Transalpina '15

Φέτος πολλά έλεγα για μοτοδιαδρομές, το είχα πάρει ζεστά αλλά δεν μπόρεσε κανένας να ακολουθήσει. Στην αρχή απελπίστηκα αλλά έκατσα και σκέφτηκα πως όταν κάποιος θέλει κάτι πολύ δεν έχει παρά να το κάνει. Στην αρχή λέγαμε με την Μαρία (η γυναίκα μου είναι αυτή) να πάμε προς Transfagarasan μεριά που ξαναπήγα και ήθελε να το δει αλλά μας έστειλε γράμμα ένας πελαργός και δεν μπορούσε γιατί έπρεπε να τον περιμένει. Οπότε αλλαγή προγράμματος εξολοκλήρου και φίλε αφού δεν ακολουθάει κανείς, μόνος.

Βγάζω μία διαδρομή 3 με 4 διανυκτερεύσεων και ετοιμάζω βαλίτσες. 
Ξεκίνησα μεσημέρι με προορισμό την Craiova. Κατά τις 23:00 θα είμαι εκεί λέω. (Εσύ είσαι που το λες);


 
Αυτή τη φορά με Gps (τρομερή επιτυχία σου λέω). 600 χιλιομετράκια έχω μπροστά μου τάκα τάκα θα βγουν.
Μπήκα από τελωνείο Εξοχής και πρώτη στάση Gotche Delchev για καύσιμα και πέρασμα βόρεια από τα Pirin προς Simitli. Από 'κει πήρα τον κάθετο άξονα προς Σόφια ο οποίος ήταν Top. Μόλις έφτασα Σόφια άρχισαν τα καλά. Είχε ένα κυκλικό κόμβο και η μόνη ταμπέλα έδειχνε δυτικά για Βελιγράδι. Το Gps λέει βόρεια οπότε βόρεια πάμε. Μπαίνω σε κάτι χωριά αλλά δεν βλέπω νταλίκες πράγμα που με προβλημάτισε λίγο. Βενζίνη είχα οπότε λέω θα βάλω αργότερα μιας και σιχαίνομαι τις συχνές στάσεις για ανεφοδιασμό. Δεν βαριέσαι θα βάλω πιο πάνω λέω. Ώσπου άρχισε η ανάβαση και δεν ήταν αυτή του Κύρου. Τα χωριά τελείωσαν και πήγαινα μόνος μου στο δρόμο, και ο δρόμος ανέβαινε, και η βενζίνη τελείωνε. Θα το πάω κι όσο πάει λέω μόλις πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη να γυρίσω πίσω. Μόλις έσβησε και το τελευταίο κουτάκι σταμάτησα κι έβαλα το ψαχτήρι βενζινάδικων στο Gps και μου έβγαλε ένα στα 10 χιλιόμετρα. Με επιφύλαξη ξεκίνησα στη μέση του πουθενά να το βρω αν είναι ανοιχτό γιατί πέρασα κανά δυό και ήταν εγκατελειμένα. Για καλή μου τύχη ήταν ανοιχτό και ένας παππούς έβαζε πετρέλαιο σε ένα τρακτέρ. Μόλις ήρθε η σειρά μου έρχεται ο παππούς, βλέπει την πινακίδα και λέει:
- Πού βρέθηκες ρε αγόρι μου εδώ πάνω;
Εγώ εκείνη την ώρα τα 'χασα. Μήπως ξαναγύρισα Ελλάδα και δεν το κατάλαβα; Ήταν Έλληνας που είχε μείνει εκεί πάνω μετά τον πόλεμο.
Από εκεί άρχισα να κατεβαίνω προς Montana και στον κάμπο του Δούναβη με προορισμό το Vidin και την γέφυρα. Στη Montana είδα τις πρώτες νταλίκες. Είχε ήδη νυχτώσει και άρχισαν να με χτυπάνε κάτι μπαμπούρια σαν πουλιά. Επιτέλους φάνηκαν τα φώτα της γέφυρας-για την ώρα φτάσαμε λέω. Επίδειξη ταυτότητας, κι εννοείται πως τα μηχανάκια δεν πληρώνουν διόδια. 90 χιλιόμετρα μένουν κι είναι ήδη 22:00. Μπαίνω σε ένα δρόμο υπό κατασκευή πολύ φαρδύ αλλά χωρίς τον παραμικρό φωτισμό και χωρίς διαγράμμιση. Πίσσα σκοτάδι και το χειρότερο ήταν όταν ερχόταν αυτοκίνητο από απέναντι που με στράβωνε και πήγαινα στα τυφλά.Η ώρα πήγε 23:00 και ανέβηκα σε ένα λόφο. Μόλις τον πέρασα νάσου κι η Κραιόβα. Ευτυχώς το ξενοδοχείο το είχα σταμπαρισμένο στο χάρτη και πήγα καρφί μέσα από κάτι γειτονιές. Ξεσαμαρώνω και μπαίνω μέσα. Κράτηση OK, και του λέω του μάγκα εκεί αν μπορεί να μου κάνει συνάλλαγμα για να φάω κάτι μια και ήμουν θεονήστικος.
- Όχι δεν μπορούμε αλλά μπορείς να κάνεις σε Exchange office.
- Πού είναι αυτό το Exchange office;
- Στο κέντρο. Θα πας ευθεία θα στρίψεις εκεί, θα ξαναστρίψεις εκεί...
- Και σε καμιά 10αριά στροφές θα φτάσω. Άστο. Πεινάω έχεις τίποτα;
