Η κουβέντα με τον Μήτσο είχε γίνει από την αρχή των πολυήμερων διακοπών.
Θα έχεις κάτω το μηχανάκι κι εγώ κλασσικά οπότε μόλις σκάσουμε πάμε για καφέ στο βουνό.
Σημείωσις
Το κάτω είναι το πρώτο πόδι της Χαλκιδικής που για πολλούς απο την παρέα γίνεται και πρώτη κατοικία για κάποιους μήνες και το βουνό είναι ο πάντα δροσερός Χολομώντας.
Και φυγαμε στις 8 για το πρώτο μπαλκονάκι λιγο εξω απο τον Πολύγυρο
Κανονικά βλέπεις μέχρι τον Αθωνα....τώρα με την καλοκαιρινή άχνα
Τα βράδια της Τετάρτης είναι αφιερωμένα στο δοκίμιο που λεμε
βόρεια παρέα.
Στην πάντα φιλόξενη αυλή του ΜΟΘ σε ατέλειωτες κουβέντες και
σχέδια για βόλτες με τα μηχανάκια.
Δεν εχει περάσει ουτε ενας μήνας από τα βόλτα της μπαλαντέζας
στα χιονοδρομικά το φεγγάρι έχει αρχίσει και πάλι να γεμίζει και τα βόρεια
σύνορα μας μοιάζουν και σχεδόν είναι κλειστά.
Τα σχέδια για βόλτα έστω και στη γειτονική Βουλγαρία
πηγαίνουν προς το καλάθι με τα ανεκπλήρωτα και στο ridewildεμφανίζεται
ο από μηχανης ηλεκτρολογος που μιλάει για μπαλαντέζα μεχρι το τέρμα του δρόμου…νοτια.
Κι έτσι την ώρα που τα κορίτσια μας κοιτούσανε απο την άλλη
έπεσαν τα νοήματα και πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρεις (προφανώς από τη ζέστη)
βρεθήκαμε 4 μαντραχαλαίοι στην καυτή άσφαλτο της ΠΑΘΕ με αρχικό
προορισμό και ουσιαστικά σε ρόλο ράμπας εκκίνησης του πιο τρελού 36ωρου ….το
Καρπενήσι
Το μήνυμα που θέλει να διαβάσει κάθε μοτοσυκλετιστής…
«Ετοιμάσου το ΠΣΚ φεύγουμε», είναι η αφορμή για να ανοίξουν οι ντουλάπες, να
βγουν υποστρώματα, σκηνές, sleepingbag κτλ. Γίνονται οι ανάλογες
ενημερώσεις και το μόνο που μένει είναι να οριστεί το ραντεβού. 6 μμ στο AVIN! Μαζεύω Θανάση από την wannabe“Flyover” περιφερειακή και όπως πάντα κύριοι στο παντεμπόι ( ραντεβού)
μας με τον mr ΚΤΜ aka Σταύρο. Άσχετα με τα δικά μας πλάνα το Tenere είχε μια διαφορετική άποψη περί
εκκίνησης της βόλτας κάνοντας προς στιγμήν τον Θανάση να αναφωνήσει «Καλά να
περάσετε…». Λίγο ο πόλος της μπαταρίας, λίγο τα γλυκόλογα και το Tenere κελάηδησε και πάλι. Δρόμο παίρνω
δρόμο αφήνω και φτάνουμε μέσω επαρχιακού στη Γουμένισσα. Στάση για καφέ και
σούπερ μάρκετ για να ανηφορήσουμε στις πολυπόθητες δροσάρες που τόσο πολύ
λαχταράει το μυαλό μας παρά το κορμί μας.Άφιξη στο Βαλέορβο . Ο καθένας χτίζει το σπιτικό του και αρχίζουμε να
ετοιμάζουμε φωτιά, ενώ τα κρέατα αναλαμβάνει ο Θανάσης μιας και ο Νίκος – ο
εθνικός μας ψήστης- θα έρθει αύριο. Μυστική συνταγή μαριναρίσματος, φωτιά,
κατάποση μπύρας και μοτοσυκλετιστικά μουχαμπέντια είναι όλα πάνω στην ξύλινη
τάβλα. Η ώρα έχει πάει 11 και σιγά σιγά όλοι είμαστε έτοιμοι για ύπνο
περιμένοντας το αύριο να ξημερώσει γιατί ο Νίκος υποσχέθηκε μπουγάτσα πολύ
πρωί. Το πρωί ήρθε, ο Νίκος ήρθε η μπουγάτσα όμως τσουκ… σπανακοπιτάκια και
τυροπιτάκια. Κάναμε την καρδιά μας πέτρα και τρώμε και το κουτί. Το μόνο που
μας λείπει είναι το πλάνο της βόλτας. Ο Θανάσης είχε μέσα στην εβδομάδα την
ιδέα να κάνουμε το κυριακάτικό περσινό trOFFy. Στόχος Καιμάκ Τσαλάν και το
εκκλησάκι του προφήτη Ηλία. Ασφαλτάδα και φυσικά επίσκεψη στο μυθικό πλέον
χωριό που είναι και σπόνσορας του Μελάτου… Όρμα. Καφέ στα γρήγορα και αρχίζουμε
την ανάβαση- μια χώμα μια άσφαλτο-, και φτάνουμε στη βάση του χιονοδρομικού
κέντρου. Μισοί από εδώ μισοί από εκεί, με σκοπό να φτάσουμε στην κορυφή. Αμ δε…
Το θετικό του όλου επιχειρήματος ήταν ότι υπήρχε σήμα σε όλο το μήκος και
πλάτος του βουνού. Με το γνωστό πνεύμα που διακατέχει τη βόρεια παρέα,
βρισκόμαστε όλοι στην κορυφή! Το θέαμα μοναδικό (googlάρετε την ιστορία της εκκλησίας).
