America Latina

 

 

 

 

Mε την κακή αφορμή του χαμού του mr Fania....Aπό το 2009 έως το 2011 ζήσαμε Οικογενειακώς την Λατινική Αμερική από μέσα κι από έξω.Στα στενά πίσω από το γήπεδο στο Buenos -μας έφαγαν με το να μην πάτε με το μωρό-με βερμούδα τρύπιο παπούτσι και χαμόγελο ένα με τους ντόπιους.Πάλι με το καρότσι στη διάσχιση των λιμνών των Άνδεων με τον Χιλιανό τελωνειακό στην Peula να ψάχνει τις 30!! πάνες του μωρού για άσπρη σκόνη και να ρίχνει κι ένα μέγιστης απολογίας i love Salonica στο τέλος.Με τους κράχτες στην Avenida Florida να παραδίδουν στην αλλαγή βάρδιας μαζί με τα κουπόνια και το μισό τσιγάρο στον επόμενο,μην πάει χαμένο.Με το αλάνι στην ψαραγορά του Santiago να πέφτει επάνω μου να φάει τα ψιλά που έπεσαν (και κανένα πορτοφόλι αν πέσει σε χαζό) που έπεσε σε Αρειανό με γυναία Παοκτσού που διδάσκει Ισπανικά , να τον βρίζει και να μην ξέρει που να κρυφτεί ο δύσμοιρος, με το μωρό δύο χρονών να περπατάει 2 χλμ στο δάσος μέχρι το Fin del Mundo.Και φυσικά στο δαίδαλο της Chicha στο κεντρικό Περού με τα πολύχρωμα τρίκυκλα να ουρλιάζουν και τους οδηγούς τους να χορεύουν Cumbia μέχρι και την ώρα που φουλάραν βενζινόλαδο,Με τη λαική στο Cusco να ψωνιζουμε μια κούκλα χειροποίητη και η γιαγιά που την έφτιαξε να φιλάει το δεκαδόλλαρο, το ένα ευρώ αδερφέ μου -κι εδώ μας είπαν να μην πάμε το λεν κι οδηγοί-αλλά στη φαμίλια οδηγός είμαι εγώ και χάρτης η Καλαμαριώτισα και πάλι με το μωρό αλλά χωρίς καρότσι γιατί η ζωή δεν περιμένει αλλά σε περιμένει.Στο παρακάτω άκουσμα οι τύποι χορεύουν τραγουδώντας για τη γιαγιά που πέθανε έχοντας φάει τα πάντα και ζήτω οι γιαγιάδες και οι παππούδες που έφαγαν τη ζωή με το κουτάλι.Κάθομαι με τα παπούτσια σκονισμένα στην αγορά του Olandaidambo στο δρόμο για το Macchu Picchu και κοιτάζω το πλήθος , τα πήγαμε καλά Ειρηνούλα δες το χαμόγελο και την κίνηση της έφηβης πλέον κόρης στο χορό,από εκεί τα φέραμε!!!

Περέκ καφεδάκι και βόλτα

 

 

Εντός νομού με την αιτιολογία της άσκησης,κυρίως του πνεύματος και των ματιών.

 

 

 

Ο αναίτιος εγκλεισμός στα στενά σύνορα του νομού Θεσσαλονίκης μας ωθεί στο να βρίσκουμε κάθε φορά κάτι διαφορετικό κάτι που συνήθως το προσπερνάμε στο δρόμο μας για έναν μακρινό προορισμό.

Το καφεδάκι στο Περέκ ήταν ιδέα του Πάνου και οργανώθηκε στο πόδι, βλέπε viber Βόρειας Παρέας,

Rocket Road stories

 

 



 
 
 
'O Dallas το Rocket κι εγώ''
 
 
 Προτείνω να παίζει ένω διαβάζετε...
 