- Βεβαίως το εστιατόριο είναι ανοιχτό.
- Ε πέστο χριστιανέ μου, μ'έχεις και παιδεύομαι εδώ πέρα.
- Ως τις 12.
- Τώρα τι ώρα είναι;
- 23:30
Έφυγα σφαίρα στο δωμάτιο, άλλαξα και κατέβηκα μπας και προλάβω. Το εστιατόριο ήταν χλιδάτο, και ήμασταν εγώ, ο μάγειρας, ο σερβιτόρος και ένας που έπαιζε μουσική και τραγουδούσε. Αφού παρήγγειλα ότι να'ναι και χτύπησα και κανά δυό μπύρες, ηρέμησα και πήγα στο δωμάτιο.Το πρωί ξύπνησα στις 06:00 από ένα κοπρόσκυλο που γάβγιζε κάπου εκεί. Το μόνο που με ενδιέφερε όμως ήταν να ξεκινήσω για το πάσο.
Κάτσε να δούμε μέσω Τρανσαλπίνας πόσα χιλιόμετρα είναι από δω η Τιμισοάρα. Δεν θυμάμαι πόσα ήταν αλλά έβγαινε. Πάω να κλείσω ξενοδοχείο, βρίσκω στο Booking, το κλείνω, δώστε αριθμό κάρτας μου λέει. Κανένα πρόβλημα. Πού είναι η κάρτα; Στο πορτοφόλι. Πού είναι το πορτοφόλι; Στο τσαντάκι. Πού είναι το τσαντάκι; Οέο; Έκανα άνω κάτω το δωμάτιο ξανά και ξανά. δεν μπορεί, κάπου εδώ θα είναι. Μέχρι και το κρεβάτι σήκωσα. Ήμουν πεπεισμένος ότι πήρα χτες μαζί μου στο εστιατόριο μόνο το κινητό και την κάρτα της πόρτας. Ψυχραιμία, κοφτές ανάσες και να δούμε πώς θα το διαχειριστούμε το θέμα. Στο τσαντάκι ήταν όλα τα μετρητά, οι κάρτες και το κλειδί της μηχανής αλλά κλάιν γιατί έχω και το δεύτερο. Δες πλάκα να μπούκαρε κανένας μέσα χτες το βράδυ που έτρωγα και τα άρπαξε. Δεν μπορεί αυτό θα έγινε δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Χέστηκα τόσο που λέω πως και να τα βρω ξεκινάω για Καβάλα. Τέλος. Πάω κάτω να δω τι άκρη θα βγάλω με το άλλο το τσακάλι.
Η πρώτη κίνηση μου ήταν να δω αν η μηχανή είναι εκεί. Μηχανή ΟΚ. Σε καλό δρόμο είμαστε.
- Καλημέρα το πρωινό σας είναι έτοιμο.
- Δεν ήρθα για πρωινό. Έχω ένα πρόβλημα. 
Γούρλωσε λίγο τα μάτια του.
- Χτες βράδυ κάποιος πρέπει να μπήκε στο δωμάτιο και μου πήρε το τσαντάκι με όλα τα λεφτά. Δεν έχω λεφτά ούτε για το ξενοδοχείο ούτε για να γυρίσω πίσω. (φυσικά η μηχανή ήταν στράγγα από βενζίνη).
Αυτό το τσαντάκι εννοείς; Και κάνει μία κίνηση και το βγάζει από εκεί που το είχε κρυμμένο.
-Πού το βρήκες; 
-To έφερε ο σερβιτόρος από το τραπέζι που το άφησες.
Ήμουν τόσο κομμάτια που ούτε θυμάμαι αν το πήρα μαζί μου. Δεν έκατσα δευτερόλεπτο. Πάω στο δωμάτιο και κλείνω ξενοδοχείο στη Τιμισοάρα.
Αφού όλα κομπλέ γιατί να γυρίσω; Ούτε πρωινό ούτε τίποτα. Φόρτωμα και πάμε να βρούμε λεφτά.
Ευχαρίστησα τον ξενοδόχο και πάω στο κέντρο. Σταματάω σε μία πιάτσα ταξί, ρωτάω έναν ταξιτζή ο οποίος εννοείται δεν ήξερε αγγλικά για Exchange office και μου δείχνει ένα που είχε καμιά 30αριά μέτρα πιο εκεί. Άσε την μηχανή εδώ στην προσέχω εγώ μου είπε και τράβηξα στον πεζόδρομο μέσα. Αφού φόρτωσα χρήμα ξεκίνησε το ταξίδι.Οι Ρουμάνικες πόλεις πρόσεξα ότι έχουν ένα χούι. Μπαίνεις εύκολα αλλά βγαίνεις δύσκολα. Αφού παιδεύτηκα λίγο πήρα τον δρόμο προς Βορά με προορισμό το Novaci. Οι δρόμοι είναι πολύ καλοί αλλά το κακό είναι ότι τα χωριά που τα διασχίζει δρόμος είναι χτισμένα όλα τα σπίτια κατά μήκος του δρόμου οπότε για να διασχίσεις ένα χωριουδάκι 2000 κατοίκων πρέπει να πηγαίνεις για κανα δυό χιλιόμετρα σε αστικό δρόμο με αστικά όρια ταχύτητας κι αυτό είναι πολύ χασομέρι. Τέλοσπάντων δεν ξέρω πως βρέθηκα στο Τίργκου Ζίου μιας κι ο δρόμος μου δεν περνούσε από 'κει. Τράβα παραπάνω χιλιόμετρα η δουλειά σου ποιά είναι. Ούτε θυμάμαι πόση ώρα έκανα να φτάσω. Μόλις όμως έφτασα λέω τώρα ξεκινάει το γλέντι.