Αφού κάθισε λίγο η κούραση στο μυαλό μου, αναβλύζει εντελώς φυσικά μια ερώτηση
: «Πέρυσι εδώ ήθελαν να μας ανεβάσουν με τις χύτρες οι αθεόφοβοι;;;» Φώτο ,
κουβέντες, αέρας, σύννεφα, μαθήματα ιστορίας και αφού τελειώνουν όλα αυτά,
κοιταζόμαστε γιατί ως γνωστών … «ότι ανεβαίνει κατεβαίνει» και στην περίπτωση
μας ΠΡΕΠΕΙ να κατέβει!!! Μέσα σε 10 λεπτά πατάμε άσφαλτο και αρχίζει η
κουτρουβάλα με σκοπό να φτάσουμε στον Αρχάγγελο για να πάρουμε προμήθειες για το Βαλέορβο, όπου έχουμε αποτινάξει το
άγχος του ψησίματος αφού ο Νίκος είναι πια μαζί μας, έτοιμος όπως πάντα να μας
ταΐσει! Κουβέντες, λίγο παραπάνω αλκοόλ και βαθύς ύπνος με πολλά σκονισμένα
όνειρα. Ξύπνημα, μάζεμα σκηνών, σκουπιδιών και μια υπόσχεση μιας ακόμη
επίσκεψης σε αυτόν τον τόσο όμορφο χώρο. Τα χαμόγελα φορεμένα στα πρόσωπα μας,
μιας και κάτι τόσο μικρό σε χρονική διάρκεια μπορεί να έχει τέτοια επίδραση
στην ανθρώπινη μπαταρία που λέγεται «ανθρώπινα κουράγια» (γαμώ τα μπετά μου…).
Επιστροφή στην πόλη και έτοιμοι για μια ακόμα Δευτέρα. Μιας Δευτέρας που μας
φέρνει πιο κοντά στις πολυπόθητες διακοπές, όσο περίεργες και αν είναι φέτος.
Καλό καλοκαίρι !!!
Το εκδρομικό αυτό συναπάντημα ψυχών αρωμάτων και σκότους
έχει μια πολύ γλυκιά ιστορία εκκίνησης.
Κρυμμένη σε μία μαύρη φωτογραφία με ΥΠΟ-τίτλο ''Ολυμπος τώρα'',
τραβηγμένη σε φάση ημιμέθης απο το φίλο Μάκη
σε ένα κιόσκι του βουνού των Θεών τρία χρόνια πριν.
Σε μία απο εκείνες τις κοπάνες απο τον αρκουδότοπο
που προσπαθούν να σε κάνουν να ξεχαστείς,να ξεχυθείς να ξεδιπλώσεις.
ίσως να φταίει και ο αριθμός 13 ίσως και όχι.
Η προγραμματισμένη κλασσική συμμετοχή με το ''μικρό''
στο χωμάτινο κομμάτι των φετινών Βουνών μετατράπηκε λόγω τραυματισμού
σε διήμερη επίσκεψη απο ενδιαφέρουσα άσφαλτο στο αρχηγείο της φετινής εξόρμησης στο Γράμμο.
Στο χωριό Κυψέλη,που σύμφωνα με το βενζινοπώλη στο Νεστόριο βλέπεις τον ουρανό δεκάρικο.
