!
Ακόμα και οι στοές είναι υπέροχες εκεί!
Αρκετός κόσμος στα σοκάκια, πόλλα όμορφα μαγαζάκια με παραδοσιακά είδη
Φτάσαμε σε μια εσωτερική λίμνη με μαγαζάκια καφε και φαγητού
Και συνεχίσαμε...
Κάτι σαν hop on hop off Ευρώπης (για όσους ξέρουν!)
Είχαμε πάθη πλάκα με τις εικόνες που αντικρίζαμε!!
Τι κτίρια! Σε ταξιδεύουν πραγματικά σε άλλη εποχή!
Κι εδώ τα διάσημα χαλιά Μοιραράκη, εεεε Μπουχάρα!!
Η Μπουχάρα - η λέξη προέρχεχται από την λέξη βuxārak η οποία μεταφράζεται ως «τυχερή τοποθεσία») είναι η πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας του Ουζμπεκιστάν. Είναι η τέταρτη μεγαλύτερη σε πληθυσμό πόλη με 350.000 κάτοικους [1]. Η περιοχή πέριξ της Μπουχάρα έχει κατοικηθεί τουλάχιστον για 5 χιλιετίες και η πόλη υπήρχε τουλάχιστον το μισό της περιόδου αυτής. Η πόλη βρισκόταν πάνω στο δρόμο του μεταξιού, και για μεγάλο διάστημα αποτελούσε εμπορικό, πολιτιστικό και θρησκευτικό κέντρο. Το 672 την κατακτούν οι Άραβες του χαλίφη Μωαβία Α' και εξισλαμίζουν τον πληθυσμό. Το ιστορικό κέντρο της πόλης, έχει μεγάλο αριθμό ισλαμικών τεμενών και μεντρεσέδων και έχει καταχωρηθεί στην UNESCO ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Θεωρείται το πιο ολοκληρωμένο παράδειγμα μεσαιωνικής πόλης στην Κεντρική Ασία.[2] Η εθνότητα των Ουζμπέκων κυριαρχεί αριθμητικά. Στην πόλη υπάρχουν επίσης και πολλοί Τατζίκοι όπως και άλλες εθνικές ομάδες όπως Εβραίοι κτλ.
Η Μπουχάρα μαζί με την Σαμαρκάνδη και τη Χίβα ήταν οι πόλεις όπου περνούσαν τα εμπορικά καραβάνια του δρόμου του μεταξιού, είχαν εξελιχθεί σε κοιτίδες του πολιτισμού. Η πόλη είναι περιτριγυρισμένη από την έρημο Κιζίλ Κουμ(μεταφράζεται ως κόκκινη άμμος)και το 12ο-14ο αιώνα εξελίχθηκε σε ένα από τους σημαντικότερους εμπορικούς σταθμούς της ανατολής.[3]
Ιστορικό κέντρο της Μπουχάρα
Ο Φιτζρόϊ Μακλέαν, ένας νέος διπλωμάτης από την Βρετανική Πρεσβεία της Μόσχας, επισκέφτηκε κρυφά την Μπουχάρα το 1938. Κατά την διάρκεια της επίσκεψης επισκέφτηκε τα μνημεία ενώ ο ίδιος κοιμόταν στα πάρκα της πόλης. Στο βιβλίο του Eastern Approaches (Ανατολικές Προσεγγίσεις) το οποίο εκδόθηκε το 1949, περιέγραψε την Μπουχάρα ως «μαγευτική πόλη», όπου τα κτήρια ανταγωνίζονται «την αρτιότερη αρχιτεκτονική της Ιταλικής αναγέννησης».[4] Οι ποιητές της ανατολής αναφερόντουσαν στην Μπουχάρα ως «δεύτερο ανατολίτικο θαύμα».[3]
Το κέντρο της Μπουχάρα τα μνημεία παρουσιάζουν το τελευταίο στάδιο της ιστορίας της πόλης. Για παράδειγμα τα μνημεία όπως το μαυσωλείο του Ισμαίλ Σαμανί ή διακοσμημένος μιναρές του Πόι-Καλάν χρονολογούνται από το 10-11ο αιώνα.[2]
Το συγκρότημα Πο-ι Καλάν
Καλιάν ή Καλόν Μινόρ (ο μεγάλος μιναρές)
Ο τίτλος Πο-ι Καλάν (Πο-ι Καλάν, στα Περσικά پای کلان σημαίνει «μεγάλο κληροδότημα») αναφέρεται στο αρχιτεκτονικό συγκρότημα κτηρίων που έχουν επίκεντρο τον μεγάλο μιναρέ Καλάν.
- Ο μιναρές Καλάν ή ακριβέστερα Μινάρα-ι Καλάν (Περσική/Τατζίκικη ονομασία του "μεγάλου μιναρέ") είναι μια κυλινδρική κατασκευή από πλίνθους, που στενεύει προς τα επάνω, με 9 μέτρα διάμετρο στο κάτω μέρος και 6 μέτρα στο πάνω μέρος το οποίο βρίσκεται στα 45,6 μέτρα ύψος. Ο μιναρές είναι γνωστός και ως ο πύργος του θανάτου, μιας και εκεί για αιώνες μέχρι τον 20ο αιώνα οι εγκληματίες τιμωρούνται με ρίψη από την κορυφή [4]. Σε περιόδους πολέμου οι πολεμιστές χρησιμοποιούσαν τον μιναρέ αυτό ως παρατηρητήριο κατά των εχθρών [5].
- Το Τέμενος Καλάν ή ακριβέστερα Μασιίντ-ι Καλαν, το οποίο ολοκληρώθηκε το 1514, ισοδυναμεί σε μέγεθος με το τέμενος Μπιμί-Κχανίμ στην Σαμαρκάνδη. Παρόλο που είναι του ίδιου τύπου κτήρια, διαφέρουν εντελώς ως τεχνοτροπία.
- Μιρ-ι Αράμπ Μεντρεσές (μεντρεσές = ισλαμικό σχολείο). Λίγα είναι γνωστά για την προέλευση του μνημείου, αλλά η κατασκευή του αποδόθηκε στον Σεΐχη Αμπντουλάχ Γιαμανί της Γιεμένης, ένα πνευματικό μέντορα των πρώτων μελών της δυναστείας των Σχαϊμπανίδων. Αυτός ήταν υπεύθυνος των χορηγιών του Ουμπαϊντολάχ Χαν (κυβέρνησε μεταξύ 1533-1539), και αφοσιώθηκε στην κατασκευή του μεντρεσέ.
Το μαυσωλείο του Ισμαϊλ Σαμάνι χρονολογείται από το 9ο-10ο αιώνα και είναι από τα πιο εκτιμημένα μνημεία στην Κεντρική Ασίααπό πλευράς αρχιτεκτονικής. Ανοικοδομήθηκε τον 9ο αιώνα (μεταξύ 892 και 943) ως κοιμητήριο του Ισμαϊλ Σαμάνι. Ο Ισμαϊλ Σαμάνι ήταν ο ιδρυτής της δυναστείας των Σαμανιδών, η τελευταία Περσική δυναστεία η οποία εξουσίασε την Κεντρική Ασία και κυβερνούσε την πόλη τον 9ο και 10ο αιώνα.
Χασχμά-Αγιούμπ μαυσωλείο
Το μαυσωλείο Χασχμά-Αγιούμπ βρίσκεται κοντά στο μαυσωλείο Σαμάνι.
Πάμε να περπατήσουμε στο ιστορικό κέντρο της Μπουχάρα το οποίο θα μας μαγέψει κυριολεκτικά!
Ακόμα και οι στοές είναι υπέροχες εκεί!
Αρκετός κόσμος στα σοκάκια, πόλλα όμορφα μαγαζάκια με παραδοσιακά είδη
Φτάσαμε σε μια εσωτερική λίμνη με μαγαζάκια καφε και φαγητού
Και συνεχίσαμε...
Κάτι σαν hop on hop off Ευρώπης
(για όσους ξέρουν!)
Είχαμε πάθη πλάκα με τις εικόνες που αντικρίζαμε!!
Τι κτίρια! Σε ταξιδεύουν πραγματικά σε άλλη εποχή!
Κι εδώ τα διάσημα χαλιά Μοιραράκη, εεεε Μπουχάρα!!
Παιδάκια παίζουν ανέμελα παντού!
Διάφορά εσωτερικά καφέ
Φαντασμαγορικά τα κτίρια! Δεν μπορούσα να σταματήσω να φωτογραφίζω!
Καλιάν ή Καλόν Μινόρ (ο μεγάλος μιναρές)
To μεγάλο κάστρο The Ark of Bukhara
Περπατήσαμε και στο πάρκο εκεί
Και λούνα πάρκ! τα πάντα όλα!
Διάφορά εσωτερικά καφέ
Φαντασμαγορικά τα κτίρια! Δεν μπορούσα να σταματήσω να φωτογραφίζω!
Καλιάν ή Καλόν Μινόρ (ο μεγάλος μιναρές)
To μεγάλο κάστρο The Ark of Bukhara
Περπατήσαμε και στο πάρκο εκεί
Και λούνα πάρκ! τα πάντα όλα!
Καθώς έδυε ο ήλιος έφτασε η ώρα να
τσιμπήσουμε κάτι, καθώς απ το πολύ περπάτημα και απ τα τόσα που είχαμε
δεί μας άνοιξε η όρεξη!
Έτσι κάτσαμε σε ένα παραδοσιακό υπαίθριο εστιατόριο!
κλασικά για άλλη μια φορά...σασλικ κεμπάμπ! και φυσικά στα ξαπλωτα και χωρίς παπούτσια! Τα πόδια μου με είχαν τρελάνει στο μούδιασμα με αυτή τη στάση φαγητού
Βέβαια για κάνα υπνάκο καλό θα ήταν
Επιστροφή σιγά σιγά πίσω στο ιστορικό κέντρο! Τα λέντ φυσικά άναψαν!
Λεντ λεντ λεντ και πάλι λεντ! Χαλάνε κάπως την μαγεία της ιστορικής αυτής πόλης. Ένας απλός φωτισμός των κτιρίων θα αρκούσε!
Αρκετός κόσμος και το βράδυ!
Εσπρεσσάκι κανείς?? Ο Κώστας πήρε fredo εσπρεσσο αλλά δεν ήταν και ότι καλύτερο, με μονη δόση νερομπουρμπούλα! Εγώ επειδή είμαι λάτρεις του καλου εσπρέσσο ούτε που δοκίμασα
Εδώ το πολύ τουριστικό εστιατόριο στην λίμνη (γενικά αποφεύγω τα πολύ τουριστικά εστιατόρια, προτιμώ αυτά που πάνε οι ντόπιοι)
Και κάπου εδώ η περιήγηση μας λαβαίνει τέλος! Εξουθενωμένοι απ το πολύ περπάτημα. αλλά σαφώς εντυπωσιασμένοι και μαγεμένοι απ αυτήν την υπέροχη αυτή πόλη, επιστρέψαμε στον ξενώνα
ΤΕΛΟΣ 11ης ΗΜΕΡΑΣ
Έτσι κάτσαμε σε ένα παραδοσιακό υπαίθριο εστιατόριο!
κλασικά για άλλη μια φορά...σασλικ κεμπάμπ!
και φυσικά στα ξαπλωτα και χωρίς παπούτσια! Τα πόδια μου με είχαν τρελάνει στο μούδιασμα με αυτή τη στάση φαγητού Βέβαια για κάνα υπνάκο καλό θα ήταν
Επιστροφή σιγά σιγά πίσω στο ιστορικό κέντρο! Τα λέντ φυσικά άναψαν!
Λεντ λεντ λεντ και πάλι λεντ!
Χαλάνε κάπως την μαγεία της ιστορικής αυτής πόλης. Ένας απλός φωτισμός των κτιρίων θα αρκούσε!
Αρκετός κόσμος και το βράδυ!
Εσπρεσσάκι κανείς?? Ο Κώστας πήρε fredo εσπρεσσο αλλά δεν ήταν και ότι καλύτερο, με μονη δόση νερομπουρμπούλα! Εγώ επειδή είμαι λάτρεις του καλου εσπρέσσο ούτε που δοκίμασα
Εδώ το πολύ τουριστικό εστιατόριο στην λίμνη (γενικά αποφεύγω τα πολύ τουριστικά εστιατόρια, προτιμώ αυτά που πάνε οι ντόπιοι)
Και κάπου εδώ η περιήγηση μας λαβαίνει τέλος! Εξουθενωμένοι απ το πολύ περπάτημα. αλλά σαφώς εντυπωσιασμένοι και μαγεμένοι απ αυτήν την υπέροχη αυτή πόλη, επιστρέψαμε στον ξενώνα
ΤΕΛΟΣ 11ης ΗΜΕΡΑΣ
ΗΜΕΡΑ 12η, 14 Αυγούστου 2018
Μπουχάρα - Σαμαρκάνδη
Χλμ ημέρας 280
Σήμερα θα αποχαιρετούσαμε την μαγευτική Μπουχάρα που μας γέμισε με χρώματα, αρώματα και πολλά χαμόγελα, και θα πηγαίναμε Σαμαρκάνδη! Τα χλμ που είχαμε να διανύσουμε σχετικά ήταν λίγα (περίπου 280) κι έτσι φτάσαμε νωρίς, ο δρόμος πολύ καλός στο μεγαλύτερο μέρος του και η θερμοκρασία καλή γύρω στους 34. Ανταλλάξαμε και μηχανάκια με τον Κώστα για το μισό της διαδρομής, να νιώσει πως είναι η οδηγική απόλαυση ενός GS, αλλά και το γεγονός ότι τραβάει τα περισσότερα βλέμματα. Πολύ καλό και το Τενερέ άλλωστε είναι απ τα μηχανάκια που μου άρεσαν (εκτός στο χώμα )
Πριν ξεκινήσουμε φάγαμε το πρωινό μας, οκλαδόν εννοείται στην τραπεζαρία του ξενώνα. Οι απίστευτοι οι κοδεσπότες ετοίμασαν ένα καταπληκτικό πρωινό! Όλα τα πράγματα χειροποίητα και τα ζουμερά φρούτα απ το κήπο τους και φυσικά με το υπέροχο ζυμωτό ψωμί που είχαμε αγαπήσει! (Φώτο με το πλήρες μενού δεν πρόλαβα να βγάλω καθώς έπεσα με τα μούτρα!).