Στο Novaci πέτυχα κάμποσο κόσμο και αρκετές παρέες με μηχανές. Στάση για βενζίνη γιατί εδώ δεν παίζουμε και ξεκινάμε ανεβασιά. Ο δρόμος καινούριος τα στροφιλίκια να σε κάνουν να ακουμπάς τα μασπιέ κάτω, γενικά μία κατάσταση που δεν θες να τελειώσει ποτέ. Αφού ανέβηκα κάμποσο φάνηκε η Ranca το χιονοδρομικό κέντρο της περιοχής.

Από μέσα το χωριό δεν είχε τίποτα ιδιαίτερο οπότε το προσπέρασα έτσι και συνέχισα να αναζητάω μεγαλύτερα ύψη. Για καλή μου τύχη ο καιρός ήταν πολύ καλός κι αυτό το λέω γιατί δεν είδα οδοιπορικό από κάποιον σε εκείνα τα μέρη που να μην έχει φάει βροχή ή να μην έχει πέσει σε ομίχλη. Βέβαια αυτό οφείλεται στο ότι είχε έναν παγωμένο αέρα που ξύριζε εκεί στα ψηλά.

Αυτό που έρχεται είναι ένα παλιό subaru vivio με 4 άτομα μέσα. Πήγαν να περάσουν την Transalpina με το σουμπαράκι. Έχει και πιο τρελούς τελικά.

Αφού πέρασα και το υψηλότερο σημείο, έκανα στάση σε ένα μέρος που πουλούσαν αναμνηστικά και είχε και καφέ. Βόλταρα εκεί, ψώνισα, και ήπια ένα εσπρεσσάκι. Μετά ξεκίνησε η κατεβασιά. Δεν άργησαν να φανούν τα πρώτα έλατα.

Είχε ένα πολύ σφιχτό κομμάτι με απίστευτη ομορφιά και παρακάτω άρχισαν τα έργα. Επόμενη στάση στο φράγμα της Lacul Oasa.