Αναφερόμενος βέβαια στη θέση που είναι χτισμένος ο οικισμός κρυμμένος σε μια πλαγιά
με μεγάλους ορεινούς όγκους τριγύρω να τον κρατούν μακριά απο τα βλέμματα των περαστικών αλλά και του ήλιου.
Η μεγάλη μέρα του Ιουνίου σύμμαχος στο πολύ πρωινό ξεκίνημα
με την ανατολή.
Η Θεσσαλονίκη του Σαββάτου είναι έρημη και γρήγορα πιάνω εθνική περνώντας απο μέσα.
Μέχρι και τα Γρεβενά μένω δίπλα στη μπαριέρα για ασφαλή και γρήγορη είσοδο στο κυρίως θέμα.
Ο Ιούνιος είναι για μένα ο μπελάς του ύπνου.
Αδύνατον να μην ξυπνήσω με το χάραμα και αυτό αλλάζει πολλά μέσα στη μέρα.
Ειδικά οταν αυτή είναι σαν το περασμένο Σάββατο.
Απολαμβάνοντας όλα τα καλά της φύσης
με έναν αδιπραγμάτευτα δυνατό καφέ χαζεύοντας τα έργα της.
Ο προορισμός είναι το εκκλησάκι που λέμε στο Κάνιστρο,περιοχή γνωστή στους λίγους Θεσσαλονικείς που ξεφεύγουν απο τους τουριστικούς μαγνήτες του πρώτου ποδιού και φτάνουν μέχρι την έως πρόσφατα ανεξερεύνητη άκρη του.
Εγώ θα προσεγγίσω την περιοχή απο τη μεριά του Θερμαικού μιας κι εκεί βρισκεται το ορμητήριο.
H καλή μέρα απο το πρωί φαίνεται.
Ρολάρω στην εθνική οδό με το μάτι κολλημένο στο βάθος δεξιά
για να δω όσο πιο γρήγορα γίνεται την είσοδο στα Πιέρια.
Κινούμαι παίζοντας με το τάμπλετ σα μικρό παιδάκι μιά με το χειριστήριο του
και μιά με τη γκαζιέρα που τρελαίνει την κεντρική ένδειξη.
Στο μυαλό μου έρχονται τα άρθρα του Νίκου Δήμου στους 4Τ
και συγκεκριμένα αυτό με τις Τέλειες Διαδρομές.
Σήμερα είναι στην αρχή της μία απο αυτές.....
ψυχολογία τέρμα ψηλά επαγγελματική επιτυχία στο μέγιστο
(μαζί με τη σχετική ηρεμία που αυτή εξασφαλιζει)
και ένα αντίστοιχο αυτών μηχανάκι.
Κι είναι και ο καιρός , είναι κι αυτή η παρατεταμένη άνοιξη με τον Ιούνιο να μοιάζει Απρίλιος
με τη συννεφιά που πάει κι έρχεται και που τόσο βολεύει στη μηχανάδα....
Είμαι μόνος μου και θα χορτάσουμε φωτογραφίες.
Η θεση του πλοηγού στις εκδρομές
είναι αυτή που σε κάνει γυρνώντας να μετράς πόσα πλάνα έχασες.
Ε λοιπόν σήμερα θα πάω βόλτα ....εμένα!
Ο Θανάσης είναι παλιός φίλος και μοτοσυκλετιστής παλαιάς κοπής.
Ο Αχιλλέας,Ηπειρώτης συνοδοιπόρος και παλιομπενβεδάκιας πάντα χαμογελαστός και φιλόξενος.
Τους ευχαριστώ πολύ κι εκ μέρους όλων μας και του Μ.Ο.Θ. για το τσίγκλισμα,
για την πρόσκληση και την όλη φιλοξενία και περιποίηση
σε ένα απο τα πιο όμορφα χωριά της Ελλάδας,το Πάπιγκο.
Μέσω διαδικτύου λοιπόν και με λίγα τηλέφωνα στο τέλος
ο χώρος κατασκήνωσης στο χωριό βρέθηκε (ευγενική χορηγία του www.papigorafting.gr )
οι διαδρομές στήθηκαν με ολίγο δανεισμό απο το αναβληθέν Abandoned Roads 3
και Σάββατο του τριημέρου το πρωί βρεθήκαμε στο δρόμο για το Ζαγόρι.
Μοτοσυκλέτες με αναβάτες αλλά και αποφασισμένες συνοδηγούς από ολη την Ελλάδα.
Κομοτηνή , Αξιούπολη , Θεσσαλονίκη , Κατερίνη, Κοζάνη και Αθήνα ,
κάτι σαν Πανελλήνια μέρες που είναι αλλά χωρίς τους νταβαντούρηδες πάνω απο το κεφάλι μας.