 

 
 


 
 
 
Κάπου κοντά στο 1982 νοικιάζαμε μηχανάκια σε μόνιμη και μόνιμα παράνομη βάση.Τα στέκια γνωστά και σχεδόν όλα γύρω απο το Διοικητήριο.Ο ΄Στέφανος με τα ωραία μπορντώ RD 50 που είχαν και στροφόμετρο ο κυρ Ηλίας με τα δίχρονα Puch αλλά και μερικά νεώτερα όπως το κόκκινο φερινγκάτο mbx 50 που το παίρναν μόνο όσοι είχαν δίπλωμα , ένα DT 50 λευκό που μου έτυχε και να το στρώσω σε χαλκιδικιώτικο διήμερο το μαύρο κλειστό mtx 50 (φίδι κολοβό) που έπαιρναν οι νέοι ...κι ο Dallas.Κατά κόσμον Νίκος Καραμανώλης (ας τον αναπαύσει ο Θεός ,πρόσφατα ανεχώρησε) με πλειάδα ανεμομαζωμάτων αλλά και με λίγα πολύτιμα Rocket.Αυτός,μαχιμότερος όλων έδειχνε μιας και περπατούσε με το θεικό Katana στη Λαχαναγορά αλλά ήταν και πρωταγωνιστής στο κυνήγι του κέντρου το καλοκαίρι με τις αρπαγές κλειδιών στο φανάρι από τους τροχαίους της γενιάς Περπερίδη, με τη μεγάλη πιάτσα σούζας και κόντρας στο φανάρι Κέννεντυ με Μπότσαρη και με άλλα πολλά που ίσως και να μη λέγονται. Ενα μεσημέρι παίρνουμε με τον Πανάγο ένα rocket (που σκατά χωρούσαμε εκεί πάνω δεν ξέρω). Φτάνουμε στο Λαδά ένα ταβερνάκι στο Σειχ Σου όπου είχε χώμα για ταρζανιές κι ασφάλεια από τα λευκά GSX με το μπλε φάρο.Δίπλα μας κάτι πιτσιρικάδες με ένα αυτόματο -κάτι σαν peugeot με πηδάλια- μας πιάνουν κουβέντα.Και τι καλό και πως πάει κι ωραίο και τι μαλάκες φαίνεστε θα σκέφτηκε σαφώς ο ένας και δίκιο είχε μιας και το ζητάει βόλτα αφήνοντας μου το αυτόματο να το φυλάω.Guess what το έδωσα και σε λιγότερο από δεκαπέντε λεπτά αντιλήφθηκα πως εγώ έχω μείνει με το κλεμμένο αυτόματο κι ο μάγκας σουλατσάρει με το κλεμμένο πλέον rocket.....του Dallas.Του Ντάλλα ποιός του το λέει μλκ Πανάγο και παμε τα βλαμμένα με το αυτόματο μέσα στην πόλη να μας μαζέψουν και να βγούμε σήμερα για του Αγίου Βαλεντίνου ένα πράγμα και φτάνουμε στον Dallas....Και του το λέω.Σε ένα λεπτό είμαστε φυλακισμένοι στο πίσω κάθισμα του Renault 5 Τurbo με δεσμοφύλακα το βοηθό του κι έναν Dallas στο τιμόνι σε φάση που θα περναγε πρώτος στο καστινγκ για ταινία του Ταραντίνο....Επί ώρες και υπό απειλές ότι δεν θα φύγουμε από εκεί μέσα αν δεν πούμε ποιός έχει το Rocket γυρνάμε όλα τα μπιλιάρδα τα μπαλάκια και τα ηλεκτρονικά γύρω από το Πανεπιστήμιο κι ενώ έχει παει η ώρα 8 ανηφορίζουμε προς το Σέιχ Σου μετρώντας πλέον λεπτά πριν το ξύλο.Κι εκεί μπροστά μας ακούγεται το πολυπόθητο γκιν γκιν κι έρχεται η μυρωδιά από το βενζινόλαδο του Rocket....Ούτε το απολυτήριο του στρατού δε χάρηκα έτσι ....Το Ρενώ επιταχύνει φτάνει δίπλα στο ροκετάκι που ανηφορίζει δικάβαλο στο δάσος ανάμεσα στο καφέ και το θέατρο Δάσους (για όσους είναι απο εδω γύρω) Πλευρίζοντας το, και δίχως να ακουστεί φωνήεν ο συνοδηγός μας ανοίγει την πόρτα και τους στέλνει στο μικρό γκρεμό.Σε δευτερόλεπτα είναι έξω αρπάζει τον έναν και χάνει τον άλλον, μας βγάζουν από το αμάξι τον πετάνε πίσω -αλλαγή ρόλων κι ανακούφιση- κι ο Dallas με ένα βλέμμα που δε θα ξεχάσω ποτέ των ποτών όσα ποτά κι αν πιώ μου λέει,φέρτε το Rocket στο μαγαζί.Φτάνοντας αντικρύζω έναν όχλο με σοπάκια και φωνές να οδηγούν τον πιτσιρικά στο μαγαζί.Δίνω το rocket ο -Νίκος πλέον- μας πετάει ένα πενηντάρικο(τα θυμάστε τα μπλε με το καραβάκι) για να πάμε σπίτι με taxi κι εξαφανιζόμαστε πίσω στη ζωή των άλλων που λέει και το τραγούδι...Εις μνήμην Νίκου Καραμανώλη κατά κόσμον Dallas και των σκοτεινών σελίδων του Ελληνικού Μοτοσυκλετισμού της εποχής του.