μαζί μας έκατσε κι άλλος ένας Ιταλός ταξιδιώτης Backpacker, ο οποίος
όμως ήταν λίγο αρρωστούλης (στομαχικά) και ήπιε μόνο τσαγάκι.
Αποχαιρετήσαμε τους αγαπημένους οικοδεσπότες, ευγνωμονώντας τους για την υπέροχη φιλοξενία! Αν και δεν ήξεραν καλα αγγλικά (μονο ο αντρας κάτι σπαστά) κι όμως συνεννοηθήκαμε με την νοηματική και την γλώσσα της αγάπης! Καταλαβαινόμασταν απόλυτα! Τρελάθηκαν για άλλη μια φορά όταν έμαθαν ότι είμαστε από Ελλάδα, άλλωστε τα χώματα αυτά τα πάτησε ο Μέγας Αλέξανδρος και το γνωρίζουν περισσότερο κι από μας, απερίγραπτο συναίσθημα!
Τόσες χαιρετούρες, πραγματικά δεν βαρέθηκα να χαιρετάω ποτέ! Ήθελα κι άλλο, αγάπη, φιλοξενία και ευγνωμοσύνη!
Γεμίσαμε και βενζίνη η οποία θα μας πήγαινε χαλαρά έως την Σαναρκάνδη (χαμηλές καταναλώσεις 5-5,5 λιτρα)
Στάση για να νιώσει ο Κώστας πως είναι η οδηγική απόλαυση ενός GS
Πετύχαμε και μια κηδεία στο δρόμο και σταματήσαμε από σεβασμό μέχρι να περάσει
Εδώ απολαμβάνει την σελάρα της μπέμπας, κι εγω το τενερ(κ)έ!
Μόλις νιώσεις την ελευθερία που σου προσφέρει το Cruise control είσαι κάπως έτσι... (με το που γυρίσαμε το παράγγειλε κι ο Κώστας)
Η διαδρομή δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο να προσφέρει κι έτσι σιγά σιγά φτάσαμε Σαμαρκάνδη, αρκετά νωρίς!
λίγο αναρχία κατά την είσοδο στην πόλη!
Εκείνος πάει στο άλλο ρεύμα!
Και τρίκυκλο με γαιδουράκι
Κι εδώ η πόρτα του σημερινού Guest House!!!
Φυσικά βάλαμε τις μηχανές στην εσωτερική αυλή
Μέχρι να ετοιμαστεί το δωμάτιο, μας κέρασε τσαγάκι ο ιδιοκτήτης (Πολύ τσάι λέμε)! Ο ξενώνας είχε αρκετούς επισκέπτες απ όλο τον κόσμο, Κίνα Ιαπωνια Ευρώπη κλπ
Μπουχάρα - Σαμαρκάνδη
Χλμ ημέρας 280
Σήμερα θα αποχαιρετούσαμε την μαγευτική Μπουχάρα που μας γέμισε με χρώματα, αρώματα και πολλά χαμόγελα, και θα πηγαίναμε Σαμαρκάνδη! Τα χλμ που είχαμε να διανύσουμε σχετικά ήταν λίγα (περίπου 280) κι έτσι φτάσαμε νωρίς, ο δρόμος πολύ καλός στο μεγαλύτερο μέρος του και η θερμοκρασία καλή γύρω στους 34. Ανταλλάξαμε και μηχανάκια με τον Κώστα για το μισό της διαδρομής, να νιώσει πως είναι η οδηγική απόλαυση ενός GS,
αλλά και το γεγονός ότι τραβάει τα περισσότερα βλέμματα. Πολύ καλό και το Τενερέ άλλωστε είναι απ τα μηχανάκια που μου άρεσαν (εκτός στο χώμα )Πριν ξεκινήσουμε φάγαμε το πρωινό μας, οκλαδόν εννοείται στην τραπεζαρία του ξενώνα. Οι απίστευτοι οι κοδεσπότες ετοίμασαν ένα καταπληκτικό πρωινό! Όλα τα πράγματα χειροποίητα και τα ζουμερά φρούτα απ το κήπο τους και φυσικά με το υπέροχο ζυμωτό ψωμί που είχαμε αγαπήσει! (Φώτο με το πλήρες μενού δεν πρόλαβα να βγάλω καθώς έπεσα με τα μούτρα!)
.
μαζί μας έκατσε κι άλλος ένας Ιταλός ταξιδιώτης Backpacker, ο οποίος
όμως ήταν λίγο αρρωστούλης (στομαχικά) και ήπιε μόνο τσαγάκι.
Αποχαιρετήσαμε τους αγαπημένους οικοδεσπότες, ευγνωμονώντας τους για την υπέροχη φιλοξενία! Αν και δεν ήξεραν καλα αγγλικά (μονο ο αντρας κάτι σπαστά) κι όμως συνεννοηθήκαμε με την νοηματική και την γλώσσα της αγάπης! Καταλαβαινόμασταν απόλυτα! Τρελάθηκαν για άλλη μια φορά όταν έμαθαν ότι είμαστε από Ελλάδα, άλλωστε τα χώματα αυτά τα πάτησε ο Μέγας Αλέξανδρος και το γνωρίζουν περισσότερο κι από μας, απερίγραπτο συναίσθημα!
Τόσες χαιρετούρες, πραγματικά δεν βαρέθηκα να χαιρετάω ποτέ! Ήθελα κι άλλο, αγάπη, φιλοξενία και ευγνωμοσύνη!
Γεμίσαμε και βενζίνη η οποία θα μας πήγαινε χαλαρά έως την Σαναρκάνδη (χαμηλές καταναλώσεις 5-5,5 λιτρα)
Στάση για να νιώσει ο Κώστας πως είναι η οδηγική απόλαυση ενός GS
Πετύχαμε και μια κηδεία στο δρόμο και σταματήσαμε από σεβασμό μέχρι να περάσει
Εδώ απολαμβάνει την σελάρα της μπέμπας, κι εγω το τενερ(κ)έ!
Μόλις νιώσεις την ελευθερία που σου προσφέρει το Cruise control είσαι κάπως έτσι...
(με το που γυρίσαμε το παράγγειλε κι ο Κώστας)
Η διαδρομή δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο να προσφέρει κι έτσι σιγά σιγά φτάσαμε Σαμαρκάνδη, αρκετά νωρίς!
λίγο αναρχία κατά την είσοδο στην πόλη!
Εκείνος πάει στο άλλο ρεύμα!
Και τρίκυκλο με γαιδουράκι
Κι εδώ η πόρτα του σημερινού Guest House!!!
Φυσικά βάλαμε τις μηχανές στην εσωτερική αυλή
Μέχρι να ετοιμαστεί το δωμάτιο, μας κέρασε τσαγάκι ο ιδιοκτήτης (Πολύ τσάι λέμε)! Ο ξενώνας είχε αρκετούς επισκέπτες απ όλο τον κόσμο, Κίνα Ιαπωνια Ευρώπη κλπ
Σαμαρκάνδη!
Η Σαμαρκάνδη (στα ουζμπέκικα και στα ρώσικα Σαμαρκάντ - Самарканд, στην περσική γλώσσα سمرقند), με πληθυσμό 412.300 κατοίκους το 2005, είναι η δεύτερη σε πληθυσμό πόλη του Ουζμπεκιστάν και η πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας του. Η πλειονότητα των κατοίκων της είναι Τατζίκοι που μιλούν την περσική γλώσσα (φαρσί). Η πόλη είναι γνωστή για την ιστορική και πολιτιστική σημασία της, που οφειλόταν στην κεντρική της θέση στον Δρόμο του Μεταξιού ανάμεσα στην Κίνα και τη Δύση.
Η Σαμαρκάνδη , με πληθυσμό 412.300 κατοίκους το 2005, είναι η δεύτερη σε πληθυσμό πόλη του Ουζμπεκιστάν και η πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας του. Η πλειονότητα των κατοίκων της είναι Τατζίκοι που μιλούν την περσική γλώσσα (φαρσί). Η πόλη είναι γνωστή για την ιστορική και πολιτιστική σημασία της, που οφειλόταν στην κεντρική της θέση στον Δρόμο του Μεταξιού ανάμεσα στην Κίνα και τη Δύση.
Το όνομα «Σαμαρκάνδη» προέρχεται από την αρχαία περσική λέξη ασμάρα = πέτρα, βράχος, και τη σογδιανήκαντ = κάστρο, οχυρή κωμόπολη (βλ. Adrian Room: "Placenames of the World: Origins and Meanings of the Names for 6,600 Countries, Cities, Territories, Natural Features and Historic Sites", McFarland, β΄ έκδ., Λονδίνο 2006, ISBN 0-7864-2248-3). Το ελληνικό όνομά της, όταν την κατέλαβε ο Μέγας Αλέξανδρος, ήταν «Μαράκανδα».
Η Σαμαρκάνδη είναι ένα αρχέτυπο του ανατολίτικου εξωτισμού, περισσότερο ή λιγότερο ρομαντικό, σε όλη τη Δύση, αλλά και της πλούσιας και πολιτισμένης μεγαλούπολης στην αραβική λογοτεχνία:
Η Σαμαρκάνδη είναι μία από τις αρχαιότερες συνεχώς κατοικούμενες πόλεις στον κόσμο, που ευδοκίμησε εξαιτίας της θέσεώς της πάνω στον κύριο εμπορικό δρόμο μεταξύ Κίνας και Ευρώπης («Δρόμος του μεταξιού»). Σε κάποιες χρονικές περιόδους, η Σαμαρκάνδη ήταν η μεγαλύτερη πόλη της Κεντρικής Ασίας. Ιδρύθηκε περί το 700 π.Χ. και ήταν η πρωτεύουσα της Σογδιανής (χώρας που αποτελούσε τότε σατραπεία της Περσίας των Αχαιμενιδών) όταν την κατέλαβε ο Μέγας Αλέξανδρος, το 329 π.Χ.. Επιτάφιος Πόλη για τον Κλείτο τον Μέλανα τό 328 π.Χ. Παρότι περσόφωνη περιοχή, παρέμεινε εκτός των συνόρων της Περσίας από τους χρόνους του Μ. Αλεξάνδρου μέχρι την κατάκτηση της Περσίας από τους Άραβες. Κατά τη δυναστεία των Αββασιδών, το μυστικό του τρόπου παραγωγής χαρτιού διέρρευσε από δύο Κινέζους αιχμαλώτους της μάχης του Ταλάς το 751 μ.Χ., πράγμα που οδήγησε στην κατασκευή του πρώτου εργαστηρίου χαρτοποιίας του ισλαμικού κόσμου στην Ιστορία, στη Σαμαρκάνδη. Στη συνέχεια, η εφεύρεση του χαρτιού έγινε γνωστή στον υπόλοιπο μουσουλμανικό κόσμο, και από εκεί στην Ευρώπη.
Από τον 6ο μέχρι τον 13ο αιώνα, η πόλη μεγάλωσε και έφθασε να έχει μεγαλύτερο πληθυσμό από ό,τι σήμερα, ενώ περιήλθε διαδοχικά υπό τους Τούρκους, τους Άραβες (που εξισλάμισαν τον πληθυσμό), τους ΣαμανίδεςΠέρσες, και πάλι υπό τους Καραχανίδες και τους Σελτζούκους Τούρκους, προτού καταληφθεί και λεηλατηθεί από τους Μογγόλους το 1220. Μικρό μόνο μέρος του πληθυσμού επέζησε, και η Σαμαρκάνδη υπέστη τουλάχιστον μία ακόμα λεηλασία από τους Μογγόλους του Χαν Μπαράκ προκειμένου να συλλεγούν χρήματα για πληρωμή στρατεύματος. Χρειάσθηκαν πολλές δεκαετίες για να συνέλθει η πόλη από αυτές τις καταστροφές.
Το 1370 ο Τιμούρ-ι-Λενγκ (= Τιμούρ ο Χωλός), γνωστότερος ως Ταμερλάνος, αποφάσισε να καταστήσει τη Σαμαρκάνδη πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του, η οποία εκτεινόταν από την Ινδία ως την Τουρκία. Τα επόμενα 35 χρόνια έκτισε μια νέα πόλη και την εποίκησε με τεχνίτες από όλα τα μέρη που είχε κατακτήσει. Ο Τιμούρ έτσι κέρδισε σε καλή υστεροφημία ως σοφός και γενναιόδωρος, ενώ η Σαμαρκάνδη έγινε το κέντρο της περιοχής Υπερωξιανής.
Τον 16ο αιώνα οι Σαβανίδες μετακίνησαν την πρωτεύουσά τους στη Μπουχάρα και η Σαμαρκάνδη παρήκμασε. Μετά από μία επίθεση από τον Πέρση βασιλιά Ναντίρ Σαχ, η πόλη σχεδόν ερήμωσε κατά τον 18ο αιώνα.
Η Σαμαρκάνδη καταλήφθηκε από τους Ρώσους μετά από επιτυχή πολιορκία της ακροπόλεώς της από τον συνταγματάρχη Αλεξάντρ Αμπράμοφ το 1868. Μετά από λίγο, η μικρή ρωσική φρουρά εκ 500 ανδρών βρέθηκε να πολιορκείται η ίδια. Οι επιτιθέμενοι, υπό τον Abdul Malik Tura, τον πρωτότοκο γιο του εμίρη της Μπουχάρας, αποκρούσθηκαν με βαριές απώλειες. Ο Αμπράμοφ, στρατηγός πλέον, έγινε ο πρώτος κυβερνήτης του στρατιωτικού Οκρούγκ που ίδρυσαν οι Ρώσοι κατά μήκος του ποταμού Ζεραβσάν, με τη Σαμαρκάνδη ως το διοικητικό κέντρο. Η πόλη έγινε αργότερα πρωτεύουσα του ομώνυμου «υποκειμένου» («ομπλάστ») του Ρωσικού Τουρκεστάν και η σημασία της αυξήθηκε ακόμα περισσότερο όταν ο πρώτος σιδηρόδρομος, ο «Υπερ-κασπιακός», έφθασε στην πόλη το 1888. Η Σαμαρκάνδη έγινε πρωτεύουσα της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του Ουζμπεκιστάν το 1925, αλλά το 1930 η πρωτεύουσα μετακινήθηκε στην Τασκένδη.
