Στη χώρα της Πέτρας και της Άμμου - Ιορδανια 2019

 




Κείμενο
Πασχάλης Τσαλίκης

 Φωτογραφίες
Πασχάλης Τσαλίκης
Ειρήνη Μυλωνά


Η επιλογή του τραγουδιού με τη συνοδεία του οποίου έγραψα
 τo παρακάτω ταξιδιωτικό παραμύθi δεν είναι τυχαία.

.... Είναι πολύ δύσκολο να ξεκινήσεις να γράψεις για ένα παράθυρο στο καλοκαιράκι
έχοντας εγκλωβιστεί ξανά στα ''γνωστά'' με ένα παγωμένο πέπλο να σε σφραγίζει.
Λίγες δεκάδες ώρες πριν τριγυρνούσαμε χαμένοι στη μέση Ανατολή.

Επιβάτης-κάτι που δεν το συνηθίζω-δίχως χάρτη στο χέρι ή σε οθόνη
να γνωρίζω με παρέα τα κορίτσια μου την Ιορδανία ,
μία μαγική γωνιά τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά απο τη χώρα μας.


ΠΡΟΛΟΓΟΣ




Ας πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή που σε αυτές τις περιπτώσεις
είναι η Εθνική οδός που οδηγεί στο πάρκινγκ του Ελ.Βενιζέλος!

Οταν χαράζει στον Πλαταμώνα



Αναπόφευκτα (στο γυρισμό) μέτρησα τα κέρδη σε χρήμα
απο την παράκαμψη στο κομμάτι Λάρισα -Λαμία μέσω Δομοκού,
σχεδόν 10 ευρώ απο τα διόδια και περίπου 4 απο τα καύσιμα.
Ψηφίστηκε!
 

Σήμερα έχουμε χρόνο κι η ταμπέλα Ριτσώνα με τραβάει σα μαγνήτης.
Κατεβαίνοντας τη γνωστή ..ανάβαση φτάνουμε στα τρελά νερά του Ευρίπου.
Μια ματιά στη Χαλκίδα.
 

 

Η αντίθεση.
Απο τη μιά οι ψαράδες και το σταθερής αισθητικής στέκι τους
 

Κι απο την άλλη οι high και το δικό τους που συνήθως κάθε χρόνο χρειάζονται ανακάινιση.
Που θα πάει , κάποιος θα την πετύχει!
 


Η μέρα περνάει στην πρωτεύουσα με εμάς χωμένους στη γλυκιά θαλπωρή
που νιώθεις μέσα  απο την επαφή με αγαπημένα χαμογελαστά συγγενικά πρόσωπα.


Και ξημερώνει και αφήνουμε το κουτί στο parking μακράς διαρκείας.
Δοκιμάζοντας κολώνιες κι όλα τα σχετικά τις ώρες τις γλυκιάς αναμονής!
 


Boarding στο πεντακάθαρο κι άνετο Α 319 της Royal Jordan Airlines
 

Η πτήση κρατάει δύο ώρες που τις περνάμε με χάζι στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο.
 

ΚΑΛΗ ΟΡΕΞΗ!
 

ΤΟ ΚΥΡΙΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ


Φτάνοντας στο Αμμάν εν ανανονή των αποσκευών και της έκδοσης ταξιδιωτικής βίζας.
Τα πανωφόρια πιάσαν θέση στις αποσκευές!
 

Το μάτι πιάνει τη γωνιά όσων θέλουν να προσευχηθούν.
 


Οι πρώτες εικόνες στο δρόμο για την πρωτεύουσα

 



 

Παρά το γεγονός ότι τα αεροπλάνα είναι ταχύτατα
το σύνολο των διαδικασιών μας φέρνει στο ξενοδοχείο μας με το σούρουπο.
Μια γρήγορη βόλτα τριγύρω του για να πάρουμε τις πρώτες εικόνες.
 

Η αντίθεση,μέσα στο ίδιο το εμπορικό κέντρο.

Δύση...
 

Κι Ανατολή.
 

Ξημερώνει η πρώτη μέρα περιήγησης στη χώρα.
Ούτε που μπορούμε να φανταστούμε τι μας περιμένει!
 

Η κυκλική -νοτια- διαδρομή που διαλέξαμε για τις επόμενες μέρες φτάνει μέχρι την έρημο Wadi rum περνώντας απο τη Νεκρά Θάλασσα και την Πέτρα.
 