H μεγάλη πρόκληση της επανεκκίνησης
μετά το δίμηνο ακινησίας με τον φόβο του ιού.
Η διαχείριση του χρόνου που καλείται να χωρέσει όσα έμειναν παγωμένα.
Έχει έρθει ήδη η Παρασκευή που ονειρευόμασταν με το Μιχαλιό.
Αυτή που θα πάρει σάρκα και οστά, το εγχείρημα και φαινόμενο μαζί
διασκέδασης κι εξανθρωπισμού που λέγεται trOFFy και μοιάζει με μια εκδρομή,με μηχανάκια.
Και που όμως είναι από τότε που ξεκίνησε η ετήσια διεξαγωγή του ένας ύμνος στην περιήγηση στη φύση αλλά και στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων όντας ένας άσπαστος συνδετικός κρίκος για τα όνειρα τους να ζουν μέσα στην ομορφιά και τη ζεστή αγκαλιά της.
Αυτή ήταν η Παρασκευή του κι αφου χρειάστηκε μία εβδομάδα παράτασης του αρχικού σχεδίου
που μιλούσε για τις 15 του μηνός ήταν η στιγμή να το ζήσουμε.
Θύμα της έλλειψης χρόνου τρέχω σαν τρελός (με 110 δηλαδή) να προλάβω το παρεάκι
που κατά την παράδοση είναι μπροστά και κάνει ζέσταμα σε όποιο βουνό είναι στο δρόμο μας για το βόρειο Πήλιο.
Μετά το Λιτόχωρο τη θέση της ευθείας δοκιμασίας παίρνουν οι άδειοι παράδρομοι με τα λουλουδάκια τους και τα μυστικά τους.
Μια παράξενη για την εποχή δροσιά με αναγκάζει να κλείσω σφιχτά το μπουφάν.
Άκου να σου πω επειδή η λαλακία του σκορδαλιά με τους νομούς ΔΕΝ παλεύεται
λέμε να πάμε μια βόλτα αύριο στο Λιβάδι.
Θα πάτε βράδυ?
Όχι θα πάμε νωρίς το πρωί.
Γιατί αλλιώς με βλέπω στην πόρτα του πενταόρορφου Σάρα και η Μάρα
να βαράω εικονικές φάπες στον πρόσκαιρο νομοθέτη.
Φάπες σε αυτόν που το άνοιξε να μπουνε να ψωνίσουν
αλλά κράτάει κλειστό το δρόμο προς ΤΟ ΣΠΙΤΙ μας.
Ε τότε......έφυγες!
Να μην ξeχασω,έχουμε και ισχυρή σύσταση απο τo γιατρό για έκθεση της αγέλης στον SkoNit20
με σκοπό την ανοσία εν όψει και του τριήμερου ... ΦΥΓΕ μην αλλάξω γνώμη!
Αυτές οι βόλτες που διοργανώνονται μέσα σε 5 λεπτά και διαρκούν 11 ώρες, είναι το μεγαλύτερο ναρκωτικό για ένα μηχανοκίνητο μυαλό που ψάχνει τα οξυγόνα του μακρυά από τις μπεταρισμένες φυλακές που ζει. Βάση της βόλτας, το περσινό Motorally σχεδιασμένο από τον μικρό αέρινο Κοστουρίτσα (aka Θωμάς), Συνένοχος είναι ο σκονισμένος από το χώμα Κάλφας.
Ραντεβού στις γνωστές Βρύσες του Χορτιάτη. Σημείο όπου ξεκινούν όλα σχεδόν τα χωμάτινα εγκλήματα. Όπως και πέρυσι πρώτος σταθμός το Πλατανόραμα. Κλειστό και αυτό από τον Κοροναβάιρους και εμείς οκλαδόν καφέδες και σάντουιτς, θαυμάζοντας ο καθένας για τους λόγους του το μηχανάκι του. Η ώρα περνά και αρχίζουμε να ξεδιπλώνουμε το επόμενο σκέλος της βόλτας. Φτάνοντας στο χωριό Πλατεία κάνουμε στάση σε ένα πλάτωμα - μπαλκόνι, όπου ο Κάλφας αναφωνεί βλέποντας απέναντι το χωριό Ασκός και τη λίμνη Βόλβη : " Ποιο Μαγκαντάνννν...??"