Ρετζιστάν
Από τα εντυπωσιακότερα αρχιτεκτονικά συμπλέγματα στην Κεντρική Ασία, το Ρετζιστάν ήταν το κέντρο της μεσαιωνικής Σαμαρκάνδης. Αποτελείται από τρεις τεράστιες μαντράσες, που περιβάλλουν μια μεγάλη πλατεία:
Μερικοί υποστηρίζουν ότι αυτό το γιγάντιο κατεστραμμένο τζαμί κτίσθηκε από τη Μογγόλα σύζυγο του Ταμερλάνου, τη Μπίμπι-Χανίμ, ενώ ο Ταμερλάνος έλειπε σε εκστρατεία. Σύμφωνα με ένα θρύλο, ο αρχιτέκτονας την ερωτεύθηκε τρελά και αρνήθηκε να ολοκληρώσει το τζαμί αν δεν του έδινε ένα φιλί. Το φιλί άφησε σημάδι και ο εξοργισμένος Τιμούρ διέταξε να θανατωθούν και οι δύο. Δεν υπάρχει όμως αξιόπιστη πηγή που να μνημονεύει σύζυγο του Ταμερλάνου με αυτό το όνομα, που σημαίνει «Κυρία των γυναικών» ή «Βασίλισσα όλων των γυναικών» στα περσικά. Η «πρώτη κυρία» του Τιμούρ, μια κραταιά γυναίκα ονόματι Σαράι-μούλκ-χανούμ, πολύ ηλικιωμένη όταν κτίσθηκε το τζαμί, δεν φέρνει στο νου την όμορφη ηρωίδα του γοητευτικού παραμυθιού.
Το ίδιο το τζαμί, με την κύρια πύλη του να έχει ύψος πάνω από 35 μέτρα, είναι από τα μεγαλοπρεπέστερα οικοδομήματα στη Σαμαρκάνδη. Το μεγαλύτερο μέρος του κατέρρευσε στον σεισμό του 1897, αλλά αποκαταστάθηκε από τη σοβιετική κυβέρνηση με τίμημα την καταστροφή της αρχικής διακοσμήσεως των πλακιδίων.
Αστεροσκοπείο του Ούλουγκ Μπεγκ
Ο Ούλουγκ Μπεγκ (εξελληνισμένα Ουλούγ Βέης) υπήρξε ίσως πιο ονομαστός ως αστρονόμος, παρά ως πολιτικός άρχοντας. Οι εργασίες του στην Αστρονομία ήταν γνωστές μέχρι και στην Ευρώπη. Κατά τη δεκαετία 1420-1429, έκτισε ένα τεράστιο εξάντα, ύψους τριών ορόφων, ένα από τα μεγαλύτερα αστρονομικά όργανα που κατασκευάσθηκαν ποτέ, προκειμένου να μετρήσει τις θέσεις των αστέρων με ακρίβεια που δεν υπήρχε μέχρι τότε. Τα ερείπια αυτού του αστεροσκοπείου ανασκάφθηκαν το 1908.
Σαχ-ι-Ζίντα
Από τα ομορφότερα αξιοθέατα της Σαμαρκάνδης είναι ο «Τάφος του Ζώντος Βασιλέως». Το συγκρότημα βασίζεται πάνω στον τάφο του Κουσάμ ιμπν Αμπάς, εξαδέλφου του Προφήτη Μωάμεθ, ο οποίος έφερε το Ισλάμ στην περιοχή. Σύμφωνα με το θρύλο, έπεσε θύμα ληστείας και αποκεφαλίστηκε από ληστές ενώ προσευχόταν, όμως τέλειωσε την προσευχή του, πήρε το κεφάλι του και έφυγε. Το ιερό του είναι ένα από τα αρχαιότερα κτίσματα στη Σαμαρκάνδη. Πριν την είσοδο βρισκεται μια απέραντη νεκρόπολη, που απλώνεται πάνω από τα ερείπια της αρχαίας πόλης της Σογδιανής. Οι δύο μεγαλύτεροι τάφοι στη νεκρόπολη ανήκουν στον Ταμερλάνο και στην οικογένεια του Ούλουγκ Μπεγκ.
Μαυσωλείο Γκούρ-έ-Αμίρ
Μετά τον θάνατο του εγγονού του Μουχαμάντ-σουλτάν το 1403, ο Ταμερλάνος διέταξε την ανέγερση αυτού του μαυσωλείου γι' αυτόν. Με την πάροδο των γενεών, το Gur-e Amir κατέστη το οικογενειακό μαυσωλείο της Δυναστείας των Τιμουριδών.
Κεντρική αγορά
Στο κεντρικό παζάρι, που εκτείνεται γύρω και πίσω από το Τζαμί Μπίμπι-Χανίμ, τα πράγματα έχουν παραμείνει αμετάβλητα επί αιώνες.
Ερείπια του Αφρασιάμπ
Βορειοανατολικά από την κεντρική αγορά βρίσκεται ο εκτάσεως 2200 στρεμμάτων αρχαιολογικός χώρος της αρχαίας Σαμαρκάνδης, της Μαρακάνδας ή Αφρασιάμπ, εκτεθειμένα στα στοιχεία της φύσης. Το Μουσείο Αφρασιάμπ έχει κάποιες τοιχογραφίες από τον 7ο αιώνα. Αξιοσημείωτος είναι ο δήθεν τάφος του προφήτη Δανιήλ. Το αναστηλωμένο κτήριο είναι μία μακρόστενη και χαμηλή δομή με 5 τρούλους, που περιέχει μια τεράστια σαρκοφάγο μήκους 18 μέτρων: Κατά την παράδοση, το σώμα του Δανιήλ μακραίνει πάνω από ένα εκατοστό κάθε χρόνο.
Πάμε όμως να γυρίσουμε και να μαγευτούμε για άλλη μια φορά από άλλη μια ιστορική πόλη του πανέμορφου και με τους ζεστότερους ανθρώπους Ουζμπεκιστάν!
Φαίνεται απ την αρχή ότι η Σαμαρκάνδη έχει τα στοιχεία ''πρωτεύουσας'', δεν είναι τόσο γραφική όπως η Χιβα ή η Μπουχάρα!
Bibi-Khanym Mosque
παιχνίδια με το φώς και τα φαντασμαγορικά κτίρια!
Ανεβαίνοντας στο λόφο!
Για άλλη μια φορά το επιβλητικό Bibi-Khanym Mosque
Μας ζητήθηκε να κάνουμε και μια επαγγελματική οικογενειακή φωτογραφία με το φίλο Muhamad μετά της συζήγου και του τέκνου τους! (Αργότερα όταν γύρισα τον Σεπτέμβριο του την έστειλα!) Είναι απ τα πράγματα που σου μένουν τα θυμάσαι και αναπολείς!
Η κυρία όμως δεν ήθελε φώτο!!
Τα κορίτσια εδώ καλλωπίζουν τον περιβάλλοντα χώρο (προς το παρόν κάνουν διάλειμματακι)!
Σαχ-ι-Ζίντα
Από τα ομορφότερα αξιοθέατα της Σαμαρκάνδης είναι ο «Τάφος του Ζώντος Βασιλέως»
Κεντρική αγορά
Στο κεντρικό παζάρι, που εκτείνεται γύρω και πίσω από το Τζαμί Μπίμπι-Χανίμ, τα πράγματα έχουν παραμείνει αμετάβλητα επί αιώνες.
Χρώματα και αρώματα μας πλημμύρισαν! Το μοναδικό πράγμα που με στενοχωρεί σε αυτά τα ταξίδια είναι οτι λόγω έλλειψης χώρου αλλά και συνθηκών ταξιδιού δεν μπορούμε να πάρουμε πράγματα μαζί μας! Προσωπικά πήρα κάποια αναμνηστικά απο Χίβα και από Μπουχάρα τα οποία τα περισσότερα έσπασαν στους κακοτράχαλους δρόμους των Παμίρ!
Δέν χωρούσαν στο tankbag και τα έβαλα στο σάκο, με αποτέλεσμα να πάνε
στο κάτω μέρος με τους κραδασμούς κι έτσι όταν το πήρα χαμπάρι είχαν
σπάσει (Μόνο τα μαγνητάκια άντεξαν!)
Η Σαμαρκάνδη (στα ουζμπέκικα και στα ρώσικα Σαμαρκάντ - Самарканд, στην περσική γλώσσα سمرقند), με πληθυσμό 412.300 κατοίκους το 2005, είναι η δεύτερη σε πληθυσμό πόλη του Ουζμπεκιστάν και η πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας του. Η πλειονότητα των κατοίκων της είναι Τατζίκοι που μιλούν την περσική γλώσσα (φαρσί). Η πόλη είναι γνωστή για την ιστορική και πολιτιστική σημασία της, που οφειλόταν στην κεντρική της θέση στον Δρόμο του Μεταξιού ανάμεσα στην Κίνα και τη Δύση.
Η Σαμαρκάνδη , με πληθυσμό 412.300 κατοίκους το 2005, είναι η δεύτερη σε πληθυσμό πόλη του Ουζμπεκιστάν και η πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας του. Η πλειονότητα των κατοίκων της είναι Τατζίκοι που μιλούν την περσική γλώσσα (φαρσί). Η πόλη είναι γνωστή για την ιστορική και πολιτιστική σημασία της, που οφειλόταν στην κεντρική της θέση στον Δρόμο του Μεταξιού ανάμεσα στην Κίνα και τη Δύση.
Το όνομα «Σαμαρκάνδη» προέρχεται από την αρχαία περσική λέξη ασμάρα = πέτρα, βράχος, και τη σογδιανήκαντ = κάστρο, οχυρή κωμόπολη (βλ. Adrian Room: "Placenames of the World: Origins and Meanings of the Names for 6,600 Countries, Cities, Territories, Natural Features and Historic Sites", McFarland, β΄ έκδ., Λονδίνο 2006, ISBN 0-7864-2248-3). Το ελληνικό όνομά της, όταν την κατέλαβε ο Μέγας Αλέξανδρος, ήταν «Μαράκανδα».
Η Σαμαρκάνδη είναι ένα αρχέτυπο του ανατολίτικου εξωτισμού, περισσότερο ή λιγότερο ρομαντικό, σε όλη τη Δύση, αλλά και της πλούσιας και πολιτισμένης μεγαλούπολης στην αραβική λογοτεχνία:
Η Σαμαρκάνδη είναι μία από τις αρχαιότερες συνεχώς κατοικούμενες πόλεις στον κόσμο, που ευδοκίμησε εξαιτίας της θέσεώς της πάνω στον κύριο εμπορικό δρόμο μεταξύ Κίνας και Ευρώπης («Δρόμος του μεταξιού»). Σε κάποιες χρονικές περιόδους, η Σαμαρκάνδη ήταν η μεγαλύτερη πόλη της Κεντρικής Ασίας. Ιδρύθηκε περί το 700 π.Χ. και ήταν η πρωτεύουσα της Σογδιανής (χώρας που αποτελούσε τότε σατραπεία της Περσίας των Αχαιμενιδών) όταν την κατέλαβε ο Μέγας Αλέξανδρος, το 329 π.Χ.. Επιτάφιος Πόλη για τον Κλείτο τον Μέλανα τό 328 π.Χ. Παρότι περσόφωνη περιοχή, παρέμεινε εκτός των συνόρων της Περσίας από τους χρόνους του Μ. Αλεξάνδρου μέχρι την κατάκτηση της Περσίας από τους Άραβες. Κατά τη δυναστεία των Αββασιδών, το μυστικό του τρόπου παραγωγής χαρτιού διέρρευσε από δύο Κινέζους αιχμαλώτους της μάχης του Ταλάς το 751 μ.Χ., πράγμα που οδήγησε στην κατασκευή του πρώτου εργαστηρίου χαρτοποιίας του ισλαμικού κόσμου στην Ιστορία, στη Σαμαρκάνδη. Στη συνέχεια, η εφεύρεση του χαρτιού έγινε γνωστή στον υπόλοιπο μουσουλμανικό κόσμο, και από εκεί στην Ευρώπη.
Από τον 6ο μέχρι τον 13ο αιώνα, η πόλη μεγάλωσε και έφθασε να έχει μεγαλύτερο πληθυσμό από ό,τι σήμερα, ενώ περιήλθε διαδοχικά υπό τους Τούρκους, τους Άραβες (που εξισλάμισαν τον πληθυσμό), τους ΣαμανίδεςΠέρσες, και πάλι υπό τους Καραχανίδες και τους Σελτζούκους Τούρκους, προτού καταληφθεί και λεηλατηθεί από τους Μογγόλους το 1220. Μικρό μόνο μέρος του πληθυσμού επέζησε, και η Σαμαρκάνδη υπέστη τουλάχιστον μία ακόμα λεηλασία από τους Μογγόλους του Χαν Μπαράκ προκειμένου να συλλεγούν χρήματα για πληρωμή στρατεύματος. Χρειάσθηκαν πολλές δεκαετίες για να συνέλθει η πόλη από αυτές τις καταστροφές.
Το 1370 ο Τιμούρ-ι-Λενγκ (= Τιμούρ ο Χωλός), γνωστότερος ως Ταμερλάνος, αποφάσισε να καταστήσει τη Σαμαρκάνδη πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του, η οποία εκτεινόταν από την Ινδία ως την Τουρκία. Τα επόμενα 35 χρόνια έκτισε μια νέα πόλη και την εποίκησε με τεχνίτες από όλα τα μέρη που είχε κατακτήσει. Ο Τιμούρ έτσι κέρδισε σε καλή υστεροφημία ως σοφός και γενναιόδωρος, ενώ η Σαμαρκάνδη έγινε το κέντρο της περιοχής Υπερωξιανής.
Τον 16ο αιώνα οι Σαβανίδες μετακίνησαν την πρωτεύουσά τους στη Μπουχάρα και η Σαμαρκάνδη παρήκμασε. Μετά από μία επίθεση από τον Πέρση βασιλιά Ναντίρ Σαχ, η πόλη σχεδόν ερήμωσε κατά τον 18ο αιώνα.