Όσο κατέβαινα, η θερμοκρασία ανέβαινε, το στροφιλίκι λιγόστευε, και το τοπίο γινόταν πιο αδιάφορο αλλά δεν μπορούσα να αποβάλλω αυτό το χαμόγελο που είχα κάτω από το κράνος γι'αυτό που είχα περάσει. Μόλις έφτασα Σέμπες άρχισε η κίνηση. Άντε κουράγιο 210 χιλιόμετρα μέχρι την Τιμισοάρα έμειναν.

Στην Τιμισοάρα έφτασα λίγο ζόρικα γιατί έμπλεξα με κάτι έργα και πήγαινα απ'όπου να΄ναι. Κατά τις 18:00 ήμουν στο ξενοδοχείο οπότε είχα αρκετό χρόνο μπροστά μου να βολτάρω στην πόλη μέρα. Αφού άλλαξα έφυγα κατευθείαν για την Piata Victoriei την κεντρική πλατεία της πόλης η οποία ονομάστηκε έτσι επειδή από εκεί ξεκίνησε η επανάσταση του '89. Τα τραμ ήταν εκείνης της εποχής και σε συνδυασμό με τα κτίρια σε ταξίδευαν στο παρελθόν.

Η κοπέλα στο ξενοδοχείο δεν ήταν σαφής όσον αφορά την κατατόπισή μου στο πως θα πάω στην πλατεία οπότε έκανα λίγες βόλτες παραπάνω μέχρι να την βρω.
Περπάτησα για αρκετή ώρα δίπλα στο Bega Canal σε έναν όμορφο περιποιημένο και πεντακάθαρο πεζόδρομο κι από εκεί πήρα την Bulevardul Republicii για να βγω στην πλατεία.

Μόλις βγήκα στην πλατεία,εντυπωσιάστηκα από την διαρρύθμιση της, το μέγεθος της και το πως δένουν τα κτίρια της εποχής εκείνης. Μην ξεχνάμε πως είναι η 2η μεγαλύτερη μπαρόκ πλατεία του κόσμου μετά της Βιέννης. Το μοναδικό παρατράγουδο ήταν τα εμπορικά μαγαζιά τα οποία δεν ταίριαζαν στο όλο σκηνικό με τις φωτεινές επιγραφές που το αλλοίωναν. Ήταν γεμάτη κόσμο που πηγαινοερχόταν και έβγαινε φωτογραφίες, οπότε βγάζω κι εγώ την φωτογραφική και αρχίζω. Στην βόρεια πλευρά βρίσκεται το Hotel Timisoara το οποίο είναι το μεγαλύτερο ξενοδοχείο της πόλης και δίπλα του η National Opera η οποία χτίστηκε το 1875.

Στην απέναντι πλευρά βρίσκεται η Statuia Lupoaicei ένας κήπος που χωρίζει δύο πεζόδρομους με εστιατόρια και καφετέριες, όπου στη μέση έχει την Fantana cu pesti ένα συντριβάνι που άλλαζε χρώματα και φυσικά στο νότιο άκρο δεσπόζει επιβλητική η Catedrala Ortodoxa Mitropolitana. To ψηλότερο κτίριο της πόλης με ύψος 90,5 μέτρα η οποία χτίστηκε κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Έκατσα να φάω σε ένα εστιατόριο φάτσα κάρτα κι έβλεπα τον κόσμο να περνάει. Μου έκανε εντύπωση πως οι ποδηλάτες κουβαλούσαν τα ποδήλατα αντί να τα καβαλάνε. Επίσης λίγο πιο πέρα υπήρχε ένας τύπος που νοίκιαζε κάτι τρίτροχα κατσιβέλικες απομιμήσεις των Segway. Που και που έβλεπα από κανέναν να περνάει από 'κει μπροστά ώσπου εμφανίστηκαν δύο αστυνομικοί και μαγκώνουν έναν με ποδήλατο κι έναν με τρίτροχο. Αφού τους μιλούσαν για κάμποση ώρα σε αυτόν με το τρίτροχο βγάζει το μπλοκάκι και τον γράφει. Ο άλλος με το ποδήλατο κάτι του έλεγε και τον πήρε μέσα. Ούτε πατίνι δεν επιτρέπεται εκεί μέσα και απ'ότι είδα οι αστυνομικοί δεν αστειεύονται. Μετά από δύο μπύρες πήγα στο ξενοδοχείο προβληματισμένος γι'αυτό που έκανα.