Η πρώτη μας στάση είναι στη Μάνταμπα
 

 
 


 

Μια σειρά απο μαγαζάκια στον πολύβουο κεντρικό δρόμο.



 

Οι άνθρωποι είναι ζεστοί και χαμογελαστοί,φρέσκοι στον τουρισμό
 προσπαθούν να βρούν τη πηγή εσόδων που κρύβει.
Μας μιλούν ελληνικά και αγγλικά διαφημίζοντας την πραμάτεια τους.

 

Ουπς!!

.......η χώρα είναι μουσουλμανική αλλά ορισμένες αξίες και ιδανικά αδιαπραγμάτευτα.
 

το χρώμα ΔΕΝ  είναι παντού,όπου το βρίσκω το κάνω φωτογραφικό θέμα.
 


 

Οι κούκλες ακολουθούν το dress code των μαμάδων,barbie μαντήλα!!!



Στη συντριπτική πλειοψηφία των μαγαζιών ο καφές που θα σας φέρουν περιέχει κάρδαμο.
Νόστιμος και δυνατός,δε μοιάζει με τις δικές μας γεύσεις αλλά είναι κι αυτός κομμάτι του ταξιδιού,
 



 


 

Δεν θυμάμαι να έχω κάποια φωτογραφία δίπλα
σε έναν π.χ. Βέλγο για να δείτε ακόμα πιο καθαρά με ποιούς λαούς μοιάζουμε!
 

Βγαίνουμε στο δρόμο για το όρος Νεβώ.

 



 

Η φιγούρα του Μωυσή στην κορυφή του βουνού.
 


 



 

 Εδώ έλαβε τις δέκα εντολές κι αντίκρυσε τη γή της επαγγελίας.
 

Ο φιδίσιος δρόμος εκλιπαρεί να τον ροβολήσεις με μία μοτοσυκλέτα.
Η υπόθεση μοτοσυκλέτα όμως στην Ιορδανία είναι μια πονεμένη ιστορία.
Η χρήση της στην χώρα έχι απαγορευθεί απο το βασιλιά και μόνο τα τελεταία χρόνια ο μοτοσυκλετισμός ξαναμπαίνει στη ζωή τους μέσα απο τη σχετικά νεοσύστατη Βασιλική Λέσχη...

 


 


 

 

 

 Επισκέπτες του χώρου απο κάθε γωνιά του πλανήτη ,
που συνθέτουν κι εδώ ένα σουρεαλιστικό σκηνικό
 


Η ελιά που φύτεψε ο Πάππας κατά την επίσκεψη του στο όρος,σύμβολο ειρήνης.
 

Κατηφορίζοντας το δρόμο που είδαμε πριν με στόχο τη γνωριμία απο μέσα με τη ....Νεκρά Θάλασσα
 


 

417 μέτρα κάτω απο την επιφάνεια της Γής!
 

Το νερό είναι τόσο πλούσιο σε αλάτι που σε αφήνει να επιπλέεις δίχως να κουνάς τα άκρα!!
Πάμε κορίτσια , επίδειξη!
 

Κι ακολουθεί η ....επάλειψη!
 




Η επίδραση της λάσπης στο νευρικό μου σύστημα είναι καταλυτική.
Παραμονή Χριστουγέννων αραχτός και να'μαι να λιάζομαι
όπως στις μπροσούρες των ταξιδιωτικών διαφημιστικών με το μυαλό και το κορμί
προσωρινά  άδεια απο τις υποχρεώσεις και τα προγράμματα που τα έχουν καταλάβει για τα καλά.
 

Και ο μήνας έχει...23!
 



 


 


 

Πολύ πρωινό ξύπνημα κι αναχώρηση για την πεντάωρη διαδρομή μέχρι την έρημο Wadi Rum.
 

Mε την κουλτούρα της Εθνικής οδού τα πάω γενικά καλά.
Με ενοχλεί λίγο που δεν οδηγώ αλλά μέχρι εκεί.
Απο το μεγάλο παράθυρο ρουφάω τις εικόνες με κάθε λεπτομέρεια,το ίδιο και στις στάσεις.
 