Η Σαμαρκάνδη καταλήφθηκε από τους Ρώσους μετά από επιτυχή πολιορκία της ακροπόλεώς της από τον συνταγματάρχη Αλεξάντρ Αμπράμοφ το 1868. Μετά από λίγο, η μικρή ρωσική φρουρά εκ 500 ανδρών βρέθηκε να πολιορκείται η ίδια. Οι επιτιθέμενοι, υπό τον Abdul Malik Tura, τον πρωτότοκο γιο του εμίρη της Μπουχάρας, αποκρούσθηκαν με βαριές απώλειες. Ο Αμπράμοφ, στρατηγός πλέον, έγινε ο πρώτος κυβερνήτης του στρατιωτικού Οκρούγκ που ίδρυσαν οι Ρώσοι κατά μήκος του ποταμού Ζεραβσάν, με τη Σαμαρκάνδη ως το διοικητικό κέντρο. Η πόλη έγινε αργότερα πρωτεύουσα του ομώνυμου «υποκειμένου» («ομπλάστ») του Ρωσικού Τουρκεστάν και η σημασία της αυξήθηκε ακόμα περισσότερο όταν ο πρώτος σιδηρόδρομος, ο «Υπερ-κασπιακός», έφθασε στην πόλη το 1888. Η Σαμαρκάνδη έγινε πρωτεύουσα της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του Ουζμπεκιστάν το 1925, αλλά το 1930 η πρωτεύουσα μετακινήθηκε στην Τασκένδη.
Ρετζιστάν
Από τα εντυπωσιακότερα αρχιτεκτονικά συμπλέγματα στην Κεντρική Ασία, το Ρετζιστάν ήταν το κέντρο της μεσαιωνικής Σαμαρκάνδης. Αποτελείται από τρεις τεράστιες μαντράσες, που περιβάλλουν μια μεγάλη πλατεία:
- Η Μαντράσα του Ούλουγκ Μπεγκ (δυτική) ολοκληρώθηκε το 1420, κατά τη βασιλεία του ίδιου του Ούλουγκ Μπεγκ, και περιέχει ψηφιδωτά με αστρονομικά θέματα. Περί τους 100 σπουδαστές διδάσκονταν εδώ την Αστρονομία, άλλες επιστήμες και Φιλοσοφία εκτός από Θεολογία.
- Η Μαντράσα του Σερντάρ (ανατολική) ολοκληρώθηκε το 1636 από τον Σαβανίδη εμίρη Γιαλανγκτούς ως κατοπτρική κατασκευή της Μαντράσας του Ούλουγκ Μπεγκ, εκτός από τη διακόσμηση με τους βρυχώμενους λέοντες.
- Η Μαντράσα Τίλλα-Κάρι (η μεσαία) ολοκληρώθηκε το 1660, φέρει επίχρυσο διάκοσμο και διαθέτει μία άνετη αυλή.
Μερικοί υποστηρίζουν ότι αυτό το γιγάντιο κατεστραμμένο τζαμί κτίσθηκε από τη Μογγόλα σύζυγο του Ταμερλάνου, τη Μπίμπι-Χανίμ, ενώ ο Ταμερλάνος έλειπε σε εκστρατεία. Σύμφωνα με ένα θρύλο, ο αρχιτέκτονας την ερωτεύθηκε τρελά και αρνήθηκε να ολοκληρώσει το τζαμί αν δεν του έδινε ένα φιλί. Το φιλί άφησε σημάδι και ο εξοργισμένος Τιμούρ διέταξε να θανατωθούν και οι δύο. Δεν υπάρχει όμως αξιόπιστη πηγή που να μνημονεύει σύζυγο του Ταμερλάνου με αυτό το όνομα, που σημαίνει «Κυρία των γυναικών» ή «Βασίλισσα όλων των γυναικών» στα περσικά. Η «πρώτη κυρία» του Τιμούρ, μια κραταιά γυναίκα ονόματι Σαράι-μούλκ-χανούμ, πολύ ηλικιωμένη όταν κτίσθηκε το τζαμί, δεν φέρνει στο νου την όμορφη ηρωίδα του γοητευτικού παραμυθιού.
Το ίδιο το τζαμί, με την κύρια πύλη του να έχει ύψος πάνω από 35 μέτρα, είναι από τα μεγαλοπρεπέστερα οικοδομήματα στη Σαμαρκάνδη. Το μεγαλύτερο μέρος του κατέρρευσε στον σεισμό του 1897, αλλά αποκαταστάθηκε από τη σοβιετική κυβέρνηση με τίμημα την καταστροφή της αρχικής διακοσμήσεως των πλακιδίων.
Αστεροσκοπείο του Ούλουγκ Μπεγκ
Ο Ούλουγκ Μπεγκ (εξελληνισμένα Ουλούγ Βέης) υπήρξε ίσως πιο ονομαστός ως αστρονόμος, παρά ως πολιτικός άρχοντας. Οι εργασίες του στην Αστρονομία ήταν γνωστές μέχρι και στην Ευρώπη. Κατά τη δεκαετία 1420-1429, έκτισε ένα τεράστιο εξάντα, ύψους τριών ορόφων, ένα από τα μεγαλύτερα αστρονομικά όργανα που κατασκευάσθηκαν ποτέ, προκειμένου να μετρήσει τις θέσεις των αστέρων με ακρίβεια που δεν υπήρχε μέχρι τότε. Τα ερείπια αυτού του αστεροσκοπείου ανασκάφθηκαν το 1908.
Σαχ-ι-Ζίντα
Από τα ομορφότερα αξιοθέατα της Σαμαρκάνδης είναι ο «Τάφος του Ζώντος Βασιλέως». Το συγκρότημα βασίζεται πάνω στον τάφο του Κουσάμ ιμπν Αμπάς, εξαδέλφου του Προφήτη Μωάμεθ, ο οποίος έφερε το Ισλάμ στην περιοχή. Σύμφωνα με το θρύλο, έπεσε θύμα ληστείας και αποκεφαλίστηκε από ληστές ενώ προσευχόταν, όμως τέλειωσε την προσευχή του, πήρε το κεφάλι του και έφυγε. Το ιερό του είναι ένα από τα αρχαιότερα κτίσματα στη Σαμαρκάνδη. Πριν την είσοδο βρισκεται μια απέραντη νεκρόπολη, που απλώνεται πάνω από τα ερείπια της αρχαίας πόλης της Σογδιανής. Οι δύο μεγαλύτεροι τάφοι στη νεκρόπολη ανήκουν στον Ταμερλάνο και στην οικογένεια του Ούλουγκ Μπεγκ.
Μαυσωλείο Γκούρ-έ-Αμίρ
Μετά τον θάνατο του εγγονού του Μουχαμάντ-σουλτάν το 1403, ο Ταμερλάνος διέταξε την ανέγερση αυτού του μαυσωλείου γι' αυτόν. Με την πάροδο των γενεών, το Gur-e Amir κατέστη το οικογενειακό μαυσωλείο της Δυναστείας των Τιμουριδών.
Κεντρική αγορά
Στο κεντρικό παζάρι, που εκτείνεται γύρω και πίσω από το Τζαμί Μπίμπι-Χανίμ, τα πράγματα έχουν παραμείνει αμετάβλητα επί αιώνες.
Ερείπια του Αφρασιάμπ
Βορειοανατολικά από την κεντρική αγορά βρίσκεται ο εκτάσεως 2200 στρεμμάτων αρχαιολογικός χώρος της αρχαίας Σαμαρκάνδης, της Μαρακάνδας ή Αφρασιάμπ, εκτεθειμένα στα στοιχεία της φύσης. Το Μουσείο Αφρασιάμπ έχει κάποιες τοιχογραφίες από τον 7ο αιώνα. Αξιοσημείωτος είναι ο δήθεν τάφος του προφήτη Δανιήλ. Το αναστηλωμένο κτήριο είναι μία μακρόστενη και χαμηλή δομή με 5 τρούλους, που περιέχει μια τεράστια σαρκοφάγο μήκους 18 μέτρων: Κατά την παράδοση, το σώμα του Δανιήλ μακραίνει πάνω από ένα εκατοστό κάθε χρόνο.
Πάμε όμως να γυρίσουμε και να μαγευτούμε για άλλη μια φορά από άλλη μια ιστορική πόλη του πανέμορφου και με τους ζεστότερους ανθρώπους Ουζμπεκιστάν!
Φαίνεται απ την αρχή ότι η Σαμαρκάνδη έχει τα στοιχεία ''πρωτεύουσας'', δεν είναι τόσο γραφική όπως η Χιβα ή η Μπουχάρα!
Bibi-Khanym Mosque
παιχνίδια με το φώς και τα φαντασμαγορικά κτίρια!
Ανεβαίνοντας στο λόφο!
Για άλλη μια φορά το επιβλητικό Bibi-Khanym Mosque
Μας ζητήθηκε να κάνουμε και μια επαγγελματική οικογενειακή φωτογραφία με το φίλο Muhamad μετά της συζήγου και του τέκνου τους! (Αργότερα όταν γύρισα τον Σεπτέμβριο του την έστειλα!) Είναι απ τα πράγματα που σου μένουν τα θυμάσαι και αναπολείς!
Η κυρία όμως δεν ήθελε φώτο!!
Τα κορίτσια εδώ καλλωπίζουν τον περιβάλλοντα χώρο (προς το παρόν κάνουν διάλειμματακι
)!
Σαχ-ι-Ζίντα
Από τα ομορφότερα αξιοθέατα της Σαμαρκάνδης είναι ο «Τάφος του Ζώντος Βασιλέως»
Κεντρική αγορά
Στο κεντρικό παζάρι, που εκτείνεται γύρω και πίσω από το Τζαμί Μπίμπι-Χανίμ, τα πράγματα έχουν παραμείνει αμετάβλητα επί αιώνες.
Χρώματα και αρώματα μας πλημμύρισαν! Το μοναδικό πράγμα που με στενοχωρεί σε αυτά τα ταξίδια είναι οτι λόγω έλλειψης χώρου αλλά και συνθηκών ταξιδιού δεν μπορούμε να πάρουμε πράγματα μαζί μας! Προσωπικά πήρα κάποια αναμνηστικά απο Χίβα και από Μπουχάρα τα οποία τα περισσότερα έσπασαν στους κακοτράχαλους δρόμους των Παμίρ!
Δέν χωρούσαν στο tankbag και τα έβαλα στο σάκο, με αποτέλεσμα να πάνε
στο κάτω μέρος με τους κραδασμούς κι έτσι όταν το πήρα χαμπάρι είχαν
σπάσει (Μόνο τα μαγνητάκια άντεξαν!)
O Islom
Abduganiyevich Karimov ((30 Ιανουαρίου 1938 - 2 Σεπτεμβρίου 2016) ήταν ο
ηγέτης του Ουζμπεκιστάν και του προκάτοχού του κράτους, της σοβιετικής
σοβιετικής σοσιαλιστικής δημοκρατίας, από το 1989 μέχρι το θάνατό του το
2016.
Από τότε και μετά άρχισε ν ανοίγει το Ουζμπεκιστάν στον μαζικό τουρισμό!
Και φωτογράφιση Γάμου είχε το μενού!
Αρχίζουμε και φτάνουμε στην μαγική πλατεία Registan!
Ρετζιστάν
Από τα εντυπωσιακότερα αρχιτεκτονικά συμπλέγματα στην Κεντρική Ασία, το Ρετζιστάν ήταν το κέντρο της μεσαιωνικής Σαμαρκάνδης. Αποτελείται από τρεις τεράστιες μαντράσες, που περιβάλλουν μια μεγάλη πλατεία:
Κάθεσαι και χαζεύεις αποσβολωμένος αυτό το αρχιτεκτονικό αριστούργημα!
Σιγά σιγά προχωράμε μετά την πλατεία προς το πάρκο προς εύρεση φαγητού! Είχα βρεί ένα μαγαζάκι (πιτσαρία αυτη τη φορά) στο trip advisor!
Εκεί επειδή το μαγαζί ήταν γεμάτο περιμέναμε να αδειάσει κάτι, μαζί με μας περίμενε κι ένα ζευγάρι Γάλλων. Όταν άδειασε τραπέζι κι επειδή ήταν για 4-5 άτομα τους προσκαλέσαμε να κάτσουν μαζί μας, φυσικά δέχτηκαν! Ήταν τελικά συμμετέχοντες κι αυτοί στο Mongol Rally με ένα παλίο Citroen βανάκι 1000cc, οι οποίοι σήμερα αποφάσισαν να ξεκουραστούν σε ξενώνα ! Μέχρι να έρθει το φαγητό, μιλήσαμε για ταξίδια, για τις χώρες μας, για τα όνειρα μας και για πολλά άλλα! ο Κώστας είχε στομαχικές διαταραχές (που θα τον ταλαιπωρούσαν τον κακόμοιρο για αρκετές ημέρες! δεν την γλιτώσαμε τελικα!).
Έιναι τόσο όμορφο να συναντάς ταξιδιώτες, να γνωρίζεις διαφορετικές κουλτούρες και να μοιράζεσαι τα όνειρά σου, ανταλλάσσοντας ιδέες!
Αφού τελειώσαμε με την κουβέντα, είχε πια βραδιάσει, έτσι πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για να περάσουμε απ την μαγευτικά φωτισμένη πλατεία Registan για άλλη μια φορά! Οκόσμος ήταν σημαντικά περισσότερος και όλοι καθόντουσαν στα σκαλάκια και χαζεύανε αυτό το θαύμα της αρχιτεκτονικής!
Μαγεία!!
Αφού αράξαμε κι εμείς λίγο, στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο, με μια μικρή μελαγχολία καθώς την επόμενη μέρα θα αφήναμε αυτήν την πραγματικά μαγευτική και τόσο φιλόξενη χώρα!
ΤΕΛΟΣ 12ης ΗΜΕΡΑΣ
Σιγά σιγά πήραμε τον δρόμο της επιστροφής στον Μ34!
Τατζίκοι στα βουνά με γαιδουράκια
βγαίνοντας στον κεντρικό αρκετές νταλίκες πάλι στην άκρη του δρόμου
ανηφορίζουμε για το θρυλικό Anzob Tunnel!