• 
  

Τι σταυρό κουβαλάμε...

 

 

 Ο σταυρός στην οροφή και στους διαλυμένους τοίχους του ''κάποτε camping'' της Αγίας Τριάδας.

 

 

Τι γνώμη να έχει άραγε η Αγία Τριάδα για αυτό το χάλι?

 

 

 

 

Εφτασαν οι τίτλοι και οι δρόμοι  να μη θυμίζουν εκδρομή.

 

 

 

 

Έφτασε η χώρα να γεμίσει φαντάσματα σε κάθε της γωνία. 

 

 

Μας παρατηρώ να παρατηρούμε την ερήμωση λες και έχουμε δεχθεί ύπνωση

Όταν ήμασταν μικροί το έλεγαν έλλειψη σε πρότυπα.

 

 

 

Τώρα υπάρχει έλλειψη,στην ερμηνεία του όρου,πρότυπα

 

 

 

 Ήμασταν εκεί περιφερόμενες ψυχές μέσα σε αδύναμα να αντιδράσουν κορμιά.

Ίσως ήταν η υγρασία ίσως και η παγωμάρα που νιώθεις 

όταν βλέπεις το βΙβλίο να συμβαίνει γύρω σου.

 

 

 

 

 

Όταν ζεις την ταινία από την οποία είχες βγει σοκαρισμένος κι ανακουφισμένος.

 

 Με αυτά που συμβαίνουν μου έρχεται να φάω τα τσιμέντα.

 

 

 

Διαφορετικότητα...κάποτε ήταν σεμινάριο.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Κοίτα της λέω ο βράχος στο βάθος μοιάζει σαν αυτόν του Nordkapp μέσα στην ομίχλη.

 

Μεχρι να το σκεφτώ μου το σφύριξε ο γείτονας....

 

 

Στο γυρισμό  σταματήσαμε  στο κάποτε πολύβουο βενζινάδικο.

Το θυμάμαι πάντα νοικοκυρεμένο και γεμάτο ζωή.

Όπως και τα έρημα ταβερνάκια της παραλίας που στέκουν τώρα με τα τζάμια θολά από την αλμύρα.

Αναρωτιέμαι αν έχουμε περάσει το no way back point.

See ya!!

Π.Ε.Ο. Θεσσαλονίκης- Σερρών

 Ο δρόμος ξεκινά από τη Λητή και κινείται παράλληλα με την Εθνική 

μέχρι το χωριό Στρυμονικό έξω από τις Σέρρες.

Για πολλά χρόνια είχε καταντήσει σπαστήρι και η χρήση του 

περιοριζόταν μόνο στα αναγκαία που ήταν η επικοινωνία μεταξύ των χωριών.

Εδω και λίγες εβδομάδες μεγάλα κομμάτια του ασφαλτοστρώθηκαν μετατρέποντας τον σε ενδιαφέροντα οδηγικά μοτοσυκλετιστικό προορισμό.

 

Ξεκινώ απο τη Δορκάδα.

 

 

Corofanten 2021

 

 

 

Η παρωδία καραντίνας με τις ορδές έξω από τα πολυώροφα που παρέχουν εκπτώσεις στη ζωή ,

 το στίβαγμα κορμιών στα ΜΜΜ και ψυχών στα ΜΜΕ

και η γενικότερη απώλεια επαφής με τις αξίες όπως τις γνωρίζαμε μέχρι πρότεινος

 έχει βαρέσει κόκκινο κι έχει επηρεάσει σημαντικά όλα όσα ξέραμε.

Στον κατάλογο με τις εκατοντάδες συγκεντρώσεις φίλων που έπεσαν θύματα του ιού προστέθηκαν και οι θρυλικοί ''ελέφαντες'' η γνωστή Elefantentreffen σκληροπυρηνική χειμερινή συνάντηση μοτοσυκλετιστών που γίνεται κάθε χρόνο το τελευταίο ΠΣΚ του Γενάρη κάπου στη Βαυαρία.