Κατάλαβα πως το να ταξιδεύεις μόνος είναι μία ξεχωριστή εμπειρία γιατί έχεις όλο τον χρόνο να σκεφτείς οτιδήποτε και να μένεις ανεπηρέαστος. Δεν έχεις να σκεφτείς κανέναν παρά μόνο τον εαυτό σου οπότε οι ώρες στον δρόμο περνούν ξένοιαστα. Έφαγα πίκρα που βόλταρα ανάμεσα σε τόσο κόσμο και δεν είχα να πω μία κουβέντα με έναν άνθρωπο. Τέλοσπάντων το πρόγραμμα αύριο λέει Νις αλλά δεν έκλεισα ξενοδοχείο γιατί παίζεται ακόμα!

Το πρωί σηκώθηκα νωρίς και ξεκίνησα με προορισμό την Σερβία. Δεν ήταν μακριά από εκεί. Στεναχωρήθηκα για ακόμα μία φορά που άφηνα μία πανέμορφη πόλη αλλά μέσα στο πρόγραμμα είναι κι αυτό. Πάμε γι'άλλα. Αφού διέσχισα αρκετά χιλιόμετρα μέσα από χωράφια ατελείωτες ευθείες και χωριουδάκια, έφτασα στα σύνορα. Οι Ρουμάνοι αστυνομικοί ήταν οι μόνοι που μου ζήτησαν και τα χαρτιά της μηχανής. Στη Σερβία το τοπίο δεν άλλαξε καθόλου. Έφτασα στο Βελιγράδι και λίγο πριν τη πόλη σταμάτησα για βενζίνη. Μπήκα μέσα στην πόλη για να δω σε τι κατάσταση είναι και μου έκανε εντύπωση πως μετά από τόσα χρόνια πολέμου τα πράγματα είναι λες και δεν συνέβη ποτέ τίποτα. Μπήκα στην Εθνική και σταμάτησα για διόδια με επιφύλαξη μια και δεν είχα τίποτα από το τοπικό νόμισμα. Σταματάω αλλά δεν βλέπω κανέναν στο καμαράκι. Στέκομαι, ο από πίσω κορνάρει κι ευτυχώς ήταν μία υπάλληλος εκεί και μου είπε να πάρω το χαρτάκι. Άνοιξε η μπάρα και ξεχύθηκα στον καλύτερο δρόμο που έχω πατήσει. Αψεγάδιαστος, γρήγορος και είχε τουλάχιστον κάθε 10 χιλιόμετρα σταθμό ανάπαυσης. 240 χιλιόμετρα για την Νις δεν είναι τίποτα να βγουν με την ταχύτητα να παίζει στα 160 με 200km/h. Στη Νις τελικά έφτασα κατά τις 14:00 και αυτό έγινε γιατί καθυστερούσα στα βενζινάδικα μια και η ρημάδα ρουφούσε τ'άντερα της.

Μετά το χτεσινό στην Τιμισοάρα δεν ήθελα να έχω τα ίδια οπότε είπα να την προσπεράσω και να κατέβω Φλώρινα μια και έχω φίλους εκεί που με περίμεναν την επομένη. Βλέπω πως έχω ακόμα 390 χιλιόμετρα οπότε νωρίς το απόγευμα θα είμαι εκεί. Εκεί άρχισαν τα καλά. Από την Νις και μετά η Εθνική κοβόταν και με έβγαζε σε επαρχιακό δρόμο, έργα, κόντρα έργα, ταχύτητες που ήθελαν το βεντιλατέρ να δουλεύει συνέχεια, ιδρώτα άφθονο και φυσικά μποτιλιάρισμα. Σε μερικά σημεία ο δρόμος ήταν ολοκληρωμένος πράγμα το οποίο λειτουργούσε σαν ψυχοθεραπεία αλλά κρατούσε λίγο. Λίγο πριν τα σύνορα είχε ένα πέρασμα μέσα από βουνά αρκετά ενδιαφέρον μια και ως εκεί το τοπίο ήταν αδιάφορο. Άρχισα να πλησιάζω στα σύνορα με τα Σκόπια και σκέφτομαι σιγά τα σύνορα ένας λαός ήταν αυτοί τυπικά θα είναι. Εσύ είσαι που το λες; Ο έλεγχος τουλάχιστον για τους άλλους ήταν αυστηρότατος και σχολαστικός από τους Σέρβους ειδικά. Στην απέναντι πλευρά είχε 4 αστυνομικούς που ξεβράκωναν μια BMW. Έχω μπροστά μου έναν Κροάτη με μία A-class καινούρια και δίνει τα χαρτιά του σε μία Σέρβα που θα έκανε άνετα για τα SS. Του κρατάει τα χαρτιά και του λέει να πάει απέναντι στην άκρη και παράλληλα φωνάζει και τα παιδιά μόλις τελείωσαν με την BMW. Ωχ λέω έρχεται η σειρά μου. Ευτυχώς τελικά με εμένα ήταν ευγενέστατη και πέρασα εύκολα.