Η σήραγγα Anzob, η σήραγγα Istiqlol ή η σήραγγα Ushtur είναι μια σήραγγα μήκους 5.040 μέτρων που βρίσκεται 80 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της πρωτεύουσας του Τανζικιστάν Dushanbe. Η σήραγγα είναι μέρος της εθνικής οδού Μ34 και συνδέει την πρωτεύουσα με τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, Khujand. Η σήραγγα ήταν ανοιχτή το 2006, παρά το γεγονός ότι τελείωσε μόνο εν μέρει και απέκτησε γρήγορα τη φήμη ως μία από τις πιο επικίνδυνες σήραγγες του κόσμου. Το 2014 την κυβέρνηση του Ιράν υπέγραψε συμφωνία για να ολοκληρωθεί και η σήραγγα άνοιξε εκ νέου στα τέλη του 2015. Η σήραγγα σώζει τους οδηγούς από τουλάχιστον 4 ώρες παραπάνω διαδρομής, όταν ταξιδεύουν μεταξύ Ντουσάνμπε και Khujand και επιτρέπει στους ταξιδιώτες να μην χρειάζεται να περάσουν μέσα από το Ουζμπεκιστάν.
Η κατασκευή της έθεσε τέλος την εξάρτηση απ το Ουζμπεκιστάν το οποίο μπορούσε να σταματήσει την κυκλοφορία μεταξύ των δύο μεγαλύτερων πόλεων του Τατζικιστάν (οι δύο χώρες υπέφεραν από μακροχρόνιες διπλωματικές διαμάχες). Σηματοδότησε την αρχή άλλων σημαντικών έργων συνεργασίας όπως ο σταθμός παραγωγής ενέργειας Sangtuda-2. Η σήραγγα επίσης λέγεται ότι είναι μέρος ενός σχεδίου κατασκευής αυτοκινητοδρόμου, που θα ξεκινάει από το Ιράν μέσω της Χεράτ στο δυτικό Αφγανιστάν, Μαζάρ-ι-Σαρίφ και Sherkhan Μπαντάρ στο βόρειο Αφγανιστάν προς το Τατζικιστάν και από εκεί μέχρι την Κίνα.
Η διαδρομή έχει ονομαστεί ο νέος δρόμος του μεταξιού.
Πριν από την κατασκευή της σήραγγας, ειδικά κατά τη διάρκεια του χειμώνα, η απειλή των χιονοστιβάδων κατά τη διάρκεια του έτους οδήγησε σε περιοδικές διαταραχές του εμπορίου. Η σήραγγα άνοιξε επισήμως τον Μάρτιο του 2006, το 2011, 5 χρόνια μετά το άνοιγμά της, ήταν χωρίς πεζοδρόμιο, αερισμό ή φωτισμό. χτίστηκε από την ιρανική Sabir Co. Λόγω της σημασίας της σήραγγας, επιτρεπόταν περιορισμένη κυκλοφοριακή ροή, καθώς υπήρχαν κίνδυνοι όπως πλημμύρες και νέφος εντός της σήραγγας, πριν από την τελική φάση κατασκευής, η οποία περιλάμβανε την εγκατάσταση αερισμού και αποστράγγισης. Μετά από επισκευές επαναλειτουργεί τον Μάιο του 2014, ήταν όμως ακόμη ημιτελής και η ιρανική κυβέρνηση και η κυβέρνηση του Τατζικιστάν είχε υπογράψει συμφωνία για την ολοκλήρωση του έργου από τα τέλη Μαρτίου 2015. Η σήραγγα έκλεισε τον Ιούνιο του 2015 για εργασίες επισκευής και άνοιξε ξανά για κυκλοφορία τον Σεπτέμβριο του 2015 μετά από προβλήματα διαρροής στη σκυροδέτηση της βάσης αλλά και στο φωτισμό. Τελικά έγιναν επίσημα εγκαίνια τον Αύγουστο του 2017
Φυσικά η μια είσοδος χρησιμοποιείται, έτσι χωράνε 2 νταλίκες ίσα ίσα στον διπλής κατεύθυνσης δρόμο! The Tunnel of Death όπως το ονομάζουν!
Αυτή η σκόνη υπάρχει μέσα και θα δείτε μετά τα αποτελέσματα!
Μπαίνουμε σιγά σιγά μέσα στο τρομακτικό τούνελ! Ευτυχώς εγώ έκλεισα την ζελατίνα του κράνους, ο Κώστας όχι (η τουλάχιστον όχι σε όλη την διαδρομή)
Η σκόνη σου έκρυβε το οπτικό πεδίο, σκηνές τρόμου στο εσωτερικό, ειδικά όταν συναντούσες νταλίκες στο αντίθετο ρεύμα!
Επιτέλους βγήκαμε μετά από 5χλμ
Και ιδού τ αποτελέσματα στον Κωστα! Μαυρίλα παντού, ακόμα και στις στολές!
Σταματήσαμε για φώτο, το υψόμετρο 2800 μέτρα!
Το τοπίο κόβει την ανάσα!
Συνεχίσαμε και κατεβήκαμε το πάσο, ο δρόμος ήταν αρκετά καλός
Σιγά σιγά φτάσαμε στην πρωτεύουσα του Τατζικιστάν την Ντουσάμπε
Φτάσαμε στο καταπληκτικό Doshan Hotel ( δίκλινο 16 ευρώ με πρωινό). Οικογενειακή επιχείρηση με πολύ καλούς οικοδεσπότες!
Η σημερινή ημέρα ήταν αρκετά κουραστική. Καθώς φτάσαμε μας περιτριγύρισαν τα πιτσιρίκια της οικογένειας, πλένανε τις αυλές και όπως κρατούσαν ένα κουβά με καθαρό νερό, σκύβω και τους λέω με νόημα ριχτε το στο κεφάλι! Ε αυτό ήταν, η απόλυτη δροσιά και αναζωογόνηση μετά από τέτοια μέρα, ακολούθησαν γέλια και πειράγματα!
Αφού κάναμε μπανάκι και χαλαρώσαμε, αποφασίσαμε να μην κατέβουμε στην πόλη. Χρειαζόμασταν ξεκούραση καθώς από την επόμενη μέρα θα μπαίναμε στους σκληρούς χωματόδρομους του Τατζικιστάν, συν ότι δεν είχαμε κάνει καμία διπλή διαμονή μεχρι τότε και είχαμε μαζέψει και αρκετή κούραση! Ρωτήσαμε για φαγητό και μας είπαν οτι μπορούν να ετοιμάσουν κάτι να φάμε εκεί! Τέλεια!
Τελειώνοντας το φαγητό κάτσαμε έξω στην αυλή για να πάρουμε το καθιερωμένο Ασιάτικο τσαγάκι μας! Εκεί καθόντουσαν κάτι ταξιδιώτες από Ινδία , είχαν ετοιμάσει Ινδικό φαγητό και μας πρόσφεραν (κοτόπουλο κοκκινιστό). ΠΗΡΑ ΦΩΤΙΑ!!! απίστευτα καυτερό! Ίσα που έφαγα λίγο και μετά ήπια ένα μπουκάλι νερό να συνέλθω! Πεθάναν στα γέλια οι Ινδοί! Αφού τα είπαμε πάλι για τις χώρες μας, τα ταξίδια (εντυπωσιάστηκαν κι αυτοί που είχαμε έρθει ως εκεί με τις μηχανές) κλπ σιγά σιγά αποσυρθήκαμε στο δωμάτιο μας εξουθενωμενοι ...
ΤΕΛΟΣ 13ης ΗΜΕΡΑΣ
Χαρούμενα παιδάκια παντού, κάνοντας μπουγάδα!
Χωριά στα βουνά στο πουθενά, με ευτυχισμένους ανθρώπους!
Μπαίναμε σε φαράγγια
Όταν βλεπαμε ποδηλάτες πάντα σταματούσαμε να δούμε αν χρειάζονται νερό ή αν ήτανε ολα καλά
Είχε και κάποια ''κίνηση'' από τοπικά ''οχήματα''!
Δεξιά η αριστερά??
Δεξιά απάν!
Αρκετή ανηφόρα στα χωριά με τον δρόμο να έχει νεροφαγώματα σε κάποια σημεία. Ηθελε προσοχή περνώντας, εμείς άλλωστε τους χαλάμε την ηρεμία τους!
O δρόμος ανέβαινε συνεχώς μέχρι το Sagirdasht Pass στα 3252μ υψόμετρο
Ώρα για ξεκούραση για να θαυμάσουμε την απίστευτη θέα!
Μαγεία!
Ας παίξουμε και λίγο με ''θολώματα''!!
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....
στον παρακάτω σύνδεσμο.
https://gone4riding.blogspot.com/2019/01/traveling-along-roof-of-world-pamir.html
Από τότε και μετά άρχισε ν ανοίγει το Ουζμπεκιστάν στον μαζικό τουρισμό!
Και φωτογράφιση Γάμου είχε το μενού!
Αρχίζουμε και φτάνουμε στην μαγική πλατεία Registan!
Ρετζιστάν
Από τα εντυπωσιακότερα αρχιτεκτονικά συμπλέγματα στην Κεντρική Ασία, το Ρετζιστάν ήταν το κέντρο της μεσαιωνικής Σαμαρκάνδης. Αποτελείται από τρεις τεράστιες μαντράσες, που περιβάλλουν μια μεγάλη πλατεία:
- Η Μαντράσα του Ούλουγκ Μπεγκ (δυτική) ολοκληρώθηκε το 1420, κατά τη βασιλεία του ίδιου τουΟύλουγκ Μπεγκ, και περιέχει ψηφιδωτά με αστρονομικά θέματα. Περί τους 100 σπουδαστές διδάσκονταν εδώ την Αστρονομία, άλλες επιστήμες και Φιλοσοφία εκτός από Θεολογία.
- Η Μαντράσα του Σερντάρ (ανατολική) ολοκληρώθηκε το 1636 από τον Σαβανίδη εμίρη Γιαλανγκτούς ως κατοπτρική κατασκευή της Μαντράσας του Ούλουγκ Μπεγκ, εκτός από τη διακόσμηση με τους βρυχώμενους λέοντες.
- Η Μαντράσα Τίλλα-Κάρι (η μεσαία) ολοκληρώθηκε το 1660, φέρει επίχρυσο διάκοσμο και διαθέτει μία άνετη αυλή.
Κάθεσαι και χαζεύεις αποσβολωμένος αυτό το αρχιτεκτονικό αριστούργημα!
Σιγά σιγά προχωράμε μετά την πλατεία προς το πάρκο προς εύρεση φαγητού! Είχα βρεί ένα μαγαζάκι (πιτσαρία αυτη τη φορά) στο trip advisor!
Εκεί επειδή το μαγαζί ήταν γεμάτο περιμέναμε να αδειάσει κάτι, μαζί με μας περίμενε κι ένα ζευγάρι Γάλλων. Όταν άδειασε τραπέζι κι επειδή ήταν για 4-5 άτομα τους προσκαλέσαμε να κάτσουν μαζί μας, φυσικά δέχτηκαν! Ήταν τελικά συμμετέχοντες κι αυτοί στο Mongol Rally με ένα παλίο Citroen βανάκι 1000cc, οι οποίοι σήμερα αποφάσισαν να ξεκουραστούν σε ξενώνα ! Μέχρι να έρθει το φαγητό, μιλήσαμε για ταξίδια, για τις χώρες μας, για τα όνειρα μας και για πολλά άλλα! ο Κώστας είχε στομαχικές διαταραχές (που θα τον ταλαιπωρούσαν τον κακόμοιρο για αρκετές ημέρες! δεν την γλιτώσαμε τελικα!).
Έιναι τόσο όμορφο να συναντάς ταξιδιώτες, να γνωρίζεις διαφορετικές κουλτούρες και να μοιράζεσαι τα όνειρά σου, ανταλλάσσοντας ιδέες!
Αφού τελειώσαμε με την κουβέντα, είχε πια βραδιάσει, έτσι πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για να περάσουμε απ την μαγευτικά φωτισμένη πλατεία Registan για άλλη μια φορά! Οκόσμος ήταν σημαντικά περισσότερος και όλοι καθόντουσαν στα σκαλάκια και χαζεύανε αυτό το θαύμα της αρχιτεκτονικής!
Μαγεία!!
Αφού αράξαμε κι εμείς λίγο, στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο, με μια μικρή μελαγχολία καθώς την επόμενη μέρα θα αφήναμε αυτήν την πραγματικά μαγευτική και τόσο φιλόξενη χώρα!
ΤΕΛΟΣ 12ης ΗΜΕΡΑΣ
ΗΜΕΡΑ 13η, 15 Αυγούστου 2018
Σαμαρκάνδη - Ντουσάμπε
Χλμ ημέρας 351
Ξέχασα να αναφέρω για το Ουζμπεκιστάν ότι στο τηλέφωνο σας ή αν κρατάτε laptop tablet, θα πρέπει να σβήσετε όλες τις φωτογραφίες ''ευαίσθητου-σεξιστικού'' περιεχομένου γιατί σε κάποια σύνορα (Τον Αντώνη τον έλεγξαν στο Denau, εμάς ποτέ!) κάνουν εκτεταμένους ελέγχους για τέτοιες φωτογραφίες! Επίσης να προσέχετε και για τυχόν υπνωτικά φάρμακα και αναστολείς του άγχους διότι είναι παράνομα στο Ουζμπεκιστάν!
Αφού ξυπνάμε, παίρνουμε το υπερπλούσιο πρωινό μας στην αυλή του Furkat Guest House ( δώσαμε 22 ευρώ με πρωινό), μαζί με τους άλλους ταξιδιώτες (οι 3-4 Κινέζοι γλώσσα δεν έβαλαν μέσα , πείτε με παράξενο αλλά είναι οι μόνοι ταξιδιώτες που δεν μπορώ!)
Τούμπανο στην κυριολεξία!