Η διοργανωτική ομάδα δεν το άντεξε και η ιδέα που έπεσε ήταν η διαδικτυακή συγκέντρωση και επικοινωνία των απανταχού ελεφάντων το βράδυ του Σαββάτου 30-1  με την κάθε παρέα να κάνει ζωντανή ανταπόκριση από το δικό της εορτασμό και σκηνικό εξ αποστάσεως συμμετοχής.

 

Με υποκινητή τον mister Δεν Κρυώνω Κώστα βρεθήκαμε 5 όψιμα ελεφαντάκια στο δρόμο 

για την φιλόξενη λίμνη των Κοκκινογείων στο νομό Δράμας.

 

Safe six project

 Έξι τσακάλια μαζεμένα στην άκρη του Επταπυργίου 

κι ετοιμαζόμαστε για μία βόλτα αναπνοών και ανακούφισης 

στα βρεγμένα από το νοτιά μονοπάτια της βόρειας άκρης του νομού Θεσσαλονίκης.

 

Joe bar forest 9-1-21 ( Η φσκίνα)

 Ούτε λόγος πως αν ο Joe ήταν από την Καλαμαριά

 το μαγαζί θα το είχε μεταφέρει στο μικρό πευκόδασος έξω από το Λιβάδι.

 

Μηχανάκια ανεβοκατεβαίνουν από νωρίς 

φόρμες κουβέντες γνωριμίες και κυρίως...νέο αίμα.

 

 

Ψαράδες και κυνηγοί team

 

Υπάρχει αυτή η πονηρή εφεύρεση που πάει να μας κατσικωθεί
διά του γνωστου δωρεάν δοκιμή κόλπου.

Αυτό το όλα τα λύνω κι όλα τα μπερδεύω viber
που σε ησυχία δε σε αφήνει αλλά και τα χέρια σου τα λύνει.
Αυτό που όλα σου τα λέει κι όλα τα φανερώνει και στο τέλος τον δίκαιο δικαιώνει.

 

 

Ανατολικογερμανίδα σύντροφος βουνού

MZ Baghira 660.

Είπα πως δεν θα γράψω αν δεν περνάει αέρα ''το ποτάμι'' στους Ταγαράδες.
Μία διαδρομή σχετικά άγνωστη στις πλαγιές ανάμεσα στο χωριό και το Κάτω Σχολάρι.
Εκτός δρόμου από τις στάνες στην αρχή και μετά και σχεδόν όλη μέσα στην αμμώδη και βαλτώδη κοίτη του μικρού ποταμιού.Εχει για  κερασάκι μία ανηφόρα-τοίχο στολισμένη με νεροφαγώματα ανάμεσα σε τόνους πηλού.(Δουλεύεται και ως τέστ κοπώσεως).

Ενα μήνα πριν,Οκτώβριος 2018,
ο Μάκης ήταν στην άλλη γραμμή.
Έλα να δείς ένα μηχανάκι,θα σου αρέσει.

Kavura church (the road is closed )

 

 

 Ο Χάρτης με το πού θα επιχειρήσουμε να πάμε.

 https://www.google.com/maps/place/Kovura+Church/@40.5113241,22.747701,2137m/data=!3m1!1e3!4m12!1m6!3m5!1s0x14a819aae2007f2f:0x51a1ae2bbe6bbb3!2sKovura+Church!8m2!3d40.5111293!4d22.7475049!3m4!1s0x14a819aae2007f2f:0x51a1ae2bbe6bbb3!8m2!3d40.5111293!4d22.7475049

 

 

 Κατά γενική ομολογία είναι μία πρόκληση.

Να κινηθείς εντός των ορίων ξεπερνώντας τα.

 

Hell(0) Koίτη - 2020

 

 

Την Κυριακή που μας πέρασε και ήταν η τελευταία της παλαβής χρονιάς ξεσαλώσαμε.

 

Χρησιμοποιώντας τον κωδικό 6 για άσκηση στα όρια της περιφέρειας κατοικίας  

(εδώ να ευχαριστήσω τον συγκάτοικο μου στη  17η σκηνή της ΧΑΝΘ στον Αγ,Νικόλαο, Κυριάκο)

 

βρεθήκαμε με το Χρήστο στην εξερεύνηση του ποταμιού που ενώνει Ταγαράδες με Σχολάρι.