 


 

 


 

 Στα μαγαζάκια δίπλα στα βενζινάδικα....
Απο καφέ και αρνί βραστό μέχρι κινέζικα σουβενίρ και θαυματουργές κρέμες Νεκράς Θάλασσας...




 


No photo mister...2019 edition




Tο τρένο που κάποτε κουβαλούσε τον φώσφορο.
 

....όλα είναι δρόμος.
 

Κέντρο υποδοχής επισκεπτών.
Αν πάτε στην Ιορδανία φροντίστε να μη σας ξεφύγει αυτή η εμπειρία
και πασπαλίστε την με μία διανυκτέρευση εκεί όπως θα κάνουμε κι εμείς την επόμενη φορά.
 

 


 


Ξεκινάμε με τα τετρακίνητα και με την πιό τρελή παρέα που θα μπορούσε καποιος να ονειρευτεί!




 


 


 


οι τύποι είναι τύπου Michael Jackson με το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και σε κάθε ευκαιρία παίζουν στη διαπασών τον τοπικό Σάκη,οδηγώντας και χορεύοντας ταυτόχρονα!!

Μιλάμε για high lux κατάσταση....θα ακολουθήσει το σχετικό βίδεο!





 

 


 Καλοκαιράκι, ε ναί βρε παιδιά,βγάλτε τα παπούτσια!





 

κάτι μου ξέφυγε.

 

 

Στη μέση της διαδρομής ακολουθώ τυφλά την παιδική τρέλα,περιέργεια,ανεμελιά.
 



 




 


 

Ναι ....αυτή τη φορά δεν άφησα την ευκαιρία να πάει χαμένη
 



Φυσικά και δεν θα το ξανακάνω,φυσικά και χάρηκα σαν μικρό παιδί
κι εγώ το μισάωρο μέσα στην εκκωφαντική ησυχία της ερήμου.






 
 


 







 


 


 


 



 


 

Η υπολοιπη παρέα μας περιμένει στη σκηνή των βεδουίνων
που είναι στημένη σε μια σχισμή του βράχου.





 

Η συν-ταξιδιώτισα μου στη ζωή......το χαμόγελο αυτό το ξέρω καλά και το έχω ελαφρως πεθυμήσει.
Δηλώνει τη στιγμή που βρισκόμαστε εκεί που μας αξίζει.
 



 

Τραβιέμαι στην άκρη,δεν καπνίζω εδώ και πολλά χρόνια
 αλλά το άρωμα κάθε καπνού συνεχίζει να με τραβάει σαν μαγνήτης.

 


Φτάνοντας στο σημείο επιβίβασης,κανείς δε θέλει να αφήσει αυτόν τον παράδεισο
πριν μας διώξει η παγωνιά που φέρνει το σούρουπο.
 



 

Δεν μπορώ να ξεδιαλέξω τις εκατοντάδες φωτογραφίες....είναι όλες για μοίρασμα,για τσίγκλισμα και δεν ξέρω που σας βρίσκει η ανάγνωση αυτής της ιστορίας αλλά τσιμπηθείτε και κυρίως ανοίξτε ένα παράθυρο με ταξιδιωτικές πληροφορίες για την Ιορδανία.
 





 



 


Και ξανά στον ατέλειωτο φιδίσιο δρόμο με προορισμό τη μαγική  Πέτρα
 


 

Η μετάβαση που ζει η χώρα σε μια εικόνα.
 


Αφιξη στο παλιό χωριό.

 



 

Ξερές πληροφορίες για την Πέτρα,τον οικισμό των Ναβαταίων, θα διαβάσετε αλλού.

 


Εμείς είμαστε εδώ για λίγεες ώρες και  με κύριο στόχο να χαθούμε στα έγκατα του τρισδιάστατου.
 

Εδω είμαστε.
Θα ακουθήσουμε μέχρι ένα σημείο την ξενάγηση γνωριμίας με την ιστορία του χώρου
 και μετά βάζουμε το κεφάλι κάτω για την Ανάβαση νούμερο 4 στο ''μοναστήρι''

Σύνολο 5 km σε 3 hard ώρες !
 