Οι Σκοπιανοί αν περιόριζαν τα λεφτά που έδωσαν για ταμπέλες Μέγας Αλέξανδρος, Μακεδονία και Φίλιππος και τα έδιναν για να φτιάξουν τους δρόμους τους, θα είχαν το καλύτερο οδικό δίκτυο στην Ευρώπη. Το τοπίο σε μερικά σημεία ήταν καλούτσικο και ειδικά σε ένα πέρασμα από το Katlanovo ως το Gradsko που ο δρόμος είχε μόνο ένα ρεύμα. Από το Gradsko κατέβηκα από την Εθνική και πήρα τον δρόμο για Bitola. Εκεί είδα την πραγματική εικόνα της χώρας αυτής. Φτώχεια, δρόμοι μόνο για on-off φαγωμένοι με μπαλώματα τουλάχιστον δύο φορές χειρότεροι από τους δικούς μας. Ίσως η χειρότερη διαδρομή που έκανα ποτέ μου. Πριν το Prilep είχε μία καλή κατηφόρα και είχα κάμποσα χιλιόμετρα, ώσπου βλέπω δύο αστυνομικούς με ένα Lada Niva. Με το που με βλέπουν πιάνει ο ένας το radar αλλά ήδη είχα περάσει. Μόλις έφτασα Bitola θεώρησα πως έφτασα κιόλας απλά είχα το άγχος μήπως έχω τίποτα ιστορίες στα σύνορα μ'αυτούς. Τίποτα απολύτως. Ο αστυνομικός ευγενέστατος, μιλούσε Ελληνικά κι όλα κομπλέ. Άντε και ο τελευταίος έλεγχος στους Ελληνάρες μας. Σταματάω, ψυχή δεν υπάρχει παρά μόνο μία τηλεόραση που έπαιζε. Πατάω κόρνα κι ακούω έναν να λέει έρχομαι. του δείχνω την ταυτότητα και αυτό ήταν. 3 σύνορα πέρασα σε μία μέρα είχα βαρεθεί.

Με το που πάτησα Ελλάδα κατευθείαν πήρα τηλέφωνο τους δικούς μου και με περίμεναν στο Πτυχίο για μπύρα. Το βράδυ το γιορτάσαμε όσο άντεχα γιατί είχα περάσει και λίγο ζόρι παραπάνω. Την άλλη μέρα το απόγευμα επιστροφή στην Καβάλα φυσικά όχι από την βαρετή Εγνατία αλλά από Άγρα, Έδεσσα και Γιαννιτσά.
Από Θεσσαλονίκη Ρεντίνα και στάση για προσκύνημα στην Αγία Μαρίνα όπως πάντα και το Βράδυ έφτασα Καβάλα.
Με αυτό το ταξίδι έμαθα πως σε ό,τι κατάσταση και να βρίσκεσαι πάντα υπάρχει λύση και παρόλη την πίκρα που έφαγα στην Τιμισοάρα το βράδυ, το ταξίδι το απόλαυσα στο έπακρο. Σίγουρα θα ξανακάνω τέτοιο ταξίδι τουλάχιστον 3 ημερών μόνος μου. Το θέμα είναι πότε, γιατί θα πρέπει να περιμένω να ξεπεταχτεί ο μπέμπης και φυσικά τα επόμενα ταξίδια από δω και πέρα θα είναι με περισσότερες φωτογραφίες. Θα ήθελα να προσθέσω πως σε όποιον έλεγα όσα είχα περάσει είτε τα θεωρούσε βαρετά γιατί δεν ήταν το αντικείμενο που τον ενδιέφερε είτε πίστευε πως δεν ήταν και τίποτα γιατί το έβλεπε έξω απ'το χορό.