 

 

Το υλικό είναι κυρίως σε βίντεο μιας και πρωταρχικό ρόλο  είχε η εκτός δρόμου οδήγηση

Αυτό που καταχρηστικά και για λόγους εντυπωσιασμού

ή τόνωσης του ελλειματικού οδηγικού status ονομάζεται τελευταία off road ride

 στην απέλπιδα προσπάθεια των μικρών να μοιάσουν λίγο με τιμόνια διασχίζοντας χωματόδρομους και 

φωτογραφίζοντας πίσω από μεγάλα πλατανόφυλλα πολύχρωμα πολλά υποσχόμενα... ακίνητα  μοτόρια

 

(Αν πρέπει να δίνω το μηχανάκι για να μΕ το ανεβάσει άλλος σε μια ανηφόρα 100 μέτρων

 κάνω στην άκρη και σφυρίζω βλάχικα  όταν η κουβέντα πάει στο off road γκέγκε ή ρέγκε?)

 

Το ποτάμι είναι η αγαπημένη μου βόλτα για προπόνηση

με τα μεγάλα on off  στην κρυφή αγαπημένη μου τεχνική την οδήγηση στην άμμο.

 

Για ένα παράξενο λόγο στην άμμο είμαι πιό άνετα κι από την βρεγμένη άσφαλτο 

κι ο Χρήστος δίπλα μου το ίδιο.

Σκόρπιες εικόνες μαζί με αυτές τις κατάληξης της βόλτας 

στην παραλία Ποταμός και στη θέση Ναυάγιο στην Επανωμή.

Αυτό το κενό στα ίχνη των enduro μας ψάρωσε ,είναι τα τελευταία μέτρα 

πριν τη βοορκοανηφόρα που οδηγεί στη στάνη έξω απο το Σχολάρι.....θα επανέλθουμε.

Κανένα πρόβλημα συνεχίσαμε αριστερά επάνω στους ψαρωτικούς  ''τοίχους''

που σε ανεβάζουν στο ύψος του παλιού ΧΥΤΑ

...πόσο θα ήθελα να έχω εδώ τους ''off road''  ''φίλους'' μου!

Ποταμός..... ανάσα με μια ματιά στον ορίζοντα

Υeahhh!!!

Οταν θέλει καινούριο λάστιχο μπροστά και προσπαθεί να σου το πεί όλη μέρα..

Και φυσικά το video είς διπλούν δια χειρός εμού(μετά μουσικής)

και του  Χρήστου (με ήχο φυσικό).

 

Ποταμός - δίωρη αποσυμπίεσης

 Κι έτσι ξημέρωσε η Δευτέρα που για ελάχιστες φορές το χρόνο 

δε σημαίνει ταξίδι με το κουτί για δουλειά ή άγχη κι έννοιες σχετικές με αυτήν.

Με έναν υπέρλαμπρο ήλιο να έχει βάλει σκοπό να τα στεγνώσει όλα ακόμα και στην ...Καλαμαριά.

Η θερμοκρασία θυμίζει άνοιξη όπως και το χρώμα του ουρανού 

και το σχέδιο για βόλτα στον Ποταμό στήνεται

Άδεια από την μικρή που μάλλον μεγάλωσε και δεν πήραμε χαμπάρι ντύσιμο βόλτας και πάμε!!

 

 

Ο Όλυμπος είναι μπροστά και μακριά μας πάντα μαγνήτης για τη σκέψη.

 

 

 

 

Παραμένει μία από τις λιγοστές ενδιαφέρουσες εικόνες που μπορεί να δει κάποιος

 όταν κινείται μέσα στα άχαρα όρια του νομού Θεσσαλονίκης.

Το Μετόχι , τώρα ποιό είναι.....το ξέχασα!

Στον Ποταμό της Επανωμής 

 

 

 

 

 

 

 

 

όπου αράξαμε για να χορτάσουμε φως αέρα και χιονισμένο βασιλιά.

Αρκετοί ωραίοι τύποι με ακόμα πιό ωραία άποψη για την καρα-μπίνα γύρω μας

 να απολαμβάνουν τον αέρα αλλά και τη θάλασσα,

 

 

Στομ κλειστό μπιτσόμπαρο

 

 

 

 

 πίνουμε το καφεδάκι μας και γεμίζουμε τέρμα τις μπαταρίες μας.