Τα πρώτα 800 μέτρα μπορείς να τα κάνεις με άλογο,
η επιλογή περιλαμβάνεται στην ( αλμυρή ) τιμή του ημερήσιου εισιτηρίου.
Οχι όμως και το φιλοδώρημα του πονηρού-λη βεδουίνου  που σε βοηθάει να ανέβεις στο άλογο.
(Αυτό θέλει διαπραγμάτευση και κυρίως να είσαι διαβασμένος πως η ταρίφα είναι 3 δηνάρια)
 




 


Στο πρόσωπο των ανθρώπων μπορείς να διακρίνεις την καλοσύνη!
 

Όλοι μαζί στο στενό μονοπάτι,η φάση μου θυμίζει λίγο τον σαλονικιώτικο περιφερειακό.
Δεν ξέρεις απο πού θα σου έρθει!
 

Το φαράγγι μας κλέβει τις αισθήσεις μας γεμίζει δέος με τις αναλογίες του
 

το τι θα ''δείς'' σχηματισμένο γύρω σου είναι καθαρά προσωπική υπόθεση
 



 


Ο βράχος - πρόσωπο ελέφαντα που φυλάει τα τελευταία μέτρα πριν το Θησαυροφυλάκιο
 

Και οι άνθρωποι του τόπου να διεκδικούν την προσοχή μας
και να κερδίζουν επάξια τον τίτλο του μεγάλου Πρωταγωνιστή σε αυτό το ταξίδι.
 


Αυτά είναι Χριστούγεννα!!




 


Και ξαφνικά ξεπροβάλλει μπροστά στα ήδη έκπληκτα και μαγεμένα  μάτια μας
 


Το Θησαυροφυλάκιο
 


Η παρέα αυτή τραγουδούσε αρκετά μέτρα πριν,μόλις είδαμε το σκηνικό καταλάβαμε το γιατί.
 


Κατηφορίζουμε κι οι στιγμές συναγωνίζονται η μία την άλλη σε υπερ-αξία.
 


 


 








 



 

Απο τις πιο αγαπητές φάτσες!!
 


Πιάσε ένα χαμόγελο!
 


 


 


Γύρω μας ένας παράλληλος κόσμος στο κυνήγι του δηνάριου.
 


 



 

Μαρία κι Ανέττα,συνταξιδιώτισες, σε μια ωραία παζλ στιγμή.




 



 




 

Λίγο πριν ανηφορίσουμε κάνουμε μικρή ανάπαυλα
σε έναν καφενέ βγαλμένο απο τα πιό μακρινά μου όνειρα
 



 


 


 


 

Εκεί πίσω βρίσκεται το μοναστήρι.
Οι πληροφορίες μιλάνε για 900 σκαλιά
και η πραγματικότητα για ένα ταλαιπωρημένο απο το πρόσφατο διάστρεμμα πόδι.
 


Κοιτάζω γύρω μου το μέλλον.....
 


Ο πιτσιρικάς πλησιάζει και μου προτείνει την εύκολη λύση,ανάβαση με το γαιδουράκι.
.......
- Δεν έιμαι βέλγος ρε φίλε!
 


Δεν υπάρχει περίπτωση να μην το επιχειρήσω με τα πόδια
,δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο...δηνάρια!
 


Τα κορίτσια μπροστά κι ανηφορίζουμε.
 


 

Ολη η (σχετικά εύκολη τελικά) ανάβαση είναι σαν μια ταινία
που εξελίσσεται ζωντανά στα μάτια σου.





 

Η φωτογραφία δεν μπορεί να μεταφέρει τον ενθουσιασμό του πεζοπόρου,
υπάρχουν χαρακτήρες που δε θα συγκινηθούν ποτέ απο μια τέτοια γειτνίαση,
εμείς ζούμε για αυτό το δευτερόλεπτο που οι ματιές μας θα συναντηθουν με έναν τέτοιο Ανθρωπο.
 



 

Κι άλλο στέκι βγαλμένο απο τα όνειρα,λίγο πριν τη μεγάλη έκπληξη.
 



 


 


Με τους σφυγμούς στο τέρμα και λαχανιασμένος απο την ανάβαση
φτάνω πρώτος στο πλάτωμα που πρέπει να βρίσκεται το Μοναστήρι.
Και κάνοντας δύο βήματα κόντρα στο δαιμονισμένο άνεμο
γυρίζω το βλέμμα δεξιά ......και μένω εκεί!
 


Νικήτριες κόντρα στις αποτρεπτικές για την ανάβαση οδηγίες!
 