Σήμερα η μέρα θα είχε έξοδο απ το υπέροχο Ουζμπεκιστάν και είσοδο στο Τατζικιστάν, την χώρα που βρίσκεται και ο τελικός μας στόχος, η κορυφή των Παμίρ! Ήμασταν τυχεροί και φέτος (λόγω του νέου προέδρου του Ουζμπεκιστάν) άνοιξαν τα σύνορα Penjikent τα οποία ήταν πολύ κοντα απ την Σαμαρκανδη (για περισσότερες πληροφορίες και updates υπάρχει όπως είπαμε το site του caravanistan που οπωσδήποτε πρέπει κάποιος να διαβάσει σαν Ευαγγέλιο γι αυτές τις χώρες!) Uzbekistan border crossings | Caravanistan
Πέρσι ο Αντώνης μπήκε από την κάτω πλευρά Denau – Tursanzade και τα παιδιά από πάνω (Chanak)
Ξεκινήσαμε λοιπόν και φυσικά περάσαμε από άλλο ένα stop control πριν τα σύνορα! Στόχος μας ήταν,πριν την Dusambe να επισκεφθούμε την ξακουστή λίμνη του Μεγάλου Αλεξάνδρου (IskanderKul)
Φτάνοντας στα σύνορα του Τατζικιστάν υπήρχε αρκετή ουρά και κόσμος που τα περνούσε με τα πόδια! Προχωρήσαμε παρακάμπτοντας την (λόγω του ότι είχαμε όχημα) με σχετικό νόημα! εκέι συναντάμε και το ζευγάρι των Γάλλων με το παλιό Ρενό βανάκι, που είχαμε φάει μαζί το προηγούμενο βράδυ! Στο Τατζικιστάν στα σύνορα πληρώσαμε και περίπου 7-8 δολάρια, μάλιστα οι Γάλλοι φίλοι μας κρατούσαν μόνο ευρώ και έτσι τους αλλάξαμε εμείς! (Γι αυτό χρειάζοντα τα δολάρια σε αυτές τις χώρες σύν οτί στην αλλαγή σε τοπικό είναι αρκετά ισχυρό σε σχέση με το ευρώ)
Περάσαμε σε περίπου μια ωρίτσα
Μπαίνοντας Τατζικιστάν στην πρώτη μεγάλη πόλη που βρήκαμε ψάξαμε για τράπεζα να αλλάξουμε σε τοπικό νόμισμα (μας είχαν πληροφορήσει οι συνοριακοί οτι υπήρχε τράπεζα). Αλλάξαμε αρχικά 100 δολάρια σε τοπικά!
Και ξεκινάμε να γνωρίσουμε αυτή την μοναδική χώρα!
Υπέροχα τοπία
Οδηγάμε παράλληλα απ το Zeravshan ποταμό! Το όνομα προέρχεται από την περσική λέξη Zar-afšān, που σημαίνει "χρυσαφένιος") Το όνομά του, "εξαπλωτής χρυσού" στην περσική, αναφέρεται στην παρουσία χρυσαφένιας άμμου στα επάνω όρια του ποταμού. Στους αρχαίους Έλληνες ήταν γνωστός ως Πολυμέταιος. Ήταν επίσης παλαιότερα γνωστός ως Sughd River.
Υπέροχα φαράγγια στον δρόμο προς Dusambe!
Πριν την λίμνη, ανεβήκαμε λίγο βόρεια του Khushikat στον ξακουστό M34, να στρίψουμε λίγο και να θαυμάσουμε την θέα
Αυτό είναι που λέμε χε.. ψηλά κι αγνάντευε!!
Συνάντηση με ντόπιους Τατζίκους!
Ανάμεσα στις άγριες ξηρές βουνοκορφές μια όαση!!
Σαμαρκάνδη - Ντουσάμπε
Χλμ ημέρας 351
Ξέχασα να αναφέρω για το Ουζμπεκιστάν ότι στο τηλέφωνο σας ή αν κρατάτε laptop tablet, θα πρέπει να σβήσετε όλες τις φωτογραφίες ''ευαίσθητου-σεξιστικού'' περιεχομένου γιατί σε κάποια σύνορα (Τον Αντώνη τον έλεγξαν στο Denau, εμάς ποτέ!) κάνουν εκτεταμένους ελέγχους για τέτοιες φωτογραφίες! Επίσης να προσέχετε και για τυχόν υπνωτικά φάρμακα και αναστολείς του άγχους διότι είναι παράνομα στο Ουζμπεκιστάν!
Αφού ξυπνάμε, παίρνουμε το υπερπλούσιο πρωινό μας στην αυλή του Furkat Guest House ( δώσαμε 22 ευρώ με πρωινό), μαζί με τους άλλους ταξιδιώτες (οι 3-4 Κινέζοι γλώσσα δεν έβαλαν μέσα , πείτε με παράξενο αλλά είναι οι μόνοι ταξιδιώτες που δεν μπορώ!
)Τούμπανο στην κυριολεξία!
Σήμερα η μέρα θα είχε έξοδο απ το υπέροχο Ουζμπεκιστάν και είσοδο στο Τατζικιστάν, την χώρα που βρίσκεται και ο τελικός μας στόχος, η κορυφή των Παμίρ! Ήμασταν τυχεροί και φέτος (λόγω του νέου προέδρου του Ουζμπεκιστάν) άνοιξαν τα σύνορα Penjikent τα οποία ήταν πολύ κοντα απ την Σαμαρκανδη (για περισσότερες πληροφορίες και updates υπάρχει όπως είπαμε το site του caravanistan που οπωσδήποτε πρέπει κάποιος να διαβάσει σαν Ευαγγέλιο γι αυτές τις χώρες!) Uzbekistan border crossings | Caravanistan
Πέρσι ο Αντώνης μπήκε από την κάτω πλευρά Denau – Tursanzade και τα παιδιά από πάνω (Chanak)
Ξεκινήσαμε λοιπόν και φυσικά περάσαμε από άλλο ένα stop control πριν τα σύνορα! Στόχος μας ήταν,πριν την Dusambe να επισκεφθούμε την ξακουστή λίμνη του Μεγάλου Αλεξάνδρου (IskanderKul)
Φτάνοντας στα σύνορα του Τατζικιστάν υπήρχε αρκετή ουρά και κόσμος που τα περνούσε με τα πόδια! Προχωρήσαμε παρακάμπτοντας την (λόγω του ότι είχαμε όχημα) με σχετικό νόημα! εκέι συναντάμε και το ζευγάρι των Γάλλων με το παλιό Ρενό βανάκι, που είχαμε φάει μαζί το προηγούμενο βράδυ! Στο Τατζικιστάν στα σύνορα πληρώσαμε και περίπου 7-8 δολάρια, μάλιστα οι Γάλλοι φίλοι μας κρατούσαν μόνο ευρώ και έτσι τους αλλάξαμε εμείς! (Γι αυτό χρειάζοντα τα δολάρια σε αυτές τις χώρες σύν οτί στην αλλαγή σε τοπικό είναι αρκετά ισχυρό σε σχέση με το ευρώ)
Περάσαμε σε περίπου μια ωρίτσα
Μπαίνοντας Τατζικιστάν στην πρώτη μεγάλη πόλη που βρήκαμε ψάξαμε για τράπεζα να αλλάξουμε σε τοπικό νόμισμα (μας είχαν πληροφορήσει οι συνοριακοί οτι υπήρχε τράπεζα). Αλλάξαμε αρχικά 100 δολάρια σε τοπικά!
Και ξεκινάμε να γνωρίσουμε αυτή την μοναδική χώρα!
Υπέροχα τοπία
Οδηγάμε παράλληλα απ το Zeravshan ποταμό! Το όνομα προέρχεται από την περσική λέξη Zar-afšān, που σημαίνει "χρυσαφένιος") Το όνομά του, "εξαπλωτής χρυσού" στην περσική, αναφέρεται στην παρουσία χρυσαφένιας άμμου στα επάνω όρια του ποταμού. Στους αρχαίους Έλληνες ήταν γνωστός ως Πολυμέταιος. Ήταν επίσης παλαιότερα γνωστός ως Sughd River.
Υπέροχα φαράγγια στον δρόμο προς Dusambe!
Πριν την λίμνη, ανεβήκαμε λίγο βόρεια του Khushikat στον ξακουστό M34, να στρίψουμε λίγο και να θαυμάσουμε την θέα
Αυτό είναι που λέμε χε.. ψηλά κι αγνάντευε!!
Συνάντηση με ντόπιους Τατζίκους!
Ανάμεσα στις άγριες ξηρές βουνοκορφές μια όαση!!
Συνεχίζουμε στον Μ34 με κατεύθυνση προς την λίμνη
Μπαίνοντας, μέσω μιας σιδερένιας γέφυρας, στον πρώτο χωματόδρομο στο Τατζικιστάν!
Ξεκινάμε λοιπόν την ανάβαση μέσα στο φαράγγι προς την λίμνη!
κάνουμε μια στάση για φώτο και να θαυμάσουμε το υπέροχο τοπίο
Επιτέλους μετά από αρκετή ανάβαση στο χωμάτινο πάσο αντικρίσαμε την υπέροχη λίμνη!
Η λίμνη που ονομάστηκε έτσι από τον μεγάλο στρατιωτικό ηγέτη και κατακτητή Αλέξανδρο τον Μέγα. Σύμφωνα με ένα παλιό μύθο, πριν από 2300 χρόνια ο Μέγας Αλέξανδρος πέρασε απ την λίμνη στο δρόμο του προς την Ινδία, το 329 μ.Χ. Ο Iskander (Το όνομα στα Πέρσικα για τον Αλέξανδρο) ενώ kul σημαίνει λίμνη σε πολλές τουρκικές γλώσσες.
Η λίμνη του Μεγάλου Αλεξάνδρου (Iskander-kul) είναι μια ορεινή λίμνη παγετώδους προέλευσης στην επαρχία Sughd του Τατζικιστάν. Βρίσκεται σε υψόμετρο 2.195 μέτρων (7.201 ft) στις βόρειες πλαγιές της σειράς Gissar στα Όρη Fann. Υποστηρίζεται ότι είναι μία από τις ομορφότερες ορεινές λίμνες στην πρώην Σοβιετική Ένωση, και είναι ένας δημοφιλής τουριστικός προορισμός. Δημιουργήθηκε από τη συμφόρηση του ποταμού Saratogh. Απέχει 134χλμ. Από το Dushanbe και 23χλμ. Από τον δρόμο Dushanbe-Khujand. Η εκροή της λίμνης είναι η Iskander Darya, η οποία ενώνει τον ποταμό Yaghnob για να σχηματίσει τον Fan Darya, έναν σημαντικό αριστερό παραπόταμο του ποταμού Zeravshan.
Έχει ένα μοναδικό τιρκουάζ χρώμα
Φτάνοντας πληρώσαμε το πράσινο τέλος του ενός δολαρίου για την είσοδο!
Και αρχίσαμε να απολαμβάνουμε το καταπληκτικό τοπίο!
Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς το camping που υπάρχει εκεί, για να κάνουμε μια στάση ξεκούρασης και να απολαύσουμε την πανέμορφη λίμνη
Ένα ονειρεμένο μέρος που αξίζει να μείνει κάποιος το βράδυ! Είτε στο κάμπινγκ είτε σε κάποια λίγα δωμάτια που έχει εκεί .Βέβαια λόγω του τουρισμού η τίμη διαμονής που αρχικά ζήτησε ο άνθρωπος που είχε το Κάμπινγκ σε ένα ζευγάρι με ποδήλατα ήταν νομίζω 30 δολαρια! (Έκαναν μεταβολή και έφυγαν!)
Κάτι γράφει στο απέναντι βουνό αλλά δεν καταλαβαίνω Τατζικικα
Μπαίνοντας, μέσω μιας σιδερένιας γέφυρας, στον πρώτο χωματόδρομο στο Τατζικιστάν!
Ξεκινάμε λοιπόν την ανάβαση μέσα στο φαράγγι προς την λίμνη!
κάνουμε μια στάση για φώτο και να θαυμάσουμε το υπέροχο τοπίο
Επιτέλους μετά από αρκετή ανάβαση στο χωμάτινο πάσο αντικρίσαμε την υπέροχη λίμνη!
Η λίμνη που ονομάστηκε έτσι από τον μεγάλο στρατιωτικό ηγέτη και κατακτητή Αλέξανδρο τον Μέγα. Σύμφωνα με ένα παλιό μύθο, πριν από 2300 χρόνια ο Μέγας Αλέξανδρος πέρασε απ την λίμνη στο δρόμο του προς την Ινδία, το 329 μ.Χ. Ο Iskander (Το όνομα στα Πέρσικα για τον Αλέξανδρο) ενώ kul σημαίνει λίμνη σε πολλές τουρκικές γλώσσες.
Η λίμνη του Μεγάλου Αλεξάνδρου (Iskander-kul) είναι μια ορεινή λίμνη παγετώδους προέλευσης στην επαρχία Sughd του Τατζικιστάν. Βρίσκεται σε υψόμετρο 2.195 μέτρων (7.201 ft) στις βόρειες πλαγιές της σειράς Gissar στα Όρη Fann. Υποστηρίζεται ότι είναι μία από τις ομορφότερες ορεινές λίμνες στην πρώην Σοβιετική Ένωση, και είναι ένας δημοφιλής τουριστικός προορισμός. Δημιουργήθηκε από τη συμφόρηση του ποταμού Saratogh. Απέχει 134χλμ. Από το Dushanbe και 23χλμ. Από τον δρόμο Dushanbe-Khujand. Η εκροή της λίμνης είναι η Iskander Darya, η οποία ενώνει τον ποταμό Yaghnob για να σχηματίσει τον Fan Darya, έναν σημαντικό αριστερό παραπόταμο του ποταμού Zeravshan.
Έχει ένα μοναδικό τιρκουάζ χρώμα
Φτάνοντας πληρώσαμε το πράσινο τέλος του ενός δολαρίου για την είσοδο!
Και αρχίσαμε να απολαμβάνουμε το καταπληκτικό τοπίο!
Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς το camping που υπάρχει εκεί, για να κάνουμε μια στάση ξεκούρασης και να απολαύσουμε την πανέμορφη λίμνη
Ένα ονειρεμένο μέρος που αξίζει να μείνει κάποιος το βράδυ! Είτε στο κάμπινγκ είτε σε κάποια λίγα δωμάτια που έχει εκεί .Βέβαια λόγω του τουρισμού η τίμη διαμονής που αρχικά ζήτησε ο άνθρωπος που είχε το Κάμπινγκ σε ένα ζευγάρι με ποδήλατα ήταν νομίζω 30 δολαρια! (Έκαναν μεταβολή και έφυγαν!)
Κάτι γράφει στο απέναντι βουνό αλλά δεν καταλαβαίνω Τατζικικα
Τατζίκοι στα βουνά με γαιδουράκια
βγαίνοντας στον κεντρικό αρκετές νταλίκες πάλι στην άκρη του δρόμου
ανηφορίζουμε για το θρυλικό Anzob Tunnel!