Μέσα σε 2 ώρες ήμασταν πίσω....καινούριοι!

Δέλτα Λουδία ποταμού

 Κείμενο-Φωτογραφίες

Πασχάλης Τσαλίκης

 

 

Θυμάμαι από το δημοτικό το τέχνασμα της δασκάλας για να μάθουμε τα 4 ποτάμια που εκβάλλουν στο δυτικό τμήμα του νομού Θεσσαλονίκης

-Θα θυμάστε το γάλα και θα σας έρχονται τα ποτάμια με τη σειρά,

Γαλλικός Αξιός Λουδίας Αλιάκμονας!!

 

Περνάω με συνοπτικές διαδικασίες πάνω απο την ξερή κοίτη του Γαλλικού 

και από αυτήν τη γκρίζα του Αξιού παρακάμπτοντας τα διόδια.

Όχι λόγω κόστους αλλά για την αποφυγή άσκοπων διαλόγων.

Ο αρχικός μου στόχος άλλωστε ήταν στον παράδρομο 

και συγκεκριμένα η σιδερένια γέφυρα με τους ψαράδες (που έλειπαν για να μην κολλήσουν)

Η γέφυρα είναι πάνω απο τον τρίτο στη σειρά Λουδιά και στην οποία 

και της ρίχνω πάντα μια κλεφτή ματιά ρολάροντας στην Εθνική.

 

 

 

Λίγες εκατοντάδς μέτρα πριν τον κόμβο στη θέση Κλειδί έμελλε να είναι σήμερα το δικό μου κλειδί προς τον κόσμο της γαλήνης που συναντάς σε κάθε δέλτα ποταμού,όσο μικρό κι αν είναι αυτό.

Ο Λουδίας ,κοιτώντας βόρεια προς τον κάμπο των Γιαννιτσών ενώνεται με τον ορίζοντα.

Φτάνω κοντά στη θάλασσα μετά από διαδρομή 7 χλμ σε καλή άσφαλτο.

Οι στροφές της θέλουν προσοχή γιατί δε φαίνονται μέσα στις καλαμιές 

ενώ υπάρχει και η σχετική -κατεστραμμένη βεβαίως- ταμπέλα που ενημερώνει ότι εισερχόμαστε σε βιότοπο και δεν πρέπει να θορυβούμε ,ούτε καν τρέχοντας με το όχημα μας.

Απο την άλλη μεριά στα ανατολικά μου συναντώ τον οικισμό των μυδοκαλλιεργητών.

Οι πρώτες εικόνες φτάνοντας .....

Τα σπίτια είναι ομοιόμορφα φτιαγμένα ,

κάποιος έχει φροντίσει να μην διαταραχθεί η αισθητική του τοπίου.

Θέλω να φανταστώ ότι είμαι σε ένα νορβηγικό ψαροχώρι

..... και δεν υπάρχει κανείς γύρω μου να με εμποδίσει!

Είναι πρόκληση να περάζεις τις φωτογραφίες στο κινητό!!

Λίγο πιό κάτω επιστρέφω στην καλοκαιρινή πραγματικότητα του μπλέ του ουρανού

 σε συνδυασμό με το λευκό εκκλησάκι. (Του Αγίου Νικολάου).

Ο ήλιος καίει το πρόσωπο κι ας είμαστε δύο μέρες πριν τα Χριστούγεννα!

Πίσω στον οικισμό,μερεμέτια στις βάρκες κι επιστροφή από την τοποθέτηση του γόννου.

το καραβάκι στο βάθος κάνει καθαρισμό του βυθού απο την άμμο άν κατάλαβα καλά στην κουβέντα μου με έναν κύριο που ξαπόσταινε κι αυτός από τη μασκοφορία.

Ψάχνω για μία κοντινή από την παρέα των φλαμίνγκο!

Επιστρέφοντας προς το φρενήρη  πολιτισμό μας.

Σκέφτομαι αυτή τη φορά να περάσω τα διόδια πετώντας 

μιας και ως ύποπτος διασποράς στα φλαμίνγκο κινδυνεύω με επίπληξη,

Α ναι.......τα φλαμίνγκο παραλίγο να τα ξεχάσω!!

Τελικά διακτινίστηκα μιας και οι δουλειές τρέχουν ασταμάτητα...

See ya!!