Η εΕιρήνη έχει μαγνητιστεί απο το πρώτο δευτερόλεπτο,επιλέγει να καθίσει ανικρυστά με το μεγαλείο της ανθρώπινης δημιουργίας σε ένα τόσο δυσπρόσιτο και αφιλόξενο υψόμετρο
 

 


Αναμνηστική με την επίλεκτη ομάδα!
 


 


Μέσα απο τον απέναντι βράχο,όπου και να σταθείς το μέγεθος της δημιουργίας σε υποβάλλει.
 



 



Ο μεγάλος αντίπαλος είναι ο χρόνος το λεωφορείο μας αναχνωρεί σε λιγότερο απο μιάμιση ώρα και αρχίζουμε την κατάβαση έχοντας αφήσει μερικά δράμια μυαλού πίσω
...ενέχυρο για την επόμενη, χωρίς ρολόγια κλπ μαραφέτια σκλαβιάς,επίσκεψη.

 


 

Εκεί κάτω στο βάθος πρέπει να προσγειωθούμε.
 


 



 



Ένα πεντάλεπτο για ένα χυμό στο γνωστό πλέον καφενέ

 

και συνεχίζουμε εν μέσω αμμοθύελλας.



Τα κορίτσια ιππεύουν στο τελευταίο τμήμα,
η συναλλαγή με τον εξυπνάκια βεδουίνο με έκανε να φτάσω μέχρι την τουριστική Αστυνομία.
 


Φεύγοντας βόρεια προς το Αμμάν κάνουμε μια στάση στη μικρή Πέτρα.
Αν και πτώματα απο την υπερπροσπάθεια που προηγήθηκε
 περπατάμε μέχρι την πρώτη άκρη του φαραγγιού.
 


 


 

Τα πρόσωπα που αποθανάτισα στην τεράστια Μικρή Πέτρα θα μου μείνουν αξέχαστα
 



 

 




3 ώρες μετά φτάνουμε στην πόλη με την άμμο να έχει διεισδύσει σε κάθε μας μόριο
ενώ νιώθουμε ήδη την απόλυτη δικαίωση της επιλογής του προορισμού.



Προ-τελευταία μέρα και την περνάμε με βόλτες υπό δυνατή βροχή.

Το μενού περιλαμβάνει εκτός απο πολύ νερό (βροχής)
μια εκδρομή λίγα χλμ βόρεια της πρωτεύουσας
για να δούμε τα ερείπια της αρχαίας Ρωμαικής Γέρασα.






 






Αλλά και στη συνέχεια μια περιήγηση εντός της πρωτεύουσας.

Στεκόμαστε πολύ τυχεροί και περπατούμε στα στενά του αμιγώς παλαιού κέντρου
στο ανατολικά Αμμάν ακριβώς στην ημίωρη ανάπαυλα της καταιγίδας.
Πιο Ελλάδα,πιο Μεσόγειος αν θέλετε, δε γίνεται,δείτε τις εικόνες

















Ενα πιάτο κιουνεφέ βγαλμένο απο παραμύθι!


 













Πάμε προς το Λαογραφικό Μουσείο...











Το τάβλι που δεν κλείνει το εκτίμησα δεόντως.



 Στρατιώτης της Ερήμου.














ο Χασάν ήταν ο κρυφός ήρωας του εξαήμερου











και  δεν ήταν αλλος απο τον οδηγό του λεωφορείου μας!




Η μέρα κλείνει επεισοδιακά στην Ακρόπολη του Αμμάν
με φουλ του μουσκεμα μέχρι το κόκκαλο.


 

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ


Ξημερώνει η επιστροφή.

Χαράζει και μας περιμένει μία τελευταία ώρα περισυλλογής
 στο υπέροχα ήσυχο αεροδρόμιο Queen Allia ,
Οι μύθοι καταρρίπτονται ταξιδεύοντας, εξερευνώντας, γνωρίζοντας .





2 ώρες μετά αλλάζουμε όχημα στο αεροδρόμιο και το σούρουπο
μας βρίσκει να ''προσγειωνόμαστε'' στην παγωμένη Θεσσαλονίκη.
Οι αναμνήσεις απο τη χώρα και η ζεστασιά στη συμπεριφορά των κατοίκων της
θα μας κρατήσουν ζεστούς μέχρι την επόμενη απόδραση,


See ya!