Η σήραγγα Anzob, η σήραγγα Istiqlol ή η σήραγγα Ushtur είναι μια σήραγγα μήκους 5.040 μέτρων που βρίσκεται 80 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της πρωτεύουσας του Τανζικιστάν Dushanbe. Η σήραγγα είναι μέρος της εθνικής οδού Μ34 και συνδέει την πρωτεύουσα με τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, Khujand. Η σήραγγα ήταν ανοιχτή το 2006, παρά το γεγονός ότι τελείωσε μόνο εν μέρει και απέκτησε γρήγορα τη φήμη ως μία από τις πιο επικίνδυνες σήραγγες του κόσμου. Το 2014 την κυβέρνηση του Ιράν υπέγραψε συμφωνία για να ολοκληρωθεί και η σήραγγα άνοιξε εκ νέου στα τέλη του 2015. Η σήραγγα σώζει τους οδηγούς από τουλάχιστον 4 ώρες παραπάνω διαδρομής, όταν ταξιδεύουν μεταξύ Ντουσάνμπε και Khujand και επιτρέπει στους ταξιδιώτες να μην χρειάζεται να περάσουν μέσα από το Ουζμπεκιστάν.
Η κατασκευή της έθεσε τέλος την εξάρτηση απ το Ουζμπεκιστάν το οποίο μπορούσε να σταματήσει την κυκλοφορία μεταξύ των δύο μεγαλύτερων πόλεων του Τατζικιστάν (οι δύο χώρες υπέφεραν από μακροχρόνιες διπλωματικές διαμάχες). Σηματοδότησε την αρχή άλλων σημαντικών έργων συνεργασίας όπως ο σταθμός παραγωγής ενέργειας Sangtuda-2. Η σήραγγα επίσης λέγεται ότι είναι μέρος ενός σχεδίου κατασκευής αυτοκινητοδρόμου, που θα ξεκινάει από το Ιράν μέσω της Χεράτ στο δυτικό Αφγανιστάν, Μαζάρ-ι-Σαρίφ και Sherkhan Μπαντάρ στο βόρειο Αφγανιστάν προς το Τατζικιστάν και από εκεί μέχρι την Κίνα.
Η διαδρομή έχει ονομαστεί ο νέος δρόμος του μεταξιού.
Πριν από την κατασκευή της σήραγγας, ειδικά κατά τη διάρκεια του χειμώνα, η απειλή των χιονοστιβάδων κατά τη διάρκεια του έτους οδήγησε σε περιοδικές διαταραχές του εμπορίου. Η σήραγγα άνοιξε επισήμως τον Μάρτιο του 2006, το 2011, 5 χρόνια μετά το άνοιγμά της, ήταν χωρίς πεζοδρόμιο, αερισμό ή φωτισμό. χτίστηκε από την ιρανική Sabir Co. Λόγω της σημασίας της σήραγγας, επιτρεπόταν περιορισμένη κυκλοφοριακή ροή, καθώς υπήρχαν κίνδυνοι όπως πλημμύρες και νέφος εντός της σήραγγας, πριν από την τελική φάση κατασκευής, η οποία περιλάμβανε την εγκατάσταση αερισμού και αποστράγγισης. Μετά από επισκευές επαναλειτουργεί τον Μάιο του 2014, ήταν όμως ακόμη ημιτελής και η ιρανική κυβέρνηση και η κυβέρνηση του Τατζικιστάν είχε υπογράψει συμφωνία για την ολοκλήρωση του έργου από τα τέλη Μαρτίου 2015. Η σήραγγα έκλεισε τον Ιούνιο του 2015 για εργασίες επισκευής και άνοιξε ξανά για κυκλοφορία τον Σεπτέμβριο του 2015 μετά από προβλήματα διαρροής στη σκυροδέτηση της βάσης αλλά και στο φωτισμό. Τελικά έγιναν επίσημα εγκαίνια τον Αύγουστο του 2017
Φυσικά η μια είσοδος χρησιμοποιείται, έτσι χωράνε 2 νταλίκες ίσα ίσα στον διπλής κατεύθυνσης δρόμο! The Tunnel of Death όπως το ονομάζουν!
Αυτή η σκόνη υπάρχει μέσα και θα δείτε μετά τα αποτελέσματα!
Μπαίνουμε σιγά σιγά μέσα στο τρομακτικό τούνελ! Ευτυχώς εγώ έκλεισα την ζελατίνα του κράνους, ο Κώστας όχι (η τουλάχιστον όχι σε όλη την διαδρομή)
Η σκόνη σου έκρυβε το οπτικό πεδίο, σκηνές τρόμου στο εσωτερικό, ειδικά όταν συναντούσες νταλίκες στο αντίθετο ρεύμα!
Επιτέλους βγήκαμε μετά από 5χλμ
Και ιδού τ αποτελέσματα στον Κωστα!
Μαυρίλα παντού, ακόμα και στις στολές!
Σταματήσαμε για φώτο, το υψόμετρο 2800 μέτρα!
Το τοπίο κόβει την ανάσα!
Συνεχίσαμε και κατεβήκαμε το πάσο, ο δρόμος ήταν αρκετά καλός
Σιγά σιγά φτάσαμε στην πρωτεύουσα του Τατζικιστάν την Ντουσάμπε
Φτάσαμε στο καταπληκτικό Doshan Hotel ( δίκλινο 16 ευρώ με πρωινό). Οικογενειακή επιχείρηση με πολύ καλούς οικοδεσπότες!
Η σημερινή ημέρα ήταν αρκετά κουραστική. Καθώς φτάσαμε μας περιτριγύρισαν τα πιτσιρίκια της οικογένειας, πλένανε τις αυλές και όπως κρατούσαν ένα κουβά με καθαρό νερό, σκύβω και τους λέω με νόημα ριχτε το στο κεφάλι! Ε αυτό ήταν, η απόλυτη δροσιά και αναζωογόνηση μετά από τέτοια μέρα, ακολούθησαν γέλια και πειράγματα!
Αφού κάναμε μπανάκι και χαλαρώσαμε, αποφασίσαμε να μην κατέβουμε στην πόλη. Χρειαζόμασταν ξεκούραση καθώς από την επόμενη μέρα θα μπαίναμε στους σκληρούς χωματόδρομους του Τατζικιστάν, συν ότι δεν είχαμε κάνει καμία διπλή διαμονή μεχρι τότε και είχαμε μαζέψει και αρκετή κούραση! Ρωτήσαμε για φαγητό και μας είπαν οτι μπορούν να ετοιμάσουν κάτι να φάμε εκεί! Τέλεια!
Τελειώνοντας το φαγητό κάτσαμε έξω στην αυλή για να πάρουμε το καθιερωμένο Ασιάτικο τσαγάκι μας! Εκεί καθόντουσαν κάτι ταξιδιώτες από Ινδία , είχαν ετοιμάσει Ινδικό φαγητό και μας πρόσφεραν (κοτόπουλο κοκκινιστό). ΠΗΡΑ ΦΩΤΙΑ!!! απίστευτα καυτερό! Ίσα που έφαγα λίγο και μετά ήπια ένα μπουκάλι νερό να συνέλθω! Πεθάναν στα γέλια οι Ινδοί! Αφού τα είπαμε πάλι για τις χώρες μας, τα ταξίδια (εντυπωσιάστηκαν κι αυτοί που είχαμε έρθει ως εκεί με τις μηχανές) κλπ σιγά σιγά αποσυρθήκαμε στο δωμάτιο μας εξουθενωμενοι ...
ΤΕΛΟΣ 13ης ΗΜΕΡΑΣ
ΗΜΕΡΑ 14η, 16 Αυγούστου 2018
Dushanbe - Khalaikum
Χλμ ημέρας 280
O στόχος της σημερινής ημέρας ήταν επιτέλους να μπούμε στα Παμίρ, να οδηγήσουμε στον Θρυλικό M41 Pamir Highway στην λεγόμενη στέγη του κόσμου (''Roof of the World'') με επόμενη διανυκτέρευση το Khalaikhum. Για να φτάσει κάποιος εκεί υπάρχουν δύο διαδρομές, είτε από τον νότιο δρόμο μέσω kulob είτε από τον Μ41 τον γνωστό δηλαδή Pamir Highway. Ο περισσότερος κόσμος και κυρίως οι ντόπιοι (νταλίκες, αυτοκίνητα κλπ) επιλέγουν τη νότια διαδρομή γιατί σε μεγάλο κομμάτι της είναι ασφαλτοστρωμένη, πιο γρήγορη (αν δεν έχει μείνει καμία νταλίκα κι έχει κλείσει το δρόμο!) και πιο ασφαλής. Εμείς όμως θέλαμε την περιπέτεια και το χώμα!. Φυσικά έτσι θα αποφεύγαμε και την κίνηση από τα πολλά φορτηγά τα οποία διασχίζουν τα Παμίρ αφού αποτελεί ακόμη τον κύριο οδικό άξονα. (Ο Αντώνης @moby_gr πέρσι είχε πάει από κάτω, και τα παιδιά Γιωργος Παντελής κλπ αλλά και ο Ζήσης με το Αφρικα από κάτω πρίν 1 μήνα οπότε είχαμε φρέσκες πληροφορίες).
Εδώ θέλω να πώ ένα μεγάλο RESPECT στον συνταξιδιώτη μου Κώστα που παρόλο που δεν είχε μεγάλη χωμάτινη εμπειρία, εντούτοις το τόλμησε και τα πήγε εξαιρετικά ! Πήγε με τον ρυθμό του (αρκετά γρήγορα για αρχάριο), δεν υπερεκτίμησε τις δυνάμεις του και η μόνη πτώση που είχε ήταν μια ακίνδυνη με 10χλμ περνώντας ένα κομμάτι άμμου κυριολεκτικά μερικά χιλιόμετρα πριν τελειώσουν τα χωμάτινα κομμάτια (Ίσα ίσα να θυμάται!). Εγώ δεν είμαι κανένας Pro στο χώμα, την πολλή λάσπη δεν την συμπαθώ, απλά επειδή η Κρήτη έχει πολύ πέτρα χαλίκια, σκόνη , αμμουδιές κλπ ήταν σαν να ήμουν στο στοιχείο μου εκεί! Και πάλι πάνω στην ''πόρωση'' μου μερικές φορές λίγο έλειψε να το ''χάσω'', γι αυτό θέλει πολύ προσοχή και συγκέντρωση! Το καλό είναι πως πετύχαμε καθαρό καιρό χωρις βροχές κλπ, επίσης τα λάστιχα Mitas E07 βοήθησαν αρκετά! Ήταν τα ιδανικά ειδικά για μένα που έκανα 18.000χλμ μέχρι να επιστρέψω! Το μπροστά ήταν ένα level κάτω απ το πίσω στα μπουκωμένα χαλίκια και στην άμμο, αλλά δεν μπορούμε να τα θέλουμε όλα (Δε νομίζω να άντεχε ένα ΤKC 80 μπροστά τόσα χλμ)
Από το πρωί λοιπόν και για τις επόμενες 4-5 ημέρες θα οδηγούσαμε με το στόμα ανοιχτό μπροστά στις εικόνες που θα βλέπαμε ! Ξεκινάμε!
Στρουμφάκια δεξιά! Πάντα μα πάντα τους χαιρετούσα (κι αυτοί με χαιρετούσαν πίσω!), πάντα αριστερά και ας είχα κόψει (δεξιά είναι πιο έυκολο να σε τσιμπήσουν)
Το τοπίο μαγευτικό!
Σιγά σιγά κινούμαστε για να μπούμε στο χωματόδρομο, πρίν οι δύο διαδρομές (νότια και βόρεια) διαχωριστούν υπάρχουν αρκετά αυτοκίνητα
Όταν παίρνουμε την βόρεια ξαφνικά ήμασταν μόνοι!
Σταματήσαμε να βγάλουμε πιέσεις για να μήν κοπανάει πολύ η μηχανή (Έβαλα για πίσω 2,3-2,4 και μπροστά 2,1, κανονικά φορτωμένος έχει 2,9 και 2,5 σε bar )
Που και που περνάει και κάποιο τζιπ
Μπάινουμε και σε κάποια μικρά κομμάτια άσφαλτο ,στα δεξιά έχουμε το ποτάμι Kyzylsu
Στη διασταύρωση κάτω απ το Chumdon στο stop control εκεί μας ελέγχουν την βίζα για την είσοδο στα παμιρ (GBAO Permit)
Το τοπίο ''κοκκινίζει'' προς στιγμήν!
Εδώ συναντάμε κάποιους ντόπιους Τατζίκους
Αρχίζουμε να ανεβαίνουμε!
Dushanbe - Khalaikum
Χλμ ημέρας 280
O στόχος της σημερινής ημέρας ήταν επιτέλους να μπούμε στα Παμίρ, να οδηγήσουμε στον Θρυλικό M41 Pamir Highway στην λεγόμενη στέγη του κόσμου (''Roof of the World'') με επόμενη διανυκτέρευση το Khalaikhum. Για να φτάσει κάποιος εκεί υπάρχουν δύο διαδρομές, είτε από τον νότιο δρόμο μέσω kulob είτε από τον Μ41 τον γνωστό δηλαδή Pamir Highway. Ο περισσότερος κόσμος και κυρίως οι ντόπιοι (νταλίκες, αυτοκίνητα κλπ) επιλέγουν τη νότια διαδρομή γιατί σε μεγάλο κομμάτι της είναι ασφαλτοστρωμένη, πιο γρήγορη (αν δεν έχει μείνει καμία νταλίκα κι έχει κλείσει το δρόμο!) και πιο ασφαλής. Εμείς όμως θέλαμε την περιπέτεια και το χώμα!. Φυσικά έτσι θα αποφεύγαμε και την κίνηση από τα πολλά φορτηγά τα οποία διασχίζουν τα Παμίρ αφού αποτελεί ακόμη τον κύριο οδικό άξονα. (Ο Αντώνης @moby_gr πέρσι είχε πάει από κάτω, και τα παιδιά Γιωργος Παντελής κλπ αλλά και ο Ζήσης με το Αφρικα από κάτω πρίν 1 μήνα οπότε είχαμε φρέσκες πληροφορίες).