Καρφί πάνω για το ξεκίνημα της διαδρομής που δεν μπόρεσα πέρυσι να κάνω, γιατί εκτελούσα χρέη νοσοκόμου. Anyway... Τα γάλατα αρχίζουν και σφίγγουν μαζί με το τερέν (και να φανταστείς δεν είμαι καν ο Melatos), που μπερδεύεται ακόμα και το ίδιο με τις εναλλαγές άμμου, πέτρας και ξεραμένων λασπών. Πρώτη στάση για να εξηγήσουμε ο ένας στον άλλο πως έγινε και δεν μπήκαμε καλάθι μέσα σε μια εγκάρσια νεροφαγιά. Νερό, χουλιαμάς και ανασυγκρότηση.
Ωρα 6η πρωινή.
Με το πρώτο φως της ημέρας και την πρώτη επαφή με τον αέρα
φάνηκε πως ξεκινά άλλη μία ημέρα μοτοσυκλέτας.
Με γρήγορες κινήσεις οι βαλίτσες με τα απαραίτητα της δουλειάς
(και δυστυχώς όχι κάποιου ταξιδιού)
φορτώθηκαν και βγήκαμε να βρούμε την αρχή του θε(ρμ)ικού κύκλου.
Φτάνοντας στο άνω άκρο,έξω απο την Κατερίνη
Μέχρι τον Πλαταμώνα το ιδανικό 20 και κάτι ψιλά φιγουράρει στο θερμόμετρο.
Ανηφορίζω προς την Καλλιπεύκη όντας σίγουρος ότι αυτή είναι η ιδανικότερη αλλά και η δροσερότερη παράκανψη του μεγάλου τουνελ που οδηγεί απευθείας στο στόμα του λύκου.
Στον κάμπο που με την παραμικρή αφορμή βράζει σαν καζάνι και στον οποίο δε βιάζομαι καθόλου να φτάσω!
Κι ήρθε η ώρα μετά το ταξίδι του μέλιτος να σας γράψω κι απο πού έφερα το μελι
2002....
Πρώτη Δεκεμβρίου.
Βράδυ χειμωνιάτικο και το τηλέφωνο χτυπά και είναι το Κορίτσι.
Είμαι στο Βερτίσκο σε μια συγκέντρωση ρε συ και ψάχνω τρόπο να γυρίσω...γιατί δεν μου αρέσει.
'Έχω της απαντώ και σε λιγότερο απο μία ώρα
το βάζο με το μέλι λαγοκοιμόταν γουστάροντας μουσικές στο πίσω κάθισμα του μπλέ rallye...
Πάντα τα cdάκια που είχα απλωμένα μέσα στη μικρή βόμβα έκαναν εντύπωση,
αυτή τη φορά δίχως υπερβολή μου πέρασαν το πιο ωραίο και μαγικό δαχτυλίδι όλου του κόσμου.
20ΧΧ
Κι επιστρέφω τόσα χρονια μετά την Πρώτη του Μαιου που επιτέλους έφερε την ώρα να γνωρίσω τον περίφημο χωματόδρομο που συνδέει το ομώνυμο χωριό με το Σοχό.
Αυτόν που όποτε τον προγραμμάτισα μετά απο το σκοτεινό εκείνο βράδυ μου έκανε το δύσκολο.
Η Παρέα μου είναι μια υπέροχη ομάδα φίλων με διάφορες μοτοσυκλέτες , όλες περιπέτειας.
Ολοι σκασμένοι απο το βαρύ χειμώνα που μας έχει κρατήσει μέσα....αμήχανους.
Ραντεβού στη γνωστή Μπι Πι σαχλαμαρίτσες και πορεία για το χωριό.
Τα χωμάτινα χιλιόμετρα σε πρώτη φάση είναι περίπου 50.
στα δεξιά ο Πλοηγός μας
κοντινό
και κοντινά σε όσους πρόλαβα
Ούτε εύκολα ούτε δύσκολα,το βουνό φημίζεται για τη σκόνη ,
τις κρυμμένες παγίδες άμμου και κάποια ωραία σκιερα περάσματα του.
τα πρόστυχα τα μαύρα ,τα στεφάνια σου.
Αυτό που αγάπησα σε αυτό το εξπρές πέρασμα είναι το πως δεν έχει πέτρα
και το ότι έχει εκκλησάκι με ωραίο αγνάντι μέχρι και τον Όλυμπο.
Αφιερωμένο στον Αγιο Χριστόφορο ,τον προστάτη των οδηγών.
Οι εικόνες τέλος κι είναι όντως λίγες ,όση και η ώρα που είχαμε στη διάθεση μας.
2 μοντέλα με 2 δεκαετίες σχεδιαστική απόσταση αλλά τόσο κοντά στη φιλοσοφία χρήσης
Η κάμερα κράνους θα συμπληρώσει την περιγραφή με παραλειπόμενα και μουσικές.