Εδώ θέλω να πώ ένα μεγάλο RESPECT στον συνταξιδιώτη μου Κώστα που παρόλο που δεν είχε μεγάλη χωμάτινη εμπειρία, εντούτοις το τόλμησε και τα πήγε εξαιρετικά ! Πήγε με τον ρυθμό του (αρκετά γρήγορα για αρχάριο), δεν υπερεκτίμησε τις δυνάμεις του και η μόνη πτώση που είχε ήταν μια ακίνδυνη με 10χλμ περνώντας ένα κομμάτι άμμου κυριολεκτικά μερικά χιλιόμετρα πριν τελειώσουν τα χωμάτινα κομμάτια (Ίσα ίσα να θυμάται!). Εγώ δεν είμαι κανένας Pro στο χώμα, την πολλή λάσπη δεν την συμπαθώ, απλά επειδή η Κρήτη έχει πολύ πέτρα χαλίκια, σκόνη , αμμουδιές κλπ ήταν σαν να ήμουν στο στοιχείο μου εκεί! Και πάλι πάνω στην ''πόρωση'' μου μερικές φορές λίγο έλειψε να το ''χάσω'', γι αυτό θέλει πολύ προσοχή και συγκέντρωση! Το καλό είναι πως πετύχαμε καθαρό καιρό χωρις βροχές κλπ, επίσης τα λάστιχα Mitas E07 βοήθησαν αρκετά! Ήταν τα ιδανικά ειδικά για μένα που έκανα 18.000χλμ μέχρι να επιστρέψω! Το μπροστά ήταν ένα level κάτω απ το πίσω στα μπουκωμένα χαλίκια και στην άμμο, αλλά δεν μπορούμε να τα θέλουμε όλα (Δε νομίζω να άντεχε ένα ΤKC 80 μπροστά τόσα χλμ)
Από το πρωί λοιπόν και για τις επόμενες 4-5 ημέρες θα οδηγούσαμε με το στόμα ανοιχτό μπροστά στις εικόνες που θα βλέπαμε ! Ξεκινάμε!
Στρουμφάκια δεξιά! Πάντα μα πάντα τους χαιρετούσα (κι αυτοί με χαιρετούσαν πίσω!), πάντα αριστερά και ας είχα κόψει (δεξιά είναι πιο έυκολο να σε τσιμπήσουν)
Το τοπίο μαγευτικό!
Σιγά σιγά κινούμαστε για να μπούμε στο χωματόδρομο, πρίν οι δύο διαδρομές (νότια και βόρεια) διαχωριστούν υπάρχουν αρκετά αυτοκίνητα
Όταν παίρνουμε την βόρεια ξαφνικά ήμασταν μόνοι!
Σταματήσαμε να βγάλουμε πιέσεις για να μήν κοπανάει πολύ η μηχανή (Έβαλα για πίσω 2,3-2,4 και μπροστά 2,1, κανονικά φορτωμένος έχει 2,9 και 2,5 σε bar )
Που και που περνάει και κάποιο τζιπ
Μπάινουμε και σε κάποια μικρά κομμάτια άσφαλτο ,στα δεξιά έχουμε το ποτάμι Kyzylsu
Στη διασταύρωση κάτω απ το Chumdon στο stop control εκεί μας ελέγχουν την βίζα για την είσοδο στα παμιρ (GBAO Permit)
Το τοπίο ''κοκκινίζει'' προς στιγμήν!
Εδώ συναντάμε κάποιους ντόπιους Τατζίκους
Αρχίζουμε να ανεβαίνουμε!
Περνάμε από παλιές γέφυρες
Ο τόπος είναι γεμάτος από αφίσες του προέδρου της χώρας!
Καλώς ήρθατε στο CAHΓΒΟΡ
Απαραίτητα στάση για ξεκούραση σε μια παχιά σκιά που βρήκαμε, η θερμοκρασία δεν ήταν ιδιαίτερα υψηλή αλλά οδηγώντας για κάποια ώρα όρθιος στην ντάλα του ήλιου λογικό είναι να ζεσταθείς!
Εδώ νεαροί Τατζίκοι των βουνών μας χαιρετάνε
Μεγάλο RESPECT στους ποδηλάτες!!
Πριν περάσουμε άλλη μια γέφυρα, άλλο ένα stop control για καταγραφή!
Εδώ στις αφίσες μάλλον είναι όλη η κυβέρνηση!
Μοναδικά τοπία!
Ανά αραιά διαστήματα περνούσαμε και από κανένα χωριό. Εντύπωση μου έκανε ότι όλα τα χωριά, όσο μικρά και αν ήταν, ήταν γεμάτα από πιτσιρίκια τα οποία έτρεχαν από παντού για να χαζέψουν τους περίεργους περαστικούς με τις μηχανές! Πεταγόταν στο δρόμο και άπλωναν το χέρι τους ώστε να το ακουμπήσουν στο δικό μας σαν Hi five! Τρελαινόντουσαν απ την χαρά τους! Συνήθως άπλωνα και εγώ το χέρι και πριν το βρουν το σήκωνα γιατι με την ταχύτητα ήταν επικίνδυνο! (1-2 φορές που δεν το σήκωσα πηγαίνοντας με ''λiγα'' πόνεσα κιόλας, αυτά δεν καταλάβαιναν τπτ!)
Αλλη μια γέφυρα
Ο τόπος είναι γεμάτος από αφίσες του προέδρου της χώρας!
Καλώς ήρθατε στο CAHΓΒΟΡ
Απαραίτητα στάση για ξεκούραση σε μια παχιά σκιά που βρήκαμε, η θερμοκρασία δεν ήταν ιδιαίτερα υψηλή αλλά οδηγώντας για κάποια ώρα όρθιος στην ντάλα του ήλιου λογικό είναι να ζεσταθείς!
Εδώ νεαροί Τατζίκοι των βουνών μας χαιρετάνε
Μεγάλο RESPECT στους ποδηλάτες!!
Πριν περάσουμε άλλη μια γέφυρα, άλλο ένα stop control για καταγραφή!
Εδώ στις αφίσες μάλλον είναι όλη η κυβέρνηση!
Μοναδικά τοπία!
Ανά αραιά διαστήματα περνούσαμε και από κανένα χωριό. Εντύπωση μου έκανε ότι όλα τα χωριά, όσο μικρά και αν ήταν, ήταν γεμάτα από πιτσιρίκια τα οποία έτρεχαν από παντού για να χαζέψουν τους περίεργους περαστικούς με τις μηχανές! Πεταγόταν στο δρόμο και άπλωναν το χέρι τους ώστε να το ακουμπήσουν στο δικό μας σαν Hi five! Τρελαινόντουσαν απ την χαρά τους! Συνήθως άπλωνα και εγώ το χέρι και πριν το βρουν το σήκωνα γιατι με την ταχύτητα ήταν επικίνδυνο! (1-2 φορές που δεν το σήκωσα πηγαίνοντας με ''λiγα'' πόνεσα κιόλας, αυτά δεν καταλάβαιναν τπτ!)
Αλλη μια γέφυρα
(κάποιες ψιλοσυντονίζονται όταν περνάς ειδικά αν διασταυρωθεί αμάξι )
Stop Control, τι άλλο...! Βοηθούσε και στην ξεκούραση!
Πως ειμαστε???
Συνεχίζουμε!
Εκεί που ήταν το βουνό ξερό, σε ορισμένα σημεία είχε κάποιες ''οάσεις''
)
Stop Control, τι άλλο...! Βοηθούσε και στην ξεκούραση!
Πως ειμαστε???
Συνεχίζουμε!
Εκεί που ήταν το βουνό ξερό, σε ορισμένα σημεία είχε κάποιες ''οάσεις''
Χαρούμενα παιδάκια παντού, κάνοντας μπουγάδα!
Χωριά στα βουνά στο πουθενά, με ευτυχισμένους ανθρώπους!
Μπαίναμε σε φαράγγια
Όταν βλεπαμε ποδηλάτες πάντα σταματούσαμε να δούμε αν χρειάζονται νερό ή αν ήτανε ολα καλά
Είχε και κάποια ''κίνηση'' από τοπικά ''οχήματα''!
Δεξιά η αριστερά??
Δεξιά απάν!
Αρκετή ανηφόρα στα χωριά με τον δρόμο να έχει νεροφαγώματα σε κάποια σημεία. Ηθελε προσοχή περνώντας, εμείς άλλωστε τους χαλάμε την ηρεμία τους!
O δρόμος ανέβαινε συνεχώς μέχρι το Sagirdasht Pass στα 3252μ υψόμετρο
Ώρα για ξεκούραση για να θαυμάσουμε την απίστευτη θέα!
Μαγεία!
Ας παίξουμε και λίγο με ''θολώματα''!!
Συνεχίζουμε για να πιάσουμε κορυφή!
Συναντώντας τετράποδα των βουνών
Και φτάσαμε στα 3.252,8! Ήταν η πρώτη φορά που σπάμε το φράγμα των 3000 μέτρων!
Αυτο δεν το πολυκατάλαβα...αμερικάνικη σημαία παγωτο με πολλές μπαλες και...μπουμ?
Συνεχίζοντας προς το Khaburabot Pass Khaburabot Pass είναι ένα ψηλό ορεινό πέρασμα σε υψόμετρο 3.852 μ!
Συναντάμε μια καλύβα όπου μόλις μας άκουσαν τα 2 παιδιά βγήκαν έξω. Ααμέσως τους κέρασα γλυκάκι!
Και βγάλαμε και μια φωτογραφία
Και συνεχίζουμε στο καταπληκτικό φαράγγι
Εδώ ακριβώς το σημείο! Khaburabot Pass
Το σημείο κόβει την ανάσα! Να είσαι κοντα στα 4000 μέτρα και γύρω σου να είναι βουνά των 5000-6000μ!
Συναντώντας τετράποδα των βουνών
Και φτάσαμε στα 3.252,8! Ήταν η πρώτη φορά που σπάμε το φράγμα των 3000 μέτρων!
Αυτο δεν το πολυκατάλαβα...αμερικάνικη σημαία παγωτο με πολλές μπαλες και...μπουμ?
Συνεχίζοντας προς το Khaburabot Pass Khaburabot Pass είναι ένα ψηλό ορεινό πέρασμα σε υψόμετρο 3.852 μ!
Συναντάμε μια καλύβα όπου μόλις μας άκουσαν τα 2 παιδιά βγήκαν έξω. Ααμέσως τους κέρασα γλυκάκι!
Και βγάλαμε και μια φωτογραφία
Και συνεχίζουμε στο καταπληκτικό φαράγγι
Εδώ ακριβώς το σημείο! Khaburabot Pass
Το σημείο κόβει την ανάσα! Να είσαι κοντα στα 4000 μέτρα και γύρω σου να είναι βουνά των 5000-6000μ!
Σιγά σιγά κατεβαίνουμε το πάσο στο φαράγγι απ την άλλη πλευρά προς Khalaikhum
Άλλο ένα stop control πριν
Συναντήσαμε το ποτάμι το οποίο κατέβαινε με ιδιάιτερη ορμή και έσπαγε την ''σιωπή'' του βουνού!
Μπαίνοντας στο χωριό μετά την γέφυρα, μας ''τσίμπησε'' ένας ιδιοκτήτης ενός ξενώνα! Πάμε λεω του Κώστα να δούμε, τελικά ήταν ο ξενώνας που είχε μείνει και ο Ζήσης! Φτάσαμε στον ξενώνα!
HOTEL ROMA (15 δολάρια το άτομο με πρωινό και βραδυνό)
ένας επιπρόσθετος λόγος να μείνεις εκεί, καθώς βλέπεις ότι έχουν πάει αρκετοί adventurers!
O Ξενώνας ήταν πάνω κυριολεκτικά στο ποτάμι, είχε πολλούς ταξιδιώτες με Τζιπ, ποδήλατα, Backpackers κλπ! Μηχανές μόνο δεν είδαμε
Πήραμε το τσάι μας δίπλα στο ποτάμι χαλαρώνοντας!
Αλλά και το βραδινό μας! Μια υπέροχη σούπα με κρέας και λαχανικά (ότι έπρεπε και για τον Κώστα που ακόμα ταλαιπωριόταν με την κοιλιά του!) , πατάτες, σαλάτα και φρούτο καρπούζι !
Αφού συνομιλήσαμε με κάποιους ταξιδιώτες (όπως και κάθε βράδυ σε τέτοιους ξενώνες) πέσαμε ξεροι στα λίγο σκληρά κρεβατάκια (Θα ισιώσουμε πλάτη λέω απόψε!)
Το βράδυ ονειρευόμουν τα τοπία που περάσαμε σήμερα! Ένας πραγματικά άλλος κόσμος....
ΤΕΛΟΣ 14ης ΗΜΕΡΑΣ
Άλλο ένα stop control πριν
Συναντήσαμε το ποτάμι το οποίο κατέβαινε με ιδιάιτερη ορμή και έσπαγε την ''σιωπή'' του βουνού!
Μπαίνοντας στο χωριό μετά την γέφυρα, μας ''τσίμπησε'' ένας ιδιοκτήτης ενός ξενώνα! Πάμε λεω του Κώστα να δούμε, τελικά ήταν ο ξενώνας που είχε μείνει και ο Ζήσης! Φτάσαμε στον ξενώνα!
HOTEL ROMA (15 δολάρια το άτομο με πρωινό και βραδυνό)
ένας επιπρόσθετος λόγος να μείνεις εκεί, καθώς βλέπεις ότι έχουν πάει αρκετοί adventurers!
O Ξενώνας ήταν πάνω κυριολεκτικά στο ποτάμι, είχε πολλούς ταξιδιώτες με Τζιπ, ποδήλατα, Backpackers κλπ! Μηχανές μόνο δεν είδαμε
Πήραμε το τσάι μας δίπλα στο ποτάμι χαλαρώνοντας!
Αλλά και το βραδινό μας! Μια υπέροχη σούπα με κρέας και λαχανικά (ότι έπρεπε και για τον Κώστα που ακόμα ταλαιπωριόταν με την κοιλιά του!) , πατάτες, σαλάτα και φρούτο καρπούζι !
Αφού συνομιλήσαμε με κάποιους ταξιδιώτες (όπως και κάθε βράδυ σε τέτοιους ξενώνες) πέσαμε ξεροι στα λίγο σκληρά κρεβατάκια (Θα ισιώσουμε πλάτη λέω απόψε!)
Το βράδυ ονειρευόμουν τα τοπία που περάσαμε σήμερα! Ένας πραγματικά άλλος κόσμος....
ΤΕΛΟΣ 14ης ΗΜΕΡΑΣ
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....
στον παρακάτω σύνδεσμο.
https://gone4riding.blogspot.com/2019/01/traveling-along-roof-of-world-pamir.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε ενα σχόλιο